A B C Ć D F G H I J K L Ł M N O P R S Ś T U W Z Ż
Rachwał Stefan
lek. med., ur. 05.01.1942 r. w Rzeszowie. Syn Ignacego i Teresy z d. Hejnosz. W 1965 r. został zatrudniony w ZOZ w Łańcucie. Na przestrzeni lat 1970-1975 uzyskał I i II stopień specjalizacji w zakresie anestezjologii i reanimacji, uzyskał również specjalizację z chirurgii urazowo-ortopedycznej. Od 1972 r. pełni obowiązki kierownika oddziału anestezjologii i bloku operacyjnego. W latach 1968-2000 był kierownikiem punktu krwiodawstwa; w latach 1966-2001 opiekun medyczny pracowników Fabryki Wódek w Łańcucie. Od 2003 r. do 2007 r. zastępca dyrektora ds. medycznych. Aktywnie uczestniczy w pracach Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, przez kilka kadencji przewodniczący Koła Naukowego w Łańcucie. Członek i przez dwie kadencje przewodniczący Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia; członek Rady Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

opr. R. Kochman
Rajzer Janusz
ur. 03.02.1953 r. w Łańcucie. Syn Konstantego i Teresy. Szkołę Podstawowa ukończył w Głuchowie, a w l. 1968-1972 kontynuował naukę w LO im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po maturze studiował w UMCS w Lublinie na Wydziale Pedagogiki i Psychologii, kierunek wychowanie muzyczne. W czasie studiów należał do Akademickiego Chóru z którym koncertował w wielu krajach Europy. Od września 1978 r. zaczął pracę w Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie, które wchodziło w skład Zespołu Szkół im. Janusza Korczaka. W studium prowadził zajęcia z muzyki i gry na instrumencie. W 1992 r. uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania muzyki. Szczególnie obdarzony był zdolnością organizowania chórów. Prowadził chór w łańcuckim studium, chór „Fraza” w Kosinie, chór, „Alcante” w Albigowej, chór „Canon” w Białobrzegach, które to zespoły koncertował w kraju i za granicą. Brały udział w wielu konkursach i przeglądach zdobywając nagrody i wyróżnie-nia. Za prace z zespołami był wielokrotnie nagradzany o odznaczany. Zmarł 17.09.2008 r. w Głuchowie i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

oprac. Danuta Kwolek
Rak Jan
ur. 4.04.1830 r. w Husowie (pow. łańcucki) w rodzinie pańszczyźnianych chłopów. Jako najmłodszy syn nie otrzymał nic ze spuścizny po ojcu, musiał więc najmować się do różnych prac. Miał naturę samouka, dzięki czemu nauczył się czytać i pisać, a także posiadł umiejętność tkania płótna na warsztacie tkackim, wykonywania koszyków i kapeluszy. Jednocześnie rozwijał swe talenty artystyczne pisząc wiersze i rzeźbiąc świątki. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję pisarza gminnego. Nie angażował się w działalność polityczną. Pozostał biernym i krytycznie usposobionym obserwatorem. Zalicza się go do najwybitniejszych poetów o chłopskim rodowodzie. Jego poezja to nie tylko wiersze i dumki, ale także przyśpiewki, życzenia świąteczne i noworoczne, wątki podań. Jako bystry obserwator wiejskiego życia często podejmował, i to z zupełną szczerością, temat chłopskich wad. Szczególnie potępiał pijaństwo, plotkarstwo i skłonność do procesowania się. Język jego poezji, choć uznawany za literacki, pozostaje bardzo oryginalnym. Nie brak mu nawet rubaszności. Dopracował się własnej filozofii życiowej opartej na szacunku dla drugiego człowieka, poczciwości i pogodzie ducha. Na ogół jednak przez jego dumania i wiersze przebija sentymentalizm i pesymizm. Jest to szczególnie widoczne w końcowej fazie jego twórczości, kiedy zupełnie osamotniony, oczekujący śmierci, pisze „liryki starcze”. Późno doceniono literacki talent Raka. Dopiero pod koniec jego życia zainteresował się poetą Feliks Gwiżdż, który poświęcił mu artykuł we lwowskim „Tygodniu”.

Człowieczy los. Dumki i wiersze Jana Raka, opr. J. Bar, Husów 2003; Rak Jan (opr. W. Bieńkowski), PSB, t. XXX/3, z. 126…, s. 497-499; J. Rak, Utwory chłopa pańszczyźnianego, opr. S. Czernik, Warszawa 1953; A. Żyga, O tradycjach i stanie pisarstwa chłopskiego na Rzeszowszczyźnie, „Rocznik Muzeów Województwa Rzeszowskiego”, t. 3 (1974), s. 192-193.; www.husow.pl
Reizer Stanisław
mgr ur. 11.12.1908 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Teresy z d. Kuźniar. Po jej ukończeniu Szkoły Podstawowej w 1920 r. podjął naukę Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Naukę uwieńczył egzaminem dojrzałości w 1929 r. W 1930 r. został powołany do służby wojskowej w Szkole Podchorążych w Gródku Jagiellońskim k. Lwowa, którą ukończył w 1931 r. W 1933 r. otrzymał nominację na stopień podporucznika rezerwy, a w roku następnym na kolejny stopień porucznika. W 1931 r. podjął studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył w 1936 r. uzyskując tytuł magistra. W trakcie studiów w okresie lat 1934/35 odbywał praktykę w Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Nowym Sączu, gdzie założył sekcje sportowe: narciarską i hokejową. Od 1936 do 1939 r. pracował w Gimnazjum i Liceum O. Pijarów w Krakowie. Z chwilą wybuchu II wojny światowej udał się do Tarnopola aby połączyć się z oddziałami Wojska Polskiego biorącymi udział w walkach na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej. Kiedy tam dotarł polskie formacje wojskowe zostały już rozbite. Wrócił do Przemyśla i został zatrzymany i uwięziony przez sowiecką straż graniczną. Był na liście osób skierowanych na wywózkę w głąb Rosji. Od wywózki uratował go tylko szczęśliwy przypadek. Do Albigowej powrócił w maju 1940 r. W okresie okupacji przebywał u swojej siostry i brał udział w tajnym nauczaniu przygotowując młodzież w zakresie: łaciny, nauki o człowieku, biologii i higieny. Był sekretarzem komisji egzaminacyjnej tajnego nauczania na teren powiatu łańcuckiego. Praca ta była niebezpieczna i wymagała dużej odwagi. Po wyzwoleniu w 1945 r. wraz z rodziną opuścił Albigową i podjął pracę w Liceum Ogólnokształcącym w Bytomiu. Nie pozostał tam na długo, powrócił do Łańcuta. Z dniem 1.01.1946 r. zostaje zaangażowany do pracy na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego w Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza, którą kontynuował do 1959 r. W 1959 r. został powołany do pracy w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie, gdzie pracował do 1962 r. Zmarł 18.V.1962 r. i został pochowany na starym cmentarzu Rzeszów - Pobitno.

