ur. 12.04.1948 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Józefy z d. Milińskiej. Wieloletni radny Rady Gminy Łańcut; w czasie II kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Rady Gminy Łańcut. W latach 1998-2002 radny Rady Powiatu Łańcuckiego. Przez szereg lat działał w sołectwie Głuchów pracując w społecznych komitetach: telefonizacji, wodociągów i kanalizacji. Przewodniczący Rady Szkoły i Gimnazjum Publicznego nr 1 w Łańcucie. Z jego inicjatywy został wybudowany w LKS „Głuchowianka” stadion z zapleczem. Ławnik Sądu Rejonowego i Okręgowego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Głuchowie.

ur. 07.11.1901 r. w Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Piela. Od najmłodszych lat zainteresowania swe skierował na garncarstwo. Sam dochodził do perfekcji w tym co robił, jego twórczość, wytwory cieszyły się dużym uznaniem i zainteresowaniem. W Polsce Ludowej był członkiem Spółdzielni "Przemysłu Ludowego" w Leżajsku. Uczestnik i laureat wielu konkursów sztuki ludowej, m. in. nagrody im. Oskara Kolberga. Jego wyroby garncarskie i rzeźbę ceramiczną zakupiło do swych zbiorów wiele muzeów: Rzeszów, Kraków, Warszawa i in. Zmarł 15.01.1987 r. w Medyni i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

gen., ur. 11.10.1960 r. w Grodzisku Dolnym (pow. leżajski). Syn Stanisława i Marii z d. Bechta. W 1980 r. ukończył Technikum Elektroniczne w Przemyślu. W 1985 r. ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie oraz Uniwersytet Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (1987). Przez 5 lat kierował Referatem Ruchu Drogowego w Komendzie Rejonowej Policji w Łańcucie. W l. 1990 - 1998 był Zastępcą Komendanta Rejonowego Policji w Łańcucie, potem przez rok kierował Komendą Powiatową Policji w Leżajsku. W 1999 r. został powołany na stanowisko I Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie. Od 1990 r. współpracuje ze strukturami Ochotniczych Straży Pożarnych w zakresie przeciwdziałania klęskom żywiołowym oraz profilaktyce przeciwpożarowej. Od 2005 r. pełni funkcję wiceprzewodniczącego zespołu realizującego założenia Rządowego Programu „Razem Bezpieczniej”. W kwietniu 2008 r. objął stanowisko Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie. W sierpniu 2010 r. został mianowany na stopień generała. Należy do Stowarzyszenia Honorowych Podhalańczyków przy 21 Brygadzie Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie. W 2010 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Leżajska. Mieszka w Budach Łańcuckich.

ur. 4.03.1918 r. w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1937 r. rozpoczął służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Komorowie – Ostrowii Mazowieckiej. Po klęsce wrześniowej 1939 r. aktywnie włączył się w ruch konspiracyjny. Awansował do stopnia porucznika. Był adiutantem i oficerem organizacyjnym Inspektoratu AK w Przemyślu. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych i akcjach podejmujących zrzuty lotnicze. Dwukrotnie aresztowany przez sowietów w listopadzie 1944 r. i styczniu 1945 r. Zmarł w Łańcucie 20.03.2001 r.

ur. 05.04.1946 r. w Zięblicach (pow. Kazimierza Wielka). Syn Józefa i Marianny z d. Buska. Nauczyciel filologii rosyjskiej, absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie; studia podyplomowe z zarządzania oświatą i bibliotekarstwa; instruktor sportu w zakresie lekkiej atletyki i tenisa stołowego.W latach 1974-2008 nauczyciel w Szkole Podstawowej w Medyni Głogowskiej; w latach 1991-1999 dyrektor tamtejszej szkoły. Radny i Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2002, Radny i Członek Zarządu Gminy Czarna w latach 1990-1998. odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Medyni Głogowskiej.

