prof. ur. 5.07.1904 r. Braddock (USA). Absolwent łańcuckiego gimnazjum (1924 r.). Redaktor naczelny "Lwowskiego skauta" do 1931 r. Do wojny nauczyciel Tarnopolskiego Gimnazjum. Profesor orientalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autor prac z filologii nowoperskiej, redaktor czasopisma naukowego „Folia Orientalia”, współredaktor „Przeglądu Orientalnego”. Autor wielu publikacji i książek. Jest znany między innymi dzięki wydanej w Krakowie w 1952 r. „Historycznej powieści perskiej” i książce o historii Iranu „Od Cyrusa do Mosaddeka” wydanej w Warszawie w 1960 r. Zmarł w 24.01.1979 r. w Krakowie.

mgr inż., ur. 1902 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Agaty z d. Kloc. Absolwent łańcuckiego gimnazjum, matura w 1921 r. Do roku 1953 pracował jako dyr. Techniczny w Zabrzańskim Zjednoczeniu Węglowym. Dnia 26.06.1954 r. został oddelegowany do Tarnobrzegu celem rozpoczęcia organizacji przyszłych kopalń siarki. Zarządzeniem Ministra Górnictwa Nr 288 z dnia 1.07.1954 r. została powołana dyrekcja Kopalni Siarki „Tarnobrzeg” z inż. Machalskim jako dyrektorem naczelnym. Był współautorem pierwszego planu perspektywicznego budowy zagłębia siarkowego w rejonie Tarnobrzega, Piaseczna, Solca i Grzybowa. Ceniony fachowiec, życzliwy dla ludzi i ich spraw, wspominany jest przez najstarszych siarkowców do dziś. Z dniem 1 .01.1955 r. powołany został na stanowisko naczelnego inżyniera CZKS Chem. Był także dyrektorem generalnym Ministerstwa Górnictwa w wydziale zamiejscowym w Katowicach.. Zmarł 26.03.1958 r. i spoczywa w Warszawie.

ur. 23.07.1923 r. w Zmysłówce (pow. leżajski). W okresie okupacji jako junak pracował w niemieckiej organizacji „Todt” zajmującej się naprawa sprzętu wojskowego, głównie środków transportowych. Z ta organizacją w czasie wojny niemiecko – rosyjskiej od czerwca 1941 r. doszedł po Charków i Kursk. Nawiązał kontakt z partyzantką radziecką i zbiegł do niej. Po przeszkoleniu dywersyjnym w Odessie i Kijowie został włączony do 18 – to osobowej międzynarodowej grypy dywersyjno –spadochronowej „Szkwał” jako jedyny Polak. Posuwając się za frontem 31 marca 1945 r. z lotniska pod Mielcem dwoma samolotami wystartowali w kierunku na Czechy. Opuścili samoloty około 60 km na południowy zachód od Pragi. Nawiązali łączność z partyzantka czeską. Prowadzili działalność wywiadowczą i dywersyjna na linie kolejowe, wysadzili kilka pociągów wojskowych i mostów. Był ranny lecz pozostał w oddziale. Współpracowali z podobnymi grupami radzieckimi jak „Takiel”, „Grom” i innymi. Mach w ramach grupy współpracował z miejscowymi Polakami i Czechami, głownie kolejarzami, od których dowiadywał się o rodzajach transportów , czasie ich przejazdów. Zaopatrywał również miejscowych w miny magnetyczne, które eksplodowały na trasie nie narażając miejscowej ludności na represje. W okresie powstania w Pradze był kierowcą dowódcy grupy mjr Grigoriewa. Po wkroczeniu do Pragi Armii Radzieckiej członko-wie grupy zostali przewiezieni do Kijowa celem spisania relacji i złożenia zobowiązania do zachowania tajemnicy o działalności grupy do czasu odwołania przez władze rosyjskie. W 1976 r. po odszukaniu adresu Macha przez PCK odwiedzili go zastępca dowódcy grupy mjr Mazurik i miner Wasiuk oraz zawiadomili o zdjęciu tajemnicy o ich działalności. Przywieźli wówczas również szereg materiałów prasowych z jego nazwiskiem. Stanisław Mach posiada odznakę Spadochroniarza Czechosłowackiej Armii Ludowej nadaną mu przez Ministra Obrony Narodowej i szereg odznaczeń radzieckich, a z polskich Krzyż Kawalerski OOP. Od jesieni 1945 r. podjął prace w różnych przedsiębiorstwach jako kierowca. Do Rakszawy przybył w 1957 r. Ostatnim jego miejscem pracy był Zespół Szkół Włókienniczych w Rak-szawie, skąd odszedł na zasłużoną emeryturę.

ur. 22.12.1908 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Kozdroń. Po ukończeniu szkoły powszechnej terminował u stolarza. Aktywny działacz koła Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Po wybuchu II wojny światowej włączył się w działania najpierw w Związek Walki Zbrojnej, a następnie walczył w szeregach Batalionów Chłopskich. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, wniósł duży wkład pracy w budowę Domu Sportowego i Remizy Strażackiej i basenu przeciwpożarowego. W latach osiemdziesiątych główny inicjator powstania parafii rzymsko-katolickiej w Woli Dalszej. Zmarł w Łańcucie 12.03.1995 r. i spoczywa na wolańskim cmentarzu.

ur. 1.01.1822 r. w Łańcucie. Kompozytor i pianista, uczeń J. Ruckgabera we Lwowie, autor miniatur fort. i pieśni. Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego. Członek austriackiego Trybunału Państwowego we Wiedniu. Zmarł 6.09.1886 r. w Aussee (Styria) w Austrii.

Magoń Jan ur. 20.01.1962 r. w Łańcucie. Mieszka w Wysokiej. Syn Stanisława i Marii z d. Kochman. W 1982 r. ukończył Zespół Szkół Elektryczno-Mechanicznych w Rzeszowie. W l. 1982-1987 studiował fizykę na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Ukończył także studia podyplomowe z informatyki i zarządzania oświatą. W l. 1987-1990 pracował w Szkole Podstawowej w Soninie. Od 1990 r. pracuje jako nauczyciel fizyki w I LO w Łań-cucie. W l. 1999-2010 był radnym Powiatu Łańcuckiego trzech kadencji. Od 27 lat jest człon-kiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Zrekonstruował zabytkową motopompę, zabiegał o pozy-skanie środków finansowych na zakup samochodu strażackiego. Przygotował społeczny wniosek dotyczący telefonizacji wsi Wysoka Łańcucka. Jest autorem publikacji w „Głosie Gminy Łańcut” poświęconych promocji wsi Wysoka. W 2004 r. został odznaczony „Brązo-wym Krzyżem Zasługi”.

mgr, ur. 01.11.1956 r. w Łańcucie, zamieszkały w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Joanny. Po ukończeniu SP w Kraczkowej, kontynuuje naukę w latach 1972 – 1976 Liceum Ekonomiczym w Łańcucie, następnie w latach 1977 – 1982 na Uniwersytecie Śląskim Filia w Cieszynie i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie – magister wychowania muzycznego. Od 1982 r. nauczyciel Szkoły Podstawowej w Woli Dalszej i Białobrzegach, a w latach 1996 – 2000 Dyrektor Szkoły Podstawowej im. KEN w Woli Dalszej. W latach 1998 –2001 nauczyciel, metodyk wychowania muzycznego i historii muzyki w Studium Nauczycielskim w Łańcucie. Od 2000r. do 2005 r. dyrektor Centrum Kultury Gminy Łańcut, a obecnie ds. artystycznych CKG Łańcut. Założyciel i instruktor Kapeli Ludowej „CIERTŁO” w Kraczkowej - GOK Albigowa w latach 1992-1998. Posiada specjalność instruktorską kat. Iz muzyki. Kapelmistrz Orkiestry Łańcuckiej Fabryki Śrub w latach 1995 – 1998. Założyciel i instruktor Młodzieżowego Zespołu Jazzu Tradycyjnego - MDK w Łańcucie w latach 1995 – 2001. Od 2004 roku prowadzi czterogłosowy chór mieszany i orkiestrę smyczkowa w OK w Kraczkowej. Od 2006 r. kapelmistrz Orkiestry Dętej OSP w Husowie. W latach 2000 – 2007 prowadził zajęcia gry na instrumentach dętych blaszanych w ramach funkcjonujących szkółek orkiestrowych oraz zajęć z zakresu teorii muzyki dla młodzieży przygotowującej się do egzaminów wstępnych do Gimnazjum i Średniej Szkoły Muzycznej. Od 1997 r. vice Prezes Stowarzyszenia Muzycznego „Big Family Band”. Wiele nagród i wyróżnień indywidualnych i grupowych.

ur. w 1846 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Był to bowiem człowiek bardzo mocno zaangażowany w podniesienie XIX - wiecznej wsi z upadku intelektualnego i materialnego. Jako osoba światła i dynamiczna potrafił zebrać wokół siebie grono społeczników gotowych do pracy nad krzewieniem oświaty, propagowaniem dobrych obyczajów, realizacją zaplanowanych inwestycji, nauką samodzielności, podnoszeniem świadomości chłopów. Brał czynny udział w założeniu szkoły, chóru kościelnego, czytelni i wypożyczalni książek, Teatru Włościańskiego, Kasy Raiffeisena, Spółdzielni Mleczarskiej, Ochotniczej Straży Pożarnej. Przyczynił sie także do budowy nowego kościoła, plebanii i Domu Ludowego. Zmysł organizatorski łączył z talentem pisarskim, swoje artykuły publikował w prasie lokalnej i krajowej. Przemyslenia i doświadczenia zebrał w pamiętniku "Żywot chłopa działacza". W 1929 r. handzlowski społecznik został odznaczony przez prezydenta Ignacego Mościckiego Srebrnym Krzyżem Zasługi, w następnym roku otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi. Zmarł w 1934 r. i spoczywa na handzlowskim cmentarzu.

