doktor historii sztuki, specjalista w zakresie historii pojazdów konnych, ur. 30.09.1932 r. w Zamościu. Lata okupacji niemieckiej spędziła w Hrubieszowie. Szkołę średnią ukończyła w Zamościu. W 1956 r. ukończyła studia historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pracowała w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie (1960-1963). Od jesieni 1963 r. podjęła pracę w Muzeum-Zamek w Łańcucie, gdzie w latach 1966-1994 była Kierownikiem Działu Pojazdów Konnych, do czasu przejścia na emeryturę. Do kolekcji pojazdów zachowanych po Potockich, jako kustosz pozyskała dla Muzeum znacznie większą ilościowo kolekcję powozów, zakupionych w różnych regionach Polski lub przejętych w depozyt z innych muzeów. Dzięki rozwinięciu licznych kontaktów międzynarodowych zdołała poznać wszystkie ważniejsze kolekcje pojazdów konnych w Europie, stając się cenionym autorytetem w dziedzinie historii powozów. Wielokrotnie reprezentowała Muzeum-Zamek w Łańcucie na międzynarodowych konferencjach naukowych występując z referatami i publikując je w językach obcych. Brała czynny udział w konferencjach Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzeów Transportu (IATM) przy ICOM (International Council of Museums), reprezentując Polskę i Łańcut, wygłaszając referaty o polskich zbiorach muzealnych, problemach konserwatorskich dotyczących różnych eksponatów w Budapeszcie, Frankfurcie, Paryżu, Pradze i Waszyngtonie. Dla pogłębienia wiedzy wyjeżdżała na stypendia do Francji, Portugalii, Włoch oraz do Belgii, Holandii, Anglii, Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Danii, Szwecji, USA, Rosji, do Czech i na Węgry. W 1982 r. w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie obroniła pracę doktorską wydaną przez PWN w 1989 pt.: „Paradne Pojazdy w Polsce XVI-XVIII wieku”. W latach 1984-1987 była wykładowcą na KUL z zakresu historii pojazdu zaprzęgowego. Autorka licznych opracowań naukowych, książek, artykułów związanych z dziedziną pojazdów konnych, z których najbardziej znane to: „Polskie Powozy” (Ossolineum, 1982), „Powozy. Zbiory powozowni zamkowej w Łańcucie” (KAW Rzeszów 1998), „Luksusowe powozy Łańcuta” (ZP Techgraf w Łańcucie, 2008). Największym odkryciem w jej życiu zawodowym było rozpoznanie i opracowanie zachowanych elementów królewskich karet Jana III Sobieskiego. Praca ta wykonywana dla Muzeum Pałacu w Wilanowie trwała etapami od 1980 do 2003 r. Pozostawiła po sobie publikowane wspomnienia. Wyróżniona 25.09.2008 r. Medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarła 19.12.2022 r. w Leżajsku, spoczęła na cmentarzu parafialnym w Zamościu.

ur. 02. 12. 1939 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Filar. W 1998 r. zainicjował powstanie Stowarzyszenie „Dla Albigowej” i został jego prezesem. Stowarzyszenie pod jego kierownictwem rozbudowało budynek, w którym znalazły siedzibę organizacje społeczne działające w Albigowej, wydało kronike sołectwa Albigowa oraz doprowadził do powstania Izby Pamięci. Był inicjatorem i jednym z fundatorów upamiętnienia albigowian poległych w walkach w wolną ojczyznę podczas I i II wojny światowej oraz w okresie powojennym. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Albigowej.

