dr inż. agrotechnik, ur. 17.01.1959 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Kazimierza i Anieli z d. Kochman. Absolwent I LO w Łańcucie 1978 r. W latach 1978-1983 studiował na Akademii Rolniczej w Lublinie na Wydziale Zootechniki. W 1991 r. ukończył Podyplomowe Studia z Hodowli Roślin i Nasiennictwa na Akademii Rolniczej w Krakowie. W 2000 r. obronił doktorat z nauk przyrodniczych na AR im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu. W latach 1983-1985 pracował w Urzędzie Gminy w Mełgwi k/ Lublina. W latach 1985-2008 pracował w Stacji Doświadczalnej Oceny Odmian Roślin w Kochcicach (pow. lubliniecki) najpierw jako specjalista, później kierownik. Od 2008 jest dyrektorem Stacji Doświadczalnej Oceny Odmian Roślin w Słupi (pow. jędrzejowski) woj. świętokrzyskie. Dorobek pracy publikował w pismach i wydawnictwach popularno-naukowych. Mieszka w Kochcicach.

dr med. ur. 10.04.1893 r. w Żabnie (pow. tarnowski). Po II Gimnazjum i Liceum w Tarnowie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie. Naukę przerwała I wojna światowa. Wraz ze swoją żona Marią trafił na zesłanie na Syberię. Przetrwali w tragicznych warunkach i po powrocie do kraju znaleźli zatrudnienie w szkole w Mokoszynie k/ Kielc. W latach 1923-1926 kontynuował naukę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, zdobywając stopień wszech nauk lekarskich. W 1926 r. przybył do Żołyni. Czynnie zaangażował się w życie społeczne wsi. Należał do inicjatorów budowy szkoły , założenia gimnazjum, budowy pomnika A. Mickiewicza. Pracował w Radzie Nadzorczej Gminnej Spółdzielni i Komitecie Elektryfikacyjnym Wsi. Był społecznikiem, wspaniałym człowiekiem i doskonałym lekarzem. Cieszył się dużym autorytetem i poważaniem. Zmarł 10.05.1970 r. i został pochowany na żołyńskim cmentarzu.

mgr, ur. 8.08.1904 r. w Cieszanowie. W latach 1921-1926 uczęszczał do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Rudniku. W latach następnych studiował w Instytucie Pedagogiki Specjalnej i na Wyższych Kursach Nauczycielskich. Pracował równocześnie w Szkole Powszechnej w Zapałowie. W latach 1931-1936 w Publicznej Szkole Specjalnej Powszechnej w Jarosławiu, a w latach 1936-1939 we Lwowie i Oleszycach. W czasie okupacji pracował w tajnym nauczaniu w Jarosławiu. Od 1944-1950 był nauczycielem w szkole Powszechnej Nr 3 w Jarosławiu. W latach 1947-1951 w Instytucie Pedagogicznym ZNP zdobył kwalifikacje do nauczania geografii i biologii w liceach ogólnokształcących. W 1956 r. na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał tytuł magistra pedagogiki. W latach 1950-1963 był dyrektorem I LO im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, a w latach 1963-1971 był dyrektorem II LO i Liceum Medycznego w Łańcucie. Za pracę dydaktyczną i wychowawcza otrzymał wiele odznaczeń resortowych i państwowych m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 24.10.1986 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

art. metaloplastyk, ur. 04.04.1953 r. w Łańcucie. Syn Karola i Janiny z d. Krawiec. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Liceum Plastycznym w Sędziszowie Małopolskim, które ukończył ze specjalnością metaloplastyka w 1974 r. W l. 1975-1976 studiował na Wydziale Konserwacji Rzeźby na ASP w Krakowie. Następnie pracował w konserwacji w Zamku w Łańcucie. Od 1978 r. otworzył własną pracownię płatnerską w Łańcucie i przyszły pierwsze zamówienia począwszy od wi-zytówek na drzwi, poprzez żyrandole, biżuterię, a skończywszy na białej broni kindżałach, nożach, mieczach i szablach. Specjalizuje się w wyrobie broni rodzimej i oręża dalekowschodniego. Cały proces wytwarzania broni przeprowadza sam - poczynając od hutnictwa, a kończąc na obróbce jubilerskiej. Sprowadza z całego świata niezwykłe materiały, gdyż każdy detal broni pod względem wyglądu i techniki wykonania musi się zgadzać z realiami przy-należnej mu epoki. Pierwszą znaczącą pracą, w jakiej miał swój udział, było wykonanie broni i zbroi do filmu „Kazimierz Wielki”. Miecze i szable jego autorstwa można często oglądać w filmach, np. „Wiedźmin” i „Stara Baśń”. Trafiły już do trzydziestu krajów świata do kolek-cji prywatnych i państwowych. Łańcuckiemu płatnerzowi zaproponowano napisanie rozdziału o japońskiej broni białej do powstającej książki pod roboczym tytułem „Japonia w oczach Polaków”. Wszystkie wyroby są sygnowane i obecnie znajdują się już w ponad 30 krajach świata. Artysta w ciągu niemal czterdziestoletniej kariery zawodowej brał udział w wielu wystawach, a na swoim koncie ma liczne wyróżnienia i nagrody, w tym prestiżowy tytuł honorowego „Mistrza Rzemiosła Artystycznego”, nadany przez Ministra Kultury i Sztuki w 1985 r.

mgr inż., ur. 26.09.1960 r. w Łańcucie. Syn Po ukończeniu szkoły podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w 1979 r. w Żołyni w latach 1979-1984 studiował na Akademii Górniczo-Hutnicznej w Krakowie. Ukończył studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej, Politechnice Warszawskiej, Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Rzeszowskim. W l. 1984-1989 pracował w przemyśle. Od września 1989 r. nauczyciel, a od 1995 r. dyrektor Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni. Od 1999 r. dyrektor Zespołu Szkół im. A. Mickiewicza w Żołyni. Radny Gminy Żołynia w latach 1994-2002. W latach 1998-2002 społecznie pełnił funkcje zastępcy wójta Gminy Żołynia. W l. 1994-1998 był radnym Samorządowego Sejmiku Woj. Rzeszowskiego. Od 2002 r. radny i członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego. Od 2006 r. pełni funkcje Przewodniczącego Rady Powiatu Łańcuckiego. mieszka w Żołyni.

ur. 20.08.1928 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Jan i Zofii z d. Wa-niowska. W czasie okupacji brał udział w walkach AK – Oddział Dywersji Kolejowej, oraz był kurierem wojennym. Na tajnych kompletach ukończył gimnazjum w Łańcucie. Następnie zdał maturę w liceum w Leżajsku w 1946 r. Absolwent Uniwersytetu Poznańskiego, wydziału agrotechnicznego (magister inżynier nauk agrotechnicznych). Po dyplomie pełnił funkcję asystenta na wydziale leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Wieloletni działacz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W l. 1962-1969 był zastępcą przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu, a w l. 1969-1972) był przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu. Po funkcjach w Radach Narodowych został konsulem Polski w Czechosłowacji. Do emerytury był dyrektorem hoteli Orbis we Wrocławiu.

ur. 16.05.1949 r. w Reczpolu (pow. przemyski). Syn Jana i Teodozji z d. Wojtowicz. Po szkole podstawowej kontynuował naukę w Technikum Rolniczym w Tarnobrzegu. W 1968 r. rozpoczął Studium Nauczycielskie w Pszczelinie k/ Warszawy. W latach 1971-1976 pracował w Technikum Łąkarskim w Słubicach. Od 1976 r. pracował w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie i miejscowym internacie. W 1977 r. założył przy szkole Zespół Tańca Estradowego „Ekrol”. Był inicjatorem i organizatorem Międzynarodowych Dni Tańca w Łańcucie. Przez trzydzieści lat prowadzenia zespołu zdobył wiele nagród i wyróżnień, m.in.: otrzymał brązowy Krzyż Zasługi i medal Zasłużony dla powiatu łańcuckiego. Mieszka w Soninie k/ Łańcuta.

ur. 15.11.1889 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Wincentego i Zofii z d. Balawender. Po ukończeniu szkoły ludowej najpierw w Czarnej, a następnie w pobliskiej Krzemienicy zamierzał zostać nauczycielem. Niestety ze względu na swe inwalidztwo nie mógł kontynuować nauki w seminarium nauczycielskim. Był spragniony wiedzy, dużo czytał, gromadził własny księgozbiór. Zaczął pisać wiersze. Tę twórczość w większości pomnożoną o utwory spisane z tradycji wiejskiej, śpiewane i mówione, stare obiegowe pieśni i wiersze nowe, zebrał w dwóch zeszytach. Swe utwory zaczął drukować m.in.: w piśmie „Rola” (1910). Kpił w swych utworach złe nawyki, nieprawości wsi i chłopskie wady. Pisał wiersze okolicznościowe, wierszowane legendy, ballady i utwory o tematyce religijnej i patriotyczne. W okresie międzywojennym w l. 1922-1936 był wiejskim listonoszem. Zmarł 17.09.1947 r. w Czarnej i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

dr ur. 17.11.1926 r. w Żołyni (pow. łańcucki), wychowawca, nauczyciel akademicki specjalizujący się w dydaktyce techniki i kulturze materialnej wsi. Ukończył Wyższą Szkołę Inżynierską w Białymstoku i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Następnie ukończył Kierunek Pedagogiczny na Uniwersytecie Warszawskim. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły głównie nauczania problemowego, nauczania programowanego i technicznych środków nauczania. Z tej problematyki opublikował wiele artykułów i podręcznik programowy do nauczania trygonometrii w szkole podstawowej. W 1974 r. obronił prace doktorską pt. ”Program blokowy w kształceniu umiejętności praktycznych. Z badań nad wykrywaniem uszkodzeń w technicznych środkach nauczania”. Interesował się także problematyką kultury materialnej, a szczególnie zabytkami młynarstwa wiatrowego i wodnego w północno-wschodniej Polsce. Efektem tego zainteresowania były artykuły o amatorskich siłowniach wiatrowych i rozprawa pt. ”Wiatraki północno-wschodniej Polski”. Przygotował także pracę habilitacyjną pod tytułem ”Obiekty dawnej techniki młynarskiej w północno-wschodniej części Polski”. W pracy zawodowej pełnił kolejno funkcje: zastępcy dyrektora Technikum Włókienniczego, kierownika warsztatów szkolnych, dyrektora Studium Nauczycielskiego w Ełku, dyrektora Technikum Mechanicznego w Białymstoku. W Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku zorganizował Zakład Technicznych Środków Nauczania i Zakład Wychowania Technicznego, którego był kierownikiem. Oprócz pracy naukowo-dydaktycznej pełnił wiele funkcji społecznych (był Prezesem Towarzystwa Wiedzy Praktycznej, przewodniczącym Rady Zakładowej ZNP). Brał czynny udział w tworzeniu Białostockiego Muzeum Wsi. Za całokształt pracy otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 1989 r.