dr, ur. 24.01.1941 r. w Beresteczku (pow. Horochów). Syn Kazimierza i Ireny z d. Łaszczewskiej.. Absolwent Politechniki Szczecińskiej (mgr inż.-ekonom.) i Politechniki Warszawskiej (mgr inż. mech.). W latach 1954-1956 założyciel i przywódca młodzieżowej organizacji antysowieckiej „ANTYS” w Łancucie. Sądzony za tę działalność od 11 do 15.07.1958 w Rzeszowie. Prawicowy działacz studencki, w latach 1980-1981 był jednym z organizatorów „Solidarności” na Akademii Rolniczej w Lublinie. Społecznik, w 1994 r. doprowadził do reaktywowania Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej. Dzięki jego inicjatywie na ścianie budynku „Gwiazdy” przy ul. Danielewicza umieszczono tablicę upamiętniającą setną rocznicę założenia Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda”. Od lutego 1994 r. do kwietnia 1995 r. jako prezes zarządu Kongregacji opracował model pracy organizacji: wspierającej rozwój przedsiębiorczości. Organizował różne imprezy i akcje charytatywne. Wspierał łańcuckie koło Polskiego Związku Niewidomych, dokonał opracowania redakcyjnego wierszy niewidomej poetki Reginy Schönborn i dopomógł w wydaniu zbioru jej poezji pt. „Po prostu róża”. Doprowadził do wznowienia wydawania niezależnego miesięcznika regionalnego pt.: „Gazeta Łańcucka” i podjął się jego redagowania. Był redaktorem naczelnym „Gazety Łańcuckiej” w latach 1994-1995, 1996-1997, 2002-2003 oraz przygotował redakcyjnie i organizacyjnie wydanie księgi pamiątkowej „Archiwum Gazety Łańcuckiej 1994-2002”, z okazji ukazania się 100 numeru tego pisma. Jest autorem ponad 500 tekstów i artykułów opublikowanych na łamach „Gazety Łańcuckiej Publikował w wielu mediach krajowych i zagranicznych. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2002 i wiceprzewodniczący Komisji Zdrowia, Rodziny i Pomocy Społecznej oraz Członek Rady Społecznej przy SP ZOZ w Łańcucie. W latach 2002-2006 był ławnikiem w łańcuckim Sądzie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych i prezesem Rejonowej Rady Ławników w Łańcucie. Autor pozycji: Miłości plonowanie (1998), Ludzie Sybiru - Maria z Sykstuskiej 19” (2006), Krzyż Wołynia 1943. Laureat 3 nagród Ministra, srebrny i złoty (nie przyjęty od komunistycznych władz) Krzyż Zasługi, „Medalu Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Lublinie.

art. rzeźbiarz, ur. 13.08.1895 r. w Kosienicach k/ Przemyśla. Syn Marcina i Józefy z d. Słowik. Jeszcze w 1895 r. Glacowie przenieśli się do Łańcuta. Ojciec miał zdolności rzeźbiarskie i w wolnych chwilach wykonywał figurki w drewnie. W jego ślady poszedł dorastający Władysław, na talent którego zwrócił uwagę ówczesny proboszcz łańcucki ks. Emil Zauderer. Za jego namową po ukończeniu szkoły powszechnej chłopca wysłano do Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Nauki w Zakopanem nie ukończył — musiał ją przerwać z powodu choroby i w 1913 r. wrócił do Łańcuta. W latach 1913-1914 Władysław Glac należał do łańcuckiej Polowej Drużyny „Sokoła”, Podczas I wojny światowej wstąpił jako ochotnik do Legionów Polskich. W bitwie pod Mołotkowem (29.10.1914 r.) został ranny i wzięty do niewoli rosyjskiej. Przebywał kolejno w Kijowie, Buju (gubernia kostromska), Kozłowie (gubernia tambowska) i Turkiestanie. Z obozu jenieckiego w Skobielewie, w którym był więziony w latach 1916-1920, uciekł do Oczkurganu położonego w głębi gór Hindukusz i tu wstąpił do oddziału Kuszurmata, walczącego z bolszewikami. Do Polski powrócił z transportem jeńców i uciekinierów ze Skobielewa. W Łańcucie znalazł się ponownie w 1922 r. Przeżycia z niewoli i tułaczki głęboko w jego pamięci. Dał im wyraz w swej twórczości poetyckiej w wierszach i poematach o charakterze lirycznym. Będąc w niewoli rzeźbił w drewnie, swoje prace wymieniał za trudną do zdobycia żywność. Do Polski przywiózł rzeźbę Sarta (mieszkańca Turkiestanu). Zadecydowała ona o przyjęciu go w 1922 r. do Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował rzeźbę pod kierunkiem Konstantego Laszczki. Uczelni nie ukończył i w 1926 roku wrócił do Łańcuta. Pod koniec 1929 r. Władysław Glac wyjechał do Warszawy. Korzystając z życzliwego polecenia przez plenipotenta dóbr Alfreda Potockiego został przyjęty do wykonywania prac rzeźbiarskich w zakładzie Zygmunta Bobrowskiego przy ul. Kopernika 14. Glac pracował w Warszawie do 1931 r., ale nadal utrzymywał kontakty z warsztatem, gdyż wobec braku możliwości założenia własnego, realizował tu swoje prace. Bobrowski cenił go jako zdolnego i ambitnego rzeźbiarza, a przy tym wysoce etycznego i pełnego zalet człowieka. Domeną rzeźbiarskiej twórczości Glaca były pomniki. m.in: Pielgrzym na łańcuckim cmentarzy (1925 r.), czy posag lwa w łańcuckim zamku (1927 r). Zmarł 15 maja 1943 r. w nędzy i zapomnieniu w Płudach pod Warszawą, gdzie mieszkał w ostatnich latach swego życia. Spoczął na tamtejszym cmentarzu, zniszczonym wkrótce podczas działań wojennych. Jego mogiła nie zachowała się.

