z d. Fus, ur. 13.07.1954 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Augustyna i Heleny z d. Cyburt. Inżynier, rolnik, pracownik samorządowy. Zatrudniona od 1982 r. w Urzędzie Gminy Żołynia. Działaczka społeczna; w latach 1994–1998 radna Rady Gminy Żołynia,; w latach 1998-2006 Radna Powiatu Łańcuckiego. Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego w I kadencji. Aktywnie działała na rzecz rozwoju wsi i poprawy życia jej mieszkańców w społecznych komitetach budowy: wodociągów, gazociągów, telefonizacji i kanalizacji. Współzałożycielka i członek Stowarzyszenia Na Rzecz Chorych Niepełnosprawnych i Potrzebujących Pomocy im. Matki Teresy w Żołyni, które prowadzi Zakład Opiekuńczo - Pielęgnacyjny dla osób niepełnosprawnych. Pisze wiersze, które zostały opublikowane w wydanym przez samorząd Gminy Żołynia zbiorze poezji pt.: Sławię cię moim wierszem, w tomiku Wrzeciono, a także czasopismach. Za działalność społeczną w 2005 r. została wyróżniona Srebrnym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

ur. 17.05.1938 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Syn Franciszka i Janiny z d. Paluch. Od 1980 r. do dziś pełni funkcję sołtysa sołectwa Rogóżno. Przez l;ata uczestniczył w inwestycjach takich jak budowa wodociągu, kanalizacja, poprawa stanu dróg, czy telefonizacja wsi. Został wybrany „Sołtysem Roku 2004”; odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rogóżnie.

ur. 16.10.1911 w 1911 r. w Gaci Przeworskiej k/ Przeworska. Syn Andrzeja. W latach 1944-1949 w Stronnictwie Ludowym. W latach 1948-1949 prezes ZP SL w Przeworsku. W Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym od listopada 1949 r. Uczestnik kampanii wrześniowej, trafił do obozu jenieckiego. W 1942 r. zwolniony ze względu na stan zdrowia powraca do kraju i aktywnie włączył się w ruch oporu działając w szeregach AK, SL „Roch” i BCh. W 1944 r. na terenie gminy Markowa współorganizator MO i spółdzielczości wiejskiej. W latach 1944-1948 w ZMW RP „Wici”, a od 1948 r. członek ZMP. Organizator placówki Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Markowej. W latach 1946-1957 prezes Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Członek Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Przeworsku. W 1957 r. organizator i do 1978 r. prezes Zarządu Kółka Rolniczego w Markowej. W latach 1972-1978 członek władz Wojewódzkiego Związku Kółek Rolniczych. Był także członkiem WK ZSL w Rzeszowie. Od 1980 r. członek władzach naczelnych ZSL. W latach 1981-1988 wiceprezes NK ZSL. Zmarł 27.11.1989 r. i spoczywa na cmentarzu w Markowej.

lek. med. ur. 05.12.1966 r. w Łańcucie. Syn Aleksandra i Barbary z d. Bartosz. Zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie od 1 października 1992 r.Po ukończeniu stażu podyplomowego podjął pracę w Oddziale Chorób Wewnętrznych i w 1996 r. uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. Od 1 stycznia 2001 r. pracuje na stanowisku Kierownika Ośrodka Zdrowia w Kosinie. W kwietniu 2001 r. po zdanym egzaminie uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. W grudniu 2008 r. został zastępcą Ordynatora Oddziału Wewnętrznego ds. Paliacji. Kieruje Samodzielnym Oddziałem Medycyny Paliatywnej i nadzoruje domowe hospicjum paliatywne. W 2006 r. uzyskał tytuł specjalisty w dziedzinie geriatrii i w tym samym roku otworzył specjalizację w zakresie medycyny paliatywnej. W roku 2007 ukończył studia podyplomowe w zakresie „Zarządzania w służbie zdrowia”. Był przewodniczącym związku zawodowego lekarzy, od roku 2006 jest przewodniczącym Stowarzyszenia Przyjaciół Szpitala, które pozyskuje dodatkowe środki finansowe na zakup sprzętu i aparatury medycznej służącej pacjentom szpitala. Jest audytorem wewnętrznym systemu zarządzania jakością. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

