doc. dr hab. med. ur. 14.06.1903 r. w Łańcucie. Syn Konstantego i Apolonii. Po zdaniu matury w 1921 r. w łańcuckim gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a ukończył je w 1927 r. Podjął bezpłatną praktykę we Lwowskim Szpitalu Powszechnym i trafił na oddział otolaryngologiczny. W latach 1941-1944 był ordynatorem Oddziału Laryngolicznego w Szpitalu Miejskim we Lwowie. W 1944 r. zostaje wcielony do wojska i trafia do Szpitala Klinicznego Wojska Polskiego w Otwocku. W 1946 r. pracuje jako adiunkt w klinice laryngologicznej w Poznaniu. W sierpniu 1947 r. przenosi się do Warszawy do Zespołu Klinik Dziecięcych. W 1953 r. objął stanowisko adiunkta, a następnie kierownika w Instytucie Matki i Dziecka. W 1954 r. habilitował się na podstawie pracy „ Patogeneza i higiogeneza zakażenia oddechowego nosa u dzieci”. Przez szereg lat równolegle pracował w Zespole Klinik Pediatrycznych Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 1961-1982 był konsultantem naukowym Zespołu Sanatoryjnego w Rymanowie Zdroju. Był członkiem honorowym kilku zagranicznych towarzystw naukowych. Autor wielu prac naukowych i podręczników medycznych. Emerytowany profesor Akademii Medycznej w Warszawie, twórca polskiej otolaryngologii dziecięcej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami krajowymi zagranicznymi. Zmarł 22.11.1982 r. i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

ur. 6.01.1863 r. w Łańcucie. Syn Gabriela Wiktorii z d. Stachyra. Naukę pobierał w Łańcucie i Jarosławiu, a handlu uczył się we Lwowie, gdzie otrzymał dobre przygotowanie kupieckie. Całe jego dorosłe życie związane było z Łańcutem. Wiele czasu poświęcał firmie założonej jeszcze w 1837 roku przez ojca Gabriela. Obejmowała ona początkowo sklep korzenny, później hotel i restaurację. Firma mieściła się w rynku, a na początku XX wieku przeniesiono ją do nowo wybudowanego obiektu. W latach 1924-1925 firma uruchomiła fabrykę wełny drzewnej „Wolima”, najpierw jako współwłasność z Franciszkiem Bieniaszem, a od 1928 roku pełnoprawnie. Po II wojnie światowej firmę upaństwowiono. K. Danielewicz realizował wiele przedsięwzięć gospodarczych, które kończyły się dla niego pomyślnie. Dużo czasu poświęcał sprawom miasta. Był przez wiele lat radnym, zastępcą burmistrzów Stanisława Cetnarskiego i Mariana Januszewskiego, pełnił obowiązki burmistrza po rezygnacji Jana Cetnarskiego (1914 r.). Jego zasługą były starania o zmianę gminnego statusu Łańcuta na miejski i o utrzymanie w nim siedziby starostwa. Zajmował się sprawą budowy budynku dla łańcuckiego gimnazjum. Dzięki tym staraniom, już w styczniu 1925 r. gimnazjum mogło przenieść się do nowego budynku przy ul. Mickiewicza. Zajmował się też sprawą zaopatrzenia Łańcuta w wodę, sporządził obliczenia bilansu wody i możliwości wykorzystania nadwyżek z ujęcia w Handzlówce. Był współinicjatorem elektryfikacji miasta i budowy elektrowni. Przez wiele lat był prezesem Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda” (1926-1933), brał również udział w pracach Towarzystwa Gimnastycznego „SOKÓŁ”. W uznaniu zasług otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Łańcuta. Zmarł 27.08.1933 r w Łańcucie. Został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

ur. 26.09.1953 r. w Łańcucie. Zam. w Woli Małej (pow. łańcucki). Absolwent Technikum Mechanicznego w Łańcucie - rocznik 1973. W latach 1973-1976 konstruktor w Fabryce Śrub w Łańcucie. Od 1978 r. właściciel gospodarstwa rolnego.W latach 1980-1986 był członek NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność. Od 1978 r. członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, a następnie PSL, członek Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego. Z listy PSL, senator III Kadencji Senatu RP w latach 1993-1997. Zastępca przewodniczącego Komisji Inicjatyw i Prac Ustawodawczych. Od 30.05.1996 r. członek: Komisji Ochrony Środowiska, Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej (do 12.11.1993 r.), Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą (do 30.05.1996) Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego. Zmarł 02.06.2008r. w Chicago spoczywa na cmentarzu w Łańcucie- Podzwierzyńcu.

prof. dr hab., ur. 12.09.1942 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Reginy z d. Wal. Kierownik Zakładu Chemii Nieorganicznej UJ w latach 1997-2000 i 2000-2003, kierownik grupy badawczej „Chemia Zeolitów” w Zespole Katalizy i Fizykochemii Ciała Stałego. Kieruje profilem kształcenia „Chemia nowych materiałów i kataliza” dla studentów chemii (od roku akademickiego 2002/2003). Prowadzi badania właściwości katalizatorów zeolitycznych i mezoporowatych ciał stałych ze szczególnym uwzględnieniem centrów aktywnych i kwasowych oraz kationów metali przejściowych w matrycach zeolitycznych. Jego prace znalazły szeroki oddźwięk w świecie naukowym. Wyróżniony Nagrodą Rektora UJ „Laur Jagielloński” za wybitne osiągnięcia naukowe w zakresie badań nad katalizatorami metodą spektroskopii w podczerwieni (2006).

