A B C Ć D F G H I J K L Ł M N O P R S Ś T U W Z Ż
Całczyński Jan
ur. 13.12.1844 r. w Łańcucie. Powstaniec z 1863 r. Absolwent gimnazjum w Rzeszowie (1868). Ukończył studia we Lwowie i podjął prace jako nauczyciel gimnazjum w Sanoku, nauczyciel języka polskiego, propedeutyki filozofii, historii, geografii, historii kraju rodzinnego oraz w I Gimnazjum w Rzeszowie w latach 1890 – 1910. Dyrektor Gimnazjum Realnego w Leżajsku w latach 1912 – 13. Autor m. in. publikacji Jak powinna wyglądać nowoczesna szkoła średnia, (Rzeszów 1900). Zmarł 8.06.1913 r. we Lwowie.

Muzeum Zamek, Przedwojenny Łańcut, cz. II, Zasłużeni dla Łańcuta
Cebulak Jan
ks. dr ur. 11.05.1952 r. z Białobrzegów (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anny Czech. Ukończył LO w Żołyni, następnie kontynuował naukę w WSD w Przemyślu gdzie otrzymał świecenia kapłańskie w 1978 r. w Przemyślu. W 1978 r. został skierowany do pracy w Krzywczy, a następnie w latach 1978-1980 w rodzinnej parafii. Po trzech latach został skierowany do Tarnowca koło Jasła, gdzie pełnił, między innymi, funkcję kapelana więziennictwa. Następnie pracował w Łupkowie Nowym i tutaj pomagał w budowie kościoła, w Cieklinie zaś budował plebanię, a w 1987 r. został mianowany na proboszcza nowej parafii w Kątach Żmigrodzkich. Współtwórca Stacji Opieki „CARITAS” w Kątach Żmigrodzkich. Od 2002 r. proboszcz parafii Znalezienia Krzyża Świętego w Brzostu. Autor kilku książek m. in. „Pod Magurą”; członek kilku regionalnych stowarzyszeń, współpracuje z radą naukową UJ, wykłada etykę w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania Rzeszowie. Doktorat z socjologii „Regionalizm małopolski w piśmiennictwie ks. Władysława Sarny” na Uniwersytecie Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie ”. Od 1999 r. jest duszpasterzem diecezjalnym Pracowników Gospodarki Leśnej, Wodnej i Parków Narodowych.

oprac. J. Rzepka
Cebulak Tadeusz
ur. 18.05.1917 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marii z d. Fleszar. W 1936 r. ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1936-1939 studiował matematykę na UJK we Lwowie. O września 1939 r. zaczął uczyć w Szkole Podstawowej w rodzinnej Wysokiej. Gdy wybuchła wojna czynnie włączył się w Tajne Nauczanie na terenie powiatu. W l. 1945-1950 pracował w Szkole Podstawowej w Woli Zarzyckiej. Od 1950 r. podjął pracę w Państwowej Szkole Stopnia Licealnego w Żołyni. Kontynuował studia matematyczne i w 1968 r. uzyskał stopień mgr matematyki, a w 1979 r. prof. szk. średniej. Silnie angażował się do pracy społecznej, do pracy Komitetu Budowy Liceum, do zbiórki na ten cel pieniędzy, do załatwiania materiałów budowlanych. Pełnił także funkcje kierownika męskiego internatu LO, który mieścił się w starych budynkach, bez bieżącej wody, urządzeń sanitarnych, posiadał duże braki lokalowe, praca była bardzo trudna. Był wielkim autorytetem dla młodzieży i współpracowników. Aktywny członek Związku Nauczycielstwa Polskiego od 1921 r. W 1982 r. po 32 latach pracy w Żołyni przeszedł na emeryturę. Od 1995 r. zamieszkał u rodziny w Krakowie. Za ofiarnę pracę otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę ZNP. Zmarł 22.04.1996 r. i spoczywa na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.

oprac. Anna Ogrodnicka – Burchardt
Cetnarski Jan
ur. się 12.08.1834 r. w Łańcucie. Syn Tomasza. Był z zawodu mistrzem murarskim, podobnie jak jego ojciec Tomasz i brat Stanisław. Trudnił się też handlem. Prowadził hurtownię soli i cukru. Angażował się w działalność patriotyczną. W czasie powstania 1863 r. współdziałał w organizowaniu pomocy dla powstania. Po upadku powstania poświęcił się rzemiosłu, handlowi, a przede wszystkim pracy dla miasta. Wniósł duży wkład w rozwój miasta Łańcuta. Od 1879 r. był radnym miejskim. W kwietniu 1881 r. został zastępcą burmistrza. W maju 1885 r. został burmistrzem i pełnił tę funkcję prawie 30 lat. Okres jego rządów zaznaczył się rozwojem gospodarczym, oświatowym i kulturalnym, zmianami w zabudowie miasta. Brukowano chodniki, regulowano ulice, zakładano sieć kanalizacyjną, wzniesiono elektrownię miejską. Szybko rozbudowało się śródmieście, gdzie powstawało coraz więcej sklepów i zakładów rzemieślniczych. W realizacji inicjatyw wspierało go wielu znanych i wpływowych działaczy gospodarczych, politycznych. Założyli oni w 1894 r. Stowarzyszenie Mieszczan „Gwiazda”. Ukoronowaniem wysiłków miejscowych działaczy było powstanie w 1907 r. gimnazjum, które zostało upaństwowione w 1910 r. jako Państwowe Gimnazjum Realne. Wraz ze swym bratem Stanisławem był współautorem projektu technicznego rekonstrukcji najstarszej części kościoła parafialnego w Łańcucie. Potomni zarzucali, że w ostatnich latach sprawowania przez niego funkcji burmistrza popełnione zostały błędy. Zburzony został ratusz miejski, którego odbudowie przeszkodził wybuch I wojny światowej. Zniwelowano też częściowo historyczne wzgórze „Łysa Góra”, które wykorzystano pod budowę elektrowni. Zmarł 5.11.1915 r. i został pochowany na cmentarzu w Łańcucie.

