art. rzeźbiarz, ur. 14.03.1959 r. w Łańcucie, zam. w Rogóżnie. Syn Bolesława i Teresy Kojder. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1984 r. Projekty i wykonanie wnętrz kilku kościołów, kilkanaście pomników z kamienia i brązu, wiele rzeźb sakralnych np. drogi krzyżowe z drewna, wiele tablic pamiątkowych i elementów wyposażenia kościołów z brązu i mosiądzu. Prace rzeźbiarskie znajdują się m.in.: figura Matki Bożej Królowej w Bartkówce i w kościele m.in. Droga Krzyżowa , pomnik Służebnicy Bożej Anny Jenke w Rogóżnie, figura Chrystusa Ukrzyżowanego w kościele w Korniakowie, pomnik bł. Achillesa Puchały w Kosinie, pomnik nagrobny Klęczący Chrystus w Białobrzegach, figury Archaniołów i Chrystusa Ukrzyżowanego w Pawłokomie, grobowiec i figura bł. ks. Jana Balickiego w Przemyślu, figura Matki Bożej w Łopuszce Małej "Wzrastanie", pomnik kar. Wyszyńskiego w Tarnobrzegu, kościół św. Barbary (całość wnętrza) w Tarnobrzegu, "ławeczka" braci Cetnarskich w Łańcucie. Obecnie mieszka w Przeworsku, pracuje w Rogóżnie.

ur. 6.05.1904 r. w okolicach Limanowej. Otrzymał dobre przygotowanie muzyczne. W 1928 r. przybył do Markowej i podjął pracę w charakterze organisty. Bardzo szybko zaangażował się w działalność społeczną wsi. Założył pierwszy w historii Markowej chór mieszany, zaczął kierować orkiestrą dętą, brał udział w pracy teatru amatorskiego. Przed wybuchem wojny podjął pracę w Kółku Rolniczym w Markowej. Zaangażował się w działalność konspiracyjną w Armii Krajowej. Długi czas musiał się ukrywać. Dzięki życzliwości ludzi udało mu się przeżyć okupację i doczekać końca wojny. Po wojnie powrócił do zajęć z zespołami markowskimi. Kierowane przez niego zespoły artystyczne osiągały wiele sukcesów np. na ogólnopolskim przeglądzie orkiestr i chórów ludowych we Wrocławiu Markowiacy zajęli 3 miejsce. Z czasem zrezygnował z pracy w charakterze organisty i został w 1948 r. kierownikiem Wiejskiego Ogniska Muzycznego w Markowej. Ognisko to, mimo wielu trudności w początkowym okresie działania, odegrało dużą rolę w edukacji muzycznej młodzieży. W 1950 r. przekształcone zostało w Państwowe Ognisko Muzyczne. Uczyło się tam na akordeonie, fortepianie, instrumentach smyczkowych i szarpanych (64 uczniów). Jego działalność przyczyniła się do wyniesienia może na najwyższy poziom artystyczny prac zespołów w Markowej. Dotknięty chorobą zmarł 18.01.1961 r.

ur. w 1838 r. w Ratzersdorf w Austrii. Syn Ignacego. Pochodził z rodziny żydowskiej, która później przeniosła się do Sanoka. Po ukończeniu szkół w Przemyślu i we Lwowie, powrócił do Sanoka, gdzie podjął pracę jako urzędnik miejski w miejscowym Magistracie . Pracował w nim aż do Powstania Styczniowego. Na wieść o Powstaniu porzucił posadę i wraz z dwoma braćmi zaciągnął się w szeregi powstańcze. Bardzo szybko na polach powstańczych bitew zdobyli stopnie oficerskie, Wsławił się męstwem w bitwach stoczonych pod Małogoszczą, Chrobrzą oraz pod Grochowiskami w dniu 18.03.1863 r. Ranny trafił do szpitala w Tarnowie gdzie lekarze dokonali amputacji strzaskanej ręki. Po klęsce w bitwie pod Poryckiem, został jednak aresztowany Po wyjściu z więzienia podjął naukę w Akademii Rolniczej w Dublanach. Około 1880 r. osiadł na stałe w Łańcucie. Podczas swego, wieloletniego pobytu w Łańcucie brał czynny udział we wszystkich przedsięwzięciach społecznych, kulturalnych i narodowych. W 1886 r. został wybrany prezesem „Towarzystwa Kasynowego” . Dziesięć lat później, tj. w 1896 r. został wybrany prezesem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” , Przez wiele lat pracował jako urzędnik w Ordynacji Łańcuckiej. Wybudował dom, do którego przeniósł się z rodziną. Obecnie znajduje się w nim Restauracja „Pałacyk”. Zmarł w Łańcucie w dniu 25.11.1915 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

ur. 04.08.1905 r. we Lwowie. Polski lekkoatleta długodystansowiec, mistrz i rekordzista Polski. Był mistrzem Polski w biegu na 5000 m w 1926 i 1929 r. oraz w biegu na 10 000 m w 1926 r., wicemistrzem w biegu przełajowym w 1926 oraz w biegu na 5000 m w 1927 i 1932, a także brą-zowym medalistą na 5000 m w 1925 i 1927 oraz na 10 000 m w 1925[2]. Zdo-był również złoty medal halowych mistrzostw Polski w 1933 r. w biegu na 3000 m. Był rekordzistą Polski w biegu na 5000 m z czasem 16:04,0 (13.08.1926 r. w Warszawie podczas mistrzostw Polski). W l. 1926-1929 startował w ośmiu meczach reprezentacji Polski (dziesięć startów) w biegach na 5000 m i 10 000 m, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne. Był zawodnikiem Pogoni Lwów (1924-1934). Ukończył Szkołę Handlową we Lwowie w 1921. W l. 1938-1939 był sę-dzią ligowy w okręg Lwów. Po wojnie był założycielem i członkiem zarządu klubu Czuwaj Łańcut. Zmarł 07.12.1948 r. w Łańcucie.

z d. Rudnicka, poetka, ur. 18.12.1937 r. w Baranowiczach na Litwie. Córka Aleksandra i Janiny. Wychowana w miłości do Ojczyzny, w duchu patriotyzmu, której, za sprawą ojca płk Wojska Polskiego, nie obca była żołnierska tułaczka. Los i okoliczności skierował ją w 1952 r. do Rzeszowa. Tu, na podkarpackiej ziemi realizowała się jako żona i matka. Po nagłej śmierci męża Ryszarda zamieszkała u córki w Soninie, na ziemi łańcuckiej. Życie nie szczędziło jej ciosów. Zmaga się z nieuleczalnymi chorobami, od wielu lat była niewidoma. Pomimo to „dostrzegała” piękno wokół siebie i obdarzała wszystkich i wszystko ogromną miłością. Była członkiem Polskiego Związku Niewidomych Koło w Łańcucie i rzeszowskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Była laureatką wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich, gdzie za swą twórczość otrzymywała nagrody i wyróżnienia: za całokształt twórczości otrzymała nagrodę literacką Prezydenta Miasta Rzeszowa (1999 r.), za szczególne osiągnięcia w dziedzinie literatury nagrodę Marszałka Województwa Podkarpackiego (2000 r.), w dziedzinie poezji „Złote Pióro”, najwyższą nagrodą Oddziału Związku Literatów Polskich w Rzeszowie (2002 r.), główną nagrodę Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Pomaluj Życie na Nowo” zorganizowanego pod patronatem Ministerstwa Zdrowia i Ambasady Królestwa Danii, za „Opowiadanie z różą” (2002 r.). Poetka wydała dziesięć tomików wierszy, a jej twórczość wielokrotnie prezentowana była w Polskim Radiu, na łamach prasy krajowej i zagranicznej. Zadebiutowała tomikiem wierszy "Mgławica istnienia" (wyd.: Wojskowa Galeria Malarska Pracowni Psychologicznej Krakowskiego Okręgu Wojskowego Okręgu Wojskowego w Rzeszowie, 1994 r.). Kolejne wydania, to: "Moja rozmowa z Bogiem" (1995 r.), "Czas odlotów" (1995 r.), "Nadaję ci imię Róży" (1996 r.), "Imię Róży jeszcze raz" (1996 r.), "Pejzaż z krzyżem w tle" (1996 r.), "Tylko róża" (wyd.: RAF Rzeszów 2001 r.), "Po prostu Róża" (zbiór wierszy wyd. przez Koło powiatowe PZN w Łańcucie, 2003 r.), "Przez dotyk. Podróż do gwiazd" (wyd.: Starostwo Powiatowe w Łańcucie, Koło PZN w Łańcucie, Centrum Kultury Gminy Łańcut, 2010 r.). Wspólnie z córką Małgorzatą Hadław jest współautorką tomiku poezji zatytułowanego "Żeby nam nie umknęły JAŚMINY" (wyd.: Starostwo Powiatowe w Łańcucie, 2012 r.). Zmarła 5.02.2014 r. w Łańcucie i spoczywa obok małżonka na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.

ur. 14.06.1948 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Ukończył w 1971 r. studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, w 1982 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. W pierwszej połowie lat 70. był zatrudniony w urzędzie wojewódzkim, pełnił też funkcję zastępcy Naczelnika Powiatu Lubartów. Od 1975 r. jest pracownikiem naukowym Zakładu Badań Etnicznych Wydziału Politologii UMCS w Lublinie. W latach 1993-1997 sprawował mandat senatora III kadencji z ramienia PSL, piastował funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Do 2003 r. zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji (od 1999 r. jako zastępca przewodniczącego). W latach 2000-2008 - visiting profesor The Polish University Abroad (PUNO) w Londynie. Od 2006 r. pełni funkcję prezesa Lubelskiego Klubu Polonijnego, którego był współzałożycielem w 1990 r. W latach 1994-1997 był wiceprezesem Rady Studiów Stosowanych Centrum Studiów Latynoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego i jednocześnie członkiem Rady Programowej TVP w Warszawie. W 1995 r. zainicjował powołanie pisma Forum Polonijne, którego to w latach 1995-1996 był przewodniczącym Rady Programowej, a w okresie 1997-2001 - redaktorem naczelnym. Członek Polskiego Stowarzyszenia Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie (A.P.A.J.T.E.), członek honorowy Związku Polaków na Łotwie oraz Związku Polaków „Strzecha” w Austrii. Od 1999 r. założyciel i prezes Fundacji Willa Polonia. Wyróżniony licznymi nagrodami, m. in.: nagroda naukowa II stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2007 r. został odznaczony medalem honorowym „Polonia Semper Fidelis”. Od 6.02.2009 r. dyrektor Naczelny Filharmonii im. H. Wieniawskiego w Lublinie

mjr c.k. kawalerii, generał brygady WP, ur. 28.04.1872 r. w Żółkwi. Syn Filipa i Marii z Łęgowskiej. Maturę złożył we Lwowie. Uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z ukraińcami i bolszewikami. W latach 1891 – 1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu. Od 1.10.1892 r. do 1.11.1918 r. oficer zawodowy c.k. armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie. W listopadzie 1918 r. został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii "Wschód" i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas walk z Ukraińcami uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie. W kwietniu 1919 r. został dowódcą szwadronu zapasowego taborów nr 6, a w lipcu 1919 r. mianowany komendantem Szkoły Podchorążych Taborów w Warszawie. Z dniem 1 maja 1920 r. powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. W listopadzie 1920 r. przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. W czerwcu 1921 r. otrzymał nominację na dowódcę 6 Dywizjonu Taborów. W sierpniu 1923 r. został szefem Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych. Pod koniec służby starszy oficer - inspektor Departamentu Broni Głównych na Małopolskę. Z dniem 30 listopada 1926 r. przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1926 – 1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie. Ordery i odznaczenia: Krzyż Walecznych. Zmarł 21.05.1932 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 1743 r. w Woli Małej (pow. łańcucki). Uczeń i absolwent rzeszowskiego kolegium w 1760 r. oraz nauczyciel języka polskiego i literatury oraz prawa w latach 1766-1771. Nauczyciel kolegiów w Złoczowie, Lwowie, Chełmie, Warce, prefekt i rektor Kolegium w Warszawie. Publicysta, tłumacz, w 1768 r. wydał m. in. „Krajopisarstwo powszechne” w którym wstępne rozdziały poświęcił geografii politycznej. Prekursor ekonomiki i geografii ekonomicznej. Zmarł 1814 r.

ur. 05.02.1911 r. w Łańcucie. Córka Jana i Wiktorii z d. Kolek. Ukończyła Szkołę Powszechna SS Boromeuszek i następnie Prywatne Żeńskie Seminarium Nauczycielskie SS Boromeuszek w Łańcucie. Egzamin dojrzałości złożyła w 1931 r. W 1937 r. otrzymała pracę nauczycielską w Boguchwale, potem w Kolbuszowej następnie w Cmolasie. Od września 1939 r. nauka w szkołach całej Polski była zawieszona. Gdy w Łańcucie utworzono Komitet Pomocy Jeńcom Wojennym dostarczała tam żywność, ubrania, lekarstwa itp. Od listopada wznowiono naukę w szkołach. Gdy szła pieszo do szkoły w Cmolasie została aresztowana i wraz z ok. trzydziestoma nauczycielami i osadzona w więzieniu w Rzeszowie. Po uciążliwych przesłuchaniach została szczęśliwie zwolniona i udała się do Cmolasu. Od marca 1940 r. pracowała w Grodzisku k. Strzyżowa, gdzie do końca wojny aktywnie uczestniczyła w Tajnym Nauczaniu. Od 1946 r. pełniła obowiązki kierownika szkoły w Medyni Głogow-skiej. Ukończyła międzyczasie kurs nauczycielski z j. polskiego w Toruniu i Wydział Filologii Polskiej na WSP w Krakowie. Od września 1952 r. otrzymała mianowanie na nauczyciela języka polskiego w Państwowej Szkole Ogól-nokształcącej Stopnia Licealnego w Żołyni. Prowadziła bibliotekę szkolną. Uczyła także w Szkole Przysposobienia Rolniczego i Kores-pondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym, była wychowawcą w miejscowym internacie. Prowadziła konferencje rejonowe dla nauczycieli. Bardzo aktywna w budowie nowego budynku LO w Żołyni (była skarbnikiem). Jej pasja była turystyka od Bałtyku po Tatry. Pracowała także w ZNP. W 1972 r. przeszła na emeryturę. Dorywczo pracowała w łańcuckim II LO, Liceum Medyczne, Liceum Ekonomiczne, Zespole Szkół. Ogrodnicza w Albigowej. Tam opracowała Kronikę szkoły z lat 1897 - 1987. Była też kronikarzem w Parafii Łańcut. Za długoletnią pracę pedagogiczną i społeczną otrzymała m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznakę ZNP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Tajnego Nauczania. Zmarła w 1998 r., spoczywa na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