ur. 1.09.1877 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d. Głuszek. Bardzo wcześnie pomagał ojcu w pracach. Jako najmłodszy z dzieci opiekował się licznym rodzeństwem (cztery siostry i brat). W 1885 r. rozpoczął naukę w istniejącej już w Albigowej jednoklasowej Szkole Podstawowej. W 1892 r. mając 15 lat rozpoczął naukę w Szkole Tkackiej w Łańcucie. W 1893 r. po śmierci dziadka przejmuje warsztat tkacki i przez 2 lata pracuje w domu jako tkacz.. W 1896 r. wpisuje się na członka Kółka Rolniczego w Albigowej i zostaje nim przez całe życie. W 1899 r. zostaje powołany do wojska do 90 Pułku Piechoty w Dębicy, gdzie odbywa służbę przez dwa miesiące w rezerwie zapasowej. W 1901 r. gorąco popiera powstanie Kasy Reiffeisena nakłaniając innych do wstąpienia. Jako pierwszy w okolicy w 1901 r. zakłada jak na owe czasy duży sad na powierzchni 0,75 ha sadząc szlachetne odmiany drzew owocowych. W 1914 r. zaprowadza pasiekę zaczynając od 2 pni. W 1903 r. jest współzałożycielem Spółki Wodnej. W 1903 r. zostaje wybrany radnym w wyborach do Rady Gminnej. Również w tym roku kończy we Lwowie kurs dla pisarzy gminnych, którą to funkcję obejmuje w 1908 r. W 1907 r. jest współzałożycielem Straży Pożarnej. W 1906 r. wyjeżdża za pracą na krótko do Ameryki . Po powrocie włącza się w nurt pracy społecznej. W 1909 r. jako członek Kółka Rolniczego zostaje wybrany do Zarządu i pełni funkcję sekretarza, dokształcając się na kursie instruktorów i organizatorów Kółek Rolniczych we Lwowie. W 1911 r. zostaje wybrany kierownikiem Sklepu Kółka Rolniczego w Kółku pracuje bez przerwy przez okres 25 lat pełniąc obowiązki sekretarza, a także z-cy przewodniczącego. W 1911 r. jest współzałożycielem Spółdzielni Mleczarskiej, a w 1921 r. współdziała przy budowie Domu Ludowego. W 1932 r. pomagał w założeniu orkiestry Ochotniczej Straży Pożarnej. Od 1926 r. do końca życia jest korespondentem Instytutu Statystyki i Ekonomiki Rolnej w Warszawie. Do najważniejszych funkcji zaliczyć należy przyjęte w 1908 r. stanowisko sekretarza gminy, które pełnił bez przerwy 29 lat. Był wielkim patriotą, przeżywał głęboko wszystkie wydarzenia dotyczące Ojczyzny. Nie szczędził jako społecznik trudu i największego poświęcenia dla dobra wsi, dobra sprawy, dobra społeczeństwa. Wszystkim zawsze służył dobrą radą i pomocą. Był wzorowym i przykładnym katolikiem. Za pracę i zaangażowanie w działalność społeczną wsi Prezes Rady Ministrów nadaje mu w 1929 r. Srebrny Krzyż Zasługi, który odbiera na uroczystym spotkaniu w Warszawie. Na ówczesne czasy odznaczenie to było czymś wielkim i nadzwyczajnym. Umiera w dniu 1.III.1965 przy pracy nad kroniką wsi Albigowa.

ur. 28.07.1908 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z d. Reizer. Ukończył 4 klasową Szkołę Podstawową w Albigowej. Do 18 lat życia pracował wspólnie z rodzicami w gospodarstwie rodzinnym, a później podjął samodzielną pracę związaną z produkcją wyrobów betoniarskich. W latach 1929 - 1930 odbywa służbę wojskową w X Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Po jej odbyciu wraca do Albigowej i nadal pracuje w swoim poprzednim zawodzie. Prowadził małe gospodarstwo rolne i wyroby betoniarskie. Był czynnym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej i Orkiestry Dętej. Kiedy wybuchła II wojna światowa został powołany do wojska i wziął udział w początkowym okresie walk w rejonie Mszany Dolnej do granicy państwowej z Rumunią. W czasie odwrotu pod koniec września 1939 r. został zatrzymany i uwięziony przez Niemców w Przemyślu. Przebywał w koszarach wojskowych Przemyśl - Zasanie, gdzie uwięzieni byli wykorzystywani do prac porządkowych związanych z przyjęciem wojsk niemieckich. Podczas tych prac w Jarosławiu udało mu się zbiec. Wrócił do Albigowej, zajmował się pracą w gospodarstwie. Zaraz po wyzwoleniu podejmuje aktywną działalność społeczną. Pierwszym jego krokiem była organizacja Ośrodka Zdrowia. Uruchomiony Ośrodek Zdrowia w Albigowej stał się dla mieszkańców dużym osiągnięciem, gdyż mogli na miejscu uzyskać konieczną pomoc lekarską. W 1948 r. podejmuje pracę w Hurtowni Materiałów Sanitarnych i Elektrycznych w Rzeszowie, gdzie pracuje do 1952 r. Przenosi się z pracą do Zjednoczenia Instalacji Sanitarnych i Elektrycznych w Rzeszowie. W 1958 r. przechodzi do pracy w Spółdzielni Mleczarskiej w Albigowej i pracował tam do czasu przejścia na emeryturę w 1973 r. Pasją jego była działalność społeczna w Albigowej pobudzająca do wielu czynów podejmowanych dla dobra ogółu mieszkańców m.in. powszechna elektryfikacja wsi, remont i rozbudowa Ośrodka Zdrowia, budowa Domu Kultury, Przedszkola, Domu Nauczyciela, rozbudowa mleczarni, gazyfikacja wsi i budowa wodociągów. Zmarł 18.11.1985 r. i został pochowany na cmentarzu w Albigowej.

