s. ur. 29.10.1920 r. w Rakszawie (pow. Łańcucki). Córka Andrzeja i Marianny z domu Maryś. Ukończyła Szkołę Powszechną w Hussakowie, gimnazjum czteroletnie i liceumogólnokształcące humanistyczne PP Benedyktynek w Przemyślu. Mieszkała w internacie SS. Felicjanek. Przez cały czas pobytu w szkole średniej pracowała w Sodalicji Mariańskiej. W ostatnim półroczu nauki zrozumiała głębię życia zakonnego i odnalazła powołanie. W 1939 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek w Krakowie, gdzie otrzymała imię Maria Janina. Rozpoczęła naukę w 2 – letnim Pedagogium Nauczycielskim w Krakowie, które zostało rozwiązane przez Niemców (ukończyła je na tajnych kompletach w 1944 r.). Dyplom otrzymała po wojnie i kontynuowała studia na Wydziale Filozoficznym UJ, gdzie uzyskała magisterium w zakresie pedagogiki ze specjalizacja w psychologii i psychopatologii w 1947 r. Pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej w Morawscy, jako pomoc wychowawcza w przedszkolu w Krakowie, jako kierowniczka internatu, następnie kierowniczka Zakładu wychowawczego W 1958 r. została mianowana przełożoną prowincjalną prowincji krakowskiej Zgromadzenia; w roku 1953/54 ukończyła roczny kurs Międzyzakonnego prawa kanonicznego i świeckiego w Lublinie (KUL) oraz Instytut Wyższej Kultury Religijnej przy KUL; przełożoną prowincjalną była w latach 1959 – 1965. Następnie pracowała w Zakładzie Wychowawczym w Lublinie na stanowisku wychowawczyni. W 1968 r. brała udział w Nadzwyczajnej Kapitule Generalnej Zgromadzenia w USA jako delegatka Prowincji Krakowskiej. Zmarła 23.09.1969 r. w wieku 49 lat. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w kwaterze sióstr felicjanek.

mjr ps. Wysocki, Gerwazy, Gniewosz, ur. 15.08.1900 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Michała i Jadwigi. Uczył się w Gimnazjum w Łańcucie (do czwartej klasy), a następnie przez 2 lata w Szkole Rolniczej w Miłocinie koło Rzeszowa. Od października 1921 r. do maja 1922 r. uzupełniał wykształcenie na wojskowych kursach maturalnych w Wilnie. W latach 1926-1928 ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. Od listopada 1918 r. służył ochotniczo w Wojsku Polskim, początkowo w 5. pułku piechoty Legionów. Po zakończeniu wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. pozostał w tej jednostce jako podoficer zawodowy. Od lutego 1925 r. był szefem kompanii ciężkich karabinów maszynowych w 5. pp Leg. Od 1938 r. oficer Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP). Brak szczegółowych danych na temat jego udziału w wojnie obronnej 1939 r. W konspiracji od grudnia 1939 (Służba Zwycięstwu Polki - Związek Walki Zbrojnej - Armia Krajowa, (SZP-ZWZ-AK) w Warszawie. Początkowo dowodził III batalionem ("Narew") odtwarzanego w ZWZ 7. pułku piechoty. Po aresztowaniu kpt. "Grzyba" - Kazimierza Langa (01.02.1942 r.) został dowódcą 7. pułku piechoty AK ("Madagaskar" - "Garłuch" - "Gromada") i jednocześnie komendantem VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie (na prawach Obwodu) Okręgu Warszawa AK, pod pseudonimem "Wysocki". Rozkazem L.113/BP z 11 listopada 1943 r. mianowany majorem służby stałej. W czasie Powstania Warszawskiego nadal dowodził VIII Samodzielnym Rejonem Okęcie i 7. pp "Garłuch", początkowo pod pseudonimem "Gerwazy", a od 09.08.1944 r. ponownie "Wysocki". Po kapitulacji oddziałów powstańczych opuścił Warszawę z ludnością cywilną. Po ucieczce z obozu przejściowego ukrywał się w Ursusie, potem w Piastowie. Odznaczenia: Medal Niepodległości (1938) Krzyż Walecznych (1944) Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie - 1983) Od 1945 r. mieszkał w Buku koło Poznania, gdzie zmarł na gruźlicę 24.11.1947 r.

mjr, ur. 15.08.1900 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Po ukończeniu nauki w Szkole Powszechnej wstąpił do Gimnazjum w Łańcucie, ale po czwartej klasie przeniósł się na dwa lata - do szkoły rolniczej w Mielcu. W listopadzie 1918 r. zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Przydzielo-ny do 5 Pułku Piechoty Legionów, przeszedł cały jego szlak bojowy w wojnie polsko- bolszewickiej i po jej zakończeniu pozostał w nim na stałe w charakte-rze podoficera zawodowego. W 1926 r. został przyjęty do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy gdzie w 1928 r. uzyskał stopień podporucznika. Rangę kapitana otrzymał najprawdopodobniej w chwili odkomenderowania w 1938 r. do Korpusu Ochrony Pogranicza, strzegącego granicy polsko-radzieckiej. Po Kampanii Wrześniowej włączył się do konspiracji. Już w grud-niu 1939 r. należał do Służby Zwycięstwa Polski w Warszawie, potem - natural-ną koleją rzeczy - przeszedł do Związku Walki Zbrojeniowej i Armii Krajowej. Początkowo był dowódcą Batalionu "Narew", wchodzącego w skład odtworzo-nego w ZWZ 7. Pułku Piechoty, zaś 1 lutego 1942 r. został dowódcą tego pułku, i jednocześnie komendantem 8 Samodzielnego Rejonu Okęcie Okręgu Warsza-wa AK. Posługiwał się w tym czasie pseudonimem "Gerwazy ", "Gniewasz", " Wysocki". Za wybitną służbę został nagrodzony 11.11.1943 r. awansem na ma-jora. Rejonem i pułkiem dowodził także podczas Powstania Warszawskiego. Opuścił stolicę dopiero po kapitulacji wraz z ludnością cywilną, dzięki czemu uniknął obozu jenieckiego. Zatrzymany w obozie przejściowym, szybko z niego uciekł i ukrywał się w Ursusie oraz Piastowie. Potem wyjechał do Buku koło Poznania. Otrzymał wiele odznaczeń wojskowych m.in.: Medal Niepodległości, za wojnę w 1920 r. Krzyż Walecznych, od władz emigracyjnych Krzyż Armii Krajowej oraz Medal Wojska z potrójnym okuciem. Pośmiertnie otrzymał War-szawski Krzyż Powstańczy. Zmarł po chorobie 24.11.1947 r.

ur. 28.08.1951 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Zofii z d. Kluz. Wykształcenie zawodowe – mechanik maszyn i urządzeń rolniczych. Był pracownikiem WSK w Rzeszowie. Po odbyciu służby wojskowej przez 23 lata pracował w SKR w Markowej. Obecnie jest pracownikiem Centrum Kultury Gminy Markowa i prowadzi gospodarstwo rolne. Gospodarz i przewodnik w Zagrodzie-Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. w 1914 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Józefy z d. Kluz. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1933 r. podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po ukończeniu studiów powrócił do Łańcuta i odbył aplikanturę w Sądzie Powiatowym. We wrześniu 1939 r. został zmobilizowany i po klęsce wrześniowej przedostał się do Rumunii, stamtąd do Francji, a następnie do Syrii, gdzie w 1940 r. trafił do Brygady Strzelców Karpackich. Od 12.01.1941 r. po reorganizacji brygada przyjęła nazwę Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. Po jej sztandarem walczył na Bliskim Wschodzie m.in. pod Tobrukiem. W Palestynie na bazie oddziałów S.B.St.K w maju 1942 r. powstała 3 Dywizja Piechoty Strzelców Karpackich, która brała udział w ciężkich walkach pod Monte Casino, gdzie J. Balawejder został ranny. W 1945 r. dywizja została przeniesiona do Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu służby wojskowej wyjechał do Kanady. Zmarł w 1989 r.

ps. Puchacz, Branibor, Zbyszko, ur. 29.05.1920 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Syn Michała i Salomei z d. Domka. W 1938 r. zdał maturę w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie i rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do PKU w Jarosławiu i Przemyślu, ale nie został wcielony do wojska. Uszedł przed Niemcami na wschód i trafił do miejscowości Płoska koło Tarnopola. Aresztowany przez Sowietów uciekł z transportu na Sybir i pieszo po morderczej wędrówce wrócił do Nowosielec. Początkiem 1940 r. został zaprzysiężony w szeregi ZWZ. Najpierw pełnił różne funkcje pomocnicze. Był łącznikiem, kolporterem prasy podziemnej. W czerwcu 1942 r. ukończył Konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty i rozpoczął działalność w komórkach bojowych. W 1943 r. dowodził plutonem dywersyjnym w Obwodzie AK Przeworsk. Organizator i uczestnik wielu akcji zbrojnych i dywersyjnych m.in.: w akcji „Burza”, wysadzenie mostu w Tryńczy. Ponadto czynnie włączył się w tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej na terenie Przeworska i okolic. Po wkroczeniu wojsk sowieckich w lipcu 1944 r. nie zaprzestał konspiracyjnej działalności. Aresztowany przez NKWD i UB w Przeworsku 31.10.1944 r. trafił po dwóch dniach do rzeszowskiego wiezienia NKWD przy ul 3 Maja. W czasie śledztwa torturowany i znieważany. W dniu 14 stycznia 1945 r. przez Bakończyce trafił wraz z innymi do łagru w Stalinogorsku, skąd wiosną udało mu się zbiec i pieszo przedostać się na Polesie. Został jednak ponownie aresztowany przez NKWD i trafia ponownie do Stalinogorska do karceru. Mimo ciężkiej choroby zmuszany był pracy ponad siły. W końcu trafił do felczera, który pomógł mu powrócic do zdrowie. Wiosną 1946 r. wraz z całym transportem wraca do Polski do obozu w Mielęcinie k/ Wocławka. W lipcu 1946 r. po przesłuchaniach, schorowany wraca do rodzinnych Nowosielec. Po krótkiej kuracji podjął pracę w bankowości najpierw w Zawierciu, następnie w Pszczynie, Opolu, Częstochowie. W 1951 r. choroba płuc zmusiła go do powrotu do Nowosielec. Rozpoczął działalność konspiracyjną w strukturach Win-u, pełniąc funkcje wywiadowcy. W dniu 27.12.1952 r. został aresztowany przez UB i osadzony na rzeszowskim Zamku. Wyrokiem WSR w Rzeszowie z dnia 17.06.1953 r. zostaje skazany na łączna karę 10 lat więzienia, utratę praw publicznych i obywatelskich na trzy lata i przepadek mienia na Skarb Państwa. Trafia do więzienia w Wiśniczu i w Krakowie na Montelupich. Ze względu na zły stan zdrowia przebywał w więziennym szpitalu. Na wniosek Naczelnej Prokuratury Wojskowej został 29.12.1954 r. warunkowo przedterminowo zwolniony. Po powrocie w rodzinne strony podjął pracę księgowego w młynie w Żołyni oraz społecznie w komitecie elektryfikacji wsi. Następnie pełni funkcje księgowego w GS SCh w Żołyni. Przez następne kilka lat był Przewodniczącym GRN w Żołyni. Zmarł 8.01.1960 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

dr. ur. 18.10.1907 r. w Woli Dalszej - Zakrzaczu (pow. łańcucki). Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył w Łańcucie, matura w 1929 r. W latach 1929-1934 studiował na Wydziale Lekarskim UJK we Lwowie, gdzie też odbył staż podyplomowy. W 1937 r. przez kilka miesięcy pracował w Katowicach i Siemianowicach, a od listopada 1937 r. został zatrudniony przez Ubezpieczalnię Społeczną w Rzeszowie jako lekarz domowy w rejonie Leżajska, a później Sarzynie jako lekarz zakładowy „Nitrozy”. Od listopada 1939 r. do października 1944 r. pracował jako lekarz domowy w rejonie Łańcuta. W lutym 1944 r. został naczelnym lekarzem Ubezpieczalni Społecznej w Rzeszowie. W 1950 r. został zastępcą kierownika Wydziału Zdrowia PWRN w Rzeszowie. W latach 1952-1956 był dyrektorem Poradni Sportowo-lekarskiej i lekarzem zakładowym w Fabryce Porcelany w Boguchwale. Od stycznia 1957 r. rozpoczął prace w łańcuckim szpitalu i przychodni jako radiolog. W latach 1959-1962 był kierownikiem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej PPRN, następnie kierownikiem Przychodni Obwodowej i pracowni RTG w szpitalu. Przez kilka lat był także lekarzem zakładowym Spółdzielni Inwalidów „Zgoda”. W czerwcu 1977 r. przeszedł na emeryturę, pracując jeszcze kilka godzin w przychodni. Znany w środowisku łańcuckim jako lekarz domowy w pełni tego słowa znaczeniu. Działacz społeczno-kulturalny, członek wielu organizacji i stowarzyszeń. Kolekcjonował starocie z myślą utworzenia muzeum regionalnego. Jest autorem kilku artykułów o regionie. Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych. Zmarł 30.12.1983 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 06.05.1960 r. w Łańcucie. Syn Piotra i Karoliny z d. Dziura. Technik budowlany. Sołtys wsi Tarnawka od 1990 r., radny Rady Gminy i członek Zarządu Gminy Markowa I i II kadencji; prezes zarządu OSP Tarnawka od 1991 r,; prezes Zarządu Oddziału Gminnego Związku OSP Markowa od 2006 r. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Tarnawce.

