A B C Ć D F G H I J K L Ł M N O P R S Ś T U W Z Ż
Wacnik Stanisław
ks. kanonik, ur. 20.03.1941 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego w Przeworsku skierował swe kroki do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Jako kleryk odbył dwuletnią zasadniczą służbę wojskową. Powrócił do seminarium. W dniu 4 czerwca 1967 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. bp Stanisława Jakiela. Pierwszą placówką była Ropienka. Następnie Kobylany, Dobrzechów, Rokietnica i Sokołów Małp. W lipcu 1979 r. objął probostwo w Myczkowcach. Po jedenastu latach pracy w Myczkowcach otrzymał propozycję objęcia parafii w Białobrzegach. Do Białobrzeg przybył 8 kwietnia 1990 r. Oprócz pracy w parafii czynnie zaangażowany był w organizację i przebieg pieszych pielgrzymek z Rzeszowa na Jasną Górę. Przez piętnaście lat był kwatermistrzem pielgrzymek. Zmarł 28 lutego 2005r. w szpitalu w Rzeszowie, a w dniu 3 marca został pochowany na białobrzeskim cmentarzu.

J. Rzepka „Parafia Białobrzegi” rks
Walawender Antoni
art. muzyk, dyrygent i pedagog, ur. w 1937 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Władysława. W 1950 r. zdał egzamin wstępny do Państwowej Szkoły Muzycznej I Stopnia w Rzeszowie i rozpoczął naukę gry na trąbce. Następnie nauka w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w klasie trąbki i wiolonczeli oraz Studia Wyższe w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie wiolonczeli. Po ukończeniu studiów związał się z Filharmonią Rzeszowską. Został jej dyrygentem, założył kwartet smyczkowy, który koncertował na terenie miasta, występował także poza granicami kraju – we Lwowie, Rumunii, Bułgarii. Ważnym i wielkim wyróżnieniem był udział kwartetu w koncercie Dni Muzyki Kameralnej w Łańcucie w 1975r. i nagrania radiowe i telewizyjne. Oprócz pracy artystycznej zajmował się też działalnością społeczną. Od 1965 r. jest członkiem rzeszowskiego Oddziału SPAM, w roku 1977 pełnił funkcję jego przewodniczącego. W 1979 r. wojewoda rzeszowski powołał go do Wojewódzkiej Rady Programowej ds. upowszechniania kultury. Od 50 lat zajmuje się również pracą dydaktyczną w Zespole Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie. Szkolna orkiestra smyczkowa pod jego kierunkiem koncertowała w Wiedniu i Linzu w 2000 r. oraz brała udział w Europejskim Festiwalu Orkiestr młodych Muzyków w Świeradowie Zdroju w 1994, 1996 oraz w 2002 r. W latach 1985-1990 był dyrektorem Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Rzeszowie i Łańcucie. Oprócz działalności artystycznej i pracy pedagogicznej pełnił też funkcję konsultanta i koordynatora w Ośrodku Metodycznym ds. szkolnictwa muzycznego w okręgu południowo-wschodniej. Otrzymywał liczne nagrody i wyróżnienia m.in.: Złoty Krzyż Zasługi – 1982 r. i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1989 r. Obecnie przebywa na emeryturze, mieszka w Rzeszowie nadal bardzo aktywny, udziela się społecznie, pracuje w Zespole Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie.

„Fakty i Realia” Nr 1/75/01/2005 r. Żołynia
Walawender Antoni
dr ur. 3.06.1903 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Wykształcenie średnie zdobył w gimnazjum w Łańcucie, w 1925 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. W tym samym udał się do Lwowa na Uniwersytet. Owocem jego pracy naukowej pracy była dwutomowa "Kronika klęsk elementarnych w Polsce i w krajach ościennych w latach 1450 – 1586" (w nagrodę m. in. stypendium Funduszu Kultury Narodowej). Doktorat uzyskał w 1931 r. W 1934 r. przeniósł się do Poznania i uzyskuje w Poznańskim Archiwum Państwowym stanowisko adiunkta. W 1936 r. pracował w Archiwum Akt Nowych w Warszawie. Tam zaskoczyła go choroba i druga wojna światowa. Wrócił do Rakszawy, gromadzi interesujący regionalny materiał historyczny. Z końcem wojny wrócił do Warszawy do Archiwum Głównego Akt Dawnych, gdzie otrzymał najpierw stanowisko archiwisty, a z czasem został kustoszem jednego z działów i kierownikiem pracowni naukowej. Pracował przy zabezpieczaniu archiwaliów prywatnych, a w szczególności Archiwum Potockich w Łańcucie i Branickich w Warszawie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 10–lecia. Zmarł 25 kwietnia 1960 r. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie kwatera nr 115, kwartał 4, rząd 4.

opr. Tadeusz Babiarz
Walawender Marcin
ur. w dniu 16.09.1893 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Gimnazjum ukończył w Łańcucie w 1913 r., później studiował na Politechnice Lwowskiej na wydziale budownictwa lądowo – wodnego. W 1918 r. walczył w obronie Lwowa, gdzie na odcinku Politechnika, został ranny. Za udział w walkach był odznaczony medalem „Za obronę Lwowa”. Rozpoczął pracę na Politechnice Lwowskiej jako asystent na wydziale budownictwa wodnego. Wraz z zespołem Politechniki Lwowskiej był współprojektantem zapory wodnej w Wapiennicy k. Bielska Białej. Przez okres okupacji działał razem z żoną w szeregach Armii Krajowej. Po zajęciu Lwowa przez Rosjan zostali aresztowani i przetrzymywani w więzieniu na Łąckiego. Po kilku miesiącach został wypuszczony (okupant postanowił uruchomić wszystkie wydziały Politechniki i wykładowcy byli mu niezbędni) żona Kazimiera w 1946 r. została zesłana na Syberię. Przebywała tam do 1957 r. W tym czasie sam wychowywał czworo dzieci: Hanna 13 lat, Janina 5 lat, Andrzej 3 lata i Marta 2 lata. Po powrocie żony wyjechali w ramach repatriacji do Sopotu. Zmarł 20.04.1984 r., spoczywa na cmentarzu w Sopocie.

opr. Tadeusz Babiarz
Walawender Ryszard
ur. 03.06.1947 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Henryka i Stefanii z d. Kilian. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Rakszawie w 1961 r. kontynuował naukę w Technikum Mechanicznym w Sanoku. W latach 1966-1972 studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie zdobywając magistra inż. Elektryka automatyka. Od 1972 r. pracował jako konstruktor specjalista w Zakładzie Silników Małej Mocy „Silma” w Sosnowcu. W 1982 r. przechodzi do Zakładu Wykonawstwa Sieci Elektrycznych w Nysie jako inżynier przygotowania dużych obiektów energetycznych. Posiada uprawnienia do projektowania i nadzorowania budowy sieci i instalacji elektrycznych. W latach 1990-1998 zostaje zastępcą burmistrza miasta Nysy. Od 1999 do 2006 jako dyrektor kieruje Zarządem Dróg Powiatowych w Nysie. Od 2007 r. ponownie zostają mu powierzone obowiązki wiceburmistrza Nysy. Członek Zarządu Komisji Zakładowej „Solidarność przy ZWSE NYSA. Radny Rady Miejskiej w latach 1990-1998, 2001-2002. Wieloletni członek zarządu pracowniczych ogrodów działkowych Jeziorany w Nysie, zaangażowany działkowicz. Wieloletni członek zarządu Opolskiego Oddziału Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

opr. J. Rzepka
Walawender Stefan
kpt., ur. 3.08.1903 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Filomeny z d. Rogowskiej. W 1924 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w Państwowym Gimnazjum Realnym w Leżajsku. W październiku 1924 r. został powołany do służby wojskowej i wcielony do 67 p. p. w Brodnicy. Po krótkim przeszkoleniu skierowano go do Szkoły Podchorążych Piechoty w Śremie, którą ukończył w 1925 r. W 1926 r. został skierowany do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w październiku 1929 r., otrzymując nominację na stopień podporucznika w korpusie osobowym Inżynierii i Saperów. Następnie skierowano go do Batalionu Mostowego w Kazuniu koło Modlina, gdzie pełnił funkcje: dowódcy plutonu, kierownika warsztatów, zastępcy komendanta parku i dowódcy kompanii mostowej. W 1931 r. został awansowany na stopień porucznika.; w 1937 r. powołany do Wyższej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w 1939 r. W tym samym roku otrzymał stopień kapitana i do wybuchu wojny pracował w Batalionie Mostowym w charakterze kierownika technicznego budowy mostów na Wiśle w rejonie Modlina i Góry Kalwarii. W chwili wybuchu wojny otrzymał dowództwo nad ciężką kolumną wojskową mostową wchodząca w skład Grupy Mostowej Naczelnego Dowództwa. Do niewoli dostał się 1939 r. i został wywieziony w głąb Niemiecko Oflagu VII A w Murnau, gdzie przebywał do chwili wyzwolenia obozu przez wojska alianckie. Pozostał na terenie obozu i objął nadzór techniczny nad robotami remontowymi. W 1945 r. został skierowany do Wojska Polskiego we Włoszech, gdzie po przeszkoleniu objął dowództwo 10 Kompanii Parkowej; następnie z oddziałem udał się do Anglii. Do kraju wrócił 9 czerwca 1948 r. i przeszedł do rezerwy. Pod koniec 1950 r. przeniósł się do Krakowa i podjął stałą pracę w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego nr 3. Początkowo pracował na stanowisku kierownika budowy, następnie jako główny specjalista ds. produkcji. W 1973 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 11.11.1985 r. w Krakowie.

