A B C Ć D F G H I J K L Ł M N O P R S Ś T U W Z Ż
Lalicka Zofia
z d. Słupek, ur. 28.08.1946 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Franciszka i Stefanii z d. Łania. Do szkoły podstawowej Nr 1 uczęszczała w rodzinnych Białobrzegach. W 1964 r. ukończyła LO w Leżajsku. W 1968 r. ukończyła studia wyższe na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i jako pierwszy rocznik nowych matematyków podjęła pracę w Szkole Podstawowej w Krzemienicy. W szkole pracowała do 2005 r. kiedy to przeszła na zasłużona emeryturę. Funkcję dyrektora pełniła przez 16 lat. Aktywnie pracowała w Komitecie Budowy Szkoły, aktywizowała i skutecznie włączała nauczycieli, rodziców i uczniów do prac, aby w Krzemienicy uczyło się lepiej. Kierowała szkołą liczącą 360 uczniów, 15 oddziałów. W tym okresie szkoła miała wysoko wykwalifikowaną kadrę dydaktyczną (czterech doradców przedmiotowo-metodycznych w jednym gronie) i wysoki poziom nauczania. W roku 2003, Szkoła Podstawowa w Krzemienicy otrzymała zaszczytny tytuł „Szkoła z klasą” nadany przez prezydenta RP. Za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej otrzymała dwa razy nagrodę Kuratora Oświaty oraz za całokształt pracy zawodowej i społecznej odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi. Mieszka w Krzemienicy.

opr. J. Lalicki
Langie (Lange, Lang) Karol Jan Nepomucen Ignacy
ur. 1.11.1814 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki) w rodzinie ziemiańskiej. Działacz polityczny i agronomiczno-oświatowy w Galicji. Działalnością związany z Łańcutem. Członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, jeden z najczynniejszych działaczy Krakowskiego Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego. W latach 1832–1836 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Autor Kalendarza Naukowego Karola Langiego z 1865 r. a także autor m.in. takich pozycji jak: Pamietniki niedoli z 1at 1849-56, Kraków 1896 r. Praca jest zbiorem artykułów, zamieszczonych w krakowskim "Czasie" w okresie od 2.12.1865 r. do 28.01.1866 r. Zmarł w 1889 r. i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie kw. III.

Polski słownik biograficzny.T.16.- Wrocław, 1971
Lasek Julian
ps. Orzeł, ur. 17.11.1919 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Cecylii. W 1938 r. ukończył gimnazjum w Łańcucie. Po maturze jako ochotnik zostaje wcielony do wojska do Dywizyjnej Szkoły Podchorążych Rezerwy przy 39 pp. Strzelców Lwowskich w Jarosławiu. Szkołę ukończył w lipcu 1939 r. i dostał przydział do II Batalionu tegoż pułku stacjonującego w Lubaczowie. Walczył w wojnie obronnej 1939 r., udało mu się z wyrwać z oblężenia. Powrócił w rodzinne strony i włączył się w działalność Związku Walki Zbrojnej. Przeszkolenie wojskowe, doświadczenia wojny obronnej dawały mu możliwości dowódcze w AK. Dowodził plutonem w rodzinnej miejscowości, organizował szkolenie bojowe. Aktywnie też włączył się w tajne nauczanie. Po wojnie ukończył kurs przygotowawczy do zawodu nauczyciela i podjął pracę w miejscowych szkołach. Najpierw jako nauczyciel, a w krótkim czasie jako kierownik szkół w Budach Łańcuckich, Białobrzegach i Rogożnie do czasu przejścia na emeryturę. Był wspaniałym człowiekiem, organizatorem i nauczycielem. Czynnie pracował w Związku Nauczycielstwa Polskiego piastując różne odpowiedzialne funkcje. Prezesował przez długie lata Kołu Powiatowemu Światowego Związku Armii Krajowej w Łańcucie. Obecnie mieszka w Rogożnie.

F. Kiełbicki „ Budy Łańcuckie” Rzeszów 2006 r
Lazarewicz Jan Chrzciciel
ks., SJ ur. 23.06.1865 r. w Łańcucie. W wieku 16 lat wstąpił do Zakonu Towarzystwa Jezusowego. W 1892 r. ukończył teologię i otrzymał świecęnia kapłańskie w Krakowie. W 1910 r. udał się na misje do Afryki. Miejscowa ludność darzyła go wielkim szacunkiem. Przez dwadzieścia lat pracował wśród trędowatych i sam zaraził się tą chorobą. Zmarł w Katandze 7.10.1930 r.