kanonier, ur. 30.12.1914 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Wiktorii z d. Trojnar. W 1922 r. rodzice sprzedali gospodarstwo w Białobrzegach i przeprowadzili się do miejscowości Dębianka k/ Lwowa.. Po wybuchu II wojny światowej 10.02.1940 r. zostaje wraz z rodziną wywieziony w głąb Związku Radzieckiego za Ural w okolice Świerdłowska. Tam Franciszek za głodowe racje żywnościowe pracował przy wycince lasu. Na wieść o organizowaniu się Armii Polskiej przybywa końcem czerwca 1943 r. do miejscowości Sielce nad Oką i wstępuje w szeregi 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Służył w artylerii ciężkiej pod dowództwem gen. Zygmunta Berlinga i gen. broni Stanisława Popławskiego. Wraz z DP przeszedł cały szlak bojowy I Armii Wojska Polskiego. Walczył nad Bugiem, wyzwalał Warszawę, Bydgoszcz, Złotów. Brał udział w przełamaniu Wału Pomorskiego i walkach o Kołobrzeg, sforsowaniu Odry, dotarł do Berlina. Po kapitulacji Niemiec wrócił do Białobrzegów i prowadził gospodarstwo rolne. Otrzymał m.in.: brązowy Medal Zasłużony na Polu Chwały (1948), Medal Za udział w walkach o Berlin (1967) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 1.07.1997 r. i spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

ur. 12.11.1941 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anieli z d. Strzępka. W 1960 r. zdał maturę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Studium Nauczycielskie ukończył w 1963 r. w Rzeszowie. W 1970 r. uzyskał dyplom mgr inż. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. W 1980 r. ukończył Wydział Ekonomiki WSzR w Krakowie. W tym okresie także uzyskał licencję skoczka spadochronowego. W latach 1963-1967 był nauczycielem w Szkole Przysposobienia Rolniczego w Połomi; w latach 1967-1974 pracował w Technikum Rachunkowości Rolnictwa w Wysokiej. W latach 1974-1984 był zastępcą dyrektora Wydziału Rolnictwa Urzędu Wojewódzkiego Rzeszowie. W latach 1984-1990 był prezesem Wojewódzkiego Związku Spółdzielczości Rolniczej. W latach 1990-2008 prowadził własny Zakład Masarski „Rzeźnik”. Założyciel i reżyser Zespołu Ludowego „Soninianie”. Autor wielu scenariuszy i tekstów scenicznych (Wesele Sonińskie, Misterium Męki Pańskiej, Sobótki Sonińskie), a także widowisk obrzędowych, dożynkowych itp. Zespół zdobył wiele nagród i wyróżnień m.in.: I miejsce na Festiwalu w Węgrowcu. W latach młodości czynny zawodnik i działacz Ludowego Zespołu Sportowego „Sawa” w Soninie. Aktywnie także uczestniczy w pracach lokalnego samorządu. W latach 1998-2002 był radnym Powiatu Łańcuckiego. Od 2006 r. jest przewodniczącym Rady Gminy Łańcut. Za pracę zawodową i społeczna otrzymał wiele nagród i wyróżnień resortowych, spółdzielczych, rolniczych i kultury m.in.: Złoty Krzyż Zasługi, Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

mgr inż. ur. 12.08.1949 r. w Wysokiej (pow. łańcucki), syn Walentego i Heleny z d. Fleszar. Po ukończeniu SP w Wysokiej podjął naukę w Te-chnikum Mleczarskim w Rzeszowie. W latach 1968 – 1973 studiuje na Wyż-szej Szkole Rolniczej, a następnie Akademii Rolniczej w Lublinie na wydziale zootechnicznym ze specjalizacją technologia rolno – spożywcza. Pracę rozpoczął w Spółdzielczości Mleczarskiej pełniąc kolejno funkcje: instruktora w OSM Lublin, inspektora w Wojewódzkim Związku Spółdzielni Mleczarskiej w Lublinie, v-ce prezesa ds. technicznych w OSM Lubartów, v-ce prezesa ds. skupu i handlu w OSM Parczew. W 1976 r. w województwie bialskopodlaskim organizował wojewódzkie struktury Wojewódzkiej Spół-dzielni Mleczarskiej w Białej Podlaskiej, z/s w Radzyniu Podlaskim, gdzie zostaje powołany na stano-wisko v-ce prezesa ds. skupu, handlu i transportu. W 1981 r. zostaje powołany na stanowisko prezesa OSM w Radzyniu Podlaskim i to stanowisko pełni do 2008 r. W l. 1988 – 1992 zostaje radny Gminnej Rady Narodowej w Radzyniu Podlaskim. W wyborach parlamentarnych w 1993 r. został wybrany na posła II kadencji sejmu RP. Posłował także w III, IV i V kadencji, reprezentując okręg chełmski. Pracował w Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz w Komisji Infra-struktury. Jednocześnie w l. 1998 – 2002 Premier powołał go w skład Rady Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, a w l. 2002 – 2005 Minister Rolnictwa powołał w skład komisji ds. mleka i przetworów mlecznych przy Agencji Rynku Rolnego. Inicjator powołania w 1992 r. Krajowego Stowarzyszenia Mleczarzy gdzie pełnił funkcję v-ce prezesa do 2012 r. Aktywnie działał na rzecz obwodnicy drogowej Radzynia, wybudo-wania budynku Sądu i Prokuratury Rejonowej, przez osiem lat był pre-zesem miejscowego klubu sportowego i przeprowadził modernizację stadio-nu. Od grudnia 2008 r. pełni funkcję Dyrektora oddziału Zakładu Mleczar-skiego w Radomiu. Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, złotym medalem za długoletnią służbę, orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny przez Prawosławnego Metropolitę Warszawskiego Polskiego Auto-kefalicznego Kościoła Prawosławnego oraz licznymi odznakami resorto-wymi. Aktualnie mieszka w Rzeszowie.

st. bryg. dr inż. ur. 27.02.1963 r. w Łańcucie. Zam. w Albigowej. Absolwent SGSP w roku 1987. W latach 1987 - 1998 pełnił służbę w KRSP w Rzeszowie i KWSP (przekształconej w KW PSP) w Rzeszowie. W roku 1998 przeniesiony do Komendy Głównej PSP w Warszawie, gdzie pełnił funkcję Dyrektora Biura Operacyjnego. Od września 1998 Komendant Wojewódzki PSP w Rzeszowie, a następnie Podkarpacki Komendant Wojewódzki. Ukończył studia podyplomowe "Inżynieria oprogramowania" na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej (1993 r.) oraz "Zarządzanie w stanach zagrożeń" na SGSP (2000 r.). Uczestnik kursu dla starszych oficerów organizowanego przez Fire Service College Moreton in Marsh Anglia (1998 r.). Od sierpnia 2002 r., zatrudniony w SGSP na stanowisku doradcy komendanta. Równocześnie prowadził zajęcia z przedmiotu: Postępowanie administracyjne. Od grudnia 2005 do 12 stycznia 2007 Podkarpacki Komendant Wojewódzki PSP w Rzeszowie. Od stycznia do kwietnia 2007 r. Komendant Komendy Głównej PSP. Doktorant Akademii Obrony Narodowej. Temat pracy doktorskiej: „Model funkcjonowania organów administracji publicznej w czasie klęsk żywiołowych na obszarze województwa".

mgr inż. ur. 17.12.1956 r. w Łańcucie zam. w Wysokiej, syn Walentego i Heleny z d. Fleszar. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Wysokiej podjął naukę w Technikum Elektronicznym w Rzeszowie. W latach 1977 – 1982 studiuje na Politechnice Rzeszowskiej w zakresie mechaniki, o specjalności technologia maszyn. Po ukończeniu studiów podejmuje pracę w Łańcuckiej Fabryce Śrub. Od roku 1984 rozpoczyna pracę nauczycielską w SP Kraczkowa oraz Wysoka, a następnie od 1999 w Zespole Szkól nr 2 im. Jana Kochanowskiego w Łańcucie na stanowisku kierownika Pracowni Nauki Zawodu. Od roku 2007 zostaje powołany na stanowisko dyrektora tworzącego się Powiatowego Centrum Kształcenia Praktycznego i Edukacji Zawodowej im. Felicjana Dzier-żanowskiego w Łańcucie. W czasie peł-nienia tej funkcji modernizuje przestarzałą bazę w zakresie dydaktyki oraz prowadzenia usług między innymi budynki oraz wyposażenie warsz-tatów przy ulicy Podzwierzyniec, budynki dydaktyczne przy ul. Armii Krajowej oraz nowoczesną Okręgową Stację Diagnostyczną. Jest wieloletnim członkiem pozarządowej organizacji Stowarzyszenia Inży-nierów i Techników Mechaników Polskich Oddział w Rzeszowie gdzie jest członkiem Zarządu. Jest osobą mocno zaangażowaną w sprawy związane z kształceniem praktycznym młodzieży w Powiecie Łańcuckim jak również pracę społeczna. Mieszka w Wysokiej.

prof. dr hab. med. ur. 15.06.1942 r. w Łańcucie. Syn Teofila i Józefy z d. Gędoś. W latach 1960-1966 studiował na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej. W jesieni 1966 r. podjął pracę w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie gdzie pracował kolejno jako lekarz stażysta, wolontariusz, młodszy i starszy asystent, zastępca ordynatora i ordynator oddziału Ginekologiczno – Położniczego. Uzyskał specjalizację I stopnia w 1971 r. i II stopnia w 1977 r. Jest członkiem Zespołu Dydaktycznego Katedr Ginekologii i Położnictwa Colegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1980 r. W latach 1988-1990 był konsultantem swej specjalności w województwie krośnieńskim, później woj. rzeszowskim, a obecnie podkarpackim. Pod jego kierunkiem wielu lekarzy zdobyło specjalizację I i II stopnia z ginekologii i położnictwa. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1988 r., a profesora medycyny w maju 1999 r. Był i jest recenzentem i promotorem przewodów doktorskich. Uczestniczył w wyjazdach naukowych Klinik Uniwersyteckich w Holandii i w Kalifornii. Od 1991 r. jest prezesem Oddziału Rzeszowskiego Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego i delegatem Polski do Europejskiego Stowarzyszenia Ginekologów i Położników (EAGO). Od 1994r. jest członkiem Zarządu Europejskiego Towarzystwa Badań Naukowych w Ginekologii i Położnictwie. Jest także członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Perinatologii i członkiem komitetów czasopism naukowych swej specjalności. Był członkiem Komitetów Naukowych I i II Kongresu Europejskiego Ginekologii i Położnictwa w 1994 i 1995 r., oraz IV Światowego Kongresu Endokrynologii Ginekologicznej w 1995 r. w Madonna di Campiglio. Przewodniczył wielu sesjom i kongresom naukowym. Jest autorem ponad 70 wielojęzycznych prac naukowych. Napisał wiele rozdziałów do podręczników akademickich. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

ks. ur. 21.11.1885 r w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny z d. Włodyka. W l. 1898 – 1905 uczęszczał do I Gimnazjum w Rzeszowie, następnie odbył studia teologiczne w WSD w Przemyślu. Dnia 29 czerwca 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie w Przemyślu i został skierowany do pracy jako wikary do wsi Wiązownica w powiecie jarosławskim. Po 2 latach został przeniesiony do miasta Sądowa Wisznia (obecnie w rejonie mościskim w obwodzie lwowskim), gdzie przez kilka lat sprawował funkcję wikarego i katechety oraz administratora. W maju 1921 r. zdał egzamin konkursowy na proboszcza. Do 1923 r. przebywał w Rzeszowie pełniąc funkcję wikarego. W lipcu 1923 r. objął funkcję ekspozyta w Trójczycach, w pow. przemyskim. W sierpniu 1925 r. został mianowany proboszczem w Mościskach gdzie przez 33 lata, aż do śmierci, służył Bogu i ludziom. Był ceniony i szanowany jako dobry gospodarz i szlachetny człowiek, zarówno przez Polaków, jak i Ukraińców. Po wojnie został usunięty przez władzę radziecką z plebanii, zamieszkał nad zakrystią w surowych warunkach (zimna woda, „koza” do ogrzewania). Zmarł w Mościskach w wigilię Bożego Narodzenia 1958 r. i został pochowany na starym cmentarzu. W 1993 r., w uznaniu zasług ks. Andrzeja Skrobacza jako duszpasterza i człowieka, bp. Marian Jaworski ze Lwowa poświęcił, wmurowaną w kościele w Mościskach tablicę dedykowaną księżom Andrzejowi Skrobaczowi i Edwardowi Saletnikowi, z napisem: „Pamięci kapłanów trwających z ludem w czasach prześladowania kościoła”.

ur. 26.09.1929 r. w Krzemienicy pow. łańcucki. Syn Antoniego i Anny z d. Skrobacz. W latach 1936 - 1943 uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Krzemienicy. W latach 1942 - 1944 kontynuował naukę w Tajnych Kompletach Nauczania w zakresie I i II klasy Gimnazjum Ogólnokształcącego. We wrześniu 1944 r., rozpoczął naukę w trzeciej klasie Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza. W roku 1948 zakończył naukę egzaminem dojrzałości. Od 1947 r. należał do Młodzieżowej Organizacji Niepodległościowej "ORLĘTA ". na terenie Łańcuta. W październiku 1948 r., rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. W październiku 1949 r. nastąpiły masowe aresztowania członków ORLĄT na terenie Rudnika i Łańcuta . Został aresztowany 27.12.1949 r. przez PUBP w Łańcucie, po przejściu ciężkiego śledztwa, przewieziony do więzienia Zamek w Rzeszowie. W dniu 23.03.1950 r. skazany przez Rejonowy Sąd Wojskowy na 2 lata i 6 mies. więzienia, oraz pozbawienia praw publicznych i obywatelskich na 3 lata. Następnym etapem w odbywaniu kary było więzienie w Przemyślu i wreszcie Centralne Więzienie Karne w Rawiczu. Po wyjściu z więzienia, od października 1952 r. kontynuował rozpoczęte studia, zakończone w 1956 r. dyplomem mgr inż. elektryka. Nakazem pracy, został skierowany do Elektromontażu Kraków. Pracował na wielu budowach zakładów przemysłowych na terenie woj. krakowskiego, rzeszowskiego, kieleckiego, jak też na budowie Cementowni Derna w Libii. Odbył wiele podróży po krajach Europy, Azji, Afryki i Ameryki Płn. W 2005 r. odnalazł łańcuckiego Żyda w Izraelu, Romka-Abrahama Segala, któremu jego rodzice pomogli w czasach hitlerowskiej okupacji. To uruchomiło żywe kontakty, podróże do Ziemi Świętej i podróże do Polski Romka, jego dzieci i wnuków. Od 1986 r. jest na emeryturze, mocno związany ze swoją rodzinną Krzemienicą i Ziemią Łańcucką. Mieszka w Krakowie od 1956 r. Odznaczony Srebrnym, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasłużony dla Budownictwa.