prof. nadzw. dr hab., ur. 25.05.1930 r. w Dąbrówkach (pow. łańcucki). Szkołę powszechną ukończył w 1945 r. Maturę uzyskał w 1951 r. w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie. Dwustopniowe studia geograficzne odbywał w Łodzi w latach 1951- 1956 w Wyższej Szkole Pedagogicznej. W tej samej szkole, włączonej w 1956 r. do Uniwersytetu Łódzkiego, w 1954 r. rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną. Stopień doktora nauk przyrod-niczych z zakresu geografii uzyskał w 1967 r. na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego. W 1979 r. Rada Wydziału Biologii nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk geograficznych w dziedzinie geografii ekonomicznej. Dorobek naukowy jest boga-ty i różnorodny na który składa się ogółem 99 opracowań naukowych. Do prac opublikowanych należy 6 książek i broszur, 46 artykułów i rozdziałów w książkach, 25 notatek naukowych oraz 11 recenzji i innych opracowań. Był promotorem 94 prac magisterskich. Przygotował też recenzje kilku prac doktorskich i habilitacyjnych. Zorganizował Zakład Gospodarki Przestrzennej i Planowania Regionalnego i związaną z nim specjalność dydaktyczną. Zakładem tym, a także utworzoną później na jego bazie Katedrą, kierował od 1981 r. Począwszy od tego roku, przez dwie kolejne kadencje pełnił równocześnie funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Geografii Ekonomicznej i Organizacji Przestrzeni Uniwersytetu Łódzkiego. Stanowisko dyrektora tego Instytutu objął w 1987 r. Dużo miejsca w Jego życiu zajmowała zawsze praca społeczno-polityczna. Działał aktywnie w organizacjach młodzieżowych i związkowych. Wniósł istotny wkład w rozwój Polskiego Towarzystwa Geograficznego, pełniąc funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału Łódzkiego i sekretarza Komisji Geografii Przemysłu Zarządu Głównego. Uczestniczył także w pracach Stałej Międzynarodowej Grupy Roboczej Geografów Włókiennictwa oraz Grupy Uniwersyteckich Geografów Krajów Socjalistycz-nych. Jego osiągnięcia w działalności zawodowej i społecznej zostały uhonorowane m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 25.03.1995 r.

ur. 6.12.1856 r. w Łańcucie. Z zawodu budowniczy. Od 1906 r. członek Rady Miejskiej, burmistrz miasta Łańcut w latach 1918-1920. Założyciel, kierownik, oraz prezes honorowy Kasy Stefczyka czyli Spółdzielni Oszczędnościowo - Pożyczkowej funkcjonującej wg wzoru Raiffeisena. Członek Amatorskiego Koła Teatralnego działającego w ramach Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda”. Cechmistrz murarski i tkacki. Za zasługi odznaczony w 1929 r. Srebrnym Krzyżem Zasług. Zmarł 7.09.1933 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ks. ur. 31.03.1914 r. w Mokszance (pow. przeworski). Syn Walentego i Zofii z d. Rut. Do gimnazjum uczęszczał w Jarosławiu. Następnie swe kroki skierował do Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie 25.06.1939 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w następujących parafiach: Wola Raniżowska do lutego 1942 r., Sokołów Młp. do grudnia 1944 r., Borek Stary do kwietnia 1945 r., Sokołów Młp. do sierpnia 1948 r., Łańcut do 1 grudnia 1948 r., kiedy to został mianowany proboszczem parafii Białobrzegi. Podczas prawie 36 lat pracy zaznaczył się w społeczności białobrzeskiej. Z jego (m.in.) inicjatywy we wsi zbudowano chodniki, drogi, zainstalowano linię energetyczną. Wybudowano most na rzece Wisłok, Ośrodek Zdrowia, kościół filialny w Korniaktowie. Ogrodzono kościół, cmentarz, wzniesiono nową plebanię. Praca duszpasterska zaowocowała powołaniami kapłańskimi i zakonnymi. Homilie wygłaszane podczas mszy i różnych uroczystości, (zapraszany był do różnych parafii w diecezji). Cechowała duża znajomość pisma świętego i historii Polski. Dla wielu słuchaczy były to pierwsze lekcje historii, patriotyzmu i umiłowania ojczyzny. Jako kapelan Armii Krajowej, orędownik prawdy historycznej nękany był przez Urząd Bezpieczeństwa. Groźbą utraty wolności ówczesne władze starały się złamać, zastraszyć księdza. Władza diecezjalna odznaczyła go w 1960 r. E.C., a w 1971 r. R.M., zaś w 1975 r. został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły kolegiackiej w Jarosławiu. Równocześnie od 1.04.1970 r. był wicedziekanem, a od 10.08.1973 r. do 29.04.1982 r. dziekanem łańcuckim, zrezygnował z pełnienia tych obowiązków z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Zmarł 27.07.1984 r. w szpitalu, pogrzeb odbył się 30 lipca w Białobrzegach pod przewodnictwem ks. bp Bolesława Taborskiego.

ur. 02.01.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marianny z d. Fi-lar. W 1918 r. ukończył pięcioletnią Szkołę Powszechną w Albigowej i rozpoczął naukę w Gimnazjum w Łańcucie. W 1926 r. podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie na Wydziale Humanistycznym studiował historię powszechną i gospodarczą. Stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Na podstawie rozprawy naukowej ,,Cechy w Krakowie w l. 1363-1600” uzyskał tytuł doktora. Prze rok pełnił funkcję asystenta w katedrze Społeczno-Gospodarczej Uniwersytetu J. Kazimierza we Lwowie. W roku szkolnym 1944/45 został zatrudniony w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie. W 1948 r. został dyrektorem działu wydawniczego Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Po przejęciu Za-kładu w 1953 r. przez Polską Akademię Nauk został mianowany z-cą dyrektora wydawnictwa. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Budowniczy Wrocławia oraz Złotą Odznaką Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Zmarł w 1989 i został pochowany na cmentarzu we Wrocławiu.

dr, ur. 2.01.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marcjanny z d. Filar. Szkołę Podstawową w Albigowej ukończył w 1918 r. Po zdaniu egzaminu wstępnego został przyjęty do Gimnazjum Realnego w Łańcucie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 1926 r. wstępuje na Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie na Wydziale Humanistycznym studiował historię ze specjalizacją w historii społecznej i gospodarczej. Drugi rok studiów odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim ze względu na źródła do pracy w tamtejszym archiwum. W 1932 r. uzyskuje magisterium. Przez okres 1 roku pełni funkcję asystenta w Katedrze historii społeczno-gospodarczej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. We wrześniu 1937 uzyskuje pracę w Archiwum Akt Nowych w Warszawie. Pracował tam tylko przez miesiąc. Kiedy dostał możliwość zatrudnienia w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, powraca ponownie do Lwowa. Do wybuchu II wojny światowej zajmował stanowisko sekretarza wydawnictwa, a w okresie wojennym pracował w Bibliotece Zakładu, gdyż działalność wydawnicza została zawieszona. W końcu czerwca 1944 r. opuścił Lwów i powrócił w rodzinne strony. W roku szkolnym 1944/45 został zatrudniony w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie jako nauczyciel. W lipcu 1945 r. przeniósł się do Krakowa gdzie przez okres 2 lat pracował w księgarni Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Dział Wydawniczy Zakładu w 1948 r. został przeniesiony do Wrocławia, zostaje jego kierownikiem. Funkcję tę sprawuje do 1953 r. tj. do chwili przejęcia Ossolineum przez Polską Akademię Nauk. Został mianowany zastępcą dyr. Wydawnictwa d/s techniczno-wydawniczych, funkcję tę pełnił do czasu przejścia na emeryturę w lipcu 1972 r. Po przejściu na emeryturę pracuje tam nadal przez 7 lat zatrudniony w niepełnym wymiarze, opiekując się wydawanym przez Ossolineum “Narodowym Atlasem Polski”. Był członkiem towarzystw związanych z ruchem wydawniczym i książką: Polskiego Towarzystwa Wydawnictw Książek i Towarzystwa Przyjaciół Książki. Posiada odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznakę Budowniczy Wrocławia oraz Złotą Odznakę Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.

ur. w Łańcucie w 30.04.1968 r. Syn Zofii z d. Głuszek. Absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (mechanizator rolnictwa). W latach 1989-1993 – szlifierz kryształów i szkła ozdobnego. Od 1996 r. rzeźbiarz ludowy. Autor rzeźb o tematyce sakralnej i świeckiej. Wykonuje tablice pamiątkowe. Prowadził pokazy rzeźbiarskie dla dzieci w szkołach i przedszkolach. Brał udział w licznych wystawach na imprezach okolicznościowych, m.in.: Dni Miasta Pallerborn (Niemcy), Gerchshein (Niemcy), Targi Turystyczne (Warszawa), a także w Przemyślu, Przeworsku i Łańcucie. Brał udział w programach telewizyjnych (TVP Rzeszów) - ,,Rozmowy o życiu” i ,,Niezwykli” oraz w audycji radiowej Radia Via - ,,Niebanalni”.