Eugeniusz Szal „Zasłużeni dla Łańcuta i Ziemi Łańcuckiej” Gazeta Łańcucka, styczeń 1995r., Nr 1/6/21
Cetnarski Stanisław
ur. 13.02.1877 r. w Łańcucie. Syn Tomasza. Po ukończeniu kursów budowlanych (m.in. we Lwowie) powrócił do Łańcuta.. Założył firmę budowlaną – Przedsiębiorstwo Budowlane Robót Wodnych i Lądowych oraz betoniarnię. Był tu skład materiałów budowlanych oraz wytwarzanych w betoniarni – dachówek, posadzek kolorowych, rynien, rur kanalizacyjnych, drzwi i okien. Warto dodać, że betoniarnia słynęła z doskonałej jakości wyrobów, za co uzyskiwała złote medale. Betoniarnia była pierwowzorem dzisiejszych fabryk domów. Był projektantem i budowniczym wielu obiektów w Łańcucie i okolicy. Wytworzony przez niego styl wyróżniał budynki: były one przeważnie jednopiętrowe, niewielkie, z wieżyczką, krużgankiem i ornamentami np. trzy obiekty przy ul. Żardeckiego budynki seminarium nauczycielskiego przy ul. Grunwaldzkiej oraz Szkoły Handlowej przy ul. Farnej. Jego dziełem są też piękne wille: „Róża”, przy ul. Danielewicza i „Zacisze” przy ul. Grunwaldzkiej. Wznosił kościoły: w Albigowej, Husowie. Jego dziełem są plany rekonstrukcji naw bocznych kościoła w Łańcucie, których wykonawstwo i nadzór techniczny prowadził razem z bratem Janem. Brał też udział w projektowaniu i budowie kościoła w Brzózie Królewskiej, Woli Zarczyckiej oraz Wysokiej i klasztoru w Wielkich Oczach. Uczestniczył też w życiu społecznym miasta. Był przez wiele lat radnym. W trudnym okresie wojny i odbudowy państwa polskiego pełnił funkcję burmistrza miasta. Po raz pierwszy objął tę funkcję w 1915 roku, w obliczu zmiany okupantów. Po dwuletniej przerwie (1918-1920) Cetnarski znów został burmistrzem, w listopadzie 1920 r. i był nim do 1927 r. W tym czasie przeprowadzono regulację ulic, budowano nawierzchnie dróg, rozpoczęto osuszanie bagien. Był on ostatnim burmistrzem mieszczańskim, który pełnił swoją funkcję honorowo. Po przewrocie majowym odszedł ze stanowiska. Nie należał bowiem do żadnej partii politycznej, a ówczesne władze chciały chyba mieć burmistrza związanego z obozem rządzącym. Był też członkiem i prezesem Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda” (1919-1921, 1922-1925), a następnie jego prezesem honorowym. Po odejściu ze stanowiska burmistrza zajął się pracą zawodową i studiami nad historią miasta. Jej efektem była książka – Miasto Łańcut. Z dziejów i z własnych wspomnień – wydana w 1937 r. Była ona rodzajem przewodnika po zabytkach i historii Łańcuta. Zmarł 18.04.1965 r. i pochowany został na cmentarzu w Łańcucie.

E. Szal, Zasłużeni dla Ziemi Łańcuckiej, Gazeta Łańcucka, wrzesień 1997r., Nr 9/48
Chmielecka Antonina
ur. 17.04.1888 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Córka Tomasza i Bro-nisławy z d. Piotrowskiej. Po szkole podstawowej kontynuowała kształcenie w szkole średniej w Rzeszowie. Po jej ukończeniu udała się do Seminarium Nauczycielskiego w Przemyślu u S.S Benedyktynek. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1909 r. w Husowie, po roku została przeniesiona do Wysokiej, gdzie przepracowała bez przerwy 45 lat. Gdy w 1916 r. zmarł jej ojciec (organista) musiała zatroszczyć się o byt rodziny, dlatego podjęła również pracę orga-nisty w miejscowym kościele. Prowadziła czterogłosowy zespół pieśni kościelnych oraz oko-licznościowych, w artystycznym opracowaniu. W latach 50-tych zebrała i opracowała miej-scowe pieśni i zwyczaje towarzyszące obrzędom weselnym. Głównym celem było uświado-mienie głównie młodzieży, piękna i wartość swojego regionu. W czasie II wojny światowej, w latach 1940-44, prowadziła tajne nauczanie. Zmarła 26.06.1959 r.

oprac. J. Rzepka wg. atlaswsi.pl/
Chmiel Aleksander
ur. 23.05.1897 r. w Łańcucie. Ukończył szkołę powszechna i gimnazjum, a w 1916 r. zdał maturę i w sierpniu został powołany do wojska austriackiego. Ukończył szkołę oficerską w Tropau /Opawa/. Brał udział w walkach na Bukowiniei w okolicach Czerniowiec. W listopadzie 1918 roku zgłasza się jako ochotnik do organizujących się oddziałów polskich i walczy z Ukraińcami. Następnie trafia do Centralnego Składu Lotniczego, a później do Oddziału Naczelnej Kontroli Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W 1922 r. kończy SGH i powraca do Łańcuta gdzie podejmuje pracę w Banku Ziemski. W roku 1932 prowadzi księgarnię, następnie sklep tekstylny, a w okresie okupacji sklep tekstylno-gospodarczy. Był radnym miejskim i wiceburmistrzem, a tuz przed wojną ostatnim prezesem Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda” w Łańcucie. W latach 1937-1939 był także wicedyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności w Łańcucie, którą to funkcję pełnił po okupacji do 1949 r. W 1938 r. został wybrany pierwszym prezesem Kongregacji Kupieckiej Łańcucie. Końcem sierpnia 1939 roku zostaje zmobilizowany i skierowany przez Lubaczów do Tarnopola. Aresztowany przez NKWD na miesiąc, po wyjaśnieniach powraca do Łańcuta. Czynnie włączył się w organizacje tajnego nauczania. Dwukrotnie aresztowany i prześladowany. Pełnił także funkcje członka Rady Miasta. Po wojnie przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie w latach 1947-48, współzałożyciel Szkoły Kupieckiej, Koła Miłośników Łańcuta, działacz społeczny i samorządowy. Należał do nielicznej grupy działaczy samorządowych i chłopskich – organizatorów Łańcuckiej Spółdzielni Zdrowia, która prowadziła w latach 1945-1949 pierwszy w Polsce Szpital Spółdzielczy. Od 1949 r. pracował w spółdzielczości w Rzeszowie. Od 1965 r. na emeryturze czynnie pracując społecznie w PTTK, Kole Miłośników Łańcuta itp. Ostatnie lata życia spędził w Krakowie, gdzie umiera 7.02 1986 r. i zostaje pochowany na podgórskim cmentarzu.