ur. 26.01.1944 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anny z d. Markowicz. Wykształcenie: zawodowe. W latach 1962-1982 pracował zawodowo jako kierowca w Komendzie Milicji Obywatelskiej w Łańcucie. Od 1982 r. na emeryturze i prowadzi dochodowe gospodarstwo rolne w Białobrzegach. Działacz Ludowych Zespołów Sportowych i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Przez szereg lat był członkiem władz PSL szczebla gminnego. W latach 1980-1992 był Radnym Gminy Białobrzegi, a w latach 1986-1988 piastował urząd Przewodniczącego Rady Gminy Białobrzegi. W latach 1998-2002 był Radnym Rady Powiatu Łańcuckiego, pracując w Komisji Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego oraz w Komisji Ochrony Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa wnosząc w pracę obu komisji wiele ciekawych rozwiązań i inicjatyw. W latach 1984-1998 pracował społecznie w Radzie Parafialnej, Radzie Nadzorczej GS Samopomoc-Chłopska i Banku Spółdzielczym w Białobrzegach. Od 1994 r. jest Sołtysem wsi Białobrzegi aktywnie inspirując i angażując się we wszelkie poczynania gospodarcze wsi i gminy. Był członkiem społecznych komitetów budowy gazociągu, wodociągu, telefonizacji i kanalizacji. Interesuje się nadal sprawami powiatu. Z oddaniem pomaga ludziom potrzebującym wsparcia duchowego i materialnego służąc swoim wolnym czasem i finansami. Postrzegany jest jako dobry gospodarz rodzinnej miejscowości. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

dr hab. inż. ur. 26.05.1945 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). W latach 1959-1963 uczęszczał do LO im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie. W roku 1963 rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, które ukończył w 1969 r. uzyskując tytuł magistra inżyniera w zakresie chemii i technologii nieorganicznej. Od maja 1979 r. podjął pracę w Zakładzie Chemii Nieorganicznej Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej jako stażysta, od 1.02.1970 r. na stanowisku asystenta, a następnie starszego asystenta. Rozprawę doktorską pt. „Studia nad otrzymywaniem węglanu wapnia wysokiej czystości” obronił 4.02. 1978 r. uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.. Od marca 1978 r. został mianowany na stanowisko adiunkta. W roku 2004, w wyniku obrony rozprawy habilitacyjnej pt. „Wpływ niektórych czynników chemicznych, fizykochemicznych i krystalochemicznych na wielkość współczynników współ krystalizacji D2/1 śladowych ilości jonów metali podczas krystalizacji wybranych soli z roztworów wodnych” uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk chemicznych w zakresie chemii. Z dniem 1.03.2005 r. został mianowany na stanowisko adiunkta ze stopniem doktora habilitowanego, a od 1.09.2006 r. pełni funkcję Kierownika Zakładu Chemii Nieorganicznej w Katedrze Chemii i Technologii Nieorganicznej. W 1989 r. otrzymał odznakę: „Złoty Krzyż Zasługi”, a w 2006 r. medal Komisji Edukacji Narodowej..

ur. 28.01.1930 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Pawła i Stefanii z d. Wojnar. Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1961 r. W latach 1968 – 1984 był dyrektorem Szkoły Podstawowej w Handzlówce. Pracował społecznie w organizacjach wiejskich, gminnych i powiatowych. Przez 30 lat był radnym. Prowadził wiejskie zespoły chóralne, recytatorskie, a także pisał. Wniósł duży wkład w opracowanie monografii Handzlówki wydanej z okazji 600-lecia wsi. W 1991 r. wydał tomik poezji pt. Próby poetyckie. Z okazji 100-lecia Szkoły Podstawowej w Handzlówce opracował pracę historyczną Zarys dziejów szkolnictwa w Handzlówce. Przygotował do druku obszerną pracę naukową Pisarze ludowi regionu łańcuckiego, która z powodu braku funduszy nie została wydana. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Handzlówce.

ur. w 1880 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły ludowej systematycznie się dokształcał, wcześnie włączył się w życie społeczno-gospodarcze środowiska. Po służbie wojskowej aktywny działacz Rady Gminy, Banku Ziemskiego i Składnicy Towarowej, prezes Rady Nadzorczej Spółki Pożyczkowej Raiffeisena, członek Kółka Rolniczego w Handzlówce i Zarządu Głównego Towarzystwa Kółek Rolniczych we Lwowie. Od 1903 r. członek Polskiego Stronnictwa Ludowego, w latach 1903-1907 członek Rady Naczelnej PSL. Od 1908 r. związany z lwowską opozycją w PSL. W latach 1912-1913 członek Rady Ludowej PSL Zjednoczenie Niezawisłych Ludowców. W latach 1914-1918 członek Naczelnej Rady Ludowej PSL „Piast”, a także żołnierz armii austriackiej. W latach 1919-1920 zarządca dóbr Banku Ziemskiego. W latach 1919-1927 poseł na Sejm RP z ramienia PSL „Piast”, członek Komisji Ochrony Pracy i Komisji Spółdzielczej w Sejmie Ustawodawczym, członek Komisji Oświatowej w Sejmie I Kadencji. Od 1926 r. członek Stronnictwa Chłopskiego i w latach 1928-1930 z ramienia tej partii poseł na Sejm RP, członek Komisji Robót Publicznych. Od 1931 r. w Stronnictwie Ludowym, a od 1945 w PSL. W latach 1946-1948 członek Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, w 1946 jej przewodniczący, równocześnie członek Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Od 1946 r. członek PSL „Wyzwolenie”, a w latach 1946-1947 wiceprzewodniczący jego Rady Naczelnej. Od 1947 r. członek SL, a od 1949 r. członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Autor wielu artykułów o tematyce społeczno-gospodarczej w prasie ludowej. Zmarł w 1955 r. i spoczywa na cmentarzu w Handzlówce.

ur. 27.10.1914 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Marcjanny. Już jako szesnastoletni chłopak wstąpił do OSP i dał się poznać jako aktywny, dobry kolega i działacz społeczny. W latach 1934-1936 należał do działającego we wsi Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej i sprawował funkcję prezesa, a także naczelnika sportowego tej organizacji. Za czasów swej młodości razem z kolegami, brał udział w wielu przedstawieniach amatorskiego teatru. Jeszcze przed pójściem do wojska pracował razem z młodzieżą przy budowie domu katolickiego (dzisiaj jest tam ośrodek zdrowia). Służbę wojskową pełnił w latach 1936-1937 w Tarnopolu. W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. zmobilizowany do 39. Pułku Piechoty w Jarosławiu 3. batalionu w Lubaczowie. Jako żołnierz walczył w obronie Lubaczowa, Dachnowa oraz Przemyśla. Tam, po zaciekłych walkach wojsk polskich z przeważającą siłą Niemców, został wraz z innymi wzięty do niewoli w dniu 18 września i odtransportowany najpierw do koszar w Lubaczowie, a następnie do obozu jenieckiego w Jarosławiu, gdzie w październiku w 1939 r. razem z innymi żołnierzami został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. Do ukochanej rodzinnej wsi powrócił w lutym 1942 r. ożenił się i pracował we własnym gospodarstwie. W latach 1978-1998 pełnił funkcję prezesa OSP w Albigowej. Należał do Związku Kombatantów Polskich. Oprócz odznaczeń za ofiarną i bezinteresowną pracę w straży otrzymał „Medal za udział w wojnie obronnej 1939 roku”. Zmarł 10.12.2007 r.

prof. dr hab. ur. 26.06.1924 r. w Soninie (pow. łańcucki). W 1946 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W latach 1946-1951 studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki. Po uzyskaniu stopnia magistra pracował jako asystent na swoim macierzystym wydziale, ale należącym już do samodzielnej uczelni – Wyższej Szkoły Rolniczej. Doktorat uzyskał w 1960 r. habilitował się w roku 1969. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w roku 1981, a w 1989 r. tytułu profesora zwyczajnego. Odbył liczne staże naukowe w kraju i zagranicą. Czynnie uczestniczył w licznych krajowych i międzynarodowych kongresach i sympozjach naukowych. Współpracował z wieloma zakładami produkcyjnymi, służąc radami z zakresu technologii cukrownictwa i przemysłów fermentacyjnych. Był współorganizatorem Oddziału, a następnie Wydziału Technologii Żywności, wieloletnim kierownikiem Katedry Technologii Rolnej i Przechowalnictwa, wicedyrektorem Instytutu Przechowalnictwa i Technologii Żywności, prodziekanem Wydziału Rolniczego, dziekanem Wydziału Technologii Żywności, wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Rady Zakładowej ZNP, a także członkiem Kolegium Redakcyjnego „Food Chemistry”. Pełnił różne funkcje w towarzystwach naukowych. Był autorem ponad stu publikacji naukowych, współautorem książek i skryptów, badaczem bardzo wnikliwym, dociekliwym i precyzyjnym. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Naukowej, Odznaką Budowniczy Wrocławia oraz wieloma innymi odznaczeniami i nagrodami rektora. Zmarł 19.12.1990 r. i spoczywa na wrocławskim cmentarzu.

ps. "Chrzestny", ur. 28.12.1891 r. w Ołpinach pow. jasielski. Absolwent gimnazjum w Jaśle. W 1921 r. ukończył studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Działacz ludowy, spółdzielczy i oświatowy, polski pedagog, założyciel Uniwersytetów Ludowych. W latach 1921-1931 założyciel i dyrektor Uniwersytetu Ludowego w Szycach pod Krakowem. Po jego zamknięciu utworzył Orkanowski Uniwersytet Ludowy w Gaci Przeworskiej (1932-1939). Od 1925 r. członek Związku Młodzieży Wiejskiej RP "Wici". W latach 1926-28 wiceprezes CZMW; 1928-39 współorganizator i czł. ZG ZMW RP; 1931-39 w Stronnictwie Ludowym. Inicjator powstania pierwszej w Polsce Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Związany częściowo z woj. rzeszowskim, przede wszystkim z pow. łańcuckim. Autor wielu artykułów, m.in. czasopismach "Siew", "Wici", "Młoda Myśl Ludowa". Aresztowany w Jarosławiu i zamordowany przez Niemców w 1940 r. w Palmirach k/ Warszawy.

ur. 06.07.1951 r. w Gniewczynie Łańcuckiej (pow. przeworski). Syn Józefa i Marii z d. Zamorskiej. Policjant. Początkowo pracował jako posterunkowy w Grodzisku Dolnym, a od 1981 r. pracował nieprzerwanie na różnych stanowiskach w Komendzie Powiatowej Policji w Łańcucie. Od wielu lat angażuje się w pracę społeczną. Jest znanym w środowisku piłkarskim działaczem. Aktualnie piastuje funkcję wiceprezesa klubu piłkarskiego „STAL-Łańcut”. W latach 2002-2006 był radnym Rady Powiatu Łańcuckiego i Przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska, Rolnictwa, Leśnictwa, Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego. Jest członkiem komitetu osiedlowego „Łańcut-Południe”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Od lutego 2010 r. na emeryturze. Mieszka w Łańcucie.

ur. 26.03.1901 r. we wsi Nowosielce pow. Przeworsk w chłopskiej rodzinie dla której jedynym źródłem utrzymania była praca w gospodarstwie rodzinnym. Po ukończeniu 4 klasy Szkoły Podstawowej w Nowosielcach, uczęszcza wpierw do Gimnazjum w Przeworsku, a później w Łańcucie w latach 1913-1921. W końcowym okresie nauki w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza zgłasza się jako jeden z ochotników organizowanego Legionu Młodzieży Akademickiej, aby wziąć udział w obronie Lwowa od listopada 1918 r. do kwietnia 1919 r. Po odniesionym zwycięstwie nad Ukraińcami w kwietniu powraca do Łańcuta i dalej kontynuuje przerwaną naukę. W 1921 r. kończy Gimnazjum I Liceum otrzymując świadectwo dojrzałości. Zdaje egzaminy wstępne i zostaje przyjęty na Uniwersytet im. Jana Kazimierza we Lwowie na Wydział Matematyczno- Przyrodniczy. Studia kontynuuje w latach 1921/ 1922- 1927/1928 uzyskując tytuł magistra nauk matematyczno- przyrodniczych. Po ukończeniu studiów składa w 1931 r. egzamin nauczycielski, a w 1935 r. zostaje mu przyznany przez Kuratorium Oświaty Szkolnej we Lwowie tytuł profesora. Podejmuje pracę w Gim. I Liceum w Hrubieszowie, a później w Gim. I Liceum w Krasnymstawie, gdzie pracuje do rozpoczęcia II wojny światowej. Za udział w tamtym nauczaniu i kontakty z AK zostaje aresztowany przez Gestapo i więziony w Izbicy, a później w Lublinie. W 1942 r. zostaje wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, a następnie do Grossrozen i Oranienburga pod Berlinem. Z Oranienburga zostaje wyzwolony przez Armię Czerwoną dnia 26.04.1945 r. Szczęśliwie powraca do swojej rodziny w Łańcucie w maju 1945 r. Z dniem 1.09.1945 r. podejmuje pracę w Gim. I Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, którego był wychowankiem. Był nauczycielem chemii. Wśród młodzieży zaskarbił sobie szacunek i sympatię. W pracach z młodzieżą posługiwał się językiem prostym i zrozumiałym, chcąc w ten sposób dotrzeć do wszystkich. Wiedzę przekazywał starannie dając odpowiedzi na nurtujące pytania. Lata przebyte w obozach, wyniszczająca niewolnicza praca dały o sobie znać. Podupadał na zdrowiu, a wyczerpany organizm staje się podatny na pojawiające się choroby. Umiera 24.05.1966 r. i zostaje pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Łańcucie.

art. fotograf, ur. 5.10.1959 r. w Żołyni, zam. w Brzózie Stadnickiej w pow. łańcuckim. Syn Franciszka i Marii Mączki. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Brzózie Stad. kontynuował naukę w LO w Żołyni gdzie złożył maturę w 1979 r. Następnie ukończył Studium Kulturalno-Oświatowego w Krośnie, kierunek: fotografia i film. Od 1980 r. jest instruktorem fotografii w Miejskim Domu Kultury w Łańcucie, prowadzi Foto–Klub oraz Młodzieżowe Koło Fotograficzne. Jego zdjęcia publikowały m.in.: „Foto”, „Foto-Kurier”, „Magazyn Fotograficzny”, „Pozytyw”, „Przyroda Polska”, „Poznaj Świat”. Jest autorem zdjęć do folderów i katalogów o Łańcucie. Prezentował swoje prace na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w wielu miastach Polski oraz na Węgrzech, Ukrainie i Słowacji. Jest laureatem wielu konkursów fotograficznych kraju i za granicą. Mieszka i pracuje w Łańcucie.

ur. 22.04.1920 r. w Soninie (pow. łańcucki). Ukończył Szkołę Podstawową w Soninie oraz Publiczne Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W 1938 r. wstąpił do szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, ukończył ją w 1939 r. Po powrocie w rodzinne strony podjął służbę w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Po wielu bitwach wojennych wraz z 10 PSK przechodzi przez granicę Węgier i rozpoczyna wędrówkę w kierunku Europy Zachodniej. Brał udział w walkach w rejonie Paryża, za odwagę i zasługi w walce otrzymał po raz pierwszy Krzyż Walecznych i został awansowany do stopnia rotmistrza. W 1940 r., został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, skąd wyjechał do Szkocji i pełnił służbę oraz uczestniczył w szkoleniach poligonowych w Glasgow. W 1944 r. walczył w północnej Francji, wziął udział w wyzwoleniu Belgii i Holandii. Zimą od 1944 do 1945 r., po przełamaniu obrony Renu wkroczył na tereny Niemiec i wśród morderczych walk przede wszystkim pod Westerbork i Dalen zakończył swój szlak bojowy w porcie Wilhelmshaven. Został tam także odznaczony drugim Krzyżem Walecznych za odwagę i zasługi wojenne oraz awansowano go do stopnia kapitana. Nie wrócił do Polski; osiedlił się w Holandii. Zmarł w 2003 r. w wieku 83 lat. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bredzie.