opr. Z. Trześniowski, Łańcut i okolice
Lech Czesław
ks. prał., ur. 19.03.1941 r. w Hadlach Kańczudzkich (pow. przeworski). Syn Jana i Władysławy. W 1964 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez lata pełnił posługę kapłańską w kilku parafiach Diecezji Przemyskiej. Od 1977 r. do dziś pracuje w parafii p.w. św. Józefa z Łańcucie. Na początku lat 90-tych, dzięki jego współpracy z lokalną społecznością wybudowano szkołę podstawową na Podzwierzyńcu; przy jego wsparciu w 1997 r. SP Nr 4 w Łańcucie nadano imię Jana Pawła II. W 2003 roku wyróżniony godnością Kanonika Gremialnego Kapituły Kolegiackiej w Przeworsku; odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

opr. R. Kochman
Leja Edward Bolesław
prof. dr hab., ur. 22.02.1937 r. w Rakszawie (pow. łańcucki).W 1954 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Żołyni i rozpoczął studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie. Następnie kontynuował studia na WSP w Opolu. W 1958 r. po obronie pracy, w ramach obowiązującego nakazu pracy, zostaje skierowany na posadę nauczyciela fizyki do szkoły zawodowej w Rudzie Śląskiej. W 1959 r. wraca do Krakowa i pracuje w Zakładzie Fizyki Akademii Medycznej (1959-62) oraz w LO Nr 9 w Krakowie (1961-64). Od września 1963 r. rozpoczyna pracę naukową na AGH, najpierw jako asystent w Katedrze Fizyki I Wydziału Metalurgi-cznego, następnie po doktoracie w grudniu 1968 r. na stanowisku adiunkta (1969 - 1986). Po habilitacji w marcu 1984 r. na stanowisku docenta (1986 - 1999), w końcu na stanowisku profesora nadzwyczajnego AGH od czerwca 1999 r., aż do przejścia na emeryturę we wrześniu 2007 r. Docent Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Mikroelektroniki Hybrydowej i Rezystorów. Wieloletni Kierownik Katedry Elektroniki Wydziału Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki, Kie-rownik Zakładu Fizyki i Technologii Elektronowej Instytutu Elektroniki AGH (1986-92). Specjalizował się w fizyce ciała stałego, inżynierii materiałowej, technologii elektronowej i elektroniki. Autor wielu publikacji naukowych z dziedziny techniki próżni i zastosowań technologii próżniowych w praktyce przemysłowej. Autor wielu wynalazków i patentów. Dorobek naukowy obejmuje łącznie 135 pozycji w tym artykuły, referaty i komunikaty, skrypty i patenty oraz liczne niepublikowane opracowania naukowe. Kierownik prac badaw-czo-naukowych prowadzonych na Akademii Górniczo-Hutniczej; Wydział Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki oraz na Politechnice Rzeszowskiej Wydział Elektrotechniki i Informatyki. Promotor i recenzent wielu prac doktorskich i habilitacyjnych. Prof. Leja uważano także za Najlepszego fizyka wśród malarzy oraz najlepszego malarza wśród fizykow, gdyż jego pasją obok fizyki było malarstwo i grafika. Malował praktycznie codzien-nie głównie krajobrazy i kwiaty w technice akwarelowej. Jego obrazy znajdują się w wielu domach w Polsce i w Australii. Przez wiele lat projektował pamiątkowe kufle i wyroby metalowe wykonywane dla śląskich kopalń. Działał także w Towarzystwie Przyjaciół Bronowic w Krakowie, w celu upowszechniania wiedzy o Bronowicach i kultywowania tradycji m.in. wielkanocnych, dla którego projektował pamiątkowe dyplomy. Był także zapalonym grzybiarzem i wędkarzem. Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edu-kacji Narodowej. Złotą Odznaką za Prace Społeczne dla Miasta Krakowa. Zmarł 05.10.2009 r. i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

oprac. J. Rzepka wg wikipedia.pl
Leja Franciszek Mieczysław
ur. 24.01.1919 r. w Żołyni (pow. łańcucki) W 1938 r. ukończył ośmioklasowe gimnazjum, zakończone maturą. W tym samym roku został powołany do czynnej służby wojskowej. W 1939 r. ukończył Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty 23 Dywizji P przy 73 p. p. w Katowicach jako plutonowy podchorąży rezerwy. Już 1 września – jako zastępca dowódcy plutonu 75 p. p. w Chorzowie – brał udział w walkach o kopalnię „Michał” w Michałkowicach na Śląsku, gdzie został ranny i trafił do szpitala w Chorzowie. Został włączony do 29 Samodzielnej Brygady Piechoty pod dowództwem płk Stracha, na stanowisko zastępcy dowódcy plutonu. Z tą jednostką brał udział w walkach na linii Szczebrzeszyn – Krasnystaw – Zamość – Barchaczów – Krasnobród. 2 lutego 1940 r. został zaprzysiężony jako członek Związku Walki Zbrojnej. Przyjął PS. „Luśnia”. Pełnił funkcję instruktora wyszkolenia wojskowego Obwodu Łańcuckiego. Brał udział w akcjach i wyprawach oddziału AK Obwodu Łańcuckiego za San. Po wyzwoleniu podjął pracę w Rakszawskich Zakładach Włókienniczych w dziale finansowym na stanowisku zastępcy głównego księgowego firmy; pełnił również obowiązki głównego księgowego. W 1947 r. jest jednym z inicjatorów i założycieli Klubu Sportowego „Włókniarz” przy Rakszawskich Zakładach; w składzie pierwszego Zarządu pełni funkcję sekretarza. Prezesem Klubu jest w latach 1955–1959. W Zarządzie wybranym w 1959 r. jest skarbnikiem, tę funkcje pełni jeszcze wiele razy: 1985,1989,1993. Odznaczony: Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska, Tytułem Honorowego Prezesa Koła Związku Kombatantów Rzeczypospolitej i Byłych Więźniów Politycznych Okręgu Rzeszowskiego.