bryg. poż. inż. ur. 9.12.1946 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Stefanii z d. Trojnar. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białobrzegach, kontynuował naukę najpierw w Szkole Rzemiosł Budowlanych, a następnie w Technikum Budowlanym w Rzeszowie. W kwietniu 1977 r. ukończył wyższe studia zawodowe w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie i uzyskał tytuł inżyniera pożarnictwa w zakresie profilaktyki. Praca zawodowa: od praktykanta, poprzez zastępcę komendanta, po komendanta p.o w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnych w Rzeszowie. Dosłużył się stopnia podpułkownika pożarnictwa, a odchodząc do cywila w lipcu 1992 r. nadano mu stopień brygadiera. Za wzorowe wypełniane obowiązków otrzymał wiele odznaczeń resortowych i państwowych ze Srebrnym Krzyżem Zasługi włącznie. Mieszka w Rzeszowie.

z d. Niemczak ur. 25.07.1934 r. w Markowej (pow. łańcucki). Córka Franciszka i Marii Bar. W latach 1952-1958 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Kra-kowie, w pracowniach: prof. A. Marczyńskiego - malarstwo, prof. F. Walczowskiego - tkanina unikatowa. Dyplom ukończenia studiów otrzymała na Wydziale Tkaniny Artystycznej w 1958 r. Od 1959 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, związana z rzeszowskim środowiskiem plastycznym. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą. Uczestniczyła w plenerach oraz w działaniach artystycznych środowiska. Twórczość: w zakresie malarstwa, tkaniny artystycznej, prace związane z archi-tekturą w obiektach sakralnych: malarstwo ścienne, polichromia, witraże, mozaiki, ściany ceramiczne. Członek Towarzystwa Miłośników Markowej. Opracowała projekty graficzne wydawnictw Towarzystwa, medal 600-lecia Markowej oraz wystawy w ramach obchodów rocznicowych. Otrzymała nagrodę Prezydenta Miasta Rzeszowa za całokształt twórczości. Prace jej znajdują się w muzeach i zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą.

z d. Szczyrba.25,03.1964 r. Córka Stanisława i Marii z d. Mach. Wykształcenie wyższe pedagogiczne; nauczycielka dyplomowana w Zespole Szkół w Żołyni; uczy języka polskiego. Współautorka wielu publikacji książkowych dokumentujących historię szkoły i osiągnięcia uczniów. Członkini Komitetu III Zjazdu Żołyniaków w 2008 r. oraz autorka dokumentacji dotyczącej tego wydarzenia. Otrzymała Nagrodę Dyrektora Szkoły i Nagrodę Wójta Gminy Żołynia. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

ks. ur. 13.09.1902 r. w Mościskach (pow. przemyski). Uczęszczał do Gimnazjum w Przemyślu, a następnie rozpoczął naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w tym mieście. 01. 06. 1925 roku został wyświęcony na kapłana i podjął pracę w Gorlicach. W 1930 przybył do Żołyni, gdzie pełnił posługę kapłańską przez 45 lat, najpierw jako pomocnik ks. Niedziałka, potem ks. Soleckiego. Ks. Klemens dał się poznać jako wspaniały wychowawca dzieci i młodzieży. Był niezwykle gorliwy w modlitwie, skromny, nigdy nie przeszedł obojętnie obok potrzebującego, przez co parafianie nazywali go „świętym księdzem”, nadali mu również przydomek „niewolnik konfesjonału”. Swoim życiem pokazał, że świętość jest osiągalna dla zwykłego śmiertelnika. Zmarł 9.05.1975 r. w szpitalu w Rzeszowie. Spoczął na żołyńskim cmentarzu w grobowcu dla księży.

ur. 05.03.1938 r. w Wólce Poleśnej (pow. rzeszowski). Syn Franciszka i Wiktorii z d. Prucnal. Wykształcenie zawodowe techniczne; obecnie emeryt, wcześniej rolnik i hodowca. Aktywny działacz , radny II kadencję; przewodniczący Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej, Zaopatrzenia Ludności i Ochrony Środowiska Rady Gminy w Czarnej. Sołtys Pogwizdowa od 25 lat. Inicjator działań inwestycyjnych sołectwa. Dawny działacz LKS; przewodniczący Rady Sołeckiej Pogwizdowa. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Pogwizdowie.

prof.dr hab. ur. 29.06.1926 r. w Czersku k/Chojnic. Lata dziecięce i okres młodości spędził w Sokalu nad Bugiem. Tam też uczęszczał do szkoły powszechnej i przebywał w czasie wojny. Po jej zakończeniu przeniósł się z rodziną do Łańcuta, gdzie w 1947 r. w Gimnazjum złożył egzamin dojrzałości. Działał w ZHP – był komendantem hufca w stopniu podharcmistrza. Studia historyczne rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim. W roku akademickim 1950/51 został zatrudniony jako asystent – stażysta. Po uzyskaniu absolutorium kontynuował studia w Warszawie, gdzie na Uniwersytecie Warszawskim w 1952 r. uzyskał magisterium, a następnie podjął studia doktoranckie zakończone pomyślnym ukończeniem rozprawy i jej obroną. Obie prace dotyczyły problemów Królestwa Polskiego i powstania listopadowego. W 1954 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie Marii Cürie – Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1955-56 podjął inicjatywy badawcze dotyczące historii XX wieku. W tej dziedzinie ukazało się wiele cennych w historiografii publikacji. Był przewodniczącym i członkiem Rady Naukowej Towarzystwa Opieki n/Majdankiem. Wiele lat współredagował „Zeszyty Majdanka” i zamieszczał tam artykuły. Efektem jego wieloletniej współpracy z Klubem b. Więźniów Zamku Lubelskiego i katowni gestapo „Pod Zegarem” było opracowanie zbiorowej monografii tego więzienia, której był redaktorem. Prowadził współpracę UMCS z uniwersytetem we Lwowie, Łucku, Debreczynie i Ołomuńcu. Wykształcił wielu doktorów nauk humanistycznych, wypromował setki magistrów. Wielokrotnie recenzował rozprawy doktorskie i habilitacyjne przygotowane w Instytucie Historii PAN oraz na uniwersytetach. Dzięki wybitnym osiągnięciom naukowym i dydaktycznym uzyskał tytuły: profesora nadzwyczajnego w 1981 r. oraz zwyczajnego w 1992 r. Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji na macierzystej uczelni. Od 1975 r. był kierownikiem Zakładu Historii Najnowszej UMCS, przez dwie kadencje był dyrektorem Instytutu Historii w latach 1978-1984. Był prorektorem UMCS w latach 1987-1990 i dziekanem Wydziału Humanistycznego w latach 1990-1993. Poza pracą naukową i dydaktyczną na uczelni zaangażowany w działalność wielu instytucji oraz towarzystw. Od 1974 r. jest członkiem Komisji Historii I i II Wojny Światowej w Komitecie Nauk Historycznych PAN, jest ekspertem Rady Głównej Obywatelskiego Komitetu Ochrony Miejsc Pamięci Narodowej. Był przewodniczącym Państwowej Rady Archiwalnej w Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych w Warszawie /2 kadencje/. Od wielu lat jest członkiem GK BZH w Polsce oraz przewodniczącym Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Przeciw Narodowi Polskiemu – Instytutu Pamięci Narodowej w Lublinie. Od 1962 r. jest członkiem Rady Naukowej Zakładu Historii Ruchu Ludowego. Był też członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. Przez wiele lat uczestniczył w kolegiach redakcyjnych czasopism naukowych m.in. „Dzieje Najnowsze”, „Wojskowy Przegląd Historyczny”. Z Polskim Towarzystwem Historycznym związany od czasu studiów, pełnił dwukrotnie funkcję wiceprezesa ZG, prezesa Zarządu Oddziału PTH w Lublinie, był też członkiem Rady Naukowej Stacji PTH w Przemyślu. Prowadzi w dalszym ciągu ożywioną działalność naukową i dydaktyczną.

ur. 31.05.1891 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Walentego. Ukończył seminarium nauczycielskie w Rzeszowie. W okresie I wojny światowej żołnierz armii austriackiej, dostał się do niewoli rosyjskiej, osadzony w Kustanaju (Kazachstan), w 1921 r. powrócił do Polski. W okresie międzywojennym nauczyciel szkół powszechnych w Bihalach (pow. lubaczowski) i Lubaczowie, prezes ogniska ZNP w Lubaczowie. W okresie okupacji niemieckiej nauczyciel szkoły powszechnej, od lutego 1943 r. członek Tymczasowej Komisji Oświaty i Kultury. Po wojnie kierownik szkoły powszechnej nr 1 w Lubaczowie. Zmarł 3.05. 1974 r. w Lubaczowie.

ur. 20.10.1852 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1874 r. W latach 1903-14 i w latach 1918-25 członek Rady Miejskiej i Zarządu Miejskiego w Rzeszowie. Członek Zarządu Komisarycznego, tzw. Rady Przybocznej burmistrza Rzeszowa w latach 1914–18. W 1877 r. powołał do życia Ochotniczą Straż Pożarną w Rzeszowie. Zmarł 23.06.1923 r. i spoczywa na starym cmentarzu w Rzeszowie.

s. Augustyna, służebniczka starowiejska. ur. 7.01.1932 r. w Korniakowie Płn. (pow. łańcucki). Córka Michała i Władysławy z d. Dubiel. Ukończyła w Warszawie Liceum Techniki Teatralnej, ze specjalnością malarstwa dekoracyjnego oraz dwa lata studiów na Uniwersytecie Warszawskim, kierunek historia sztuki, które przerwała ze względu na pragnienie poświęcenia się Panu Bogu w życiu zakonnym. Do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej wstąpiła 13.10.1956 r. w Starej Wsi. W Zgromadzeniu ukończyła w Krakowie Wyższy Instytut Katechetyczny, kurs administracyjno - prawny i roczny kurs fotograficzny. Przełożeni planowali, by mogła odbyć studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, jednak droga dla osoby zakonnej na świecką uczelnię była w czasach komunistycznych praktycznie zamknięta. Ostatecznie, prywatnie przez pewien czas korzystała z lekcji u artysty malarza Alfreda Żmudy (1897-1966). Jest autorką projektów oraz wykonania pomników i wnętrza licznych kaplic zakonnych i kościołów (ołtarz, droga krzyżowa, witraże, malowidła ścienne, płaskorzeźby i inne elementy dekoracyjne), przygotowała wiele wystaw, plansz, plakatów i dekoracji okolicznościowych. Znaczniejsze dzieła, to pomnik Jana Pawła II w Krośnie, pomniki bł. Edmunda Bojanowskiego - w Starej Wsi, Brzozowie, Katowicach-Panewnikach, Kałkowie-Godowie, Cherry Hill (USA); figura bł. s. Celestyny Faron na frontowej ścianie kolegiaty w Brzozowie; wystrój świątyni przy domu generalnym w Starej Wsi (malowidła w kopule, ołtarz główny, elementy dekoracyjne itd.). Wykonała także ilustracje do wielokrotnie wznawianego od 1968 roku katechizmu dla dzieci "Bóg z nami".