ur. w 1921 r. w Soninie (pow. łańcucki). Naukę rozpoczął w miejscowej szkole podstawowej. Po jej ukończeniu uczęszczał do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W czasie okupacji należał do AK, czynnie uczestnicząc w organizowanych akcjach dywersyjnych. Pewnego dnia, a było to w 1943 r. gestapo urządziło w Soninie łapankę. Otoczono wieś i z obejść zabierano młodych ludzi, którzy mieli być wywiezieni do Niemiec na roboty. Młody Józek wiedząc, że Niemcy chcą zabrać jego siostrę Katarzynę, zgłosił się za nią. W Niemczech po rozwiązaniu obozu pracy, w jakim się znajdował, za wszelką cenę chciał odnaleźć swojego brata Jana, który był kapitanem w Dywizji Pancernej generała Maczka. Bracia spotkali się w Anglii. Po rozwiązaniu polskiej formacji Józef złożył podanie o przyjęcie go na studia medyczne w Dublinie. Został przyjęty i tam uczęszczał na zajęcia z bakteriologii. Był bardzo zdolnym i pracowitym uczniem. Ukończył studia, poznał szkotkę Shinę, również lekarkę okulistkę i ożenił się z nią. Oboje dostali przydział pracy w Afryce. Józef i Shina Sowa pracowali w laboratorium w Zambii, we wschodniej Afryce. Tam też odkryli szczepionkę przeciwko jaglicy, chorobie oczu, która wówczas przybrała rozmiary epidemii. Dzięki temu uratowali wielu ludzi przed utratą wzroku. Mieszkali w Bolgatanga w Ghanie oraz w Trinidadzie. Afryce pracowali 27 lat, jednak z powodu bardzo ciężkich warunków klimatycznych – temperatury dochodziły do 45 – 50 C już jako emeryci postanowili wyjechać do Europy. Osiedlili się we Francji. Józef Sowa mieszkał tu do końca życia, a gdy zmarł tam został pochowany.

dr ur. 18.02.1882 r. w Sokalu (woj. lwowskie). Syn Józefa i Ludwiki z d. Lomachew. W 1888 r. rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie Tadeusz uczęszczał do Gimnazjum św. Anny. Studia odbył na Wydziale Prawa UJ, które ukończył w 1905 r. i uzy-skał tytuł doktora praw. W latach 1905-1907 pracował w Namiestnictwie we Lwowie, a w latach 1907-1010 w Tarnowie w starostwie. Od 1911 r. przeniesiono go do starostwa w Tar-nobrzegu. Od 1913 r. pracował w starostwie w Chrzanowie zajmując się mobilizacja i opieką nad uciekinierami. W styczniu 1917 r. aresztowany na kilka tygodni przez władze austriackie. Po opuszczeniu aresztu podjął prace w starostwie w Łańcucie. Końcem 1918 r. przy pomocy hr Alfreda Potockiego utworzył żandarmerię. Pełnił także funkcję zastępcy komisarza likwi-dacyjnego byłych band dezerterów w powiecie łańcuckim tworząc podstawy polskiej policji i administracji. W 1919 r. przeniesiony na urząd starosty w Brzesku. Od 1921 r. był starosta w Tarnobrzegu, a w l. 1924-1926 został mianowany radcą wojewódzkim i starostą rzeszowskim. Po II wojnie światowej był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej i członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie. Zmarł 18.06.1954 r. w Krakowie i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim.

ks. dr prof. ur. 28.01.1938 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Ludwika i Tekli z d. Drabickiej. Matura w liceum w Łańcucie w 1956 r. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu przyjął w 1963 r. święcenia prezbiteratu. Od 1969 r. posada wikariusza w Ostrowie k/ Przemyśla. W latach 1973-1976 pełnił funkcję wikarego przy katedrze przemyskiej, w 1976 r. otrzymał aplikację na rektora kościoła św. Jana Ewangelisty na Przekopanej. W Grudniu 1989 r. otrzymał nominację na gremialnego kanonika kapituły katedralnej. Odbył studia specjalistyczne w Rzymie z teologii dogmatycznej w Gregorianum i w Instytucie Liturgicznym San Anselmo. W latach 1974-2001 był konsultorem Komisji Episkopatu ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. W ramach komisji II Polskiego Synodu Plenarnego pracował nad przygotowaniem dokumentu "Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II". W latach 1986-1992 był dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych. Wieloletni konsultor Komisji Episkopatu Polski ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. Był on kanonikiem gremialnym Przemyskiej Kapituły Metropolitalnej, członkiem Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej w Przemyślu, sędzią Sądu Metropolitalnego w Przemyślu i wykładowcą WSD Instytutu Teologicznego w Przemyślu. Wykładał teologię liturgii i misjologię. Prowadził lektorat z języka włoskiego i seminarium naukowe z teologii liturgii. Pod jego kierunkiem zostało napisanych wiele prac magisterskich. Dokonał przekładu Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii (Pallottinum, Poznań 2003). Publikował liczne artykuły w czasopismach: "Ateneum Kapłańskie", "Pastores", "Ruch Biblijny i Liturgiczny" oraz w pracach zbiorowych. Zmarł nagle 8.05.2004 r. w Przemyślu i został pochowany w rodzinnej Kraczkowej.

por., ps.,„Maciej”, ”Sęp”, ur. 04.01.1900 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Mieczysława i Amalii Piel. W 1917 r. zdał maturę w Jarosławiu. W marcu 1918 r. powołany został do CK armii. Od listopada 1918 r. do listopada 1920 r. służył w WP. W l. 1920-1924 studiował na Wydziale Inżynierii Lasowej Politechniki Lwowskiej i uzyskał tytuł inż. leśnika. Oficer rezerwy WP, w 1939 r. awansowany do stopnia porucznika. Do ZWZ zaprzysiężony w lutym 1940 r. nadleśniczego z Woli Ocieckiej i zarazem szefa placówki wywiadowczej „Sława” Kierował wywiadem wokół poligonu w Blizna k/ Pustkowa, gdzie testowano rakietę V. Od 1940 r. do maja 1944 r. był dowódca Placówki ZWZ-AK Sędziszów Młp. W Obwodzie Dębica. W maju 1944 r. objął komendę Podobwodu AK Sędziszów Młp. Brał czynny udział w akcji „Burza”. Od sierpnia 1944 r. pełnił obowiązki komendanta Obwodu AK Dębica do części obwodu zajętej przez wojska sowieckie. Aresztowany przez NKWD 9 września 1944 r. i więziony na zamku w Rzeszowie. Następnie 24 listopada wraz z 140 więźniami został przewieziony do łagru w Borowiczach, a później w Swierdłowsku. Do kraju szczęśliwie wrócił w październiku 1947 r. i osiadł we Wrocławiu gdzie zmarł 01.06.1966 r. W maju 2008 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (KKOOP) za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.

ur. 06.09.1919 r. w Krakowie. Syn Juliana i Ludwiki. Do Łańcuta trafił po wojnie i został piłkarzem najpierw „Czuwaju”, a potem „Spójni” Łańcut. Pracował zawodowo Łańcuckiej Fabryce Śrub, a także czynnie udzielał się w działalność sportową w łańcuckich klubach. Wielokrotnie był pełnił funkcje miejskiego radnego. Zmarł 20.09.2000 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

(herbu Szreniawa), zwany „diabłem łańcuckim”. Ur. 1551 r. Syn Stanisława Mateusza i Barbary ze Zborowskich. Rotmistrz (1576); starosta zygwulski (1593). Poślubił Annę Ziemiańską. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1586-1610. Zmarł 20.08.1610 r.

(herbu Szreniawa). Syn Stanisława i Anny z Ziemeckich. Rotmistrz królewski (1621). Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1610-1622. Zmarł 21.12.1622 r.

bryg. mgr inż. ur. 30.05.1961 r. w Żołyni, zam. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Stefanii z d. Kuziara, W 1975 r. ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Absolwent Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Krakowie w 1983 r. a także absolwent Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie i Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie. Od 1.07.1983 r. został skierowany do pracy w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnych w Gorlicach na stanowisku instruktora. Od 15.07.1985 r. pracuje na stanowisku Komendanta Rejonowego Państwowej Straży Pożarnej, a obecnie Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Gorlicach.

ur. 3.07.1899 r. w Łańcucie. Ukończył szkołę średnią i zdał maturę w Rzeszowie. Pod koniec I wojny światowej został wcielony do armii austriackiej i służył na froncie włoskim. Po wojnie osiadł we Lwowie, gdzie podjął studia na wydziale lekarsko-weterynaryjnym Uniwersytetu Lwowskiego. Naukę przerwał po dwóch latach w 1924 r. i podjął pracę zarobkową jako wiejski nauczyciel w województwie białostockim. Krótko przed wybuchem II wojny światowej został kierownikiem szkoły w Czerwinie koło Ostrołęki. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. W 1941 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Austrii, potem do Czechosłowacji. Zaraz po wojnie znalazł się w Bydgoszczy. Wkrótce mianowany pełnomocnikiem ds. kultury na województwo szczecińskie i zielonogórskie, aktywnie włączył się w akcję ratowania zabytków, m.in. eksponatów muzealnych z placówek Szczecina, Świnoujścia, Drawska, Szczecinka. Pod koniec 1945 r. osiadł na stałe w Szczecinku, gdzie podjął pracę przy organizacji placówek służby zdrowia jako kierownik Wydziału Zdrowia Powiatowej Rady Narodowej. Organizował m.in. oddziały Polskiego Czerwonego Krzyża w Szczecinku i Koszalinie. Następnie został kierownikiem Wydziału Kultury Powiatowej Rady Narodowej w Szczecinku, przeszedł na emeryturę w 1958. Działał na rzecz utworzenia Muzeum Ziemi Szczecineckiej, był członkiem Społecznego Komitetu Organizacyjnego. Kontynuował także swoje amatorskie badania archeologiczne, osiągając cenne wyniki naukowe. Był wiceprezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego w Szczecinku. Działał także w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Opracował pierwszy powojenny przewodnik regionalny Szczecinek i okolice /1958/. Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 7.12.1968 r. w Szczecinku.

prof. dr hab. n. farm. ur. 1.01.1936 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Teofili z d. Ciąpała. Po ukończeniu szkoły podstawowej 1950 r. uczęszczał do Technikum Administracyjno-Gospodarczego w Łańcucie. Następnie rozpoczął studia na Wydz. Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Tytuł i dyplom lekarza weterynarii otrzymał 7.03.1960 r. Jest specjalistą z zakresu higieny środków spożywczych i patologii klinicznej zwierząt, doktorem habilitowanym z zakresu patologii klinicznej zwierząt, profesorem nauk farmaceutycznych. Kierownik Kat. i Zakł. Higieny, Bioanalizy i Badania Środowiska, Wydz. Farmaceutyczny i Oddz. Medycyny Laboratoryjnej w Sosnowcu, kier. Centralnej Zwierzętarni Doświadczalnej w Katowicach Ligocie, prodziekan Wydz. Farmaceutycznego i Oddz. Medycyny Laboratoryjnej w Sosnowcu w kadencjach 2002-2005 i 2005-2008. Staże naukowe odbył w Klinice Małych Zwierząt w Wiedniu oraz w Klinice Chirurgii Wydziału Weterynaryjnego Uniwersytetu w Edynburgu. Od 1984 r. jest członkiem Senatu ŚAM, oraz rzecznikiem dyscyplinarnym ds. nauczycieli akademickich i rzecznikiem dyscyplinarnym ds. studentów. Jest członkiem Senackiej Komisji Dyscyplinarnej oraz Senackiej Komisji ds. Rozwoju ŚAM, należał do Komisji Rektorskiej ds. Aparatury, był też zastępcą przewodniczącego Uczelnianej Komisji Rekrutacyjnej. Dnia 16.05.2002 r. wybrany został na prodziekana Wydziału Farmaceutycznego. W pracy naukowo-badawczej zajmuje się m.in. własnościami fizyko-chemicznymi miodu, propolisu, pyłku i mleczka pszczelego, technologią otrzymywania i standaryzacji uzyskanych z tych produktów aktywnych frakcji oraz uzyskania na ich bazie odpowiednich postaci leków do zastosowania w profilaktyce i lecznictwie. Jest autorem około 120 artykułów, 90 komunikatów zjazdowych, promotorem 13 przewodów doktorskich i 79 prac magisterskich oraz opiekunem jednego przewodu habilitacyjnego. Recenzował kilkadziesiąt prac magisterskich i kilka doktorskich. Należy do wielu Towarzystw Naukowych w kraju i za granicą. Odznaczony m.in.: Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim OOP.

ur. 22.03.1931 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Syn Bolesława i Zofii z d. Karakuła. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Nowosielcach podjął naukę w Prywatnym Gimnazjum w Żołyni, a następnie kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Przeworsku. W 1949 r. podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki w Gliwicach. Po ukończeniu studiów inżynierskich w 1955 r. kontynuował zaocznie drugi kierunek na Wydziale Górniczym. Otrzymał nakaz pracy do kopalni węgla „Zabrze”, a następnie awansując przeniósł się do pracy w kopalni „Makoszowy”. W 1965 r. przeszedł do pracy w charakterze kierownika nadzoru energetycznego do budującej się Elektrowni w Solinie. Od 1968 r. pracował jako zastępca dyrektora technicznego przy budowie elektrowni szczytowo-pompowej „Porąbka-Żar”. W 1981 r. wyjeżdża do pracy do Iraku w celu uruchomienia elektrowni Harta k. Basry. Po dwu latach wraca i kontynuuje pracę w Porąbce-Żar. Za lata pracy otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: medal „Zasłużony dla Energetyki”, odznaki zasłużony dla woj. krakowskiego i bielskiego, oraz w 1975 r. Złoty Krzyż Zasługi”. Od 1993 r. na emeryturze i mieszka w Międzybrodziu Żywieckim.

z d. Wal, ur. 12.11.1932 r. w Białobrzegach. Córka Bronisława i Herminy z d. Drzewicka. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białobrzegach, kontynuowała naukę w Prywatnym Gimnazjum w Żołyni. Egzamin dojrzałości złożyła po dwóch latach nauki w Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie. Od 1950 r. studiowała na Wydziale Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Po otrzymaniu dyplomu I stopnia w 1953 r. dostała nakaz pracy w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie. W 1954 r. poślubiła Bolesława Stopę i przeniosła się do pracy w szkolnictwie, najpierw w Gliwicach, a następnie w Zabrzu. W 1965 r. wraz z mężem wyjechała do Soliny i podjęła pracę jako instruktor przedmiotowo-metodyczny na cały powiat leski. Od 1968 r. zmieniła pracę i została wizytatorem metodykiem historii i wiedzy o społeczeństwie w całym województwie bielskim. Za ofiarną pracę otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in.: odznakę „Zasłużony dla woj. bielskiego”, Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 1993 r. na emeryturze i mieszka w Międzybrodziu Żywieckim.

ur. 5.10.1897 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Walentego i Anieli z d. Kloc. Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej. W poszukiwaniu pracy wyjechał do Niemiec. Udział w działaniach wojennych I wojny światowej. Kilkakrotnie powracał by znów udać się na front. Po wojnie się ożenił i gospodarował na swoim w Woli Dalszej. Czynnie włączył się w działalność ZMW „Wici”, a następnie Stronnictwa Ludowego. Okres II wojny światowej to udział w konspiracji. Oprócz pracy na roli w wolnych chwilach pisał swoje wspomnienia, które sukcesywnie ukazywały się na łamach „Zielonego Sztandaru”. Ukoronowaniem pisarstwa J. Stryczka była książka „Chłopskim piórem” wydana w 1957 r. przez LSW. Pisarstwo jego należy do literatury pamiętnikarskie. Wspomnienia z dzieciństwa, baśnie, zwyczaje, obrzędy starał się uchronić od zapomnienia. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in.: wyróżnienie od tygodnika „Polityka”, dwukrotnie wyróżnienie od Naczelnego Komitetu Stronnictwa Ludowego. Zmarł 23.09.1984 r. i spoczywa na cmentarzu w Dąbrówkach.