opr. Andrzej Bardian
Leja Leon
prof. dr hab. ur. 21.06.1913 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do gimnazjów w Sokale i we Lwowie. Studia ukończył na krótko przed wybuchem II wojny światowej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie okupacji czynnie zaangażował się w działalność AK i tajnego nauczania. Za działalność konspiracyjną zostało odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wojnie początkowo pracował jako nauczyciel w Liceum w Kole, a następnie przeniósł się do Poznania do Studium Nauczycielskiego. W 1960 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu. Stopień naukowy dra filozofii uzyskał w 1951 r., dra habilitowanego w 1966 r., a tytuł profesora w 1971 r. Od 1966 r. do końca swej pracy w UAM w Poznaniu (1983 r.) kierował Międzywydziałowym Zakładem Nowych Technik Nauczania. Autor wielu artykułów, rozpraw naukowych i książek. Zmarł 18.01.1997 r. w Poznaniu.

Dzieje Żołyni, Żołynia 1998 r.
Leja Stanisław
ks., ur. 29.10.1947 r. w Grodzisku Dolnym (pow. Leżajski). Syn Józefa i Weroniki. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej i zdaniu matury w LO w Leżajsku, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. W latach 1966-1968 odbył zasadniczą służbę wojskową w Bartoszycach. Po powrocie z wojska kontynuował i ukończył studia teologiczne. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1972 r. Placówki wikariuszowskie: Łąka (1972-1974), Trzciana (1974-1976), Czarna k. Ustrzyk (1976 -1978), Lesko (1978 -1980) i Radymno (1980-1981). Od 1981 przydzielone mu zostało probostwo w Lutowiskach. Za szczególne zasługi w 1991 r. otrzymał papieski tytuł prałata – kapelana Jego Świątobliwości. W sierpniu 1993 r. Ks. Abp Michalik mianował go proboszczem Parafii p.w. św. Doroty w Markowej. Inicjator procesu beatyfikacyjnego Markowskiej Rodziny Józefa i Wiktorii Ulmów – męczenników II wojny światowej, którzy ratując prześladowanych Żydów oddali w ofierze własne życie. Proboszczował w Parafii św. Doroty w Markowej przeszło 16 lat. Zmarł 10.04.2008 r. i został pochowany w rodzinnym Grodzisku.

opr. Czesława Balawejder
Lenar Anna
ps. Kalina, ur. 21.07.1914 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Córka Aleksandra Kuźniara i Anieli z d. Górskiej. Od dwunastego roku pracowała u bogatych gospodarzy na służbie. W 1935 r. ukończyła Szkołę Rolniczą dla dziewcząt w Albigowej. W latach 1933-1937 pełniła funkcję sekretarza Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Ukończyła także kurs dla przedszkolanek. Już w 1940 r. wraz z mężem Józefem aktywnie włączyła się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a później od 1942 r. w Batalionach Chłopskich. Zagroda Lenarów stała się ośrodkiem działalności konspiracyjnej. Prowadzone były szkolenia wojskowe podoficerów i podchorążych, kursy sanitariuszek, narady i tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Jako członkini wiejskiego i gminnego Ludowego Związku Kobiet angażowała kobiety w działalność konspiracyjną. Była kolporterką prasy konspiracyjnej. Po wojnie czynnie włączyła się w odbudowę życia społeczno-gospodarczego rodzinnej wsi i powiatu. W 1946 r. reaktywowała pracę Koła Gospodyń Wiejskich, któremu prezesowała przeszło dwadzieścia lat. Organizując wiele (kursów kroju i szycia, haftowania, pieczenia i gotowania itp.). Zorganizowała koło Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, którego głównym celem była opieka nad sierotami i wielodzietnymi rodzinami. Organizowała dochodowe festyny, zabawy i spektakle teatralne miejscowego amatorskiego zespołu. Była mocnym wsparciem w działalności społecznej męża. Pracowała także w Zarządzie Spółdzielni Ogrodniczej, PTTK-u, Komitecie Rodzicielskim szkoły, a po śmierci męża także w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBOWiD). Próbowała także swych sił w twórczości artystycznej pisząc wiersze, kuplety i piosenki. Jej dewizą była praca na rzecz środowiska. W dowód uznania otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień. Zmarła 20.01.1993 r. i spoczywa na handzlowskim cmentarzu.

opr. Z. Lenar
Lenar Józef
ppor. rez. ps. Piłka, ur. 13.08.1920 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Ukończył Gimnazjum Kupieckie w Rzeszowie. Piłkarz KS „Rezerwa” w Łańcucie i KS „Stal” w Stalowej Woli. Członek kadry narodowej juniorów w piłce nożnej. We wrześniu 1939 r. ewakuowany do Lwowa, gdzie pracował przy naprawie torów kolejowych. Końcem 1939 r. wrócił i podjął pracę w tartaku w Łańcucie. Od maja 1941 r. żołnierz ZWZ –AK. Na początku 1943 r. ukończył kurs podchorążych rezerwy. Został dowódcą oddziału dywersyjnego w Obwodzie AK Łańcut. Uczestniczył w Akcji „Burza’. Poszukiwany przez żandarmerię niemiecką. Zatrzymany w październiku przez MO w Łańcucie, ale z braku dowodów zwolniony. Ponownie aresztowany 10.03.1945 r. (śledztwo w WUBP w Rzeszowie). Po czterech miesiącach zwolniony, udał się na Dolny Śląsk gdzie pracował w Urzędzie Ziemskim w Jeleniej Górze. W 1952 r. wrócił do Łańcuta i pracował w miejscowym browarze. W 1954 r. zmuszony do „przeniesienia służbowego” do Białegostoku. Trener drużyn piłkarskich „Spójnia” Łańcut i „Jagiellonia” Białystok. W r. 1975 przeszedł na rentę inwalidzką. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Do końca lat siedemdziesiątych inwigilowany przez służby bezpieczeństwa PRL. Zmarł w 1982 r.