ur. 28.04.1903 r. w Kosinie (pow. łańcucki). W 1924 r. powołany został do zasadniczej służby wojskowej w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Ukończył szkołę podoficerską oraz kurs samochodowy w 2 Batalionie Pancernym. W chwili wybuchu wojny Pułk stał w pogotowiu bojowym na zachód od Krakowa w ramach 10 Brygady Kawalerii. Wraz z Pułkiem brał udział w walkach w Małopolsce. W dniu 17 września z Pułkiem przekroczył granicę węgierską. Pułk został internowany w obozie Petlend-Puszta. Na wiadomość o organizowaniu przez gen. Sikorskiego Sił Zbrojnych we Francji, uciekł do Jugosławii, a następnie statkiem do Francji, skierowany do punktu zbornego w Partenei. Z chwilą organizowania przez gen. Maczka 10 Brygady Kawalerii Pancernej znalazł się znowu w szeregach Pułku, z którym następnie przebywał w Bolenne i Mornas i w rejonie Arpajon. Brał udział w walkach pod A vize, Champaubart i Montbard. W chwili kapitulacji Francji, dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach jenieckich na terenie Francji (Sant Florentyn) a potem na terenie Austrii w Stalagu XVIII A. Po wyzwoleniu przez wojska alianckie, wraz z jeńcami francuskimi wrócił do Francji, a następnie do 10 PSK, który stacjonował w rejonie Harren i Aurich na terenie Niemiec. Po rozwiązaniu Pułku w 1947 r. zgłosił się na wyjazd do kraju. Za zasługi został wyróżniony licznymi odznaczeniami polskimi i francuskimi, m. in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939, Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Medalem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Kombatantów Ochotników. W latach 1947-1970 pracował w Rakszawskich Zakładach Przemysłu Włókienniczego w Rakszawie. Zmarł 1.02.1978 r.

ur. 17.12.1930 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii Czech. W 1965 r. ukończył średnia szkołę muzyczną. Od 1955-1963 pracował w Łańcuckiej Fabryce Śrub jako organizator pracy kulturalno-oświatowej. W latach 1963-1989 pracował jako muzyk w Filharmonii Rzeszowskiej (altowiolista). Z orkiestrą wielokrotnie koncertował w kraju i za granicą. Brał również udział w audycjach muzycznych dla dzieci i młodzieży. Przez ostatnie kilkanaście lat pracuje jako nauczyciel w Państwowej Szkole Muzycznej w Łańcucie. Wykształcił wielu znanych i cenionych muzyków w kraju i poza jego granicami. Od kilku lat aktywny społeczny działacz Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Od 1951 r. mieszka i pracuje w Łańcucie. Otrzymał wiele medali i wyróżnień m.in.: Zasłużony dla woj. Rzeszowskiego i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

dr ur. 7.12.1853 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Walentego i Anny z d. Wierzbińskiej. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie uzyskał w 1902 r. tytuł doktora prawa. W 1884 r. podjął pracę w Radzie Powiatowej w Rzeszowie gdzie pracował na różnych stanowiskach do 1914 r. Oprócz pracy zawodowej czynnie uczestniczył w życiu społecznym miasta. Był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Kasy Oszczędności. Od 1892 r. był członkiem Rady Miejskiej. W latach 1895-1899 był redaktorem miesięcznika „Przewodnik Ogrodniczy”. W 1907 r. był członkiem Komisji Militarnej i kuratorem Towarzystwa Forum Przemysłowego. Od lipca 1913 r. został zastępcą burmistrza. W sierpniu kieruje organizującymi się Legionistami, a we wrześniu 1914 r. stanął na czele Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego. Za wszechstronną działalność zawodowa i społeczną w 1898 r. został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi Franciszka Józefa, a w 1913 r. tytułem radcy Wydziału Rady Powiatowej Rzeszowskiej. Zmarł 27.10.1914 r. i spoczywa na starym cmentarzy w Rzeszowie (kw.IV, rząd I).

ks. ur. się 26.05.1913 r. w Łańcucie w rodzinie robotniczo-chłopskiej. Ukończył szkołę podstawową i gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie, studia z tytułem magistra na Uniwersytecie Jana Kazimierza wydział Teologii we Lwowie. Święcenia kapłańskie otrzymał dnia 26.06.1938 roku w Katedrze Lwowskiej i został skierowany jako wikariusz do Winnik, miasteczka odległego 9 km od Lwowa, gdzie w 1941 r. został mianowany administratorem. Wspomagał biednych materialnie i prowadził kuchnię dla głodujących, a zagrożonych kierował na przechowanie do rodzinnego domu w Łańcucie. W czerwcu 1946 r. przybył do diecezji wrocławskiej i obejął jako administrator, a następnie proboszcz, parafię Wiry - Mysłaków. Funkcję tę pełnił od wiosny 1946 do czerwca 1984 r. W roku 1953, (w tym czasie, gdy aresztowano Prymasa Polski), został aresztowany i wywieziony do Warszawy. Przetrzymywany był w areszcie przez cały tydzień, zmuszany do współpracy. Po tygodniu wrócił do parafii w Wirach gdzie pracował do czerwca 1984 roku. Dnia 26.06.1988 r. obchodził 50 - lecie kapłaństwa. W dwa lata później 6.08.1990 r zmarł i został pochowany obok kościoła w Wirach.

por., ur. 5.06.1912 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Zofii z d. Trojnar . Wychowany w wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Starszy brat Walenty służył w Wojsku Polskim. Ukończył Liceum i Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie w 1931 roku. Wyróżniał się talentem organizatorskim, pełnił w liceum funkcję drużynowego I Łańcuckiej Drużyny Harcerskiej. Ukończył następnie oficerską szkołę artylerii. Wzięty do niewoli w 1939 roku przez Rosjan, został więźniem obozu w Kozielsku. Byli oni przetrzymywani w klasztorze Optina Pustyń. Na początku marca 1940 r. wydano decyzję o egzekucji, które odbywały się w trzech miejscach. Więźniowie obozu w Kozielsku (4594 osoby) zostali zamordowani i pogrzebani w lesie katyńskim. Jego imię i nazwisko znalazło się na liście ofiar zbrodni Katyńskiej opublikowanej przez Kurier Kielecki. Rodzina została oficjalnie powiadomiona o ekshumowaniu jego zwłok 14.09.1943 r. przez Polski Czerwony Krzyż Biuro Informacyjne w Warszawie. Nie pozostawił po sobie potomstwa. Jedynym publicznym śladem jego życia jest tablica z listą absolwentów i uczniów Liceum i Gimnazjum w Łańcucie zamęczonych w obozach i miejscach kaźni w czasie II wojny światowej.

gen. bryg. ur. 11.02.1897 roku w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Zofii z d. Trojnar. W czerwcu 1917 r. złożył egzamin maturalny w gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Brał udział w I wojnie Światowej w działaniach Cesarsko-Królewskich Sił Austro-Wegier, służąc w 90 Austriackim Batalionie Piechoty. W wyniku odniesionych ran przebywał w szpitalu w okresie od sierpnia 1916 r. do stycznia 1917 r. Od listopada 1918 r. aż do 1921 r. walczył w wojnie polsko-sowieckiej w 5 Batalionie Piechoty Legionów, w lutym 1920 r. awansowany do stopnia porucznika. W latach 1921-1927 jako kapitan (1921 r.) służył w 75 Batalionie Piechoty. W latach 1927-1930 pełnił funkcję Dowódcy Kompanii w Szkole Podchorążych w stopniu majora (1928 r.). W latach 1930-1934 został mianowany Dowódca batalionu w 19 batalionie Piechoty. Od 1934-1938 w stopniu podpułkownika został Szefem Działu Szkolenia w centrum Wyszkolenia Piechoty. We wrześniu 1939 r. walczył w wojnie obronnej w okolicach Piotrkowi Trybunalskiego, Spały, Włodawy, Chełma, Hrubieszowa, Rawy Ruskiej. Po kapitulacji wrócił do rodzinnej wsi i zaczął organizować pomoc dla jeńców obozu przejściowego w Łańcucie. W połowie grudnia 1939 r. nielegalnie przedostał się na Węgry i w Konsulacie Polskim w Budapeszcie otrzymł paszport na nazwisko Walenty Piekarski i wyruszył przez Jugosławię, Włochy do Francji. W dniu 4 lutego 1940 r. dotarł do Obozu Zbiorczego w Bessieres pod Paryżem i został wcielony do Jednostek Polskich pod Dowództwem Francuskim. Z Paryża jednostka przedostała się do Marsylii, skąd statkiem „Athos” w dniu 23 kwietnia dotarła do Aleksandrii w Egipcie. Z Aleksandrii ppłk Peszek dotarł do miejscowości Homs pod Bejrutem w Syrii, gdzie został Dowódcą 1 Batalionu Strzelców Karpackich. Od sierpniu 1940 r. pełnił służbę na Bliskim Wschodzie jako Zastępca Dowódcy Brygady Strzelców Karpackich. W dniu 11 listopada zostaje mianowany pułkownikiem . Wraz z Samodzielną Polską Brygadą Strzelców Karpackich uczestniczył od sierpnia 1941 r. do marca 1942 r. w obronie Tobruku i bitwie pod El Gazela w Afryce Północnej. Od 6 maja 1942 r. zostaje Dowódcą 1 Brygady Strzelców Karpackich w składzie 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Od grudnia 1943 r. wraz ze swą Brygadą wchodzącą w skład 3 Dywizji Strzelców Karpackich 2 Korpusu Polskiego brał udział w kampanii włoskiej. Walczył m.in. nad rzekami Sangro i Rapido, a także zdobywał szczyt Monte Cassino, gdzie 12 maja 1944 zostaje ranny i przebywa w szpitalu polowym do sierpnia. Po wyjściu ze szpitala trafił na stanowisko zastępcy dowódcy do 7 Polskiej Dywizji Piechoty, gdzie pracował do października 1944 r. kiedy to został skierowany do objęcia stanowiska Dowódcy Ośrodka Szkolenia Piechoty w składzie Korpusu Polskiego na terenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii. Od stycznia 1947 r. – pracował w Polskim Korpusie Repatriacyjnym. Z dniem 11 października 1948 r. honorowo zwolnił się ze służby i osiadł koło Paignton w Anglii prowadząc gospodarstwo rolne. Medale i odznaczenia: polskie: Krzyż Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych (czterokrotnie) za wojnę Polsko-Sowiecką, Krzyż Walecznych (trzykrotnie) za wojnę 1939-45, Medal Wojska Polskiego (trzykrotnie), Order Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Odznaczenie Honorowe za odniesione Rany (dwukrotnie) brytyjskie: 1939-45 Star, Africa Star, Italy Star, Defence Medal, The War Medal 1939-45,czeskie: Ceskoslovensky Valecny Kriz 1939. Ukoronowaniem kariery wojskowej i uznaniem zasług było mianowanie go w 1964 r. generałem brygady. Nie wrócił do Polski, ponieważ nie mógł pogodzić się z panującą w Polsce rzeczywistością. Zmarł na obczyźnie 15.01.1979 r. w Newton Abbot w Anglii i tam został pochowany z honorami wojskowymi na cmentarzu wojskowym.