(10 XI 1912-27 VIII 1943), ur. w Łańcucie. Absolwent PG im. H. Sienkiewicza w Łańcucie (1932). Ukończył SPP w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej. Skierowany na praktykę do 6. pSP w Samborze, opiekun 6-tygodniowych kursów PW w Grupie Obozów Letnich nr 2 nad Zełemianką k. Skolego, pow. stryjski. Promow. do stopnia ppor. piech. ze starsz. z 15 X 1935 r. Przydzielony prawdopodobnie do 6. pSP, od 1938 r. słuchacz 2-letniej Oficerskiej Szkoły Topografów przy WIG (pozostał na etacie jednostki macierzystej). Pierwszy rok obejmował naukę topografii, na drugim kształcono w zakresie geodezji, kartografii i reprodukcji. Po ukończeniu szkoły absolwenci, w zależności od uzdolnień, byli przydzielani do wydziałów fachowych WIG. Po dwuletniej praktyce lub w jej trakcie na wniosek szefa WIG mieli być przenoszeni na stanowiska etatowe. Awansowany do stopnia por. piech. ze starsz. z 19 III 1939 r. Przed wybuchem II wojny światowej oficerowie i słuchacze szkoły przebywali na praktyce terenowej w Tatrach Wysokich, powrócili do Warszawy 31 VIII 1939 r. W trakcie mobilizacji sformowano z nich trzy oddziały pomiarów wojennych. Początkowo znajdowały się w Warszawie, po 5 września jeden z nich skierowano do Armii „Lublin”, a pozostałe ewakuowano do Lwowa. Część oficerów trafiła do niewoli sowieckiej i padła ofiarą zbrodni katyńskiej, inni przekroczyli granicę węgierską. Adiutant dow. pułku pomiarów wojennych, który uczestniczył w działaniach w ramach Armii „Lublin”. W styczniu 1940 r. zaprzysiężony do konspiracji ZWZ-AK przez Wilhelma Kudłę „Robaka”. Wykładowca na konspiracyjnych kursach SPR, uczył m.in. terenoznawstwa, od 25 IV 1943 r. adiutant kmdta Obwodu. 26 VIII 1943 r. postrzelony w Dąbrówkach przez funkcjonariusza gestapo Eugena Arendta, przy dojeździe rowerem na spotkanie KO w Rakszawie. Zdołał uciec konno do Czarnej, gdzie został znaleziony przez żołn. AK. Zmarł następnego dnia, pochowany w lesie bażantarnia w Łańcucie. 19 III 1945 r. przeniesiony na cmentarz komunalny w Łańcucie. 31 X 1946 r. ekshumowany do mogiły zbiorowej żołn. AK. Po zakończeniu akcji „Burza” insp. Inspektoratu AK Jarosław wnioskował o awans. go do stopnia kpt. piech. („Zginął od kuli niem. w czasie wykonyw. obowiązków służb. B. dobry of., dla org. zasłużony”). Żonaty z Józefą z d. Mach (1939). Mieli syna Stanisława.

ur. 30.07.1903 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Salomei z d. Podolec. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum Realnego w Łańcucie w 1922 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Dyplom magistra uzyskał z dwuletnim opóźnieniem, ponieważ w latach 1923-24 zmuszony był podjąć pracę w sosnowieckiej kopalni, a później jako nauczyciel na Wołyniu. Po ukończeniu studiów w 1928 r. pozostał we Lwowie, gdzie podjął pracę w Małopolskim Towarzystwie Rolniczym, zaś w 1930 r. uzyskał posadę asystenta w Katedrze Ekonomii Społecznej UJK. Pozostając pod wpływem znakomitych uczonych Stanisława Grabskiego i Franciszka Bujaka rozpoczął aktywną pracę na niwie naukowej. Jako pierwszy zwrócił uwagę na tak cenne źródła jak metryki józefińskie i franciszkańskie. Na ich podstawie ogłosił pracę pt. „Rozdrabnianie gruntów chłopskich w byłym zaborze austriackim w latach 1787-1931”, wydaną w 1934 r. Jednocześnie zdobywał kolejne szczeble kariery naukowej, uzyskując stopień doktora w 1932 r., zaś 4 lata później tytuł docenta. Do 1939 r. Styś prowadził żmudne badania nad kolejną ważną rozprawą pt. „Drogi postępu gospodarczego wsi” (wydano ją dopiero po wojnie). Na okres ten wypada również debiut miesięcznika „Wieś i Państwo”. W okresie okupacji Styś przerwał swą działalność badawczą, skupiając się przede wszystkim na zapewnieniu rodzinie minimum egzystencji. Po wojnie jak wielu lwowskich uczonych przeniósł się do Wrocławia, by tam tworzyć polski ośrodek uniwersytecki. Czynnie uczestniczył w organizowaniu Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i Wyższej Szkoły Handlowej. Równocześnie opracował własną koncepcję osadnictwa na Ziemiach Odzyskanych, a co najważniejsze wcielił ją w życie sprowadzając z rodzinnych stron kilkuset osadników. W 1949 r. został jednak odsunięty od pracy organizatorskiej w związku z planami kolektywizacji wsi. Zawieszono również jego katedry na uniwersytecie i Wyższej Szkole Handlowej, zarzucając profesorowi niemarksistowskie ujęcie niektórych tez. „Odwilż” pozwoliła mu na powrót do pracy naukowej i dydaktycznej. Od 1957 r. przez dwa lata pełnił funkcję rektora Wyższej Szkoły Ekonomicznej. Władze państwowe odznaczyły go wówczas Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wciąż wiele publikował i wygłaszał odczyty. Aktywnie uczestniczył w pracach różnych towarzystw naukowych, m.in. jako członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego oraz Komisji Nauk Społecznych PAN. Na rok przed śmiercią zdołał jeszcze wydać „Współzależność rodziny chłopskiej i jej gospodarstwa”.

ur. 02.06.1920 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). W 1934 r. kontynuował naukę w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W chwili wybuchu wojny 1939 r. zdążył ukończyć I klasę Liceum Ogólnokształcącego. Przez okres wojny pomagał rodzicom w gospodarstwie, jak również pracował dorywczo. W 1944 r. podjął kontynuowanie nauki w Liceum Ogólno-kształcącym, by w roku 1945 złożyć egzamin dojrzałości. W roku szkolnym 1945/46 został zatrudniony jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Husowie. W l. 1946 – 1949 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Z dniem 1 września 1949 r. podjął pracę jako nauczyciel biologii w Ogólnokształcącej Koedukacyjnej Szkole Stopnia Podstawowego i Liceum w Stalowej Woli. W 1950 r. ukończył Centralny Kurs Biologii w Chełmie. W 1962 r. uzyskał tytuł magistra biologii na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie. Pełnił także obowiązki instruktora powiatowego biologii w Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych, oraz Kierownika Powiatowego Ogniska Metodycznego w Nisku, jak również wykładał w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Stalowej Woli, gdzie przez okres roku szkolnego 1969/70 pełnił również dodatkowo obowiązki dyrektora. W ramach dodatkowego zatrudnienia wykładał także język łaciński w Liceum Medycznym w Stalowej Woli w l. 1972 – 1974. W uznaniu zasług został uhonorowany odznaczenia-mi państwowymi m.in: Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1969 r., Złoty Krzyż Zasługi w 1974 r., Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego w 1968 r. W 1980 r. przeszedł na emeryturę, ale pracował jeszcze w niepełnym wymiarze godzin ucząc jeszcze przez trzy lata łaciny w naszej szkole. Jeszcze dłużej, bo do lutego 1992 roku uczył łaciny w Liceum Medycznym. Zmarł 05.01.1996 r. i spoczywa na Cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (XXIX /L/17).

ur. 15.01.1886 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d. Krawczyńska. Ukończył szkołę powszechna w Kraczkowej i prawdopodobnie szkołę rolniczą. Pracował we własnym gospodarstwie rolnym. W 1913 r. wybrano go na kasjera Kasy Stefczyka, a w 1914 r. wybrano na sekretarza kółka rolniczego. Wziął udział w pierwszej wojnie światowej w armii austro-węgierskiej. Od 1921 r. był prezesem kółka rolniczego w Kraczkowej. Od 1923 r. został członkiem Rady szkolnej w rodzinnej wsi, a w 1928 r. został członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Mleczarskiej. Od 1932 r. prezesował miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1930 r. został wybrany na posła na Sejm RP z listy nr 1 (BBWR) w okręgu nr 47. W sejmie wszedł w skład komisji rolnej. M.in. dzięki jego zabiegom w 1934 r. przeniesiono Kraczkową z pow. rzeszowskiego do pow. łańcuckiego. Po bezskutecznym ubieganiu się o mandat poselski w 1935 r. powrócił do pracy na własnym gospodarstwie. W 1938 r. był członkiem Rady Scalenia w Kraczkowej zajmującą się melioracja i komasacja gruntów. W czasie okupacji niemieckiej udzielał pomocy ukrywającym się Żydom, a w 1943 r. w jego stodole odbywały się egzaminy tajnego nauczania. Za zasługi został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 12.09.1963 r. i spoczywa na Kraczkowskim cmentarzu.

ur. 10.12.1860 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Katarzyny z d. Nazimek. Ożenił się z Katarzyną Borowiec w Słocinie właścicielką 40 morgowego gospodarstwa rolnego. Gospodarowanie rozpoczął od melioracji i wprowadzenia nowoczesnych metod gospodarowania. Podjął także działalność polityczną. W 1894 roku powstała we Lwowie pierwsza chłopska organizacja Towarzystwo Demokratyczne Polski. Dnia 3.06.1895 r. odbyło sie w Budziwoju tajne zebranie chłopskie, na które przybyło około 200 osób. Tam wygłosił odczyt, w którym przedstawił chłopskie problemy. Jego wystąpienie weszło później do odezwy programowej PSL. Blisko współpracował z obrońcą chłopów księdzem Stojałowskim, który przez pewien czas był także za działalność polityczną ekskomunikowany, ale po okazanej skrusze i pokucie powrócił na łono kościoła katolickiego. Został wytypowany jako pierwszy chłopski kandydat do Sejmu Krajowego, przegrał jednak wybory z A. Jędrzejowiczem ze Staromieścia. W wyborach do parlamentu wiedeńskiego w 1897 r. kandydował obok Antoniego Bomby, był w kampanii wyborczej bardzo aktywny. Na polecenie ówczesnego premiera hrabiego Kazimierza Badeniego został aresztowany i osadzony w więzieniu na rzeszowskim zamku. Chłopi protestowali przed murami więzienia, żądali wypuszczenia posła, grozili użyciem siły. Podobno sam cesarz Franciszek Józef I polecił telegraficznie zwolnić kłopotliwego więźnia. W roku 1901 zdobył on ponownie mandat do Parlamentu Wiedeńskiego i do sejmu Krajowego we Lwowie. Zmarł w 1914 roku i został pochowany na cmentarzu w Słocinie.

ur. 3.12.1891 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Polski altowiolista, kameralista i pedagog, prof. PWSM w Warszawie. W latach 1933-39 był członkiem „Kwartetu Polskiego” a po 1945 r. Kwartetu im. K. Szymanowskiego w Łodzi. Pedagog i Dziekan Państwowego Konserwatorium Muzycznego na Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w latach 1954-1957. Autor wielu podręczników i utworów na altówkę. Zmarł 16.04.1958 r. w Warszawie.

bp, dr teologi, ur. 24.12.1953 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Po ukończeniu Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej (1973), kontynuował naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Po uzyskaniu święceń kapłańskich 31.05.1979 r. pracował w wielu placówkach duszpasterskich w diecezji. W latach 1998-2000 pełnił funkcję rektora WSD w Przemyślu. Prekonizowany 16 listopada 2000 r., konsekrowany na biskupa 23 grudnia 2000 r. Biskup pomocniczy vicarius in pontificalibus archidiecezji przemyskiej. Członek rady Episkopatu d/s Misji. Biskup tytularny Lavello (prowincja Potenza, Basilicata, Włochy). Zawołanie biskupie: "Gloria Tibi, Trinitas". Rozprawa doktorska Duchowieństwo diecezji przemyskiej w latach 1918-1939, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II; Wydział Teologii, 1990

ur. 05.11.1942 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Zofii z d. Lichota. Wykształcenie wyższe – nauczyciel, mgr historii (1966 r.), dr nauk humanistycznych (1987 r.), III stopień spec. Zawodowej (1988r.), nauczyciel dyplomowany (2004 r.). W latach 1966 - 2006 nauczyciel w Technikum Mechanizacji Rolnictwa, a następnie Zespołu Szkół Technicznych w Łańcucie. Członek Komisji Historycznej przy ZO ZNP w Rzeszowie (opracowanie dziejów ZNP w okręgu); od 1974 r. członek Stowarzyszenia Przyjaciół Ziemi Łańcuckiej; członek Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego im. W. Stysia w Husowie (udział w opracowaniu dwóch książek o Husowie). Współpracuje z Zarządem Miasta Łańcuta; członek Komisji Spraw Społecznych i Obywatelskich (1998-2002), członek Komisji Oświaty i Kultury Rady Gminy Markowa (1994-1998). Współorganizator powstania „Gazety Łańcuckiej” w 1994 r. (opublikował ok. 140 artykułów). Członek Towarzystwa Naukowego w Rzeszowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