ks. ur. 08.01.1909 r. w Rogóżnie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Agaty z d. Gwóźdź. Uczył się w Rogóżnie, Kosinie i Łańcucie. W 1924 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie wstąpił do Małego Seminarium o.o Franciszkanów, odbył nowicjat i złożył śluby zakonne. W 1931 r. ukończył gimnazjum i zdobył maturę. W 1931 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 21 sierpnia 1932 r. złożył śluby wieczyste. W 1935 r. ukończył studia seminaryjne i otrzymał święcenia kapłańskie. Od poznanego we Lwowie o. Maksymiliana Marii Kolbego otrzymał propozycję przeniesienia się do Niepokalanowa do pracy w nowo zorganizowanym Ośrodku Drukarsko – Wydawniczym. W 1936 r. wrócił do Krakowa, gdzie został wybrany na stanowisko Gwardiana powstającego klasztoru oo. Francioszkanów w Skarżysku – Kamiennej. Podczas wojny był członkiem konspiracyjnej organizacji „Orzeł Biały” i pełnił funkcję skarbnika. 30 stycznia 1940 r. Gestapo, SS, i żandarmeria niemiecka otoczyli i dokonali aresztowania wszystkich braci zakonnych. W dniu 5 lutego1940 r. niemiecki sąd polowy skazał o. Teodora na karę śmierci. Został rozstrzelany i pochowany w zbiorowej mogile pod lasem w Skarżysku.

ks. OFMConv, ur. 08.01.1909 r. w Rogóżnie (pow. łańcucki). Syn Józe-fa i Agaty z d. Gwóźdź. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rogoźnie kontynuował naukę w Kosinie i Gimnazjum Państwowym w Łańcucie. W 1924 r. przeniósł się do Lwowa gdzie wstąpił do Małego Seminarium o.o. Franciszkanów, odbył nowicjat i złożył pierwsze śluby zakonne. W 1931 r. ukończył maturę w II Gimnazjum im. Szajnochy we Lwowie i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. W 1935 r. otrzymał świecenia kapłańskie. Za namową o. Maksymiliana Kolbego przeniósł się do Niepokalanowa do pracy w Ośrodku Drukarsko – Wydawniczym. Od listopada 1936 r. został wyznaczony na gwardia-na powstającego klasztoru oo. Franciszkanów w Skarżysku – Kamiennej. Po wybuchu II woj-ny światowej aktywnie włączył się w ruch oporu. Organizował pomoc i schronienie żołnie-rzom września, nawoływał z ambony do zbrojnego oporu, działał w AK. Dnia 30.01.1940 r. został aresztowany i skazany na karę śmierci. W dniu 24.02.1940 r. wraz z współbraćmi fran-ciszkanami został rozstrzelany i pochowany w zbiorowej mogile w Skarżysku – Borze.

dr inż. ur. 4.11.1935 r. w Dobraczynie k/ Lwowa. Syn Rudolfa. Początkiem 1940 r. spod Lwowa rodzina Fiszbachów przybyła do rodziny w Białobrzegach. Po wojnie Fiszbachowie udali się na wybrzeże. W 1952 r. Tadeusz zdał maturę w gimnazjum w Kartuzach. Absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie i Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie gdzie uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Był majstrem w mleczarni w 1957 r. Od 1958 r. był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1964 r. był etatowym pracownikiem PZPR. Był sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku od 1975 r. do 1981 r. W latach 1980-1981 był zastępcą członka Biura Politycznego PZPR. Był negocjatorem i sygnatariuszem porozumień gdańskich z sierpnia 1980 r. Był radcą w ambasadzie polskiej w Helsinkach i Oslo w latach 1982-1993. Był doradcą Ministra Spraw Zagranicznych. Był posłem VII, VIII i X kadencji. Był wicemarszałkiem Sejmu X kadencji. Ambasador RP na Łotwie od 08.2001 do 04.2004 r. Jego dziadek Fiszbach Michał (1877-1950) pochowany w Białobrzegach.

ur. 03.10.1870 r. Z wykształcenia technik-ceramik, właściciel założonej w latach dwudziestych XX w. Fabryki Wyrobów Ceramicznych, oraz proponującego szeroki zakres usług „Ceramiczno-Technicznego Biura i Laboratorium”. Producent przeznaczanych na rynek lokalny porcelanowych i fajansowych serwisów stołowych, pojedynczych przedmiotów użytkowych i dekoracyjnych, a także glinianych kafli, wazonów i doniczek opatrzonych firmową pieczątką z napisem „E. Flaig/Łańcut”. Zmarł 19.09.1933 r. w Łańcucie.