ur. 4.02.1929 r. Kraczkowej (pow. łańcucki). Architekt. Absolwent Państwowego Gimnazjum – Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Tam też działał w harcerstwie. Jesienią 1947 wstąpił do działającej na obszarze ówczesnego województwa rzeszowskiego młodzieżowej organizacji niepodległościowej „Orlęta”, został w niej d-cą placówki o kryptonimie „Lwów” w Łańcucie. Po ukończeniu szkoły podjął studia na Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie, kontynuując działalność konspiracyjną. W grudniu 1949 r. został aresztowany przez UB. Po śledztwie prowadzonym przez PUBP w Łańcucie 23.03.1950 r. wyrokiem Wojskowego Sadu Rejonowego w Rzeszowie został skazany za przynależność do nielegalnej organizacji i posiadania broni na 7 lat więzienia. Więziony m.in. we Wronkach, Raciborzu, Katowicach, przez pewien czas pracował jako więzień w kopalni „Knurów”. Zwolniony po amnestii w maju 1954 r., podjął przerwane studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Pracował w rzeszowskim Miastoprojekcie. W sierpniu 1980 r. był jednym z inicjatorów powołania w swoim zakładzie niezależnej organizacji związkowej – jednej z pierwszych w regionie komórek późniejszego NSZZ „Solidarność”. Będąc przewodniczącym tamtejszego Komitetu Założycielskiego Związku, wszedł w skład Prezydium MKZ NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. Współorganizował również „Solidarność Wiejską” w swojej rodzinnej miejscowości. W trakcie strajku okupacyjnego w siedzibie byłej WRZZ w styczniu 1981 r. został wydelegowany przez Prezydium MKZ NSZZ „Solidarność” do rozmów z wojewodą rzeszowskim. Zmarł 18.04.1981 r. w Rzeszowie. Pochowany na cmentarzu w Kraczkowej.

ks. ur. 29.11.1910 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Anieli z d. Skomra. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Ukończył państwowe gimnazjum, świadectwo maturalne otrzymał w 1932 r. w Łańcucie. Od 1932 r. studiował w kieleckim seminarium duchownym. Sakrament kapłaństwa otrzymał 20 czerwca 1937 r. Po święceniach skierowany został na wikariat w Jędrzejowie. Już w pierwszych miesiącach okupacji niemieckiej, zaangażował się w powstające podziemie niepodległościowe, podjął też pracę charytatywną. Poszukiwany przez Niemców, dnia 1.02. 1940 r. został przeniesiony do Buska Zdroju, gdzie został zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej. Pełnił funkcję łącznika biskupa z oddziałami AK. Szef sztabu Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK, wystąpił z wnioskiem o odznaczenie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Virtuti Militari V kl., a także o awans na stopień majora. Pod koniec 1944 r. krótko duszpasterzował w Chęcinach. Po zakończeniu okupacji niemieckiej pełnił obowiązki wikariusza przy katedrze, moderatora Sodalicji Mariańskiej Pań, Panów, asystenta Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej, sędziego prosynodalnego Sądu Biskupiego. Od początków tzw. wyzwolenia był śledzony przez UB z powodu wojennej służby w szeregach AK, po wojnie miał kontakt z WiN. Został aresztowany 12.01.1952 roku i osadzono w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Śledztwo nie dało oczekiwanych rezultatów. Dopiero 7 lutego 1955 r. jego sprawę rozpatrzył Najwyższy Sąd Wojskowy, dlatego na mocy amnestii z 1952 r. sąd umorzył postępowanie karne i postanowił o natychmiastowym zwolnieniu z więzienia. Wrócił do Kielc na stanowisko notariusza Kurii Diecezjalnej, w 1961 r. mianowany został kanclerzem w kurii. Zmarł 9 czerwca 1988 r.

z d. Golonkiewicz, ur. 26.06.1933 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Córka Władysława i Katarzyny z d. Ruszel. Wykształcenie średnie. Pracę zawodową związała z administracją publiczną, pracując kolejno w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Kraczkowej oraz Urzędzie Gminy Łańcut na stanowisku Sekretarza Urzędu. Od wielu lat pracuje społecznie na rzecz mieszkańców Kraczkowej i gminy Łańcut. Należy do założycieli Klubu Seniora w Kraczkowej. Organizuje spotkania okolicznościowe, pielgrzymki, wycieczki, pozyskuje sponsorów, organizuje odwiedziny starszych i chorych osób. Zaangażowała się w działalność Związku Kombatantów Powiatowego Koła pełniąc funkcję Sekretarza. Blisko współpracuje z samorządem uczestnicząc w organizacji uroczystości państwowych i kościelnych. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Kraczkowej.

ur. 15.06.1928 r. w Trzebini (pow. chrzanowski). Córka Stanisława Kneblocha i Felicji z d. Spyt. Po liceum ogólnokształcącym doskonaliła swe uzdolnienia muzyczne w studium I i II stopnia zdobywając kwalifikacje do nauczania muzyki. Ukończyła także Studium Kulturalno– Oświatowe w Krakowie oraz uzyskała magisterium w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach. Najpierw pracowała w sekretariacie Elektrowni Siersza, następnie służbowo została przeniesiona do Centralnego Zarządu Przemysłu Maszynowego w Gliwicach. Przez 20 lat pracowała w łańcuckich szkołach: w liceum ogólnokształcący, szkole muzycznej i Studium Nauczycielskich. Pracowała także w Żołyni, Węgliskach i Rakszawie. Prowadziła zespoły taneczne, chóry i zespoły instrumentalne. Była także komendantem ZHP w Łańcucie. Jest przewodnikiem w Muzeum Zamku w Łańcucie. Od wielu lat prowadzi chór kameralny „Złoty liść”. W 2007 r. była współzałożycielem Uniwersytetu Trzeciego Wieku (oddział w Łańcucie), obecnie pełni funkcje kanclerza.

ur. 11.03.1948 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Piotra i Salomei z d. Chrzan. Ekonomista, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni. Od 1970 r. pracuje w kontroli finansowej, od 1989 r., jako dyplomowany biegły księgowy, a od 1992 r. biegły rewident. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2002 oraz Przewodniczący Komisji Rewizyjnej. Członek Rady Społecznej przy SP ZOZ w Łańcucie. W okresie przemian społeczno-gospodarczych aktywnie uczestniczył w obronie miejsc pracy w lokalnym środowisku (powiaty łańcucki i leżajski). Współzałożyciel i członek Stowarzyszenia Na Rzecz Chorych Niepełnosprawnych i Potrzebujących Pomocy im. Matki Teresy w Żołyni, które prowadzi Zakład Opiekuńczo - Pielęgnacyjny dla osób niepełnosprawnych. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Żołyni.

ur. 1.10.1929 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Zofii z d. Fic. Absolwent średniej Szkoły Muzycznej w Rzeszowie. Wychowawca, nauczyciel i dyrygent orkiestr dętych. Pracował w Ognisku Muzycznym w Przeworsku. W Białobrzegach prowadził Strażacką Orkiestrę Dętą i szkolił młodych muzyków. W 1962 r. wraz z rodziną wyjechał do Tarnobrzega i tam podjął się prowadzenia Orkiestry Dętej przy Kopalni Siarki. W latach (1964-1991 i od 1998 do chwili obecnej. Orkiestra powstała w 1959 roku przy Kopalni Siarki w Piasecznie. Od 1964 roku ma swoją siedzibę w Tarnobrzegu, działając do 2001 roku jako Zakładowa Orkiestra Dęta Kopalń i Zakładów Przetwórczych Siarki "Siarkopol", a od 2002 roku jako Miejska Orkiestra Dęta przy Tarnobrzeskim Domu Kultury. Dnia 11 grudnia 2004 roku w Tarnobrzeskim Domu Kultury 50 lecie pracy artystycznej i 75 te urodziny.

ur. 28.03.1910 r. w Peczeniżynie k. Żółkwi (woj. Lwowskie). Syn Jana i Emilli z d. Gerus. Do Łańcuta przybył w okresie międzywojennym i był czynnym piłkarzem KS „Rezerwa”. Znany był z dbałości o sprzęt sportowy. W kampanii wrześniowej trafił do tzw. Flotylli Pińskiej. Końcem września 1939 r. powrócił do Łańcuta. Po wojnie pracował jako urzędnik w Rzeszowie, a także był aktywnym działaczem łańcuckich klubów zwłaszcza działaczem piłkarskim. Zmarł w Łańcucie 25.02.1983 r.

ur. 12.02.1902 r. we Lwowie. Córka Jana i Ewy z d. Kutran. Po ukończeniu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego im. A. Asnyka we Lwowie i zdaniu zawodowego egzaminu kwalifikacyjnego podjęła 1.08.1921 r. pracę jako nauczycielka w jednoklasowej Szkole Powszechnej w Błyszczywodach, przysiółek Ehrenfeld, Opłytnia (pow. żółkiewski). Następnie pracowała w Szkole Powszechnej w Żółkwi. Do Białobrzegów przybyła w okresie II wojny Światowej (prawdopodobnie we wrześniu 1943 r.) i czynnie włączyła się w prężnie działające na tym terenie tajne nauczanie. Po zakończeniu działań wojennych od 1.09.1945 r. podjęła pracę w miejscowej Szkole Podstawowej im. A. Mickiewicza. Nauczała historii, geografii, przyrody i rosyjskiego. Prowadziła także bibliotekę szkolną, SKO i szkolne koło PCK. Służyła doradą i pomocą każdemu kto tego potrzebował. Była osobą głęboko wierzącą i praktykującą, prawą i wzorową patriotką. Przeszła na emeryturę z dniem 26.06.1969 r. i zamieszkała w Tarnowie. Zmarła w lipcu 1988 r. i spoczywa na tarnowskim cmentarzu.