Z. Trześniowski „Sport w Łańcucie” 2004 r.
Lenar Józef
ps. Ryba, ur. 20.05.1910 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z d. Szpunar. Mając szesnaście lat rozpoczął działalność społeczna w Ochotniczej Straży Pożarnej i kole Związku Młodzieży Wiejskiej (ZMW) początkowo przy Małopolskim Towarzystwie Kółek Rolniczych, a później w ZMW „Wici”, czynnie angażując się w budowę Uniwersytetu Ludowego w Gaci. Zdobytą wiedzę w szkole powszechnej poszerzał na różnego rodzaju kursach i szkoleniach. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. gdzie został ranny, wrócił do domu. Już w 1940 r. wraz z żoną aktywnie włączył się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a później od 1942 r. w Batalionach Chłopskich. Zagroda Lenarów stała się ośrodkiem działalności konspiracyjnej. Prowadzone były szkolenia wojskowe podoficerów i podchorążych, kursy sanitariuszek, narady i tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Jako członek BCh stanął po wyzwoleniu przed wyborem czy pozostać w konspiracji, czy włączyć się w odbudowe zniszczonego kraju. Wybrał wraz z żoną Anną apel W. Witosa i czynnie włączyli się w odbudowę życia społeczno-gospodarczego wsi i powiatu. Już w 1945 r. wybrano go na sołtysa wsi. Organizował w gromadzie działalność Związku Samopomocy-Chłopskiej, Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu, Spółdzielni Mleczarskiej, Spółdzielni Ogrodniczej i Kółka Rolniczego, pracował w zarządach tych organizacji. W 1956 r. został Przewodniczącym Gromadzkiej Rady Narodowe w Handzlówce. Lenarowie gromadzili wokół siebie innych społeczników i razem udało się im przeprowadzić elektryfikacje wsi, wybudować wiele kilometrów dróg, kilka mostów przez Sawę, magazyny, suszarnię i cegielnię. Otrzymał wiele państwowych odznaczeń i wyróżnień. Zmarł 8.10.1985 r. i spoczywa na handzlowskim cmentarzu.

opr. Z. Lenar
Leńczyk Gabriel
ur. 20.02.1885 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Gargała. Był bodaj pierwszym husowianinem, który „poszedł do szkół”. Na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował filologię polską, historię sztuki i prehistorię. Przed I wojną światową pracował jako nauczyciel w Krakowie. Od czasu do czasu odwiedzał jednak rodzinną wioskę. Był organizatorem uczczenia w Husowie jubileuszu 500-lecia wiktorii grunwaldzkiej. Po wojnie związał się na stałe z krakowskim Muzeum Archeologicznym i Polską Akademią Nauk. Specjalizował się w badaniu grodzisk na terenie południowej Polski. Brał udział w wielu ekspedycjach archeologicznych (m.in. uczestniczył w badaniach wczesno-średniowiecznego stanowiska w Haithabu). Jako pierwszy w Polsce wykorzystywał w swej pracy fotografię lotniczą. Zainicjował planowaną akcję inwentaryzacji grodzisk, prowadząc jednocześnie liczne prace pomiarowe i wykopaliskowe /m.in. w Piekarach i Zawadzie Lanckorońskiej/. W czasie niemieckiej okupacji początkowo pracował jako kreślarz w krakowskim magistracie. Później uczestniczył w spontanicznej akcji ratowania zbiorów muzealnych. Dokonał też obserwacji z zakresu pierwotnej topografii krakowskiego rynku, potajemnie nadzorując prowadzone tam z polecenia Niemców prace ziemne zmierzające do budowy zbiorników przeciwpożarowych. Został skazany na zesłanie do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Po wojnie był wieloletnim pracownikiem Muzeum Archeologicznego w Krakowie. Był także współautorem podręczników szkolnych z malarstwa i muzyki. W 1955 r. uzyskał tytuł docenta. W dalszym ciągu kontynuował badania związane z wczesnośredniowiecznymi grodziskami małopolskimi. Wiele publikował (kilkadziesiąt artykułów i rozpraw na łamach czasopism archeologicznych). Zmarł 23.06.1977 r. Pozostawił po sobie wiele cennych opracowań i rysunków (szczególnie akwareli, szkiców i pasteli).