ur. 9.07.1952 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Marii z d. Nawojska. Ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie i studia magisterskie na UMCS w Lublinie filia w Rzeszowie. W l. 1973-1976 pracował jako referent w Przedsiębiorstwie Budowy Dróg i Mostów „Hydroinż” w Rzeszowie. W l. 1976-1979 pełnił funkcję wiceprezesa Spółdzielni Kółek Rolniczych w Żołyni. Od 1979 r. przez dziewięć lat był Naczelnikiem Gminy Białobrzegi (m.in.: wojsko wybudowało most na rzece Wisłok w Budach Łańcuckich.) W l. 1998-1990 pełnił funkcję Naczelnika Miasta Łańcuta. Od 1990 r. pracował w firmie „Widamid” w Łańcucie. W l. 1993-1996 był zastępcą Prezesa firmy „Wersal” S.A. w Łańcucie. Lata 1996-1998 to praca jako Prezes „Resmięs” w Rzeszowie. Od 1998-2000 ponownie pracuje w łańcuckim Wersalu. W l. 2000-2005 pracował w hurtowni „Damianex” w Łańcucie. Zmarł 31.01.2007 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu. (B3/3/12). opr. J. Rzepka

ur. 1.12.1881 r. się w Wesołej (pow. brzozowskim). Syn Walentego i Antoniny zd. Kudła. Po ukończeniu wiejskiej szkoły znalazł się w prywatnej szkole rzemiosła artystycznego – Kunstlerische Handwerksschule w Krakowie. Zaopatrzony w dobre świadectwo i rekomendacje wyjechał do Lwowa gdzie został zatrudniony w znanej pracowni Majewskiego, w której wykonywano wówczas ołtarz do żołyńskiego kościoła. Po ukończeniu prac Franciszek został wysłany do Żołyni. W 1913 roku Dąbrowski został powołany do wojska austriackiego, a po wybuchu I wojny światowej skierowany na front i dostał się do niewoli rosyjskiej. W 1922 r. powrócił do rodziny i natychmiast przystąpił do budowy domu, w którym stworzył własną pracownię (wykonywano w niej głównie wyposażenie do kościołów jak również stylowe meble oraz antyki, m. in. do pałacu Lubomirskich i zamku Potockich w Łańcucie). Wszystkie projekty wykonywał sam. Wykonywał m.in. ołtarze, ambony, figury do następujących świątyń: ambony: Brzóza Królewska – 1934, Wiązownica ad Jarosław – 1935 r. figury i inne: Białobrzegi, 2 figury – 1935, Brzóza Królewska, grób - 1935, Budy Łańcuckie, chrzcielnica – 1931, Krzemienica, krzyż – 1931, Chyżne, Matka Boska chyżniejska – 1935, Leżajsk, Chrystus ukrzyżowany – 1932 r. ołtarze: Białobrzegi, wielki ołtarz – 1937, Zarzecze, rzeźby i złocenie ołtarza – 1936, Żołynia, ołtarz boczny – 1937, Wola Raniżowska, gotycki – 1935, Słocina, 2 romańskie – 1934, Żołynia, przeróbki wiel. ołt. – 1933, Górno, gotycki główny – 1927, Czarna, gotycki – 1923 r. Zmarł 31.10.1948 r. i spoczywa na Żołyńskim cmentarzu.

ur. 8.09.1912 r. w Żołyni pow. łańcucki. Syn Franciszka i Karoliny z d. Kowalskiej. Utalentowany artysta rzeźbiarz. Sam projektował, rzeźbił, malował. Ukończył szkołę w Żołyni, następnie kształcił się w szkole rzeźbiarskiej w Łańcucie. Jednak najwięcej umiejętności nabył sam, przypatrując się pracy ojca, a następnie pomagając mu w jego pracowni. Zdobył papiery czeladnicze, a w 1946 r. w Katowicach uzyskał papiery mistrzowskie – uzyskał dyplom mistrza rzemiosła stolarskiego i rzemiosła w drewnie. Miał prawo do egzaminowania czeladników. Wraz z ojcem wykonywał m.in. ołtarze, ambony, figury do następujących świątyń: ambony: Brzóza Królewska – 1934, Wiązownica ad Jarosław – 1935 r. figury i inne: Białobrzegi, 2 figury – 1935, Brzóza Królewska, grób - 1935, Budy Łańcuckie, chrzcielnica – 1931, Krzemienica, krzyż – 1931, Chyżne, Matka Boska chyżniejska – 1935, Leżajsk, Chrystus ukrzyżowany – 1932 r. ołtarze: Białobrzegi, wielki ołtarz – 1937, Zarzecze, rzeźby i złocenie ołtarza – 1936, Żołynia, ołtarz boczny – 1937, Wola Raniżowska, gotycki – 1935, Słocina, 2 romańskie – 1934, Żołynia, przeróbki wiel. ołt. – 1933, Górno, gotycki główny – 1927, Czarna, gotycki – 1923 r. Pracując już samodzielnie wykonywał wystroje i poszczególne elementy do szeregu kościołów m.in. Niska, Walawy, Turbii, Przemyśla, Leżajska, Sieniawy, Rudny Wlk., Kotli, Albigowej, Jarosławia, Gorzyc, Białobrzegów, Baryczy, Częstochowy, Starej Wsi. Wykonywał także zamówienia na Zamek w Łańcucie, dla hr. Potockiego. Był wspaniałym figurzystą- wykonywał zamówienia na całą okolicę. W kościele parafialnym w Żołyni również pozostało po nim wiele prac. Zmarł 19.11.1989 r.

mjr ps. Mars, Krzemień, ur. 23.04.1911 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu II Gimnazjum w Jarosławiu w 1931 r. kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej, zdobywając w 1938 r. szlify ppor. Zawodowa służbę rozpoczął w 3.ppleg. w Jarosławiu. Uczestnik kampanii wrześniowej. Walczył m.in. w obronie twierdzy Modlin. Po kapitulacji trafił do obozu jenieckiego w Działdowie, zwolniony powrócił do domu. Już wiosną 1940 r. czynnie zaangażował się w działalność konspiracyjną w Obwodzie ZWZ-AK Łańcut pod ps. Mars. Oficer szkoleniowy Placówki Nr 5 w Grodzisku Dolnym i konspiracyjnej szkole podchorążych. W stopniu kapitana pełnił funkcje zastępcy komendanta Obwodu AK Łańcut, a w latach 1944-1945 komendant tego Obwodu. Uczestnik wszystkich akcji na tym terenie. Kierownik Rady WiN w Łańcucie. Aresztowany w grudniu 1947 r. w Przeworsku, po paru dniach zwolniony. Ujawnił się w Prokuraturze Generalnej w styczniu 1956 r. Pozostał pod stałą obserwacją służb bezpieczeństwa PRL. Po wojnie zamieszkał w Żołyni. W latach 1956-60 pracował w Spółdzielni Mieszkaniowej, następnie w latach 1960-1970 WSS „Społem” w Rzeszowie. Zmarł 23.07.1982 r. i został pochowany na żołyńskim cmentarzu.

