ur. 29. 10. 1907 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Sebastiana i Marii. Ukończył szkołę powszechną w Rakszawie. W latach 1931–1932 odbył służbę wojskowa w 51 p. p. w Brzeżanach (zwolniony do rezerwy w stopniu kaprala). Od maja 1939 r. wcielony do batalionu Obrony Narodowej Rzeszów jako dowódca drużyny 2 Kompanii ON Łańcut. Zmobilizowany 27 sierpnia 1939 r. do swego oddziału ON. Jego szlak bojowy wiódł od Krempnej na płd., od Jasła przez Sanok - Ustrzyki Dolne – Drohobycz – Sokole – Stanisławów – Delatyn – Jaremce i 20 września 1939 r. na przełęczy Tatarskiej przekroczyli granicę Węgier. Przebywał do sierpnia 1940 r. internowany w obozie k/Szombathely. Po wkroczeniu Niemców na Węgry został skierowany przez Wiedeń do Innsbrucku w Austrii, następnie zwolniony. Do domu powrócił w 1940 r. W marcu 1941 r. wstąpił do Armii Krajowej. Zaprzysiężony na dowódcę placówki nr 9 Żołynia – Rakszawa krypt. „Żołądź”. Używał ps. „Furgon”, pełnił funkcję w stopniu kaprala dowódcy drużyny. Brał udział w dwóch wyprawach Obwodu Łańcuckiego AK (w 1943 i 1944 do niemieckich magazynów wojskowych w Sarzynie po amunicję i materiały wybuchowe). Również w czasie dwóch zrzutów alianckich w lutym i maju 1944 r. na polach Rakszawy furmanką przewoził kontenery z materiałami ze zrzutowiska do magazynów. Pacował jako rolnik we własnym gospodarstwie. Odznaczony został medalem „Za udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem 40 - lecia Polski Ludowej. Od 1979 r. był członkiem miejscowego Koła ZBOWID. Od 1993 r. posiadał uprawnienia kombatanckie. W ostatnim okresie życia przebywał u rodziny w Bielsku, gdzie zmarł w sierpniu 1996 r. i został pochowany.

polityk, dyplomata, ur. 14.07. 1927 r. w Markowej (pow. łańcucki). Publicysta, krytyk literatury i sztuki. W latach 1945 - 1948 działacz organizacji młodzieżowej ZMW „Wici”, następnie działacz - instruktor Zarządu Głównego ZMP (1948 - 1956). W 1957 roku współzałożyciel ZMW i w latach 1957 - 1963 przewodniczący Zarządu Głównego ZMW. W latach 1963 - 1964 kierownik wydziału rolnego Komitetu Centralnego PZPR, następnie w latach 1964 - 1972 sekretarz KC PZPR, jednocześnie w latach 1968 - 1980 członek Biura Politycznego KC PZPR. Od 29 marca 1972 r. do 8 lutego 1979 r. wiceprezes rady ministrów w rządzie Piotra Jaroszewicza. Od 16 lutego 1974 r. do 26 stycznia 1978 r. i od 8 października 1980 r. do 9 października 1982 r. minister kultury i sztuki w rządach: P. Jaroszewicza, E. Babiucha i gen. W. Jaruzelskiego.