ur. 25.05.1926 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Tadeusza i Apolonii z d. Grad. Od ponad 60 lat jest czynnym członkiem trzech orkiestr dętych: Strażackiej w Białobrzegach, Włókniarzy w Rakszawie, Łańcuckiej Fabryki Śrub. Koncertował z tymi zespołami w wielu miastach i miejscowościach na terenie całego kraju. Od kilku lat jest także członkiem Orkiestry Dętej uświetniającej Wielki Odpust w Kalwarii Pacławskiej. Pracował w amatorskim zespole teatralnym w Białobrzegach, z którym wystawił ok. 50 przedstawień. Otrzymał indywidualna nagrodę aktorską za rolę młynarza w sztuce Zofii Kossak-Szczuckiej Gość oczekiwany, cały zespół teatral-ny zdobył „Grand Prix” podczas Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Prorodzinnych „SANCTA FAMILIA ‘95” w Krakowie. Występował również wraz z młodzieżą w Te-atrze Szkolnym Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej. Jest autorem kilkuna-stu okolicznościowych wierszy i obszernych obrazów z życia. W dowód uznania na wniosek Rady Gminy w Białobrzegach w 2001 r. Minister Kultury przyznał mu odzna-kę „Zasłużony działacz kultury”. Wieloletni członek Ochotniczej Straży Pożarnej i Rady Sołeckiej w Białobrzegach. W 2004 r. otrzymał „Złoty Krzyż Zasługi.”

ur. 28.11.1927 r. w Kosinie (pow. łańcucki) Syn Wojciecha i Salomei z d. Dąbek. Wykształcenie podstawowe. Prowadził gospodarstwo rolne w Kosinie. Poseł na Sejm VIII Kadencji (l. 1980-1985) i IX Kadencji (l. 1985-1989). Kandydował z ramienia Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Zasiadał w Komisji Przemysłu Lekkiego, Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o Radach Narodowych i Samorządzie Terytorialnym oraz w Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa. W IX Kadencji zasiadał w Komisji Górnictwa i Energetyki, Komisji Współpracy Gospodarczej z Zagranicą, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy o konsultacjach społecznych i referendum oraz w Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy Prawo o stowarzyszeniach oraz projektów ustaw dotyczących związków zawodowych. Zmarł 2.12.2010 r. i spoczywa w Kosinie.

ur. 26.05.1923 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Tadeusza i Apolonii z d. Grad. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował klasę siódmą w Łańcucie, a następnie ukończył II klasy łańcuckiego gimnazjum. Cały 1943 r. służył w obozie junackim w tzw. Baudienście w Rudzie Łańcuckiej. Po przejściu działań wojennych, kontynuował naukę we wspomnianym gimnazjum gdzie w 1945 r. zdał maturę. W wieku 22 lat został przyjęty na Uniwersytet Warszawski na studia prawnicze. Po roku przeniósł się na socjologię, którą ukończył pracą magisterską nt. „Przemiany w strukturze wsi po wojnie” (na przykładzie wsi Białobrzegi). Już podczas lat szkoły średniej, a w szczególności na studiach działał w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Pierwszą pensję otrzymał w redakcji miesięcznika studenckiego „Młoda Myśl Ludowa”, a następnie był sekretarzem redakcji „Wici”. Otarł się też na krótko o redakcję „Nowej Wsi”. Jednak pochodzenie (brat - księdzem, trzej kuzyni w Ameryce, przynależność do AK, członek władz PSL-owskich) zamknęło możliwości zatrudnienia. Będąc bezrobotnym podjął studia rolnicze na SGGW i zdobył kwalifikacje inżyniera rolnika. Po kilku latach udało mu się znaleźć zatrudnienie w Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. Następnie przeszedł do pracy w „Chłopskiej Drodze” i tygodniku „Zarzewie”. Po dwudziestu latach tułaczki po różnych redakcjach, objął stanowisko redaktora naczelnego tygodnika „Plon”, który z czasem stał się organem prasowym kółek rolniczych. W „Plonie" przepracował 20 lat i w 1988 r. przeszedł na emeryturę. Obok prac redakcyjnych pisał wiele artykułów na tematy związane ze wsią i rolnictwem. Był współorganizatorem ruchu korespondentów. Za swą prace otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: w 2003 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł

ur. 07.10.1944 r. w Korniakowie (pow. łańcucki). Córka Bronisława i Heleny. Absolwentka Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Wydz. Prawa i Administracji (1973). W l. 1962-1964 zatrudniona w Prezydium Dzielnicowej Rady Narodo-wej Kraków-Grzegórzki, w l. 1965-1973 w Narodowym Banku Polskim II Oddział w Rze-szowie. W l. 1973-1975 w Powiatowym Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych w Rzeszowie, a od stycznia 1975 r. w Okręgowej Komisji Arbitrażowej w Rzeszowie. W l. 1975-1977 w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych. W l. 1977-1982 pracowała w Miej-skim Zarządzie Budynków Mieszkalnych. W 1982-1991 w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych. Od września 1980 r. w „Solidarności”, członek Komitetu Założycielskie-go, nast. KZ w MZBM, i etatowy radca prawny w MKR. Po ogłoszeniu stanu wojennego zwolniona z funkcji radcy prawnego w PKS Oddział Osobowy Rzeszów, gdzie pracowała na pół etatu. 1982-1989 współpracowała z RKW w Rzeszowie, wspomagała organizacyjnie pierwsze drukarnie i kolportaż w regionie, łączniczka i kurier, współpracowniczka Komitetu Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym, Pozbawionym Pracy oraz ich Rodzinom (późn. Diecezjalny Zespół Charytatywno-Społeczny przy Klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie). Od 1988 r. członek Komitetu Obchodów Rocznicy 11 listopada w Rzeszowie. Sygnatariusz Deklaracji Komitetu Obywatelskiego przy RKW w Rzeszowie. W l. 1997-2001 sędzia Trybunału Stanu. W l. 1991-1999 radca prawny ZR „S” w Rzeszowie. W l. 1999-2001 członek Zarządu Podkarpackiej Regionalnej Kasy Chorych. Od 2001 r. na emeryturze. Uho-norowana statuetką Pomnika Poległych Stoczniowców (Krzyży Gdańskich) (2010). Mieszka w Rzeszowie.

prof. dr hab. inż., ur. 1.03.1947 r. w Zielonej Górze. Syn Tadeusza i Miłosławy z d. Gruińskiej. W 1966 r. ukończył Technikum Mechaniczno – Elektryczne w Rzeszowie. Wydział Mechaniczny Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie ukończył w 1970 r. i rozpoczął pracę jako asystent w Zakładzie Konstrukcji Maszyn, kierowanym przez doc. Romana Niedzielskiego. Stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie „Budowa i eksploatacja maszyn” uzyskał w 1978 r. na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. Na tym samym Wydziale PP uzyskał, w 1992 r. stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych, a w 1999 r. tytuł naukowy profesora. Jest kierownikiem Katedry Konstrukcji Maszyn na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej. Pracując w Politechnice Rzeszowskiej, przeszedł wszystkie szczeble zawodowe. Rozpoczynał jako asystent, by w 1975 r. zostać starszym asystentem, w 1978 r. adiunktem, a w 1993 r. profesorem Politechniki Rzeszowskiej. W latach 1999-2005 był Rektorem Politechniki Rzeszowskiej. Jest pierwszym absolwentem Politechniki Rzeszowskiej, który uzyskał tytuł naukowy profesora. Jest autorem lub współautorem 2 monografii, 2 skryptów, 45 artykułów w periodykach o zasięgu międzynarodowym i krajowym, ponad 50 referatów wygłoszonych na konferencjach krajowych i międzynarodowych, 6 patentów. Wypromował 4 doktorów, 2 dalsze doktoraty są w realizacji. Specjalizuje się w zakresie konstrukcji maszyn, w szczególności przekładni zębatych. W 2005 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

mgr ur. 14.09.1906 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Anieli. Po ukończeniu szkoły ludowej, uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie w którym w 1926 r. złożył egzamin maturalny. Studia matematyczne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu im. J. Kazimierza we Lwowie ukończył w 1933 r. uzyskując dyplom magistra filozofii. Przez krótki okres czasu był asystentem w katedrze fizyki Uniwersytetu we Lwowie, następnie pracował w gimnazjum w Rybniku (1934-1938). Od października 1938 r. został przeniesiony do gimnazjum w Jabłonkowie. Po wybuchu II wojny światowej Jan Marszał ps. „Brożek” powrócił w rodzinne strony, zaangażował się w organizowanie i prowadzenie tajnego nauczania. Najpierw w poczynaniach Związku Tajnego Nauczania, organizacji o charakterze oświatowym, utworzonej przez Związek Walki Zbrojnej. Po powstaniu Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Łańcucie wszedł do jej kierownictwa jako referent szkolnictwa średniego. Pracę w PKOiK traktował z godnym podkreślenia poświęceniem. Dzięki niemu i wielu innym nauczycielom tajnego nauczania około tysiąca młodych ludzi powiatu łańcuckiego zdobyło w tajnym nauczaniu wykształcenie i przygotowanie do pracy i nauki w wyzwolonym kraju. Bezpośrednio po wyzwoleniu zgłosił się do pracy w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W Latach 1963-1968 pełnił funkcję dyrektora tej szkoły. Swoją głęboką wiedzę i umiejętności pedagogiczne oddał bez reszty młodzieży, nauczał matematyki do chwili śmierci. Zmarł nagle 13.11.1980 r. na stanowisku pracy. Spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

