prof. ur. 7.04.1903 we Lwowie. Historyk literatury. Studiował filologię polską i klasyczną na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. Nauczyciel gimnazjalny we Lwowie. Współpracownik Polskiej Akademii Umiejętności od 1934. Redaktor czasopisma „Orlęta” (1936-1937). Sekretarz Zarządu Głównego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. W latach 1945-1950 dyrektor liceum w Łańcucie. Od 1950 profesor uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu, od 1965 - także Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Studia syntetyczne, m.in. Kierunki rozwojowe dziejopisarstwa staropolskiego (1938), Poezja polsko-łacińska w dobie odrodzenia (tom 4 zbioru Odrodzenie w Polsce 1956), zbiór materiałów Jan Kochanowski. Życie-twórczość-epoka (1960), prace o życiu literacko-kulturalnym Polski północnej, np. Ze studiów nad życiem literackim i kulturą umysłową na Pomorzu w XVI i XVII w. (1969). Zmarł 29.12.1986 r. w Toruniu.

s. zakonna, ur. w 1911 r. w Kaliszanach (pow. opatowski). Do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej (służebniczki dębickie) wstąpiła 15.03.1929 r. Obłóczyny 7.12.1929 r., pierwsze śluby 8.12.1929 r., a prof. wieczysta 26.04.1936 r. Do Żołyni przybyła przed wybuchem II wojny światowej podejmując pracę w miejscowej ochronce. Dzięki swym rodzinnym kontaktom interweniowała skutecznie u władz niemieckich w sprawie mieszkańców Żołyni. Dzięki jej wstawiennictwu pacyfikacja Żołyni w rezultacie miała dość ograniczone rozmiary, a aresztowani mężczyźni zostali uwolnieni. Jak mówią przekazy źródłowe przyczyniła się do uratowania wielu osób. Zmarła 2 lutego 1946 r. Pogrzeb odbył się w Żołyni, trumna była niesiona z ochronki do kościoła (3 km) przez uratowanych przez nią ludzi.

art. rzemieślnik ur. 08.07.1922 r. w Brzózie Stadnickiej. (pow. łańcucki). Prowadził własne gospodarstwo rolne, a dodatkowo wykonywał tradycyjne drewniane za-bawki, charakterystyczne dla całego regionu. Z czasem jednak zaczął eksperymentować, w jego twórczości pojawiły się nowe wzory, ciekawe innowacje techniczne, charakterystyczne tylko dla jego zabawek. Nawiązał współpracę z „Cepelią”, która zatwierdziła kilka nowych wzorów zabawek jego autorstwa. Był laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień. Jego prace zobaczyć można w wielu muzeach w kraju i za granicą, jak i u prywatnych kolekcjonerów np. w Muzeum Etnograficznym w Toruniu, w Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej, w Muzeum Zabawek w Norymberdze, w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. Zmarł 10. 03. 1998 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

ur. 08.02.1940 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Sroka. Uczęszczając do LO w Łańcucie zaczął kształcenie muzyczne w klasie trąbki w Państwowym Ognisku Muzycznym w Łańcucie. Po zdaniu matury i ukończeniu ogniska w 1957 r. został zatrudniony w macierzystej szkole jako nauczyciel tego instrumentu. Kontynuował naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Rzeszowie. W l. 1963-1968 był studentem Wychowania Muzycznego w Akademii Muzycznej w Krakowie, a w 1968 r. zdał egzamin na trzeci rok Wydziału Instrumentalnego AM w Krakowie, który ukończył z wyróżnieniem w 1970 r. W l. 1965-2005 pracował w Państwowej Szkole Muzycznej w Rzeszowie. Od 1965 r. był dyrektorem Ogniska Muzy-cznego w Łańcucie przekształconego za jego staraniem w 1968 r. w Pań-stwową Szkołę Muzyczne I stopnia. Dał początek Ogólnopolskim Prze-słuchaniom Zespołów Kameralnych Instrumentów Smyczkowych. W 1974 r. rozpoczął pracę jako instrumentalista w Filharmonii Rzeszowskiej. Grał w orkiestrze symfonicznej, kwartecie dętym, a także współpracował z zespołami ludowymi: Połoniny, Bandoska, Lasowiacy i Resovia Saltans. Udzielał się także w orkiestrach dętych i big bandzie przy WDK w Rze-szowie. W l. 1980-2000 pełnił funkcję kierownika sekcji instrumentów dętych blaszanych, akordeonu i perkusji w Zespole Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie. Z uwagi na osiągnięcia i długoletnie doświadczenie został konsultantem Centrum Edukacji Artystycznej w zakresie gry na trąbce. Jest także ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej do spraw instru-mentów dętych blaszanych. Uczestniczy w pracach licznych komisji kwalifikacyjnych dla nauczycieli, studentów oraz w jury konkursów makroregionalnych i ogólnopolskich. Posiada tytuł Honorowego Profesora Oświaty. Obecnie jest nauczycielem klasy trąbki Szkoły Muzycznej II stopnia Towarzystwa Muzycznego w Łańcucie.