kpt. lotnictwa, ur. 6.02.1906 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny z d. Borcz. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej wsi, uczęszczał do liceum w Łańcucie. W 1926 r. zdał maturę i jako poborowy zgłosił się do odbycia służby wojskowej w lotnictwie. Został skierowany do Pułku Lotniczego w Toruniu. Tam i w Dęblinie odbył kolejne etapy szkolenia. W służbie awansował aż do stopnia kapitana. Pracował w Wojskowym Ośrodku Szkolenia Lotników w Ustianowej ucząc młodych adeptów podstaw pilotażu oraz szybownictwa. W 1939 r. uległ wypadkowi uszkadzając sobie kręgosłup. Po wybuchu wojny mimo choroby, wrócił do swojej jednostki w Dęblinie, by dołączyć do ewakuującej się na wschód Polski Szkoły Lotniczej. Podczas drogi do Lwowa (bądź do Lidy) został aresztowany i przewieziony do obozu w Starobielsku. Tam został okrutnie zamordowany. Został pochowany w Charkowie.

ur. 01.12.1925 r. w Albigowej (pow. łańcucki), gdzie również ukończył szkołę podstawową. Po dwóch latach uczęszczania do Liceum Ogólno-kształcącego w Łańcucie, przerwał naukę w wyniku wybuchu II wojny światowej. W okresie okupacji w l. 1941 - 1943 ukończył dwuletnią szkołę handlową w Łańcucie, jak również dokształcał w tajnym nauczaniu z zakresu szkoły ogólnokształcącej, w 1945 r. złożył tzw. małą maturę. W 1946 r. złożył egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie i wstąpił na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie na Wydział Polonistyki. Tytuł magistra filologii polskiej uzyskał w czerwca 1951 r. Od czerwca 1950 r. podjął pracę w redakcji „Gazety Krakowskiej” w cha-rakterze korektora. Z dniem 1.09.1951 r. zatrudniony został na stanowisku nauczyciela języka polskiego w Liceum Ogólnokształcącym w Stalowej Woli. Od grudnia 1954 r. zatrudniony jest także jako nauczyciel kontraktowy w Państwowym Liceum dla Pracujących w Stalowej Woli. W 1972 r. prowadzi dodatkowo zajęcia jako nauczyciel języka polskiego tutejszej szko-ły na Uniwersytecie dla Rodziców, a 1973 r. w Zaocznym Technikum Ekonomicznym. Od 1945 r. był członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w Łańcucie, a następnie przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1948 r. członek ZMP. Pracował społecznie pełniąc funkcję Zastępcy Prezesa Ogniska Związku Nauczycielstwa Polskiego. W uznaniu zasług w 1972 r. otrzymał Nagrodą Kuratora Okręgu Szkolnego za szczególne osiągnięcia w dziedzinie pracy dydaktyczno – wychowawczej. W sierpniu 1986 r. przechodzi na emeryturę, przy czym pra-cuje jeszcze na zasadzie umów o zatrudnianie okresowe do 1.12.1989r. Zmarł 24.04.1991 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (XIX/E/11).

mgr kpt. rez. ur. 1.10.1951 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Jana i Anny z d. Welc. Po ukończeniu w 1969 r. II LO w Łańcucie, kontynuował naukę na kierunku filologii polskiej w UJ w Krakowie. Po studiach przez rok służył w wojsku. Od września 1977 r. podjął pracę jako nauczyciel j. polskiego w Zespole Szkół Włókienniczych w Rakszawie. W latach 1980-1989 wicedyrektor , a od 1989 r. do 2007 r. samodzielnie kierował tą placówka. Od 1992 r. wiceprezes Społeczno-Kulturalnego Towarzystwa Przyjaciół Rakszawy. W latach 1992-2008 redaktor naczelny czasopisma lokalnego „Rakszawskie Aktualności”. Współautor monografii o Rakszawie „Ocalić od zapomnienia” Dwukrotnie radny Gminy Rakszawa II i III kadencji. W latach 1994-1998 społecznie pełnił funkcje wicewójta Gminy Rakszawa. Od 2000 r. członek i przewodniczący Powiatowej Rady Zatrudnienia. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 23.09.1957 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Zofii z d. Szmuc. Po ukończeniu szkoły podstawowej w l. 1972-1976 kontynuował naukę w Liceum Ekonomiczny w Łańcucie. W l. 1976-1980 studiował Ekonomikę i Organizację Przedsiębiorstw na filii UMCS w Rzeszowie. Ukończył szereg kursów i form doskonaleń, m.in.: kurs księgowych, rewidentów. W l. 1980-1985 pracował na stanowisku ds. księgowego i rewidenta w Fabryce Sukna w Rakszawie. Następnie przez rok pracował w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Robotnik” w Łańcucie. W l. 1994-1999 pracował jako księgowy w Fabryce Wódek „Polmos” w Łańcucie. Od 1999 r. przeszedł do pracy w Starostwie Powiatowym w Łańcucie, gdzie pracuje jako skarbnik powiatowy.

ur. 19.10.1943 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Po zdaniu matury w Liceum Ogólnokształcącym kształcił się w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie na kierunku – plastyka i praca – technika, a następnie na studiach WSP. W latach 1963 – 1977 pracował w Szkole Podstawowej w Kosinie. W latach 1974-1976 pełnił funkcję zastępcy dyrektora szkoły w Kosinie. Od 1 września 1976 roku do 31 sierpnia 1977 r. pracował w Szkole Podstawowej w Wysokiej. W 1978 roku do 1991 (do chwili przejścia na emeryturę) był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Albigowej. Wiodącym przedmiotem nauczania były zajęcia praktyczno – techniczne, które prowadził z wielką pasją i zaangażowaniem. Zainteresowania młodzieży rozwijał na zajęciach pozalekcyjnych, m.in. kółka modelarskiego i fotograficznego. Dużo czasu i uwagi poświęcał sprawom wychowania. Był dobrym nauczycielem-wychowawcą, serdecznym i życzliwym kolegą. Przez wiele lat był członkiem Rady Sołeckiej, Komitetu Kanalizacyjnego, pracował w Radzie Nadzorczej Spółdzielni Ogrodniczo – Pszczelarskiej w Łańcucie. Pełnił funkcję społecznego inspektora BHP przy ZNP oddział Łańcut. Angażował się przy rozbudowie szkoły. Będąc na emeryturze z zamiłowaniem prowadził gospodarstwo rolne. Zmarł 1.07.2008 r., spoczął na albigowskim cmentarzu.

ur. 01.04.1955 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Marii z d. Homa. Wykształcenie średnie ogrodnicze. Rolnik, prowadzi własne gospodarstwo sadowniczo-warzywnicze. Od 1987 r. Prezes Zrzeszenia Plantatorów Owoców i Warzyw w Rzeszowie. W latach 1999-2002 Członek Zarządu Podkarpackiej Izby Rolniczej, a od 2003 r. Prezes Zarządu. W latach 2003- 2006 Radny Powiatu Łańcuckiego. Od 2006 r. radny Sejmiku Województwa Podkarpackiego, członek komisji: Komisja Polityki Regionalnej Komisja Rolnictwa, Modernizacji Obszarów Wiejskich i Ochrony Środowiska. Od 2010 r. Prezes Zarządu Powiatowego Polskiego Stronnictwa Ludowego. Mieszka w Kraczkowej.

ps. Szary, ur. 2.08.1913 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Marii. Po ukończeniu łańcuckiego gimnazjum skierował swe kroki do szkoły podoficerskiej w Piątym Pułku Artylerii Lekkiej we Lwowie i w 1936 r. otrzymał nominacje na bombardiera. Uczestnictwo w wojnie obronnej 1939 r. zakończył we Lwowie, trafił do radzieckiej niewoli. Poczatkiem października udało mu się zbiec i po tygodniowej tułaczce wrócić do rodzinnej miejscowości. Czynnie włączył się najpierw w działalność ZWZ, a następnie AK przyjmując ps. Szary. Uczestniczył w akcjach zbrojnych, transporcie broni, rannych. Prężnie działał także w Stronnictwie Ludowym, Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym i w Polskim Stronnictwie Ludowym będąc m.in. przez długie lata sztandarowym Koła w Budach Łań. Ze sztandarem uczestniczył we wielu uroczystościach ogólnopolskich od Przeworska po Warszawę. Aktywnie pracował we wszelkich działaniach społecznych na rzecz gminy i swojej miejscowości i parafii. Za niestrudzona pracę otrzymał wiele odznaczeń m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 1999 r.,spoczywa na cmentarzu w Budach Łańcuckich.

ur. 03.04.1881 r. w Majówce (pow. pabianicki). Kształciła się w Rzeszowie i Tarnowie w Prywatnym Seminarium Nauczycielski Żeńskim. W l. 1901-1914 pracowała jako nauczycielka w SP i Gimnazjum im. H. Sienkiewicza. Organizowała przed-stawienia amatorskie dla uczniów i lokalnej społeczności. Od 1945 r. z chwilą powstania amatorskiego teatru „Lutnia” pracowała w nim jako aktorka i reżyserka, pełniła także funkcje kostiumologa i scenografa. Wyreżyserowała ponad dwadzieścia sztuk znanych autorów. Np. Szkołę żon – Moliera, Posażna jedynaczka – Fredry, Ballady i romanse – Kraszewskiego, Klub kawalerów – Bałuckiego i in. Za prace otrzymała wiele wyróżnień m.in.: w 1967 r. otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 28.10.1973 r. w Łańcucie.

prof. dr hab. ur. 7.01.1921 r. w Łańcucie. Syn Kazimierza i Michaliny z d. Serkowskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej, kontynuował naukę w łańcuckim gimnazjum, gdzie złożył egzamin dojrzałości w 1938 r. Następnie udał się na studia do Lwowa na Uniwersytet im. J. Kazimierza, gdzie wybrał polonistykę i uczęszczał na wykłady literackie, językowe, polonistyczne, z filozofii i psychologii. Gdy w 1939 r. wybuchła wojna powrócił do Łańcuta i podjął pracę zarobkową u hr. Potockiego jako robotnik w ogrodach. Wolny czas poświęcał tajnemu nauczaniu. Nauczał kilku przedmiotów i przygotowywał do egzaminów z klasy i egzaminów dojrzałości. W pierwszym powojennym roku szkolnym 1944/45 zgłosił się do pracy i mimo rozpoczetych dopiero studiów nauczał w Gimnazjum języka łacińskiego. Starał się kontynuować studia. Wyruszył do Krakowa, jednak kłopoty finansowe zmusiły go do powrotu do Łańcuta. Podjął pracę jako nauczyciel w Technikum Ekonomiczno – Administracyjnym. Po dwóch latach wyjechał do Warszawy w celu ukończenia studiów. W 1950 r. złożył egzamin magisterski i został przyjęty do pracy w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W 1954 r. przeniósł się do Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Obronił pracę doktorską. Po ośmiu latach pracy wrócił do Warszawy do PAN i zajął się teorią literatury. W 1968 r. otrzymał habilitację. W latach 1975-1982 byłem członkiem redakcji przekładów polskich prac literaturoznawczych na język francuski i angielski. Współpracował z uczelniami sąsiednich krajów. Wiele publikacji z teorii literatury m.in.: „Teoria i interpretacja” oraz „Powieść w świecie literackości”. Około 1990 r. zmienił częściowo orientację naukową, i zajął się tzw. postmodernizmem i napisał kilka artykułów na ten temat. W roku 1991 przeszedł na emeryturę, ale w dalszym ciągu pracował naukowo: recenzował prace doktorskie, oceniał habilitacje i profesury utrzymując kontakty z różnymi ośrodkami akademickimi w kraju i za granicą. W 1997 r. zamieszkał w Krakowie.