Zarys Dziejów Wsi Albigowa (1384 - 1990), Praca pod redakcją T. Ulmana
Rejman Aleksander
prof. dr hab. ur. 12.08.1914 r. w Czarnej (pow. łańcuckim). Syn Michała i Anny. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w liceum w Łańcucie. Po maturze zdanej w 1934 r., podjął studia na Wydziale Ogrodniczym SGGW. Dyplom magistra ogrodnictwa ze specjalnością sadownictwa uzyskał w 1939 r. i podjął pracę w Katedrze Sadownictwa SGGW. W latach 1939–1945, kierował Sadem Pomologicznym w Skierniewicach. W 1945 r. ponownie zatrudniony w Katedrze Sadownictwa SGGW jako asystent. Pracę doktorską obronił w 1952 r. i awansował na stanowisko adiunkta. W roku 1959 otrzymał nominację na docenta, a w 1963 r. na profesora nadzwyczajnego. W roku 1968 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W tymże roku objął stanowisko kierownika Katedry Sadownictwa. W latach 1975–1981 był również dyrektorem Instytutu Produkcji Ogrodniczej. Po zmianie struktury SGGW w 1982 r. ponownie podjął funkcję kierownika Katedry Sadownictwa i pełnił ją do 1984 roku. Największym osiągnięciem Profesora Rejmana podczas kierowania Katedrą i Instytutem Produkcji Ogrodniczej było stworzenie bazy dla działalności badawczej i dydaktycznej przez utworzenie i urządzenie pól doświadczalnych — Pola Wydziału Ogrodniczego w Wilanowie oraz Pola Borówek Uprawnych w Błoniu k. Prażmowa. W 1963 r. Rada Wydziału Ogrodniczego powierzyła Profesorowi Rejmanowi obowiązki prodziekana. Funkcję prodziekana, a także dziekana Wydziału Ogrodniczego pełnił później kilkakrotnie. W latach 1966–1970 był prorektorem SGGW. Oprócz pracy w SGGW, w latach 1951–1966 był zatrudniony w Instytucie Sadownictwa, gdzie do 1956 roku kierował Zakładem Hodowli i Aklimatyzacji Roślin Sadowniczych. W latach 1975–1980 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Naukowej ISK. Autor wielu naukowych prac, artykułów, broszur i książek. Zmarł w 2005 r.

www.plantpress.pl
Rejman Edward
ps. „Żeglarz”, ur. 28.04.1932 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Michno. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Gimnazjum w Łańcucie, a później do Liceum Handlowego w Łańcucie. Był członkiem Organizacji Wojskowo-Niepodległościowej „Orlęta”, kierował placówką „Pogoń”. W 1949 r. został aresztowany przez UB i skazany przez WSR w Rzeszowie wyrokiem z dnia 23.03.1950 r., (akta sądowe Sr. 338/50:) na 7 lat więzienia, pozbawienie praw publicznych i honorowych na 2 lata oraz przepadek mienia. Za zasługi dla obronności kraju został mianowany porucznikiem Wojska Polskiego, następnie otrzymał wyróżnienie honorowe „Patent Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny, Krzyż Więźnia Politycznego Okresu Stalinowskiego, wyróżniony został także Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz innymi odznakami i wyróżnieniami. Obecnie pracuje społecznie w Zarządzie Wojewódzkiego Związku Inwalidów Wojennych w Rzeszowie, w Rzeszowskim Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego, w Powiatowym Związku Kombatantów w Łańcucie oraz w Powiatowym Związku Emerytów i Rencistów w Łańcucie. Mieszka w Krzemienicy.

oprac. J. Rzepka
Rejman Józef
ur. 24.08.1929 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anny z d. Wszyła. Od ponad 50 lat jest aktywnym działaczem społecznym na terenie swojej rodzinnej miejscowości. W l. 1978-1984 był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Szkoły i Wodociągów w Krzemienicy. W l. 1984-1986 był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Telekomunikacji i Budowy Ośrodka Zdrowia. W l. 1995-2000 pracował społecznie w Komitecie Budowy Kanalizacji w Krzemienicy, w l. 1982-1990 oraz 1995-1999 był radnym Gminy Czarna. Od 1991 r. jest prezesem Gminnego Koła Pszczelarskiego w Czarnej. Otrzymał odznakę: Zasłużony Pracownik Rolnictwa w 1976 r., Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego – 1979 r., Złotą Odznakę Polskiego Związku Pszczelarskiego – 1999 r. Został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi w 1969 r., Złotym Krzyżem Zasługi w 1977 r., a w 1985 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

opr. R. Kochman
Rejman Ryszard Jan
Rejman Ryszard Jan – mgr inż., ogrodnik, nauczyciel, ur. 01.01.1944 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Heleny z d. Wilkoń. Były pracownik naukowy Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa SZD Albigowa. Opracował i wdrożył kilka patentów i wzorów użytkowych z zakresu techniki ogrodniczej (kombajnu połówkowego do zbioru porzeczek, aronii i agrestu oraz zestawu maszynowego do zbioru wiśni, śliwek, orzechów). W 1980 roku współtworzył NSZZ „Solidarność” w Sadowniczym Zakładzie Doświadczalnym w Albigowej. W latach 1981-89 prowadził działalność kolporterską i kurierską w podziemnych strukturach „Solidarności”. Od 1987 r. zaangażowany z działalność Kościoła Domowego – Ruchu Światło – Życie. Od 1998 r. członek a następnie vice-przewodniczący Akcji Katolickiej przy kościele Fara w Łańcucie. W latach 1998-2002 vice-starosta pow. łańcuckiego, współtwórca podstaw działalności urzędu powiatowego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Łańcucie.

opr. R. Kochman
Rewer Jan
ur. 23.07.1897 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Marii z d. Cwynar. Jako 17-letni chłopak trafił armii austriackiej i dostał się na dwa lata do niewoli rosyjskiej. Gdy nadarzyła się okazja uciekł i wrócił do Markowej. Przez cztery lata pracował w gospodarstwie rodziców. Jesienią 1918 r. organizował w Markowej zaciąg ochotników do armii polskiej. Został wcielony do 39 Pułku Piechoty w Jarosławiu. Po zwycięskiej wojnie w 1921 r. jako plutonowy wrócił do Markowej i czynnie włączył się w ruch młodzieżowy i ludowy. W 1922 r. został prezesem Koła Młodzieży, a także wiceprezesem Powiatowym Kół Młodzieży Wiejskiej. Przez wiele lat prowadził miejscowy teatr amatorski. Ukończył kurs spółdzielczo-handlowy w Jarosławiu i Szkołę Rolniczą w Pilźnie. W 1929 r. podjął naukę na kursach w Akademii Rolniczej w Dublanach. Pracował jako instruktor hodowli bydła. W okresie okupacji niemieckiej przebywał w Markowej. Latem 1944 r. został wyznaczony do szacowania szkód wojennych. W 1950 r. został aresztowany przez UB w Brzozowie i trafił na trzy miesiące do więzienia. Pracował jako nauczyciel w szkołach rolniczych, a pod koniec lat 60-tych pracował w Wojewódzkim Inspektoracie Surowców w Rzeszowie. W wieku 67 lat życia przeszedł na emeryturę. Zmarł 19.03.1974 r. i spoczywa na Markowskim cmentarzu.

