ur. 27.12.1918 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Walentego. W 1939 r. rozpoczął pracę jako praktykant w Polskim Eksporcie Naftowym we Lwowie. W 1941 r. powołany do Armii Czerwonej i w tym samym roku przeniesiony do Armii Pracy w obw. Mołotow (obecnie Perm). Zdemobilizowany pracował jako księgowy. W 1944 r. instruktor, następnie, wiceprzewodniczący i przewodniczący Zarządu Obwodowego Związku Patriotów Polskich w Moło-towie. W listopadzie 1944 r. przeniesiony do Zarządu Głównego ZPP w Moskwie, kierownik Wydziału Ogólnego. W tym okresie wstąpił do Stronnictwa Ludowego w ZSRR. W styczniu 1946 r. jeden z delegatów SL z ZSRR na kongres SL w Warszawie. Od maja 1946 r. początkowo naczelnik wydziału, nast. attaché RP w Moskwie. W 1949 r. na Kongresie Zjedno-czeniowym wybrany czł. Rady Naczelnej ZSL i nast. czł. Naczelnego Kom. Wykonawczego ZSL, sekretarz Głównej Kom. Kontroli . W l. 1954-1956 czł. Prezydium NKW, 1954-1959 przewodn. GKK i 1956-1959 czł. Prezydium Naczelnego Kom. ZSL. W okresie 06-12.1956 sekretarz NK ZSL, 1959-1969 czł. NK ZSL. poseł na Sejm II kadencji w latach 1957-1961 z Okręgu Wyborczego w Gorzowie Wlkp. i III kadencji od 16.04.1961 r. do 16.04.1965 r. z Okręgu Wyborczego we Włocławku. Komisje Sejmowe: Handlu Zagranicznego i Spraw Wewnętrznych. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Działacz ludowy członek, członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego.

ks. ur. 28.11.1830 r. w Żołyni k/ Łańcuta. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1848 r. Święcenia kapłańskie przyjął w Przemyślu w 1855 r. Pracował w Szebniach, Lutczy, Wesołej i Jasieniu, a od 1867 r. w Przybyszówce. W 1893 r. przeniesiony do Krzemienicy, gdzie obok pracy duszpasterskiej założył Kółko Rolnicze i zorganizował kasę Reiffeisena. Działacz społeczny i samorządowy, wicedziekan, później dziekan dekanatu rzeszowskiego w latach 1883 – 1905. Prezes Rady Nadzorczej Towarzystwa Zaliczkowego i Kredytowego w Rzeszowie, członek Rady Powiatowej w Rzeszowie w latach 1876–81, a później Rady Powiatowej w Łańcucie. W 1901 r. został kanonikiem Kapituły Katedralnej w Przemyślu oraz Kawalerem Orderu Cesarza Franciszka Józefa. Był także delegatem biskupim do Rady Szkolnej Okręgowej. Zmarł 12.09.1906 r. w Krzemienicy.

ks. dr ur. 25.10.1857 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu Gimnazjum w Rzeszowie w 1876 r. podjął studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Przemyślu i studia filologiczne na Uniwersytecie Lwowskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 27.06.1880 r. i został na dalsze studia do Rzymu, jednak wkrótce z nich zrezygnował i wrócił do pracy macierzystej diecezji. Tu zlecono mu wikariat w Błażowej, a następnie w Ołupinach, skąd od marcu 1884 r. dojeżdżał do Wiednia, gdzie kontynuował studia teologiczne zakończone w 1884 r. uzyskaniem stopnia doktora teologii. Pracował kolejno jako wikariusz w Samborze (1884-1885), Bieczu (1885-1887) i Rzeszowie (1887). W październiku 1887 r. został katechetą gimnazjalnym w Sanoku, następnie pracował na stanowisku zastępcy katechety w rzeszowskim Gimnazjum. Nowy etap w jego życiu rozpoczął się 1.10.1889 r. kiedy powierzono mu urząd kanclerza konsystorza biskupiego w Przemyślu. Tym samym został jednym z wyższych urzędników kościelnych w diecezji. Liczył wówczas zaledwie 32 lata życia. W 1891 r. wrócił do pracy z młodzieżą. Najpierw był katechetą gimnazjalnym w Drohobyczu (1891/92), a następnie w Rzeszowie (1892-1909). Z tą ostatnią funkcją łączył obowiązki dyrektora Bursy Gimnazjalnej i rektora kościoła gimnazjalnego. Był wymagającym, ale życzliwym pedagogiem, dbającym o dobro wychowanków. Często wspierał materialnie ubogich gimnazjalistów, kupując im ubranie i książki, płacąc czesne, kwestując na rzecz utrzymania bursy itp. Jego postać ukazał J. Bieniasz w powieści pt. Edukacja Józia Barącza. W Rzeszowie włączał się również w posługę kaznodziejską oraz przez wiele lat prowadził rzeszowską Sodalicję Mariańską Męską (1899-1908). Z dniem 1.03.1909 r. otrzymał nominację na stanowisko profesora w przemyskim Instytucie Teologicznym. Podjął tam wykłady z historii Kościoła i patrologii. W 1917 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę. Po dwóch latach przerwy, w 1919 r. podjął ponownie obowiązki wykładowcy seminaryjnego i pełnił je do 1922 r. W Przemyślu łączył liczne obowiązki w Kurii Diecezjalnej, pracując m. in. jako radca i referent konsystorza biskupiego, egzaminator prosynodalny, cenzor książek religijnych oraz udzielał się na płaszczyźnie duszpasterskiej, posługując w charakterze kapelana w Zakładzie dla Pokutnic na Kruhelu Wielkim. W uznaniu zasług władza duchowna przyznała mu szereg wyróżnień kościelnych, m. in. przywilej noszenia Rokiety i Mantoletu, godność prałata domowego Ojca św. (1917) oraz kanonię honorową przemyskiej kapituły katedralnej (1930). Ostatnie lata życia spędził w rodzinnej Żołyni. Tam też, po kilkumiesięcznej chorobie, zmarł dnia 26.10. 1935 r. i został na cmentarzu parafialnym w Żołyni.

ur. 10.03.1896 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Władysławy z d. Kościółek. W 1915 r. ukończył Cesarsko-Królewskie Gimnazjum Realne w Łańcucie. Po odbyciu służby wojskowej, w l. 1921-1924 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1926 r. uzyskuje uniwersytecki doktorat prawa. Otrzymuje pracę w Konsulacie Polskim w Pradze. Po roku powraca i podejmuje pracę w sądownictwie. Od stycznia 1930 r. zostaje sędzią grodzkim w Toruniu., a od 1931 r. zostaje sędzią okręgowym w Toruniu. W listopadzie 1939 r. został aresztowany przez gestapo i wywieziony do więzienia w Rzeszowie, skąd po zwolnieniu udał się do Łańcuta, gdzie przebywał do zakończenia wojny, pracując m. in.: na plantacji buraków cukrowych w Cukrowni Przeworsk, jako księgowy w młynie polskim Gdula-Nowiński, a po wyzwoleniu Rzeszowszczyzny w Powiatowym Urzędzie Ziemskim w Łańcucie, w charakterze administra-tora, a potem buchaltera w majątku państwowym w Albigowej. Po wyzwo-leniu powraca do Torunia na dawne stanowisko. Od 1946 r. został członkiem Komisji Egzaminacyjnej dla kandydatów na stanowisko urzędników sądowych, a od października objął kierownictwo seminariów aplikanckich na terenie Sądu Okręgowego w Toruniu i Wydziału Za-miejscowego we Włocławku. Ponadto pełnił funkcję rewizora Sądów okręgu toruńskiego, pisał artykuły o treści prawniczej; wychował wielu sędziów i adwokatów. W 1948 r. został mianowany na sędziego Sądu Najwyższego Izby Cywilnej. Od 1954 r. przechodzi do pracy w adwokaturze. Oprócz pracy zawodowej był aktywnym członkiem Stronnictwa Demokratycznego, PCK. W l. 1947-1950 pełnił funkcję prezesa Zarządu Powiatowego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Czechosłowackiej. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł 21.04.1956 r. i pochowany został na cmentarzu staromiejskim św. Jerzego w Toruniu.

ur. 12.05.1908 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Władysławy z d. Kościółek. W 1935 r. ukończył Wydział Pedagogiczny Rachunkowości Handlowej w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. W roku szkolnym 1935/1936 rozpoczął prace nauczycielska w Szkole Zawodowej w Jarosławiu. Następnie pracował w Pułtusku i Sambo-rze. W czasie wojny przebywał w Łańcucie. Po uzyskaniu zgody od władz niemieckich założył w Łańcucie szkołę zawodowa dla rzemieślników i kupców, którą kierował w l. 1940-1942. , a następnie Publiczna szkołę Handlową z oddziałem w Gaci Przeworskiej, której był dyrektorem w l. 1941-1944. Brał udział w tajnym nauczaniu na poziomie szkoły średniej. Po wojnie zajął się organizacją Miejskiego Koedukacyjnego Gimnazjum Kupieckiego w Łańcu-cie. W lipcu 1946 r. wyjechał do Świdnicy i tam założył Liceum Spółdzielcze. Zmarł 3.04.1985 r. i spoczywa na świdnickim cmentarzu.

ur. 09.06.1969 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Romana i Aleksandry z d. Sęk. Po ukończeniu miejscowej szkoły podstawowej edukację kon-tynuowała w żołyńskim Liceum Ogólnokształcącym. Wykształcenie wyższe uzyskała na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie Wydział Politologii. Dodatkowo ukończyła kursy i szkolenia: w Akademii Ruchu, Tańca i Mody w Warszawie – kurs instruktora aerobiku, Studium Me-nadżerów Kultury w Poznaniu – menedżer kultury; WDK Rzeszów – kurs in-struktorów i animatorów teatrów amatorskich dzieci i młodzieży.Od 1995 r. pełni funkcję dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Żołyni. Od 1998 r. redaktor naczelna żołyńskiej gazety lokalnej „Fakty i Realia”. Autorka, współautorka oraz wydawca książek o historii, kulturze i tradycjach Żołyni i okolic. „Myśli zatrzymane” (2001), „Sławię Cię moim wierszem”(2001), „100 lat służby społecznej OSP w Żołyni” (2001), „By zdarzeń nie zatarł czas” (2002), „20 lat Klubu HDK PCK w Żołyni” (2004), „Z Żołyni rodem. Ks. Mieczysław Lisiński” (2004), „60 lat Koła Łowieckiego „Kuropatwa” w Żołyni” (2006), „Żołynia na starej fotografii. Miejsca, ludzie, wydarzenia.” (2008) Inicjatorka i współor-ganizatorka III Światowego Zjazdu Żołyniaków (28-29.06.2008). Aktywnie współpracuje ze wszystkimi placówkami oświatowymi, organizacjami samorządowymi i społecznymi działającymi na terenie gminy Żołynia, realizując nowatorskie projekty edukacyjno-kulturalne m.in. „Galeria naszych twórców”, warsztaty pracy z ciałem”, „Lato z kulturą”.Za działalność społeczną otrzymała następujące odznaczenia: Odznaka honorowa PCK IV stopnia, Złota odznaka honorowa Polskiego Związku Niewidomych, Odznaka za zasługi dla łowiectwa.

z d. Rewer, ur. 12.07.1954 r. w Markowej. Córka Franciszka i Stefanii z d. Cyran. Wykształcenie wyższe, nauczycielka języka polskiego, 8 lat na stanowisku dyrektora Gimnazjum w Markowej. Członek Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Markowej, pracuje w Amatorskim Zespole Teatralnym w Markowej. Brała udział w przygotowaniu uroczystości odsłonięcia pomnika ku czci Rodziny Ulmów i uroczystości nadania ich imienia Gimnazjum w Markowej. Współpracowała przy publikacjach książkowych dotyczących wsi Markowa. Jest członkiem komitetu organizacyjnego przygotowującego uroczystość przyznania statuetki „Markowianin Roku” (reżyseria, przygotowanie spektakli). Publikuje artykuły w gazecie gminnej. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ks. prałat, ur. 25.04. 1937 r. w Iwoniczu, gdzie w l. 1944-1951 uczęszczał do szkoły podstawowej. Szkołę średnią ukończył w 1955 r. w Iwoniczu Zdroju. W l. 1955-1961 studiował w WSD w Przemyślu, gdzie w Bazylice Archikatedralnej otrzymał święcenia kapłańskie 18.06.1961 r. W l. 1961-1963 został wikariuszem w Humniskach. Następnie był wikariuszem w Brzozowie. W l. 1965-1966 pracował jako wikariusz w parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku. Kolejne lata od 1967-1970 był wikariuszem w parafii Bożego Ciała w Jarosławiu. Pierwszy raz spotkał się z łańcucką parafią jako wikariusz, w l. 1970-1973. Następnie pełnił on funkcję proboszcza w parafii i Nisko-Malce, gdzie wybudował kościół Matki Bożej Królowej Polski. Od sierpnia 1984 r. został proboszczem Parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łańcucie. Pełnił funkcję członka Rady Duszpasterskiej, dziekana i archiprezbitera łańcuckiego, był pomysłodawcą i założycielem Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta Koło w Łańcucie, wspierał także działalność świetlicy dla dzieci oraz klubu dla młodzieży „Wzrastanie”. Za działalność charytatywną otrzymał w 2005 r. statuetkę Dobrego Pasterza przyznaną przez Caritas Archidiecezji Przemyskiej. W wyniku starań ks. Kenara doszło do koronacji Cudownego Obrazu Matki Boskiej Szkaplerznej koronami poświęconymi przez Jana Pawła II. Aktu tego dokonał w 1992 r. abp Ignacy Tokarczuk. Przyczynił się także do odnowienia zabytkowego kościoła farnego oraz budowy trzech innych świątyń w Łańcucie. Rada Powiatu przyznała mu medal Zasłużony dla powiatu łańcuckiego. W sierpniu 2010 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał w Łańcucie. W sierpniu 2009 r. został Honorowym Obywatelem Miasta Łańcuta. W październiku 2010 r. otrzymał Nagrodę Starosty Łańcuckiego Statuetkę Świętego Michała Archanioła.

ur. 29.07.1959 r. w Łańcucie. Córka Stanisława i Genowefy z d. Uchman. Wykształcenie wyższe – prawnik administratywista. Absolwentka Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej (filia w Rzeszowie). Od 1982 r. pracownik Urzędu Gminu Markowa. W latach 1982-1984 inspektor ds. inwestycji; w latach 1985-1988 inspektor ds. obsługi Rady Gminy; 1998-2009 Sekretarz Gminy Markowa. Od 1985 r. członek Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Wspiera organizacje kobiece; działaczka Kół Gospodyń Wiejskich Powiatu Łańcuckiego. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 03.11.1927 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z. d. Jakielaszek. Wykształcenie średnie – cieśla budowlany. Emeryt, pracował w przedsiębiorstwach budowlanych. Od 1985 r. członek Towarzystwa Przyjaciół Markowej; przez ostatnie trzy kadencje członek Zarządu. Prowadzi warsztat w Skansenie w Markowej, wykonuje wiele prac remontowych (odnawianie eksponatów). Chętnie oprowadza zwiedzających, jest dobrym przewodnikiem. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 10.02.1987 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Katarzyny z d. Kluz. Po ukończeniu 4 klas Szkoły Ludowej poszedł na służbę. W wieku 14 lat zaczął uczyć się zawodu krawieckiego. W 1914 r. został wcielony do armii austriackiej, dostał się do niewoli rosyjskiej i przebywał na Krymie. Do Polski powrócił w 1917 r.; w 1918 r. został powołany do formującej się Armii Polskiej na Wołyniu. Po walkach na froncie pełnił funkcję instruktora w Szkole Podoficerskiej w Jarosławiu. Po powrocie do rodzinnej wsi zajął się krawiectwem, był członkiem OSP i orkiestry dętej. Był członkiem Komitetu Organizacyjnego Spółdzielni Zdrowia.

ppor, ur. 13.02.1899 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Kata-rzyny z d. Kluz. Ukończył 4 klasy szkoły powszechnej. W wieku 16 lat, jako ochotnik zgłasza się do Legionów Piłsudskiego, a po ich rozbrojeniu zostaje wcielony do armii austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. wstępuje w szeregi wojska polskiego i w 1919 r. bierze udział w rozbrojeniu żołnierzy niemieckich. Następnie w 1920 r. uczestniczy w wojnie z bolszewikami, gdzie szczególnie wyróżnił się męstwem i odwagą, za co otrzymuje Order Wojeny Virtuti Militari V klasy. Po I wojnie zostaje zawodowym żołnierzem. Po uzu-pełnieniu wykształcenia awansuje od stopni podoficerskich przez chorążego aż do stopnia podporucznika. Bierze udział w wojnie z Niemcami w 1939 r. jako dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych w składzie 18 dywizji piechoty, która walczy nad Narwią pod No-wogrodem. W czasie okupacji niemieckiej bierze udział w konspiracji w szeregach Armii Krajowej na terenie powiatu Ostrów Mazowiecki między innymi jako zastępca dowódcy od-działu dywersyjnego oraz jako dowódca kompanii ciężkich karabinów maszynowych w 13 Pułku Piechoty A.K. Podczas tej wojny uczestniczył w wielu akcjach bojowych przeciwko Niemcom, a wiosną i latem 1944 r. brał udział w otwartej walce z okupantem na terenie kom-pleksu lasów od Wyszogrodu po Ostrów Mazowiecki. Po wkroczeniu Armii Radzieckiej do Polski w 1944 r. zgłasza się do wojska i zostaje dowódcą kompanii szkolnej w 9 zapasowym pułku piechoty w Lublinie. W 1945 r. aresztowany przez władze PRL i skazany na karę śmierci, jednak po dwóch latach więzienia uniewinniony i zwolniony. Wraca do rodzinnej Markowej i od lipca 1947 r. pracuje jako urzędnik w Prezydium Gromadzkiej Rady Narodo-wej. Po przepracowanych w sumie 40 latach, w 1958 r. przechodzi na emeryturę. Zmarł 10.04.1970 r. i został pochowany w kwaterze żołnierskiej na cmentarzu w Jarosławiu.

