nauczyciel, ur. 25.11.1914 r. w Szatmar w Czechach. Syn Leopolda i Stefanii z d. Papp. W 1935 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Samborze. Podjął pracę w Towarzystwie Szkolnictwa Ludowego we Lwowie w charakterze kierownika świetlicy. Prowadził zajęcia w okolicznych miejscowościach, m.in.: przygotowywał młodzież do egzaminu do klasy siódmej, prowadził orkiestrę dętą. W roku 1939 rozpoczął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Krasiczynie. Po trzech latach objął kierownictwo nad szkołą w Pieczychwostach. W roku 1944 wraz z uciekinierami ze wschodu przybył do Krzemienicy. Po dwóch latach pracy w miejscowej szkole przenosi się do Handzlówki. W 1950 r. ukończył dwuletni Wyższy Kurs Nauczycielski z geografii i śpiewu. W 1952 r. opuścił Handzlówkę i objął kierowanie Szkołą Podstawową Nr 2 w Białobrzegach. Inspektor Oświaty w Łańcucie w latach 1960-1966, a także jako kierownik Sekcji Metodyki przy Kuratorium w Rzeszowie. Pracował także na godzinach w Szkole Podstawowej Nr 1 i w miejscowej Szkole Muzycznej. W 1971 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Łańcucie. Oprócz pracy zawodowej aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miejscowości gdzie mieszkał. Oddawał się pasji geografii, muzykowania i malowania. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 25.12.2007r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 14.04.1914 r. w Żółkwi, obecnie Ukraina. Córka Leona i Marii Bazylewiczów. W 1938 r. ukończyła Państwowe Żeńskie Seminarium Nauczycielskie we Lwowie. W 1939 r. przeniosła się wraz z mężem do Krasiczyna (pow. przemyski), gdzie pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej, następnie przez trzy w szkole w Pieczychwostach (pow. żółkiewski). W roku 1944 wraz z uciekinierami ze wschodu zatrzymali się w Krzemienicy. Po dwóch latach pracy w miejscowej szkole przenieśli się do Handzlówki. W 1952 r. opuścili Handzlówkę i objęli kierowanie Szkołą Podstawową Nr 2 w Białobrzegach. Od 1960 r. samodzielnie kierowała białobrzeską szkołą do 1970 r., przeszła na emeryturę ucząc jeszcze przez dwa lata j. polskiego. W 1970 r. zamieszkała w Łańcucie. Będąc już na emeryturze żywo interesowała się sprawami wsi i jej wychowanków. Otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień państwowych i resortowych. Zmarła 22.07.2005 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 21.IV.1903 r. w Myślenicach z d. Gorgoń . Po ukończeniu Szkoły Ludowej w Krakowie-Zwierzyńcu, dalszą naukę rozpoczęła w 1920 r. w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krakowie, które zakończyła egzaminem dojrzałości w 1923 r. Szkoła ta przygotowała ją do pracy w szkolnictwie. Wiadomości z zakresu ogrodnictwa uzupełnia na kursie ogrodniczym przy Studium Rolniczym w Krakowie, a później w Głównej Szkole Gospodarczej w Snopkowie k. Lwowa. Absolwenci otrzymywali tytuły inżyniera oraz uprawnienia do nauczania w szkołach rolniczych.Od 1.09.1926 r. po ukończeniu szkoły została zaangażowana przez Wydział Powiatowy w Łańcucie jako nauczycielka hodowli i rolnictwa w Szkole Gospodyń w Albigowej, gdzie jej siostra pełniła funkcję kierowniczki. Z tą chwilą Teofila Gorgoń opuszcza Albigową i rozpoczyna pracę w innej szkole rolniczej, a kierownictwo szkoły w Albigowej przejmuje Stefania Żurawska również nauczycielka ze Snopkowa. Anna Gorgoń uczestniczyła w zebraniach Kółka Rolniczego, Koła Hodowców Bydła gdzie wygłaszała odczyty i referaty głównie na tematy hodowlane. Prowadziła też dokształcanie młodzieży w ramach Przysposobienia Rolniczego, zakładając poletka pod uprawę buraków pastewnych, kukurydzy, soi oraz pracą z wychowem prosiąt, cieląt i królików. Efekty tych prac można było oglądać na organizowanych co roku wystawach konkursowych w Albigowej i w Łańcucie. W 1933 r. założyła rodzinę wychodząc za mąż za Władysława Albigowskiego. Nowe obowiązki nie przeszkodziły jej w dalszej pracy w szkole i pracy społecznej. Po założeniu Koła Albigowiaków w 1933 r. została powołana jako stały wiceprezes. W latach 30-tych kieruje Stowarzyszeniem Katolickim Kobiet w Albigowej. Wybuch wojny powoduje przerwanie nauki w Szkole Gospodyń. Przerwa trwała do 1942 r. Pierwszy po wojnie rok szkolny rozpoczął się dnia 3.o1.1945 r., powierzono jej zadanie organizacji szkoły i przeprowadzenie wpisów. W 1958 r. Anna Albigowska przeszła na emeryturę. Zajęła się pracą odtworzenia zaginionej w czasie wojny kroniki parafii Albigowa. Kronika zawiera wiele ważnych faktów historycznych. Zmarła 13.VIII.1985 r. i została pochowana na cmentarzu w Albigowej. Za pracę pełną zaangażowania społecznego i zawodowego odznaczona została w 1983 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i orderem “Zasłużonej Matce”.