prof. dr, ur. 23.03.1930 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Salomei z d. Paluch. W latach 1944-1945 uczęszczał na tajne komplety; w 1945 r. zaliczył I klasę i został przyjęty do Gimnazjum im. H. Sienkiewicz w Łańcucie. Maturę zdał w 1949 r. i po egzaminie wstępnym został przyjęty na Studia Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W 1952 r. ukończył studia inżynierskie i kontynuował studia magisterskie również na Politechnice Śląskiej o specjalności Gospodarka Cieplna w Siłowniach. Będąc na trzecim roku studiów został asystentem w katedrze Matematyki tejże uczelni. Jako pracownik naukowy Politechniki obronił doktorat w Instytucie Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Wykładał na macierzystej uczelni jako adiunkt w katedrze Matematyki i Fizyki na Wydziale Chemicznym, Górniczym i Budowlanym. Był recenzentem i prowadzącym wielu prac magisterskich. W wolnych chwilach studenckich uprawiał gimnastykę. W 1954 r. był studenckim wicemistrzem Polski w gimnastyce na przyrządach. Zginął w wypadku drogowym 22.11.1975 r. i spoczywa na cmentarzu w Gliwicach.

Marszał Kazimierz ur. 25.11.1932 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Salomei z d. Paluch. W latach 1945-1951 uczęszczał do Gimnazjum w Łańcucie. Po maturze ubiegał się o przyjęcie na Studia na Politechnice Śląskiej, ale bez sukcesu. Podjął pracę w Rakszawskich Zakładach Włókienniczych w Rakszawie. Kontynuował także grę w piłkę nożna w miejscowym KS „Włókniarz”. W 1952 r. dostał się na Wydział Mechaniki Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Na drugim roku studiów przeniósł się na Politechnikę Warszawską na nowopowstały kierunek Mechaniki Precyzyjnej o specjalności Budowa drobnych mechanizmów i przyrządów pokładowych. W 1956 r. ukończył studia i został wcielony do wojska z nakazem pracy w Łódzkiej Fabryce Zegarów. W listopadzie 1956 r. udało mu się zostawić mundur i powrócił do Rakszawskich Zakładów Włókienniczych; pracował tam jako główny mechanik. W 1960 r. przeniósł się do Mostostalu w Warszawie. Wraz z firmą budował konstrukcje stalowe m.in.: w Rudniku, w Siarkopolu w Tarnobrzegu. W latach 1964-1972 pracował jako główny mechanik w Łańcuckiej Fabryce Wódek w Łańcucie. W 1972 r. powrócił do warszawskiego Mostostalu i wyjeżdżał na budowy eksportowe do Węgier i Egiptu. W 1984 r. przeszedł na emeryturę i powrócił do rodziny w Łańcucie.

kmdr dypl., ur.29.09.1929 r. w Korniaktowie Płn. (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Salomei z d. Kołcz. Do 1948 r. zamieszkiwał w Korniaktowie gdzie ukończył 4 klasy szkoły podstawowej. W l. 1946-48 uczęszczał do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W sierpniu w 1948 r. zgłosił się na ochotnika do wojska i został przyjęty na 2 letni kurs do Oficerskiej Szkoły Artylerii /OSA/ w Toruniu, gdzie w 1950 r. został promowany na podporucz-nika artylerii. W l. 1950-51 służył w Artylerii Nadbrzeżnej Marynarki Wojennej w Gdyni–Redłowie gdzie szkolił poborowych w Szkole Podoficerów Artylerii Nadbrzeżnej. W l. 1951-56 służył w 17 Baterii Artylerii Stałej /BAS/ w Międzyzdrojach, gdzie pełnił m.in. funkcję dowódcy plutonu dowodzenia. W międzyczasie w l. 1952-53 odbywał kurs doskonalenia oficerów w Rydze / b. ZSRR/. Po jego ukończeniu i powrocie do Międzyzdrojów został dowódcą w/w 17 BAS. Tam też awansował do stopnia kapitana. W 1957 r. pracował w Sztabie Bazy Marynarki Wojennej w Świnoujściu, skąd trafił do 34 Baterii Artylerii Stałej w Rozewiu, gdzie pełnił funkcję jej dowódcy do końca 1960 r. Następnie do jesieni 1961 r. służył jako zastępca komendanta Szkoły Podoficerów Artylerii Nadbrzeżnej w Darłowie. Z kolei w l. 1961-1966 pełnił funkcję dowódcy 9 Baterii Artylerii Stałej w Ustce. W 1966 r. po zdaniu egzaminów został przyjęty na 3 letnie studia w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie, po obronie pracy dyplomowej ukończył ją w 1969 r. Po powrocie ze studiów został przydzielony do Sztabu Marynarki Wojennej w Gdyni do oddziału rozpoznawczego. Jesienią 1978 r. objął obowiązki oficera dyżurnego operacyjnego Sztabu Dowództwa Marynarki Wojennej w Gdyni, które to pełnił do lutego 1985 r. kiedy to odszedł do cywila w stopniu komandora dyplomowanego. W czasie zawodowej służby wojskowej odbywał również praktyki i szkolenia na morzu biorąc udział w rej-sach: w 1959 r. na ORP „Gryf” na Morze Północne, w 1971 roku na jachcie „Centaur” w rejon cieśnin duńskich i na przełomie 1975/1976 r. na MS „Franciszek Zubrzycki” do Ameryki Północnej. Za swoje zasługi był wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP; Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi; Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”; Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Będąc na emeryturze w l. 1986-88 pracował w obronie cywilnej w PTTK Sopot a w 1989 roku w Inspektoracie Obrony Cywilnej UM w Sopocie. Działał również społecznie m.in. jako radny Rady Gminy Mieroszyno /od 1957 r. – jedna kadencja/, 1978-1998 jako prezes Wojskowego Ogrodu Działkowego im. Wyzwolicieli Wybrzeża w Gdyni będąc jednocześnie delegatem do Wojewódzkiego Zarządu Pracowniczych Ogrodów Działkowych w Gdańsku. Aktualnie mieszka w Gdyni.

ur. 6.08.1940 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Salomei z d. Paluch. Od 1954 r. był uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie. W latach 1958-1963 studiował na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym (specjalność Maszyny i Urządzenia Energetyczne) Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Już jako mgr inż. podjął pracę w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach, a następnie pracował w elektrowni w Stalowej Woli. Od 1969 r. pracował w Energopomiarze i Energotechnice-Energorozruch w Gliwicach prowadził kompleksowe uruchomiania bloków energetycznych w elektrowniach w kraju i za granicą. Elektrownie krajowe to: Turów 2x210 MW, Ostrołęka 3x220 MW, Rybnik 2x210 MW, Połaniec 6x210 MW. Na eksporcie wraz z firmą Elektrim z Warszawy w Bokarko (1984), Kutch (1995), Karadi (2003) w Indiach i Elektrownia Kemerkoy w Turcji (1997 r.). Na co dzień mieszka w Kleszczewie k/ Gliwic.

ur. 08.04.1959 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Władysławy z d. Stafiej. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej Nr 2 Korniaktowie Płn., kontynuował naukę w I LO im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1978-1983 studiował ekonomię w Zamiejscowym Wydziale Ekonomii w Rzeszowie Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Po studiach pracował jako nauczyciel, a następnie pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 1 w Budach Łańcuckich. W l. 1990-1994 był radnym i Przewodniczącym Rady Gminy Białobrzegi. W l. 1999-2002 był wiceprzewodniczącym Rady Powiatu Łańcuckiego i przewodniczącym Komisji Finansów. Od 1998 r. pełni funkcję Wójta Gminy Białobrzegi. Dał się poznać jako dobry gospodarz. Do najważniejszych sukcesów Gminy można zaliczyć budowę: kanalizacji sanitarnej, gimnazjum, hal sportowych, poprawę bazy oświatowej, sportowej i kulturalnej oraz modernizację dróg lokalnych. Odznaczony medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Korniaktowie Płn.

ur. 5.12.1784 r. w Łańcucie. Prawnik; 1803-08 studiował filozofię i prawo na UJ, następnie pracował w Sądownictwie Krak.; 1816-18 Sekretarz Komisji Organizacyjnej; od 1825 wykładał prawo kryminalne i postępowanie cywilne; 1835-37 dziekan Wydziału Prawa; 1837-39 rektor UJ; reprezentował uniwersytet na Sejmie Rzeczypospolitej Krak.; 1843 członek Komisji Obrachunkowej; od 1817 członek TNK (1838-39 prezes); od 1818 – Towarzystwo Przyjaciół Muzyki oraz Król. Towarzystwo Badaczy Starożytności z siedzibą w Kopenhadze; od 1816 członek Towarzystwa Dobroczynności; od 1818 Arcybractwa Miłosierdzia i Banku Pobożnego; od 1821 Komitetu Budowy Kopca T. Kościuszki; autor pracy Lex divortia admittens...(1817), postulujący oparcie instytucji małżeństwa na prawie natury.” Zmarł 29.12.1844 r. w Krakowie.