ks. ur. 19.03.1898 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marii z d. Kraus. Po ukończeniu Gimnazjum w Rzeszowie w l. 1919-1923 odbył studia seminaryjne w Przemyślu. Po święceniach kapłańskich pracę rozpoczął w Strzyżowie. Od 1925 r. został przeniesiony do Krosna. W l. 1926-1949 pracował jako proboszcz w Krośnie Polance. W l. 1946-1976 był proboszczem w Łańcucie. Odnowił kościół, plebanię i otoczenie. Był nie tylko księdzem, administratorem, ale także zasłużył sobie na miano artysty i wzorowego gospodarza. Bardzo troszczył się o to, by w odległych punktach parafii (w Soninie, Głuchowie, Dąbrówkach) były regularnie odprawiane Msze św. W 1957 r. przyczynił się do przywiezienia z Dębicy do kaplicy Sióstr Służebniczek w Dąbrówkach zabytkowego obrazu Matki Bożej. W Głuchowie utworzył w 1976 r. w prywatnym domu kaplicę mszalną i podjął starania o budowę kościoła. Od 1956 r. pełnił funkcję wicedziekana łańcuckiego. Otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Przemyskiej oraz tytuł kapelana Ojca św. Pawła VI. Z powodu choroby w czerwcu 1976 r. zrezygnował z probostwa. Do ostatnich dni swego życia służył wiernym w konfesjonale. Zmarł w Żołyni 8.08.1977 r. na grobie rodziców. Spoczywa na cmentarzu w Łańcucie.

ur. w 1902 r. w Rakszawie. Absolwent miejscowej Krajowej Szkoły Sukienniczej. Wiceprezes Zarządu Powiatowego PLS w Łańcucie, wójt Gminy w latach 1933 – 1940; był prezesem jednego z większych kół PSL w Rakszawie. Był kilkakrotnie aresztowany, mi. in. po wiecu w Rakszawie (18 VI 1933). W latach 1933 – 1940 sprawował funkcję wójta Zbiorczej Gminy w Żołyni. Aż do wyzwolenia Rakszawy w lipcu 1944 r. działał w konspiracyjnych strukturach miejscowej placówki AK pod pseudonimem „Pewny”. Brał czynny udział w akcjach zbrojnych. Został aresztowany i poddany przesłuchaniom. Opuścił rodzinne strony i udał się na Śląsk, gdzie osiadł w miejscowości Dąbrówka Mała (obecnie dzielnica Katowic). Podjął pracę w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego w Katowicach. Został zastępcą dyrektora Wydziału Zaopatrzenia – specjalistą od artykułów pochodzenia włókienniczego. Na tym stanowisku pracował do 1967 r., po przejściu na emeryturę wrócił do domu w Rakszawie. Zmarł w 1973 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 17.11.1897 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Agnieszki. Kapral rezerwy hallerczyk. Służył w 66 p.p., walczył na frontach: włoskim, ukraińskim i bolszewickim. Zwolniony do rezerwy w 1922 r. W latach 1922 do 1939 r. służył w PP, w Komisariacie Państwowym w Nisku jako st. posterunkowy. W okresie po 17 września przebywał jeszcze we Lwowie jako zmobilizowany do obrony miasta. Ranny w nogę dostał się do niewoli sowieckiej prawdopodobnie 27 września. Zgodnie z Rzeczpospolitą listę jeńców z podpisem Supronienki, moskiewskie NKWD przesłało z dnia I.04.1940 r. do komendanta obozu ostaszkowskiego celem natychmiastowego przekazania tych ludzi komendantowi NKWD obwodu kalińskiego, w konsekwencji czego dokonano zbiorowego mordu jeńców w miejscowości Miednoje. Na liście tej pod nr 6 figurowało nazwisko Fr. Deca. Lista ta i inne potwierdzone zostały w książce Tucholskiego "Mord w Katyniu". Nazwisko Franciszka Deca upamiętnione jest na Tablicy Pamiątkowej Straconych w Kościele Parafialnym w Nisku, która została wmurowana w kwietniu 1990 r. w 50 rocznicę zbrodni katyńskiej.

bryg. inż. ur. 16.07.1963 r. w Żołyni zam. w Rakszawie (pow. łańcuckim). Syn Antoniego i Cecylii z d. Wałczyk. Wykształcenie wyższe. Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej. Dowódca Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej w latach 1992-1998. Komendant Powiatowy PSP w Łańcucie i Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Rzeszowie w latach 2007-2008. W okresie swej służby pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji. Prowadził m.in. sprawy kontrolno-rozpoznawcze i operacyjne. W 1992 r. brał udział w gaszeniu pożaru lasów w okolicach Kuźni Raciborskiej, ponadto wielokrotnie, skutecznie kierował trudnymi działaniami ratowniczymi na terenie powiatu łańcuckiego. Zaangażowany i ofiarny podczas powodzi, które nawiedziły powiat łańcucki lipiec 2004 r. i wiosna 2005 r. Był pomysłodawcą i realizatorem utworzonego w 2000 r. jednego z pierwszych w Polsce Centrum Powiadamiania Ratunkowego, co w istotny sposób poprawiło funkcjonowanie ratownictwa na terenie powiatu. Idea ta przyczyniła się do podniesienia poziomu organizacji ratownictwa, w szczególności w zakresie ratowania życia i zdrowia w sytuacjach wystąpienia nagłych zagrożeń na terenie powiatu. Jego osobiste zaangażowanie i dobra współpraca z jednostkami Ochotniczych Straży Pożarnych, ogniwami związku OSP, władzami samorządowymi i innymi instytucjami przyczyniła się do zrealizowania wielu istotnych przedsięwzięć poprawiających wyposażenie w nowoczesne samochody i sprzęt ratowniczy strażaków JRG PSP w Łańcucie i jednostek OSP z terenu powiatu. Wielokrotnie był pomysłodawcą i organizatorem przedsięwzięć związanych z popularyzacją i promowaniem ochrony p.poż. na terenie powiatu. Jego profesjonalizm, duże doświadczenie zawodowe oraz zaangażowanie były wysoko oceniane przez podwładnych i przełożonych.