Poczet archeologów polskich: Gabriel Leńczyk, "Z Otchłani Wieków" R. XXXVII, nr 3 (1971), s. 178-180; R. Dzieszyński, Pamięci Gabriela Leńczyka, „Widnokrąg”, 1985, nr 16, s.3; W. Styś, Pamiętniki…, s. 76-77, 93; 100-lecie szkolnictwa w Husowie 20 maj 1990, opr. E. Szal, bmw, brw, s. 7; Dokumentacja genealogii rodu Leńczyków, Zbiory prywatne rodziny Gargałów, zam. w Husowie; www.husow.pl
Lepak Krzysztof Zygmunt
ur. 31.10.1961 r. w Ustrzykach Dolnych (pow. bieszczadzki). Syn Tadeusza i Janiny z d. Konopielskiej. Wykształcenie wyższe - mgr fizyki (specjalizacja pierwszego stopnia z zakresu organizacja pomocy społecznej). Pracownik samorządowy; dyrektor DPS w Łańcucie od 1998 r., wcześniej (w latach 1985-1998) pracował w Szkole Podstawowej w Nowym Borku, gdzie był też dyrektorem (1992-1998). W DPS w Łańcucie przeprowadził szereg prac remontowych i dostosowawczych dla potrzeb osób niepełnosprawnych, a także poprawiających bezpieczeństwo użytkowania zabytkowego XIX wiecznego budynku będącego obecnie siedzibą DPS. Systematycznie poprawia warunki techniczne oraz warunki bytowe dla 90 mieszkańców DPS. Współpracuje z powiatowymi jednostkami organizacyjnymi, w tym zwłaszcza z Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Łańcucie. Prowadzi szeroką współpracę z organizacjami pozarządowymi, w szczególności z tymi, które zajmują się też pomocą osobom niepełnosprawnym. Odznaczony „Medalem Zasłuzona dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

opr. R. Kochman
Leszetycki Teodor
ur. 22.06. 1830 r. w Łańcucie, polski pianista, kompozytor i pedagog muzyczny. Naukę muzyki rozpoczął mając pięć lat. W 1839 r. jako młody debiutował we Lwowie z miejscową orkiestrą, prowadzoną przez syna Mozarta – Franciszka Ksawerego. W 1841 r. rodzina Leszetyckich wyjechała do Wiednia, gdzie Teodor kontynuował naukę gry na fortepianie u Czernego i kompozycji u Sechtera oraz studiował filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Dawał koncerty w Rosji, Polsce, Niemczech i Anglii jako pianista i dyrygent.W 1878 r. wrócił do Wiednia. Zamieszkał w zachowanej do dziś obszernej willi w dzielnicy Währing, przy Weimarerstrasse 60. Leszetycki był wybitnym pedagogiem, jego uczniami byli m.in. Ignacy Jan Paderewski, Henryk Melcer-Szczawiński, Antonina Szukiewicz, Ignacy Friedman. Zajmował się także kompozycją, napisał ponad pięćdziesiąt większych utworów fortepianowych, dwie opery: Bracia Marco i Pierwsza Zmarszczka, koncert fortepianowy oraz kilkuset miniatur fortepianowych m.in. Les deux alouettes Op. 2, Nr.1, Klavierkonzert c-Moll Op. 9, Deux Mazurkas pour piano Op. 24, oraz operę komiczną w pierwszym akcie (UA 1867 Prag). Zmarł 17 listopada 1915 w Dreźnie.

Burkhard Muth: Theodor Leschetizky - der bedeutendste Klavierlehrer, den die Welt je gesehen hat? Eine Einführung in Leben, Werk und Wirken des Pädagogen, Pianisten und Komponisten. Fernwald: Muth 2003. ISBN 3-929379-09-0 Malwine Brée: Die Grundlage der Methode Leschetizky. Mit Autorisation des Meisters herausgegeben von seiner Assistentin Malwine Brée. Mit 47 Abbildungen der Hand Leschetizkys. (zahlreiche Auflagen)
Lew Piotr
ur. w 1907 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Józefy z d. Kluz. W l. 1914-1919 uczęszczał do 4-letniej szkoły w Albigowej. W 1919 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1933 r. uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Był nauczycielem historii w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W następnym roku został powołany do 39 Pułku Strzelców we Lwowie. W 1935 r. uzyskał nominacje na podporucznika, a w 1939 r. na porucznika. Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w południowi-wschodniej części Polski. W 1940 r. został aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego w Austrii. Po wyzwoleniu obozu w 1945 r. powrócił do Łańcuta i podjął ponownie przerwaną przez wojnę pracę w w/w szkole. Zmarł 1.07.1968 r. i został pochowany na cmentarzu w Łańcucie

oprac. Tadeusz Ulman
Lęcznar Władysław Edward
ks., (SJ) jezuita, ur. 20.09.1905 r. w Łańcucie. Syn Franciszka i Julii z d. Kwiatek. Po ukończeniu Gimnazjum w Rzeszowie wstąpił do zakonu Jezuitów w Kaliszu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1932 r. w Lublinie. Proboszcz w Albertynie w latach 1934-35, pref. alumnów w Wilnie w latach 1935-36 oraz operariusz w Gdyni i Kaliszu w latach 1936-39. Podczas II wojny światowej przeszedł przez Rumunię, Jugosławię i Francję do Anglii, gdzie został kapelanem wojska generała Stanisława Maczka. Od 1945 duszpasterz w obozie Polaków w Varel Newnwege w Niemczech. W 1948 r. wyjechał na misje do Półn. Rodezji. Pracował gorliwie w Chingombe, Lusace i Broken Hill (Kabwe). Opiekował się również miejscowymi emigrantami z Polski. Odwiedzał rodaków bez względu na ich przekonania polityczne czy religijne. Po wojnie pojechał na misje do Zambii. Zginął tragicznie 9.07.1972 r. w Broken Hill ob. Kabwe w Zambii w czasie zamieszek stając w obronie misji.