dr. ur. 11.04.1914 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Córka Tomasza i Marii z d. Hejnosz. W latach 1936-1938 studiowała na Uniwersytecie Lwowskim, a w latach 1945-1946 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Równocześnie ze studiami doktoranckimi z filozofii studiowała geografię na UJ. W latach 1949-1950 pracowała jako asystent na UJ. Od 1951 r. przeszła do pracy w Archiwum Państwowym w Krakowie współpracując blisko z Uniwersytetem Jagiellońskim. W latach 1973-1984 pełniła funkcje zastępcy dyrektora Archiwum. W 1984 r. zakończyła pracę zawodową jako wicedyrektor i przeszła na emeryturę. Autorka wielu publikacji i rozpraw naukowych. Za długoletnia pracę naukową, społeczną i kulturalną otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień państwowych i resortowych. Zmarła 11.06.2009 r. i została pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

ur. 13.02.1940 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Stefanii z d. Jarosz. Edukację muzyczną rozpoczął w szkole muzycznej w Przemyślu. Od 1958 r. kontynuował naukę w średniej szkole muzycznej we Wrocławiu w klasie organów i na wydziale wokalnym. Od 1963 r. rozpoczął pracę w Duszpasterstwie Parafii Rzymsko-Katolickiej we Wrocławiu. Od 1964 r. został organomistrzem w Bazylice Ojców Dominikanów w Lublinie. Związał się także z Teatrem Studenckim „Gong-2” jako ilustrator muzyczny spektakli. Z teatrem brał udział Światowym Festiwalu Teatrów Studenckich w Parmie. Równolegle pracował w Teatrze Muzycznym w Lublinie jako wokalista i inspektor chóru. W latach 1974-1976 współpracował z Filharmonią Lubelską. Od 1984 r. był kierownikiem wokalnym Zespołu Pieśni i Tańca (ZPiT) AR w Lublinie. Z zespołem był w Izraelu, Hiszpanii, Włoszech, Danii, Francji, Niemczech. W latach 1987-1995 pracował jako kierownik wokalny w Studium Folklorystycznym UMCS dla kierowników zespołów polonijnych b. W latach 2000-2004 był kierownikiem muzycznym Stowarzyszenia ZPiT „Kos”. Z zespołem koncertował m.in.: na Sardynii, Korsyce, Sycylii i w Białobrzegach. W latach 2002-2007 pracował z ZPiT Akademii Wychowania Fizycznego w Białej Podlaskiej. Od 2008 r. pracuje z dwoma zespołami folklorystycznymi w Dzierzkowicach pow. kraśnicki i Dąbrowicy k/ Lublina. Z dotychczasową pracę otrzymał m.in.: Złoty Krzyż Zasługi 1999r., Zasłużony Działacz Kultury 1986 r., Zasłużony dla Lublina 1988 r.

ks., (OFM Conv.) franciszkanin, ur. 27.06.1862 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marianny z d. Biały. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie w 1890 r. Pod jego duchowym kierownictwem, białobrzeżanie podjęli starania utworzenia parafii w Białobrzegach. Założył w rodzinnej wsi III Zakon Franciszkański, którego członkami byli ludzie świeccy. Po kilkuletnich staraniach ks. biskup przemyski Józef Sebastian Pelczar, dekretem z dnia 1.05.1920 r. ustanowił samodzielną placówkę duszpasterską w Białobrzegach. Służył Bogu i ludziom jako kapłan przeszło czterdzieści lat w wielu parafiach ówczesnej Galicji. Był między innymi dwukrotnie po dwa lata w Kalwarii Pacławskiej. Zmarł po ciężkiej chorobie w 1933 r. i został pochowany na cmentarzu przyklasztornym OO. Franciszkanów (OFM Conv.) w Haliczu.

ur. 3.04.1932 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Emilii z d. Fiszbach. Ukończył Wydział Prawa na UMCS w Lublinie. Przez dwadzieścia lat radny Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie. W latach 1970-1980 I sekretarz Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Łańcucie, delegat na VIII Zjazd Krajowy PZPR. Wiceprezes Ligi Obrony Kraju w Rzeszowie. Zmarł 29.01.2007 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ks., SJ, ur. 11.10.1938 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny Lorenc. Do zakonu wstąpił 19.08.1957 r. w Starej Wsi, święcenia kapłańskie otrzymał 17.06.1967 w Warszawie. W latach 1961-64 studiował filozfię w Krakowie; w latach 1964 - 68 teologię w Warszawie. W latach 1969-1971 socjusz (towarzysz) magistra nowicjatu w Starej Wsi; w latach 1977-1989 superior (przełożony) we Wrocławiu w parafii Św. Ignacego, od 1989-1994 r. proboszcz w Parafii pw. Św. Bartłomieja w Gliwicach. Od 1994-2000 r. proboszcz w Parafii p.w. Matki Boskiej Kochawińskiej w Gliwicach. Budowniczy kościołów i domów zakonnych w obu tych placówkach. Od sierpnia 2000 r. rezydent w Parafii p.w. Św. Ignacego Loyoli we Wrocławiu, opiekun Koła Przyjaciół Radia Maryja. Zmarł 19.12.2006 r. we Wrocławiu.

ur. 08.01.1991 r. w Szelkowie Nowym (pow. Maków). Syn Leona i Laury z d. Chodkowskiej. Wykształcenie wyższe rolnicze. Przez 20 lat pracował w gospodarstwach specjalistycznych w zakresie tworzenia nowych odmian roślin rolniczych i ogrodniczych. Pracował na różnych stanowiskach: dyrektor, 4 lata pracy w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Nasiennym „Centrala Nasienna”. Od 1988-2004 kierownik Referatu Rolnictwa i Leśnictwa w KG Łańcut; 1990-1994 zastępca burmistrza UM Miasta Łańcut. Radny miejski prze dwie kadencje; ławnik w Sądzie Rejonowym w Łańcucie. W 1985 r. otrzymał odznakę „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

lek. wet., ur. 18.12.1904 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Anieli z d. Pelc. W l. 1918-1923 pobierał naukę w Państwowym Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1927 r. rozpoczął studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. W 1932 r. powołany do czynnej służby wojskowej. Praktykę odbywał w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Dyplom lekarza weterynarii uzyskał w 1934 r. Pracę zawodową rozpoczął w Toruniu. Po studiach weterynaryjnych we Lwowie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (l.1932-33), stopień oficerski ppor rezerwy kawalerii uzyskał w 1935 r., a końcem sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do czynnej służby wojskowej i wraz z II Dywizjonem Pomiarów Artylerii, jako dywizjonowy lekarz weterynarii przebył cały szlak wrześniowy od Wesołej k. Warszawy po rejon ostatnich walk obronnych w okolicach Kocka. W 1939 r. został wzięty do niemieckiej niewoli. Przebywał w obozach w Jędrzejowie, Biedrusku i Krotoszynie. Tego samego roku trafił na 5 i pół roku do Oflagu VII A Murnau w Bawarii. Po wojnie pracował na Ziemiach Odzyskanych (w Bytowie, Słupsku, Miastku i Szczecinku) zajmował się organizacją lecznictwa weterynaryjnego oraz pełnił funkcję kierownika lecznicy zwierząt. Przyczynił się do zwalczania zarazy płucnej u bydła oraz propagowania higieny w obrocie mięsnym. Zmarł 26.03.1964 r. pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Śremie.

ks. ur. 10.10.1905 r. w Markowej (pow. łańcucki). Za namowa ks. W. Ba-lawejdera trafił do zakonu Salezjanów. Po skończonym nowicjacie w 1923 r. w Kleczy Dol-nej podjął studia seminaryjne w Krakowie i 29.06.1933 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Należał do grona salezjanów, którzy jako pierwsi odbywali pełną formację kapłańską i za-konną już w Polsce. Jego życie zakonne i artystyczne było barwną ilustracją salezjańskich dziejów w Polsce. Nauki pobierał u Józefa Mehoffera. Jego malowidła, witraże i mozaiki ozdabiają liczne świątynie i kaplice m.in. kościół Serca Jezusowego w Warszawie, kościół w Ostródzie, Lutomirsku czy w Starej Miłosnej pod Warszawą. Oprócz twórczości sakralnej tworzył portrety , pejzaże, akwarele o tematyce świeckiej. Jego dzieła tworzą klimat skłania-jący do dialogu ze Stwórcą. Był członkiem Związku Artystów Plastyków. Zmarł 26.11.1991 r. w Lutomiersku, w 86 roku życia, 68 roku ślubów zakonnych i 58 roku kapłaństwa. Spo-czywa na lutomierskim cmentarzu.

ur. 26.01.1957 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Balawejder. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Markowej kontynuował naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Od lipca 1977 r. podjął pracę w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Markowej. Po uzyskaniu stosownych kwalifikacji od 1985 r. przeszedł do pracy w Ośrodku Kultury w Markowej jako instruktor muzyki i animator kultury. W 2001 r. wygrał konkurs na dyrektora Centrum Kultury Gminy Markowa i pełni tę funkcję nadal. W l. 1990-1994 był radnym Gminy Markowa. Od 2002 r. jest członkiem Zarządu i radnym Powiatu Łańcuckiego. Jest aktywnym członkiem miejscowej Orkiestry Dętej i Chóru Męskiego. Prowadzi zespół śpiewaczy kobiet. Mieszka w Markowej.

ur. 14. 09. 1953 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Anny z d. Wrona. Wykształcenie zasadnicze zawodowe – monter instalacji sanitarnych. Od 1998 sołtys w Husowie. Od 1994 r. radny i członek Zarządu Gminy Markowa III kadencji. Przewodniczący Komisji Rolnictwa i Działalności Gospodarczej Rady Gminy. Przewodniczy Komitetowi Wodociągów i Kanalizacji wsi Husów. Jako sołtys wsi organizuje i nadzoruje prace na drogach gminnych oraz gospodarkę w lesie gminnym, jest budowniczym pola namiotowego w Husowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Husowie.

ur. 18.07.1936 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej wsi i zdaniu matury w Liceum im H. Sienkiewicza w Łańcucie podjął prace zawodową w Spółdzielni Spożywców „Społem" w Rzeszowie, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę. Od wczesnej młodości interesował się głównie wydarzeniami historycznymi, społecznymi, które miały miejsce w kraju, regionie i rodzinnej Kraczkowej. Czytał i kompletował roczniki wielu czasopism, gromadził zbiory numizmatyczne, filatelistyczne, przestudiował wiele protokołów z zebrań wiejskich organizacji, przeprowadzał wywiady z działaczami społecznymi lub członkami ich rodzin, zbierał i kompletował stare fotografie, a także starocie i eksponaty z myślą o utworzeniu w przyszłości muzeum regionalnego. Uczestniczył Aktywnie uczestniczył we wszelkich inicjatywach i działaniach we wsi zarówno gospodarczych, religijnych i sportowych. Prowadził zapisy wydarzeń notował własne recenzje filmów oglądanych w latach 50 -60-tych. Swoje bogate zbiory i notatki wykorzystał w większości dopiero w wieku dojrzałym. W 1992 r. podjął się redagowania wiejskiej gazetki „Kraczkowskie Wieści", korzystając z pomocy rozumiejących jego intencje przyjaciół. Zamieszczał w nich informacje o wydarzeniach przeszłych i bieżących, sylwetki ludzi zasłużonych dla Kraczkowej. Przygotowywał szczegółowe materiały w postaci broszur np: „100 lat Kółka Rolniczego w Kraczkowej", „100 lat Ochotniczej Straży Pożarnej w Kraczkowej” czy „Kraczkowski Grunwald 1910- 1997" i wiele innych. Przez jedną kadencję był Radnym Gminy Łańcut oraz członkiem Rady Sołeckiej. Był współzałożycielem i aktywnym członkiem Kraczkowskiego Koła Seniorów. Za swoją pracę został odznaczony i wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 19.01.2005 r. i spoczywa na kraczkowskim cmentarzu.

ur. 23.01.1972 r. w Łańcucie. Syn Władysława i Stanisławy z d. Kisała. Wykształcenie wyższe – mgr turystyki i rekreacji, koordynator do spraw sportu i rekreacji przy Centrum Kultury Gminy Łańcut. Były prezes, współzałożyciel LKS Grom Handzlówka; były członek Zarządu HKS Grom Handzlówka. Pracownik CKGŁ; twórca oraz sędzia Amatorskiej Ligi Siatkówki Gminy Łańcut; współzałożyciel podkarpackiej Szachownicy. Pomysłodawca boisk do siatkówki plażowej, trener amatorskich drużyn siatkarskich. Koordynator współpracy sportowo-rekreacyjnej z powiatem Stryj na Ukrainie. Organizator turniejów sportowych na terenie gminy, współorganizator rajdów rowerowych i twórca trasy rowerowej w gm. Łańcut. Współorganizator turnieju sołectw w latach 2000/2001. odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 1.03.1892 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Przez 6 lat uczył się w szkole ludowej. W 1908 r. został sprzedawcą w sklepie Kółka Rolniczego, w którym równocześnie prowadził księgowość. Na Walnym Zgromadzeniu Kółka Rolniczego, w 1910 r. został wybrany sekretarzem. W 1911 r. , wspólnie z miejscowym organistą założył chór oraz orkiestrę salonową złożoną z 12 instrumentów smyczkowych i dętych, zakupionych przez muzykantów za ich własne oszczędności. Od 1910 r. był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. W latach 1912-1914 należał do Drużyny Bartoszowej, organizacji niepodległościowo – wojskowej, pełnił w niej funkcję sekretarza i był delegatem na Walny Zjazd we Lwowie w 1913 r. Organizował zebrania oświatowe i tworzył dość dużą bibliotekę. W 1914 r. został wcielony do armii austriackiej i przydzielony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu. Przemierzał tysiące kilometrów walcząc na Węgrzech, we Włoszech, Francji i Austrii. Do Kraczkowej wrócił po sześciu latach. Włączył się do pracy w wielu organizacjach wiejskich niosących w swych programach postęp i wiedzę. W 1921 r. został kierownikiem handlowym sklepu Kółka Rolniczego, w 1922 r. naczelnikiem OSP, a niedługo potem jej prezesem. W tym czasie szkolił i dyrygował orkiestrą dętą OSP, reżyserował także wiele sztuk teatralnych z amatorskim teatrem. W 1932 r. po rozwiązaniu przez władze sanacyjne OSP natychmiast założył Koło Młodzieży Wiejskiej „Wici”, do którego wstąpili wszyscy członkowie rozwiązanej OSP. Od roku 1922 do 1948, był członkiem zarządu Kasy Stefczyka. Brał czynny udział w organizowaniu i założeniu w 1928 r. Spółdzielni Mleczarskiej, która z czasem powiększyła się o filie w Cierpiszu, Woli Rafałowskiej i Zabratówce. Był członkiem zarządu spółdzielni i księgowym. W tym czasie był także członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Rolniczo – Budowlanej. W 1946 r. podjął pracę w Banku Spółdzielczym w Łańcucie, a następnie w PZGS „Sch”, gdzie prowadził księgowość. W 1954 r. współorganizował zespół pieśni i tańca, który wystawiał opracowane przez Walentego Kunysza „Wesele kraczkowskie”. Brał udział w opracowaniu muzycznym „Wesela”, które cieszyło się dużym powodzeniem w Kraczkowej i w okolicznych wsiach. Opracował kroniki organizacji, do których należał, pisał artykuły do gazet. Większa jego praca pt. „Historia spółdzielczości jednej wsi” zostaje umieszczona w zbiorze „Wspomnienia działaczy spółdzielczości”. Duże uznanie zdobywa praca „Burzyciele leniwej ciszy”. Opracował „Kronikę wsi Kraczkowa”. Mimo uznania jego zasług przez władze PRL, nie przyjął nigdy żadnego odznaczenia. Zmarł 3.03. 1967 r. i spoczywa na kraczkowskim cmentarzu.

ur. 04.11.1877 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Tekli z d. Pelc. Dzięki ówczesnemu proboszczowi pracującemu w Handzlówce ks. Władysława Krakowskiego nauczył się gry na organach. W 1911 r. ukończył kurs organistowski. Jako organista pracował w Staroniwie, Albigowej, Kracz-kowej i najdłużej w Handzlówce. W czasie gdy nie miał pracy jako organista prowadził gospodarstwo rolne w Malawie, a potem w Korsowie k. Brodów woj. Lwowskie. W 1925 r. powrócił do Handzlówki i oprócz gry na organach pisał wiersze, sztuki teatralne, spisywał dawne obyczaje wiejskie z zapisem nutowym. Pisał też wspomnienia połączone z opisem dziejów Handzlówki. Niektóre rzeczy publikował w tygodnikach „Piast”, „Wieś” i Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Zmarł 07.09.1948 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ks. pallotyn, ur. 15.03.1913 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Filomeny z d. Marcinek. We wrześniu 1925 r. rozpoczął naukę w Collegium Marianum w Wadowicach na Kopcu, a 21.08.1930 r. w Sucharach otrzymał sutannę Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego (dawna nazwa pallotynów). Pierwsze przyrzeczenia złożył 19.03.1933 r. a wieczną konsekrację złożył w 1936 r. W latach 1933-1935 odbył studia filozoficzne w Wadowicach i Sucharach, następnie teologiczne w Sucharach i Ołtarzewie. Święcenia kapłańskie otrzymał 11.06.1938 r. w Warszawie. Pracował jako duszpasterz i prefekt w Warszawie, również w latach okupacji. W 1945 r. został skierowany na dalsze studia na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1949 r. uzyskał magisterium w zakresie psychologii filozoficznej. W 1951 r. na tej samej uczelni obronił rozprawę doktorską. Od 1950 r. przez czternaście lat wykładał psychologię w seminarium ołtarzewskim, zajęcia prowadził również w domu pallotyńskim w Ząbkowicach Śląskich. Pełnił też obowiązki prefekta alumnów. W 1958 r. rozpoczął pracę w domu w Gdańsku, gdzie był rektorem i kierownikiem nowo powstałej instytucji Stowarzyszenia - Roku Pastoralnego. Działał aktywnie jako katecheta i duszpasterz, zajmował sie też pracą organizatorską. Od 1963 r. prowadził w Ołtarzewie wykłady z metafizyki. W latach 1965-1968 był rektorem domu nowicjackiego w Ząbkowicach Śl., następnie ponownie podjął pracę w Gdańsku, tym razem w duszpasterstwie akademickim. W 1972 r. został przeniesiony do pracy w duszpasterstwie chorych w Częstochowie, a rok później powierzono mu obowiązki rektora domu wałbrzyskiego. Od 1976 r. przez dwadzieścia lat pełnił obowiązki sekretarza Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie. Był także wykładowcą tej instytucji, a także pełnił posługę kapelana sióstr franciszkanek Rodziny Maryi w Izabelinie (1976-1984) i sióstr pallotynek na warszawskim Zaciszu (1984-1996). Od 1996 r. mieszkał w Ołtarzewie. Ogłosił kilkanaście artykułów. Był również autorem kilku opracowań z dziejów Akademickiego Studium Teologii Katolickiej w Warszawie i Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego. Zmarł w lutym 2000 w Pruszkowie, pochowany został w kwaterze pallotyńskiej w Ołtarzewie.