ks. wł. Jan Nepomucen Kundzicz, ur. 4 lub 7 .07.1796 r. na Litwie. Syn Franciszka i Marii, bratanek biskupa sufragana trockiego Tadeusza Kundzicza. Magister teologii Uniwersytetu Wileńskiego (1824), publikował prace na temat gramatyki polskiej. Około 1830 r. był dziekanem i proboszczem w Oszmianie. Od 1849 r. członek Towarzystwa Naukowego w Krakowie. Uczestnik powstania listopadowego. Po jego upadku przedostał się do Galicji, do listopada 1833 r. pracował w bibliotece Ossolińskich (Ossolineum) we Lwowie. Później schronił się w Łańcucie u hr. Alfreda Potockiego, który przyjął go w charakterze nauczyciela swoich dzieci oraz bibliotekarza. Tam też przybrał nazwisko Deszkiewicz, pod którym został pochowany. Pracując w bibliotece ordynacji Potockich w Łańcucie rozpoczął ożywioną działalność pisarską, zwłaszcza w dziedzinie gramatyki polskiej. Prace drukowane: "Rozprawa o języku polskim i jego gramatykach" (Lwów 1843), "Gramatyka języka polskiego" (Rzeszów 1846), "Zbiór odpowiedzi recenzentom gramatyki języka polskiego" (Lwów 1853), "O pisownictwie polskim" (Kraków 1869). Próbował ponadto sił w poezji i dramacie (komedia "Lelum po Lelum" druk. w Zakładzie Ossolińskich). Wszystkie jego prace, zarówno opublikowane drukiem, jak i pozostałe w rękopisach przekazał Bibliotece Jagiellońskiej, gdzie do dziś się znajdują. Zmarł 15.06. 1869 r. w Łańcucie,

ur. 03.06.1953 r. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anieli z d. Kot. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Zalesiu kontynuował naukę w szkole górniczej w Krośnie w tzw. Naftówce. Od 1974 r. podjął pracę w Zakładzie Remontowo-Budowlanym przy MPGK w Łańcucie. W tym okresie wybudowano m.in. 2 przedszkola, dworzec autobusowy, Urząd Skarbowy. W l. 1998 - 2005 był dyrektorem MZBM w Łańcucie. Od 2005 r. pełni funkcję Wójta Gminy Czarna. Największym przedsięwzięciem Gminy jest: budowa kanalizacji sanitarnej w Medyni Głogowskiej, Pogwizdowie, Zalesiu i uzupełnienie już istniejącej w Czarnej, Krzemienicy i Pogwizdowie. Wiele środków z budżetu gminy wydatkowanych jest na infrastrukturę drogową, oświatową, kulturalną i sportową. Od 1974 r. jest członkiem miejscowej OSP. W 2010 r. był inicjatorem wydania albumu „Gmina Czarna środowisko przyrodnicze i kulturowe”. Odznaczony medalem „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego”. Mieszka w Zalesiu.

mgr inż. ur. 1.01.1942 r. we Lwowie. Syn Michała i Franciszki z d. Kania. Wraz z rodziną przybył do Łańcuta 21 listopada 1948 r. Tutaj ukończył Szkołę Podstawową i w 1959 r. zdał maturę w miejscowym Liceum i podjął pracę jako tokarz w Łańcuckiej Fabryce Śrub, ale po roku przerwał prace i kontynuował naukę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, którą ukończył w 1965 r. Po wakacjach powrócił do Pracy w ŁFŚ. i systematycznie z biegiem lat awansował. Najpierw pracował jako Kierownik Działu Remontowego, a następnie jako Zastępca Głównego Mechanika, Szefa Produkcji, Zastępca Głównego Technologa, Zastępca Dyrektora ds. Technicznych. W latach 1985-2004 najpierw był Dyrektorem Naczelnym, Dyrektorem Generalnym i Prezes Zarządu Łańcuckiej Fabryki Śrub „Śrubex S.A”. Pracując zawodowo ciągle podnosił swe kwalifikacje. Ukończył Studia Podyplomowe i wiele kursów specjalistycznych. Uzyskał trzy patenty, opracował przeszło czterdzieści projektów wynalazczych. Był wieloletnim Przewodniczącym Zakładowego Koła Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich, a także wiceprezesem Zarządu Głównego SIMP w Warszawie. Obecnie jest prezesem NOT oddział w Rzeszowie i prezesem oddziału SIMP w Rzeszowie. Za swa pracę otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień resortowych i państwowych m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. We wrześniu 2004 r. przeszedł na emeryturę i pozostał w Łańcucie.

