nauczyciel, ur. 25.11.1914 r. w Szatmar w Czechach. Syn Leopolda i Stefanii z d. Papp. W 1935 r. ukończył Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Samborze. Podjął pracę w Towarzystwie Szkolnictwa Ludowego we Lwowie w charakterze kierownika świetlicy. Prowadził zajęcia w okolicznych miejscowościach, m.in.: przygotowywał młodzież do egzaminu do klasy siódmej, prowadził orkiestrę dętą. W roku 1939 rozpoczął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Krasiczynie. Po trzech latach objął kierownictwo nad szkołą w Pieczychwostach. W roku 1944 wraz z uciekinierami ze wschodu przybył do Krzemienicy. Po dwóch latach pracy w miejscowej szkole przenosi się do Handzlówki. W 1950 r. ukończył dwuletni Wyższy Kurs Nauczycielski z geografii i śpiewu. W 1952 r. opuścił Handzlówkę i objął kierowanie Szkołą Podstawową Nr 2 w Białobrzegach. Inspektor Oświaty w Łańcucie w latach 1960-1966, a także jako kierownik Sekcji Metodyki przy Kuratorium w Rzeszowie. Pracował także na godzinach w Szkole Podstawowej Nr 1 i w miejscowej Szkole Muzycznej. W 1971 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Łańcucie. Oprócz pracy zawodowej aktywnie uczestniczył w życiu społecznym miejscowości gdzie mieszkał. Oddawał się pasji geografii, muzykowania i malowania. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 25.12.2007r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 14.04.1914 r. w Żółkwi, obecnie Ukraina. Córka Leona i Marii Bazylewiczów. W 1938 r. ukończyła Państwowe Żeńskie Seminarium Nauczycielskie we Lwowie. W 1939 r. przeniosła się wraz z mężem do Krasiczyna (pow. przemyski), gdzie pracowała jako nauczycielka w Szkole Podstawowej, następnie przez trzy w szkole w Pieczychwostach (pow. żółkiewski). W roku 1944 wraz z uciekinierami ze wschodu zatrzymali się w Krzemienicy. Po dwóch latach pracy w miejscowej szkole przenieśli się do Handzlówki. W 1952 r. opuścili Handzlówkę i objęli kierowanie Szkołą Podstawową Nr 2 w Białobrzegach. Od 1960 r. samodzielnie kierowała białobrzeską szkołą do 1970 r., przeszła na emeryturę ucząc jeszcze przez dwa lata j. polskiego. W 1970 r. zamieszkała w Łańcucie. Będąc już na emeryturze żywo interesowała się sprawami wsi i jej wychowanków. Otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień państwowych i resortowych. Zmarła 22.07.2005 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 21.IV.1903 r. w Myślenicach z d. Gorgoń . Po ukończeniu Szkoły Ludowej w Krakowie-Zwierzyńcu, dalszą naukę rozpoczęła w 1920 r. w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krakowie, które zakończyła egzaminem dojrzałości w 1923 r. Szkoła ta przygotowała ją do pracy w szkolnictwie. Wiadomości z zakresu ogrodnictwa uzupełnia na kursie ogrodniczym przy Studium Rolniczym w Krakowie, a później w Głównej Szkole Gospodarczej w Snopkowie k. Lwowa. Absolwenci otrzymywali tytuły inżyniera oraz uprawnienia do nauczania w szkołach rolniczych.Od 1.09.1926 r. po ukończeniu szkoły została zaangażowana przez Wydział Powiatowy w Łańcucie jako nauczycielka hodowli i rolnictwa w Szkole Gospodyń w Albigowej, gdzie jej siostra pełniła funkcję kierowniczki. Z tą chwilą Teofila Gorgoń opuszcza Albigową i rozpoczyna pracę w innej szkole rolniczej, a kierownictwo szkoły w Albigowej przejmuje Stefania Żurawska również nauczycielka ze Snopkowa. Anna Gorgoń uczestniczyła w zebraniach Kółka Rolniczego, Koła Hodowców Bydła gdzie wygłaszała odczyty i referaty głównie na tematy hodowlane. Prowadziła też dokształcanie młodzieży w ramach Przysposobienia Rolniczego, zakładając poletka pod uprawę buraków pastewnych, kukurydzy, soi oraz pracą z wychowem prosiąt, cieląt i królików. Efekty tych prac można było oglądać na organizowanych co roku wystawach konkursowych w Albigowej i w Łańcucie. W 1933 r. założyła rodzinę wychodząc za mąż za Władysława Albigowskiego. Nowe obowiązki nie przeszkodziły jej w dalszej pracy w szkole i pracy społecznej. Po założeniu Koła Albigowiaków w 1933 r. została powołana jako stały wiceprezes. W latach 30-tych kieruje Stowarzyszeniem Katolickim Kobiet w Albigowej. Wybuch wojny powoduje przerwanie nauki w Szkole Gospodyń. Przerwa trwała do 1942 r. Pierwszy po wojnie rok szkolny rozpoczął się dnia 3.o1.1945 r., powierzono jej zadanie organizacji szkoły i przeprowadzenie wpisów. W 1958 r. Anna Albigowska przeszła na emeryturę. Zajęła się pracą odtworzenia zaginionej w czasie wojny kroniki parafii Albigowa. Kronika zawiera wiele ważnych faktów historycznych. Zmarła 13.VIII.1985 r. i została pochowana na cmentarzu w Albigowej. Za pracę pełną zaangażowania społecznego i zawodowego odznaczona została w 1983 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i orderem “Zasłużonej Matce”.

ur. 28.04.1901 r. w Albigowej pow. łańcucki. Córka Andrzeja Albigowskiego i Wiktorii Szajer. Po śmierci męża kontynuowała dzieło rozpoczęte przez Władysława Bałucińskiego, prowadziła przez jakiś czas dalej restaurację i przy niej hotel. W 1938 r. wyszła ponownie za mąż za majora Wojska Polskiego Antoniego Nidethala (Niedenthala). Niedługo potem restaurację Bałucińskich prowadził Franciszek Janusz, bowiem Antonina Nidentalowa zajęła się więcej rodziną, w tym dwojgiem dzieci ze swojego drugiego małżeństwa, synem Jackiem i córką Marią. Po wojnie restaurację tą nazywano powszechnie i częściej „U Janusza” niż „Bałucińskich”. Antonina Wanda z Albigowskich primo voto Bałucińska duo voto Nidentalowa zmarła w Łańcucie 22.02.1972 roku.

prof., ur. w 1868 r. w Warszawie. Syn Władysława Anczyca, znanego pisarza. Szkoły niższe średnie ukończył w r. 1885 w Krakowie. W 1889 r. ukończył Politechnikę Lwowską na wydziale budowy maszyn. Po odbyciu praktyki warsztatowej w fabryce Twerdy`ego w Bielsku i służby wojskowej w austriackiej marynarce wojennej otrzymał w 1891 r. asystenturę przy katedrze technologii mechanicznej Politechniki Lwowskie. Kursy i praktyki odbywał kolejno w Wiedniu, Bielsku i na Morawach. W 1893 r. osiadł w Rakszawie koło Łańcuta, gdzie prowadził budowę nowo założonej Krajowej Szkoły Sukienniczej i przez 10 lat był jej kierownikiem. Równocześnie przeprowadził budowę fabryki sukna i koców „Rakszawa”, będąc zarazem jej technicznym dyrektorem. W 1898 r. odbył podróż naukową do Austrii i Niemie. Doktoryzował się na Politechnice Lwowskiej na podstawie pracy: O wyznaczaniu włókien mniejwartościowych w tkaninach wełnianych. Od 1903 r. przez 5 lat był profesorem technologii mechanicznej w Państwowej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1907 r. habilitował się na Politechnice Lwowskiej na podstawie pracy: Doświadczenia nad folownością wełny. Udał się do Berlina na studia. Po powrocie do kraju w 1908 r. objął zastępstwo katedry technologii mechanicznej, a w 1909 r. został mianowany zwyczajnym profesorem tego przedmiotu. W latach 1914-1915 pełnił funkcję dziekana wydziału budowy maszyn i wiceprezesa Komisji egzaminacyjnej. W r. 1915/1916 został rektorem Politechniki Lwowskiej. W 1923 r. został mianowany członkiem przybranym, a w 1924 r. członkiem czynnym Polskiego Towarzystwa Naukowego we Lwowie; członkiem 1923 r. członkiem czynnym Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Za zasługi na polu nauki i pracy obywatelskiej otrzymał w r. 1923 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł nagle w 1927r.

ur. 26.02.1935 r. w Piszczu (Kresy). Dyplom lek. med. uzyskał w 1958 r. w AM w Lublinie. Pracę podjął w 1959 r. w Szpitalu Powiatowym w Łańcucie; gdzie pełnił funkcję ordynatora oddziału. Ponadto pełnił również następujące funkcje: był kierownikiem wydziału zdrowia PPR w Łańcucie; zastępcą dyrektora szpitala ds. lecznictwa, dyrektorem Szpitala powiatowego (później dyr. ZOZ), przez kilkanaście lat przewodniczył Komisji Lekarskiej ds. poboru do wojska; był lekarzem zakładowym JW w Łańcucie. Z jego inicjatywy i pod jego kierownictwem wybudowano nowy budynek Przychodni Obwodowej i budynek administracyjny szpitala. Przez kilka lat przewodniczył ZP PCK w Łańcucie, gdzie uczestniczył w rozwoju honorowego krwiodawstwa. Posiada odznaczenia KKOOP, ZKZ, Odznakę „Za Wzorową Prac w Służbie Zdrowia”, „Zasłużony dla woj. rzeszowskiego”, Złotą Odznakę PCK. Przeszedł na emeryturę i nadal pracuje w przyszpitalnej poradni przeciw żółtaczce.

s. ur. 29.10.1920 r. w Rakszawie (pow. Łańcucki). Córka Andrzeja i Marianny z domu Maryś. Ukończyła Szkołę Powszechną w Hussakowie, gimnazjum czteroletnie i liceumogólnokształcące humanistyczne PP Benedyktynek w Przemyślu. Mieszkała w internacie SS. Felicjanek. Przez cały czas pobytu w szkole średniej pracowała w Sodalicji Mariańskiej. W ostatnim półroczu nauki zrozumiała głębię życia zakonnego i odnalazła powołanie. W 1939 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek w Krakowie, gdzie otrzymała imię Maria Janina. Rozpoczęła naukę w 2 – letnim Pedagogium Nauczycielskim w Krakowie, które zostało rozwiązane przez Niemców (ukończyła je na tajnych kompletach w 1944 r.). Dyplom otrzymała po wojnie i kontynuowała studia na Wydziale Filozoficznym UJ, gdzie uzyskała magisterium w zakresie pedagogiki ze specjalizacja w psychologii i psychopatologii w 1947 r. Pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej w Morawscy, jako pomoc wychowawcza w przedszkolu w Krakowie, jako kierowniczka internatu, następnie kierowniczka Zakładu wychowawczego W 1958 r. została mianowana przełożoną prowincjalną prowincji krakowskiej Zgromadzenia; w roku 1953/54 ukończyła roczny kurs Międzyzakonnego prawa kanonicznego i świeckiego w Lublinie (KUL) oraz Instytut Wyższej Kultury Religijnej przy KUL; przełożoną prowincjalną była w latach 1959 – 1965. Następnie pracowała w Zakładzie Wychowawczym w Lublinie na stanowisku wychowawczyni. W 1968 r. brała udział w Nadzwyczajnej Kapitule Generalnej Zgromadzenia w USA jako delegatka Prowincji Krakowskiej. Zmarła 23.09.1969 r. w wieku 49 lat. Spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w kwaterze sióstr felicjanek.

mjr, ur. 15.08.1900 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Po ukończeniu nauki w Szkole Powszechnej wstąpił do Gimnazjum w Łańcucie, ale po czwartej klasie przeniósł się na dwa lata - do szkoły rolniczej w Mielcu. W listopadzie 1918 r. zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Przydzielo-ny do 5 Pułku Piechoty Legionów, przeszedł cały jego szlak bojowy w wojnie polsko- bolszewickiej i po jej zakończeniu pozostał w nim na stałe w charakte-rze podoficera zawodowego. W 1926 r. został przyjęty do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy gdzie w 1928 r. uzyskał stopień podporucznika. Rangę kapitana otrzymał najprawdopodobniej w chwili odkomenderowania w 1938 r. do Korpusu Ochrony Pogranicza, strzegącego granicy polsko-radzieckiej. Po Kampanii Wrześniowej włączył się do konspiracji. Już w grud-niu 1939 r. należał do Służby Zwycięstwa Polski w Warszawie, potem - natural-ną koleją rzeczy - przeszedł do Związku Walki Zbrojeniowej i Armii Krajowej. Początkowo był dowódcą Batalionu "Narew", wchodzącego w skład odtworzo-nego w ZWZ 7. Pułku Piechoty, zaś 1 lutego 1942 r. został dowódcą tego pułku, i jednocześnie komendantem 8 Samodzielnego Rejonu Okęcie Okręgu Warsza-wa AK. Posługiwał się w tym czasie pseudonimem "Gerwazy ", "Gniewasz", " Wysocki". Za wybitną służbę został nagrodzony 11.11.1943 r. awansem na ma-jora. Rejonem i pułkiem dowodził także podczas Powstania Warszawskiego. Opuścił stolicę dopiero po kapitulacji wraz z ludnością cywilną, dzięki czemu uniknął obozu jenieckiego. Zatrzymany w obozie przejściowym, szybko z niego uciekł i ukrywał się w Ursusie oraz Piastowie. Potem wyjechał do Buku koło Poznania. Otrzymał wiele odznaczeń wojskowych m.in.: Medal Niepodległości, za wojnę w 1920 r. Krzyż Walecznych, od władz emigracyjnych Krzyż Armii Krajowej oraz Medal Wojska z potrójnym okuciem. Pośmiertnie otrzymał War-szawski Krzyż Powstańczy. Zmarł po chorobie 24.11.1947 r.

mjr ps. Wysocki, Gerwazy, Gniewosz, ur. 15.08.1900 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Michała i Jadwigi. Uczył się w Gimnazjum w Łańcucie (do czwartej klasy), a następnie przez 2 lata w Szkole Rolniczej w Miłocinie koło Rzeszowa. Od października 1921 r. do maja 1922 r. uzupełniał wykształcenie na wojskowych kursach maturalnych w Wilnie. W latach 1926-1928 ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. Od listopada 1918 r. służył ochotniczo w Wojsku Polskim, początkowo w 5. pułku piechoty Legionów. Po zakończeniu wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. pozostał w tej jednostce jako podoficer zawodowy. Od lutego 1925 r. był szefem kompanii ciężkich karabinów maszynowych w 5. pp Leg. Od 1938 r. oficer Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP). Brak szczegółowych danych na temat jego udziału w wojnie obronnej 1939 r. W konspiracji od grudnia 1939 (Służba Zwycięstwu Polki - Związek Walki Zbrojnej - Armia Krajowa, (SZP-ZWZ-AK) w Warszawie. Początkowo dowodził III batalionem ("Narew") odtwarzanego w ZWZ 7. pułku piechoty. Po aresztowaniu kpt. "Grzyba" - Kazimierza Langa (01.02.1942 r.) został dowódcą 7. pułku piechoty AK ("Madagaskar" - "Garłuch" - "Gromada") i jednocześnie komendantem VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie (na prawach Obwodu) Okręgu Warszawa AK, pod pseudonimem "Wysocki". Rozkazem L.113/BP z 11 listopada 1943 r. mianowany majorem służby stałej. W czasie Powstania Warszawskiego nadal dowodził VIII Samodzielnym Rejonem Okęcie i 7. pp "Garłuch", początkowo pod pseudonimem "Gerwazy", a od 09.08.1944 r. ponownie "Wysocki". Po kapitulacji oddziałów powstańczych opuścił Warszawę z ludnością cywilną. Po ucieczce z obozu przejściowego ukrywał się w Ursusie, potem w Piastowie. Odznaczenia: Medal Niepodległości (1938) Krzyż Walecznych (1944) Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie - 1983) Od 1945 r. mieszkał w Buku koło Poznania, gdzie zmarł na gruźlicę 24.11.1947 r.

ur. 28.08.1951 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Zofii z d. Kluz. Wykształcenie zawodowe – mechanik maszyn i urządzeń rolniczych. Był pracownikiem WSK w Rzeszowie. Po odbyciu służby wojskowej przez 23 lata pracował w SKR w Markowej. Obecnie jest pracownikiem Centrum Kultury Gminy Markowa i prowadzi gospodarstwo rolne. Gospodarz i przewodnik w Zagrodzie-Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. w 1914 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Józefy z d. Kluz. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1933 r. podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po ukończeniu studiów powrócił do Łańcuta i odbył aplikanturę w Sądzie Powiatowym. We wrześniu 1939 r. został zmobilizowany i po klęsce wrześniowej przedostał się do Rumunii, stamtąd do Francji, a następnie do Syrii, gdzie w 1940 r. trafił do Brygady Strzelców Karpackich. Od 12.01.1941 r. po reorganizacji brygada przyjęła nazwę Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. Po jej sztandarem walczył na Bliskim Wschodzie m.in. pod Tobrukiem. W Palestynie na bazie oddziałów S.B.St.K w maju 1942 r. powstała 3 Dywizja Piechoty Strzelców Karpackich, która brała udział w ciężkich walkach pod Monte Casino, gdzie J. Balawejder został ranny. W 1945 r. dywizja została przeniesiona do Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu służby wojskowej wyjechał do Kanady. Zmarł w 1989 r.

ps. Puchacz, Branibor, Zbyszko, ur. 29.05.1920 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Syn Michała i Salomei z d. Domka. W 1938 r. zdał maturę w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie i rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do PKU w Jarosławiu i Przemyślu, ale nie został wcielony do wojska. Uszedł przed Niemcami na wschód i trafił do miejscowości Płoska koło Tarnopola. Aresztowany przez Sowietów uciekł z transportu na Sybir i pieszo po morderczej wędrówce wrócił do Nowosielec. Początkiem 1940 r. został zaprzysiężony w szeregi ZWZ. Najpierw pełnił różne funkcje pomocnicze. Był łącznikiem, kolporterem prasy podziemnej. W czerwcu 1942 r. ukończył Konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty i rozpoczął działalność w komórkach bojowych. W 1943 r. dowodził plutonem dywersyjnym w Obwodzie AK Przeworsk. Organizator i uczestnik wielu akcji zbrojnych i dywersyjnych m.in.: w akcji „Burza”, wysadzenie mostu w Tryńczy. Ponadto czynnie włączył się w tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej na terenie Przeworska i okolic. Po wkroczeniu wojsk sowieckich w lipcu 1944 r. nie zaprzestał konspiracyjnej działalności. Aresztowany przez NKWD i UB w Przeworsku 31.10.1944 r. trafił po dwóch dniach do rzeszowskiego wiezienia NKWD przy ul 3 Maja. W czasie śledztwa torturowany i znieważany. W dniu 14 stycznia 1945 r. przez Bakończyce trafił wraz z innymi do łagru w Stalinogorsku, skąd wiosną udało mu się zbiec i pieszo przedostać się na Polesie. Został jednak ponownie aresztowany przez NKWD i trafia ponownie do Stalinogorska do karceru. Mimo ciężkiej choroby zmuszany był pracy ponad siły. W końcu trafił do felczera, który pomógł mu powrócic do zdrowie. Wiosną 1946 r. wraz z całym transportem wraca do Polski do obozu w Mielęcinie k/ Wocławka. W lipcu 1946 r. po przesłuchaniach, schorowany wraca do rodzinnych Nowosielec. Po krótkiej kuracji podjął pracę w bankowości najpierw w Zawierciu, następnie w Pszczynie, Opolu, Częstochowie. W 1951 r. choroba płuc zmusiła go do powrotu do Nowosielec. Rozpoczął działalność konspiracyjną w strukturach Win-u, pełniąc funkcje wywiadowcy. W dniu 27.12.1952 r. został aresztowany przez UB i osadzony na rzeszowskim Zamku. Wyrokiem WSR w Rzeszowie z dnia 17.06.1953 r. zostaje skazany na łączna karę 10 lat więzienia, utratę praw publicznych i obywatelskich na trzy lata i przepadek mienia na Skarb Państwa. Trafia do więzienia w Wiśniczu i w Krakowie na Montelupich. Ze względu na zły stan zdrowia przebywał w więziennym szpitalu. Na wniosek Naczelnej Prokuratury Wojskowej został 29.12.1954 r. warunkowo przedterminowo zwolniony. Po powrocie w rodzinne strony podjął pracę księgowego w młynie w Żołyni oraz społecznie w komitecie elektryfikacji wsi. Następnie pełni funkcje księgowego w GS SCh w Żołyni. Przez następne kilka lat był Przewodniczącym GRN w Żołyni. Zmarł 8.01.1960 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

dr. ur. 18.10.1907 r. w Woli Dalszej - Zakrzaczu (pow. łańcucki). Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył w Łańcucie, matura w 1929 r. W latach 1929-1934 studiował na Wydziale Lekarskim UJK we Lwowie, gdzie też odbył staż podyplomowy. W 1937 r. przez kilka miesięcy pracował w Katowicach i Siemianowicach, a od listopada 1937 r. został zatrudniony przez Ubezpieczalnię Społeczną w Rzeszowie jako lekarz domowy w rejonie Leżajska, a później Sarzynie jako lekarz zakładowy „Nitrozy”. Od listopada 1939 r. do października 1944 r. pracował jako lekarz domowy w rejonie Łańcuta. W lutym 1944 r. został naczelnym lekarzem Ubezpieczalni Społecznej w Rzeszowie. W 1950 r. został zastępcą kierownika Wydziału Zdrowia PWRN w Rzeszowie. W latach 1952-1956 był dyrektorem Poradni Sportowo-lekarskiej i lekarzem zakładowym w Fabryce Porcelany w Boguchwale. Od stycznia 1957 r. rozpoczął prace w łańcuckim szpitalu i przychodni jako radiolog. W latach 1959-1962 był kierownikiem Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej PPRN, następnie kierownikiem Przychodni Obwodowej i pracowni RTG w szpitalu. Przez kilka lat był także lekarzem zakładowym Spółdzielni Inwalidów „Zgoda”. W czerwcu 1977 r. przeszedł na emeryturę, pracując jeszcze kilka godzin w przychodni. Znany w środowisku łańcuckim jako lekarz domowy w pełni tego słowa znaczeniu. Działacz społeczno-kulturalny, członek wielu organizacji i stowarzyszeń. Kolekcjonował starocie z myślą utworzenia muzeum regionalnego. Jest autorem kilku artykułów o regionie. Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymał wiele odznaczeń państwowych i resortowych. Zmarł 30.12.1983 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 06.05.1960 r. w Łańcucie. Syn Piotra i Karoliny z d. Dziura. Technik budowlany. Sołtys wsi Tarnawka od 1990 r., radny Rady Gminy i członek Zarządu Gminy Markowa I i II kadencji; prezes zarządu OSP Tarnawka od 1991 r,; prezes Zarządu Oddziału Gminnego Związku OSP Markowa od 2006 r. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Tarnawce.

kpt. lotnictwa, ur. 6.02.1906 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny z d. Borcz. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej wsi, uczęszczał do liceum w Łańcucie. W 1926 r. zdał maturę i jako poborowy zgłosił się do odbycia służby wojskowej w lotnictwie. Został skierowany do Pułku Lotniczego w Toruniu. Tam i w Dęblinie odbył kolejne etapy szkolenia. W służbie awansował aż do stopnia kapitana. Pracował w Wojskowym Ośrodku Szkolenia Lotników w Ustianowej ucząc młodych adeptów podstaw pilotażu oraz szybownictwa. W 1939 r. uległ wypadkowi uszkadzając sobie kręgosłup. Po wybuchu wojny mimo choroby, wrócił do swojej jednostki w Dęblinie, by dołączyć do ewakuującej się na wschód Polski Szkoły Lotniczej. Podczas drogi do Lwowa (bądź do Lidy) został aresztowany i przewieziony do obozu w Starobielsku. Tam został okrutnie zamordowany. Został pochowany w Charkowie.

ur. 01.12.1925 r. w Albigowej (pow. łańcucki), gdzie również ukończył szkołę podstawową. Po dwóch latach uczęszczania do Liceum Ogólno-kształcącego w Łańcucie, przerwał naukę w wyniku wybuchu II wojny światowej. W okresie okupacji w l. 1941 - 1943 ukończył dwuletnią szkołę handlową w Łańcucie, jak również dokształcał w tajnym nauczaniu z zakresu szkoły ogólnokształcącej, w 1945 r. złożył tzw. małą maturę. W 1946 r. złożył egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie i wstąpił na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie na Wydział Polonistyki. Tytuł magistra filologii polskiej uzyskał w czerwca 1951 r. Od czerwca 1950 r. podjął pracę w redakcji „Gazety Krakowskiej” w cha-rakterze korektora. Z dniem 1.09.1951 r. zatrudniony został na stanowisku nauczyciela języka polskiego w Liceum Ogólnokształcącym w Stalowej Woli. Od grudnia 1954 r. zatrudniony jest także jako nauczyciel kontraktowy w Państwowym Liceum dla Pracujących w Stalowej Woli. W 1972 r. prowadzi dodatkowo zajęcia jako nauczyciel języka polskiego tutejszej szko-ły na Uniwersytecie dla Rodziców, a 1973 r. w Zaocznym Technikum Ekonomicznym. Od 1945 r. był członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” w Łańcucie, a następnie przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1948 r. członek ZMP. Pracował społecznie pełniąc funkcję Zastępcy Prezesa Ogniska Związku Nauczycielstwa Polskiego. W uznaniu zasług w 1972 r. otrzymał Nagrodą Kuratora Okręgu Szkolnego za szczególne osiągnięcia w dziedzinie pracy dydaktyczno – wychowawczej. W sierpniu 1986 r. przechodzi na emeryturę, przy czym pra-cuje jeszcze na zasadzie umów o zatrudnianie okresowe do 1.12.1989r. Zmarł 24.04.1991 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (XIX/E/11).

mgr kpt. rez. ur. 1.10.1951 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Jana i Anny z d. Welc. Po ukończeniu w 1969 r. II LO w Łańcucie, kontynuował naukę na kierunku filologii polskiej w UJ w Krakowie. Po studiach przez rok służył w wojsku. Od września 1977 r. podjął pracę jako nauczyciel j. polskiego w Zespole Szkół Włókienniczych w Rakszawie. W latach 1980-1989 wicedyrektor , a od 1989 r. do 2007 r. samodzielnie kierował tą placówka. Od 1992 r. wiceprezes Społeczno-Kulturalnego Towarzystwa Przyjaciół Rakszawy. W latach 1992-2008 redaktor naczelny czasopisma lokalnego „Rakszawskie Aktualności”. Współautor monografii o Rakszawie „Ocalić od zapomnienia” Dwukrotnie radny Gminy Rakszawa II i III kadencji. W latach 1994-1998 społecznie pełnił funkcje wicewójta Gminy Rakszawa. Od 2000 r. członek i przewodniczący Powiatowej Rady Zatrudnienia. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 23.09.1957 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Zofii z d. Szmuc. Po ukończeniu szkoły podstawowej w l. 1972-1976 kontynuował naukę w Liceum Ekonomiczny w Łańcucie. W l. 1976-1980 studiował Ekonomikę i Organizację Przedsiębiorstw na filii UMCS w Rzeszowie. Ukończył szereg kursów i form doskonaleń, m.in.: kurs księgowych, rewidentów. W l. 1980-1985 pracował na stanowisku ds. księgowego i rewidenta w Fabryce Sukna w Rakszawie. Następnie przez rok pracował w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Robotnik” w Łańcucie. W l. 1994-1999 pracował jako księgowy w Fabryce Wódek „Polmos” w Łańcucie. Od 1999 r. przeszedł do pracy w Starostwie Powiatowym w Łańcucie, gdzie pracuje jako skarbnik powiatowy.

ur. 19.10.1943 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Po zdaniu matury w Liceum Ogólnokształcącym kształcił się w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie na kierunku – plastyka i praca – technika, a następnie na studiach WSP. W latach 1963 – 1977 pracował w Szkole Podstawowej w Kosinie. W latach 1974-1976 pełnił funkcję zastępcy dyrektora szkoły w Kosinie. Od 1 września 1976 roku do 31 sierpnia 1977 r. pracował w Szkole Podstawowej w Wysokiej. W 1978 roku do 1991 (do chwili przejścia na emeryturę) był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Albigowej. Wiodącym przedmiotem nauczania były zajęcia praktyczno – techniczne, które prowadził z wielką pasją i zaangażowaniem. Zainteresowania młodzieży rozwijał na zajęciach pozalekcyjnych, m.in. kółka modelarskiego i fotograficznego. Dużo czasu i uwagi poświęcał sprawom wychowania. Był dobrym nauczycielem-wychowawcą, serdecznym i życzliwym kolegą. Przez wiele lat był członkiem Rady Sołeckiej, Komitetu Kanalizacyjnego, pracował w Radzie Nadzorczej Spółdzielni Ogrodniczo – Pszczelarskiej w Łańcucie. Pełnił funkcję społecznego inspektora BHP przy ZNP oddział Łańcut. Angażował się przy rozbudowie szkoły. Będąc na emeryturze z zamiłowaniem prowadził gospodarstwo rolne. Zmarł 1.07.2008 r., spoczął na albigowskim cmentarzu.

ur. 01.04.1955 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Marii z d. Homa. Wykształcenie średnie ogrodnicze. Rolnik, prowadzi własne gospodarstwo sadowniczo-warzywnicze. Od 1987 r. Prezes Zrzeszenia Plantatorów Owoców i Warzyw w Rzeszowie. W latach 1999-2002 Członek Zarządu Podkarpackiej Izby Rolniczej, a od 2003 r. Prezes Zarządu. W latach 2003- 2006 Radny Powiatu Łańcuckiego. Od 2006 r. radny Sejmiku Województwa Podkarpackiego, członek komisji: Komisja Polityki Regionalnej Komisja Rolnictwa, Modernizacji Obszarów Wiejskich i Ochrony Środowiska. Od 2010 r. Prezes Zarządu Powiatowego Polskiego Stronnictwa Ludowego. Mieszka w Kraczkowej.

ps. Szary, ur. 2.08.1913 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Marii. Po ukończeniu łańcuckiego gimnazjum skierował swe kroki do szkoły podoficerskiej w Piątym Pułku Artylerii Lekkiej we Lwowie i w 1936 r. otrzymał nominacje na bombardiera. Uczestnictwo w wojnie obronnej 1939 r. zakończył we Lwowie, trafił do radzieckiej niewoli. Poczatkiem października udało mu się zbiec i po tygodniowej tułaczce wrócić do rodzinnej miejscowości. Czynnie włączył się najpierw w działalność ZWZ, a następnie AK przyjmując ps. Szary. Uczestniczył w akcjach zbrojnych, transporcie broni, rannych. Prężnie działał także w Stronnictwie Ludowym, Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym i w Polskim Stronnictwie Ludowym będąc m.in. przez długie lata sztandarowym Koła w Budach Łań. Ze sztandarem uczestniczył we wielu uroczystościach ogólnopolskich od Przeworska po Warszawę. Aktywnie pracował we wszelkich działaniach społecznych na rzecz gminy i swojej miejscowości i parafii. Za niestrudzona pracę otrzymał wiele odznaczeń m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 1999 r.,spoczywa na cmentarzu w Budach Łańcuckich.

ur. 03.04.1881 r. w Majówce (pow. pabianicki). Kształciła się w Rzeszowie i Tarnowie w Prywatnym Seminarium Nauczycielski Żeńskim. W l. 1901-1914 pracowała jako nauczycielka w SP i Gimnazjum im. H. Sienkiewicza. Organizowała przed-stawienia amatorskie dla uczniów i lokalnej społeczności. Od 1945 r. z chwilą powstania amatorskiego teatru „Lutnia” pracowała w nim jako aktorka i reżyserka, pełniła także funkcje kostiumologa i scenografa. Wyreżyserowała ponad dwadzieścia sztuk znanych autorów. Np. Szkołę żon – Moliera, Posażna jedynaczka – Fredry, Ballady i romanse – Kraszewskiego, Klub kawalerów – Bałuckiego i in. Za prace otrzymała wiele wyróżnień m.in.: w 1967 r. otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 28.10.1973 r. w Łańcucie.

prof. dr hab. ur. 7.01.1921 r. w Łańcucie. Syn Kazimierza i Michaliny z d. Serkowskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej, kontynuował naukę w łańcuckim gimnazjum, gdzie złożył egzamin dojrzałości w 1938 r. Następnie udał się na studia do Lwowa na Uniwersytet im. J. Kazimierza, gdzie wybrał polonistykę i uczęszczał na wykłady literackie, językowe, polonistyczne, z filozofii i psychologii. Gdy w 1939 r. wybuchła wojna powrócił do Łańcuta i podjął pracę zarobkową u hr. Potockiego jako robotnik w ogrodach. Wolny czas poświęcał tajnemu nauczaniu. Nauczał kilku przedmiotów i przygotowywał do egzaminów z klasy i egzaminów dojrzałości. W pierwszym powojennym roku szkolnym 1944/45 zgłosił się do pracy i mimo rozpoczetych dopiero studiów nauczał w Gimnazjum języka łacińskiego. Starał się kontynuować studia. Wyruszył do Krakowa, jednak kłopoty finansowe zmusiły go do powrotu do Łańcuta. Podjął pracę jako nauczyciel w Technikum Ekonomiczno – Administracyjnym. Po dwóch latach wyjechał do Warszawy w celu ukończenia studiów. W 1950 r. złożył egzamin magisterski i został przyjęty do pracy w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W 1954 r. przeniósł się do Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Obronił pracę doktorską. Po ośmiu latach pracy wrócił do Warszawy do PAN i zajął się teorią literatury. W 1968 r. otrzymał habilitację. W latach 1975-1982 byłem członkiem redakcji przekładów polskich prac literaturoznawczych na język francuski i angielski. Współpracował z uczelniami sąsiednich krajów. Wiele publikacji z teorii literatury m.in.: „Teoria i interpretacja” oraz „Powieść w świecie literackości”. Około 1990 r. zmienił częściowo orientację naukową, i zajął się tzw. postmodernizmem i napisał kilka artykułów na ten temat. W roku 1991 przeszedł na emeryturę, ale w dalszym ciągu pracował naukowo: recenzował prace doktorskie, oceniał habilitacje i profesury utrzymując kontakty z różnymi ośrodkami akademickimi w kraju i za granicą. W 1997 r. zamieszkał w Krakowie.

ur. 7.06.1930 r. w Husowie (pow. łańcuckim). Syn Jana i Anny z d. Żyga. W latach 1937-1941 uczęszczał do szkoły powszechnej w Husowie. Klasę siódmą oraz pierwszą klasę gimnazjalną ukończył w ramach tajnego nauczania, Po złożeniu egzaminu wstępnego do klasy II gimnazjalnej pod koniec roku szkolnego 1944/45, uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, w którym złożył egzamin dojrzałości w dniu 31.05.1950 r. W latach 1950-1953 odbył studia wyższe I stopnia w Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu, gdzie również, uzyskał dyplom upoważniający go do nauczania języka polskiego. Pracę nauczycielską rozpoczął 15.08. 1953 r. w Liceum Pedagogicznym w Opolu, w którym pracował do sierpnia 1960 r. W latach 1959-1960 oraz 1963-1964 odbył studia uzupełniające w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu na Wydziale Filologiczno-Historycznym gdzie we wrześniu 1972 r. otrzymał stopień doktora nauk humanistycznych. Pracę nauczycielską kontynuował w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym nr 11 im. M. Kopernika w Opolu, które było szkołą ćwiczeń Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Pracował tam do 30 września 1965 r. Już w tym okresie prowadził ćwiczenia w Zakładzie Dydaktyki Filologii Polskiej WSP w Opolu. W kwietniu 1965 r. został przeniesiony służbowo ze szkoły ćwiczeń na stanowisko st. asystenta w Zakładzie Dydaktyki Filologii Polskiej. Na tym stanowisku pracował w latach 1965-1971, a od 1971 do 1995 r. na stanowisku starszego wykładowcy. W okresie od lipca 1971 r. do września 1974 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Dydaktyki Filologii Polskiej. Przez 19 lat był kierownikiem Międzywydziałowego Zakładu Studenckich Praktyk Zawodowych. Jego publikacje dotyczą przede wszystkim dydaktyki języka polskiego – metod nauczania i form wypowiedzi uczniów szkół podstawowych i średnich, ćwiczeń w mówieniu i pisaniu, regionalizmu w nauczaniu języka polskiego. Wśród prac są także poradniki bibliograficzne dla nauczycieli oraz studentów filologii polskiej. Oprócz pracy zawodowej wiele czasu poświęcał pracy w Ośrodku Metodycznym w Opolu. Uczestniczył wielokrotnie w pracach Komisji ds. Stopni Specjalizacji Zawodowej Nauczycieli. W latach 1985-2000 uczestniczył w pracach Zespołu Kierunkowego Filologii Polskiej Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauczycielskich przy WSP im. KEN w Krakowie. W swych publikacjach podejmował także tematy związane z regionem. Pisał m.in. o Mikołaju Hussowskim i o Janie Raku. Za swa prace otrzymał wiele odznaczeń m.in: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł nagle w Opolu 22.08.2008 r. i został pochowany w Husowie.

O. ks. OFMConv ur. 18.03.1915 r. w Kosinie (pow. łańcucki). W roku 1928 rozpoczął naukę w Niższym Seminarium we Lwowie. Po odbyciu nowicjatu w Łagiewnikach dnia 4.09.1931 r. złożył śluby czasowe. Studia filozoficzne odbył we Lwowie, teologiczne zaś w Krakowie. Śluby wieczyste złożył 13.04.1936 r., natomiast dnia 1.05.1939 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 r. znalazł się w Chełmie Lubelskim i objął funkcję kapelana w szpitalu. Następnie zgłosił się do dyspozycji swoich przełożonych. Został posłany do Łagiewnik koło Łodzi, do pomocy mistrzowi nowicjatu, Kiedy wojska niemieckie zajęły klasztor, zakonnicy udali się do Niepokalanowa. Tutaj zajął się wszystkimi klerykami, którzy po złożonej profesji czasowej uzupełniali studia licealne. Głosił kazania, kwestował, uczył matematyki i fizyki na tajnych kompletach. Zmarł na szkarlatynę 13.10.1942 r.

lek. wet., ur.26.11.1955 r. w Łańcucie. Syn Piotra i Michaliny z d. Ciąpała. Po ukończeniu LO w Łańcucie, studiował weterynarię na Akademii Rolniczej w Lublinie. W l. 1983-1990 pracował w Państwowym Zakładzie Lecznictwa Zwierząt w Łańcucie, pełniąc funkcję ordynatora i kierownika tej placówki. W 2003 r. został powołany na stanowisko Powiatowego Lekarza Weterynarii w Przeworsku, a od 2004 r. jest Powiatowym Lekarzem Weterynarii w Łańcucie. Od podstaw zorganizował działanie Inspektoratu Weterynarii w Łańcucie, ustalając sposób działania oraz strukturę. Jako Powiatowy Lekarz Weterynarii dobrze współpracuje z lokalnymi strukturami władz samorządowych szczebla gminnego i powiatowego, w tym również z komisjami Rady Powiatu Łańcuckiego. Jego duże zaangażowanie w pracy na tym stanowisku przyczyniło się do poprawy bezpieczeństwa weterynaryjnego i epidemiologicznego na terenie powiatu.

ur. 3.09.1898 r. w Markowej (pow. łańcucki). Absolwent Gimnazjum Realnego w Łańcucie w 1922 r. i Uniwersytetu Lwowskiego w 1926 r. Nauczyciel Prywatnego Gimnazjum Koedukacyjnego Gminy Ewangelickiej w Stanisławowie w latach 1926–31. Nauczyciel matematyki, fizyki, astronomii w I Gimnazjum i Liceum w Rzeszowie w latach 1931/32 – 1938/39 i 1944/45 – 1965/66, matematyki w II Gimnazjum w Rzeszowie w 1934 r. W latach 1966-1969 dyrektor II Liceum dla Pracujących. Zmarł 10.07.1974 r. w Rzeszowie.

o. ks. OFMConv, ur. 13.07.1912 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Po ukończeniu II klasy Gimnazjum w Łańcucie, przeniósł się do Małego Seminarium oo. Franciszkanów we Lwowie. Maturę zdał w 1931 roku już jako franciszkanin. W Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych otrzymał imię Joachim. W tym samym roku rozpoczął studia we franciszkańskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie, kontynuował je na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. We Lwowie w 1933 r. złożył wieczyste śluby zakonne i otrzymał święcenia kapłańskie.Rok później uzyskał uniwersytecki dyplom magistra teologii. Bezpośrednio po ukończeniu studiów został wysłany do Rzymu, gdzie w latach 1936-1939 na Papieskim Ateneum Laterańskim studiował prawo kanoniczne. Uczęszczał również na wykłady z archiwistyki w Schola Paleographica Vaticana. Naukę zwieńczył doktoratem, który nostryfikował w 1946 r. na Uniwersytecie Warszawskim. Po powrocie do kraju rozpoczął pracę we franciszkańskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. W latach 1939-1947 był wicemagistrem, a później magistrem (wychowawcą i przełożonym) kleryków. Był prefektem studiów, definitorem wieczystym oraz kustoszem prowincjalnym. Aż do 1992 roku uczestniczył we wszystkich kapitułach Prowincji krakowskiej. W 1971 r. został wybrany prowincjałem swojej prowincji zakonnej. Rok później władze całego zakonu mianowały go wikariuszem generalnym, czyli zastępcą generała. Urząd ten piastował trzy lata w Rzymie. Po przejściu na emeryturę w roku 1982 powrócił do Krakowa, gdzie jeszcze dziewięć lat prowadził zajęcia w seminarium franciszkańskim.. Od 1939 r. poświęcił się pracy dydaktycznej, naukowej i pisarskiej. Wykładał prawo kanoniczne w seminarium franciszkańskim w Krakowie (w latach 1939-1964 i 1982-1991), w Studium Generalnym oo. Dominikanów w Krakowie (1953-1956), Seminarium Metropolitalnym w Krakowie (1956-1964) i Międzyzakonnym Studium Pastoralnym. W 1955 r. otrzymał nominację na sędziego Metropolitalnego Sądu Duchownego w Krakowie. W 1957 r. został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Wydziału Teologiczno-Kanonicznego KUL. W roku akademickim 1961-1962 prowadził wykłady na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Jesienią 1964 roku przeniósł się na stałe do Warszawy i został adiunktem na Wydziale Prawa Kanonicznego ATK. Był jednym z największych znawców prawa kanonicznego w zakonie franciszkanów i w Kościele polskim w XX wieku. Pozostawił bogatą spuściznę pisarską. Zmarł w Krakowie 4.02.1997 r. Pochowano go na cmentarzu Najświętszego Salwatora.

ur. 15.04.1939 r. w Białobrzegach. Syn Andrzeja i Władysławy z d. Bester. Brał udział w pracach społecznych komitetów rozbudowy szkoły i budowy wodociągów . Od 1994 r. jest radnym Gminy Łańcut; przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Rady Gminy Łańcut. Inicjator powołania do życia herbu Gminy Łańcut. Zapoczątkował współpracę i doprowadził do podpisania umowy partnerskiej z samorządem węgierskim miejscowości Ököritófülpös. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Kosinie.

ur. 05.03.1955 r. w Łańcucie. Syn Jana i Zofii z d. Ulman. W 1975 r. ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W latach 1975-1977 kontynuował naukę w Szkole Aspirantów Pożarnictwa w Krakowie. Od 1977 r. podjął pracę w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w Łańcucie, a następnie w Powiatowej Komendzie Państwowej Straży Pożarnej w Łańcucie. Zaczął od stanowiska prewencji, a w momencie przejścia na emeryturę (1998) był zastępcą komendanta. W latach 1998-2002 radny Rady Powiatu Łańcuckiego, od 2002 r. radny Gminy Łańcut, obecnie pełni funkcję przewodniczącego Komisji Finansów Rady Gminy Łańcut. Aktywny działacz społeczny, jest członkiem Rady Sołeckiej oraz naczelnikiem OSP Wysoka. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

ks. prof. dr hab. OFMConv. ur. 1958 r. z Tarnawki (pow. łańcucki). Ukończył studia magisterskie na wydziale prawa i administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego (1977-1981); studia teologiczno-filozoficzne odbywał w Wyższym Seminarium Duchownym Fran-ciszkanów w Krakowie (1982-1987); studia magistersko-licencjackie z prawa kanonicznego na wydziale prawa kanonicznego i świeckiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1990-1993). Doktorat obronił w 1997 r. na podstawie rozprawy „Sendero Luminoso jako prześla-dowca w rozumieniu prawa kanonizacyjnego”. W 2001 r. został zatrudniony na stanowisku adiunkta na KUL-u. Habilitację obronił w 2004 r. na podstawie dorobku i książki „Sprawy kanonizacyjne Męczenników XX wieku. Studium nad jurysprudencją Kongregacji”. Od 2004 r. jest prodziekanem wydziału prawa, prawa kanonicznego i administracji Katolickiego Uni-wersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Od 1 października 2004 roku jest kierownikiem katedry prawa kanonizacyjnego. Jest konsultorem Rady Prawnej Konferencji Episkopatu Polski (od X 2006 r.) i profesorem KUL (od 1.10.2005 r.). Dnia 3.06.2008 r. został wybrany kolejny raz prodziekanem wydziału prawa, prawa kanonicznego i administracji KUL. Jest autorem wielu artykułów, rozdziałów w podręcznikach, publikacji popularno-naukowych, książek np. „Świętość kanonizowana według papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI” (Lublin 2006); „Dialogi z Męczennikami. 15 dialogów na 15-lecie śmierci Sług Bożych Zbigniewa Strzał-kowskiego i Michała Tomaszka, franciszkanów (+1991, Peru)” (Kraków 2006); „Cuda w sprawach kanonizacyjnych” (Lublin 2006); „Sprawy kanonizacyjne Męczenników XX wieku. Studium nad jurysprudencją Kongregacji” (Lublin 2003); „Na krwawym szlaku. Sendero Luminoso - prześladowca” (Lublin 1999); „Biegli w postępowaniu kanonizacyjnym.