J. Kubicki „Gazeta Łańcucka” nr 2/3/03.1995 r.
Chodziński Karol
ur. 14.04.1815 r. w Siedlance k/ Leżajska. Syn Zachariasza i Weroniki z d. Hartley. Od 1836 r. pracownik zamkowy w Łańcucie, odpowiedzialny za realizację takich prac jak: malowanie pomieszczeń pałacowych, nanoszenie poprawek w malowidłach. Wykonawca kopi portretów rodzinnych, konserwator starych obrazów i malowideł ściennych, projektant intarsjowanych posadzek w łańcuckim zamku. W 1861 r. odnowił polichromię Fary w Leżajsku. W latach 1896-1900 zatrudniony przy pracach konserwatorskich w trakcie przebudowy kościoła farnego w Łańcucie. Wieloletni radny miejski i asesor, działacz niepodległościowy, członek konspiracyjnego Galicyjskiego Sprzysiężenia Demokratów Polskich. Zmarł w 1904 r.

Muzeum Zamek, Przedwojenny Łańcut, cz. II, Zasłużeni dla Łańcuta
Chodziński Kazimierz
art. rzeźbiarz, ur. w 1861 r. w Łańcucie. Rzeźbiarz i medalier. Studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u W. Gadomskiego, następnie w Wiedniu. W latach 1903-1910 pracował w Ameryce. Tworzył pomniki, rzeźby religijne oraz brązowe medaliony i plakiety ok. 200 z podobiznami wybitnych Polaków działających na rzecz odzyskania niepodległości m.in. medalion z popiersiem J. Piłsudzkiego. Autor pomnika Kościuszki dla Chicago i Pułaskiego dla Waszyngtonu oraz licznych plakiet przedstawiających wybitne osobistości. Zmarł we Lwowie w 1921 r.

Polski słownik biograficzny.T.3.-Kraków 1937 r.
Chruściel Tadeusz Lesław
prof. zw. dr hab. n. med. ur. 30.01.1926 r. we Lwowie. Syn Stanisława i Bronisławy z d. Markowskiej, nauczycielki. W 1938 r. szkołę powszechną i rozpoczął naukę w gimnazjum we Lwowie, którą kontynuował na tajnych kompletach w czasie okupacji. Równocześnie uczęszczał do szkoły chemicznej. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1946 r. w Państw. Gimnazjum i Liceum im. St. Batorego w Łańcucie. Podjął studia na Wydz. Lekarskim UJ. Dyplom lekarza otrzymał tamże 30.10.1951 r. Pracę zawodową rozpoczął już jako student w Zakł. Farmakologii AM w Krakowie. Stopień dra med. uzyskał w 1951 r. W latach 1952-1955 pracował nadal w Zakł. Farmakologii AM w Krakowie na stanowisku st. asystenta, pełniąc równocześnie obowiązki lekarza Przychodni Akademickiej Służby Zdrowia. W 1954 r. awansował na stanowisko adiunkta i przystąpił wraz z innymi do organizowania nowego Zakł. Farmakologii PAN w Krakowie. Położył duże zasługi organizacyjne, dydaktyczne, wychowawcze w rozwoju kat., a szczególnie w kształtowaniu jej kierunku i profilu naukowo-badawczego. Tytuł prof. nadzw. otrzymał 27.07.1966 r., a 1.08. t.r. mianowany został na stanowisko prof. nadzw. ŚAM. W 1968 r., za zgodą władz ŚAM, oddelegowany został przez ministra zdrowia do pracy w WHO w Genewie na okres od 1968 - 1970 r. Pełnił wiele odpowiedzialnych i zaszczytnych funkcji w instytucjach, organizacjach i redakcjach naukowych czasopism zarówno polskich, jak i zagranicznych. Efektem intensywnej pracy naukowo-badawczej i organizacyjnej jest autorstwo lub współautorstwo ponad 300 opublikowanych artykułów na temat: zależności lekowych, psychofarmakologii, miażdżycy i toksoplazmozy doświadczalnej. Jest współredaktorem i współautorem książek: Fizjologia zwierząt (1962), Leczenie chorób jatrogennych (1970), Dependence on Non-narcotic Drugs (1970), Zależności lekowe (1978), Konsumpcja leków w Polsce (1981), Leksykon leków (1990); autorem haseł encyklopedycznych w: Encyclopedia Medica Italiana (1979), Encyclopedia of Occupational Medicine (1979). Autorem rozdziałów w: Handbook of Experimental Farmacology, vol. 55: Psychotropic Agents (1982), Klinische Pharmakologie (1984, 1994). Przedmiotem badań i zainteresowań naukowych Ch. jest miażdżyca doświadczalna, mechanizmy adrenergiczne i środki diuretyczne oraz działanie uboczne leków i ich nadużywanie, psychofarmakologia, farmakologia społeczna i kliniczna. Laureat nagrody I i II st. Ministerstwa Zdrowia (1966, 1981). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaką Honorową "Za zasługi dla Warszawy" i in. Mieszka w Warszawie.