dr, ur. 1859 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Katarzyny z d. Nazimek. Żył na przełomie XIX/XX wieku. Po ukończonym doktoracie prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1882 r. wybrał Wadowice jako miejsce na praktykę prawniczą. Po trzech latach przeniósł się wraz z rodziną do Starego Sącza gdzie w listopadzie 1889 r. otwiera kancelarię adwokacką, gdzie pozostał prawie pół wieku, aż do 1935 r. Przez 45 lat był radcą miejskim, a w latach 1919-1935 burmistrzem Starego Sącza. Jego córka Adela Szayer jako Ada Sari zdobyła rozgłos i sławę jako primadonna największych scen operowych świata. Zmarł w 1940 r. w Starym Sączu i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 27.10.1948 r. w Kańczudze (pow. przeworski). Syn Józefa i Alicji z d. Flondro. Nauczyciel, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1972 r. do 1978 r. nauczyciel języka polskiego w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W latach1978 - 1986 r. wicedyrektor w Zespole Szkół Zawodowych w Łańcucie (Liceum Ekonomiczne). Następnie przez krótki okres inspektor oświaty w Łańcucie; Od l 1986 r do 1988 r. Naczelnik Miasta Łańcuta. W latach 1988 - 1990 r. Dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Od 1990 r. do chwili obecnej wizytator szkół artystycznych w Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie. W imieniu Ministra Kultury prowadzi i nadzoruje szkoły artystyczne woj. Podkarpackiego. Od kilku lat w stopni głównego wizytatora. Przez kolejne trzy kadencje rzecznik dyscyplinarny Ministra Kultury ds. orzekania w sprawach odwołań nauczycieli szkolnictwa artystycznego od orzeczeń Komisji Dyscyplinarnej I instancji. Działacz kultury, animator życia kulturalnego w Łańcucie, współorganizator licznych imprez i przedsięwzięć artystycznych w środowisku lokalnym. Od 1980 r. związany z Międzynarodowymi Kursami Muzycznymi im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie, prowadzący liczne koncerty w ramach tej imprezy. Od 2006 r. Prezes Stowarzyszenia „Międzynarodowe Kursy Muzyczne im. Z. Brzewskiego w Łańcucie” i przewodniczący Komitetu Organizacyjnego tej imprezy. Wiceprezes Łańcuckiego Towarzystwa Muzycznego, wspólnie Janem Szydło współtwórca Łańcuckich Wieczorów Muzyki. W latach 80–ych założyciel i prowadzący nauczycielski kabaret „Kuberek”, działający przy Zarządzie Oddziału ZNP. W roku 1975 laureat II –ej nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Krasomówczym dla Nauczycieli im. Z. Klemensiewicza w Warszawie. Konferansjer licznych koncertów muzyki poważnej oraz innych imprez w MDK w Łańcucie, sąsiednich miejscowościach oraz od 1990 r. prowadzący koncerty w ramach Światowych Festiwali Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie. Konferansjer licznych imprez państwowych o charakterze patriotycznym i społecznym w Rzeszowie, Łańcucie i innych miejscowościach. Członek ZHP, instruktor – harcmistrz w Komendzie Hufca w Łańcucie. Od 1978 r. do 2007 r. prezes Uczniowskiego Międzyszkolnego Klubu Sportowego w piłce siatkowej dziewcząt. Radny Rady Miejskiej od 2002 r. W pierwszej kadencji jako wiceprzewodniczący Rady , a obecnie jej Przewodniczący. Odznaczony Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zasłużony Sztuce „Gloria Artis”, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą odznaką ZNP, złotą odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej, Krzyżem Zasługi dla ZHP, wyróżniony w 2009 r. statuetką i tytułem „Animatora Kultury” w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

lek. med., ur. 11.03.1949 r. w Rzeszowie. Syn Waleriana i Zofii z d. Warzybok. Od 09.10.1975 r zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie. Początkowo pracował na stanowisku lekarza Przychodni Rejonowej w Łańcucie, a następnie w Ośrodku Zdrowia w Rakszawie, następnie jako kierownik Ośrodka. Pracę z pacjentami w podstawowej opiece zdrowotnej łączył z pracą w Oddziale Wewnętrznym Szpitala w Łańcucie. W 1980 r. uzyskał I stopień, zaś w 1992 r. II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. W 1997 r. zrezygnował z pracy w Ośrodku Zdrowia i objął obowiązki zastępcy ordynatora Oddziału Wewnętrznego. W 2003 r. uzyskał tytuł specjalisty w dziedzinie kardiologii. Od stycznia 2004 r. objął kierownictwo oddziału kardiologii. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 02.11.1951 r. w Łańcucie. Syn Mieczysława i Anieli z d. Ciąpała. Absolwent I LO w Łańcucie (1969). W 1974 r. ukończył Wydział Budownictwa Politechniki Rzeszowskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Rzeszowie. Następnie pracował w Urzędzie Miasta jako: Inspektor Nadzoru, Kierownik Referatu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej oraz zastępca Naczelnika. W l. 1990-1994 był dyrektorem technicznym Muzeum Zamku w Łańcucie. Od lipca 1994 r. do jesieni 2006 r. był burmistrzem Miasta Łańcuta. Za jego staraniem miasto ma rozwiązane problemy związane z uregulowaniem i funkcjonowaniem infrastruktury miejskiej tj. gospodarki ciepłowniczej, są na ukończeniu prace związane z budową kanalizacji, zostały wybudowane bądź wyremontowane drogi i towarzysząca im infrastruktura drogowa. Wybudowano salę gimnastyczną przy Gimnazjum Nr 1 oraz zmodernizowano Przedszkole Miejskie Nr 3. Dzięki pozyskanym środkom możliwe było zinformatyzowanie zasobów Miejskiej Biblioteki Publicznej. Pozyskał niezbędne środki i doprowadził do wybudowania i oddania do użytku hali sportowej. Obecnie pracuje w Fabryce Wódek „Polmos” w Łańcucie.

mgr wych. fizycznego, ur. 8.05.1946 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Romana i Zofii z d. Kochman. Absolwent LO w Żołyni w 1964 r. i Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie w 1968 r. Przez rok pracował w jednej z warszawskich podstawówek, a od 1969 r. związał się z SGPiS. Od 1984 r. zastępca kierownika Studium Wychowania Fizycznego i Sportu przemianowano na Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu przy SGPiS, a od 25 września 1991 r., Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (SGH). W latach 1968-1970 jako zawodnik w kadrze polskich tyczkarzy z rekordami życiowymi: na stadionie 4.80 (1968 r.) i w hali 5.05 (1970 r.) W roku 1969 brał udział w Memoriale J. Kusocińskiego na Stadionie X-lecia w Warszawie. Najpierw jako wykładowca, a później starszy wykładowca przez 23 lata był nauczycielem akademickim warszawskich uczelni. Posiada Międzynarodową i Narodowa Mistrzowską Klasę Trenerską. Uprawiał także wielobój, dlatego jest mu łatwo pracować z zawodnikami w różnych konkurencjach. Wychował wielu medalistów igrzysk olimpijskich, mistrzostw świata i Europy. Najbardziej znani: była rekordzistka świata w skoku o tyczce Vala Flosadottir, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Sydney, był to pierwszy medal w sporcie kobiecym w l.a. dla Islandii, złoty medalista młodzieżowych mistrzostw Europy z 2001 r. w biegu na 110 m ppł Philip Nossmy /Szwecja/. Ostatnio z jego doświadczenia korzysta szwedzki 20-letni skoczek wzwyż Linus Thörmblad, który na ostatnich Mistrzostwach Szwecji uzyskał rezultat 2.38 cm. Obecnie mieszka w Mölme. Również jego syn Paweł ur. w 1981 r. uprawia sport. W 2002 r. wygrał Mistrzostwa Polski w skoku o tyczce z wynikiem 5.25 cm.

ur. 17.07.1854 r. w Krakowie. Córka Franciszka. W pierwszych latach życia przebywała w Krakowie, później we Lwowie, gdzie pobierała pierwsze nauki. Prawdopodobnie już w 1872 r. rodzina Szediwych zamieszkała w Łańcucie, gdzie ojciec jej pełnił przez ponad 20 lat funkcję starosty powiatowego. Początkowo udzielali jej lekcji prywatni nauczyciele, a później ze względu na upośledzenie fizyczne, nie uczęszczała do szkół. Nasilenie pracy samokształceniowej przypadło na okres pobytu w Łańcucie. Korzystała z biblioteki „Mrówki” oraz księgozbioru własnego. Uczyła się też języka angielskiego i francuskiego. W czasie jej pobytu w Łańcucie odradzało się i organizowało polskie szkolnictwo ludowe, średnie. Wychowana w atmosferze patriotycznej, oczytana w literaturze. Była znana w Łańcucie z tego, że zainicjowała czytelnictwo dzieci. Posiadając bibliotekę liczącą kilkaset tomów, udostępniała bezinteresownie we własnym domu książki dzieciom i młodzieży. Prowadziła rozmowy z czytelnikami, dobierała lekturę stosownie do ich zainteresowań. W listopadzie 1897 r. przekazała księgozbiór składający się z 232 książek łańcuckiej szkole ludowej. Pełniła w dalszym ciągu bezpłatnie obowiązki bibliotekarki, prawdopodobnie do 1910 r. W czasie I wojny światowej księgozbiór uległ zniszczeniu. Dorabiała udzielając korepetycji z języka francuskiego. Wśród jej rękopisów na uwagę zasługuje rozprawka „O wychowaniu”, w której zawarła poglądy i myśli aktualne do dzisiaj. Zmarła 5.08.1938 r. i spoczęła w grobie rodzinnym na cmentarzu łańcuckim.

ur. 01.01.2008 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Marii z d. Kuźniar. Od 59 lat jest czynnym członkiem orkiestry dętej OSP w Albigowej, której był kapelmistrzem. Był dyrygentem chóru, aktorem amatorskiego teatru, grał w czterech kapelach ludowych, z czego dwie założył. W 1970 r. założył i prowadził kapelę ludową w Albigowej pod patronatem Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. W ciągu 34 lat działalności ludowego Zespołu „Albigowianie” kapela uświetniała uroczystości spółdzielcze, państwowe i okolicznościowe zarówno na terenie kraju, jak i zagranicą, zdobywała wiele nagród, dyplomów i wyróżnień. Była nagrywana przez Rozgłośnię Polskiego Radia i Telewizji Polskiej. W 1983 r. zorganizował i prowadził w Albigowej zespół śpiewaczy i tańca tradycyjnego, który w 1984 r. na Ogólnopolskim Festiwalu Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie zajął drugie miejsce. W nagrodę w 1985 r. Zespół z Albigowej został wydelegowany na występy do Francji. W 1984 r. zorganizował i nadal prowadzi dziecięcą kapelę ludową w Albigowej. W sierpniu 1999 r. otrzymał jedną z czterech głównych nagród w konkursie organizowanym przez Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Ministerstwo Kultury i Sztuki oraz Bibliotekę Narodową, zatytułowanym „Losy moje i mojej rodziny”. Praca ta oparta na unikalnych materiałach historycznych wzbogacona o archiwalne zdjęcia m.in. z okresu II wojny światowej została wpisana do „Złotej Księgi Narodu”. W 2004 r. został odznaczony „Złotym Krzyżem Zasługi”. Mieszka w Albigowej.

art. malarz; witrażysta, ur. 7.05.1911 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Cwynar. Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie w 1929 r. kontynuował naukę we Lwowie w Państwowej Szkole Przemysłowej na Wydziale Sztuk Zdobniczych Przemysłu Artystycznego. Po ukończeniu szkoły w 1933 r. zrealizował pierwsze zamówienie na polichromię wg własnego projektu w kościele św. Małgorzaty w rodzinnej Wysokiej. Zmobilizowany we wrześniu do wojska został internowany w Caracas w Rumuni. W 1940 r. powrócił do Wysokiej i kontynuował pracę nad polichromią w miejscowym kościele, a także podjął nowe prace w Giedlarowej, Handzlówce, Krzemienicy, Wrzawach i Frysztaku. W 1945 r. wystawia swe malarstwo sztalugowe w Jaśle, a w 1946 r. w Łańcucie i zamieszkał w Rzeszowie. W okresie rzeszowskim czynnie działał w ZPAP, a także brał udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. W 1963 r. wraz z rodzina przenosi się do Krakowa, jego mieszkanie stało się miejscem spotkań szczególnie artystów lwowskich. Kontynuował dalsze prace monumentalne w kościołach Polski południowej m.in. Opolska katedra, Chrzanów, Biały Dunajec, Sędziszów Młp. W swych pracach łączył przeszłość ze sztuka nowoczesną. W latach 70 i 80-tych odbył szereg podróży artystycznych po całej Europie, skąd przywiózł pełne szkicowniki kompozycji rysunkowych i malarskich. Zmarł 10.02.1997 r. i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

ur. 11.01.1858 r. w Łańcucie. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1873 r. W 1878 r. ukończył Uniwersytet Jagielloński. W latach 1893-1897 dyrektor Szkoły Weterynaryjnej we Lwowie. Długoletni rektor Akademii Weterynaryjnej we Lwowie, redaktor „Przeglądu Weterynaryjnego” w latach 1886-1898, i „Przeglądu Higienicznego”. Współzałożyciel i prezes Galicyjskiego Towarzystwa Lekarzy Weterynaryjnych we Lwowie w 1886 r. Autor wielu publikacji, współautor podręcznika „Higiena przystępnie wyłożona” z 1891 r. Zmarł 11.11.1920 r. we Lwowie.

prof. dr hab. ur. 2.01.1933 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Marka i Bronisławy z d. Inglot. Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. H. Sienkiewicza w Łańcucie ukończył w 1951 r. Studia wyższe odbył w latach 1951-1956 r. w Uralskiej Politechnice w Świerdłowsku obecny Jekatyrenberg (Rosja) i uzyskał tytuł magistra inżyniera metalurga. Po ukończeniu studiów w latach 1956-1963 pracował w Fabryce Urządzeń Mechanicznych “Poręba” na stanowiskach starszego technologa, zastępcy głównego metalurga, kierownika odlewni, zastępcy szefa produkcji, kierownika wydziału mechanicznego i zastępcy dyrektora d/s produkcji, a następnie w Zjednoczeniu Obrabiarek i Narzędzi jako zastępca naczelnika wydziału technologii. W latach 1964-1977 pracował w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej w Warszawie na stanowiskach: starszego inżyniera, adiunkta, samodzielnego pracownika naukowo-badawczego i profesora nadzwyczajnego, od 1968 r. zastępcy dyr. d/s naukowych w zakresie metaloznawstwa, a od 1973 do 1977 r. pierwszego zastępcy dyrektora tego Instytutu. Od 1977 r. był dyrektorem Przemysłowego Instytutu Maszyn Budowlanych, równocześnie pełniąc w latach 1977-78 funkcję dyrektora naukowego Zjednoczenia Przemysłu Maszyn Budowlanych. W latach 1979-1981 - dyrektora techniki i rozwoju maszyn budowlanych. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1967 r. na Politechnice Warszawskiej, a stopień naukowy doktora habilitowanego w 1972 r. na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W kwietniu 1968 r. został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej, a w 1973 r. na stanowisko docenta. We wrześniu 1975 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym nauk technicznych. W latach 1981-1986 w Politechnice Warszawskiej w Płocku pełnił funkcję kierownika Zakładu Podstaw Technologii i Konstrukcji Maszyn w Instytucie Maszyn Rolniczych. Od 1983 r. pracował w Instytucie Energii Atomowej w Świerku pod Warszawą początkowo w niepełnym wymiarze, a od 1987 r. jako kierownik Zakładu Materiałów Reaktorowych. W 1969 r. był redaktorem działu wydawnictw “Prace IMP”, “Biuletyn IMP”. W 1973 r. zainspirował wydawanie 2-miesięcznika “Metaloznawstwo i Obróbka Cieplna”, a także poradnika dla inżynierów w zakresie obróbki cieplnej “Obróbka cieplna stopów żelaza”. W okresie 1971-1977 pełnił funkcję sekretarza naukowego Komitetu 27-Międzynarodowej Komisji Elektrycznej (CEI). Pod jego kierownictwem opracowano kilkanaście norm i zaleceń międzynarodowych z zakresu przemysłowego grzejnictwa elektrycznego. Uczestniczył również w działalności Międzynarodowego Stowarzyszenia Obróbki Cieplnej Materiałów.W latach 1977-78 był prezydentem, a w latach 1979-80 honorowym przewodniczącym AITT. W 1977 r. powierzono mu kierownictwo Przemysłowego Instytutu Maszyn Budowlanych. Uczestniczył w pracach 3-ch Komitetów Polskiej Akademii Nauk: Komitetu Budowy Maszyn, Komitetu Metalurgii i Komitetu Nauki o Materiałach oraz w różnych okresach był członkiem rad naukowych: Instytutu Mechaniki Precyzyjnej, Instytutu Badań Jądrowych, Instytutu Inżynierii Materiałowej Politechniki Warszawskiej. Za realizację zadań naukowo-badawczych i wdrożeniowych był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany indywidualnie i w zespołach. Posiadał odznaczenia państwowe: Medal Komisji Edukacji Narodowej, Srebrny Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę za Zasługi dla Warszawy oraz Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. Szczycił się dużym dorobkiem naukowym. Wyniki większości prac były publikowane w formie artykułów i referatów w kraju i za granicą. Zmarł w Warszawie 3.06.1989 r. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim.