opr. Tadeusz Babiarz
Walawender Tadeusz
lek. wet., ur. 9.10.1943 r. w Rakszawie (pow. łańcuckim). Syn Władysława i Józefy z d. Babiarz. W 1961 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Żołyni. W l. 1961-1967 studiował weterynarię na Akademii Rolniczej w Lublinie. Od września 1967 r. podjął pracę w Powiatowym Zakładzie Weterynarii w Kolbuszowej. W l. 1968-1969 był kierownikiem Punktu Weterynaryjnego w Raniżowie. Od 1969 r. pracował w Wojewódzkim Zakładzie Weterynarii w Rzeszowie. W l. 1970-1978 pracował w Powiatowej Lecznicy Weterynaryjnej w Przeworsku. Od 1978 r. pełnił funkcję zastępcy Wojewódzkiego Inspektora Weterynarii w Przemyślu. W l. 1987-1990 pracował w Rejonowym Inspektoracie Weterynarii w Przeworsku. Od 1990 r. był kierownikiem Laboratorium Żywnościowego przy Zakładach Mięsnych w Jarosławiu. W l. 1996-2008 pracował w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Jarosławiu, jako inspektor d/s higieny, a następnie jako zastępca lekarza powiatowego. Od 2009 r. pracuje w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii Łańcucie. Oprócz pracy zawodowej, będąc jeszcze studentem należał do ZSP i grał w piłkę ręczną w klubie uczelnianym AZS AR w Lublinie. Mieszkając w Rogoźnie w l. 1970-83 był wiceprezesem i trenerem sekcji piłki ręcznej LZS „Szarotka” Rogóżno. Największym sukcesem zespołu szczypiornistów był udział w rozgrywkach III ligi państwowej. W l. 1990-1994 pełnił funkcję radnego w Radzie Gminy Łańcut.

opr. J. Rzepka
Walewander Ludwik
ur. 24.07.1909 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Franciszki. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej aktywnie włączył się w działalność Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i Straży Pożarnej. Już w 1938 r. został wybrany komendantem straży. Przetrwał na tym stanowisku ciężkie i niebezpieczne lata okupacji włączając się czynnie w działalność konspiracyjną. Zaraz po wyzwoleniu brać strażacka wybrała go naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Woli Dalszej. Funkcję tę pełnił należycie prawie przez pięćdziesiąt lat. Wykształcił kilka pokoleń strażaków organizując i szkoląc drużyny męskie i żeńskie. Dzięki jego staraniom została wybudowana i urządzona miejscowa remiza strażacka, basen przeciwpożarowy. Stał na czele strażaków w akcjach bojowych, ratowniczych i pracach społecznych na rzecz wsi i środowiska. Zmarł 13.02.1987 r. w Łańcucie i tam spoczywa na cmentarzu.

opr. Alfreda Świętoniowska
Wal Julian
mgr, ur. 25.09.1934 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Herminy z d. Drzewickiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Białobrzegach, uczęszczał do szkoły włókienniczej w Rakszawie, którą ukończył w 1951 r. Do Liceum Ogólnokształcącego uczęszczał w Żołyni. Po złożeniu egzaminu dojrzałości w 1953 r. postanowił kontynuować naukę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach (w ówczesnym Stalinogrodzie) na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii. Był studentem i górnikiem, w czerwcu 1957 r. obronił pracę magisterską uzyskując stopień magistra chemii. Kończąc studia uzyskał także stopień podporucznika rezerwy Wojska Polskiego. Od września wraz z żoną podjęli pracę jako nauczyciele w Liceum Ogólnokształcącym w Strzelcach Opolskich. Od września 1958 r. powierzono mu ponadto funkcję instruktora przedmiotowo-metodycznego fizyki i chemii na cały powiat strzelecki. Już wtedy dał się poznać jako sumienny i należycie wywiązujący się z powierzonych obowiązków pedagog. Podjął także pracę w miejscowym więzieniu, gdzie prowadzono dla więźniów zajęcia uzupełniające z zakresu szkoły podstawowej i średniej. Od września 1970 r. dyrektorował w I Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie, a od września 1974 r. pozwolono mu dyrektorować w Zbiorczej Szkole Gminnej w Białobrzegach. Na wakacjach 1984 r. awansował na stanowisko Inspektora Oświaty w Gminie Białobrzegi, którą to funkcję tę pełnił do maja 1986 r. Pogarszający się stan zdrowia zmusił go do przejścia na wcześniejszą emeryturę. Za ofiarną pracę został odznaczony m.in: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką ZNP. Po ciężkiej chorobie zmarł 7.06.1990 r. i został pochowany na białobrzeskim cmentarzu.

J. Rzepka „Białobrzeżanie” (mps)
Wal Maria
z d. Machniak, ur. 03.01.1930 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Córka Ludwika i Katarzyny Machniak z d. Bester. Pierwszą klasę gimnazja-lną ukończyła na tajnych kompletach. Po zakończeniu wojny w roku szkolnym 1945/46 kontynuowała naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1950 r. zdała maturę i podjęła pracę w Centrali Materiałów Budowlanych w Rzeszowie jako kontystka. Po roku pracy, zdecydowała o studiowaniu. Ubiegała się o przyjęcie na Wyższą Szkołę Ekonomiczą we Wrocławiu, ale z powodu braku miejsc znalazła się w Państwo-wej Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu na Wydziale Matematyczno – Fizycznym, którą ukończyła 1953 r. i uzyskała dyplom ukończenia studiów wyższych stopnia pierwszego kwalifikujący do nauczania mate- matyki w szkołach stopnia licealnego. Z powodu braku nauczycieli z kwalifikacjami dostała nakaz pracy w Li-ceum Ogólnokształcącym im. Wł. Broniewskiego w Strzelcach Opolskich, gdzie uczyła matematyki. Pracowała również w Szkole Podstawowej i Liceum dla Pracujących w więzieniu. W lipcu 1970 r. wraz z rodziną przeprowadziła się do Białobrzegów, gdzie objęła stanowisko kierownika szkoły. Dnia 29.12. 1972 r. została gminnym dyrektorem szkół w Gminie Białobrzegi. Poza pracą w szkole czynnie uczestniczyła w życiu społecznym wsi. Była członkiem Rady Sołeckiej, Koła Gospodyń Wiejskich, ZNP, Ligi Kobiet. Za pracę zawodową i społeczną otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 7 maja 2009 r. w łańcuckim szpitalu. Została pochowana na cmentarzu w Białobrzegach.

opr. Teresa Kruk
Wang Adam Aron
ur. w 1903 r. w Rakszawie. Maturę uzyskał w 1921 roku w I Gimnazjum w Rzeszowie (w aktach szkolnych występuje pod imieniem Aron). Od grudnia 1950 r. był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Następnie od stycznia 1957 roku do stycznia 1963 roku był zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów – bardzo przychylnie traktował Rakszawę, wiele pomógł przy budowie Szkoły Włókienniczej w okresie powojennym.