opr. Z. Trześniowski
Lisiński Mieczysław Karol
ks. ur. 30.10.1877 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana Lisa i Cecylii z d. Krzyżak. W 1885 r. ukończył szkołę powszechną w Żołyni, a w 1888 r. gimnazjum klasyczne w Rzeszowie. Dekretem namiestnictwa we Lwowie z 16.11.1896 r. zmienił nazwisko z Lis na Lisiński. Po zdaniu matury wstąpił do Diecezjalnego Seminarium Duchownego w Przemyślu. 22.07.1900 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Pracę duszpasterską rozpoczął wpierw w parafii Wielowieś, a następnie po trzech latach udał się do kościoła św. Trójcy w Przemyślu. Pełnił tam funkcje katechety, rektora i kapelana Sióstr Benedyktynek. 18.09.1906 r. otrzymał nominację na zastępcę ks. dr Mateusza Czopra. W 1914 r. nadano mu tytuł kanonika. W 1917 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, pełnił funkcje przewodniczącego. W 1918 r. wszedł w skład Reprezentacji Rządu Polskiego w Jarosławiu. Werbował razem z innymi młodzież do obrony Lwowa i Przemyśla. 1.09.1924 r. otrzymał nominację na stałego katechetę w I gimnazjum. Organizował spotkania historyczne. W latach 1933-1939 był radnym miejskim Jarosławia. Założył dwa domy dla sierot polskich. W 1924 r. został obdarzony przywilejem używania Rokiety i Montoletu. Dnia 2.07.1945 r. objął kościół św. Ducha w Jarosławiu. Odnowił zniszczony rektorat przy pomocy swoich przyjaciół. Wprowadził szopkę bożonarodzeniową i Grób Pański. W 1950 zrzekł się kierowania domami dla sierot, które przeszły pod zarząd "Caritasu". W 1956 r. udał się do Szczawnicy w celu podratowania zdrowia. Zmarł 18 stycznia 1957 w Jarosławiu na chorobę nowotworową. Pochowany na Starym Cmentarzu. Nazwany został ojcem ubogich i sierot. Decyzją Rady miasta I kadencji ulicę, gdzie mieścił się drugi dom dla sierot, nazwano jego imieniem.

B. Dierżyński "ks. kan. Mieczysław Lisiński i jego dzieło
Lis-Kula Leopold
płk ur. 11.11.1896 r. w Kosinie (pow. łańcuckim). Syn Tomasz i Elżbiety z d. Czajkowskiej. W 1912 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Rok później ukończył kurs oficerski Po powołaniu do życia Legionów Polskich, pełni coraz to wyższe funkcje dowódcze. W czasie walk legionowych wsławił się w bitwach pod Krzywopłotami w 1914 r., Łowczówkiem 1914 r., Kamieniuchą, Kostiuchnówką, nad Nidą. W Wadowicach zdał maturę. Za waleczność był często wyróżniany, odznaczony medalem „Za Wierną Służbę”, a za udział w zdobyciu Kukli pruskim Krzyżem Żelaznym. W latach 1916-1917 oddelegowany do Warszawy przez J. Piłsudskiego do tajnej POW, gdzie był wykładowcą. Po tak zwanym "kryzysie przysięgowym" został wysłany na front włoski w ramach CK Armii. Ciężko ranny pod Cordelazzo, wraca na początku 1918 roku do Polski. Po powrocie aktywnie działał w POW. W listopadzie 1918 r. ogłosił mobilizację POW na Ukrainie, jej celem było wspomożenie walką Polaków o Kresy Południowo-wschodnie oraz odsiecz Lwowa. W grudniu 1918 r. awansowany do stopnia majora. Brał udział w ciężkich bojach pod Poryckiem i pod Torczynem 1919 r. W tej ostatniej bitwie 7 marca, mając niespełna 23 lata poległ. W komunikacie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, wydanym 8 marca napisano: „Młoda armia polska straciła jednego z najlepszych swych oficerów”. Pogrzeb Lisa-Kuli był wielką manifestacją. Na wstędze wieńca od Naczelnika Państwa było napisane „Memu dzielnemu chłopcu-Józef Piłsudski”. Pochowany został na Cmentarzu na Pobitnem w Rzeszowie. Pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika wraz z weryfikacją do stopnia pułkownika.

„Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich” WOW „Gryf” W-wa 1992 r.
Lis Stanisława
z d. Gołojuch, ur. 18.08.191954 r. w Węgliskach (pow. łańcucki). Córka Tadeusza i Władysławy z d. Guz. Wykształcenie wyższe – nauczyciel dyplomowany; absolwentka UJ w Krakowie. Uczy języka polskiego w II LO w ZS nr 1 w Łańcucie. Pomysłodawczyni Powiatowego Konkursu „Testament Jana Pawła II”. Wpisana na listę ekspertów MEN, wchodzących w skład komisji egzaminacyjnych i kwalifikacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o awans zawodowy; długoletni egzaminator i weryfikator OKE w Krakowie. W 1999 r. pełniła funkcję Pełnomocnika ds. Edukacji Starostwa Powiatowego w Łańcucie. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