ur. 7.06.1930 r. w Husowie (pow. łańcuckim). Syn Jana i Anny z d. Żyga. W latach 1937-1941 uczęszczał do szkoły powszechnej w Husowie. Klasę siódmą oraz pierwszą klasę gimnazjalną ukończył w ramach tajnego nauczania, Po złożeniu egzaminu wstępnego do klasy II gimnazjalnej pod koniec roku szkolnego 1944/45, uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, w którym złożył egzamin dojrzałości w dniu 31.05.1950 r. W latach 1950-1953 odbył studia wyższe I stopnia w Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu, gdzie również, uzyskał dyplom upoważniający go do nauczania języka polskiego. Pracę nauczycielską rozpoczął 15.08. 1953 r. w Liceum Pedagogicznym w Opolu, w którym pracował do sierpnia 1960 r. W latach 1959-1960 oraz 1963-1964 odbył studia uzupełniające w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu na Wydziale Filologiczno-Historycznym gdzie we wrześniu 1972 r. otrzymał stopień doktora nauk humanistycznych. Pracę nauczycielską kontynuował w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym nr 11 im. M. Kopernika w Opolu, które było szkołą ćwiczeń Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Pracował tam do 30 września 1965 r. Już w tym okresie prowadził ćwiczenia w Zakładzie Dydaktyki Filologii Polskiej WSP w Opolu. W kwietniu 1965 r. został przeniesiony służbowo ze szkoły ćwiczeń na stanowisko st. asystenta w Zakładzie Dydaktyki Filologii Polskiej. Na tym stanowisku pracował w latach 1965-1971, a od 1971 do 1995 r. na stanowisku starszego wykładowcy. W okresie od lipca 1971 r. do września 1974 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Dydaktyki Filologii Polskiej. Przez 19 lat był kierownikiem Międzywydziałowego Zakładu Studenckich Praktyk Zawodowych. Jego publikacje dotyczą przede wszystkim dydaktyki języka polskiego – metod nauczania i form wypowiedzi uczniów szkół podstawowych i średnich, ćwiczeń w mówieniu i pisaniu, regionalizmu w nauczaniu języka polskiego. Wśród prac są także poradniki bibliograficzne dla nauczycieli oraz studentów filologii polskiej. Oprócz pracy zawodowej wiele czasu poświęcał pracy w Ośrodku Metodycznym w Opolu. Uczestniczył wielokrotnie w pracach Komisji ds. Stopni Specjalizacji Zawodowej Nauczycieli. W latach 1985-2000 uczestniczył w pracach Zespołu Kierunkowego Filologii Polskiej Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauczycielskich przy WSP im. KEN w Krakowie. W swych publikacjach podejmował także tematy związane z regionem. Pisał m.in. o Mikołaju Hussowskim i o Janie Raku. Za swa prace otrzymał wiele odznaczeń m.in: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł nagle w Opolu 22.08.2008 r. i został pochowany w Husowie.

O. ks. OFMConv ur. 18.03.1915 r. w Kosinie (pow. łańcucki). W roku 1928 rozpoczął naukę w Niższym Seminarium we Lwowie. Po odbyciu nowicjatu w Łagiewnikach dnia 4.09.1931 r. złożył śluby czasowe. Studia filozoficzne odbył we Lwowie, teologiczne zaś w Krakowie. Śluby wieczyste złożył 13.04.1936 r., natomiast dnia 1.05.1939 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 r. znalazł się w Chełmie Lubelskim i objął funkcję kapelana w szpitalu. Następnie zgłosił się do dyspozycji swoich przełożonych. Został posłany do Łagiewnik koło Łodzi, do pomocy mistrzowi nowicjatu, Kiedy wojska niemieckie zajęły klasztor, zakonnicy udali się do Niepokalanowa. Tutaj zajął się wszystkimi klerykami, którzy po złożonej profesji czasowej uzupełniali studia licealne. Głosił kazania, kwestował, uczył matematyki i fizyki na tajnych kompletach. Zmarł na szkarlatynę 13.10.1942 r.

lek. wet., ur.26.11.1955 r. w Łańcucie. Syn Piotra i Michaliny z d. Ciąpała. Po ukończeniu LO w Łańcucie, studiował weterynarię na Akademii Rolniczej w Lublinie. W l. 1983-1990 pracował w Państwowym Zakładzie Lecznictwa Zwierząt w Łańcucie, pełniąc funkcję ordynatora i kierownika tej placówki. W 2003 r. został powołany na stanowisko Powiatowego Lekarza Weterynarii w Przeworsku, a od 2004 r. jest Powiatowym Lekarzem Weterynarii w Łańcucie. Od podstaw zorganizował działanie Inspektoratu Weterynarii w Łańcucie, ustalając sposób działania oraz strukturę. Jako Powiatowy Lekarz Weterynarii dobrze współpracuje z lokalnymi strukturami władz samorządowych szczebla gminnego i powiatowego, w tym również z komisjami Rady Powiatu Łańcuckiego. Jego duże zaangażowanie w pracy na tym stanowisku przyczyniło się do poprawy bezpieczeństwa weterynaryjnego i epidemiologicznego na terenie powiatu.

ur. 3.09.1898 r. w Markowej (pow. łańcucki). Absolwent Gimnazjum Realnego w Łańcucie w 1922 r. i Uniwersytetu Lwowskiego w 1926 r. Nauczyciel Prywatnego Gimnazjum Koedukacyjnego Gminy Ewangelickiej w Stanisławowie w latach 1926–31. Nauczyciel matematyki, fizyki, astronomii w I Gimnazjum i Liceum w Rzeszowie w latach 1931/32 – 1938/39 i 1944/45 – 1965/66, matematyki w II Gimnazjum w Rzeszowie w 1934 r. W latach 1966-1969 dyrektor II Liceum dla Pracujących. Zmarł 10.07.1974 r. w Rzeszowie.

o. ks. OFMConv, ur. 13.07.1912 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Po ukończeniu II klasy Gimnazjum w Łańcucie, przeniósł się do Małego Seminarium oo. Franciszkanów we Lwowie. Maturę zdał w 1931 roku już jako franciszkanin. W Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych otrzymał imię Joachim. W tym samym roku rozpoczął studia we franciszkańskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie, kontynuował je na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. We Lwowie w 1933 r. złożył wieczyste śluby zakonne i otrzymał święcenia kapłańskie.Rok później uzyskał uniwersytecki dyplom magistra teologii. Bezpośrednio po ukończeniu studiów został wysłany do Rzymu, gdzie w latach 1936-1939 na Papieskim Ateneum Laterańskim studiował prawo kanoniczne. Uczęszczał również na wykłady z archiwistyki w Schola Paleographica Vaticana. Naukę zwieńczył doktoratem, który nostryfikował w 1946 r. na Uniwersytecie Warszawskim. Po powrocie do kraju rozpoczął pracę we franciszkańskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. W latach 1939-1947 był wicemagistrem, a później magistrem (wychowawcą i przełożonym) kleryków. Był prefektem studiów, definitorem wieczystym oraz kustoszem prowincjalnym. Aż do 1992 roku uczestniczył we wszystkich kapitułach Prowincji krakowskiej. W 1971 r. został wybrany prowincjałem swojej prowincji zakonnej. Rok później władze całego zakonu mianowały go wikariuszem generalnym, czyli zastępcą generała. Urząd ten piastował trzy lata w Rzymie. Po przejściu na emeryturę w roku 1982 powrócił do Krakowa, gdzie jeszcze dziewięć lat prowadził zajęcia w seminarium franciszkańskim.. Od 1939 r. poświęcił się pracy dydaktycznej, naukowej i pisarskiej. Wykładał prawo kanoniczne w seminarium franciszkańskim w Krakowie (w latach 1939-1964 i 1982-1991), w Studium Generalnym oo. Dominikanów w Krakowie (1953-1956), Seminarium Metropolitalnym w Krakowie (1956-1964) i Międzyzakonnym Studium Pastoralnym. W 1955 r. otrzymał nominację na sędziego Metropolitalnego Sądu Duchownego w Krakowie. W 1957 r. został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Wydziału Teologiczno-Kanonicznego KUL. W roku akademickim 1961-1962 prowadził wykłady na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Jesienią 1964 roku przeniósł się na stałe do Warszawy i został adiunktem na Wydziale Prawa Kanonicznego ATK. Był jednym z największych znawców prawa kanonicznego w zakonie franciszkanów i w Kościele polskim w XX wieku. Pozostawił bogatą spuściznę pisarską. Zmarł w Krakowie 4.02.1997 r. Pochowano go na cmentarzu Najświętszego Salwatora.

ur. 15.04.1939 r. w Białobrzegach. Syn Andrzeja i Władysławy z d. Bester. Brał udział w pracach społecznych komitetów rozbudowy szkoły i budowy wodociągów . Od 1994 r. jest radnym Gminy Łańcut; przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Rady Gminy Łańcut. Inicjator powołania do życia herbu Gminy Łańcut. Zapoczątkował współpracę i doprowadził do podpisania umowy partnerskiej z samorządem węgierskim miejscowości Ököritófülpös. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Kosinie.

ur. 05.03.1955 r. w Łańcucie. Syn Jana i Zofii z d. Ulman. W 1975 r. ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W latach 1975-1977 kontynuował naukę w Szkole Aspirantów Pożarnictwa w Krakowie. Od 1977 r. podjął pracę w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w Łańcucie, a następnie w Powiatowej Komendzie Państwowej Straży Pożarnej w Łańcucie. Zaczął od stanowiska prewencji, a w momencie przejścia na emeryturę (1998) był zastępcą komendanta. W latach 1998-2002 radny Rady Powiatu Łańcuckiego, od 2002 r. radny Gminy Łańcut, obecnie pełni funkcję przewodniczącego Komisji Finansów Rady Gminy Łańcut. Aktywny działacz społeczny, jest członkiem Rady Sołeckiej oraz naczelnikiem OSP Wysoka. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

ks. prof. dr hab. OFMConv. ur. 1958 r. z Tarnawki (pow. łańcucki). Ukończył studia magisterskie na wydziale prawa i administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego (1977-1981); studia teologiczno-filozoficzne odbywał w Wyższym Seminarium Duchownym Fran-ciszkanów w Krakowie (1982-1987); studia magistersko-licencjackie z prawa kanonicznego na wydziale prawa kanonicznego i świeckiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1990-1993). Doktorat obronił w 1997 r. na podstawie rozprawy „Sendero Luminoso jako prześla-dowca w rozumieniu prawa kanonizacyjnego”. W 2001 r. został zatrudniony na stanowisku adiunkta na KUL-u. Habilitację obronił w 2004 r. na podstawie dorobku i książki „Sprawy kanonizacyjne Męczenników XX wieku. Studium nad jurysprudencją Kongregacji”. Od 2004 r. jest prodziekanem wydziału prawa, prawa kanonicznego i administracji Katolickiego Uni-wersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Od 1 października 2004 roku jest kierownikiem katedry prawa kanonizacyjnego. Jest konsultorem Rady Prawnej Konferencji Episkopatu Polski (od X 2006 r.) i profesorem KUL (od 1.10.2005 r.). Dnia 3.06.2008 r. został wybrany kolejny raz prodziekanem wydziału prawa, prawa kanonicznego i administracji KUL. Jest autorem wielu artykułów, rozdziałów w podręcznikach, publikacji popularno-naukowych, książek np. „Świętość kanonizowana według papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI” (Lublin 2006); „Dialogi z Męczennikami. 15 dialogów na 15-lecie śmierci Sług Bożych Zbigniewa Strzał-kowskiego i Michała Tomaszka, franciszkanów (+1991, Peru)” (Kraków 2006); „Cuda w sprawach kanonizacyjnych” (Lublin 2006); „Sprawy kanonizacyjne Męczenników XX wieku. Studium nad jurysprudencją Kongregacji” (Lublin 2003); „Na krwawym szlaku. Sendero Luminoso - prześladowca” (Lublin 1999); „Biegli w postępowaniu kanonizacyjnym.