opr. S. Rewer
Rewer Stanisław
ur. 23.03.1945 r. w Markowej. Syn Jana i Zofii Kielar. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po uzyskaniu matury zdawał egzamin na prawo na UMCS w Lublinie, jednak z powodu braku miejsc mimo zdanego egzaminu nie został przyjęty. Pozostał, więc w Markowej, gdzie zajął się pracą społeczną. Został przewodniczącym koła Związku Młodzieży Wiejskiej, a także prezesem Ludowego Związku Sportowego. Po rocznej przerwie w nauce został przyjęty na upragnione studia na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studia na UJ zbiegły się z protestami studenckimi w marcu 1968 r., w których brał czynny udział. W konsekwencji miał utrudnienia w kontynuacji studiów, został pozbawiony mieszkania w domu studenckim. W tym okresie był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez SB na okoliczność udziału w protestach studenckich. Po uspokojeniu nastrojów przywrócono mu prawa studenckie. Po ukończeniu studiów został przyjęty na aplikację sądową w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Od 1974 r. był sędzią w Sądzie Powiatowym w Łańcucie. Następnie pracował w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie jako sędzia, a przez dwie kadencje w latach 1991-1999 jako prezes tego sądu. W okresie pełnienia funkcji prezesa sądu, dzięki jego staraniom został wykonany gruntowny remont zabytkowego rzeszowskiego zamku, w którym mieściła się siedziba sądu. Postarał się również o przeprowadzenie remontu Sądu Powiatowego Łańcucie. Za dbałość o zabytki architektury dostał odznakę Zasłużony dla Ochrony Zabytków. W czasie stanu wojennego w 1982 r. został powołany do służby wojskowej jako sędzia Sądu Garnizonowego w Rzeszowie. Kariery w wojsku nie zrobił, nie awansował. Był i pozostał podporucznikiem, gdyż wyroki, jakie zasądzał przeważnie dotyczyły działaczy Solidarności, były one obiektywne, poparte rzetelnymi dowodami, a nie w oparciu o materiały spreparowane przez służby bezpieczeństwa. Awanse i zaszczyty spotkały go dopiero po zmianie ustroju w 1989 r. W uznaniu za zasługi w pracy zawodowej i społecznej został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Rzeszowskiego oraz innymi odznaczeniami. Obecnie przebywa na emeryturze i mieszka w Łańcucie.

opr. St. Niemczak
Rewer Wojciech
ur. w 1907 r. w Markowej. Syn Franciszka i Marianny. Po ukończeniu Szkoły Ludowej w Markowej uczęszczał do Gimnazjum w Łańcucie, gdzie w 1927 r. zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości uprawniające do dalszej nauki. Następnie wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu w 1932 r. otrzymał promocję na pierwszy stopień oficerski – podporucznika. Po kursie dowódców kompani w Rembertowie został dowódcą kompani w 12 p.p. w Krakowie. W 1935 r. awansował do stopnia porucznika. Jako dowódca kompani asystencyjnej brał udział w wojnie obronnej z Niemcami w 1939 r. wraz z swoim pułkiem wchodzącym w skład Armii Kraków gen. Antoniego Szylinga. Zadaniem jego kompanii było zwalczanie wszelkiego rodzaju dywersji, szpiegostwa, paniki itp. W rejonie Tomaszowa Lubelskiego 22.09.1939 r. dostał się do niemieckiej niewoli. Przewożony pociągiem osobowym w kierunku Krakowa, pomimo skutych rąk wyskoczył z jadącego pociągu. Po drodze przekradając się na Zachód wrócił na krótko do rodziny w Markowej. Następnie przez Słowację, Węgry i Jugosławię przedostał się do Francji w lutym 1940 r., gdzie objął dowództwo kompanii Wojska Polskiego walczącej z Niemcami. Po klęsce Francji, przez Gibraltar z Afryki przybył do Szkocji w grudniu 1942 r. by wstąpić do I Dywizji Pancernej gen. St. Maczka, w której pełnił funkcję dowódcy 3 kompanii w I Batalionie Strzelców Karpackich. Od sierpnia 1944 r. w stopniu kapitana brał udział w walkach z Niemcami we Francji, Belgii, Holandii aż do zakończenia wojny na terenie Niemiec. W latach 1945-1947 jako żołnierz I Dywizji Pancernej brał udział w okupacji Niemiec, a po jej zakończeniu, w stopniu majora, został zdemobilizowany po powrocie do Anglii. Za odwagę i męstwo został odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Wojennym Virtuti Militari, a także francuskim Croix Guere, Angielskim Medal of War i holenderskim Orde van Oranje Nassau. Do Polski nie mógł wrócić ze względu na represjonowanie żołnierzy formacji zachodnich. Osiedlił się w Londynie gdzie pracował jako tapicer, a po zaliczeniu odpowiedniego przygotowania jako technik dentystyczny. Po zakończeniu wojny awansował do stopnia majora. Do końca życia zachował polskie obywatelstwo. Zmarł 18.11.1969 r. w szpitalu w Londynie.

opr. St. Niemczak
Rojek Alicja
z d. Kuca, ur. 17.07.1953 r. w Łańcucie. Córka Stanisława i Janiny z d. Napora. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Rakszawie kontynuowała naukę w Technikum Ekonomicznym w Łańcucie. Następnie ukończyła Wydział Ekonomiczny na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie oraz Studium Przygotowania Pedagogicznego na Politechnice Rzeszowskiej. W l. 1977 – 1998 pracowała w Łańcuckiej Fabryce Śrub i podjęła starania o utworzenie na terenie powiatu łańcuckiego ośrodka dla niepełnosprawnych. W 1990 r. powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski w Łańcucie, a następnie Stowarzyszenie Młodzieży Specjalnej Troski w Łańcucie, które otrzymało od Gminy Białobrzegi budynek byłej szkoły w Białobrzegach na lewej stronie Wisłoka. Po remoncie w dużej mierze systemem społecznym i po otrzymaniu funduszy z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dniem 1 czerwca 2001 r. otworzono Warsztaty Terapii Zajęciowej w Białobrzegach i powierzono dyrektorowanie Alicji Rojek, która na działaniu nie poprzestała i stara się zmienić świadomość społeczeństwa w zakresie możliwości i umiejętności osób niepełnosprawnych.