opr. R. Kochman
Lonc Edward
ur. 15.08.1920 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Walerii z d. Bem. Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie W 1938 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które przerwała wojna. Powraca do Markowej pracujac w gospodarstwie rodziców i aktywnie włączając sie w tajnie nauczanie. W 1945 r. udaje się do Krakowa by kontynuować przerwane studia i w 1949 r. ukończył studia na Akademii Handlowej (Wydział Ekonomiczny) w Krakowie. Rok później podjął pracę w Centrali Rybnej, a następnie został przeniesiony do Urzędu Rady Ministrów jako doradca ministrów rolnictwa. W l. 1962-1966 przebywał w Waszyngtonie na placówce dyplomatycznej, gdzie był attache handlowym. W 1967 r. powrócił do pracy w Urzędzie Rady Ministrów. Zmarł w marcu 1976 r. Pochowany na warszawskich Powązkach.

oprac. Tadeusz Ulman
Lorenc Jan
ks. (SJ) jezuita, ur. 31.08.1895 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Sebastiana i Zofii z d. Pelc. Do zakonu jezuitów wstąpił 30.07.1912 r. w Starej Wsi, a święcenia kapłańskie przyjął 20.06.1926 r. w Krakowie. W latach 1920-1923 wychowawca w Chyrowie, w latach 1931-33 superior w Stanisławowie. Sekretarz asystenta słowiańskiego w Rzymie w latach 1933-37, a w latach 1938-1939 profesor religii w Chyrowie. Podczas II wojny światowej kapelan szpitala w Stryju. We wrześniu 1939 r. przekroczył z wojskiem granicę rumuńską. W latach 1940-44 kapelan Wojska Polskiego w Alepo na Bliskim Wschodzie, następnie w Palestynie 1944-47 i w Anglii w latach 1947-49, a także pomocnik prefekta biblioteki. W latach 1949-1960 duchowny Kurii Generalnej w Rzymie. W latach 1951 – 56 i 1959 - 60 pracownik etatowy Radia Watykańskiego. Zmarł 29.05.1967 r. w Starej Wsi i tam został pochowany.

J. Rzepka „Białobrzeżanie” (mps)
Lorenc Józef
dr, ur.13.05.1928 r. Białobrzegach (pow. łańcuckim). Syn Ignacego i Julii z d. Lorenc. Ukończył Gimnazjum Rolniczo-Spółdzielcze w Wysokiej k/Łańcuta. Następnie Liceum Spółdzielcze w Świdnicy. Tytuł inż. rolnika uzyskał w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie, a w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie mgra pedagogiki i dra nauk rolniczych. Ukończył także Międzyuczelniane Studium Pedagogiczne na SGGW oraz Instytut Pedagogiczny w Warszawie. W latach 1950-1952 pracował jako asystent w Katedrze Ekonomiki Rolnictwa na WSR w Olsztynie. Od 1952 r. podjął pracę najpierw jako nauczyciel, następnie jako dyrektor w Zespole Szkół Rolniczych w Wysokiej k/ Łańcuta. Równolegle pełnił różnorakie funkcje społeczne: radny Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, członek Rady Nadzorczej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (TWP) w W-wie, członek Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju (LOK), członek Komisji Oświaty Rolniczej Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP), członek Rady Naukowej Centralnego Ośrodka Szkolenia Kadr Rolniczych w Pszczelinie. Prezes ZW LOK w Rzeszowie, wiceprezes TWP w Rzeszowie, członek ZW ZNP w Rzeszowie, od dwudziestu pięciu lat przewodniczący Komisji Kultury i Tradycji Polskiego Związku Łowieckiego (PZŁ) w Rzeszowie. Mieszka w Łańcucie.

J. Rzepka „Białobrzeżanie” (mps)
Lorenc Maria Helena
z d. Malarz, ur. 23.08.1937 r. Córka Stanisława i Stefanii. Wykształcenie średnie, kurs instruktorów gospodarstwa domowego w Rzeszowie. Od 1957 r. pracowała w Powiatowym Związki Kółek i Organizacji Rolniczych w Łańcucie, członek Polskiego Stronnictwa Ludowego. W 1890 r. organizowała zw. zaw. „Solidarność”. Zarządza Powiatowym Kołem Gospodyń Wiejskich i Towarzystwem Przyjaciół Dzieci. Radna Rady Miejskiej w Łańcucie; w latach 1997-2002 kurator sądu rejonowego w Łańcucie. W 2008 r. wydała książkę pt.: Kamyczek pod pomnik kobiety wiejskiej. Otrzymała odznakę Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego i Złoty Krzyż Zasługi w 1986 r., odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

opr. J. Rzepka
Lubicz-Kłosiński Jerzy
ur. 27.10.1900 r. w Krakowie. Syn Władysława i Heleny z d. Szużic. Do Łańcuta przybył w okresie międzywojennym i podjął pracę jako urzędnik łańcuckiej or-dynacji, a następnie pracował w miejscowym browarze. Ze sportem spotkał się jeszcze w kró-lewskim Krakowie, a w Łańcucie okazał się ofiarnym działaczem, zwłaszcza sędzią piłkar-skimi członkiem kolegium sędziów. Po wojnie w Łańcucie organizował KS „Orkan”, a na-stępnie HKS „Czuwaj”. Zmarł 06.12.1980 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