(herbu Topór) ur. ok. 1372 r. Córka Ottona i Jadwigi z Melsztyńskich. Pierwszy związek małżeński zawarła z Wisełem Czamborem z Wissemburga, rycerzem morawskim. Drugie małżeństwo z Jenczykiem Hiczyńskim z Jičina, rycerzem morawskim z rodu Beneszowców (Odrowążów). Ok. 1397 r. poślubiła Wincentego Granowskiego herbu Leliwa. 2.05.1417 poślubiła Władysława Jagiełłę, króla Polski. Koronowana 19.11.1417 r. Właścicielka Łańcuta do 1420 r. Zmarła 20.05.1420 r.

(herbu Topór) z Melsztyna, wdowa po Ottonie z Pilczy, matka chrzestna Władysława Jagiełły. Jedna z pierwszych właścicielek Łańcuta.

(herbu Leliwa). Syn Mikołaja „Ocica” i Barbary z Konińskich. Zwolennik reformacji, ekskomunikowany 19.05.1548 r. Ok. 1551 poślubił Barbarę ze Stojanic Czuryłówną. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1550-1568. Zmarł w 1568 r.

(herbu Leliwa). Syn Krzysztofa I i Barbary z Czuryłów. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1568-1578 (?). w 1578 r. poślubił Annę Sieneńską. Zmarł w 1596 r.

(herbu Leliwa). Syn Ottona i Anny z Szamotuł. Kasztelan bełski (1515); starosta zamechski; kasztelan lwowski (1537). Przed 1521 r. poślubił Barbarę Konińską. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1523-1550. Zmarł w 1550 r.

z Pilczy (herbu Topór), starosta ruski (1349); starosta wielkopolski (1371-1372), kasztelan wiślicki (1373), wojewoda i starosta sandomierski (1375). Ok. roku 1370 r. poślubił Jadwigę, córkę Jana z Melsztyna i Ofki (Zofii). Jeden z pierwszych właścicieli Łańcuta. Zmarł ok. 1385 r.

(herbi Leliwa). Syn Jana (Granowskiego) Pileckiego i Jadwigi z Kurowa. Podkomorzy lubelski (1502). Poślubił Annę z Szamotuł. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1487-1504. Zmarł 13.05.1523 r.

(herbu Leliwa). Syn Jana (Grafowskiego) Pileckiego i Jadwigi z Kurowa. Podkomorzy lubelski i przemyski; pod koniec życia na dożywociu u brata Ottona. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1476-1487. Zmarł w 1493 r.

(herbu Leliwa). Syn Ottona i Anny z Szamotuł. Dworzanin królewski (1509); podkomorzy przemyski (1510); sekretarz królewski (1520); starosta Sanoki. Dziedzic dóbr łańcuckich w latach 1504-1523. Zmarł 13.04.1523 r.

ur. 13.01.1907 r. w Woli Rafałowskiej (pow. rzeszowski). Tam ukończył szkołę podstawową. Do okresu pełnoletności pracował w gospodarstwie, a później jako sklepowy Kółka Rolniczego w Woli Rafałowskiej. W 1929 r. podjął naukę w Szkole Rolniczej w Kijanach (woj. lubelskie). Po jej ukończeniu odbył roczną praktykę rolniczo – hodowlaną w majątku rolnym w Samoklęskach. Stamtąd udał się do pracy w majątku Zaścianek k. Tarnopola, gdzie pracował przez 5 lat. W 1936 r. opuścił Zaścianek i przeniósł się z do majątku w Pstrągowej k. Strzyżowa. Z chwilą wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do 17 Pułku Piechoty. Po klęsce kampanii wrześniowej powrócił do Pstrągowej. W 1944 r. przeniósł się z rodziną do Albigowej. Jego działalność społeczna wyrastała z potrzeby służenia wsi i jej mieszkańcom. Pracę społeczną traktował jak posłannictwo. W latach 1957-1969 był zaangażowany w pracach Rady Spółdzielni Mleczarskiej będąc początkowo członkiem, a później jej przewodniczącym. W okresie 1960-1967 pełnił funkcję kierownika budowy Domu Kultury. W 1965 roku został wybrany sołtysem wsi. Brał czynny udział w pracach Rady Parafialnej i był członkiem honorowym Ochotniczej Straży Pożarnej. Zmarł 3.03.1989 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Albigowej.

prof. dr hab. ur. 15.05.1944 r. w Strzyżowie. Matura w 1962 r. w Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Dalsza kariera zawodowa ściśle związana z Uniwersytetem Jagiellońskim. Tutaj też przechodził kolejne etapy naukowej kariery: magisterium w 1967 r., doktorat w 1972 r., habilitacja – 1980 r., tytuł profesora – 1989 r. Stanowisko profesora zwyczajnego w Uniwersytecie Jagiellońskim – 1992 r. Doktoratem Honoris Causa Uniwersytetu w Tulonie został w 2003 r. W latach 1981-1984 prodziekan Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1985-1986 prezes Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Od 1986 r. koordynator współpracy polsko-francuskiej ATP /action thématique programmée/, czy też Polonium w zakresie teorii aproksymacji oraz analizy rzeczywistej i zespolonej. Członek komitetów redakcyjnych „Annales Polonici Mathematici” od 1988 r. „Commentationes Mathematicae” od 1993 r. oraz „East Journal of Mathematics” Sofia od 1994 r. Od 1997 r. kierownik Studiów Doktoranckich Matematyki w Instytucie Matematyki UJ. Od 1992 r. członek Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej. W latach1992-1997 członek sekcji matematyki Komitetu Badań Naukowych w Warszawie, a w latach 1996-2002 członek Rady Naukowej Instytutu Matematycznego PAN w Warszawie. Od 1994 r. członek-korespondent Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Liege. Od 1996 r. członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności. Od 2003 r. wiceprzewodniczący Komitetu Matematyki PAN. Od 2004 r. członek Komitetu Narodowego do spraw kontaktów z Europejskim Towarzystwem Matematycznym (organ PAN). Opublikował ponad 50 prac dotyczących tej tematyki. Największy rozgłos w świecie matematycznym przyniosły Profesorowi rezultaty dotyczące L-regularności podzbiorów przestrzeni Cn i zastosowania nierówności wielomianowych w analizie różniczkowej.

dr, lek. med ur. 17.08.1913 r. w Baranówce (pow. lezajski). Syn Franciszka i Heleny z d. Marszyckiej. Gdy miał 3 miesiące, rodzice przenieśli się do Smolarzyn, by rozpocząć tam pracę w nowo wybudowanej w 1910 r. szkole, Marian uczęszczał do niej wraz z bratem – Adamem. Kontynuował naukę w gimnazjum jezuickim w Chyrowie, a po jego ukończeniu studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po uzyskaniu absolutorium stawił się do wojska do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Następnie został zmobilizowany do kompanii sanitarnej w Przemyślu i jako lekarz brał udział w wojnie obronnej z Niemcami. Dnia 24. 09. 1939 r. powrócił do Smolarzyn, gdzie spędził całą okupację. Po wybuchu wojny z ZSRR został członkiem tajnej organizacji wojskowej. Był członkiem Związku Walki Zbrojnej AK i lekarzem obwodu łańcuckiego AK, szkolił sanitariuszki ZK w pow. łańcuckim. Jako uczestnik zdarzeń z lat okupacyjnych postanowił spisać je i przekazać potomnym, co okazało się jednak przedsięwzięciem niełatwym, gdyż niemal cała dokumentacja z tamtych lat przepadła. Jego artykuły dotyczące ruchu oporu ukazywały się w „Profilach”. Od 1954 r. pracował w Ambulatorium Lekarskim Zakładów Chemicznych i Ośrodku Zdrowia w Sarzynie. W latach 1956-1981 był kierownikiem Pracowni Rtg.Od 1981 r. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, a za udział w ruchu oporu Krzyżem Partyzanckim. Zmarł w 2005 r.

ur. 07.03.1961 r. w Rzeszowie. Syn Józefa i Anny z d. Stopa. Od kilkunastu lat kontynuuje rodzinne tradycje garncarskie i obecnie jest jednym z trzech aktywnych garncarzy w powiecie łańcuckim. Brał udział w wielu wystawach i konkursach ceramicznych. Obecnie pracuje w Zagrodzie Garncarskiej w Medyni Głogowskiej. Jest uczestnikiem międzynarodowych projektów promujących województwo podkarpackie. Mieszka w Pogwizdowie.

ks. ur. 17.03.1882 r. w Korniakowie Płd. (pow. łańcucki). Po skończonym gimnazjum w 1903 r. w Jarosławiu, skierował swe kroki do Seminarium Duchownego w Przemyślu gdzie otrzymał święcenia kapłańskie 16.06.1907 r. Pierwszą placówką pracy była Świlcza, ale po dwóch latach wraca do Przemyśla na stanowisko wikarego katedralnego, a następnie katechety w kilku przemyskich szkołach. Następnie uczył śpiewu w gimnazjum i Seminarium Nauczycielskim. Przez parę lat był prefektem w Małym Seminarium. Wydał drukiem dla młodzieży szkolnej pieśni kościelne i patriotyczne komponując do gotowego tekstu własną muzykę. W 1917 r. w ujeżdżalni wojskowej w Przemyślu dyrygował 800-set osobowym chórem w koncercie „Dzieci dla dzieci”. Zamierzał wydać Mszał w języku polskim z własna muzyką, ale choroba pokrzyżowała plany. Zmarł 30.05.1926 r. i został pochowany na przemyskim cmentarzu.