dr ur. w 1923 r. we Lwowie. Z domu Klementowska. Była zarówno wspaniałym lekarzem, związana z kawalerią, a w szczególności z 14. Pułkiem Ułanów Jazłowieckich. Od lat 50 - tych mieszkała w Londynie. Pracowała w organizacjach polonijnych, była duszą towarzystwa. Po raz pierwszy przyjechała z mężem do Grudziądza w 1989 r. na I Zjazd Kawalerzystów II RP. Przez wiele lat towarzyszyła mężowi w tych podróżach. Sama świetnie znała historię wielu pułków kawalerii, uczestniczyła także we wszystkich świętach pułkowych 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, a także 10. PSK w Łańcucie. Od 1991 roku była członkiem Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu. Po śmieci męża działała w zarządzie londyńskiego Koła Pułkowego. Zmarła w Warszawie 7.08.2005 r. i pochowana została w Łańcucie.

ppłk. rez. ur. 15.11.1918 r. w Łańcucie. Absolwent Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu w 1939 r. Oficer 9. Pułku Ułanów Małopolskich i 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r., w 1. Dywizji Pancernej (1944 -1945r.). Wieloletni prezes londyńskiego Koła 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, honorowy prezes Rodziny Jazłowieckiej w Polsce, oddany tradycji kawalerii polskiej. Odznaczony był Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska Polskiego, Krzyżem 1. Dywizji Pancernej oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi. Był od początku powstania Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu członkiem jej Rady. Zmarł 14.05.2002 r. w Londynie, a został pochowany w Łańcucie.

bryg. mgr inż. ur. 23.08.1964 r. w Grodzisku Dolnym (pow. leżajski). Mieszkał w Zmysłówce. W 1983 r. ukończył LO w Leżajsku. W l. 1983-1988 studiował w Szkole Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie. W l. 1988-1990 pracował na stanowisku oficera ds. operacyjnych w Komendzie Rejo-nowej Straży Pożarnych w Rzeszowie. Od 1990 r. przeniesiony został do Komendy Rejonowej Straży Pożarnych w Leżajsku na stanowisko oficera ds. kadrowo-administracyjnych i kwatermistrzowskich. Następnie pełnił funkcję zastępcy Komendanta Rejonowego, dowódcy Jednostki Ratowniczo-Gasniczej Państwowej Straży Pożarnej w Leżajsku. Z dowódcy JRG PSP został powołany na za-stępcę Komendanta Powiatowego PSP w Leżajsku. Z dniem 1 lutego 2006 r. został powołany na stanowisko Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Łańcucie. Strażakami łań-cuckimi dowodził do 2009 r. kiedy przeszedł na emeryturę. Zdobytą wiedzę, doświadczenie życiowe podczas umiejętnie potrafił przekazać młodym. Praca, codzienna służba dla drugiego przynosiłam ogromna satysfakcję i była zauważana przez przełożonych. Otrzymał wiele medali korporacyjnych i resortowych. Największą nagrodą było jednak było naj-prostsze słowo dziękuję.