ks ur. 8.02.1861 r. w Głogowie Małopolskim (pow. rzeszowski). W 1879 r. ukończył w Gimnazjum w Rzeszowie. Następnie, w latach 1879-1883 studiował teologię oraz zdobywał przygotowanie pastoralne w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Uwieńczeniem formacji seminaryjnej był sakrament kapłaństwa, który otrzymał 22.07.1883 r. w katedrze przemyskiej. Po święceniach pracował najpierw jako wikariusz w Przeworsku (1883-1885), a następnie piastował analogiczną funkcję w Samborze (1885-1889). W roku 1887 przez kilka miesięcy administrował parafią samborską. Przez dwa następne lata pełnił obowiązki wikariusza w Leżajsku (1889-1891), skąd przybył do Rzeszowa, by po śmierci ks. J. Gruszki, przez osiem miesięcy, od 1.10.1891 do 30.06.1892 r., zarządzać parafią farną. Później zaledwie miesiąc zarządzał parafią w Iwoniczu (1892). We wrześniu 1892 r. przybył do Łańcuta, gdzie najpierw pracował jako wikariusz (1892-1893), a następnie jako okręgowy inspektor szkół (1893-1910). Sprawując tę ostatnią funkcję zasłużył się szczególnie w dziele rozwoju sieci szkół oraz budowy nowych obiektów szkolnych. Mimo ogromu zajęć zadbał także o własną edukację. Zdał egzaminy: proboszczowski(1890), katechetyczny (1892), a także egzaminu nauczycielski z języka ruskiego (1907). W 1910 r. przeniesiony został do Krosna na stanowisko katechety Seminarium Nauczycielskiego, które zajmował do 1914 r. Przez następne dwa lata był także kierownikiem tegoż zakładu. Z początkiem 1916 r. przybył ponownie do Łańcuta, gdzie podjął obowiązki proboszcza. Zatroszczył się wówczas o założenie w Łańcucie prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, którego prowadzenie powierzył siostrom Boromeuszkom. Osobiście sprawował obowiązki dyrektora tej instytucji. Z uznaniu zasług otrzymał szereg kościelnych wyróżnień, m. in. przywilej noszenia rokiety i mantoletu (1901), godność tajnego podkomorzego Stolicy Apostolskiej (1925). Zmarł 18 lutego 1935 r. w Łańcucie .

ur. 12.05.1925 r. kapral, żołnierz Obwodu Łańcut Armii Krajowej. Przyjął konspiracyjny pseudonim „Kujawa”, ponieważ należał do rodziny wysiedlonej z terenów wcielonych do Trzeciej Rzeszy (w granice tzw. Kraju Warty), która znalazła schronienie w rejonie Łańcuta. Początkowo był żołnierzem drużyny AK Łańcut-Podzwierzyniec, w styczniu 1943 r. został przekazany do drużyny nr 3 wchodzącej w skład Placówki nr 3 (Czarna). „Kujawa” uczestniczył w następujących akcjach łańcuckiego podziemia: zniszczenie dokumentacji kontyngentowej zdeponowanej w Urzędzie Gminy Zbiorowej w Czarnej, pozyskanie amunicji i wyposażenia wojskowego z magazynu Waldlager Sarzyna, osłona alianckiego zrzutu lotniczego w Rakszawie. Brał też udział w działaniach wywiadowczych, akcjach pozyskiwania broni i materiałów wojskowych z transportów kolejowych w rejonie stacji kolejowej w Łańcucie. Po zakończeniu wojny ukończył kierunek astronomia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zawodowo zajmował się pracą naukową jako astronom i geofizyk. Od 1957 r. pracował w Obserwatorium Sejsmologicznym Instytutu Geofizyki PAN na Wawelu, następnie jego kierownik w latach 1972-1990. Zorganizował cykliczne pokazy nieba na Wawelu. Popularyzator wiedzy astronomicznej. Związany był z Polskim Towarzystwem Miłośników Astronomii. Był inicjatorem budowy Planetarium Śląskiego w Chorzowie, współorganizatorem i kierownikiem programowym Planetarium w Krakowie, organizatorem wypraw astronomicznych, zjazdów, sesji naukowych, szkoleń i wycieczek tematycznych m.in. wypraw na obserwacje zaćmienia Słońca na Bałkany, na Saharę i do Nigru w 1973 r. Był prezesem honorowym i twórcą Młodzieżowego Obserwatorium Astronomicznego w Niepołomicach, autorem „Atlasu Nieba”. W 1974 r. z okazji Roku Kopernikańskiego został odznaczony Krakowskim Medalem Kopernikowskim. Za działalność w konspiracji wojskowej odznaczony Krzyżem Armii Krajowej. Zm. 29.05.2021 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

ur. 05.07.1938 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Anny z d. Maczuga. Wykształcenie wyższe – mgr inż. Dyrektor Przedsiębiorstwa Budowy Dróg i Mostów z siedzibą w Leżajsku (1966-1990). Obecnie emeryt, pracuje na ½ etatu w Podkarpackim Zarządzie Dróg i Mostów w Rzeszowie. Radny Miasta Łańcuta w dwóch kadencjach w latach 1990-1998. Członek i delegat Zarządu Sejmiku Samorządu Województwa Rzeszowskiego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

z Ropczyc, ur. w 1760 r. w Lesku. Syn mi-snagda Menachema Mendla z Leska. Uczeń Elimelecha z Leżajska, Izraela Icchaka Hofsteina z Kozienic i Menachema Mendla z Rymanowa. Przywódca chasydzki i protoplasta bardzo szeroko rozgałęzionej w Galicji dynastii cadyków. Zamieszkał w Ropczycach, skupiając wokół siebie liczne grono chasydów. Był mistrzem w kabalistycznej interpretacji Tory. Popular-ny bohater ludowych legend. Zbiór jego powiedzeń Ohel Naftali /hebr. „Namiot Naftalego”/ został wydany we Lwowie w 1911 r. Innym jego dziełem są oparte na kabale komentarze chasydzkie do Tory pt. Zera kodesz („Święty plon”, Lwów 1868 r. i Ajala Szelukach . Pod koniec życia zerwał prawie wszystkie kontakty ze swoimi chasydami i odizolował się od świata. Jego synowie - Eliezer i Jakub - przewodniczyli wspólnotom chasydzkim w Dzikowie, Kolbuszowej i Maliczu. Zmarł 8.05.1827 r. w Łańcucie podczas podróży do Lublina i został pochowany w Łańcucie.

ur. 18.02.1912 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Ukończył dwie klasy szkoły podstawowej. Pisał utwory liryczne, sonety, nowele, manifesty literackie, brał się do eposu i do fragmentów dra¬matów. Wiersze jego świadczyły o dobrym piórze i szlachetnym kierunku twórczości. Był marzycielem i idealistą, wyglądał na romantyka i mi¬styka. Choć teka była nie uporządkowana, utwory, plany dzieł, warianty wierszy miały wyraźnie podaną datę, łatwo więc można się było zorien¬tować w kierunku rozwoju jego twórczości. Do chronologicznie najwcześniejszych należał artykuł z 1932 r. Kiedy się skończy kryzys, gdzie się podpisał: „Bo-gumił Ewion, prosty syn chłopski”. W parę lat potem pisał autobiograficzne opowiadanie O dobrym i złym gospodarstwie. W 1935 r. napisał Manifest do chłopów literatów. Biedził się nad dramatem fantastycznym Tęczowa bajka, nad dramatem Zmierzch ideałów (1936/ i epo-sem w rodzaju Boskiej komedii /1937—1938/. Lepiej wychodziły nowele z życia ludu, poru-szające zagadnienia moralności na wsi, zatracanie się chłopskich talentów i wiele innych utworów, które odzwierciadlały jego myśli filozoficzno-religijne. Posiadał bogatą własną bibliotekę. Znalazły się tam podstawowe dzieła z muzykologii, z teorii literatury i stylistyki, historii różnych literatur. Licznie reprezentowana była „Biblioteka Narodowa”, dzieła Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego. Postarał się o książki dotyczące zachowania dobrego zdrowia, o publikacje z zakresu religii, medycyny, socjologii, ekonomii, pedagogiki, o zdrowej kuchni, o jasnowidzeniu, snach i ekstazie. Gromadził też podręczniki szkolne, by do¬pełnić swego wykształcenia. Osobliwością była biblio¬teka u człowieka, który drogą samo-kształcenia zdobył niemałą wiedzę, ciekawostką był sporządzony przez niego katalog prywatnej biblioteki. Tu przy poszczególnych pozycjach podał zwięzłe uwagi swoje o co cenniej-szych książkach. Do 1975 r. był referentem spraw kulturalnych Starostwa Powiatowego w Łańcucie, potem prowadził administrację łańcuckiego kina. Zmarł 09.12.1994 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 23.07.1894 r. w Ochojnie k/ Wieliczki. Syn Stanisława. Do Legionów wstąpił w 1914 r., służył w 2 Pułku Piechoty, a następnie w 2 Pułku Ułanów, aż do rozwiązania Polskiego Korpusu Posiłkowego w 1918 r. Podczas trzeciego powstania górnośląskiego pełnił służbę w 3 kompanii lublinieckiego baonu zapasowego, gdzie wykazany jest w 1921 r. jako starszy szeregowiec. Jako ułan 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich, 31.03.1922 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych. Jakiś czas pracował w Sodowej Wiszni w Zarządzie Stadnin Państwowych. Następnie udał się do Libercourt gdzie pracował jako górnik. Na obczyźnie należał do polskich organizacji politycznych. W 1929 r. we Francji zawarł związek z rakszawianką Marią Kuraś. W 1934 r. w Ambasadzie Polskiej w Paryżu udekorowany został Medalem Pamiątkowym za wojnę 1918-1921. W 1935 r. wraz z rodziną wrócił do kraju, do Warszawy, gdzie podjął pracę w Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych. W dalszym ciągu jego zainteresowania skierowane są na sprawy wojskowe. W tym czasie podjął działalność w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Warszawskiego Okręgu Kolejowego, Lidze Morskiej i innych organizacjach. W 1939 r. został zmobilizowany do służby wojskowej. Gdy w pierwszych dniach września jechał wojskowym pociągiem na punkt zborny, zbombardowanie pociągu uniemożliwiło mu dalszą walkę. Po pokonaniu wielu trudności w 1940 r. udało mu się z rodziną dotrzeć do Rakszawy. Tutaj został żołnierzem Armii Krajowej. Po wyzwoleniu podjął pracę w instytucjach państwowych. Awansowany do stopnia porucznika, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Polski. Zmarł 1975 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

kpt. ur. 28.09.1892 r. w Markowej. Syn Michała i Franciszki z d. In-glot. Podczas I wojny światowej służył w wojsku austryjackim. Po odzyskaniu niepodległości jest oficerem zawodowym Wojska Polskiego w korpusie oficerów gospodarczych. Pełni obowiązki płatnika w służbie administracyjnej 23 Pułku Piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim, następnie w stopniu kapitana jest oficerem gospodarczym w 27 Pułku Artylerii. Pomi-mo dużej odległości nie traci kontaktu z rodzinną Markową. Dowodem na to m.in. jest gwóźdź z jego nazwiskiem na sztandarze Ochotniczej Straży Pożarnej w Markowej, umieszczony tam podczas jego poświęcenia w 1932 r. W wyniku przegranej wojny w 1939 r. dostaje się do niewoli sowieckiej. Tam podziela los polskich oficerów i w 1940 r. zostaje zamordo-wany w Bykowni co zostało udokumentowane na ukraińskiej Liście Katyńskiej.