ur. 8.07.1927 r. w Medyni Łańcuckiej (pow. łańcucki). Po ukończeniu szko-ły podstawowej, nie mając wyuczonego zawodu wyjechał z rodzinnej miejscowości i zaczął pracować w różnych zakładach: w elektrowni, kopalni, przy wyrębie drzewa, w przędzalni lnu. W 1952 r. ożenił się i zamieszkał w Pogwizdowie k/ Medyni Głogowskiej. Postanowił nauczyć się garncarstwa i założyć własny warsztat. Naukę pobierał u Franciszka Kota. Po zorganizowaniu własnego warsztatu początkowo robił tylko doniczki, później dzbanki, misy, konewki, urny. Zaczął również lepić różne figurki. Wyroby swoje oddawał do Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Leżajsku. Wykonywał ,,na kręgu" tradycyjne wyro-by garncarskie takie jak dzbany, dwojaki, misy, donice itp. Wykonuje także nowoczesne wy-roby gliniane w rodzaju flakonów, serwisów do kawy, karafki, kieliszki. Osobną grupę wyro-bów tworzą figurki ceramiczne. Są to gwizdawki i skarbonki w postaci ptaków, zwierząt lub figurek ludzkich, różnego rodzaju zabawki oraz większe rzeźby ceramiczne, Na uwagę zasłu-gują rzeźby Chrystusa Ukrzyżowanego, lepione z gliny i wypalane dość znacznych rozmia-rów, które przeznaczone są na krzyże nagrobne. Jego dziełem są także ceramiczne plakietki, na których przedstawia scenki z życia wsi, postacie żydowskie, dawnych wędrownych dzia-dów i grajków, cyganów, węgrów, rycerzy, diabłów, a także powozy łańcuckie. Plakietki te głównie przeznaczone są dla turystów. Prace jego zostały wówczas wyróżnione. Od tamtego czasu bierze udział w wielu wystawach i konkursach wojewódzkich i ogólnopolskich zdoby-wając wiele nagród i wyróżnień. Prace znajdują się w licznych muzeach w kraju i zagranicą.

ur. 12.09.1963 r. w Dębicy. Syn Stanisława i Jadwigi z d. Kołodziej. Technik obróbki skrawaniem. Od 1982 r. właściciel Zakładu Przeróbki Kamienia Budowlanego. Członek Cechu Rzemiosł Różnych, od 2004 r. Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej. Wykonywał prace społeczne przy pomniku Braci Cetnarskich. Społecznie wykonał prace kamieniarskie w krypcie kościelnej; ofiarował tablice marmurowe dla Szkoły Podstawowej nr 2 w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie. opr. R. Kochman

ppor. ur. 20.01.1910 r. w Dębinie. Syn Stanisława i Marii z d. Rejman. W 1928 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W 1938 r. ukończył studia magisterskie z filozofii w zakresie fizyki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Do 1933 r. członek Koła Matematyczno-Fizycznego Studentów Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W styczniu 1939 r. ukończył Kurs obrony przeciwlotniczo-gazowej III kategorii. W wojnie obronnej 1939 r. walczył w 40 Pułku Piechoty „Dzieci Lwowskich”. Po 17 września dostał się do niewoli rosyjskiej i trafił 2 listopada 1939 r. do obozu jeńców wojennych (oficerowie zawodowi i rezerwy, oficerowie różnych broni i służb) w Kozielsku, ok. 250 km na południowy wschód od Smoleńska. Obóz znajdował się w klasztorze Swiato-Wwiedienskaja Optina Pustyń (Pustelnia Optyńska). Zamordowany na przełomie kwietnia/maja 1940 r. przez NKWD na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 r. strzałem w tył głowy. Razem około 4500 osób. Spoczywa w zbiorowej mogile w lesie katyńskim. Rodzina po zamordowanym posiada wyłącznie świadectwo maturalne, dyplom ukończenia UJK we Lwowie, świadectwo ukończenia kursu obrony i kartkę pocztową z Kijowa.W 2007 r. pośmiertnie awansowany na stopień porucznika.

mgr inż., ur. 05.02.1964 r. w Łańcucie, zam. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Tadeusza i Władysławy z d. Guz. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie i Akademii Rolniczej na Wydziale Techniki i Energetyki Rolnictwa w Krakowie, inżynier mechanizacji rolnictwa.. Ukończył również podyplomowe studia z europeistyki na Uniwersytecie Rzeszowskim. W 1998 r. został wybrany radym powiatu łańcuckiego I kadencji, a następnie wójtem gminy Czarna w powiecie łańcuckim. W 2003 r. został ponownie wybrany na wójta gminy Czarna, tym razem w wyborach bezpośrednich, uzyskując ogromne poparcie społeczne. Od 25.09.2005 r. jest posłem na Sejm RP V i VI kadencji z listy PiS, członkiem Sejmowej Komisji ds. Unii Europejskiej. Jest prezesem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Rzeszowskiej.

gen. bryg. ur. 12.01.1910 r. w Łańcucie. W 1928 r. ukończył Gimnazjum w Rzeszowie i podjął studia na UJ w Krakowie. Od 1930 r. należał do KPP, za co był kilkakrotnie więziony. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako szeregowy. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł do strefy okupowanej przez ZSRR. W latach 1943 - 1950 był w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR i LWP. Po II Wojnie Światowej był członkiem PZPR do 1968 r. Był dyrektorem generalny Ministerstwa Finansów. zastępcą wiceministra obrony narodowej, a w latach 1950-1952 wiceprezesem NIK . Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V kl. oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta). Zmarł 23.02.2003 r. i spoczywa w Warszawie.

