ur. 2.02.1809 r. w Proszewie koło Siedlec. Syn Antoniego i Marcjanny. Uczęszczał do Liceum Warszawskiego, a następnie w latach 1827-1829 studiował na Wydziale Administracyjnym Uniwersytetu Warszawskiego, zaś po ich ukończeniu pełnił funkcję aplikanta w Banku Polskim. Jednocześnie tworzył liczne portrety i rysunki. Po wybuchu powstania listopadowego w randze podporucznika wstąpił do wojska powstańczego. Za zasługi bojowe w konnej Legii Litewsko-Ruskiej odznaczony został Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Około 1835 r. ożenił się z Marią Jawornicką. Odtąd administrował szlacheckie posiadłości: Sieniawę Czartoryskich i Staszów Potockich. W latach 1846-1847 zarządzał majątkiem malarza Piotra Michałowskiego w Bolestraszycach. Wiele podróżował. Oprócz sztuki szczególnie interesowała go zachodnia technika rolnicza. Po powrocie z Anglii wstąpił do Towarzystwa Gospodarskiego /1847/, a potem do Towarzystwa Rolniczego /1858/. Pracował jako korespondent „Roczników” wydawanych przez TR. W 1847 r. we Lwowie ukazało się jego tłumaczenie książki F.W. Johnstona pt. „Katechizm rolniczy oparty na zasadach chemii i geologii”. W 1861 r. matka wypuściła mu w dzierżawę rodzinny Proszew wraz z okolicą. Po wybuchu powstania styczniowego zbierał fundusze i broń, ale czynnego udziału w walkach nie brał. We wrześniu 1863 r. został aresztowany we własnym domu. Skazany został na konfiskatę mienia i katorgę. W trakcie pobytu na Syberii dużo rysował. Tematem jego prac były syberyjskie krajobrazy, typy ludzkie, konie. Stopniowo odchodził też od typu malarstwa reprezentowanego przez Michałowskiego zbliżając się do Juliusza Kossaka. Przebywając w woroneskiej cesarskiej stadninie koni otrzymał wreszcie pozwolenie na wyjazd do Galicji. Ostatnie lata swego życia spędził w husowskim majątku Feliksa Jawornickiego. Tu zmarł 28.01.1878 r. Pozostał twórcą niedocenionym i wciąż nieznanym. Jedyna większa wystawa jego prac miała miejsce w 1913 roku. Większość dzieł znalazła się pod koniec lat 50. XX stulecia w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu.

kpt., ur. 21.10.1896 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Antoniego Cebuli i Józefy z d. Bałut. W 1926 r. zmienił urzędowo nazwisko z Cebula na Ogrodnicki. Szkołę Ludową ukończył w Żołyni, a następnie w 1916 r. Seminarium Nauczycielskie w Rzeszowie. Po maturze został wcielony do armii austriackiej gdzie pełnił służbę od 1916 – 1918 r. W l. 1918 – 1921 ochotniczo pełnił służbę w WP (37 p.p. kresowej 53 p.p. i 10 Dyw. Taborów). Jako oficer przeszedł do rezerwy i od 1921 r. rozpoczął pracę nauczyciela w Grodzisku Dolnym, potem w Żołyni (od 1922 r. do 1939r.), gdzie 1932-1939 był kierownikiem 7 klasowej Powszechnej Szkoły Męskiej. W Kuratorium Okręgu Szk. Lwowskiego był członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczy-cieli otrzymujących patent na Nauczyciela Szkoły Powszechnej. Organizował I i II Zjazd Żołyniaków (1928 i 1938 r.) aby pozyskać finanse dla szkoły. Współtworzył orga-nizacje o charakterze spółdzielczym: Spółdzielnię Rolniczo – Spożywczą, Spółdzielnię Mleczarską, Kółko Rolnicze, Kasę Stelczyka. W szkole założył SKO, Sklepik Uczniowski, organizował dla ubogich dzieci „Gwiazdkę” na Boże Narodzenie. W 1932 r. przyczynił się do powołania Komitetu Budowy Szkoły. Kierował pracami tego Komitetu, organizowano festyny dochodowe, zabawy, zabiegano o środki w Inspektoracie Oświa-towym w Jarosławiu. Latem 1936 r. oddano 8 sal do użytku szkolnego. W 1938 r. otrzymał Srebrny Medal za Długoletnią Służbę Nauczycielską. We wrześniu 1939 r. zostaje zmobilizowany do wojny obronnej i po klęsce wrześniowej trafia do niewoli sowieckiej. Zginął zamordowany przez NKWD 16.04.1940 r. w Katyniu nr identyfikacyjny zwłok 3336, proch trafiły na żołyński cmentarz w 1990 r. Odznaczenia pośmiertne: Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 – Londyn, 1985 - Ministerstwo Spraw Woj-skowych Medal za udział w Wojnie Obronnej 1939, – Warszawa 1990, w 2010 r. Prezydent PRL mianował por. K. Ogrodnickiego na kapitana WP.