dr praw, ur. 9.12.1874 r. w Będzieszynie (pow. brzeski). Pracę w wymiarze sprawiedliwości rozpoczął jako sędzia śledczy, następnie był wiceprokuratorem, a następnie szefem prokuratury w Rzeszowie. Do 1914 r. był członkiem Zarządu Miasta, a od 1915 r. był członkiem Rady Przybocznej komisarza rządowego. Od grudnia 1918 r. był Honorowym Obywatelem Miasta Rzeszowa. W latach 1922-1939 był społecznym prezesem Towarzystwa Myśliwych w Rzeszowie. Od 1934 r. na emeryturze, prowadził także kancelarię notarialna w Łańcucie. Zmarł 10.04.1956 r. w Łańcucie.

dr ur. 12.10.1892 r. w przysiółku Rakszawy – Kołach Rakszawskich pow. łańcucki. Syn Pawła i Zofii Dec. W 1900 r. rodzice sprzedali swe gospodarstwo i przenieśli się do Baszni Dolnej k/Lubaczowa, gdzie kupili 5,5-hektarowe gospodarstwo rolne. Tutaj młody Stefan rozpoczął naukę w 4-klasowej szkole podstawowej. Ojciec planował pozostawić go, jako najstarszego syna na gospodarstwie. Los zarządził inaczej. W 1909 r. przyjechał do Baszni z Ameryki Józef Słonina by zabrać ze sobą resztę swej rodziny. Namówił Stefana do wyjazdu „za wielką wodę”, na co jego rodzice z pewnymi oporami się zgodzili. Dnia 17.02.1910 r. młody Stefan jest już na wyspie imigrantów Ellis Island. Skąd udaje się pociągiem do Northampton w stanie Massachusetts. Słoninowie zapewniają mu mieszkanie i wyżywienie oraz pomagają znaleźć pracę w sklepie. Zbijał skrzynki, pracując 10 godzin dziennie, za co otrzymywał wynagrodzenie w wys. 10 centów za godzinę. Za pierwsze zarobione dolary kupił sobie słownik polsko – angielski i angielsko – polski. W soboty chodził do kina, by przyswajać sobie angielską wymowę. Jesienią 1910 r. zapisał się do wieczorowej szkoły dla cudzoziemców, gdzie jego klasa była bardzo liczna, a poziom nauki słaby. W grudniu 1911 r. został przyjęty do American International College w pobliżu Springfield. i w ciągu 6 miesięcy ukończył 4 lub 5-letnią szkołę podstawową, a w ciągu 3 następnych lat 4-letnią szkołę średnią. Równocześnie dorywczo pracował, by opłacać czesne. Jako 24-letni absolwent średniej szkoły mógł starać się o przyjęcie na studia, które podjął w Amherst College, w czasie których dalej pracował. Studia te ukończył w 1920 r. z wyróżnieniem, co ułatwiło mu przyjęcie do słynnego Uniwersytetu w Harvard, gdzie otrzymał pełne stypendium. Studia ukończył w czerwcu 1921 r. Niezwłocznie podjął pracę jako zastępca profesora na prywatnej uczelni Drake University w Dez Moines, stolicy rolniczego stanu Iowa, tamże pracował w latach 1921-1924. Zainspirowany swoim losem zorganizował Komitet Pomocy Studentom Polskim i Polonijnym. Latem 1923 r. wyjeżdża do Nowego Jorku, gdzie całkowicie oddaje się pracy na rzecz założenia „Polsko – Amerykańskiego Komitetu Stypendialnego”. Komitet ten funkcjonował od września 1924 r. do października 1925 r. Był inicjatorem powstania Fundacji Kosciuszkowskiej(oficjalne zarejestrowanie fundacji nastąpiło 23.12.1925r). W latach 1925-1938 udzielono stypendiów 154 studentom i naukowcom na sumę 112 tys. dolarów. W okresie II wojny zawieszono tę działalność i skierowano ją na organizowanie pomocy polskim naukowcom i intelektualistom, studentom – żołnierzom przebywającym w różnych krajach europejskich i USA. Po wojnie Fundacja Kościuszkowska współpracowała z polskimi władzami w naborze kandydatów. W 1962 r. przebywał kilka tygodni w Polsce, odwiedził kilka ośrodków akademickich, zwiedził Zamek – Muzeum w Łańcucie, był w Rakszawie i Baszni Dolnej, a wrażenia opisał w wydawanym przez Fundację czasopiśmie „Monthly New Letter”. W lipcu 1970 r. przeszedł na emeryturę. Spisał historię swego życia, a jego historia jest równocześnie Kroniką Fundacji. Pamiętnik – kronikę wydano po jego śmierci w 1972 r. Zmarł 16.01.1971 r. w Houston i został pochowany na cmentarzu kościoła Matki Boskiej Różańcowej w Chicopee.

ur. 03.03.1900 r. w Łańcucie. Tu uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza, które ukończył w 1919 r. zdając egzamin maturalny. Również w tym roku rozpoczyna studia na Wydz. Lądowo- Wodnym Politechniki Lwowskiej. Po ukończeniu IV roku studiów w 1923 r. podjął pracę w Okręgowej Dyrekcji PKP we Lwowie, gdzie był zatrudniony do wybuchu II wojny światowej na stanowisku asesora. W międzyczasie założył rodzinę. Na skutek nasilających się prześladowań w okresie 1939-1944 ze strony rosyjskiej i ukraińskiej ratuje siebie i rodzinę ucieczką przekraczając nielegalnie granicę rosyjsko-niemiecką na Sanie. Po kilkunastu latach rozłąki z rodzinnymi stronami powraca do Łańcuta, osiadając się na stałe w rodzinnym domu matki. Czas okupacji był trudnym okresem dla ludności. Szalał terror i represje ze strony Niemców. I tu w Łańcucie nie zaznaje spokoju. W 1943 r. w wyniku pacyfikacji miasta zostaje aresztowany i wywieziony do obozu pracy do Pustkowa, gdzie przebywa ponad pół roku doznając znacznego uszczerbku na zdrowiu. Od 01.02.1944 r. do 31.08.1944 r. jest nauczycielem matematyki w Publicznej Szkole Handlowej w Łańcucie. Od 1.09.1944 r. przeniesiony zostaje do reaktywowanego Gim. I Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie jako nauczyciel kontraktowy matematyki. We wrześniu 1952 r. zostaje zastępcą dyrektora Liceum pełniąc również funkcję kierownika internatu. Jako pracownik dydaktyczny był bardzo pogodny, zawsze uśmiechnięty, pełen humoru, potrafił rozładowywać napięcia i łagodzić konflikty międzyludzkie. W stosunku do młodzieży był bardzo bezpośredni, partnerski i przyjazny. Jako nauczyciela matematyki cechowała wielka cierpliwość. Umiał zainteresować młodych ludzi przedmiotem, objaśnić każdy matematyczny problem i znaleźć wspólny język. Młodzieży pomagał, doradzał, inspirował do większej aktywności. Z każdego ucznia starał się wydobyć jak najwięcej zaangażowania, wiedzy i umiejętności, radzenia sobie z problemami i szkolnym stresem. W ocenach był sprawiedliwy, postępował roztropnie. Nie wyróżnia zdolniejszych, ani nie zniechęcał mniej zdolnych. Przystępnie oraz obrazowo prowadził wykłady, które były najlepszą podwaliną dla przyszłych olimpijczyków matematyki. Należał do nielicznych pracowników liceum, którzy znajdowali czas na pracę społeczną. Przez cały okres pracy w liceum pełnił funkcję społecznego ławnika w Sądzie Powiatowym. Przewodniczył Miejskiej Radzie przez jedną kadencję i był długoletnim radnym miejskim. W 1966 r. został sekretarzem Oddziału Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego, na którym to stanowisku doczekał emerytury w 1966 r. Pasją jego życia było łowiectwo. Posiadał różne odznaczenia łowieckie. Ściany domu były ozdobione trofeami myśliwskimi. Drugą pasją profesora była motoryzacja, a zwłaszcza jednoślady. Początkowo był to „Ardi” następnie dożywotnio czeska „Jawa” ulubiony pojazd przydatny do pokonywania dróg z domu do szkoły i na wypady łowieckie zwłaszcza przy nadszarpniętym zdrowiu. Za całokształt pracy odznaczony Krzyżem Kawalerskim. Zmarł 14.12.1982 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Łańcucie. Opracowano, Łańcut 20.07.2013 r.