oprac. J. Rzepka
Rojek Jerzy ks. prał. dr
ur. 10.09.1957 r. w Stalowej Woli. Syn Emila i Władysławy z domu Pawelec. Dzieciństwo spędził w parafii pw. św. Leonarda w Turbi, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do Liceum Zawodowego w Stalowej Woli. W latach 1976-1983 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Formację ku kapłaństwu przerwała dwuletnia służba wojskowa w Ludowym Wojsku Polskim JW. 4413 w Bartoszycach (25.10.1976 - 17.10.1978). Po uzyskaniu magisterium na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na podstawie pracy pt.: „Życie liturgiczne w parafii św. Leonarda w Turbii w latach 1756-1983” otrzymał święcenia kapłańskie w Przemyślu z rąk ks. bpa Ignacego Tokarczuka w dniu 29.06.1983 r. Posługiwał jako wikary w Żołyni (1983-1985), Krośnie-Farze (1985-1987), Rzeszowie (1987-1989), Zręcinie (1989-1991), Lesku (1991-1993). W latach 1993-2007 był proboszczem w Medyce oraz kapelanem w Zakładzie Karnym Medyka, gdzie pracował z więźniami. Utworzył tam m.in. kaplicę więzienną pw. św. Maksymiliana. Za lata służby otrzymał awans na porucznika Wojska Polskiego oraz od Ministra Sprawiedliwości brązową odznakę „Za zasługi w pracy penitencjarnej”. Wraz z parafianami w Medyce wybudował i doprowadził do konsekracji nowego kościoła pw. św. Apostołów Piotra i Pawła. Zaangażował się w pomoc katolikom na Ukrainie, m.in. organizował transporty darów oraz wyjazdy pielgrzymów z Ukrainy na spotkanie z Ojcem Świętym Janem Pawłem II do: Krosna (1997), Sandomierza (1999) a także dla rodaków z Polski do Lwowa (2001). W dowód uznania został wyróżniony Medalem 25-lecia NSZZ „SOLIDARNOŚĆ”. Był też kapelanem na Międzynarodowym Obozie Skautowskim we Francji w Cluses (1993 i 1994), gdzie bardzo była przydatna jego biegła znajomość języka francuskiego. Ze skautami budował drewnianą kaplicę w Albanii. Zdał egzamin licencjacki w zakresie teologii pastoralnej (30.05.2005). W Instytucie Teologii Pastoralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie na podstawie pracy: „Źródła przepowiadania w praktyce kaznodziejskiej biskupa Stefana Moskwy w latach 1984-2004”, obronił pracę doktorską (12.05.2008) pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Władysława Głowy. Był Honorowym Kanonikiem Kapituły Krośnieńskiej. Był też pasjonatem wielu dziedzin sportowych, zwłaszcza piłki nożnej, dlatego został mianowany diecezjalnym duszpasterzem sportowców, harcerzy, a także więziennictwa. Lubił również wycieczki rowerowe. W Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu prowadził zajęcia wychowania fizycznego. Organizował pielgrzymki z Medyki do Wielkich Oczu, wziął udział w 28 diecezjalnych pieszych pielgrzymkach z Rzeszowa i Przemyśla na Jasną Górę. Ks. abp Józef Michalik mianował go proboszczem parafii pw. Matki Bożej Pocieszenia w Krzemienicy, gdzie pełnił posługę przez 14 lat (26.08.2007-18.05.2021). Dzięki jego zaangażowaniu zostało wykonanych wiele prac w kościele i jego otoczeniu m.in: wymiana dachu, stolarki okiennej i drzwi, granitowa posadzka, nowy ołtarz soborowy, ambona, tabernakulum, nastawa w kaplicy Matki Bożej Pocieszenia, wymiana nagłośnienia, montaż wyświetlaczy pieśni, modernizacja ogrzewania, nowy ołtarz polowy, remont dzwonnicy, granitowe schody zewnętrzne prowadzące do kościoła. Równolegle trwały prace konserwacyjne przy ołtarzach i polichromii oraz renowacja organów w kościele pw. Św. Jakuba Starszego w Krzemienicy. W sposób szczególny czcił Matkę Bożą Pocieszenia, której zawierzał wszystkie prace przy miejscowych świątyniach. Został zapamiętany jako rzetelny i sumienny spowiednik, który służył dobrym słowem. Był oczytany w literaturze pięknej, streszczał powieści, cytował całe fragmenty poezji, którą bardzo lubił. Jako gorliwy patriota pasjonował się historią Polski, pielęgnował tradycje patriotyczno-religijne, uczył miłości do Ojczyzny. W ciągu ostatnich lat życia zmagał się z ciężką chorobą, jednak pomimo cierpienia pozostał pogodny i życzliwy dla innych. Zmarł 18.05.2021 r. w Krzemienicy, gdzie został pochowany na cmentarzu parafialnym.

oprac. M. Guzek
Rożek Edward
ur. 02.12.1938 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Heleny z d. Dąbek. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej postanowił poszukać pracy. Najpierw spróbował swoich sił w celu przyuczenia zawodowego w Spół-dzielni Przemysłu Drzewnego w Jarosławiu gdzie miał możliwość poznania technik polerowania drewna. Po półtora roku przeniósł się do Stolarni w Przeworsku, a następnie w Rzeszowie. Jesienią 1959 r. trafił do czynnej służby w szeregach WP w Rzeszowie. Następnie służył w Ostródzie gdzie zdobył uprawnienia kierowcy. Po ukończonym kursie wyjechał do Jednostki Wojsk Chemicznych w Krakowie gdzie ukończył kurs ratow-nictwa chemicznego. Po wyjściu do cywila podjął prace jako kierowca w Spółdzielni Mieszkaniowej w Jarosławiu. Następnie pracował w Łań-cuckiej Fabryce Śrub, a od 1981 r. przeszedł do pracy w Straży Zamkowej przy Muzeum Zamek w Łańcucie. Oprócz codziennego „stróżowania” do jego obowiązków należała opieka nad zegaremna wierzy zamkowej. Obcowanie codzienne z historią, sztuką i artystycznym rzemiosłem zaszczepiło zainteresowanie zbieractwem i kolekcjonerstwem przedmiotów skazanych na zniszczenie. Od 2000 r. jest na emeryturze, mieszka i pracuje w gospo-darstwie rodzinnym w Soninie. oprac. J. Rzepka