ur. 05.01.1961 r. w Woli Mieleckiej (pow. mielecki). Syn Romana i Marii z d. Niedbała. Nauczyciel dyplomowany - matematyk, pedagog szkolny. Od 1986 r. absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 2000-2002 studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą. W latach 1997-2008 dyrektor Zespołu Szkół im. Obrońców Westerplatte w Dąbrówkach. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 2002-2006 oraz Sekretarz Komisji Rewizyjnej. Współzałożyciel w 1995 r. w parafii pw. św. Józefa w Łańcucie Ruchu Domowego Kościoła - "Światło Życie". W trakcie sprawowania funkcji dyrektora SP w Dąbrówkach przeprowadził modernizację szkoły, był inicjatorem nadania imienia i sztandaru dla Zespołu Szkół w Dąbrówkach. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 20.09.1954 r. w Grodzisku Dolnym, zam. w Budach Łań. (pow. łańcucki). Syn Jana i Władysławy z d. Pelc. Od 1967 r. jest czynnym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Budach Łań. w której nieprzerwanie od 1986 r. pełni funkcję Prezesa. Od 1992 r. jest Prezesem Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP w Białobrzegach, od 1999 r. jest także Wiceprezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP w Łańcucie. W latach 1995-1998 był członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZOSP RP w Rzeszowie. Posiada wszechstronne przeszkolenie strażackie, ukończył kursy w zakresie podstawowym, dowódców OSP i operatorów sprzętu pożarniczego. Oprócz działalności strażackiej udzielał się w działalności w Ludowych Zespołach Sportowych, w Kółku Rolniczym i Banku Spółdzielczym. Czynnie uczestniczył w komitecie budowie sieci gazowej, wodociągowej i telefonicznej w miejscowości swojego zamieszkania. Od 1976 r. nieprzerwanie pracuje w Urzędzie Gminy w Białobrzegach przechodząc przez te lata wiele stanowisk, w tym pełnił funkcję Sekretarza Gminy w latach 1990-1998, a aktualnie jest inspektorem d/s obywatelskich, obronnych i bezpieczeństwa publicznego. Za swoją działalność był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi w Ochronie P-poż.”, Brązowym Krzyżem Zasługi oraz medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

„Pipiluta” ur. 9.08.1907 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Janai Anny z d. Bartnik. Muzyk samouk - klarnecista. Prowadził przez długie lata Kapelę Ludowa „Budzianie” w rodzinnych Budach Łańcuckich. Pracował także w Kapeli Rakszawskiej. Wraz z kapelą nagrał wiele audycji radiowych. Uczestnik wielu konkursów muzycznych w Kazimierzu n/Wisłą. Znany w województwie ze względu na autentyzm i tradycję. Zbierał, gromadził, a przede wszystkim kontynuował styl i muzykę dawnej wsi łańcuckiej. Autor tekstów muzycznych o ziemi rodzinnej, zagrodzie wiejskiej i religii. Na nagrobku widnieje napis: Śpiewał i grał Panu Bogu i ludziom. Zmarł 23.03.1979 r. i spoczywa na budzkim cmentarzu.

hrabia herbu Pilawa ur. 24 .11.1822 r. w Łańcucie. Syn Artura i Zofii z Branickich. Polityk galicyjski, jeden z twórców krakowskiego stronnictwa konserwatywnego i zwolennik autonomii tego rejonu. Studiował w Edynburgu. W czasie powstania krakowskiego mieszkał w Paryżu, gdzie stał na czele Gwardii Narodowej i brał udział w rewolucji czerwcowej. Posiadał liczne majątki ziemskie: Krzeszowice, Tenczynek, Mędrzechów, Góra Ropczycka, Strzechowskie, Pacanów, Spytków, Staszów. Był właścicielem folwarków w Bużance i Daszkówce. Jego dobra obejmowały także Ukrainę: Kobryń, Żabianka, Jabłonówka, Zalesie i Olchowiec. Brał udział w wypadkach 1848 roku, posłował do parlamentu wiedeńskiego, za uczestnictwo w spiskach patriotycznych więziony 1851 przez władze austriackie we Lwowie i Spielbergu. Skupiwszy następnie około siebie grono polityków konserwatywnych zapatrywań, odegrał wybitną rolę w życiu konstytucyjnym Galicji jako przywódca "stańczyków", propagator pracy organicznej i oparcia się o Austrię. Był prezesem rady powiatowej Chrzanowa i honorowym obywatelem Krakowa. Uczestniczył w życiu politycznym i społecznym jako członek licznych organizacji takich jak: Towarzystwo Dobroczynności Wolnego Miasta Krakowa i jego Okręgu; Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych; Towarzystwo Przyjaciół Oświaty; Zarząd Banku Zbożowego; Towarzystwo Naukowe i Towarzystwo Pedagogiczne. Zajmował się także publicystyką, będąc współzałożycielem pisma "Czas". Prowadził pertraktacje z Hotelem Lambert w sprawie przeniesienia ośrodka polskiej polityki z Paryża do Krakowa. Około roku 1850 był prezesem krakowskiego Towarzystwa Rolniczego (Gospodarskiego), a później posłem do Sejmu Krajowego, członkiem Rady Państwa. Zwolennik zniesienia pańszczyzny. Zmarł wskutek paraliżu zm. 15.06.1872 r. w Krzeszowicach.

(herbu Pilawa), ur. 03.03.1786 r. Syn Jana i Julii z Lubomirskich. Szambelan dworu cesarskiego (1808); adiutant księcia Józefa Poniatowskiego (1812); tajny radca cesarski; podkomorzy wielki koronny galicyjski (1832); marszałek wielki koronny galicyjski (1834); ochmistrz wielki koronny galicyjski (1842); członek Stanów Galicyjskich. W 1814 r. poślubił Józefinę Marię z Czartoryskich (córkę Klemensa Józefa i Barbary Doroty z Jabłonkowskich. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1817-1862. zmarł 23.12.1862 r.

Józef (herbu Pilawa), ur. 29.07.1822 r. Syn Alfreda i Józefiny Marii z Czartoryskich. Attaché ambasady austriackiej w Londynie; dziedziczny członek austriackiej Izby Panów; minister rolnictwa (1868-1869); przewodniczący gabinetu ministrów (1870); minister obrony krajowej (1870); marszałek krajowy królestw Galicji i Lodomerii (1875); namiestnik Galicji (1875-1883); odznaczony orderem Złotego Runa, orderem św. Stefanai Krzyżem Żelaznym I klasy. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1862-1889. W 1850 r. poślubił Marie Klementynę Sanguszkową (córkę Romana i Natalii z Potockich). Zmarł 18.05.1889 r.

Antoni Wilhelm Roman Bazyli (herbu Pilawa); ur. 14.04.1886 r. Syn Romana i Elżbiety z Radziwiłłów. Absolwent Oxfordu; odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i orderem Polonia Restituta. Wyjechał z Łańcuta za granicę 23.07.1944 r. 25.04.1956 poślubił Izabelę z Jodko-Narkiewiczów. Zmarł 30.03.1958 r.

(herbu Pilawa), ur. 03.12.1851 r. Syn Alfreda II Józefa i Marii z Sanguszków. Szambelan dworu cesarskiego; członek Izby Panów; poseł do Rady Państwa; marszałek powiatu łańcuckiego; kawaler orderu Złotego Runa (1894). Pierwszy związek małżeński zawarł 21.11.1882 r. z Izabelą Potocką (córką Stanisława i Marii z Sapiehów); drugi 06.04.1885 r. z Matyldą Elżbietą Marią Radziwiłłówną (córką Antoniego Fryderyka Wilhelma i Marii Doroty de Castellane. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1889-1915. Zmarł 24.09.1915 r.

ks. ur. 8.01.1899 r. w Korczynie (pow. krośnieński). W 1918 r. ukończył Gimnazjum w Rzeszowie, a w 1922 r. Seminarium Duchowne w Przemyślu i otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Kańczudze, Przeworsku, Jarosławiu i Jaśle. Administrator, a następnie proboszcz parafii w Kosinie w latach 1931-1976. Dziekan dekanatu łańcuckiego w latach 1949-1973. Tematyką swych kazań narażał się najpierw władzom sanacyjnym, następnie okupantowi niemieckiemu, a w PRL służbom bezpieczeństwa. Wielokrotnie przesłuchiwany i aresztowany i inwigilowany. Swą nieugiętą postawą służył młodym kapłanom za wzór godny do naśladowania. Budowniczy nowego kościoła w Kosinie. Zmarł 22.07.1984 r. i spoczywa na kosińskim cmentarzu.

ur. 16.01.1911 r. we Lwowie. Syn Józefa i Anastazji z d. Kotwa. Karierę piłkarską zaczynał w juniorach KS „Pogoń” we Lwowie, a potem przeszedł do klubu dzielnicowego „Zniesieńczyk”. Do Łańcuta przybył w 1945 r. i został zawodnikiem HKS „Czuwaj”. Po zakończeniu kariery piłkarskiej był zawodnikiem sekcji szachowej KS „Spójnia”, a także cenionym działaczem tego klubu. Był także sędzią piłkarskim w Łańcucie i oko-licy. Do emerytury pracował w łańcuckiej Spółdzielni Spożywców „Społem”. Zmarł 16.07.1995 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