ps. Kruk, ur. 7.04.1914 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Franciszki z d. Babiarz. Szkołę podstawową ukończył w Albigowej, maturę zdał w 1936 r. w Łańcuckim Gimnazjum. Obył służbę wojskową w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. We wrześniu 1937 r. rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, po wybuchu wojny został zmobilizowany do 6 P.S.P. w Samborze i wysłany z samodzielnym batalionem do obrony Sanoka. Dnia 25.09.1939 r. wrócił do Albigowej i w lipcu 1940 r. wstąpił do Z.W.Z. – AK i rozpoczął działalność konspiracyjną. Udał mu się zatrudnić jako praktykant w Leśnictwie Wydrze. Po pacyfikacji Żołyni, Brzózy Stad. i Wydrza został przez gestapo w Wólce Niedzwiedzkiej aresztowany. Przez dwa tygodnie był więziony w Leżajsku. Stamtąd po wyroku (którego mu nie odczytano) wywieziono go do Jarosławia, zaś od 20.07.1943 r. równy rok spędził w obozie pracy w Pustkowie k/ Dębicy. Zwolniony został dzięki interwencji hr. Potockiego. Po powrocie z obozu przez rok przebywał u rodziny w Albigowej. We wrześniu 1945 r. podjął pracę w Nadleśnictwie Łańcut. Później związał się zawodowo z Jarosławiem, a następnie kierował do 1978 r. Zespołem Składnic Lasów Państwowych w Łańcucie. Po przejściu na emeryturę rozpoczął aktywną działalność społeczną w organizacjach kulturalno – oświatowych, głównie w Oddziale PTTK w Łańcucie, którego był członkiem od 1956 r., zaś w latach 1980-1993 prezesował Kołu Miłośników Łańcuta przy tym oddziale. Był jednym z inicjatorów reaktywowania PTG „Sokół”, współuczestniczył w powołaniu w Łańcucie Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Swoje wspomnienia z okresu okupacji spisał i przekazał Okręgowej Komisji ds. Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie. Za pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski O.O.P., Medal za udział w wojnie obronnej 1939 roku, Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Zmarły 3.11.1981 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 29.05.1904 r. w Jaśle. Tam też był piłkarzem KS „Czarni”. Do Łańcuta trafił jako zawodowy podoficer 10 Pułku Strzelców Konnych. Przed wojną czynnie wspierał drużynę wojskową. Po kampanii wrześniowej znalazł się z innymi żołnierzami Pułku na Zachodzie. Po 1945 r. powrócił do Łańcuta i podjął prace w spółdzielni spożywców (był m.in.: kierownikiem wytwórni wód gazowanych). Działał także w sporcie w KS „Spójnia” i jako sędzia piłkarski wyróżniając się stanowczością i zdyscyplinowaniem. Zmarł 26.05.1978 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

„Kapelmistrz”, ur. 22.12.1912 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Mając 15 lat wstąpił do wojska i został członkiem Orkiestry Wojskowej przy 17 pp w Rzeszowie. Po kilku latach szkolenia, złożył egzamin i uzyskał uprawnienia instruktora muzycznego. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej zostaje służbie zawodowej czynnie uczestnicząc w pracach wspomnianej orkiestry. Od 2.09.1939 r. odkłada trąbkę i wraz z 17 pp w składzie 24 DP wyruszył na front. Po klęsce wojny obronnej 1939 r. wraca do Białobrzegów i już wiosną 1940 roku staje się żołnierzem Armii Krajowej. Kpr. Kompas zostaje dowódcą trzech bojówek, a następnie dowódcą drużyny (w składzie placówki AK nr 6) . Po wyzwoleniu prowadzi orkiestrę dętą OSP w Białobrzegach, a od 1950 r. orkiestrę dętą przy Zakładach Włókienniczych w Rakszawie. W 1978 roku przechodzi na emeryturę nie tracąc kontaktu z muzyką. Przez lata pracy wykształcił wielu muzyków, pracował w wielu zespołach muzycznych (estradowych, kapelach ludowych, dętych, kameralnych itp.). W dowód uznania otrzymał szereg odznaczeń resortowych i państwowych. Zmarł 3.05.1986 r. i spoczywa na białobrzeski cmentarzu.

lek. med. ur. 16.06.1946 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Córka Teofila i Stanisławy z d. Szpunar. Jest lekarzem pediatrą oraz wieloletnim działaczem społecz-nym. Była Radną Powiatu Łańcuckiego I,II i III kdencji. Od początku swej działalności zawodowej jest związana z miastem Łańcutem, gdzie jako lekarz pediatra pracowała najpierw jako asystent na Oddziale Dziecięcym Szpitala Rejonowego w Łańcucie i w Ośrodku Zdrowia w Albigowej. Obecnie pracuje na kontrakcie z NFZ jako lekarz rodzinny Podstawowej Opieki Zdrowotnej w Albigowej. Jest współzałożycielką i Członkiem Zarządu Stowarzyszenia na rzecz chorych i niepełnosprawnych im. Matki Teresy w Żołyni, które prowadzi Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy, w nim sprawowała bezinteresownie opiekę lekarską nad podopiecznymi (2002 r.). Aktywnie uczestniczy w Stowarzyszeniu Lekarzy Katolickich w Rzeszowie. Od wielu lat jest czynnym człon-kiem Akcji Katolickiej w Albigowej, sprawując w niej różne funkcje. Założyła Koło Przyjaciół Radia Maryja w Albigowej. Z jej inicjatywy powstał Ludowy Klub Sportowy „Arka” w Albigowej, którego była prezesem. W 2004 r. została odznaczona „Srebrnym Krzyżem Zasługi”.