oprac. J. Rzepka
Rupar Józef
ur,.15.09.1911 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Józefy z d. Trojnar. Ukończył Szkołę Powszechną w Wysokiej i podjął naukę zawodu ślusarza w Łańcucie. Pracował dorywczo u różnych rzemieślników. W1931 r. przejął przywództwo w Kole Związku Młodzieży Wiejskiej “ Wici” w Wysokiej, którego był także współorganizatorem. Działał w tzw. ”Związku sąsiedzkim” i Zarządzie Powiatowym w Łańcucie, a w 1936 r. został prezesem powiatowym tego związku. Jako aktywny działacz wiecowy i Stronnictwa Ludowego został wybrany w 1937 r. delegatem na Nadzwyczajny Kongres tego Stronnictwa w Warszawie. Od 1943 r. pod pseudonimem “Czacz” pełnił funkcję szefa propagandy przy powiatowym kierownictwie “Rocha” i współdziałał w ruchu oporu . Uczestniczył w przeprowadzeniu reformy rolnej, później działał w Powiatowej Radzie Narodowej w Łańcucie. Włączył się do Organizacji Powiatowej Spółdzielni Zdrowia, która w kwietniu 1946 r. uruchomiła pierwszy w Polsce Szpital Spółdzielczy, został wybrany sekretarzem Rady Nadzorczej. W latach 1948-1955 pracował w oddziale Rzeszowskim Centrali Spółdzielni Ogrodniczej na stanowisku zastępcy dyrektora d/s handlowych. W tym czasie ukończył zaocznie Państwowe Technikum Rolnicze w Rzemieniu k/Mielca. W 1955 r. piastował funkcję sekretarza PK ZSL w Jarosławiu, później objął funkcję sekretarza Wojewódzkiego Komitetu ZSL w Rzeszowie W tym okresie przez kilka kadencji był radnym WRN m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Zespołu Klubu Radnych ZSL, oraz przewodniczącego Komisji Przemysłu, Handlu i Rzemiosła. Zakończył pracę z powodu złego stanu zdrowia. Nadal działał w Radzie nadzorczej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w ZSL w Łańcucie. Zmarł 2 marca 1985 r. w wieku 74 lat.

opr. J. Kubicki
Rusinek Eugeniusz
ur. 02.01.1929 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d. Homa. Emeryt, wykształcenie zawodowe. Przez 27 lat pracował w przedsiębiorstwie budowlanym jako operator ciężkich maszyn budowlanych. Pracował społecznie jako gospodarz Zagrody Muzeum w Markowej. Uczestniczy w pracach skansenu od momentu powstania (1982 r.). Do dnia dzisiejszego wykonuje tam prace budowlane, konserwatorskie, pracuje przy pokryciu dachów strzechą, jako przewodnik wycieczek. Posiada odznaczenia: „Zasłużony Działacz Kultury”, „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”, wyróżniony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

opr. R. Kochman
Ruszel Józef
ur.15.10.1958 r. w Rzeszowie. Syn Tadeusza i Adeli z d. Walat. Wykształcenie wyższe, pedagogiczne – nauczyciel. Od 1999 r. pełni funkcję Dyrektora Bursy Szkolnej w Łańcucie. W ciągu swej pracy zawodowej w znaczny sposób poprawił infrastrukturę techniczną obiektu. Ze względu na koedukacyjny charakter placówki bardzo wiele wysiłku włożył tworząc optymalne warunki dla młodzieży. Opracował program wychowawczy, profilaktyczny, promocji zdrowia, stworzył warunki do prowadzenia zajęć pozaszkolnych. Aktywnie współpracuje z organizacjami pozarządowymi, szczególnie stowarzyszeniami pomagającymi osobom niepełnosprawnych, które działają na terenie Powiatu Łańcuckiego. W szczególności wspiera on organizację różnorodnych konferencji i powiatowych pikników integracyjnych, a także aktywnie włącza się w organizację corocznych Dni Powiatu Łańcuckiego. Współpracuje przy organizacji wielu przedsięwzięć z powiatowymi jednostkami organizacyjnymi takimi jak: Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie czy Powiatowy Zespół Ognisk Pracy Pozaszkolnej i inne. Dzięki współpracy z organizatorami kolejnych edycji Międzynarodowych Kursów Muzycznych im. Zenona Brzewskiego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rzeszowie.

opr. R. Kochman
Ruta Andrzej
ur. 23.09.1905 r. w Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Katarzyny z d. Piela. Garncarstwa uczył się w warsztacie ojca. W 1951 r. wstąpił do Spółdzielni CPLiA i pracował tam do 1977 r. czyli do przejścia na rentę. Nie zaprzestał jednak działalności garncarskiej. Uczył dzieci i młodzież w miejscowej szkółce garncarsko-plastycznej pozostającej pod patronatem CPLiA i lepił figurki oraz okazjonalnie dla Muzeów i Instytucji zestawy tradycyjnej ceramiki. Wyróżnił się jako jeden z najlepszych garncarzy w ośrodku w Medyni Głogowskiej. Wykonywał różnorodne naczynia: dzbanki, garnki, dwojaki, talerze i misy, miodowniki, buńki itp. Zdobił je glazurą i w technice flandrowania, w której osiągnął najlepszą biegłość wprowadzając różnorodną i bogatą kolorystycznie ornamentykę. W późniejszych latach zajął się też lepieniem figurek ptaszków i zwierzątek. Uczestniczył w konkursach sztuki ludowej już od 1950 r. zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Najwięk-szym osiągnięciem było zdobycie I miejsca w ogólnopolskim konkursie „Polskie garncarstwo ludowe" w Toruniu w 1978 r. Wystawiał swoje prace na konkursach tematycznych, jak np. „Życie i twórczość Jana Kochanowskiego" Radom 1984 r. Jego prace wielokrotnie były eks-ponowane na wystawach regionalnych i ogólnopolskich; Łańcut, Rzeszów, Leżajsk, Kraków, Nowy Targ, Lublin, Warszawa, Toruń, Kielce, Radom, Białystok i in. Bogato zdobione flan-drowaniem naczynia A. Ruty za pośrednictwem CPLiA były wielokrotnie pokazywane na wystawach polskiej sztuki ludowej za granicą. Wielokrotnie nagradzany dyplomami, meda-lami, odznaczeniami, m.in. medalem 30-lecia CPLiA, nagrodami wojewódzkimi i różnych stowarzyszeń kulturalnych oraz Muzeów. 1981 r. - laureat nagrody im. Oskara Kolberga. Zmarł 14.10.1989 r.