ur. 16.02.1909 r. w Żołyni (pow. łańcucki) Syn Juliana. W wieku 14 lat udał się do Krakowca, do brata gdzie uczył się i pracował w zakładzie rzemieślniczym. W 1927 r. wstąpił do Wojska Polskiego, do 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie, po kilku miesiącach został przeniesiony do 51. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Brzeża-nach (woj. tarnopolskie) gdzie ukończył szkołę podoficerską. Następnie w 1935 r. odbył kil-kumiesięczne przeszkolenie w Szkole Obrony Przeciwgazowej w Warszawie. Po powrocie do Brzeżan, powierzono mu organizację plutonu przeciwgazowego. Podjął także naukę w trybie wieczorowym w 3-letnim państwowym technikum rachunkowości. W pierwszych dniach września cały pułk przemieścił się do rejonu koncentracji, między Skarżyskiem, a Starachowicami. Po drodze w rejonie Przeworska transport ich został zaatakowany przez lotnictwo niemieckie. Poniesiono znaczne straty, zginęli pierwsi żołnierze, zniszczone i uszkodzone wagony i tory kolejowe, stracono część sprzętu wojskowego i żywności. Jako dowódca plutonu, na czele ze swymi żołnierzami podjęli akcję ujęcia ewentualnie ocalałych lotników. Samolot był rozbity, jeden lotnik nie żył, drugiego żywego doprowadzono pod bronią do dowódcy pułku. Za ten czyn, ppłk A. E. Fieldorf ustnie mianował go na stopień podporucznika. Ciężkie walki 8 i 9 września 1939 r. w okolicach Iłży, nasze wojska nie wytrzymywały napo-ru niemieckiego, silnego ostrzału artyleryjskiego, nalotów i bombardowań. W dniu 8 września był rozkaz dowódcy zgrupowania o wycofaniu się. Dotarł z czwórką kolegów po dwóch tygodniach do Brzeżan. Na przełomie 1939/40 był ścigany przez NKWD, i wyjechał wówczas do Lwowa. W końcu 1941 r. w czasie obławy w Sukiennicach w Krakowie został aresztowany przez Gestapo. Kilka dni spędził w więzieniu na Montelupich i tylko przypadek spowodo-wał, że został zwolniony. W l. 1943–44 dla bezpieczeństwa swego i rodziny mieszkał z żoną i córką w klasztorze O.O. Bernardynów w Brzeżanach. W l. 1942-45 był żołnierzem Armii Krajowej (pseudonim „Mak”). Do wojska, po zakończeniu wojny, już nie wrócił. W 1945 r. wyjechał na Ziemie Odzyskane, trafił na Dolny Śląsk, zamieszkał na stałe w Chojnowie, gdzie mieszkał do maja 2007. Po śmierci żony zamieszkał u córki w Raculi k/ Zielonej Góry. Decyzją Prezydenta RP w 2001 r. został oficjalnie mianowany do stopnia podporucznika WP w stanie spoczynku. Otrzymał też kilka medali, odznaczeń i innych wyróżnień. Należał do ZBoWiD, obecnie jest członkiem Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych RP oraz Światowego Związku Żołnierzy AK.

płk. ur. 4.10.1943 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Emilii z d. Olechowskiej. Po ukończeniu Technikum Budowlanego w Rzeszowie w 1964 r. skierował swe kroki do Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu, a następnie do Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, którą ukończył w 1972 r. i otrzymał tytuł mgr inż. budownictwa. Całe życie zawodowe poświęcił rozwiązywaniu problemów infrastruktury wojskowej (inwestycje i remonty budowlane, gospodarka nieruchomościami wojskowymi itp.). Zajmował różne funkcje służbowe. Był dowódcą plutonu, kierownikiem WAK w Skwierzynie, zastępcą szefa WRZKB w Zielonej Górze, szefem Służb Zakwaterowania i Budownictwa KOW w Krakowie, szefem Oddziału Inwestycji w Departamencie Infrastruktury w Warszawie, a także był szefem Rejonowego Zarządu Infrastruktury we Wrocławiu. W 1976 r. uczestniczył w Misji Pokojowej ONZ w Egipcie m.in.: na Wzgórzach Golan. W 1989 r. awansował na stopień pułkownika . W 2001 r. po 38 latach służby przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Dębinie.

ur. 4.10.1918 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Wincentego i Katarzyny z d. Trojnar. W 1931 roku ukończył Szkołę Powszechną w Białobrzegach, a siódmą klasę ukończył w pobliskiej Kosinie. Terminował także u stolarza i szewca. Wiosna 1945 roku ukończył kurs Przodownika Weterynarii. W 1962 roku złożył egzamin mistrzowski inseminatora. Przepracował w trudnym zawodzie do jesieni 1979 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę. Od 1937 roku należał do Koła Młodzieży Wiejskiej „Wici ". Po wyzwoleniu był aktywnym członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Po zjednoczeniu ruchu ludowego wspierał działalność Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W latach 1973 - 1988 prezes Zarządu Gminnego ZSL. Członek władz wojewódzkich ZSL. W roku 1980 i 1984 był delegatem na Kongres ZSL, członek sądu partyjnego przy NK ZSL. Od 1989 roku ponownie jest członkiem PSL. W latach 1941 - 1958 był czynnym członkiem Straży Pożarnej. Jesienią 1946 roku wraz z innymi dziesięcioma strażakami z Białobrzegów był przez miesiąc w Jaśle pomagając przy odgruzowywaniu miasta ze zniszczeń wojennych. Od 1958 roku był jednym z filarów Kółka Rolniczego, a w latach 1962 - 1974 piastował urząd prezesa. Przez trzy kadencje członek władzach powiatowych Kółek Rolniczych w Łańcucie. Od roku 1957 działa w Spółdzielni Mleczarskiej w Białobrzegach. Na szczeblu wojewódzkim zasiadał we władzach m. in. w Związku Hodowców Bydła, w Związku Zielarskim, w Radzie Nadzorczej Wojewódzkiej Spółdzielni Mleczarskiej w Rzeszowie. Dużo czasu i pracy poświęcił w działalność Związku Plantatorów Buraka Cukrowego., a także w rozwój Gminnej Spółdzielni „ Samopomoc Chłopska najpierw w Kosinie, następnie w Żołyni, a później w Białobrzegach. W Żołyni był członkiem Rady Nadzorczej, a w Białobrzegach przez szereg lat przewodniczył Radzie Nadzorczej. Podobnie ze Spółdzielnią Oszczędnościowo - Pożyczkową. Jako znany i szanowany obywatel społeczności wsi Białobrzegi przez trzy kadencje był radnym Gromadzkiej Rady Narodowej, a w latach 1977 - 1988 piastował funkcję Przewodniczącego Rady Gminy Białobrzegi. Za swą działalność otrzymał wiele wyróżnień, odznaczeń i medali, m.in: 1979 r. - Złoty Krzyż Zasługi, 1987 r. - Kawalerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.10.1999 r. i spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