ur. 28.04.1901 r. w Albigowej pow. łańcucki. Córka Andrzeja Albigowskiego i Wiktorii Szajer. Po śmierci męża kontynuowała dzieło rozpoczęte przez Władysława Bałucińskiego, prowadziła przez jakiś czas dalej restaurację i przy niej hotel. W 1938 r. wyszła ponownie za mąż za majora Wojska Polskiego Antoniego Nidethala (Niedenthala). Niedługo potem restaurację Bałucińskich prowadził Franciszek Janusz, bowiem Antonina Nidentalowa zajęła się więcej rodziną, w tym dwojgiem dzieci ze swojego drugiego małżeństwa, synem Jackiem i córką Marią. Po wojnie restaurację tą nazywano powszechnie i częściej „U Janusza” niż „Bałucińskich”. Antonina Wanda z Albigowskich primo voto Bałucińska duo voto Nidentalowa zmarła w Łańcucie 22.02.1972 roku.

prof., ur. w 1868 r. w Warszawie. Syn Władysława Anczyca, znanego pisarza. Szkoły niższe średnie ukończył w r. 1885 w Krakowie. W 1889 r. ukończył Politechnikę Lwowską na wydziale budowy maszyn. Po odbyciu praktyki warsztatowej w fabryce Twerdy`ego w Bielsku i służby wojskowej w austriackiej marynarce wojennej otrzymał w 1891 r. asystenturę przy katedrze technologii mechanicznej Politechniki Lwowskie. Kursy i praktyki odbywał kolejno w Wiedniu, Bielsku i na Morawach. W 1893 r. osiadł w Rakszawie koło Łańcuta, gdzie prowadził budowę nowo założonej Krajowej Szkoły Sukienniczej i przez 10 lat był jej kierownikiem. Równocześnie przeprowadził budowę fabryki sukna i koców „Rakszawa”, będąc zarazem jej technicznym dyrektorem. W 1898 r. odbył podróż naukową do Austrii i Niemie. Doktoryzował się na Politechnice Lwowskiej na podstawie pracy: O wyznaczaniu włókien mniejwartościowych w tkaninach wełnianych. Od 1903 r. przez 5 lat był profesorem technologii mechanicznej w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1907 r. habilitował się na Politechnice Lwowskiej na podstawie pracy: Doświadczenia nad folownością wełny. Udał się do Berlina na studia. Po powrocie do kraju w 1908 r. objął zastępstwo katedry technologii mechanicznej, a w 1909 r. został mianowany zwyczajnym profesorem tego przedmiotu. W latach 1914-1915 pełnił funkcję dziekana wydziału budowy maszyn i wiceprezesa Komisji egzaminacyjnej. W r. 1915/1916 został rektorem Politechniki Lwowskiej. W 1923 r. został mianowany członkiem przybranym, a w 1924 r. członkiem czynnym Polskiego Towarzystwa Naukowego we Lwowie; członkiem 1923 r. członkiem czynnym Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Za zasługi na polu nauki i pracy obywatelskiej otrzymał w r. 1923 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł nagle w 1927r.

ur. 26.02.1935 r. w Piszczu (Kresy). Dyplom lek. med. uzyskał w 1958 r. w AM w Lublinie. Pracę podjął w 1959 r. w Szpitalu Powiatowym w Łańcucie; gdzie pełnił funkcję ordynatora oddziału. Ponadto pełnił również następujące funkcje: był kierownikiem wydziału zdrowia PPR w Łańcucie; zastępcą dyrektora szpitala ds. lecznictwa, dyrektorem Szpitala powiatowego (później dyr. ZOZ), przez kilkanaście lat przewodniczył Komisji Lekarskiej ds. poboru do wojska; był lekarzem zakładowym JW w Łańcucie. Z jego inicjatywy i pod jego kierownictwem wybudowano nowy budynek Przychodni Obwodowej i budynek administracyjny szpitala. Przez kilka lat przewodniczył ZP PCK w Łańcucie, gdzie uczestniczył w rozwoju honorowego krwiodawstwa. Posiada odznaczenia KKOOP, ZKZ, Odznakę „Za Wzorową Prac w Służbie Zdrowia”, „Zasłużony dla woj. rzeszowskiego”, Złotą Odznakę PCK. Przeszedł na emeryturę i nadal pracuje w przyszpitalnej poradni przeciw żółtaczce.