Leksykon Kultury Ludowej w Rzeszowskiem, Krzysztof Ruszel
Rutkiewicz Wanda
ur. 04.02.1943 r. w Płungianach na północy Litwy. Córka Zbigniewa i Marii Błaszkiewiczów. Po II wojnie światowej w 1946 r. z rodzicami i rodzeństwem przyjechała do Łańcuta (rodzinnego miasta ojca)., a potem wyjechali do Wrocławia. Maturę zdała w II Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu, studiowała na Politechnice Wrocławskiej, z dyplomem inżyniera-elektronika pracowała w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych. Później przeniosła się do Warszawy, podjęła pracę w Instytucie Maszyn Matematycznych. Jeszcze w czasach licealnych zapowiadała się na świetną siatkarkę, grała w I lidze (nawet kandydowała do gry w reprezentacji Polski). Jedna z najwybitniejszych polskich alpinistek i himalaistek w historii. W 1975 r. zdoby-ła dziewiczy szczyt Gasherbrum III (7952 m n.p.m.) (Gaszerbrumy). W 1978 r. jako pierwsza Polka i Europejka (a trzecia kobieta na świecie) weszła na Mount Everest (8848 m n.p.m.). Zdobyła również siedem innych szczytów 8-tysięcznych: w 1985 - Nanga Parbat (8125 m n.p.m.), 1986 - K-2 (Czogori, 8611 m n.p.m., jako pierwsza kobieta), 1987 - Sziszapangmę (8046 m n.p.m.), 1989 - Gasherbrum II (8035 m n.p.m.), 1990 - Gasherbrum I (8068 m n.p.m.), 1991 - Czo Oju (8201 m n.p.m., w samotnej wyprawie) i Annapurnę (8091 m n.p.m., samotnie). Była autorką i współautorką książek o tematyce górskiej, między in-nymi: "Zdobycie Gasherbrumów", "Na jednej linie", "Karawana do marzeń". Nie zdołała sięgnąć po Koronę Himalajów - zaginęła podczas wyprawy na Kanczen-dzangę w 13.05.1992 r.

oprac. J. Rzepka wg pl.wikipedia.org
Rut Tadeusz
ur. 21.07.1916 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mateusza i Marii z d. Kuźniar. Szkołę powszechną ukończył w Markowej, a po kilku latach przerwy ukończył 2-letnią Szkołę Handlową dla Pracujących w Krakowie. Krótko pracował w Kółku Rolniczym oraz podejmował różne prace dorywcze, należał do Koła „Wici”. W lutym 1939 r. został wcielony do 24 Pułku Artylerii Lekkiej jako celowniczy – kanonier, a w listopadzie wyjechał z jednostką na front w rejon Tarnowa, gdzie został ranny i przewieziony do szpitala w Jarosławiu. Do domu wrócił jako inwalida. Początkiem czerwca 1941 r. złożył przysięgę jako członek ZWZ, później AK, uczestniczył w szkoleniach z zakresu znajomości materiałów wybuchowych i obsługi broni, oraz w ochronie zrzutu spadochronowego w pobliskim Lipniku. W 1943 r. ukończył zaocznie Liceum Pedagogiczne w Lublinie i krótko pracował w pionie oświaty. W 1953 r. podjął pracę w PPUPiK „Ruch” w Rzeszowie, gdzie pracował do 1980 r. tj. do przejścia na emeryturę. W czasie pracy ukończył zaocznie 3-letnie Studium Kulturalno – Oświatowe w Krakowie. W ostatnich latach pracy zajmował się organizacją i nadzorem nad klubami „Ruchu” w środowisku wiejskim. W roku 1978 Markowiacy święcili 50-lecie powstania Koła ZMW „Wici”, postanowiono powołać do życia regionalne stowarzyszenie, a jego organizację powierzono mu jako przewodniczącemu jego organizację. Funkcje prezesa Towarzystwa Przyjaciół Markowej pełnił do marca 1995 r. Za swą pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in.: Medal za udział w Wojnie Obronnej 1939 r., Odznakę za opiekę nad zabytkami, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury. Zmarł 28.01.2005 r. w Rzeszowie, a spoczywa na Markowskim cmentarzu.

J. Kubicki „Znani i uznani” Gazeta Łańcucka, wrzesień 1998r., Nr 9/60
Rybak Jan
ks., ur. 5.01.1933 r. w Zaczerniu (pow. rzeszowski). Syn Franciszka i Marii z d. Bereś. Do parafii Kosina przybył w 1973 r., a w 1976 r. został proboszczem parafii. W tym czasie parafia przeszła wiele pożytecznych przemian. Doprowadził do wybudowania kaplicy cmentarnej. Dzięki jego staraniom został przeprowadzony remont starego, drewnianego, zabytkowego kościółka p.w. Św. Sebastiana, który został włączony w Szlak Architektury Drewnianej Województwa Podkarpackiego. Jego największym dziełem jest budowa Domu im. Bł. Achillesa Puchały, w którym mieszka 50 pensjonariuszy. Ks. Rybak sprowadził do Kosiny relikwie Bł. Achillesa i szerzy wśród wiernych kult Błogosławionego. Był jednym z inicjatorów umieszczenia na murach kościoła tablicy upamiętniającej ofiary II wojny światowej z Kosiny.

opr. R. Kochman
Rybak Stanisław
ur. 22.06.1919 r. w Łańcucie. Syn Wojciecha i Józefy z d. Kaszak. Naukę pobierał w Rzeszowie i Gimnazjum (technik ekonomista) w Krośnie. W 1939 r. wstąpił na ochotnika do wojska najpierw do 28 PAL w Zajezierzu, a potem w 30 Pułku Legii Akademickiej w Warszawie. W dniu 18 września 1939 r. trafia do niewoli i zostaje osadzony w obozie internowanych w różnych miejscach w ZSRR. Jesienią 1941 r. do Tatiszczewa nad Wołgą, gdzie organizowała się 5 Kresowa Dywizja Piechoty. Ponownie został wcielony do Wojska Polskiego i poprzez Morze Kaspijskie, Irak, Palestynę w połowie stycznia 1944 r. do obozu wojskowego w Qassassin w Egipcie. Przez cały okres morderczej podróży przechodził szkolenia i ćwiczenia wojskowe. W lutym 1944 r. wraz całą 5 KDP znalazł się w Taranto we Włoszech. W połowie kwietnia 13 Batalion Strzelców 5 Wileńskiej Brygady Piechoty 5 KDP znalazła się w pobliżu górskiego Monte Cassino. Wieczorem 11 maja nastąpiło natarcie, po ciężkich walkach 18 maja polska flaga został zatknięta na gruzach klasztoru. Następnie brał udział m.in.: w walkach o Ankonę, , Folio, Bolonię. Do Polski powrócił we wrześniu 1947 r. Od marca 1948 r. podjął prace w charakterze rachmistrza księgowego, a następnie księgowego w Szpitalu Powiatowym w Łańcucie gdzie przepracował do emerytury w dziale finansowym do 1980 r. W l. 1955-1966 był ławnikiem w Sądzie Rejonowym w rodzinnym mieście. Otrzymał m.in.: Krzyż Zasługi z Mie-czami, Krzyż Monte Cassino, wiele odznaczeń brytyjskich i Krzyż Kawa-lerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 29.12.1985 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