ur. 12.12.1894 r. we Lwowie. Syn Józefa i Ireny z d. Brzezińskiej. W 1913 r. ukończył gimnazjum w Samborze i w 1922 r. U.J.K. we Lwowie. W latach 1913-1914 członek Drużyny Polowej Sokoła, nast. w Legionie Wsch. w latach 1915-1918 w wojsku austr. Następnie ochotnik wojska pol., od 1920 r. por. rez. Po ukończeniu studiów pracował w Urzędzie Województwa Lwowskiego. W 1924 r. przeniósł się do Łańcuta i pracował w tutejszym Urzędzie jako wicestarosta. Z końcem 1938 r. został mianowany starostą powiatowym w Sokalu. Kilka dni po rozpoczęciu wojny, 9.09.1939 r. z żoną i tamtejszym komendantem policji przyjechał służbowym samochodem do Łańcuta. Krótko pracował w biurze Cechu Rzemieślników zajmując się finansami. W czasie okupacji był aresztowany i 3 tygodnie spędził w rzeszowskim więzieniu. W 1942 r. został zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Łańcucie. Po wyzwoleniu był ciągle inwigilowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Nie mógł podjąć pracy zgodnie z kwalifikacjami. Ponad rok prowadził mały sklepik przy Pl. Sobieskiego. Później podjął pracę w Spółdzielni Ogrodniczej w Jarosławiu, pracował tam do emerytury, tj. do 1961 r. W 1962 r. uzyskał uprawnienia kwalifikowanego przewodnika III kl., a w 1965 r. – II kl. (miejscowego i terenowego). Posługując się biegle językiem niemieckim oprowadzał po Zamku – Muzeum wycieczki obcojęzyczne. W latach 1964-1965 pełnił społecznie funkcję Prezesa Koła Przewodników PTTK w Łańcucie. Otrzymał szereg medali i wyróżnień m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi, a w 1969 r. został odznaczony Srebrną Odznaką PTTK. Zmarł po krótkiej chorobie 23.06.1985 r., spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 17.08.1945 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Heleny z d. Balawejder. Wykształcenie średnie techniczne – technik mechanizator. Były dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Markowej. Przez wiele lat prowadził Amatorski Teatr w Markowej; reżyserował sztuki; obecnie jest charakteryzatorem i aktorem. Jest jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Markowej i jego wiceprezesem. Jest odpowiedzialny za ruch turystyczny w Skansenie. Promuje Skansen i Stowarzyszenie; wykonuje pamiątki dla Zagrody-Muzeum; jest przewodnikiem. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ks. ps. Zator, ur. 22.05.1902 r. w Żurowej pow. jasielski. Syn Stanisława i Karoliny z. d. Poręba. Szkołę powszechną ukończył w Żurowej, a gimnazjum w Jaśle w 1921 r. Jego kształcenie przerwała wojna światowa. Zaangażował się w działalność patriotyczną, pracował w harcerstwie i brał udział w wyzwalaniu ziemi rodzinnej spod panowania zaborców. W latach 1921-1925 kształcił się w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, a w dniu 29.06.1925 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Początkowo pracował jako wikariusz w parafiach: Brzyska, Mrowla. Od 1931 r. administrował parafiami Borownica i w latach 1933-1938 Bratkowice. Od listopada 1938 r. zostaje mianowany proboszczem w Husowie. Przekonywał parafian o konieczności działania na rzecz zmian gospodarczych na wsi, które poprawią ich byt, sam inicjował przedsięwzięcia i brał w nich udział. Zabiegał o szybkie zakończenie budowy szkoły. Po przerwie spowodowanej wojną szkołę oddano ją do użytku w 1948 r. W 1939 r. wciągnięty został w wir działań patriotycznych. Organizował nabożeństwa w intencji zagrożonej Ojczyzny. Zmobilizowany 2.09.1939 r. jako kapelan, po kampanii wrześniowej wrócił do Husowa. Należał do Związku Walki Zbrojnej, później do Armii Krajowej. Był kapelanem tych oddziałów (placówka nr 7 Łańcut) i brał udział w licznych odprawach. Organizował ukrywanie osób poszukiwanych przez Niemców. Na plebani w Husowie był punkt kontaktowy i przerzutowy prasy podziemnej, a nawet przez pewien czas powielano „Odwet” i prowadzono kurs podchorążych AK. Był nauczycielem tajnego nauczania w zakresie szkolnictwa powszechnego. Pisał też artykuły do prasy podziemnej. Za działalność patriotyczną był dwukrotnie aresztowany: raz w czasie okupacji, drugi – po zakończeniu wojny w czasie nasilenia represji wobec uczestników ruchu oporu. Był inicjatorem budowy drogi, budowy domu społecznego, w którym znalazły pomieszczenie: rada narodowa, urząd pocztowy, świetlica, kino, biblioteka. W 1957 r. zakończono elektryfikację wsi, wzniesiono czynem społecznym mleczarnię. Przyczynił się też do reaktywowania Spółdzielni Zdrowia. Działał też społecznie poza parafią. Przez 11 lat pracował w Z.G. Zrzeszenia Katolików „Caritas”, był członkiem Centralnego Zarządu Koła Księży „Caritas” oraz Prezesem Zarządu Koła Wojewódzkiego w Rzeszowie. Przez wiele lat był radnym wojewódzkiej i gromadzkiej rady narodowej, działał też w ZBOWiD i FJN. Otrzymał wiele odznaczeń m.in.: Krzyż Niepodległości, Medal Niepodległości (wysokie odznaczenia wojskowe), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi (1938) a po wojnie Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł nagle 21.11.1961 r. i został pochowany w Husowie.

ur. 10.07. 1921 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Sebastiana i Agaty z d. Kontek. Ukończył Szkołę Powszechną. W 1942 r. wstąpił do AK. Po aresztowaniu przez NKWD w grudniu 1944 r. przesłuchiwany przez WUBP. Osadzony w więzieniu na Zamku w Rzeszowie, gdzie przebywał do 13 stycznia 1945 r. Został przewieziony do Bakończyc, następnie w głąb ZSRR. W łagrach w Stalinogorsku – Uzławaja pracował w kopalni węgla. Po ośmiomiesięcznym zesłaniu powrócił do Polski. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Kraczkowej.

ur. 11.12.1901 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Agnieszki z d. Filar. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej został przyjęty do Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W październiku 1918 r. do kwietnia 1919 r. przerwał naukę i zgłasza się do organizowanego Legionu Akademickiego. Brał udział w obronie miasta Lwowa. Podczas działań obronnych został ranny. Po zwycięstwie nad Ukraińcami powrócił w kwietniu 1919r. do Łańcuta i kontynuuje przerwaną naukę. W 1921 r. kończy z odznaczeniem Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza. Decyduje się nadalszą naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Na III roku studiów w wyniku decyzji władz Uniwersytetu nie wyrażających zgody na podejmowanie pracy przez studentów jest zmuszony do przerwania studiów. W 1924 r. podjął pracę w szkolnictwie w miejscowości Kąty (gmina Szumsk pow. Krzemieniec na Wołyniu). Wspólnie z mieszkańcami podejmuje decyzję o budowie szkoły, która powstaje kilka lat później.Zakłada też Kasę Stefczyka. Zyskuje sobie szacunek, sympatię i uznanie. W 1937 r. przeniesiony zostaje do nowej placówki szkolnej w Wiśniowcu (pow. Krzemieniec). Pracę tę kontynuuje do 1943 r. W czerwcu 1943 r. wraz z rodziną przedostaje się do Albigowej. Zatrzymuje się u rodziny, aż do końca 1944 r. Przed zakończeniem wojny w grudniu 1944 r. podejmuje wraz z żoną Bronisławą pracę w Szkole Podstawowej w Grodzisku Górnym k. Leżajska. Od początku, aż do czasu przejścia na emeryturę w 1968 r.pełnił funkcję kierownika szkoły. W okresie 44 lat pracy w szkolnictwie oddał cały swój zapał, energię i siły służbie wychowania i kształcenia młodzieży. Był nie tylko zasłużonym nauczycielem, ale przede wszystkim dobrym wychowawcą młodego pokolenia. Zmarł dnia 11.08.1971 r. i pochowany został na cmentarzu w Rzeszowie.

ur. 10.08.1957 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Józefa i Bronisławy z d. Burda. Wykształcenie wyższe ekonomiczne. Urząd wójta Gminy Żołynia sprawuje od czterech kadencji. Zainicjował szereg przedsięwzięć i inwestycji, podnoszących prestiż Gminy Żołynia. Od lat jest aktywnym działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Aktualnie pełni funkcję przewodniczącego Zarządu Gminnego Koła PSL. Pełnił również funkcję członka Zarządu Powiatowego oraz Wojewódzkiego PSL. Swoimi działaniami wspiera liczne organizacje społeczne działające na terenie gminy. Najważniejszą inwestycją jest budowa kanalizacji sanitarnej, rozpoczęta w roku 1999. Wcześniej, również za jego kadencji, Gmina Żołynia została w całości zgazyfikowana i wyposażona w wodociągi. W latach 2002 – 2006 nastąpiła znacząca poprawa bazy oświatowej. W 2002 roku zakończona została inwestycja pn. „Rozbudowy Szkoły Podstawowej nr 1 o nowy blok sportowy i część dydaktyczną”. Na bieżąco remontowano i odnawiano dobrą w Gminie Żołynia sieć dróg gminnych. Ponadto Gmina współfinansowała odnowę nawierzchni dróg powiatowych.

zw. Marcello di Capua, ur. ok. 1747 r. na Capri. Kompozytor włoski, autor oper, baletu, librett operowych, przebywał na dworze w Łańcucie od 1793 r. lub nieco wcześniej pozostawał w służbie ks. Izabeli Lubomirskiej. Zachował się pokaźny zbiór jego utworów. Szczególnym powodzeniem cieszyła się opera La donna bizzarra (Rzym 1787 r.). Zmarł 2.05.1819 r. w Łańcucie.

ur. 14.08.1890 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Samouk w dziedzinie naprawy silników „diesil”, czego nauczył się od Niemców. W czasie I wojny światowej walczył w Armii Polskiej we Francji i Włoszech, następ-nie w legionach Piłsudskiego. Brał udział w bitwie w Warszawę w 1920 r. w wojnie polsko-rosyjskiej. Po wojnie dzierżawił młyn i tartak w Gorzycach k/Przeworska. W 1929 r. wrócił do Kosiny i dzierżawił miejscowy młyn. W 1943 r. uległ wypadkowi i następne trzy lata spędził na leczeniu obrażeń. Po wojnie do emerytury kontynuował pracę wraz z synami w młynie. Odzna-czony „Mieczami Hallerowskimi” za wierną służbę dla ojczyzny w latach 1918-1920 oraz Krzyżem Niepodległości. Zmarł 10.10.1960 r. w Kosinie i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 13.05.1934 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Wiktorii z d. Trojnar. We wrześniu 1950 r. rozpoczął naukę na trzecim roku Szkoły Jungów Państwowego Centrum Wychowania Morskiego na statku s/s „Beniowski” w Gdyni. W roku 1951 odbył praktykę na „Darze Pomorza” i dostał się do Technikum Morskiego Nawigacji w Szczecinie, które ukończył w 1953 r. Po kilkumiesięcznej służbie w Marynarce Wojennej w Gdyni na okręcie podwodnym „Sęp” został przeniesiony do rezerwy w stopniu chorążego Marynarki Wojennej (porucznika) i rozpoczął pracę na statkach Polskich Linii Oceanicznych w Gdyni, na stanowisku młodszego marynarza. Następne lata to dalekie rejsy, coraz wyższe dyplomy i awanse. W roku 1964 już jako pierwszy oficer przeszedł wraz ze statkiem do Polskiej Żeglugi Morskiej w Szczecinie, gdzie pracował do 1982 r. Dowodził m.in.: supertankowcami „Czantoria”, „Zawrat” czy „ Kasprowy Wierch”. Pracował także w administracji lądowej armatora w delegaturze PŻM w Gdyni. Pracę na ladzie łączył z zajęciami dodatkowymi, m.in. ekspertyzy sztauerskie, pilotaż pełnomorski, próby morskie statków, wykłady w SDKO i TWP. W latach 1971-74 ukończył zaocznie studia na Wydziale Nawigacyjnym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni i uzyskał tytuł inżyniera nawigatora. W 1982 r. przeszedł do pracy w Wyższej Szkole Morskiej na stanowisko dziekana Wydziału Nawigacyjnego, a później kierownika Zakładu Manewrowania Statkiem. W 1990 r. zakończył kontrakt w WSzM i wraz z kolegami posiadającymi licencję pilota pełnomorskiego powołał Przedsiębiorstwo Usług Morskich „Balic Pilot” w Gdyni pełniąc funkcję dyrektora przedsiębiorstwa. W 1994 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Oprócz pracy zawodowej czynnie pracował w Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska, aktywnie uczestniczył w pilotażu statków obcych bander i na długich trasach bałtyckich.

ur. 27.09.1949 r. w Kłodzku. Syn Józefa i Marii. Wykształcenie średnie, techniczne. Pracował w budownictwie związanym z PKP. 0d 1973 r. prowadzi prywatny zakład stolarski (najpierw w Białobrzegach, obecnie w Łańcucie). Przez 25 lat pracował w radzie parafialnej w Białobrzegach; czynnie uczestniczył w Komitecie Budowy Sieci Wodociągowej w gminie Białobrzegi. Był członkiem ZSL. Obecnie prezesuje firmie meblowej „Stolbrzeg” w Łańcucie produkującej meble szkolne. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wydrzu.

ks. ur. 17.08.1830 r. w Korniaktowie, (pow. łańcucki). Syn Marcina. W latach 1841-1947 pobierał naukę w gimnazjum w Rzeszowie. Klasę VII i VIII oraz 4 lata studiów teologicznych ukończył w Przemyślu w latach 1850 - 1855. Święcenia kapłańskie przyjął 2 czerwca 1855 r. Po święceniach, sprawował funkcję wikariusza w Rzeszowie (1855-1857) i Tyczynie (1857-1870). Kanonicznie mianowany został proboszczem w Trzebosi w dniu 11.02.1870 r. i pełnił ten urząd do 3.10.1882 r. W styczniu 1880 r. został mianowany dziekanem leżajskim, a w lutym tegoż roku został kanonikiem honorowym w diecezji przemyskiej. Kanonicznie ustanowiony został na probostwo w Brzozowie w dniu 2.10.1882 r. W dniu 28.10.1887 r. został mianowany delegatem biskupa do spraw servitutów w powiecie brzozowskim, a w dniu 17.05.1888 r. został delegatem do CK Rady Szkolnej Powiatowej. Wicedziekan brzozowski od 11.12.1890 r., Komisarz Biskupi dla Sióstr Służebniczek Starowiejskich od 26.05.1891 r. Rycerz Cesarskiego Oddziału Franciszka Józefa od 30.11.1898 r. Kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej w Przemyślu został mianowany przez Cesarsko - Królewski Majestat Franciszka Józefa w dniu 2.07.1904 r. Komisarz Biskupi do nauki religii w Cesarsko - Królewskim Gimnazjum w Brzozowie. Od pierwszej chwili dał się poznać jako organizator życia gospodarczego na terenie parafii. Był współzałożycielem Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Brzozowie. Objął stanowisko dyrektora (z funkcji zrezygnował w 1913). Towarzystwo zabezpieczało uzyskiwanie zdrowego kredytu dla rzemieślników, kupców oraz rolników. Całym swym niemałym autorytetem popierał zalążki spółdzielczości handlowej. Jego staraniem przeprowadzona została restauracja kościoła w latach 1902 - 1905. Wraz z bratem, dr Stanisławem Białym był budzicielem ducha narodowego i patronował wszystkim poczynaniom patriotycznym. Ks. prałat Marcin Biały pełnił funkcję proboszcza brzozowskiej parafii przez 41 lat. Zmarł 23.06.1923 r. w wieku 93 lat i spoczął na brzozowskim cmentarzu w pobliżu mogiły konfederatów barskich.

dr. ur. 19.04.1868 r. w Korniakowie (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marii z d. Decowskiej. Po ukończeniu gimnazjum przez 2,5 roku odbył studia teologiczne w Przemyślu. Przerywa teologię i jako ochotnik zaciąga się do 2 pułku art. polowej w Wiedniu. Po krótkiej przygodzie z wojskiem, kończy studia i doktorat na prawie we Lwowie i Czerniowcach. Od 1902 r. adiunkt sądowy w Brzozowie. Będąc na stanowisku sędziego, a następnie naczelnika sądu powiatowego, poznał dokładnie warunki, biedę, kłopoty, dodatnie i ujemne strony życia rolników powiatu. Poseł do sejmu galicyjskiego i parlamentu austriackiego w latach 1907-1918, senator sejmu polskiego 1922, viceprezes klubu sejmowego Stronnictwa Ludowego „Piast”, członek wydziału samorządowego we Lwowie. Zajmował się gorliwie sprawami społecznymi i gospodarczymi powiatu brzozowskiego, był członkiem rady gminnej, rady powiatowej, prezesem rady szkolnej miejskiej i okręgowej, okręgowym prezesem Sokoła i Towarzystwa Zaliczkowego i kółek rolniczych, członkiem TSL i innych brzozowskich instytucji o charakterze kulturalnym i oświatowym. Pierwszego marca 1926 r. przeszedł na emeryturę jako naczelnik sądu i otworzył w to miejsce kancelarię adwokacką. Miał też kancelarię na placu Smolki we Lwowie. Zmarł 3.08.1939 r. w Brzozowie i tam spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 14.02.2007 r. w Cieszanowie (pow. lubaczowski). Syn Edwarda i Stefanii z d. Mielniczek. Doktor nauk o kulturze fizycznej z zakresu antropomotoryki (AWF w Katowicach), nauczyciel dyplomowany, (AWF w Krakowie), studia podyplomowe z zarządzania oświatą (WsiZ w Rzeszowie), trener. W latach 1997-2001 członek Społecznej Komisji do Spraw Społecznych i Obywatelskich Miasta Łańcuta; od 2007 r. członek Komisji do Spraw Sportu przy Urzędzie Miasta. Współorganizator zawodów sportowych dla osób niepełnosprawnych. Odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz LZS” i „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

prof. dr hab., ur. w 1940 r. w Głuchowie (pow. łańcucki).Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej ukończył w 1961 r. Po dwóch latach pracy na WSK Rzeszów rozpoczął pracę na Politechnice Rzeszowskiej. Od tego czasu zajmuje się wymianą ciepła i masy. W 1971 r., w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, obronił pracę doktorską dotyczącą wrzenia pęcherzykowego. W 1980 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych na Politechnice Śląskiej. Zaliczył staże naukowe w National Engineering Laboratory w Szkocji i w Université Catholique de Louvain, Louvain-la-Neuve w Belgii. Jest autorem 41 naukowych publikacji oraz monografii omawiającej konwekcyjną wymianę ciepła w regeneratorach obrotowych. Wypromował 6 doktorów nauk technicznych, był też recenzentem 4 prac doktorskich. Jest autorem 17 prac projektowych i doświadczalno-konstrukcyjnych zastosowanych w praktyce i 1 zgłoszenia patentowego. Był prodziekanem ds. dydaktycznych na specjalności lotnictwo, a bezpośrednio potem dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Rzeszowskiej w kadencji 1984-87. Jest współautorem i redaktorem naukowym skryptów i podręcznika do termodynamiki. Kierował zespołowymi pracami naukowymi w ramach działalności statutowej i badań własnych; kierował realizacją programów badawczych w ramach grantów promotorskich. W latach 1990-98 był członkiem Komitetu Termodynamiki i Spalania Polskiej Akademii Nauk, a od 1999 r. do chwili obecnej jest członkiem Sekcji Termodynamiki KTiS PAN. Wykonał wiele recenzji wydawniczych dla redakcji czasopism i zeszytów naukowych, recenzję monografii, 9 recenzji dla Polskiej Bibliografii Analitycznej Mechaniki, 37 recenzji projektów badawczych Komitetu Badań Naukowych (KBN), recenzję wniosku KBN o dofinansowanie współpracy i 1 całokształtu dorobku pracownika naukowego oraz opracował 3 raporty końcowe projektów badawczych KBN. W czerwcu 2006 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

prof. geolog, ur. 15.08.1842 r. w Łańcucie. W latach 1875-81 asystent katedry mineralogii Uniwersytetu Jagiellońskiego, potem nauczyciel gimnazjalny, głównie w Krakowie. Współautor Atlasu geologicznego Galicji, członek Komisji Fizjografii AU. Od 1877 r. członek -korespondent Państwowego Instytutu Geologicznego we Wiedniu. W latach 1878-81 z prof. Alojzym Althem prowadził badania geologiczne w Tatrach. Miał bogate zbiory jurajskie z Tatr, które wraz z in. swymi kolekcjami (geol., bot. i zool.) ofiarował Muzeum Komis. Fizjogr. W 1894 r. zamierzał przeprowadzić szczegółowe badania geologiczne Giewontu. Zmarł 27.11.1898 r. w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

ur. 20.07.1938 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Córka Józefa i Marii z d. Kwaśny. Wykształcenie średnie. Po ukończeniu Liceum Ekonomicznego w Łańcucie podjęła pracę referenta w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Woli Dalszej. Po reorganizacji administracyjnej kraju i utworzeniu gmin przeszła do pracy do Urzędu Gminy w Białobrzegach gdzie pracowała do 1990 r. kiedy to przeszła na emeryturę. Umiejętnie łączyła pracę zawodową z działalnością społeczną w rodzinnej wsi. Najpierw zapisała się do Koła Gospodyń Wiejskich, któremu poświęcała wiele wolnego czasu. Przez dwadzieścia pięć lat była przewodniczącą koła. Od 1970 r. należała do Kółka Rolniczego, pełniąc nawet przez jedna kadencję funkcję wiceprezesa. Przez kilkanaście lat była opiekunem społecznym w Woli Dalszej. W 1987 r. otrzymała odznakę „Zasłużony Opiekun Społeczny”, a w 1989 r. otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

plut. ur. 3.01.1908 r. w Soninie, (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Anny z d. Strzępka. Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął naukę w Gimnazjum w Łańcucie. W latach 1929-1939 pozostawał w służbie zawodowej w III Pułku Piechoty Legionów w Jarosławiu. 17 marca 1939 r. przybył w stopniu plutonowego zawodowego do Składnicy na Westerplatte. Brał czynny udział w obronie jako dowódca moździerzy. W czasie obrony został ciężko ranny. Po kapitulacji przeniesiony do szpitala. Od listopada 1939 do lutego 1945 r. przebywał w niewoli niemieckiej (nr jeńca 70773) w Stalagu I A. Pracował w gospodarstwach rolnych u bauerów. Po wyzwoleniu w maju 1945 r. wrócił do domu. Jako sanacyjny wojskowy nie mógł dostać odpowiedniej pracy, zajmował się więc uprawą wydzierżawionej ziemi. W 1948 r. ze względu na chore serce przestał pracować na roli. Dzięki protekcji byłych kolegów został zatrudniony w przedsiębiorstwie Skupu Surowców Włókienniczych i Skórzanych w Jarosławiu jako pracownik umysłowy. Jednak rozwijająca się choroba doprowadziła do wylewu krwi i częściowego sparaliżowania. W kwietniu 1963 r. zwolniony z pracy został pozbawiony środków do życia. W trzy miesiące po zwolnieniu przeszedł na rentę. Zmarł 11 lutego 1967 r. Pochowany na starym cmentarzu w Jarosławiu. Odznaczenia: Medal za Odrę, Nysę i Bałtyk (1946), Medal za Warszawę 1939-1945 (1946), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946), Krzyż Walecznych (1960), Odznaka Grunwaldzka (1960), pośmiertnie - Srebrny Krzyż Orderu VM (1990).

ur. 16.03.1907 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Filolog, autor publikacji z zakresu literatury i historii społeczno-gospodarczej w prasie i radiu. Dyrektor Instytutu Bałtyckiego w Gdyni. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. w stopniu podporucznika w okolicach Gdyni dowodząc 2 komp. 1 baonu II Morskiego Pułku Strzelców. Zginął w walkach 13.09.1939 r. i spoczywa na cmentarzu w Kosakowie nad Zatoką Pucką.

ur. 18.03.1892 r. na Podzwierzyńcu w Łańcucie. Uczeń gimnazjum w Rzeszowie, matura w 1917 r. w gimnazjum w Łańcucie. Żołnierz I wojny światowej w ramach armii austriackiej w latach 1914–18. Studiował w UJ w Krakowie i UJK we Lwowie w latach 1920–26. Od 1926 r. zajmował się praca literacką i dziennikarską. Po wybuchu II wojny światowej wrócił w rodzinne strony i działał w ruchu oporu. Od 1947 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie był kierownikiem literackim w wydawnictwach. Autor ok. 20 powieści dla dzieci i młodzieży m.in.: „Leśne wygi”, „Turul, król karpackiej puszczy”, „Tutul, władca puszczy”, „Na szlaku Stanleya”, „Wilki wyją” publicysta, dziennikarz, najbardziej znana powieść to „Edukacja Józia Barącza” z 1931 r. której akcja rozgrywa się w Rzeszowie. Zmarł 2.08.1961 r. w Krakowie

ur. 23.07.1950 r. w Świdnicy. Syn Kazimierza i Sabiny z d. Kuśmirek. Wykształcenie wyższe: magister inżynier mechanik, absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej. W latach 1979-1986 pracował jako Kierownik Wydziału Produkcji W-57 w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Rzeszów”. W latach 1986-1991 był Zastępcą Dyrektora ds. Produkcji i Obrotu Towarowego w Łańcuckiej Fabryce Śrub w Łańcucie, natomiast w latach 1991-1994 był Członkiem Zarządu w firmie BIMEX Spółka z o.o. w Lipnie. Od 1994 r. Prezes Zarządu Bimex-Bollhoff Sp. z o.o. w Łańcucie, od 2004 r. z siedzibą w Krzemienicy. Od 1990 r. Członek Zarządu Międzyszkolnego Klubu Sportowego działającego przy I LO w Łańcucie, a w latach 1998-2000 Prezes Klubu. Od 1992 r. Członek Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej, a w latach 1998-2003 Prezes Kongregacji. Od 2000 r. Członek Powiatowej Rady Zatrudnienia w Łańcucie. W latach 2000-2004 Członek-Założyciel i Skarbnik „Akademii Europejskiej” – Stowarzyszenia działającego przy Uniwersytecie Rzeszowskim promuje ideę integracji europejskiej; jako prężnie rozwijający się przedsiębiorca utrzymuje rozległe kontakty handlowe dając przykład współpracy międzynarodowej. Od 2001 r. – 2006 r. Prezes Zarządu Towarzystwa Pomocy im. Świętego Brata Alberta Koło Łańcuckie, które prowadzi Kuchnię i Łaźnię dla najuboższych i bezdomnych; czas jego prezesowania znamionują liczne kwesty na rzecz Towarzystwa.

ur. 14.03.1919 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Marii z d. Decowskiej. W 1938 r. ukończył w Łańcucie Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza, a następnie podchorążówkę w Jarosławiu. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i dotarł do Lwowa i tam pozostał jakiś czas. W 1943 r. powrócił do Łańcuta i został zabrany przez okupanta do obozu koncentracyjnego w Pustkowie. Prze-żył szczęśliwie obóz i po wyzwoleniu zamieszkała w Żołyni u żony. Nie zerwał kontaktów z Łańcutem, tutaj pracował, i podobnie jak przed wojną czynnie uprawiał sport, był piłkarzem łańcuckiego KS „Rezerwa”. Po zakończonej ka-rierze sportowej aktywnie działał w łańcuckich klubach sportowych. Zmarł 3.08.1980 r. w Łańcucie.

ps. „Grażyna”, „Jacek”, „Soplica”, ur. w 1900 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Anny z d. Rzepka. Oficer AK, działacz Win. Był z wykształcenia inżynierem - mechanikiem. Stopień porucznika uzyskał w 3 pp leg. w Jarosławiu ze starszeństwem 1 listopada 1920 r. Służył jako oficer zawodowy w 17 pp w Rzeszowie. W 1939 r. objął funkcję I adiutanta 165 pp, w szeregach, którego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Uniknął niewoli, po zakończeniu działań wojennych 1939 r. i powrócił na teren pow. rzeszowskiego, początkowo należał do POZ, którą w tym powiecie dowodził. Po scaleniu POZ z Armią Krajową w 1942 r. objął stanowisko zastępcy szefa Inspektoratu AK Rzeszówi zajmował je do marca 1943 r. Jako inspektor uczestniczył w egzaminach konspiracyjnych kursów Szkoły Podchorążych Rezerwy w Obwodzie AK Rzeszów. Wiosną 1943 r. został przeniesiony do Inspektoratu AK Tarnów. W lipcu 1943 r. objął stanowisko komendanta Obwodu AK Brzesko i pozostawał na nim do rozwiązania AK w styczniu 1945 r. Prowadził akcję scalenia BCh. Po rozwiązaniu AK pozostał nadal w konspiracji, działając w szeregach organizacji „Nie” i DSZ. Po powołaniu do życia Zrzeszenia „WiN” został kierownikiem „Rady” na pow. Brzesko. Funkcję te pełnił od października 1945 do maja 1946 r. Zagrożony aresztowaniem, przenosi się na Ziemie Zachodnie i działa dalej w strukturach WiN. W ramach tej działalności prowadził prace organizacyjne, polityczne i wywiadowcze (przekazując swym przełożonym informacje dotyczące lotnisk w Zamościu i Warszawie, szkolenia jednostek wojskowych i przeprowadzanych aresztowań przez organa MPB). Został aresztowany 23.12.1952 r. przez WSR w Warszawie 24.04.1953 r., który skazał go na karę śmierci. NSW postanowieniem z 30.11.1953 r. zmienił wyrok na 12 lat więzienia. Karę odbywał we Wronkach, Warszawie i Rawiczu. Zwolniono go (darując resztę kary) 24.01.1958 r. Zamieszkał w Warszawie, gdzie pracował w Stołecznym Przedsiębiorstwie Handlu Warzywami i Owocami. Zmarł 2.02.1968 r. w Warszawie.

ur. 7.08.1891 r. w Samborze. Państwowe Seminarium Nauczycielskie ukończył w Krakowie, a następnie Wyższy Kurs Ogrodniczy we Fredrowie. W 1912 r. rozpoczął pracę zawodową jako nauczyciel szkół: w Husowie, Zmysłówce, Laszczynach, Łańcucie i znów w Husowie, już jako kierownik tej placówki. Na tym stanowisku przepracował 36 lat. Związany był ze społecznością wiejską całe życie i oddał jej duże zasługi w różnych dziedzinach. Za jego kierownictwa dotychczasowa, dwuklasowa szkoła przekształciła się i w 1937 r. osiągnęła najwyższy stopień organizacyjny, stając się publiczną szkołą powszechną III stopnia. Dzięki jego inicjatywie i staraniom wybudowano w Husowie, w latach 1937-1948, dużą, piętrową szkołę o 12 salach do nauki. Obiekt ten służy husowskiej młodzieży do dzisiaj. Rozwój szkolnictwa i powiększanie się kręgu osób umiejących czytać i pisać ułatwiało prowadzenie kształcenia w zakresie rolnictwa. Jego zasługą jest dokształcanie w dziedzinie uprawy roli, hodowli, sadownictwa, hodowli pszczół i jedwabników oraz sadzenia drzew morwowych. Prowadził w szkole odczyty, a w czasie wielu wędrówek przez wieś przeprowadził setki rozmów, wyjaśniał metody pielęgnacji drzew owocowych. W pracy popularyzatorskiej wykorzystywał też młodzież. Uczył ich siewu, sadzenia, szczepienia drzewek i stosowania innych zabiegów sadowniczych. Przy szkole prowadził wzorową szkółkę doświadczalną. Dzieciom darował nowoczesne odmiany drzew owocowych. Atrakcyjne odmiany sprzedawano w Husowie, a nawet w sąsiedniej Markowej. Gospodarze husowscy corocznie sadzili po kilkaset drzewek z jego szkółki. Z jego inicjatywy zasadzano też drzewami pobocza drogi z Husowa do Albigowej. Znana była szeroka jego działalność w zakresie zbieractwa i ochrony pamiątek – znalezisk archeologicznych. Prowadził ją przez ponad pół wieku. Młodzież pod jego kierownictwem zgromadziła poważny zbiór autentycznych znalezisk z Husowa, Albigowej, Chodakówki. Zbierano też eksponaty etnograficzne i numizmatyczne. Zorganizował w szkole ekspozycję znalezisk. Działalnością swoją wzbudził zainteresowanie placówek naukowych, z którymi nawiązał stały kontakt. Zbiory przekazał do Muzeum Archeologicznego w Krakowie, do Oddziału PAN w Krakowie i Muzeum w Rzeszowie. W 1920 r. założył koło Związku Młodzieży Wiejskiej i przez kilka lat był jego przewodniczącym. Był radnym miejscowej rady narodowej, przewodniczącym komisji socjalnej i kultury. Należał do współinicjatorów budowy mleczarni w Husowie. Był przez wiele lat przewodniczącym Rady Nadzorczej Okręgowej Spółdzielni Oszczędnościowo – Pożyczkowej w Handzlówce. W 1938 r. zorganizował u siebie naradę poświęconą oryginalnej inicjatywie współpracy Albigowej, Handzlówki i Husowa. W czasie okupacji brał udział w tajnym nauczaniu. Był łącznikiem w gromadzie Husów. Był też członkiem wielu organizacji: Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, Związku Nauczycielstwa Polskiego i innych. Zmarł 15.05.1964 r. i pochowany został na cmentarzu w Husowie.

bp, sufragan przemyski, ur. 21.09.1916 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Ignacego. Absolwent Zakładu Naukowo-Wychowawczego Ojców Jezuitów w Chyrowie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej i po nieudanym przekroczeniu granicy z Węgrami wrócił do Husowa, gdzie czynnie włączył się w tajne nauczanie na poziomie gimnazjum. Zaprzysiężony jako podoficer w Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej był łącznikiem i kolporterem prasy podziemnej w Placówce Łańcut-Wieś. W 1944 r. skierował swe kroki do Seminarium Duchownego w Przemyślu, a świecenia kapłańskie otrzymał 19.06.1949 r. i pracował jako wikariusz w Rakszawie skąd po dwóch miesiącach został skierowany na KUL w Lublinie gdzie studiował pedagogikę i filologię klasyczną. Od 1952 r. był profesorem przemyskiego seminarium. Następnie został drugim prefektem i profesorem języków klasycznych w WSD w Przemyślu. Prowadził także zajęcia z psychologii wychowawczej i pedagogiki. W 1958 roku został pierwszym prefektem w WSD, natomiast od 1965 roku pracował też w referacie duszpasterskim Kurii Biskupiej w Przemyślu. W 1970 r. został mianowany biskupem pomocniczym. W latach 80 tych był kapelanem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „ Solidarność”. W 1988 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę, ale nie do końca wycofał się z czynnej działalności duszpasterskiej. Zmarł 7.06. 1993 r. i spoczywa na przemyskim cmentarzu.

lek. chirurg, dermatolog, prof. dr hab. n. med., ur. 17.01.1937 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Adama i Marii z d. Nowakowskiej. Świadectwo dojrzałości uzyskał w LO w Łańcucie. Studiował na Wydz. Lekarskim AM w Krakowie. Po odbyciu stażu w klinikach AM w Krakowie otrzymał dyplom i tytuł lekarza Pracę zawodową rozpoczął na Oddz. Chirurgii Ogólnej Szpitala Miejskiego nr 2 w Mysłowicach. W 1968 r., uzyskał specj. I st. z chirurgii. W t.r. przeszedł do II Klin. Chirurgii Ogólnej ŚAM w Katowicach, na stanowisko asystenta. W 1969 r. otrzymał st. dra n. med. Podczas pracy w klin. Uzyskał II st. specj. z chirurgii. W 1973 r. przeszedł do I Klin. Dermatologii ŚAM w Katowicach. W 1974 r. uzyskał I st. specj. z dermatologii i awansował na stanowisko adiunkta. W 1977 r. otrzymał II st. specj. z dermatologii i wenerologii. W 1984 r. otrzymał st. dra hab. n. med. w zakresie dermatologii; w 1985 r. otrzymał stanowisko doc. etatowego. Rok później mianowany został kuratorem naukowym II Kat. i Klin. Dermatologii w Zabrzu. W latach 1987-1990 pełnił obowiązki prodziekana Wydz. Lekarskiego ŚAM w Katowicach. W 1990 r. otrzymał stanowisko prof. nadzw. ŚAM, a 28 XI 1994 - tytuł naukowy prof. 1 VII 1997 objął funkcję kier. I Kat. i Klin. Dermatologii ŚAM w Katowicach. Przez lata pracował w Przyklinicznej Poradni Dermatologicznej w Katowicach (1973-1999) oraz Woj. Poradni Chirurgicznej Schorzeń Serca i Naczyń (1970-1978). Zainteresowania naukowo-badawcze początkowo dotyczyły przewlekłego zapalenia wyrostka robaczkowego, następnie zajął się stosowaniem leków w okresie pooperacyjnym. W ostatnim okresie pracy w Klin. Chirurgii zajmował się polipami jelita grubego. Po przejściu do I Klin. Dermatologii zorganizował pierwszy w Polsce Gabinet Chirurgii Dermatologicznej. W l. 90., przy współpracy z Inst. Psychologii i Pedagogiki Uniw. Śl. w Katowicach, prowadził badania nad psychodermatologią. Aktywnie uczestniczył w pracach tow. naukowych, m.in.: Pol. Tow. Lekarskiego, Tow. Chirurgów Polskich, Pol. Tow. Chirurgii Plastycznej i Rekonstrukcji, Pol. Tow. Kriomedycznego, Pol. Tow. Dermatologicznego (w l.: 1977-1982) sekretarz, 1987-1992 i 1997-1999 przewodn., i 1992-1997 wiceprzewodn. Oddz. Śląskiego, od 1989 r. czł. ZG, współorganizator i przewodn. od 1993 r. Sekcji Dermatochirurgicznej), International Society for Dermatologic Surgery, European Society for Dermatological Research, European Academy of Dermatology and Venerology. Na publikowany dorobek naukowy składa się ponad 130 prac naukowych, w tym 71 zamieszczonych w czasopismach recenzowanych. Od 1991 r. pełnił obowiązki specj. woj. ds. dermatologii i wenerologii. Był promotorem 9 przewodów doktorskich oraz recenzował kilka dysertacji na st. dra. Laureat wielu nagród rektora ŚAM za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne. Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżami Zasługi, złotą odznaką "Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego", Orderem Honorowym "Laur 50-lecia ŚAM". Zmarł 26.05.1999 r. i został pochowany na cmentarzu w Katowicach - Dębie.