ur. 15.08.1929 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Zofii z d. Inglot. Rolnik, stolarz, cieśla; kierownik budowy takich budynków jak: Urząd Gminy, Dom Nauczyciela, Młyn, Stacja Pomp Wodociągowych. Od 1937 r. radny Rady Gminy przez trzy kadencje. Były sołtys wsi Markowa przez 25 lat (przyczynił się do rozwoju infrastruktury wsi). Przewodniczył Komitetowi Gazyfikacji i Kanalizacji wsi Markowa. Organizator budowy obiektów sportowych. Posiada odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Brązowy Krzyż Zasługi, odznakę „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 10.09.1901 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mateusza i Salomei z d. Flejszar. Po ukończeniu szkoły powszechnej dużo czytał. Po wojnie polsko – radzieckiej odbył służbę wojskową, później ok. 3 lata pracował na granicy rumuńskiej. Następnie ukończył Państwową Szkołę Sukienniczą w Rakszawie. Przez pewien czas pracował w fabryce rakszawskiej jako majster w tkalni, a w roku 1928/29 był instruktorem tkactwa mechanicznego w rakszawskiej szkole. W czasach kryzysu stracił pracę, wrócił do rodzinnej wsi i stał się aktywnym organizatorem i uczestnikiem życia kulturalnego i społecznego. Pochłonęła go praca w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. Wkrótce został członkiem Zarządu Powiatowego w Przeworsku i wojewódzkiego we Lwowie. Już w 1928 r. przy ZMW „Wici” w Markowej założył teatr. Stał się jego reżyserem, scenografem i charakteryzatorem, stroje sprowadzał ze Lwowa i z Krakowa. Sięgał po dzieła literatury polskiej a także czerpał tematy z bieżącego życia. Sam też pisał sztuki teatralne. W latach trzydziestych teatr markowski zyskał dużą popularność nie tylko w Markowej. Grano sztuki Fredry, Bałuckiego, Rydla, Korzeniowskiego, Żeromskiego, Kruczkowskiego. Wybuch wojny przerwał pracę zespołu, ale nie całkowicie. Po jej zakończeniu przystąpiono do intensywnych prób. Flejszar był też publicystą i poetą. Współpracował z „Chłopskim Życiem Gospodarczym”, „Nową Wsią”, „Wiciami”, brał udział w pracach redakcji „Kobiety Wiejskiej”. Na łamach tych pism zamieszczał artykuły publicystyczne i utwory poetyckie. Zachowało się 47 wierszy i opowiadań. Był redaktorem gazetki wiejskiej „Haraczka”. W każdej dziedzinie swej aktywności miał zawsze na względzie dobro młodzieży. Należał do grona organizatorów Uniwersytetu Ludowego w pobliskiej Gaci. Aktywny był także we władzach spółdzielni mleczarskiej, był też jednym z inicjatorów powołania najbardziej znanej w kraju – Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Przyczynił się do powołania Spółdzielni Spożywców w Markowej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został wzięty do niewoli niemieckiej. Po ucieczce wrócił do Markowej i jako pierwszy przystąpił do konspiracyjnej Służby Zwycięstwu Polski. Był też czynny w „trójce” gminnej i powiatowej SL oraz BCh. Po zakończeniu działań wojennych na Rzeszowszczyźnie znalazł się wśród reaktywujących koło ZMW RP „Wici”. Był w zarządzie koła Markowskiego. Po przejęciu fabryki w Rakszawie, dyrekcja Spółdzielni „Społem” zaproponowała mu stanowisko kierownika tego zakładu i jego uruchomienie. Podjął ten trudny obowiązek ale pełnił go tylko kilka miesięcy. 22.03.1945 r. w czasie napadu został zabity w mieszkaniu w Rakszawie. Spoczywa na markowskim cmentarzu.