Kto jest kim w polskiej medycynie 1968; - 75-lecie istnienia Izb Lekarskich, "Gaz. Lek." 1995, nr 1, s. 10, Arch. Zakł. ŚAM w Katowicach,
Chrzan Kazimierz
ur. 4.06.1889 r. w Łańcucie. Syn Walentego i Teresy z d. Bauer. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Łańcucie, a świadectwo dojrzałości w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie uzyskał 9.06.1908 r. Swoją wiedzę merytoryczną i metodyczną pogłębiał na kursach. W 1928 r. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski w zakresie geografii, przyrody i robót ręcznych, a trzy lata później – kurs metodyki nauczania rysunków maszynowych i stolarskich oraz kalkulacji warsztatowej. Pracę zawodową rozpoczął w 1908 r., a w 1911 r. uzyskał patent na nauczyciela szkół powszechnych. Najpierw pracował od 1908 r. w Medyni Łańcuckiej i w Soninie, a od 1913 r. w szkole męskiej w Łańcucie. Po przerwie spowodowanej pobytem w armii austriackiej w czasie wojny (2.08.1914-31.10.1918) rozpoczął pracę w szkole w Wysokiej, a od 1921 r. znów wrócił do szkoły powszechnej w Łańcucie, w której pozostał do przejścia na emeryturę w 1966 r. Solidna wiedza merytoryczna i metodyczna oraz poziom prowadzonych zajęć zadecydowały, że powierzono mu prowadzenie przez 10 lat pracowni fizyki i chemii przy szkole podstawowej a także dwukrotnie, w latach 1932-1934, 1944-1947 funkcję członka Komisji Egzaminacyjnej dla przeprowadzenia egzaminów praktycznych dla nauczycieli szkół powszechnych. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkolnictwa powszechnego. Po opuszczeniu Łańcuta przez Niemców, na polecenie Rady Miasta przystąpił do przygotowania budynku szkoły do nauki, którą rozpoczęto już 1 września 1944 r. Prace te organizował jako kierownik szkoły powołany na to stanowisko od 1.09.1944 r. i pozostawał na nim do 31.10.1951 r. W 1951 r. powołany został do kierowania sprawami oświaty dorosłych. W latach 1959-1962 kierował szkolą przysposobienia zawodowego i prowadził klasę I Zasadniczej Szkoły Metalowej jako filię ZSZ w Rzeszowie. Brał udział w pracach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Mieszczan „Gwiazda”, Towarzystwa Szkoły Ludowej. Od 1908 do 1914 r. prowadził bezpłatnie bibliotekę Towarzystwa Oświaty „Mrówka”, której zbiory mieściły się w szkole powszechnej. Był jednym ze współzałożycieli Kasy Stefczyka w Łańcucie i członkiem jej zarządu. Już przed I wojna światową był jednym z organizatorów ogniska związku zawodowego nauczycieli, w którego zarządzie pełnił funkcję skarbnika. W latach trzydziestych prowadził kursy dla analfabetów żołnierzy i dokształcające dla podoficerów 10 PSK. Po zakończeniu wojny brał udział w pracach Komisji Weryfikacyjnej dla nauczycieli tajnego nauczania w zakresie szkolnictwa powszechnego. Był członkiem PPS, a po połączeniu partii – PZPR. Był też radnym Rady Miejskiej. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Złotą Odznaką ZNP (1958) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967). Zmarł 23.12.1978 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

E. Szal „Zasłużeni dla Ziemi Łańcuckiej” Gazeta Łańcucka, październik 1996r., Nr 10/37
Chwostek Jan Tadeusz
ur. 16.04.1942 r. w Sokalu (woj. lwowskie). Syn Juliusza i Marii z d. Wilusz. Do Łańcuta wraz z rodzicami przybył w 1944 r. Przygodę ze sportem, z piłka nożną rozpoczął w 1954 r. w Woli Małej. Był piłkarzem Stali Łańcut, WKS Bieszczady Rzeszów, , Polonii Przemyśl. Po zakończeniu kariery piłkarskiej zdobył kwalifikacje trenerskie i sędziowskie. Sędziował w 1500 zawodach piłkarskich. W latach 1972-1978 kierował kolegium sędziowskiemu przy ROZPN w Rzeszowie. Od 15 lat związany z firmą PPH TRANSSYSTEM S.A. w Woli Dalszej. Firma obecna jest nie tylko na rynkach europejskich, lecz również na całym świecie. Posiada swoje spółki zależne na Ukrainie, w Rosji, Czechach, Niemczech, Anglii i USA. Firma podpisała kontrakty z takimi partnerami jak Siemens, Chrysler, Volkswagen, Mercedes, czy Opel. Pięciokrotnie odznaczany Honorowymi Odznakami przez Polski Związek Piłki Nożnej oraz odznaką Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego. W 1978 r. otrzymał „Brązowy Krzyż Zasługi”, w 2005 r. „Złoty Krzyż Zasługi.”