, ps. Sabała, ur. 02.02.1908 r. w Łańcucie. Syn Alojzego i Janiny z d. Fleszar. W 1926 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. H. Sienkiewicz a w Łańcucie, a na-stępnie prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach trzydziestych pracował w Jaśle i we Lwowie, a w 1940 r. powrócił do Łańcuta i prowadził własna kancelarię prawni-czą. Od 1943 r. był kierownikiem Brygady Wywiadowczej WiN w Obwodzie Łańcuckim o kryptonimie „Brama”. Brygady Wywiadowcze tworzyły sieć informacyjną, dostarczająca wiedzy o różnych przejawach życia politycznego, jak i działalności aparatu represji. Zmarł 18.06.1977 r.

prof. dr hab., ur. 07.06.1943 r. w Rzeszowie. Syn Bogusława. W latach 1945 -1960 mieszkał w Łańcucie gdzie w 1960 r. ukończył LO im. H. Sienkiewicza. W latach 1960 - 1964 studiował matematykę na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie pracuje na tej uczelni jako nauczyciel akademicki, przechodząc tam wszystkie szczeble kariery naukowej. W 1969 r. obronił doktorat „Metody analityczne w półklasycznej teorii potencjału logarytmicznego”. Jest profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego. Jest kierownikiem Instytutu Probabilistyki, Wydział Matematyki, Informatyki i Mechaniki Instytut Matematyki, Zakład Teorii Prawdopodobieństwa. Jest autorem kilkudziesięciu prac naukowych, głównie poświęconych teorii prawdopodobieństwa oraz recenzentem i promotorem rozpraw doktoranckich. Wykładał na uczelniach zagranicznych, przede wszystkim w Meksyku Hiszpanii i Kanadzie. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

– z d. Babiarz, ur. 28.04.1939 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Kazimierza i Leontyny z d. Tarała. Wykształcenie wyższe - mgr inż., mechanik, rzeczoznawca SIMP w dziedzinie „kotły parowe i zbiorniki ciśnieniowe”. Był właścicielem Zakładu Badań i Remontu Kotłów Grzewczych i Przemysłowych „BOLKOP” w Rakszawie,. Jest cenionym działaczem społecznym, samorządowym oraz przedsiębiorcą wspierającym lokalne inicjatywy. ma znaczące zasługi w tworzeniu i rozwoju samorządu terytorialnego w powiecie łańcuckim. W latach 1990–1998, przez dwie kadencje, był przewodniczącym Rady Gminy Rakszawa. Przewodniczył i współorganizował pracę komitetów budowy: wodociągów, telefonizacji oraz gazyfikacji gminy. Z jego inicjatywy od 1992 r. wydawany był dwumiesięcznik „Rakszawskie Aktualności”. Przy współpracy z Towarzystwem Przyjaciół Rakszawy jako współredaktor wydał monografię z dziejów Rakszawy pt. Ocalić od zapomnienia. W latach 1999–2002 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Powiatu Łańcuckiego. Był współorganizatorem i sponsorem odbywającego się w Rakszawie Memoriału im. Józefa Gondeli w piłce siatkowej kobiet i mężczyzn, a także Gminnych Turniejów Szachowych w Rakszawie. W III kadencji samorządu powiatowego jako radny i Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego wspierał m.in. budowę Środowiskowego Domu Samopomocy w Rakszawie i inwestycji związanych z poprawą infrastruktury drogowej.Był członkiem zarządu Klubu Sportowego „Włókniarz Rakszawa”, który ma osiągnięcia w piłce nożnej. Przewodniczył Społecznemu Komitetowi Budowy Pomnika Pamięci Narodowej w Łańcucie, którego odsłonięcie miało miejsce w sierpniu 2002 roku w Łańcucie na Placu Sokoła. Był przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej przy Zarządzie Wojewódzkim Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich SIMP w Rzeszowie. W ramach SIMP prowadzi szkolenia pracowników na uprawnienia urządzeń energetycznych. Pełnił funkcję Zastępcy Naczelnika w Urzędzie Dozoru Technicznego oraz Dyrektora Oddziału Rzeszowskiego Zakładów Produkcyjno – Usługowych „Tech–Agro“ w Warszawie.W 1985 r. wyróżniony „Złotym Krzyżem Zasługi”, odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarł 25.08.2008 r.

ks. dr prał. ur. 16.12.1949 r. w Soninie (pow. łańcucki). W 1973 r. otrzymał świecenia kapłańskie w WSD w Przemyślu. W 1979 r. ukończył Instytut Historii Kościoła na KUL w Lublinie. W 1980 r. otrzymał doktorat tej uczelni. W l. 1973-1974 wikariusz w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Pysznicy. Od 1974 – 1980 r. proboszcz w Parafii Krzaki. Od 1979 r. wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. W l. 1979-1980 pomagał w duszpasterstwie w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Czarnej. W l. 1980-1982 w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Przemyślu-Kmieciu. W 1979 r. współorgani-zator Komitetu Samoobrony Ludzi Wierzących, kolporter prasy niezależnej. Od 1982 duszpa-sterz i prelegent Duszpasterstwa Rolników w Diecezji Przemyskiej (wykłady z najnowszej historii Polski ukazujące działalność UB/SB oraz PZPR). Wykładowca Instytutu Wyższej Kultury Religijnej w Stalowej Woli. Obecnie dyr. Archiwum Archidiecezjalnego w Przemy ślu. Autor wielu publikacji nt. historii Kościoła, m.in. w diecezji przemyskiej. Sędzia Sądu Sądu Metropolitalnego w Przemyślu. Od 1999 r. Kapelan Jego Świątobliwości.

ppor. Armii Krajowej ps. „Krótki” ur. 05.09.1921 r. w Woli Małej, syn Walentego i Wiktorii z d. Nitka. Absolwent Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Od lutego 1940 r. zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej. Ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty, działał w Placówce nr 3 Obwodu Armii Krajowej Łańcut jako podoficer broni i zastępca dowódcy drużyny nr 3. Podczas okupacji uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych, których celem było pozyskiwanie broni, amunicji i materiałów wojskowych z niemieckich transportów kolejowych pomiędzy stacjami Rzeszów-Łańcut jako tzw. Skoczek w grupie dywersji kolejowej pchor./ppor. rez. Kazimierza Szwacza ps. „Gangster”. Podczas takich działań dokonywano również sabotażu uszkadzając parowozy i wagony. Zdobywano z transportów broń oraz instrukcje jej obsługi w języku niemieckim. Zajmował się tłumaczeniem instrukcji obsługi zdobycznej broni, broszury były następnie kolportowane wśród członków ruchu oporu. Prowadził również szkolenia z zakresu obsługi broni maszynowej. Uczestniczył w przygotowaniu udanej akcji odbicia więźniów przetrzymywanych na posterunku policji w Żołyni 24/25.04.1943 r. Jesienią tego samego roku brał udział w wyprawie do niemieckiego magazynu leśnego w Sarzynie, skąd pozyskano duże ilości broni i amunicji. W kwietniu 1944 r. jako celowniczy uniwersalnego karabinu maszynowego MG-34 uczestniczył w wyprawie dywersyjnej łańcuckiego zgrupowania AK w okolice Starego Miasta koło Leżajska, gdzie w nocy z 23/24.04.1944 r. zaatakowana została niemiecka placówka strzegąca przeprawy promowej na rzece San. Wiosną 1944 r. brał udział w ubezpieczaniu alianckich zrzutów lotniczych oraz lądujących Cichociemnych w rejonie wsi Rakszawa. Była to operacja Weller 30, 30/31.05.1944 r. W okresie akcji „Burza” żołnierz III batalionu 39 Pułku Piechoty AK. W listopadzie 1944 r. został awansowany na stopień podporucznika i odznaczony Krzyżem Walecznych. Po rozwiązaniu Armii Krajowej brał udział w działaniach Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Aresztowany w lipcu 1945 r., zwolniony na mocy amnestii 21.12.1945 r. Zatrzymany ponownie 29.11.1949 r., wyrokiem z dnia 3.02.1950 r. skazany na 4 lata więzienia. Więziony w Rzeszowie, Przemyślu, Jaworznie i Nowym Wiśniczu, zwolniony w 1953 r. Podjął pracę w Łańcuckiej Fabryce Śrub jako elektryk. Z czasem, dzięki doskonałej znajomości języka niemieckiego stał się dla przedsiębiorstwa cenionym tłumaczem. Aktywny organizator imprez kajakowych i motorowodnych oraz wycieczek PTTK, wieloletni wykładowca budowy pojazdów na kursach prawa jazdy organizowanych przez LOK Łańcut. Od 1989 r. zaangażował się w tworzenie, a następnie w działalność Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Łańcucie, jako przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a później jako Prezes Oddziału ŚZŻAK w Łańcucie. Odznaczony: Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska (czterokrotnie), Medalem „Za Wolność i Niepodległość”, Krzyżem „Za Wolność i Niepodległość” z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Pamiątkowym „Akcja Burza”, Odznaką „Weteran Walk o Niepodległość”, Odznaką „Więzień Polityczny”. W 1989 r. otrzymał honorowy stopień oficerski porucznika Polskich Sił Zbrojnych. Sąd Okręgowy w Rzeszowie 18.12.2001 r. stwierdził nieważność wyroku z 3.02.1950 r. skazującego Józefa Borcza z powodu uznania za nieważne orzeczenia wydanego wobec osoby represjonowanej za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego. Aktywny działacz społeczny powiatu łańcuckiego, zaangażowany w ochronę przyrody, autor wielu inicjatyw związanych z miejscami pamięci narodowej, uhonorowany Medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarł 16.03.2013 r. w Żołyni, spoczął na Cmentarzu Komunalnym w Łańcucie.

ur. około 1720 r. w okolicach Warszawy. Tam zapewne pobierał nauki i kształcił się na geometrę. S. Lubomirski, marsz. w. k., powołał go ok. 1750 r. do Łańcuta i polecił sporządzać plany świeżo, wskutek podziałowej umowy familijnej, uzyskanych rozległych dóbr łańcuckich wraz z miastem i zamkiem, oraz mapy pomiarowe sąsiednich pól i wsi, należących do ogromnego klucza łańcuckiego. W archiwum zamku znajdują się dwie większe i dwie mniejsze oryginalne mapy Łąńcuta wraz z wsiami okolicznymi, oznaczone następującym podpisem: "Delineowane y Geometrycznie wymierzone przez Woyciecha Antoniego Borowskiego Komornika Granicznego Wyszogrodzkiego Geometrę Przysięgłego Roku 1750 i 1759, - Scala Łokci Krakowskich 1000". Stąd wynika, że pracował w Łańcucie stale, albo też dojeżdżał z Warszawy, co najmniej w ciągu lat dziesięciu. Narysowane na kolorowanych mapach większych ozdobne winiety barokowe wykazują dużą rutynę i zupełną niemal poprawność władania piórkiem, pędzlem i grafionem. Nie jest wykluczone, że był też architektem, a jako biegły rysownik zajmował się również grafiką i malarstwem. Zmarł około 1780 r.

art. mal. ur. w 1781 r. w Warszawie. Przedstawiciel klasycyzmu. Dzięki ks. Izabeli Czartoryskiej odbył studia artystyczne w Wiedniu, ucząc się u J. Abla i G.B.Lampiego. Od 1805 r. przebywał w Łańcucie, malując portrety i sceny z przedstawień teatralnych. W 1809 r. zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1816-42 był profesorem malarstwa Szkoły Sztuk Pięknych. Jego uczniem był m.in. Piotr Michałowski. Malował obrazy historyczne, rodzajowe, religijne i portrety m.in.: Bitwa w wąwozie Samosierry, Kościuszko w Krakowie, Maciejowice, Synagoga w Przeworsku, Widoki Starego Krakowa, portrety: Wacław Potocki, Stanisław Wodzicki, Rafał Józef Czerwiakowski. Zmarł w 1853 r. w Krakowie.

dr, ur. 13.09.1940 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Romana i Władysławy z d. Machajska. W 1958 r. ukończył I LO w Łańcucie. W l. 1959–1964 studiował na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie. Pracę zawodową rozpoczął w 1964 r. w Szkole Podstawowej w Radomiu. Następnie pracował w radomskim LO, w którym w l. 1969–1973 pełnił funkcję zastępcy dyrektora szkoły. W tym okresie ukazały się pierwsze opracowania naukowe dotyczące flory i zbiorowisk roślinnych Puszczy Kozienickiej i rezerwatu „Ciechostowice” w Górach Świętokrzyskich. Rozprawę doktorską pt. „Zbiorowiska leśne nadleśnictwa Pionki” obronił na UMCS w 1972 r. W 1973 r. podjął pracę w Zakładzie Botaniki w ówczesnej WSP w Kielcach. Dorobek naukowy obejmuje ok. 90 prac opublikowanych w czasopismach regionalnych, krajowych i zagranicznych. Działalność naukową łączył z działalnością organizacyjną i aplikacyjną. Uczestniczył w opracowywaniu planów ochrony obiektów chronionych, był inicjatorem powołania nowych rezerwatów przyrody. Brał udział w pracach Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody w Kielcach, był członkiem Rady Naukowej Świętokrzyskiego Parku Narodowego. W l. 1990–1995 pracował w Komisji Ochrony Roślin Państwowej Rady Ochrony Przyrody. Był opiekunem około 110 prac magisterskich. W l. 1992–1995 pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Kieleckiego Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczno-badawcze kilkakrotnie otrzymywał nagrody Rektora. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł 18.04.2008 r.

prof. dr ur. 3.06.1923 r. w Ulanowie. Dzieciństwo spędził w Krakowie, gdzie uczęszczał do słynnego gimnazjum im. Nowodworskiego. W Krakowie także rozpoczął swą edukację muzyczną i studia w tamtejszym Konserwatorium. Naukę przerwała wojna, ze względu na pracę konspiratorską musiał się ukrywać. W latach niemieckiej okupacji działa w słynnym świętokrzyskim zgrupowaniu partyzanckim „Ponury – Nurt”. Po wojnie powrócił do ukochanej muzyki. Osiadł w Warszawie i został przyjęty do Konserwatorium Warszawskiego w klasie skrzypiec. Studia ukończył w 1956 r. W latach 1961-63 przebywał na stażu w Belgii. W okresie studiów rozpoczął działalność koncertową pracując w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca „Mazowsze”, później w Państwowej Operze Warszawskiej i Filharmonii Narodowej. W latach 1958-65, koncertował w zespole muzyki dawnej „Musicae Antiqae Collegium Varsoviense”. W 1952 r. rozpoczął pracę w Centralnym Ośrodku Szkoleniowym Instruktorów Artystycznych w Skolimowie, a później w szkołach muzycznych w Warszawie. Od 1956 r. był asystentem na PWSM w Warszawie, gdzie doktoryzuje się i zdobywa tytuł profesora w 1983 r. Jako pedagog współpracował z UMCS w Lublinie, AM w Łodzi i był współtwórcą utworzenia Filii Warszawskiej Akademii Muzycznej w Białymstoku. W 1991 r. zakłada Eksperymentalny Wydział Instrumentalny przy Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Warszawie. który po jego śmierci przemianowano na Państwowe Liceum Muzyczne im. Z. Brzewskiego. Jako wybitny i ceniony w świecie pedagog, był bardzo często zapraszany jako członek jury wielu renomowanych konkursów skrzypcowych. Wymienić tu można tylko niektóre, jak Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. H. Wieniawskiego w Poznaniu, w Genui, Barcelonie, Lipsku, Moskwie, czy też w Pekinie. W roku 1990 założył i był pierwszym prezesem Polskiej Sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Nauczycieli Gry na Instrumentach Smyczkowych. Przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Jako wybitny pedagog, wielokrotnie reprezentował nasz kraj na światowych konferencjach i seminariach metodycznych. oku. Dla nas, mieszkańców Łańcuta i Ziemi Łańcuckiej, kojarzy się z Międzynarodowymi Konkursami Muzycznymi, które z jego inicjatywy odbywają się w Łańcucie już od 34 lat. To dzięki niemu przez Łańcut przewinęła się prawie cała czołówka polskiej i światowej wiolinistyki. Dzisiaj Międzynarodowe Kursy Muzyczne w Łańcucie noszą jego imię. Zmarł 9 lutego 1993 r. w Warszawie.

poseł ur. 15.07.1895 r. w Żołyni – Kopanie (pow. łańcucki). Ukończył czteroklasowa szkołę powszechną. Związany politycznie z ruchem ludowym. Po zjednoczeniu ruchu ludowego (1931 r.) i powstaniu Stronnictwa Ludowego, był kilkakrotnie prezesem ZP SL w Łańcucie. W latach trzydziestych był kilkakrotnie aresztowany za działalność polityczną. Po rozruchach chłopskich w Grodzisku, jako przywódca został skazany na cztery lata wiezienia, które opuścił w 1935 r. Działał aktywnie również w Kasie Stefczyka, Kółku Rolniczym i Spółdzielni Drzewnej. W okresie II wojny światowej ograniczył swa działalność z uwagi na popularność. Po wojnie ponownie zostaje prezesem ZP PSL w Łańcucie i posłem do Krajowej Rady Narodowej. Jako zwolennik S. Mikołajczyka zostaje uwieziony w 1950 r. i skazany na 2,5 roku więzienia. Po wyjściu na wolność ze względu na stan zdrowia odsunął się od czynnego życia politycznego i pracował w swym gospodarstwie rolnym. Zmarł 10.01.1967 r. i spoczywa na cmentarzu w Żołyni.

ur. 02.12.1927 r. w Zadusznikach (pow. mielecki). Syn Władysława i Franciszki z d. Serwan. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Padwi i LO w Mielcu w l. 1950-1953 studiował fizykę w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Tytuł magistra uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. W 1953 r. dostał nakaz pracy w LO w Żołyni. W l. 1959-1963 powołany został na Kierownika Powiatowego Ogniska Meto-dycznego w Dębicy. Pracował także w SP Nr 3 i Technikum Mechanicznym i Zespole Szkół Zawodowych Dębicy. W 1964 r. wraz z rodziną powrócił do pracy w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Żołyni. W l. 1973-1975 był wizytatorem fizyki dla nauczycieli powiatu łańcuckiego. Był bardzo zaangażowany w budowę nowego budynku LO w Żołyni. Był aktywnym członkiem ZNP. Najpierw jako Przewodniczący Oddziału, a następnie prezes Sekcji Emerytów ZNP w Żołyni. Oprócz pracy w oświacie prowadził wzorowo gospodarstwo rolne - uprawa tytoniu, hodowla drobiu. Był członkiem Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej (GRN), a w l. 1978-1980 i 1984-1988 pełnił funkcję Prze-wodniczącego GRN. Uczestniczył w obradach Wojewódzkiej Rady Narodowej. Aktywnie działał także społecznie w miejscowym Kółku Rol-niczym. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Za pracę nauczycielską i społeczna otrzymał wiele medali i wyróżnień m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złota Odznaka ZNP, Medal Komisji Edukacji Narodowej. Zmarł 13.06.2008 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

z d. Ogrodnicka ur. 25.07.1938 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Karola i Kazimiery z d. Janusz. Szkołę podstawową i liceum ukończyła w Żołyni, matura w r. 1955. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim - Wydział Metamatematyczno-Fizyczny. W 1960 r. podjęła pracę jako nauczyciel matematyki w Technikum Mechanicznym i Zespole Szkół Zawodowych w Dębicy. Prowadziła także zajęcia w Technikum dla Pracujących. Po paru latach wraz z rodziną zamieszkuje w Żołyni i podejmuje pracę w miejscowej Szkole Podstawowej i LO. Była członkiem Powiatowego Ośrodka Metodycznego w Łańcu-cie, następnie Przewodnicząca Zespołu Samokształceniowego z matematyki w Gminie Żołynia. Prowadziła także Uniwersytet Wieczorowy dla Rodziców oraz Studium Zawodowe dla Pracujących. Sprawowała wychowawstwo w żeńskim internacie licealnym, m.in.: pomagała uczniom mającym trudności w nauce. Jej hobby były wycieczki szkolne po Polsce, w góry i nad morze. Była aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP). Była głównym organizatorem Zjazdu Absolwentów LO w Żołyni w 1980 i 1995 r. Wydatnie przyczyniła się do wybudowania w 1995 r. na żołyńskim cmentarzu monumentu upamiętniającego ofiary stalinizmu i hitleryzmu z okresu II wojny światowej. Jest autorem wielu artykułów o tematyce wychowawczej i pedagogicznej. Pisała także do : Biuletynów Katyńskich. Wydała monografie szkoły pt: „50 lat Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Żołyni”. W 2013 r. ukazała się książka jej autorstwa pt: Sławie Was wspomnieniami”. Współpracuje z miejscową gazetą „Fakty i Realia”, dzieląc się swym doświadczeniem i wspomnieniami. Za ofiarną prace otrzymała m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Złotą Odznakę ZNP.

ur. 20.02.1942 r. w Bachrynesztyn w Rumunii. Syn Antoniego i Leontyny. Ukończył studia inżynierskie na obecnym Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu, specjalizując się w zakresie melioracji i budownictwa wodnego. Ukończył także dwa kierunki studiów podyplomowych na Akademii Polonijnej w Częstochowie: praktyczne aspekty integracji z UE oraz organizacja i zarządzanie placówkami pomocy społecznej. Przez ponad dwadzieścia lat do 1994 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, później przeszedł na emeryturę. Prowadzi Fundację "Wzrastanie", zajmującą się działalnością społeczną. Pod jej opieką znajduje się ponad 400 osób (dzieci i dorosłych) w 12 placówkach opiekuńczo-wychowawczych i pomocy społecznej, w tym w domach dla dzieci w Łopuszce Małej i Dynowie, świetlicach profilaktyczno-wychowawczych oraz klubach "Wzrastanie” w Rzeszowie, Łańcucie i Przeworsku, warsztatach terapii zajęciowej w Przeworsku i schronisku dla bezdomnych mężczyzn w Jarosławiu. Fundacja kończy budowę hospicjum w Jarosławiu i schroniska dla bezdomnych kobiet w Przeworsku. W wyborach parlamentarnych w 2007 r. jako bezpartyjny kandydat z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski na Sejm VI kadencji. Pracuje w Komisji do Spraw Kontroli Państwowej, Komisji Polityki Społecznej i Rodziny oraz w Podkomisji stałej ds. współpracy z organizacjami pozarządowymi. Otrzymał medal "Pro Eclesia et Pontifice”, przyznany przez Jana Pawła II, oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Mieszka w Łopuszce Małej w pow. przeworskim.

ks. ur. 31.05.1919 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki)Kapłan Zgromadzenia Męki Pańskiej /CP/. Seminarium duchowne na kilku uczelniach systemem konspiracyjnym. Pierwszą profesję zakonną złożył 15.09.1937 r. Śluby wieczyste 21.09.1943 r., a święcenia kapłańskie 14.11.1943 r. Przez 29 lat magister nowicjatu, dyrektor klerykatu. Wychowywał prawie całą prowincję zakonników. W latach 1969-72 był prowincjałem, a w latach 1958-61 i 1985-87 konsultorem prowincjalnym. W latach 1968-69 oraz 1972-75 pełnił funkcję przełożonego klasztoru w Rawie Mazowieckiej, natomiast w latach 1981-84 - w Sadowiu. W 1975 r. został wicepostulatorem w procesie beatyfikacyjnym o. Bernarda Kryszkiewicza, W roku 1986 o. Dominik został moderatorem Ruchu Rodziny Matki Pięknej Miłości. Jego idea zrodziła się z prośby Jana Pawła II do ludzi cierpiących, by nie marnowało się ich cierpienie, lecz by ofiarowali je w intencjach Ojca Świętego: o pokój na świecie, o zjednoczenie chrześcijan i nawrócenie grzeszników. Ruch wydaje jedno z największych w Polsce czasopism katolickich pt. „Echo Ojca Bernarda”, wychodzące dwa razy do roku. Autor publikacji książkowych (m.in. „Z najboleśniejszą Matką”, „Nowenna do Matki Pięknej Miłości”, „Modlitwy Pasyjne”) i zeszytowych. Wiele z nich poświęconych sł. Bożemu Bernardowi Kryszkiewiczowi CP. Ostatnio mieszkał i pracował w Sadowiu-Golgocie k/ Ostrowa Wlkp. Tam zmarł w 2005 r.

ur. 16.1945 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Emilii z d. Mączka. Po ukończeniu LO w Żołyni, kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie, która ukończył w 1967 r. i podjął pracę w jako nauczyciel wf. w LO w Żołyni, gdzie przepracował 40 lat. Przez wiele lat pełnił funkcję powiatowego organizatora sportu. Zdobył uprawnienia trenerskie piłki siatkowej II i I stopnia. Jego podopieczne zdobywały medale mistrzostw województwa i mistrzostw Polski zarówno w kategorii młodziczek i juniorów m.in. w 1982 r. Mistrzostwo Polski. Przez kilka lat prowadził miejscowy III ligowy zespół siatkarek UKS „Tęcza” Żołynia. Działacz Ligi Obrony Kraju, Ludowych Zespołów Sportowych i Szkolnego Związku Sportowego i organizacji turystycznych, gdzie pełnił społecznie wiele zaszczytnych funkcji. Posiada także uprawnienia pilota wycieczek zagranicznych. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2008 r. medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

ur. 24.11.1931 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Absolwent Górniczej Szkoły Zawodowej w Jastrzębiu-Zdroju (1976). W latach 1955-1971 zatrudniony w Przedsiębiorstwie Robót Górniczych w Katowicach, a w latach 1971-1983 w KWK Moszczenica, od 1983 r. na emeryturze. W 1980 r. uczestnik strajku w KWK Moszczenica, członek KS; od IX 1980 członek „S”: członek Komitetu Założycielskiego, nast. Prezydium KZ KWK Moszczenica, od X 1980 przewodniczący Międzyzakładowej Komisji Rewizyjnej w Jastrzębiu. 13-15 XII 1981 uczestnik strajku w kopalni, członek KS. W styczniu 1982 r. zatrzymany, przewieziony do KM MO w Jastrzębiu-Zdroju, następnego dnia aresztowany, przewieziony do KW MO w Katowicach, następnie do AŚ w Katowicach, wielokrotnie pobity. Dnia 5.02.1982 r. zwolniony, postępowanie karne umorzono. Po 13 grudnia 1981 r. kolporter wydawnictw niezależnych na terenie całej Polski. W sierpniu 1988 r. współorganizator strajku w KWK Moszczenica. W latach 1990-1994 był radnym Miasta Jastrzębie.

z d. Burda, ur. 23.05.1965 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Stanisława i Janiny. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuowała naukę w żołyńskim LO, następnie przeniosła się do Technikum Odzieżowego w Rakszawie. Niezwykle utalentowana siatkarka. W 1979 i 1981 roku została powołana do Kadry Polskich Juniorek. W 1984 r. podjęła treningi w drugoligowym zespole „Stali” Nowa Dęba, z którą w 1990 awansowała do pierwszej ligi serii B. Następnie grała w „Stali” Mielec; zespół w 1999 wywalczył II miejsce w Pucharze Polski. W 1997 otrzymała Honorową Odznakę za Zasługi w piłce siatkowej na terenie rzeszowszczyzny. Mieszka w Żołyni.

ur. 13.12.1844 r. w Łańcucie. Powstaniec z 1863 r. Absolwent gimnazjum w Rzeszowie (1868). Ukończył studia we Lwowie i podjął prace jako nauczyciel gimnazjum w Sanoku, nauczyciel języka polskiego, propedeutyki filozofii, historii, geografii, historii kraju rodzinnego oraz w I Gimnazjum w Rzeszowie w latach 1890 – 1910. Dyrektor Gimnazjum Realnego w Leżajsku w latach 1912 – 13. Autor m. in. publikacji Jak powinna wyglądać nowoczesna szkoła średnia, (Rzeszów 1900). Zmarł 8.06.1913 r. we Lwowie.

ks. dr ur. 11.05.1952 r. z Białobrzegów (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anny Czech. Ukończył LO w Żołyni, następnie kontynuował naukę w WSD w Przemyślu gdzie otrzymał świecenia kapłańskie w 1978 r. w Przemyślu. W 1978 r. został skierowany do pracy w Krzywczy, a następnie w latach 1978-1980 w rodzinnej parafii. Po trzech latach został skierowany do Tarnowca koło Jasła, gdzie pełnił, między innymi, funkcję kapelana więziennictwa. Następnie pracował w Łupkowie Nowym i tutaj pomagał w budowie kościoła, w Cieklinie zaś budował plebanię, a w 1987 r. został mianowany na proboszcza nowej parafii w Kątach Żmigrodzkich. Współtwórca Stacji Opieki „CARITAS” w Kątach Żmigrodzkich. Od 2002 r. proboszcz parafii Znalezienia Krzyża Świętego w Brzostu. Autor kilku książek m. in. „Pod Magurą”; członek kilku regionalnych stowarzyszeń, współpracuje z radą naukową UJ, wykłada etykę w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania Rzeszowie. Doktorat z socjologii „Regionalizm małopolski w piśmiennictwie ks. Władysława Sarny” na Uniwersytecie Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie ”. Od 1999 r. jest duszpasterzem diecezjalnym Pracowników Gospodarki Leśnej, Wodnej i Parków Narodowych.

ur. 18.05.1917 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marii z d. Fleszar. W 1936 r. ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1936-1939 studiował matematykę na UJK we Lwowie. O września 1939 r. zaczął uczyć w Szkole Podstawowej w rodzinnej Wysokiej. Gdy wybuchła wojna czynnie włączył się w Tajne Nauczanie na terenie powiatu. W l. 1945-1950 pracował w Szkole Podstawowej w Woli Zarzyckiej. Od 1950 r. podjął pracę w Państwowej Szkole Stopnia Licealnego w Żołyni. Kontynuował studia matematyczne i w 1968 r. uzyskał stopień mgr matematyki, a w 1979 r. prof. szk. średniej. Silnie angażował się do pracy społecznej, do pracy Komitetu Budowy Liceum, do zbiórki na ten cel pieniędzy, do załatwiania materiałów budowlanych. Pełnił także funkcje kierownika męskiego internatu LO, który mieścił się w starych budynkach, bez bieżącej wody, urządzeń sanitarnych, posiadał duże braki lokalowe, praca była bardzo trudna. Był wielkim autorytetem dla młodzieży i współpracowników. Aktywny członek Związku Nauczycielstwa Polskiego od 1921 r. W 1982 r. po 32 latach pracy w Żołyni przeszedł na emeryturę. Od 1995 r. zamieszkał u rodziny w Krakowie. Za ofiarnę pracę otrzymał m.in.: Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę ZNP. Zmarł 22.04.1996 r. i spoczywa na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.

ur. się 12.08.1834 r. w Łańcucie. Syn Tomasza. Był z zawodu mistrzem murarskim, podobnie jak jego ojciec Tomasz i brat Stanisław. Trudnił się też handlem. Prowadził hurtownię soli i cukru. Angażował się w działalność patriotyczną. W czasie powstania 1863 r. współdziałał w organizowaniu pomocy dla powstania. Po upadku powstania poświęcił się rzemiosłu, handlowi, a przede wszystkim pracy dla miasta. Wniósł duży wkład w rozwój miasta Łańcuta. Od 1879 r. był radnym miejskim. W kwietniu 1881 r. został zastępcą burmistrza. W maju 1885 r. został burmistrzem i pełnił tę funkcję prawie 30 lat. Okres jego rządów zaznaczył się rozwojem gospodarczym, oświatowym i kulturalnym, zmianami w zabudowie miasta. Brukowano chodniki, regulowano ulice, zakładano sieć kanalizacyjną, wzniesiono elektrownię miejską. Szybko rozbudowało się śródmieście, gdzie powstawało coraz więcej sklepów i zakładów rzemieślniczych. W realizacji inicjatyw wspierało go wielu znanych i wpływowych działaczy gospodarczych, politycznych. Założyli oni w 1894 r. Stowarzyszenie Mieszczan „Gwiazda”. Ukoronowaniem wysiłków miejscowych działaczy było powstanie w 1907 r. gimnazjum, które zostało upaństwowione w 1910 r. jako Państwowe Gimnazjum Realne. Wraz ze swym bratem Stanisławem był współautorem projektu technicznego rekonstrukcji najstarszej części kościoła parafialnego w Łańcucie. Potomni zarzucali, że w ostatnich latach sprawowania przez niego funkcji burmistrza popełnione zostały błędy. Zburzony został ratusz miejski, którego odbudowie przeszkodził wybuch I wojny światowej. Zniwelowano też częściowo historyczne wzgórze „Łysa Góra”, które wykorzystano pod budowę elektrowni. Zmarł 5.11.1915 r. i został pochowany na cmentarzu w Łańcucie.

ur. 13.02.1877 r. w Łańcucie. Syn Tomasza. Po ukończeniu kursów budowlanych (m.in. we Lwowie) powrócił do Łańcuta.. Założył firmę budowlaną – Przedsiębiorstwo Budowlane Robót Wodnych i Lądowych oraz betoniarnię. Był tu skład materiałów budowlanych oraz wytwarzanych w betoniarni – dachówek, posadzek kolorowych, rynien, rur kanalizacyjnych, drzwi i okien. Warto dodać, że betoniarnia słynęła z doskonałej jakości wyrobów, za co uzyskiwała złote medale. Betoniarnia była pierwowzorem dzisiejszych fabryk domów. Był projektantem i budowniczym wielu obiektów w Łańcucie i okolicy. Wytworzony przez niego styl wyróżniał budynki: były one przeważnie jednopiętrowe, niewielkie, z wieżyczką, krużgankiem i ornamentami np. trzy obiekty przy ul. Żardeckiego budynki seminarium nauczycielskiego przy ul. Grunwaldzkiej oraz Szkoły Handlowej przy ul. Farnej. Jego dziełem są też piękne wille: „Róża”, przy ul. Danielewicza i „Zacisze” przy ul. Grunwaldzkiej. Wznosił kościoły: w Albigowej, Husowie. Jego dziełem są plany rekonstrukcji naw bocznych kościoła w Łańcucie, których wykonawstwo i nadzór techniczny prowadził razem z bratem Janem. Brał też udział w projektowaniu i budowie kościoła w Brzózie Królewskiej, Woli Zarczyckiej oraz Wysokiej i klasztoru w Wielkich Oczach. Uczestniczył też w życiu społecznym miasta. Był przez wiele lat radnym. W trudnym okresie wojny i odbudowy państwa polskiego pełnił funkcję burmistrza miasta. Po raz pierwszy objął tę funkcję w 1915 roku, w obliczu zmiany okupantów. Po dwuletniej przerwie (1918-1920) Cetnarski znów został burmistrzem, w listopadzie 1920 r. i był nim do 1927 r. W tym czasie przeprowadzono regulację ulic, budowano nawierzchnie dróg, rozpoczęto osuszanie bagien. Był on ostatnim burmistrzem mieszczańskim, który pełnił swoją funkcję honorowo. Po przewrocie majowym odszedł ze stanowiska. Nie należał bowiem do żadnej partii politycznej, a ówczesne władze chciały chyba mieć burmistrza związanego z obozem rządzącym. Był też członkiem i prezesem Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda” (1919-1921, 1922-1925), a następnie jego prezesem honorowym. Po odejściu ze stanowiska burmistrza zajął się pracą zawodową i studiami nad historią miasta. Jej efektem była książka – Miasto Łańcut. Z dziejów i z własnych wspomnień – wydana w 1937 r. Była ona rodzajem przewodnika po zabytkach i historii Łańcuta. Zmarł 18.04.1965 r. i pochowany został na cmentarzu w Łańcucie.

ur. 17.04.1888 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Córka Tomasza i Bro-nisławy z d. Piotrowskiej. Po szkole podstawowej kontynuowała kształcenie w szkole średniej w Rzeszowie. Po jej ukończeniu udała się do Seminarium Nauczycielskiego w Przemyślu u S.S Benedyktynek. Pracę nauczycielską rozpoczęła w 1909 r. w Husowie, po roku została przeniesiona do Wysokiej, gdzie przepracowała bez przerwy 45 lat. Gdy w 1916 r. zmarł jej ojciec (organista) musiała zatroszczyć się o byt rodziny, dlatego podjęła również pracę orga-nisty w miejscowym kościele. Prowadziła czterogłosowy zespół pieśni kościelnych oraz oko-licznościowych, w artystycznym opracowaniu. W latach 50-tych zebrała i opracowała miej-scowe pieśni i zwyczaje towarzyszące obrzędom weselnym. Głównym celem było uświado-mienie głównie młodzieży, piękna i wartość swojego regionu. W czasie II wojny światowej, w latach 1940-44, prowadziła tajne nauczanie. Zmarła 26.06.1959 r.

ur. 23.05.1897 r. w Łańcucie. Ukończył szkołę powszechna i gimnazjum, a w 1916 r. zdał maturę i w sierpniu został powołany do wojska austriackiego. Ukończył szkołę oficerską w Tropau /Opawa/. Brał udział w walkach na Bukowiniei w okolicach Czerniowiec. W listopadzie 1918 roku zgłasza się jako ochotnik do organizujących się oddziałów polskich i walczy z Ukraińcami. Następnie trafia do Centralnego Składu Lotniczego, a później do Oddziału Naczelnej Kontroli Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W 1922 r. kończy SGH i powraca do Łańcuta gdzie podejmuje pracę w Banku Ziemski. W roku 1932 prowadzi księgarnię, następnie sklep tekstylny, a w okresie okupacji sklep tekstylno-gospodarczy. Był radnym miejskim i wiceburmistrzem, a tuz przed wojną ostatnim prezesem Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda” w Łańcucie. W latach 1937-1939 był także wicedyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności w Łańcucie, którą to funkcję pełnił po okupacji do 1949 r. W 1938 r. został wybrany pierwszym prezesem Kongregacji Kupieckiej Łańcucie. Końcem sierpnia 1939 roku zostaje zmobilizowany i skierowany przez Lubaczów do Tarnopola. Aresztowany przez NKWD na miesiąc, po wyjaśnieniach powraca do Łańcuta. Czynnie włączył się w organizacje tajnego nauczania. Dwukrotnie aresztowany i prześladowany. Pełnił także funkcje członka Rady Miasta. Po wojnie przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie w latach 1947-48, współzałożyciel Szkoły Kupieckiej, Koła Miłośników Łańcuta, działacz społeczny i samorządowy. Należał do nielicznej grupy działaczy samorządowych i chłopskich – organizatorów Łańcuckiej Spółdzielni Zdrowia, która prowadziła w latach 1945-1949 pierwszy w Polsce Szpital Spółdzielczy. Od 1949 r. pracował w spółdzielczości w Rzeszowie. Od 1965 r. na emeryturze czynnie pracując społecznie w PTTK, Kole Miłośników Łańcuta itp. Ostatnie lata życia spędził w Krakowie, gdzie umiera 7.02 1986 r. i zostaje pochowany na podgórskim cmentarzu.

ur. 14.04.1815 r. w Siedlance k/ Leżajska. Syn Zachariasza i Weroniki z d. Hartley. Od 1836 r. pracownik zamkowy w Łańcucie, odpowiedzialny za realizację takich prac jak: malowanie pomieszczeń pałacowych, nanoszenie poprawek w malowidłach. Wykonawca kopi portretów rodzinnych, konserwator starych obrazów i malowideł ściennych, projektant intarsjowanych posadzek w łańcuckim zamku. W 1861 r. odnowił polichromię Fary w Leżajsku. W latach 1896-1900 zatrudniony przy pracach konserwatorskich w trakcie przebudowy kościoła farnego w Łańcucie. Wieloletni radny miejski i asesor, działacz niepodległościowy, członek konspiracyjnego Galicyjskiego Sprzysiężenia Demokratów Polskich. Zmarł w 1904 r.

art. rzeźbiarz, ur. w 1861 r. w Łańcucie. Rzeźbiarz i medalier. Studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u W. Gadomskiego, następnie w Wiedniu. W latach 1903-1910 pracował w Ameryce. Tworzył pomniki, rzeźby religijne oraz brązowe medaliony i plakiety ok. 200 z podobiznami wybitnych Polaków działających na rzecz odzyskania niepodległości m.in. medalion z popiersiem J. Piłsudzkiego. Autor pomnika Kościuszki dla Chicago i Pułaskiego dla Waszyngtonu oraz licznych plakiet przedstawiających wybitne osobistości. Zmarł we Lwowie w 1921 r.

prof. zw. dr hab. n. med. ur. 30.01.1926 r. we Lwowie. Syn Stanisława i Bronisławy z d. Markowskiej, nauczycielki. W 1938 r. szkołę powszechną i rozpoczął naukę w gimnazjum we Lwowie, którą kontynuował na tajnych kompletach w czasie okupacji. Równocześnie uczęszczał do szkoły chemicznej. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1946 r. w Państw. Gimnazjum i Liceum im. St. Batorego w Łańcucie. Podjął studia na Wydz. Lekarskim UJ. Dyplom lekarza otrzymał tamże 30.10.1951 r. Pracę zawodową rozpoczął już jako student w Zakł. Farmakologii AM w Krakowie. Stopień dra med. uzyskał w 1951 r. W latach 1952-1955 pracował nadal w Zakł. Farmakologii AM w Krakowie na stanowisku st. asystenta, pełniąc równocześnie obowiązki lekarza Przychodni Akademickiej Służby Zdrowia. W 1954 r. awansował na stanowisko adiunkta i przystąpił wraz z innymi do organizowania nowego Zakł. Farmakologii PAN w Krakowie. Położył duże zasługi organizacyjne, dydaktyczne, wychowawcze w rozwoju kat., a szczególnie w kształtowaniu jej kierunku i profilu naukowo-badawczego. Tytuł prof. nadzw. otrzymał 27.07.1966 r., a 1.08. t.r. mianowany został na stanowisko prof. nadzw. ŚAM. W 1968 r., za zgodą władz ŚAM, oddelegowany został przez ministra zdrowia do pracy w WHO w Genewie na okres od 1968 - 1970 r. Pełnił wiele odpowiedzialnych i zaszczytnych funkcji w instytucjach, organizacjach i redakcjach naukowych czasopism zarówno polskich, jak i zagranicznych. Efektem intensywnej pracy naukowo-badawczej i organizacyjnej jest autorstwo lub współautorstwo ponad 300 opublikowanych artykułów na temat: zależności lekowych, psychofarmakologii, miażdżycy i toksoplazmozy doświadczalnej. Jest współredaktorem i współautorem książek: Fizjologia zwierząt (1962), Leczenie chorób jatrogennych (1970), Dependence on Non-narcotic Drugs (1970), Zależności lekowe (1978), Konsumpcja leków w Polsce (1981), Leksykon leków (1990); autorem haseł encyklopedycznych w: Encyclopedia Medica Italiana (1979), Encyclopedia of Occupational Medicine (1979). Autorem rozdziałów w: Handbook of Experimental Farmacology, vol. 55: Psychotropic Agents (1982), Klinische Pharmakologie (1984, 1994). Przedmiotem badań i zainteresowań naukowych Ch. jest miażdżyca doświadczalna, mechanizmy adrenergiczne i środki diuretyczne oraz działanie uboczne leków i ich nadużywanie, psychofarmakologia, farmakologia społeczna i kliniczna. Laureat nagrody I i II st. Ministerstwa Zdrowia (1966, 1981). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotą Odznaką Honorową "Za zasługi dla Warszawy" i in. Mieszka w Warszawie.

ur. 4.06.1889 r. w Łańcucie. Syn Walentego i Teresy z d. Bauer. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Łańcucie, a świadectwo dojrzałości w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie uzyskał 9.06.1908 r. Swoją wiedzę merytoryczną i metodyczną pogłębiał na kursach. W 1928 r. ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski w zakresie geografii, przyrody i robót ręcznych, a trzy lata później – kurs metodyki nauczania rysunków maszynowych i stolarskich oraz kalkulacji warsztatowej. Pracę zawodową rozpoczął w 1908 r., a w 1911 r. uzyskał patent na nauczyciela szkół powszechnych. Najpierw pracował od 1908 r. w Medyni Łańcuckiej i w Soninie, a od 1913 r. w szkole męskiej w Łańcucie. Po przerwie spowodowanej pobytem w armii austriackiej w czasie wojny (2.08.1914-31.10.1918) rozpoczął pracę w szkole w Wysokiej, a od 1921 r. znów wrócił do szkoły powszechnej w Łańcucie, w której pozostał do przejścia na emeryturę w 1966 r. Solidna wiedza merytoryczna i metodyczna oraz poziom prowadzonych zajęć zadecydowały, że powierzono mu prowadzenie przez 10 lat pracowni fizyki i chemii przy szkole podstawowej a także dwukrotnie, w latach 1932-1934, 1944-1947 funkcję członka Komisji Egzaminacyjnej dla przeprowadzenia egzaminów praktycznych dla nauczycieli szkół powszechnych. W czasie okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkolnictwa powszechnego. Po opuszczeniu Łańcuta przez Niemców, na polecenie Rady Miasta przystąpił do przygotowania budynku szkoły do nauki, którą rozpoczęto już 1 września 1944 r. Prace te organizował jako kierownik szkoły powołany na to stanowisko od 1.09.1944 r. i pozostawał na nim do 31.10.1951 r. W 1951 r. powołany został do kierowania sprawami oświaty dorosłych. W latach 1959-1962 kierował szkolą przysposobienia zawodowego i prowadził klasę I Zasadniczej Szkoły Metalowej jako filię ZSZ w Rzeszowie. Brał udział w pracach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Mieszczan „Gwiazda”, Towarzystwa Szkoły Ludowej. Od 1908 do 1914 r. prowadził bezpłatnie bibliotekę Towarzystwa Oświaty „Mrówka”, której zbiory mieściły się w szkole powszechnej. Był jednym ze współzałożycieli Kasy Stefczyka w Łańcucie i członkiem jej zarządu. Już przed I wojna światową był jednym z organizatorów ogniska związku zawodowego nauczycieli, w którego zarządzie pełnił funkcję skarbnika. W latach trzydziestych prowadził kursy dla analfabetów żołnierzy i dokształcające dla podoficerów 10 PSK. Po zakończeniu wojny brał udział w pracach Komisji Weryfikacyjnej dla nauczycieli tajnego nauczania w zakresie szkolnictwa powszechnego. Był członkiem PPS, a po połączeniu partii – PZPR. Był też radnym Rady Miejskiej. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Złotą Odznaką ZNP (1958) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1967). Zmarł 23.12.1978 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 16.04.1942 r. w Sokalu (woj. lwowskie). Syn Juliusza i Marii z d. Wilusz. Do Łańcuta wraz z rodzicami przybył w 1944 r. Przygodę ze sportem, z piłka nożną rozpoczął w 1954 r. w Woli Małej. Był piłkarzem Stali Łańcut, WKS Bieszczady Rzeszów, , Polonii Przemyśl. Po zakończeniu kariery piłkarskiej zdobył kwalifikacje trenerskie i sędziowskie. Sędziował w 1500 zawodach piłkarskich. W latach 1972-1978 kierował kolegium sędziowskiemu przy ROZPN w Rzeszowie. Od 15 lat związany z firmą PPH TRANSSYSTEM S.A. w Woli Dalszej. Firma obecna jest nie tylko na rynkach europejskich, lecz również na całym świecie. Posiada swoje spółki zależne na Ukrainie, w Rosji, Czechach, Niemczech, Anglii i USA. Firma podpisała kontrakty z takimi partnerami jak Siemens, Chrysler, Volkswagen, Mercedes, czy Opel. Pięciokrotnie odznaczany Honorowymi Odznakami przez Polski Związek Piłki Nożnej oraz odznaką Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego. W 1978 r. otrzymał „Brązowy Krzyż Zasługi”, w 2005 r. „Złoty Krzyż Zasługi.”

ps. „Klawisz” urodził się 7.08.1920 r. w Starzynkach (pow. Wołożyn). Pełnił zaszczytną służbę w Zgrupowaniu Stołpecko – Nalibockim. Od marca 1943 r. członek Armii Krajowej. W 1943 r. brał udział w zdobyciu Iwieńca. Wstąpił do oddziału partyzanckiego, przetrwał blokadę niemiecką Puszczy Nalibockiej. Wrócił do oddziału i w szeregach 78 p.p. AK bronił polskich wsi. Po przemarszu zgrupowania do Puszczy Kampinoskiej został żołnierzem 4 szwadronu 27 p. uł. AK. Walczy z Niemcami na terenie i obrzeżach Puszczy w sierpniu i wrześniu 1944 r. do bitwy w Budach Zosinych w 1944 r., po czym przeszedł do konspiracji. Po zakończeniu działań wojennych odszukał brata Michała (również żołnierz AK) w Garwolinie, który znalazł mu prace w starostwie powiatowym w Garwolinie. W roku 1949 rozpoczął naukę w 3 letniej szkole felczerskiej. Po jej ukończeniu pracował jako starszy felczer w szpitalu i pogotowiu ratunkowym w Łańcucie. W 1953 r. został przeniesiony do ośrodka zdrowia w Rakszawie i od tej pory, przez 35 lat służył pomocą medyczną mieszkańcom Rakszawy i okolic. Od 1962 r. przejął opiekę medyczną nad pracownikami miejscowej fabryki włókienniczej, a od 1976 r. pracował również w gabinecie higieny szkolnej przy Zespole Szkół Włókienniczych. W 1984 r. przeszedł na emeryturę. W całym okresie czynnego życia medycznego brał czynny udział w pracach organizacji paramilitarnych jak PCK, LOK, OC, prowadząc szkolenia i uczestnicząc w ćwiczeniach i zawodach organizowanych przez te jednostki. Dopiero w 1992 r. wstąpił do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Oddział w Łańcucie i w tym samym roku otrzymał uprawnienia kombatanckie. Awansowany był do stopnia chorążego, odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Partyzanckim. Zmarł 11 VIII 1996 r.

kpt. dr med. ur. 07.12.1907 r. w Czuryłach (pow. siedlecki). Syn Szczepana i Józefy. W 1927 r. ukończył Gimnazjum im. Bolesława Prusa w Siedlcach. Następnie ukończył wojskowe studia lekarskie w Warszawie z tytułem doktora medycyny. Za zgodą władz wojskowych z dniem 2.11.1937 r. podjął pracę w nowo powstałej pierwszej w Polsce Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Był wspaniałym lekarzem i ofiarnym społecznikiem. Swoją działalnością obejmował pobliską Sietesz. Wnosił do domów chłopskich nie tylko wiedzę lekarską , ale też radość, otuchę, serdeczna troskę o każdego człowieka. Był człowiekiem prostym, serdecznym i bezpośrednim. Jako lekarz oprócz przyjmowania pacjentów w gabinecie lekarskim i wizyt domowych, dużą wagę przywiązywał do akcji profilaktycznych. Głównym ukierunkowaniem działania były choroby zakaźne, głównie gruźlica. Jego staraniem sprowadzono z Kliniki Jana Kazimierza we Lwowie ruchomej kolumny przeciwgruźliczej, której celem było wykrycie zagrożeń lub zachorowań wśród dzieci i dorosłych. Organizowane przez niego zebrania, prelekcje poświęcone sprawom zdrowotności urozmaicane planszami i ulotkami. Niemało wrażeń w tamtym czasie wywoływał pokaz świata drobnoustrojów w obrazie mikroskopowym. Po przegranej wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. dostaje się do niewoli i trafia do Kozielska. Skąd 16.04.1940 r. (lista wywozowa nr 035/4) zostaje wywieziony do Katynia, a tam zostaje zamordowany. Spoczywa w zbiorowej mogile na miejscowym cmentarzu.