ur. 29.12.1961 r. w Łańcucie. (Mieszkał w Handzlówce pow. łańcucki).Syn Tadeusza i Julii z d. Kuźniar. Nauczyciel i wychowawca młodzieży w Gimnazjum w Białobrzegach. Od 26 lat związany z ruchem harcerskim. Instruktor harcerski w stopniu podharcmistrza, społeczny zastępca komendanta hufca ZHP w Łańcucie. Prowadził drużynę harcerską w Handzlówce, a obecnie kieruje szczepem drużyn w Białobrzegach. Środowiska harcerskie, w których działał i w których pracuje obecnie należą do najlepszych i najprężniej działających. Dzięki jego pracy i poświęceniu corocznie harcerze z Białobrzegów wyjeżdżają na letni wypoczynek zwiedzając najpiękniejsze regiony Polski, a wolontariacka praca kadry pozwala na wyjazd również młodzieży niezamożnej. Współorganizator wyjazdów łańcuckich harcerzy po Betlejemskie Światło Pokoju. Od kilku lat wraz z harcerzami uczestniczy w Pielgrzymkach Harcerskich w Częstochowie. Po raz drugi pełni funkcję radnego gminy Białobrzegi. Pełnił również funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Budach Łańcuckich. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Korniaktowie Południowym.

ks. ur. 11.02.1928 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Władysława i Antoniny z d Zdeb. W 1957 r. ukończył sześcioletnie Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu. Święcenia kapłańskie uzyskał 30 maja 1957. W latach 1957 – 1969 pełnił kolejno służbę kapłańską w 10 różnych miejscowościach, a od 23.11.1969 r. obejmuje parafię w Wielkich Oczach. 12.08.2001 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę i zamieszkał w Korczynie koło Krosna. Pomimo niełatwych warunków panujących w ubogiej przygranicznej parafii znany był jako dobry gospodarz i pasterz. Dzięki jego wieloletnim staraniom papież Jan Paweł II dokonał w roku 1997 w Krośnie koronacji pochodzącego z 1613 roku obrazu Matki Boskiej Wielkoockiej. Ksiądz Kluz został w roku 2001 uhonorowany dyplomem nadanym mu przez Radę d/s Stosunków Katolicko-Żydowskich dzielnicy Queens (Nowy Jork) za jego wybitny wkład w "oczyszczenie i odrestaurowanie opuszczonego cmentarza żydowskiego" w Wielkich Oczach. Ostatnie lata swego życia spędził w Krzemienicy. Zmarł 24.01.2014 r. i spoczywa na cmentarzu w Krzemienicy.

ur. 25.08.1893 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Marii z d. Balawejder. Autor wielu społecznych inicjatyw. Współzałożyciel Drużyny Bartoszowej i Organizacji Strażackiej, w której był wiele lat moralnym przywódcą. Pamiętnikarz i kronikarz dziejów Krzemienicy, autor pięknych okolicznościowych i patriotycznych wierszy. Podczas okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej, przyczynił się do założenia komórki Armii Krajowej w Krzemienicy. Po II wojnie światowej działał w ramach zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” był więźniem politycznym w latach 1948 – 1953. Twórca „Wesela Krzemienieckiego” będącego autentyczną inscenizacją wesela wiejskiego z okolic Łańcuta w XIX wieku., w której zebrano i opracowano scenicznie zanikające już dziś zwyczaje, pieśni weselne oraz tańce i obrzędy. Przywiązany do zwyczajów i tradycji swego regionu, pragnął zachować ich pamięć i to zainspirowało go do wystawienia na scenie ówczesnego wesela z zachowaniem najdrobniejszych szczegółów jego przebiegu. W maju 1947 roku Wesele Krzemienickie po raz pierwszy wystawiono na scenie. Zespół często występował poza granicami swojej wsi, brał udział w wielu konkursach. W 1963 roku został zaproszony przez Mirę Zimińską - Sygetyńską do siedziby zespołu Mazowsze - Koszęcina, gdzie członkowie zespołu uczyli artystów tańców sąsiedzkich, które to na stałe weszły do repertuaru Mazowsza. Wesele Krzemienickie wystawiane było też w czasie obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego. Zmarł 10.02.1966 r. i spoczywa na krzemienieckim cmentarzu.

prof. dr hab. inż. ur. 16.12.1897 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Tekli. W 1917 r. ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie. W latach 1916-1920 uczestniczył w I wojnie światowej, początkowo w armii austriackiej, a później w polskiej. W latach 1920-1925 studiował na Wydziale Komunikacyjnym-Oddziale Drogowym Politechniki Lwowskiej uzyskując dyplom inżyniera budowy dróg i mostów. Po ukończeniu studiów był asystentem w Katedrze Statyki Budownictwa Żelaznego i Żelazobetonowego. W latach 1925-1926 przebywał na stypendium w Paryżu. W 1927 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Czynnie zaangażował się w budowę lotnisk cywilnych i wojskowych. W latach 1935-1939 prowadził wykłady na Wydziale Inżynierii Lądowej na Politechnice Lwowskiej, gdzie uzyskał w 1937 r. habilitację. W czasie okupacji pracował w tajnym nauczaniu w Warszawie i Zakopanem. Po wojnie powrócił do Warszawy i podjął pracę na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. W 1946 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. A w 1948 r. tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1947-1951 był dziekanem Wydziału Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Był pionierem i twórcą polskiej szkoły naukowej w dziedzinie prefabrykacji betonowej w budownictwie. W 1968 r. przechodzi na emeryturę. Autor wielu publikacji naukowych i praktycznych. Za działalność naukową i dydaktyczna otrzymał dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.09.1987 r.

Kluz Władysław ur. 19.10.1900 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Tekli z d. Kisała. Mając 17 lat wstąpił do Legionów Polskich. Za odmowę złożenia przysięgi na wierność zaborcy, został wraz z innymi legionistami internowany w Huszt i wcielony do armii austriackiej, w której służył do jesieni 1918 r. Wrócił do Handzlówki. Zgłosił się do szkoły wojskowej we Lwowie, gdzie uzyskał stopień kaprala. W 1920 r. uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po powrocie ukończył kurs kierowców samochodowych w Rzeszowie i znalazł pracę w majątku hr. Oborskiego w Husowie jako traktorzysta, co mu nie bardzo odpowiadało. Z pomocą brata dostał pracę kierowcy autobusowego Polskich Linii Lotniczych w Katowicach, później przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. W wrześniu 1939 r. ewakuowano LOT do Paryża. Tam dowiedział się, że we Francji organizuje się polska armia, więc zgłosił się do II Dywizji Strzelców Pieszych. Po przegranej kampanii francusko-niemieckiej dowództwo i żołnierze ewakuowali się do Anglii. Ostatecznie dotarł do Szkocji i zaciągnął się do Strzeleckiej Brygady, gdzie służył w różnych formacjach. Po lądowaniu aliantów w Normandii walczył pod Falaise i Chambois pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Epopeję wojenną zakończył w 1947 r. kiedy to postanowił pozostać na obczyźnie. Znalazł pracę mechanika samochodowego w firmie sprzedającej samochody. Po przejściu na emeryturę w 1966 r. wrócił do kraju i kupił dom w Łańcucie. Zgromadzone przez lata oszczędności w kwocie 1 mln zł (w 1978 r. była to znaczna kwota) postanawia przeznaczyć na budowę Domu Spokojnej Starości dla rolników w Handzlówce. Wśród licznych jego odznaczeń brytyjskich i polskich znalazł się m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.05. 1984 r. w Łańcucie, a został pochowany w Handzlówce.

inż. ppłk, ur. 20.11.1928 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Marii z d. Szylar. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Markowej, edukację przerwał wybuch II wojny światowej. Naukę kontynuował w ramach tajnego nauczania. W l. 1942-1944 pełnił funkcję łącznika przy oddziale Armii Krajowej. Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie w 1948 r. złożył egzamin dojrzałości. Niestety nie mógł zdawać na wymarzone studia gdyż został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Zdecydował, że podejmie naukę w Wyższej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu, która ukończył w 1952 r. Jako oficer Ludowego Wojska Polskiego służył kolejno w jednostkach w Żorach, Kożuchowie, Zgorzelcu i Skwierzynie. W 1957 r. został przeniesiony do pracy w Studium Wojskowym przy Uniwersytecie im. A. Mickiewicz w Poznaniu. Służąc w Poznaniu spełnił młodzieńcze marzenia i ukończył studia rolnicze na poznańskiej Wyższej Szkole Rolniczej uzyskując tytuł inżyniera rolnictwa. W stopniu ppłk przechodzi w stan spoczynku. Bóg, Honor, Ojczyzna – to jego żołnierska dewiza, która była dla niego życiowym drogowskazem, mimo trudnych czasów, w których przyszło mu pełnić służbę. Zmarł 29.12.2003 r. w Poznaniu.

ur. 18.08.1942 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Ukończył AWF w Krakowie, przez ponad 30 lat pracował jako nauczyciel i wychowawca w szkołach podstawowych powiatu łańcuckiego; w ostatnich latach pełnił funkcję dyrektora Skoły Podstawowej, a następnie Publicznego Gimnazjum w Krzemienicy. Wskrzesiciel, kierownik i aktor Teatru Dramatycznego w Krzemienicy (wyreżyserował ponad 50 sztuk).W 1997 r. Teatr Dramatyczny pod jego kierownictwem zdobył I miejsce w konkursie :Skąd nadz ród”. Autor pozycji Okruchy historii (2006 r., monografia dziejów teatru w Krzemienicy) i Tożsamość i historia (2007r., traktuje o obiektach sakralnych w Krzemienicy). Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Krzemienicy

ur. 27.07.1952 r. Cedry Wielkie (pow. gdański). Syn Tadeusza i Emilii z d. Bartnik. Artysta lutnik z Bud Łań. Członek Związku Polskich Artystów Lutników. Ukończył Technikum Budowy Instrumentów Lutniczych w Nowym Targu i przez kolejne lata doskonalił swoje umiejętności lutnicze w pracowni Mistrza Franciszka Marduły w Zakopanem. W 1973 r. otworzył własną pracownię twórczą. Zajmuje się budową skrzypiec, altówek, wiolonczel i smyczków oraz korektą i konserwacją instrumentów lutniczych i smyczków. W swoim dorobku twórczym ma około 145 skrzypiec, ponad 20 altówek, około 30 wiolonczel i blisko 60 smyczków. Uczestnik międzynarodowych konkursów i wystaw lutniczych m.in. w Poznaniu, Ceremonie, Moskwie, Paryżu, Mittenwaldzie. Od 1975 r. związany z Międzynarodowymi Kursami Muzycznymi im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie. Na jego instrumentach gra wielu uczniów, studentów zawodowych muzyków. Sprawdzają się w rękach licznych koncertmistrzów m. in.: Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, Filharmonii w Rzeszowie, w Koszalinie, w Opolu, w Słupsku, w Operze w Oslo. Członek Związku Polskich Artystów Lutników, zastępca Przewodniczącego Sadu Koleżeńskiego ZPAL. Obecnie mieszka i pracuje w Łańcucie.

ks. ur. 27.06.1910 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Profesję złożył 2.10.1926 r., a święcenia kapłańskie przyjął 26.11.1933 r. Ukończył także wydział biologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był pierwszym syndykiem klasztoru służewieckiego w Warszawie. Następnie pełnił funkcję przeora konwentu w Gdańsku. Najdłużej przebywał w konwencie lubelskim. Był tzw. kaznodzieją generalnym, wytrawnym misjonarzem i rekolekcjonistą. Dotknięty chorobą zmarł w Poznaniu 12.01.1975 r. i został pochowany w zakonnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Lutyckiej. Miał 65 lat, 48 lat przeżył w Zakonie, z czego 41 jako kapłan.

dr hab. ur. 14.12.1903 r. w Soninie (pow. łańcucki). W latach 1924-1928 studiował botanikę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po ukończeniu studiów. Pracował przez trzy lata w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Doktorat z filozofii uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w r. 1931. W tym samym roku przeniósł się do Warszawy podejmując pracę w Zakładzie Fitopatologii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego jako starszy asystent profesora Siemaszki. W czasie wojny był wykładowcą w Miejskiej Szkole Ogrodniczej prowadząc jednocześnie tajne nauczanie dla studentów SGGW. W roku 1945 objął kierownictwo Katedry Fitopatologii, odbudowując ją po zniszczeniach wojennych. W tym samym roku habilitował się, w r. 1946 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w r. 1957 profesorem zwyczajnym. Był dziekanem Wydziału Ogrodniczego i prorektorem SGGW, wreszcie doktorem honoris causa tej uczelni. W r. 1974 przeszedł na emeryturę. Dorobek prof. Kochmana obejmował 150 publikacji z różnych dziedzin fitopatologii, w tym 50 prac naukowych poświęconych morfologii, epidemiologii i metodom zwalczania grzybów i wirusów występujących na różnych roślinach ogrodniczych, rolniczych i ozdobnych. Był autorem monografii polskich grzybów głowniowych (1936), oraz współautorem opracowań Peronosporales (1970) i Ustilaginales (1973) w serii „Flora Polski”, autorem dwóch podręczników akademickich: „Fitopatologia” (1967 i 1973) oraz „Mikologia dla fitopatologów” (1981 i 1986). Piastował wiele funkcji w różnych organizacjach naukowych. Był członkiem zwyczajnym Polskiej Akademii Nauk, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego i Polskiego Towarzystwa Fitopatologicznego, przewodniczącym Komitetu Ochrony Roślin PAN. Zmarł w Warszawie 21.07.1995 r.

ks. ur. 1.06.1933 r. w Ludwikówce (pow. rohatyński, obecnie Ukraina). Początkiem lat czterdziestych z rodziną przeniósł się do Czudca. W l. 1947-1951 uczęszczał do Liceum im. Ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie. Po ukończeniu sześcioletnich studiów filozoficzno-teologicznych w Seminarium Duchownym w Przemyślu w maju 1957 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Egzaminy wikariuszowskie złożył w wyznaczonych terminach, egzamin konkursowy na proboszcza w listopadzie 1965 r. Pracował jako wikariusz w Krzywczy w l. 1957 - 1959 r., w Jaśle do lipca 1962 r., w Hyżnem do lipca 1964 r., w Sanoku do lipca 1965 r. i znowu w Hyżnem początkowo jako wikariusz, a w l. 1965 - 1976 r. jako proboszcz. Następnie został mianowany proboszczem parafii Łańcut. Wzorowa postawa kapłańska, gorliwość kaznodziejsko-misjonarska, zmysł organizacyjny i przymioty jego charakteru sprawiły, że powierzano mu wiele ważnych funkcji oraz w uznaniu wielu zasług odznaczono: w 1971 r. Expositorio Canonicali, w 1978 r. przywilejem używania Rokiety i Mantoletu, w 1983 r. godnością Kapelana Ojca Świętego. W l. 1970 - 1976 r. był Wicedziekanem Dekanatu Tyczyn. Po objęciu probostwa w Łańcucie, został mianowany w styczniu 1978 r. archiprezbiterem tego okręgu, a w czerwcu 1982 r. dziekanem Łańcuckim. Przyczynił się do powstania i zorganizowania samodzielnych parafii w dzielnicy Podzwierzyniec, w Głuchowie i Woli Dalszej. Zmarł nagle 16.07.1984 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 26.01.1970 w Rzeszowie. Syn Zygmunta i Haliny z d. Czado. Absol-went TMR w Łańcucie (1990). W 1995 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie. W 1998 r. ukończył aplikację sędziow-ską i zdał egzamin sędziowski. Od 2005 r. jest członkiem Okręgowej Izby Radców Praw-nych w Rzeszowie. Przez Ministra Skarbu w 2006 r. wpisany na listę członków rad nadzor-czych. W l. 1995-1998 pracował jako asystent w Kancelarii Zarządu Miasta Rzeszowa. Od początku powstania powiatów pełni funkcję Sekretarza Powiatu Łańcuckiego. Jako radca prawny m.in. współpracuje przy projekcie bezpłatnych porad prawnych w powiecie łańcuc-kim. Od 2009 r. sprawuje funkcję Sekretarza Rady Nadzorczej w „Centrum Medycznym w Łańcucie” Spółka z o.o. W 1994 r. został wybrany radnym II kadencji Rady Gminy Biało-brzegi, a następnie radnym IV i VI kadencji Rady Miasta Łańcuta l. 2002, 2010. W 1998 r. był autorem tekstu statutu i innych dokumentów organizacyjnych powiatu łańcuckiego. Od 1991 r. publikuje w „Gazecie Łańcuckiej” teksty dotyczące problemów społecznych i spraw związanych z działalnością samorządów terytorialnych. Od 1993 r. jest członkiem PTTK, a w l. 2001-2005 pełnił funkcję Prezesa Zarządu Oddziału PTTK w Łańcucie. Uregulował sprawy własnościowe nieruchomości PTTK. Jako przewodnik po regionie łańcucko-leżajskim i Muzeum-Zamku w Łańcucie prezentował piękno Ziemi Łańcuckiej oficjalnym delegacjom z kraju i z zagranicy oraz współpracował przy wydawaniu materiałów promują-cych powiat łańcucki. Otrzymał odznakę od Ministra Gospodarki i Pracy „Za Zasługi dla Turystyki” (2004). Odznaczony przez Prezydenta RP „Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę” (2008). Mieszka w Łańcucie.