oprac. J. Rzepka wg „Nasz Głos” Łańcut Nr 8/35/1984 r
Rychter Józef
prof., ur. 1847 r. wychowanek warszawskiego gimnazjum realnego, później uczeń Culmana w Zurychu, inżynier przy budowie dróg żelaznych w Królestwie i Galicji, profesor nadzwyczajny we Lwowie w r. 1874, wykładał z początku budowę dróg, roboty wodne, mechanikę budowlaną, encyklopedyę nauk inżynierskich, a nawet statykę wykreślną. Wybitny specjalista budownictwa wodnego. W latach 1874-1902 rektor Politechniki Lwowskiej. Utworzył II katedrę inżynierii: budownictwo drogowe, wodne i melioracje, którą kierował do 1902 r. kiedy to przeszedł na emeryturę. Na uczelni pracował jeszcze do 1925 r. W 1910 r. ukazało się jego znakomite dzieło Fundamenty, uznane za jedno z najciekawszych wtedy dzieł technicznych. Prawie do końca życia przebywał poza Galicją w Gorycji, potem w Styrii. Zmarł zapomniany 17.12.1917 r. w Łańcucie.

Politechnika Lwowska 1844-1945" został zamieszczony za zgodą Wydawnictwa Politechniki Wrocławskiej
Ryznar Franciszek
ur. 27.09.1951 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Katarzyny z d. Molenda. Podnoszenie ciężarów zaczął trenować w pobliskim Łańcucie. Od połowy lat siedemdziesiątych reprezentował już barwy Lechii Sędziszów Małopolski występującej wówczas w I lidze. Po zakończeniu czynnej kariery sportowej pozostał w klubie i poświęcił się pracy trenerskiej. Po paru latach powrócił na pomost jako weteran i na sukcesy nie trzeba było długo czekać. W 2005 r. zdobył Puchar Polski Weteranów w Trzciance w kat. 95,0) -260 (117+143), w Bartoszycach zdobył tytuł Mistrza Polski Weteranów w dwuboju w kat. 105 kg z wynikiem 250 kg., a w 2008 r. w Bohuminie w Czechach zdobył tytuł Mistrza Europy weteranów w kat. 94 kg (M5), - 240, (108+132) 393,7 pkt. Od paru lat pełni funkcję Wiceprezesa ds. organizacyjnych Polskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów Masters. W maju 2011 r. w Sopocie zdobył trzecie miejsce w pięcioboju kulowym: W czerwcu 2011 r. uczestniczył w Zielonej Górze w Mistrzostwach Polski Weteranów w l.a. i tam wynikiem 13,23 m, w pchnięciu kulą zdobył srebrny medal.

oprac. J. Rzepka wg www.polska.sztanga.prv.pl/
Rząsa Edward Franciszek
ur. 21.08.1943 r. w Leżajsku. Syn Stanisława i Marii z d. Mielnik. Emerytowany nauczyciel wychowania fizycznego, malarz-amator. W latach 1966-2005 uczył w szkołach w Żołyni. Organizator imprez sportowych. Prowadził koło modelarskie, plastyczne, SKS. W latach 1972-1980 trenował drużynę piłki ręcznej MKS Żołynia (VI miejsce w Polsce, wielokrotny medalista województwa). Swoje obrazy wystawiał w Tarnowie, Zamościu, Lublinie i Krasiczynie; przekazywał ja na cele charytatywne. Ciągle aktywny zawodowo – opiekun w siłowni ZS Żołynia; wychowawca młodzieży. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

opr. R. Kochman
Rzemień Józef
gen. bryg. ur. 26.03.1944 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Walentego. W 1965 r. ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu i pozostał na uczelni gdzie dowodził plutonem, kompanią oraz batalionem podchorążych. W 1971 r. ukończył WSOWInż., a w 1979 r. ukończył Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej. W 1980 r. awansował do stopnia podpułkownika i został zastępcą dowódcy 5 Mazurskiej Brygady Saperów w Szczecinie. W latach 1981-1986 pełnił obowiązki zastępcy komendanta WSOWInż. We Wrocławiu. W tym tez okresie ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od 1986 -1990 r. dowodził 1 Brygadą Saperów w Brzegu. W latach 1990-1994 był komendantem – rektorem wrocławskiej WSOWInż. W 1993 r. awansował do stopnia generała brygady. W latach 1994-1996 był szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego we Wrocławiu. Od 1996 r. był zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. Od 2002 r. na emeryturze. Obecnie Dyrektor Zarządzania Kryzysowego w Dolnośląskim Urzędzie wojewódzkim. Uhonorowany m.in.: Krzyżami Oficerskimi i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

WKU Rzeszów, opr. J. Rzepka
Rzepka Agnieszka
z d. Babiarz, ur. 04.06.1971 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Jana i Bogumiły. Wykształcenie wyższe pedagogiczne, historyk, dyrektor GOKiC w Rakszawie. Opracowała i wytyczyła ścieżkę dydaktyczną „Zielony szlak” w Rakszawie. Uruchomiła warsztaty archeologii doświadczalnej (piecowisko hutnicze, pionowy warsztat tkacki, warzenie jadła, wierzenia i tradycje) oraz warsztatów tkackich. W zajęciach organizowanych przez GOKiC uczestniczy spora liczba mieszkańców Rakszawy (300 dzieci i ok. 100 osób dorosłych). Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka a Dąbrówkach.

opr. R. Kochman
Rzepka Bronisław
ps. Ryngraf, oficer AK, ur. 25.08.1911 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Kiełb. Absolwent gimnazjum im. Morawskiego w Przemyślu. Od jesieni 1930 r. zaczął pracę jako praktykant w Urzędzie Pocztowym w Rogóżnie. Następnie przeniesiony do pracy w UP w Biłgoraju. Po trzech latach przeszedł do pracy w UP w Parczewie na stanowisko starszego referenta, gdzie pracował do końca sierpnia l939 r. Zmobilizowany trafił do wojska. Walczył m.in. pod Modlinem gdzie został ranny. Po powrocie do domu podjął próby tworzenia pierwszych struktur Związek Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej nie tylko w Białobrzegach, ale i okolicy. Jako podchorąży został jednym z odpowiedzialnych za tworzenie ruchu oporu na naszym terenie. Dom rodzinny i całe obejście, a zwłaszcza obszerna stodoła stały się miejscem spotkań, szkoleń, audycji radiowych, służyła również jako magazyn przerzutowy broni AK. Z momentem wejścia na nasze tereny Armii Czerwonej,stał się głównym celem łańcuckiego UB. Musiał się ukrywać, podczas przesiadki na dworcu kolejowym w Przeworsku, w dniu 6.09.l944 r. został zatrzymany. Trafił do UB w Łańcucie. Po dwóch tygodniach, trafił na zamek w Rzeszowie. Zarzucano mu przynależność do reakcyjnego podziemia, a co się z tym wiąże, wrogość do Związku Radzieckiego i władzy ludowej. Z raportu kierownika VII Sekcji Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa w Rzeszowie z dnia 15.11.1944 r. wynika, że tego dnia przekazano w Przemyślu, władzy radzieckiej 140 więźniów. Wraz z innymi dostał się w łapy sowietów. Po kilku dniach załadowano więźniów do wagonów i 24 listopada, dwa składy wiozące około 1600 ludzi, ruszyły na wschód. Nad ranem 4 grudnia pociągi dotarły do stacji Borowicze (nad rzeką Mstą, na linii kolejowej Moskwa-Sankt Petersburg). Przy dwudziestostopniowym mrozie, wynędzniałych więźniów, pognano do poszczególnych łagrów. Trafił do łagru Jegolsk, zwanego przez Polaków Jogłą, 18 km od Borowicz. Pracował ciężko w kamieniołomach. W połowie lutego w obozie zapanowała epidemia czerwonki, na którą zmarł 23.02.1945 r.