ur. 7.07.1876 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Marcina i Katarzyny z d. Bobola. Po zdaniu zawodowego egzaminu kwalifikacyjnego, pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczął 1.08.1896 r. w Żołyni. Do Szkoły Podstawowej im. A. Mickiewicza w Białobrzegach przybył w 1910 r., a od 1.09.1913 r. piastował urząd kierownik tejże szkoły. Wzorowy wychowawca i nauczyciel. Hasło "Bóg, Honor, Ojczyzna" realizował w życiu osobistym i życiu szkoły. Propagator czytelnictwa książek i czasopism. Wprowadzał młodzież w tajniki sadownictwa i pszczelarstwa, zaczęły powstawać nowe owocowe sady i pszczele pasieki. Dziewczęta uczestniczyły w kursach gotowania, szycia i higieny, co zaowocowało w ich dorosłym życiu. W roku 1924 wraz z uczniami założył szkółkę drzew owocowych i liściastych. W pracy z młodzieżą posługiwał się językiem prostym, zrozumiałym, zwięzłym, chcąc w ten sposób dotrzeć do wszystkich i nikogo nie zawieść. Zmarł 26.08.1931 r. i spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

bryg. mgr inż. ur. 18.01.1965 r. w Łańcucie, zam w Rakszawie. Syn Władysława i Władysławy z d. Sroczyk. Absolwent I LO w Łańcucie w 1984 r. Po ukończeniu Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie w 1990 r. rozpoczynał pracę w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnej w Opatowie, gdzie pełnił obowiązki Dowódcy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej. Od 1992 r. kontynuował pracę w Komendzie Powiatowej PSP w Ostrowcu Świętokrzyskim na stanowisku starszego specjalisty ds. kadr i obowiązki te wykonywał do 1999 r. Od 199 r. powrócił do Komendy Powiatowej PSP w Opatowie prowadził sprawy Organizacyjno-Kadrowe na stanowisku Naczelnika Wydziału. Od 2003 r. do połowy 2007 r. został powołany na Zastępcę Komendanta Powiatowego PSP w Sandomierzu, Od 18.08.2007 r. był zastępcą Świętokrzyskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Kielcach. Od sierpnia 2008 r. zostaje powołany na stanowisko Komendanta Powiatowego PSP w Ostrowcu Świętokrzyskim. Mieszka w Bodzechowie k/ Ostrowca Świętokrzyskiego.

ur. 2.01.1963 r. w Radymnie, zam. w Albigowej (pow. łańcucki). Od 1978 r. piłkarz II ligowej Resovii Rzeszów, wice król strzelców II ligi w sezonie 1982/83. Od jesieni 1983 roku piłkarz I ligowej Legii Warszawa (26 występy, 4 gole) z którą to drużyną wywalczył wicemistrzostwo Polski. W latach 1985-1993 był piłkarzem I ligowego Widzewa Łódź (203 występy, 10 bramek). Z Widzewem także walczył w europejskich pucharach. Od 1993 roku przechodzi do VB Oldenburg, II liga niemiecka. W 2001 roku powrócił do Polski, do Albigowej. Dwunastokrotnie występował w reprezentacji Polski, zdobywając dwie bramki. Obecnie jako grający trener kopie piłkę w A klasowej Sawie Sonina i prezesuje Arce Albigowa.

ur. 01.04.1929 r. w Rakszawie. Syn Józefa i Anieli z d. Rakuś. Nauczyciel zawodu, absolwent Szkoły Włókienniczej w Rakszawie. W latach 1950-1952 odbył służbę wojskową w Żaganiu na stanowisku wykonywanie kalkulacji. W latach 1952-1955 był laborantem w Zakładach Chemicznych w Nowej Sarzynie.; w latach 1955-1988 nauczycielem w Szkole Włókienniczej w Rakszawie. Przez trzy kolejne kadencje w latach 1988-2000 był sołtysem wsi Rakszawa, w dużym stopniu przyczynił się do rozwoju infrastruktury, współpracował z władzami gminy przy budowie wodociągów, gazociągów, telefonizacji, reelektryfikacji oraz kanalizacji sanitarnej. Współpracował przy opracowywaniu gminnych planów rozwoju W latach 1991-2003 społecznie pełnił funkcję Skarbnika Związku Emerytów i Rencistów w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 04.1880 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mikołaja i Katarzyny. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie i i praktykę drukarską u J.A. Pelnara w Rzeszowie. Od 1905 r. w Tarnobrzegu otworzył własna drukarnię. W 1914 r. jako zakładnik wzięty do niewoli sowieckiej. W 1920 r. ponownie otwiera drukarnię, która pracowała do 1950 r. kiedy to zakład upaństwowiono, a właścicielowi pozwolono pracować do końca życia. Oprócz pracy zawodowej aktywnie działał społecznie w „Czytelni Mieszczańskiej” i „Sokole”. Zmarł 06.09.1958 r. w Tarnobrzegu.

ur. 24.04.1891 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z d. Sadlej. W latach 1908-1910 wyjechał na sezonowe roboty do Niemiec. Na przełomie 1913/14 był uczestnikiem kursu rolniczo-weterynaryjnego. Był członkiem Drużyny Bartoszowej – organizacji przygotowującej walki o wolną Polskę. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii austriackiej i brał udział w walkach na wielu frontach. Był jednym ze współorganizatorów Orkiestry Dętej i Straży Pożarnej w Markowej. W latach 1919-1926 był zastępcą wójta. Prze lata pełnił funkcję prezesa koła Stronnictwa Ludowego w Markowej, prezesem Zarządu SL w Przeworsku i członkiem Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Przeworsku. Był współorganizatorem Spółdzielni Zdrowia w Markowej (1935 r.), i Spółdzielni Spożywców „Makowianka” (1936 r.). Był działaczem konspiracyjnym w ruchu ludowym „Roch”. Po wkroczeniu Rosjan objął funkcję wójta Markowej. W 1951 r. został aresztowany, zwolniony po miesiącu. Zmarł 9.03.1968 r.

prof. zw. dr hab. med. ur. 23.03.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Marianny z d. Reizer. Szkołę powszechną ukończył w Albigowej i gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Łańcucie. W latach 1926-32 studiował medycynę na Wydz. Lekarskim Uniw. Lwowskiego. Studia ukończył w 1932 r.; dyplom lekarza otrzymał 6.03.1934 r. . Po uzyskaniu dyplomu lekarza wyjechał na Wileńszczyznę i tam w latach 1937-1940 pracował jako ordynator w Opiece Rodzinnej nad Psychicznie Chorymi. W l. 1940-1944 był ordynatorem w Państw. Szpitalu Psychiatrycznym w Wilnie. W 1945 r. zamieszkał w Krakowie i podjął pracę jako lekarz domowy. W latach 1946-1948 pracował w Państw. Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Kobierzynie. W 1948 r. na podstawie dysertacji Opracowanie wyników lecznictwa elektronarkozą 75 schizofreników przy pomocy aparatu własnej konstrukcji, uzyskał na UJ st. dra med. W 1952 r. odbył dwumiesięczne szkolenie w Moskwie i Leningradzie w zakresie patofizjologii wyższych czynności nerwowych, następnie został mianowany kier. Katedry i Klin. Psychiatrycznej ŚAM którą od podstaw organizował na bazie Szpitala Psychiatrycznego w Lublińcu. W tym samym czasie pełnił obowiązki konsultanta ds. psychiatrii w woj. katowickim, opolskim i krakowskim. Od 1.07.1957 r. pełnił funkcję specjalisty krajowego ds. psychiatrii. W kwietniu 1958 r. został przeniesiony służbowo do Łodzi na stanowisko kier. Kat. i Klin. Psychiatrycznej AM, na którym pozostał do przejścia na emeryturę w 1976 r. Równocześnie powierzono mu kier. Kat. Psychiatrii WAM, pełnił także obowiązki konsultanta woj. ds. psychiatrii w Łodzi. Osiemnastoletni okres łódzki był najaktywniejszym okresem pracy naukowej, organizacyjnej i społecznej. Był prodziekanem i dziekanem Wydz. Lekarskiego AM w Łodzi. Otrzymał tytuł prof. nadzw. a w 1967 r. prof. zw. Był członkiem Rady Naukowej przy MZiOS. W 1973 r. z jego inicjatywy powołany został w Łodzi zespół organizacyjny Zakł. Higieny Psychicznej przy Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN. Członek Czechosłowackiego Tow. Naukowego, czł. honorowy Bułgarskiego Tow. Neurologów, Neurochirurgów i Psychiatrów, Międzynarodowego Tow. Zapobiegania Samobójstwom. Zainteresowania naukowe koncentrowały się na psychoprofilaktyce i higienie psychicznej, wybranych zagadnieniach psychiatrii klinicznej, psychopatologii i różnych dziedzinach medycyny klinicznej oraz leczeniu zaburzeń psychicznych, rehabilitacji i resocjalizacji chorych psychicznie, zagadnieniach deontologicznych. Autor 90 artykułów. Promował 22 dr med. i opiekował się 6 przewodami habilitacyjnymi. Odznaczony m. in.: Krzyżem Komandorskim OOP, odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia". Przeszedł na emeryturę w 1976 r. Zmarł 24.01.1984 r. w Łodzi i pochowany został na cmentarzu Doły.

ur. 20.06.1956 r. w Łańcucie. Syn Jana i Zofii z d. Głuszek. Wykształcenie zawodowe – elektromechanik. Od 1998 r. w Radzie Sołeckiej. W 2003 r. brał udział w tworzeniu klubu sportowego w Wysokiej. Obecnie prezes Klubu Sportowego „Orzeł” Wysoka. W 2000 r. współorganizator międzynarodowego turnieju szachowego „Podkarpacka Szachownica”. W 2007 roku otrzymał Brązową Odznakę Polskiego Związku Szachowego i Brązową Odznakę Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

ur. 31.03.1921 r. w Łańcucie. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej i Gimnazjum Ogólnokształcącego W Łańcucie w latach 1937-1939 kontynuowała naukę w Liceum Pedagogicznym w Brzozowie. Egzamin dyplomowy uprawniający do nauczania złożyła w tajnym nauczaniu. Najpierw pracowała w tajnej bibliotece przy Kasie Stefczyka, a po wyzwoleniu w Szkole Powszechnej w Husowie. Ukończyła także kurs bibliotekarski w Krakowie. W grudniu 1945 r. przechodzi do pracy do szkoły powszechnej w Łańcucie z misją utworzenia Powiatowej Biblioteki Publicznej w Łańcucie. Bibliotekę otwarto w dniu 20.01.1946 r. funkcję kierownika powierzono pani E. Czado. W 1963 r. uzyskała dyplom magistra bibloitekoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim. We wrześniu 1974 r. została kustoszem-dyrektorem Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łańcucie. Oprócz oddanej pracy zawodowej pełnej pracowitości i pokonywania kolejnych wyzwań, czynnie udzielała się w pracy społecznej. Była m.in.: członkiem Powiatowej Rady Czytelnictwa i Książki, Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury, Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, Stowarzyszenia Przyjaciół Ziemi Łańcuckiej. W pamięci bibliotekarzy i czytelników pozostanie jako wspaniały fachowiec, autorka wielu artykułów i opracowań z historii miasta i regionu. Od grudnia 1981 r. na emeryturze. Zmarła 24.06.2005 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 13.03.1925 r. w Jaśle, polski działacz kulturalny. Po II wojnie światowej pracował w rzeszowskiej oświacie. W latach 1964-1972 kierował wydziałem kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, następnie był zastępcą dyrektora Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie (1972-1973). Od 1973 r. był dyrektorem Muzeum-Zamku w Łańcucie. W okresie pełnienia funkcji dyrektora, muzeum doczekało się rekordowej liczby zwiedzających (ok. 350 tys. rocznie), otwarto nowy dział historii miasta i regionu, rozpoczęto także remont łańcuckiej synagogi. Zainicjował Międzynarodowe Kursy Muzyczne im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie. Przeszedł na emeryturę w 1990 r. ale zasiadał nadal w komitecie organizacyjnym kursów muzycznych. Miasto Łańcut nadało mu honorowe obywatelstwo. Zmarł 23.06.2005 r. i został pochowany w Rzeszowie.

ks., ur. 9.04.1923 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1937 r. rozpoczął naukę w łańcuckim gimnazjum. W czasie II wojny światowej dokończył edukację w tajnym nauczaniu (w 1944 r. egzamin maturalny). W latach 1944 - 1949 odbywał studia filozoficzno-teologiczne w przemyskim Seminarium. W 1949 r. otrzymał święcenia kapłańsk. W tym roku był duszpasterzem w Uhercach. Po roku został wikariuszem substytutem w parafii Sietesz, gdzie przebywał tylko parę miesięcy. Następnie do 1952 r. był wikariuszem w Wielowsi, a przez dwa miesiące pełnił jednocześnie obowiązki administratora parafii Ślęzaki. W Zręcinie pracował jako wikariusz do września 1955 r., został przeniesiony do Humnisk. Następnie objął obowiązki wikariusza w Farze w Rzeszowie. Nauczał także religii w Podstawowej Szkole Specjalnej i Państw. Szkole Pielęgniarstwa. W 1959 r. objął samodzielną parafię w Jastkowicach, gdzie pracował do lipca 1971 r. Przez następne 20 lat swego kapłańskiego życia pracował w parafii Grodzisko Dolne. Przez pierwszy rok był wikariuszem adjutorem, a od lipca 1972 r. został mianowany administratorem parafii. W 1975 r. został mianowany wicedziekanem dekanatu żołyńskiego, a od stycznia 1984 r. honorowym kanonikiem Kapituły Kolegiackiej w Jarosławiu. Obowiązki proboszcza parafii Grodzisko Dolne pełnił do czerwca 1991 r. Przeszedł na emeryturę pozostając w Grodzisku. Zmarł nagle 24.10.1993 r. przy ołtarzu w Białobrzegach sprawując mszę św. w czasie pogrzebu swego brata Juliana. Spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

ks, ur. 8.04.1937 roku w Korniaktowie Płd. (pow. łańcucki). Syn Władysława i Anieli z d. Kołcz. Po siódmej klasie SP w Białobrzegach, kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie złożył egzamin maturalny w 1955 r. W latach 1955–1961 studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka w dniu 25.06. 1961 r, Po wakacjach został skierowany do pracy wśród górali żywieckich do parafii w Łodygowicach. Następne parafie to: Zielonka k/ Krakowa. Parafia św. Urbana w Brzeszczach Siwych i św. Kazimierza w Krakowie. Po szesnastu latach wikariatu, otrzymuje propozycję objęcia probostwa w Witkowicach k/ Bielska Białej, gdzie pracował sześć lat. W lipcu 1983 r. obejmuje kierowanie parafią św. Floriana w Krakowie. Został równocześnie duszpasterzem Politechniki Krakowskiej, kapelanem kolejarzy i strażaków krakowskiej archidiecezji. Całe swe życie kapłańskie wiąże z osobą obecnego Ojca Świętego. Po raz pierwszy zetknął się z ks. Karolem Wojtyłą w Krakowskim Seminarium Duchownym w 1955 r., gdzie nauczał propedeutyki filozofii. To bp Wojtyła udzielał mu święceń diakonatu tuż przed II Soborem Watykańskim”, które otrzymał 25 czerwca 1961 r. Wizyta Ojca Świętego w 1983 r. zaznaczyła się w życiorysie ks. Jana Czyrka. W tym samym roku objął parafię pw. św. Floriana w Krakowie w której Papież był wikariuszem.

polityk i dyplomata, ur. 20.06.1928 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Wiktorii z d. Peszek. Absolwent LO (matura 1947) w Łańcucie i Studium Spółdzielczego przy Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Działacz organizacji młodzieżowych: Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej, Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej i Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1948–1949 członek Stronnictwa Ludowego, 1949–1952 Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1959 r. członek PZPR. Od 1952 r. w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 1971-1980 pełni funkcję podsekretarza stanu, a od sierpnia 1980 r. do lipca 1982 r. ministra spraw zagranicznych. Kariera polityczna w latach 1955-1990 związana z PZPR: od lipca 1981 do lipca 1989 członek Biura Politycznego i sekretarz KC PZPR, w latach 1985-1989 poseł na Sejm PRL. Od sierpnia 1989 do grudnia 1990 minister stanu w urzędzie prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego. W sierpniu 1988 prowadził wstępne negocjacje z opozycją, przy udziale przedstawicieli Episkopatu Polski, w sprawie podjęcia rozmów Okrągłego Stołu. Na prywatnej audiencji u papieża Jana Pawła II w dniu 15 czerwca 1989 r. jako przewodniczący sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych, przekazał przesłanie od prezydenta i poinformował o celach, szansach i trudnościach polskiej odnowy. Papież bardzo pozytywnie ocenił wynik obrad Okrągłego Stołu i przekazał władzom Polski jak najlepsze życzenia w pokojowym rozwiązywaniu wszystkich trudnych spraw. Uzgadniał termin pierwszej wizyty Jana Pawła II w Polsce.

mjr piechoty, ur. 24.01.1893 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Rudolfa i Antoniny. W roku 1913 ukończył II Gimnazjum w Tarnowie. W trakcie I wojny światowej walczył w szeregach 57 pp., został ciężko ranny na froncie wschodnim. Na froncie włoskim dowodził kompania piechoty w randze podporucznika. W listopadzie 1918 r. walczył już pod polskimi sztandarami w ramach 16 pp. Ziemi Tarnowskiej. W 1920 r. podczas wojny polsko-bolszewickiej awansowany do stopnia kapitana. W 1922 r. zostaje służbowo przeniesiony do 49 Huculskiego Pułku Strzelców w Kołomyi, a rok później obejmuje stanowisko instruktora i dowódcy kompani 1 Korpusu Kadetów we Lwowie. W 1928 r. przeszedł do służby w 19 pp. „Odsieczy Lwowa” we Lwowie. W 1930 r. został kierownikiem PKU w Bochni. W 1933 r. awansował do stopnia majora i został mianowany komendantem PKU w Bochni, którą to funkcję sprawował do września 1939 r. Podczas ewakuacji na wschód został wzięty do niewoli przez oddział radziecki i osadzony w obozie w Kozielsku. W kwietniu 1940 r. zamordowany w Katyniu.

dr hab. nauk prawniczych, ur. 9.03.1950 r. w Łańcucie, syn Czesława i Elżbiety. Absolwent I LO w Łańcucie. W 1972 r. ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1979 r. obronił tam pracę doktorską. Rozprawę habilitacyjną obronił w 1991 r. Był stypendystą niemieckich instytucji naukowych: Fundacji im. Aleksandra von Humboldta oraz Towarzystwa Maxa Plancka. W 1975 r. złożył egzamin sędziowski. W latach 1978-1982 stał na czele Towarzystwa Asystentów UJ. W latach 1982-1985 członek pierwszej Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1972-1981 członek PZPR, a od 1981 r. należał do NSZZ "Solidarność". Po 1989 r. był nieformalnym doradcą kilku posłów wywodzących się z solidarnościowej opozycji. W latach 1991-1996 doradzał ministrom edukacji narodowej, a latach 1992-1993 był doradcą premier Suchockiej. Ekspert komisji sejmowych. Został zaproszony do Rady Programowej Platformy Obywatelskiej. Profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Rzeszowskiego oraz Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu. Członek Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk w kadencji 2007-2010. Był członkiem Komitetu Honorowego Platformy Obywatelskiej w wyborach w 2007 r. Członek Krakowskiego Towarzystwa Przemysłowego. Współzałożyciel Pierwszego Polsko-Amerykańskiego Banku w Krakowie. Od 1995 r. wykonuje czynnie zawód adwokata. Od 16.11.2007 r. minister sprawiedliwości i prokurator generalny.

doc. dr hab. med. ur. 14.06.1903 r. w Łańcucie. Syn Konstantego i Apolonii. Po zdaniu matury w 1921 r. w łańcuckim gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a ukończył je w 1927 r. Podjął bezpłatną praktykę we Lwowskim Szpitalu Powszechnym i trafił na oddział otolaryngologiczny. W latach 1941-1944 był ordynatorem Oddziału Laryngolicznego w Szpitalu Miejskim we Lwowie. W 1944 r. zostaje wcielony do wojska i trafia do Szpitala Klinicznego Wojska Polskiego w Otwocku. W 1946 r. pracuje jako adiunkt w klinice laryngologicznej w Poznaniu. W sierpniu 1947 r. przenosi się do Warszawy do Zespołu Klinik Dziecięcych. W 1953 r. objął stanowisko adiunkta, a następnie kierownika w Instytucie Matki i Dziecka. W 1954 r. habilitował się na podstawie pracy „ Patogeneza i higiogeneza zakażenia oddechowego nosa u dzieci”. Przez szereg lat równolegle pracował w Zespole Klinik Pediatrycznych Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 1961-1982 był konsultantem naukowym Zespołu Sanatoryjnego w Rymanowie Zdroju. Był członkiem honorowym kilku zagranicznych towarzystw naukowych. Autor wielu prac naukowych i podręczników medycznych. Emerytowany profesor Akademii Medycznej w Warszawie, twórca polskiej otolaryngologii dziecięcej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami krajowymi zagranicznymi. Zmarł 22.11.1982 r. i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

ur. 6.01.1863 r. w Łańcucie. Syn Gabriela Wiktorii z d. Stachyra. Naukę pobierał w Łańcucie i Jarosławiu, a handlu uczył się we Lwowie, gdzie otrzymał dobre przygotowanie kupieckie. Całe jego dorosłe życie związane było z Łańcutem. Wiele czasu poświęcał firmie założonej jeszcze w 1837 roku przez ojca Gabriela. Obejmowała ona początkowo sklep korzenny, później hotel i restaurację. Firma mieściła się w rynku, a na początku XX wieku przeniesiono ją do nowo wybudowanego obiektu. W latach 1924-1925 firma uruchomiła fabrykę wełny drzewnej „Wolima”, najpierw jako współwłasność z Franciszkiem Bieniaszem, a od 1928 roku pełnoprawnie. Po II wojnie światowej firmę upaństwowiono. K. Danielewicz realizował wiele przedsięwzięć gospodarczych, które kończyły się dla niego pomyślnie. Dużo czasu poświęcał sprawom miasta. Był przez wiele lat radnym, zastępcą burmistrzów Stanisława Cetnarskiego i Mariana Januszewskiego, pełnił obowiązki burmistrza po rezygnacji Jana Cetnarskiego (1914 r.). Jego zasługą były starania o zmianę gminnego statusu Łańcuta na miejski i o utrzymanie w nim siedziby starostwa. Zajmował się sprawą budowy budynku dla łańcuckiego gimnazjum. Dzięki tym staraniom, już w styczniu 1925 r. gimnazjum mogło przenieść się do nowego budynku przy ul. Mickiewicza. Zajmował się też sprawą zaopatrzenia Łańcuta w wodę, sporządził obliczenia bilansu wody i możliwości wykorzystania nadwyżek z ujęcia w Handzlówce. Był współinicjatorem elektryfikacji miasta i budowy elektrowni. Przez wiele lat był prezesem Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda” (1926-1933), brał również udział w pracach Towarzystwa Gimnastycznego „SOKÓŁ”. W uznaniu zasług otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Łańcuta. Zmarł 27.08.1933 r w Łańcucie. Został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

ur. 26.09.1953 r. w Łańcucie. Zam. w Woli Małej (pow. łańcucki). Absolwent Technikum Mechanicznego w Łańcucie - rocznik 1973. W latach 1973-1976 konstruktor w Fabryce Śrub w Łańcucie. Od 1978 r. właściciel gospodarstwa rolnego.W latach 1980-1986 był członek NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność. Od 1978 r. członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, a następnie PSL, członek Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego. Z listy PSL, senator III Kadencji Senatu RP w latach 1993-1997. Zastępca przewodniczącego Komisji Inicjatyw i Prac Ustawodawczych. Od 30.05.1996 r. członek: Komisji Ochrony Środowiska, Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej (do 12.11.1993 r.), Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą (do 30.05.1996) Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego. Zmarł 02.06.2008r. w Chicago spoczywa na cmentarzu w Łańcucie- Podzwierzyńcu.

prof. dr hab., ur. 12.09.1942 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Reginy z d. Wal. Kierownik Zakładu Chemii Nieorganicznej UJ w latach 1997-2000 i 2000-2003, kierownik grupy badawczej „Chemia Zeolitów” w Zespole Katalizy i Fizykochemii Ciała Stałego. Kieruje profilem kształcenia „Chemia nowych materiałów i kataliza” dla studentów chemii (od roku akademickiego 2002/2003). Prowadzi badania właściwości katalizatorów zeolitycznych i mezoporowatych ciał stałych ze szczególnym uwzględnieniem centrów aktywnych i kwasowych oraz kationów metali przejściowych w matrycach zeolitycznych. Jego prace znalazły szeroki oddźwięk w świecie naukowym. Wyróżniony Nagrodą Rektora UJ „Laur Jagielloński” za wybitne osiągnięcia naukowe w zakresie badań nad katalizatorami metodą spektroskopii w podczerwieni (2006).

ur. 9.07.1952 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Marii z d. Nawojska. Ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie i studia magisterskie na UMCS w Lublinie filia w Rzeszowie. W l. 1973-1976 pracował jako referent w Przedsiębiorstwie Budowy Dróg i Mostów „Hydroinż” w Rzeszowie. W l. 1976-1979 pełnił funkcję wiceprezesa Spółdzielni Kółek Rolniczych w Żołyni. Od 1979 r. przez dziewięć lat był Naczelnikiem Gminy Białobrzegi (m.in.: wojsko wybudowało most na rzece Wisłok w Budach Łańcuckich.) W l. 1998-1990 pełnił funkcję Naczelnika Miasta Łańcuta. Od 1990 r. pracował w firmie „Widamid” w Łańcucie. W l. 1993-1996 był zastępcą Prezesa firmy „Wersal” S.A. w Łańcucie. Lata 1996-1998 to praca jako Prezes „Resmięs” w Rzeszowie. Od 1998-2000 ponownie pracuje w łańcuckim Wersalu. W l. 2000-2005 pracował w hurtowni „Damianex” w Łańcucie. Zmarł 31.01.2007 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu. (B3/3/12). opr. J. Rzepka

ur. 1.12.1881 r. się w Wesołej (pow. brzozowskim). Syn Walentego i Antoniny zd. Kudła. Po ukończeniu wiejskiej szkoły znalazł się w prywatnej szkole rzemiosła artystycznego – Kunstlerische Handwerksschule w Krakowie. Zaopatrzony w dobre świadectwo i rekomendacje wyjechał do Lwowa gdzie został zatrudniony w znanej pracowni Majewskiego, w której wykonywano wówczas ołtarz do żołyńskiego kościoła. Po ukończeniu prac Franciszek został wysłany do Żołyni. W 1913 roku Dąbrowski został powołany do wojska austriackiego, a po wybuchu I wojny światowej skierowany na front i dostał się do niewoli rosyjskiej. W 1922 r. powrócił do rodziny i natychmiast przystąpił do budowy domu, w którym stworzył własną pracownię (wykonywano w niej głównie wyposażenie do kościołów jak również stylowe meble oraz antyki, m. in. do pałacu Lubomirskich i zamku Potockich w Łańcucie). Wszystkie projekty wykonywał sam. Wykonywał m.in. ołtarze, ambony, figury do następujących świątyń: ambony: Brzóza Królewska – 1934, Wiązownica ad Jarosław – 1935 r. figury i inne: Białobrzegi, 2 figury – 1935, Brzóza Królewska, grób - 1935, Budy Łańcuckie, chrzcielnica – 1931, Krzemienica, krzyż – 1931, Chyżne, Matka Boska chyżniejska – 1935, Leżajsk, Chrystus ukrzyżowany – 1932 r. ołtarze: Białobrzegi, wielki ołtarz – 1937, Zarzecze, rzeźby i złocenie ołtarza – 1936, Żołynia, ołtarz boczny – 1937, Wola Raniżowska, gotycki – 1935, Słocina, 2 romańskie – 1934, Żołynia, przeróbki wiel. ołt. – 1933, Górno, gotycki główny – 1927, Czarna, gotycki – 1923 r. Zmarł 31.10.1948 r. i spoczywa na Żołyńskim cmentarzu.

ur. 8.09.1912 r. w Żołyni pow. łańcucki. Syn Franciszka i Karoliny z d. Kowalskiej. Utalentowany artysta rzeźbiarz. Sam projektował, rzeźbił, malował. Ukończył szkołę w Żołyni, następnie kształcił się w szkole rzeźbiarskiej w Łańcucie. Jednak najwięcej umiejętności nabył sam, przypatrując się pracy ojca, a następnie pomagając mu w jego pracowni. Zdobył papiery czeladnicze, a w 1946 r. w Katowicach uzyskał papiery mistrzowskie – uzyskał dyplom mistrza rzemiosła stolarskiego i rzemiosła w drewnie. Miał prawo do egzaminowania czeladników. Wraz z ojcem wykonywał m.in. ołtarze, ambony, figury do następujących świątyń: ambony: Brzóza Królewska – 1934, Wiązownica ad Jarosław – 1935 r. figury i inne: Białobrzegi, 2 figury – 1935, Brzóza Królewska, grób - 1935, Budy Łańcuckie, chrzcielnica – 1931, Krzemienica, krzyż – 1931, Chyżne, Matka Boska chyżniejska – 1935, Leżajsk, Chrystus ukrzyżowany – 1932 r. ołtarze: Białobrzegi, wielki ołtarz – 1937, Zarzecze, rzeźby i złocenie ołtarza – 1936, Żołynia, ołtarz boczny – 1937, Wola Raniżowska, gotycki – 1935, Słocina, 2 romańskie – 1934, Żołynia, przeróbki wiel. ołt. – 1933, Górno, gotycki główny – 1927, Czarna, gotycki – 1923 r. Pracując już samodzielnie wykonywał wystroje i poszczególne elementy do szeregu kościołów m.in. Niska, Walawy, Turbii, Przemyśla, Leżajska, Sieniawy, Rudny Wlk., Kotli, Albigowej, Jarosławia, Gorzyc, Białobrzegów, Baryczy, Częstochowy, Starej Wsi. Wykonywał także zamówienia na Zamek w Łańcucie, dla hr. Potockiego. Był wspaniałym figurzystą- wykonywał zamówienia na całą okolicę. W kościele parafialnym w Żołyni również pozostało po nim wiele prac. Zmarł 19.11.1989 r.

mjr ps. Mars, Krzemień, ur. 23.04.1911 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu II Gimnazjum w Jarosławiu w 1931 r. kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej, zdobywając w 1938 r. szlify ppor. Zawodowa służbę rozpoczął w 3.ppleg. w Jarosławiu. Uczestnik kampanii wrześniowej. Walczył m.in. w obronie twierdzy Modlin. Po kapitulacji trafił do obozu jenieckiego w Działdowie, zwolniony powrócił do domu. Już wiosną 1940 r. czynnie zaangażował się w działalność konspiracyjną w Obwodzie ZWZ-AK Łańcut pod ps. Mars. Oficer szkoleniowy Placówki Nr 5 w Grodzisku Dolnym i konspiracyjnej szkole podchorążych. W stopniu kapitana pełnił funkcje zastępcy komendanta Obwodu AK Łańcut, a w latach 1944-1945 komendant tego Obwodu. Uczestnik wszystkich akcji na tym terenie. Kierownik Rady WiN w Łańcucie. Aresztowany w grudniu 1947 r. w Przeworsku, po paru dniach zwolniony. Ujawnił się w Prokuraturze Generalnej w styczniu 1956 r. Pozostał pod stałą obserwacją służb bezpieczeństwa PRL. Po wojnie zamieszkał w Żołyni. W latach 1956-60 pracował w Spółdzielni Mieszkaniowej, następnie w latach 1960-1970 WSS „Społem” w Rzeszowie. Zmarł 23.07.1982 r. i został pochowany na żołyńskim cmentarzu.

ks. ur. 19.03.1898 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marii z d. Kraus. Po ukończeniu Gimnazjum w Rzeszowie w l. 1919-1923 odbył studia seminaryjne w Przemyślu. Po święceniach kapłańskich pracę rozpoczął w Strzyżowie. Od 1925 r. został przeniesiony do Krosna. W l. 1926-1949 pracował jako proboszcz w Krośnie Polance. W l. 1946-1976 był proboszczem w Łańcucie. Odnowił kościół, plebanię i otoczenie. Był nie tylko księdzem, administratorem, ale także zasłużył sobie na miano artysty i wzorowego gospodarza. Bardzo troszczył się o to, by w odległych punktach parafii (w Soninie, Głuchowie, Dąbrówkach) były regularnie odprawiane Msze św. W 1957 r. przyczynił się do przywiezienia z Dębicy do kaplicy Sióstr Służebniczek w Dąbrówkach zabytkowego obrazu Matki Bożej. W Głuchowie utworzył w 1976 r. w prywatnym domu kaplicę mszalną i podjął starania o budowę kościoła. Od 1956 r. pełnił funkcję wicedziekana łańcuckiego. Otrzymał godność kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Przemyskiej oraz tytuł kapelana Ojca św. Pawła VI. Z powodu choroby w czerwcu 1976 r. zrezygnował z probostwa. Do ostatnich dni swego życia służył wiernym w konfesjonale. Zmarł w Żołyni 8.08.1977 r. na grobie rodziców. Spoczywa na cmentarzu w Łańcucie.

ur. w 1902 r. w Rakszawie. Absolwent miejscowej Krajowej Szkoły Sukienniczej. Wiceprezes Zarządu Powiatowego PLS w Łańcucie, wójt Gminy w latach 1933 – 1940; był prezesem jednego z większych kół PSL w Rakszawie. Był kilkakrotnie aresztowany, mi. in. po wiecu w Rakszawie (18 VI 1933). W latach 1933 – 1940 sprawował funkcję wójta Zbiorczej Gminy w Żołyni. Aż do wyzwolenia Rakszawy w lipcu 1944 r. działał w konspiracyjnych strukturach miejscowej placówki AK pod pseudonimem „Pewny”. Brał czynny udział w akcjach zbrojnych. Został aresztowany i poddany przesłuchaniom. Opuścił rodzinne strony i udał się na Śląsk, gdzie osiadł w miejscowości Dąbrówka Mała (obecnie dzielnica Katowic). Podjął pracę w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego w Katowicach. Został zastępcą dyrektora Wydziału Zaopatrzenia – specjalistą od artykułów pochodzenia włókienniczego. Na tym stanowisku pracował do 1967 r., po przejściu na emeryturę wrócił do domu w Rakszawie. Zmarł w 1973 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 17.11.1897 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Agnieszki. Kapral rezerwy hallerczyk. Służył w 66 p.p., walczył na frontach: włoskim, ukraińskim i bolszewickim. Zwolniony do rezerwy w 1922 r. W latach 1922 do 1939 r. służył w PP, w Komisariacie Państwowym w Nisku jako st. posterunkowy. W okresie po 17 września przebywał jeszcze we Lwowie jako zmobilizowany do obrony miasta. Ranny w nogę dostał się do niewoli sowieckiej prawdopodobnie 27 września. Zgodnie z Rzeczpospolitą listę jeńców z podpisem Supronienki, moskiewskie NKWD przesłało z dnia I.04.1940 r. do komendanta obozu ostaszkowskiego celem natychmiastowego przekazania tych ludzi komendantowi NKWD obwodu kalińskiego, w konsekwencji czego dokonano zbiorowego mordu jeńców w miejscowości Miednoje. Na liście tej pod nr 6 figurowało nazwisko Fr. Deca. Lista ta i inne potwierdzone zostały w książce Tucholskiego "Mord w Katyniu". Nazwisko Franciszka Deca upamiętnione jest na Tablicy Pamiątkowej Straconych w Kościele Parafialnym w Nisku, która została wmurowana w kwietniu 1990 r. w 50 rocznicę zbrodni katyńskiej.

bryg. inż. ur. 16.07.1963 r. w Żołyni zam. w Rakszawie (pow. łańcuckim). Syn Antoniego i Cecylii z d. Wałczyk. Wykształcenie wyższe. Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej. Dowódca Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej w latach 1992-1998. Komendant Powiatowy PSP w Łańcucie i Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Rzeszowie w latach 2007-2008. W okresie swej służby pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji. Prowadził m.in. sprawy kontrolno-rozpoznawcze i operacyjne. W 1992 r. brał udział w gaszeniu pożaru lasów w okolicach Kuźni Raciborskiej, ponadto wielokrotnie, skutecznie kierował trudnymi działaniami ratowniczymi na terenie powiatu łańcuckiego. Zaangażowany i ofiarny podczas powodzi, które nawiedziły powiat łańcucki lipiec 2004 r. i wiosna 2005 r. Był pomysłodawcą i realizatorem utworzonego w 2000 r. jednego z pierwszych w Polsce Centrum Powiadamiania Ratunkowego, co w istotny sposób poprawiło funkcjonowanie ratownictwa na terenie powiatu. Idea ta przyczyniła się do podniesienia poziomu organizacji ratownictwa, w szczególności w zakresie ratowania życia i zdrowia w sytuacjach wystąpienia nagłych zagrożeń na terenie powiatu. Jego osobiste zaangażowanie i dobra współpraca z jednostkami Ochotniczych Straży Pożarnych, ogniwami związku OSP, władzami samorządowymi i innymi instytucjami przyczyniła się do zrealizowania wielu istotnych przedsięwzięć poprawiających wyposażenie w nowoczesne samochody i sprzęt ratowniczy strażaków JRG PSP w Łańcucie i jednostek OSP z terenu powiatu. Wielokrotnie był pomysłodawcą i organizatorem przedsięwzięć związanych z popularyzacją i promowaniem ochrony p.poż. na terenie powiatu. Jego profesjonalizm, duże doświadczenie zawodowe oraz zaangażowanie były wysoko oceniane przez podwładnych i przełożonych.

ks. wł. Jan Nepomucen Kundzicz, ur. 4 lub 7 .07.1796 r. na Litwie. Syn Franciszka i Marii, bratanek biskupa sufragana trockiego Tadeusza Kundzicza. Magister teologii Uniwersytetu Wileńskiego (1824), publikował prace na temat gramatyki polskiej. Około 1830 r. był dziekanem i proboszczem w Oszmianie. Od 1849 r. członek Towarzystwa Naukowego w Krakowie. Uczestnik powstania listopadowego. Po jego upadku przedostał się do Galicji, do listopada 1833 r. pracował w bibliotece Ossolińskich (Ossolineum) we Lwowie. Później schronił się w Łańcucie u hr. Alfreda Potockiego, który przyjął go w charakterze nauczyciela swoich dzieci oraz bibliotekarza. Tam też przybrał nazwisko Deszkiewicz, pod którym został pochowany. Pracując w bibliotece ordynacji Potockich w Łańcucie rozpoczął ożywioną działalność pisarską, zwłaszcza w dziedzinie gramatyki polskiej. Prace drukowane: "Rozprawa o języku polskim i jego gramatykach" (Lwów 1843), "Gramatyka języka polskiego" (Rzeszów 1846), "Zbiór odpowiedzi recenzentom gramatyki języka polskiego" (Lwów 1853), "O pisownictwie polskim" (Kraków 1869). Próbował ponadto sił w poezji i dramacie (komedia "Lelum po Lelum" druk. w Zakładzie Ossolińskich). Wszystkie jego prace, zarówno opublikowane drukiem, jak i pozostałe w rękopisach przekazał Bibliotece Jagiellońskiej, gdzie do dziś się znajdują. Zmarł 15.06. 1869 r. w Łańcucie,

ur. 03.06.1953 r. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anieli z d. Kot. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Zalesiu kontynuował naukę w szkole górniczej w Krośnie w tzw. Naftówce. Od 1974 r. podjął pracę w Zakładzie Remontowo-Budowlanym przy MPGK w Łańcucie. W tym okresie wybudowano m.in. 2 przedszkola, dworzec autobusowy, Urząd Skarbowy. W l. 1998 - 2005 był dyrektorem MZBM w Łańcucie. Od 2005 r. pełni funkcję Wójta Gminy Czarna. Największym przedsięwzięciem Gminy jest: budowa kanalizacji sanitarnej w Medyni Głogowskiej, Pogwizdowie, Zalesiu i uzupełnienie już istniejącej w Czarnej, Krzemienicy i Pogwizdowie. Wiele środków z budżetu gminy wydatkowanych jest na infrastrukturę drogową, oświatową, kulturalną i sportową. Od 1974 r. jest członkiem miejscowej OSP. W 2010 r. był inicjatorem wydania albumu „Gmina Czarna środowisko przyrodnicze i kulturowe”. Odznaczony medalem „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego”. Mieszka w Zalesiu.

mgr inż. ur. 1.01.1942 r. we Lwowie. Syn Michała i Franciszki z d. Kania. Wraz z rodziną przybył do Łańcuta 21 listopada 1948 r. Tutaj ukończył Szkołę Podstawową i w 1959 r. zdał maturę w miejscowym Liceum i podjął pracę jako tokarz w Łańcuckiej Fabryce Śrub, ale po roku przerwał prace i kontynuował naukę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej, którą ukończył w 1965 r. Po wakacjach powrócił do Pracy w ŁFŚ. i systematycznie z biegiem lat awansował. Najpierw pracował jako Kierownik Działu Remontowego, a następnie jako Zastępca Głównego Mechanika, Szefa Produkcji, Zastępca Głównego Technologa, Zastępca Dyrektora ds. Technicznych. W latach 1985-2004 najpierw był Dyrektorem Naczelnym, Dyrektorem Generalnym i Prezes Zarządu Łańcuckiej Fabryki Śrub „Śrubex S.A”. Pracując zawodowo ciągle podnosił swe kwalifikacje. Ukończył Studia Podyplomowe i wiele kursów specjalistycznych. Uzyskał trzy patenty, opracował przeszło czterdzieści projektów wynalazczych. Był wieloletnim Przewodniczącym Zakładowego Koła Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich, a także wiceprezesem Zarządu Głównego SIMP w Warszawie. Obecnie jest prezesem NOT oddział w Rzeszowie i prezesem oddziału SIMP w Rzeszowie. Za swa pracę otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień resortowych i państwowych m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. We wrześniu 2004 r. przeszedł na emeryturę i pozostał w Łańcucie.

ur. 16.02.1909 r. w Żołyni (pow. łańcucki) Syn Juliana. W wieku 14 lat udał się do Krakowca, do brata gdzie uczył się i pracował w zakładzie rzemieślniczym. W 1927 r. wstąpił do Wojska Polskiego, do 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie, po kilku miesiącach został przeniesiony do 51. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Brzeża-nach (woj. tarnopolskie) gdzie ukończył szkołę podoficerską. Następnie w 1935 r. odbył kil-kumiesięczne przeszkolenie w Szkole Obrony Przeciwgazowej w Warszawie. Po powrocie do Brzeżan, powierzono mu organizację plutonu przeciwgazowego. Podjął także naukę w trybie wieczorowym w 3-letnim państwowym technikum rachunkowości. W pierwszych dniach września cały pułk przemieścił się do rejonu koncentracji, między Skarżyskiem, a Starachowicami. Po drodze w rejonie Przeworska transport ich został zaatakowany przez lotnictwo niemieckie. Poniesiono znaczne straty, zginęli pierwsi żołnierze, zniszczone i uszkodzone wagony i tory kolejowe, stracono część sprzętu wojskowego i żywności. Jako dowódca plutonu, na czele ze swymi żołnierzami podjęli akcję ujęcia ewentualnie ocalałych lotników. Samolot był rozbity, jeden lotnik nie żył, drugiego żywego doprowadzono pod bronią do dowódcy pułku. Za ten czyn, ppłk A. E. Fieldorf ustnie mianował go na stopień podporucznika. Ciężkie walki 8 i 9 września 1939 r. w okolicach Iłży, nasze wojska nie wytrzymywały napo-ru niemieckiego, silnego ostrzału artyleryjskiego, nalotów i bombardowań. W dniu 8 września był rozkaz dowódcy zgrupowania o wycofaniu się. Dotarł z czwórką kolegów po dwóch tygodniach do Brzeżan. Na przełomie 1939/40 był ścigany przez NKWD, i wyjechał wówczas do Lwowa. W końcu 1941 r. w czasie obławy w Sukiennicach w Krakowie został aresztowany przez Gestapo. Kilka dni spędził w więzieniu na Montelupich i tylko przypadek spowodo-wał, że został zwolniony. W l. 1943–44 dla bezpieczeństwa swego i rodziny mieszkał z żoną i córką w klasztorze O.O. Bernardynów w Brzeżanach. W l. 1942-45 był żołnierzem Armii Krajowej (pseudonim „Mak”). Do wojska, po zakończeniu wojny, już nie wrócił. W 1945 r. wyjechał na Ziemie Odzyskane, trafił na Dolny Śląsk, zamieszkał na stałe w Chojnowie, gdzie mieszkał do maja 2007. Po śmierci żony zamieszkał u córki w Raculi k/ Zielonej Góry. Decyzją Prezydenta RP w 2001 r. został oficjalnie mianowany do stopnia podporucznika WP w stanie spoczynku. Otrzymał też kilka medali, odznaczeń i innych wyróżnień. Należał do ZBoWiD, obecnie jest członkiem Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych RP oraz Światowego Związku Żołnierzy AK.

płk. ur. 4.10.1943 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Emilii z d. Olechowskiej. Po ukończeniu Technikum Budowlanego w Rzeszowie w 1964 r. skierował swe kroki do Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu, a następnie do Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, którą ukończył w 1972 r. i otrzymał tytuł mgr inż. budownictwa. Całe życie zawodowe poświęcił rozwiązywaniu problemów infrastruktury wojskowej (inwestycje i remonty budowlane, gospodarka nieruchomościami wojskowymi itp.). Zajmował różne funkcje służbowe. Był dowódcą plutonu, kierownikiem WAK w Skwierzynie, zastępcą szefa WRZKB w Zielonej Górze, szefem Służb Zakwaterowania i Budownictwa KOW w Krakowie, szefem Oddziału Inwestycji w Departamencie Infrastruktury w Warszawie, a także był szefem Rejonowego Zarządu Infrastruktury we Wrocławiu. W 1976 r. uczestniczył w Misji Pokojowej ONZ w Egipcie m.in.: na Wzgórzach Golan. W 1989 r. awansował na stopień pułkownika . W 2001 r. po 38 latach służby przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Dębinie.