ur. 22.09.1930 r. w Markowej. Syn Józefa i Marii z domu Szpytma. Był najstarszy z czwórki rodzeństwa. Jego rodzice zajmowali się prowadzeniem gospodarstwa rodzinnego, które stanowiło jedyne źródło utrzymania. Po ukończeniu w 1944 r. Szkoły Powszechnej w Markowej uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1949 r. podjął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie w 1953 r. uzyskał dyplom inżyniera rolnictwa. Po studiach na podstawie nakazu pracy został zatrudniony w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Woli Małej na stanowisku st. agronoma. Po reaktywowaniu Kółek Rolniczych od 1957 r. pracował w Powiatowym Związku Kółek i Organizacji Rolniczych Łańcucie jako agronom powiatowy, skąd po paru latach pracy przeszedł do Centrali Nasiennej w Rzeszowie na stanowisko kierownika działu plantacji. Dział ten zajmował się kontraktacją i skupem nasion traw i innych roślin kwalifikowanych. Działalność tej instytucji cieszyła się prestiżem wśród rolników, ponieważ prowadziła szeroką działalność szkoleniową w zakresie nawożenia i agrotechniki upraw nasiennych co dawało rolnikom wyższe dochody i wzrost zamożności. W 1968 r. przeszedł do sektora Państwowych Gospodarstw Rolnych. Pracował w PGR Adamówka k. Sieniowy jako dyrektor. Przejął gospodarstwo zaniedbane i niedoinwestowanie. Stawiał na konieczność inwestowania, pozyskując odpowiednie środki finansowe na ten cel. Pojawiły się takie inwestycje jak budownictwo inwentarzowe i mieszkaniowe oraz zaplecze warsztatowe, a także potrzebne maszyny rolnicze. Dzięki jego zaangażowaniu i umiejętności zarządzania w krótkim czasie nastąpił znaczny postęp i wzrost plonów oraz wyników finansowych. Od 1984 r. do przejścia na emeryturę w 1991 r. pracował jako zastępca dyrektora w Stacji Hodowli i Unasieniania Zwierząt w Przeworsku. Za wieloletnią pracę na rzecz rolnictwa otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, Odznakę Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego i Odznakę Zasłużony dla Województwa Przemyskiego oraz Odznakę Zasłużony Pracownik Rolnictwa. Był jednym z pierwszych, którzy po latach milczenia przypomnieli o tragedii, jaka spotkała rodzinę Józefa i Wiktorii Ulmów z Markowej, którzy 24.03.1944 r. razem z szóstką dzieci zostali zamordowani przez Niemców w odwecie za ukrywanie Żydów. W 1993 r. zapoczątkował proces przywrócenia ich pamięci, składając wniosek do Głównej Komisji Badania Zbrodni na Narodzie Polskim w sprawie uhonorowania pośmiertnie rodziny Józefa i Wiktorii Ulma Medalem Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Medal został przyznany 13.09.1995 r. przez Instytut Pamięci Narodowej Yad Waschem w Jerozolimie. Przyznanie Medalu zostało upublicznione napisem na ich grobie na cmentarzu w Markowej, co wywołało zainteresowanie tą niezwykłą historią zarówno miejscową społeczność, władze gminy, miejscowego proboszcza oraz historyków IPN. W sprawie rodziny Umów wielokrotnie wypowiadał się w TVP i prasie ujawniając nieznane fakty z ich życia jako bliski członek tej rodziny. Dla Skansenu w Markowej opracował i przekazał kilka biografii Markowian, którzy zostali odznaczeni Orderami Wojennymi Virtuti Militari za bohaterską walkę o Polskę, a niektórzy z nich zginęli w wojnie polsko-bolszewickiej czy II wojnie światowej. Jest autorem kilku biogramów w Słowniku Biograficznym Powiatu Łańcuckiego. Mieszka w Łańcucie.

ur. 23.06.1924 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Józefa i Teresy. Ukończył Męską Szkołę Podstawowa w Żołyni. Mieszkał z rodzicami prowadząc najpierw wspólnie z nimi, a następnie samodzielnie, gospodarstwo rolne. Udzielał się społecznie na terenie gminy. Działał w Kółku Rolniczym, Kasie Spółdzielczej, Gminnej Spółdzielni, w Banku i w Komitecie Elektryfikacji Wsi. Od 1960 r. był członkiem Wojewódzkiego Zrzeszenia Plantatorów Roślin Włóknistych. W 1985 r. został przewodniczącym GKR Polskiego Zrzeszenia Plantatorów Roślin Włóknistych w Warszawie. Należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, działając w zarządzie gminy i w zarządzie województwa rzeszowskiego. W l. 1973 – 1981 był radnym, Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. 26 maja 1978 r. został posłem na sejm PRL (IV kadencji). 30 października 1974 r. uchwałą Rady Państwa został odznaczony Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 r., 26 listopada 1975 r. Złotym Krzyżem Zasługi, a 12 października 1983 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 23.09.1997 r., cały czas żył i pracował w rodzinnej Żołyni.