opr. J. Rzepka
Ciaszkiewicz Stanisław
ps. „Klawisz” urodził się 7.08.1920 r. w Starzynkach (pow. Wołożyn). Pełnił zaszczytną służbę w Zgrupowaniu Stołpecko – Nalibockim. Od marca 1943 r. członek Armii Krajowej. W 1943 r. brał udział w zdobyciu Iwieńca. Wstąpił do oddziału partyzanckiego, przetrwał blokadę niemiecką Puszczy Nalibockiej. Wrócił do oddziału i w szeregach 78 p.p. AK bronił polskich wsi. Po przemarszu zgrupowania do Puszczy Kampinoskiej został żołnierzem 4 szwadronu 27 p. uł. AK. Walczy z Niemcami na terenie i obrzeżach Puszczy w sierpniu i wrześniu 1944 r. do bitwy w Budach Zosinych w 1944 r., po czym przeszedł do konspiracji. Po zakończeniu działań wojennych odszukał brata Michała (również żołnierz AK) w Garwolinie, który znalazł mu prace w starostwie powiatowym w Garwolinie. W roku 1949 rozpoczął naukę w 3 letniej szkole felczerskiej. Po jej ukończeniu pracował jako starszy felczer w szpitalu i pogotowiu ratunkowym w Łańcucie. W 1953 r. został przeniesiony do ośrodka zdrowia w Rakszawie i od tej pory, przez 35 lat służył pomocą medyczną mieszkańcom Rakszawy i okolic. Od 1962 r. przejął opiekę medyczną nad pracownikami miejscowej fabryki włókienniczej, a od 1976 r. pracował również w gabinecie higieny szkolnej przy Zespole Szkół Włókienniczych. W 1984 r. przeszedł na emeryturę. W całym okresie czynnego życia medycznego brał czynny udział w pracach organizacji paramilitarnych jak PCK, LOK, OC, prowadząc szkolenia i uczestnicząc w ćwiczeniach i zawodach organizowanych przez te jednostki. Dopiero w 1992 r. wstąpił do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Oddział w Łańcucie i w tym samym roku otrzymał uprawnienia kombatanckie. Awansowany był do stopnia chorążego, odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Partyzanckim. Zmarł 11 VIII 1996 r.

opr. Tadeusz Babiarz
Ciekot Władysław
kpt. dr med. ur. 07.12.1907 r. w Czuryłach (pow. siedlecki). Syn Szczepana i Józefy. W 1927 r. ukończył Gimnazjum im. Bolesława Prusa w Siedlcach. Następnie ukończył wojskowe studia lekarskie w Warszawie z tytułem doktora medycyny. Za zgodą władz wojskowych z dniem 2.11.1937 r. podjął pracę w nowo powstałej pierwszej w Polsce Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Był wspaniałym lekarzem i ofiarnym społecznikiem. Swoją działalnością obejmował pobliską Sietesz. Wnosił do domów chłopskich nie tylko wiedzę lekarską , ale też radość, otuchę, serdeczna troskę o każdego człowieka. Był człowiekiem prostym, serdecznym i bezpośrednim. Jako lekarz oprócz przyjmowania pacjentów w gabinecie lekarskim i wizyt domowych, dużą wagę przywiązywał do akcji profilaktycznych. Głównym ukierunkowaniem działania były choroby zakaźne, głównie gruźlica. Jego staraniem sprowadzono z Kliniki Jana Kazimierza we Lwowie ruchomej kolumny przeciwgruźliczej, której celem było wykrycie zagrożeń lub zachorowań wśród dzieci i dorosłych. Organizowane przez niego zebrania, prelekcje poświęcone sprawom zdrowotności urozmaicane planszami i ulotkami. Niemało wrażeń w tamtym czasie wywoływał pokaz świata drobnoustrojów w obrazie mikroskopowym. Po przegranej wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. dostaje się do niewoli i trafia do Kozielska. Skąd 16.04.1940 r. (lista wywozowa nr 035/4) zostaje wywieziony do Katynia, a tam zostaje zamordowany. Spoczywa w zbiorowej mogile na miejscowym cmentarzu.

opr. F. Teprag wg. Tygodnika Niedziela, Edycja przemyska 14/2001
Cieśla Jan
ur. 7.07.1876 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Marcina i Katarzyny z d. Bobola. Po zdaniu zawodowego egzaminu kwalifikacyjnego, pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął 1.08.1896 r. w Żołyni. Do Szkoły Podstawowej im. A. Mickiewicza w Białobrzegach przybył w 1910 r., a od 1.09.1913 r. piastował urząd kierownik tejże szkoły. Wzorowy wychowawca i nauczyciel. Hasło "Bóg, Honor, Ojczyzna" realizował w życiu osobistym i życiu szkoły. Propagator czytelnictwa książek i czasopism. Wprowadzał młodzież w tajniki sadownictwa i pszczelarstwa, zaczęły powstawać nowe owocowe sady i pszczele pasieki. Dziewczęta uczestniczyły w kursach gotowania, szycia i higieny, co zaowocowało w ich dorosłym życiu. W roku 1924 wraz z uczniami założył szkółkę drzew owocowych i liściastych. W pracy z młodzieżą posługiwał się językiem prostym, zrozumiałym, zwięzłym, chcąc w ten sposób dotrzeć do wszystkich i nikogo nie zawieść. Zmarł 26.08.1931 r. i spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

opr. J. Rzepka
Cisek Wiesław
ur. 2.01.1963 r. w Radymnie, zam. w Albigowej (pow. łańcucki). Od 1978 r. piłkarz II ligowej Resovii Rzeszów, wice król strzelców II ligi w sezonie 1982/83. Od jesieni 1983 roku piłkarz I ligowej Legii Warszawa (26 występy, 4 gole) z którą to drużyną wywalczył wicemistrzostwo Polski. W latach 1985-1993 był piłkarzem I ligowego Widzewa Łódź (203 występy, 10 bramek). Z Widzewem także walczył w europejskich pucharach. Od 1993 roku przechodzi do VB Oldenburg, II liga niemiecka. W 2001 roku powrócił do Polski, do Albigowej. Dwunastokrotnie występował w reprezentacji Polski, zdobywając dwie bramki. Obecnie jako grający trener kopie piłkę w A klasowej Sawie Sonina i prezesuje Arce Albigowa.