opr. Tadeusz Babiarz
Wawrzaszek Antoni
ur. 10.06.1886 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki). Rodzice jego byli rolnikami. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Rzeszowie pracował jako nauczyciel w szkołach ludowych w Żołyni, Woli Żarczyckiej i Wydrzu. Po wybuchu I wojny światowej powołany został do armii austriackiej i skierowany na front do walki przeciw wojskom rosyjskim. Wzięty do niewoli, przebywał kilka lat na Sybirze. Po 1918 r. powrócił do kraju i podjął pracę w szkolnictwie. Objął kierownictwo Szkoły Powszechnej w Woli Dalszej, a od 1933 r. Szkoły Powszechnej w Łańcucie – Podzwierzyńcu, gdzie pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1950 r. W styczniu 1938 r. powołany został na stanowisko prezesa Zarządu Oddziału Powiatowego ZNP. Należał do organizatorów i uczestników tajnego nauczania w powiecie łańcuckim. Już jesienią 1939 roku mimo zakazów, rozpoczął nauczanie jako jeden z nielicznych nauczycieli w okolicy. Wiosną 1940 r. został kierownikiem powiatowej komórki Tajnej Organizacji Nauczycielskiej w Łańcucie. W połowie 1942 roku powstała w Łańcucie Powiatowa Komisja Oświaty i Kultury, został jej przewodniczącym. Uczestniczył w tajnym nauczaniu w zakresie szkolnictwa średniego i powszechnego. Należy dodać, że w tajnym nauczaniu uczestniczyła też jego żona i córka. Jego mieszkanie na Podzwierzyńcu było miejscem zebrań konspiracyjnych, tu odbierano prasę polską, tu przyjeżdżali też przedstawiciele podziemnych władz szkolnych z Krakowa. Kiedy po zakończeniu wojny Oddział Powiatowy ZNP zaczął reaktywować działalność, był wśród jego organizatorów. W dniu 11 marca 1945 roku, na pierwszym zebraniu Zarządu Powiatowego ZNP wybrano go prezesem. Funkcję tę pełnił do 1947 roku. Przewodził też komisji Tajnego. Zmarł w dniu 28.05.1966 r. w Łańcucie.

E. Szal „Zasłużeni dla Ziemi Łańcuckiej” Gazeta Łańcucka, marzec 1996r., Nr 3/31
Wawrzaszek Antoni
ur. 10.06.1886 r. w Kątach Rakszawskich (pow. łańcucki). Syn Jana i Agaty. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Rzeszowie pracował jako nauczyciel w Szkołach ludowych w Żołyni, Woli Żarczyckiej i Wydrzu. W 1911 r. należał do grupy młodych nauczycieli, założycieli Ogniska ZNSL. W czasie pierwszej wojny światowej został powołany do armii austriackiej, dostał się do niewoli rosyjskiej. Po powrocie do niepodległej Ojczyzny objął kierownictwo Szkoły Powszechnej w Łańcucie Podzwierzyńcu. W 1928 r. został wybrany prezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego, działalność tej organizacji w okresie okupacji musiała zejść do podziemi. Prężny aktyw oświatowy już w 1941 r. samorzutnie zorganizował Związek Tajnego Nauczania. Działał on do 31 sierpnia 1942 r., a od 1 września podporządkował się Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury powołanej z inicjatywy Okręgowego Biura Szkolnego w Krakowie w porozumieniu z podziemnym ruchem ludowym. Przewodniczącym tej Komisji został A. Wawrzaszek a podlegało jej 9 komisji terenowych. Odtąd naukowe kierownictwo Szkoły na Podzwierzyńcu było bazą dyspozycyjną tajnego nauczania w pow. Łańcuckim. Tutaj przyjeżdżały łączniczki i przedstawiciele z Krakowa, a także członkowie ruchu oporu, na wizytacje inspektorzy władz niemieckich. W marcu 1945 r. na pierwszym zebraniu ZPZNP został wybrany prezesem i pełnił te funkcję do maja 1947 r. Był członkiem komisję do opracowania historii tajnego nauczania. Jej opracowanie opublikowano w Roczniku Komisji Nauk Pedagogicznych Krakowskiego Oddziału A.N. W 1950 r. przeszedł na emeryturę. W 1959 r. otrzymał Złotą Odznakę ZNP. Zmarł 28.05.1966 r. w Łań-cucie.

oprac. Jan Kubicki
Wawrzaszek Janina
z d. Kazak ur. 29.07.1931 w Starym Mieście (k. Leżajska). Córka Jana i Anieli z d. Muskus. Bezpośrednio po studiach w Wyższej Szkole Peda-gogicznej w Krakowie w 1951 r. z nakazu pracy zaczęła uczyć w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Żołyni. W l. 1955 - 1960 kierowała internatem licealnym w Żołyni, pełniła funkcje wychowawcy młodzieży żeńskiej. W l. 1967-1968 pełniła funkcje zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej. W l. 1969 - 1973 pracowała na stanowisku Inspektora Szkolnego przy Wydziale Oświaty w Łańcucie. Opiniowała działalność kier. szkół, nauczycieli (pow. łańcuckiego) układała tematykę inspe-kcji, roczne plany różnych placówek oświatowych, wizytowała nauczanie i wychowanie. Prowadziła kontrolę rekrutacji do szkół, zaopatrzenie w podręczniki, opiekę nad młodzieżą w świetlicach, internatach. W l. 1975-84 była zastępcom dyrektora żołyńskiego LO. Jako nauczyciel geografii prowadziła kółka krajoznawcze, opracowała dwie Monografie Żołyni w r. 1966 i 1988. Jako członek Polskiego Towarzystwa Geogra-ficznego pracowała w Okręgu Krakowskim w Komisji Olimpiad Geografi-cznych. W ZNP była zastępcą prezesa Oddziału w l. 1974 – 1976. Na emeryturę przeszła po 36 latach intensywnej pracy pedagogicznej 31.08.1990 r. Otrzymała m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Pol-ski Odznakę "Zasłużony w pracy PTTK wśród młodzieży" Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Zasłużony dla Województwa Rzeszow-skiego, Medal Komisji Edukacji Narodowej.

oprac. Anna Ogrodnicka – Burchardt
Wawrzaszek - Kübler Maria
ur. 22.01.1915 r. w Wydrzu (pow. łańcucki). Córka An-toniego i Kazimiery z d. Szymańska.. Do 7 klasy uczęszczała w Łańcucie. W latach 1929-34 uczęszczała do Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Sióstr Boromeuszek w Łańcucie. Maturę zdała w 1934 r. Pracę nauczycielki rozpoczęła w Szkole Podstawowej Nr 1 w Łańcucie, w tym samym roku na własną prośbę została przeniesiona do Szkoły Nr 4 w Łańcucie- Podzwierzyńcu. W okresie okupacji hitlerowskiej tj. od stycznia 1942 rozpoczęła pracę w Zorganizowanym Tajnym Nauczaniu w tejże szkole, uczyła języka polskiego, historii i geografii. Wraz z ojcem organizowali spotkania, wieczorki, przedstawienia o tematyce pa-triotycznej dla dzieci i dorosłych, oczywiście z zachowaniem konspiracji. Pracę w tajnym nauczaniu kontynuowała do czerwca 1944 r. Po wyzwoleniu do 1971 r. tj. do czasu przejścia na emeryturę uczyła w Szkole Podstawowej Nr 4, pełniąc tam przez kilka lat funkcję Kierow-nika. W l. 1972 - 1976 pracowała w niepełnym wymiarze godzin jako wychowawca w świetlicy dworcowej PKP w Łańcucie. Za długoletnią pracę zawodową i za udział w tajnym na-uczaniu została odznaczona; ZKZ (1973), Złotą Odznakę ZNP (1974), Medalem KEN (1980), Odznaką ZNP za tajne nauczanie (1985), KK.OOP (1986), KOOOP (1999). Zmarła 02.01.2011 r. w Łańcucie.

oprac. Jan Kubicki
Weiss Tomasz
prof. dr hab., ur. 7.03.1929 r. w Stanisławowie. Maturę złożył w łańcuckim gimnazjum w 1947 r. Kontynuował naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim na filologii polskiej. Szybko zwrócił na siebie uwagę wykładających wówczas profesorów. W 1953 r. bardzo pochlebne opinie wystawił mu m.in.; prof. Pigoń, podkreślając zdolności naukowe i dydaktyczne. Dysertację doktorską pt. Fryderyk Nietzsche w piśmiennictwie polskim lat 1890–1914 napisaną pod kierunkiem H. Markiewicza obronił w 1960 r. Sześć lat później uzyskał habilitację, w 1973 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1983 r. profesora zwyczajnego w zakresie historii literatury polskiej. W latach pięćdziesiątych skupił się na pracach materiałowych i edytorskich, dotyczyło to szczególnie twórczości Gabrieli Zapolskiej, Michała Bałuckiego, Antoniego Sygietyńskiego, Andrzeja Niemojewskiego. Historyk literatury polskiej. Autor i współautor wielu publikacji, książek i podręczników razem ok. 180 pozycji. Na uwagę zasługują jego prace o młodopolskim Krakowie. Wiele tekstów interpretacyjnych publikował w zbiorach prac przeznaczonych dla nauczycieli i uczniów. Członek PAN, przewodniczący Komisji Historyczno-Literackiej PAN i redaktor „Rocznika” tej Komisji. Zmarł 13.03.1988 r. w Krakowie.