dr hab. n. med. ur. 23.03.1959 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Janiny z d. Wasil. Absolwent I LO w Łańcucie w 1978 r. W l. 1978 - 1985 student medycyny – Collegium Medicum Uniwersytetu Jagielloń-skiego w Krakowie. W 1985 r. dyplom lekarza medycyny. W 1989 r. specjalizacja I stopnia z chorób wewnętrznych. W 1993 r. doktorat z kardiologii uzyskany w Instytucie Kardiologii w Warszawie. W 1994 r. specjalizacja II stopnia z chorób wewnętrznych. W 1997 r. specjalizacja z kardiologii, a w 2007 r. habilitacja z kardiologii. Członek Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Jest jednym z najbardziej doświadczonych kardiologów inwazyjnych w Polsce. W ciągu lat praktyki lekarskiej prze-prowadził kilka tysięcy zabiegów na naczyniach wieńcowych. W 1997 r. został kierownikiem Ośrodka Kardiologii Inwazyjnej w Akademii Medycznej w Białymstoku gdzie stworzył prężny ośrodek leczący zabiegowo chorych z zawałem serca. Uruchomił jeden z pierwszych w Polsce 24-godzinny system leczenia zawałów serca obejmujący zasięgiem cały region. Obecnie kieruje Centrum Kardiologii Inwazyjnej w Szpitalu Swissmed w Gdańsku. Prowadzi także Kardiologiczny Gabinet Lekarski w Białymstoku. Mieszka w Warszawie.

ur. 25.04.1962 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Anny z d. Homa. Wykształcenie wyższe, nauczyciel, dyrektor Gimnazjum w Markowej. Autor publikacji literackich i krytycznoliterackich w periodykach ogólnokrajowych. Po 1989 r. działacz samorządowy (przez dwie kadencje pełnił funkcje przewodniczącego Rady Gminy Markowa). Instruktor Amatorskiego Zespołu Teatralnego w Markowej. Brał udział w przygotowaniu uroczystości odsłonięcia pomnika Rodziny Ulmów i nadania ich imienia Gimnazjum w Markowej.(scenariusz i reżyseria spektakli przygotowanych z tej okazji). Współpracował przy publikacjach książkowych dotyczących wsi Markowa. Członek kapituły przyznającej statuetkę „Markowianin Roku”, publikuje artykuły w gminnej gazecie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

Br. zakonny (OCist), ur. 20.05.1953 r. w Zawisnej k/ Częstochowy. Syn Kazimierza i Stanisławy z d. Piekarz. Wychowywał się w Łańcucie i tutaj zdobył średnie wykształcenie w Zespole Szkół Ekonomicznych. Przez kilka lat pracował w bazie PKS w Woli Dalszej, a październiku 1982 r. wstąpił do zakonu cystersów w Wąchocku. Śluby Wieczyste złożył 20.10.1991 r. Oprócz pracy zakonnej jako katecheta akolita, ceremoniarz liturgiczny, zakrystianin, czynnie uczestniczy w życiu zakonu, miasta i gminy Wąchock. Jest m.in.: członkiem Zarządy Krajowego Braci Zakonnych przy Episkopacie Polski, animatorem Misyjnym Diecezji Radomskiej, założycielem i opiekunem Koła Charytatywnego Pomocy Polakom na Ukrainie. Udziela się także twórczo, pisząc artykuły do „Tygodnika Starachowickiego” i prowadząc kroniki poszczególnych grup apostolskich. Swą pracą wspiera pszczelarzy, strażaków i niepełnosprawnych. Organizuje i przewodniczy pielgrzymkom krajowym i zagranicznym.

ur. się w 16.07.1958 r. w Zakopanem. Syn Józefa i Anny z d. Małecka. Po ukończeniu Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im A. Kenara w Zako-panem rozpoczął naukę w Studium Konserwacji Zabytków w Tarnowie, gdzie zdobywał wiedzę w l. 1977–1979. Następnie studiował Konserwację Zabytków Architektury na Uniwersytecie im. M. Kopernika w Toruniu. Od 1992 r. mieszka w Soninie, gdzie można spotkać jego prace na cmentarzu, w kościele, na remizie OSP. Dom Pomocy Społecznej w Łące upiększa pomnik Marcjanny Mirskiej. Jest artystą wszechstronnym, zajmuje się rzeźbą, złotnictwem, konserwacją zabytków, projektowaniem ogrodów. Dwukrotnie otrzymał wyróżnienie na Biennale Internazionale Dantesca w Rawennie w 1994 r. za rzeźbę „Wrota Piekieł” oraz w 1996 r. za rzeźbę „L’attesa”. Jego prace były ozdobą kilku europejskich wystaw, m.in. „La Porta per le Citta di Dante: Paradiso, Interno, Purgatorio” (Drzwi do miasta Dantego). W Uzbekistanie, Iranie i Kazachstanie rzeźbił 16 obelisków żołnierzy Armii Polskiej gen. W. Andersa, wyko-nywał je wraz z przedstawicielami kamieniarzy z państw Europy Wscho-dniej i Azji. Brał udział w wielu wernisażach w Polsce i w Europie.

z d. Lęcznar, ur. 21.09.1939 r. w Dąbrówkach (pow. łańcucki). Córka Franciszka i Anieli. Wykształcenie średnie pielęgniarskie. Od 1957 r. pracowała w sanatorium uzdrowiskowym z Krynicy, od 01.09.1958 r. rozpoczęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Łańcucie oraz Poradni Przeciwgruźliczej w Łańcucie. Prezes Koła Łańcuckiego Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. Pracuje społecznie od chwili uruchomienia Kuchni Albertyńskiej w 1990 r. przyczyniła się do rozwoju i poszerzenia działalności placówki. Jest inicjatorką wielu działań na rzecz ubogich i bezdomnych z powiatu łańcuckiego. Organizuje pracę z podopiecznymi, urządza wieczerze wigilijne, śniadania wielkanocne oraz pielgrzymki, upowszechnia idee św. Brata Alberta. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.”

ps. Kawaler, ur. 4.01.1921 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Ludwika. Członek najpierw ZWZ, a następnie AK. Kolportował prasę podziemną,, a przede wszystkim był w pierwszej linii działania organizacji. Brał udział niemal we wszystkich ważniejszych akcjach na tym terenie, a także w walkach za Sanem i w akcji Burza. Był dowódcą Oddziału Dywersyjnego (OD). Cechowała go odwaga i zdecydowanie. Po wojnie długie lata przewodniczył Zarządowi Gminnemu ZBOWiD w Białobrzegach. Zmarł 26.01.2008 r. i został pochowany na budzkim cmentarzu.

gen. bryg., ur. 13.06.1930 w Korniaktowie (pow. łańcucki). Skończył szkołę powszechną w Białobrzegach i 4 klasy gimnazjum w Łańcucie. We wrześniu 1948 r. wstąpił do WP w Rzeszowie. W 1950 r. ukończył Oficer-ską Szkołę Piechoty w Jeleniej Górze. W l. 1951-1954 studiował w ASG WP w Rembertowie, potem w stopniu kapitana został szefem sztabu 90 pp w Zgorzelcu. Od jesieni 1955 r. pracował w Śląskim Okręgu Wojskowym we Wrocławiu. W sierpniu 1964 r. został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 2. Dy-wizji Zmechanizowanej w Nysie w stopniu podpułkownika. W 1965 r. powrócił do pracy w ŚOW. W l. 1967-1969 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie, po czym został szefem Oddziału I Sztabu ŚOW. Od jesieni 1973 r. zastępca szefa sztabu tego okręgu. Od lata 1977 r. do-cent w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. T. Kościusz-ki we Wrocławiu. Od lipca 1979 r. do lipca 1983 r. szef grupy kierunkowych na Wojsko Polskie w Zarządzie I Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw - Stron Układu Warszawskiego w Moskwie. Następnie był szefem Zespołu Szko-lenia Operacyjnego Sztabu Generalnego WP w Warszawie. Jesienią 1983 r. mianowany generałem brygady. Od grudnia 1988 r. do maja 1991 r. Główny Specjalista Kierownictwa Sztabu Generalnego WP z siedzibą przy Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego. W sierpniu 1991 przeniesiony w stan spoczynku. Autor wielu prac, artykułów, recenzji i skryptów. Współautor podrecznika "Współczesne dowodzenie wojskami" (1974). Odznaczenia i wyróżnienia m.in.: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1970), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965) Złoty Medal Za zasługi dla obronności kra-ju (1975), Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1975) Zmarł 18.06.2005 we Wrocławiu.

mjr ur. 8.02.1911 r. w Józinie na Wołyniu. Przed wojną mieszkał w Łańcucie, tutaj złożył w liceum egzamin dojrzałości w 1931 r. W 1937 r. ukończył Akademię Handlu Zagranicznego we Lwowie i podjął pracę w ordynacji hr. Potockiego. W latach 1934-1935 odbył kurs podchorążych piechoty w Tarnopolu. Zmobilizowany początkiem września 1939 r. walczył na Podkarpaciu, po klęsce przedostał się na Węgry, następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Tam zgłosił się na kurs dla spadochroniarzy i nocą 2 września 1942 r. zrzucany został na teren okupowanej Polski w okolicach Grójca. Brał udział w wielu spektakularnych akcjach przeciwko Niemcom i współdziałającym z nimi Ukraińcom z UPA. M.in.: brał udział w odbiciu więźniów żołnierzy „Wachlarza”, dowódca KEDYW-u Inspektoratu Łuck, organizator polskiej samoobrony na Wołyniu. Był jedną z wybitniejszych postaci II wojny światowej. Aresztowany w 1944 r. przez Rosjan, został skazany na karę śmierci. Wyrok zamieniono na 10 lat więzienia, które odbył w łagrach Kołymy, Komi i Magadanu. Wrócił w roku 1955 do Rzeszowa i pracował w Zakładach Przemysłu Mięsnego. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 klasy i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Zmarł 23.02.1993 r. i spoczywa na cmentarzu rzeszowskim na Wilkowyji.

ur. 04.05.1872 r. w Jarosławiu. Nauczyciel polski, polonista, autor prac z historii literatury polskiej. Ukończył gimnazjum w Jarosławiu, po czym odbył studia na Uniwersytecie Lwowskim i Jagiellońskim. Pracował jako nauczyciel języka polskiego, łaciny i propedeutyki filozofii w gimnazjach w Jaśle i Podgórzu. Od września 1898 r. występował oficjalnie jako zastępca nauczyciela. W maju 1899 r. złożył państwowy egzamin nauczycielski. Mianowanie na nauczyciela rzeczywistego uzyskał czerwcu 1901 r. W roku szkolnym 1903/1904 uczył w IV Gimnazjum w Krakowie. Rok szkolny 1908/1909 spędził w większości na urlopie zdrowotnym, po czym objął funkcję dyrektora gimnazjum realnego w Łańcucie. Pozostawał dyrektorem tej szkoły do I wojny światowej, kiedy znalazł się w Wiedniu i był tamże organizatorem polskich szkół. W 1917 r. ponownie objął dyrekcję gimnazjum łańcuckiego. Ogłosił kilka prac z dziejów literatury polskiej, m.in. Rokosz Jerzego Lubomirskiego w poezji (w sprawozdaniu gimnazjum w Jaśle za 1902 r.) i Wychowanie religijno-moralne w szkołach Komisji Edukacji Narodowej (w sprawozdaniu IV Gimnazjum w Krakowie za 1905 r.). Na 100-lecie urodzin Juliusza Słowackiego opublikował rozprawę Matka i syn (w sprawozdaniu IV Gimnazjum w Krakowie za lata 1908/1909 oraz w Księdze pamiątkowej ku uczczeniu Słowackiego, tom I, Lwów 1909 r.). Zapamiętany został jako człowiek o eleganckim stylu bycia, cieszący się dużym autorytetem. Zmarł w Łańcucie 17.02.1918 r., kilka miesięcy po powrocie na stanowisko dyrektora miejscowego gimnazjum.

lek. med. ur. 27.08.1941 r. we Lwowie. Syn Eugeniusza i Józefy z d. Panek. Po wojnie zamieszkał z rodzina w Łańcucie. W latach gimnazjalnych 1956-1958 członek ZHP w Łańcucie. W latach 1961-1968 studia medyczne w Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. W latach 1969-1971 jako chirurg pracował w Szpitalu Powiatowym w Jarosławiu, a w latach 1971-1973 w Szpitalu Powiatowym w Koźlu. Od 1973 r. pracował w Szpitalu Katolickim św. Elżbiety w Meerbusch-Lank w Niemczech. W 1976 r. przeniósł się do Szpitala Ewangelickiego w Düsseldorfie. W latach 1977-1980 pracował jako chirurg w klinice urazowej w Duisburg-Buchholz. Od 1981 r. prywatna praktyka lekarska w Krefeld. Od 1975 r. aktywny członek organizacji polonijnych w Niemczech, m.in.: od 1992 r. Prezes Polskiego Towarzystwa Medycznego w Niemczech, od 1993 r. członek Kongresu Polonii Niemieckiej. Autor wielu artykułów naukowych z zakresu ochrony zdrowia w prasie medycznej, twórca stron internetowych dla polonii.

lek. med. ps. Biała, Jadwiga, ur. 21.12. 1893 roku w Jaśle. Córka Piotra Kozy i Anieli Rogozewicz. Jasielskie gimnazjum ukończyła w 1911 roku. Studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie przerwała jej I wojna światowa, podczas której to służyła jako sanitariuszka w Legionach Polskich. Studia ukończyła prawdopodobnie w 1922 r. i krótko pracowała na oddziale dziecięcym Szpitala św. Ludwika w Krakowie – gdzie uzyskała specjalizację pediatryczną. Ze względów rodzinnych wraz z mężem Marianem przeniosła się do Łańcuta. W Łańcucie pracowała jako pediatra Kasy Chorych, później w Poradni Przeciwgruźliczej. Od początku pracy w poradni korzystała z prywatnego aparatu rentgenowskiego ofiarowanego bezpłatnie przez jej męża dr Mariana Kościuszkę, który pomagał jej w diagnozowaniu gruźlicy. Leczyła chorych z Łańcuta i okolic oraz mieszkańców sąsiednich powiatów. W 1929 r. ukończyła w Warszawie kurs przeciwgruźliczy. Działalnością poradni bardzo interesowali się przedstawiciele władz centralnych wizytujących Łańcut. Mieściła się ona wówczas w budynku przy ulicy Browarnej (obecnie Cetnarskiego). Aktywnie także udzielała się w Kole Czerwonokrzyskim w Łańcucie. Po śmierci męża we wrześniu 1934 r. przeniosła się do Rabki Zdroju, gdzie pracowała na oddziale dziecięcym Oficerskiego Domu Wypoczynkowego. Następnie prowadziła internat dla dzieci. Zimą 1939 r. podjęła działalność konspiracyjną, była lekarzem ZWZ w Rabce, następnie lekarzem inspektoratu AK Nowy Sącz. W 1942 r. gestapo w Rabce wpadło na ślad organizacji i w czerwcu została aresztowana i trafiła do więzienia w Tarnowie, skąd w dniu 27 lipca trafiła do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W sierpniu 1942 r. wraz z innymi więźniarkami została przeniesiona do Birkenau (Brzezinki). Służyła współwięźniarkom jak mogła niestety sama zachorował na tyfus i 10.01.1943 r. zmarła. Pośmiertnie została mianowana podporucznikiem LWP. W 1972 r. odznaczona Krzyżem Grunwaldu III klasy.

z d. Kieszkowska. Ur. 07.10.1913 r. w Hajworon w guberni kijowskiej. W l. 1926-1931 uczęszczała do Liceum Krzemienieckiego, maturę zdała w 1934 r. w Szkole Ogólnokształcącej w Kraśniku. Następnie przez rok studiowała w Szkole Malarstwa i Zdobnictwa w Grudziądzu. W l. 1935-1937 naukę kontynuowała w Państwowym Instytucie Robót Ręcznych w Warszawie. Od 1937 r. pracowała jako nauczycielka robót ręcznych i rysunku w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Sióstr Urszulanek w Stanisławowie. Okres II wojny światowej spędziła we Wilnie. W l. 1945-1949 przebywała wraz z mężem i cór-ka przebywała na Śląsku w Gardowicach w pow. pszczyńskim. W 1949 r. cała rodzina przeprowadziła się do Łańcuta. Od marca 1950 r. pracowała w Oddziale Rolnictwa i Reformy Rolnej miejscowego Starostwa Powiatowego. W l. 1953-1980 pracowała w Muzeum-Zamku najpierw jako bibliotekarka, a od 1966 r. jako konserwator malarstwa i tkanin. Zamiłowanie do twórczości artystycznej przejawiała w dziedzinie fotografii i malarstwa. Tematem jej prac były pejzaże, martwa natura i konie. Uczestniczyła w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych m.in.: w Łańcucie, Rzeszowie i Krakowie. Od 1968 r. związała się z „Grupą Łańcucką” twórców nieprofesjonalnych działającą przy MDK w Łańcu-cie. Otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: „Zasłużony Działacz Kultu-ry” (1975), „Medal Komisji Edukacji Narodowej” (1976), „Za opiekę Nad Zabytkami” (1978). Zmarła 22.09.2002 r. w Łańcucie.

ur. 11.01.1939 r. W Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Katarzyna z d. Sowa. Ukończył szkołę zawodową na kierunku Tkactwo Artystyczne; został garncarzem. Był zrzeszony w Spółdzielni Rękodzieła „Cepelia”. Brał udział w wielu konkursach; uczestniczył w wystawach. Obecnie pracuje jako instruktor w Kółku Ceramicznym przy ZS w Medyni Głogowskiej; związany z Zagrodą Garncarską w Medyni Głogowskiej. Interesuje się kulturą i historią regionu – zbiera informacje, tworzy dokumentacje fotograficzne miejsc i zabytków oraz kultury ludowej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Medyni Głogowskiej.

ks. dr ur. 5.09.1915 r. w Sokolnikach (pow. tarnobrzeski). Syn Wojciecha i Marii. Jako młody kapłan został skierowany do pracy w Łańcucie. Rozpoczął ją w czasie okupacji, jako katecheta młodzieży szkół średnich, a także jako kapelan Sióstr Boromeuszek. Został bezpodstawnie aresztowany i osadzony w więzieniu w Rzeszowie. W wyniku starań hr. Potockiego został zwolniony z więzienia i powrócił już na zawsze do ukochanego miasta. Był wielkim autorytetem moralnym i duchowym, cieszył się ogromną sympatią i miłością mieszkańców Łańcuta. Znany był jako wspaniały kaznodzieja i rekolekcjonista. Przez cały czas pobytu w Łańcucie był związany z zakonem Sióstr Boromeuszek. Pod koniec życia, gdy przebywał w szpitalu, był i tam pocieszycielem chorych, obawiających się śmierci. W sercach i umysłach mieszkańców Łańcuta i okolicy zachował się jako kapłan wielki, rzadkiej pobożności i pokory. Zmarł 28.09.1983 r. w ukochanym Łańcucie i tam też został pochowany w grobowcu księży proboszczów.