Gazeta codzienna „ Nowiny”, 12.04.2007 r.
Cisek Wiesław
bryg. mgr inż. ur. 18.01.1965 r. w Łańcucie, zam w Rakszawie. Syn Władysława i Władysławy z d. Sroczyk. Absolwent I LO w Łańcucie w 1984 r. Po ukończeniu Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie w 1990 r. rozpoczynał pracę w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w Opatowie, gdzie pełnił obowiązki Dowódcy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej. Od 1992 r. kontynuował pracę w Komendzie Powiatowej PSP w Ostrowcu Świętokrzyskim na stanowisku starszego specjalisty ds. kadr i obowiązki te wykonywał do 1999 r. Od 199 r. powrócił do Komendy Powiatowej PSP w Opatowie prowadził sprawy Organizacyjno-Kadrowe na stanowisku Naczelnika Wydziału. Od 2003 r. do połowy 2007 r. został powołany na Zastępcę Komendanta Powiatowego PSP w Sandomierzu, Od 18.08.2007 r. był zastępcą Świętokrzyskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Kielcach. Od sierpnia 2008 r. zostaje powołany na stanowisko Komendanta Powiatowego PSP w Ostrowcu Świętokrzyskim. Mieszka w Bodzechowie k/ Ostrowca Świętokrzyskiego.

opr. J. Rzepka wg. Archiwum KW PSP w Kielcach
Cisek Władysław
ur. 01.04.1929 r. w Rakszawie. Syn Józefa i Anieli z d. Rakuś. Nauczyciel zawodu, absolwent Szkoły Włókienniczej w Rakszawie. W latach 1950-1952 odbył służbę wojskową w Żaganiu na stanowisku wykonywanie kalkulacji. W latach 1952-1955 był laborantem w Zakładach Chemicznych w Nowej Sarzynie.; w latach 1955-1988 nauczycielem w Szkole Włókienniczej w Rakszawie. Przez trzy kolejne kadencje w latach 1988-2000 był sołtysem wsi Rakszawa, w dużym stopniu przyczynił się do rozwoju infrastruktury, współpracował z władzami gminy przy budowie wodociągów, gazociągów, telefonizacji, reelektryfikacji oraz kanalizacji sanitarnej. Współpracował przy opracowywaniu gminnych planów rozwoju W latach 1991-2003 społecznie pełnił funkcję Skarbnika Związku Emerytów i Rencistów w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

opr. R. Kochman
Cwynar Franciszek
ur. 04.1880 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mikołaja i Katarzyny. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie i i praktykę drukarską u J.A. Pelnara w Rzeszowie. Od 1905 r. w Tarnobrzegu otworzył własna drukarnię. W 1914 r. jako zakładnik wzięty do niewoli sowieckiej. W 1920 r. ponownie otwiera drukarnię, która pracowała do 1950 r. kiedy to zakład upaństwowiono, a właścicielowi pozwolono pracować do końca życia. Oprócz pracy zawodowej aktywnie działał społecznie w „Czytelni Mieszczańskiej” i „Sokole”. Zmarł 06.09.1958 r. w Tarnobrzegu.

oprac. Marczak M., Drukarnia i druki tarnobrzeskie 1900-1930
Cwynar Jan
ur. 24.04.1891 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z d. Sadlej. W latach 1908-1910 wyjechał na sezonowe roboty do Niemiec. Na przełomie 1913/14 był uczestnikiem kursu rolniczo-weterynaryjnego. Był członkiem Drużyny Bartoszowej – organizacji przygotowującej walki o wolną Polskę. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii austriackiej i brał udział w walkach na wielu frontach. Był jednym ze współorganizatorów Orkiestry Dętej i Straży Pożarnej w Markowej. W latach 1919-1926 był zastępcą wójta. Prze lata pełnił funkcję prezesa koła Stronnictwa Ludowego w Markowej, prezesem Zarządu SL w Przeworsku i członkiem Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Przeworsku. Był współorganizatorem Spółdzielni Zdrowia w Markowej (1935 r.), i Spółdzielni Spożywców „Makowianka” (1936 r.). Był działaczem konspiracyjnym w ruchu ludowym „Roch”. Po wkroczeniu Rosjan objął funkcję wójta Markowej. W 1951 r. został aresztowany, zwolniony po miesiącu. Zmarł 9.03.1968 r.