ur. 4.10.1918 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Wincentego i Katarzyny z d. Trojnar. W 1931 roku ukończył Szkołę Powszechną w Białobrzegach, a siódmą klasę ukończył w pobliskiej Kosinie. Terminował także u stolarza i szewca. Wiosna 1945 roku ukończył kurs Przodownika Weterynarii. W 1962 roku złożył egzamin mistrzowski inseminatora. Przepracował w trudnym zawodzie do jesieni 1979 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę. Od 1937 roku należał do Koła Młodzieży Wiejskiej „Wici ". Po wyzwoleniu był aktywnym członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Po zjednoczeniu ruchu ludowego wspierał działalność Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W latach 1973 - 1988 prezes Zarządu Gminnego ZSL. Członek władz wojewódzkich ZSL. W roku 1980 i 1984 był delegatem na Kongres ZSL, członek sądu partyjnego przy NK ZSL. Od 1989 roku ponownie jest członkiem PSL. W latach 1941 - 1958 był czynnym członkiem Straży Pożarnej. Jesienią 1946 roku wraz z innymi dziesięcioma strażakami z Białobrzegów był przez miesiąc w Jaśle pomagając przy odgruzowywaniu miasta ze zniszczeń wojennych. Od 1958 roku był jednym z filarów Kółka Rolniczego, a w latach 1962 - 1974 piastował urząd prezesa. Przez trzy kadencje członek władzach powiatowych Kółek Rolniczych w Łańcucie. Od roku 1957 działa w Spółdzielni Mleczarskiej w Białobrzegach. Na szczeblu wojewódzkim zasiadał we władzach m. in. w Związku Hodowców Bydła, w Związku Zielarskim, w Radzie Nadzorczej Wojewódzkiej Spółdzielni Mleczarskiej w Rzeszowie. Dużo czasu i pracy poświęcił w działalność Związku Plantatorów Buraka Cukrowego., a także w rozwój Gminnej Spółdzielni „ Samopomoc Chłopska najpierw w Kosinie, następnie w Żołyni, a później w Białobrzegach. W Żołyni był członkiem Rady Nadzorczej, a w Białobrzegach przez szereg lat przewodniczył Radzie Nadzorczej. Podobnie ze Spółdzielnią Oszczędnościowo - Pożyczkową. Jako znany i szanowany obywatel społeczności wsi Białobrzegi przez trzy kadencje był radnym Gromadzkiej Rady Narodowej, a w latach 1977 - 1988 piastował funkcję Przewodniczącego Rady Gminy Białobrzegi. Za swą działalność otrzymał wiele wyróżnień, odznaczeń i medali, m.in: 1979 r. - Złoty Krzyż Zasługi, 1987 r. - Kawalerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.10.1999 r. i spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

z d. Firla, ur. 9.02.1893 r. w Jeżowem (pow. niżański). Córka Stanisława i Katarzyny. W 1913 r. ukończyła Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Krakowie, a następnie studium w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Rozpoczęła pracę nauczycielską w szkolnictwie podstawowym, uczyła w szkołach w Tryńczy, Żołyni, Grodzisku i Świętoniowej. W okresie okupacji prowadziła tajne nauczanie z zakresu szkoły średniej oraz przysposobienia medyczno-sanitarnego. Po zakończeniu okupacji hitlerowskiej uczyła w Budach Łańcuckich i w Albigowej, a w 1948 roku podjęła pracę oświatową w Żołyni. Uczyła języka polskiego i rysunków Prywatnym Gimnazjum w Żołyni. W latach 1950 – 1952 pełniła funkcję dyrektora szkoły w Państwowym Liceum w Żołyni. W latach 1952 – 1954 r. – uczyła geografii i rysunków w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Żołyni. Od 1955 r. nauczycielka 11-letniej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Żołyni. Była organizatorką Biblioteki Publicznej w Żołyni oraz jej pierwszą bibliotekarką. Brała czynny udział w staraniach o utworzenie szkoły średniej w Żołyni, istniejącego do dnia dzisiejszego Liceum Ogólnokształcącego, które powstało w 1945 r. Przyczyniła się również do powstania biblioteki szkolnej, która w chwili objęcia przez nią stanowiska dyrektorki liczyła kilkadziesiąt tomów, a w momencie odejścia ponad tysiąc. Po przejściu na emeryturę poświęciła się działalności społecznej i artystycznej – uprawiała malarstwo oraz zdobnictwo na szkle. Brała udział w konkursach malarzy amatorów, na których zdobywała liczne nagrody i wyróżnienia np. w 1980 została laureatką konkursu „Postawy” zorganizowanego przez „Nowiny Rzeszowskie”. Zmarła 5 grudnia 1989 roku.

por. inż. ur. 1.04.1883 r. w Dębinie (pow. łańcucki). Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1902 r. W roku 1907 uzyskał tytuł inżyniera w Szkole Politechnicznej we Lwowie i podjął prace w Krajowym Biurze Melioracyjnym w powiecie mieleckim i jasielskim. W 1912 r. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, a w latach 1914–1917 żołnierz Legionów. W armii austriackiej w latach 1917–1918 i walczył na froncie włoskim gdzie ukończył szkołę oficerską. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, porucznik - 01 PPL - VM V kl. - 1918-20. Na wieść o pokoju brzeskim popełnił samobójstwo 9.02.1918 r. spoczywa na odległym od Polski cmentarzu w San Stino di Livenza we Włoszech.

ur. 1886 r. się pod Nieborowem, w rodzinie nauczycielskiej. Działacz PPS. Karierę zawodową rozpoczął w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Był dyrektorem Osiedla Żoliborz, a następnie Osiedla Robotniczego na Kole. Pod koniec lat trzydziestych został wicedyrektorem Szpitala we Lwowie. Aresztowany przez władze radzieckie w 1939 r. W latach 1945-1946 Przewodniczący Rady Miasta w Elblągu. Po wojnie został wicewojewodą gdańskim oraz pełnomocnikiem Ministra Kultury i Sztuki d/s odbudowy Malborka. W 1952 r. dyrektorem Muzeum Zamku w Łańcucie. Obecny wygląd Zamku – to w dużej mierze jego zasługa. Dzięki Jego staraniom wyremontowano dach, stropy, doprowadzono wodę do zamku, założono instalację c.o., wymieniono instalację elektryczną, wykonano nowe ogrodzenie parku, adaptowano pomieszczenie na hotel i restaurację, Zameczek Romantyczny na Klub, a dawną ujeżdżalnię – na halę sportową, nadbudowano Powozownię, przeprowadzono odgrzybienie boazerii, wybudowano zbiorniki p.poż. i warsztaty. W tych latach powstały również magazyn ikon w Łańcucie i pracownia konserwatorska. W Powozowni stworzono odrębny dział – jedyną w Polsce placówkę naukową zajmującą się tą problematyką. Prowadzona była ożywiona działalność naukowo – badawcza, w wyniku której powstało wiele prac naukowych. Zajmował się również Żarnowcem, Przeworskiem, Sieniawą i Krasiczynem. Zmarł w 1979 r. i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w kw. 254

ks. ur. 9.08.1927 w Lubeni W l. 1934 – 1941 uczęszczał do szkoły podsta-wowej w Lubeni. W 1948 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie w 1953 r. przyjął święcenia kapłańskie. Do Krzemienicy przybył z Kalnikowa w 1962 r. i objął probostwo. Doprowadził do wybudowania nowej plebani i nowego kościoła, wyre-montowania budynków gospodarczych, przebudowania stodół plebańskich na punkt kateche-tyczny i salę teatralną, ogrodzenia cmentarza. Był człowiekiem wielkiego serca. Swoją oso-bowością oddziaływał na wszystkich mieszkańców Krzemienicy. Mimo wielu inwestycji, które prowadził, zawsze znalazł wolną chwilę dla swoich parafian. Swą postawą życiową, pobożnością prowadził młodych i starszych ku Bogu w pełni wypełniając swe kapłańskie powołanie. Zmarł 23.04.1987 r. i spoczywa na krzemienieckim cmentarzu.

ur. 22.04.1951 r. w Łańcucie. Syn Mariana i Zofii z d. Pelc. Absolwent I LO w Łańcucie i krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Długie lata pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w łańcuckim LO. Jako zawodnik bronił bramki Stali Łańcut, grał także w koszykówkę i siatkówkę w łańcuckim PKS-ie. Uprawiał także tenis ziemny i w tej dyscyplinie zajął czwarte miejsce na Mistrzostwach Polski nauczycieli. Jako trener II klasy siatkówki związany był prawie wyłącznie z UMKS-em Łańcut (epizod z Zelmerem Rzeszów w sezonie 1985/1986 oraz AKS-em Rzeszów w sezonie 2002/2003). Razem ze swoimi wychowankami zdobył liczne tytuły mistrzowskie i wicemistrzowskie w różnych kategoriach wiekowych, między innymi: srebrny medal Mistrzostw Polski Szkolnego Związku Sportowego w 1984 r., brązowy medal Ogólnopolskich Igrzysk Młodzieży Szkolnej w 1986 r. , Mistrzostwo Polski w mini-siatkówce w 1999 r., Mistrzostwo Polski Juniorek Młodszych w 1999 r., Mistrzostwo Polski Juniorek Młodszych i Młodziczek w 2002 r. W 2002 r. otrzymał tytuł Trenera Roku na Podkarpaciu. W sezonie 2003/2004 awansował z drużyną do I ligi. Od października 2008 r. był trenerem zespołu seniorek Extrans-Patrii Sędziszów Młp. Od jesieni 2010 r. powrócił do prowadzenia kadetek i juniorek młodszych w UMKS w Łańcucie. W 2007 r. otrzymał nagrodę Starosty Łańcuckiego statuetkę Michała Archanioła.

ur. 03.01.1959 r. w Dynowie. Córka Jana i Julii z d. Kiełbasa. Absolwentka Akademii Rolniczej na Wydziale Melioracji Wodnych o specjalności Gospodarka Wodna i Ochrona Wód w Krakowie. Jednocześnie pracowała w Przedsiębiorstwie Konserwacji Urządzeń Wodnych i Melioracyjnych w Rzeszowie. W 1989 r. podjęła studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej, uzyskując uprawnienia do pracy w placówkach oświatowo – wychowawczych. Od 1990 r. pracowała jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Zalesiu. Ukończyła studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą. Od 1999 r. jest dyrektorem Publicznego Gimnazjum w Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). W wyborach samorządowych w 2002 r. otrzymała mandat radnej Powiatu Łańcuckiego. Była Przewodniczącą Komisji Edukacji Kultury Sportu i Rekreacji i Członkiem Komisji Rozwoju Gospodarczego i Finansów. W l. 2006-2010 była wiceprzewodniczącą Rady Powiatu Łańcuckiego. Od 2010 r. jest członkiem Zarządu Powiatu Łańcuckiego. W swych działaniach wspiera budowę systemu powiatowej oświaty w oparciu o wartości prawdy i sprawiedliwości. W 2005 r. otrzymała „Srebrny Krzyż Zasługi”.

ur. 01.07.1961 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Janiny z d. Burda. Wykształcenie wyższe – techniczne i pedagogiczne. Nauczyciel w ZST w Leżajsku, trener i działacz sportowy. Radny w I kadencji Samorządu Gminnego (1990-1994). Trener piłki nożnej drużyny „Błękit Żołynia”; międzynarodowy sędzia piłki siatkowej; przewodniczący wydziału szkolenia Polskiego Związku Piłki Siatkowej; przewodniczący Wydziału Sędziowskiego i Zarządu Podkarpackiego Związku Piłki Siatkowej. Członek komitetu III Zjazdu Żołyniaków. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

por. ps. Ordon, ur. 12.03.1912 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Antoniego. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Rakszawie został przyjęty do Gimnazjum w Leżajsku, które ukończył z wyróżnieniem. Następnie został przyjęty do Szkoły Oficerskiej, którą ukończył w stopniu porucznika i został przydzielony do 39 Pułku Piechoty w Jarosławiu. W 1939 r. wraz z Pułkiem wziął udział w działaniach wojennych. Po ich zakończeniu przystąpił do organizowania podziemnych struktur wojskowych. Jako żołnierz Armii Krajowej, pełnił odpowiedzialne funkcje, m. in. pełnił obowiązki adiutanta Komendanta Obwodu AK Łańcut. W czasie akcji zbrojnej w Żołyni (odbicie więźniów) został ranny i przewieziony w lasy julińskie, gdzie 25.04.1943 roku zmarł. Dopiero w 1956 r. grób "Ordona" został ekshumowany i ciało przewieziono do Rakszawy na miejscowy cmentarz.

z d. Krenzel, lek. med.; ur. 17.05.1916 r. w Detroit (USA). Córka Władysława i Janiny. Ukończyła Wych. Lek. UJK we Lwowie (1940 r.). dwa lata pracowała w ośrodku zdrowia w Wysocku Wyżnem. W latach 1942-1946 razem z mężem pracowała w Szpitalu Powiatowym w Jarosławiu, gdzie jako członkowie konspiracji leczyli chorych i rannych uczestników ruchu oporu. Od 1946 r. podjęła pracę w Łańcucie, gdzie jej mąż organizował Szpital Spółdzielczy. Pracowała jako kierownik ośr. zdrowia, leczyła dzieci w szpitalu i poradni; organizowała laboratorium analityczne, którego była kierowniczką aż do czasu przejścia na emeryturę (1980 r.). dodatkowo pracowała w por. PKP i jako nauczyciel w Liceum Med. i Piel. W Łańcucie. Uzyskała I° z pediatrii i II° z analityki. opr. J. Kubicki

lek. med. ur. 5.05.1916 r. w Przemyślu w rodzinie urzędnika sądowego. Tam ukończył szkołę powszechną, w 1934 r. zaś złożył egzamin dojrzałości w II Gimnazjum im. Kazimierza Morawskiego. W latach 1934-1939 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie w 1940 r. uzyskał dyplom lekarza. Po wybuchu wojny jako ochotnik zgłosił się do pracy w Szpitalu Wojewódzkim w Przemyślu, a w czasie jego ewakuacji na wschód został poważnie ranny. Podczas okupacji był członkiem Armii Krajowej. Po uzyskaniu dyplomu przez dwa lata pracował w Instytucie Sanitarno – Bakteriologicznym we Lwowie, prowadzonym przez prof. R. Weigla. Od 1942 do 1945 r. pracował w Szpitalu Powszechnym w Jarosławiu, później przez trzy miesiące w rodzinnym Przemyślu. W 1946 r. wygrywa konkurs na stanowisko dyrektora powstającego Szpitala Spółdzielczego w Łańcucie. Dzięki niespożytej energii, umiejętnościom organizacyjnym, współpracy z władzami samorządowymi, powiatowymi i wojewódzkimi oraz gronem działaczy ludowych, udało mu się pozyskać dla szpitala budynki po byłej Ordynacji, oraz (sprzęt, pościel, niezbędne narzędzia i aparaturę). Wiele sprzętu otrzymano z darów UNRA. Dr Duhl pełnił funkcję dyrektora szpitala do dnia 31.III.1961 roku, a ordynatora oddziału do śmierci. Od 1948 roku pracował w Ambulatorium Lekarskim PKP. Był również wykładowcą w Liceum Medycznym. Przez kilka lat pełnił funkcję wiceprezesa łańcuckiego oddziału PTTK. Za pracę zawodową i społeczną został uhonorowany odznaczeniami: „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, PTTK i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, oraz „Złotym Krzyżem Zasługi” i „Krzyżem Kawalerskim O.O.P.” Wymagał wiele od siebie i podległego personelu, był dobrym organizatorem i administratorem szpitala. Prowadził dokształcanie zawodowe personelu. Był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach i horyzontach. Zmarł nagle 11.I.1976 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 26.04.1950 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Antoniny. Wykształcenie średnie, techniczne – technik budownictwa ogólnego. W latach 1970-1982 pracownik Kombinatu Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie. Od 1982 r. pracownik Urzędu Gminy Białobrzegi. Przez lata działacz Ludowych Zespołów Sportowych i PSL. Od 1987 r. był naczelnikiem Gminy Białobrzegi; w latach 1989-1998 piastował urząd Wójta Gminy Białobrzegi (dzięki jego staraniom wybudowano sieć wodociągową i telefoniczną) W latach 1998-2002 radny Rady Powiatu Łańcuckiego. Działacz Gminnej Spółdzielni SCh w Białobrzegach i Kółka Rolniczego w Budach Łańcuckich. Od 1998 r. prowadzi prywatną działalność gospodarczą w Budach Łańcuckich. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Budach Łańcuckich.

ur. 1.04.1914 r. w Zielonej nad Zbruczem na Podolu. Ukończył I Gimnazjum matematyczno-przyrodnicze we Lwowie. W latach 1934-1939 studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Lwowskiej. W tym czasie ukończył również kurs szybowcowy. Prace zawodowa rozpoczął także w czasie studiów jako inżynier przy budowie Centralnego Okregu Przemysłowego w Sandomierzu i Drohobyczu. W czasie wojny należał do Armii Krajowej i uczył w tajnym nauczaniu. Po wojnie rozpoczął prace jako nauczyciel współorganizując Technikum rolnicze w Zarzeczu k/ Przeworska i uczył w tej szkole od września 1947 r. do sierpnia 1953 r. pełniąc w ostatnich latach funkcję dyrektora. Od września 1953 r. podjął pracę jako nauczyciel w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie nauczając rysunku technicznego, naprawy maszyn i technologii. Piastował różne funkcje kierownicze. Władze oświatowe doceniając jego wiedzę merytoryczną i metodyczną oraz doświadczenie zawodowe powierzyły mu zorganizowanie przy szkole w Łańcucie Ośrodek Metodyczny Mechanizacji Rolnictwa dla woj. rzeszowskiego. Poza nauczaniem pasjonował się modelarstwem, zorganizował kółko modelarskie, którego członkowie święcili sukcesy krajowe i międzynarodowe. Wielu wychowanków ukończyło szkoły lotnicze. Był człowiekiem o głębokiej wierze i dużej wiedzy, życzliwy, uczynny, zawsze gotowy służyć innym. Za swą pracę otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. Zmarł 16.04.2007 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

kpt. rez. ur. 09.04.1893 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Bronisławy z d. Jęczalik. Absolwent I Gimnazjum (1912). Żołnierz I wojny światowej, następnie wojny 1920 r. Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1921 r. Lekarz w Rzeszowie, współzało-życiel i prezes rzeszowskiego koła Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego (od 1934), członek Rady Miejskiej (1934–39). Autor wielu artykułów prasowych i lekarskich. Odznaczony SKZ, Medalem 1918–1921, Medalem 10-lecia. Mieszkał w Rzeszowie. Zginął w Katyniu 1940 r.

kpt. rez. lek. med. ur. 9.04.1893 r. w Łańcucie. Absolwent I Gimnazjum (1912), doktor medycyny (1921), lekarz w Rzeszowie (1921-25 i 1933-39) i Tyczynie (VIII 1925 – XII 1932), współzałożyciel i prezes rzeszowskiego koła Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego (od 1934), członek Rady Miejskiej w Rzeszowie (1934–39), wiceprezes rzeszowskiego oddziału Stowarzyszenia Weteranów b. Armii Polskie we Francji (od II 1935), nauczyciel somatologii i higieny w Prywatnym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Rzeszowie (1923/24 – 1924/25). , lek. kadra 10 Szp. Okr. Zamordowany w 1940 r. w Katyniu. Mianowany pośmiertnie na mjr, w trakcie uroczystych obchodów w dniach 9 -10 listopada 2007 r.

por. piech. pseud. "Janicki", "Kwiatkowski", ur.12.02.1895 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Michała i Karoliny z d. Drzewicka. Absolwent I Gimnazjum (1914), żołnierz Legionów (od 1914), W latach trzydziestych XX w. współpracownik czasopisma Gospodarka Narodowa. W czasie II wojny światowej w Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - zgrupowanie "Chrobry II" - przydział nieznany, okręg działania Śródmie-ście Północ. Po upadku powstania warszawskiego trafił do niewoli niemieckiej i został osadzony jako jeniec w Stalagu IV B w Zeithain. Po wojnie m.in.: dyrektor w departamencie Ministerstwa Rolnictwa, pracownik Ministerstwa Handlu Zagranicznego. Autor wielu publikacji dotyczących Ziem Odzyskanych. Zmarł w 11.06.1992 r. w Warszawie.

doktor historii sztuki, specjalista w zakresie historii pojazdów konnych, ur. 30.09.1932 r. w Zamościu. Lata okupacji niemieckiej spędziła w Hrubieszowie. Szkołę średnią ukończyła w Zamościu. W 1956 r. ukończyła studia historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pracowała w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie (1960-1963). Od jesieni 1963 r. podjęła pracę w Muzeum-Zamek w Łańcucie, gdzie w latach 1966-1994 była Kierownikiem Działu Pojazdów Konnych, do czasu przejścia na emeryturę. Do kolekcji pojazdów zachowanych po Potockich, jako kustosz pozyskała dla Muzeum znacznie większą ilościowo kolekcję powozów, zakupionych w różnych regionach Polski lub przejętych w depozyt z innych muzeów. Dzięki rozwinięciu licznych kontaktów międzynarodowych zdołała poznać wszystkie ważniejsze kolekcje pojazdów konnych w Europie, stając się cenionym autorytetem w dziedzinie historii powozów. Wielokrotnie reprezentowała Muzeum-Zamek w Łańcucie na międzynarodowych konferencjach naukowych występując z referatami i publikując je w językach obcych. Brała czynny udział w konferencjach Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzeów Transportu (IATM) przy ICOM (International Council of Museums), reprezentując Polskę i Łańcut, wygłaszając referaty o polskich zbiorach muzealnych, problemach konserwatorskich dotyczących różnych eksponatów w Budapeszcie, Frankfurcie, Paryżu, Pradze i Waszyngtonie. Dla pogłębienia wiedzy wyjeżdżała na stypendia do Francji, Portugalii, Włoch oraz do Belgii, Holandii, Anglii, Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Danii, Szwecji, USA, Rosji, do Czech i na Węgry. W 1982 r. w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie obroniła pracę doktorską wydaną przez PWN w 1989 pt.: „Paradne Pojazdy w Polsce XVI-XVIII wieku”. W latach 1984-1987 była wykładowcą na KUL z zakresu historii pojazdu zaprzęgowego. Autorka licznych opracowań naukowych, książek, artykułów związanych z dziedziną pojazdów konnych, z których najbardziej znane to: „Polskie Powozy” (Ossolineum, 1982), „Powozy. Zbiory powozowni zamkowej w Łańcucie” (KAW Rzeszów 1998), „Luksusowe powozy Łańcuta” (ZP Techgraf w Łańcucie, 2008). Największym odkryciem w jej życiu zawodowym było rozpoznanie i opracowanie zachowanych elementów królewskich karet Jana III Sobieskiego. Praca ta wykonywana dla Muzeum Pałacu w Wilanowie trwała etapami od 1980 do 2003 r. Pozostawiła po sobie publikowane wspomnienia. Wyróżniona 25.09.2008 r. Medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarła 19.12.2022 r. w Leżajsku, spoczęła na cmentarzu parafialnym w Zamościu.

ur. 02. 12. 1939 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Filar. W 1998 r. zainicjował powstanie Stowarzyszenie „Dla Albigowej” i został jego prezesem. Stowarzyszenie pod jego kierownictwem rozbudowało budynek, w którym znalazły siedzibę organizacje społeczne działające w Albigowej, wydało kronike sołectwa Albigowa oraz doprowadził do powstania Izby Pamięci. Był inicjatorem i jednym z fundatorów upamiętnienia albigowian poległych w walkach w wolną ojczyznę podczas I i II wojny światowej oraz w okresie powojennym. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Albigowej.

ur. 1.09.1877 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d. Głuszek. Bardzo wcześnie pomagał ojcu w pracach. Jako najmłodszy z dzieci opiekował się licznym rodzeństwem (cztery siostry i brat). W 1885 r. rozpoczął naukę w istniejącej już w Albigowej jednoklasowej Szkole Podstawowej. W 1892 r. mając 15 lat rozpoczął naukę w Szkole Tkackiej w Łańcucie. W 1893 r. po śmierci dziadka przejmuje warsztat tkacki i przez 2 lata pracuje w domu jako tkacz.. W 1896 r. wpisuje się na członka Kółka Rolniczego w Albigowej i zostaje nim przez całe życie. W 1899 r. zostaje powołany do wojska do 90 Pułku Piechoty w Dębicy, gdzie odbywa służbę przez dwa miesiące w rezerwie zapasowej. W 1901 r. gorąco popiera powstanie Kasy Reiffeisena nakłaniając innych do wstąpienia. Jako pierwszy w okolicy w 1901 r. zakłada jak na owe czasy duży sad na powierzchni 0,75 ha sadząc szlachetne odmiany drzew owocowych. W 1914 r. zaprowadza pasiekę zaczynając od 2 pni. W 1903 r. jest współzałożycielem Spółki Wodnej. W 1903 r. zostaje wybrany radnym w wyborach do Rady Gminnej. Również w tym roku kończy we Lwowie kurs dla pisarzy gminnych, którą to funkcję obejmuje w 1908 r. W 1907 r. jest współzałożycielem Straży Pożarnej. W 1906 r. wyjeżdża za pracą na krótko do Ameryki . Po powrocie włącza się w nurt pracy społecznej. W 1909 r. jako członek Kółka Rolniczego zostaje wybrany do Zarządu i pełni funkcję sekretarza, dokształcając się na kursie instruktorów i organizatorów Kółek Rolniczych we Lwowie. W 1911 r. zostaje wybrany kierownikiem Sklepu Kółka Rolniczego w Kółku pracuje bez przerwy przez okres 25 lat pełniąc obowiązki sekretarza, a także z-cy przewodniczącego. W 1911 r. jest współzałożycielem Spółdzielni Mleczarskiej, a w 1921 r. współdziała przy budowie Domu Ludowego. W 1932 r. pomagał w założeniu orkiestry Ochotniczej Straży Pożarnej. Od 1926 r. do końca życia jest korespondentem Instytutu Statystyki i Ekonomiki Rolnej w Warszawie. Do najważniejszych funkcji zaliczyć należy przyjęte w 1908 r. stanowisko sekretarza gminy, które pełnił bez przerwy 29 lat. Był wielkim patriotą, przeżywał głęboko wszystkie wydarzenia dotyczące Ojczyzny. Nie szczędził jako społecznik trudu i największego poświęcenia dla dobra wsi, dobra sprawy, dobra społeczeństwa. Wszystkim zawsze służył dobrą radą i pomocą. Był wzorowym i przykładnym katolikiem. Za pracę i zaangażowanie w działalność społeczną wsi Prezes Rady Ministrów nadaje mu w 1929 r. Srebrny Krzyż Zasługi, który odbiera na uroczystym spotkaniu w Warszawie. Na ówczesne czasy odznaczenie to było czymś wielkim i nadzwyczajnym. Umiera w dniu 1.III.1965 przy pracy nad kroniką wsi Albigowa.

ur. 28.07.1908 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z d. Reizer. Ukończył 4 klasową Szkołę Podstawową w Albigowej. Do 18 lat życia pracował wspólnie z rodzicami w gospodarstwie rodzinnym, a później podjął samodzielną pracę związaną z produkcją wyrobów betoniarskich. W latach 1929 - 1930 odbywa służbę wojskową w X Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Po jej odbyciu wraca do Albigowej i nadal pracuje w swoim poprzednim zawodzie. Prowadził małe gospodarstwo rolne i wyroby betoniarskie. Był czynnym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej i Orkiestry Dętej. Kiedy wybuchła II wojna światowa został powołany do wojska i wziął udział w początkowym okresie walk w rejonie Mszany Dolnej do granicy państwowej z Rumunią. W czasie odwrotu pod koniec września 1939 r. został zatrzymany i uwięziony przez Niemców w Przemyślu. Przebywał w koszarach wojskowych Przemyśl - Zasanie, gdzie uwięzieni byli wykorzystywani do prac porządkowych związanych z przyjęciem wojsk niemieckich. Podczas tych prac w Jarosławiu udało mu się zbiec. Wrócił do Albigowej, zajmował się pracą w gospodarstwie. Zaraz po wyzwoleniu podejmuje aktywną działalność społeczną. Pierwszym jego krokiem była organizacja Ośrodka Zdrowia. Uruchomiony Ośrodek Zdrowia w Albigowej stał się dla mieszkańców dużym osiągnięciem, gdyż mogli na miejscu uzyskać konieczną pomoc lekarską. W 1948 r. podejmuje pracę w Hurtowni Materiałów Sanitarnych i Elektrycznych w Rzeszowie, gdzie pracuje do 1952 r. Przenosi się z pracą do Zjednoczenia Instalacji Sanitarnych i Elektrycznych w Rzeszowie. W 1958 r. przechodzi do pracy w Spółdzielni Mleczarskiej w Albigowej i pracował tam do czasu przejścia na emeryturę w 1973 r. Pasją jego była działalność społeczna w Albigowej pobudzająca do wielu czynów podejmowanych dla dobra ogółu mieszkańców m.in. powszechna elektryfikacja wsi, remont i rozbudowa Ośrodka Zdrowia, budowa Domu Kultury, Przedszkola, Domu Nauczyciela, rozbudowa mleczarni, gazyfikacja wsi i budowa wodociągów. Zmarł 18.11.1985 r. i został pochowany na cmentarzu w Albigowej.

ks. ur. 08.01.1909 r. w Rogóżnie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Agaty z d. Gwóźdź. Uczył się w Rogóżnie, Kosinie i Łańcucie. W 1924 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie wstąpił do Małego Seminarium o.o Franciszkanów, odbył nowicjat i złożył śluby zakonne. W 1931 r. ukończył gimnazjum i zdobył maturę. W 1931 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 21 sierpnia 1932 r. złożył śluby wieczyste. W 1935 r. ukończył studia seminaryjne i otrzymał święcenia kapłańskie. Od poznanego we Lwowie o. Maksymiliana Marii Kolbego otrzymał propozycję przeniesienia się do Niepokalanowa do pracy w nowo zorganizowanym Ośrodku Drukarsko – Wydawniczym. W 1936 r. wrócił do Krakowa, gdzie został wybrany na stanowisko Gwardiana powstającego klasztoru oo. Francioszkanów w Skarżysku – Kamiennej. Podczas wojny był członkiem konspiracyjnej organizacji „Orzeł Biały” i pełnił funkcję skarbnika. 30 stycznia 1940 r. Gestapo, SS, i żandarmeria niemiecka otoczyli i dokonali aresztowania wszystkich braci zakonnych. W dniu 5 lutego1940 r. niemiecki sąd polowy skazał o. Teodora na karę śmierci. Został rozstrzelany i pochowany w zbiorowej mogile pod lasem w Skarżysku.

ks. OFMConv, ur. 08.01.1909 r. w Rogóżnie (pow. łańcucki). Syn Józe-fa i Agaty z d. Gwóźdź. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rogoźnie kontynuował naukę w Kosinie i Gimnazjum Państwowym w Łańcucie. W 1924 r. przeniósł się do Lwowa gdzie wstąpił do Małego Seminarium o.o. Franciszkanów, odbył nowicjat i złożył pierwsze śluby zakonne. W 1931 r. ukończył maturę w II Gimnazjum im. Szajnochy we Lwowie i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. W 1935 r. otrzymał świecenia kapłańskie. Za namową o. Maksymiliana Kolbego przeniósł się do Niepokalanowa do pracy w Ośrodku Drukarsko – Wydawniczym. Od listopada 1936 r. został wyznaczony na gwardia-na powstającego klasztoru oo. Franciszkanów w Skarżysku – Kamiennej. Po wybuchu II woj-ny światowej aktywnie włączył się w ruch oporu. Organizował pomoc i schronienie żołnie-rzom września, nawoływał z ambony do zbrojnego oporu, działał w AK. Dnia 30.01.1940 r. został aresztowany i skazany na karę śmierci. W dniu 24.02.1940 r. wraz z współbraćmi fran-ciszkanami został rozstrzelany i pochowany w zbiorowej mogile w Skarżysku – Borze.

dr inż. ur. 4.11.1935 r. w Dobraczynie k/ Lwowa. Syn Rudolfa. Początkiem 1940 r. spod Lwowa rodzina Fiszbachów przybyła do rodziny w Białobrzegach. Po wojnie Fiszbachowie udali się na wybrzeże. W 1952 r. Tadeusz zdał maturę w gimnazjum w Kartuzach. Absolwent Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie i Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie gdzie uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Był majstrem w mleczarni w 1957 r. Od 1958 r. był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1964 r. był etatowym pracownikiem PZPR. Był sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku od 1975 r. do 1981 r. W latach 1980-1981 był zastępcą członka Biura Politycznego PZPR. Był negocjatorem i sygnatariuszem porozumień gdańskich z sierpnia 1980 r. Był radcą w ambasadzie polskiej w Helsinkach i Oslo w latach 1982-1993. Był doradcą Ministra Spraw Zagranicznych. Był posłem VII, VIII i X kadencji. Był wicemarszałkiem Sejmu X kadencji. Ambasador RP na Łotwie od 08.2001 do 04.2004 r. Jego dziadek Fiszbach Michał (1877-1950) pochowany w Białobrzegach.

ur. 03.10.1870 r. Z wykształcenia technik-ceramik, właściciel założonej w latach dwudziestych XX w. Fabryki Wyrobów Ceramicznych, oraz proponującego szeroki zakres usług „Ceramiczno-Technicznego Biura i Laboratorium”. Producent przeznaczanych na rynek lokalny porcelanowych i fajansowych serwisów stołowych, pojedynczych przedmiotów użytkowych i dekoracyjnych, a także glinianych kafli, wazonów i doniczek opatrzonych firmową pieczątką z napisem „E. Flaig/Łańcut”. Zmarł 19.09.1933 r. w Łańcucie.

ur. 15.08.1929 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Zofii z d. Inglot. Rolnik, stolarz, cieśla; kierownik budowy takich budynków jak: Urząd Gminy, Dom Nauczyciela, Młyn, Stacja Pomp Wodociągowych. Od 1937 r. radny Rady Gminy przez trzy kadencje. Były sołtys wsi Markowa przez 25 lat (przyczynił się do rozwoju infrastruktury wsi). Przewodniczył Komitetowi Gazyfikacji i Kanalizacji wsi Markowa. Organizator budowy obiektów sportowych. Posiada odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Brązowy Krzyż Zasługi, odznakę „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 10.09.1901 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mateusza i Salomei z d. Flejszar. Po ukończeniu szkoły powszechnej dużo czytał. Po wojnie polsko – radzieckiej odbył służbę wojskową, później ok. 3 lata pracował na granicy rumuńskiej. Następnie ukończył Państwową Szkołę Sukienniczą w Rakszawie. Przez pewien czas pracował w fabryce rakszawskiej jako majster w tkalni, a w roku 1928/29 był instruktorem tkactwa mechanicznego w rakszawskiej szkole. W czasach kryzysu stracił pracę, wrócił do rodzinnej wsi i stał się aktywnym organizatorem i uczestnikiem życia kulturalnego i społecznego. Pochłonęła go praca w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. Wkrótce został członkiem Zarządu Powiatowego w Przeworsku i wojewódzkiego we Lwowie. Już w 1928 r. przy ZMW „Wici” w Markowej założył teatr. Stał się jego reżyserem, scenografem i charakteryzatorem, stroje sprowadzał ze Lwowa i z Krakowa. Sięgał po dzieła literatury polskiej a także czerpał tematy z bieżącego życia. Sam też pisał sztuki teatralne. W latach trzydziestych teatr markowski zyskał dużą popularność nie tylko w Markowej. Grano sztuki Fredry, Bałuckiego, Rydla, Korzeniowskiego, Żeromskiego, Kruczkowskiego. Wybuch wojny przerwał pracę zespołu, ale nie całkowicie. Po jej zakończeniu przystąpiono do intensywnych prób. Flejszar był też publicystą i poetą. Współpracował z „Chłopskim Życiem Gospodarczym”, „Nową Wsią”, „Wiciami”, brał udział w pracach redakcji „Kobiety Wiejskiej”. Na łamach tych pism zamieszczał artykuły publicystyczne i utwory poetyckie. Zachowało się 47 wierszy i opowiadań. Był redaktorem gazetki wiejskiej „Haraczka”. W każdej dziedzinie swej aktywności miał zawsze na względzie dobro młodzieży. Należał do grona organizatorów Uniwersytetu Ludowego w pobliskiej Gaci. Aktywny był także we władzach spółdzielni mleczarskiej, był też jednym z inicjatorów powołania najbardziej znanej w kraju – Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Przyczynił się do powołania Spółdzielni Spożywców w Markowej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został wzięty do niewoli niemieckiej. Po ucieczce wrócił do Markowej i jako pierwszy przystąpił do konspiracyjnej Służby Zwycięstwu Polski. Był też czynny w „trójce” gminnej i powiatowej SL oraz BCh. Po zakończeniu działań wojennych na Rzeszowszczyźnie znalazł się wśród reaktywujących koło ZMW RP „Wici”. Był w zarządzie koła Markowskiego. Po przejęciu fabryki w Rakszawie, dyrekcja Spółdzielni „Społem” zaproponowała mu stanowisko kierownika tego zakładu i jego uruchomienie. Podjął ten trudny obowiązek ale pełnił go tylko kilka miesięcy. 22.03.1945 r. w czasie napadu został zabity w mieszkaniu w Rakszawie. Spoczywa na markowskim cmentarzu.

mjr (nazwisko rodowe Flejszar) ur. 20.12.1897 r. w Markowej (pow. łańcucki). W latach 1910 - 1914 ukończył 4 klasy szkoły średniej w gim-nazjum w Łańcucie. Po wybuchu I wojny światowej 27.06.1915 r. został powołany do wojska austriackiego. W czasie wojny w stopniu plutonowego był zastępcą dowódcy plutonu w 10 kompanii 31 pułku piechoty, a za waleczność otrzymał austriacki srebrny medal II klasy. W okresie 28.08.-31.12.1917 r. przebywał w niewoli rosyjskiej. Od 01.01 - 09.11.1918 r. na Ukrainie był żołnierzem w „Legii Rycerskiej” III Korpusu Wojska Polskiego, a następnie jako instruktor oddziału wywiadowczego Polskiej Organizacji Wojskowej. Po ogłoszeniu niepodległości Polski wstąpił do wojska polskiego gdzie pełni służbę na stanowisku dowódcy plutonu w 6 kompanii 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie. W latach 1918-1920 brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. Za niezwykłe męstwo w l. 1918-1920 zostaje odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie, w czasie pełnienia służby wojskowej uzupełnia średnie wykształcenie i został zawodowym oficerem przechodząc kolejne stopnie oficerskie, a po studiach w Wyższej Szkole Wojennej awansuje do stopnia majora dyplomowanego. Przed wybuchem II wojny światowej był oficerem sztabowym w 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu, skąd we wrześnie 1939 r. wyruszył na ko-lejną wojnę, tym razem z Niemcami. Po prze-granej kampanii wrześniowej trafił do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. W kwietniu 1940 r. został zamordo-wany w Charkowie przez NKWD. W 2007 r. pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

mjr (nazwisko rodowe Flejszar) ur. 20.12.1897 r. w Markowej (pow. łańcuc-ki). W latach 1910-1914 ukończył 4 klasy szkoły średniej w gimnazjum w Łańcucie. Po wy-buchu I wojny światowej 27.06.1915 r. został powołany do wojska austriackiego. W czasie wojny w stopniu plutonowego był zastępcą dowódcy plutonu w 10 kompanii 31 pułku pie-choty, a za waleczność otrzymał austriacki srebrny medal II klasy. W okresie 28.08-31.12.1917 r. przebywał w niewoli rosyjskiej. Od 01.01.1918 r. na Ukrainie jest żołnierzem w „Legii Rycerskiej” III Korpusu Wojska Polskiego, a następnie jako instruktor oddziału wy-wiadowczego Polskiej Organizacji Wojskowej. Po ogłoszeniu niepodległości Polski wstępuje do wojska polskiego gdzie pełni służbę na stanowisku dowódcy plutonu w 6 kompanii 1 Puł-ku Piechoty Legionów w Wilnie. W latach 1918-1920 bierze udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1920 r. awansowany na pierwszy stopień oficerski. Za niezwykłe męstwo w l. 1918-1920 zostaje odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Po wojnie, w czasie pełnienia służby wojskowej uzupełnia średnie wykształce-nie, uzyskując w 1929 r. eksternistycznie świadectwo dojrzałości przy Kuratorium Wileń-skiego Okręgu Szkolnego. Zostaje zawodowym oficerem przechodząc kolejne stopnie oficer-skie, a po studiach w Wyższej Szkole Wojennej awansuje do stopnia majora dyplomowanego. Przed wybuchem II wojny światowej jest oficerem sztabowym w 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu, skąd we wrześnie 1939 r. wyrusza na kolejną wojnę, tym razem z Niemcami. Po przegranej kampanii wrześniowej dostaje się do niewoli sowieckiej i przebywa w obozie jenieckim w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. został zamordowany w Charkowie przez NKWD zgodnie z rozkazami władzy sowieckiej. W 2007 r. pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

dr med. ur. 22.06.1856 r. w Łańcucie. Po ukończeniu w latach 1867-1874 Gimnazjum Klasycznego w Rzeszowie, wstąpił na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, gdzie ukończył wydział lekarski, uzyskując w 1879 r. tytuł doktora medycyny. W latach 1880-1883 pracował jako sekundariusz w Szpitalu Powszechnym we Lwowie. Na przełomie lat 1883-1884 był lekarzem miejskim w Zborowie. W 1884 r. osiedlił się w rodzinnym Łańcucie, gdzie rozpoczął pracę jako jedyny wówczas lekarz na cały powiat łańcucki. Specjalizując się w ginekologii, wykonywał z dużym powodzeniem, nieraz w okropnych warunkach wiejskiej chaty, poważne operacje ginekologiczne. Przez 43 lata (1884-1927) był lekarzem miejskim, lekarzem dla pracowników państwowych, lekarzem kolejowym i szkolnym, stałym biegłym sądowym, naczelnym lekarzem ówczesnej Kasy Chorych, od jej założenia w 1882 do 1928 r. Podczas pierwszej wojny światowej, w związku z drugą inwazją rosyjską w Małopolsce, był naczelnym lekarzem wojskowym szpitali „Hotel Victoria” i „Triest” w Innsbrucku. W maju 1915 r. powrócił do Łańcuta, gdzie w doraźnej stacji opatrunkowej w budynku SS. Boromeuszek, udzielał przez szereg tygodni pomocy rannym i chorym żołnierzom z frontu rosyjskiego. Następnie przez półtora roku pełnił funkcję lekarza epidemicznego w całym powiecie łańcuckim. Po powstaniu Państwa Polskiego, przez cały 1919 r. był lekarzem kontraktowym w Wojskowym Szpitalu Epidemicznym, zwalczając równocześnie z ogromnym poświęceniem epidemię tyfusu plamistego i ospy. Był wybitnym działaczem społecznym. W latach 1890-1892 z jego inicjatywy i przy jego współpracy przeprowadzono w Łańcucie kanalizację miasta. Wygłaszał popularyzatorskie wykłady i prelekcje dla rzemieślników, kolejarzy, młodzieży i ogółu społeczeństwa o higienie, o ratownictwie, o zwalczaniu gruźlicy. Był zawsze bardzo czynnym działaczem wszelkich towarzystw i zrzeszeń patriotycznych i społecznych, takich jak: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Towarzystwo Szkoły Ludowej, Towarzystwo Walki z Gruźlicą. Był oddanym działaczem Czerwonego Krzyża i przewodniczącym Komitetu Pomocy Dzieciom (ze strony USA) w latach 1919-1920. W ostatnich latach swego życia ze szczególnym zamiłowaniem oddał się pracy pedagogicznej, przyjmując funkcję nauczyciela higieny w Seminarium Nauczycielskim SS. Boromeuszek i w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza. Zmarł 5.11.1929 r. w Łańcucie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

ps. Wieloch, ur. 6.03.1911 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka. W 1933 r. ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Łańcucie i trafił do służby wojskowej w Rzeszowie. Następnie podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Działacz Polskiej Akademickiej Młodzieży i członek Koła Stronnictwa Ludowego we Lwowie. Uczestnik kampanii wrześniowej, pod Tarnopolem trafił do niewoli sowieckiej, jednak udało mu się uciec i trafić do krewnych w Tywonii k/ Jarosławia. Aktywnie włączył się w ruch konspiracyjny w pow. jarosławskim. Oficer szkoleniowy kom. BCh, a w latach 1943-44 kmdt oddziałów taktycznych BCh. Po scaleniu z AK zastępca kmdt obwodowego AK. Od lipca 1944 r. pracował jako księgowy Spółdzielni „Społem” w Jarosławiu. W styczniu 1945 r. zostaje aresztowany przez UB i osadzony w areszcie śledczym. Po paru miesiącach odzyskał wolność i ukrywał się w Bukowinie Tatrzańskiej. W 1947 r. powraca do Jarosławia i pracuje w Spółdzielni „Społem” w Przeworsku, a następnie do 1976 r. w bankowości w Jarosławiu. Zmarł 1.04.2000 r. i spoczywa na jarosławskim cmentarzu.

z. d. Józefczyk, ur., 22.02.1936 r. w Soninie (pow. łańcucki). Córka Józefa i Anastazji z d. Kuźniar. Jest emerytowaną nauczycielką muzyki i języka rosyjskiego w Szkole Podstawowej w Wysokiej. Z zamiłowania jest badaczem kultury ludowej, dawnych tradycji i obrzędów, które występowały na wsi Zaangażowana w pracę społeczną, głównie w dziedzinie kultury. Współpracuje z ośrodkiem kultury i organizacjami działającymi w sołectwie. Jest założycielką zespołu obrzędowego „TKACZE”, który powstał w 1991 r. Jest autorką tekstów, scenariuszy i reżyserem wszystkich widowisk zespołu. Wśród licznych widowisk należy wymienić U tkacza Zembronia, U swoka przy kapuście, Żniwna jużyna, Wawrzkowa nauka, Wieczerza Wigilijna. Widowiska zespołu mają niezwykłą wartość etniczną, poznawczą i kulturową. Zespół występował w różnych miejscach Polski, promując nasz region i jego kulturę. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Soninie.

płk ur. 12.01.1938 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Anieli z d. Markowicz. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie w 1957 r. kontynuował naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Ukończył także Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i Podyplomowe Studium Organizacji i Zarządzania. Na przestrzeni 36 lat służby wojskowej piastował różne stanowiska w pododdziałach rozpoznawczych oraz w Wojskowej Służbie Wewnętrznej m.in.: był Szefem Wydziału I Zarządu WSW Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1981-1990 był Szefem Oddziału VII Szefostwa WSW w Warszawie odpowiadając za bezpieczeństwo gen. Wojciecha Jaruzelskiego (na wszystkich zajmowanych przez niego stanowiskach), bezpieczeństwo Ministrów Obrony Narodowej i bezpieczeństwo wojskowych delegacji zagranicznych przebywających w Polsce. Od 1990 r. był zastępcą Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej biorąc czynny udział w organizowaniu tej nowej służby w Wojsku Polskim. W 1993 r. przeszedł na emeryturę. W latach 1994 - 2002 pracował w Departamencie Kredytów Trudnych Centrali Banku Pekso SA w Warszawie. Mieszka w Warszawie.

ks., ur. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Agnieszki z d. Grzywacz. Grzywacz. Wyświęcony na kapłana w roku 1845 w Przemyślu. Jako kapłan pracował w następujących parafiach: Lipniki (1845 – 1849), Ołpiny (1849 – 1956), Leżajsk (1856 – 1859), Wielowieś (1859 – 1860), Przeworsk (1860 – 1878), Brzóza Królewska (1878 – 1895). Około 60. roku życia wygrał na loterii państwowej ogromną sumę pieniędzy. Wszystkie środki pochodzące z wygranej przeznaczył na budowę kościoła w swej miejscowości rodzinnej. Nie tylko wybudował kościół, ale go całkowicie wyposażył w ołtarze, naczynia i szaty liturgiczne. Ufundował także organy i 3 dzwony, a na końcu wybudował plebanię i organistówkę. Kościół został wzniesiony w latach 1880-1882, konsekrowany w 1884 roku (p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego). Informacje te zawiera tablica inskrypcyjna wmurowana w ścianę prezbiterium. Zachowany w archiwach parafialnych zapis uchwał z 1877 roku dokumentuje nazwiska utworzonego komitetu budowy oraz informuje o przygotowaniach. Zmarł 17 czerwca 1895 r., pochowany został na cmentarzu parafialnym w Brzózie Królewskiej.