prof. dr hab. ur. 2.08.1938 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Katarzyny z d Bieleckiej. Absolwent LO w Łańcucie w 1956 r. Studia w latach 1956-1961 na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie. Praca magisterska na Wydziale Mat-Fiz-Chem. UJ w 1961 r. Praca zawodowa: Katedra Zootechniki PAN i Politechnika Krakowska (PK). Doktorat na Politechnice w 1967 r. Stanowisko docenta w PK w 1972 r. habilitacja tamże. Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1981 r. a profesora zwyczajnego w 1987 r. Praca naukowa ściśle związana z przemysłem, ponad 60 opracowań. Wyniki prac naukowych prezentowane były na licznych konferencjach krajowych i zagranicznych. Współpraca z wieloma zakładami pracy. Spore osiągnięcia w kształceniu kadr naukowych. Wypromował 21 doktorantów, opracował przeszło trzydzieści opinii habilitacyjnych. Autor wielu publikacji, artykułów i książek. Współpracował z wieloma uczelniami w kraju i za granicą. W uznaniu zasług otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień resortowych, przemysłowych i państwowych. W 2006 roku otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, za wybitny wkład w rozwój mechaniki, głównie teorii drgań mechanicznych oraz za wkład w rozwój kadr naukowych Akademii. Mieszka w Krakowie.

ur. 19.09.1926 r. w Woli Dalszej (pow. łancucki). Córka Józefa Frynia i Klary z d. Sroka. Ukończyła miejscową szkołę podstawową. Od 1945 r. aktywnie włączyła się w życie społeczno-gospodarcze Woli Dalszej. Najpierw udzielała się w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”, a następnie przez szereg lat w Kole Gospodyń Wiejskich. W latach siedemdziesiątych przez jedną kadencję była radną Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, po powstaniu gmin była przez dwie kadencje radną Gminy Białobrzegi do 1986 r. Założyła i kierowała przez trzydzieści lat Zespołem Śpiewaczym „Wolanki”. Współtwórca sztuki teatralnej pt: Wesele Wolańskie”. Od paru lat członkini ZBOWiD, Związku Emerytów i Zrzeszenia Kobiet w Woli Dalszej. Wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi w 1979 r. i Zasłużony Działacz Kultury w 1998 r.

ps. Ryś, Słowik ur. 19.03. 1914 r. w Woli Dalszej k/ Łańcuta. Działacz ZMW „Wici” i ruchu ludowego w pow. łańcuckim. W latach 1943-1944 szef wywiadu w kom. BCh powiatu, /1944/ kierow. organizacji "Młody Las" w rzeszowskim podokręgu BCh. Poseł na Sejm w latach 1952-1956. Poseł IV kadencji 1965-1969 z ramienia ZSL. Zmarł 22.10.2008 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. w 1896 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Mając 18 lat rozpoczął służbę wojskową. W czasie pierwszej wojny światowej walczył pod dowództwem J. Piłsudskiego na froncie rosyjskim. Po zakończeniu wojny 1921 r. osiedlił się w Łukawcu k/Lubaczowa. W 1922 r. zawarł związek małżeński z Marią Trojnar, której rodzina wywodziła się z Rakszawy. Po 19 września 1939 r. tereny te okupowane były przez wojska sowieckie. Już w styczniu 1940 r. został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu we Lwowie, a następnie wywieziony do prac leśnych na Syberię. W 1941 r. dostał się do tworzonej przez gen. W. Andersa Armii Polskiej, z którą przebył cały jej szlak przez Irak, Iran, Palestynę. Walczył na ziemi włoskiej, m. in. wziął udział w walkach o Monte Casino. Odznaczony został Krzyżem Walecznych oraz innymi medalami polskimi i angielskimi. Po zakończeniu wojny osiadł na stałe w Anglii. Jego największym pragnieniem był powrót do wolnej ojczyzny. Zmarł w 1980 r. w Anglii i tam został pochowany.