ur. 12.12.1894 r. we Lwowie. Syn Józefa i Ireny z d. Brzezińskiej. W 1913 r. ukończył gimnazjum w Samborze i w 1922 r. U.J.K. we Lwowie. W latach 1913-1914 członek Drużyny Polowej Sokoła, nast. w Legionie Wsch. w latach 1915-1918 w wojsku austr. Następnie ochotnik wojska pol., od 1920 r. por. rez. Po ukończeniu studiów pracował w Urzędzie Województwa Lwowskiego. W 1924 r. przeniósł się do Łańcuta i pracował w tutejszym Urzędzie jako wicestarosta. Z końcem 1938 r. został mianowany starostą powiatowym w Sokalu. Kilka dni po rozpoczęciu wojny, 9.09.1939 r. z żoną i tamtejszym komendantem policji przyjechał służbowym samochodem do Łańcuta. Krótko pracował w biurze Cechu Rzemieślników zajmując się finansami. W czasie okupacji był aresztowany i 3 tygodnie spędził w rzeszowskim więzieniu. W 1942 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Łańcucie. Po wyzwoleniu był ciągle inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Nie mógł podjąć pracy zgodnie z kwalifikacjami. Ponad rok prowadził mały sklepik przy Pl. Sobieskiego. Później podjął pracę w Spółdzielni Ogrodniczej w Jarosławiu, pracował tam do emerytury, tj. do 1961 r. W 1962 r. uzyskał uprawnienia kwalifikowanego przewodnika III kl., a w 1965 r. – II kl. (miejscowego i terenowego). Posługując się biegle językiem niemieckim oprowadzał po Zamku – Muzeum wycieczki obcojęzyczne. W latach 1964-1965 pełnił społecznie funkcję Prezesa Koła Przewodników PTTK w Łańcucie. Otrzymał szereg medali i wyróżnień m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi, a w 1969 r. został odznaczony Srebrną Odznaką PTTK. Zmarł po krótkiej chorobie 23.06.1985 r., spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 17.08.1945 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Heleny z d. Balawejder. Wykształcenie średnie techniczne – technik mechanizator. Były dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Markowej. Przez wiele lat prowadził Amatorski Teatr w Markowej; reżyserował sztuki; obecnie jest charakteryzatorem i aktorem. Jest jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Markowej i jego wiceprezesem. Jest odpowiedzialny za ruch turystyczny w Skansenie. Promuje Skansen i Stowarzyszenie; wykonuje pamiątki dla Zagrody-Muzeum; jest przewodnikiem. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ks. ps. Zator, ur. 22.05.1902 r. w Żurowej pow. jasielski. Syn Stanisława i Karoliny z. d. Poręba. Szkołę powszechną ukończył w Żurowej, a gimnazjum w Jaśle w 1921 r. Jego kształcenie przerwała wojna światowa. Zaangażował się w działalność patriotyczną, pracował w harcerstwie i brał udział w wyzwalaniu ziemi rodzinnej spod panowania zaborców. W latach 1921-1925 kształcił się w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, a w dniu 29.06.1925 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Początkowo pracował jako wikariusz w parafiach: Brzyska, Mrowla. Od 1931 r. administrował parafiami Borownica i w latach 1933-1938 Bratkowice. Od listopada 1938 r. zostaje mianowany proboszczem w Husowie. Przekonywał parafian o konieczności działania na rzecz zmian gospodarczych na wsi, które poprawią ich byt, sam inicjował przedsięwzięcia i brał w nich udział. Zabiegał o szybkie zakończenie budowy szkoły. Po przerwie spowodowanej wojną szkołę oddano ją do użytku w 1948 r. W 1939 r. wciągnięty został w wir działań patriotycznych. Organizował nabożeństwa w intencji zagrożonej Ojczyzny. Zmobilizowany 2.09.1939 r. jako kapelan, po kampanii wrześniowej wrócił do Husowa. Należał do Związku Walki Zbrojnej, później do Armii Krajowej. Był kapelanem tych oddziałów (placówka nr 7 Łańcut) i brał udział w licznych odprawach. Organizował ukrywanie osób poszukiwanych przez Niemców. Na plebani w Husowie był punkt kontaktowy i przerzutowy prasy podziemnej, a nawet przez pewien czas powielano „Odwet” i prowadzono kurs podchorążych AK. Był nauczycielem tajnego nauczania w zakresie szkolnictwa powszechnego. Pisał też artykuły do prasy podziemnej. Za działalność patriotyczną był dwukrotnie aresztowany: raz w czasie okupacji, drugi – po zakończeniu wojny w czasie nasilenia represji wobec uczestników ruchu oporu. Był inicjatorem budowy drogi, budowy domu społecznego, w którym znalazły pomieszczenie: rada narodowa, urząd pocztowy, świetlica, kino, biblioteka. W 1957 r. zakończono elektryfikację wsi, wzniesiono czynem społecznym mleczarnię. Przyczynił się też do reaktywowania Spółdzielni Zdrowia. Działał też społecznie poza parafią. Przez 11 lat pracował w Z.G. Zrzeszenia Katolików „Caritas”, był członkiem Centralnego Zarządu Koła Księży „Caritas” oraz Prezesem Zarządu Koła Wojewódzkiego w Rzeszowie. Przez wiele lat był radnym wojewódzkiej i gromadzkiej rady narodowej, działał też w ZBOWiD i FJN. Otrzymał wiele odznaczeń m.in.: Krzyż Niepodległości, Medal Niepodległości (wysokie odznaczenia wojskowe), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi (1938) a po wojnie Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł nagle 21.11.1961 r. i został pochowany w Husowie.

ur. 10.07. 1921 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Sebastiana i Agaty z d. Kontek. Ukończył Szkołę Powszechną. W 1942 r. wstąpił do AK. Po aresztowaniu przez NKWD w grudniu 1944 r. przesłuchiwany przez WUBP. Osadzony w więzieniu na Zamku w Rzeszowie, gdzie przebywał do 13 stycznia 1945 r. Został przewieziony do Bakończyc, następnie w głąb ZSRR. W łagrach w Stalinogorsku – Uzławaja pracował w kopalni węgla. Po ośmiomiesięcznym zesłaniu powrócił do Polski. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Kraczkowej.

ur. 11.12.1901 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Agnieszki z d. Filar. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej został przyjęty do Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W październiku 1918 r. do kwietnia 1919 r. przerwał naukę i zgłasza się do organizowanego Legionu Akademickiego. Brał udział w obronie miasta Lwowa. Podczas działań obronnych został ranny. Po zwycięstwie nad Ukraińcami powrócił w kwietniu 1919r. do Łańcuta i kontynuuje przerwaną naukę. W 1921 r. kończy z odznaczeniem Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza. Decyduje się nadalszą naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Na III roku studiów w wyniku decyzji władz Uniwersytetu nie wyrażających zgody na podejmowanie pracy przez studentów jest zmuszony do przerwania studiów. W 1924 r. podjął pracę w szkolnictwie w miejscowości Kąty (gmina Szumsk pow. Krzemieniec na Wołyniu). Wspólnie z mieszkańcami podejmuje decyzję o budowie szkoły, która powstaje kilka lat później.Zakłada też Kasę Stefczyka. Zyskuje sobie szacunek, sympatię i uznanie. W 1937 r. przeniesiony zostaje do nowej placówki szkolnej w Wiśniowcu (pow. Krzemieniec). Pracę tę kontynuuje do 1943 r. W czerwcu 1943 r. wraz z rodziną przedostaje się do Albigowej. Zatrzymuje się u rodziny, aż do końca 1944 r. Przed zakończeniem wojny w grudniu 1944 r. podejmuje wraz z żoną Bronisławą pracę w Szkole Podstawowej w Grodzisku Górnym k. Leżajska. Od początku, aż do czasu przejścia na emeryturę w 1968 r.pełnił funkcję kierownika szkoły. W okresie 44 lat pracy w szkolnictwie oddał cały swój zapał, energię i siły służbie wychowania i kształcenia młodzieży. Był nie tylko zasłużonym nauczycielem, ale przede wszystkim dobrym wychowawcą młodego pokolenia. Zmarł dnia 11.08.1971 r. i pochowany został na cmentarzu w Rzeszowie.

ur. 10.08.1957 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Józefa i Bronisławy z d. Burda. Wykształcenie wyższe ekonomiczne. Urząd wójta Gminy Żołynia sprawuje od czterech kadencji. Zainicjował szereg przedsięwzięć i inwestycji, podnoszących prestiż Gminy Żołynia. Od lat jest aktywnym działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Aktualnie pełni funkcję przewodniczącego Zarządu Gminnego Koła PSL. Pełnił również funkcję członka Zarządu Powiatowego oraz Wojewódzkiego PSL. Swoimi działaniami wspiera liczne organizacje społeczne działające na terenie gminy. Najważniejszą inwestycją jest budowa kanalizacji sanitarnej, rozpoczęta w roku 1999. Wcześniej, również za jego kadencji, Gmina Żołynia została w całości zgazyfikowana i wyposażona w wodociągi. W latach 2002 – 2006 nastąpiła znacząca poprawa bazy oświatowej. W 2002 roku zakończona została inwestycja pn. „Rozbudowy Szkoły Podstawowej nr 1 o nowy blok sportowy i część dydaktyczną”. Na bieżąco remontowano i odnawiano dobrą w Gminie Żołynia sieć dróg gminnych. Ponadto Gmina współfinansowała odnowę nawierzchni dróg powiatowych.

zw. Marcello di Capua, ur. ok. 1747 r. na Capri. Kompozytor włoski, autor oper, baletu, librett operowych, przebywał na dworze w Łańcucie od 1793 r. lub nieco wcześniej pozostawał w służbie ks. Izabeli Lubomirskiej. Zachował się pokaźny zbiór jego utworów. Szczególnym powodzeniem cieszyła się opera La donna bizzarra (Rzym 1787 r.). Zmarł 2.05.1819 r. w Łańcucie.

ur. 14.08.1890 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Samouk w dziedzinie naprawy silników „diesil”, czego nauczył się od Niemców. W czasie I wojny światowej walczył w Armii Polskiej we Francji i Włoszech, następ-nie w legionach Piłsudskiego. Brał udział w bitwie w Warszawę w 1920 r. w wojnie polsko-rosyjskiej. Po wojnie dzierżawił młyn i tartak w Gorzycach k/Przeworska. W 1929 r. wrócił do Kosiny i dzierżawił miejscowy młyn. W 1943 r. uległ wypadkowi i następne trzy lata spędził na leczeniu obrażeń. Po wojnie do emerytury kontynuował pracę wraz z synami w młynie. Odzna-czony „Mieczami Hallerowskimi” za wierną służbę dla ojczyzny w latach 1918-1920 oraz Krzyżem Niepodległości. Zmarł 10.10.1960 r. w Kosinie i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 13.05.1934 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Wiktorii z d. Trojnar. We wrześniu 1950 r. rozpoczął naukę na trzecim roku Szkoły Jungów Państwowego Centrum Wychowania Morskiego na statku s/s „Beniowski” w Gdyni. W roku 1951 odbył praktykę na „Darze Pomorza” i dostał się do Technikum Morskiego Nawigacji w Szczecinie, które ukończył w 1953 r. Po kilkumiesięcznej służbie w Marynarce Wojennej w Gdyni na okręcie podwodnym „Sęp” został przeniesiony do rezerwy w stopniu chorążego Marynarki Wojennej (porucznika) i rozpoczął pracę na statkach Polskich Linii Oceanicznych w Gdyni, na stanowisku młodszego marynarza. Następne lata to dalekie rejsy, coraz wyższe dyplomy i awanse. W roku 1964 już jako pierwszy oficer przeszedł wraz ze statkiem do Polskiej Żeglugi Morskiej w Szczecinie, gdzie pracował do 1982 r. Dowodził m.in.: supertankowcami „Czantoria”, „Zawrat” czy „ Kasprowy Wierch”. Pracował także w administracji lądowej armatora w delegaturze PŻM w Gdyni. Pracę na ladzie łączył z zajęciami dodatkowymi, m.in. ekspertyzy sztauerskie, pilotaż pełnomorski, próby morskie statków, wykłady w SDKO i TWP. W latach 1971-74 ukończył zaocznie studia na Wydziale Nawigacyjnym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni i uzyskał tytuł inżyniera nawigatora. W 1982 r. przeszedł do pracy w Wyższej Szkole Morskiej na stanowisko dziekana Wydziału Nawigacyjnego, a później kierownika Zakładu Manewrowania Statkiem. W 1990 r. zakończył kontrakt w WSzM i wraz z kolegami posiadającymi licencję pilota pełnomorskiego powołał Przedsiębiorstwo Usług Morskich „Balic Pilot” w Gdyni pełniąc funkcję dyrektora przedsiębiorstwa. W 1994 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Oprócz pracy zawodowej czynnie pracował w Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska, aktywnie uczestniczył w pilotażu statków obcych bander i na długich trasach bałtyckich.

ur. 27.09.1949 r. w Kłodzku. Syn Józefa i Marii. Wykształcenie średnie, techniczne. Pracował w budownictwie związanym z PKP. 0d 1973 r. prowadzi prywatny zakład stolarski (najpierw w Białobrzegach, obecnie w Łańcucie). Przez 25 lat pracował w radzie parafialnej w Białobrzegach; czynnie uczestniczył w Komitecie Budowy Sieci Wodociągowej w gminie Białobrzegi. Był członkiem ZSL. Obecnie prezesuje firmie meblowej „Stolbrzeg” w Łańcucie produkującej meble szkolne. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wydrzu.