„ Słońcesław” art. malarz, ur. w 1908 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Studia rozpoczął w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1 rok), kontynuował z "Twórcowni Szukalskiego" Od 1930 r. wstępuje do grupy artystycznej "Szczep Rogate Serce". Liczne wystawy indywidualne i zbiorowe w kraju i za granicą m.in. Nowy Jork, Lwów, Wilno, Chicago, Paryż, Poznań, Warszawa, Kraków, Gdańsk, Lublin. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in. w 1968 Nagroda WRN, 1976 Złota Odznaka ZPAP, 1979, 1981, Zasłużony Działacz Kultury,1982 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki, 1985 Złoty Krzyż Zasługi, 1988 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki - Jubileusz pracy twórczej. Uprawiał malarstwo i rysunek. Inspirację twórczą czerpał z kultury i tradycji ludowej. Był nie tylko artystą. Miał duszę społecznika. Niezwykle aktywnie uczestniczył w życiu lokalnym. W trudnych latach II wojny światowej zaangażował się w tajne nauczanie i współpracował z ruchem oporu AK i BCH. Po wojnie aktywnie uczestniczył w środowisku artystycznym.To z jego inicjatywy założona została grupa Ziemia, skupiająca młodych artystów, dla których był często autorytetem ze względu na swą indywidualną drogę artystyczną. Wydał dwa zbiory legend z okolic Łańcuta. Mieszkał, tworzył i spoczywa w Krzemienicy. Zmarł 4.07. 2006 roku w wieku 98 lat.

mgr inż. ur. 14.02.1952 r. w Łańcucie zam. w Krzemienicy, (pow. łańcucki). Absolwent Politechniki Rzeszowskiej w 1976 r. na Wydziale Elektrycznym, specjalność elektrotechnika przemysłowa. W latach 1978-81 był kierownikiem warsztatów szkolnych Zespołu Szkół Zawodowych w Przeworsku. Od 1982 r. właściciel gospodarstwa wiejskiego. Członek Rady Krajowej NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych od 1981 r. Wicewojewoda rzeszowski w latach 1990-1991. Poseł na sejm I Kadencji 1991-1993 Komisja do Spraw Układu Europejskiego ,Komisja Przekształceń Własnościowych , Komisja Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa i senator III Kadencji 1993-97: Komisja Spraw Zagranicznych i Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych do 28.12.95 r. i IV Kadencji w latach 1997-2001, Radny Sejmiku Wojewódzkiego w latach 2002-2006.

doc. dr inż. ur. w 1924 roku w Żołyni (pow. łańcucki). W latach 1946 - 1951 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej. Dyplom mgr inż. uzyskał w specjalności teletechnika. Doktoryzował się w 1970 r. w zakresie iskrobezpieczeństwa górniczych obwodów strzałowych. Pracę rozpoczął w Katedrze Elektryfikacji Kopalń na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej na stanowisku asystenta. W latach 1962 do 1972 pracował na stanowisku wykładowcy. Na stanowisko docenta powołany został w 1974 r. W tym samym roku został zastępcą dyrektora Instytutu Elektryfikacji i Automatyzacji Górnictwa. Zajęcia dydaktyczne prowadził z zakresu łączności i sygnalizacji w górnictwie oraz automatyzacji procesów technologicznych w górnictwie. W latach 1960 do 1980 pracując na uczelni pracował także w Biurze Projektów Górniczych w Gliwicach jako projektant, a następnie jako główny specjalista ds. łączności i automatyzacji w górnictwie. Prace projektowe doc. S. Frączka w BPG związane były głównie z rozwijającym się wówczas dynamicznie Rybnickim Okręgiem Węglowym. Doc. S. Frączek w latach 1981 do 1986 pracował także w Politechnice Lubelskiej, prowadząc zajęcia dydaktyczne z zakresu łączności i automatyki w górnictwie. Ponadto prowadził wykłady na kursach podnoszących kwalifikacje pracowników kopalń. Doc. S. Frączek jest autorem kilkunastu publikacji, jest także współautorem dwóch podręczników. Jest promotorem ponad stu prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich, promotorem 4. oraz recenzentem 5. prac doktorskich. Był członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Od 1990 r. doc. S. Frączek jest obecnie na emeryturze.

ur. 08.01.1906 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Pszon. Uczęszczał do gimnazjum w Łańcucie, ale naukę przerwał i wstąpił do wojska. W 1921 r. ukończył szkołę średnią, a w 1923 r. odbył roczny kurs w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W l. 1935-1937 studiował w Oficerskiej Szkole Topologii w Warszawie. W l. 1959-1965 studiował na Wydziale Budowlanym Szkoły Inżynierskiej w Warszawie. Od 1937 r. pracował jako topograf w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Od 1946 r. pracował w gimnazjum dla polskich żołnierzy we Francji. W l. 1947-1969 pracował w Wydziale Pomiarów Rolnych Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie. Od 1970 r. zamieszkał w Sokołowie Małopolskim gdzie w wolnych chwilach zainteresował się sztuka ludową. Tworzył w ceramice, malował na drewnie i szkle. W l. 1972-1974 prowadził warsztaty sztuki ludowej dla miejscowej młodzieży. Wziął udział w wielu konkursach i wystawach w całej Polsce. Zmarł 24.08.1987 r. w Sokołowie Młp.

ur. 08.01.1906 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Pszon. Uczęszczał do gimnazjum w Łańcucie, ale naukę przerwał i wstąpił do wojska. W 1921 r. ukończył szkołę średnią, a w 1923 r. odbył roczny kurs w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W l. 1935-1937 studiował w Oficerskiej Szkole Topologii w Warszawie. W l. 1959-1965 studiował na Wydziale Budowlanym Szkoły Inżynierskiej w Warszawie. Od 1937 r. pracował jako topograf w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Od 1946 r. pracował w gimnazjum dla polskich żołnierzy we Francji. W l. 1947-1969 pracował w Wydziale Pomiarów Rolnych Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie. Od 1970 r. zamieszkał w Sokołowie Małopolskim gdzie w wolnych chwilach zainteresował się sztuka ludową. Tworzył w ceramice, malował na drewnie i szkle. W l. 1972-1974 prowadził warsztaty sztuki ludowej dla miejscowej młodzieży. Wziął udział w wielu konkursach i wystawach w całej Polsce. Zmarł 24.08.1987 r. w Sokołowie Młp.

ur. 11.12.1930 w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Bolesława i Stanisławy z d. Decowskiej. W l. 1947-1950 był uczniem Szkoły Przemysłowej Wrocławskich Zakładów Włókien Sztucznych i robotnik w Fabryce Sztucz-nego Jedwabiu na wrocławskich Kowarach. W 1950 r. zdobył dyplom mistrzo-wski elektryka. W l. 1950-1954 elektryk we Wrocławskich Zakładach Włókien Sztucznych; kilkakrotnie wzywany na rozmowy ostrzegawcze z powo-du manifestowania praktyk religijnych i niechęci do władz PRL. W l. 1954-1970 operator dźwigów we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Ogólnego. W l. 1970-1972 suwnicowy w Dolnośląskich Zakładach Maszyn Elektrycznych „Dolmel”. W l. 1972-1982 operator dźwigu w Betoniarni Klecina we Wrocławiu. W 1980 r. członek Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Klecinie. Organizator protestów społecznych, drukarz prasy podziemnej. Od marca 1982 r. na rencie. W l. 1982-1989 uczestnik wszystkich niezależnych demonstracji we Wrocławiu. W l. 90. działacz w środowisku parafii i Partii Wolności, Solidarności Walczącej i ROP.

ur. 12.04.1948 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Józefy z d. Milińskiej. Wieloletni radny Rady Gminy Łańcut; w czasie II kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Rady Gminy Łańcut. W latach 1998-2002 radny Rady Powiatu Łańcuckiego. Przez szereg lat działał w sołectwie Głuchów pracując w społecznych komitetach: telefonizacji, wodociągów i kanalizacji. Przewodniczący Rady Szkoły i Gimnazjum Publicznego nr 1 w Łańcucie. Z jego inicjatywy został wybudowany w LKS „Głuchowianka” stadion z zapleczem. Ławnik Sądu Rejonowego i Okręgowego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Głuchowie.

ur. 07.11.1901 r. w Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Piela. Od najmłodszych lat zainteresowania swe skierował na garncarstwo. Sam dochodził do perfekcji w tym co robił, jego twórczość, wytwory cieszyły się dużym uznaniem i zainteresowaniem. W Polsce Ludowej był członkiem Spółdzielni "Przemysłu Ludowego" w Leżajsku. Uczestnik i laureat wielu konkursów sztuki ludowej, m. in. nagrody im. Oskara Kolberga. Jego wyroby garncarskie i rzeźbę ceramiczną zakupiło do swych zbiorów wiele muzeów: Rzeszów, Kraków, Warszawa i in. Zmarł 15.01.1987 r. w Medyni i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

gen., ur. 11.10.1960 r. w Grodzisku Dolnym (pow. leżajski). Syn Stanisława i Marii z d. Bechta. W 1980 r. ukończył Technikum Elektroniczne w Przemyślu. W 1985 r. ukończył Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie oraz Uniwersytet Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (1987). Przez 5 lat kierował Referatem Ruchu Drogowego w Komendzie Rejonowej Policji w Łańcucie. W l. 1990 - 1998 był Zastępcą Komendanta Rejonowego Policji w Łańcucie, potem przez rok kierował Komendą Powiatową Policji w Leżajsku. W 1999 r. został powołany na stanowisko I Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie. Od 1990 r. współpracuje ze strukturami Ochotniczych Straży Pożarnych w zakresie przeciwdziałania klęskom żywiołowym oraz profilaktyce przeciwpożarowej. Od 2005 r. pełni funkcję wiceprzewodniczącego zespołu realizującego założenia Rządowego Programu „Razem Bezpieczniej”. W kwietniu 2008 r. objął stanowisko Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie. W sierpniu 2010 r. został mianowany na stopień generała. Należy do Stowarzyszenia Honorowych Podhalańczyków przy 21 Brygadzie Strzelców Podhalańskich w Rzeszowie. W 2010 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Leżajska. Mieszka w Budach Łańcuckich.

ur. 4.03.1918 r. w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1937 r. rozpoczął służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Komorowie – Ostrowii Mazowieckiej. Po klęsce wrześniowej 1939 r. aktywnie włączył się w ruch konspiracyjny. Awansował do stopnia porucznika. Był adiutantem i oficerem organizacyjnym Inspektoratu AK w Przemyślu. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych i akcjach podejmujących zrzuty lotnicze. Dwukrotnie aresztowany przez sowietów w listopadzie 1944 r. i styczniu 1945 r. Zmarł w Łańcucie 20.03.2001 r.

ur. 05.04.1946 r. w Zięblicach (pow. Kazimierza Wielka). Syn Józefa i Marianny z d. Buska. Nauczyciel filologii rosyjskiej, absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie; studia podyplomowe z zarządzania oświatą i bibliotekarstwa; instruktor sportu w zakresie lekkiej atletyki i tenisa stołowego.W latach 1974-2008 nauczyciel w Szkole Podstawowej w Medyni Głogowskiej; w latach 1991-1999 dyrektor tamtejszej szkoły. Radny i Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2002, Radny i Członek Zarządu Gminy Czarna w latach 1990-1998. odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Medyni Głogowskiej.

dr, ur. 24.01.1941 r. w Beresteczku (pow. Horochów). Syn Kazimierza i Ireny z d. Łaszczewskiej.. Absolwent Politechniki Szczecińskiej (mgr inż.-ekonom.) i Politechniki Warszawskiej (mgr inż. mech.). W latach 1954-1956 założyciel i przywódca młodzieżowej organizacji antysowieckiej „ANTYS” w Łancucie. Sądzony za tę działalność od 11 do 15.07.1958 w Rzeszowie. Prawicowy działacz studencki, w latach 1980-1981 był jednym z organizatorów „Solidarności” na Akademii Rolniczej w Lublinie. Społecznik, w 1994 r. doprowadził do reaktywowania Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej. Dzięki jego inicjatywie na ścianie budynku „Gwiazdy” przy ul. Danielewicza umieszczono tablicę upamiętniającą setną rocznicę założenia Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda”. Od lutego 1994 r. do kwietnia 1995 r. jako prezes zarządu Kongregacji opracował model pracy organizacji: wspierającej rozwój przedsiębiorczości. Organizował różne imprezy i akcje charytatywne. Wspierał łańcuckie koło Polskiego Związku Niewidomych, dokonał opracowania redakcyjnego wierszy niewidomej poetki Reginy Schönborn i dopomógł w wydaniu zbioru jej poezji pt. „Po prostu róża”. Doprowadził do wznowienia wydawania niezależnego miesięcznika regionalnego pt.: „Gazeta Łańcucka” i podjął się jego redagowania. Był redaktorem naczelnym „Gazety Łańcuckiej” w latach 1994-1995, 1996-1997, 2002-2003 oraz przygotował redakcyjnie i organizacyjnie wydanie księgi pamiątkowej „Archiwum Gazety Łańcuckiej 1994-2002”, z okazji ukazania się 100 numeru tego pisma. Jest autorem ponad 500 tekstów i artykułów opublikowanych na łamach „Gazety Łańcuckiej Publikował w wielu mediach krajowych i zagranicznych. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2002 i wiceprzewodniczący Komisji Zdrowia, Rodziny i Pomocy Społecznej oraz Członek Rady Społecznej przy SP ZOZ w Łańcucie. W latach 2002-2006 był ławnikiem w łańcuckim Sądzie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych i prezesem Rejonowej Rady Ławników w Łańcucie. Autor pozycji: Miłości plonowanie (1998), Ludzie Sybiru - Maria z Sykstuskiej 19” (2006), Krzyż Wołynia 1943. Laureat 3 nagród Ministra, srebrny i złoty (nie przyjęty od komunistycznych władz) Krzyż Zasługi, „Medalu Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Lublinie.

art. rzeźbiarz, ur. 13.08.1895 r. w Kosienicach k/ Przemyśla. Syn Marcina i Józefy z d. Słowik. Jeszcze w 1895 r. Glacowie przenieśli się do Łańcuta. Ojciec miał zdolności rzeźbiarskie i w wolnych chwilach wykonywał figurki w drewnie. W jego ślady poszedł dorastający Władysław, na talent którego zwrócił uwagę ówczesny proboszcz łańcucki ks. Emil Zauderer. Za jego namową po ukończeniu szkoły powszechnej chłopca wysłano do Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Nauki w Zakopanem nie ukończył — musiał ją przerwać z powodu choroby i w 1913 r. wrócił do Łańcuta. W latach 1913-1914 Władysław Glac należał do łańcuckiej Polowej Drużyny „Sokoła”, Podczas I wojny światowej wstąpił jako ochotnik do Legionów Polskich. W bitwie pod Mołotkowem (29.10.1914 r.) został ranny i wzięty do niewoli rosyjskiej. Przebywał kolejno w Kijowie, Buju (gubernia kostromska), Kozłowie (gubernia tambowska) i Turkiestanie. Z obozu jenieckiego w Skobielewie, w którym był więziony w latach 1916-1920, uciekł do Oczkurganu położonego w głębi gór Hindukusz i tu wstąpił do oddziału Kuszurmata, walczącego z bolszewikami. Do Polski powrócił z transportem jeńców i uciekinierów ze Skobielewa. W Łańcucie znalazł się ponownie w 1922 r. Przeżycia z niewoli i tułaczki głęboko w jego pamięci. Dał im wyraz w swej twórczości poetyckiej w wierszach i poematach o charakterze lirycznym. Będąc w niewoli rzeźbił w drewnie, swoje prace wymieniał za trudną do zdobycia żywność. Do Polski przywiózł rzeźbę Sarta (mieszkańca Turkiestanu). Zadecydowała ona o przyjęciu go w 1922 r. do Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował rzeźbę pod kierunkiem Konstantego Laszczki. Uczelni nie ukończył i w 1926 roku wrócił do Łańcuta. Pod koniec 1929 r. Władysław Glac wyjechał do Warszawy. Korzystając z życzliwego polecenia przez plenipotenta dóbr Alfreda Potockiego został przyjęty do wykonywania prac rzeźbiarskich w zakładzie Zygmunta Bobrowskiego przy ul. Kopernika 14. Glac pracował w Warszawie do 1931 r., ale nadal utrzymywał kontakty z warsztatem, gdyż wobec braku możliwości założenia własnego, realizował tu swoje prace. Bobrowski cenił go jako zdolnego i ambitnego rzeźbiarza, a przy tym wysoce etycznego i pełnego zalet człowieka. Domeną rzeźbiarskiej twórczości Glaca były pomniki. m.in: Pielgrzym na łańcuckim cmentarzy (1925 r.), czy posag lwa w łańcuckim zamku (1927 r). Zmarł 15 maja 1943 r. w nędzy i zapomnieniu w Płudach pod Warszawą, gdzie mieszkał w ostatnich latach swego życia. Spoczął na tamtejszym cmentarzu, zniszczonym wkrótce podczas działań wojennych. Jego mogiła nie zachowała się.

ur. 8.07.1927 r. w Medyni Łańcuckiej (pow. łańcucki). Po ukończeniu szko-ły podstawowej, nie mając wyuczonego zawodu wyjechał z rodzinnej miejscowości i zaczął pracować w różnych zakładach: w elektrowni, kopalni, przy wyrębie drzewa, w przędzalni lnu. W 1952 r. ożenił się i zamieszkał w Pogwizdowie k/ Medyni Głogowskiej. Postanowił nauczyć się garncarstwa i założyć własny warsztat. Naukę pobierał u Franciszka Kota. Po zorganizowaniu własnego warsztatu początkowo robił tylko doniczki, później dzbanki, misy, konewki, urny. Zaczął również lepić różne figurki. Wyroby swoje oddawał do Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Leżajsku. Wykonywał ,,na kręgu" tradycyjne wyro-by garncarskie takie jak dzbany, dwojaki, misy, donice itp. Wykonuje także nowoczesne wy-roby gliniane w rodzaju flakonów, serwisów do kawy, karafki, kieliszki. Osobną grupę wyro-bów tworzą figurki ceramiczne. Są to gwizdawki i skarbonki w postaci ptaków, zwierząt lub figurek ludzkich, różnego rodzaju zabawki oraz większe rzeźby ceramiczne, Na uwagę zasłu-gują rzeźby Chrystusa Ukrzyżowanego, lepione z gliny i wypalane dość znacznych rozmia-rów, które przeznaczone są na krzyże nagrobne. Jego dziełem są także ceramiczne plakietki, na których przedstawia scenki z życia wsi, postacie żydowskie, dawnych wędrownych dzia-dów i grajków, cyganów, węgrów, rycerzy, diabłów, a także powozy łańcuckie. Plakietki te głównie przeznaczone są dla turystów. Prace jego zostały wówczas wyróżnione. Od tamtego czasu bierze udział w wielu wystawach i konkursach wojewódzkich i ogólnopolskich zdoby-wając wiele nagród i wyróżnień. Prace znajdują się w licznych muzeach w kraju i zagranicą.

ur. 12.09.1963 r. w Dębicy. Syn Stanisława i Jadwigi z d. Kołodziej. Technik obróbki skrawaniem. Od 1982 r. właściciel Zakładu Przeróbki Kamienia Budowlanego. Członek Cechu Rzemiosł Różnych, od 2004 r. Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej. Wykonywał prace społeczne przy pomniku Braci Cetnarskich. Społecznie wykonał prace kamieniarskie w krypcie kościelnej; ofiarował tablice marmurowe dla Szkoły Podstawowej nr 2 w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie. opr. R. Kochman

ppor. ur. 20.01.1910 r. w Dębinie. Syn Stanisława i Marii z d. Rejman. W 1928 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W 1938 r. ukończył studia magisterskie z filozofii w zakresie fizyki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Do 1933 r. członek Koła Matematyczno-Fizycznego Studentów Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W styczniu 1939 r. ukończył Kurs obrony przeciwlotniczo-gazowej III kategorii. W wojnie obronnej 1939 r. walczył w 40 Pułku Piechoty „Dzieci Lwowskich”. Po 17 września dostał się do niewoli rosyjskiej i trafił 2 listopada 1939 r. do obozu jeńców wojennych (oficerowie zawodowi i rezerwy, oficerowie różnych broni i służb) w Kozielsku, ok. 250 km na południowy wschód od Smoleńska. Obóz znajdował się w klasztorze Swiato-Wwiedienskaja Optina Pustyń (Pustelnia Optyńska). Zamordowany na przełomie kwietnia/maja 1940 r. przez NKWD na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 r. strzałem w tył głowy. Razem około 4500 osób. Spoczywa w zbiorowej mogile w lesie katyńskim. Rodzina po zamordowanym posiada wyłącznie świadectwo maturalne, dyplom ukończenia UJK we Lwowie, świadectwo ukończenia kursu obrony i kartkę pocztową z Kijowa.W 2007 r. pośmiertnie awansowany na stopień porucznika.

mgr inż., ur. 05.02.1964 r. w Łańcucie, zam. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Tadeusza i Władysławy z d. Guz. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie i Akademii Rolniczej na Wydziale Techniki i Energetyki Rolnictwa w Krakowie, inżynier mechanizacji rolnictwa.. Ukończył również podyplomowe studia z europeistyki na Uniwersytecie Rzeszowskim. W 1998 r. został wybrany radym powiatu łańcuckiego I kadencji, a następnie wójtem gminy Czarna w powiecie łańcuckim. W 2003 r. został ponownie wybrany na wójta gminy Czarna, tym razem w wyborach bezpośrednich, uzyskując ogromne poparcie społeczne. Od 25.09.2005 r. jest posłem na Sejm RP V i VI kadencji z listy PiS, członkiem Sejmowej Komisji ds. Unii Europejskiej. Jest prezesem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Rzeszowskiej.

gen. bryg. ur. 12.01.1910 r. w Łańcucie. W 1928 r. ukończył Gimnazjum w Rzeszowie i podjął studia na UJ w Krakowie. Od 1930 r. należał do KPP, za co był kilkakrotnie więziony. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. jako szeregowy. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł do strefy okupowanej przez ZSRR. W latach 1943 - 1950 był w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR i LWP. Po II Wojnie Światowej był członkiem PZPR do 1968 r. Był dyrektorem generalny Ministerstwa Finansów. zastępcą wiceministra obrony narodowej, a w latach 1950-1952 wiceprezesem NIK . Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V kl. oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta). Zmarł 23.02.2003 r. i spoczywa w Warszawie.

ur. 3.04.1954 r. we Wleniu k/ Lwówka Śląskiego, zam. w Żołyni. Syn Jana i Kazimiery z d. Jach. W 1979 r. ukończył studia magisterskie na wydziale prawa i administracji w Uniwersytecie Wrocławskim. Po przybyciu do Żołyni w 1979 r. najpierw pracował jako referent w Urzędzie Gminy , a w latach 1986-1990 piastował urząd Naczelnika Gminy Żołynia. Od 1996 r. dyrektor i prezes Zarządu Banku Spółdzielczego w Żołyni. Od 1994 r. radny Gminy Żołynia, a w latach 1994-1998 społecznie pełnił funkcje wicewójta gminy. Od 1998 r. pełni nieprzerwanie funkcję Przewodniczącego Rady Gminy Żołynia. Od lat aktywnie udziela się w miejscowym piłkarskim klubie sportowym, kilka lat prezesował temu klubowi. Pomaga organizacjom społecznym, placówkom oświatowym, kulturalnym i opiekuńczym. Wyróżniony wieloma odznaczeniami, m.in: w 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

por. ur. 19.10.1900 r. w Sanoku. Syn Jana. Zaczął pracę jako nauczyciel 1.09.1922 r. w Pobiednie, Markowcach k/ Sanoka. Do Szkoły Powszechnej Nr. 1 w Białobrzegach przybył w 1927 r. a następnie w 1935 r. przeniesiony został do Kosiny. Służbę pedagoga pełnił należycie i sumiennie. Gorący patriota i miłośnik historii i literatury. Gdy wybuchła II wojna światowa został powołany do wojska i skierowano go do 53 pp. 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Po krwawych walkach w okolicach Lwowa, 18 września trafił do niewoli. Osadzono go wraz z innymi w Starobielsku. Więziono tam 3894 osoby, w tym 8 generałów, jak również znaczną liczbę oficerów służby czynnej i rezerwy. Na początku marca 1940 r. wydano decyzję o egzekucji, które odbywały się w trzech miejscach. Więźniowie Starobielska sukcesywnie mordowani byli strzałem w tył głowy w gmachu NKWD w Charkowie, a grzebano ich w lesie Piatichatki. Zamordowany został w kwietniu 1940 r.

ur. 23.06.1906 r. w Brzozie Stadnickiej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anny. Młodość spędził w Brzózie Stadnickiej, Rzeszowie i Kosinie, gdzie jego ojciec pracował jako kierownik młynów. Szkołę podstawową ukończył w Rzeszowie i tam też w latach 1922-1927 uczył się w Seminarium Nauczycielskim. Po ukończeniu seminarium podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Podstawowej w Łańcucie od 1.10.1927 do 30.06.1928 r. Z Łańcuta przeniósł się do Szkoły Podstawowej w Albigowej, gdzie był nauczycielem, a od 1945 do czasu śmierci w 1969 r. jako jej kierownik. W ciągu 42 lat swej pracy w Albigowej zdobył autorytet, nie tylko jako dobry nauczyciel, ale człowiek, któremu nieobojętne były sprawy społeczne i ludzkie. Trudnym okresem były lata okupacji. W tym okresie Leon Grabowiecki włączył się w nurt pracy konspiracyjnej AK. Praca ta była dla niego wielkim wyzwaniem, któremu starał się sprostać, co oznaczało ponoszenie ryzyka, jak i stałej obawy przed infiltracją niosącą zagrożenie własnego życia, życia rodziny oraz niebezpieczeństwo dla szkoły. Był to akt odwagi i poświęcenia zważywszy na szeroką współpracę z innymi ośrodkami konspiracji. Brał też czynny udział w organizacji tajnego nauczania i w tajnym nauczaniu. Jako nauczyciel zdawał sobie sprawę z tego, jaki wpływ wywiera nauka na młodzież i jej przyszłe losy. Kochał młodzież i była dla niej wymagający. Czuwał nad stałym podnoszeniem poziomu nauczania. Za swoją pracę został odznaczony w 1932 r. odznaką „Za ofiarną pracę”, w 1938 r. brązowym „Medalem Edukacji”, a w 1952 r. srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł nagle 14.02.1969 w Albigowej. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Rzeszów – Pobitno.

ps. Zawisza, ur. 11.04.1920 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Matura w 1938 r. w Gimnazjum w Łańcucie. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Gdy wybuchła wojna redagował prasę konspiracyjną, został członkiem AK. Po wojnie działacz polityczny, społeczny i ruchu ludowego, m.in. były redaktornaczelny „Wici", „Młodej Myśli Ludowej", „Spraw chłopskich" i „Zielonego Sztandaru". Przez wiele lat był członkiem Naczelnego Komitetu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Poseł na Sejm III, IV, V kadencji w latach 1961-1972. Jest autorem książek poświęconych głównie historyczno-socjologicznej problematyce związanej z przemianami w życiu wsi. Dotychczas ukazały się: „O żołnierzach tułaczach — dzieje Gromady Grudziądz" (1954), „Dzieje chłopskiej walki — drogi przemian społecznych w Woli Dalszej" (1955), „Szkice i notatki" (1964), „Podróż do Ameryki" (1967), „Pamiętnikarze i działacze" (1969). Ponadto przełożył z niemieckiego Ernesta Goldenbauma „Chłopów niemieckich dawniej i dziś" (1955). Jest również inspiratorem i redaktorem kilku wybitnych pamiętników chłopskich oraz współorganizatorem konkursów pamiętnikarskich. „Szkice meksykańskie" to owoc przemyśleń i refleksji autora z pobytu w Meksyku, gdzie jako ambasador przebywał w latach 1972—1975. Odznaczony wieloma medalami m.in.: krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.04.1984 r. i pochowany jest na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie /37D-1-23/ .

(od ok. 1450 r. Pilecki herbu Leliwa), ur. ok. 1405 r. Syn Wincentego Granowskiego Grafowskiego Elżbiety z Pileckich. Starosta krakowski (1440); wojewoda krakowski (1459); kasztelan krakowski (1472). Poślubił Jadwigę z Kurowa i ochotnicy, córkę Piotra Kurowskiego. Właściciel bóbr łańcuckich w latach 1420-1473. Zmarł w 1476 r.

art. malarz ur. 6.06.1858 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Izabeli z d. Wysockiej. Studiował |w krakowskiej SSP m.in.: u J. Matejki. Edukację uzupełniał w Wiedniu, Paryżu i Monachium, gdzie przebywał ponad dwadzieścia lat, zyskując spore uznanie. Założył własna szkołę rysunku. W 1901 r. przeniósł się do USA i zyskał popularność wśród polonii amerykańskiej. Uprawiał malarstwo sztalugowe i polichromię m.in.: w kościele św. Jadwigi w Chicago. Był członkiem Secesji monachijskiej. Wystawiał w krakowskim i lwowskim TPSP, a w Warszawie w Salonie Krywulta i TZSP. Inspiracji szukał w barwnym życiu wsi huculskiej, tworząc ciekawe portrety i obrazy rodzajowe. W jego twórczości wyraźnie widoczny jest wpływ secesji co można obserwować w polichromiach. Współpracował także z czasopismami niemieckimi i polskimi tworząc ilustracje i rysunki. Zmarł w 1932 r. w Buffalo, USA.

por. lek. med. ur. 21.06.1908 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Józefy. Lekarz lotniczy, internista z 5 pl w Wilnie-Lidzie. W 1937 r. przeniesiony został do CWL-1 w Dęblinie, od 1938 r. lekarz naczelny SPRL w Radomiu-Sadkowie. Wraz z personelem szkoły ewakuował się do Rumunii i ostał się do niewoli radzieckiej. Osadzony w obozie przejściowym w Talicach, przeniesiony został do obozu w Starobielsku, skąd przesłany został do Kozielska. Wiosną 1940 r. wywieziony transportem do lasku katyńskiego został tam zamordowany przez NKWD. Zidentyfikowany w masowych grobach pod nr-em AM-2574. Pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana.

ur. 20.02.1939 r. w Łańcucie. Pisarz dla dorosłych i dla dzieci, dziennikarz (Szpilki, Polityka), satyryk, poeta, z wykształcenia historyk. Współpracował z tygodnikiem „Szpilki” i z warszawskimi kabaretami literackimi, m.in. Szpakiem, Wagabundą, Dudkiem, Pod Egidą. Jest autorem wierszy satyrycznych, powieści, książek dla dzieci, współautorem spektakli dla teatrów muzycznych, m.in. musicalu „Machiavelli”. Jest kierownikiem literackim warszawskiego Teatru Syrena. Dzięki artykułom w "Polityce", uchodzi za jednego z najwybitniejszych polskich felietonistów. Jego styl charakteryzuje częste nawiązywanie do wierszy, kabaretów, czy nawet prostych dowcipów, które, błyskotliwie przytaczane i rozwijane, służą opisowi bieżących wydarzeń politycznych, społecznych i kulturalnych. Autor wielu utworów dla dzieci i młodzieży np. Bardzo zajęte psy , Ciesz się powoli, Drewniane konie, Miasteczko nad morzem. Dla dorosłych: Wiersze satyryczne: Kołysanka na bębnie, Tak swojo mi , Satyra kłamie!. Autor opracowania z zakresu historii satyry: Od Siedmiu Kotów do Owcy. Kabaret 1946-1968, Od Stańczyka do STS-u. Satyra polska lat 1944-1965, Sztuki teatralne: Party , Won!.

ur. 01.11.1957 r. w Polanach (woj. nowosądeckie). Syn Karola i Stefanii z d. Szkaradek. Lek. med. ze specjalizacją z chorób wewnętrznych i medycyny rodzinnej, (uprawnienia z zakresu medycyny pracy, badania kierowców, wykonywania USG ), posiada certyfikat Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej uprawniający do orzecznictwa sportowo-lekarskiego. Absolwent Akademii Medycznej w Krakowie (studia podyplomowe z zarządzania ochroną zdrowia na Uniwersytecie Rzeszowskim). W latach 1984-1999 zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie jako lekarz zakładowy w Łańcuckiej Fabryce Śrub i na Oddziale Wewnętrznym, a od 1999 r. prowadzi gabinet lekarski w Gminnym Ośrodku Zdrowia w Białobrzegach na kontrakcie z Narodowym Funduszem Zdrowia jako lekarz Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Społecznie od wielu lat współpracował z klubami sportowymi Przez wiele lat był lekarzem drużyny piłkarskiej, a także członkiem Zarządu Klubu Sportowego Stal Łańcut. Za działalność na rzecz rozwoju piłki nożnej w naszym regionie otrzymał Honorową Odznakę Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej w Rzeszowie. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2006 oraz Przewodniczący Komisji Zdrowia, Rodziny i Pomocy Społecznej w II kadencji. Za działalność społeczną w 2005 r. został wyróżniony „Brązowym Krzyżem Zasługi” przez Prezydenta RP, odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

z d. Fic, mgr inż. ur. 13.02.1938 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Córka Ludwika i Salomei z d. Świętoniowska. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białobrzegach kontynuowała naukę w Technikum Mleczarskim w Rzeszowie. Następnie ukończyła studia pedagogiczne w Wyższej Szkole Rol-niczej w Olsztynie. Pracę zawodową zaczęła w 1961 r. w PGR „Ogrody” w Łańcucie. W l. 1962-64 pracowała jako nauczycielka w Szkole Rolniczej w Połomi k/ Rzeszowa. Od 1964 r. pracowała w Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa Powiatowej Rady Narodowej w Sejnach. W l. 1973-1978 pracowała ponownie jako nauczyciel w Zasadniczej Szkole Rolniczej w Sejnach. W l. 1978-2001 pracowała w Zespole Szkół w Dowspudzie pow. suwalski. Za długoletnia pracę otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Zasłużony Pracownik Rolnictwa i Złoty Krzyż Zasługi. Mieszka w Suwałkach.

z d. Górak, ur. 7.07.1917 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Antoniego i Zofii. Działaczka ruchu ludowego, propagatorka kultury ludowej, poetka. Od najmłodszych lat interesowała się działalnością literacką i sceniczną. Od piętnastego roku życia należała do Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Przebywała na szkoleniu w Uniwersytecie Ludowym im. W. Orkana w Gaci Przeworskiej. Tam zdobyła wiele wiadomości i doświadczenia przydatnego później w jej działalności. W czasie wojny pracowała w konspiracji, była sanitariuszką, kolportowała prasę podziemną. Od 1937 r. zamieszkała u męża w Brzózie Stadnickiej. Rokrocznie przygotowywała dożynki /ponad 60 razy/. Tworzyła monologi, piosenki, reżyserowała. Była autorką wielokrotnie wystawianych widowisk obrzędowych: „Wesele na wsi” i „Drabów”. Debiutowała poezją w 1962 r. na łamach „Gospodyni”. Jej wiersze drukowano w wielu antologiach poezji ludowej. Brała udział w konkursach zdobywając tytuły laureata na szczeblu ogólnopolskim. Za swoje zasługi otrzymała wiele prestiżowych nagród, wyróżnień i odznaczeń, m.in. Medal Polonia Restituta, odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” 1968 r., Złoty Krzyż Zasługi 1970 r., Krzyż Zasługi Batalionów Chłopskich, Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” 1984 r. Zmarła 22.06.2003 r. i spoczywa na cmentarzu w Brzózie Stadnickiej.

ur. 20.08.1941 r. w Węgliskch (pow. łańcucki). Syn Józefa i Rozalii z d. Baran. Wykształcenie zawodowe, techniczne. Emeryt, rolnik, hodowca, przez 40 lat pracował jako brygadzista w łańcuckiej fabryce śrub. Działacz samorządowy, inicjator działań inwestycyjnych i kulturalnych w sołectwie. Od trzech kadencji sołtys wsi Wola Mała, przewodniczący Rady Sołeckiej. Współzałożycel zespołu śpiewaczego „Wolanie”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Woli Małej.

ur. 19.10.1894 r. w Dąbrówkach k. Łańcuta. Syn Wojciecha i Marii z domu Czado. Urodził się jako drugi spośród czterech braci. Rodzice posiadali niewielkie, kilkuhektarowe gospodarstwo rolne. Podstawy czytania, pisania i liczenia zdobył w Dąbrówkach. Dalszą naukę w latach 1906-1914 pobierał w Pierwszym Gimnazjum w Rzeszowie. Gimnazjum ukończył w 1914 r., zdał maturę i był jednym z pierwszych mieszkańców Dąbrówek, którzy zdobyli średnie wykształcenie. Bezpośrednio po ukończeniu nauki zostaje powołany do odbycia służby wojskowej w armii austriackiej. W 1918 r. w czasie odzyskiwania przez Polskę niepodległości zaciąga się do służby w Wojsku Polskim i jako oficer zawodowy pełni funkcje: dowódcy batalionu, kwatermistrza pułku, zastępcy dowódcy pułku, szefa sztabu dywizji piechoty. Bierze czynny udział w wojnie z bolszewikami w 1920 r. w rejonie Warszawy. W latach 1929-1931 jest słuchaczem Wyższej Szkoły Wojskowej, po ukończeniu której otrzymuje Patent Oficerski o treści: "Stwierdzam, iż Pan kapitan Gwizdak Franciszek wykazawszy zalety właściwe powołaniu oficera oraz zdolności do pełnienia obowiązków nadanego mu stopnia oficerskiego i gotowość poświęcenia wszystkiego ku dobru i chwale Ojczyzny, uzyskał w porządku prawem określonym stopień majora w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem od dnia 15-go sierpnia 1924 roku z kolejnością 163. Warszawa dnia 10-go października 1930 r. podpisał Minister Spraw Wojskowych Józef Piłsudski." Z tego okresu zachowało się pamiątkowe tableau z 73 absolwentami oraz 48 wykładowcami. Na honorowym, centralnym miejscu umieszczone jest zdjęcie Marszałka Józefa Piłsudskiego. W latach trzydziestych XX w. był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. We wrześniu 1939 r. w stopniu podpułkownika bierze czynny udział w wojnie polsko-niemieckiej w okolicach Lwowa jako szef Oddziału IV Dowództwa Frontu Południowego dowodzonego przez gen. Sosnkowskiego. W trakcie próby przedarcia się do Francji internowany na terenie Rumunii a od 1941 r. przebywa w obozach jenieckich w Niemczech (Oflag VI E). W październiku 1945 r. wraca do kraju gdzie zostaje zdemobilizowany. Mimo kilkakrotnych wniosków nie zostaje przyjęty do tworzonego po wojnie Wojska Polskiego. Od stycznia 1946 r. podejmuje pracę w Zakładach Przemysłu Wełnianego w Bielsku-Białej a w 1961 r. przechodzi na emeryturę. W czasie służby w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie poślubił zamieszkałą w Kutnie Jadwigę z domu Michniowską, urodzoną 19.07.1898 r. Z tego związku w dniu 29.04.1930 r. rodzi się w Warszawie jedyne ich dziecko Maria (Maryla). W czasie pełnienia służby wojskowej został odznaczony Krzyżem Walecznych (Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych 1/22) i Złotym Krzyżem Zasługi (Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych 9/34). Dożył sędziwego wieku 92 lat i zmarł 30.09.1986 r. Spoczywa we wspólnej mogile z Jadwigą i Marylą Gwizdak na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie (kwatera 82, rząd 5, grób 6) obok bramy nr 4.

ur. 29.04.1930 r. w Warszawie. Jedyna córka Franciszka Gwizdak i Jadwigi z domu Michniowska. Bezpośrednio przed wybuchem wojny w sierpniu 1939 r. Maryla wraz z matką przyjeżdża do rodziny w Dąbrówkach. Wynajmują mieszkanie w Łańcucie u Pani Sobolowej w bezpośrednim sąsiedztwie jedynego w tym czasie kościoła. Po powrocie ojca z Oflagu cała rodzina przenosi się do Bielska-Białej. W Łańcucie kończy siedmioklasową szkołę podstawową. Dalszą naukę kontynuuje w szkole średniej w Bielsku-Białej. W 1950 r. zdaje maturę i podejmuje studia na Uniwersytetach Jagiellońskim i Warszawskim. W 1956 r. otrzymuje dyplom magistra na Wydziale Pedagogiki. Następnie rozpoczyna pracę jako nauczycielka w Szkole Podstawowej Nr 91 w Warszawie. W październiku 1958 r. w Warszawie została kierownikiem świetlicy międzyszkolnej Domu Kultury Dziecka, który dzięki jej wysiłkom został w 1960 r. przekształcony w Dom Kultury Dzieci i Młodzieży a w 1968 r. w Młodzieżowy Dom Kultury. Placówką stworzoną od podstaw kierowała nieprzerwanie do 2002 r. Była osobą o ciekawej osobowości pedagogicznej, co w połączeniu z jej talentem organizacyjnym i umiejętnością pracy w zespole pozwoliło na stworzenie placówki wychowania pozaszkolnego, w której całe pokolenia mieszkańców Żoliborza i Bielan mogły rozwijać swoje zainteresowania, uczestnicząc jednocześnie aktywnie w przemyślanym programie wychowawczym. Maryla ściśle współpracowała z warszawskim samorządem oraz innymi placówkami i organizacjami o zasięgu ogólnopolskim a nawet światowym. Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej i organizacyjnej była wielokrotnie wyróżniana i nagradzana. Odznaczona została m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrną i Złotą Odznaką „ Za zasługi dla Warszawy", Krzyżem Zasługi dla ZHP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła po krótkiej chorobie 23 maja 2002 r. Wraz z rodzicami spoczywa we wspólnej mogile na Cmentarzu Komunalnym Powązki w Warszawie (kwatera 82, rząd 5, grób 6 ) obok bramy nr 4. W uznaniu zasług władze samorządowe Dzielnicy Bielany na wniosek pracowników i wychowanków postanowiły w pierwszą rocznicę śmierci tj. w maju 2003 r. nadać Młodzieżowemu Domowi Kultury imię Marii Gwizdak - Maryli. Dla upamiętnienia tak zasłużonej rodziny przyjaciele i współpracownicy, ufundowali tablicę pamiątkową i za zgodą proboszcza kościoła parafialnego w Dąbrówkach ks. Czesława Prucnala umieścili ją w głównej nawie kościoła. W dniu 19.10.2003 r. w czasie uroczystej Mszy Świętej tablica została poświęcona. W uroczystości wzięło udział liczne grono przyjaciół, współpracowników i zastępy harcerzy z MDK.

ur. 25.07.1959 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Stefanii z d. Kowalska. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Łańcucie, kontynuował naukę na Politechnice Krakowskiej na Wydziale budowy pojazdów samochodowych. Po ukończeniu studiów, w l. 1985 - 1988 pracował w MPKiM w Łańcucie jako insp. ds. technicznych. W l. 1988-2006 był nauczycielem, a następnie dyrektorem Zespołu Szkół Nr 2 im. Jana Kochanowskiego w Łańcucie. W tym okresie szkoła uczestniczyła w programach wymiany młodzieży Leonardo da Vinci (staże w Portugalii). Nawiązano współpracę ze szkołami na Węgrzech i Ukrainie. Pracownia Nauki Zawodu uzyskała Certyfikat Ośrodka Egzaminacyjnego od przeprowadzania Egzaminu Potwierdzającego kwalifikacje zawodowe. W l. 2000-2002 był prezesem klubu sportowego „Stal” w Łańcucie. W l. 2004 - 2006 pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Rozwoju Ziemi Łańcuckiej. W wyborach samorządowych w 2006 r. został wybrany na burmistrza miasta Łańcuta. W 2005 r. otrzymał „Brązowy Krzyż Zasługi”.