lek. med., ur. 22.02.1912 r. w Żołyni. Córka Józefa i Marii z d. Decowska. Po ukończeniu szkoły powszechnej, kontynuowała naukę w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie. Po zdaniu matury podjęła studia medyczne, które przerwała wojna. Okres okupacji spędziła w Żołyni włączając się w ruch niepodległościowy. Szkoliła sanitariuszki dla BCh i uczyła w tajnym nauczaniu. W 1950 r. ukończyła na AM w Poznaniu studia medyczne i podjęła prace w miejscowym ośrodku zdrowia. Ukończyła II stopień specjalizacji z pedratri i na 5 lat została zatrudniona w szpitalu w Łańcucie. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia w wieku 58 lat przeszła na emeryturę. Oprócz pracy zawodowej jej pasją był teatr. Już w okresie międzywojennym w strukturach „Wici” organizowała teatrzyk dla młodzieży. Po wojnie teatr z Żołyni wystawił przeszło trzydzieści sztuk teatralnych m.in.: Fredry, Anczyca, Wyspiańskiego. Zespół brał udział w wielu przeglądach i konkursach, a za sztukę „Ostry dyżur” Jerzego Lutowskiego otrzymał w Rzeszowie pierwsza nagrodę, którą był fortepian. Uhonorowano ja licznymi odznaczeniami m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Zmarła 29.06.2000 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

ur. 23.09.1904 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki), syn Michała i Magdaleny z d. Mach. Archiwista , działacz kulturalno - oświatowy PTTK, społecznik, regionalista. Absolwent Gimnazjum Realnego w Łańcucie (1925). W latach 1926-1930 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie międzywojennym pracował jako sekretarz magistratu w Zawierciu. Po powrocie do Białobrzegów, aktywnie uczestniczył w życiu politycznym współpracując z ZWZ na terenie powiatu łańcuckiego. Był współorganizatorem tajnego nauczania. Sympatyzował z Rządem Polskim na Emigracji oraz PSL Stanisława Mikołajczyka. Został delegatem rządu na Przeworsk. Po wojnie uczestnik życia kulturalno- oświatowego w Przeworsku. Założyciel i prezes przeworskiego oddziału PTTK (1952), kierownik Powiatowego Archiwum Państwowego w Przeworsku (1966 – 1967). Członek Koła Miłośników Przeworska. Zginał tragicznie w wypadku kolejowym. Współautor przewodnika turystycznego Przeworsk i okolice (1960) oraz sekretarz komitetu redakcyjnego monografii Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Autor opracowań dotyczących Łańcuta, Białobrzegów i Żołyni (maszynopisy). W 1977 r. przeworskie koło PTTK ustanowiło nagrodę im. Franciszka Młynka . Zginał tragicznie w wypadku kolejowym w Przeworsku w 1967 r.

z d. Sroczyk, ur. 15.10.1936 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Córka Stanisława i Józefy z d. Babiarz. Gospodyni domowa, absolwentka Szkoły Podstawowej nr 1 i Technikum Włókienniczego w Rakszawie. W latach 1954-1981 pracowała w Fabryce Sukna w Rakszawie w dziale przygotowawczym, a później w komórce wzorcowej. Od 30 lat jest Przewodniczącą Koła Gospodyń Wiejskich w Rakszawie, w ramach którego pracuje społecznie od 1966 r. Organizuje szkolenia, spotkania, pokazy z zakresu prowadzenia gospodarstwa domowego i przygotowywania tradycyjnych potraw, z wykorzystywaniem nowych rozwiązań technicznych. Prowadzi działalność kulturalną wśród kobiet, poprzez organizację imprez okolicznościowych, a także współuczestniczy w organizowaniu dożynek wiejskich (przygotowuje wieńce dożynkowe oraz pieśni związane z tym obrzędem). W 1995 r. założyła Zespół Śpiewaczy "Brzeziny", wykonujący tradycyjne pieśni ludowe, który uświetnia uroczystości gminne i występuje w przeglądach zespołów, promując w ten sposób gminę Rakszawa i Powiat Łańcucki. Przez 24 lata była członkiem Wojewódzkiej Rady Kółek i Organizacji Rolniczych, a od 10 lat jest członkiem Powiatowej Rady Koła Gospodyń Wiejskich. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 05.08.1884 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Anny z d. Pelc. Ukończył trzyklasową szkołę ludową w Kosinie. W poszukiwaniu pracy wyemigrował do Wiednia, gdzie odbył służbę wojskową. Po powrocie do Kosiny przed I wojną światową założył i prowadził przez kilka lat sklep spożywczy. Trudnił się też wyrobem dachówki, a ostatecznie zajął się wyłącznie pracą w swoim gospodarstwie. Aktywny działacz Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”. W jego domu odbywały się wiece i zebrania ludowców. Po rozłamie w PSL Piast w 1925, działał kolejno w Związku Ludowców Polskich, Stronnictwie Chłopskim, a po zjednoczeniu ruchu ludowego w Stronnictwie Ludowym. Od 22.08.1926 r. został prezesem Zarządu Powiatowego SCH w Łańcucie i równocześnie członek Zarządu Okręgowego we Lwowie. W czerwcu 1930 r. wraz z grupą chłopów z powiatu łańcuckiego uczestniczył w Kongresie Centrolewu w Krakowie. Występował na licznych wiecach i manifestacjach na terenie sąsiednich powiatów. Działał również w Centralnym Towarzystwie Kółek Rolniczych, spółdzielczości chłopskiej i w samorządzie wiejskim. Był jednym z głównych współorganizatorów kampanii przedwyborczych w swoim okręgu. W 1928 r. z ramienia SCH, a w 1930 r. z ramienia Centrolewu. W 1930 r. kandydował do senatu z listy Związku Obrony Prawa i Wolności Ludu w województwie lwowskim. W wyniku nadużyć władz sanacyjnych nikt z tej listy nie otrzymał mandatu. Za działalność polityczną stawał kilkakrotnie przed sądem. W marcu 1931 r. zostaje wybrany na członka Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. Od 14.05.1931 r. był członkiem Prezydium Zarządu Powiatowego SL w Łańcucie. Był autorem korespondencji do „Przyjaciela Ludu”, „Gazety Chłopskiej” i „Sprawy Chłopskiej”. Zmarł 22.09.1933 r. i spoczywa w Kosinie.

ur. 12.07.1930 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Franciszka (działacza chłopskiego) Szkołę powszechną ukończył w Kosinie w 1944 r., a Liceum Ogólnokształcące im H. Sienkiewicza w Łańcucie w 1949 r. W latach 1949-1954 studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1954 r. pracuje jako asystent, a później jako adiunkt w Katedrze Historii Polski Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie, prowadząc badania nad polskim ruchem ludowym i problematyką I wojny światowej. Od 1968 r. pracuje w Instytucie Historii PAN w Warszawie, gdzie w lipcu 2000 r. uzyskuje tytuł profesora nauk humanistycznych. Jest promotorem wielu rozpraw doktorskich, autorem ok. 200 pozycji (w tym 4 książek) z zakresu historii polskich ruchów społecznych i politycznych XIX i XX wieku. Wiele z tych prac uzyskało nagrody państwowe – nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego, nagroda Se-kretarza Naukowego PAN i wiele innych. Jest członkiem wielu organizacji i towarzystw na-ukowych m.in. Komitetu Nauk Historycznych PAN, Polskiego Towarzystwa Historycznego itp. Pasjonuje się turystyką. Mieszka w Warszawie. Utrzymuje kontakty z regionem łańcuckim.

ur. 14.11.1944 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Mieczysława. Ab-solwent Szkoły Rzemiosł Budowlanych i Technikum Budowlanego w Rzeszowie. Ukończył wiele kursów m.in.: rzeczoznawcy majątkowego i specjalisty d/s bhp. W l. 1964-1984 pracował w Przedsiębiorstwie „Transbud” w Rzeszowie. W l. 1985-2004 pracował w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. W l. 1992-2002 był członkiem Zarządu Wojewódzkiej Komisji Ochrony Pracy przy PIP w Rzeszowie. Piłkarz LZS Krzemienica i Walteru Rzeszów. W 1968 r. otrzymał uprawnienia sędziowskie i prowadził do 1989 r. przeszło 1600 spotkań piłkarskich na różnym szczeblu. W 1980 r. ponownie kierował klubem w Krzemienicy doprowadzając do modernizacji całego stadionu. W l. 1978-1992 był wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Zrzeszenia LZS w Rzeszowie. W l. 1992-1996 był wice-prezesem Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej. W l. 1998-2008 był przewodniczącym Okręgowego Kolegium Sędziów Piłki Nożnej w Rzeszowie. Zasiadał także w Radzie Sportu przy Prezydencie RP w Warszawie. Od 1968 r. był członkiem Rady Sołeckiej w Krzemienicy. Od 1999 r. jest radnym Powiatu Łańcuckiego. W l. 2002-2006 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Powiatu Łańcuckiego. O października 2005 r. jest Przewodniczącym Stowarzyszenia Rozwoju Ziemi Łańcuckiej. Od paru lat jest Prezesem Honorowym LKS Jawor Krzemienica. Za pracę otrzymał wiele medali i wyróżnień m.in.: brązowy i srebrny Krzyż Zasługi, Złotą odznakę Działacza Kultury Fizycznej, PZPN, LZS, Budownictwa oraz medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego. Mieszka w Krzemienicy.

ur. 13.01.1935 r. w Woli Małej (pow. łańcucki). Syn Władysława i Józefy z d. Czado. Tam rozpoczął naukę w szkole podstawowej, którą ukończył w Łańcucie w Liceum Ogólnokształcącym w 1952 r. Następnie studiował na Wydziale Filozoficzno – Historycznym UJ, gdzie 26.06.1956 r. uzyskał tytuł magistra historii kultury materialnej. Jako student pracował dorywczo w Muzeum Archeologicznym w Nowej Hucie, później krótko w Muzeum Zagłębia w Będzinie. Od 1.04.1957 r. rozpoczął 2-letni staż w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, a po jego ukończeniu, nadal będąc na etacie tego muzeum, objął urząd konserwatora zabytków archeologicznych województwa rzeszowskiego. W 1967 r. w związku z przejęciem funkcji konserwatora zabytków archeologicznych przez Muzeum Okręgowe został kierownikiem Działu Archeologicznego. W kwietni 1974 r. obronił pracę doktorską na UJ („Kultura łużycka w widłach Wisły, Sanu i Wisłoki"). W 1977 r. podjął dodatkowe zajęcia dydaktyczne z historii starożytnej ziem polskich na Wydziale Historycznym WSP w Rzeszowie. Plonem tych badań były liczne opracowania naukowe publikowane w wydawnictwach specjalistycznych, czasopismach krajowych i lokalnych. W 1976 r. Muzeum Okręgowe w Rzeszowie wydało jego obszerną (389-stronnicową) monografię pt. „Kultura łużycka w południowo – wschodniej Polsce”. Poza pracą zawodową interesował się numizmatyką i lubił zbierać grzyby. Na niwie zawodowej współpracował z dr Antonim Kunyszem. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego w Rzeszowie. Za ofiarną pracę zawodową i społeczną uzyskał odznaczenia: Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki (1970r.), Złotą Odznakę za Opiekę nad Zabytkami (1971r.), Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego (1973r.). Pośmiertnie otrzymał medal „Zasłużony dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego”. Zmarł 1.03.1983 r. i został pochowany w Łańcucie.