ks. ur. 17.08.1830 r. w Korniaktowie, (pow. łańcucki). Syn Marcina. W latach 1841-1947 pobierał naukę w gimnazjum w Rzeszowie. Klasę VII i VIII oraz 4 lata studiów teologicznych ukończył w Przemyślu w latach 1850 - 1855. Święcenia kapłańskie przyjął 2 czerwca 1855 r. Po święceniach, sprawował funkcję wikariusza w Rzeszowie (1855-1857) i Tyczynie (1857-1870). Kanonicznie mianowany został proboszczem w Trzebosi w dniu 11.02.1870 r. i pełnił ten urząd do 3.10.1882 r. W styczniu 1880 r. został mianowany dziekanem leżajskim, a w lutym tegoż roku został kanonikiem honorowym w diecezji przemyskiej. Kanonicznie ustanowiony został na probostwo w Brzozowie w dniu 2.10.1882 r. W dniu 28.10.1887 r. został mianowany delegatem biskupa do spraw servitutów w powiecie brzozowskim, a w dniu 17.05.1888 r. został delegatem do CK Rady Szkolnej Powiatowej. Wicedziekan brzozowski od 11.12.1890 r., Komisarz Biskupi dla Sióstr Służebniczek Starowiejskich od 26.05.1891 r. Rycerz Cesarskiego Oddziału Franciszka Józefa od 30.11.1898 r. Kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej w Przemyślu został mianowany przez Cesarsko - Królewski Majestat Franciszka Józefa w dniu 2.07.1904 r. Komisarz Biskupi do nauki religii w Cesarsko - Królewskim Gimnazjum w Brzozowie. Od pierwszej chwili dał się poznać jako organizator życia gospodarczego na terenie parafii. Był współzałożycielem Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Brzozowie. Objął stanowisko dyrektora (z funkcji zrezygnował w 1913). Towarzystwo zabezpieczało uzyskiwanie zdrowego kredytu dla rzemieślników, kupców oraz rolników. Całym swym niemałym autorytetem popierał zalążki spółdzielczości handlowej. Jego staraniem przeprowadzona została restauracja kościoła w latach 1902 - 1905. Wraz z bratem, dr Stanisławem Białym był budzicielem ducha narodowego i patronował wszystkim poczynaniom patriotycznym. Ks. prałat Marcin Biały pełnił funkcję proboszcza brzozowskiej parafii przez 41 lat. Zmarł 23.06.1923 r. w wieku 93 lat i spoczął na brzozowskim cmentarzu w pobliżu mogiły konfederatów barskich.

dr. ur. 19.04.1868 r. w Korniakowie (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marii z d. Decowskiej. Po ukończeniu gimnazjum przez 2,5 roku odbył studia teologiczne w Przemyślu. Przerywa teologię i jako ochotnik zaciąga się do 2 pułku art. polowej w Wiedniu. Po krótkiej przygodzie z wojskiem, kończy studia i doktorat na prawie we Lwowie i Czerniowcach. Od 1902 r. adiunkt sądowy w Brzozowie. Będąc na stanowisku sędziego, a następnie naczelnika sądu powiatowego, poznał dokładnie warunki, biedę, kłopoty, dodatnie i ujemne strony życia rolników powiatu. Poseł do sejmu galicyjskiego i parlamentu austriackiego w latach 1907-1918, senator sejmu polskiego 1922, viceprezes klubu sejmowego Stronnictwa Ludowego „Piast”, członek wydziału samorządowego we Lwowie. Zajmował się gorliwie sprawami społecznymi i gospodarczymi powiatu brzozowskiego, był członkiem rady gminnej, rady powiatowej, prezesem rady szkolnej miejskiej i okręgowej, okręgowym prezesem Sokoła i Towarzystwa Zaliczkowego i kółek rolniczych, członkiem TSL i innych brzozowskich instytucji o charakterze kulturalnym i oświatowym. Pierwszego marca 1926 r. przeszedł na emeryturę jako naczelnik sądu i otworzył w to miejsce kancelarię adwokacką. Miał też kancelarię na placu Smolki we Lwowie. Zmarł 3.08.1939 r. w Brzozowie i tam spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 14.02.2007 r. w Cieszanowie (pow. lubaczowski). Syn Edwarda i Stefanii z d. Mielniczek. Doktor nauk o kulturze fizycznej z zakresu antropomotoryki (AWF w Katowicach), nauczyciel dyplomowany, (AWF w Krakowie), studia podyplomowe z zarządzania oświatą (WsiZ w Rzeszowie), trener. W latach 1997-2001 członek Społecznej Komisji do Spraw Społecznych i Obywatelskich Miasta Łańcuta; od 2007 r. członek Komisji do Spraw Sportu przy Urzędzie Miasta. Współorganizator zawodów sportowych dla osób niepełnosprawnych. Odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LZS” i „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

prof. dr hab., ur. w 1940 r. w Głuchowie (pow. łańcucki).Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w 1961 r. Po dwóch latach pracy na WSK Rzeszów rozpoczął pracę na Politechnice Rzeszowskiej. Od tego czasu zajmuje się wymianą ciepła i masy. W 1971 r., w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, obronił pracę doktorską dotyczącą wrzenia pęcherzykowego. W 1980 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych na Politechnice Śląskiej. Zaliczył staże naukowe w National Engineering Laboratory w Szkocji i w Université Catholique de Louvain, Louvain-la-Neuve w Belgii. Jest autorem 41 naukowych publikacji oraz monografii omawiającej konwekcyjną wymianę ciepła w regeneratorach obrotowych. Wypromował 6 doktorów nauk technicznych, był też recenzentem 4 prac doktorskich. Jest autorem 17 prac projektowych i doświadczalno-konstrukcyjnych zastosowanych w praktyce i 1 zgłoszenia patentowego. Był prodziekanem ds. dydaktycznych na specjalności lotnictwo, a bezpośrednio potem dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Rzeszowskiej w kadencji 1984-87. Jest współautorem i redaktorem naukowym skryptów i podręcznika do termodynamiki. Kierował zespołowymi pracami naukowymi w ramach działalności statutowej i badań własnych; kierował realizacją programów badawczych w ramach grantów promotorskich. W latach 1990-98 był członkiem Komitetu Termodynamiki i Spalania Polskiej Akademii Nauk, a od 1999 r. do chwili obecnej jest członkiem Sekcji Termodynamiki KTiS PAN. Wykonał wiele recenzji wydawniczych dla redakcji czasopism i zeszytów naukowych, recenzję monografii, 9 recenzji dla Polskiej Bibliografii Analitycznej Mechaniki, 37 recenzji projektów badawczych Komitetu Badań Naukowych (KBN), recenzję wniosku KBN o dofinansowanie współpracy i 1 całokształtu dorobku pracownika naukowego oraz opracował 3 raporty końcowe projektów badawczych KBN. W czerwcu 2006 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

prof. geolog, ur. 15.08.1842 r. w Łańcucie. W latach 1875-81 asystent katedry mineralogii Uniwersytetu Jagiellońskiego, potem nauczyciel gimnazjalny, głównie w Krakowie. Współautor Atlasu geologicznego Galicji, członek Komisji Fizjografii AU. Od 1877 r. członek -korespondent Państwowego Instytutu Geologicznego we Wiedniu. W latach 1878-81 z prof. Alojzym Althem prowadził badania geologiczne w Tatrach. Miał bogate zbiory jurajskie z Tatr, które wraz z in. swymi kolekcjami (geol., bot. i zool.) ofiarował Muzeum Komis. Fizjogr. W 1894 r. zamierzał przeprowadzić szczegółowe badania geologiczne Giewontu. Zmarł 27.11.1898 r. w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

ur. 20.07.1938 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Córka Józefa i Marii z d. Kwaśny. Wykształcenie średnie. Po ukończeniu Liceum Ekonomicznego w Łańcucie podjęła pracę referenta w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Woli Dalszej. Po reorganizacji administracyjnej kraju i utworzeniu gmin przeszła do pracy do Urzędu Gminy w Białobrzegach gdzie pracowała do 1990 r. kiedy to przeszła na emeryturę. Umiejętnie łączyła pracę zawodową z działalnością społeczną w rodzinnej wsi. Najpierw zapisała się do Koła Gospodyń Wiejskich, któremu poświęcała wiele wolnego czasu. Przez dwadzieścia pięć lat była przewodniczącą koła. Od 1970 r. należała do Kółka Rolniczego, pełniąc nawet przez jedna kadencję funkcję wiceprezesa. Przez kilkanaście lat była opiekunem społecznym w Woli Dalszej. W 1987 r. otrzymała odznakę „Zasłużony Opiekun Społeczny”, a w 1989 r. otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

ur. 16.03.1907 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Filolog, autor publikacji z zakresu literatury i historii społeczno-gospodarczej w prasie i radiu. Dyrektor Instytutu Bałtyckiego w Gdyni. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w stopniu podporucznika w okolicach Gdyni dowodząc 2 komp. 1 baonu II Morskiego Pułku Strzelców. Zginął w walkach 13.09.1939 r. i spoczywa na cmentarzu w Kosakowie nad Zatoką Pucką.

plut. ur. 3.01.1908 r. w Soninie, (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Anny z d. Strzępka. Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął naukę w Gimnazjum w Łańcucie. W latach 1929-1939 pozostawał w służbie zawodowej w III Pułku Piechoty Legionów w Jarosławiu. 17 marca 1939 r. przybył w stopniu plutonowego zawodowego do Składnicy na Westerplatte. Brał czynny udział w obronie jako dowódca moździerzy. W czasie obrony został ciężko ranny. Po kapitulacji przeniesiony do szpitala. Od listopada 1939 do lutego 1945 r. przebywał w niewoli niemieckiej (nr jeńca 70773) w Stalagu I A. Pracował w gospodarstwach rolnych u bauerów. Po wyzwoleniu w maju 1945 r. wrócił do domu. Jako sanacyjny wojskowy nie mógł dostać odpowiedniej pracy, zajmował się więc uprawą wydzierżawionej ziemi. W 1948 r. ze względu na chore serce przestał pracować na roli. Dzięki protekcji byłych kolegów został zatrudniony w przedsiębiorstwie Skupu Surowców Włókienniczych i Skórzanych w Jarosławiu jako pracownik umysłowy. Jednak rozwijająca się choroba doprowadziła do wylewu krwi i częściowego sparaliżowania. W kwietniu 1963 r. zwolniony z pracy został pozbawiony środków do życia. W trzy miesiące po zwolnieniu przeszedł na rentę. Zmarł 11 lutego 1967 r. Pochowany na starym cmentarzu w Jarosławiu. Odznaczenia: Medal za Odrę, Nysę i Bałtyk (1946), Medal za Warszawę 1939-1945 (1946), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946), Krzyż Walecznych (1960), Odznaka Grunwaldzka (1960), pośmiertnie - Srebrny Krzyż Orderu VM (1990).

ur. 18.03.1892 r. na Podzwierzyńcu w Łańcucie. Uczeń gimnazjum w Rzeszowie, matura w 1917 r. w gimnazjum w Łańcucie. Żołnierz I wojny światowej w ramach armii austriackiej w latach 1914–18. Studiował w UJ w Krakowie i UJK we Lwowie w latach 1920–26. Od 1926 r. zajmował się praca literacką i dziennikarską. Po wybuchu II wojny światowej wrócił w rodzinne strony i działał w ruchu oporu. Od 1947 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie był kierownikiem literackim w wydawnictwach. Autor ok. 20 powieści dla dzieci i młodzieży m.in.: „Leśne wygi”, „Turul, król karpackiej puszczy”, „Tutul, władca puszczy”, „Na szlaku Stanleya”, „Wilki wyją” publicysta, dziennikarz, najbardziej znana powieść to „Edukacja Józia Barącza” z 1931 r. której akcja rozgrywa się w Rzeszowie. Zmarł 2.08.1961 r. w Krakowie

ur. 23.07.1950 r. w Świdnicy. Syn Kazimierza i Sabiny z d. Kuśmirek. Wykształcenie wyższe: magister inżynier mechanik, absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej. W latach 1979-1986 pracował jako Kierownik Wydziału Produkcji W-57 w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Rzeszów”. W latach 1986-1991 był Zastępcą Dyrektora ds. Produkcji i Obrotu Towarowego w Łańcuckiej Fabryce Śrub w Łańcucie, natomiast w latach 1991-1994 był Członkiem Zarządu w firmie BIMEX Spółka z o.o. w Lipnie. Od 1994 r. Prezes Zarządu Bimex-Bollhoff Sp. z o.o. w Łańcucie, od 2004 r. z siedzibą w Krzemienicy. Od 1990 r. Członek Zarządu Międzyszkolnego Klubu Sportowego działającego przy I LO w Łańcucie, a w latach 1998-2000 Prezes Klubu. Od 1992 r. Członek Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej, a w latach 1998-2003 Prezes Kongregacji. Od 2000 r. Członek Powiatowej Rady Zatrudnienia w Łańcucie. W latach 2000-2004 Członek-Założyciel i Skarbnik „Akademii Europejskiej” – Stowarzyszenia działającego przy Uniwersytecie Rzeszowskim promuje ideę integracji europejskiej; jako prężnie rozwijający się przedsiębiorca utrzymuje rozległe kontakty handlowe dając przykład współpracy międzynarodowej. Od 2001 r. – 2006 r. Prezes Zarządu Towarzystwa Pomocy im. Świętego Brata Alberta Koło Łańcuckie, które prowadzi Kuchnię i Łaźnię dla najuboższych i bezdomnych; czas jego prezesowania znamionują liczne kwesty na rzecz Towarzystwa.

ur. 14.03.1919 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Marii z d. Decowskiej. W 1938 r. ukończył w Łańcucie Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza, a następnie podchorążówkę w Jarosławiu. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i dotarł do Lwowa i tam pozostał jakiś czas. W 1943 r. powrócił do Łańcuta i został zabrany przez okupanta do obozu koncentracyjnego w Pustkowie. Prze-żył szczęśliwie obóz i po wyzwoleniu zamieszkała w Żołyni u żony. Nie zerwał kontaktów z Łańcutem, tutaj pracował, i podobnie jak przed wojną czynnie uprawiał sport, był piłkarzem łańcuckiego KS „Rezerwa”. Po zakończonej ka-rierze sportowej aktywnie działał w łańcuckich klubach sportowych. Zmarł 3.08.1980 r. w Łańcucie.