ur. 3.04.1954 r. we Wleniu k/ Lwówka Śląskiego, zam. w Żołyni. Syn Jana i Kazimiery z d. Jach. W 1979 r. ukończył studia magisterskie na wydziale prawa i administracji w Uniwersytecie Wrocławskim. Po przybyciu do Żołyni w 1979 r. najpierw pracował jako referent w Urzędzie Gminy , a w latach 1986-1990 piastował urząd Naczelnika Gminy Żołynia. Od 1996 r. dyrektor i prezes Zarządu Banku Spółdzielczego w Żołyni. Od 1994 r. radny Gminy Żołynia, a w latach 1994-1998 społecznie pełnił funkcje wicewójta gminy. Od 1998 r. pełni nieprzerwanie funkcję Przewodniczącego Rady Gminy Żołynia. Od lat aktywnie udziela się w miejscowym piłkarskim klubie sportowym, kilka lat prezesował temu klubowi. Pomaga organizacjom społecznym, placówkom oświatowym, kulturalnym i opiekuńczym. Wyróżniony wieloma odznaczeniami, m.in: w 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

por. ur. 19.10.1900 r. w Sanoku. Syn Jana. Zaczął pracę jako nauczyciel 1.09.1922 r. w Pobiednie, Markowcach k/ Sanoka. Do Szkoły Powszechnej Nr. 1 w Białobrzegach przybył w 1927 r. a następnie w 1935 r. przeniesiony został do Kosiny. Służbę pedagoga pełnił należycie i sumiennie. Gorący patriota i miłośnik historii i literatury. Gdy wybuchła II wojna światowa został powołany do wojska i skierowano go do 53 pp. 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Po krwawych walkach w okolicach Lwowa, 18 września trafił do niewoli. Osadzono go wraz z innymi w Starobielsku. Więziono tam 3894 osoby, w tym 8 generałów, jak również znaczną liczbę oficerów służby czynnej i rezerwy. Na początku marca 1940 r. wydano decyzję o egzekucji, które odbywały się w trzech miejscach. Więźniowie Starobielska sukcesywnie mordowani byli strzałem w tył głowy w gmachu NKWD w Charkowie, a grzebano ich w lesie Piatichatki. Zamordowany został w kwietniu 1940 r.

ur. 23.06.1906 r. w Brzozie Stadnickiej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anny. Młodość spędził w Brzózie Stadnickiej, Rzeszowie i Kosinie, gdzie jego ojciec pracował jako kierownik młynów. Szkołę podstawową ukończył w Rzeszowie i tam też w latach 1922-1927 uczył się w Seminarium Nauczycielskim. Po ukończeniu seminarium podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Łańcucie od 1.10.1927 do 30.06.1928 r. Z Łańcuta przeniósł się do Szkoły Podstawowej w Albigowej, gdzie był nauczycielem, a od 1945 do czasu śmierci w 1969 r. jako jej kierownik. W ciągu 42 lat swej pracy w Albigowej zdobył autorytet, nie tylko jako dobry nauczyciel, ale człowiek, któremu nieobojętne były sprawy społeczne i ludzkie. Trudnym okresem były lata okupacji. W tym okresie Leon Grabowiecki włączył się w nurt pracy konspiracyjnej AK. Praca ta była dla niego wielkim wyzwaniem, któremu starał się sprostać, co oznaczało ponoszenie ryzyka, jak i stałej obawy przed infiltracją niosącą zagrożenie własnego życia, życia rodziny oraz niebezpieczeństwo dla szkoły. Był to akt odwagi i poświęcenia zważywszy na szeroką współpracę z innymi ośrodkami konspiracji. Brał też czynny udział w organizacji tajnego nauczania i w tajnym nauczaniu. Jako nauczyciel zdawał sobie sprawę z tego, jaki wpływ wywiera nauka na młodzież i jej przyszłe losy. Kochał młodzież i była dla niej wymagający. Czuwał nad stałym podnoszeniem poziomu nauczania. Za swoją pracę został odznaczony w 1932 r. odznaką „Za ofiarną pracę”, w 1938 r. brązowym „Medalem Edukacji”, a w 1952 r. srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł nagle 14.02.1969 w Albigowej. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Rzeszów – Pobitno.