ur. 10.12.1935 r. w Dąbrówkach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Stefanii z d. Sobkowicz. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Dąbrówkach, kontynuował naukę w Technikum Elektrycznym w Rzeszowie. Ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie. W latach 1953-1954 pracował jako technik elektryk w Hucie Stalowa Wola. W Rakszawie przepracował łącznie blisko pół wieku w Fabryce Sukna i zakładzie Van-Pur, w tym 22 lata na stanowiskach kierowniczych. W latach 1954-1991 pracował w Rakszawskich Zakładach Przemysłu Włókienniczego, gdzie w latach 70.-XX w., jako zastępca dyrektora ds. technicznych kierował budową nowego zakładu, a w latach 1981-1991 był jego dyrektorem. Następnie uczestniczył w budowie Browaru Van-Pur i był jego dyrektorem w latach 1992-2004. Pomimo przejścia na emeryturę nadal dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem wspierając browar, a także inne zakłady, m.in. był doradcą Firmy BAGPARK Polska Sp. z o.o. W latach 1990-2002 był Radnym Gminy Czarna, gdzie przez pierwsze dwie kadencje pełnił społecznie funkcję Członka Zarządu Gminy Czarna. W Dąbrówkach był przewodniczącym komitetu budowy szkoły podstawowej (1989-1994) i komitetu gazyfikacji (1986-1988). Radny Rady Powiatu Łańcuckiego II, w III od 24.09.2008, IV, V kadencji, Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego w latach 2002-2006 oraz od 19.11.2008 r. do 2018 r. Jako samorządowiec wspierał m.in. rozwój infrastruktury drogowej gminnej i powiatowej. Wspomagał potrzebne społecznie inicjatywy samorządowe, których efektem było powstanie Środowiskowego Domu Samopomocy w Łańcucie Filia w Rakszawie, remont budynku Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Łańcucie na potrzeby zadań z zakresu pieczy zastępczej. Był zaangażowany w przygotowanie mechanizmu finansowego budowy nowego pawilonu w Powiatowym Szpitalu Św. Michała Archanioła w Łańcucie - otwartego 21 września 2019 r. Dzielił się swoim doświadczeniem i wiedzą w zarządzaniu wspierając zarówno Zarząd Gminy Czarna, jak i Zarząd Powiatu Łańcuckiego, przyczyniając się do rozwoju samorządów. Został wyróżniony w 2010 r. Medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego” oraz otrzymał 28 września 2019 r. Nagrodę Starosty Łańcuckiego Statuetkę Świętego Michała Archanioła - patrona Powiatu Łańcuckiego w XVIII edycji. Mieszkał w Dąbrówkach, żonaty, dwoje dzieci. Zmarł 9.03.2020 r. w Łańcucie.

z d. Fus, ur. 13.07.1954 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Augustyna i Heleny z d. Cyburt. Inżynier, rolnik, pracownik samorządowy. Zatrudniona od 1982 r. w Urzędzie Gminy Żołynia. Działaczka społeczna; w latach 1994–1998 radna Rady Gminy Żołynia,; w latach 1998-2006 Radna Powiatu Łańcuckiego. Członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego w I kadencji. Aktywnie działała na rzecz rozwoju wsi i poprawy życia jej mieszkańców w społecznych komitetach budowy: wodociągów, gazociągów, telefonizacji i kanalizacji. Współzałożycielka i członek Stowarzyszenia Na Rzecz Chorych Niepełnosprawnych i Potrzebujących Pomocy im. Matki Teresy w Żołyni, które prowadzi Zakład Opiekuńczo - Pielęgnacyjny dla osób niepełnosprawnych. Pisze wiersze, które zostały opublikowane w wydanym przez samorząd Gminy Żołynia zbiorze poezji pt.: Sławię cię moim wierszem, w tomiku Wrzeciono, a także czasopismach. Za działalność społeczną w 2005 r. została wyróżniona Srebrnym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

ur. 17.05.1938 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Syn Franciszka i Janiny z d. Paluch. Od 1980 r. do dziś pełni funkcję sołtysa sołectwa Rogóżno. Przez l;ata uczestniczył w inwestycjach takich jak budowa wodociągu, kanalizacja, poprawa stanu dróg, czy telefonizacja wsi. Został wybrany „Sołtysem Roku 2004”; odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rogóżnie.

ur. 16.10.1911 w 1911 r. w Gaci Przeworskiej k/ Przeworska. Syn Andrzeja. W latach 1944-1949 w Stronnictwie Ludowym. W latach 1948-1949 prezes ZP SL w Przeworsku. W Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym od listopada 1949 r. Uczestnik kampanii wrześniowej, trafił do obozu jenieckiego. W 1942 r. zwolniony ze względu na stan zdrowia powraca do kraju i aktywnie włączył się w ruch oporu działając w szeregach AK, SL „Roch” i BCh. W 1944 r. na terenie gminy Markowa współorganizator MO i spółdzielczości wiejskiej. W latach 1944-1948 w ZMW RP „Wici”, a od 1948 r. członek ZMP. Organizator placówki Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Markowej. W latach 1946-1957 prezes Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Członek Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Przeworsku. W 1957 r. organizator i do 1978 r. prezes Zarządu Kółka Rolniczego w Markowej. W latach 1972-1978 członek władz Wojewódzkiego Związku Kółek Rolniczych. Był także członkiem WK ZSL w Rzeszowie. Od 1980 r. członek władzach naczelnych ZSL. W latach 1981-1988 wiceprezes NK ZSL. Zmarł 27.11.1989 r. i spoczywa na cmentarzu w Markowej.

lek. med. ur. 05.12.1966 r. w Łańcucie. Syn Aleksandra i Barbary z d. Bartosz. Zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie od 1 października 1992 r.Po ukończeniu stażu podyplomowego podjął pracę w Oddziale Chorób Wewnętrznych i w 1996 r. uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. Od 1 stycznia 2001 r. pracuje na stanowisku Kierownika Ośrodka Zdrowia w Kosinie. W kwietniu 2001 r. po zdanym egzaminie uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. W grudniu 2008 r. został zastępcą Ordynatora Oddziału Wewnętrznego ds. Paliacji. Kieruje Samodzielnym Oddziałem Medycyny Paliatywnej i nadzoruje domowe hospicjum paliatywne. W 2006 r. uzyskał tytuł specjalisty w dziedzinie geriatrii i w tym samym roku otworzył specjalizację w zakresie medycyny paliatywnej. W roku 2007 ukończył studia podyplomowe w zakresie „Zarządzania w służbie zdrowia”. Był przewodniczącym związku zawodowego lekarzy, od roku 2006 jest przewodniczącym Stowarzyszenia Przyjaciół Szpitala, które pozyskuje dodatkowe środki finansowe na zakup sprzętu i aparatury medycznej służącej pacjentom szpitala. Jest audytorem wewnętrznym systemu zarządzania jakością. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

por. ur. 4.01.1910 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Anny z d. Panek. Ok. 1920 r. kupili gospodarstwo w Anielówce k/ Tarnopola. W kwietniu 1932 r. jako rekrut został wcielony do 54 Pułku Piechoty w Tarnopolu. Po osiemnastu miesiącach służby wraca do cywila. We wrześniu 1939 r. poszedł na front. Ciężko ranny trafił do szpitala wojskowego, który przechodził z rąk niemieckich w sowieckie. Po kilku miesiącach wrócił do domu. W lutym 1940 r. został wraz z rodziną wywieziony przez NKWD do ukrytego w śniegu i lasach pasionka Hop-Szar koło Workuty. Tam za głodowe racje żywnościowe wycinał las. Na wieść o tworzeniu przez gen. Władysława Andersa polskiej armii zaciągnął się do wojska. Trafił do 8. pułku ciężkiej artylerii przeciwlotniczej II Korpusu Wojska Polskiego, z którym przeszedł cały szlak bojowy: przez Palestynę i Egipt dotarł z wojskiem do Włoch, gdzie znalazł się w grupie wojsk zdobywających Monte Cassino. W 1947 roku razem z żoną i córką wrócił do kraju i na stałe osiadł w regionie słupskim – najpierw w Zalaskach, potem w Potęgowie i Jezierzycach. Do 1973 r. pracował m.in.: w fabryce Zremb w Jezierzycach i Od 1978 r. mieszka w Słupsku. Za bohaterskie czyny otrzymał Wielką Odznakę Boginii Zwycięstwa "Nike”, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, a w styczniu 2010 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela miasta Słupska.

ur. 1899 r. w Budach Łańcuckich(pow. łańcucki). Syn Pawła i Katarzyny z d. Lasek. Absolwent łańcuckiego gimnazjum w 1920 r. Ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie następnie pracował. W latach trzydziestych przeniósł się do Warszawy do Ministerstwa Gospodarki. W czasie wojny aktywny żołnierz AK. Zatrzymany 13.05.1943 r. i osadzony na Pawiaku, zamordowany skrytobójczo w Warszawie na ul. Gęsiej 16.07.1943 r. Miejsce pochówku nieznane.

ur. 1.02.1906 r. w Budach Łańcuckich,(pow. łańcucki). Syn Pawła i Katarzyny z d. Lasek. Ukończył szkołę średnią i szereg kursów dla nauczycieli uniwersytetów katolickich. Wykładał na Uniwersytecie Katolickim w Ujemnej k/ Przeworska. Współpracował z Uniwersytetem Ludowym w Gaci Przeworskiej w zakresie upowszechniania wiedzy rolniczej. Podczas okupacji był działaczem ideowym AK pod ps. „Rycerz”. Po wojnie prowadził gospodarstwo rolne. Był otwartym dla ludzi, uczynnym i gorliwym katolikiem. Posiadał talent muzyczny, grywał na wielu instrumentach. Prowadził Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży (KSM), organizował jasełka, przewodniczył Radzie Parafialnej. Był członkiem Akcji Katolickiej, Rady Diecezjalnej w Przemyślu i Prymasowskiej Rady Katolickiej. Wielki społecznik i wychowawca młodzieży. Stał na czele budowy kościoła parafialnego w Świętoniowej. Przewodniczył Społecznemu Komitetowi Budowy Szkoły w Budach Łań. Zmarł 13.08.1982 r. i spoczywa na cmentarzu w Świętoniowej.

prof. dr hab. ur. 3.04.1895 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Pawła i Katarzyny z d. Lasek. Polski historyk prawa, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1906-1914 uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu. W czasie I wojny światowej został powołany do armii austriackiej, od 1915 r. kilka lat spędził w niewoli rosyjskiej w Turkiestanie; ochotniczo służył w Wojsku Polskim w czasie wojny polsko-radzieckiej. W 1920 r. podjął studia w dziedzinie prawa i filozofii na Uniwersytecie Lwowskim, doktorat obronił w 1924 r. W czasie studiów pracował jako aplikant w Archiwum Krajowym Aktów Grodzkich i Ziemskich, a w latach 1925-1929 był zatrudniony w Sądzie Okręgowym i Apelacyjnym we Lwowie oraz jako sędzia grodzki w Drohobyczu. W 1937 r. habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim (na podstawie pracy Zagadnienie niewoli na Rusi Czerwonej pod koniec średniowiecza w świetle stosunków prawnych Polski i krajów sąsiedzkich) i został docentem w Katedrze Dawnego Prawa Polskiego. Brał udział w tajnym nauczaniu we Lwowie na poziomie uniwersyteckim w czasie II wojny światowej. W marcu 1944 r. został kierownikiem Oddziału Archiwalnego w Tyńcu koło Krakowa (do stycznia 1945 r.), przez kilka miesięcy w 1945 r. prowadził wykłady z historii ustroju i prawa polskiego oraz prawodawstwa słowiańskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1945 r. podjął pracę na Uniwersytecie Toruńskim; został kierownikiem Katedry Historii Państwa i Prawa Polskiego, w 1946 r. profesorem zwyczajnym. W latach 1958-1960 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa. Przeszedł na emeryturę w 1965. Od 1936 r. był członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w 1937 r. został członkiem Komisji Historycznej Polskiej Akademii Umiejętności. Należał ponadto do Towarzystwa Naukowego we Lwowie (1932 członek przybrany), Polskiego Towarzystwa Historycznego (1937-1939 sekretarz, 1948-1962 wiceprezes), Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Był odznaczony m.in. Medalem Niepodległości (1928), Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Oficerskim (1956) i Komandorskim (1965) Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. W pracy naukowej zajmował się historią prawa polskiego oraz prawodawstwa słowiańskiego. Opracował i przygotował do wydania lauda sejmikowe halickie i chełmskie. Zajmował się położeniem i stanowiskiem prawnym ludności chłopskiej (do końca XVIII wieku). Dokonał porównania dziejów prawa w Polsce i Czechach na przestrzeni wieków. Autor wielu prac naukowych. Zmarł 22.06.1976 r. w Toruniu, pochowany na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.

ur. 23.02.1941 r. w Soninie (pow. łańcuckim). Po ukończeniu Szkoły Podstawowej, kontynuował naukę w Państwowym Liceum Kulturalno – Oświatowym w Rożnicy w woj. kieleckim. Działalność kulturalną rozpoczął w okresach wakacyjnych, będąc uczniem tej szkoły i organizując programy artystyczne uświetniające dożynki w Soninie. W latach 1959-1960 był kierownikiem świetlicy ŁFŚ, a społecznie był reżyserem zespołu teatralnego w Soninie i Wysokiej, następnie przez dwa lata kierował Klubem Szpitala Wojewódzkiego i Zarządu Aptek w Rzeszowie. W latach 1961-1963, odbywając zasadniczą, ukończył kurs organizatorów pracy kulturalno – oświatowej. Po wojsku przez 18 lat związał swe losy z organizowaniem działalności kulturalnej, sportowej i turystycznej dla pracowników służby zdrowia województwa rzeszowskiego, pracując w Zarządzie Okręgu (później oddział ZG) Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia w Rzeszowie. W Szpitalu Wojewódzkim zorganizował Zespół Pieśni i Tańca „Zdrowie”. Współorganizował Ogólnopolski Festiwal Zespołów Artystycznych Służby Zdrowia w Polanicy Zdroju, był inicjatorem i organizatorem Ogólnopolskich Rajdów Pieszych Służby Zdrowia w Bieszczadach oraz organizatorem m.in. Spartakiad Sportowych Służby Zdrowia i Średnich Szkół Medycznych. W latach 1966-1970 był organizatorem i reżyserem zespołu „Witaminki”, z Łańcuta. W latach 1966-1974 był aktorem, teatru amatorskiego „Lutnia” w Łańcucie. W 1982 r. objął stanowisko dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury Gminy Łańcut z siedzibą w Albigowej. Współorganizatorem zespołu regionalnego „Albigowianie” Był inicjatorem budowy Wiejskiego Domu Kultury w Wysokiej. Założył w 1990 r. kapelę podwórkową „Wysoczanie” i teatrzyk dziecięcy „Płomyczek”. Przez 2 kadencje był ławnikiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie i radnym gminy Łańcut. Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in. Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi.

prof. dr hab. - urodził się w 1928 r. w Sokalu, w województwie lwowskim, gdzie rozpoczął naukę na tajnych kompletach. Maturę w przyspieszonym tempie złożył w Liceum im. Sienkiewicza w Łańcucie w 1947 r.. Po studiach polonistycznych, od 1950 r. pracował na Uniwersytecie Wrocławskim, mając opinię człowieka wybitnie uzdolnionego. W 1971 r. kierował już Instytutem Filologii Polskiej. W dramatycznych okolicznościach pozbawił go funkcji w listopadzie 1985 r. ówczesny minister. Już w listopadzie 1989 r. jego nazwisko widać wśród patronów Międzynarodowego Seminarium "Europa Środkowa. Kultura na rozdrożu - pomiędzy totalitaryzmem, a komercjalizmem". Był urodzonym redaktorem. W latach 1964-70 kierował tam Działem Literatury Staropolskiej. Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN, Należał do PAU, Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk, PEN Clubu, Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Redagował "Studia Staropolskie" (1965-93), od 1972 r. "Literaturę Ludową", od 1995 r. "Wrocławskie Studia Wschodnie". Pracował w redakcjach "Odrodzenia i Reformacji w Polsce", "Slavic and East European Arts" (New York), "Tekstów" i "Tekstów Drugich". Od 1976 r. przewodniczył komitetowi redakcyjnemu dzieła "Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny" w 1985 r. Ogłosił ponad 200 publikacji, głównie o literaturze staropolskiej, kulturze współczesnej, o folklorze i związkach literatury z folklorem (pionierskie "W kalinowym lesie" z 1965 r., monumentalny "Barok" z 1972 r.). Otrzymał wiele nagród, m.in. Fundacji im. A. Jurzykowskiego, Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera. historyk literatury, folklorysta, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, dyrektor Instytutu Filologii Polskiej, autor tomu „Barok” wydanego w cyklu „Historia Literatury Polskiej” IBL PAN, redaktor wielu czasopism m.in. „Nowe Sygnały”, „Teksty”. Zmarł 11.12.2003 r.

ur. 20.03.1903 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Marii z d. Kluz. W 1919 r. wyjechał do podkrakowskich Sułkowic i tam rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Zawodowej Przemysłu Żelaznego (klasa ślusarska). Naukę ukończył w 1922 r. i jako czeladnik wstąpił do Marynarki Wojennej. W 1923 r. ukończył Szkołę Specjalistów Marynarki Wojennej. Został przeniesiony do Flotylli Pińskiej; w 1924 r. awansował do stopnia starszego marynarza. Z powodu problemów zdrowotnych został przeniesiony do 4. Pułku Lotniczego w Bydgoszczy; w 1929 r. ukończył Centralną Szkołę Mechaników Lotnictwa; Ukończył kurs pilotażu Franciszek kurs instruktorów pilotażu. W 1934 r. pełnił służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Radomiu. W 1937 r. awansował do stopnia sierżanta; odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości Franciszek, uzyskał tytuł pilota 1. klasy. W 1939 r. udał się na podstawie sfałszowanego paszportu do Marsylii, później do Anglii, gdzie prowadził naukę pilotażu. Ostatnie 2 lata służby spędził jako pilot dywizjonu bombowego Królewskich Sił Lotniczych RAF. Tam awansował do stopnia chorążego, po raz drugi otrzymał Krzyż Zasługi Franciszek medale lotnicze. W 1947 r. powrócił do Polski. W 1947 r. władza Ludowa przeniosła go do rezerwy. Pracował w młynie w Gaci; w 1957 r. jako główny mechanik Rejonowego Przedsiębiorstwa Młynarskiego w Przeworsku, później był kierownikiem młyna w Gaci. Zmarł 29.10.1967 r.

ur. 28.06.1910 r w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Marianny z d. Rudnicka. Ukończył Szkołę Ludową w Husowie, a następnie Gimnazjum w Łańcucie. Odbył Służbę wojskową i został podoficerem. W l. 1934-1937 był komendantem Ochotniczej Straży Pożarnej w Husowie. W l. 30-tych był członkiem Stronnictwa Ludowego. Od 1940 r. do 1944 r. pracował jako główny księgowy w przemyśle naftowym w Biłkowie. Po wojnie zorganizował bursę dla młodzieży łańcuckich szkół. Zajmował się sprawami związanymi z powstaniem szpitala w Łańcucie. Został pierwszym prezesem Zarządu Szpitala. Funkcję tą sprawował do 1949 r. Później do 1985 r. pracował w Rzeszowie w Państwowej Spółdzielni Spożywców. Odznaczony Krzyżem komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką ,,Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” oraz odznakami Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego i Zasłużony Pracownik Handlu. Zmarł 8.01.1991 r. w Rzeszowie i tam został pochowany.

ks. (vel Mikołaj Hussowczyk, vel Mikołaj z Hussowa, /łac. Nicolao Nicolai Hussowsky), ur. między 1475 r. a 1485 r., w Husowie (pow. łańcuckim). Polski poeta okresu renesansu, duchowny katolicki, święcenia kapłańskie przyjął ok. 1518 r. Notariusz publiczny kreacji apostolskiej dla Wielkiego Księstwa Litewskiego. Był dworzaninem biskupa płockiego Erazma Ciołka, któremu towarzyszył w poselstwie do Rzymu do papieża Leona X w 1521 r. Po roku pobytu w tym mieście i po śmierci swojego protektora powrócił do Polski i osiadł w Krakowie. Zaliczany jest do grona wczesnorenesansowych poetów polsko-łacińskich. Jego twórczość nie jest obszerna, wyróżnia się jeden sporych rozmiarów poemat - Carmen de statura, feritate ac venatione bisontis (Pieśń o wyglądzie, dzikości i polowaniu na żubra) Kraków 1523, znany powszechnie pod skróconym tytułem: Carmen de bisontis (Pieśń o żubrze). Poemat ten powstał w Krakowie i był dedykowana królowej Bonie. Autor przedstawił w nim bardzo cenne obserwacje i opisy przyrody litewskiej, nawiązania do historii tych terenów, scenki myśliwskie, a także opis osobistych przeżyć. Zrezygnował zarazem z tradycyjnych w ówczesnej kulturze literackiej nawiązań do sztafażu mitologicznego. W zakończeniu utworu zawarł apel o podjęcie działań przeciw Turkom. Tym samym stał się jednym z prekursorów polskiej poezji patriotycznej. W 1524 r. napisał epinicjon Nova et miranda victoria de Turcis mense Iulio o zwycięstwie hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Firleja nad Tatarami. W 1525 r. na procesie kanonizacyjnym Jacka Odrowąża ogłosił panegiryk De vita et gestis Divi Hyacinthi. Zmarł po 1533 r.

mgr ur. 18.07.1908 r. w miejscowości Mechanicville stan New Jersey w USA. Syn Michał i Maria z d. Lew, którzy po kilku latach pracy zarobkowej wrócili do Polski. W 1921 r. ukończył Szkołę Podstawową w Albigowej. W 1929 r. ukończył Gimnazjum Realnego w Łańcucie i postanowił studiować na Politechnice Lwowskiej i został przyjęty na Wydz. Mechaniczny. W 1937 r. otrzymał na Politechnice Lwowskiej dyplom inżyniera mechanika, do którego po wojnie dodano tytuł magistra. W 1939 r. z chwilą wybuchu wojny został zmobilizowany do fabryki samolotów na Okęciu w Warszawie, ale fabryka została zbombardowana, wrócił do Albigowej. W dniu 5.10.1941 r. został wybrany przewod. Zarządu Spółdzielni Mleczarskiej w Albigowej, dokonał koniecznych zmian związanych z polepszeniem pracy. Bierze udział w tajnym nauczaniu. Po wkroczeniu w dniu 30 lipca 1944 r. wojsk radzieckich mleczarnia przestała pracować. Wyjechał do Krakowa i tam z ramienia Centrali Krakowskiej pracował jako wykładowca kursów samochodowych w Szczakowej, Wolbromiu i Miechowie. W sierpniu 1947 r. otrzymał propozycję pracy nauczyciela w Gimnazjum i Liceum Mechaniki Rolnej w Łańcucie. Od 1.IX. 1947r. uczył różnych przedmiotów zawodowych. Brał czynny udział w opracowaniu przez Departament Oświaty Rolniczej jednolitego planu nauczania i programów dla istniejących w tym czasie szkół mechaniki rolnej. Opracował programy do nauczanych przedmiotów, dokononał też recenzji podręczników. Od dnia 1.IX.1950 r. był zastępcą dyrektora d/s nauczania, a po dziesięciu latach dyrektorem Technikum Mechanizacji Rolnictwa. Szkoła w tym czasie zajmowała pierwsze miejsce w Polsce i reprezentowała wysoki poziom nauczania. Dużo czasu poświęcił na prace związane z budową nowego budynku szkoły. Gromadził wyposażenie sal lekcyjnych, organizował pracownie: chemiczną, fizyczną, rysunku technicznego i elektrotechniki. Pozyskał fundusze na zakup instrumentów muzycznych i stworzył zespół orkiestry dętej. W 1963 r. zlokalizowano w TMR-rze Punkt Konsultacyjny Zawodowego Studium Zaocznego na Wydziale Rolnym W.S.R. w Krakowie. Od 1964 r. pełnił również funkcję kierownika administracyjnego Punktu Konsultacyjnego. Po uzyskaniu potrzebnych funduszy rozpoczął w 1967 r. budowę nowych warsztatów szkolnych i budynków gospodarczych. W lutym 1968 r. został zwolniony z funkcji dyrektora bez podania przyczyn. Po 20 latach kierowania szkołą został nauczycielem i pracował do czasu otrzymania emerytury jako kierownik Ogniska Metodycznego Mechanizacji Rolnictwa. Z dniem 1.10.1973 r. przechodzi na emeryturę. W 1983 r. otrzymał “Złoty Krzyż Zasługi”. Zmarł 24.12.1993 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Łańcucie.

prof. dr inż. ur. 23.08.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Doroty z d. Filar. Do czteroklasowej Szkoły Podstawowej w Albigowej uczęszcza w latach 1913 -1918. Po uzyskaniu dyplomu dojrzałości w 1926 r. w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, wstąpił na Wydz. Chemiczny Politechniki Lwowskiej, gdzie studiował w latach 1926 - 1932. Egzamin dyplomowy zdał w 1932 r. i objął Katedrę Chemii Fizycznej Elektrochemii Uniwersytetu Jagiellońskiego gdzie pracował do 1937 r. Oprócz zajęć ze studentami prowadził badania na temat urządzeń i pomiarów zjawisk fizyko-chemicznych na granicy faz - powietrze-roztwór. Ze względu na skromne warunki materialne starszego asystenta U.J. przeniósł się w 1937 r. na stanowisko kierownika Centralnego Laboratorium Chemicznego Huty “SA” do Ostrowca Świętokrzyskiego. Pracował tam do 1944 r. zajmując się modernizacją i usprawnianiem metod analizy chemicznej surowców i produktów. Pod koniec 1944 r. przeniósł się do Krakowa i tam na terenie AGH pracował w Instytucie Żelaza i Stali. W 1945 r. został skierowany na Śląsk do Huty Batory, gdzie pracował do 1950 r. jako kierownik Centralnego Laboratorium Chemicznego. Tu opracował metodę produkcji nadsiarczanu amonu odczynnika do wykonywania analiz. W 1950 r. decyzją Dyrekcji Zjednoczenia Hutnictwa Żelaza i Stali został powołany do pracy w Biurze Projektów Przemysłu Hutniczego w Gliwicach do zorganizowania pracowni projektowania wytrawialni hutniczych. Pracował tam do 1962 r. W tym roku objął stanowisko kierownika Zakładu Chemii Analitycznej Instytutu Metalurgii Żelaza w Gliwicach, gdzie pracuje do przejścia na emeryturę w 1974 r. Pomimo przejścia na emeryturę pozostaje pracownikiem Instytutu do 1978 r. W okresie pracy w Instytucie Metalurgii Żelaza w 1962 r. zostaje mianowany samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym, a w 1968 r. Rada Państwa nadaje mu tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Autor wielu książek i artykułów. Poza działalnością naukową i zawodową pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Normalizacyjnej metod badań chemicznych (1946-1966), funkcję przewodniczącego Podkomisji Wzorców Analitycznych (1958–1964), przewodniczącego Komisji Analizy Metali Komitetu Chemii Analitycznej PAN (1964-1972). Za zasługi w pracy zawodowej naukowej został odznaczony w 1965 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w sierpniu 1994 r. w Gliwicach i tam na Cmentarzu Komunalnym został pochowany.

ur. 1.08.1912 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marii z d. Lew. W r.1929 rozpoczął naukę i pracę w Zespołach Przysposobienia Rolniczego, gdzie jako przodownik przepracował 4 lata i odrobił 3 stopnie sprawności rolniczej Przysposobienia Rolniczego. W tym czasie brał udział w kursach rolniczo-hodowlanych i kulturalno - oświatowych. W latach 1933 - 1935 ukończył Korespondencyjny Kurs Rolniczy w Warszawie. W latach 1935-36 odbył służbę wojskową we Lwowie, gdzie ukończył Szkołę Podoficerską otrzymując stopień kaprala. Po ukończeniu służby wojskowej wrócił do Albigowej. W latach 1937-1938 pracował sezonowo w firmie “Polmin” przy budowie gazociągu. W czasie okupacji pracował na roli, ale już od grudnia 1939 r. należał do tajnej organizacji zbrojnej, do której werbował nowych członków, brał udział w akcjach i kolportażu tajnych czasopism. Po zakończeniu wojny w 1945 r. pracował w Śląskiej Izbie Rolniczej jako asystent kontroli użytkowości zwierząt gospodarskich w pow. rybnickim. W 1947 r. powrócił do Albigowej. Od września 1947 pracował w charakterze kierownika świetlicy Domu Społecznego w Albigowej. Od lipca 1948 do 31.12.1948 r. pracował w Powiatowym Zarządzie “S.Ch.” na stanowisku instruktora użytkowości hodowlanej. Od 1.01.1949 został przeniesiony łącznie z działem rolnym do PZ “SCH” do Starostwa Powiatowego w Łańcucie gdzie pracował do czerwca 1951 r. W tym czasie ukończył korespondencyjny kurs dla instruktorów rolnych zorganizowany przez Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych. Od 1.07.1951 do 31.05.1952 pracował u Pełnomocnika Ministerstwa Skupu w Łańcucie. Od 1.06.1952 r. został przeniesiony do PZGS ”SCh” w Łańcucie na stanowisko inspektora Organizacji i Techniki Handlu, gdzie pracował do 31.08.1976 r. tj. do przejścia na emeryturę. W końcowym okresie pracy pełnił funkcję prezesa d/s handlu. Równolegle z pracą zawodową wiele czasu poświęcał pracy społecznej w różnych organizacjach i instytucjach. Od 1927 r. aż do śmierci w 1983 r. należał do zespołu Teatralnego w Albigowej. Pierwszy raz na scenie wystąpił w 1928 r. w sztuce “X Pawilon”. Po wyzwoleniu objął funkcję kierownika i reżysera. Od 1945 r. teatr wystawił ponad 60 premier. Zmarł 10.06.1983 r. i został pochowany na cmentarzu w Albigowej.

prof. dr hab. ur. 10.03.1902 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Doroty z d. Filar. Ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie w 1921 r., a następnie Wydział Filozoficzny Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Doktorat otrzymał za rozprawę pt. “Stosunki społeczno-gospodarcze w dobrach biskupstwa wrocławskiego w I połowie XVI w.” W r. 1932 otrzymał habilitację. Pracował najpierw jako asystent i adiunkt na Uniwersytecie Lwowskim oraz jako docent i profesor tytularny w Szkole Handlu Zagranicznego. Po wojnie w latach 1945-50 był profesorem na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1946 r. był równocześnie profesorem, organizatorem i kierownikiem Katedry Historii Społecznej i Gospodarczej na Uniwersytecie Wrocławskim oraz wykładowcą w WSR i WSE we Wrocławiu. W 1950 r. przenosi się na stałe do Wrocławia, gdzie obok profesury Uniwersytetu Wrocławskiego pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego od 1954-1958 i członka Senatu Uniwersytetu od 1954-1960 i 1962-1964. Od początku swej pracy naukowej był członkiem wielu organizacji i towarzystw naukowych. Trzykrotnie był sekretarzem generalnym ZG Polskiego Towarzystwa Historycznego, członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie, a we Wrocławiu jednym z założycieli Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz przewodniczącym Zarządu Wydziału Filozoficzno-Historycznego. W latach 1945-50 był członkiem Rady Naukowej dla zagadnień Ziem Odzyskanych oraz przewodniczącym Komisji Osadnictwa Wiejskiego Rady Naukowej. Był również współzałożycielem i członkiem Historycznego Instytutu Śląskiego w Opolu i Katowicach. W l. 1952-66 był wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii we Wrocławiu, a od r. 1961 członkiem Komisji Koordynacji Badań nad historią wsi P.A.N., członkiem Rady Wychowania Spółdzielczego i Rady Naukowej Spółdzielczego Instytutu Badawczego w Warszawie oraz członkiem Rady Naukowej CRS “SCH”. Był przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Historycznego w Przemyślu do 1974 r. Stale współpracował w organizowaniu życia swojej rodzinnej wsi Albigowej oraz regionu Łańcuckiego jako założyciel i członek Stowarzyszenia Przyjaciół Łańcuta i Ziemi Łańcuckiej. Był współorganizatorem Spółdzielni Wydawniczej “Wieś” oraz jej prezesem w latach 1938-39, 1945-1947 oraz w latach 1945-47 współredaktorem miesięcznika “Wieś i Państwo”. Do 1990 był współredaktorem Roczników Dziejów Społecznych i Gospodarczych w Poznaniu. Dorobek naukowy pozwala go zaliczyć do grona wybitnych historyków społeczno-gospodarczych w skali Europy. Ogółem bibliografia obejmuje ponad 400 pozycji, a wśród nich wielkie syntezy dziejów społeczno-gospodarczych, monografie, rozprawy, artykuły, studia medyczne, biogramy, referaty, recenzje. Otrzymał wiele nagród, wyróżnień i odznaczeń, a wśród nich: Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami oraz Order Sztandary Pracy II klasy. W 50-lecie pracy naukowej Uniwersytet Wrocławski za zasługi dla nauki polskiej i europejskiej przyznaje prof. Inglotowi najwyższe wyróżnienie naukowe tytuł: DOKTORA HONORIS CAUSA. Zmarł w wieku 92 lat we Wrocławiu w dniu 17 stycznia 1994 r. i tam został pochowany.

ur. 24.01.1914 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny. Szkołę Podstawową w Albigowej kończy w 1929 r. Jednak dalsza nauka nie mogła dojść do skutku ze względu na brak środków pieniężnych. Dla zdobycia środków finansowych podejmuje również dodatkowe prace w ekipie budowlanej zajmując się obróbką drewna. Od 1933 roku przez kilkanaście lat pracuje na poczcie w Albigowej jako listonosz obsługując rozległy teren wsi i jej przysiółków. W okresie okupacji w 1942 r. bierze udział w nieudanej akcji ukrycia dzwonów przed ich wywózką do III Rzeszy. W latach 1947 - 1948 pracował jako przewodniczący Komitetu Elektryfikacji Wsi, a później w latach 1957-1958, 1965-1968 jako członek Komitetów: Budowy Wodociągów, Budowy Domu Kultury, Gazyfikacji Wsi i Komitetu Parafialnego. Brał też czynny udział w pracach Rady Nadzorczej Spółdzielni Mleczarskiej, Związku Kółek i Organizacji Rolniczych w Łańcucie i był wielokrotnym radnym Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie i Gminnej Rady Narodowej. Uważał pracę społeczną za swoje życiowe powołanie. Zawsze miał na uwadze w pierwszej kolejności interesy środowiska w których żył i pracował. Działając społecznie stykał się z ludźmi zaangażowanymi w sprawy lokalne, regionalne a nawet krajowe będąc zaproszonym jako rolnik-producent do prac w Krajowej Radzie Zrzeszenia Producentów Trzody Chlewnej w Warszawie. Był przeciwny wszystkiemu co opóźnia postęp społeczny i potrzebę gruntownych zmian. Miał też świadomość występowania wielu zagrożeń. Przez swoją pracę i poświęcenie stał się żywym przykładem współodpowiedzialności za rozwój wsi i jej dalszy los. Za pracę społeczną otrzymał odznaczenia państwowe: - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, - Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł 27.10.1996 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Albigowej.

ur. 09.09.1889 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Wiktorii. W 1903 r. ukończył Gimnazjum w Łańcucie. Maturę zdał w I Gimnazjum w Rzeszowie w 1921 r. Studiował prawo na uniwersytetach w Krakowie i Lwowie. Ukończył roczny kurs w Akademii Handlowej. W l. 1909–1910 należał do „Zarzewia”, w 1911 r. był członkiem „Promienia”, a od 1912 r. – Związku Strzeleckiego i Drużyn Bartoszowych w Rzeszowie. W l. 1909–1912 organizował chóry i teatry włościańskie w Albigowej, Wysokiej i Strażowie. Od 1912 r. służył w 90. pułku piechoty armii austriackiej w Jarosławiu, został zwolniony z powodu krótkowzroczności i przydzielony do pospolitego ruszenia. W l. 1915–1918 ponownie służył w armii austriackiej, ja-ko oficer w kadrze 34. pułku strzelców, walczył w Czarnogórze i Albanii. W grudniu 1918 r. powrócił do Polski i wstąpił do WP, służył na stacji zbornej oficerów w Krakowie, zwolniony z wojska w lutym 1919 r. z powodu stanu zdrowia (podczas wojny nabawił się malarii). Od 1920 r. pracował jako urzęd-nik przy Okręgowej Komendzie Policji Państwowej w Krakowie, w l. 1921–1929 – jako dyrektor składnicy Kółek Rolniczych w Łańcucie. W l. 1929–1935 był dyrektorem spółdzielni „Włościanin” w Leżajsku. Od 1935 (1938 ?) roku był wójtem gminy Łańcut-wieś. Był właścicielem sławnej w okresie międzywojennym restauracji przy pl. Wolności w Łańcucie. Działał w okręgowym Towarzystwie Rolniczym (od 1923 r. był członkiem zarządu w Łańcucie), Towarzystwie Szkół Ludowych, Lidze Morskiej i Kolonialnej, był członkiem komisji rolniczej przy Wydziale Powiatowym. W wyborach parlamentarnych w 1935 r. został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935-1938) 21 569 głosami z listy państwowej z okręgu nr 79, obejmującego powiaty: łańcucki, przeworski, niżański i tarnobrzeski. W kadencji tej pracował w komisjach: administracyjno-samorządowej i przemysłowo-handlowej. W lipcu 1938 r. został wybrany do specjalnej komisji ds. cen artykułów rolniczych. Był członkiem OZN Okręgu Lwowskiego. W styczniu 1938 r. ukazał się we Lwowie pierwszy numer miesięcznika „Wieś i Państwo. Zmarł 10.06.1960 r. w Warszawie.

prof. dr hab. ur. 15.01.1949 r. w Łańcucie. Syn Jana i Julii z d. Ulman. Mieszkał w Albigowej. W 1966 r. ukończy l LO im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1966-1971 studiował na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, otrzymując dyplom magistra inżyniera elektroniki. Od 1971 r. pracuje jako nauczyciel akademicki w Instytucie Matematyki i Informatyki Politechniki Wrocławskiej, przechodząc tam wszystkie szczeble kariery naukowej. W 1977 r. uzyska l stopień doktora nauk matematycznych na podstawie rozprawy "Miary gaussowskie i zasada niezmienniczości w przestrzeniach liniowych". W 2000 r. habilitował się na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej, a w 2009 r. otrzymał tytuł naukowy profesora. W l. 1999-2008 pracował równolegle w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. Opublikował kilkadziesiąt prac naukowych z teorii prawdopodobieństwa i metod asymptotycznych statystyki matematycznej. Najważniejsze uzyskane wyniki dotyczą optymalności adaptacyjnych testów zgodności oraz twierdzeń o umiarkowanych odchyleniach. Jest autorem dwóch zbiorów zadań wydanych przez Oficynę Wydawniczą Politechniki Wrocławskiej. Pełnił różne funkcje w jednostkach macierzystej uczelni m. in. kierowa l Korespondencyjnym Kursem z Matematyki przeznaczonym dla kan-dydatów na wyższe uczelnie oraz maturzystów.

z d. Inglot, lek. med. ur. 15.10.1944 r. w Albigowej. Córka Jana i Marii z d. Kuźniar. Pediatra ze specjalizacją II stopnia. Absolwentka Akademii Medycznej w Łodzi. Od 1971 r. pracuje jako lekarz pediatra, od 1979 r. na Oddziale Dziecięcym Szpitala Rejonowego w Łańcucie, następnie prowadziła indywidualną, specjalistyczną praktykę lekarską na kontrakcie z Narodowym Funduszem Zdrowia jako lekarz Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Radna Sejmiku Województwa Podkarpackiego I kadencji (1998-2002), przewodniczyła Komisji Zdrowia Polityki Prorodzinnej i Społecznej oraz była Wiceprzewodniczącą Komisji Edukacji. Przedstawicielka samorządu w Radzie Społecznej Szpitala Wojewódzkiego Nr 2 w Rzeszowie i Radzie Społecznej Wojewódzkiej Przychodni Specjalistycznej w Rzeszowie. Radna Powiatu Łańcuckiego w latach 2002-2006 oraz Członek Rady Społecznej przy SP ZOZ w Łańcucie. Zajęła pierwsze miejsce w drugiej edycji plebiscytu ESKULAP 2001 na najlepszego lekarza rodzinnego - lekarza pierwszego kontaktu. Pracuje społecznie w poradnictwie rodzinnym i Szkole Rodzenia w Łańcucie. Inicjatorka obchodów Światowego Dnia Chorego w Albigowej. Członek Zarządu Parafialnego Akcji Katolickiej Oddziału w Albigowej.Za działalność społeczną w 2005 r. została wyróżniona Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Albigowej.

ur. 14.10.1952 r. w Łańcucie, zamieszkały w Rakszawie. Syn Stanisława i Stanisławy z d. Łątka. W 1978 r. ukończył studia magisterskie z fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Od 1978 r. pracował jako nauczyciel w Zespole Szkół w Rakszawie i Zespole Szkół w Żołyni. Działacz sportowy i społeczny. Przez dwadzieścia lat prowadził w SKS „Anilana” Rakszawa sekcję piłki ręcznej dziewcząt, zdobywając 16 razy tytuł Mistrza Województwa. Instruktor pożarnictwa i kierownik Młodzieżowej Drużyny Strażackiej w Rakszawie. W 1988 r. ze swa drużyna zdobył mistrzostwo Polski w Sportach Pożarniczych. Od lat pracuje jako organizator sportu w pow. łańcuckim prowadząc tysiące imprez sportowych, pożarniczych, turystycznych i kulturalnych. Przemierzył turystycznie rowerem tysiące kilometrów w kraju i za granicą przywożąc z wypraw setki ciekawych fotografii. Od wielu lat rokrocznie przewodzi pielgrzymce do Kalwarii Pacławskiej. Za swą pracę otrzymał wiele nagród i wyróżnień m. innymi Brązowy Krzyż Zasługi, a w 2008 r. otrzymał medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

ps. Podleśny, ur. 29.11.1908 r. w Rakszawie (w pow. łańcuckim). W 1928 r. ukończył gimnazjum w Łańcucie. Mgr prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w 1932 r. Działacz Wici, PSL i ZSL, urzędnik II RP na Kresach. W 1940 r. uciekł z Kresów z wyrokiem śmierci NKWD i osiadł w Rakszawie. W 1947 r. aresztowany przez UB za organizowanie kampanii wyborczej Stanisława Mikołajczyka w rzeszowskim. Od wyroku śmierci w pokazowym procesie stalinowskim uratowało go wywiezienie Mikołajczyka z PRL przez wywiad USA. Do 1956 r. zagrożony kolejnym aresztowaniem. W latach 1958-1962 politycznej odwilży, był wojewodą rzeszowskim. Przewodniczący Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie w l. 1958-1961. Członek Naczelnego Komitetu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w l. 1959-1964. W latach 1961-1968 był dyrektorem Związku Spółdzielni Mleczarskich. Przeciwstawiał się rabunkowej eksploatacji rolnictwa i aferom gospodarczym PZPR. Był za to nękany prowokacjami i publicznie pomawiany o przestępstwa ze szpiegostwem włącznie. W ZSL należał do przeciwstawiającej się PZPR frakcji. Jako autentyczny społecznik i urodzony działacz polityczny, do tego sprawny i wykształcony manager, działacz polityczny, nękany przez komunę przypłacił zawałem serca 18.03.1968 r.

ps. Oracz, ur. 20.01.1915 r. w Żołyni - Bikówce (pow. łańcucki). Syn Marka i Agnieszki. Ukończył prawo na Uniwersytecie im. J. Kazimierza we Lwowie. Już podczas studiów związał się z ruchem ludowym, podejmując działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”i w Stronnictwie Ludowym. Tworzył koła ZMW w powiecie łańcuckim i tarnobrzeskim. W Żołyni był inicjatorem powstania Spółdzielni Drzewnej „Współdziałanie Chłopskie”. Od 1938 r. pracował w oddziale „Społem” w Łucku. W czasie II wojny światowej przebywał w Żołyni. Początkowo jako zastępca, a następnie komendantem Straży Chłopskiej w pow. łańcuckim. W 1942 r. powołano go na komendanta Inspektoratu Rzeszowskiego. Był także współ organizatorem konspiracyjnych pism „Podorywka” i „Wieści”. Po wojnie w latach 1945-1948 był urzędującym członkiem ZW PSL w Rzeszowie. W 1949 r. przyłączył się do lewicy PSL, a następnie wszedł w skład władz naczelnych ZSL. W latach 1948-1950 był wiceprezesem ZG ZSCH, a następnie dyrektorem Centralnego Zarządu Bibliotek. W 1956 r. został wybrany na stanowisko sekretarza NK ZSL. Od 1964 r. pełnił funkcję zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Był posłem trzech kadencji w latach 1957-1969. Zginął tragicznie 15.06.1969 roku k/ Kutna. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

ur. 25.09.1841 r. w Medyni k/ Łańcuta, członek organizacji powstańczej gimnazjalistów, na czele której stał Stanisław Spiess od 1861 r. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum w 1862 r. Powstaniec w 1863 r. – walczył w oddziale żuawów, uczestnik bitew pod Miechowem, Małogoszczą, Kobylanką i Borowem, oficer, adiunkt w urzędzie podatkowym starostwa w Rzeszowie w latach 1886-88. Zmarł w grudniu 1919 r. i spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

ks. ur. 6.12.1939 r. w Tarnogórze. W 1964 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wikariusz w Chłopicach, Brzózie Królewskiej, Trzcianie i Dobrej (diecezja gorzowska) , Człopie (1970-1971), Trześni (1971) a w latach 1972-1978 administrator w Hoczwi, 1978-1980 Węglówce i od 1980 Soninie. W 1983 twórca Ośrodka Duszpasterstwa Rolników Indywidualnych w Soninie; wspierał opozycję, organizując na plebanii spotkania działaczy NSZZ „S” RI i NSZZ „S”. Ukrywał poszukiwanych przez SB opozycjonistów, przechowywał podziemną prasę; prowadził działalność charytatywną. W VI 1983 inicjator utworzenia Bractwa Trzeźwości; w 1984 organizator comiesięcznych spotkań opozycjonistów i prelekcji; kaznodzieja Duszpasterstwa Ludzi Pracy Diecezji Przemyskiej; W lipcu 1985 r. współorganizator Pierwszego Marszu Trzeźwości z Soniny do Warszawy, w którym uczestniczyli działacze NSZZ „S” RI. W październiku 1986 r. organizator spotkania na plebanii dotyczącego podjęcia jawnej działalności przez Tymczasową Radę Regionalną NSZZ „S”. Wielokrotnie wzywany na rozmowy ostrzegawcze przez SB; inwigilowany w ramach SO krypt. „Pasterz” założonej w związku z działalnością DRI w II 1984 przez Wydział IV SB KW MO w Rzeszowie. W 1988 r. przystąpił do budowy nowego kościoła i już w 1991 r. nowa świątynia została poświecona przez bp. Frankowskiego.

