ur. 14.10.1952 r. w Łańcucie, zamieszkały w Rakszawie. Syn Stanisława i Stanisławy z d. Łątka. W 1978 r. ukończył studia magisterskie z fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Od 1978 r. pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół w Rakszawie i Zespole Szkół w Żołyni. Działacz sportowy i społeczny. Przez dwadzieścia lat prowadził w SKS „Anilana” Rakszawa sekcję piłki ręcznej dziewcząt, zdobywając 16 razy tytuł Mistrza Województwa. Instruktor pożarnictwa i kierownik Młodzieżowej Drużyny Strażackiej w Rakszawie. W 1988 r. ze swa drużyna zdobył mistrzostwo Polski w Sportach Pożarniczych. Od lat pracuje jako organizator sportu w pow. łańcuckim prowadząc tysiące imprez sportowych, pożarniczych, turystycznych i kulturalnych. Przemierzył turystycznie rowerem tysiące kilometrów w kraju i za granicą przywożąc z wypraw setki ciekawych fotografii. Od wielu lat rokrocznie przewodzi pielgrzymce do Kalwarii Pacławskiej. Za swą pracę otrzymał wiele nagród i wyróżnień m. innymi Brązowy Krzyż Zasługi, a w 2008 r. otrzymał medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

ps. Podleśny, ur. 29.11.1908 r. w Rakszawie (w pow. łańcuckim). W 1928 r. ukończył gimnazjum w Łańcucie. Mgr prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1932 r. Działacz Wici, PSL i ZSL, urzędnik II RP na Kresach. W 1940 r. uciekł z Kresów z wyrokiem śmierci NKWD i osiadł w Rakszawie. W 1947 r. aresztowany przez UB za organizowanie kampanii wyborczej Stanisława Mikołajczyka w rzeszowskim. Od wyroku śmierci w pokazowym procesie stalinowskim uratowało go wywiezienie Mikołajczyka z PRL przez wywiad USA. Do 1956 r. zagrożony kolejnym aresztowaniem. W latach 1958-1962 politycznej odwilży, był wojewodą rzeszowskim. Przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie w l. 1958-1961. Członek Naczelnego Komitetu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w l. 1959-1964. W latach 1961-1968 był dyrektorem Związku Spółdzielni Mleczarskich. Przeciwstawiał się rabunkowej eksploatacji rolnictwa i aferom gospodarczym PZPR. Był za to nękany prowokacjami i publicznie pomawiany o przestępstwa ze szpiegostwem włącznie. W ZSL należał do przeciwstawiającej się PZPR frakcji. Jako autentyczny społecznik i urodzony działacz polityczny, do tego sprawny i wykształcony manager, działacz polityczny, nękany przez komunę przypłacił zawałem serca 18.03.1968 r.

ps. Oracz, ur. 20.01.1915 r. w Żołyni - Bikówce (pow. łańcucki). Syn Marka i Agnieszki. Ukończył prawo na Uniwersytecie im. J. Kazimierza we Lwowie. Już podczas studiów związał się z ruchem ludowym, podejmując działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”i w Stronnictwie Ludowym. Tworzył koła ZMW w powiecie łańcuckim i tarnobrzeskim. W Żołyni był inicjatorem powstania Spółdzielni Drzewnej „Współdziałanie Chłopskie”. Od 1938 r. pracował w oddziale „Społem” w Łucku. W czasie II wojny światowej przebywał w Żołyni. Początkowo jako zastępca, a następnie komendantem Straży Chłopskiej w pow. łańcuckim. W 1942 r. powołano go na komendanta Inspektoratu Rzeszowskiego. Był także współ organizatorem konspiracyjnych pism „Podorywka” i „Wieści”. Po wojnie w latach 1945-1948 był urzędującym członkiem ZW PSL w Rzeszowie. W 1949 r. przyłączył się do lewicy PSL, a następnie wszedł w skład władz naczelnych ZSL. W latach 1948-1950 był wiceprezesem ZG ZSCH, a następnie dyrektorem Centralnego Zarządu Bibliotek. W 1956 r. został wybrany na stanowisko sekretarza NK ZSL. Od 1964 r. pełnił funkcję zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Był posłem trzech kadencji w latach 1957-1969. Zginął tragicznie 15.06.1969 roku k/ Kutna. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