por. ur. 4.01.1910 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anny z d. Panek. Ok. 1920 r. kupili gospodarstwo w Anielówce k/ Tarnopola. W kwietniu 1932 r. jako rekrut został wcielony do 54 Pułku Piechoty w Tarnopolu. Po osiemnastu miesiącach służby wraca do cywila. We wrześniu 1939 r. poszedł na front. Ciężko ranny trafił do szpitala wojskowego, który przechodził z rąk niemieckich w sowieckie. Po kilku miesiącach wrócił do domu. W lutym 1940 r. został wraz z rodziną wywieziony przez NKWD do ukrytego w śniegu i lasach pasionka Hop-Szar koło Workuty. Tam za głodowe racje żywnościowe wycinał las. Na wieść o tworzeniu przez gen. Władysława Andersa polskiej armii zaciągnął się do wojska. Trafił do 8. pułku ciężkiej artylerii przeciwlotniczej II Korpusu Wojska Polskiego, z którym przeszedł cały szlak bojowy: przez Palestynę i Egipt dotarł z wojskiem do Włoch, gdzie znalazł się w grupie wojsk zdobywających Monte Cassino. W 1947 roku razem z żoną i córką wrócił do kraju i na stałe osiadł w regionie słupskim – najpierw w Zalaskach, potem w Potęgowie i Jezierzycach. Do 1973 r. pracował m.in.: w fabryce Zremb w Jezierzycach i Od 1978 r. mieszka w Słupsku. Za bohaterskie czyny otrzymał Wielką Odznakę Boginii Zwycięstwa "Nike”, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, a w styczniu 2010 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela miasta Słupska.

ur. 1899 r. w Budach Łańcuckich(pow. łańcucki). Syn Pawła i Katarzyny z d. Lasek. Absolwent łańcuckiego gimnazjum w 1920 r. Ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie następnie pracował. W latach trzydziestych przeniósł się do Warszawy do Ministerstwa Gospodarki. W czasie wojny aktywny żołnierz AK. Zatrzymany 13.05.1943 r. i osadzony na Pawiaku, zamordowany skrytobójczo w Warszawie na ul. Gęsiej 16.07.1943 r. Miejsce pochówku nieznane.

ur. 1.02.1906 r. w Budach Łańcuckich,(pow. łańcucki). Syn Pawła i Katarzyny z d. Lasek. Ukończył szkołę średnią i szereg kursów dla nauczycieli uniwersytetów katolickich. Wykładał na Uniwersytecie Katolickim w Ujemnej k/ Przeworska. Współpracował z Uniwersytetem Ludowym w Gaci Przeworskiej w zakresie upowszechniania wiedzy rolniczej. Podczas okupacji był działaczem ideowym AK pod ps. „Rycerz”. Po wojnie prowadził gospodarstwo rolne. Był otwartym dla ludzi, uczynnym i gorliwym katolikiem. Posiadał talent muzyczny, grywał na wielu instrumentach. Prowadził Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży (KSM), organizował jasełka, przewodniczył Radzie Parafialnej. Był członkiem Akcji Katolickiej, Rady Diecezjalnej w Przemyślu i Prymasowskiej Rady Katolickiej. Wielki społecznik i wychowawca młodzieży. Stał na czele budowy kościoła parafialnego w Świętoniowej. Przewodniczył Społecznemu Komitetowi Budowy Szkoły w Budach Łań. Zmarł 13.08.1982 r. i spoczywa na cmentarzu w Świętoniowej.