mjr (nazwisko rodowe Flejszar) ur. 20.12.1897 r. w Markowej (pow. łańcuc-ki). W latach 1910-1914 ukończył 4 klasy szkoły średniej w gimnazjum w Łańcucie. Po wy-buchu I wojny światowej 27.06.1915 r. został powołany do wojska austriackiego. W czasie wojny w stopniu plutonowego był zastępcą dowódcy plutonu w 10 kompanii 31 pułku pie-choty, a za waleczność otrzymał austriacki srebrny medal II klasy. W okresie 28.08-31.12.1917 r. przebywał w niewoli rosyjskiej. Od 01.01.1918 r. na Ukrainie jest żołnierzem w „Legii Rycerskiej” III Korpusu Wojska Polskiego, a następnie jako instruktor oddziału wy-wiadowczego Polskiej Organizacji Wojskowej. Po ogłoszeniu niepodległości Polski wstępuje do wojska polskiego gdzie pełni służbę na stanowisku dowódcy plutonu w 6 kompanii 1 Puł-ku Piechoty Legionów w Wilnie. W latach 1918-1920 bierze udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1920 r. awansowany na pierwszy stopień oficerski. Za niezwykłe męstwo w l. 1918-1920 zostaje odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie, w czasie pełnienia służby wojskowej uzupełnia średnie wykształce-nie, uzyskując w 1929 r. eksternistycznie świadectwo dojrzałości przy Kuratorium Wileń-skiego Okręgu Szkolnego. Zostaje zawodowym oficerem przechodząc kolejne stopnie oficer-skie, a po studiach w Wyższej Szkole Wojennej awansuje do stopnia majora dyplomowanego. Przed wybuchem II wojny światowej jest oficerem sztabowym w 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu, skąd we wrześnie 1939 r. wyrusza na kolejną wojnę, tym razem z Niemcami. Po przegranej kampanii wrześniowej dostaje się do niewoli sowieckiej i przebywa w obozie jenieckim w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany w Charkowie przez NKWD zgodnie z rozkazami władzy sowieckiej. W 2007 r. pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

mjr (nazwisko rodowe Flejszar) ur. 20.12.1897 r. w Markowej (pow. łańcucki). W latach 1910 - 1914 ukończył 4 klasy szkoły średniej w gim-nazjum w Łańcucie. Po wybuchu I wojny światowej 27.06.1915 r. został powołany do wojska austriackiego. W czasie wojny w stopniu plutonowego był zastępcą dowódcy plutonu w 10 kompanii 31 pułku piechoty, a za waleczność otrzymał austriacki srebrny medal II klasy. W okresie 28.08.-31.12.1917 r. przebywał w niewoli rosyjskiej. Od 01.01 - 09.11.1918 r. na Ukrainie był żołnierzem w „Legii Rycerskiej” III Korpusu Wojska Polskiego, a następnie jako instruktor oddziału wywiadowczego Polskiej Organizacji Wojskowej. Po ogłoszeniu niepodległości Polski wstąpił do wojska polskiego gdzie pełni służbę na stanowisku dowódcy plutonu w 6 kompanii 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie. W latach 1918-1920 brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Za niezwykłe męstwo w l. 1918-1920 zostaje odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie, w czasie pełnienia służby wojskowej uzupełnia średnie wykształcenie i został zawodowym oficerem przechodząc kolejne stopnie oficerskie, a po studiach w Wyższej Szkole Wojennej awansuje do stopnia majora dyplomowanego. Przed wybuchem II wojny światowej był oficerem sztabowym w 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu, skąd we wrześnie 1939 r. wyruszył na ko-lejną wojnę, tym razem z Niemcami. Po prze-granej kampanii wrześniowej trafił do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. W kwietniu 1940 r. został zamordo-wany w Charkowie przez NKWD. W 2007 r. pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

dr med. ur. 22.06.1856 r. w Łańcucie. Po ukończeniu w latach 1867-1874 Gimnazjum Klasycznego w Rzeszowie, wstąpił na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, gdzie ukończył wydział lekarski, uzyskując w 1879 r. tytuł doktora medycyny. W latach 1880-1883 pracował jako sekundariusz w Szpitalu Powszechnym we Lwowie. Na przełomie lat 1883-1884 był lekarzem miejskim w Zborowie. W 1884 r. osiedlił się w rodzinnym Łańcucie, gdzie rozpoczął pracę jako jedyny wówczas lekarz na cały powiat łańcucki. Specjalizując się w ginekologii, wykonywał z dużym powodzeniem, nieraz w okropnych warunkach wiejskiej chaty, poważne operacje ginekologiczne. Przez 43 lata (1884-1927) był lekarzem miejskim, lekarzem dla pracowników państwowych, lekarzem kolejowym i szkolnym, stałym biegłym sądowym, naczelnym lekarzem ówczesnej Kasy Chorych, od jej założenia w 1882 do 1928 r. Podczas pierwszej wojny światowej, w związku z drugą inwazją rosyjską w Małopolsce, był naczelnym lekarzem wojskowym szpitali „Hotel Victoria” i „Triest” w Innsbrucku. W maju 1915 r. powrócił do Łańcuta, gdzie w doraźnej stacji opatrunkowej w budynku SS. Boromeuszek, udzielał przez szereg tygodni pomocy rannym i chorym żołnierzom z frontu rosyjskiego. Następnie przez półtora roku pełnił funkcję lekarza epidemicznego w całym powiecie łańcuckim. Po powstaniu Państwa Polskiego, przez cały 1919 r. był lekarzem kontraktowym w Wojskowym Szpitalu Epidemicznym, zwalczając równocześnie z ogromnym poświęceniem epidemię tyfusu plamistego i ospy. Był wybitnym działaczem społecznym. W latach 1890-1892 z jego inicjatywy i przy jego współpracy przeprowadzono w Łańcucie kanalizację miasta. Wygłaszał popularyzatorskie wykłady i prelekcje dla rzemieślników, kolejarzy, młodzieży i ogółu społeczeństwa o higienie, o ratownictwie, o zwalczaniu gruźlicy. Był zawsze bardzo czynnym działaczem wszelkich towarzystw i zrzeszeń patriotycznych i społecznych, takich jak: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Towarzystwo Szkoły Ludowej, Towarzystwo Walki z Gruźlicą. Był oddanym działaczem Czerwonego Krzyża i przewodniczącym Komitetu Pomocy Dzieciom (ze strony USA) w latach 1919-1920. W ostatnich latach swego życia ze szczególnym zamiłowaniem oddał się pracy pedagogicznej, przyjmując funkcję nauczyciela higieny w Seminarium Nauczycielskim SS. Boromeuszek i w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza. Zmarł 5.11.1929 r. w Łańcucie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