ur. 25.09.1841 r. w Medyni k/ Łańcuta, członek organizacji powstańczej gimnazjalistów, na czele której stał Stanisław Spiess od 1861 r. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum w 1862 r. Powstaniec w 1863 r. – walczył w oddziale żuawów, uczestnik bitew pod Miechowem, Małogoszczą, Kobylanką i Borowem, oficer, adiunkt w urzędzie podatkowym starostwa w Rzeszowie w latach 1886-88. Zmarł w grudniu 1919 r. i spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

ks. ur. 6.12.1939 r. w Tarnogórze. W 1964 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wikariusz w Chłopicach, Brzózie Królewskiej, Trzcianie i Dobrej (diecezja gorzowska) , Człopie (1970-1971), Trześni (1971) a w latach 1972-1978 administrator w Hoczwi, 1978-1980 Węglówce i od 1980 Soninie. W 1983 twórca Ośrodka Duszpasterstwa Rolników Indywidualnych w Soninie; wspierał opozycję, organizując na plebanii spotkania działaczy NSZZ „S” RI i NSZZ „S”. Ukrywał poszukiwanych przez SB opozycjonistów, przechowywał podziemną prasę; prowadził działalność charytatywną. W VI 1983 inicjator utworzenia Bractwa Trzeźwości; w 1984 organizator comiesięcznych spotkań opozycjonistów i prelekcji; kaznodzieja Duszpasterstwa Ludzi Pracy Diecezji Przemyskiej; W lipcu 1985 r. współorganizator Pierwszego Marszu Trzeźwości z Soniny do Warszawy, w którym uczestniczyli działacze NSZZ „S” RI. W październiku 1986 r. organizator spotkania na plebanii dotyczącego podjęcia jawnej działalności przez Tymczasową Radę Regionalną NSZZ „S”. Wielokrotnie wzywany na rozmowy ostrzegawcze przez SB; inwigilowany w ramach SO krypt. „Pasterz” założonej w związku z działalnością DRI w II 1984 przez Wydział IV SB KW MO w Rzeszowie. W 1988 r. przystąpił do budowy nowego kościoła i już w 1991 r. nowa świątynia została poświecona przez bp. Frankowskiego.

ks., ur. 12.03.1974 r. w Przemyślu. Syn Tadeusza i Elżbiety z d. Pacławskiej. Założyciel, koordynator i Duszpasterz Osób Niepełnosprawnych powiatu łańcuckiego. Z wielkim zaangażowaniem organizuje różnorodne imprezy integracyjne i charytatywne na rzecz osób niepełnosprawnych. Od 2009 r. dyrektor „Caritas” Diecezji Przemyskiej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

ur. 03.01.1931 r. w Krakowie. Syn Bogusława i Janiny. W 1937 r. wraz z rodzina przenosi się do Łańcuta. W 1944 r. ukończył Szkołę Powszechna w Łańcucie. Na kompletach tajnego nauczania ukończył pierwszą klasę gimnazjalną. Maturę zdał w 1949 r. w Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1949-1953 studiował na Wydziale Finansów Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie. Po studiach dostał nakaz pracy w Rejonie lasów Państwowych w Łańcucie w księgowości. W l. 1957-1958 pracował w Biurze Rozliczeń Budownictwa Przemysłowego w Krakowie. W 1959 r. powrócił do Łańcuta i podjął pracę głównego księgowego w Miejskim Handlu Detalicznym (MHD) w Łańcucie. Od marca 1964 r. przeszedł do pracy w Narodowym Banku Polskim najpierw w Rzeszowie, a od czerwca 1964 r. pracował jako dyrektor w Oddziale NBP w Łańcucie. W lutym 1997 r. przeszedł na zasłużona emeryturę. Oprócz pracy zawodowej był członkiem organizacji społecznych i politycznych: m.in.: w l. 1961-1976 (cztery kadencje) był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie, w l. 1976-1988 (trzy kadencje) był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, do 1988 r. był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Za pracę otrzymał wiele medali i wyróżnień m. in: Złoty Krzyż Zasługi (1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odznaczenia Polski (1984), Odznaka Zasłużony dla bankowości (1987), Odznaka „Za zasługi dla Związku Kombatantów RP” (2012). Mieszka w Łańcucie.