ur. 14.04.1878 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marianny z d. Sobuś. Po zdobyciu podstawowych wiadomości w szkole w Rakszawie uczęszczał od 1891 r. do Gimnazjum w Rzeszowie. Kontynuował naukę w Państwowym Męskim Seminarium Nauczycielskim im. Stanisława Staszica w Rzeszowie, które ukończył 1897 r. Kolejno podejmował pracę nauczycielską w Brzózie Stadnickiej, Handlówce, a w 1925 r. został pierwszym kierownikiem 3 klasowej szkoły w Rakszawie. Obowiązki kierownika pełnił do 1933 r., kiedy to przeszedł na emeryturę. Władał biegle językiem niemieckim, łaciną i rosyjskim, którego nauczył się w czasie długoletniego pobytu na zesłaniu w Rosji. Z opowiadań członków rodziny wiadomo, że była to wcześniejsza emerytura, ponieważ uwzględniała lata spędzone na zesłaniu, które wówczas były liczone podwójnie. Do wybuchu wojny w 1939 r. mieszkał w Rzeszowie, następnie powrócił do Rakszawy, gdzie zamieszkał u krewnych. Zmarł 15.08.1964 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu w Rakszawie.

kpt. ps. Sęp, ur. w 1909 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Franciszka. W 1928 r. ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W roku 1931 po studiach w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej został mianowany podporucznikiem. Służył m. in. w 17 pułku piechoty w Rzeszowie i w 83 pułku Strzelców Poleskich im. Romualda Traugutta w Kobryniu (30 Dywizja piechoty)skąd w stopniu kapitana w 1939 r. wyruszył na wojnę. Po walkach na granicy zachodniej brał udział w obronie Modlina. W czasie okupacji działał w Armii Krajowej i został awansowany do stopnia majora. Aresztowany w 1943 r. więziony był w więzieniu gestapo w Tarnowie, w KL Aschwitz oraz w KL Neuengamme, gdzie w styczniu 1945 r. został zamordowany. Za kampanię 1939 r. odznaczony był Krzyżem Walecznych.

ur. 19.04.1954 r. w Łańcucie, rodem z Soniny (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Słota. Polski pilot samolotowy, zawodnik Aeroklubu Rzeszowskiego, wielokrotny medalista mistrzostw świata: 3-krotnie złoty medal (1985, 1987, 1992) i brązowy (1994) indywidualnie oraz Europy w samolotowym lataniu precyzyjnym: 2-krotnie złoty medal (1988, 1991) indywidualnie oraz wielokrotnie drużynowo. Indywidualny wicemistrz świata z 1988 roku (razem z Marianem Wieczorkiem oraz brązowy medalista z 1986 r. także z M. Wieczorkiem) w konkurencji rajdowo-nawigacyjnej. Drużynowy mistrz świata w nawigacji (1988). Większość tych tytułów zdobył na samolocie PZL-104 Wilga 35.

ur. 01.02.1933 r. w Markowej. Syn Michała i Franciszki z d. Cwynar. Od września 1944 do 1946 r. zaliczył dwie klasy gimnazjalne w Markowej, a trzecią i czwartą klasę gimnazjalną w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1950-1952 uczył się w Liceum Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Rzeszowie gdzie uzyskał maturę, a także dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej, który dawał możliwość wyboru dowol-nej uczelni. W l. 1952 -1956 studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, a pracę dyplomową obronił w 1958 r. uzyskując tytuł magistra ekonomii. Będąc jeszcze w szkole średniej angażował się do prac społecznych jako aktywista Związku Młodzieży Polskiej. Został nawet wybrany na przewodniczącego Zarządu Międzyszkolnego Koła ZMP Szkól Ekonomicznych Rzeszowie. W czasie studiów również był aktywistą ZMP, oraz Związku Studentów Polskich na swojej uczelni. Pracę zawodową rozpoczął 1 października 1956 r. w Fabryce Maszyn Żniwnych w Płocku i miał udział w uruchomieniu po 1956 r. produkcji kombajnu zbożowego Vistula. Od września 1963 r. podejmuje pracę w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku na stanowisku ekonomisty. W l. 1965-1967 pełnił funkcję I sekretarza komitetu zakładowego PZPR. W lipcu 1967 r. zostaje zastępcą dyrektora ds. administracyjno-socjalnych, a w 1971 r. obejmuje stanowisko dyrektora handlowego, które pełni około 20 lat. Współ kierował Towarzystwem Wspierania Inicja-tyw Gospodarczych. Był członkiem rad nadzorczych różnych firm. Niezależnie od pracy za-wodowej aktywnie działał na rzecz miejscowej społeczności, między innymi: zagospodarowanie zaniedbanego terenu na Zdunach koło Płocka i utworzenie tam parku, odbudowa zruj-nowanego zespołu pałacowo-parkowego w Srebrnej koło Płocka. Wspierał także finansowo Towarzystwo Przyjaciół Markowej. Uhonorowany został wieloma odznaczeniami m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za zasługi nad zabytkami”. Zmarł 05.04.2011 r. i został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Płocku.