ur. 28.05.1945 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Jana i Wiktorii z d. Walawender. Prezes Zarządu Banku Spółdzielczego w Łańcucie, członek Rady Zrzeszenia Banku BPS S.A., członek Komitetu Finansowego Banku BPS S.A. Działacz społeczny i sportowy, aktywnie uczestniczy w działalności sekcji piłki siatkowej UMKS Łańcut. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Łańcucie.

ks. ur. w 1858 r. w Spie k/ Tarnobrzega. Święcenia kapłańskie otrzymał w lipcu 1885 r w Przemyślu. Do Handzlówki przybył z Tyczyna w sierpniu 1889 r. Najpierw przez cztery lata był wikariuszem, a od 1893 r. został mianowany proboszczem. Brał czynny udział w rozwoju wsi: uaktywnił twórcze umysły mieszkańców, zachęcał do współpracy i działalności na rzecz współmieszkańców. Początkowo w skromnych warunkach uczył dzieci czytania i pisania. Dzięki jego inicjatywie i pomocy mieszkańców w 1897 r. powstała szkoła. W 1892 r. przyczynił się do powstania Kółka Rolniczego wraz ze sklepem oraz budowy Domu Ludowego. W 1901 r. zaproponował założenie Kasy Stefczyka, a w 1903 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła. Założył amatorski teatr, chór czterogłosowy, orkiestrę smyczkową. Organizował i często sam prowadził kursy nowego gospodarowania dla kobiet i nowych metod uprawy roli dla gospodarzy. Z jego inicjatywy powstało w 1907 r. Koło Kobiet. Niestety nie doczekał poświecenia nowej świątyni zmarł 9.10.1906 r. i został pochowany na starym miejscowym cmentarzu. W uznaniu zasług społeczność handzlowska w 1998 r. obrała ks. Władysława Krakowskiego patronem miejscowej Szkoły Podstawowej.

dr nauk med. ur. się w 1840 r. w Krakowie. Po ukończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1863 r. podjął prace w Tarnowie. Przypuszczalnie na skutek represji za pomoc Powstaniu 1983 r. musiał szukać pracy i trafił do Łańcuta. Przez kilka lat pełnił obowiązki lekarza zamkowego, a następnie po 1869 r. powiatowego. W Łańcucie przebywał do 1878 roku. Z dziewiętnastu lat pracy zawodowej – piętnaście poświęcił mieszkańcom Łańcuta i okolicznych miejscowości. Z niezwykłym zaangażowaniem i energią zapoznawał się z warunkami życia i zdrowiem ludności. Z poświęceniem organizował leczenie chorób i epidemii trapiących tutejsze społeczeństwo, szczególnie w środowiskach ludzi biednych. Swymi spostrzeżeniami z praktyki lekarskiej dzielił się w artykułach publikowanych w czasopismach krakowskich w latach 1865-1878 „Przegląd Lekarski” opublikował dziewięć jego rozpraw. Utrzymywał też stałe kontakty z krakowskim Towarzystwem Lekarskim. W 1868 r. wziął udział w opracowaniu „Projektu urządzenia służby zdrowia w Galicji” przedstawionego Sejmowi Krajowemu we Lwowie. W 1868 r. założył Stowarzyszenie Oświaty „Mrówka”, którego był wieloletnim prezesem. Zorganizował bibliotekę Stowarzyszenia i oddał mu własny księgozbiór. Było ono do 1914 r. ważną organizacją oświatowo – kulturalną mieszkańców Łańcuta i okolicznych miejscowości. Zakładano czytelnie ludowe i wygłaszano odczyty o różnej tematyce, urządzano obchody rocznic narodowych. Wygłosił wiele odczytów na tematy zdrowotne i przyrodnicze. Interesował się też innymi dziedzinami nauki. Był autorem pierwszego spisu botanicznego gatunków roślin występujących na tutejszym terenie. Był też inicjatorem powołania w 1876 r. Straży Pożarnej. Od 1878 r. pełnił obowiązki lekarza powiatowego w Wieliczce. Zmarł 30.06. 1882 r. w Krakowie.

ks. kanonik, ur. 22.05.1916 r. w Kaczorowych (pow. jasielski). Syn Józefa i Zofii z d. Gorczyca. Po ukończenie szkoły średniej w Jaśle w 1937 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę w seminarium w brzozowskim lesie. Dnia 4.03.1943 r. w kaplicy seminarium w Brzozowie „Anatolówka” przyjął z rąk ks. bpa Franciszka Bardy święcenia diakonatu, a następnego dnia 5.03.1943 r. święcenia kapłańskie. Placówki wikariuszowskie: Jodłówka (17.04.1943 - 12.05.1946), Łąka k. Rzeszowa (13.05.1946 - 05.12.1948), Łańcut (06.12.1948 - 01.08.1951), Zręcin (01.08.1951 - 31.12.1951). Od 1.01.1952 r. był administratorem (proboszczem) parafii Markowa i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę do 21.08.1993 r. Był odznaczony Expositorium Canonicale (1963) oraz przywilejem Rokiety i Mantoletu (1974). Od 5.03.1974 r. do 8.10.1994 r. pełnił funkcję wicedziekana dekanatu Łańcut I. Zmarł 18.07.2007 r. i spoczywa w Markowej.

ur. 27.03.1891 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Ludwiki z d. Dulęba. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rzeszowie. W 1911 r. po zdaniu matury objął posadę nauczycielską w Szkole Ludowej Męskiej w Brzozowie. Następnie kierował szkołami w Izdebkach, Starej Wsi, Jasienicy Rosielnej, Posadzie Jasielskiej i Orzechówce. Był członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli szkół powszechnych w pow. brzozowskim, krośnieńskim, leskim, sanockim. Organizował kursy dla rolników, kursy gotowania, szycia i kroju dla gospodyń wiejskich, kursy przysposobienia rolniczego dla młodzieży. Współzałożył w Brzozowie orkiestrę dętą i chór w Jasienicy i Domaradzu. Organizował kółka rolnicze i mleczarnie w Izdebkach, Wesołej, Krzemiennej, Haczowie i Jasienicy Rosielnej. W 1936 r. współtworzył w Brzozowie Nauczy-cielską Księgarnię „Społem”, przekształcona następnie w Powszechną Spółdzielnię Spożywców pełniąc w niej funkcje prezesa Rady Nadzorczej do 1954 r. Aktywnie uczestniczył w nauczycielskim ruchu związkowym. W 1912 r. był delegatem na Zjazd Nauczycielski we Lwowie. W l. 1927-1947 pełnił funkcję prezesa Ogniska w Brzozowie oraz prezesa Oddziału Powiatowego ZNP. W okresie okupacji aktywnie udzielał się w tajnym nauczaniu m.in.: pełnił funkcję przewodniczącego tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w pow. brzozowskim. Pracę społeczną kon-tynuował w Oddziale ZNP w Warszawie – Żoliborzu. Zmarł w 13.12.1966 r.

ur. 10.07.1843 r. w Łańcucie. Syn Jana i Julianny z d. Tokarska. Pochodził z rodziny austriackiej. Nie wiemy, który z jego przodków był ogrodnikiem i jako pierwszy przybył do Polski, by prowadzić ogrody wokół łańcuckiego pałacu. Sam Wincenty był masa-rzem, kierownikiem rzeźni miejskiej (należącej do hrabiego Potockiego). Oprócz tego miał własny sklep wędliniarski w Rynku. Mieszkali na bocznej uliczce starego Rynku. Do tego zawodu przyuczył również synów. Zmarł 30.03.1920 r. w Łańcucie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

art. muzyk, ur. 9.03.1975 r. w Łańcucie. Syn Edwarda i Zofii z d. Bajda. Od 3-ciej klasy Szkoły Podstawowej gra na akordeonie. Gry uczył się kolejno w Społecznym Ogniskiem Muzycznym w Markowej, w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Łańcucie, Państwowym Liceum Muzycznym w Rzeszowie i w Akademii Muzycznej w Warszawie, którą ukończył w 1999 r. i uzyskał tytuł magistra sztuki. Od ponad 6-ciu lat związany jest z Kabaretem Moralnego Niepokoju, w którym gra na akordeonie, śpiewa i współaranżuje. Gra także z kapelą Kameleon. Uczestniczy również w recitalu Katarzyny Zygmont. Z Hadrianem Tabęckim "na niwie muzycznej" spotkał się akompaniując (z niezapomnianym zespołem "Daremny Trud") finalistom PPA we Wrocławiu w 1998 roku. Potem również PPA w 1999 i 2000 roku, recitale z Krystyną Tkacz, Markiem Richterem i Jackiem Bończykiem, udział w przedstawieniu "Opera Żebracza" z muzyką J.K. Pawluśkiewicza w Teatrze Dramatycznym. Ponadto jest chórzystą: Cantores Resovienses w Liceum Muzycznym w Rzeszowie, Chór Kameralny Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie, Sine Nomine i przede wszystkim Chór Kameralny Warszawskiej Opery Kameralnej. Pracuje również jako pedagog - szkoli swoich następców w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia w Żyrardowie.

mgr inż., ur. 03.01.1938 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Rut. Od 10 lat jest Naczelnikiem Wydziału Ochrony Środowiska Rolnictwa i Rozwoju Gospodarczego Starostwa Powiatowego w Łańcucie. Wcześniej przez dwie kadencje (1990-1998) był wójtem Gminy Markowa, a w latach 1981-1998 pracował w łańcuckim oddziale Wojewódzkiej Stacji Kwarantanny i Ochrony Roślin w Rzeszowie. Współpracował z Wojewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska w Rzeszowie (pozyskano znaczne środki finansowe na przeprowadzenie termomodernizacji kilku budynków powiatowych szkół ponadgimnazjalnych Był też współorganizatorem trzykrotnie prezentowanych w Łańcucie pokazów tradycyjnego jadła i lokalnych wyrobów kulinarnych. Promuje sport i turystykę. Inicjował i był głównym organizatorem 15 powiatowych rajdów rowerowych, których trasy przebiegały przez wszystkie siedem gmin powiatu łańcuckiego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 01.10.1951 r. w Markowej (pow. łańcucki). Skończył studia na krakowskiej Akademii Ekonomicznej. W grudniu 1973 r. rozpoczął pracę w Zakładach Chemicznych w Nowej Sarzynie. Obecnie zajmuje stanowisko kierownika Działu Kontroli Gospodarczej. Od dziecka przejawiał wielki sportowy talent. Pierwszy dyplom sportowy wygrał na boisku w Soninie. Był związany z Klubem Sportowym „Start” w Rzeszowie, Akademickim Związ-kiem Sportowym w czasach studiów oraz grał w drużynie piłkarskiej Zakładowego Klubu Sportowego Unia Nowa Sarzyna. Uczestniczył min. w Igrzyskach Paraolimpijskich, w Mistrzostwach Inwalidów Świata, Europy i Polski . W sumie 110 razy stawał na podium. W la-tach 70 i 80 tych zdobył dziewięć tytułów Mistrza Świata i Europy. Na Paraolimpiadzie w Toronto w 1976 r. zdobył złoty medal w skoku w dal. Cztery lata później w Arnhem zajął pierwsze miejsce w skoku w dal i wzwyż. Był srebrnym medalistą w biegu na 100 i 400 metrów oraz brązowym na 1500 m. Na igrzyskach w Nowym Jorku w 1984 r. zajął pierwsze miejsce w sztafecie 4x400, drugie w skoku w dal oraz trzecie w biegu sztafetowym 4 x100m. Jego najlepszy rezultat to wynik 10,6 sekundy w biegu na 100 m. Wielokrotnie był odznaczany przez Główny Komitet Kultury Fizycznej i Sportu „Medalem za wybitne osiągnięcia sportowe”, w tym dwukrotnie złotym. W plebiscycie codziennej gazety regionalnej „Nowiny”, zyskał tytuł najlepszego paraolimpijczyka 50 – lecia. Nie tylko sport był obszarem na którym aktywnie się udzielał. Z dużym zaangażowaniem uczestniczył w życiu samorządowym. Przez 16 lat był radnym w radzie miejskiej Nowej Sarzyny, pełniąc funkcję radnego i przewodniczącego Rady. Rada Miejska w Nowej Sarzynie Uchwałą Nr LX /397/2010 z dnia 24 maja 2010 r. nadała mu honorowe obywatelstwo Miasta i Gminy Nowa Sarzyna

ur. 19.05.1919 r. w Łańcucie. Syn Wiesława i Jadwigi z d. Kowalskiej. Maturę zdał w 1940 r. we Lwowie, gdzie pracował w Instytucie prof. R. Weigla. W październiku 1942 r. został zaprzysiężony w AK. Od 1944 r. studiował inżynierię leśną na Politechnice Lwowskiej. 27 czerwca 1945 r. został aresztowany, a w czerwcu 1946 r. skazany przez Trybunał Wojenny ZSRR na 10 lat poprawczego obozu pracy. Skierowano go do Peczorłagu, następnie do łagru Siwaja Maska, później do Abieź w Komi ASSR. W czerwcu 1950 r. został przeniesiony do Igarki i oznaczony numerem JA-6. W czerwcu 1951 r. przeniesiono go do Czuny w obłasti Irkuckiej, a w sierpniu 1952 r. do Tajszetu. We wrześniu 1952 r. osadzono go na dwa miesiące w tamtejszym więzieniu pod zarzutem współpracy z zachodnim wywiadem. W lutym 1954 r. po przewiezieniu do więzienia w Krasnojarsku został zwolniony z nakazem dożywotniego osiedlenia w Perspektywnoje w Krasnojarskim Kraju. W grudniu 1955 r., wraz z żoną i synem, wrócił do Polski. Pracował w zakładach przemysłu terenowego. W stanie wojennym działał w podziemnej „Solidarności”. W 1989 r. należał do grupy założycieli Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków. Autor wielu zbiorów wierszy upamiętniających syberyjski los Polaków, a także poradników dla leśników i myśliwych. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, dwukrotnie.

ur. 25.04.1884 r. w Lesku. Syn Kazimierza i Olgi z d. Nawratil. Po skończonym gimnazjum w Sanoku został wysłany na studia do Wiednia, gdzie ukończył Hochschule fűr Bodenkultur - zaliczył tam egzamin państwowy. Po powrocie z Wiednia w 1906 r. został zatrudniony w dobrach łańcuckich Potockich jako adiunkt leśny. W tym czasie na stanowisku dyrektora lasów ordynacji w Łańcucie pracował Stanisław Kowalski ( zastąpił na tej funkcji Franciszka Reicharda de Reichardsperga - pierwszego Prezesa Klubu Myśliwych „Diana” w Łańcucie. W kulturze łowieckiej zapisał się złotymi czcionkami. Był m.in.: autorem pierwszego podręcznika napisanego po polsku dla leśników i myśliwych wydanego w 1924 r. pt; Łowiectwo, autorem kilku innych prac m.in. Instrukcja służbowa dla urzędników leśnych i łowieckich, (Rzeszów 1934) Pamiętnik Łowiecki, (Rzeszów 1938 ) Poszumy lasu, ( Kraków 1947) Był dyrektorem lasów w Łańcuckiej Ordynacji Potockich, prezesem Klubu Myśliwych „Diana” w Łańcucie, członkiem Galicyjskiego (Małopolskiego) Towarzystwa Myśliwskiego we Lwowie, wykładowcą akademickim w Poznaniu, Lwowie i Krakowie, a przede wszystkim wielkim znawcą i miłośnikiem przyrody. Zmarł 17.04.1962 r. w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim.

ur. 18.06.1911 r. w Jelechowicach (pow. łoczowski) Syn Pawła i Tatiany z d. Nazar. Szkołę powszechną i Gimnazjum ukończył w Złoczowie, gdzie w 1929 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1929–1934 studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na wydziale prawa i umiejętności politycznych. W 1934 r. otrzymał dyplom magistra prawa. W latach 1936–1939 pracował w administracji skarbowej jako kierownik działu wymiarowego i zastępca Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nadwórnej, Horodence, Stanisławowie i Stryju. W latach 1939–1944 pracował na stanowisku księgowego w Fabryce Konserw Zygmunta Ruckera we Lwowie. Następnie pracował na stanowisku głównego księgowego w 1945 r. Fabryce Sukna w Rakszawie (na tym stanowisku przepracował 34 lata). W 1947 r. wszedł w skład Komitetu Założycielskiego Klubu Sportowego „Włókniarz”. W latach 1950–1955 jest prezesem, w latach 1955–1970 wiceprezesem. Zmarł nagle 27.09.1978 r. i został pochowany na cmentarzu w Rakszawie.