ps. „Grażyna”, „Jacek”, „Soplica”, ur. w 1900 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Anny z d. Rzepka. Oficer AK, działacz Win. Był z wykształcenia inżynierem - mechanikiem. Stopień porucznika uzyskał w 3 pp leg. w Jarosławiu ze starszeństwem 1 listopada 1920 r. Służył jako oficer zawodowy w 17 pp w Rzeszowie. W 1939 r. objął funkcję I adiutanta 165 pp, w szeregach, którego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Uniknął niewoli, po zakończeniu działań wojennych 1939 r. i powrócił na teren pow. rzeszowskiego, początkowo należał do POZ, którą w tym powiecie dowodził. Po scaleniu POZ z Armią Krajową w 1942 r. objął stanowisko zastępcy szefa Inspektoratu AK Rzeszówi zajmował je do marca 1943 r. Jako inspektor uczestniczył w egzaminach konspiracyjnych kursów Szkoły Podchorążych Rezerwy w Obwodzie AK Rzeszów. Wiosną 1943 r. został przeniesiony do Inspektoratu AK Tarnów. W lipcu 1943 r. objął stanowisko komendanta Obwodu AK Brzesko i pozostawał na nim do rozwiązania AK w styczniu 1945 r. Prowadził akcję scalenia BCh. Po rozwiązaniu AK pozostał nadal w konspiracji, działając w szeregach organizacji „Nie” i DSZ. Po powołaniu do życia Zrzeszenia „WiN” został kierownikiem „Rady” na pow. Brzesko. Funkcję te pełnił od października 1945 do maja 1946 r. Zagrożony aresztowaniem, przenosi się na Ziemie Zachodnie i działa dalej w strukturach WiN. W ramach tej działalności prowadził prace organizacyjne, polityczne i wywiadowcze (przekazując swym przełożonym informacje dotyczące lotnisk w Zamościu i Warszawie, szkolenia jednostek wojskowych i przeprowadzanych aresztowań przez organa MPB). Został aresztowany 23.12.1952 r. przez WSR w Warszawie 24.04.1953 r., który skazał go na karę śmierci. NSW postanowieniem z 30.11.1953 r. zmienił wyrok na 12 lat więzienia. Karę odbywał we Wronkach, Warszawie i Rawiczu. Zwolniono go (darując resztę kary) 24.01.1958 r. Zamieszkał w Warszawie, gdzie pracował w Stołecznym Przedsiębiorstwie Handlu Warzywami i Owocami. Zmarł 2.02.1968 r. w Warszawie.

ur. 7.08.1891 r. w Samborze. Państwowe Seminarium Nauczycielskie ukończył w Krakowie, a następnie Wyższy Kurs Ogrodniczy we Fredrowie. W 1912 r. rozpoczął pracę zawodową jako nauczyciel szkół: w Husowie, Zmysłówce, Laszczynach, Łańcucie i znów w Husowie, już jako kierownik tej placówki. Na tym stanowisku przepracował 36 lat. Związany był ze społecznością wiejską całe życie i oddał jej duże zasługi w różnych dziedzinach. Za jego kierownictwa dotychczasowa, dwuklasowa szkoła przekształciła się i w 1937 r. osiągnęła najwyższy stopień organizacyjny, stając się publiczną szkołą powszechną III stopnia. Dzięki jego inicjatywie i staraniom wybudowano w Husowie, w latach 1937-1948, dużą, piętrową szkołę o 12 salach do nauki. Obiekt ten służy husowskiej młodzieży do dzisiaj. Rozwój szkolnictwa i powiększanie się kręgu osób umiejących czytać i pisać ułatwiało prowadzenie kształcenia w zakresie rolnictwa. Jego zasługą jest dokształcanie w dziedzinie uprawy roli, hodowli, sadownictwa, hodowli pszczół i jedwabników oraz sadzenia drzew morwowych. Prowadził w szkole odczyty, a w czasie wielu wędrówek przez wieś przeprowadził setki rozmów, wyjaśniał metody pielęgnacji drzew owocowych. W pracy popularyzatorskiej wykorzystywał też młodzież. Uczył ich siewu, sadzenia, szczepienia drzewek i stosowania innych zabiegów sadowniczych. Przy szkole prowadził wzorową szkółkę doświadczalną. Dzieciom darował nowoczesne odmiany drzew owocowych. Atrakcyjne odmiany sprzedawano w Husowie, a nawet w sąsiedniej Markowej. Gospodarze husowscy corocznie sadzili po kilkaset drzewek z jego szkółki. Z jego inicjatywy zasadzano też drzewami pobocza drogi z Husowa do Albigowej. Znana była szeroka jego działalność w zakresie zbieractwa i ochrony pamiątek – znalezisk archeologicznych. Prowadził ją przez ponad pół wieku. Młodzież pod jego kierownictwem zgromadziła poważny zbiór autentycznych znalezisk z Husowa, Albigowej, Chodakówki. Zbierano też eksponaty etnograficzne i numizmatyczne. Zorganizował w szkole ekspozycję znalezisk. Działalnością swoją wzbudził zainteresowanie placówek naukowych, z którymi nawiązał stały kontakt. Zbiory przekazał do Muzeum Archeologicznego w Krakowie, do Oddziału PAN w Krakowie i Muzeum w Rzeszowie. W 1920 r. założył koło Związku Młodzieży Wiejskiej i przez kilka lat był jego przewodniczącym. Był radnym miejscowej rady narodowej, przewodniczącym komisji socjalnej i kultury. Należał do współinicjatorów budowy mleczarni w Husowie. Był przez wiele lat przewodniczącym Rady Nadzorczej Okręgowej Spółdzielni Oszczędnościowo – Pożyczkowej w Handzlówce. W 1938 r. zorganizował u siebie naradę poświęconą oryginalnej inicjatywie współpracy Albigowej, Handzlówki i Husowa. W czasie okupacji brał udział w tajnym nauczaniu. Był łącznikiem w gromadzie Husów. Był też członkiem wielu organizacji: Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, Związku Nauczycielstwa Polskiego i innych. Zmarł 15.05.1964 r. i pochowany został na cmentarzu w Husowie.

bp, sufragan przemyski, ur. 21.09.1916 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Ignacego. Absolwent Zakładu Naukowo-Wychowawczego Ojców Jezuitów w Chyrowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej i po nieudanym przekroczeniu granicy z Węgrami wrócił do Husowa, gdzie czynnie włączył się w tajne nauczanie na poziomie gimnazjum. Zaprzysiężony jako podoficer w Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej był łącznikiem i kolporterem prasy podziemnej w Placówce Łańcut-Wieś. W 1944 r. skierował swe kroki do Seminarium Duchownego w Przemyślu, a świecenia kapłańskie otrzymał 19.06.1949 r. i pracował jako wikariusz w Rakszawie skąd po dwóch miesiącach został skierowany na KUL w Lublinie gdzie studiował pedagogikę i filologię klasyczną. Od 1952 r. był profesorem przemyskiego seminarium. Następnie został drugim prefektem i profesorem języków klasycznych w WSD w Przemyślu. Prowadził także zajęcia z psychologii wychowawczej i pedagogiki. W 1958 roku został pierwszym prefektem w WSD, natomiast od 1965 roku pracował też w referacie duszpasterskim Kurii Biskupiej w Przemyślu. W 1970 r. został mianowany biskupem pomocniczym. W latach 80 tych był kapelanem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „ Solidarność”. W 1988 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę, ale nie do końca wycofał się z czynnej działalności duszpasterskiej. Zmarł 7.06. 1993 r. i spoczywa na przemyskim cmentarzu.

lek. chirurg, dermatolog, prof. dr hab. n. med., ur. 17.01.1937 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Adama i Marii z d. Nowakowskiej. Świadectwo dojrzałości uzyskał w LO w Łańcucie. Studiował na Wydz. Lekarskim AM w Krakowie. Po odbyciu stażu w klinikach AM w Krakowie otrzymał dyplom i tytuł lekarza Pracę zawodową rozpoczął na Oddz. Chirurgii Ogólnej Szpitala Miejskiego nr 2 w Mysłowicach. W 1968 r., uzyskał specj. I st. z chirurgii. W t.r. przeszedł do II Klin. Chirurgii Ogólnej ŚAM w Katowicach, na stanowisko asystenta. W 1969 r. otrzymał st. dra n. med. Podczas pracy w klin. Uzyskał II st. specj. z chirurgii. W 1973 r. przeszedł do I Klin. Dermatologii ŚAM w Katowicach. W 1974 r. uzyskał I st. specj. z dermatologii i awansował na stanowisko adiunkta. W 1977 r. otrzymał II st. specj. z dermatologii i wenerologii. W 1984 r. otrzymał st. dra hab. n. med. w zakresie dermatologii; w 1985 r. otrzymał stanowisko doc. etatowego. Rok później mianowany został kuratorem naukowym II Kat. i Klin. Dermatologii w Zabrzu. W latach 1987-1990 pełnił obowiązki prodziekana Wydz. Lekarskiego ŚAM w Katowicach. W 1990 r. otrzymał stanowisko prof. nadzw. ŚAM, a 28 XI 1994 - tytuł naukowy prof. 1 VII 1997 objął funkcję kier. I Kat. i Klin. Dermatologii ŚAM w Katowicach. Przez lata pracował w Przyklinicznej Poradni Dermatologicznej w Katowicach (1973-1999) oraz Woj. Poradni Chirurgicznej Schorzeń Serca i Naczyń (1970-1978). Zainteresowania naukowo-badawcze początkowo dotyczyły przewlekłego zapalenia wyrostka robaczkowego, następnie zajął się stosowaniem leków w okresie pooperacyjnym. W ostatnim okresie pracy w Klin. Chirurgii zajmował się polipami jelita grubego. Po przejściu do I Klin. Dermatologii zorganizował pierwszy w Polsce Gabinet Chirurgii Dermatologicznej. W l. 90., przy współpracy z Inst. Psychologii i Pedagogiki Uniw. Śl. w Katowicach, prowadził badania nad psychodermatologią. Aktywnie uczestniczył w pracach tow. naukowych, m.in.: Pol. Tow. Lekarskiego, Tow. Chirurgów Polskich, Pol. Tow. Chirurgii Plastycznej i Rekonstrukcji, Pol. Tow. Kriomedycznego, Pol. Tow. Dermatologicznego (w l.: 1977-1982) sekretarz, 1987-1992 i 1997-1999 przewodn., i 1992-1997 wiceprzewodn. Oddz. Śląskiego, od 1989 r. czł. ZG, współorganizator i przewodn. od 1993 r. Sekcji Dermatochirurgicznej), International Society for Dermatologic Surgery, European Society for Dermatological Research, European Academy of Dermatology and Venerology. Na publikowany dorobek naukowy składa się ponad 130 prac naukowych, w tym 71 zamieszczonych w czasopismach recenzowanych. Od 1991 r. pełnił obowiązki specj. woj. ds. dermatologii i wenerologii. Był promotorem 9 przewodów doktorskich oraz recenzował kilka dysertacji na st. dra. Laureat wielu nagród rektora ŚAM za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne. Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżami Zasługi, złotą odznaką "Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego", Orderem Honorowym "Laur 50-lecia ŚAM". Zmarł 26.05.1999 r. i został pochowany na cmentarzu w Katowicach - Dębie.