ps. Wieloch, ur. 6.03.1911 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka. W 1933 r. ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Łańcucie i trafił do służby wojskowej w Rzeszowie. Następnie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Działacz Polskiej Akademickiej Młodzieży i członek Koła Stronnictwa Ludowego we Lwowie. Uczestnik kampanii wrześniowej, pod Tarnopolem trafił do niewoli sowieckiej, jednak udało mu się uciec i trafić do krewnych w Tywonii k/ Jarosławia. Aktywnie włączył się w ruch konspiracyjny w pow. jarosławskim. Oficer szkoleniowy kom. BCh, a w latach 1943-44 kmdt oddziałów taktycznych BCh. Po scaleniu z AK zastępca kmdt obwodowego AK. Od lipca 1944 r. pracował jako księgowy Spółdzielni „Społem” w Jarosławiu. W styczniu 1945 r. zostaje aresztowany przez UB i osadzony w areszcie śledczym. Po paru miesiącach odzyskał wolność i ukrywał się w Bukowinie Tatrzańskiej. W 1947 r. powraca do Jarosławia i pracuje w Spółdzielni „Społem” w Przeworsku, a następnie do 1976 r. w bankowości w Jarosławiu. Zmarł 1.04.2000 r. i spoczywa na jarosławskim cmentarzu.

z. d. Józefczyk, ur., 22.02.1936 r. w Soninie (pow. łańcucki). Córka Józefa i Anastazji z d. Kuźniar. Jest emerytowaną nauczycielką muzyki i języka rosyjskiego w Szkole Podstawowej w Wysokiej. Z zamiłowania jest badaczem kultury ludowej, dawnych tradycji i obrzędów, które występowały na wsi Zaangażowana w pracę społeczną, głównie w dziedzinie kultury. Współpracuje z ośrodkiem kultury i organizacjami działającymi w sołectwie. Jest założycielką zespołu obrzędowego „TKACZE”, który powstał w 1991 r. Jest autorką tekstów, scenariuszy i reżyserem wszystkich widowisk zespołu. Wśród licznych widowisk należy wymienić U tkacza Zembronia, U swoka przy kapuście, Żniwna jużyna, Wawrzkowa nauka, Wieczerza Wigilijna. Widowiska zespołu mają niezwykłą wartość etniczną, poznawczą i kulturową. Zespół występował w różnych miejscach Polski, promując nasz region i jego kulturę. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Soninie.

płk ur. 12.01.1938 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Anieli z d. Markowicz. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie w 1957 r. kontynuował naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Ukończył także Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i Podyplomowe Studium Organizacji i Zarządzania. Na przestrzeni 36 lat służby wojskowej piastował różne stanowiska w pododdziałach rozpoznawczych oraz w Wojskowej Służbie Wewnętrznej m.in.: był Szefem Wydziału I Zarządu WSW Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1981-1990 był Szefem Oddziału VII Szefostwa WSW w Warszawie odpowiadając za bezpieczeństwo gen. Wojciecha Jaruzelskiego (na wszystkich zajmowanych przez niego stanowiskach), bezpieczeństwo Ministrów Obrony Narodowej i bezpieczeństwo wojskowych delegacji zagranicznych przebywających w Polsce. Od 1990 r. był zastępcą Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej biorąc czynny udział w organizowaniu tej nowej służby w Wojsku Polskim. W 1993 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1994 - 2002 pracował w Departamencie Kredytów Trudnych Centrali Banku Pekso SA w Warszawie. Mieszka w Warszawie.