bp, ur. 27.09.1935 r. w Woli Małej pow. łańcucki. Duchowny katolicki, biskup pomocniczy przemyski. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu /1953-1959/, następnie na Wydziale Teologicznym /sekcja teologii dogmatycznej/ Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego /1959-1966/; W 1966 r. obronił doktorat z teologii. W latach 1971-1972 uzupełniał studia w Instytucie Katolickim w Paryżu. Wyświęcony na kapłana 7.06.1959 r. przez biskupa Franciszka Bardę. Pracował jako rektor kaplicy sióstr niepokalanek w Jarosławiu /1966/, wikariusz parafii Bożego Ciała w Jarosławiu /1966-1969/, prefekt Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu i wykładowca teologii fundamentalnej w Instytucie Teologicznym (1969-1971), wicerektor /1972-1976/ i rektor /1976-1986/ Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. W latach 1972-1991 wykładał w tym seminarium teologię dogmatyczną. 30.11.1983 r. mianowany przez Papieża, biskupem pomocniczym przemyskim, ze stolicą tytularną Giromonte. Wyświęcony na biskupa 8 stycznia 1984 r. przez biskupa Ignacego Tokarczuka. Pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji /od 1992 archidiecezji/ i prepozyta Przemyskiej Kapituły Metropolitalnej oraz przewodniczył Archidiecezjalnej Komisji Synodalnej. Brał także udział w pracach Episkopatu Polski - był członkiem Komisji ds. Dialogu z Niewierzącymi, członkiem Komisji "Iustitia et Pax", członkiem Komisji ds. Seminariów Duchownych oraz zastępcą przewodniczącego Komisji ds. Trzeźwości. Zmarł 18.10.2004 r. w Przemyślu tam został pochowany.

ur. 3.09.1903 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anieli z d. Kołodziej. W latach 1910-1914 uczęszczał do szkoły podstawowej. Pozostał w domu rodzinnym i pracował w gospodarstwie rodziców. Włączył się w nurt życia społecznego w rodzinnej Kraczkowej. W 1920 r. wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej oraz do Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej. W 1921 r. przez pewien okres był bibliotekarzem w Stowarzyszeniu. W 1926 r. został członkiem orkiestry dętej (grał na klarnecie). W 1932 r. był współzałożycielem w Kraczkowej Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” – został wybrany na zastępcę prezesa Zarządu. Zaangażowany był w budowę Uniwersytetu Ludowego na Gackiej Górce. W jego domu 19.02.1936 r. zebrani działacze i przedstawiciele Zarządu Wojewódzkiego ZMW „Wici” oraz Powiatowych z Łańcuta, Przeworska, Rzeszowa i Jarosławia, uchwalili Deklaracja Praw Młodego Pokolenia. Był zdolnym budowlańcem. W 1935 r. kiedy Spółdzielnia Mleczarska rozpoczynała budowę Mleczarni, został kierownikiem budowy. W 1936 r. z jego inicjatywy oraz Koła ZMW „Wici” i ludowców powstała nowa Spółdzielnia pod nazwą Spółdzielnia Rolniczo - Budowlana „Samopomoc Chłopska” w Kraczkowej. W 1939 r. został radnym Rady Gminy. W 1940 r. został członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Spożywców „Zgoda”. W 1944 r. przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Rolniczo – Budowlanej, a w 1945 r. członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Mleczarskiej. Z chwilą kiedy Polskie Stronnictwo Ludowe przekształciło się na Polskie Stronnictwo Ludowe „Lewica” został jego prezesem. W 1958 r. wybrano go na radnego Gromadzkiej Rady Narodowej. Był także od 1925 r. strażakiem pełniąc różne funkcje. Ochotnicza Straż Pożarna w nadała uroczyście swojej remizie imię Władysława Możdżenia. Zmarł 22.12.1967 r. i spoczywa na kraczkowskim cmentarzu.

ur. 31.03.1937 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Józefy z d. Orłoś. Po ukończeniu szkoły w Smolarzynach w l. 1951-1958 kontynuował naukę w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie. Od 1958 r. grał w Orkiestrze Dętej w Rakszawie oraz w kilku zespołach rozrywkowych z terenie powiatu. W l. 1958 – 1985 pracował jako nauczyciel gry na klarnecie i saksofonie w Ognisku Muzycznym, a później w Państwowej Szkole Muzycz-nej I stopnia w Łańcucie. W 1972 r. grał orkiestrze symfonicznej miejscowej szkoły. W l. 1963-1985 pracował także w Państwowej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Jarosławiu w klasie klarnetu i saksofonu i był również kierownikiem sekcji instrumentów dętych. W l. 1995 – 2012 był kierownikiem i kapelmistrzem Orkiestry Dętej w Białobrzegach organizując jej pracę i gromadząc dla zespołu repertuar i instrumenty. Za wiele lat pracy otrzymał wiele odznaczeń resortowych i samorządowych. Od lat mieszka w Łańcucie.

ks. ur. 12.02.1871 r. w Łańcucie. W 1889 r. wstąpił do zakonu O.O. Bernardynów, przyjmując imię Karol. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1884 r. i został skierowany do pracy w kościele Św. Andrzeja we Lwowie. Od 1920 r. pełnił funkcję wikarego w parafii Uchanie. W 1921 r. został przeniesiony do nowo organizowanej parafii Buśno w pow. chełmskim i został jej pierwszym proboszczem. Zajął się m.in. remontem kościoła. Przebudował wieże kościelne, urządził duży ołtarz, balustrady przy prezbiterium i chrzcielnice, wprowadził aparaty kościelne i nowe księgi liturgiczne. Dzięki jego staraniom kościół został wyposażony w nowe ławki. W 1828 r. otrzymał parafię Cyców i przeszedł na emeryturę. Jako emeryt mieszkał w Bursztynie (Małopolska), a później w Przeworsku. Zmarł w Przeworsku w 1934 r.

ur. 28.07.1902 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Julii z d. Rewer. Już w szkole czteroklasowej pobierał nauki gry na skrzypcach u żyda Sztycha w Łańcucie. Następne nauki pobierał u miejscowego organisty z teorii muzyki i praktyki.W 1923 r. został powołany do wojska i trafił do 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu i tam grał w orkiestrze dętej. Z wojskiem rozstał się w 1929 r. i kontynuował pracę z orkiestrami dętymi w rodzinnej Markowej i pobliskiej Gaci, a także [prowadził rodzinna orkiestrę Mrozów. W 1934 r. trafił do orkiestry dętej przy Cukrowni w Przeworsku. Po zakończeniu II wojny światowej znacznie przyczynił się do reaktywowania cukrownianej orkiestry równocześnie bardzo zaangażował się w tworzenie Państwowego Ogniska Muzycznego w Przeworsku i prowadził naukę gry na kontrabasie i akordeonie. W ognisku założył zespół akordeonistów liczący 24 muzyków. Od 1950 r. prowadził Orkiestrę Dętą Cukrowni Przeworsk. W 1951 r. uzyskał najwyższy trzeci stopień dyrygentury orkiestr dętych nadany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Orkiestra koncertowała w całym województwie i odnosiła liczne sukcesy. W latach sześćdziesiątych założył Kapelę Ludową wykonująca repertuar Przeworska i okolic. Zbierał i opracowywał muzycznie utwory ludowe z przeworskiej wsi. Cały czas prowadził Orkiestrę dętą w Markowej, a także był członkiem Kapeli Ludowej „Pudełków” w Siedleczce. Wraz z kapela nagrał w 1972 r. płytę co w owym czasie było niebywałym wydarzeniem. Zmarł 05.06.1985 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Przeworsku.

ur. 17.03.1909 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Anny z d. Gorz-kiewicz. Absolwent studiów prawniczych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W l. 1933-1934 odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych we Lwowie. Do wybuchu wojny pracował w Urzędzie Skarbowym. W 1939 r. został wcielony do Batalionu Morskiego. Do maja 1945 r. przebywał w obozie jenieckim w Niemczech. W 1946 r. brał udział w organizacji Narodowego Banku Polskiego. Pusługiwał się biegle esperanto. Brał udział w Światowym Kongresie Esperanto w Tokio oraz Światowym Zjeździe Esperantystów w Buda-peszcie. Udzielał się społecznie w Polskim Związku Niewidomych ucząc esperanta alfabetem Braille`a. Zmarł 23.12.1985 r., pochowany na cmentarzu w Świdnicy.

mgr ur. 02.04.1955 r. w Łańcucie. Absolwentka studiów magisterskich – kierunek ekonomia, specjalność zarządzanie i marketing na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ukończyła również 3-letnie Kolegium Teologiczne w Rzeszowie. Uprawniona egzaminem państwowym na członka rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa. Radna miasta Łańcuta w latach 1998-2001. Prezes Obywatelskiego Stowarzyszenia Uwłaszczeniowego w Łańcucie. Członek Akcji Katolickiej. Członek Rady Politycznej Ligi Polskich Rodzin. Wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego LPR. Prezes Zarządu LPR Powiatu Łańcuckiego. Doświadczenie zawodowe: praca w księgowości, prowadzenie działalności gospodarczej. Od 2001 roku posłanka LPR do Sejm RP IV, członek Komisji Gospodarki i V kadencji.