ur. 24.02.1937 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Kuśta. W 1954 r. zdobył dyplom ślusarza ZSZ w Rzeszowie. W l.1956-1958 pracował w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Handzlówce jako inkasent. Do 1959 r. czynnie działał w życiu społecznym Handzlówki. Był aktorem, śpiewał w chórze parafialnym i ludowym, a przede wszystkim udzielał się w życiu sportowym. Był przewodniczącym LZS, założył sekcję podnoszenia ciężarów, sekcję lekkoatletyczną, drużynę tenisa stołowego i siatkówki. Sam zanotował sukcesy w podnoszeniu ciężarów i l.a. bijąc rekordy. W 1957 r. zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów w podnoszeniu ciężarów. W 1959 r. został wcielony do wojska i wyjechał do Piły. Tam ukończył szkołę podoficerską i odbył służbę wojskową w Rzeszowie. W 1961 r. dostał propozycje pracy w ZPOW „Pektowin” w Jaśle z możliwością pracy i uprawiania sportu w miejscowym klubie. Pobił rekordy okręgu w pchnięciu kulą i podnoszeniu ciężarów. Od grudnia 1963 r. przeniósł się do pracy w WSK Mielec i do pracy w FKS „Stal” jako zawodnik i trener. W l. 1963-1974 zdobywał z młodzieżą wiele sukcesów i medali na różnych szczeblach konkursach i zawodach lekkoatletycznych. Podjął pracę w zakładzie, klubie, kontynuując naukę w Technikum Mechanicznym. Od brakarza awansował do zastępcy dyrektora d/s administracyjnych. Ukończył Studium Trenerskie w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu oraz Wydział Prawa i Administracji UMCS w Lublinie. W l. 1978-1982 był radnym Miejskiej Rady Narodowej i Naczelnikiem Miasta Mielec. W l. 1982-1984 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. W l. 1981-1990 pełnił funkcje wicewojewody rzeszowskiego. Był współorganizatorem dziewięciu Festiwali Muzycznych w Łańcucie, trzech Festiwali Zespołów Polonijnych w Rzeszowie, a także Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży. W 1990 r. przeszedł na emeryturę i zajął się działalnością gospodarczą. Aktualnie jest trzecią kadencję przewodniczącym Rady Osiedla Pułaskiego w Rzeszowie. Otrzymał wiele odznaczeń sportowych, resortowych, polonijnych, kulturalnych. W 1978 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, a w 1984 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

z d. Głowala, ur. 02.01.1951 r. w Nowym Dworze (pow. lubelski). Córka Władysława i Heleny z d. Mączka. W 1968 r. ukończyła LO w Wysokiem. Studia ukończyła w 1973 r. na Akademii Rolniczej w Lublinie. W l. 1973-1984 pracowała w sektorze rolniczym w KPGR w Rzeszowie. W l. 1984-1990 pracowała w Urzędzie Miejskim w Łańcucie. Od marca 1990 przeszła do pracy w służbach zatrudnienia. Najpierw w Rejonowym Urzędzie Pracy w Łańcucie, następnie w przemianowanym w Rejonowe Biuro Pracy, ponownie przemianowanym w Rejonowy Urząd Pracy. Gdy powstały Powiaty w miejsce RUP powstał Powiatowy Urząd Pracy w Łańcucie. Od 2002 r. była zastępcą najpierw kierownika, a obecnie dyrektora PUP. Podejmuje działania na rzecz grup słabszych i potrzebujących m.in. poprzez przygotowywanie, wdrażanie i rozliczanie programów pomocy bezrobotnym współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego. Pozyskuje dodatkowe środki finansowe na łagodzenie skutków bezrobocia. Była szczególnie zaangażowana w przygotowanie, a następnie sprawne przeprowadzenie prac remontowych w zabytkowym budynku stanowiącym siedzibę Urzędu Pracy w Łańcucie. W uznaniu zasług m.in.: otrzymała Złoty Krzyż Zasługi (2010 r.).

prof. dr hab. ur. 1.12.1930 r. w Łańcucie, – polski antropolog, wykładowca akademicki, promotor prac doktorskich, autor publikacji naukowych. Członek i przewodniczący Komitetu Antropologii PAN, oraz członek Komitetu Ergonomii PAN. Dziekan Wydziału Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1981-1987 i w latach 1990-1996, kierownik Zakładu Antropologii Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1971-1999, członek Senatu Uniwersyteckiego. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Antropologicznego, członkiem Prymasowskiej Rady Społecznej, oraz przewodniczącym Arcybiskupiej Rady Społecznej. Odznaczenia : Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Medal Uniwersytetu Wrocławskiego. Zmarł 9.08.2007 r. i został pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

ur. 19.12.1961 r. w Łańcucie. Syn Edwarda i Bronisławy z d. Siłka. Ukończył Zespół Szkół Mechanicznych w Rzeszowie i studia wyższe na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Filia Wydziału Nauk Społecznych w Stalowej Woli. W l. 1982-1993 pracował w Rejonie Dróg Publicznych w Rzeszowie, następnie w l. 1993-1998 był działaczem w Zarządzie Regionu NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. Z Solidarnością jest związany od chwili jej powstania. Jest członkiem Ruchu Światło - Życie. W 2007 r. we współpracy z członkami Związku „Solidarność” Huty Warszawa, Grupy „Kampinos” ŚZŻ Armii Krajowej był inicjatorem sprowadzenia do Łańcuta XXXV Krzyża przyniesionego od grobu Sługi Bożego księdza Jerzego Popiełuszki, który został uroczyście umieszczony na murze kościoła farnego. Jest członkiem Komitetu Społecznego Budowy Pomnika ppłk Łukasza Cieplińskiego w Rzeszowie. Od 1998 r. jest nieprzerwanie Starostą Łańcuckim i Przewodniczącym Zarządu Powiatu Łańcuckiego, radny Powiatu Łańcuckiego w II, III i IV kadencji. Dwie kadencje Przewodniczył Konwentowi Starostów i Prezydentów Miast Województwa Podkarpackiego. Jest Przewodniczącym Zgromadzenia Wspólników „Centrum Medycznego w Łańcucie” Spółka z o.o., Komisji Bezpieczeństwa i Porządku, reprezentuje także Powiat Łańcucki w Związku Powiatów Polskich oraz Stowarzyszeniu Euroregion Karpacki Polska i Podkarpackiej Sieci Szerokopasmowej. Jest pomysłodawcą idei wyróżniania i promowania osób szczególnie zasłużonych dla rozwoju powiatu oraz przewodniczy kapitule przyznającej corocznie Nagrodę Starosty Łańcuckiego „Statuetkę Świętego Michała Archanioła”. Współpracuje z samorządami, organizacjami pozarządowymi i przedsiębiorcami oraz tworzy dobry klimat dla rozwoju przedsiębiorczości. W uznaniu jego zasług Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński przyznał mu pod koniec 2009 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Mieszka w Kraczkowej.

z d. Praisner, ur. 19.03.1945 r. w Rzeszowie. Córka Jana i Wandy z d. Praisner. Mgr, od 1970 r. zatrudniona w ZOZ w Łańcucie na stanowisku farmaceuty w Aptece Szpitalnej.; od 1980 r. kierownik apteki. Aktywna działaczka i twórca ruchu „Solidarność”, wieloletnia przewodnicząca Związku Zawodowego „Solidarność”. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Soninie.

ur. 02.04.1944 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Mieczysława i Władysławy z d. Hadław. Działacz społeczny; w latach 80-tych działał strukturach „Solidarności”; pracuje w Ludowym Klubie Sportowym "Sawa" i OSP. Od 1990 r. jest radnym Rady Gminy Łańcut oraz sołtysem sołectwa Sonina. Z jego inicjatywy powstaje szereg inwestycji technicznych na terenie sołectwa i gminy Łańcut. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Soninie.

dr, ur. 11.02.1906 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Szczepana i Marii z d. Rakoczy. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia uni-wersyteckie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, studiując historię i nauki pomocnicze do historii. Po uzyskaniu magisterium został asystentem w Katedrze Historii Oświaty, gdzie przez dwa lata pisał pracę doktorską. Po wielu perturbacjach związanych z działalnością w ruchu ludowym utrudniających pod-jęcie pracy w gimnazjum, otrzymał posadę nauczyciela w szkole powszechnej na Wołyniu Po dwóch latach pracy przeniósł się do Liceum w Kowlu. Od wrze-śnia 1939 r. miał podjąć pracę w Gimnazjum w Tarnowskich Górach, lecz wy-buch wojny przeszkodził mu w tym. Kampanię wrześniową odbył w sztabie dywizji kowelskiej, wzięty do niewoli początkowo niemieckiej, a następnie so-wieckiej, z obu ucieka. Po przedostaniu się do rodzinnej Żołyni, gdzie przeby-wał przez całą okupację. Był przewodniczącym tajnych komisji egzaminacyj-nych do szkół średnich jak i maturalnych. Bezpośrednio po ustaniu działań wo-jennych był współorganizatorem Szkoły Sukienniczej w Rakszawie oraz Gim-nazjum i Liceum w Żołyni. Od 1 września 1945 r. był nauczycielem historii w Państwowym Męskim Liceum i Gimnazjum w oraz pełnił funkcję kierownika Okręgowego Ośrodka Dydaktyczno - Naukowego historii na Kuratorium Ślą-skie. Od roku szkolnego 1948 przeniesiony został na stanowisko p.o. dyrektora szkoły Ogólnokształcącej Koedukacyjnej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Świętochłowicach. W tym czasie powołał Komitet Budowy nowej szkoły i przyczynił się do rozbudowy starego budynku, a także tworzenia wykwalifiko-wanego zespołu nauczycielskiego. Od roku szkolnego 1950 przeniesiony został na stanowisko dyrektora szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Wirku. W 1952 r. został zwolniony z tej funkcji "za zaniedbania wychowawczo - ide-ologiczne", bowiem kilku absolwentów podjęło studia w seminarium duchow-nym, a następnie przeniesiony na stanowisko nauczyciela historii w III Liceum Ogólnokształcącym w Chorzowie Batorym. W 1958 r. został pierwszym dyrek-torem na Śląsku mianowanym w ramach konkursu, obejmując III Liceum Ogól-nokształcące im. A. Mickiewicza w Katowicach. Na emeryturę przeszedł w roku 1970, nie mogąc pogodzić się z "reformą Kuberskiego". W czasie czynnej dzia-łalności nauczycielskiej był członkiem ZNP, pełniąc różne funkcje statutowe. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej oraz innymi od-znaczeniami wojewódzkimi i honorowymi. Zmarł 03.06.1978 roku w rodzinnej Żołyni.

ur. 3.01.1938 r. w Rączynie (pow. przeworski). Syn Juliana i Władysławy z d. Kardasińskiej. W wieku 18 lat ukończył szkołę felczerską w Przemyślu i został skierowany do pracy w powiecie leżajskim. Ukończył także UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. Najdłużej związany był ze szpitalem w Nowej Sarzynie. Od 1966 r. mieszka w Łańcucie, tutaj przepracował przez dwadzieścia trzy lata w miejscowym szpitalu pełniąc funkcję kierownika sekcji służby pracowniczej szpitala. Zarówno w Sarzynie, a szczególnie w Łańcucie dał się poznać jako aktywny działacz społeczny w wielu organizacjach społecznych i związkowych. Między innymi uczestniczy w pracach Wspólnoty Polskiej, Związku Filatelistów, Kole Miłośników Łańcuta itp. Osobna pasja to historia naszego regionu. Gromadził i gromadzi niestrudzenie książki, dokumenty, fotografie, wycinki gazet i wszelkie świadectwa przeszłości. W 1989 r. wyjechał na cztery lata do USA, ale i tam każdą wolną chwilę poświęcał swoim zainteresowaniom współpracując z Fundacja Kościuszkowską, z Polskim Instytutem Naukowym i Instytutem Józefa Piłsudskiego. Dzieli się swymi zbiorami z innymi. Obdarował wieloma materiałami m.in. Muzeum Naftowe w Bóbrce, Bibliotekę Miejską i Muzeum Zamek w Łańcucie. Opublikował w prasie regionalnej wiele artykułów biograficznych ludzi związanych z ziemią łańcucką. Przygotowuje do druku monografię służby zdrowia w powiecie łańcuckim. W 2006 r. zorganizował Krakowskie Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Łańcuckiej. W 2005 r. otrzymał nagrodę Marszałka Woj. Podkarpackiego za całoksztłt działalności kulturalno-publicystycznej.Otrzymał także wiele honorowych odznaczeń i wyróżnień ze Złotym Krzyżem Zasługi na czele. Mieszka w Łańcucie.

prof. dr hab. ur. 23.07.1946 r. w Łańcucie. Syn Emila i Marii z d. Wawrzaszek. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej na Podzwierzyńcu, kontynuował naukę w I LO w Łańcucie, gdzie w 1964 r. złożył egzamin maturalny. W 1970 r. ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej we Wrocławiu i podjął pracę jako pracownik naukowy Akademii. W 1976 r. uzyskał doktorat, a w latach 1972-1977 uzyskał Iº i IIº stopień specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, a 2004 r. specjalizacja z medycyny paliatywnej. W 1984 r. otrzymał habilitację. W 1992 r. prof. nadzw., a w 1996 r. prof. zw. Od 1989 kierownik Katedry i Kliniki Anest. i Int. Ter. AM we Wrocławiu. 1993-96 prorektor ds. Klinicznych AM, 1996-1999 prorektor ds. Nauki AM. 1996-2000 Konsultant Krajowy w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii. Członek Zarządu Europejskiego Towarzystwa Anestezjologów, członek honorowy Polskiego Towarzystwa Zakażeń Szpitalnych, Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii i Polskiego Towarzystwa Badania Bólu. W latach 1990-1996 Prezes Zarządu Głównego PTA i IT, od 1998 r. Przewodniczący Dolnośląskiego Oddziału PTA i IT, przewodniczący Polskiej Grupy Roboczej ds. Sepsy. Główne kierunki badań: farmakologia leków anestetycznych i przeciwbólowych, wentylacja mechaniczna, wstrząs kardiogenny, niewydolność wielonarządowa, ból pooperacyjny, ból przewlekły, sepsa i wstrząs septyczny. Redaktor naczelny czasopisma „Medycyna Intensywna i Ratunkowa. Opiekun 2 przewodów habilitacyjnych, promotor 32 doktoratów. Autor 331 publikacji w piśmiennictwie polskim i zagranicznym, 4 rozdziałów w podręcznikach ogólnej medycyny, redakcja 2 podręczników, tłumaczenie podręczników zagranicznych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 50-lecia AM.

por. ps. Maciej, (Wróg vel Kazimierz Szymański). ur. 01.01.1912 r. w Stanisławowie. Syn Romana i Anieli z d. Kiepek. W 1933 r. ukończył gimnazjum w Łańcucie. W latach 1933-1934 odbył służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty 24 DP przy 39 pp w Jarosławiu. Po odbytych ćwiczeniach w 1935 r. został awansowany do stopnia ppor. rez. piechoty z przydziałem mobilizacyjnym do 39 pp na stanowisko d-cy plutonu. W latach 1936-1939 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. J. Piłsudskiego w Warszawie. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP. Kampanię wrześniową odbył w szeregach 39 pp. W okresie okupacji niemieckiej czynny w konspiracji ZWZ-AK na terenie Obwodu ZWZ-AK Łańcut wchodzącym w skład Inspektoratu Rejonowego ZWZ-AK Przemyśl. Pełnił m. in. referenta łączności w sztabie obwodu, następnie d-ca plutonu w Oddziale Partyzanckim AK „Prokop” dowodzonym przez kpt. E. Wodeckiego „Szpak”. Brał udział w szeregu akcji dywersyjno-bojowych przeciwko siłom niemieckim. Awansowany do stopnia por. rez. przez KG AK 01 I 1945. Po wejściu na teren obwodu Armii Czerwonej ukrywa się. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD w 1945 r. emigruje do Krakowa, gdzie zwerbowany przez mjr-a W. Szczepańskiego „Teofila” czynnie uczestniczył w konspiracji antykomunistycznej WiN. Mianowany na funkcję kierownika Rejonu Zachodniego WiN w Okręgu WiN Kraków. Podlegały mu organizacyjnie Rady powiatowe WiN w Białej Krakowskiej, Wadowicach i w Żywcu. Prowadził aktywna działalność konspiracyjną na podległym terenie. W dniu 01.12.1946 r. w wyniku ujawnienia punktu kontaktowego zostaje zatrzymany. Uwięziony w areszcie WUBP Kraków gdzie przeszedł ciężkie śledztwo. Zmuszany biciem i torturami do złożenia zeznań go obciążających i ujawnienia współpracowników. W śledztwie więziony do marca 1948 r. Wyrokiem WSR Kraków z dnia 17.03.1948 r. skazany na 6 lat więzienia oraz utratę praw na 3 lata, złagodzonym na podstawie amnestii z 22.02.1947 r. na karę 3 lat więzienia i 2 lat utratę praw. Więziony po procesie w ZK Kraków – Montelupich, skąd został przewieziony do Centralnego Więzienia Karnego w Rawiczu i tu osadzony 12.02.1949 r. Po odzyskaniu wolności 01.12.1949 r. wyjechał do Łańcuta i był nadal inwigilowany przez UB. Od 1951 r. pracowałw łańcuckim browarze. W latach następnych ukończył studia prawnicze i pracował jako radca prawny w Oddziale „Orbis” w Rzeszowie. Po przejściu na emeryturę w 1977 r. mieszkał nadal w Łańcucie. Spisał wspomnienia z działalności konspiracyjnej w AK. Był członkiem i założycielem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy AK w Krakowie. Był organizatorem i prezesem Zarządu Terenowego Koła Światowego Związku Żołnierzy AK w Łańcucie. Był członkiem Komisji Historycznej Zarżądu Okręgu i przewodniczącym Komisji Odznaczeń w Rzeszowie. Za zasługi otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnien m.in. 4-krotnie Medal Wojska, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Łańcucie 9.01.2003 r. Pochowany na miejscowym Cmentarzu Parafialnym.

ps. Profesor, ur. 16.09.1897 r. w Łańcucie. Syn Ludwika i Ludwiki z d. Drzewickiej. Ok. roku 1905 rodzina Kucharów wyjechała do Lwowa. Wacław ukończył 7-klasową II Realną Szkołę we Lwowie, gdzie otrzymał (1915) tzw. "maturę wojenną". Wcielony do armii austriackiej ukończył szkołę oficerską i otrzymał stopień podporucznika. Na ochotnika w listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i w składzie 5 pap, później 5 Lwowski Pułk Artylerii Lekkiej, walczył na froncie (1.04.1920 r. mianowany porucznikiem). Został piłkarzem i lekkoatletą, ale uprawiał też inne dyscypliny. W latach 1922-1926 był mistrzem Polski w piłce nożnej, rozegrał 1052 mecze i zdobył 847 bramek. Mistrzowskie tytuły zdobył także w biegu na 110 m przez płotki, 400 m przez płotki, 800 m, w skoku wzwyż i w trójskoku w latach 1920-1924. Ponadto w latach 1922-1928 był pięciokrotnym mistrzem kraju w wieloboju łyżwiarskim. Ustanowił rekord polski w biegu na 800 m. W mistrzostwach Europy był szósty w wieloboju łyżwiarskim. Reprezentował też Polskę jako piłkarz na Olimpiadzie w 1924 r. w Paryżu. Jako zawodnik w Pogoni nieprzerwanie startował od 1912-1936 r. Również trener (przed wojną Pogoni, później klubów warszawskich Legii i Polonii) i sędzia (1936-1939) o wielkim autorytecie. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (kpt. 5 pal), wojnę przeżył we Lwowie (podczas okupacji sowieckiej był trenerem tamtejszego Spartaka), a po jej zakończeniu trenerskie obowiązki pełnił w Polonii Bytom, zaś po przeniesieniu się do Warszawy w stołecznych klubach: Legii (1949-1953) i Polonii (1954-1957). Od lutego 1949 do 1951 był referentem ds. reprezentacji PZPN i trenerem drużyny narodowej nieprzerwanie przez 20 pierwszych powojennych spotkań biało-czerwonych (1947-1949), kiedy to aż 5-krotnie zmienili się selekcjonerzy. Jedyny w dziejach naszego futbolu otrzymał dwukrotnie tytuł "Honorowego Członka PZPN" (1971, 1977). Pierwszy laureat w plebiscyci czytelników "Przeglądu Sportowego"(1926). Odznaczony m. in. Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, honorowy członek PZPN. Zmarł w Warszawie 13.02.1981 r. tam tez został pochowany.