z d. Firla, ur. 9.02.1893 r. w Jeżowem (pow. niżański). Córka Stanisława i Katarzyny. W 1913 r. ukończyła Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Krakowie, a następnie studium w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Rozpoczęła pracę nauczycielską w szkolnictwie podstawowym, uczyła w szkołach w Tryńczy, Żołyni, Grodzisku i Świętoniowej. W okresie okupacji prowadziła tajne nauczanie z zakresu szkoły średniej oraz przysposobienia medyczno-sanitarnego. Po zakończeniu okupacji hitlerowskiej uczyła w Budach Łańcuckich i w Albigowej, a w 1948 roku podjęła pracę oświatową w Żołyni. Uczyła języka polskiego i rysunków Prywatnym Gimnazjum w Żołyni. W latach 1950 – 1952 pełniła funkcję dyrektora szkoły w Państwowym Liceum w Żołyni. W latach 1952 – 1954 r. – uczyła geografii i rysunków w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Żołyni. Od 1955 r. nauczycielka 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Żołyni. Była organizatorką Biblioteki Publicznej w Żołyni oraz jej pierwszą bibliotekarką. Brała czynny udział w staraniach o utworzenie szkoły średniej w Żołyni, istniejącego do dnia dzisiejszego Liceum Ogólnokształcącego, które powstało w 1945 r. Przyczyniła się również do powstania biblioteki szkolnej, która w chwili objęcia przez nią stanowiska dyrektorki liczyła kilkadziesiąt tomów, a w momencie odejścia ponad tysiąc. Po przejściu na emeryturę poświęciła się działalności społecznej i artystycznej – uprawiała malarstwo oraz zdobnictwo na szkle. Brała udział w konkursach malarzy amatorów, na których zdobywała liczne nagrody i wyróżnienia np. w 1980 została laureatką konkursu „Postawy” zorganizowanego przez „Nowiny Rzeszowskie”. Zmarła 5 grudnia 1989 roku.

por. inż. ur. 1.04.1883 r. w Dębinie (pow. łańcucki). Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1902 r. W roku 1907 uzyskał tytuł inżyniera w Szkole Politechnicznej we Lwowie i podjął prace w Krajowym Biurze Melioracyjnym w powiecie mieleckim i jasielskim. W 1912 r. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, a w latach 1914–1917 żołnierz Legionów. W armii austriackiej w latach 1917–1918 i walczył na froncie włoskim gdzie ukończył szkołę oficerską. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, porucznik - 01 PPL - VM V kl. - 1918-20. Na wieść o pokoju brzeskim popełnił samobójstwo 9.02.1918 r. spoczywa na odległym od Polski cmentarzu w San Stino di Livenza we Włoszech.

ur. 1886 r. się pod Nieborowem, w rodzinie nauczycielskiej. Działacz PPS. Karierę zawodową rozpoczął w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Był dyrektorem Osiedla Żoliborz, a następnie Osiedla Robotniczego na Kole. Pod koniec lat trzydziestych został wicedyrektorem Szpitala we Lwowie. Aresztowany przez władze radzieckie w 1939 r. W latach 1945-1946 Przewodniczący Rady Miasta w Elblągu. Po wojnie został wicewojewodą gdańskim oraz pełnomocnikiem Ministra Kultury i Sztuki d/s odbudowy Malborka. W 1952 r. dyrektorem Muzeum Zamku w Łańcucie. Obecny wygląd Zamku – to w dużej mierze jego zasługa. Dzięki Jego staraniom wyremontowano dach, stropy, doprowadzono wodę do zamku, założono instalację c.o., wymieniono instalację elektryczną, wykonano nowe ogrodzenie parku, adaptowano pomieszczenie na hotel i restaurację, Zameczek Romantyczny na Klub, a dawną ujeżdżalnię – na halę sportową, nadbudowano Powozownię, przeprowadzono odgrzybienie boazerii, wybudowano zbiorniki p.poż. i warsztaty. W tych latach powstały również magazyn ikon w Łańcucie i pracownia konserwatorska. W Powozowni stworzono odrębny dział – jedyną w Polsce placówkę naukową zajmującą się tą problematyką. Prowadzona była ożywiona działalność naukowo – badawcza, w wyniku której powstało wiele prac naukowych. Zajmował się również Żarnowcem, Przeworskiem, Sieniawą i Krasiczynem. Zmarł w 1979 r. i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w kw. 254

ks. ur. 9.08.1927 w Lubeni W l. 1934 – 1941 uczęszczał do szkoły podsta-wowej w Lubeni. W 1948 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie w 1953 r. przyjął święcenia kapłańskie. Do Krzemienicy przybył z Kalnikowa w 1962 r. i objął probostwo. Doprowadził do wybudowania nowej plebani i nowego kościoła, wyre-montowania budynków gospodarczych, przebudowania stodół plebańskich na punkt kateche-tyczny i salę teatralną, ogrodzenia cmentarza. Był człowiekiem wielkiego serca. Swoją oso-bowością oddziaływał na wszystkich mieszkańców Krzemienicy. Mimo wielu inwestycji, które prowadził, zawsze znalazł wolną chwilę dla swoich parafian. Swą postawą życiową, pobożnością prowadził młodych i starszych ku Bogu w pełni wypełniając swe kapłańskie powołanie. Zmarł 23.04.1987 r. i spoczywa na krzemienieckim cmentarzu.