ur. 18.02.1922 r. w Markowej. Syn Marcina i Wiktorii z d. Cyran. Ukończył 7-klasową szkołę podstawową. W 1936 r. wstąpił do organizacji młodzieżowej ZMW „Wici”. W okresie okupacji hitlerowskiej (1942 r.) wstąpił do Batalionów Chłopskich. Od 1943 r. był głównym kolporterem prasy konspiracyjnej „Wieści”; w 1944 r. został drukarzem prasy konspiracyjnej do czasu wyzwolenia. Od 1949 r. pracował w GS w Gaci, od 1951 r. w Spółdzielni Pracy w Markowej. W 1958 r. prowadził księ-gowość w Kółku Rolniczym w Markowej; następnie był zastępca głównego księgowego w SKR – do czasu przejścia na emeryturę w 1987 r. Był inicjatorem reaktywowania Amatorskiego Teatru przy organizacji młodzieżowej „Wici”, występował w większości sztuk. Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi, Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego, awansowany na stopień oficerski.

ur. w 1847 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Jako samouk chętnie brał się do pisania, lubił majsterkować, rzeźbił z drzewa różne figurki. W latach 1885 - 1901 pełnił obowiązki sekretarza gminnego i prowadził dziennik czynności, do którego wpisywał ważniejsze także zdarzenia kosińskie (zapiski sie nie zachowały). Pozostał zasobny kancjonał, oprawiony w skórę, pięknie kaligraficznie pisany (misterna ręczna robota). Księga ta posiada przeszło 2200 stron. Jest w niej półtora tysiąca pieśni religijnych. Na karcie tytułowej umieścił tytuł: Zbiór pieśni różnych, używanych w ciągu roku i modlitw obdarzonych odpustami przez papieży, które zebrał z rozmaitych książek i śpiewników Franciszek Olbrycht. Na odwrocie znajduje się wklejoną kartka z napisem: „L. 2963. Pozwalamy drukować. Od Ordynariatu Biskupiego Obrządku Łacińskiego. W Przemyślu, dnia 12 września 1909. t Józef Sebastian Biskup". Przyłożona pieczęć z herbem biskupim wewnątrz i napisem w otoku: losephus Sebastianus Pelczar, Dei et Apfostolicae Sedis Ordinarius Episcopus Premisliensis Ritus Latini. Niestety brak finansów uniemożliwił wydanie drukiem. Zmarł w 1931 r. i spoczywa na kosińskim cmentarzu.

ur. 18.03.1909 r. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Markowej rozpoczął naukę zawodu krawca. Był członkiem Koła Młodzieży Wiejskiej i aktorem w amatorskim teatrze. W 1929 r. wyjechał do siostry do Hrubieszowa. Tam uczęszczał na kurs czeladniczy, następnie mistrzowski. W 1945 r. został wybrany na kierownika odbudowy Domu Ludowego. W 1946 r. został wybrany sekretarzem Koła PSL; w 1947 r. został aresztowany. W 1948 r. został kierownikiem budowy Spółdzielni Zdrowia. W latach 70-tych przez dwie kadencje był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie. Zmarł 26.05.1995 r.

ur. 26.11.1941 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Katarzyny z d. Kielar. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową (dyplom Mistrza w zawodzie ślusarz). Od 1958 r. zatrudniony w Ł.F.Ś. w Łańcucie. W 1980 r. współzałożyciel struktur NSZZ „Solidarność”. W latach 1980-1981 wiceprzewodniczący Komisji Zakładowej; członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Rakszawie; przewodniczący Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w Łańcucie; delegat na Wolny Zjazd Delegatów Regionu Rzeszów. W 1981 r. internowany i osadzony w Zakładzie Karnym w Załężu. W latach 1982-1989 inwigilowany i przesłuchiwany przez SB. Przez kilka lat pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej Ł.F.Ś. w Łańcucie. W latach 1990-1998 radny Miasta Łańcuta; członek Ruchu Odbudowy Polski (1995-1998); ławnik Sądu Rejonowego w Łańcucie. Od 1992 r. członek Rejonowej Rady Zatrudnienia; do 2003 r. członek Powiatowej Rady Zatrudnienia. Od 1998 r. na emeryturze; honorowy Przew. Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w ŁFS. W 2003 r. z Instytutu Pamięci Narodowej otrzymał zaświadczenie i dokumentację stwierdzającą Status Osoby Pokrzywdzonej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ks. ur. 7.07.1034 r. w Jankowcach k. Krzemieńca na Wołyniu. W Lutoryżu k. Rzeszowa ukończył szkołę podstawową. Do gimnazjum uczęszczał w Rzeszowie. W roku 1952 wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1958 r. Pierwszą jego placówką był Mrzygłód w Bieszczadach. Spośród pięciu późniejszych wikariatów najdłużej przebywał w Rakszawie. Pierwszy jego pobyt w Rakszawie to lata 1962 – 1964, drugi raz 1968 – 2005 (data odejścia na emeryturę). Parafię rakszawską przejął w 1977 r. i kierował nią do roku 2005. Wprowadził w parafii idee „Żywego Kościoła”. Z jego inicjatywy organizowane były „Pogodne Wieczory”, czyli spotkania formacyjne, które zrodziły i zrealizowały 11 powołań kapłańskich i 8 do życia zakonnego. Dzięki niemu 15 kwietnia 1978 r. wprowadzony został w kalendarz parafialny Dzień Włókniarza, a 16 kwietnia 1984 r. św. Maksymilian Kolbe został ogłoszony Patronem RZPW. W 1978 r. powołał do życia Zespół Charytatywny; w latach 90–tych Koło Misyjne, Akcję Katolicką i Koła Żywego Różańca. Organizował słynne Dni Kultury Chrześcijańskiej, festyny charytatywne, jubileusze małżeńskie, uroczystości patriotyczne i świąteczne. Z jego inicjatywy powstał Parafialny Dom Kultury Chrześcijańskiej (1989–1993). Inne inicjatywy to: budowa kościoła filialnego w Rakszawie Rąbane, budowa wieży na kościele parafialnym, budowa przykościelnego parkingu, rozbudowę i ogrodzenie cmentarza parafialnego, budowa pomnika Wincentego Witosa, krzyża milenijnego w Brzeźniku, dzięki jego inicjatywie została utrwalona ponad 100 letnia tradycja włókiennictwa w Rakszawie. W 2005 r. przeszedł na zasłużona emeryturę.