ks.OFM /bernardyn/ ur. 20.07.1912 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny z d. Szura. Początkowo uczył się w rodzinnej miejscowości, by później podjąć naukę w Państwowym Gimnazjum nr 1 im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Po ukończeniu czwartej klasy gimnazjalnej w 1929 r., rozpoznając swoje życiowe powołanie, skierował kroki ku bernardynom, zakonnikom Zakonu Braci Mniejszych Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Roczny okres próby, czyli nowicjat, rozpoczął 30.09.1929 r. w Leżajsku. Zgodnie z wielowiekową tradycją zakonną każdy nowicjusz, który pozytywnie przeszedł pierwszy rok w zakonie, przybiera nowe imię zakonne, które oznacza, iż "umarł stary człowiek", a narodził się nowy i przybrał imię Rufin. Studia filozoficzno-teologiczne odbył we Lwowie. Święcenia kapłańskie przyjął 23.12.1939 r. Pierwszą jego placówką duszpasterską był Przeworsk, dokąd przybył w lutym 1940 r. W latach 1941-1946 był tu przełożonym klasztoru, kiedy to klasztor przeworski stał się ośrodkiem działalności konspiracyjnej, a on sam działał w tajnych strukturach AK używając pseudonimu „Oczko”. Dnia 2.10.1946 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego z Warszawy, a 10.05.1947 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie skazał go na 7 lat więzienia. Zasądzoną karę odbywał w więzieniu we Wronkach. Dnia 21.07.1953 r. wyszedł na wolność, ułaskawiony przez Radę Państwa. Dnia 7.08.1991 r. Sąd Wojewódzki w Rzeszowie unieważnił wyrok z dnia 10.05.1947 r. Po wyjściu z więzienia mieszkał w Przeworsku, Rzeszowie i Leżajsku, gdzie był zastępcą przełożonego klasztoru. Następnie był przełożonym w Zakopanem w latach 1955-1963 i Łęczycy w latach 1963-1966. W 1966 r. został przeniesiony do Kalwarii Zebrzydowskiej na stanowisko rezydenta przy kościele Grobu Matki Bożej, pełniąc tu obowiązki duszpasterza i katechety. Od 1984 r. aż do swojej śmierci mieszkał tu jako rezydent-emeryt. Zmarł 14.12.2002 r. w 91 roku życia i został pochowany w Kalwarii Zebrzydowskiej, w grobowcu bernardynów pod kaplicą św. Anny.

ur. 10.08.1871 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Kochman. Uczęszczał do Szkoły Ludowej w Żołyni. W l. 1888-1891 kontynu-ował naukę w Męskim Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie. Od 1892 r. pracował w szkole najpierw w Jeżowym, a następnie w Nowym Narcie. Od 1895 r. został powołany na stanowisko kierownika szkoły w Giedlarowej. Od lutego 1909 r. prowadził 4 klasowa szkołę w Żołyni, a następnie został kierownikiem 7 klasowej Męskiej im. Jana Kantego w Żołyni. Pasjonował się sadownictwem i ogrodnictwem, kończąc stosowne kursy w Krakowie i Łańcucie. W l. 1914 – 1915 po wybuchu I wojny światowej były bardzo trudne warunki pracy w szkolnictwie. Dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. nauczyciele bardzo energicznie włączyli się w nurt życia narodu i środowiska. Kierownik Janusz założył Koło Młodzieży Wiejskiej. Szerzyło ono oświatę rolniczą przez wspólne czytanie odpowiedniej literatury rolniczej, pracę w ogrodzie, sadzie i w polu, zabiegał o włączenie szkoły do Towarzystwa Szkół Ludowych w Krakowie, skąd były szanse na pomoc finansową na podręczniki, pomoce naukowe, odzież i odżywianie. W 1927 r. podwyższono stopień organizacyjny szkoły na Publiczną Szkołę Powszechną Męską św. Jana Kantego w Żołyni. W Żołyni funkcjonowała także 7 klasowa Szkoła Żeńska. W 1926 r. powstała Miejscowa Rada Szkolna, na jednym ze spotkań w 1927 r. zadecydowano o budowie nowego budynku dla obu szkół. W 1932 r. kierownik Janusz Wawrzyniec przeszedł na emeryturę. Za pracę dla środowiska i dla kościoła parafialnego otrzymał Odznaczenie Papieskie od Papieża Piusa XI. Zmarł 31.01.1952 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