prof. dr hab. ur. 8.04.1945 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Bronisławy. Po ukończeniu w 1963 r. I LO w Łańcucie w latach 1963-1969 studiował na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie. Pozostał na uczelni jako pracownik naukowy. W 1973 r. uzyskał stopień doktora,a w 1982 r. habilitację. W styczniu 1995 r. z rąk Prezydenta Wałęsy uzyskał nominacje profesorską. Jest wybitnym specjalista z zakresu mineralogii, geochemii, krystalografii, geologii złóż rud, spektroskopii rentgenowskiej, naturalnych związków organometalicznych, poszukiwania złóż metali i ochrony środowiska. Wykładał na wielu uczelniach zagranicznych m.in. w Belgii, Austrii, Australii. Opublikował przeszło sto prac naukowych. Jest odkrywcą dwóch minerałów, jednego w Polsce i jednego w USA. W 1996 r. otrzymał medal-wyróżnienie na 100 lecie Belgijskiego Towarzystwa Geologicznego /Van den Broek/.

art. mal. ur. 7.01.1931 r. w Soninie (pow. łańcucki).Studia Artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Dyplom w pracowni prof. Adama Marczyńskiego w 1957 r. Od 1956 r. członek Grupy XIV. Ma w swoim dorobku dziewięć wystaw indywidualnych. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach m.in. w Krakowie, Warszawie, Szczecinie, Tarnowie, Sopocie, Sandomierzu, Kielcach, w wystawach Grupy XIV i wystawach okręgowych ZPAP w Rzeszowie. Otrzymał kilka nagród m.in. I Nagrodę w konkursie "Lata walki w dziełach sztuki" (1964), I Nagroda i dwie drugie na wystawie "Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku" (1986,1982,1989), I Nagroda na " XII Jesiennych Konfrontacjach" - Rzeszów . Należał do ZPAP w Rzeszowie. Uprawiał malarstwo sztalugowe i architektoniczne, niemały dorobek ma również w dziedzinie tzw. sztuki użytkowej. Wykonał polichromie w kościołach w Króliku Polskim, Bziance, Rymanowie, Dynowie, Przybyszówce oraz Opolu i innych śląskich kościołach. Na uwagę zasługuje ciekawa kompozycja malarsko-ceramiczna w budynku dworca kolejowego w Rzeszowie. Mieszkał i tworzył w Rzeszowie gdzie zmarł 1.08.2006 r.

z d. Szpunar ur. 30.11.1932 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Po ukończe-niu szkoły podstawowej w 1946 r., podjęła naukę w Liceum Ogólno-kształcącym w Łańcucie. Od 1950 r. kontynuowała naukę w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej na Wydziale Filologiczno – Historycznym, która ukończyła 1953 r. W 1953 r. na podstawie nakazu pracy została zatrudniona w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Stalowej Woli, gdzie wykładała historię i naukę o Polsce. W 1981 r. uzyskała tytuł nauczyciela mianowanego. Przez okres kilku lat prowadziła Uniwersytet dla Rodziców. W opiniach przełożonych zasłużyła na miano nauczyciela dobrze zorganizowanego, posiadającego znakomite przygo-towanie i podejście do pracy z młodzieżą. Jej uczniowie brali często udział w eliminacjach okręgowych i centralnych Olimpiady Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym. Wielu z nich osiągało dobre wyniki na egzaminach na studia wyższe. W uznaniu zasług w zawodzie nauczyciela została wyróżniona odznaczeniami państwowymi oraz resortowymi m.in: Brązowym Krzyżem Zasługi w 1972 r., Złotym Krzyżem Zasługi w 1975 r., Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego w 1973 r. W zawodzie nauczyciela przepracowała 33 lata. Odeszła na emeryturę 1986 r. Zmarła 26.08.2002 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (XXXII/J/15).

inż. ur. 29.01.1928 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Wiktorii z d. Grad. Po ukończeniu szkoły powszechnej w czasie okupacji niemieckiej, na tajnych kompletach przerobił materiał szkolny pierwszej klasy gimnazjalnej. Od 1944 r. kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Maturę zdał w 1948 r., by rozpo-cząć studia wyższe na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego Krakowie. Studia ukończył w 1952 r. uzyskawszy tytuł inżyniera rolnika. Po studiach podejmuje pracę w Okręgowym Zarządzie Państwowych Gospodarstw Rolnych w Przemyślu. Następnie pracował w PGR w Narolu na stanowisku głównego inżyniera produkcji. Po ok. 5 latach w Narolu otrzymuje propozycję pracy w Stacji Hodowli Roślin w Mikulicach w (pow. przeworski), gdzie w 1968 r. w Dziale Hodowli w Krzeczowicach obejmuje stanowisko dyrektora i głównego hodowcy. Decyzją Zjednoczenia Hodowli i Nasiennictwa zorganizowano w Mikulicach w Dziale Hodowli Krzeczowice ośrodek hodowli mieszańców kukurydzy. W l. 1970 - 1975 rozpoczęto rozbudowę Zakładu by stworzyć nowoczesną placówkę naukowo-badawczą, któ-rej kierowanie powierzono inż. Kudowi. Największym sukcesem i było wyhodowanie nowej odmiany pszenicy ozimej „Kamila” i „Mikula” o dobrej wartości wypiekowej i wysokiej plenności. Pracę zawodową zakończył po przejściu na emeryturę w 1993 r. Był także jednym z współzałożycieli Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Jako wykształcony rolnik z ogromnym doświadczeniem zawodowym uważał, że w zakresie działalności Towarzystwa uda się zorga-nizować sekcję rolną, która zajęłaby się m.in. propagowaniem postępu rolniczego. Zmarł 16.01.2002 r. i spoczywa na cmentarzu w Przeworsku.

, ps. Poker. ur. 09.08.1909 r. w Machlińcu (pow. lwowski). Syn Józefa. Ukończył najpierw kursy nauczycielskie, które umożliwiły podjęcie pracy w szkolnictwie, a następnie Wyższe Studium Nauczycielskie w Warszawie. Kierownik Szkoły Powszechnej w Białobrzegach w latach 1934-1945. Współorganizator Tajnego Nauczania w powiecie łańcuckim, nadzorował szkolnictwo podstawowe. Inspektor Szkolny w Łańcucie, naczelnik oświaty w Kuratorium. Prezes ZNP w Łańcucie i członek Głównej Komisji Rewizyjnej ZNP w W-wie. Zmarł 01.01.1987 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu (B3/12/2).

z d. Świątoniowska, ur. 14.07.1954 r. w Łańcucie. Córka Władysława i Stefanii z d. Mocko. W 1973 r. ukończyła II LO im. Janusza Korczaka w Łańcucie. W l. 1973-1978 studiowała rolnictwo na Wyższej Akademii Rolniczej w Krakowie. Od 1982 r. pracowała w Słuzbie Rolnej w Urzędzie Gminy Żołynia. Od jesieni 1982 r. pracowała w Służbie Rolnej Urzędu Gminy w Rakszawie. Od 1986 r. pełniła funkcję sekretarza Urzędu Gminy w Rakszawie. Od 1990 r. była Sekretarzem Gminy Rakszawa. Od 2004 r. była komisarzem Rządowym dla Gminy Rakszawa. Od 2006 r. pełni funkcję Wójta Gminy Rakszawa. Jest inicjatorem wielu działań zmierzajacych do poprawy infrastruktury gminy.

ur. 1890 r. w Gniewczynie Łańcuckiej (pow. przeworski). Po I wojnie światowej ukończył szkołę organistów w Przemyślu. Od 1923 roku jako organista podjął pracę w parafii Białobrzegi, gdzie przepracował dwadzieścia lat. Jego pasją była muzyka i fotografia. W Białobrzegach prowadził chór mieszany, orkiestrę dętą. Kształcił młodych adeptów muzyki na potrzeby zespołu. Wykonał setki zdjęć utrwalając codzienne życie naszych przodków, uroczystości szkolne, kościelne i państwowe. Zmarł w 1953 r. w Błażowej, ale został pochowany w rodzinnej Gniewczynie.

ur. 20.07.1928 r. w Ulanowie n. Sanem. Uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej i Miejskiego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Adama Asnyka w Ulanowie. Liceum Ogólnokształcące ukończył w Rudniku n. Sanem. Studiował w latach 1949-1952 i 1957-1960, specjalizując się w zakresie historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom magistra historii. W latach 1952-1961 pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Żmigrodzie. Od 1961 r. do 1974 r. pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni, gdzie wybudował nowy gmach licealny. Następnie był zatrudniony w Łańcucie na stanowisku dyrektora Powiatowego Zarządu Ekonomiczno-Administracyjnego Szkół. W roku szkolnym 1975/76 pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Kołaczycach, a od 1.09.1976 r. objął funkcję dyrektora w Liceum Ogólnokształcącym im. Króla St. Leszczyńskiego w Jaśle. W 1982 r. przeszedł na stanowisko wicedyrektora, a od 1986 r., po przejściu na emeryturę, pracował jeszcze przez cztery lata w niepełnym wymiarze godzin ucząc historii. Stale doskonalił swoją wiedzę zawodową. Za pracę w zawodzie nauczycielskim otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Posiada szereg publikacji, z których najważniejszymi są Zarys dziejów Nowego Żmigrodu do 1772 r. i Wspomnienia z okazji Jubileuszu 50-lecia Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni 1945-1995. Od 1990 r. prowadzi działalność w Polskim Związku Niewidomych Koło Terenowe w Jaśle. Posiada Brązową Odznakę Honorową Polskiego Związku Niewidomych.

ur. 28.06.1878 r. w Krakowie. Ukończył 8 klas gimnazjum realnego we Lwowie i dział włókienniczy Szkoły Przemysłowej w Bielsku. W 1902 r. ukończył Wydział Budowy Maszyn we Lwowskim Instytucie Politechnicznym i uzyskał stopień inżyniera mechanika. Studia kontynuował w Liege(Belgia). W latach 1905–1908 praktykował w fabryce włókienniczej Rosenblatta w Łodzi. W 1908 r. przeniósł się do Rakszawy (pow. łańcucki) gdzie kierował budową zakładu (nowoczesna przędzalnia, tkalnia i wykończalnia), która zakończona została w 1912 r. Do wybuchu wojny w 1914 r. był dyrektorem przedsiębiorstwa. W 1918 r., po zwolnieniu ze służby wojskowej, objął ponownie kierownictwo fabryki w Rakszawie, reaktywował istniejącą od 1893 r. Szkołę Sukienniczą i został jej dyrektorem. W lutym 1932 r. powołany został na stanowisko dyrektora Państwowej Szkoły Włókienniczej w Łodzi, którą kierował do chwili przejścia na emeryturę w 1939 r. W latach 1937–1938, na polecenie rządu, był współorganizatorem szkolnictwa włókienniczego i fabryki włókienniczej w Kabulu (Afganistan). Był autorem szeregu publikacji, instrukcji i podręczników z zakresu maszyn włókienniczych i ich obsługi. W latach 1941–1944 był wykładowcą tajnego nauczania na terenie Okręgu Armii Krajowej Rzeszów, w powiecie łańcuckim i przeworskim. W latach 1945–1947 uczył matematyki w Żeńskim Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego w Jarosławiu. Za osiągnięcia w pracy zawodowej odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi (1928), a następnie, z okazji 35-lecia pracy zawodowej – ponownie Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem polski Niepodległej „Za długoletnią służbę”. Zmarł 14.11.1947 r. w Jarosławiu i tam został pochowany.

ur. 27.01.1909 r. w Rakszawie, (pow. łańcucki). Do szkoły powszechnej uczęszczał we Lwowie, gimnazjum humanistyczne ukończył w Łańcucie; w roku 1927 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1927–1933 odbył studia na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie (polonistyka, literatura). W latach 1930–1931 studiował literaturę czeską na uniwersytecie Karola w Pradze. Uzyskał tytuł mgr filologii polskiej. Władał językami: polskim, czeskim, słowackim i francuskim. Należał do Studenckiego Koło Łańcucian we Lwowie. W roku 1929 podjął pracę w lwowskich pismach: „Słowo Polskie”, „Wiek Nowy”. W latach 1933–1934 współpracował z warszawskim „Tygodnikiem Ilustrowanym”, ponadto zamieszczał swoje artykuły w czasopismach: „Skałt”, „Ruch Słowiański”, Biuletyn Polsko – Ukraiński”, „Głos Demokratyczny” i w innych. W roku 1935 jako laureat konkursu został spikerem radiowym we Lwowie; przeniesiony do rozgłośni warszawskiej, skąd przeszedł do Łodzi, gdzie pracował do wybuch II wojny światowej. W stopni ppor. brał udział w działaniach wojennych w Warszawie. W latach 1940–1944 należał do ZWZ AK jako szef wywiadu wojskowego K.O. AK Łańcut. Używał pseudonimu „Grottger”, wcześniejsze pseudonimy to: „Jan Wojakiewicz”, „Hipolit”. W latach 1940–1944 był członkiem redakcji czasopisma konspiracyjnego ZWZ „Odwet”. Jako nauczyciel szkoły średniej brał udział w akcji tajnego nauczania na terenie powiatów Łańcut, Przeworsk. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do pracy radiowca. Przeniósł się do Bydgoszczy, obejmując stanowisko naczelnika referatu informacji Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia. W maju 1947 r. wstąpił do Związku Zawodowego Dziennikarzy Rzeczpospolitej. Zmarł w 1968 r.

dr ur. 13.08.1934 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Stefanii z d. Peszko. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej, uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Od drugiej klasy dodatkowo uczęszczał na kurs pedagogiczny i wraz z maturą uzyskał tytuł nauczyciela i podjął pracę w Państwowym Zakładzie Wychowawczym w Leśnicy Opolskiej. W 1953 r. został przyjęty na Wydział Filozoficzno – Historyczny UJ, gdzie po 2 latach wybrał specjalizację w dziedzinie archeologii polskiej. W czasie studiów uczestniczył w pracach wykopaliskowych w Będzinie, Nowej Hucie i Krakowie. Pracę magisterską pisał o pradziejach powiatu łańcuckiego, przeworskiego i jarosławskiego. W październiku 1957 r. rozpoczął pracę w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, kolejno jako: asystent, adiunkt – kierownik działu archeologicznego, później dyrektor. W 1963 r. założył rodzinę i przeniósł się do Przemyśla, by objąć stanowisko dyrektora Muzeum Regionalnego. Na czas jego pracy w Przemyślu przypada łącznie 186 pozycji publicystycznych i wiele dokonań remontowo-konserwatorskich. Przez wiele lat pełnił funkcję redaktora w Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Przemyślu, które wydawało i nadal wydaje „Roczniki Przemyskie”. Tam w 1964 r. wszedł w skład Zarządu TPN oraz sprawował funkcję prezesa ds. naukowych. Należał do 15 organizacji społeczno – naukowych na terenie Przemyśla i województwa. Przez wiele lat był członkiem Miejskiej Rady Narodowej, a w latach 1982-1986 był społecznie przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej. Z dniem 13.06.1985 r. został odwołany przez ówczesne władze ze zajmowanego stanowiska. Po kilku miesiącach znalazł pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie w Instytucie Historii w charakterze nauczyciela akademickiego prowadzącego zajęcia z zakresu archeologii i historii kultury. W 1987 r. doktoryzował się na WSP w Krakowie. Finalizowaną habilitację przerwała przedwczesna śmierć. Opublikował łącznie ponad 200 rozpraw naukowych i artykułów popularnonaukowych lub publicystycznych, był redaktorem prowadzącym ponad 50 pozycji książkowych, był autorem 18 samodzielnych książek, wygłosił ponad 50 referatów naukowych na konferencjach krajowych i zagranicznych, utrzymywał kontakty z uczonymi krajów ościennych, wygłosił około 650 odczytów w naszym regionie. Działalność zawodowa i społeczna przynosiła mu rozgłos i popularność i zjednywała licznych przyjaciół, a także zawistnych przeciwników. Był współautorem wielu wydawnictw zbiorowych dotyczących historii regionu. Z odznaczeń otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Zasługi. Zmarł 4.09.1991 r. i spoczął na cmentarzu przy ul. Słowackiego w Przemyślu.

ur.18.10.1898 r. w Kraczkowej. Po 4 latach szkoły zdobywał umiejętności u miejscowego szewca. Wcześnie zaczął pisać wiersze. W 1916 roku został wcielony do wojska austriackiego, w którym jako artylerzysta walczył na froncie włoskim. Po powrocie z wojny w 1918 roku zgłosił się do wojska polskiego, w którego szeregach walczył o niepodległość Polski do 1920 roku. Prowadził gospodarstwo rolne, z zamiłowania był poetą i zbieraczem piosenek, gadek, zwyczajów. Był jednym ze znanych na Ziemi Łańcuckiej wybitnych samorodnych pisarzy – poetów – miłośników folkloru. Odegrał ogromną rolę w ocaleniu od zapomnienia zwyczajów, pieśni kraczkowskich; był członkiem teatru amatorskiego. Autor powieści Z życia praojców (w czasie wojny rękopis zaginął). Sukcesem było opublikowanie w czasopiśmie „Literatura Ludowa” (nr3/1958) 202 przysłów, wybranych z prawie 3 tysięcy jakie nadesłał do redakcji. W tym czasie zebrał też 125 gadek, wiele opisów chorób, sposobów ich leczenia, wiele pieśni pastuszych, pątniczych. Dużym osiągnięciem było opracowanie i wydanie Wesela kraczkowskiego (1968). Wyjątkowo interesującą pracą jest jego pamiętnik Wścibski i wrazicki wydany przez LSW w 1975 roku. Zmarł 15 listopada 1982 roku.

