ur. w 1842 r. Zarządca folwarków w Rogóżnie i Kosinie. Przybyły na nasz teren z Kongresówki. Uczestnik powstania styczniowego w 1863 r. Początkowo brał udział w wielu bitwach w hrubieszowskim, a później przydzielono go do grupy powstańczej walczącej w zamojskiem. Po kolejnej bitwie otrzymał rozkaz przejścia do Galicji i schronienia się we Lwowie. Szczęśliwie przedostał się przez granicę i we Lwowie skierowano go na prywatną kwaterę. Niestety musiał uciekać przed aresztowaniem i po kilku tygodniach tułaczki w bardzo złym stanie zdrowia powrócił do Rogóżna. Po dwóch miesiącach wybrał się na dalsze leczenie do Krakowa. Tam też został aresztowany przez władze austriackie, lecz po pewnym czasie zwolniony dzięki staraniom swego dobroczyńcy i chlebodawcy księcia Lubomirskiego z Przeworska. Po trzech latach wrócił na stanowisko administratora dóbr w Rogóżnie i Kosinie i tu założył rodzinę. Ożenił się z Beatą Rafaelą Lipsz. Po śmierci żony w 1890 r. wybudował kaplicę na cmentarzu w Kosinie. Zmarł w 1916 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

płk dypl., ur. 18.06.1887 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Beaty z d. Lipsz. Kawalerzysta, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej z 1920 r., pracownik Sztabu Generalnego i Ścisłej Rady Wojennej pod przywództwem Józefa Piłsudskiego; żołnierz 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego. Zamordowany w Charkowie w 1940 r. W październiku 2007 r. mianowany pośmiertnie na stopień generała brygady. W kwietniu 2009 r. w Zespole Szkół Nr 5 w Wałbrzychu posadzono dąb poświęcony pamięci płk. Stefana Zabielskiego.

kpr. strzel. rtg. ur. 06.03.1920 r. w Rakszawie (pow. łańcucki), gdzie ukończył cztery klasy Szkoły Podstawowej, później 4 klasy Gimnazjum. W 1937 r. wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy, ukończył ją kursem przyspieszonym w Łucku w 1939 r. jako radiotelegrafista. Wraz z wybuchem wojny z większością uczniów był ewakuowany do Rumunii. Przedostał się do Francji, był ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Rozpoczął wyszkolenie radiotelegrafisty w Bazie Blackpool i ukończył szkolenie w 1941 r. w Szkole Radia (SS), kurs strzelców samolotowych odbył w Szkole Strzelców Samolotowych (AGS), następnie był skierowany na końcowe wyszkolenie do nr 18 Jednostki Wyszkolenia Bojowego (OTU). Po ukończeniu kursu w 1942 r. był wcielony do 300 dywizjonu bombowego. Zginął z załogą 10 września, wykonując lot bojowy na Dusseldorf. Samolot rozbił się w Holandii, był prawdopodobnie zestrzelony przez obronę przeciwlotniczą. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari nr 9674 i Krzyżem Walecznym. Jest pochowany na cmentarzu Crooswikjk, Amsterdam, Holandia. Grób zbiorowy nr 35,36 i 38.

prof. dr hab. ur. 3.11.1919 w Łańcucie. Lata szkolne spędził w Oświęcimiu. Po maturze w 1937 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale prawa przerwane wybuchem II wojny światowej. Uciekając na Wschód przed hitlerowskimi prześladowaniami, dostał się do niewoli bolszewickiej. Po II wojnie światowej kontynuował studia ekonomiczne na Uniwersytecie w Heidelbergu. W 1951 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską poświęconą badaniom nad rozwojem teorii podziału dochodów. Po ukończeniu studiów w 1952 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymał stypendium na Uniwersytecie Harvarda i pracował jednocześnie jako członek zespołu badawczego w amerykańskim Biurze Badań Ekonomicznych National Bureau for Econmic Research (NBER), by następnie objąć funkcję profesora finansów na University of Chicago. Pracował jako konsultant w The Conference Board w programie badań nad wskaźnikami koniunktury gospodarczej. Po przejściu na emeryturę dalej aktywnie pracował na Uniwersytecie Columbia, zaś przez ostatnie lata związany był z Conference Board w Nowym Jorku (TCB). Uczestniczył także w pracach prestiżowej komisji datowania punktów zwrotnych cyklu koniunkturalnego gospodarki amerykańskiej przy NBER. Zmarł 21.02.2009 w Nowym Jorku.

lek. med., ur. 11.12.1951 r. we Wrocławiu. Syn Ryszarda i Emilii z d. Dębińskiej. Absolwent Akademii Medycznej we Wrocławiu. Specjalista anestezjolog, neurolog, spec. Leczenia bólu. Długoletni zastępca ordynatora oddziału anestezjologii szpitala w Łańcucie; obecnie koordynator ratownictwa medycznego w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Radny Rady Miejskiej trzech kadencji (1990-2002), radny Rady Powiatu Łańcuckiego II kadencji (2002-2006). Przewodniczący Komisji Spraw Społecznych i Obywatelskich; jeden z głównych inicjatorów budowy Centrum Sportowo-Rekreacyjnego w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 2.09.1817 r. w Łańcucie. Syn Joachima i Krystyny. Pionier przemysłu naftowego, jedyny posiadacz uprawnień przetwarzania ropy naftowej w Galicji. Po ukończeniu gimnazjum i odbyciu praktyki aptekarskiej w Samborze studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, uzyskując 8.08.1846 r. tytuł magistra farmacji. Podjął pracę w aptece P. Mikolascha we Lwowie, gdzie prowadził doświadczenia w wyniku których 27.05. 1853 r. złożył wniosek o nadanie przywileju pierwszeństwa w zakresie przetwarzania ropy naftowej. Uprawnienia otrzymał 2.12.1853 r. przedłużone następnie do 2.12.1859 r. Był posiadaczem p.p. na przetwarzanie oleju skalnego i ozokerytu. We własnej rafinerii pod Drohobyczem, na podstawie zezwolenia władz austriackich produkował naftę, smary, świece parafinowe, a wytworzone produkty sprzedawał w sklepie przy ul. Krakowskiej we Lwowie. Osiągnięcia na niwie naftowej opublikował w relacji "Pierwsze objawy przemysłu naftowego w Galicji". Dotknięty osobistą klęską i złamany nieszczęściem tragedii 12.02.1858 r. po śmiertelnym wypadku jego żony i jej siostry, które zginęły w pożarze sklepu z produktami naftowymi, wycofał się z dalszej działalności, powrócił do wyuczonej profesji wśród nafciarzy Borysławia. Zmarł 25.01.1897 r. i został pochowany w Borysławiu.

gen. bryg. dr med., ur. 8.06.1871 r. Łańcucie. Po ukończeniu gimnazjum w Rzeszowie w 1889 r. rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uzyskawszy dyplom w 1895 r., wstąpił do armii austriackiej gdzie służył jako lekarz wojskowy w różnych jednostkach, głównie na terenie Galicji. Pod koniec I wojny światowej jako pułkownik pełnił funkcję Komendanta Szpitala Zapasowego nr 2 w Krakowie. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim, a w 1919 r. otrzymał szlify generała brygady. Zorganizował w Warszawie Szpital Ujazdowski. W latach dwudziestych był Szefem Sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. W 1927 r. przeszedł w stan spoczynku i praktykował jako internista we Lwowie. Po 1945 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie zmarł 5.08.1955 r. Pochowany na cmentarzu Rakowickim.