ks., ur. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Agnieszki z d. Grzywacz. Grzywacz. Wyświęcony na kapłana w roku 1845 w Przemyślu. Jako kapłan pracował w następujących parafiach: Lipniki (1845 – 1849), Ołpiny (1849 – 1956), Leżajsk (1856 – 1859), Wielowieś (1859 – 1860), Przeworsk (1860 – 1878), Brzóza Królewska (1878 – 1895). Około 60. roku życia wygrał na loterii państwowej ogromną sumę pieniędzy. Wszystkie środki pochodzące z wygranej przeznaczył na budowę kościoła w swej miejscowości rodzinnej. Nie tylko wybudował kościół, ale go całkowicie wyposażył w ołtarze, naczynia i szaty liturgiczne. Ufundował także organy i 3 dzwony, a na końcu wybudował plebanię i organistówkę. Kościół został wzniesiony w latach 1880-1882, konsekrowany w 1884 roku (p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego). Informacje te zawiera tablica inskrypcyjna wmurowana w ścianę prezbiterium. Zachowany w archiwach parafialnych zapis uchwał z 1877 roku dokumentuje nazwiska utworzonego komitetu budowy oraz informuje o przygotowaniach. Zmarł 17 czerwca 1895 r., pochowany został na cmentarzu parafialnym w Brzózie Królewskiej.

„ Słońcesław” art. malarz, ur. w 1908 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Studia rozpoczął w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1 rok), kontynuował z "Twórcowni Szukalskiego" Od 1930 r. wstępuje do grupy artystycznej "Szczep Rogate Serce". Liczne wystawy indywidualne i zbiorowe w kraju i za granicą m.in. Nowy Jork, Lwów, Wilno, Chicago, Paryż, Poznań, Warszawa, Kraków, Gdańsk, Lublin. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. w 1968 Nagroda WRN, 1976 Złota Odznaka ZPAP, 1979, 1981, Zasłużony Działacz Kultury,1982 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki, 1985 Złoty Krzyż Zasługi, 1988 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki - Jubileusz pracy twórczej. Uprawiał malarstwo i rysunek. Inspirację twórczą czerpał z kultury i tradycji ludowej. Był nie tylko artystą. Miał duszę społecznika. Niezwykle aktywnie uczestniczył w życiu lokalnym. W trudnych latach II wojny światowej zaangażował się w tajne nauczanie i współpracował z ruchem oporu AK i BCH. Po wojnie aktywnie uczestniczył w środowisku artystycznym.To z jego inicjatywy założona została grupa Ziemia, skupiająca młodych artystów, dla których był często autorytetem ze względu na swą indywidualną drogę artystyczną. Wydał dwa zbiory legend z okolic Łańcuta. Mieszkał, tworzył i spoczywa w Krzemienicy. Zmarł 4.07. 2006 roku w wieku 98 lat.

mgr inż. ur. 14.02.1952 r. w Łańcucie zam. w Krzemienicy, (pow. łańcucki). Absolwent Politechniki Rzeszowskiej w 1976 r. na Wydziale Elektrycznym, specjalność elektrotechnika przemysłowa. W latach 1978-81 był kierownikiem warsztatów szkolnych Zespołu Szkół Zawodowych w Przeworsku. Od 1982 r. właściciel gospodarstwa wiejskiego. Członek Rady Krajowej NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych od 1981 r. Wicewojewoda rzeszowski w latach 1990-1991. Poseł na sejm I Kadencji 1991-1993 Komisja do Spraw Układu Europejskiego ,Komisja Przekształceń Własnościowych , Komisja Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa i senator III Kadencji 1993-97: Komisja Spraw Zagranicznych i Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych do 28.12.95 r. i IV Kadencji w latach 1997-2001, Radny Sejmiku Wojewódzkiego w latach 2002-2006.