opr. J. Kilian
Cwynar Stanisław
prof. zw. dr hab. med. ur. 23.03.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Marianny z d. Reizer. Szkołę powszechną ukończył w Albigowej i gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Łańcucie. W latach 1926-32 studiował medycynę na Wydz. Lekarskim Uniw. Lwowskiego. Studia ukończył w 1932 r.; dyplom lekarza otrzymał 6.03.1934 r. . Po uzyskaniu dyplomu lekarza wyjechał na Wileńszczyznę i tam w latach 1937-1940 pracował jako ordynator w Opiece Rodzinnej nad Psychicznie Chorymi. W l. 1940-1944 był ordynatorem w Państw. Szpitalu Psychiatrycznym w Wilnie. W 1945 r. zamieszkał w Krakowie i podjął pracę jako lekarz domowy. W latach 1946-1948 pracował w Państw. Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Kobierzynie. W 1948 r. na podstawie dysertacji Opracowanie wyników lecznictwa elektronarkozą 75 schizofreników przy pomocy aparatu własnej konstrukcji, uzyskał na UJ st. dra med. W 1952 r. odbył dwumiesięczne szkolenie w Moskwie i Leningradzie w zakresie patofizjologii wyższych czynności nerwowych, następnie został mianowany kier. Katedry i Klin. Psychiatrycznej ŚAM którą od podstaw organizował na bazie Szpitala Psychiatrycznego w Lublińcu. W tym samym czasie pełnił obowiązki konsultanta ds. psychiatrii w woj. katowickim, opolskim i krakowskim. Od 1.07.1957 r. pełnił funkcję specjalisty krajowego ds. psychiatrii. W kwietniu 1958 r. został przeniesiony służbowo do Łodzi na stanowisko kier. Kat. i Klin. Psychiatrycznej AM, na którym pozostał do przejścia na emeryturę w 1976 r. Równocześnie powierzono mu kier. Kat. Psychiatrii WAM, pełnił także obowiązki konsultanta woj. ds. psychiatrii w Łodzi. Osiemnastoletni okres łódzki był najaktywniejszym okresem pracy naukowej, organizacyjnej i społecznej. Był prodziekanem i dziekanem Wydz. Lekarskiego AM w Łodzi. Otrzymał tytuł prof. nadzw. a w 1967 r. prof. zw. Był członkiem Rady Naukowej przy MZiOS. W 1973 r. z jego inicjatywy powołany został w Łodzi zespół organizacyjny Zakł. Higieny Psychicznej przy Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN. Członek Czechosłowackiego Tow. Naukowego, czł. honorowy Bułgarskiego Tow. Neurologów, Neurochirurgów i Psychiatrów, Międzynarodowego Tow. Zapobiegania Samobójstwom. Zainteresowania naukowe koncentrowały się na psychoprofilaktyce i higienie psychicznej, wybranych zagadnieniach psychiatrii klinicznej, psychopatologii i różnych dziedzinach medycyny klinicznej oraz leczeniu zaburzeń psychicznych, rehabilitacji i resocjalizacji chorych psychicznie, zagadnieniach deontologicznych. Autor 90 artykułów. Promował 22 dr med. i opiekował się 6 przewodami habilitacyjnymi. Odznaczony m. in.: Krzyżem Komandorskim OOP, odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia". Przeszedł na emeryturę w 1976 r. Zmarł 24.01.1984 r. w Łodzi i pochowany został na cmentarzu Doły.

T. Bilikiewicz, Siedemdziesięciolecie profesora Stanisława Cwynara, "Psychiat. Pol." 1978, M. Jarosz, Działalność naukowa profesora Stanisława Cwynara, "Psychiat. Pol." 1985
Cyran Stanisław
ur. 20.06.1956 r. w Łańcucie. Syn Jana i Zofii z d. Głuszek. Wykształcenie zawodowe – elektromechanik. Od 1998 r. w Radzie Sołeckiej. W 2003 r. brał udział w tworzeniu klubu sportowego w Wysokiej. Obecnie prezes Klubu Sportowego „Orzeł” Wysoka. W 2000 r. współorganizator międzynarodowego turnieju szachowego „Podkarpacka Szachownica”. W 2007 roku otrzymał Brązową Odznakę Polskiego Związku Szachowego i Brązową Odznakę Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

opr. R. Kochman
Czado Eugenia
ur. 31.03.1921 r. w Łańcucie. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej i Gimnazjum Ogólnokształcącego W Łańcucie w latach 1937-1939 kontynuowała naukę w Liceum Pedagogicznym w Brzozowie. Egzamin dyplomowy uprawniający do nauczania złożyła w tajnym nauczaniu. Najpierw pracowała w tajnej bibliotece przy Kasie Stefczyka, a po wyzwoleniu w Szkole Powszechnej w Husowie. Ukończyła także kurs bibliotekarski w Krakowie. W grudniu 1945 r. przechodzi do pracy do szkoły powszechnej w Łańcucie z misją utworzenia Powiatowej Biblioteki Publicznej w Łańcucie. Bibliotekę otwarto w dniu 20.01.1946 r. funkcję kierownika powierzono pani E. Czado. W 1963 r. uzyskała dyplom magistra bibloitekoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim. We wrześniu 1974 r. została kustoszem-dyrektorem Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łańcucie. Oprócz oddanej pracy zawodowej pełnej pracowitości i pokonywania kolejnych wyzwań, czynnie udzielała się w pracy społecznej. Była m.in.: członkiem Powiatowej Rady Czytelnictwa i Książki, Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury, Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, Stowarzyszenia Przyjaciół Ziemi Łańcuckiej. W pamięci bibliotekarzy i czytelników pozostanie jako wspaniały fachowiec, autorka wielu artykułów i opracowań z historii miasta i regionu. Od grudnia 1981 r. na emeryturze. Zmarła 24.06.2005 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

opr. Aniela Szal
Czajewski Władysław
ur. 13.03.1925 r. w Jaśle, polski działacz kulturalny. Po II wojnie światowej pracował w rzeszowskiej oświacie. W latach 1964-1972 kierował wydziałem kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, następnie był zastępcą dyrektora Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1972-1973). Od 1973 r. był dyrektorem Muzeum-Zamku w Łańcucie. W okresie pełnienia funkcji dyrektora, muzeum doczekało się rekordowej liczby zwiedzających (ok. 350 tys. rocznie), otwarto nowy dział historii miasta i regionu, rozpoczęto także remont łańcuckiej synagogi. Zainicjował Międzynarodowe Kursy Muzyczne im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie. Przeszedł na emeryturę w 1990 r. ale zasiadał nadal w komitecie organizacyjnym kursów muzycznych. Miasto Łańcut nadało mu honorowe obywatelstwo. Zmarł 23.06.2005 r. i został pochowany w Rzeszowie.