prof. dr hab. ur. 3.04.1895 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Pawła i Katarzyny z d. Lasek. Polski historyk prawa, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1906-1914 uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu. W czasie I wojny światowej został powołany do armii austriackiej, od 1915 r. kilka lat spędził w niewoli rosyjskiej w Turkiestanie; ochotniczo służył w Wojsku Polskim w czasie wojny polsko-radzieckiej. W 1920 r. podjął studia w dziedzinie prawa i filozofii na Uniwersytecie Lwowskim, doktorat obronił w 1924 r. W czasie studiów pracował jako aplikant w Archiwum Krajowym Aktów Grodzkich i Ziemskich, a w latach 1925-1929 był zatrudniony w Sądzie Okręgowym i Apelacyjnym we Lwowie oraz jako sędzia grodzki w Drohobyczu. W 1937 r. habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim (na podstawie pracy Zagadnienie niewoli na Rusi Czerwonej pod koniec średniowiecza w świetle stosunków prawnych Polski i krajów sąsiedzkich) i został docentem w Katedrze Dawnego Prawa Polskiego. Brał udział w tajnym nauczaniu we Lwowie na poziomie uniwersyteckim w czasie II wojny światowej. W marcu 1944 r. został kierownikiem Oddziału Archiwalnego w Tyńcu koło Krakowa (do stycznia 1945 r.), przez kilka miesięcy w 1945 r. prowadził wykłady z historii ustroju i prawa polskiego oraz prawodawstwa słowiańskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1945 r. podjął pracę na Uniwersytecie Toruńskim; został kierownikiem Katedry Historii Państwa i Prawa Polskiego, w 1946 r. profesorem zwyczajnym. W latach 1958-1960 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa. Przeszedł na emeryturę w 1965. Od 1936 r. był członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w 1937 r. został członkiem Komisji Historycznej Polskiej Akademii Umiejętności. Należał ponadto do Towarzystwa Naukowego we Lwowie (1932 członek przybrany), Polskiego Towarzystwa Historycznego (1937-1939 sekretarz, 1948-1962 wiceprezes), Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Był odznaczony m.in. Medalem Niepodległości (1928), Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Oficerskim (1956) i Komandorskim (1965) Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. W pracy naukowej zajmował się historią prawa polskiego oraz prawodawstwa słowiańskiego. Opracował i przygotował do wydania lauda sejmikowe halickie i chełmskie. Zajmował się położeniem i stanowiskiem prawnym ludności chłopskiej (do końca XVIII wieku). Dokonał porównania dziejów prawa w Polsce i Czechach na przestrzeni wieków. Autor wielu prac naukowych. Zmarł 22.06.1976 r. w Toruniu, pochowany na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.

ur. 23.02.1941 r. w Soninie (pow. łańcuckim). Po ukończeniu Szkoły Podstawowej, kontynuował naukę w Państwowym Liceum Kulturalno – Oświatowym w Rożnicy w woj. kieleckim. Działalność kulturalną rozpoczął w okresach wakacyjnych, będąc uczniem tej szkoły i organizując programy artystyczne uświetniające dożynki w Soninie. W latach 1959-1960 był kierownikiem świetlicy ŁFŚ, a społecznie był reżyserem zespołu teatralnego w Soninie i Wysokiej, następnie przez dwa lata kierował Klubem Szpitala Wojewódzkiego i Zarządu Aptek w Rzeszowie. W latach 1961-1963, odbywając zasadniczą, ukończył kurs organizatorów pracy kulturalno – oświatowej. Po wojsku przez 18 lat związał swe losy z organizowaniem działalności kulturalnej, sportowej i turystycznej dla pracowników służby zdrowia województwa rzeszowskiego, pracując w Zarządzie Okręgu (później oddział ZG) Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia w Rzeszowie. W Szpitalu Wojewódzkim zorganizował Zespół Pieśni i Tańca „Zdrowie”. Współorganizował Ogólnopolski Festiwal Zespołów Artystycznych Służby Zdrowia w Polanicy Zdroju, był inicjatorem i organizatorem Ogólnopolskich Rajdów Pieszych Służby Zdrowia w Bieszczadach oraz organizatorem m.in. Spartakiad Sportowych Służby Zdrowia i Średnich Szkół Medycznych. W latach 1966-1970 był organizatorem i reżyserem zespołu „Witaminki”, z Łańcuta. W latach 1966-1974 był aktorem, teatru amatorskiego „Lutnia” w Łańcucie. W 1982 r. objął stanowisko dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury Gminy Łańcut z siedzibą w Albigowej. Współorganizatorem zespołu regionalnego „Albigowianie” Był inicjatorem budowy Wiejskiego Domu Kultury w Wysokiej. Założył w 1990 r. kapelę podwórkową „Wysoczanie” i teatrzyk dziecięcy „Płomyczek”. Przez 2 kadencje był ławnikiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie i radnym gminy Łańcut. Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in. Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi.