Alma mater UJ.pl, encyklopedia.pwn.pl opr. J. Rzepka
Welc Jan
sierż. ps. Herkules, ur. 08.01.1926 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała. Ukończył Miejskie Koedukacyjne Liceum Handlowe w Łańcucie i pierwszy rok studiów w Wyższej Szkole Handlowej we Wrocławiu. Żołnierz AK Obwodu łańcuckiego. Uczestniczył w akcjach zbrojnych przeprowadzo-nych na terenie obwodu m. in. wyprawie po broń i amunicję z magazynu w Sarzynie. W sierpniu 1945 r. aresztowany przez PUBP w Łańcucie, po pięciu tygodniach udało mu się zbiec i ukrywał się Krzemienicy i okolicy do 1949 r. W 1956 r. ujawnił się i prowadził własne gospodar-stwo rolne w Krzemienicy. Odzna-czony Medalem Zwycięstwa i Wolności.

P. Chmielowiec „Urząd Bezpieczeństwa w Łańcucie”, 2006 r.
Węglarski Marek
ur. 27. 02. 1961 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Czesławy z d. Krauz. Nauczyciel historii, studia podyplomowe z zarządzania oświatą. Prowadził prelekcje dla mieszkańców wsi związanych z ważnymi wydarzeniami historycznymi. Współorganizator uroczystości związanych z nadaniem imienia Sług Bożych Rodziny Ulmów szkole podstawowej w Markowej. Współpracował przy publikacjach dotyczących wsi Markowa, współpracował z TPM i GCK w organizowaniu wspólnych uroczystości. Współorganizator uroczystości związanych z poświęceniem pomnika rodziny Ulmów. Prowadzi działania mające na celu poprawę bazy materialnej szkoły. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

opr. J. Kilian
Wiech Zdzisław
ur. w 1908 r. w Rogoźnie (pow. łańcucki). Syn miejscowego nauczyciela. Po ukończeniu łańcuckiego gimnazjum podjął studia wychowania fizycznego na UJ. W 1931 r. ukończył Studium WF na UJ i do wybuchu wojny w 1939 r. pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Będzinie i Leżajsku. Wiele czasu poświęcał działalności w harcerstwie. Po wojnie przyjechał do odzyskanego Wrocławia, tworzył tam zręby polskiego szkolnictwa i z pełnym zaangażowaniem poświęcić się pracy na rzecz wychowania fizycznego i sportu młodzieży szkolnej i akademickiej. We Wrocławiu podjął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego w II LO, następnie w III LO, później w Kuratoryjnym Ośrodku Szkolenia Sportowego. Równocześnie, od 1946 r., szkolił przyszłe kadry w nowo powstałym Studium WF Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1952 r. zorganizował Studium WF i Sportu w wyłonionej z Uniwersytetu Wyższej Szkole Rolniczej – późniejszej AR, a obecnie na Uniwersytecie Przyrodniczym, gdzie przez 22 lata – do 1974 - z powodzeniem kierował tą jednostką. Aktywnie pracował społecznie w AZS, przyczyniając się do rozkwitu wrocławskiego sportu akademickiego. Obok złotej odznaki posiada także tytuł honorowego członka AZS. Zmarł 30.01.2010 r., spoczywa na cmentarzu pod wezwaniem św. Maurycego przy ul. Działkowej we Wrocławiu.

www.awf.wroc.pl/absolwenci/biuletyn
Wikiera Michał
art. malarz ur. 25.09.1908 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Marii z d. Olbrycht. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Kosinie w l. 1921-1924 naukę kontynuował w Szkole Powszechnej w Łańcucie, a ostat-nia klasę w Polźnie. W l. 1925-1930 studiował na Wydziale Sztuk Zdobni-czych i Przemysłu Artystycznego przy Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie. Do 1936 r. studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Ukończył także Studium Rysunku i Seminarium Nauczycielskie. (1936). Specja-lizował się w polichromii kościelnej. M.in.: autor polichromii kościoła w Kosinie, Białobrzegach, Rakszawie, Markowej, Tyczynie, Malawie i w 1939 r. Kurzynie na zamojszczyźnie. Zmarł 03.12.1968 r. i spoczywa na Kosińskim cmentarzu.

oprac. J. Rzepka
Wilkoń Aleksander
prof. dr hab. ur. 5.12.1935 r. w Łańcucie. Ukończył I LO w Łańcucie w 1953 r. Krytyk literacki „Życia Literackiego”, prof. polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, prof. zwyczajny Uniwersytetu Śląskiego, profesor filologii słowiańskiej w l’Instituto Universitario Orienatale w Neapolu, wykładowca w Nancy i na Sorbonie. Instytut Nauk o Literaturze Polskiej im. Ireneusza Opackiego Wydział Filologiczny Uniwersytet Śląski w Katowicach. Jest nie tylko naukowcem, badaczem i dydaktykiem, ale także promotorem wielu spotkań, konferencji, publikacji i imprez. Autor wielu publikacji naukowych z zakresu historii języków słowiańskich: "Jest to zarys zaledwie. Wiersze", Wrocław 1999, "Ojciec", Wrocław 2003, "Dzieje języka artystycznego w Polsce", t.I: Średniowiecze, Katowice 2004, t.II: Renesans, Katowice 2004, "Typologia odmian językowych współczesnej polszczyzny", wyd. II, Katowice 2000, "Język artystyczny. Studia i szkice", Katowice 2001, "Z dziejów języka literatury polskiej", Katowice 2003, "Spójność i struktura tekstu. Wstęp do lingwistyki tekstu", Kraków 2002, "Dzieje języka artystycznego w Polsce. Język i style litera-tury barokowej", Kraków 2003, "Saggi di filologia slava", Napoli 2003.

nauka-polska.pl
Wilkoń Józef
art. plastyk, ur. 12.02.1930 r. w Bogucicach k/ Wieliczki. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1954 r. i malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1955 r. Od 1957 r. rozpoczął współpracę z wydawnictwem „Nasza Księgarnia”. W tym samym roku jego ilustracje do Gołębi warszawskich K. I. Gałczyńskiego nagrodzono złotym medalem na Międzynarodowych Targach Książki w Lipsku. Dzisiaj w bogatym dorobku artysty znajduje się blisko 200 książek wydanych w Polsce i za granicą, głównie we Francji, Szwajcarii, Niemczech i Japonii. Jest znany i ceniony przede wszystkim jako ilustrator, jednak od połowy 90 lat znaczące miejsce w jego twórczości zajmują malarstwo, rzeźba i scenografia. Przez pewien czas związany miejscem zamieszkania z Łańcutem oraz Rzeszowem i działalnością Grupy XIV.