ps. Zawisza, ur. 11.04.1920 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Matura w 1938 r. w Gimnazjum w Łańcucie. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Gdy wybuchła wojna redagował prasę konspiracyjną, został członkiem AK. Po wojnie działacz polityczny, społeczny i ruchu ludowego, m.in. były redaktornaczelny „Wici", „Młodej Myśli Ludowej", „Spraw chłopskich" i „Zielonego Sztandaru". Przez wiele lat był członkiem Naczelnego Komitetu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Poseł na Sejm III, IV, V kadencji w latach 1961-1972. Jest autorem książek poświęconych głównie historyczno-socjologicznej problematyce związanej z przemianami w życiu wsi. Dotychczas ukazały się: „O żołnierzach tułaczach — dzieje Gromady Grudziądz" (1954), „Dzieje chłopskiej walki — drogi przemian społecznych w Woli Dalszej" (1955), „Szkice i notatki" (1964), „Podróż do Ameryki" (1967), „Pamiętnikarze i działacze" (1969). Ponadto przełożył z niemieckiego Ernesta Goldenbauma „Chłopów niemieckich dawniej i dziś" (1955). Jest również inspiratorem i redaktorem kilku wybitnych pamiętników chłopskich oraz współorganizatorem konkursów pamiętnikarskich. „Szkice meksykańskie" to owoc przemyśleń i refleksji autora z pobytu w Meksyku, gdzie jako ambasador przebywał w latach 1972—1975. Odznaczony wieloma medalami m.in.: krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.04.1984 r. i pochowany jest na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie /37D-1-23/ .

(od ok. 1450 r. Pilecki herbu Leliwa), ur. ok. 1405 r. Syn Wincentego Granowskiego Grafowskiego Elżbiety z Pileckich. Starosta krakowski (1440); wojewoda krakowski (1459); kasztelan krakowski (1472). Poślubił Jadwigę z Kurowa i ochotnicy, córkę Piotra Kurowskiego. Właściciel bóbr łańcuckich w latach 1420-1473. Zmarł w 1476 r.

art. malarz ur. 6.06.1858 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Izabeli z d. Wysockiej. Studiował |w krakowskiej SSP m.in.: u J. Matejki. Edukację uzupełniał w Wiedniu, Paryżu i Monachium, gdzie przebywał ponad dwadzieścia lat, zyskując spore uznanie. Założył własna szkołę rysunku. W 1901 r. przeniósł się do USA i zyskał popularność wśród polonii amerykańskiej. Uprawiał malarstwo sztalugowe i polichromię m.in.: w kościele św. Jadwigi w Chicago. Był członkiem Secesji monachijskiej. Wystawiał w krakowskim i lwowskim TPSP, a w Warszawie w Salonie Krywulta i TZSP. Inspiracji szukał w barwnym życiu wsi huculskiej, tworząc ciekawe portrety i obrazy rodzajowe. W jego twórczości wyraźnie widoczny jest wpływ secesji co można obserwować w polichromiach. Współpracował także z czasopismami niemieckimi i polskimi tworząc ilustracje i rysunki. Zmarł w 1932 r. w Buffalo, USA.

por. lek. med. ur. 21.06.1908 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Józefy. Lekarz lotniczy, internista z 5 pl w Wilnie-Lidzie. W 1937 r. przeniesiony został do CWL-1 w Dęblinie, od 1938 r. lekarz naczelny SPRL w Radomiu-Sadkowie. Wraz z personelem szkoły ewakuował się do Rumunii i ostał się do niewoli radzieckiej. Osadzony w obozie przejściowym w Talicach, przeniesiony został do obozu w Starobielsku, skąd przesłany został do Kozielska. Wiosną 1940 r. wywieziony transportem do lasku katyńskiego został tam zamordowany przez NKWD. Zidentyfikowany w masowych grobach pod nr-em AM-2574. Pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana.

ur. 20.02.1939 r. w Łańcucie. Pisarz dla dorosłych i dla dzieci, dziennikarz (Szpilki, Polityka), satyryk, poeta, z wykształcenia historyk. Współpracował z tygodnikiem „Szpilki” i z warszawskimi kabaretami literackimi, m.in. Szpakiem, Wagabundą, Dudkiem, Pod Egidą. Jest autorem wierszy satyrycznych, powieści, książek dla dzieci, współautorem spektakli dla teatrów muzycznych, m.in. musicalu „Machiavelli”. Jest kierownikiem literackim warszawskiego Teatru Syrena. Dzięki artykułom w "Polityce", uchodzi za jednego z najwybitniejszych polskich felietonistów. Jego styl charakteryzuje częste nawiązywanie do wierszy, kabaretów, czy nawet prostych dowcipów, które, błyskotliwie przytaczane i rozwijane, służą opisowi bieżących wydarzeń politycznych, społecznych i kulturalnych. Autor wielu utworów dla dzieci i młodzieży np. Bardzo zajęte psy , Ciesz się powoli, Drewniane konie, Miasteczko nad morzem. Dla dorosłych: Wiersze satyryczne: Kołysanka na bębnie, Tak swojo mi , Satyra kłamie!. Autor opracowania z zakresu historii satyry: Od Siedmiu Kotów do Owcy. Kabaret 1946-1968, Od Stańczyka do STS-u. Satyra polska lat 1944-1965, Sztuki teatralne: Party , Won!.