, ps. Sabała, ur. 02.02.1908 r. w Łańcucie. Syn Alojzego i Janiny z d. Fleszar. W 1926 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. H. Sienkiewicz a w Łańcucie, a na-stępnie prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach trzydziestych pracował w Jaśle i we Lwowie, a w 1940 r. powrócił do Łańcuta i prowadził własna kancelarię prawni-czą. Od 1943 r. był kierownikiem Brygady Wywiadowczej WiN w Obwodzie Łańcuckim o kryptonimie „Brama”. Brygady Wywiadowcze tworzyły sieć informacyjną, dostarczająca wiedzy o różnych przejawach życia politycznego, jak i działalności aparatu represji. Zmarł 18.06.1977 r.

prof. dr hab., ur. 07.06.1943 r. w Rzeszowie. Syn Bogusława. W latach 1945 -1960 mieszkał w Łańcucie gdzie w 1960 r. ukończył LO im. H. Sienkiewicza. W latach 1960 - 1964 studiował matematykę na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie pracuje na tej uczelni jako nauczyciel akademicki, przechodząc tam wszystkie szczeble kariery naukowej. W 1969 r. obronił doktorat „Metody analityczne w półklasycznej teorii potencjału logarytmicznego”. Jest profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego. Jest kierownikiem Instytutu Probabilistyki, Wydział Matematyki, Informatyki i Mechaniki Instytut Matematyki, Zakład Teorii Prawdopodobieństwa. Jest autorem kilkudziesięciu prac naukowych, głównie poświęconych teorii prawdopodobieństwa oraz recenzentem i promotorem rozpraw doktoranckich. Wykładał na uczelniach zagranicznych, przede wszystkim w Meksyku Hiszpanii i Kanadzie. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

– z d. Babiarz, ur. 28.04.1939 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Kazimierza i Leontyny z d. Tarała. Wykształcenie wyższe - mgr inż., mechanik, rzeczoznawca SIMP w dziedzinie „kotły parowe i zbiorniki ciśnieniowe”. Był właścicielem Zakładu Badań i Remontu Kotłów Grzewczych i Przemysłowych „BOLKOP” w Rakszawie,. Jest cenionym działaczem społecznym, samorządowym oraz przedsiębiorcą wspierającym lokalne inicjatywy. ma znaczące zasługi w tworzeniu i rozwoju samorządu terytorialnego w powiecie łańcuckim. W latach 1990–1998, przez dwie kadencje, był przewodniczącym Rady Gminy Rakszawa. Przewodniczył i współorganizował pracę komitetów budowy: wodociągów, telefonizacji oraz gazyfikacji gminy. Z jego inicjatywy od 1992 r. wydawany był dwumiesięcznik „Rakszawskie Aktualności”. Przy współpracy z Towarzystwem Przyjaciół Rakszawy jako współredaktor wydał monografię z dziejów Rakszawy pt. Ocalić od zapomnienia. W latach 1999–2002 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Powiatu Łańcuckiego. Był współorganizatorem i sponsorem odbywającego się w Rakszawie Memoriału im. Józefa Gondeli w piłce siatkowej kobiet i mężczyzn, a także Gminnych Turniejów Szachowych w Rakszawie. W III kadencji samorządu powiatowego jako radny i Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego wspierał m.in. budowę Środowiskowego Domu Samopomocy w Rakszawie i inwestycji związanych z poprawą infrastruktury drogowej.Był członkiem zarządu Klubu Sportowego „Włókniarz Rakszawa”, który ma osiągnięcia w piłce nożnej. Przewodniczył Społecznemu Komitetowi Budowy Pomnika Pamięci Narodowej w Łańcucie, którego odsłonięcie miało miejsce w sierpniu 2002 roku w Łańcucie na Placu Sokoła. Był przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej przy Zarządzie Wojewódzkim Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich SIMP w Rzeszowie. W ramach SIMP prowadzi szkolenia pracowników na uprawnienia urządzeń energetycznych. Pełnił funkcję Zastępcy Naczelnika w Urzędzie Dozoru Technicznego oraz Dyrektora Oddziału Rzeszowskiego Zakładów Produkcyjno – Usługowych „Tech–Agro“ w Warszawie.W 1985 r. wyróżniony „Złotym Krzyżem Zasługi”, odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarł 25.08.2008 r.

ks. dr prał. ur. 16.12.1949 r. w Soninie (pow. łańcucki). W 1973 r. otrzymał świecenia kapłańskie w WSD w Przemyślu. W 1979 r. ukończył Instytut Historii Kościoła na KUL w Lublinie. W 1980 r. otrzymał doktorat tej uczelni. W l. 1973-1974 wikariusz w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Pysznicy. Od 1974 – 1980 r. proboszcz w Parafii Krzaki. Od 1979 r. wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. W l. 1979-1980 pomagał w duszpasterstwie w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Czarnej. W l. 1980-1982 w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Przemyślu-Kmieciu. W 1979 r. współorgani-zator Komitetu Samoobrony Ludzi Wierzących, kolporter prasy niezależnej. Od 1982 duszpa-sterz i prelegent Duszpasterstwa Rolników w Diecezji Przemyskiej (wykłady z najnowszej historii Polski ukazujące działalność UB/SB oraz PZPR). Wykładowca Instytutu Wyższej Kultury Religijnej w Stalowej Woli. Obecnie dyr. Archiwum Archidiecezjalnego w Przemy ślu. Autor wielu publikacji nt. historii Kościoła, m.in. w diecezji przemyskiej. Sędzia Sądu Sądu Metropolitalnego w Przemyślu. Od 1999 r. Kapelan Jego Świątobliwości.

ppor. Armii Krajowej ps. „Krótki” ur. 05.09.1921 r. w Woli Małej, syn Walentego i Wiktorii z d. Nitka. Absolwent Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Od lutego 1940 r. zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej. Ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty, działał w Placówce nr 3 Obwodu Armii Krajowej Łańcut jako podoficer broni i zastępca dowódcy drużyny nr 3. Podczas okupacji uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych, których celem było pozyskiwanie broni, amunicji i materiałów wojskowych z niemieckich transportów kolejowych pomiędzy stacjami Rzeszów-Łańcut jako tzw. Skoczek w grupie dywersji kolejowej pchor./ppor. rez. Kazimierza Szwacza ps. „Gangster”. Podczas takich działań dokonywano również sabotażu uszkadzając parowozy i wagony. Zdobywano z transportów broń oraz instrukcje jej obsługi w języku niemieckim. Zajmował się tłumaczeniem instrukcji obsługi zdobycznej broni, broszury były następnie kolportowane wśród członków ruchu oporu. Prowadził również szkolenia z zakresu obsługi broni maszynowej. Uczestniczył w przygotowaniu udanej akcji odbicia więźniów przetrzymywanych na posterunku policji w Żołyni 24/25.04.1943 r. Jesienią tego samego roku brał udział w wyprawie do niemieckiego magazynu leśnego w Sarzynie, skąd pozyskano duże ilości broni i amunicji. W kwietniu 1944 r. jako celowniczy uniwersalnego karabinu maszynowego MG-34 uczestniczył w wyprawie dywersyjnej łańcuckiego zgrupowania AK w okolice Starego Miasta koło Leżajska, gdzie w nocy z 23/24.04.1944 r. zaatakowana została niemiecka placówka strzegąca przeprawy promowej na rzece San. Wiosną 1944 r. brał udział w ubezpieczaniu alianckich zrzutów lotniczych oraz lądujących Cichociemnych w rejonie wsi Rakszawa. Była to operacja Weller 30, 30/31.05.1944 r. W okresie akcji „Burza” żołnierz III batalionu 39 Pułku Piechoty AK. W listopadzie 1944 r. został awansowany na stopień podporucznika i odznaczony Krzyżem Walecznych. Po rozwiązaniu Armii Krajowej brał udział w działaniach Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Aresztowany w lipcu 1945 r., zwolniony na mocy amnestii 21.12.1945 r. Zatrzymany ponownie 29.11.1949 r., wyrokiem z dnia 3.02.1950 r. skazany na 4 lata więzienia. Więziony w Rzeszowie, Przemyślu, Jaworznie i Nowym Wiśniczu, zwolniony w 1953 r. Podjął pracę w Łańcuckiej Fabryce Śrub jako elektryk. Z czasem, dzięki doskonałej znajomości języka niemieckiego stał się dla przedsiębiorstwa cenionym tłumaczem. Aktywny organizator imprez kajakowych i motorowodnych oraz wycieczek PTTK, wieloletni wykładowca budowy pojazdów na kursach prawa jazdy organizowanych przez LOK Łańcut. Od 1989 r. zaangażował się w tworzenie, a następnie w działalność Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Łańcucie, jako przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a później jako Prezes Oddziału ŚZŻAK w Łańcucie. Odznaczony: Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska (czterokrotnie), Medalem „Za Wolność i Niepodległość”, Krzyżem „Za Wolność i Niepodległość” z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Pamiątkowym „Akcja Burza”, Odznaką „Weteran Walk o Niepodległość”, Odznaką „Więzień Polityczny”. W 1989 r. otrzymał honorowy stopień oficerski porucznika Polskich Sił Zbrojnych. Sąd Okręgowy w Rzeszowie 18.12.2001 r. stwierdził nieważność wyroku z 3.02.1950 r. skazującego Józefa Borcza z powodu uznania za nieważne orzeczenia wydanego wobec osoby represjonowanej za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego. Aktywny działacz społeczny powiatu łańcuckiego, zaangażowany w ochronę przyrody, autor wielu inicjatyw związanych z miejscami pamięci narodowej, uhonorowany Medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarł 16.03.2013 r. w Żołyni, spoczął na Cmentarzu Komunalnym w Łańcucie.

ur. około 1720 r. w okolicach Warszawy. Tam zapewne pobierał nauki i kształcił się na geometrę. S. Lubomirski, marsz. w. k., powołał go ok. 1750 r. do Łańcuta i polecił sporządzać plany świeżo, wskutek podziałowej umowy familijnej, uzyskanych rozległych dóbr łańcuckich wraz z miastem i zamkiem, oraz mapy pomiarowe sąsiednich pól i wsi, należących do ogromnego klucza łańcuckiego. W archiwum zamku znajdują się dwie większe i dwie mniejsze oryginalne mapy Łąńcuta wraz z wsiami okolicznymi, oznaczone następującym podpisem: "Delineowane y Geometrycznie wymierzone przez Woyciecha Antoniego Borowskiego Komornika Granicznego Wyszogrodzkiego Geometrę Przysięgłego Roku 1750 i 1759, - Scala Łokci Krakowskich 1000". Stąd wynika, że pracował w Łańcucie stale, albo też dojeżdżał z Warszawy, co najmniej w ciągu lat dziesięciu. Narysowane na kolorowanych mapach większych ozdobne winiety barokowe wykazują dużą rutynę i zupełną niemal poprawność władania piórkiem, pędzlem i grafionem. Nie jest wykluczone, że był też architektem, a jako biegły rysownik zajmował się również grafiką i malarstwem. Zmarł około 1780 r.

art. mal. ur. w 1781 r. w Warszawie. Przedstawiciel klasycyzmu. Dzięki ks. Izabeli Czartoryskiej odbył studia artystyczne w Wiedniu, ucząc się u J. Abla i G.B.Lampiego. Od 1805 r. przebywał w Łańcucie, malując portrety i sceny z przedstawień teatralnych. W 1809 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1816-42 był profesorem malarstwa Szkoły Sztuk Pięknych. Jego uczniem był m.in. Piotr Michałowski. Malował obrazy historyczne, rodzajowe, religijne i portrety m.in.: Bitwa w wąwozie Samosierry, Kościuszko w Krakowie, Maciejowice, Synagoga w Przeworsku, Widoki Starego Krakowa, portrety: Wacław Potocki, Stanisław Wodzicki, Rafał Józef Czerwiakowski. Zmarł w 1853 r. w Krakowie.

dr, ur. 13.09.1940 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Romana i Władysławy z d. Machajska. W 1958 r. ukończył I LO w Łańcucie. W l. 1959–1964 studiował na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie. Pracę zawodową rozpoczął w 1964 r. w Szkole Podstawowej w Radomiu. Następnie pracował w radomskim LO, w którym w l. 1969–1973 pełnił funkcję zastępcy dyrektora szkoły. W tym okresie ukazały się pierwsze opracowania naukowe dotyczące flory i zbiorowisk roślinnych Puszczy Kozienickiej i rezerwatu „Ciechostowice” w Górach Świętokrzyskich. Rozprawę doktorską pt. „Zbiorowiska leśne nadleśnictwa Pionki” obronił na UMCS w 1972 r. W 1973 r. podjął pracę w Zakładzie Botaniki w ówczesnej WSP w Kielcach. Dorobek naukowy obejmuje ok. 90 prac opublikowanych w czasopismach regionalnych, krajowych i zagranicznych. Działalność naukową łączył z działalnością organizacyjną i aplikacyjną. Uczestniczył w opracowywaniu planów ochrony obiektów chronionych, był inicjatorem powołania nowych rezerwatów przyrody. Brał udział w pracach Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody w Kielcach, był członkiem Rady Naukowej Świętokrzyskiego Parku Narodowego. W l. 1990–1995 pracował w Komisji Ochrony Roślin Państwowej Rady Ochrony Przyrody. Był opiekunem około 110 prac magisterskich. W l. 1992–1995 pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Kieleckiego Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczno-badawcze kilkakrotnie otrzymywał nagrody Rektora. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł 18.04.2008 r.