mjr, ur. 30.11.1895 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Antoniego. Dowódca łączności, Korpusu Ochrony Pogranicza. Działania zbrojne w okolicach Grodna prowadzone w dniach 20 - 22 września 1939 r. podczas sowieckiego ataku na Polskę mające doprowadzić do obrony miasta przed wkraczającymi wojskami sowieckiego XV Korpusu Pancernego, VI Korpusu Kawalerii i 21 Brygady Czołgów Ciężkich z Grupy Konno-Zmechanizowanej komkora Iwana Bołdyna. Niestety obrona miasta legła w gruzach i mjr Jarosz wraz z około tysiącem jeńców, dostaje się do sowieckiej niewoli. Trafia do Starobielska gdzie osadzono ich w klasztorze Pokrowskim Bożej Matki. Więziono tam 3894 osoby, w tym 8 generałów, jak również znaczną liczbę oficerów służby czynnej i rezerwy. Na początku marca 1940 r. wydano decyzję o egzekucji, które odbywały się w trzech miejscach. Więźniowie Starobielska sukcesywnie mordowani byli strzałem w tył głowy w gmachu NKWD w Charkowie, a grzebano ich w lesie Piatichatki. Więźniowie obozu w Kozielsku - 4594 osoby, zostali zamordowani i pogrzebani w lesie katyńskim. Więźniów Ostaszkowa - 6361 osób, mordowano w gmachu NKWD w Twerze i pogrzebano w Miednoje. W innych obozach i więzieniach zgładzono 7305 osób. W egzekucjach zginęło łącznie ponad 22 000 osób. Zamordowany 04.1940 r. w Charkowie.

ps. Zofia, Irena, Maria, ur. 21.06.1907 r. w Białobrzegach k/ Łańcuta. Córka Jana Cieśli i Karoliny z d. Bobola. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Białobrzegach od 1922 r. kontynuowała naukę w Żeńskim Prywatnym Seminarium Sióstr Boromeuszek w Łańcucie. W 1926 r. wychodzi za mąż za kpt. A. Jarosza i razem mieszkają kolejno w Rzeszowie, Zambrowie, Zegrzu, Sarnach, Grodnie. Po wybuchu wojny wraca w rodzinne strony i zamieszkuje w Bratkowicach i czynie związała się z konspiracją. Była łączniczką i kurierką Placówki Bratkowice, a od połowy 1942 r. była komendantem Wojskowej Służby Kobiet Inspektoratu ZWZ Rzeszów. Wchodziła w skład sztabu rzeszowskiego Inspektoratu ZWZ-AK. Nadzorowała prace WSK w Rzeszowie, Dębicy i Kolbuszowej. Doglądała szkolenia bojowego, sanitarnego i łącznościowego. Po wkroczeniu sowietów, poszukiwana przez UB ukrywa się w Ubieszynie. Następnie mieszka w Przeworsku i podejmuje pracę jako salowa w szpitalu. Gnębiona nadal przez UB w grudniu 1946 r. ucieka do Gliwic i podejmuje prace jako pielęgniarka w Państwowym Instytucie Przeciwrakowym. Zmarła 9.08.1949 r. w Krakowie i tam została pochowana na Rakowickim cmentarzu.

ur. 18.09.1927 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Apoloni z d. Gaweł. Wykształcenie: podstawowe. Przez długie lata prowadził dochodowe gospodarstwo rolne i pracował zawodowo jako handlowiec w Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Kosinie i Białobrzegach. Od 1998 r. na emeryturze. Od młodych lat związany bardzo mocno z działalnością miejscowego teatru amatorskiego, ruchem ludowym i Ochotniczą Strażą Pożarną w Białobrzegach. Pracował zawodowo, prowadził gospodarstwo rolne. Przez Ponad 50 lat był Naczelnikiem OSP Białobrzegi i Komendantem Gminnym. Obecnie funkcje te pełni honorowo. Wieloletni członek Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Związku OSP RP w Rzeszowie, Zarządu Oddziału Powiatowego w Łańcucie i Zarządu Oddziału Gminnego w Białobrzegach. To dzięki m.in.: jego staraniom w Gminie Białobrzegi działa do tej pory siedem jednostek OSP w tym trzy zarejestrowane w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym. Aktywnie angażował się we wszelkie inicjatywy i poczynania gospodarcze wsi, parafii i gminy. Przez szereg lat był komendantem Parafialnej Straży Grobowej. Czynnie uczestniczył w Radzie Nadzorczej GS Samopomoc-Chłopska i Banku Spółdzielczym w Białobrzegach. Za sumienną i oddaną pracę otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień resortowych i państwowych m.in.: Złotym Znakiem Związku OSP RP, Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