ur. 01.11.1957 r. w Polanach (woj. nowosądeckie). Syn Karola i Stefanii z d. Szkaradek. Lek. med. ze specjalizacją z chorób wewnętrznych i medycyny rodzinnej, (uprawnienia z zakresu medycyny pracy, badania kierowców, wykonywania USG ), posiada certyfikat Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej uprawniający do orzecznictwa sportowo-lekarskiego. Absolwent Akademii Medycznej w Krakowie (studia podyplomowe z zarządzania ochroną zdrowia na Uniwersytecie Rzeszowskim). W latach 1984-1999 zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie jako lekarz zakładowy w Łańcuckiej Fabryce Śrub i na Oddziale Wewnętrznym, a od 1999 r. prowadzi gabinet lekarski w Gminnym Ośrodku Zdrowia w Białobrzegach na kontrakcie z Narodowym Funduszem Zdrowia jako lekarz Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Społecznie od wielu lat współpracował z klubami sportowymi Przez wiele lat był lekarzem drużyny piłkarskiej, a także członkiem Zarządu Klubu Sportowego Stal Łańcut. Za działalność na rzecz rozwoju piłki nożnej w naszym regionie otrzymał Honorową Odznakę Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej w Rzeszowie. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2006 oraz Przewodniczący Komisji Zdrowia, Rodziny i Pomocy Społecznej w II kadencji. Za działalność społeczną w 2005 r. został wyróżniony „Brązowym Krzyżem Zasługi” przez Prezydenta RP, odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

z d. Fic, mgr inż. ur. 13.02.1938 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Córka Ludwika i Salomei z d. Świętoniowska. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białobrzegach kontynuowała naukę w Technikum Mleczarskim w Rzeszowie. Następnie ukończyła studia pedagogiczne w Wyższej Szkole Rol-niczej w Olsztynie. Pracę zawodową zaczęła w 1961 r. w PGR „Ogrody” w Łańcucie. W l. 1962-64 pracowała jako nauczycielka w Szkole Rolniczej w Połomi k/ Rzeszowa. Od 1964 r. pracowała w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa Powiatowej Rady Narodowej w Sejnach. W l. 1973-1978 pracowała ponownie jako nauczyciel w Zasadniczej Szkole Rolniczej w Sejnach. W l. 1978-2001 pracowała w Zespole Szkół w Dowspudzie pow. suwalski. Za długoletnia pracę otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Zasłużony Pracownik Rolnictwa i Złoty Krzyż Zasługi. Mieszka w Suwałkach.

z d. Górak, ur. 7.07.1917 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Antoniego i Zofii. Działaczka ruchu ludowego, propagatorka kultury ludowej, poetka. Od najmłodszych lat interesowała się działalnością literacką i sceniczną. Od piętnastego roku życia należała do Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Przebywała na szkoleniu w Uniwersytecie Ludowym im. W. Orkana w Gaci Przeworskiej. Tam zdobyła wiele wiadomości i doświadczenia przydatnego później w jej działalności. W czasie wojny pracowała w konspiracji, była sanitariuszką, kolportowała prasę podziemną. Od 1937 r. zamieszkała u męża w Brzózie Stadnickiej. Rokrocznie przygotowywała dożynki /ponad 60 razy/. Tworzyła monologi, piosenki, reżyserowała. Była autorką wielokrotnie wystawianych widowisk obrzędowych: „Wesele na wsi” i „Drabów”. Debiutowała poezją w 1962 r. na łamach „Gospodyni”. Jej wiersze drukowano w wielu antologiach poezji ludowej. Brała udział w konkursach zdobywając tytuły laureata na szczeblu ogólnopolskim. Za swoje zasługi otrzymała wiele prestiżowych nagród, wyróżnień i odznaczeń, m.in. Medal Polonia Restituta, odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” 1968 r., Złoty Krzyż Zasługi 1970 r., Krzyż Zasługi Batalionów Chłopskich, Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” 1984 r. Zmarła 22.06.2003 r. i spoczywa na cmentarzu w Brzózie Stadnickiej.

ur. 20.08.1941 r. w Węgliskch (pow. łańcucki). Syn Józefa i Rozalii z d. Baran. Wykształcenie zawodowe, techniczne. Emeryt, rolnik, hodowca, przez 40 lat pracował jako brygadzista w łańcuckiej fabryce śrub. Działacz samorządowy, inicjator działań inwestycyjnych i kulturalnych w sołectwie. Od trzech kadencji sołtys wsi Wola Mała, przewodniczący Rady Sołeckiej. Współzałożycel zespołu śpiewaczego „Wolanie”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Woli Małej.