prof. dr ur. 3.06.1923 r. w Ulanowie. Dzieciństwo spędził w Krakowie, gdzie uczęszczał do słynnego gimnazjum im. Nowodworskiego. W Krakowie także rozpoczął swą edukację muzyczną i studia w tamtejszym Konserwatorium. Naukę przerwała wojna, ze względu na pracę konspiratorską musiał się ukrywać. W latach niemieckiej okupacji działa w słynnym świętokrzyskim zgrupowaniu partyzanckim „Ponury – Nurt”. Po wojnie powrócił do ukochanej muzyki. Osiadł w Warszawie i został przyjęty do Konserwatorium Warszawskiego w klasie skrzypiec. Studia ukończył w 1956 r. W latach 1961-63 przebywał na stażu w Belgii. W okresie studiów rozpoczął działalność koncertową pracując w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca „Mazowsze”, później w Państwowej Operze Warszawskiej i Filharmonii Narodowej. W latach 1958-65, koncertował w zespole muzyki dawnej „Musicae Antiqae Collegium Varsoviense”. W 1952 r. rozpoczął pracę w Centralnym Ośrodku Szkoleniowym Instruktorów Artystycznych w Skolimowie, a później w szkołach muzycznych w Warszawie. Od 1956 r. był asystentem na PWSM w Warszawie, gdzie doktoryzuje się i zdobywa tytuł profesora w 1983 r. Jako pedagog współpracował z UMCS w Lublinie, AM w Łodzi i był współtwórcą utworzenia Filii Warszawskiej Akademii Muzycznej w Białymstoku. W 1991 r. zakłada Eksperymentalny Wydział Instrumentalny przy Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Warszawie. który po jego śmierci przemianowano na Państwowe Liceum Muzyczne im. Z. Brzewskiego. Jako wybitny i ceniony w świecie pedagog, był bardzo często zapraszany jako członek jury wielu renomowanych konkursów skrzypcowych. Wymienić tu można tylko niektóre, jak Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. H. Wieniawskiego w Poznaniu, w Genui, Barcelonie, Lipsku, Moskwie, czy też w Pekinie. W roku 1990 założył i był pierwszym prezesem Polskiej Sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Nauczycieli Gry na Instrumentach Smyczkowych. Przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Jako wybitny pedagog, wielokrotnie reprezentował nasz kraj na światowych konferencjach i seminariach metodycznych. oku. Dla nas, mieszkańców Łańcuta i Ziemi Łańcuckiej, kojarzy się z Międzynarodowymi Konkursami Muzycznymi, które z jego inicjatywy odbywają się w Łańcucie już od 34 lat. To dzięki niemu przez Łańcut przewinęła się prawie cała czołówka polskiej i światowej wiolinistyki. Dzisiaj Międzynarodowe Kursy Muzyczne w Łańcucie noszą jego imię. Zmarł 9 lutego 1993 r. w Warszawie.

poseł ur. 15.07.1895 r. w Żołyni – Kopanie (pow. łańcucki). Ukończył czteroklasowa szkołę powszechną. Związany politycznie z ruchem ludowym. Po zjednoczeniu ruchu ludowego (1931 r.) i powstaniu Stronnictwa Ludowego, był kilkakrotnie prezesem ZP SL w Łańcucie. W latach trzydziestych był kilkakrotnie aresztowany za działalność polityczną. Po rozruchach chłopskich w Grodzisku, jako przywódca został skazany na cztery lata wiezienia, które opuścił w 1935 r. Działał aktywnie również w Kasie Stefczyka, Kółku Rolniczym i Spółdzielni Drzewnej. W okresie II wojny światowej ograniczył swa działalność z uwagi na popularność. Po wojnie ponownie zostaje prezesem ZP PSL w Łańcucie i posłem do Krajowej Rady Narodowej. Jako zwolennik S. Mikołajczyka zostaje uwieziony w 1950 r. i skazany na 2,5 roku więzienia. Po wyjściu na wolność ze względu na stan zdrowia odsunął się od czynnego życia politycznego i pracował w swym gospodarstwie rolnym. Zmarł 10.01.1967 r. i spoczywa na cmentarzu w Żołyni.

ur. 02.12.1927 r. w Zadusznikach (pow. mielecki). Syn Władysława i Franciszki z d. Serwan. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Padwi i LO w Mielcu w l. 1950-1953 studiował fizykę w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Tytuł magistra uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. W 1953 r. dostał nakaz pracy w LO w Żołyni. W l. 1959-1963 powołany został na Kierownika Powiatowego Ogniska Meto-dycznego w Dębicy. Pracował także w SP Nr 3 i Technikum Mechanicznym i Zespole Szkół Zawodowych Dębicy. W 1964 r. wraz z rodziną powrócił do pracy w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Żołyni. W l. 1973-1975 był wizytatorem fizyki dla nauczycieli powiatu łańcuckiego. Był bardzo zaangażowany w budowę nowego budynku LO w Żołyni. Był aktywnym członkiem ZNP. Najpierw jako Przewodniczący Oddziału, a następnie prezes Sekcji Emerytów ZNP w Żołyni. Oprócz pracy w oświacie prowadził wzorowo gospodarstwo rolne - uprawa tytoniu, hodowla drobiu. Był członkiem Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej (GRN), a w l. 1978-1980 i 1984-1988 pełnił funkcję Prze-wodniczącego GRN. Uczestniczył w obradach Wojewódzkiej Rady Narodowej. Aktywnie działał także społecznie w miejscowym Kółku Rol-niczym. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Za pracę nauczycielską i społeczna otrzymał wiele medali i wyróżnień m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złota Odznaka ZNP, Medal Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł 13.06.2008 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

z d. Ogrodnicka ur. 25.07.1938 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Karola i Kazimiery z d. Janusz. Szkołę podstawową i liceum ukończyła w Żołyni, matura w r. 1955. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim - Wydział Metamatematyczno-Fizyczny. W 1960 r. podjęła pracę jako nauczyciel matematyki w Technikum Mechanicznym i Zespole Szkół Zawodowych w Dębicy. Prowadziła także zajęcia w Technikum dla Pracujących. Po paru latach wraz z rodziną zamieszkuje w Żołyni i podejmuje pracę w miejscowej Szkole Podstawowej i LO. Była członkiem Powiatowego Ośrodka Metodycznego w Łańcu-cie, następnie Przewodnicząca Zespołu Samokształceniowego z matematyki w Gminie Żołynia. Prowadziła także Uniwersytet Wieczorowy dla Rodziców oraz Studium Zawodowe dla Pracujących. Sprawowała wychowawstwo w żeńskim internacie licealnym, m.in.: pomagała uczniom mającym trudności w nauce. Jej hobby były wycieczki szkolne po Polsce, w góry i nad morze. Była aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP). Była głównym organizatorem Zjazdu Absolwentów LO w Żołyni w 1980 i 1995 r. Wydatnie przyczyniła się do wybudowania w 1995 r. na żołyńskim cmentarzu monumentu upamiętniającego ofiary stalinizmu i hitleryzmu z okresu II wojny światowej. Jest autorem wielu artykułów o tematyce wychowawczej i pedagogicznej. Pisała także do : Biuletynów Katyńskich. Wydała monografie szkoły pt: „50 lat Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Żołyni”. W 2013 r. ukazała się książka jej autorstwa pt: Sławie Was wspomnieniami”. Współpracuje z miejscową gazetą „Fakty i Realia”, dzieląc się swym doświadczeniem i wspomnieniami. Za ofiarną prace otrzymała m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Złotą Odznakę ZNP.

ur. 20.02.1942 r. w Bachrynesztyn w Rumunii. Syn Antoniego i Leontyny. Ukończył studia inżynierskie na obecnym Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu, specjalizując się w zakresie melioracji i budownictwa wodnego. Ukończył także dwa kierunki studiów podyplomowych na Akademii Polonijnej w Częstochowie: praktyczne aspekty integracji z UE oraz organizacja i zarządzanie placówkami pomocy społecznej. Przez ponad dwadzieścia lat do 1994 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, później przeszedł na emeryturę. Prowadzi Fundację "Wzrastanie", zajmującą się działalnością społeczną. Pod jej opieką znajduje się ponad 400 osób (dzieci i dorosłych) w 12 placówkach opiekuńczo-wychowawczych i pomocy społecznej, w tym w domach dla dzieci w Łopuszce Małej i Dynowie, świetlicach profilaktyczno-wychowawczych oraz klubach "Wzrastanie” w Rzeszowie, Łańcucie i Przeworsku, warsztatach terapii zajęciowej w Przeworsku i schronisku dla bezdomnych mężczyzn w Jarosławiu. Fundacja kończy budowę hospicjum w Jarosławiu i schroniska dla bezdomnych kobiet w Przeworsku. W wyborach parlamentarnych w 2007 r. jako bezpartyjny kandydat z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski na Sejm VI kadencji. Pracuje w Komisji do Spraw Kontroli Państwowej, Komisji Polityki Społecznej i Rodziny oraz w Podkomisji stałej ds. współpracy z organizacjami pozarządowymi. Otrzymał medal "Pro Eclesia et Pontifice”, przyznany przez Jana Pawła II, oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Mieszka w Łopuszce Małej w pow. przeworskim.

ks. ur. 31.05.1919 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki)Kapłan Zgromadzenia Męki Pańskiej /CP/. Seminarium duchowne na kilku uczelniach systemem konspiracyjnym. Pierwszą profesję zakonną złożył 15.09.1937 r. Śluby wieczyste 21.09.1943 r., a święcenia kapłańskie 14.11.1943 r. Przez 29 lat magister nowicjatu, dyrektor klerykatu. Wychowywał prawie całą prowincję zakonników. W latach 1969-72 był prowincjałem, a w latach 1958-61 i 1985-87 konsultorem prowincjalnym. W latach 1968-69 oraz 1972-75 pełnił funkcję przełożonego klasztoru w Rawie Mazowieckiej, natomiast w latach 1981-84 - w Sadowiu. W 1975 r. został wicepostulatorem w procesie beatyfikacyjnym o. Bernarda Kryszkiewicza, W roku 1986 o. Dominik został moderatorem Ruchu Rodziny Matki Pięknej Miłości. Jego idea zrodziła się z prośby Jana Pawła II do ludzi cierpiących, by nie marnowało się ich cierpienie, lecz by ofiarowali je w intencjach Ojca Świętego: o pokój na świecie, o zjednoczenie chrześcijan i nawrócenie grzeszników. Ruch wydaje jedno z największych w Polsce czasopism katolickich pt. „Echo Ojca Bernarda”, wychodzące dwa razy do roku. Autor publikacji książkowych (m.in. „Z najboleśniejszą Matką”, „Nowenna do Matki Pięknej Miłości”, „Modlitwy Pasyjne”) i zeszytowych. Wiele z nich poświęconych sł. Bożemu Bernardowi Kryszkiewiczowi CP. Ostatnio mieszkał i pracował w Sadowiu-Golgocie k/ Ostrowa Wlkp. Tam zmarł w 2005 r.

ur. 16.1945 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Emilii z d. Mączka. Po ukończeniu LO w Żołyni, kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie, która ukończył w 1967 r. i podjął pracę w jako nauczyciel wf. w LO w Żołyni, gdzie przepracował 40 lat. Przez wiele lat pełnił funkcję powiatowego organizatora sportu. Zdobył uprawnienia trenerskie piłki siatkowej II i I stopnia. Jego podopieczne zdobywały medale mistrzostw województwa i mistrzostw Polski zarówno w kategorii młodziczek i juniorów m.in. w 1982 r. Mistrzostwo Polski. Przez kilka lat prowadził miejscowy III ligowy zespół siatkarek UKS „Tęcza” Żołynia. Działacz Ligi Obrony Kraju, Ludowych Zespołów Sportowych i Szkolnego Związku Sportowego i organizacji turystycznych, gdzie pełnił społecznie wiele zaszczytnych funkcji. Posiada także uprawnienia pilota wycieczek zagranicznych. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2008 r. medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

ur. 24.11.1931 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Absolwent Górniczej Szkoły Zawodowej w Jastrzębiu-Zdroju (1976). W latach 1955-1971 zatrudniony w Przedsiębiorstwie Robót Górniczych w Katowicach, a w latach 1971-1983 w KWK Moszczenica, od 1983 r. na emeryturze. W 1980 r. uczestnik strajku w KWK Moszczenica, członek KS; od IX 1980 członek „S”: członek Komitetu Założycielskiego, nast. Prezydium KZ KWK Moszczenica, od X 1980 przewodniczący Międzyzakładowej Komisji Rewizyjnej w Jastrzębiu. 13-15 XII 1981 uczestnik strajku w kopalni, członek KS. W styczniu 1982 r. zatrzymany, przewieziony do KM MO w Jastrzębiu-Zdroju, następnego dnia aresztowany, przewieziony do KW MO w Katowicach, następnie do AŚ w Katowicach, wielokrotnie pobity. Dnia 5.02.1982 r. zwolniony, postępowanie karne umorzono. Po 13 grudnia 1981 r. kolporter wydawnictw niezależnych na terenie całej Polski. W sierpniu 1988 r. współorganizator strajku w KWK Moszczenica. W latach 1990-1994 był radnym Miasta Jastrzębie.

z d. Burda, ur. 23.05.1965 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Stanisława i Janiny. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuowała naukę w żołyńskim LO, następnie przeniosła się do Technikum Odzieżowego w Rakszawie. Niezwykle utalentowana siatkarka. W 1979 i 1981 roku została powołana do Kadry Polskich Juniorek. W 1984 r. podjęła treningi w drugoligowym zespole „Stali” Nowa Dęba, z którą w 1990 awansowała do pierwszej ligi serii B. Następnie grała w „Stali” Mielec; zespół w 1999 wywalczył II miejsce w Pucharze Polski. W 1997 otrzymała Honorową Odznakę za Zasługi w piłce siatkowej na terenie rzeszowszczyzny. Mieszka w Żołyni.