płk, ur. 4.01.1895 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). W 1914 r. ukończył Gimnazjum w Jarosławiu i został wcielony do armii austriackiej. Po krótkim szkoleniu trafił na front wschodni, gdzie dostał się do niewoli. W 1916 roku powrócił z dwuletniej niewoli. W listopadzie 1918 r. zgłosił się na ochotnika do jednostki wojska polskiego w Jarosławiu i skierowany został na front polsko-ukraiński. W latach 1918-1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1922 r. został mianowany na stopień kapitana. Uczestniczył jako żołnierz zawodowy w wojnie obronnej 1939 r. w walkach 28 Pułk Strzelców Kaniowskich. Ostatnie walki pułk toczył 12-13 września pod Sokalem. Trafił do sowieckich łagrów. Z Armią Andersa wyruszył na Bliski Wschód, gdzie przez Egipt, Libię, południowe Włochy trafił na walki o Monte Cassino. Dowodził na odcinku 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 5 Wileńską Brygadą Piechoty, uderzył 13 i 15 batalionem przez Widmo na San Angelo. Tam został ranny i umiera 16.05.1944 r. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojenny na Monte Cassino.

ur. 21.08.1952 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Walentego i Zofii z d. Szpunar. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej kontynuował naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Studia rolnicze inżynieryjno-magisterskie ukończył na Wydziale Techniki i Energetyki Rolnictwa Akademii Rolniczej w Krakowie w 1989 r. W latach 1978-1979 kierownik Domu Studenta AGH w Krakowie. Od 1979 r. nauczyciel i przez siedemnaście lat dyrektor w Zespole Szkół Rolniczych w Wysokiej k/ Łańcuta (1990-2007). Ukończył wiele kursów i szkoleń oraz studia podyplomowe z zakresu Organizacja i Zarządzanie Oświatą Rolniczą, Eksploatacja Maszyn Rolniczych i Doradztwo Zawodowe. doskonalących W latach 1988-1990 Radny Gminnej Rady Narodowej. Radny Gminy Łańcut w latach 1994 - 2001, a także członek Zarządu Gminy do grudnia 2001 r. Od 1997 r. Prezes Handzlowskiego Klubu Sportowego „Grom-Szik”. W latach 1998-2002 był ławnikiem Sądu Rejonowego Wydziału Karnego w Łańcucie. Od 2000 r. wiceprzewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Kanalizacji Wsi Handzlówka. Organizator wielu imprez sportowo-rekreacyjnych w rodzinnej wsi. Sołtys wsi Handzlówka w latach 2011-2015. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarł 29.04.2015 r. w Łańcucie i spoczął na cmentarzu parafialnym w Handzlówce.

prof. dr hab., ur. 5.01.1935 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie, które ukończył w 1952 r. Jest znanym w Polsce i za granicą geologiem. Specjalizuje się w stratygrafii, tektonice i geologii regionalnej. Posiada tytuł profesora zwyczajnego, doktora habilitowanego nauk przyrodniczych. Jest członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Należy do komitetu Nauk Geologicznych przy Polskiej Akademii Nauk. W latach 1984–1990 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego w tym komitecie. Pracuje też naukowo w Wydziale VII – Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych PAN. Jest naukowcem na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Geologii w Zakładzie Tektoniki i Kartografii Geologicznej. W roku 2002 otrzymał Medal PAN im. Mikołaja Kopernika dla zasłużonego w rozwoju nauki polskiej i promowania jej osiągnięć za granicą.

prof. dr hab. med., ur. w 1943 r. w Łańcucie. W 1962 r. ukończył III LO we Wrocławiu. W l. 1962-1967 studiował na Wydz. Lekarskim AM we Wrocławiu. Od 1969 r. pracował w Klinice Nefrologicznej jako asystent, od 1978 r. - adiunkt, a od 2002 r. prof. nadzw. Katedry i Kliniki Nefrologii i Medycyny Transplantacyjnej. Zdobył Specjalizację z chorób wewnętrznych I st.- 1973 r., II st.- w 1978 r., z nefrologii w 1996 r. dr nauk med.-1977 r., dr hab. med. – 1993 r. Był rzecznikiem dyscyplinarnym dla nauczycieli akademickich w l. 1990 – 1999. Był także Przewodniczącym Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego. Od 2004 r.był członkiem: Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Internistów Polskich, Towarzystwa Terapii Monitorowanej, International Society of Nephrology. Jest autorem 81 publikacji. Został odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 50-lecia Akademii Medycznej we Wrocławiu. Zmarł 6.07.2010 r.

dr ur. 23.04.1911 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Marcjanny z d. Rajzer. W r. 1929 ukończył Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W tym samym roku podejmuje studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie na Wydz. Filologii Polskiej. W czasie studiów należał do Bratniej Pomocy Polskiej Młodzieży Akademickiej. Pracował w Kole Polonistów. Brał czynny udział w “Teatrze Uniwersyteckim” i “Chórze Studenckim”. W r.1938 uzyskał stopień magistra filologii i przeniósł się do Lwowa, gdzie pracował w szkole średniej. Wojna zniszczyła wszystkie perspektywy przyszłościowe i z trudem powrócił w rodzinne strony. Pracę w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich podjął w styczniu 1949 r. najpierw jako korektor, następnie redaktor i wreszcie jako kierownik jednej z ważniejszych redakcji “Wydawnictw Specjalnych i Językoznawstwa”. Z tego tytułu uczestniczył we wszystkich donioślejszych przedsięwzięciach edytorskich “Ossolineum” w zakresie literatury polskiej. Dyplom doktora uzyskał w 1962 r. na Uniwersytecie Wrocławskim. Jarosław Iwaszkiewicz w swojej recenzji w “Życiu Warszawy” z dnia 9.04.1973 r. napisał “XVI tom dzieł Słowackiego to monumentalna, podziwu godna praca naszej filologii”. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Odznaką Budowniczego Wrocławia. Zmarł dnia 14.XII.1972 r. i został pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

ur. 01.05.1882 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Tekli. Do szkoły prowadzonej przez ks. Krakowskiego początkowo uczęszczał prywatnie, a później przejętej przez państwo, gdzie ukończył cztery klasy. Życiorys miał bardzo urozmaicony, bo dwukrotnie wyjeżdżał na zarobek do Niemiec, dwanaście lat spędził w Ameryce, trzy lata służył w wojsku w Jarosławiu. Wiele czasu i wysiłku poświęcił pracy społe-cznej: przez okres trzech lat pełnił funkcję zastępcy naczelnika Ochotniczej Straży Pożarnej, rok był prezesem zarządu spółdzielni mleczarskiej, a przez kilkadziesiąt lat grał w miejscowej orkiestrze dętej. Był postępowym rolnikiem, zwłaszcza rozwijał i propagował sa-downictwo, założył nawet szkółkę drzewek owocowych, z której mieszkańcy Handzlówki zakupili ponad cztery tysiące sztuk. W 1952 r. spisał swe wspomnienia i zatytułował je „Na pamiątkę młodym” . Pamiętnik zawiera życiorys autora, dane historyczne, opisy obrzędów, obyczajów i relacje z rozwoju gospodarczo-społecznego wsi Handzlówka. Rękopis autor przekazał do archiwum etnograficznego w Rzeszowie. Zmarł w 1968 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

z d. Kluz, ur. 19.03.1947 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Córka Władysława i Marii z d. Sobek. Nauczycielka, organizatorka życia społecznego i kulturalnego w regionie. Przewodnicząca Powiatowej i Gminnej Rady Kobiet. Jest inicjatorką wielu działań w środowisku KGW. Organizuje wiele imprez cyklicznych o zasięgu regionalnym W XII edycji Targów Rzemiosła i Przedsiębiorczości „Agrobieszczady 2008” organizowanych w Lesku w sierpniu br. wraz z KGW Albigowa prezentowała znane u nas przysmaki. Była jedną z inicjatorek wydania książki dotyczącej działalności Kół Gospodyń Wiejskich w powiecie łańcuckim w latach 1866-1975 Kamyczek pod pomnik kobiety polskiej. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Albigowej.

ur. 20.04.1952 r. w Łańcucie, zamieszkał w Soninie (pow. łancucki). Syn Stanisława i Wandy z d. Ziaja. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Soninie kontynuował naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Studia magisterskie ukończył na Filii UMCS w Rzeszowie. Pracował najpierw w ŁFŚ, a do 1975 r. w Powiatowej Radzie Narodowej. Po rozwiązaniu powiatów, przeszedł do pracy w Urzędzie Gminy w Łańcucie. Od 1991 r. pracował jako zastępca kierownika, a następnie od 2002 r. dyrektor w Powiatowym Urzędzie Pracy w Łańcucie. Zdobył duże doświadczenie w kierowaniu zespołami ludzkimi, potrafi łagodzić i rozwiązywać konflikty społeczne związane z poważnym problemem, jakim jest bezrobocie. Jest bardzo zaangażowany w działalność społeczną na rzecz lokalnego środowiska. Aktywnie działa na rzecz rozwoju sportu szczególnie piłki nożnej, od 1964 r. jest członkiem Ludowego Zespołu Sportowego „LKS SAWA SONINA”, a w latach 1999-2003 był prezesem zarządu. Za działalność społeczna i zawodową otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: w 2004 r. Srebrny Krzyż Zasługi. Mieszka w Łańcucie. opr. J. Rzepka

mgr ur. 15.03.1908 r. w Albigowej (pow. łańcuckim). Syn Jakuba i Marcjanny z d. Reizer. Szkołę Powszechną ukończył w 1918 r. i w tym samym roku podjął naukę w Państwowym Gimnazjum Realnym w Łańcucie. W 1926 r. zdaje egzamin maturalny i uzyskuje świadectwo dojrzałości. Bezpośrednio po maturze rozpoczął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując w 1931 r. tytuł magistra prawa. Równocześnie ze studiami prawniczymi ukończył we Lwowie Akademię Handlową. Do czasu wojny obronnej 1939 r. pracował we Lwowie. W 1940 r. przeniósł się wraz z rodziną do Łańcuta, gdzie początkowo pracował dorywczo, a później prowadził przedsiębiorstwo handlowe branży żelaznej w charakterze współwłaściciela do 1945 r. W czasie pobytu w Łańcucie współpracował z delegaturą Polskiego Komitetu Opiekuńczego na rzecz pomocy Polaków wywiezionych do obozów jenieckich, przebywających w więzieniach oraz najbiedniejszych. Po zakończeniu wojny opuścił Łańcut i udał się do Lublińca k. Częstochowy. Z końcem 1945 r. objął stanowisko kierownika działu zakupów w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Katowicach. Po zlikwidowaniu tej placówki pracował jako radca prawny przy Stowarzyszeniu Kupców Polskich w Zabrzu. W styczniu 1951 r. został powołany przez Ministerstwo Budownictwa Przemysłowego do zorganizowania w Katowicach przedsiębiorstwa zaopatrzeniowo-interwencyjnego dla całego resortu Budownictwa Przemysłowego pod nazwą “Składnica Artykułów Metalowych”. Po okresie organizacyjnym został dyrektorem tego przedsiębiorstwa i prowadził go do lipca 1953 r. W 1945 r. rozpoczął działalność w zakresie zrzeszania niesłyszących Okręgu Śląskiego, celem stworzenia dla nich odpowiednich warsztatów pracy. W rezultacie tej pionierskiej pracy stworzona została sieć Spółdzielni Głuchych, które stały się główną bazą działalności powołanej w latach 60-tych “Centrali Spółdzielni Inwalidów”. Przy współudziale aktywistów - rodziców dzieci niesłyszacych zorganizował i zarejestrował u władz “Polski Związek Głuchych” jako stowarzyszenie z siedzibą w Warszawie. Również w tym czasie zorganizował Oddział Śląski Polskiego Związku Głuchoniemych w Katowicach. Został wybrany prezesem Oddziału Śląskiego PZG i pełnił tę funkcje kilka kadencji. Zanim powstał Polski Związek Głuchych w Warszawie podjął decyzję w 1945 r. zorganizowania Ośrodka Produktywizacji Głuchych w Katowicach. Zmarł w wieku 73 lat w dniu 2.09.1981 r. we Wrocławiu i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Katowicach - Bogucicach.

dr ur. w 1902 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Marcjanny z d. Reizer. Ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie, zdał maturę w 1920 r. Od 1922 - 1928 r. studiował filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po otrzymaniu absolutorium, praca, która miała być magisterską uznana została za pracę doktorską. W 26 roku życia posiadał tytuł doktora w zakresie nauk filologicznych. Pracował w Wilnie w Gimnazjum im. J. Słowackiego jako polonista. Zdobył tam miano doskonałego pedagoga i wychowawcy młodzieży. Na stanowisku tym pracował do wybuchu II wojny światowej. Zgłosił się do wojska. Podczas okupacji niemieckiej znalazł się wraz z rodziną w Łańcucie. Rozpoczął w tym czasie pracę w tajnym nauczaniu. Brał czynny udział w egzaminowaniu tajnie uczącej się młodzieży. Kiedy skończyła się okupacja przystąpił do organizowania zniszczonego gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Dbał o zaopatrzenie szkoły w niezbędny sprzęt szkolny i pomoce naukowe i o zaopatrzenie biblioteki szkolnej. Pomagał zagospodarować boisko i podwórze szkolne, drukował i powielał teksty naukowe i druki administracyjne. Zorganizował internat dla dziewczat i chłopców. Po zrealizowaniu 3-letniego planu odbudowy gimnazjum został bez uprzedzenia i wyjaśnienia przeniesiony w stan spoczynku. Było to dla niego wielkim zaskoczeniem. Pracował następnie w Krakowie w Gimnazjum Żeńskim im. J. Matejki. Tam uczył młodzież języka polskiego, przygotowując ją do egzaminu maturalnego. Zmarł w dniu 7,05.1972 r. i został pochowany na cmentarzu “Salwator” w Krakowie.

mgr inż., ur. 05.07.1953 r. w Gaci (pow. przeworski). Syn Edwarda i Heleny z d. Cyran. Wykształcenie wyższe techniczno-rolnicze. Wójt Gminy Markowa. Dba o stan obiektów komunalnych, dróg gminnych, powiatowych i wojewódzkich. Wspólnie z gminą Jawornik Polski rozpoczął realizację inwestycji pod nazwą „wogociąg i kanalizacja wsi Husów i Tarnawka”. W latach 1990-1994 radny Gminy, przewodniczący Komitetu Telefonizacji Wsi Markowa, przewodniczący Kapituły Nagrody „Markowianin Roku”. Brał udział w dokumentowaniu historii wsi Markowa (5 pozycji książkowych). Posiada „Złotą Odznakę LZS” (2000 r.), Złoty Medal za Zasługi dla Pożarnictwa (2004 r.), Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (2006 r.), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2008 r.), odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 26.02.1947 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Józefa i Zofii z d. Strzępka. Z wykształcenia technik – górnik. Prezes Zarządu Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej w latach 1994-1998; w latach 2004-2008 przedsiębiorca. Od początku lat 90-tych współtworzył i organizował podmioty gospodarcze zajmujące się drobnym handlem i usługami w Łańcucie i okolicy. W 1994 r. w jubileusz 100 - lecia działalności Kongregacji Kupieckiej współorganizował i stanął na czele nowych władz Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej. Kongregacja podjęła wydawania „Gazety Łańcuckiej”. Wspiera też rozwój życia gospodarczego na Ziemi Łańcuckiej. W obecnej kadencji również jako prezes Kongregacji był pomysłodawcą i współorganizatorem budowy Pomnika Braci Cetnarskich (wieloletnich burmistrzów Łańcuta) który został odsłonięty i poświęcony 3 maja 2008 r. na Pl. Sobieskiego w Łańcucie. Za 15 lat pracy w Kombinacie Górniczym Miedzi w Lubinie na stanowisku sztygara oddziałowego i nadsztygara osoby dozoru wyższego został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1978 r. oraz Medalem „Zasłużony Górnik”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

dr hab. nauk med. ur. 10.03.1942 r. w Łańcucie. Syn Aleksandra i Marii z d. Sierant. Po ukończeniu I LO w Łańcucie w 1959 r. kontynuował naukę na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu. Po ukończeniu Akademii w 1966 r. pozostał na uczelni, gdzie doktoryzował się w 1971 r. W latach 1972-1982 uzyskał specjalizacje I i II stopnia w neurologii i rehabilitacji medycznej. W 1995 r. habilitował się w AM w Warszawie, a w 1996 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w Instytucie Wychowania Fizycznego i Zdrowotnego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 1964-73 pracował w Zakładzie Anatomii Prawidłowej i Topograficznej ŚAM, a także w Klinice Neurologii w Zabrzu. W latach 1973-1976 pracował również w Lecznictwie Kolejowym PKP w Tarnowskich Górach. Od 1976 r. najpierw jako ordynator, a następnie dyrektor Centrum Górniczego Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowej „Repty” w Tarnowskich Górach. Od 1983 r. pracuje w szpitalu wojewódzkim w Rzeszowie, organizując Oddział Rehabilitacji w Szpitalu Nr 1 w 1985 r. W 1986 r. zorganizował Wydział Fizjoterapii przy Medycznym Studium Zawodowym, a w 1989 r. Oddział Rehabilitacji przy Szpitalu Nr 2.W latach 1991-1994 był dyrektorem Szpitala Wojewódzkiego Nr 2. Bardzo aktywny w pracy naukowej i zawodowej. Od 1964 r. związany z różnymi ośrodkami akademickimi w kraju: Zabrze, Rzeszów, Zamość. Jest autorem wielu prac z zakresu głównie rehabilitacji neurologicznej. Jest członkiem wielu towarzystw naukowych, a także wynalazcą urządzenia do ćwiczeń rehabilitacyjnych kończyn dolnych i równowagi. Mieszka w Krzemienicy.

ks., ur. 13.12.1885 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Absolwent I Gimnazjum w Rzeszowie (1904) i Seminarium Duchownego w Przemyślu (1910), ksiądz, historyk, archiwista, długoletni pracownik Kurii Biskupiej w Przemyślu. Pełnił tam następujące funkcje: notariusz sądu, sekretarz konsystorza (1916–24), sędzia (1924–34), oficjał sądu (1934–58), kanclerz Kurii Biskupiej (1933), profesor prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu (1918–58), dyrektor przemyskiego Archiwum Diecezjalnego (1917–55), współorganizator i wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu, szambelan papieski (1931), autor cennych prac naukowych. Zmarł 20.05.1958 r. w Przemyślu.