ur. 19.10.1894 r. w Dąbrówkach k. Łańcuta. Syn Wojciecha i Marii z domu Czado. Urodził się jako drugi spośród czterech braci. Rodzice posiadali niewielkie, kilkuhektarowe gospodarstwo rolne. Podstawy czytania, pisania i liczenia zdobył w Dąbrówkach. Dalszą naukę w latach 1906-1914 pobierał w Pierwszym Gimnazjum w Rzeszowie. Gimnazjum ukończył w 1914 r., zdał maturę i był jednym z pierwszych mieszkańców Dąbrówek, którzy zdobyli średnie wykształcenie. Bezpośrednio po ukończeniu nauki zostaje powołany do odbycia służby wojskowej w armii austriackiej. W 1918 r. w czasie odzyskiwania przez Polskę niepodległości zaciąga się do służby w Wojsku Polskim i jako oficer zawodowy pełni funkcje: dowódcy batalionu, kwatermistrza pułku, zastępcy dowódcy pułku, szefa sztabu dywizji piechoty. Bierze czynny udział w wojnie z bolszewikami w 1920 r. w rejonie Warszawy. W latach 1929-1931 jest słuchaczem Wyższej Szkoły Wojskowej, po ukończeniu której otrzymuje Patent Oficerski o treści: "Stwierdzam, iż Pan kapitan Gwizdak Franciszek wykazawszy zalety właściwe powołaniu oficera oraz zdolności do pełnienia obowiązków nadanego mu stopnia oficerskiego i gotowość poświęcenia wszystkiego ku dobru i chwale Ojczyzny, uzyskał w porządku prawem określonym stopień majora w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem od dnia 15-go sierpnia 1924 roku z kolejnością 163. Warszawa dnia 10-go października 1930 r. podpisał Minister Spraw Wojskowych Józef Piłsudski." Z tego okresu zachowało się pamiątkowe tableau z 73 absolwentami oraz 48 wykładowcami. Na honorowym, centralnym miejscu umieszczone jest zdjęcie Marszałka Józefa Piłsudskiego. W latach trzydziestych XX w. był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. We wrześniu 1939 r. w stopniu podpułkownika bierze czynny udział w wojnie polsko-niemieckiej w okolicach Lwowa jako szef Oddziału IV Dowództwa Frontu Południowego dowodzonego przez gen. Sosnkowskiego. W trakcie próby przedarcia się do Francji internowany na terenie Rumunii a od 1941 r. przebywa w obozach jenieckich w Niemczech (Oflag VI E). W październiku 1945 r. wraca do kraju gdzie zostaje zdemobilizowany. Mimo kilkakrotnych wniosków nie zostaje przyjęty do tworzonego po wojnie Wojska Polskiego. Od stycznia 1946 r. podejmuje pracę w Zakładach Przemysłu Wełnianego w Bielsku-Białej a w 1961 r. przechodzi na emeryturę. W czasie służby w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie poślubił zamieszkałą w Kutnie Jadwigę z domu Michniowską, urodzoną 19.07.1898 r. Z tego związku w dniu 29.04.1930 r. rodzi się w Warszawie jedyne ich dziecko Maria (Maryla). W czasie pełnienia służby wojskowej został odznaczony Krzyżem Walecznych (Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych 1/22) i Złotym Krzyżem Zasługi (Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych 9/34). Dożył sędziwego wieku 92 lat i zmarł 30.09.1986 r. Spoczywa we wspólnej mogile z Jadwigą i Marylą Gwizdak na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie (kwatera 82, rząd 5, grób 6) obok bramy nr 4.

ur. 29.04.1930 r. w Warszawie. Jedyna córka Franciszka Gwizdak i Jadwigi z domu Michniowska. Bezpośrednio przed wybuchem wojny w sierpniu 1939 r. Maryla wraz z matką przyjeżdża do rodziny w Dąbrówkach. Wynajmują mieszkanie w Łańcucie u Pani Sobolowej w bezpośrednim sąsiedztwie jedynego w tym czasie kościoła. Po powrocie ojca z Oflagu cała rodzina przenosi się do Bielska-Białej. W Łańcucie kończy siedmioklasową szkołę podstawową. Dalszą naukę kontynuuje w szkole średniej w Bielsku-Białej. W 1950 r. zdaje maturę i podejmuje studia na Uniwersytetach Jagiellońskim i Warszawskim. W 1956 r. otrzymuje dyplom magistra na Wydziale Pedagogiki. Następnie rozpoczyna pracę jako nauczycielka w Szkole Podstawowej Nr 91 w Warszawie. W październiku 1958 r. w Warszawie została kierownikiem świetlicy międzyszkolnej Domu Kultury Dziecka, który dzięki jej wysiłkom został w 1960 r. przekształcony w Dom Kultury Dzieci i Młodzieży a w 1968 r. w Młodzieżowy Dom Kultury. Placówką stworzoną od podstaw kierowała nieprzerwanie do 2002 r. Była osobą o ciekawej osobowości pedagogicznej, co w połączeniu z jej talentem organizacyjnym i umiejętnością pracy w zespole pozwoliło na stworzenie placówki wychowania pozaszkolnego, w której całe pokolenia mieszkańców Żoliborza i Bielan mogły rozwijać swoje zainteresowania, uczestnicząc jednocześnie aktywnie w przemyślanym programie wychowawczym. Maryla ściśle współpracowała z warszawskim samorządem oraz innymi placówkami i organizacjami o zasięgu ogólnopolskim a nawet światowym. Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej i organizacyjnej była wielokrotnie wyróżniana i nagradzana. Odznaczona została m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną i Złotą Odznaką „ Za zasługi dla Warszawy", Krzyżem Zasługi dla ZHP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła po krótkiej chorobie 23 maja 2002 r. Wraz z rodzicami spoczywa we wspólnej mogile na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie (kwatera 82, rząd 5, grób 6 ) obok bramy nr 4. W uznaniu zasług władze samorządowe Dzielnicy Bielany na wniosek pracowników i wychowanków postanowiły w pierwszą rocznicę śmierci tj. w maju 2003 r. nadać Młodzieżowemu Domowi Kultury imię Marii Gwizdak - Maryli. Dla upamiętnienia tak zasłużonej rodziny przyjaciele i współpracownicy, ufundowali tablicę pamiątkową i za zgodą proboszcza kościoła parafialnego w Dąbrówkach ks. Czesława Prucnala umieścili ją w głównej nawie kościoła. W dniu 19.10.2003 r. w czasie uroczystej Mszy Świętej tablica została poświęcona. W uroczystości wzięło udział liczne grono przyjaciół, współpracowników i zastępy harcerzy z MDK.