oprac. Zbigniew Trześniowski
Lubomirska Izabela
z Czartoryskich ur. 21.05.1733 r. lub wg innych źródeł 1736 r. w Warszawie. Córka Augusta Aleksandra Czartoryskiego i Marii Zofii Sieniawskiej. Właścicielka Łańcuta, mecenaska i kolekcjonerka sztuki okresu rokoka. Z powodu błękitnych krynolin, które często nosiła, jeszcze za życia nazywano ją Błękitną Markizą. Była żoną marszałka wielkiego koronnego - Stanisława Lubomirskiego i matką Julii Potockiej, Konstancji Rzewuskiej, Izabeli Potockiej oraz Aleksandry Potockiej. Należał do niej między innymi pałac w Wilanowie, pałac w Ursynowie (wówczas zwany Rozkoszą) i pałacyk Mon Coteau na Mokotowie (Pałac Szustra). Kładła kamień węgielny pod gmach Teatru Narodowego w Warszawie i była inicjatorką przebudowy zamku w Łańcucie w stylu rokoko na przełomie XVIII i XIX wieku. Jedna z najwybitniejszych kobiet w Polsce XVIII. w., brała nader czynny udział w polityce swego obozu, zabiegała zarówno o pozyskanie obcych dworów jak i mas szlacheckich. Początkowo życzliwa Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, potem zwalczała go namiętnie. Rozgoryczona niepowodzeniem tej akcji, przeniosła się do Paryża, po wybuchu rewolucji przebywała w Wiedniu. Obok działalności politycznej wyróżniała się jako postępowa opiekunka włościan. Zmarła 25.11.1816 r. we Wiedniu.

Wikipedia, Wolna Encyklopedia
Lubomirski Franciszek Drusus
(herbu Szreniawa), ur. po 1683 r. Drugi syn Stanisława Herakliusza i Elżbiety z Denhoffów. Generał wojsk koronnych. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1702-1721.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 209.
Lubomirski Franciszek Sebastian
(herbu Szreniawa), ur. ok. 1657 r. Syn Jerzego Sebastiana i Barbary z Tarłów. Starosta olsztyński, rotmistrz pancerny. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1667-1699. Zmarł w 1699 r.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 209.
Lubomirski Jerzy Sebastian
(herbu Szreniawa), ur. 1616 r. Syn Stanisława i Zofii z Ostrogskich. Starosta dobrzyński (1628); starosta sądecki i grzybowisk (1636); starosta spiski (1640); starosta chmielnicki (1645); starosta krakowski (1646); marszałek nadworny koronny (1650); marszałek wielki koronny (1650); starosta niżański (1651); starosta olsztyński (1654); hetman polny koronny (1657); starosta sandecki (1660). Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1649-1667. Pierwszy związek małżeński zawarł w 1641 r. z Konstancją Ligęzianką z Borku; drugi w 1654 r. z Barbarą Tarłówną ze Szczekarzewic. Zmarł 17.06.1667 r.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 209.
Lubomirski Stanisław
(herbu Szreniawa). Ur. w 1583 r. Syn Sebastiana i Anny z Branickich. Starosta sądecki (1597); sekretarz królewski (1605); starosta sandomierski (1614); szafarz województwa krakowskiego (1616); krajczy koronny (1618); podczaszy koronny (1620); wojewoda ruski (1625); starosta krzepicki i zamorski (1633); starosta niepołomicki (1635); wojewoda i starosta krakowski (1638). Tytuł książęcy otrzymał w 1647 r. W 1613 r. poślubił Zofię Ostrogską. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1628-1649. Zmarł 17.06.1649 r.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 208-209.
Lubomirski Stanisław
(herbu Szreniawa), ur. 26.10.1721 r. Syn Józefa (najmłodszego syna Stanisława Herakliusza i Elżbiety z Denhoffów) i Teresy z Mniszchów. Szambelan we dworze Augusta III w Dreźnie, strażnik wielki koronny (1752); starosta wiślicki (1765); marszałek wielki koronny (1766). 14.06.1753 r. poślubił Izabelę Elżbietę Annę Teofilę Czartoryską (córkę August Aleksandra i Marii Zofii z Sieniawskich). Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1745-1783. Zmarł 26.10.1721 r.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 209.
Lubomirski Stanisław Herakliusz
(herbu Szreniawa), ur. 25.05.1642 r. Syn Jerzego Sebastiana i Konstancji z Ligęzów. Podstoli koronny (1669); marszałek nadworny koronny (1673); marszałek wielki koronny (1676); starosta spiski (1660. Pierwszy związek małżeński zawarł w 1669 r. z Zofią Opalińską; drugi w 1676 r. z Elżbietą Denhoffówną. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1699-1702. Zmarł 17.01.1702 r.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 209.
Lubomirski Teodor Konstanty
(herbu Szreniawa), ur. w 1683 r. Pierwszy syn Stanisława Herakliusza i Elżbiety z Denhoffów. Wojewoda krakowski (1732); regimentarz (1734); feldmarszałek austriacki (1736); starosta spiski; dziedzic Czernihowa i Ujazdowa. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1721-1745. Ok. 1624 r. poślubił Elżbietę de Culler Cuming, byłą żonę Jana Cristi, kupca krakowskiego; od 1740 r. zarządzająca Łańcutem.

W. K. Wojtowicz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991, s. 209.