wikipedia
Czech Józef
ks., ur. 9.04.1923 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1937 r. rozpoczął naukę w łańcuckim gimnazjum. W czasie II wojny światowej dokończył edukację w tajnym nauczaniu (w 1944 r. egzamin maturalny). W latach 1944 - 1949 odbywał studia filozoficzno-teologiczne w przemyskim Seminarium. W 1949 r. otrzymał święcenia kapłańsk. W tym roku był duszpasterzem w Uhercach. Po roku został wikariuszem substytutem w parafii Sietesz, gdzie przebywał tylko parę miesięcy. Następnie do 1952 r. był wikariuszem w Wielowsi, a przez dwa miesiące pełnił jednocześnie obowiązki administratora parafii Ślęzaki. W Zręcinie pracował jako wikariusz do września 1955 r., został przeniesiony do Humnisk. Następnie objął obowiązki wikariusza w Farze w Rzeszowie. Nauczał także religii w Podstawowej Szkole Specjalnej i Państw. Szkole Pielęgniarstwa. W 1959 r. objął samodzielną parafię w Jastkowicach, gdzie pracował do lipca 1971 r. Przez następne 20 lat swego kapłańskiego życia pracował w parafii Grodzisko Dolne. Przez pierwszy rok był wikariuszem adjutorem, a od lipca 1972 r. został mianowany administratorem parafii. W 1975 r. został mianowany wicedziekanem dekanatu żołyńskiego, a od stycznia 1984 r. honorowym kanonikiem Kapituły Kolegiackiej w Jarosławiu. Obowiązki proboszcza parafii Grodzisko Dolne pełnił do czerwca 1991 r. Przeszedł na emeryturę pozostając w Grodzisku. Zmarł nagle 24.10.1993 r. przy ołtarzu w Białobrzegach sprawując mszę św. w czasie pogrzebu swego brata Juliana. Spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

opr. J. Rzepka
Czyrek Jan
ks, ur. 8.04.1937 roku w Korniaktowie Płd. (pow. łańcucki). Syn Władysława i Anieli z d. Kołcz. Po siódmej klasie SP w Białobrzegach, kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie złożył egzamin maturalny w 1955 r. W latach 1955–1961 studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka w dniu 25.06. 1961 r, Po wakacjach został skierowany do pracy wśród górali żywieckich do parafii w Łodygowicach. Następne parafie to: Zielonka k/ Krakowa. Parafia św. Urbana w Brzeszczach Siwych i św. Kazimierza w Krakowie. Po szesnastu latach wikariatu, otrzymuje propozycję objęcia probostwa w Witkowicach k/ Bielska Białej, gdzie pracował sześć lat. W lipcu 1983 r. obejmuje kierowanie parafią św. Floriana w Krakowie. Został równocześnie duszpasterzem Politechniki Krakowskiej, kapelanem kolejarzy i strażaków krakowskiej archidiecezji. Całe swe życie kapłańskie wiąże z osobą obecnego Ojca Świętego. Po raz pierwszy zetknął się z ks. Karolem Wojtyłą w Krakowskim Seminarium Duchownym w 1955 r., gdzie nauczał propedeutyki filozofii. To bp Wojtyła udzielał mu święceń diakonatu tuż przed II Soborem Watykańskim”, które otrzymał 25 czerwca 1961 r. Wizyta Ojca Świętego w 1983 r. zaznaczyła się w życiorysie ks. Jana Czyrka. W tym samym roku objął parafię pw. św. Floriana w Krakowie w której Papież był wikariuszem.

J. Rzepka „Białobrzeżanie” (mps)
Czyrek Józef
polityk i dyplomata, ur. 20.06.1928 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Wiktorii z d. Peszek. Absolwent LO (matura 1947) w Łańcucie i Studium Spółdzielczego przy Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Działacz organizacji młodzieżowych: Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej, Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej i Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1948–1949 członek Stronnictwa Ludowego, 1949–1952 Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1959 r. członek PZPR. Od 1952 r. w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 1971-1980 pełni funkcję podsekretarza stanu, a od sierpnia 1980 r. do lipca 1982 r. ministra spraw zagranicznych. Kariera polityczna w latach 1955-1990 związana z PZPR: od lipca 1981 do lipca 1989 członek Biura Politycznego i sekretarz KC PZPR, w latach 1985-1989 poseł na Sejm PRL. Od sierpnia 1989 do grudnia 1990 minister stanu w urzędzie prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego. W sierpniu 1988 prowadził wstępne negocjacje z opozycją, przy udziale przedstawicieli Episkopatu Polski, w sprawie podjęcia rozmów Okrągłego Stołu. Na prywatnej audiencji u papieża Jana Pawła II w dniu 15 czerwca 1989 r. jako przewodniczący sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych, przekazał przesłanie od prezydenta i poinformował o celach, szansach i trudnościach polskiej odnowy. Papież bardzo pozytywnie ocenił wynik obrad Okrągłego Stołu i przekazał władzom Polski jak najlepsze życzenia w pokojowym rozwiązywaniu wszystkich trudnych spraw. Uzgadniał termin pierwszej wizyty Jana Pawła II w Polsce.

portalwiedzy.onet.pl
Czyżewski Kazimierz
mjr piechoty, ur. 24.01.1893 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Rudolfa i Antoniny. W roku 1913 ukończył II Gimnazjum w Tarnowie. W trakcie I wojny światowej walczył w szeregach 57 pp., został ciężko ranny na froncie wschodnim. Na froncie włoskim dowodził kompania piechoty w randze podporucznika. W listopadzie 1918 r. walczył już pod polskimi sztandarami w ramach 16 pp. Ziemi Tarnowskiej. W 1920 r. podczas wojny polsko-bolszewickiej awansowany do stopnia kapitana. W 1922 r. zostaje służbowo przeniesiony do 49 Huculskiego Pułku Strzelców w Kołomyi, a rok później obejmuje stanowisko instruktora i dowódcy kompani 1 Korpusu Kadetów we Lwowie. W 1928 r. przeszedł do służby w 19 pp. „Odsieczy Lwowa” we Lwowie. W 1930 r. został kierownikiem PKU w Bochni. W 1933 r. awansował do stopnia majora i został mianowany komendantem PKU w Bochni, którą to funkcję sprawował do września 1939 r. Podczas ewakuacji na wschód został wzięty do niewoli przez oddział radziecki i osadzony w obozie w Kozielsku. W kwietniu 1940 r. zamordowany w Katyniu.

E. Juśko 16. Pułk Piechoty Ziemi TarnowskiejTarnów 2007 r. opr. J. Rzepka