ks. ur. 17.08.1907 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki)m Syn Józefa i Marii z d.. Kloc. Po ukończeniu szkoły powszechnej wyemigrował w kieleckie. We wrześniu 1928 r. rozpoczął naukę w męskim gimnazjum kurii diecezjalnej w Sandomierzu. W maju 1930 r. juz jako alumn Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu - zdał egzamin dojrzałości. W czerwcu 1935 r. w katedrze sandomierskiej przyjął świecenia kapłańskie. W l. 1935-1945 pracował jako wikariusz parafii Brzoza (1935-1936), w parafii Wysokie (1936-1937), w parafii Pawłowice (1937-1938), w parafii Gowarczów (1939-1940), w parafii Momina (1941-1943), i w parafii Waśniów (1942-1945). W sierpniu 1945 r. został oddelegowany przez bi-skupa na probostwo w Petkowicach, parafia jak i okoliczne miejscowości były bardzo skomunizowane. W sąsiedniej miejscowości działał Kościół Polski silnie wspierany przez ów-czesne władze. Wielu mieszkańców tych terenów pracowało lub współpracowało ze służbami bezpieczeństwa, milicji i ORMO. Mimo tych przeciwności w dość krótkim czasie udało mu się zdobyć sympatie i szacunek części parafian. Dokonał tego dzięki ciężkiej pracy w gospodarstwie. Własnoręcznie wybudował kamienną obórkę oraz stodołę z drewnianych bali. Jego dobroć, przystępność, szczerość, prawdomówność, prostolinijność powodowały, że władza wielokrotnie go przesłuchiwała, a wyznawcy kościoła polsko-katolickiego obrzucili go wielokrotnie kamieniami. Otrzymywał liczne ostrzeżenia i pogróżki. Plebania i gospodarstwo były wielokrotnie okradane. W nocy 14.03.1946 r. został w okrutny sposób zamordowany.

ur. 24.03.1938 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Stanisławy z d. Dubiel. W 1956 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Od dawna interesuje się dziejami miasta i regionu. Spisuje legendy i opowieści związane z okolicami Łańcuta. Jego pasją jest opracowywanie historii krzyży i kapliczek przydrożnych, których zaewidencjonował i opisał ponad pół tysiąca. Jego artykuły i gawędy publikowane są w „Łańcuckim Biuletynie Miejskim” i innych czasopismach regionalnych. Jest też autorem książek: „Ditko spod kamiennego mostu” (1992), „Włodarze przedmiejskich łanów” (2000), „W zakamarkach Łańcuckiej okolicy” (2002), „Ludzie z Nawsia” (2003), „Sport w Łańcucie” (2004), „Księża Góra” (2005), „Wokół Tyczyńskiego wzgórza. 640 lat Tyczyna (1368-2008)” (2007). Od Rzeszowa... Legendy i opowieści regionu rzeszowskiego” (2008), „Łańcut i okolice. Przewodnik" (2009). Wyróżniony został m.in. przez Ministra Kultury i Sztuki RP Złotą Odznaką „Za opiekę nad zabytkami” (1999) oraz Nagrodą I Stopnia im. Franciszka Kotuli (Rzeszów 2002).

prof. dr inż. ur. w 1925 r. w Głuchowie (pow. łańcucki). W 1950 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1960 za rozprawę, która była pierwszą w kraju pracą w dziedzinie energoelektroniki. W roku 1974 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a tytuł naukowy profesora zwyczajnego uzyskał w 1981 r. Od tego roku był profesorem zwyczajnym Politechniki Warszawskiej a od roku 1997 jest profesorem zwyczajnym Politechniki Świętokrzyskiej. Jest uznanym autorytetem i powszechnie cenionym specjalistą w zakresie energoelektroniki oraz w zakresie automatyki napędu elektrycznego. Jest krajowym prekursorem badań w tych zakresach. Już na początku swojej kariery naukowej, postawił sobie zadanie rozpowszechnienia energoelektroniki poprzez opracowanie książek i monografii. Opublikował ponad 20 pozycji książkowych, w tym 16 monografii naukowych i 5 skryptów uczelnianych. Współpracował z europejskimi i amerykańskimi ośrodkami naukowymi, między innymi z Uniwersytetem Technicznym w Aachen (Niemcy) i Uniwersytetem w Guanajunato (Meksyk). Od 1975 r. jest członkiem Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem zwyczajnym Międzynarodowej Akademii Nauk Elektrotechnicznych w Rosji od 1999 r. Ponadto był przez cztery kadencje członkiem Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, a w latach 1992 - 1997 był członkiem Komitetu Badań Naukowych. Związki z Uniwersytetem Zielonogórskim, a przede wszystkim z Wydziałem Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji trwają od dawna i są różnorodne. Gorąco popierał starania o powołanie Politechniki Zielonogórskiej i o utworzenie Uniwersytetu Zielonogórskiego. W dniu 8.11.2006 r. otrzymał tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego.