Profile.- 1981, nr 5, Malarstwo Polski Południowo-Wschodniej: 1900-1980.Rzeszów,1982
Winter Jan Adam
ur. 23.07.1953 r. w Wałbrzychu (woj. dolnośląskie). Syn Stanisława i Stanisławy z d. Bober. Dr hab. nauk technicznych (inżynieria środowiska, inżynieria wodna). Jest dyrektorem Biura ds. Usuwania Skutków Klęsk Żywiołowych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie. Autor „Programów dla Odry”, koordynator rządowych programów współpracy z samorządami „Odbudowa I” i „Odbudowa II”, koordynator projektów realizowanych przez Bank Światowy. Dzięki ogromnym środkom finansowym pozyskanym z budżetu państwa i Banku Światowego udało się odbudować zniszczoną infrastrukturę drogową w miejscowościach powiatu łańcuckiego (Handzlówka, Krzemienica, Husów i Tarnawka). Dzięki bardzo dobrej współpracy z samorządami z terenu powiatu łańcuckiego i przekazaniu niezbędnych, znacznych środków finansowych udało się też odbudować zniszczenia będące wynikiem powodzi, które nawiedzały powiat łańcucki przez kilka ostatnich lat. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka we Wrocławiu.

opr. R. Kochman
Witek Jan
ur. 5.1887 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły ludowej i seminarium nauczycielskiego męskiego w Rzeszowie uczył przez 3 lata w Korniaktowie, a następnie w Szkole Powszechnej nr 1 w Łańcucie. W latach 1909-1963 pracował w szkole na Przedmieściu jako nauczyciel i kierownik. W czasie I wojny światowej brał udział w obronie Przemyśla, skąd dostał się do niewoli rosyjskiej. Przez 6 lat przebywał w Taszkencie. Po wyjściu z niewoli wrócił do pracy w szkole. Uczył mieszkańców Przedmieścia sadownictwa, pszczelarstwa i jedwabnictwa. Zakładał szkółki, organizował odczyty. Był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Działał w Kole Młodzieży Ludowej i kółku artystycznym przy OSP. Po powrocie z niewoli reaktywował założone wspólnie z kolegami przed I wojną światową ognisko ZNP w Łańcucie pełniąc różne funkcje. Był założycielem Kasy Samopomocy Koleżeńskiej i sekcji pedagogicznej przy ognisku. Prowadził do 1939 r. bibliotekę Towarzystwa Szkoły Ludowej, która przejęła resztki księgozbioru Stowarzyszenia Oświaty „Mrówka” rozproszonego w czasie I wojny światowej. W czasie II wojny światowej zdołał zabezpieczyć przed zniszczeniem przez hitlerowców część tej biblioteki. Ponad tysiąc tomów przekazał po wojnie organizującej się Powiatowej Bibliotece Publicznej. W 1941 r. więziony przez hitlerowców w Jarosławiu. Po powrocie z więzienia zaangażował się w tajną działalność oświatową. Był członkiem Komisji Rewizyjnej przy Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Łańcucie. W tajnym nauczaniu zajmował się szkolnictwem powszechnym. Po wyzwoleniu był wśród organizatorów oświaty, pełniąc funkcję kierownika Szkoły Powszechnej nr 3 w Łańcucie – Przedmieściu. Działał ponadto w Powszechnej Spółdzielni Spożywców, w której w latach 1944-1966 był członkiem Rady Nadzorczej. Brał udział w organizowaniu biblioteki publicznej w Łańcucie (1945-1946). Był założycielem Spółdzielni Księgarsko – Papierniczej „Ognisko” przekształconej później w „Dom Książki” w Łańcucie. Od 1947 r. przez kilka lat był powiatowym instruktorem spółdzielni uczniowskich. Jego zasługą jest wybudowanie pierwszej murowanej szkoły na Przedmieściu. W latach pięćdziesiątych pracował jako instruktor rysunku i prac ręcznych w Powiatowym Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych. Był też członkiem komisji egzaminacyjnej prowadzącej egzaminy praktyczne dla nauczycieli szkół powszechnych. Był przewodniczącym rady gminnej i członkiem rady miejskiej. Po przejściu na emeryturę pracował w Komisji Historycznej ZO ZNP w Łańcucie. Otrzymał wiele odznaczeń m.in.: Order Sztandaru Pracy I klasy (1956), Złotą Odznakę ZNP (1958), Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego (1956). Zmarł 4 marca 1967 roku i spoczywa na łańcuckim cmentarzu. Na podstawie materiałów dostarczonych przez Jego syna – Jana Witka i znajdujących się w MBP.

E. Szal „Zasłużeni dla Ziemi Łańcuckiej” Gazeta Łańcucka, marzec/kwiecień 1997r., Nr 3-4/42-43
Witek Józef
ur. 27.08.1940 r. w Łańcucie. Syn Jana i Stefanii z d. Tarała. Ukończył ZSZ przy Łańcuckiej Fabryce Śrub. Był wyróżniającym się działaczem sportowym, który od 20 lat nieprzerwanie pracuje społecznie z łańcucką młodzieżą. Założył sekcję koszykówki chłopców pod nazwą „Misyjny Parafialny Klub Sportowy Łańcut”. Samodzielnie organizował rozgrywki drużyn parafialnych i osiedlowych łańcuckiej młodzieży w tzw. „Lidze Łańcuta”, a później w „Lidze Rzeszów-Łańcut”. W sezonie 1990/91 drużyna koszykówki chłopców awansowała do ligi międzywojewódzkiej, gdzie nadal się utrzymuje jako „Międzyparafialny Misyjny Klub Sportowy SOKÓŁ”. Organizował wycieczki turystyczne, pielgrzymki, okolicznościowe zabawy oraz dyskoteki bezalkoholowe. W l. osiemdziesiątych występował jako aktor w Amatorskim Parafialnym Zespole Teatralnym w Łańcucie. Od 1990 r. był członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „SOKÓŁ” Gniazdo w Łańcucie. Był założycielem i liderem Społecznego Stowarzyszenia Popierania Sportu, Kultury i Turystyki oraz Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów. Członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Członek NSZZ „Solidarność” oraz NSZZ „Solidarność Emerytów i Rencistów”. W l. 1994-1998 był radnym Rady Miejskiej w Łańcucie, a w l. 1999-2002 Radnym Powiatu Łańcuckiego. W 2001 r. Podkarpacki Związek Piłki Nożnej w Rzeszowie nagrodził go Srebrną Odznakę za zasługi dla rozwoju piłkarstwa na terenie Województwa Podkarpackiego. W ubiegłym roku za całokształt swojej działalności społecznej został nominowany do Nagrody Starosty Łańcuckiego Statuetki Świętego Michała Archanioła – Patrona Powiatu Łańcuckiego. W 2004 r. otrzymał „Srebrny Krzyż Zasługi”.