ur. 16.02.1934 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Bolesława. Wnuk gen. Siarkiewicza. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Staszica w Warszawie (1951) i olsztyńskiej WSR i T (1968), gdzie otrzymał tytuł inżyniera rolnika. Uznawany jest za jednego z najbardziej wszechstronnych polskich jeźdźców. Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: 1959 w WKKW, 1961 w ujeżdżaniu i 1964 w skokach. Był także 3-krotnym I wicemistrzem i 2-krotnym II wicemistrzem. Startował w Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960. W konkurencji WKKW indywidualnie zajął 17 miejsce w stawce 72 zawodników. W konkursie WKKW drużynowym polska drużyna nie została sklasyfikowana. W 1959 r. w Mistrzostwach Europy w drużynowym WKKW zajął 4 miejsce. Po zakończeniu kariery zawodniczej wybitny trener i działacz. Pełnił wiele funkcji w jeździectwie polski i międzynarodowym między innymi: wiceprezesa Polskiego Związku Jeździeckiego, trenera koordynatora PZJ oraz członka Komisji WKKW Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej. Jako trener przygotowywał polską reprezentacje WKKW do Olimpiady w Moskwie w 1980 r. Był także sędzią międzynarodowym w WKKW i ujeżdżaniu.

ks. prof., ur. 23.10.1932 r. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Antoniny z d. Głowiak. Do zakonu jezuitów wstąpił 30.07.1950 r. w Starej Wsi. W latach 1954-57 studiował filozofię na Wydziale Filozofii Towarzystwa Jezusowego w Krakowie i teologię na Wydz. Teol. Bobolanum w Warszawie (1957-61). Świecenia kapłańskie otrzymał 22.08.1960 r. w Warszawie. W latach 1961-66 ukończył także psychologię na UAM w Poznaniu. W 1972 r. uzyskał na KUL doktorat na podstawie rozprawy „Przystosowanie do życia zakonnego w świetle teorii rozwoju powołania” Prof. psychologii na Wydz. Filoz. w Krakowie 1967-73, dyrektor Wyd. Apost. Modl. w Krakowie (1973-77), prowincjał Prow. Małopolskiej 1977-83, redaktor Posłańca Serca Jezusowego i Naszych Spraw. Uczestniczył w 1983 r. w XXXIII Kongregacji Generalnej. Od 1987 r. duszpasterz polonijny w Melbourne w Australii. Autor artykułów z dziedziny psychologii i problematyki religijnej.

ur. 28.09.1957 r. w Dębicy. Syn Jana i Jadwigi z d. Osucha. Nauczyciel matematyki i wychowania fizycznego w Gimnazjum w Husowie. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowi.. Studia podyplomowe z wychowania fizycznego w 1999 r (WSP Rzeszów). Wychowawca młodzieży w Gimnazjum w Husowie, działacz społeczny, instruktor harcerski w stopniu podharcmistrza. Od ponad 20 lat prowadzi drużynę harcerską w Husowie. Od 2000 roku pełni funkcję społecznego komendanta hufca ZHP w Łańcucie. Jest współinicjatorem propagowania idei Betlejemskiego Światła Pokoju w Hufcu ZHP w Łańcucie. Organizuje corocznie wyjazdy łańcuckich harcerzy po Betlejemskie Światło Pokoju,. Współorganizator rocznicowych zlotów łańcuckiego harcerstwa. Dzięki jego zaangażowaniu corocznie organizowane są obozy dla łańcuckich harcerzy, a dzięki wolontariackiej pracy kadry może w nich uczestniczyć młodzież z niezamożnych środowisk. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Husowie