ur. 01.09.1952 r. w Łańcucie. Syn Jana i Marii z d. Pusz. Technik mechanik, absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W latach 1972-1990 pracował w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Woli Małej na stanowiskach: mechanik, mistrz, dyspozytor, kierownik kontroli jakości. Od 1990 r. prywatny przedsiębiorca (firma Zakład Handlowo-Usługowy "Ogród-Serwis" w Łańcucie). Wprowadza na rynek Polski najnowsze rozwiązania techniczne stosowane m.in. w Japonii i innych krajach specjalizujących się w produkcji urządzeń oraz maszyn do utrzymywania terenów zielonych w drogownictwie i gospodarstwie przydomowym. Zrzeszony w Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej, jeden z fundatorów pomnika Braci Cetnarskich na Pl. Sobieskiego w Łańcucie. Aktywny uczestnik społecznych przedsięwzięć charytatywnych organizowanych przez Kongregację i inne podmioty. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ks. SJ /jezuita/, ur. 15.05.1901 r. w Dębinie (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Franciszki z d. Kochman Do zakonu wstąpił 4.11.1916 r. w Starej Wsi. Świecenia kapłańskie otrzymał 24.06.1937 r. w Lublinie. Studiował matematykę i fizykę w Wilnie 1926-31. W latach 1925-31, nauczał matematyki i fizyki w Wilnie oraz Chyrowie w latach 1931-32 i 1933-34. Podczas II wojny światowej należał do zespołu profesorów prowadzących tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej w Starej Wsi. Po wojnie uczył matematyki i fizyki w Gimnazjum Św. Jacka w Katowicach w latach 1945-46, a potem w jezuickim gimnazjum w Ścinawce i państwowej szkole w Kłodzku w latach 1946-47. Minister i operariusz we Wrocławiu 1947-49, minister w Krakowie (kolegium) 1949-60, oficjał Sądu Biskupiego w Opolu w latach 1960-85 oraz spowiednik we Wrocławiu 1985-91. Zmarł 1.11.1991 r. we Wrocławiu i tam został pochowany.

ur. 7.02.1898 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Ciężkie warunki materialne rodziny, śmierć ojca, trzyletnia nauka w szkole ludowej, wywarły duży wpływ na kształtowanie się osobowości i wrażliwości młodego chłopca. Gdy miał 16 lat wybuchła I wojna światowa. W 1916 r. został wcielony do armii austriackiej, po dwóch latach wrócił i znalazł się w szeregach wojsk J. Piłsudskiego. Po wojnie w 1918 r. wrócił do domu i podjął pracę w Fabryce Likierów w Łańcucie, gdzie pracował jako palacz do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny działał w konspiracji, a po wyzwoleniu pracował przy odbudowie Fabryki Likierów, a następnie jako palacz i konserwator kotłów parowych w Fabryce. Swoje wspomnienia zaczął spisywać w 58 roku życia. Autor książek tematycznie związanych z pod łańcuckimi wsiami: "Palacz w hrabiowskiej likierni", "W służbie Najjaśniejszego Pana", "Moja mama, ja i reszta", „Pokosy”, „Zamęt”, „Topiel”, „Ostatnia karczma”, „Parada życia” i „Wróć ucałuj”. Publikował także artykuły w wielu czasopismach m.in.: w Zielonym Sztandarze, w Profilach i Tygodniku Kulturalnym. Zmarł w Łańcucie 20.02.1982 r. i został pochowany na miejskim cmentarzu w Łańcucie.