prof. dr hab. - urodził się w 1928 r. w Sokalu, w województwie lwowskim, gdzie rozpoczął naukę na tajnych kompletach. Maturę w przyspieszonym tempie złożył w Liceum im. Sienkiewicza w Łańcucie w 1947 r.. Po studiach polonistycznych, od 1950 r. pracował na Uniwersytecie Wrocławskim, mając opinię człowieka wybitnie uzdolnionego. W 1971 r. kierował już Instytutem Filologii Polskiej. W dramatycznych okolicznościach pozbawił go funkcji w listopadzie 1985 r. ówczesny minister. Już w listopadzie 1989 r. jego nazwisko widać wśród patronów Międzynarodowego Seminarium "Europa Środkowa. Kultura na rozdrożu - pomiędzy totalitaryzmem, a komercjalizmem". Był urodzonym redaktorem. W latach 1964-70 kierował tam Działem Literatury Staropolskiej. Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN, Należał do PAU, Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk, PEN Clubu, Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Redagował "Studia Staropolskie" (1965-93), od 1972 r. "Literaturę Ludową", od 1995 r. "Wrocławskie Studia Wschodnie". Pracował w redakcjach "Odrodzenia i Reformacji w Polsce", "Slavic and East European Arts" (New York), "Tekstów" i "Tekstów Drugich". Od 1976 r. przewodniczył komitetowi redakcyjnemu dzieła "Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny" w 1985 r. Ogłosił ponad 200 publikacji, głównie o literaturze staropolskiej, kulturze współczesnej, o folklorze i związkach literatury z folklorem (pionierskie "W kalinowym lesie" z 1965 r., monumentalny "Barok" z 1972 r.). Otrzymał wiele nagród, m.in. Fundacji im. A. Jurzykowskiego, Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera. historyk literatury, folklorysta, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, dyrektor Instytutu Filologii Polskiej, autor tomu „Barok” wydanego w cyklu „Historia Literatury Polskiej” IBL PAN, redaktor wielu czasopism m.in. „Nowe Sygnały”, „Teksty”. Zmarł 11.12.2003 r.

ur. 20.03.1903 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Marii z d. Kluz. W 1919 r. wyjechał do podkrakowskich Sułkowic i tam rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Zawodowej Przemysłu Żelaznego (klasa ślusarska). Naukę ukończył w 1922 r. i jako czeladnik wstąpił do Marynarki Wojennej. W 1923 r. ukończył Szkołę Specjalistów Marynarki Wojennej. Został przeniesiony do Flotylli Pińskiej; w 1924 r. awansował do stopnia starszego marynarza. Z powodu problemów zdrowotnych został przeniesiony do 4. Pułku Lotniczego w Bydgoszczy; w 1929 r. ukończył Centralną Szkołę Mechaników Lotnictwa; Ukończył kurs pilotażu Franciszek kurs instruktorów pilotażu. W 1934 r. pełnił służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Radomiu. W 1937 r. awansował do stopnia sierżanta; odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości Franciszek, uzyskał tytuł pilota 1. klasy. W 1939 r. udał się na podstawie sfałszowanego paszportu do Marsylii, później do Anglii, gdzie prowadził naukę pilotażu. Ostatnie 2 lata służby spędził jako pilot dywizjonu bombowego Królewskich Sił Lotniczych RAF. Tam awansował do stopnia chorążego, po raz drugi otrzymał Krzyż Zasługi Franciszek medale lotnicze. W 1947 r. powrócił do Polski. W 1947 r. władza Ludowa przeniosła go do rezerwy. Pracował w młynie w Gaci; w 1957 r. jako główny mechanik Rejonowego Przedsiębiorstwa Młynarskiego w Przeworsku, później był kierownikiem młyna w Gaci. Zmarł 29.10.1967 r.