ur. 23.12.1935 r. w Medyni Głogowskiej, c. Jana i Zofii Prucnal. Od najmłodszych lat obserwowała pracę ojca, który lepił w glinie. Już w 7 klasie szkoły podstawowej miała w tej dziedzinie swoje pierwsze próby. W 1949 r. Muzeum Etnograficzne w Łodzi zrealizowało film o rozwoju garncarstwa w Polsce, gdzie zostały pokazane również jej prace. W latach 50-tych XX w. współpracowała ze Spółdzielnią Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Łańcucie. W 1951 r. wspólnie z ojcem wzięła udział w pierwszej wystawie „Łańcut 52”. W latach 60-tych XX w. była uczestniczką licznych konkursów, brała udział w wystawach i kiermaszach sztuki. W 1972 r. została przyjęta do stowarzyszenia Twórców Ludowych w Lublinie. Przez 17 lat prowadziła Ognisko Plastyczne przy Szkole Podstawowej w Medyni Głogowskiej. Wspólnie z dziećmi przez wiele lat jeździła na kiermasze sztuki ludowej do Warszawy, Poznania, Płocka, Kazimierza, Rzeszowa i innych miast. Ceniona w kraju i za granicą jako artystka, rzeźbiarka, propagatorka kultury ludowej, laureatka wielu konkursów, autorka wystaw. Od ponad 70 lat zajmuje się rzeźbą w glinie a jej prace dziś zdobią wystawy muzealne w galeriach m.in. w: Europie, Australii, USA i Japonii. Są obecne w muzeach krajowych, m.in. w Toruniu. Największy zbiór rzeźb artystki znajduje się w jej rodzinnym domu w Medyni Głogowskiej, przekształconym w galerię oraz w Pieckach k. Mrągowa na Mazurach, gdzie znajduje się około 2 tys. jej dzieł. Zbiory te są jednymi z najbardziej unikalnych miejsc na mapie dziedzictwa kulturowego Polski. Rzeźby, w których artystka „zatrzymała” codzienne życie dawnej Medyni przyczyniły się w wielkim stopniu do zbudowania wspólnej tożsamości mieszkańców, największego niegdyś w Polsce zagłębia garncarskiego. W latach 60-tych XX w. zaangażowana była w wykonanie imponującej mozaiki ceramicznej zdobiącej wnętrze zabytkowego kościoła w Medyni Głogowskiej. Jest autorką płaskorzeźb i świeczników umieszczonych w ołtarzu głównym świątyni. W tym czasie wykonywała też stacje Drogi Krzyżowej do Jerozolimy na zlecenie sióstr Elżbietanek z Ziemi Świętej. Innymi dużymi kompozycjami ceramicznymi jej autorstwa są mozaiki ścienne znajdujące się w budynkach użyteczności publicznej w Niebylcu i w Łańcucie przy ul. Grunwaldzkiej 5. W rodzinnej parafii dzięki stworzonemu przez artystkę wizerunkowi na nowo odrodził się kult Matki Bożej Jagodnej. Wykonane przez nią figurki Madonny stały się religijnym symbolem miejscowości, zajmując specjalne miejsce w wielu domach i kapliczkach. Po ciężkiej chorobie, jaką przeszła rzeźbiarka w 2006, dzięki swojej ogromnej pasji i miłości do pracy w glinie potrafiła przezwyciężyć paraliż prawej ręki i powrócić do tworzenia. Chociaż nie odzyskała już mowy, ten brak zrekompensowała wspaniałymi dziełami, które w jej imieniu opowiadają o życiu w dawnej Medyni. Jej twórczość stała się inspiracją dla Samorządu Gminy Czarna, który w pobliżu jej miejsca zamieszkania zlokalizował Zagrodę Garncarską otwartą w 2001 r., co przyczyniło się do odrodzenia tradycyjnego garncarstwa. Jej zaangażowanie w lekcje rzeźbienia w glinie dla uczniów miejscowej szkoły, warsztatów i pokazów na jarmarkach garncarskich. W 2021 r. po przeprowadzonej przez Gminę rewitalizacji Ośrodka Garncarskiego w Medyni Głogowskiej poszerzono ekspozycję i unowocześniono formę prezentacji. W uznaniu jej ogromnych zasług Rada Gminy Czarna Uchwałą nr XXVI/292/2021 z dnia 27.08.2022 r. nadała drodze gminnej nazwę: „Ulica Garncarska im. Władysławy Prucnal”. Wzdłuż tej uliczki na tabliczkach zostały umieszczone wiersze artystki. Do kilku z nich została skomponowana muzyka, a jeden z utworów zatytułowany „Polecieć za głosem skowronka” stał się swoistym hymnem, z którym identyfikują się mieszkańcy. Miłość do rodzinnej wioski i przywiązanie do wartości religijnych artystka zawarła w napisanych około stu wierszach. W 2012 r. angielska pisarka Christine Rickards-Rostworowska napisała książkę „Sztuka z Ziemi Zrodzona”, w której prezentuje twórczość Władysławy Prucnal, w kontekście zmian historycznych i gospodarczych polskiej wsi. Publikacja wydana w wersji polskiej i angielskiej służy popularyzacji polskiej sztuki ludowej na świecie. Wśród wielu jej rzeźb przedstawiających świętych na uwagę zasługuje m.in. współczesna „Pieta”, gdzie Marianna Popiełuszko, jako Matka trzyma na rękach swojego zamordowanego Syna, które to dzieło znajduje się na ekspozycji Muzeum Błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki w Warszawie. Ponadto w 2019 r., w wieku 84 lat, artystka wykonała 35 rzeźb przedstawiających bł. ks. Jerzego Popiełuszkę. W rękach Męczennika umieściła wkomponowaną koronę cierniową z relikwią w postaci fragmentów cegły pobranej z grobu ks. Jerzego Popiełuszki w czasie ekshumacji 6.04.2010 r. w trakcie czynności związanych z procesem beatyfikacyjnym. Artystka zdobywała wiele nagród i wyróżnień. W 1975 r. w Ogólnopolskim Konkursie Wojsko Polskie w Rzeźbie ludowej zajęła II miejsce. W 1979 r. w Kazimierzu nad Wisłą otrzymała II nagrodę w konkursie współczesnej zabawki ludowej. Od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego uzyskała nagrody: im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” (1990), „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (6.03.2013). Była wyróżniona odznakami: „Zasłużony Działacz Kultury”, „Zasłużonej dla Cepelii”, a także przez Wojewodę Rzeszowskiego odznaką „Za zasługi dla Województwa Rzeszowskiego” (4.12.1998). Otrzymywała też nagrody: Artystyczna im. Jana Pocka (1982), im. Franciszka Kotuli „Za wybitne osiągnięcia artystyczne” (1993), Zarządu Województwa Podkarpackiego „Za całokształt działalności i szczególne osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej (2005 i 2011), Starosty Łańcuckiego Statuetka św. Michała Archanioła za wybitne osiągnięcia artystyczne dla dobra Powiatu Łańcuckiego (2003) Wójta Gminy Czarna w uznaniu szczególnych zasług w dziedzinie kultury (2007). W 2022 r. Prezydent RP Andrzej Duda odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

lek. med., ur. 23.02.1966 r. w Tarnowie. Syn Bogdana i Zdzisławy z d. Patyńskiej. Dyrektor Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Łańcucie od 1 czerwca 2000 r. Ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej im. Mikołaja Kopernika w Krakowie. Jest lekarzem specjalistą z zakresu pediatrii. Ukończył studia podyplomowe z zakresu organizacji i ochrony zdrowia. Kierowanie SP ZOZ w Łańcucie przypadło na okres wdrażania reform służby zdrowia, co wiązało się z koniecznością głębokiej restrukturyzacji całej opieki zdrowotnej na terenie Powiatu Łańcuckiego. W tym czasie udało się otworzyć w SP ZOZ w Łańcucie Oddział Rehabilitacji, Oddział Kardiologii, pełnoprofilowy Oddział Neurologii, Oddział Psychiatrii dla Dzieci i Młodzieży, a także kilka nowych poradni specjalistycznych. Przy współpracy z samorządem powiatowym i Komendą Powiatową PSP w Łańcucie przyczynił się do utworzenia Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Łańcucie. Z jego inicjatywy sukcesywnie prowadzone są remonty poszczególnych lokali służących potrzebom pacjentów, dla których również udało się pozyskać nowoczesny sprzęt. W 2008 r. zainicjował proces przekształceń SP ZOZ w spółkę prawa handlowego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rzeszowie.

ur. 7.06.1934 r. w Cierpiszu 9pow. łańcucki). Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Sienkiewicza w Łańcucie w 1952 r. i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie z roku 1956 - magister filologii polskiej. W ciągu swej pracy pedagogicznej doskonalił swoją wiedzę kończąc Studium Nauczycieli Propedeutyki i Filozofii, Studium Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą, Studium Przedmiotowo-Metodyczne w zakresie języka polskiego. W latach 1956-1962 pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Ulanowie i a w latach 1962-1964 w Liceum Ogólnokształcącym w Rudniku. W 1964 r. objął stanowisko dyrektora Zasadniczej Szkoły i Technikum Elektrycznego w Nisku i zajmował je do roku 1991. W latach 1991-1994 pracował w niepełnym wymiarze czasu pracy jako nauczyciel języka polskiego. Przez 13 lat był prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZNP w Nisku; W latach 1967-1973 był dyrektorem Uniwersytetu Robotniczego w Nisku. Był dwukrotnie wybierany na radnego Rady Miasta i Gminy w Nisku, w latach 1988-1992 pełnił funkcję jej przewodniczącego. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in.: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1966 i 1971), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980). Zmarł 19.12. 2004 r. i został pochowany na cmentarzu w Rudniku n/Sanem.

por. ps. Lis, ur. 16.03.1918 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Wojciecha. Po ukończeniu gimnazjum w 1937 r. odbył służbę wojskową w 77 pp w Lidzie, gdzie ukończył dywizyjny kurs podchorążych piechoty rezerwy. W latach 1938-1939 pracował w Urzędzie Skarbowym w Krotoszynie. Od 1940 r. w ZWZ ps. Lis. Komendant Placówki nr 6 (Kosina). Dowódca oddziału dywersyjnego Kedywu ps. Kiejstut w obwodzie łańcuckim. W kwietniu 1943 r. aresztowany przez gestapo i osadzony tymczasowo w Żołyni, skąd w nocy z 22/23 kwietnia zostaje odbity przez AK. Od listopada 1943 r. adiutant dowódcy Oddziału Dywersyjnego „Prokop” Inspektoratu AK w Przemyślu, po przekształceniu go w Oddział Partyzancki „Prokop” pozostał adiutantem dowódcy. W maju 1944 r. został dowódcą obozu partyzanckiego w okolicach Kulna i Brzyskiej Woli, mającego na celu odtworzenie sił zbrojnych 39 pp AK. Dnia 14.09.1944 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy KP MO w Przeworsku i trafia do WUBP w Rzeszowie. Po prawie miesięcznych przesłuchaniach w dniu 18.10.1944 r. wyrokiem obradującego na sesji wyjazdowej w Rzeszowie Najwyższego Sądu Wojskowego, 18.10.1944 r. skazany na karę śmierci, wyrok wykonano. Miejsce pochówku nieznane.