płk ur. 28.01.1891 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Do szkoły podstawowej uczęszczał w Łańcucie, naukę w gimnazjum rozpoczął w Krakowie, a zakończył w Rzeszowie w 1911r. Następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, lecz po pierwszym roku powołany został do służby wojskowej w armii austriackiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej uczestniczy w walkach frontowych I wojny światowej, a jednocześnie działał w tajnej organizacji wojskowej, której staraniem 90 pułk piechoty po upadku monarchii habsburskiej ogłosił się pułkiem polskim i w zorganizowanych transportach kolejowych, w pełnym uzbrojeniu z zapasami amunicji, żywności i ekwipunku wrócił do kraju gdzie otrzymał nazwę 14 pułku piechoty armii polskiej. Pozostał w wojsku jako oficer zawodowy, pełniąc różne funkcje i awansując kolejno aż do stopnia podpułkownika w 1937 r. Wcześniej, bo w 1925 r. ukończył studia prawnicze. Awans na ppłk. zbiegł się z mianowaniem na dowódcę nowej jednostki powołanej właśnie w 1937 r. która w 1938 otrzymała nazwę Morskiego Batalionu Strzelców. Organizując i szkoląc od podstaw 2 MBS. Włożył wiele wysiłku w prace mające na celu przygotowanie do obrony Wybrzeża. W 1939 r. z końcem marca skład osobowy 2 MPS został zwiększony, a w sierpniu tegoż roku jednostka już jako 2 MPS osiągnęła pełny stan mobilizacyjny. Po śmierci płk. Dąbka, objął dowództwo nad walczącymi. Przebywał w obozie w Prenzlau, a następnie w Neubrandenburg, Gross Born, Raderitz i w Waldenburgu. Po wyzwoleniu obozu w 1945 r. powrócił do Albigowej, a następnie przeprowadził się na Ziemie Odzyskane do Jeleniej Góry, gdzie objął gospodarstwo rolne. Był czynnym działaczem społecznym - radnym MRN, działaczem ZSCH i Związku Ogrodników. Zmarł na chorobe serca w 1947 r. Pogrzeb połączony z pośmiertnym odznaczeniem Krzyżem Srebrnym Orderu Wirtuti Militari był w Jeleniej Górze dużą manifestacją. W 1948 r. prochy jego przewieziono do Warszawy, gdzie w 1950 r. spoczęła jego żona Stanisława. W 27.III.1974 r. doczesne szczątki złożono na cmentarzu Obrońców Wybrzeża obok mogiły płk. Stanisława Dąbka.

ks. ur. 5.04.1928 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Reizer. W latach 1934-1941 był uczniem Publicznej Szkoły Powszechnej im. Ks. A. Tyczyńskiego w Albigowej. Potem ukończył dwuletnią Szkołę Handlową. Następnie w tajnym nauczaniu przerabiał materiał klas gimnazjalnych. Od roku szkolnego 1944/45 uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie w 1945 zdał tzw. małą maturę, a w 1947 r. egzamin dojrzałości. W tym samym roku zgłosił się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 22.06. 1952 r. Po zastępstwach w Bujakowie i w Łaziskach Górnych, był w Instytucie dla Księży Neoprezbiterów w Katowicach - Załężu. Od 1957 r. posługę kapłańską pełnił u św. Klemensa w Ustroniu. W latach 1962-1971 był duszpasterzem w Rudzicy, najpierw jako administrator, a od 1966 r. jako proboszcz. Ostatnią jego placówką duszpasterską była parafia św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich, gdzie od 1971 roku był proboszczem. Pełnił też urząd wicedziekana. Był również spowiednikiem zwyczajnym Sióstr Służebniczek. Z dniem 24.08.1991 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę i zamieszkał w rodzinnej Albigowej. Zmarł 3 czerwca 2003 w Albigowej i tam został pochowany.

ur. 27.11.1931 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Wiktorii. Wykształcenie średnie ekonomiczne. Przez trzy lata pracował w Wytwórczej Usługowej Spółdzielni Pracy; 37 lat pracy w Gminnej spółdzielni „SCH” w Markowej (w tym 30 lat jako główny księgowy). Od początku w Towarzystwie Przyjaciół Markowej; przez 4 kadencje był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej, obecnie 3 kadencję pełni funkcję wiceprezesa Zarządu. Prowadzi i kataloguje archiwum rzeczy dawnych. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 17.08.1945 r. w Albigowej. Syn Jana i Józefy z d. Pelc. W latach 1990-1998 był radnym Rady Gminy Łańcut. W 1999 r. został sołtysem wsi. Aktywnie działa w OSP. Inicjator inwestycji w sołectwie (budowy i modernizacja dróg). Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

ur. 03.03.1938 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Anny z d. Bytnar. Wykształcenie wyższe (Wyższa Szkoła Rolnicza w Krakowie) na kierunku budownictwo wodno-melioracyjne. Kierownik w Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Łańcucie; radny; przewodniczący Komisji Gospodarki Miejskiej Mienia Komunalnego i Ochrony Środowiska. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie

art. rzeźbiarz. ur. 3.11.1929 roku w Soninie (pow. łańcucki). Syn Jana i Marceli z d. Górak. Studiował w pracowni prof. X. Dunikowskiego na Wydziale Rzeźby krakowskiej ASP w latach 1950-1956. W 1955 był współzałożycielem Grupy XIV. Debiutował na wystawie „Xawery Dunikowski i jego uczniowie” w Warszawie 1955 r. Od tego czasu eksponował swoje prace na kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Od 1960 r. realizuje rzeźby związane z architekturą, głównie sakralną. Brał udział w konkursach na projekty rzeźb pomnikowych, w których zdobył liczne nagrody i wyróżnienia. Prace m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i w Warszawie, oraz w zbiorach prywatnych. Mieszka i pracuje w Krakowie

prof. dr inż., ur. 9.11.1904 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie w 1923 r. Studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po ukończeniu studiów pracował w szkołach średnich jako nauczyciel, a od 1927 r. jako asystent w Zakładzie Astronomii UJK, a następnie w Politechnice Lwowskiej w Katedrze Astronomii i Geodezji Wyższej oraz Obserwatorium Astronomiczno-Metalurgicznym. W 1941 r. ukończył drugi kierunek Budownictwa Lądowego i Wodnego. Po opuszczeniu Lwowa przebywa w rodzinnych stronach i od kwietnia 1945 r. pełni funkcję pierwszego dyrektora Gimnazjum Mechaniki Rolnej późniejszego technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Pod koniec 1945 roku rozpoczął pracę w Politechnice Warszawskiej w Katedrze Astronomii Praktycznej, a następnie w Katedrze Geodezji Wyższej i w Zakładzie Geometrii i Teorii Figury Ziemi. Na Politechnice uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe. Współpracował równocześnie z wieloma ośrodkami naukowymi m.in. z Wojskową Akademią Techniczną w Warszawie. Przez wiele lat współredagował „Rocznik Astronomiczny”. Autor wielu publikacji w kilku językach. Za działalność naukową i prace społeczną otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in. w 1973 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 10.02.1989 r. w Warszawie.

dr ur. 18.08.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Katarzyny z d. Filar. Szkołę Podstawową ukończył w 1918 r. , a w 1926 r. Gimnazjum Realne w Łańcucie. W tymże roku został przyjęty na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Studia kończy w 1933 r. Od 1935 r. na wniosek ówczesnego lekarza woj. lwowskiego d/s gruźlicy podjął pracę w Poradni Przeciwgruźliczej w Łańcucie. Znając tutejsze środowisko zaczął urządzać w poszczególnych wsiach pogadanki na temat gruźlicy. W ten sposób przełamywał opory ludzi, a frekwencja w Poradni wyraźnie wzrasta. Wyniki tego działania przedstawił w artykule “Stan gruźlicy w pow. łańcuckim w 1937r. zamieszczonym w czasopiśmie “Wieś i państwo” w 1938 r. Właścicielem i zarządcą Przychodni było Towarzystwo Walki z Gruźlicą. Prezesem był każdorazowy starosta powiatowy, sekretarzem lekarz powiatowy, opiekunką hr. Potocka, która przeznaczyła cały budynek przy ul. Cetnarskiego w Łańcucie na cele Przychodni i na mieszkanie dla lekarza i pielęgniarki. W latach 1936-37 poszerzono działalność Przychodni o Przychodnię Skórno - Wenerologiczną, Poradnię Trachomatologii i Okulistyki Społecznej. Zmieniono wówczas nazwę Przychodni na Ośrodek Zdrowia. Był to początek Powiatowego Ośrodka Zdrowia. W 1939 r. w miesiącach VI, VII i VIII pracuje w Szpitalu w Tarnowie na oddziale Ginekologiczno - Położniczym dla uzupełnienia wiadomości z zakresu tego działu. Okres wojny i po zakończeniu wojny spędził w Łańcucie pełniąc obowiązki lekarza miejskiego w Powiatowym Ośrodku Zdrowia. W okresie późniejszym pracuje w Szpitalu w Łańcucie na Oddziale Wewnętrznym pełniąc przez pewien czas obowiązki ordynatora. W godzinach poszpitalnych był lekarzem w szkołach średnich i w tym okresie przeprowadzał badania odczynów tuberkulinowych u młodzieży po szczepieniu BCG. Pod koniec swego życia, przed przejściem na emeryturę był zatrudniony w Przychodni Obwodowej w Łańcucie jako lekarz rejonowy, kierownik i przewodniczący Komisji Lekarskiej. W 70 r. życia obronił pracę doktorską przed Radą Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Krakowie na temat: “Zgony z powodu gruźlicy w Łańcucie i okolicy w latach 1786 - 1970. Próba oceny epidemii”. Zmarł 15.10.1985 r. i zostaje pochowany na cmentarzu w Albigowej.

ur. 06.07.1936 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z. D. Szylar. Wykształcenie podstawowe. Od młodych lat wspólnie z ojcem prowadził gospodarstwo rolne o pow. 7 ha. W latach osiemdziesiątych przejął gospodarstwo, zmodernizował i przekształcił w gospodarstwo specjalistyczne – uprawa warzyw gruntowych i buraków cukrowych. Aktywnie działa w Towarzystwie Przyjaciół Markowej. Większość obiektów w Zagrodzie to jego rękodzieło, jest dobrym stolarzem i rzemieślnikiem. W latach siedemdziesiątych skonstruował maszynę do wyrobu cegieł, co miało wpływ na rozwój budownictwa wiejskiego na terenie powiatu. Za działalność rolniczą i społeczna otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień: „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”, „Złoty Krzyż Zasługi”, „Zasłużony Działacz Kultury”, „Srebrna Odznaka za opiekę nad zabytkami” i „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka a Markowej.

ur. 22.07.1975 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Marii z d. Szpytma. Do 1994 r. na stałe mieszkał w Markowej, gdzie ukończył w 1990 r. Szkołę Podstawową. W l. 1990-1994 uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1999 r. ukończył Wydział Historyczny UJ i został magistrem historii. Dwa lata później został także magistrem nauk politycznych i stosunków międzynarodowych na Wydziale Prawa i Administracji UJ. Od 1994 r. na stałe mieszka w Krakowie. Podczas studiów działał w samorządzie studenckim oraz organizacjach studenckich. Był m.in. szefem samorządu studentów na Wydziale Historycznym UJ, członkiem Rady Wydziału Historycznego, Rady Wydziału Prawa i Administracji, Senatu UJ, dwukrotnie Prezesem Bratniej Pomocy Akademickiej im. św. Jana z Kęt „Cantianum” (1999-2001), członkiem władz Koła Naukowego Historyków Studentów UJ, Koła Naukowego Studentów Politologii UJ, prezesem Towarzystwa Doktorantów UJ. Organizator wyjazdów do miejsc męczeństwa Polaków podczas II wojny światowej – m.in. na odsłonięcie Cmentarza w Katyniu w 2000 r. Od 01.11.2000 r. jest pracownikiem Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie. Specjalizuje się w historii wsi i ruchu ludowego oraz historii Markowej. Jest autorem i współautorem kilku książek (m.in. „Twarze krakowskiej bezpieki” (2006), „Sprawiedliwi i ich świat. Markowa w fotografii Józefa Ulmy” (2007), „Ludzie krakowskiej bezpieki” (2009), „The Risk of Survival. The Rescue of the Jews by the Poles and the Tragic Consequences for the Ulma Family from Markowa” (2009), “Zbrodnia Katyńska. Teka edukacyjna”, “Stanisław Mierzwa 1905-1985. Ludowiec i działacz niepodległościowy” (redaktor naukowy, 2011). Autor kilkunastu artykułów naukowych i kilkudziesięciu popularno-naukowych. Przygotowuje pracę doktorską o historii Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w woj. krakowskim. Był inicjatorem postawienia w Markowej pomnika po-święconego rodzinie Ulmów, nadania Gimnazjum w Markowej im. Sług Bożych Rodzinie Ulmów, oraz współpomysłodawcą powstającego w Markowej Muzeum Polaków Ratujących Żydów na Podkarpaciu im. Ulmów. W 2009 r. Brązowym Krzyżem Zasługi. Otrzymał także „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.”

ur. 11.06.1955 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Janiny z. d. Cwynar. Wykształcenie średnie – technik mechanizacji rolnictwa. Od 1998 r. radny Rady Gminy Markowa, od 2002 przewodniczący RG Markowa. Był członkiem Zarządu Gminy Markowa w latach 1998-2002. Aktywnie działa w Komisji Rolnictwa i Działalności Gospodarczej Rady Gminy. Aktywnie pracuje na rzecz propagowania sportu wśród młodzieży (Ludowe Kluby Sportowe). Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka a Markowej.