ur. 25.07.1959 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Stefanii z d. Kowalska. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Łańcucie, kontynuował naukę na Politechnice Krakowskiej na Wydziale budowy pojazdów samochodowych. Po ukończeniu studiów, w l. 1985 - 1988 pracował w MPKiM w Łańcucie jako insp. ds. technicznych. W l. 1988-2006 był nauczycielem, a następnie dyrektorem Zespołu Szkół Nr 2 im. Jana Kochanowskiego w Łańcucie. W tym okresie szkoła uczestniczyła w programach wymiany młodzieży Leonardo da Vinci (staże w Portugalii). Nawiązano współpracę ze szkołami na Węgrzech i Ukrainie. Pracownia Nauki Zawodu uzyskała Certyfikat Ośrodka Egzaminacyjnego od przeprowadzania Egzaminu Potwierdzającego kwalifikacje zawodowe. W l. 2000-2002 był prezesem klubu sportowego „Stal” w Łańcucie. W l. 2004 - 2006 pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Rozwoju Ziemi Łańcuckiej. W wyborach samorządowych w 2006 r. został wybrany na burmistrza miasta Łańcuta. W 2005 r. otrzymał „Brązowy Krzyż Zasługi”.

ur. 10.12.1935 r. w Dąbrówkach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Stefanii z d. Sobkowicz. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Dąbrówkach, kontynuował naukę w Technikum Elektrycznym w Rzeszowie. Ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie. W latach 1953-1954 pracował jako technik elektryk w Hucie Stalowa Wola. W Rakszawie przepracował łącznie blisko pół wieku w Fabryce Sukna i zakładzie Van-Pur, w tym 22 lata na stanowiskach kierowniczych. W latach 1954-1991 pracował w Rakszawskich Zakładach Przemysłu Włókienniczego, gdzie w latach 70.-XX w., jako zastępca dyrektora ds. technicznych kierował budową nowego zakładu, a w latach 1981-1991 był jego dyrektorem. Następnie uczestniczył w budowie Browaru Van-Pur i był jego dyrektorem w latach 1992-2004. Pomimo przejścia na emeryturę nadal dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem wspierając browar, a także inne zakłady, m.in. był doradcą Firmy BAGPARK Polska Sp. z o.o. W latach 1990-2002 był Radnym Gminy Czarna, gdzie przez pierwsze dwie kadencje pełnił społecznie funkcję Członka Zarządu Gminy Czarna. W Dąbrówkach był przewodniczącym komitetu budowy szkoły podstawowej (1989-1994) i komitetu gazyfikacji (1986-1988). Radny Rady Powiatu Łańcuckiego II, w III od 24.09.2008, IV, V kadencji, Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego w latach 2002-2006 oraz od 19.11.2008 r. do 2018 r. Jako samorządowiec wspierał m.in. rozwój infrastruktury drogowej gminnej i powiatowej. Wspomagał potrzebne społecznie inicjatywy samorządowe, których efektem było powstanie Środowiskowego Domu Samopomocy w Łańcucie Filia w Rakszawie, remont budynku Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Łańcucie na potrzeby zadań z zakresu pieczy zastępczej. Był zaangażowany w przygotowanie mechanizmu finansowego budowy nowego pawilonu w Powiatowym Szpitalu Św. Michała Archanioła w Łańcucie - otwartego 21 września 2019 r. Dzielił się swoim doświadczeniem i wiedzą w zarządzaniu wspierając zarówno Zarząd Gminy Czarna, jak i Zarząd Powiatu Łańcuckiego, przyczyniając się do rozwoju samorządów. Został wyróżniony w 2010 r. Medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego” oraz otrzymał 28 września 2019 r. Nagrodę Starosty Łańcuckiego Statuetkę Świętego Michała Archanioła - patrona Powiatu Łańcuckiego w XVIII edycji. Mieszkał w Dąbrówkach, żonaty, dwoje dzieci. Zmarł 9.03.2020 r. w Łańcucie.