ur. 22.04.1951 r. w Łańcucie. Syn Mariana i Zofii z d. Pelc. Absolwent I LO w Łańcucie i krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Długie lata pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w łańcuckim LO. Jako zawodnik bronił bramki Stali Łańcut, grał także w koszykówkę i siatkówkę w łańcuckim PKS-ie. Uprawiał także tenis ziemny i w tej dyscyplinie zajął czwarte miejsce na Mistrzostwach Polski nauczycieli. Jako trener II klasy siatkówki związany był prawie wyłącznie z UMKS-em Łańcut (epizod z Zelmerem Rzeszów w sezonie 1985/1986 oraz AKS-em Rzeszów w sezonie 2002/2003). Razem ze swoimi wychowankami zdobył liczne tytuły mistrzowskie i wicemistrzowskie w różnych kategoriach wiekowych, między innymi: srebrny medal Mistrzostw Polski Szkolnego Związku Sportowego w 1984 r., brązowy medal Ogólnopolskich Igrzysk Młodzieży Szkolnej w 1986 r. , Mistrzostwo Polski w mini-siatkówce w 1999 r., Mistrzostwo Polski Juniorek Młodszych w 1999 r., Mistrzostwo Polski Juniorek Młodszych i Młodziczek w 2002 r. W 2002 r. otrzymał tytuł Trenera Roku na Podkarpaciu. W sezonie 2003/2004 awansował z drużyną do I ligi. Od października 2008 r. był trenerem zespołu seniorek Extrans-Patrii Sędziszów Młp. Od jesieni 2010 r. powrócił do prowadzenia kadetek i juniorek młodszych w UMKS w Łańcucie. W 2007 r. otrzymał nagrodę Starosty Łańcuckiego statuetkę Michała Archanioła.

ur. 03.01.1959 r. w Dynowie. Córka Jana i Julii z d. Kiełbasa. Absolwentka Akademii Rolniczej na Wydziale Melioracji Wodnych o specjalności Gospodarka Wodna i Ochrona Wód w Krakowie. Jednocześnie pracowała w Przedsiębiorstwie Konserwacji Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych w Rzeszowie. W 1989 r. podjęła studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej, uzyskując uprawnienia do pracy w placówkach oświatowo – wychowawczych. Od 1990 r. pracowała jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Zalesiu. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą. Od 1999 r. jest dyrektorem Publicznego Gimnazjum w Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). W wyborach samorządowych w 2002 r. otrzymała mandat radnej Powiatu Łańcuckiego. Była Przewodniczącą Komisji Edukacji Kultury Sportu i Rekreacji i Członkiem Komisji Rozwoju Gospodarczego i Finansów. W l. 2006-2010 była wiceprzewodniczącą Rady Powiatu Łańcuckiego. Od 2010 r. jest członkiem Zarządu Powiatu Łańcuckiego. W swych działaniach wspiera budowę systemu powiatowej oświaty w oparciu o wartości prawdy i sprawiedliwości. W 2005 r. otrzymała „Srebrny Krzyż Zasługi”.

ur. 01.07.1961 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Janiny z d. Burda. Wykształcenie wyższe – techniczne i pedagogiczne. Nauczyciel w ZST w Leżajsku, trener i działacz sportowy. Radny w I kadencji Samorządu Gminnego (1990-1994). Trener piłki nożnej drużyny „Błękit Żołynia”; międzynarodowy sędzia piłki siatkowej; przewodniczący wydziału szkolenia Polskiego Związku Piłki Siatkowej; przewodniczący Wydziału Sędziowskiego i Zarządu Podkarpackiego Związku Piłki Siatkowej. Członek komitetu III Zjazdu Żołyniaków. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

por. ps. Ordon, ur. 12.03.1912 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Antoniego. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Rakszawie został przyjęty do Gimnazjum w Leżajsku, które ukończył z wyróżnieniem. Następnie został przyjęty do Szkoły Oficerskiej, którą ukończył w stopniu porucznika i został przydzielony do 39 Pułku Piechoty w Jarosławiu. W 1939 r. wraz z Pułkiem wziął udział w działaniach wojennych. Po ich zakończeniu przystąpił do organizowania podziemnych struktur wojskowych. Jako żołnierz Armii Krajowej, pełnił odpowiedzialne funkcje, m. in. pełnił obowiązki adiutanta Komendanta Obwodu AK Łańcut. W czasie akcji zbrojnej w Żołyni (odbicie więźniów) został ranny i przewieziony w lasy julińskie, gdzie 25.04.1943 roku zmarł. Dopiero w 1956 r. grób "Ordona" został ekshumowany i ciało przewieziono do Rakszawy na miejscowy cmentarz.

z d. Krenzel, lek. med.; ur. 17.05.1916 r. w Detroit (USA). Córka Władysława i Janiny. Ukończyła Wych. Lek. UJK we Lwowie (1940 r.). dwa lata pracowała w ośrodku zdrowia w Wysocku Wyżnem. W latach 1942-1946 razem z mężem pracowała w Szpitalu Powiatowym w Jarosławiu, gdzie jako członkowie konspiracji leczyli chorych i rannych uczestników ruchu oporu. Od 1946 r. podjęła pracę w Łańcucie, gdzie jej mąż organizował Szpital Spółdzielczy. Pracowała jako kierownik ośr. zdrowia, leczyła dzieci w szpitalu i poradni; organizowała laboratorium analityczne, którego była kierowniczką aż do czasu przejścia na emeryturę (1980 r.). dodatkowo pracowała w por. PKP i jako nauczyciel w Liceum Med. i Piel. W Łańcucie. Uzyskała I° z pediatrii i II° z analityki. opr. J. Kubicki