ur. 28.06.1910 r w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Marianny z d. Rudnicka. Ukończył Szkołę Ludową w Husowie, a następnie Gimnazjum w Łańcucie. Odbył Służbę wojskową i został podoficerem. W l. 1934-1937 był komendantem Ochotniczej Straży Pożarnej w Husowie. W l. 30-tych był członkiem Stronnictwa Ludowego. Od 1940 r. do 1944 r. pracował jako główny księgowy w przemyśle naftowym w Biłkowie. Po wojnie zorganizował bursę dla młodzieży łańcuckich szkół. Zajmował się sprawami związanymi z powstaniem szpitala w Łańcucie. Został pierwszym prezesem Zarządu Szpitala. Funkcję tą sprawował do 1949 r. Później do 1985 r. pracował w Rzeszowie w Państwowej Spółdzielni Spożywców. Odznaczony Krzyżem komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką ,,Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” oraz odznakami Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego i Zasłużony Pracownik Handlu. Zmarł 8.01.1991 r. w Rzeszowie i tam został pochowany.

ks. (vel Mikołaj Hussowczyk, vel Mikołaj z Hussowa, /łac. Nicolao Nicolai Hussowsky), ur. między 1475 r. a 1485 r., w Husowie (pow. łańcuckim). Polski poeta okresu renesansu, duchowny katolicki, święcenia kapłańskie przyjął ok. 1518 r. Notariusz publiczny kreacji apostolskiej dla Wielkiego Księstwa Litewskiego. Był dworzaninem biskupa płockiego Erazma Ciołka, któremu towarzyszył w poselstwie do Rzymu do papieża Leona X w 1521 r. Po roku pobytu w tym mieście i po śmierci swojego protektora powrócił do Polski i osiadł w Krakowie. Zaliczany jest do grona wczesnorenesansowych poetów polsko-łacińskich. Jego twórczość nie jest obszerna, wyróżnia się jeden sporych rozmiarów poemat - Carmen de statura, feritate ac venatione bisontis (Pieśń o wyglądzie, dzikości i polowaniu na żubra) Kraków 1523, znany powszechnie pod skróconym tytułem: Carmen de bisontis (Pieśń o żubrze). Poemat ten powstał w Krakowie i był dedykowana królowej Bonie. Autor przedstawił w nim bardzo cenne obserwacje i opisy przyrody litewskiej, nawiązania do historii tych terenów, scenki myśliwskie, a także opis osobistych przeżyć. Zrezygnował zarazem z tradycyjnych w ówczesnej kulturze literackiej nawiązań do sztafażu mitologicznego. W zakończeniu utworu zawarł apel o podjęcie działań przeciw Turkom. Tym samym stał się jednym z prekursorów polskiej poezji patriotycznej. W 1524 r. napisał epinicjon Nova et miranda victoria de Turcis mense Iulio o zwycięstwie hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Firleja nad Tatarami. W 1525 r. na procesie kanonizacyjnym Jacka Odrowąża ogłosił panegiryk De vita et gestis Divi Hyacinthi. Zmarł po 1533 r.