opr. R. Kochman
Włodyka Stanisław
ps. Zawisza, ur. 7.05.1892 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Józefa i Julii z d. Gaweł. Uczęszczał najpierw do szkoły powszechnej w Krzemienicy, a od 1907 r. do c.k. Gimnazjum w Łańcucie. We wrześniu 1914 r. wcielony do armii austriackiej. Walczył na froncie karpackim. W maju 1915 r. został ranny i dostał się do rosyjskiej niewoli. W listopadzie 1917 r. wrócił do domu i zdał maturę w łańcuckim gimnazjum. Jesienią 1918 r. wyjechał do Warszawy gdzie ukończył kurs urzędników administracyjnych, a od lipca 1919 r. pracował w Starostwie w Łowiczu, a następnie w Garwolinie. W sierpniu 1920 r. na ochotnika zgłosił się do wojska. Po rozejmie polsko-bolszewickim wrócił do Garwolina i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Awansował na funkcję wicestarosty najpierw w Radzyniu Podlaskim, następnie w Janowie Lubelskim, a od listopada 1935 r. w Węgrowie. Podczas kampanii wrześniowej ewakuowany na wschód. Końcem 1939 r. wraca do Krzemienicy. Jako sympatyk SL włączył się w konspirację. Należał do organizatorów struktur SL „Roch”. Był przewodniczącym Powiatowego Działu Planowania, uczestniczył w tajnym nauczaniu. Został Powiatowym Delegatem Rządu w Łańcucie. Od lipca do września 1945 r. pełnił obowiązki wicestarosty łańcuckiego. W październiku 1946 r. otrzymał nominacje na starostę łańcuckiego. Od kwietnia 1947 r. przeniesiony na stanowisko radcy Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Po roku pracy został zwolniony ze służby państwowej i zaczął pracować w spółdzielczości. Od 1951 r. pracuje w łańcuckim Rejonie Lasów Państwowych. W 1958 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Odzyskania Niepodległości. Zmarł 24.10.1973 r. w Łańcucie i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939-1956 Kraków 1997 r. t. 2 opr. J. Rzepka
Wodecki Ernest
kpt. ps. Jan, Kruczek, Szpak, ur. 11.06.1904 r. w Gołkowicach (pow. Wodzisław Śl.) Syn Jana i Tekli z d. Czarnota. Od 1912 r. do 1918 r. uczęszczał do szkoły ludowej w Gołkowicach. Od 1918 r. do 1920 r. pracował jako uczeń kowalski, potem jako górnik w Kopalni Węgla Kamiennego „Emma” w Radlinie. W 1923 r. wstąpił ochotniczo do WP. Wcielony do 4 psp w Cieszynie. W 1924 r. przeniesiony do 3 psp w Bielsku, gdzie ukończył w stopniu kpr. pułkową szkołę podoficerską. Od 1925 r. pozostał w wojsku jako podoficer nadterminowy potem zawodowy. Ukończył w Chełmnie kurs Szkoły Podoficerskiej dla Podoficerów Zawodowych. Awansował do stopnia plut., potem sierż. sł. st. piechoty. Władał biegle językiem niemieckim i rosyjskim. Naukę kontynuował w bielskim gimnazjum, gdzie jako ekstern zdał w 1930 r. maturę. Od września 1930 r. do sierpnia 1933 r. przebywał w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Promowany na stopień ppor. sł. st. piechoty 15.08.1933 r. z przydziałem do 60 pp w Ostrowie Wlk., na stanowisko d-cy plutonu. Do stopnia por. awansowany 19.03.1937 r. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodzi kompanią 60 pp. Uczestniczył w walkach z wrogiem na szlaku bojowym pułku. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Gołkowic, gdzie jako oficer WP został aresztowany przez gestapo i uwięziony w Rybniku. Dzięki staraniom rodziny wiosną 1940 r. został zwolniony warunkowo. Zagrożony ponownym aresztowaniem wyjechał do GG. W Krakowie nawiązał kontakty konspiracyjne z ZWZ. Skierowano go wówczas do Inspektoratu Rejonowego ZWZ Przemyśl. Od kwietnia 1940 r. do lipca 1940 r. oficer broni w sztabie inspektoratu przemyskiego ZWZ, potem do grudnia 1940 r. zastępca k-dta obwodu ZWZ Jarosław, a od stycznia 1941 r. do marca 1943 r. k-dt Obwodu ZWZ/AK Jarosław. Aktywny konspirator. Zorganizował struktury terenowe obwodu oraz sztab obwodu. Inicjował prowadzenie akcji dywersyjno-sabotażowych na podległym terenie. Awansowany w konspiracji AK do stopnia kpt. sł. st. 3.05.1943 r.. Zagrożony aresztowaniem przeniesiony w kwietniu 1943 r. do sztabu inspektoratu przemyskiego. Od sierpnia 1943 r. do maja 1944 r. komendant Obwodu AK Łańcut. Organizator i d-ca OP AK. W dniu 28.06.1944 r. dowodził oddziałem AK „Prokop” w walce z wrogiem w okolicach Szyszkowa. W czasie walki zostaje ciężko ranny. Ewakuowany przez swoich żołnierzy z pola walki na kwaterę do Kuryłówki, gdzie 30.06.1944 r. zginął w walce z kałmukami w służbie niemieckiej. Pochowany na cmentarzu w Kuryłówce. Po wojnie ekshumowany i pochowany na cmentarzy parafialnym w Łańcucie. Pośmiertnie awansowany przez KG AK do stopnia mjr-a i odznaczony KW. Należał do grona wybitnych żołnierzy konspiracji niepodległościowej na terenie Podokręgu AK Rzeszów.

"BCh na Rzeszowszczyźnie - wspomnienia” W. Wilbik - Jagusztynowej, T. Łaszczewski, opr. J. Rzepka
Wojnar-Baran Barbara
ur. 1.09.1959 w Łańcucie, córka Jana i Marii z d. Gdula. Absolwentka Technikum Spożywczego w Rzeszowie. Wyczynowo trenowała lekkoatletykę, sprint i skok w dal. W Resovii Rzeszów w latach 1974-1987 i Stali Mielec w 1988 r. wychowanka trenera Ryszarda Marszałka, podopieczna trenera Janusza Mazura. Pięciokrotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych 1977-1981. Mistrzyni kraju w skoku w dal w 1980 i czterokrotna wicemistrzyni Polski w hali: w skoku w dal w latach 1978-1980 i biegu 60 m pł. w 1986 r. z rekordem życiowym w skoku w dal - 6.61 cm (28 maja 1980 r. w Grudziądzu). Uczestniczka Uniwersjady w Meksyku w1979 r. gdzie wraz z koleżankami (L. Langer, D. Perka, A. Włodarczyk) zajęła 5 m. w sztafecie 4 x 100 m oraz 13 m. w finale skoku w dal z wynikiem 6.09 cm. Ponadto zajęła 5 m. w finale skoku w dal 6.22 cm, podczas mistrzostw Europy juniorów w Doniecku w 1977 r. Działaczka sportowa. Olimpiada Moskwa 1980 , skok w dal - 7 m. w grupie B elim. z wynikiem 6.44 (min. kwalifik. 6.50), w finale 11 miejsce z wynikiem 6.33. (zw. Rosjanka Kołpakowa z wynikiem 7.06).

Głuszek, Leksykon 1999, s. 152; Pawlak, Olimpijczycy, s. 26; Łojewski, Mecze kobiet , s. 19; Kurzyński, Mecze kobiet 1979-2002; MP kobiet 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Wyniki HMP 1933-2002 (oprac. niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 200, 246; Poznajmy ich bliżej, Z Łańcuta w świat, "Lekkoatletyka", 1980, nr 3, s. 27-28; USC Łańcut, AU 1061/1959.
Wojnar Ignacy
ur. 1913 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Działacz ruchu ludowego: najpierw Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici", a następnie Stronnictwa Ludowego i Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Edukację polityczną pogłębił w Uniwersytecie Orkanowym w Gaci Przeworskiej. Po służbie wojskowej w Brzeżanach w latach 1935-1937 podjął pracę w Spółdzielni Mleczarskiej i w Kasie Stefczyka w rodzinnych Białobrzegach. W Warszawie ukończył Szkołę Spółdzielczą i Kurs Spółdzielczości, a na praktykę podjął w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Ostrowcu Świętokrzyskim. Tam został zmobilizowany i walczył w wojnie obronnej w okolicach Jarosławia, Lwowa i Tarnopola, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Uciekł z transportu i powrócił do Białobrzegów. W czasie okupacji członek w organizacji "Rochu", w 1940 r. kolporter gazety "Podorywka". W sierpniu 1944 r. został wybrany członkiem Zarządu i kierownikiem Powiatowej Spółdzielni Handlowej Łańcucie. Od 26.04.1945 r. członek nowo powołanej Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie, a także współorganizator i członek miejscowej Spółdzielni Zdrowia, która jako jedyna w kraju zorganizowała Szpital Spółdzielczy. W 1949 r. przeszedł do pracy do Zarządu Wojewódzkiego Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Rzeszowie i podjął studia magisterskie na Akademii Handlowej w Krakowie. W latach 1959-1977 przewodniczył Zarządowi Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. Przez wiele lat prezesował PK ZSL, a w latach 1967-1976 sekretarz Rejonowego Komitetu ZSL w Łańcucie. Budowniczy „Domu Chłopa w Łańcucie, autor wielu artykułów publikowanych w prasie ludowej. Członek komisji historycznej ZG ZMW „Wici”, członek Stowarzyszenia Uniwersytetów Ludowych. Wyróżniony wieloma odznaczeniami partyjnymi i państwowymi. Zmarł 13.12.1988 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

I. Wojnar „Zielony Sztandar”- 1974 r. opr. J. Kubicki
Wojnar Jan
ks. ur. 28.10.1910 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Pelc. Po ukończeniu szkoły powszechnej, kontynuował naukę w Gimnazjum Męskim w Przemyślu. Następnie swe kroki skierował do Seminarium Duchownego także w Przemyślu. W czerwcu 1935 r. z rąk bp. Franciszka Bardy otrzymał święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął w parafii Trześń. Następną placówką były Wrzawy, a w lipcu 1939 r. został przeniesiony do Zarzecza k. Jarosławia. Tam zastała go wojna. Swymi patriotycznymi kazaniami naraził się okupantowi i z końcem czerwca 1941 r. został aresztowany przez jarosławskie gestapo. Po tygodniu „przesłuchań” przewieziony został do krakowskiego więzienia Montelupich i dalszy ciąg tortur i upokorzeń. Dzięki modlitwie i głębokiej wierze po sześciu miesiącach męczarni w dniu 6 grudnia, powrócił do rodziny. W Białobrzegach przebywał bardzo krótko. W obawie przed następnym aresztowaniem, udał się do Trzcieńca (obecnie Ukraina). Po półrocznej rekonwalescencji skierowany został do pracy w Bieszczadach. Od jesieni 1942 r. proboszczował w rozległej parafii Uherce. Praca była trudna i niebezpieczna, najpierw bandy UPA „odwiedzały” plebanię. Po akcji „Wisła” zaczęły się szykany ze strony UB, które oskarżało księdza o współpracę z banderowcami. Przepracował w Uhercach 25 lat. W 1967 r. objął nowa placówkę w Bachórcu, gdzie był duszpasterzem przez 16 lat. Od wakacji 1983 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę, powrócił do Białobrzegów i czynnie włączył się w życie rodzinnej parafii. Jesienią 1986 r. przeniósł się do Korczyny do Domu Księży Emerytów nie zrywając kontaktu z rodzinną wsią i parafią. W Białobrzegach obchodził swe jubileusze kapłańskie: 50-lecia, 60-lecia i 65-lecia posługi Bożej. Zmarł 30.07.2002 r. w krośnieńskim szpitalu, w 92 roku życia i 68 roku kapłaństwa. Pogrzeb odbył się dnia 1 sierpnia w kościele w Białobrzegach, gdzie został pochowany.