ur. 1870 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Przebył całą drogę kariery: od pomocnika w sklepie po właściciela wielkich restauracji. Ukończył zale-dwie trzy klasy gimnazjalne, gdy zmarł mu ojciec, zmuszony był rzucił szkołę i udał się do Krakowa gdzie znalazł zatrudnienie jako praktykant w jednym ze sklepów kolonialnych w zamian za mieszkanie i utrzymanie. Po kilku latach nie-wolniczej pracy został subiektem. Osiągnął szczyt marzeń, bo była pensja, wy-chodne i przydomek pana. W 1909 r. kupcy krakowscy otwierają w Warszawie pierwszy bar Bar Express i prowadzenie powierzono właśnie młodemu Szuberli. Firma zrobiła taką furorę, że Szuberla szybko zdobył wystarczający kapitał na założenie własnych barów. Przed 1914 r. założył samodzielnie kilka warszawskich knajp. Pierwszą był bar Pod Setką przy Marszałkowskiej 100. Działał z powo-dzeniem, podkupiony jednak został przez konkurencję. Kolejnym dziec-kiem był bar na Marszałkowskiej 129, przekazany z czasem bratu. Własnością Szuberli był też bar á la Hawełka na Nowym Świecie i kilka mniejszych oraz wielka restauracja Cristal na rogu Al. Jerozolimskich i Brackiej, otwarta w 1912 r. w której można było płacić żetonami. Wszystkie lokale charakteryzował styl modernistyczny, ale stonowany i spokojny, ściany w jasnych tonacjach, wiele okrągłych form, duże przestrzenie, lustra i żyrandole. Mnóstwo kwiatów i zieleni. Zmarł 26.05.1930 r. i spoczywa na warszawskich Powązkach.

ur. 23.05.1901 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anny z d. Nizioł. W 1927 r. ukończył Gimnazjum w Łańcucie i podjął prace jako sklepowy, a także czynnie uczestniczył w Aktorskim Kole Młodzieży. Następnie pracował jako listonosz do 1919 r. kiedy to został sekretarzem gminy. Ukończył kurs księgowych we Lwowie. Od 1924 r. był kasjerem i księgowym Spółki Oszczędności i Pożyczki. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i za waleczność otrzymał awans do stopnia podporucznika. Od 1945 r. był księgowym w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Łańcucie. Był członkiem Komisji Mienia i Urządzeń Gromadzkich. Przewodniczył budowie Społecznego Domu Sportowego, a także współuczestniczył w budowie nowej szkoły. Członek Ochotniczej Straży Pożarnej i Komitetu Wiejskiego. Przez kilkanaście lat prowadził księgi miejscowego Kółka Rolniczego. Prowadził kronikę wsi, gdzie zapisywał ważniejsze wydarzenia z życia rodzinnej miejscowości, powiatu i regionu. Zmarł 24.06.1991 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 1927 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Stefanii. W 1941 r., po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Wysokiej, uczęszczał do Szkoły Zawodowej w Łańcucie, odbywając jednocześnie praktyczną naukę. W 1947 r. zdał egzamin czeladniczy – został kowalem. W 1951 r. skończył kurs dowódców plutonów OSP, w rok później został wybrany komendantem OSP Wysoka, funkcję tę pełnił do roku 1958 r. Na przełomie l. 1953-1954 z jego inicjatywy została zbudowana pierwsza remiza. W l. 1957 – 1972 r. był pracownikiem Gromadzkiej Rady Narodowej. Społecznie działał Komitecie Budowy wodociągu, drogi, gazyfikacji wsi. Dużo poświecił swych sił w rozpoczętą w 1984 r. budowa nowego Domu Kultury. W OSP Wysoka: był Naczelnikiem w l. 1958-1969, skarbnikiem w l. 1969-1977 oraz Prezesem w l. 1977-1994. Był także członkiem Spółdzielni Mleczarskiej, Komitetu Rodzicielskiego w Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej. Za pracę w OSP otrzymał odznakę „Wzorowy Strażak” oraz brązowy, srebrny i złoty medal – „Zasłużony dla pożarnictwa”. Za pracę społeczną na rzecz wsi dostał odznaczenie – „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”. Medal – 40-lecia oraz „Złoty Krzyż Zasług” otrzymał za trudy pracy na rzecz dobra innych. Za swoją długoletnią (58 lat!) społeczną i bezinteresowną służbę został także odznaczony „ Krzyżem Kawalerskim” oraz „Złotym Znakiem Związku”, będącym najwyższym odznaczeniem w OSP. Zmarł 26.08. 2004 r.

Tomasz ps. Ulewa, ur. 15.11.1922 r. w Sosnowcu. Syn Stanisława i Stanisławy z d. Paszt. Rodzice posiadali gospodarstwo rolne owe wsi Olszówka Stara w pow. jędrzejowskim. W roku 1923 cała rodzina wyjechała do Francji, gdzie ojciec pracował w kopalni węgla do 1929 r., kiedy to wielki kryzys gospodarczy zmusił ich do powrotu do wsi rodzinnej. Leopold rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej, ale ukończył ją w Wodzisławiu w 1936 r. Do 1939 r. ukończył trzy klasy Gimnazjum Kupieckiego w Dąbrowie Górniczej. W 1942 r. został wcielony do służby budowlanej (Baudienst) w Kielcach, gdzie pracował na kolei przez 8 miesięcy. Porzucił pracę i zgłosił się do Szkoły Rolniczej w Różnicy w powiecie jędrzejowskim do klasy drugiej Gimnazjum Kupieckiego. W kwietniu 1942 r. wstąpił do Armii Krajowej, jego oddział dywersyjno-sabotażowy wykonywał akcje na niemieckie transporty kolejowe przewożące broń i zaopatrzenie na front wschodni. We wrześniu 1943 r. przyjęty został do Szkoły Rolniczej w Czernichowie, którą ukończył w 1945 r. i podjął studia na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Egzamin dyplomowy zdał w dniu 7.06.1949 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera. W czasie studiów ukończył też Studium Pedagogiczne przy SGGW i uzyskał kwalifikacje do nauczania w średnich szkołach rolniczych. Pracę zawodową podjął jeszcze w czasie trwania studiów w Centralnym Zarządzie Państwowych Zakładów Zbożowych w Warszawie (1.10.1948 - 28.02.1949). Po ukończeniu studiów przyjechał do Łańcuta i od 15.08.1949 r. podjął pracę w szkole mechanizacji rolnictwa jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. W ciągu 32 lat pracy w Technikum Mechanizacji Rolnictwa (dzisiaj- Zespół Szkół Technicznych) piastował różne stanowiska. Był nauczycielem, zastępcą dyrektora ds. wychowawczych, zastępcą dyrektora ds. administracyjno-gospodarczych oraz dyrektorem przez ponad 12 lat do 1982 r. Wykładał na ogólnokrajowych kursach dla nauczycieli przedmiotów zawodowych w szkołach mechanizacji rolnictwa. Od 1961- 1968 r. piastował stanowisko zastępcy przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie. W latach 1969 - 1973 r. był prezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL w Rzeszowie. Już od czasów studenckich związany z ruchem ludowym. Działał najpierw w Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej Wici a następnie – od 1947 r. był członkiem Stronnictwa Ludowego, a po zjednoczeniu partii – Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, a następnie PSL-u. Przez wiele lat pełnił funkcję członka Komisji Kultury i Oświaty WK ZSL. Był zastępcą członka Naczelnego Komitetu ZSL, członkiem Prezydium WK ZSL w Rzeszowie. Był radnym WRN w Rzeszowie, przewodniczącym Komisji Rolnej WRN. W 1972 r. został wybrany posłem w okręgu wyborczym nr 64 w woj. rzeszowskim na okres 19.02.1972 - 10.02.1976 r. W czasie sprawowania mandatu posła był członkiem sejmowej Komisji Oświaty i Wychowania. Pracował też w sekcji zawodowej nauczycieli szkół rolniczych przy Zarządzie Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego w Rzeszowie. Sekcja, zlikwidowana w 1951 r., została reaktywowana w 1957 r., jako Sekcja Szkolnictwa Rolniczego, a jej pierwszym przewodniczącym do 1961 r. był dr inż. Leopold Szydłowski. W latach 1959 - 1962 był członkiem władz ZO ZNP w Rzeszowie. Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno - wychowawczej i działalności społecznej otrzymał wiele odznaczeń, m.in. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w 1984 r. Zmarł 29.08.2008 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

doc dr hab. med. ur. 16.07.1953 r. w Łańcucie. Syn Leopolda i Krystyny z d. Węgrzyniak. W 1972 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. H. Sienkiewiczai rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim AM im. M. Kopernika w Krakowie gdzie obronił dyplom 21.06.1978 r. Zagraniczne naukowe stypendia specjalizacyjne odbył w następujących ośrodkach: The Childrens Hospital Medical Center w Bostonie w 1982 r., The Childrens Hospital Medical Center w Filadelfii 1990 r., Royal Brompton Heart and Lung Hospital w Londynie, w zakresie echokardiografii przezprzełykowej w 1994 r. Kolejne szkolenia miały miejsce w Nicei: European Heart House Sophia Antipolis – ”Education and training programe in European Heart House – Grown-up Congenital Heart Diseases” 1995 r., oraz w Clinique de Genolier: ”Echocardiography: ”Concepts and Practice” 1996 r. Specjalizację I stopnia z zakresu pediatrii uzyskał w 1982 r., specj. II st. z zakresu pediatrii z wyróżnieniem – w 1984 r., specj. II st. z kardiologii z wyróżnieniem – w 1987 r.; w 2003 r. został specjalistą z kardiologii dziecięcej. Lekarz pediatra, kardiolog dziecięcy, pulmonolog, kierownik Kat. i Klin. Kardiologii Dziecięcej. Od początku pracy zawodowej prowadził ćwiczenia, seminaria i wykłady dla studentów Wydziału Lekarskiego i Stomatologicznego CM UJ oraz studentów ze Szkoły dla Obcokrajowców CM UJ. Od 2003 r. prowadzi zajęcia ze studentami ŚAM: wykłady z pediatrii dla studentów V r. medycyny, dla studentów amerykańskich oraz dla studentów Wydz. Opieki i Oświaty Zdrowotnej /promotor pięciu prac licencjackich na tym wydziale/. Od grudnia 2002 r. jest konsultantem wojewódzkim w dziedzinie kardiologii dziecięcej woj. podkarpackiego. Publikowany dorobek naukowy obejmuje ok. 100 artykułów, ok. 130 streszczeń referatów wygłoszonych na zjazdach, konferencjach krajowych i zagranicznych. Otrzymał zespołową nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za badania dotyczące epidemiologii wad wrodzonych serca u noworodków. Mieszka w Krakowie.

lek. med. ur. 28.12.1951 r . w Łańcucie. Syn Leopolda i Krystyny. Absolwent LO w Łańcucie i Akademii Medycznej w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął od w listopadzie 1976 r. na stanowisku lekarza stażysty w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie. Po ukończeniu stażu podyplomowego został zatrudniony na stanowisku młodszego asystenta w Oddziale Chirurgii. W dniu 7 listopada 1979r uzyskał I stopień specjalizacji w dziedzinie chirurgii, zaś 10 kwietnia 1985r tytuł specjalisty w zakresie chirurgii ogólnej. 23 kwietnia 1985r Dziekanat Wydziału Lekarskiego AM w Krakowie nadał mu stopień doktora nauk medycznych. W maju 1985r został powołany na stanowisko zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgii, zaś od sierpnia 2006r pełni obowiązki ordynatora tego Oddziału. W latach 2000-2010 kierował pracą Oddziału Pomocy Doraźnej. Wysokiej klasy specjalista, szczególnie wyszkolony w zakresie diagnostyki endoskopowej górnego odcinka przewodu pokarmowego oraz chirurgii jelita grubego i dróg żółciowych. Posiada umiejętności administracyjno-organizacyjne, rozważny w podejmowaniu decyzji, sumienny i zdyscyplinowany. Doskonali swoje kwalifikacje i umiejętności. Aktywnie uczestniczy w Pracach Polskiego Towarzystwa Chirurgów oraz Towarzystwa Gastroenterologicznego.

ur. 27.06.1954 r. w Krośnie. Syn Józefa i Alicji z d. Baranowskiej. Artysta – muzyk, muzykolog (także studia na Politechnice w zakresie zarządzania kulturą i oświatą). Organista w łańcuckiej farze. Dyrektor Szkoły Muzycznej w Łańcucie. Koncertuje w kraju i za granicą. Założył i przewodniczy stowarzyszeniu Łańcuckie Towarzystwo Muzyczne. Radny miejski dwóch kadencji (I i II), w III kadencji członek Zarządu Miasta. Nagrody: Ministra Kultury II stopnia, Dyrektora CEA I stopnia; odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, medalem Komisji Edukacji (Gloria Artis), „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 28.10.1924 r. z Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Zofii z d. Kluz. Ukończył siedmioklasową szkołę podstawową w Markowej. Krótko przyuczał się do zawodu szewca, później stolarza. W 1943 r. został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec, gdzie pracował przy uprawie warzyw dla wojska. Po wyzwoleniu przez wojska alianckie w 1945 r. zaciągnął się do II Korpusu Armii Andersa, służył na terenie Francji, Włoch i Anglii. W 1947 r. wrócił do Polski. W rodzinnej wsi wykonywał zawód stolarza. Należał do OSP w Markowej i Rady Parafialnej. Zmarł 10.02.2005 r. w Łańcucie.

ur. 1898 r. w Markowej. Syn Andrzeja. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął dalszą naukę w Gimnazjum w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1917 r., (był pierwszym maturzystą z Markowej z tego Gimnazjum) na ochotnika wstąpił do Legionów Józefa Piłsudskiego. Służył w 5 Pułku Piechoty Legionów w stopniu podporucznika, biorąc udział w walkach z bolszewikami. Zginął 13.08.1920 r. pod Kaznowem niedaleko Lubartowa. Za wybitne zasługi bojowe w czasie tej wojny, został pośmiertnie odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari. Jego nazwisko znalazło się na tablicy pamiątkowej w I LO w Łańcucie wśród absolwentów i uczniów, którzy zginęli podczas I wojny światowej oraz w wojnie z bolszewikami. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Markowej. Na uroczystości pogrzebowe przybył m.in. ppłk Wiktor Jarosz-Kamionka Dowódca Garnizonu Wojskowego w Jarosławiu w latach 1918-1921 wraz z Kompanią Honorową WP.

ur. 16.08.1956 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Stanisławy z. d. Sadleja. Wykształcenie zawodowe - tokarz, spawacz. Sołtys wsi Markowa od 1998 roku, od 2006 r. Radny Gminy. Organizuje prace na drogach gminnych i dojazdowych do pól. Aktywnie działa jako członek Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Pracował przy budowie pomnika rodziny Ulmów, angażuje się w organizację obchodów rocznicy śmierci rodziny Ulmów. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.