ur. 11.01.1891 r. w Łańcucie, - spółdzielca, krajoznawca, działacz krajoznawczy, działacz ruchu opieki nad zabytkami, regionalista, autor książki "Tajemnice starych kamienic", współtwórca Wędrownika. W 1914 r. ukończył w Wiedniu Akademię Handlu Zagranicznego. W 1916 r. w Rzeszowie był założycielem Spółdzielni Kółek Rolniczych i jej wicedyrektorem. Następnie pracował w spółdzielczości w Gdańsku, a od 1936 r. mieszkał i pracował w Łodzi. W czasie wojny wysiedlony przez Niemców wrócił do Rzeszowa, znów do Spółdzielni Kółek Rolniczych. W 1948 r. przeniósł się z powrotem do Łodzi i pracował tam w spółdzielczości. W 1948 r. związał się ściśle z Polskim Towarzystwem Turystyczno-Krajoznawczym Oddział w Łodzi. Przez kilkanaście lat był sekretarzem Komisji Opieki nad Zabytkami Zarządu Okręgu PTTK w Łodzi. Jego pasją było gromadzenie archiwalnych materiałów dotyczących Łodzi, a zbierane żmudnie informacje wykorzystał w wydanej w 1972 r. książce "Tajemnice starych kamienic". W 1956 r. współtworzył Biuletyn Zarządu Okręgu PTTK w Łodzi i do 1972 r. był jego redaktorem, autorem artykułów, Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: "Zasłużony Działacz Turystyki", Odznaka "Zasłużony Działacz Kultury", Honorowa Odznaka Województwa Łódzkiego i szereg innych odznaczeń resortowych, spółdzielczych Zmarł 19.02.1973 r. w Łodzi i spoczywa na cmentarzu przy ul. Rzgowskiej.

ur. w 1822 r. w Krzemienicy k/ Łańcuta. Uczeń rzeszowskiego gimnazjum, członek Gwardii Narodowej we Lwowie w 1848 r. Kupiec, od 1850 r. prowadził sklep „Pod Capem” na rogu ul. Pańskiej i Farnej, przeniesiony w latach 70-tych do własnej kamienicy przy ul. Pańskiej. Członek Rady Miejskiej od połowy lat 50 do 1870 r. i w latach 1885–90. Burmistrz Rzeszowa w latach 1859–1861. Zmarł 25.07.1890 r. i spoczywa na cmentarzu przy ul. Targowej w Rzeszowie.

ur. 2.02.1813 r. w Husowie k/ Łańcuta. W 1830 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa I administracji Uniwersytetu Warszawskiego, uczestniczył w powstaniu listopadowym w 1930 r., został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. W 1832 r. kształcił się w Instytucie Technicznym w Pradze. W 1836 r. osiadł w Galicji pracując w przedsiębiorstwie Leona Sapiehy, zajmował się handlem zbożem i produktami rolnymi. W 1853 r. zamieszkał w Krakowie , był sekretarzem i członkiem Komitetu Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego, w latach 1866-1874 był radnym miasta Krakowa, a od 1868 r. wchodził w skład zarządu Kasy Oszczędności miasta Krakowa, od 1873 r. pełnił funkcję jej dyrektora. W latach 1877-1879 był członkiem Rady Nadzorczej Banku Galicyjskiego dla Handlu i Przemysłu. W latach 1877-1895 był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Zm. 31.08. 1895 r w Krakowie i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w kw.