z d. Młynek, ur. 27.07.1938 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Romana i Józefy. Do szkoły podstawowej uczęszczała w Żołyni. W 1947 r. wyjechała z rodziną na Dolny Śląsk do miejscowości Przenno w woj. wrocławskim. Po dwóch latach pobytu na Ziemiach Odzyskanych Młynkowie wrócili do Żołyni. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczęła naukę w dwuletniej Szkole Włókienniczej w Rakszawie. W 1954 r. w biegach wojewódzkich na dystansie 500 m zajęła 3 miejsce. Jako 16 – letnia dziewczyna podjęła pracę tkaczki w Rakszawskich Zakładach Włókienniczych. W 1957 r. wyszła za mąż i przeniosła się do Nowej Sarzyny. Pracując kształciła się zaocznie w Technikum Włókienniczym w Rakszawie, a po jego ukończeniu podjęła pracę w Spółdzielni Rzemiosła Artystycznego CPLiA w Leżajsku, gdzie zamieszkała z rodziną. Uczestniczyła m. in. w zawodach w Perpignom, w Poznaniu /uzyskała najlepszy wynik na świecie w kategorii kobiet przebiegając 210 km i 50 m/, w Malmoe, w Hartford, w Bostonie oraz w Nowym Jorku. Ogółem w całej karierze zdobyła 208 medali i około 200 pucharów. Od 2004 r. znów mieszka w Żołyni. Chociaż przebiegła więcej niż dwukrotnie kulę ziemską, nie ma zamiaru wycofywać się ze swojego hobby.

z d. Jarosiewicz; ur. 21 lutego 1917 r. w Haczowie (pow. brzozowski). Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczała w latach 1931–1936 do gimnazjum humanistycznego w Strzyżowie, Tarnopolu i Rzeszowie, gdzie zdała egzamin dojrzałości. Po wyjściu za mąż w r. 1937 zamieszkała w Kołomyi, gdzie przebywała do 1943 r. Stamtąd została wywieziona do pracy w Niemczech. Po wyzwoleniu przebywała w obozie polskich uchodźców „Ośrodek Polski” w Augsburgu, gdzie organizowała pracę kulturalno – artystyczną wśród młodzieży, sama rozpoczęła praktykę sceniczną w zorganizowanym tam przez zawodowych aktorów „Teatrze im. Słowackiego”. Po powrocie do kraju w 1947 r. pogłębiała swoje wykształcenie w Bydgoskiej Szkole Dramatycznej, przygotowując się do prowadzenia amatorskich zespołów artystycznych. Od kwietnia 1948 r. podjęła pracę w Szkole Zawodowej w Rakszawie jako kierownik świetlicy. Pierwsze przedstawienie - montaż poetycko muzyczny Budujemy wspólny dom zostało zaprezentowane w 1949 r. Rakszawski Teatr Szkolny przez wiele lat działał pod jej kierownictwem i zdobywał nagrody w różnych konkursach i przeglądach teatralnych. Po przejściu na emeryturę w 1992 r. nadal była aktywna zawodowo; swoje artystyczne umiejętności wykorzystywała na scenie Parafialnego Domu Kultury Chrześcijańskiej. Zmarła 23.10.2000 r., spoczywa na miejscowym cmentarzu w Rakszawie.

ks. ur. 13.06.1856 r. w Krzemienicy 9pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły powszechnej w Łańcucie uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie i do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1882 r. Pierwsze lata pracy kapłańskiej spędził w Rzeszowie, a w 1886 r. przybył do Albigowej. Praca duszpasterska i działalność społeczna zamieniła zacofaną i zaniedbaną wieś. Poza obowiązkami proboszcza oddał się bez reszty bezinteresownej pracy na rzecz środowiska. W celu podniesienia poziomu oświaty doprowadził do przekształcenia szkoły jednoklasowej na czteroklasową, a w 1904 r. powstała szkoła siedmioklasowa. Pomagał materialnie coraz liczniej kształcącej się młodzieży. W 1891 r. założył w Albigowej kółko rolnicze i czytelnię Towarzystwa Oświaty Ludowej, w której szerzono wiedzę rolniczą i ogólną wśród gospodarzy albigowskich. Przy współpracy z A. Albigowskim założył pracownię i szkołę koszykarską (1898 r.). W 1902 r. wystawił własnym kosztem budynek, a po dostarczeniu przez Galicyjskie Towarzystwo Gospodarskie bezpłatnie maszyn, otworzył mleczarnię. W porozumieniu z posłem B. Żardeckim przeniósł do Albigowej zorganizowaną w Gorliczynie Szkołę Gospodyń Wiejskich. Utworzono też we wsi pracownię kobiecych strojów ludowych. Dzięki jego staraniom utworzono spółkę drenarską, spółkę oszczędności i pożyczek (późniejszą kasę Stefczyka) oraz spółkę przemysłowo – rolniczą, która w cegielni wytwarzała dreny, dachówki i cegły. Wspaniałym osiągnięciem było wystawienie w latach 1985-1987 pięknego kościoła. Po odejściu na probostwo leżajskie podjął pracę nad podniesieniem gospodarczym. Zmarł 15.04.1925 r. Pochowany został na cmentarzu w Leżajsku.