ur. 02.12.1919 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Józefa. W latach 1926 – 1931 uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej. Następnie w Łańcucie ukończył szóstą klasę szkoły powszechnej i gimnazjum. W 1937 r. wstąpił do 3 – letniego Państwowego Liceum Pedagogicznego w Rzeszowie. W marcu 1941 r. wstąpił w szeregi Armii Krajowej na terenie powiatu łańcuckiego. Jako żołnierz Kedywu walczył z okupantem, biorąc udział w wielu ak-cjach sabotażowych. Dyplom ukończenia Liceum Pedagogicznego uzyskał w 1945 r. W tym samym roku otrzymał nakaz pracy i podjął ją jako nauczyciel kontraktowy w Pantalowicach (pow. przeworski), a 18.07.1946 r. został przeniesiony do Publicznej Szkoły Powszechnej w Husowie. Kończy przyspieszony roczny Kurs Wychowania Fizycznego przy Studium WF Uniwersytetu Poznańskiego, oraz Kurs Przysposobienia Wojskowego w Złocińcu. Z dniem 1 września 1947 r. przenosi się na własną prośbę do Państwowego Gimnazjum i Liceum TPD w Stalowej Woli. Jest nauczycielem gimnastyki i przysposobienia wojskowego. W czerwcu 1952 r. uzyskał tytuł Dyplomowanego Wychowawcy Fizycznego, a w 1960 r. uzyskał dyplom Magistra Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Był nauczycielem bardzo zaangażowanym i dużo czasu poświęcał młodzieży. Efektem Jego pracy były zwycięstwa tych drużyn i zajmowanie wysokich miejsc nie tylko w rozgrywkach woje-wódzkich, ale także poza województwem. Jeden z wychowanków Marek Karbarz, jest znany ze swoich siatkarskich sukcesów w Polsce i na stadionach świata w siatkówce. Znakomite wyniki sportowe młodzieży spowodowały przyznanie mu srebrnego i złotego Krzyża Zasługi. Za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej, w 1975 r. otrzymał Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania stopnia drugiego. Od 01.01.1980 r. odchodzi na emeryturę. Zmarł 22.11.1987 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (N/VII/1).

ur. 16.12.1926 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Mając 14 lat uczył się ko-walstwa. W 1947 r. rozpoczął służbę wojskową w marynarce wojennej w Ustce. Po jej ukończeniu pracował w Kołobrzegu na kutrze rybackim. Szukał możliwości, by móc wyjechać do ojca do Kanady. Dnia 27.06.1951 r. razem z czterema kolegami (po dwóch nieudanych próbach) uciekli kutrem do Szwecji. Mimo trudnych początków w Szwecji (przede wszystkim brak znajomości języka) związał z tym krajem swoje życie. Najpierw pracował w fabryce maszyn rolniczych w Landskronie, a następnie w fabryce samochodów Scania Vabis w Södertälje. Przeszedł na emeryturę w 1991 r. Przez całe życie angażował się w pracę na rzecz wolnej Polski, od lat 70 - tych organizował pomoc dla Polski. Już w grudniu 1981 r. założył i przewodniczy do dziś Komitetowi Solidarności dla Polski (Kommitén för Polen Solidaritet), organizował zbiórki z pomocą humanitarną, wysyłał paczki internowanym i więzionym działaczom Solidarności. Na ojczystej ziemi stanął dopiero po 38 latach rozłąki. Do tej pory dzięki fundacji z którą współpracuje, wysyłał do Polski ponad 120 TIRów z pomocą rzeczową (m.in. dla szpitali, szkół i osób niepełnosprawnych). Kilka transportów trafiło również do szpitala w Łańcucie, który otrzymał m.in. meble szpitalne. Za pracę o wolność i niesioną pomoc humanitarną otrzymał m.in.: od rządu emigracyjnego w Londynie Krzyż Zasługi, a w 2008 r. otrzymał od Prezydenta RP Krzyż Oficerski Orderu Zasługi dla RP. W 2008 r. otrzymał także nagrodę starosty łańcuckiego Statuetkę Świętego Michała Archanioła.