doc. dr. hab. med. ur. w 1925 r. w Żmigrodzie Nowym w rodzinie lekarskiej. Od 1929 r. mieszkał w Łańcucie, gdzie do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył szkołę podstawową i drugą klasę gimnazjum. Podczas okupacji kontynuował naukę na tajnym nauczaniu. Od 1941 r. był żołnierzem Armii Krajowej, przez 6 miesięcy w oddziale partyzanckim na Zasaniu. W 1945 r. zdał maturę w Liceum im. Sienkiewicza w Łańcucie. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim UJ w Krakowie. Po uzyskaniu absolutorium w 1949 r. rozpoczął pracę w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej. Tytuł doktora medycyny uzyskał w 1963 r. Przewód habilitacyjny ukończył w 1969 r. Po utworzeniu w roku 1970 Instytutu Neurologii docent Jedliński był jego dyrektorem przez ponad 20 lat, a od 1972 r. – kierownikiem Kliniki Neurologicznej. Przez wiele lat był członkiem i przewodniczącym różnych komisji senackich Akademii Medycznej, a także przez jedną kadencję prorektorem do spraw klinicznych. Przez 3 kadencje był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Neurologicznego i Komitetu Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk, a także członkiem redakcji czasopisma: Neurologia i Neurochirurgia Polska. Przez wiele lat doc. Jedliński był specjalistą wojewódzkim ds. neurologii. Z jego inicjatywy utworzono 4 nowe oddziały neurologiczne na terenie województwa krakowskiego i 1 oddział w Krakowie. Drugą dziedziną działalności zawodowej i naukowej doc. Jedlińskiego była medycyna sportowa. Wspólnie z prof. Stanisławem Grochmalem utworzył w 1950 r. Wojewódzką Przychodnię Sportowo-Lekarską w Krakowie, którą kierował przez 30 lat. Miał wiele zainteresowań pozamedycznych. Był prawdziwym człowiekiem renesansu. Zmarł 22. .02.2004 r. w Krakowie.

ur. 8.11.1893 r. w Łańcucie. Syn Ignacego i Katarzyny z d. Peszt. Po ukończeniu w 1914 r. gimnazjum realnego w Łańcucie został zaraz powołany do wojska austriackiego i walczył w Karpatach. W 1917 r. zwolniony z wojska jako inwalida z wadą serca. W tym samym roku zapisał się na Wydział Inżynierii c.k. Szkoły Politechnicznej we Lwowie, gdzie studiował do 1923 r., z przerwami, pracował w Katedrze Miernictwa jako demonstrator asystent i starszy asystent do 1930 r. Podjął także pracę w Elektrowni na Persenkówce, gdzie pracował do końca wojny w 1945 r. W latach 30-tych budował linie wysokiego napięcia na obszarze woj. lwowskiego i województw sąsiednich w Małopolsce Południowo-Wschodniej. We Lwowie kierował budową zajezdni tramwajowej, bloków mieszkalnych, gmachów użyteczności publicznej. W latach 1932-1933 był kierownikiem Szkoły im. St. Staszica oraz Szkoły Dokształcania Zawodowego przy ul. Rutowskiego. W czasie okupacji czynny żołnierz Armii Krajowej. We wrześniu 1945 r. wyjechał ze Lwowa do Brzeska k. Krakowa, a następnie w listopadzie do Wrocławia. Tam współpracując z dawnymi kolegami ze Lwowa próbował założyć własne przedsiębiorstwo budowlano-instalacyjne, ale ciężko chory na serce, zmarł nagle 28.07.1946 r. Spoczywa na cmentarzu na Sępolnie we Wrocławiu.

ur. 9.12.1929 r. w Wilnie (obecnie Litwa). W 1955 r. ukończył studia wyższe w dziedzinie historii sztuki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicz w Poznaniu. Pracował później m.in.: w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1983 r. obiął funkcje zastępcy dyrektora Muzeum-Zamku w Łańcucie. Debiutował w Polskim Radio w 1959 r., a jego debiut książkowy przypadł w 1962 r. zbiorem opowiadań. Opublikował ok. 15 książek m.in.: Kiedyś, przed rokiem i dziś (1968), Zamki i ich tajemnice (1972), Smugi i tropy (1986), Rozkosze nocy, czyli ostatnia podróż Jana hr. Potockiego (1997), Karoca (2000). Jest członkiem Zaiks-u. W 1987 r. został wybrany prezesem Zarządu Oddziału Związku Literatów Polskich w Rzeszowie. Laureat Nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki za popularyzację wiedzy o sztuce i Nagrody Literackiej miasta Rzeszowa. Mieszka w Łańcucie.

ur. 16.06.1938 r. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Ludwika i Apolonii a d. Woś. Kontynuuje rodzinne tradycje garncarskie. Był zrzeszony w Spółdzielni Rękodzieła „Cepelia”; brał udział w licznych wystawach i konkursach. Obecnie związany z Zagrodą Garncarską w Medyni Głogowskiej. Jest jedynym garncarzem, który wypala swoje prace unikalna techniką „na siwo”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Pogwizdowie.