J. Rzepka „Parafia Białobrzegi” (mps)
Wojnar Józef
ks. ur. 11.03.1932 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Salomei z d. Kiełb. Do szkoły podstawowej i gimnazjum ogólnokształcącego uczęszczał w Żołyni, a ukończył w Poznaniu. W 1950 r. wstąpił do Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, powołanego przed II wojną światową dla podtrzymania wiary i kultury polskiej na obczyźnie. Po ukończeniu nowicjatu odbył studia filozoficzne i teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego (1951 – 1958). Dnia 20.04.1958 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Katedrze Piastowskiej w Poznaniu. W latach 1958 – 1959 pracuje w Gryficach, następnie prokuratorem seminarium w Poznaniu (1960 – 1961), wikariuszem w Goleniowie i Szczecinie (1962 – 1963). W styczniu 1964 r. udał się na misje do Brazylii do duszpasterstwa w Dom Feliciano, Rio Grande do Sul. Rok później otrzymał nominację na proboszcza tejże parafii, gdzie duszpasterzował do 1981 r. W latach 1981 – 1990 proboszczem w parafii Aurea, diecezja Erexim, Rio Grande do Sul. Od 1990 do 1996 r. pełnił funkcję prowincjała księży chrystusowców prowincji południowo amerykańskiej z siedzibą w Kurytybie. W latach 1996 był proboszczem parafii Benedito Novo, Santa Catarina. We wrześniu 1998 został mianowany proboszczem w Quedas do Iguacu w stanie Parana. Parafia w swej strukturze stanowi zlepek narodowościowy, w którym 50% stanowią Brazylijczycy polskiego pochodzenia. Oprócz aktywnej działalności społecznej zajmuje się również pracą naukową. Nostryfikował dyplom filozofii na Uniwersyteciew Passo Fundo. Odbył również studia podyplomowe w zakresie języka i kultury polskiej na Uniwersytecie Federalnym w Kurytybie. Od 1993 roku jest członkiem Instytutu Historyczno – Geograficznego i Etnograficznego Parany w Kurytybie. Przez wiele lat prowadził cotygodniowe audycje w języku polskim w Radio Gaurami. W dowód uznania za swoją pracę otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Dom Feliciano, oraz Srebrny Medal Zasługi od Rządu Stanowego Rio Grande do Sul.

„Fakty i Realia” nr 10/08/1999 r. Żołynia
Wojnar Józef
płk, ur. 21.04.1920 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Marii z d. Kondel. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Białobrzegach, kontynuował siódmą klasę w szkole w Kosinie. Żołnierz 39 pułku piechoty 24 dywizji Armii Krajowej, rzeszowskiego podokręgu AK. Końcem września 1944 r. zostaje aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. W śledztwie, początkowo w Łańcucie i następnie w Rzeszowie, nie przyznał się do żadnej nielegalnej działalności po wkroczeniu Armii Czerwonej. W dniu 6 listopada 1944 r. został odprowadzony, pod strażą, wraz z czterdziestoma innymi więźniami do punktu werbunkowego organizowanej wówczas w Rzeszowie 10 dywizji piechoty. Jako żołnierz II Armii WP brał udział w wojnie, uczestnicząc w ciężkich walkach w Łużycach, w ramach tak zwanej Operacji Berlińskiej. Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej i pracował w różnych jednostkach, pełniąc kolejno funkcje od dowódcy plutonu – poprzez kolejne szczeble dowodzenia – aż do stanowiska szefa sztabu dywizji pancernej. Po zakończeniu wyższych studiów w Politechnice Wrocławskiej i po kursie podyplomowym w Wojskowej Akademii Technicznej uzyskałem kwalifikacje projektanta systemów informatycznych w dziedzinie dowodzenia i logistyki. Od 1969 aż do 1986 r. kierował zespołem informatyków, kiedy to przeszedł na emeryturę po 43 latach służby. Osobiście pracował nad komputeryzacją systemów logistycznych wojska w ramach zadania realizowanego przez zespół, złożony z pracowników naukowych Instytutu Ekonomiki Wojska. Od dwudziestu lat mieszka w Białobrzegach.

J. Rzepka „Białobrzeżanie” (mps)
Wojnar Krzysztof
st. kpt., ur. 13.01.1960 r. w Łańcucie. Mieszkał w Dębinie. Syn Stanisława i Alicji z d. Frączek. Wykształcenie wyższe (administracja i zarządzanie). Technik pożarnictwa; od 01.01.1999 r. zastępca Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Łańcucie. W latach 1983-1998 prowadził sprawy kontrolno-rozpoznawcze i operacyjne, nad którymi obecnie sprawuje nadzór merytoryczny. Wielokrotnie skutecznie kierował trudnymi działaniami ratowniczymi na terenie powiatu łańcuckiego. W sierpniu 1992 r. brał udział w gaszeniu pożaru w okolicach Kuźni Raciborskiej. Był pomysłodawcą i współautorem (jednego z pierwszych w Polsce), utworzonego w 2000 roku Centrum Powiadamiania Ratunkowego. Wielokrotnie był pomysłodawcą i organizatorem przedsięwzięć związanych z popularyzacją i promowaniem ochrony przeciwpożarowej na terenie powiatu łańcuckiego. Przy współpracy z jednostkami Ochotniczych Straży Pożarnych i innymi instytucjami pomógł wyposażyć w samochody i sprzęt ratowniczo-gaśniczy JRG PSP oraz jednostek OSP działających w powiecie. Zaangażowany także w organizację systemu szkolenia OSP. Organizator narad i spotkań poświęconych bezpieczeństwu na terenie powiatu. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

opr. R. Kochman
Wojtowicz Wit Karol
ur. 3.10.1953 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Otylii z d. Gdula. W 1972 r. ukończył I LO w Łańcucie. Jest absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ukończył Wydział Nauk Humanistycznych na kierunku historia sztuki w 1982 r.. Od końca 1973 r. był związany ze środowiskiem młodych ludzi w Kole Naukowym Historyków lubelskim oddziałem „Więzi” oraz duszpasterstwa dominikańskiego. W l. 1974-1976 był członkiem Sceny Plastycznej Teatru Akademickiego KUL. W 1975 r. był działaczem sekcji kultury I studenckiego niezależnego samorządu: Komisji Porozumiewawczej Stowarzyszeń Akademickich KUL (powstałej po zlikwidowaniu w 1973 r. ZSP). W l. 1978–1980 pracował w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. Od maja 1980 r. został pracownikiem merytorycznym Muzeum-Zamku w Łańcucie. Jesienią 1980 r. był współzałożycielem KZ „S” w Muzeum-Zamku w Łańcucie, wiceprzewodniczącym MKK „S” w Łańcucie. Od grudnia 1990 r.został dyrektorem Muzeum-Zamku w Łańcucie. W l. 1990-2006 był radnym Miasta Łańcuta. Od 1992 r. jest członkiem International Council of Museums, członkiem International Council on Monuments and Sites, Członkiem Rady Muzeum w Wilanowie, Kozłówce, Lublinie, Pszczynie, Rzeszowie i Przemyślu, członkiem Rady ds. Muzeów przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 1996 r. został wyróżniony Złotą Odznaką za Opiekę nad Zabytkami; w 1998 był laureatem za rok 1997 w kategorii Osobowość Roku; w 1999 Osobowość Roku za rok 1998 Województwa Podkarpackiego; w 2001 został uhonorowany odznaką Zasłużony Działacz Kultury; w 2008 r. odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2010 r. otrzymał srebrny medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.

opr. J. Rzepka wg M. Stręk, www.encyklopedia-solidarnosci.pl
Wojtyna Paulin
art. rzeźbiarz, ur. w 1913 w Korniakowie Płd. (pow. łańcucki). Absolwent gimnazjum w Łańcucie. Od 1929 r. aktywny członek Związku Młodzieży Wiejskiej w Białobrzegach. W 1930 r. był Kierownikiem Spółdzielni Ubraniowej w Łańcucie założonej przez ZMW powiatu łańcuckiego. Artysta rzeźbiarz nie doceniony przez Kraków na miarę swojego talentu o bogatym dorobku artystycznym. Oprócz rzeźby, para się również malarstwem, konserwacją dzieł sztuki, nie mówiąc o niejako prywatnie uprawianej poezji. Do tego należy dodać wiele lat pracy pedagogicznej w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, działalność popularyzatorskiej, upowszechnieniowej. Mieszka w Krakowie.