doc. dr inż. ur. w 1924 roku w Żołyni (pow. łańcucki). W latach 1946 - 1951 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej. Dyplom mgr inż. uzyskał w specjalności teletechnika. Doktoryzował się w 1970 r. w zakresie iskrobezpieczeństwa górniczych obwodów strzałowych. Pracę rozpoczął w Katedrze Elektryfikacji Kopalń na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej na stanowisku asystenta. W latach 1962 do 1972 pracował na stanowisku wykładowcy. Na stanowisko docenta powołany został w 1974 r. W tym samym roku został zastępcą dyrektora Instytutu Elektryfikacji i Automatyzacji Górnictwa. Zajęcia dydaktyczne prowadził z zakresu łączności i sygnalizacji w górnictwie oraz automatyzacji procesów technologicznych w górnictwie. W latach 1960 do 1980 pracując na uczelni pracował także w Biurze Projektów Górniczych w Gliwicach jako projektant, a następnie jako główny specjalista ds. łączności i automatyzacji w górnictwie. Prace projektowe doc. S. Frączka w BPG związane były głównie z rozwijającym się wówczas dynamicznie Rybnickim Okręgiem Węglowym. Doc. S. Frączek w latach 1981 do 1986 pracował także w Politechnice Lubelskiej, prowadząc zajęcia dydaktyczne z zakresu łączności i automatyki w górnictwie. Ponadto prowadził wykłady na kursach podnoszących kwalifikacje pracowników kopalń. Doc. S. Frączek jest autorem kilkunastu publikacji, jest także współautorem dwóch podręczników. Jest promotorem ponad stu prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich, promotorem 4. oraz recenzentem 5. prac doktorskich. Był członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Od 1990 r. doc. S. Frączek jest obecnie na emeryturze.

ur. 08.01.1906 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Pszon. Uczęszczał do gimnazjum w Łańcucie, ale naukę przerwał i wstąpił do wojska. W 1921 r. ukończył szkołę średnią, a w 1923 r. odbył roczny kurs w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W l. 1935-1937 studiował w Oficerskiej Szkole Topologii w Warszawie. W l. 1959-1965 studiował na Wydziale Budowlanym Szkoły Inżynierskiej w Warszawie. Od 1937 r. pracował jako topograf w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Od 1946 r. pracował w gimnazjum dla polskich żołnierzy we Francji. W l. 1947-1969 pracował w Wydziale Pomiarów Rolnych Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie. Od 1970 r. zamieszkał w Sokołowie Małopolskim gdzie w wolnych chwilach zainteresował się sztuka ludową. Tworzył w ceramice, malował na drewnie i szkle. W l. 1972-1974 prowadził warsztaty sztuki ludowej dla miejscowej młodzieży. Wziął udział w wielu konkursach i wystawach w całej Polsce. Zmarł 24.08.1987 r. w Sokołowie Młp.

ur. 08.01.1906 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Pszon. Uczęszczał do gimnazjum w Łańcucie, ale naukę przerwał i wstąpił do wojska. W 1921 r. ukończył szkołę średnią, a w 1923 r. odbył roczny kurs w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W l. 1935-1937 studiował w Oficerskiej Szkole Topologii w Warszawie. W l. 1959-1965 studiował na Wydziale Budowlanym Szkoły Inżynierskiej w Warszawie. Od 1937 r. pracował jako topograf w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Od 1946 r. pracował w gimnazjum dla polskich żołnierzy we Francji. W l. 1947-1969 pracował w Wydziale Pomiarów Rolnych Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie. Od 1970 r. zamieszkał w Sokołowie Małopolskim gdzie w wolnych chwilach zainteresował się sztuka ludową. Tworzył w ceramice, malował na drewnie i szkle. W l. 1972-1974 prowadził warsztaty sztuki ludowej dla miejscowej młodzieży. Wziął udział w wielu konkursach i wystawach w całej Polsce. Zmarł 24.08.1987 r. w Sokołowie Młp.

ur. 11.12.1930 w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Bolesława i Stanisławy z d. Decowskiej. W l. 1947-1950 był uczniem Szkoły Przemysłowej Wrocławskich Zakładów Włókien Sztucznych i robotnik w Fabryce Sztucz-nego Jedwabiu na wrocławskich Kowarach. W 1950 r. zdobył dyplom mistrzo-wski elektryka. W l. 1950-1954 elektryk we Wrocławskich Zakładach Włókien Sztucznych; kilkakrotnie wzywany na rozmowy ostrzegawcze z powo-du manifestowania praktyk religijnych i niechęci do władz PRL. W l. 1954-1970 operator dźwigów we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Ogólnego. W l. 1970-1972 suwnicowy w Dolnośląskich Zakładach Maszyn Elektrycznych „Dolmel”. W l. 1972-1982 operator dźwigu w Betoniarni Klecina we Wrocławiu. W 1980 r. członek Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Klecinie. Organizator protestów społecznych, drukarz prasy podziemnej. Od marca 1982 r. na rencie. W l. 1982-1989 uczestnik wszystkich niezależnych demonstracji we Wrocławiu. W l. 90. działacz w środowisku parafii i Partii Wolności, Solidarności Walczącej i ROP.