lek. med. ur. 5.05.1916 r. w Przemyślu w rodzinie urzędnika sądowego. Tam ukończył szkołę powszechną, w 1934 r. zaś złożył egzamin dojrzałości w II Gimnazjum im. Kazimierza Morawskiego. W latach 1934-1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1940 r. uzyskał dyplom lekarza. Po wybuchu wojny jako ochotnik zgłosił się do pracy w Szpitalu Wojewódzkim w Przemyślu, a w czasie jego ewakuacji na wschód został poważnie ranny. Podczas okupacji był członkiem Armii Krajowej. Po uzyskaniu dyplomu przez dwa lata pracował w Instytucie Sanitarno – Bakteriologicznym we Lwowie, prowadzonym przez prof. R. Weigla. Od 1942 do 1945 r. pracował w Szpitalu Powszechnym w Jarosławiu, później przez trzy miesiące w rodzinnym Przemyślu. W 1946 r. wygrywa konkurs na stanowisko dyrektora powstającego Szpitala Spółdzielczego w Łańcucie. Dzięki niespożytej energii, umiejętnościom organizacyjnym, współpracy z władzami samorządowymi, powiatowymi i wojewódzkimi oraz gronem działaczy ludowych, udało mu się pozyskać dla szpitala budynki po byłej Ordynacji, oraz (sprzęt, pościel, niezbędne narzędzia i aparaturę). Wiele sprzętu otrzymano z darów UNRA. Dr Duhl pełnił funkcję dyrektora szpitala do dnia 31.III.1961 roku, a ordynatora oddziału do śmierci. Od 1948 roku pracował w Ambulatorium Lekarskim PKP. Był również wykładowcą w Liceum Medycznym. Przez kilka lat pełnił funkcję wiceprezesa łańcuckiego oddziału PTTK. Za pracę zawodową i społeczną został uhonorowany odznaczeniami: „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, PTTK i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, oraz „Złotym Krzyżem Zasługi” i „Krzyżem Kawalerskim O.O.P.” Wymagał wiele od siebie i podległego personelu, był dobrym organizatorem i administratorem szpitala. Prowadził dokształcanie zawodowe personelu. Był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach i horyzontach. Zmarł nagle 11.I.1976 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 26.04.1950 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Antoniny. Wykształcenie średnie, techniczne – technik budownictwa ogólnego. W latach 1970-1982 pracownik Kombinatu Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie. Od 1982 r. pracownik Urzędu Gminy Białobrzegi. Przez lata działacz Ludowych Zespołów Sportowych i PSL. Od 1987 r. był naczelnikiem Gminy Białobrzegi; w latach 1989-1998 piastował urząd Wójta Gminy Białobrzegi (dzięki jego staraniom wybudowano sieć wodociągową i telefoniczną) W latach 1998-2002 radny Rady Powiatu Łańcuckiego. Działacz Gminnej Spółdzielni SCh w Białobrzegach i Kółka Rolniczego w Budach Łańcuckich. Od 1998 r. prowadzi prywatną działalność gospodarczą w Budach Łańcuckich. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Budach Łańcuckich.

ur. 1.04.1914 r. w Zielonej nad Zbruczem na Podolu. Ukończył I Gimnazjum matematyczno-przyrodnicze we Lwowie. W latach 1934-1939 studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Lwowskiej. W tym czasie ukończył również kurs szybowcowy. Prace zawodowa rozpoczął także w czasie studiów jako inżynier przy budowie Centralnego Okregu Przemysłowego w Sandomierzu i Drohobyczu. W czasie wojny należał do Armii Krajowej i uczył w tajnym nauczaniu. Po wojnie rozpoczął prace jako nauczyciel współorganizując Technikum rolnicze w Zarzeczu k/ Przeworska i uczył w tej szkole od września 1947 r. do sierpnia 1953 r. pełniąc w ostatnich latach funkcję dyrektora. Od września 1953 r. podjął pracę jako nauczyciel w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie nauczając rysunku technicznego, naprawy maszyn i technologii. Piastował różne funkcje kierownicze. Władze oświatowe doceniając jego wiedzę merytoryczną i metodyczną oraz doświadczenie zawodowe powierzyły mu zorganizowanie przy szkole w Łańcucie Ośrodek Metodyczny Mechanizacji Rolnictwa dla woj. rzeszowskiego. Poza nauczaniem pasjonował się modelarstwem, zorganizował kółko modelarskie, którego członkowie święcili sukcesy krajowe i międzynarodowe. Wielu wychowanków ukończyło szkoły lotnicze. Był człowiekiem o głębokiej wierze i dużej wiedzy, życzliwy, uczynny, zawsze gotowy służyć innym. Za swą pracę otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. Zmarł 16.04.2007 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

kpt. rez. lek. med. ur. 9.04.1893 r. w Łańcucie. Absolwent I Gimnazjum (1912), doktor medycyny (1921), lekarz w Rzeszowie (1921-25 i 1933-39) i Tyczynie (VIII 1925 – XII 1932), współzałożyciel i prezes rzeszowskiego koła Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego (od 1934), członek Rady Miejskiej w Rzeszowie (1934–39), wiceprezes rzeszowskiego oddziału Stowarzyszenia Weteranów b. Armii Polskie we Francji (od II 1935), nauczyciel somatologii i higieny w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Rzeszowie (1923/24 – 1924/25). , lek. kadra 10 Szp. Okr. Zamordowany w 1940 r. w Katyniu. Mianowany pośmiertnie na mjr, w trakcie uroczystych obchodów w dniach 9 -10 listopada 2007 r.

kpt. rez. ur. 09.04.1893 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Bronisławy z d. Jęczalik. Absolwent I Gimnazjum (1912). Żołnierz I wojny światowej, następnie wojny 1920 r. Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1921 r. Lekarz w Rzeszowie, współzało-życiel i prezes rzeszowskiego koła Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego (od 1934), członek Rady Miejskiej (1934–39). Autor wielu artykułów prasowych i lekarskich. Odznaczony SKZ, Medalem 1918–1921, Medalem 10-lecia. Mieszkał w Rzeszowie. Zginął w Katyniu 1940 r.

por. piech. pseud. "Janicki", "Kwiatkowski", ur.12.02.1895 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Michała i Karoliny z d. Drzewicka. Absolwent I Gimnazjum (1914), żołnierz Legionów (od 1914), W latach trzydziestych XX w. współpracownik czasopisma Gospodarka Narodowa. W czasie II wojny światowej w Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - zgrupowanie "Chrobry II" - przydział nieznany, okręg działania Śródmie-ście Północ. Po upadku powstania warszawskiego trafił do niewoli niemieckiej i został osadzony jako jeniec w Stalagu IV B w Zeithain. Po wojnie m.in.: dyrektor w departamencie Ministerstwa Rolnictwa, pracownik Ministerstwa Handlu Zagranicznego. Autor wielu publikacji dotyczących Ziem Odzyskanych. Zmarł w 11.06.1992 r. w Warszawie.