J. Rzepka „Białobrzeżanie” (mps)
Wojtyna Władysław
ur. 07.11.1930r. w Białobrzegach. Syn Ignacego i Emilii z d. Konickiej. Uczeń Szkoły Powszechnej w Białobrzegach w latach 1937 – 1944. Jest cymbalistą znanym w całej Polsce. Jego ojciec był znakomitym skrzypkiem, a sztukę gry na cymbałach posiadł od swojego wuja, który grał na tym instrumencie. W latach 1977 – 2005 grał w kapeli „Budy Łańcuckie” i jednocześnie w kapeli Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie (1975 – 2000). Aktywnie uczestniczy w corocznych Spotkaniach Cymbalistów, które odbywają się w WDK w Rzeszowie oraz Przeglądach Kapel Ludowych w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Często koncertuje na własnoręcznie wykonanych cymbałach. Jego instrumenty uświetniają występy znanych zespołów, m.in. Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Ponadto udziela lekcji gry na cymbałach. 28.04.2004r. w Teatrze Wielkim w Warszawie na koncercie „Muzyka źródeł”, który inaugurował wejście Polski do Unii Europejskiej rozpoczął koncert wykonując solo na cymbałach. Znamienici goście z kraju i z zagranicy usłyszeli m.in.: „Odę do radości”, „Nie wypędzę bydła z rana”. Mieszka w Biało-brzegach.

opr. Zofia Antosz
Wojtyna Jan
płk dypl. inż. ur. 10.04.1949 r. w Korniakowie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Stanisławy z d. Kojder. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Budach Łan. w 1963 r. podjął naukę w I LO w Łańcucie. W 1967 r. po ukończeniu liceum skierował swe kroki do WSzOŁ w Zegrzu. Od 191973 r. w służy JW. 9 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie. W latach 1977-1980 w Akademii Sztabu Generalnego W Warszawie kierunek łączność dowódczo sztabowa. Od 1980 r. w dowództwie 9 DDZ w Rzeszowie. W latach 1984-1988 dowódca JW. 3514 w Rzeszowie. W latach 1988-1989 kierownik Studium Wojskowego WSP w Rzeszowie. Roczne studia Akademii Narodowej. W latach 1989-1994 Komendant Garnizonu w Rzeszowie. W latach 1994-2003 pełnił funkcję Wojskowego Komendanta Uzupełnień w Rzeszowie. Od 1.10.2003 r. Wykładowca i Kierownik Biura ds. Przysposobienia Obronnego Studentów działającego przy Politechnice Rzeszowskiej i obejmującego dodatkowo swym zasięgiem również studentów Uniwersytetu Rzeszowskiego, Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu, Wyższej Szkoły Zarządzania w Rzeszowie oraz Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie. Biuro to kwalifikuje studentów i koordynuje wszelkie sprawy związane z przysposobieniem obronnym, w tym również odbywanie służby wojskowej.

opr. J. Rzepka
Woś Augustyn
prof. dr hab. ur. 29.11.1932 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Studia Szkoła Główna Planowania i Statystyki w W-wie w 1956 r. Doktorat obroniony w 1961 r. habilitacja w 1964 r. prof. nadzwyczajny w 1971 r., prof. zwyczajny w 1975 r. Asystent i adiunkt na SGPiS w latach 1952-1964. Pracownik UMCS w Lublinie w latach 1964-1974. Dyrektor Instytutu Polityki i Planowania w latach 1964-1974. Od 1974 r. dyrektor Instytutu Ekonomii Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w Warszawie. Członek zespołu doradców naukowych Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Kierownik Katedry Agrobiznesu w SGH. Członek Komitetu Ekonomiki Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk. Członek wielu organizacji międzynarodowych. Autor ponad 260 publikacji naukowych w kraju i za granicą. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in. Krzyż Kawalerski i Oficerski Odrodzenia Polski. Mieszka w Warszawie.

Kto jest kim w Polsce, opr. J. Kubicki
Wróblewski Jan
ur. 12.06.1909 r. w Przemyślu. Syn Mieczysława i Seweryny z d. Lew-kowicz. Pedagog, ukończył Seminarium Nauczycielskie w Przemyślu, Wyższy Kurs Nauczycielski w Poznaniu ( wf, muzyka, śpiew) oraz zaoczne studia w Warszawie (pedagogika). Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1930 r. W l. 1930-1931 w SP w Hucisku, 1931-1933 w SP w Pantalowicach, 1934-1936 w SP w Hadlach k/Kańczugi. W l. 1936-1974 pracował w SP w Żołyni. W cza-sie okupacji hitlerowskiej brał udział w Tajnym Nauczaniu. W l. 1939-1954 oraz 1966-1974 pełnił funkcję kierownika szkoły. W l. 1954-1966 był z-cą dyrektora Jedenastoletniej Szkoły Ogólnokształcącej Stop-nia Licealnego. Współorganizator i nauczyciel Prywatnego Gimnazjum i Liceum GRN w Żołyni w l. 1945-1947. Założyciel i kierownik Średniej Szkoły Zawodowej (rolniczej) działającej w latach 1946-1950, a od 1958 roku Szkoły Przysposobienia Rolniczego. W 1954 r. założył i prowadził zespół muzyczny mandolinowy. Z jego inicjatywy w 1964 r. powstało przy szkole Społeczne Ognisko Muzyczne w Żołyni i jego Filia w Rakszawie. Był organizatorem licznych wycieczek turystyczno-krajoznawczych, a w okresie zimowym prowadził „Uniwersytet dla rodziców”. Dużo pracował społecznie na rzecz oświaty i środowiska. Był radnym GRN, inicjował budowę szkoły i przedszkola w Żołyni Dolnej, a potem nowego budynku dla LO. Przez cały okres pracy zawodowej należał do ZNP i pełnił w nim różne funkcje: sekretarza, prezesa ogniska, członka Zarządu Powiato-wego. Za swoją sumienną pracę był wielokrotnie nagradzany przez władze szkolne. Najważniejsze z otrzymanych przez niego wyróżnień to: Nagroda Kuratora w 1972 r. i Nagroda Ministra I stopnia w 1973 r. Po przejściu na emeryturę w 1974 r. zamieszkał wraz z żoną w Jarosławiu. Zmarł w sierpniu 1981 r. w szpitalu w Krakowie. Został pochowany w Jarosławiu.

oprac. Andrzej Wróblewski
Wyczarski Kazimierz Antoni
ur. 05.06.1945 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mariana i Marii z d. Szajer. Wykształcenie średnie, zawód – technik budowlany. W latach 1973-2008 był pracownikiem Urzędu Gminy Markowa (inspektor ds. inwestycji oraz dróg). W tym okresie zmodernizowano wiele dróg gminnych, utwardzono drogi do pól oraz wybudowano pod jego nadzorem wiele obiektów użyteczności publicznej. Wraz z powstaniem Towarzystwa Przyjaciół Markowej aktywnie uczestniczy w jego działalności oraz rozwoju; od 1992 r. członek zarządu Towarzystwa; od 2001 r. pełni funkcję przewodniczącego. W tym czasie powstały nowe obiekty – dom wycieczkowy i kuźnia, wzrosła też liczba zwiedzających Zagrodę. Posiada wiele odznaczeń: „Złoty Krzyż Zasługi”, „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

opr. J. Kilian