T. Rzepka „Moje dzieje i rodziny” (msp), H. Uchman „Wspomnienia” (rks), A. Zagórski „Na katorżniczym szlaku” W-wa l994, Wyd. Polonia. Lista zmarłych w obozie w Borowiczach (sygnatura 6944), Biuro Informacji i Poszukiwań PCK w Warszawie, kopia Ośrodek KARTA (sygnatura IV/W215C) - pozycja. PCK 6944 -120
Rzepka Józef
Rzepka Józef ur. 9.03.1953 r. w Łańcucie. Syn Tomasza i Eleonory z d. Dołęga. Po ukończeniu SP w Białobrzegach w latach 1969-1973 kontynuował naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu. Od 1973-1975 pobierał naukę w Państwowym Studium Kulturalno-Oświatowym i Bibliotekarskim w Krośnie. Następnie pracował w Gminnym Ośrodku Kultury we Fredropolu. Od 1978 r. podjął pracę w Szkole Podstawowej Nr 2 w Białobrzegach. W 1984 r. ukończył studia magisterskie na UMSC w Lublinie. Od 2002 r. jest Radnym i urzędującym wicestarostą Powiatu Łańcuckiego. Oprócz pracy zawodowej czynnie uczestniczył w życiu społecznym wsi i regionu. Przez szereg lat był członkiem wielu organizacji politycznych, społecznych, spółdzielczych i samorządowych. W latach 1990-1998 był radnym Gminy Białobrzegi i delegatem na Sejmik Samorządowy Województwa Rzeszow-skiego. Reaktywował działalność białobrzeskiego chóru i orkiestry dętej. Prowadził przez wiele lat Teatr Ziemi Białobrzeskiej. Opublikował szereg artykułów poświeconych historii wsi i parafii. Wydał dwie książki: „Skąd nasz ród czyli kolebka Białobrzeg” oraz „Cmentarz Białobrzeski”. Jest autorem wielu instalacji plastycznych i projektantem m.in: herb Gminy Białobrzegi, sztandar Powiatu Łańcuckiego i logo Centrum Medycznego w Łańcucie. Mieszka w Białobrzegach (pow. łańcucki).

opr. R. Kochman
Rzepka Tomasz
ps. Piast , ur. 21.12.1912 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Kiełb. Po ukończeniu szkoły podstawowej, kontynuował edukacje na kursach dokształcających, m.in. w 1936 r. był słuchaczem Uniwersytetu Ludowego w Suchowole. Wstąpił w szeregi Straży Pożarnej oraz do Koła Młodzieży działającego przy Małopolskim Towarzystwie Rolniczym. Włączył się w prężnie działające Kółko Rolnicze, Kasę Stefczyka, Stronnictwo Ludowe „Piast”, a także aktywnie uczestniczył w działalności Przysposobienia Wojskowego (PW), która została przemianowana w organizację paramilitarną „Strzelec”. Pełnił tam funkcje pisarza. Kierował Zarządem Powiatowym Młodzieży Wiejskiej. Organizacja ta założyła Spółdzielnię Ubraniową w Łańcucie, której celem było utworzenie konkurencji żydowskim kupcom. Wiosną 1938 r. na Zebraniu Kółka Rolniczego wybrany został kierownikiem sklepu. Początkiem grudnia 1939 r. jako jeden z pierwszych w powiecie został zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej. Jako łącznik AK placówki nr 6 w Kosinie, był na bieżąco w toku wydarzeń. Początkiem sierpnia 1941 r. trafił na kilka dni do aresztu w jarosławskim Gestapo. Cudem wychodzi i ograniczył aktywność konspiracyjną. Od wiosny 1941 przewodniczył Radzie Nadzorczej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Białobrzegach, a wiosną 1947 r. został wybrany na Przewodniczącego Komisji Kontroli Rolniczej przy Radzie Gminy w Kosinie. W latach 1949 –1980 społecznie kierował Społecznymi Komitetami Budowy (elektryfikacja, budowa dróg, mostu, gazyfikacja itp.) Od lutego 1950 r. podjął pracę w Powiatowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. Od lipca 1956 r. prezesował Gminnej Spółdzielni Samopomoc - Chłopska w Kosinie, a od wiosny 1965 r. Spółdzielni Zdrowia w Białobrzegach. W latach 1967- 71 był sołtysem wsi, a także prezesem Zarządu Gminnego OSP. Na jesieni 1980 roku ponownie zostaje wybrany sołtysem wsi. Poza ukochaną wsią wiele czasu poświęcał Spółce Wodnej w Leżajsku i Łańcucie, Związkowi Pszczelarskiemu, Okręgowemu Związkowi Zielarskiemu, piastując funkcję wiceprezesa, a od 1981 r. kierował Zarządem tego Związku. Był członkiem zarządu Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. Aktywnie działał także w Stronnictwie Ludowym przemianowanym następnie w Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. Oprócz działalności społecznej i pracy zawodowej, wolnych chwilach zajmował się twórczością pisarską. Przelewał na papier okolicznościowe wiersze, skecze, monologi, które prezentowali białobrzescy aktorzy na różnych spotkaniach, przyjęciach, zabawach organizowanych z okazji otwarcia nowych obiektów czy imprez okolicznościowych. Na potrzeby miejscowego teatru, którego był założycielem i reżyserem, napisał dwa utwory sceniczne „Białobrzegi w podziemiu” i „ Białobrzeskie wesele”. Zmarł 26 02.1986 r. w szpitalu, pochowany w Białobrzegach.

J. Rzepka „Ród Rzepków” (mps)