bł. ks., ur. 18.03.1911 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Tu ukończył szkołę podstawową i skierował swe kroki do gimnazjum przy Niższym Seminarium Duchownym oo. Franciszkanów we Lwowie. Wstąpił do tegoż zakonu, kontynuował studia i 5.07.1936 r. przyjął święcenia kapłańskie w Krakowie. Następnie pracował jako wikariusz w Grodnie oraz w Iwieńcu. W czasie wojny przyjął obowiązki proboszcza w parafii Pierszaje na Białorusi. Gdy podczas pacyfikacji, wraz z Ojcem Hermanem Stępniem oraz innymi mieszkańcami wioski byli skazani na rozstrzelanie nie skorzystali z możliwości ocalenia życia. Dnia 19.07.1943 r. obaj kapłani w okrutnych torturach zginęli. Ciała ich własowcy spalili w stodole na skraju wioski Borowikowszczyzna, a prochy mieszkańcy złożyli przy kościele w Pierszajach. Gestapowcy po dokonaniu mordu odstąpili od egzekucji na pozostałych mieszkańcach wioski, kierując nielicznych na roboty do Niemiec. Ojciec Święty Jan Paweł II podczas apostolskiej wizyty w Polsce 13.06.1999 r. zaliczył o. Achillesa Puchałę w poczet błogosławionych.

ur. 18.09.1951 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Marii z domu Siłka. Po ukończeniu SP w Łańcucie, kontynuował naukę w latach 1966-1971 w Zasadniczej Szkole Zawodowej i Technikum Budowlanym dla Pracujących Rzeszowskiego Zjednoczenia Budownictwa w Rzeszowie, które ukończył z tytułem technik budowlany. Już trakcie nauki podjął pracę jako murarz w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlano-Przemysłowym (od 01.08.1968 do 15.09.1968), następnie w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlano-Montażowym (od 18.09.1968 do 08.12.1973), a później pracował jako starszy technik w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Łańcucie (od 10.12.1973 do 31.08.1974). Jako majster budowlany a później kierownik obsługi technicznej, pracował w łańcuckiej Jednostce Wojskowej 1090 (od 01.09.1974 do 28.02.1990). W stopniu starszego kaprala został przeniesiony do rezerwy. A po likwidacji w Łańcucie jednostki wojskowej i przejęciu jej nieruchomości przez Zespół Opieki Zdrowotnej w Łańcucie także przeszedł na stanowisko Kierownika Administracyjno-Gospodarczego w SP ZOZ (od 01.03.1990 do 10.01.1999). Ostatnim jego zakładem pracy było Starostwo Powiatowe w Łańcucie gdzie pracował na stanowisku Naczelnika Wydziału Administracyjno – Gospodarczego (od. 11.01.1999 do 05.06.2011). Ze względu na pogarszający się stan zdrowia poprosił o rozwiązanie umowy o pracę i przeszedł na rentę. Posiadał uprawnienia budowlane, uprawnienia sanitarne, ukończył kurs zarządcy nieruchomości (1998), nadzorował wiele prac remontowych i budowlanych, które były realizowane w Łańcucie od lat siedemdziesiątych XX wieku po pierwszą dekadę XXI wieku. Nadzorował wiele prowadzonych przez Powiat Łańcucki inwestycji i remontów budynków, które służą na potrzeby oświatowe i pomocy społecznej. Był bardzo zaangażowany m.in. przy powstaniu dwóch Środowiskowych Domów Samopomocy w Łańcucie (2001) i w Rakszawie (2005), gdzie zostały zmodernizowane stare budynki. Społecznie udzielał się w Radzie Osiedla Przedmieście w Łańcucie gdzie przez dwie kadencje był jej przewodniczącym w latach 2002-2010. Zawsze chętnie służył swoją radą i doświadczeniem w rozwiązywaniu gospodarczych problemów naszej lokalnej wspólnoty. Za swe zasługi został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Złotym Medalem za Długoletnią Służbę (2008). Z żoną Danutą z d. Nycz wychowali czwórkę dzieci. Po długiej ciężkiej chorobie zmarł w wieku 63 lat w Łańcucie 23.02.2015 r. Spoczął na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

ks. ur. 12.02.1874 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1885 r. W 1899 r. ukończył Wydział Teologiczny Uniwersytetu Lwowskiego. Wikary w Warężu, Chrostkowie, a najdłużej związany był z Trembowlą, działacz wielu lokalnych stowarzyszeń gospodarczych, społecznych i oświatowych. W okresie I wojny światowej działał w Centralnym Komitecie Opieki Moralnej dla Uchodźców z Galicji we Wiedniu. W 1918 r. powrócił do Trembowli i nadal sprawował wiele funkcji, był m.in.: dyrektorem gimnazjum, przewodniczącym Kasy Chorych. Zakładał Kółka Rolnicze, mleczarnie i Kasy Reiffeisena. Był kapelanem Powiatowego Zarządu Strzeleckiego. W 1930 r. wybrany burmistrzem Trembowli, a w 1934 r. wiceprezesem Rady Powiatu.W latach 1935-1938 senator RP. Końcem 1943 r. powrócił do Kosiny gdzie marł 29.07.1944 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

mgr inż. ur. 9.12.1956 r. w Łańcucie. Zamieszkały w Rybnikach pow. białostocki, województwo podlaskie. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie (1976). W latach 1976-1981 studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w W-wie na Wydziale Rolniczym i Leśnym i uzyskał tytuł mgr inż. mechanizacji rolnictwa. Ponadto ukończył kurs pedagogiczny, studia podyplomowe na kierunku „Integracja Europejska w zakresie Gospodarki Żywnościowej” (SGGW) i „Zarządzanie Kadrami w Administracji Publicznej” (WSAP w Białymstoku). W latach 1981-1985 pracował w gospodarstwie rolnym, a od 1985 r. w Wojewódzkim Ośrodku Doradztwa Rolniczego. Następnie przez rok pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku jako Dyrektor Wydziału Rolnictwa. Od 1999 r. do nadal pełni funkcję Starosty Powiatu Białostockiego.

lek. med. ur. 22.01.1930 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Romana i Stefanii z d. Kluz. W 1937 r. rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej w Handzlówce.W 1946 r. zaczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W 1948 r. podjął studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1955 r. objął wolne stanowisko w Ośrodku Zdrowia w Albigowej, którym kierował przez 45 lat przyczyniając się do jego rozbudowy. W 1965 r. uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie medycyny ogólnej. Od 1975 r. został z-cą dyrektora Łańcuckiego Ośrodka Zdrowia d.s lecznictwa. W latach 1975-1983 pełnił funkcję dyrektora ŁOZ. W tym czasie powstał Ośrodek Zdrowia w Kosinie, rozbudowano budynek administracyjny, a także budynek centralnej sterylizacji szpitala w Łańcucie. Zmarł 18.02.2007 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Albigowej.

kpt. ps. Batura, Borsuk, Prokop, Niedźwiedź vel Jan Batura, ur. 13.01.1908 r. w Medyni Kańczudzkiej (pow. przeworski). Syn Filipa i Apolonii z d. Prucnal. W 1928 r. ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W okresie od września 1928 r. do września 1929 r. odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty 24 DP przy 39 pp w Jarosławiu. Następnie studiował na Wydziale Rolno-Leśnym Politechniki Lwowskiej w Dublanach. Absolutorium uzyskał w 1939 z tytułem inż. rolnika. Po odbytych ćwiczeniach aplikacyjnych zostaje awansowany do stopnia ppor. rez. piechoty 1.01.1933 r.. Był działaczem młodzieżowym Związku Młodzieży Ludowej. W 1935 r. pełnił funkcje prezesa Zarządu głównego ZML. Po kolejnych ćwiczeniach wojskowych awansowano go do stopnia por. rez. 1.01.1938 r. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Walczy z wrogiem na Lubelszczyźnie, gdzie po walkach w rejonie Tomaszowa Lubelskiego 23.09.1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej, skąd uciekł 2.10.1939 r. Ukrywał się później w Warszawie, gdzie wstąpił jesienią 1939 r. do SZP. Poszukiwany przez Niemców w wyjechał na Rzeszowszczyznę, gdzie już od końca listopada 1939 r. organizuje sieć konspiracyjną SZP na terenie powiatu Łańcut i Przeworsk. Od XI –XII 1939 d-ca powiatowy SZP na powiaty Łańcut i Przeworsk, potem k-dt obwodu ZWZ Łańcut-Przeworsk. Dzięki aktywnej działalności organizował siatkę konspiracyjną SZP/ZWZ na podległym terenie. Na początku 1942 r. odłączono Przeworsk i utworzono tam obwód AK Przeworsk. Funkcje k-dta obwodu Łańcut AK pełnił do VII 1943 r. Zagrożony aresztowaniem został przeniesiony na stanowisko k-dta Obwodu AK Przemyśl, który został rozbity w wyniku masowych aresztowań dokonanych przez Niemców wśród działaczy konspiracji AK. W efekcie jego działań odbudowano sztab obwodu oraz sieć terenową. Uaktywnił działalność AK na tym terenie. Awansowany (Rozkaz KG AK nr L. 113 /BP z 11.11.1943 r.) do stopnia kpt. rez. ze starszeństwem 11.11.1943 r. Był inicjatorem wielu akcji dywersyjno-zbrojnych przeprowadzonych przez siły AK z podległego obwodu przeciwko Niemcom. W wyniku zdrady 18.03.1944 r. został ujęty przez gestapo w Przemyślu. Przeszedł ciężkie śledztwo. W trakcie przesłuchania został w marcu 1944 r. zamordowany. Jego imię od ps. nosił oddział partyzancki AK „Prokop”. Należał do grona wybitnych żołnierzy AK w Podokręgu AK Rzeszów. Odznaczony Krzyżem VM kl. 5