ks., ur. 12.03.1974 r. w Przemyślu. Syn Tadeusza i Elżbiety z d. Pacławskiej. Założyciel, koordynator i Duszpasterz Osób Niepełnosprawnych powiatu łańcuckiego. Z wielkim zaangażowaniem organizuje różnorodne imprezy integracyjne i charytatywne na rzecz osób niepełnosprawnych. Od 2009 r. dyrektor „Caritas” Diecezji Przemyskiej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

ur. 03.01.1931 r. w Krakowie. Syn Bogusława i Janiny. W 1937 r. wraz z rodzina przenosi się do Łańcuta. W 1944 r. ukończył Szkołę Powszechna w Łańcucie. Na kompletach tajnego nauczania ukończył pierwszą klasę gimnazjalną. Maturę zdał w 1949 r. w Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1949-1953 studiował na Wydziale Finansów Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie. Po studiach dostał nakaz pracy w Rejonie lasów Państwowych w Łańcucie w księgowości. W l. 1957-1958 pracował w Biurze Rozliczeń Budownictwa Przemysłowego w Krakowie. W 1959 r. powrócił do Łańcuta i podjął pracę głównego księgowego w Miejskim Handlu Detalicznym (MHD) w Łańcucie. Od marca 1964 r. przeszedł do pracy w Narodowym Banku Polskim najpierw w Rzeszowie, a od czerwca 1964 r. pracował jako dyrektor w Oddziale NBP w Łańcucie. W lutym 1997 r. przeszedł na zasłużona emeryturę. Oprócz pracy zawodowej był członkiem organizacji społecznych i politycznych: m.in.: w l. 1961-1976 (cztery kadencje) był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie, w l. 1976-1988 (trzy kadencje) był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, do 1988 r. był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Za pracę otrzymał wiele medali i wyróżnień m. in: Złoty Krzyż Zasługi (1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odznaczenia Polski (1984), Odznaka Zasłużony dla bankowości (1987), Odznaka „Za zasługi dla Związku Kombatantów RP” (2012). Mieszka w Łańcucie.

ks.OFM /bernardyn/ ur. 20.07.1912 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny z d. Szura. Początkowo uczył się w rodzinnej miejscowości, by później podjąć naukę w Państwowym Gimnazjum nr 1 im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Po ukończeniu czwartej klasy gimnazjalnej w 1929 r., rozpoznając swoje życiowe powołanie, skierował kroki ku bernardynom, zakonnikom Zakonu Braci Mniejszych Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Roczny okres próby, czyli nowicjat, rozpoczął 30.09.1929 r. w Leżajsku. Zgodnie z wielowiekową tradycją zakonną każdy nowicjusz, który pozytywnie przeszedł pierwszy rok w zakonie, przybiera nowe imię zakonne, które oznacza, iż "umarł stary człowiek", a narodził się nowy i przybrał imię Rufin. Studia filozoficzno-teologiczne odbył we Lwowie. Święcenia kapłańskie przyjął 23.12.1939 r. Pierwszą jego placówką duszpasterską był Przeworsk, dokąd przybył w lutym 1940 r. W latach 1941-1946 był tu przełożonym klasztoru, kiedy to klasztor przeworski stał się ośrodkiem działalności konspiracyjnej, a on sam działał w tajnych strukturach AK używając pseudonimu „Oczko”. Dnia 2.10.1946 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego z Warszawy, a 10.05.1947 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie skazał go na 7 lat więzienia. Zasądzoną karę odbywał w więzieniu we Wronkach. Dnia 21.07.1953 r. wyszedł na wolność, ułaskawiony przez Radę Państwa. Dnia 7.08.1991 r. Sąd Wojewódzki w Rzeszowie unieważnił wyrok z dnia 10.05.1947 r. Po wyjściu z więzienia mieszkał w Przeworsku, Rzeszowie i Leżajsku, gdzie był zastępcą przełożonego klasztoru. Następnie był przełożonym w Zakopanem w latach 1955-1963 i Łęczycy w latach 1963-1966. W 1966 r. został przeniesiony do Kalwarii Zebrzydowskiej na stanowisko rezydenta przy kościele Grobu Matki Bożej, pełniąc tu obowiązki duszpasterza i katechety. Od 1984 r. aż do swojej śmierci mieszkał tu jako rezydent-emeryt. Zmarł 14.12.2002 r. w 91 roku życia i został pochowany w Kalwarii Zebrzydowskiej, w grobowcu bernardynów pod kaplicą św. Anny.

ur. 10.08.1871 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Kochman. Uczęszczał do Szkoły Ludowej w Żołyni. W l. 1888-1891 kontynu-ował naukę w Męskim Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie. Od 1892 r. pracował w szkole najpierw w Jeżowym, a następnie w Nowym Narcie. Od 1895 r. został powołany na stanowisko kierownika szkoły w Giedlarowej. Od lutego 1909 r. prowadził 4 klasowa szkołę w Żołyni, a następnie został kierownikiem 7 klasowej Męskiej im. Jana Kantego w Żołyni. Pasjonował się sadownictwem i ogrodnictwem, kończąc stosowne kursy w Krakowie i Łańcucie. W l. 1914 – 1915 po wybuchu I wojny światowej były bardzo trudne warunki pracy w szkolnictwie. Dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. nauczyciele bardzo energicznie włączyli się w nurt życia narodu i środowiska. Kierownik Janusz założył Koło Młodzieży Wiejskiej. Szerzyło ono oświatę rolniczą przez wspólne czytanie odpowiedniej literatury rolniczej, pracę w ogrodzie, sadzie i w polu, zabiegał o włączenie szkoły do Towarzystwa Szkół Ludowych w Krakowie, skąd były szanse na pomoc finansową na podręczniki, pomoce naukowe, odzież i odżywianie. W 1927 r. podwyższono stopień organizacyjny szkoły na Publiczną Szkołę Powszechną Męską św. Jana Kantego w Żołyni. W Żołyni funkcjonowała także 7 klasowa Szkoła Żeńska. W 1926 r. powstała Miejscowa Rada Szkolna, na jednym ze spotkań w 1927 r. zadecydowano o budowie nowego budynku dla obu szkół. W 1932 r. kierownik Janusz Wawrzyniec przeszedł na emeryturę. Za pracę dla środowiska i dla kościoła parafialnego otrzymał Odznaczenie Papieskie od Papieża Piusa XI. Zmarł 31.01.1952 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

mjr, ur. 30.11.1895 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Antoniego. Dowódca łączności, Korpusu Ochrony Pogranicza. Działania zbrojne w okolicach Grodna prowadzone w dniach 20 - 22 września 1939 r. podczas sowieckiego ataku na Polskę mające doprowadzić do obrony miasta przed wkraczającymi wojskami sowieckiego XV Korpusu Pancernego, VI Korpusu Kawalerii i 21 Brygady Czołgów Ciężkich z Grupy Konno-Zmechanizowanej komkora Iwana Bołdyna. Niestety obrona miasta legła w gruzach i mjr Jarosz wraz z około tysiącem jeńców, dostaje się do sowieckiej niewoli. Trafia do Starobielska gdzie osadzono ich w klasztorze Pokrowskim Bożej Matki. Więziono tam 3894 osoby, w tym 8 generałów, jak również znaczną liczbę oficerów służby czynnej i rezerwy. Na początku marca 1940 r. wydano decyzję o egzekucji, które odbywały się w trzech miejscach. Więźniowie Starobielska sukcesywnie mordowani byli strzałem w tył głowy w gmachu NKWD w Charkowie, a grzebano ich w lesie Piatichatki. Więźniowie obozu w Kozielsku - 4594 osoby, zostali zamordowani i pogrzebani w lesie katyńskim. Więźniów Ostaszkowa - 6361 osób, mordowano w gmachu NKWD w Twerze i pogrzebano w Miednoje. W innych obozach i więzieniach zgładzono 7305 osób. W egzekucjach zginęło łącznie ponad 22 000 osób. Zamordowany 04.1940 r. w Charkowie.

ps. Zofia, Irena, Maria, ur. 21.06.1907 r. w Białobrzegach k/ Łańcuta. Córka Jana Cieśli i Karoliny z d. Bobola. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Białobrzegach od 1922 r. kontynuowała naukę w Żeńskim Prywatnym Seminarium Sióstr Boromeuszek w Łańcucie. W 1926 r. wychodzi za mąż za kpt. A. Jarosza i razem mieszkają kolejno w Rzeszowie, Zambrowie, Zegrzu, Sarnach, Grodnie. Po wybuchu wojny wraca w rodzinne strony i zamieszkuje w Bratkowicach i czynie związała się z konspiracją. Była łączniczką i kurierką Placówki Bratkowice, a od połowy 1942 r. była komendantem Wojskowej Służby Kobiet Inspektoratu ZWZ Rzeszów. Wchodziła w skład sztabu rzeszowskiego Inspektoratu ZWZ-AK. Nadzorowała prace WSK w Rzeszowie, Dębicy i Kolbuszowej. Doglądała szkolenia bojowego, sanitarnego i łącznościowego. Po wkroczeniu sowietów, poszukiwana przez UB ukrywa się w Ubieszynie. Następnie mieszka w Przeworsku i podejmuje pracę jako salowa w szpitalu. Gnębiona nadal przez UB w grudniu 1946 r. ucieka do Gliwic i podejmuje prace jako pielęgniarka w Państwowym Instytucie Przeciwrakowym. Zmarła 9.08.1949 r. w Krakowie i tam została pochowana na Rakowickim cmentarzu.

ur. 18.09.1927 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Apoloni z d. Gaweł. Wykształcenie: podstawowe. Przez długie lata prowadził dochodowe gospodarstwo rolne i pracował zawodowo jako handlowiec w Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Kosinie i Białobrzegach. Od 1998 r. na emeryturze. Od młodych lat związany bardzo mocno z działalnością miejscowego teatru amatorskiego, ruchem ludowym i Ochotniczą Strażą Pożarną w Białobrzegach. Pracował zawodowo, prowadził gospodarstwo rolne. Przez Ponad 50 lat był Naczelnikiem OSP Białobrzegi i Komendantem Gminnym. Obecnie funkcje te pełni honorowo. Wieloletni członek Zarządu Oddziału Wojewódzkiego Związku OSP RP w Rzeszowie, Zarządu Oddziału Powiatowego w Łańcucie i Zarządu Oddziału Gminnego w Białobrzegach. To dzięki m.in.: jego staraniom w Gminie Białobrzegi działa do tej pory siedem jednostek OSP w tym trzy zarejestrowane w Krajowym Systemie Ratowniczo-Gaśniczym. Aktywnie angażował się we wszelkie inicjatywy i poczynania gospodarcze wsi, parafii i gminy. Przez szereg lat był komendantem Parafialnej Straży Grobowej. Czynnie uczestniczył w Radzie Nadzorczej GS Samopomoc-Chłopska i Banku Spółdzielczym w Białobrzegach. Za sumienną i oddaną pracę otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień resortowych i państwowych m.in.: Złotym Znakiem Związku OSP RP, Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

ur. 11.01.1891 r. w Łańcucie, - spółdzielca, krajoznawca, działacz krajoznawczy, działacz ruchu opieki nad zabytkami, regionalista, autor książki "Tajemnice starych kamienic", współtwórca Wędrownika. W 1914 r. ukończył w Wiedniu Akademię Handlu Zagranicznego. W 1916 r. w Rzeszowie był założycielem Spółdzielni Kółek Rolniczych i jej wicedyrektorem. Następnie pracował w spółdzielczości w Gdańsku, a od 1936 r. mieszkał i pracował w Łodzi. W czasie wojny wysiedlony przez Niemców wrócił do Rzeszowa, znów do Spółdzielni Kółek Rolniczych. W 1948 r. przeniósł się z powrotem do Łodzi i pracował tam w spółdzielczości. W 1948 r. związał się ściśle z Polskim Towarzystwem Turystyczno-Krajoznawczym Oddział w Łodzi. Przez kilkanaście lat był sekretarzem Komisji Opieki nad Zabytkami Zarządu Okręgu PTTK w Łodzi. Jego pasją było gromadzenie archiwalnych materiałów dotyczących Łodzi, a zbierane żmudnie informacje wykorzystał w wydanej w 1972 r. książce "Tajemnice starych kamienic". W 1956 r. współtworzył Biuletyn Zarządu Okręgu PTTK w Łodzi i do 1972 r. był jego redaktorem, autorem artykułów, Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: "Zasłużony Działacz Turystyki", Odznaka "Zasłużony Działacz Kultury", Honorowa Odznaka Województwa Łódzkiego i szereg innych odznaczeń resortowych, spółdzielczych Zmarł 19.02.1973 r. w Łodzi i spoczywa na cmentarzu przy ul. Rzgowskiej.

ur. w 1822 r. w Krzemienicy k/ Łańcuta. Uczeń rzeszowskiego gimnazjum, członek Gwardii Narodowej we Lwowie w 1848 r. Kupiec, od 1850 r. prowadził sklep „Pod Capem” na rogu ul. Pańskiej i Farnej, przeniesiony w latach 70-tych do własnej kamienicy przy ul. Pańskiej. Członek Rady Miejskiej od połowy lat 50 do 1870 r. i w latach 1885–90. Burmistrz Rzeszowa w latach 1859–1861. Zmarł 25.07.1890 r. i spoczywa na cmentarzu przy ul. Targowej w Rzeszowie.

ur. 2.02.1813 r. w Husowie k/ Łańcuta. W 1830 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa I administracji Uniwersytetu Warszawskiego, uczestniczył w powstaniu listopadowym w 1930 r., został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. W 1832 r. kształcił się w Instytucie Technicznym w Pradze. W 1836 r. osiadł w Galicji pracując w przedsiębiorstwie Leona Sapiehy, zajmował się handlem zbożem i produktami rolnymi. W 1853 r. zamieszkał w Krakowie , był sekretarzem i członkiem Komitetu Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego, w latach 1866-1874 był radnym miasta Krakowa, a od 1868 r. wchodził w skład zarządu Kasy Oszczędności miasta Krakowa, od 1873 r. pełnił funkcję jej dyrektora. W latach 1877-1879 był członkiem Rady Nadzorczej Banku Galicyjskiego dla Handlu i Przemysłu. W latach 1877-1895 był wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Zm. 31.08. 1895 r w Krakowie i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w kw.

doc. dr. hab. med. ur. w 1925 r. w Żmigrodzie Nowym w rodzinie lekarskiej. Od 1929 r. mieszkał w Łańcucie, gdzie do wybuchu wojny w 1939 r. ukończył szkołę podstawową i drugą klasę gimnazjum. Podczas okupacji kontynuował naukę na tajnym nauczaniu. Od 1941 r. był żołnierzem Armii Krajowej, przez 6 miesięcy w oddziale partyzanckim na Zasaniu. W 1945 r. zdał maturę w Liceum im. Sienkiewicza w Łańcucie. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim UJ w Krakowie. Po uzyskaniu absolutorium w 1949 r. rozpoczął pracę w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej. Tytuł doktora medycyny uzyskał w 1963 r. Przewód habilitacyjny ukończył w 1969 r. Po utworzeniu w roku 1970 Instytutu Neurologii docent Jedliński był jego dyrektorem przez ponad 20 lat, a od 1972 r. – kierownikiem Kliniki Neurologicznej. Przez wiele lat był członkiem i przewodniczącym różnych komisji senackich Akademii Medycznej, a także przez jedną kadencję prorektorem do spraw klinicznych. Przez 3 kadencje był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Neurologicznego i Komitetu Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk, a także członkiem redakcji czasopisma: Neurologia i Neurochirurgia Polska. Przez wiele lat doc. Jedliński był specjalistą wojewódzkim ds. neurologii. Z jego inicjatywy utworzono 4 nowe oddziały neurologiczne na terenie województwa krakowskiego i 1 oddział w Krakowie. Drugą dziedziną działalności zawodowej i naukowej doc. Jedlińskiego była medycyna sportowa. Wspólnie z prof. Stanisławem Grochmalem utworzył w 1950 r. Wojewódzką Przychodnię Sportowo-Lekarską w Krakowie, którą kierował przez 30 lat. Miał wiele zainteresowań pozamedycznych. Był prawdziwym człowiekiem renesansu. Zmarł 22. .02.2004 r. w Krakowie.

ur. 8.11.1893 r. w Łańcucie. Syn Ignacego i Katarzyny z d. Peszt. Po ukończeniu w 1914 r. gimnazjum realnego w Łańcucie został zaraz powołany do wojska austriackiego i walczył w Karpatach. W 1917 r. zwolniony z wojska jako inwalida z wadą serca. W tym samym roku zapisał się na Wydział Inżynierii c.k. Szkoły Politechnicznej we Lwowie, gdzie studiował do 1923 r., z przerwami, pracował w Katedrze Miernictwa jako demonstrator asystent i starszy asystent do 1930 r. Podjął także pracę w Elektrowni na Persenkówce, gdzie pracował do końca wojny w 1945 r. W latach 30-tych budował linie wysokiego napięcia na obszarze woj. lwowskiego i województw sąsiednich w Małopolsce Południowo-Wschodniej. We Lwowie kierował budową zajezdni tramwajowej, bloków mieszkalnych, gmachów użyteczności publicznej. W latach 1932-1933 był kierownikiem Szkoły im. St. Staszica oraz Szkoły Dokształcania Zawodowego przy ul. Rutowskiego. W czasie okupacji czynny żołnierz Armii Krajowej. We wrześniu 1945 r. wyjechał ze Lwowa do Brzeska k. Krakowa, a następnie w listopadzie do Wrocławia. Tam współpracując z dawnymi kolegami ze Lwowa próbował założyć własne przedsiębiorstwo budowlano-instalacyjne, ale ciężko chory na serce, zmarł nagle 28.07.1946 r. Spoczywa na cmentarzu na Sępolnie we Wrocławiu.

ur. 9.12.1929 r. w Wilnie (obecnie Litwa). W 1955 r. ukończył studia wyższe w dziedzinie historii sztuki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicz w Poznaniu. Pracował później m.in.: w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1983 r. obiął funkcje zastępcy dyrektora Muzeum-Zamku w Łańcucie. Debiutował w Polskim Radio w 1959 r., a jego debiut książkowy przypadł w 1962 r. zbiorem opowiadań. Opublikował ok. 15 książek m.in.: Kiedyś, przed rokiem i dziś (1968), Zamki i ich tajemnice (1972), Smugi i tropy (1986), Rozkosze nocy, czyli ostatnia podróż Jana hr. Potockiego (1997), Karoca (2000). Jest członkiem Zaiks-u. W 1987 r. został wybrany prezesem Zarządu Oddziału Związku Literatów Polskich w Rzeszowie. Laureat Nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki za popularyzację wiedzy o sztuce i Nagrody Literackiej miasta Rzeszowa. Mieszka w Łańcucie.

ur. 16.06.1938 r. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Ludwika i Apolonii a d. Woś. Kontynuuje rodzinne tradycje garncarskie. Był zrzeszony w Spółdzielni Rękodzieła „Cepelia”; brał udział w licznych wystawach i konkursach. Obecnie związany z Zagrodą Garncarską w Medyni Głogowskiej. Jest jedynym garncarzem, który wypala swoje prace unikalna techniką „na siwo”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Pogwizdowie.

ur. 27.12.1918 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Walentego. W 1939 r. rozpoczął pracę jako praktykant w Polskim Eksporcie Naftowym we Lwowie. W 1941 r. powołany do Armii Czerwonej i w tym samym roku przeniesiony do Armii Pracy w obw. Mołotow (obecnie Perm). Zdemobilizowany pracował jako księgowy. W 1944 r. instruktor, następnie, wiceprzewodniczący i przewodniczący Zarządu Obwodowego Związku Patriotów Polskich w Moło-towie. W listopadzie 1944 r. przeniesiony do Zarządu Głównego ZPP w Moskwie, kierownik Wydziału Ogólnego. W tym okresie wstąpił do Stronnictwa Ludowego w ZSRR. W styczniu 1946 r. jeden z delegatów SL z ZSRR na kongres SL w Warszawie. Od maja 1946 r. początkowo naczelnik wydziału, nast. attaché RP w Moskwie. W 1949 r. na Kongresie Zjedno-czeniowym wybrany czł. Rady Naczelnej ZSL i nast. czł. Naczelnego Kom. Wykonawczego ZSL, sekretarz Głównej Kom. Kontroli . W l. 1954-1956 czł. Prezydium NKW, 1954-1959 przewodn. GKK i 1956-1959 czł. Prezydium Naczelnego Kom. ZSL. W okresie 06-12.1956 sekretarz NK ZSL, 1959-1969 czł. NK ZSL. poseł na Sejm II kadencji w latach 1957-1961 z Okręgu Wyborczego w Gorzowie Wlkp. i III kadencji od 16.04.1961 r. do 16.04.1965 r. z Okręgu Wyborczego we Włocławku. Komisje Sejmowe: Handlu Zagranicznego i Spraw Wewnętrznych. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Działacz ludowy członek, członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego.

ks. ur. 28.11.1830 r. w Żołyni k/ Łańcuta. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1848 r. Święcenia kapłańskie przyjął w Przemyślu w 1855 r. Pracował w Szebniach, Lutczy, Wesołej i Jasieniu, a od 1867 r. w Przybyszówce. W 1893 r. przeniesiony do Krzemienicy, gdzie obok pracy duszpasterskiej założył Kółko Rolnicze i zorganizował kasę Reiffeisena. Działacz społeczny i samorządowy, wicedziekan, później dziekan dekanatu rzeszowskiego w latach 1883 – 1905. Prezes Rady Nadzorczej Towarzystwa Zaliczkowego i Kredytowego w Rzeszowie, członek Rady Powiatowej w Rzeszowie w latach 1876–81, a później Rady Powiatowej w Łańcucie. W 1901 r. został kanonikiem Kapituły Katedralnej w Przemyślu oraz Kawalerem Orderu Cesarza Franciszka Józefa. Był także delegatem biskupim do Rady Szkolnej Okręgowej. Zmarł 12.09.1906 r. w Krzemienicy.

ks. dr ur. 25.10.1857 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu Gimnazjum w Rzeszowie w 1876 r. podjął studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Przemyślu i studia filologiczne na Uniwersytecie Lwowskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 27.06.1880 r. i został na dalsze studia do Rzymu, jednak wkrótce z nich zrezygnował i wrócił do pracy macierzystej diecezji. Tu zlecono mu wikariat w Błażowej, a następnie w Ołupinach, skąd od marcu 1884 r. dojeżdżał do Wiednia, gdzie kontynuował studia teologiczne zakończone w 1884 r. uzyskaniem stopnia doktora teologii. Pracował kolejno jako wikariusz w Samborze (1884-1885), Bieczu (1885-1887) i Rzeszowie (1887). W październiku 1887 r. został katechetą gimnazjalnym w Sanoku, następnie pracował na stanowisku zastępcy katechety w rzeszowskim Gimnazjum. Nowy etap w jego życiu rozpoczął się 1.10.1889 r. kiedy powierzono mu urząd kanclerza konsystorza biskupiego w Przemyślu. Tym samym został jednym z wyższych urzędników kościelnych w diecezji. Liczył wówczas zaledwie 32 lata życia. W 1891 r. wrócił do pracy z młodzieżą. Najpierw był katechetą gimnazjalnym w Drohobyczu (1891/92), a następnie w Rzeszowie (1892-1909). Z tą ostatnią funkcją łączył obowiązki dyrektora Bursy Gimnazjalnej i rektora kościoła gimnazjalnego. Był wymagającym, ale życzliwym pedagogiem, dbającym o dobro wychowanków. Często wspierał materialnie ubogich gimnazjalistów, kupując im ubranie i książki, płacąc czesne, kwestując na rzecz utrzymania bursy itp. Jego postać ukazał J. Bieniasz w powieści pt. Edukacja Józia Barącza. W Rzeszowie włączał się również w posługę kaznodziejską oraz przez wiele lat prowadził rzeszowską Sodalicję Mariańską Męską (1899-1908). Z dniem 1.03.1909 r. otrzymał nominację na stanowisko profesora w przemyskim Instytucie Teologicznym. Podjął tam wykłady z historii Kościoła i patrologii. W 1917 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę. Po dwóch latach przerwy, w 1919 r. podjął ponownie obowiązki wykładowcy seminaryjnego i pełnił je do 1922 r. W Przemyślu łączył liczne obowiązki w Kurii Diecezjalnej, pracując m. in. jako radca i referent konsystorza biskupiego, egzaminator prosynodalny, cenzor książek religijnych oraz udzielał się na płaszczyźnie duszpasterskiej, posługując w charakterze kapelana w Zakładzie dla Pokutnic na Kruhelu Wielkim. W uznaniu zasług władza duchowna przyznała mu szereg wyróżnień kościelnych, m. in. przywilej noszenia Rokiety i Mantoletu, godność prałata domowego Ojca św. (1917) oraz kanonię honorową przemyskiej kapituły katedralnej (1930). Ostatnie lata życia spędził w rodzinnej Żołyni. Tam też, po kilkumiesięcznej chorobie, zmarł dnia 26.10. 1935 r. i został na cmentarzu parafialnym w Żołyni.

ur. 10.03.1896 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Władysławy z d. Kościółek. W 1915 r. ukończył Cesarsko-Królewskie Gimnazjum Realne w Łańcucie. Po odbyciu służby wojskowej, w l. 1921-1924 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1926 r. uzyskuje uniwersytecki doktorat prawa. Otrzymuje pracę w Konsulacie Polskim w Pradze. Po roku powraca i podejmuje pracę w sądownictwie. Od stycznia 1930 r. zostaje sędzią grodzkim w Toruniu., a od 1931 r. zostaje sędzią okręgowym w Toruniu. W listopadzie 1939 r. został aresztowany przez gestapo i wywieziony do więzienia w Rzeszowie, skąd po zwolnieniu udał się do Łańcuta, gdzie przebywał do zakończenia wojny, pracując m. in.: na plantacji buraków cukrowych w Cukrowni Przeworsk, jako księgowy w młynie polskim Gdula-Nowiński, a po wyzwoleniu Rzeszowszczyzny w Powiatowym Urzędzie Ziemskim w Łańcucie, w charakterze administra-tora, a potem buchaltera w majątku państwowym w Albigowej. Po wyzwo-leniu powraca do Torunia na dawne stanowisko. Od 1946 r. został członkiem Komisji Egzaminacyjnej dla kandydatów na stanowisko urzędników sądowych, a od października objął kierownictwo seminariów aplikanckich na terenie Sądu Okręgowego w Toruniu i Wydziału Za-miejscowego we Włocławku. Ponadto pełnił funkcję rewizora Sądów okręgu toruńskiego, pisał artykuły o treści prawniczej; wychował wielu sędziów i adwokatów. W 1948 r. został mianowany na sędziego Sądu Najwyższego Izby Cywilnej. Od 1954 r. przechodzi do pracy w adwokaturze. Oprócz pracy zawodowej był aktywnym członkiem Stronnictwa Demokratycznego, PCK. W l. 1947-1950 pełnił funkcję prezesa Zarządu Powiatowego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Czechosłowackiej. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł 21.04.1956 r. i pochowany został na cmentarzu staromiejskim św. Jerzego w Toruniu.

ur. 12.05.1908 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Władysławy z d. Kościółek. W 1935 r. ukończył Wydział Pedagogiczny Rachunkowości Handlowej w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. W roku szkolnym 1935/1936 rozpoczął prace nauczycielska w Szkole Zawodowej w Jarosławiu. Następnie pracował w Pułtusku i Sambo-rze. W czasie wojny przebywał w Łańcucie. Po uzyskaniu zgody od władz niemieckich założył w Łańcucie szkołę zawodowa dla rzemieślników i kupców, którą kierował w l. 1940-1942. , a następnie Publiczna szkołę Handlową z oddziałem w Gaci Przeworskiej, której był dyrektorem w l. 1941-1944. Brał udział w tajnym nauczaniu na poziomie szkoły średniej. Po wojnie zajął się organizacją Miejskiego Koedukacyjnego Gimnazjum Kupieckiego w Łańcu-cie. W lipcu 1946 r. wyjechał do Świdnicy i tam założył Liceum Spółdzielcze. Zmarł 3.04.1985 r. i spoczywa na świdnickim cmentarzu.

ur. 09.06.1969 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Romana i Aleksandry z d. Sęk. Po ukończeniu miejscowej szkoły podstawowej edukację kon-tynuowała w żołyńskim Liceum Ogólnokształcącym. Wykształcenie wyższe uzyskała na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie Wydział Politologii. Dodatkowo ukończyła kursy i szkolenia: w Akademii Ruchu, Tańca i Mody w Warszawie – kurs instruktora aerobiku, Studium Me-nadżerów Kultury w Poznaniu – menedżer kultury; WDK Rzeszów – kurs in-struktorów i animatorów teatrów amatorskich dzieci i młodzieży.Od 1995 r. pełni funkcję dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Żołyni. Od 1998 r. redaktor naczelna żołyńskiej gazety lokalnej „Fakty i Realia”. Autorka, współautorka oraz wydawca książek o historii, kulturze i tradycjach Żołyni i okolic. „Myśli zatrzymane” (2001), „Sławię Cię moim wierszem”(2001), „100 lat służby społecznej OSP w Żołyni” (2001), „By zdarzeń nie zatarł czas” (2002), „20 lat Klubu HDK PCK w Żołyni” (2004), „Z Żołyni rodem. Ks. Mieczysław Lisiński” (2004), „60 lat Koła Łowieckiego „Kuropatwa” w Żołyni” (2006), „Żołynia na starej fotografii. Miejsca, ludzie, wydarzenia.” (2008) Inicjatorka i współor-ganizatorka III Światowego Zjazdu Żołyniaków (28-29.06.2008). Aktywnie współpracuje ze wszystkimi placówkami oświatowymi, organizacjami samorządowymi i społecznymi działającymi na terenie gminy Żołynia, realizując nowatorskie projekty edukacyjno-kulturalne m.in. „Galeria naszych twórców”, warsztaty pracy z ciałem”, „Lato z kulturą”.Za działalność społeczną otrzymała następujące odznaczenia: Odznaka honorowa PCK IV stopnia, Złota odznaka honorowa Polskiego Związku Niewidomych, Odznaka za zasługi dla łowiectwa.

z d. Rewer, ur. 12.07.1954 r. w Markowej. Córka Franciszka i Stefanii z d. Cyran. Wykształcenie wyższe, nauczycielka języka polskiego, 8 lat na stanowisku dyrektora Gimnazjum w Markowej. Członek Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Markowej, pracuje w Amatorskim Zespole Teatralnym w Markowej. Brała udział w przygotowaniu uroczystości odsłonięcia pomnika ku czci Rodziny Ulmów i uroczystości nadania ich imienia Gimnazjum w Markowej. Współpracowała przy publikacjach książkowych dotyczących wsi Markowa. Jest członkiem komitetu organizacyjnego przygotowującego uroczystość przyznania statuetki „Markowianin Roku” (reżyseria, przygotowanie spektakli). Publikuje artykuły w gazecie gminnej. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ks. prałat, ur. 25.04. 1937 r. w Iwoniczu, gdzie w l. 1944-1951 uczęszczał do szkoły podstawowej. Szkołę średnią ukończył w 1955 r. w Iwoniczu Zdroju. W l. 1955-1961 studiował w WSD w Przemyślu, gdzie w Bazylice Archikatedralnej otrzymał święcenia kapłańskie 18.06.1961 r. W l. 1961-1963 został wikariuszem w Humniskach. Następnie był wikariuszem w Brzozowie. W l. 1965-1966 pracował jako wikariusz w parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku. Kolejne lata od 1967-1970 był wikariuszem w parafii Bożego Ciała w Jarosławiu. Pierwszy raz spotkał się z łańcucką parafią jako wikariusz, w l. 1970-1973. Następnie pełnił on funkcję proboszcza w parafii i Nisko-Malce, gdzie wybudował kościół Matki Bożej Królowej Polski. Od sierpnia 1984 r. został proboszczem Parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łańcucie. Pełnił funkcję członka Rady Duszpasterskiej, dziekana i archiprezbitera łańcuckiego, był pomysłodawcą i założycielem Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta Koło w Łańcucie, wspierał także działalność świetlicy dla dzieci oraz klubu dla młodzieży „Wzrastanie”. Za działalność charytatywną otrzymał w 2005 r. statuetkę Dobrego Pasterza przyznaną przez Caritas Archidiecezji Przemyskiej. W wyniku starań ks. Kenara doszło do koronacji Cudownego Obrazu Matki Boskiej Szkaplerznej koronami poświęconymi przez Jana Pawła II. Aktu tego dokonał w 1992 r. abp Ignacy Tokarczuk. Przyczynił się także do odnowienia zabytkowego kościoła farnego oraz budowy trzech innych świątyń w Łańcucie. Rada Powiatu przyznała mu medal Zasłużony dla powiatu łańcuckiego. W sierpniu 2010 r. przeszedł na emeryturę, ale pozostał w Łańcucie. W sierpniu 2009 r. został Honorowym Obywatelem Miasta Łańcuta. W październiku 2010 r. otrzymał Nagrodę Starosty Łańcuckiego Statuetkę Świętego Michała Archanioła.

ur. 29.07.1959 r. w Łańcucie. Córka Stanisława i Genowefy z d. Uchman. Wykształcenie wyższe – prawnik administratywista. Absolwentka Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej (filia w Rzeszowie). Od 1982 r. pracownik Urzędu Gminu Markowa. W latach 1982-1984 inspektor ds. inwestycji; w latach 1985-1988 inspektor ds. obsługi Rady Gminy; 1998-2009 Sekretarz Gminy Markowa. Od 1985 r. członek Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Wspiera organizacje kobiece; działaczka Kół Gospodyń Wiejskich Powiatu Łańcuckiego. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 03.11.1927 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z. d. Jakielaszek. Wykształcenie średnie – cieśla budowlany. Emeryt, pracował w przedsiębiorstwach budowlanych. Od 1985 r. członek Towarzystwa Przyjaciół Markowej; przez ostatnie trzy kadencje członek Zarządu. Prowadzi warsztat w Skansenie w Markowej, wykonuje wiele prac remontowych (odnawianie eksponatów). Chętnie oprowadza zwiedzających, jest dobrym przewodnikiem. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 10.02.1987 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Katarzyny z d. Kluz. Po ukończeniu 4 klas Szkoły Ludowej poszedł na służbę. W wieku 14 lat zaczął uczyć się zawodu krawieckiego. W 1914 r. został wcielony do armii austriackiej, dostał się do niewoli rosyjskiej i przebywał na Krymie. Do Polski powrócił w 1917 r.; w 1918 r. został powołany do formującej się Armii Polskiej na Wołyniu. Po walkach na froncie pełnił funkcję instruktora w Szkole Podoficerskiej w Jarosławiu. Po powrocie do rodzinnej wsi zajął się krawiectwem, był członkiem OSP i orkiestry dętej. Był członkiem Komitetu Organizacyjnego Spółdzielni Zdrowia.

ppor, ur. 13.02.1899 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Kata-rzyny z d. Kluz. Ukończył 4 klasy szkoły powszechnej. W wieku 16 lat, jako ochotnik zgłasza się do Legionów Piłsudskiego, a po ich rozbrojeniu zostaje wcielony do armii austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. wstępuje w szeregi wojska polskiego i w 1919 r. bierze udział w rozbrojeniu żołnierzy niemieckich. Następnie w 1920 r. uczestniczy w wojnie z bolszewikami, gdzie szczególnie wyróżnił się męstwem i odwagą, za co otrzymuje Order Wojeny Virtuti Militari V klasy. Po I wojnie zostaje zawodowym żołnierzem. Po uzu-pełnieniu wykształcenia awansuje od stopni podoficerskich przez chorążego aż do stopnia podporucznika. Bierze udział w wojnie z Niemcami w 1939 r. jako dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych w składzie 18 dywizji piechoty, która walczy nad Narwią pod No-wogrodem. W czasie okupacji niemieckiej bierze udział w konspiracji w szeregach Armii Krajowej na terenie powiatu Ostrów Mazowiecki między innymi jako zastępca dowódcy od-działu dywersyjnego oraz jako dowódca kompanii ciężkich karabinów maszynowych w 13 Pułku Piechoty A.K. Podczas tej wojny uczestniczył w wielu akcjach bojowych przeciwko Niemcom, a wiosną i latem 1944 r. brał udział w otwartej walce z okupantem na terenie kom-pleksu lasów od Wyszogrodu po Ostrów Mazowiecki. Po wkroczeniu Armii Radzieckiej do Polski w 1944 r. zgłasza się do wojska i zostaje dowódcą kompanii szkolnej w 9 zapasowym pułku piechoty w Lublinie. W 1945 r. aresztowany przez władze PRL i skazany na karę śmierci, jednak po dwóch latach więzienia uniewinniony i zwolniony. Wraca do rodzinnej Markowej i od lipca 1947 r. pracuje jako urzędnik w Prezydium Gromadzkiej Rady Narodo-wej. Po przepracowanych w sumie 40 latach, w 1958 r. przechodzi na emeryturę. Zmarł 10.04.1970 r. i został pochowany w kwaterze żołnierskiej na cmentarzu w Jarosławiu.

dr. ur. 11.04.1914 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Córka Tomasza i Marii z d. Hejnosz. W latach 1936-1938 studiowała na Uniwersytecie Lwowskim, a w latach 1945-1946 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Równocześnie ze studiami doktoranckimi z filozofii studiowała geografię na UJ. W latach 1949-1950 pracowała jako asystent na UJ. Od 1951 r. przeszła do pracy w Archiwum Państwowym w Krakowie współpracując blisko z Uniwersytetem Jagiellońskim. W latach 1973-1984 pełniła funkcje zastępcy dyrektora Archiwum. W 1984 r. zakończyła pracę zawodową jako wicedyrektor i przeszła na emeryturę. Autorka wielu publikacji i rozpraw naukowych. Za długoletnia pracę naukową, społeczną i kulturalną otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień państwowych i resortowych. Zmarła 11.06.2009 r. i została pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

ur. 13.02.1940 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Stefanii z d. Jarosz. Edukację muzyczną rozpoczął w szkole muzycznej w Przemyślu. Od 1958 r. kontynuował naukę w średniej szkole muzycznej we Wrocławiu w klasie organów i na wydziale wokalnym. Od 1963 r. rozpoczął pracę w Duszpasterstwie Parafii Rzymsko-Katolickiej we Wrocławiu. Od 1964 r. został organomistrzem w Bazylice Ojców Dominikanów w Lublinie. Związał się także z Teatrem Studenckim „Gong-2” jako ilustrator muzyczny spektakli. Z teatrem brał udział Światowym Festiwalu Teatrów Studenckich w Parmie. Równolegle pracował w Teatrze Muzycznym w Lublinie jako wokalista i inspektor chóru. W latach 1974-1976 współpracował z Filharmonią Lubelską. Od 1984 r. był kierownikiem wokalnym Zespołu Pieśni i Tańca (ZPiT) AR w Lublinie. Z zespołem był w Izraelu, Hiszpanii, Włoszech, Danii, Francji, Niemczech. W latach 1987-1995 pracował jako kierownik wokalny w Studium Folklorystycznym UMCS dla kierowników zespołów polonijnych b. W latach 2000-2004 był kierownikiem muzycznym Stowarzyszenia ZPiT „Kos”. Z zespołem koncertował m.in.: na Sardynii, Korsyce, Sycylii i w Białobrzegach. W latach 2002-2007 pracował z ZPiT Akademii Wychowania Fizycznego w Białej Podlaskiej. Od 2008 r. pracuje z dwoma zespołami folklorystycznymi w Dzierzkowicach pow. kraśnicki i Dąbrowicy k/ Lublina. Z dotychczasową pracę otrzymał m.in.: Złoty Krzyż Zasługi 1999r., Zasłużony Działacz Kultury 1986 r., Zasłużony dla Lublina 1988 r.

ks., (OFM Conv.) franciszkanin, ur. 27.06.1862 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marianny z d. Biały. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie w 1890 r. Pod jego duchowym kierownictwem, białobrzeżanie podjęli starania utworzenia parafii w Białobrzegach. Założył w rodzinnej wsi III Zakon Franciszkański, którego członkami byli ludzie świeccy. Po kilkuletnich staraniach ks. biskup przemyski Józef Sebastian Pelczar, dekretem z dnia 1.05.1920 r. ustanowił samodzielną placówkę duszpasterską w Białobrzegach. Służył Bogu i ludziom jako kapłan przeszło czterdzieści lat w wielu parafiach ówczesnej Galicji. Był między innymi dwukrotnie po dwa lata w Kalwarii Pacławskiej. Zmarł po ciężkiej chorobie w 1933 r. i został pochowany na cmentarzu przyklasztornym OO. Franciszkanów (OFM Conv.) w Haliczu.

ur. 3.04.1932 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Emilii z d. Fiszbach. Ukończył Wydział Prawa na UMCS w Lublinie. Przez dwadzieścia lat radny Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie. W latach 1970-1980 I sekretarz Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Łańcucie, delegat na VIII Zjazd Krajowy PZPR. Wiceprezes Ligi Obrony Kraju w Rzeszowie. Zmarł 29.01.2007 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ks., SJ, ur. 11.10.1938 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny Lorenc. Do zakonu wstąpił 19.08.1957 r. w Starej Wsi, święcenia kapłańskie otrzymał 17.06.1967 w Warszawie. W latach 1961-64 studiował filozfię w Krakowie; w latach 1964 - 68 teologię w Warszawie. W latach 1969-1971 socjusz (towarzysz) magistra nowicjatu w Starej Wsi; w latach 1977-1989 superior (przełożony) we Wrocławiu w parafii Św. Ignacego, od 1989-1994 r. proboszcz w Parafii pw. Św. Bartłomieja w Gliwicach. Od 1994-2000 r. proboszcz w Parafii p.w. Matki Boskiej Kochawińskiej w Gliwicach. Budowniczy kościołów i domów zakonnych w obu tych placówkach. Od sierpnia 2000 r. rezydent w Parafii p.w. Św. Ignacego Loyoli we Wrocławiu, opiekun Koła Przyjaciół Radia Maryja. Zmarł 19.12.2006 r. we Wrocławiu.

ur. 08.01.1991 r. w Szelkowie Nowym (pow. Maków). Syn Leona i Laury z d. Chodkowskiej. Wykształcenie wyższe rolnicze. Przez 20 lat pracował w gospodarstwach specjalistycznych w zakresie tworzenia nowych odmian roślin rolniczych i ogrodniczych. Pracował na różnych stanowiskach: dyrektor, 4 lata pracy w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Nasiennym „Centrala Nasienna”. Od 1988-2004 kierownik Referatu Rolnictwa i Leśnictwa w KG Łańcut; 1990-1994 zastępca burmistrza UM Miasta Łańcut. Radny miejski prze dwie kadencje; ławnik w Sądzie Rejonowym w Łańcucie. W 1985 r. otrzymał odznakę „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

lek. wet., ur. 18.12.1904 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Anieli z d. Pelc. W l. 1918-1923 pobierał naukę w Państwowym Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1927 r. rozpoczął studia na Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. W 1932 r. powołany do czynnej służby wojskowej. Praktykę odbywał w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Dyplom lekarza weterynarii uzyskał w 1934 r. Pracę zawodową rozpoczął w Toruniu. Po studiach weterynaryjnych we Lwowie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (l.1932-33), stopień oficerski ppor rezerwy kawalerii uzyskał w 1935 r., a końcem sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do czynnej służby wojskowej i wraz z II Dywizjonem Pomiarów Artylerii, jako dywizjonowy lekarz weterynarii przebył cały szlak wrześniowy od Wesołej k. Warszawy po rejon ostatnich walk obronnych w okolicach Kocka. W 1939 r. został wzięty do niemieckiej niewoli. Przebywał w obozach w Jędrzejowie, Biedrusku i Krotoszynie. Tego samego roku trafił na 5 i pół roku do Oflagu VII A Murnau w Bawarii. Po wojnie pracował na Ziemiach Odzyskanych (w Bytowie, Słupsku, Miastku i Szczecinku) zajmował się organizacją lecznictwa weterynaryjnego oraz pełnił funkcję kierownika lecznicy zwierząt. Przyczynił się do zwalczania zarazy płucnej u bydła oraz propagowania higieny w obrocie mięsnym. Zmarł 26.03.1964 r. pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Śremie.

ks. ur. 10.10.1905 r. w Markowej (pow. łańcucki). Za namowa ks. W. Ba-lawejdera trafił do zakonu Salezjanów. Po skończonym nowicjacie w 1923 r. w Kleczy Dol-nej podjął studia seminaryjne w Krakowie i 29.06.1933 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Należał do grona salezjanów, którzy jako pierwsi odbywali pełną formację kapłańską i za-konną już w Polsce. Jego życie zakonne i artystyczne było barwną ilustracją salezjańskich dziejów w Polsce. Nauki pobierał u Józefa Mehoffera. Jego malowidła, witraże i mozaiki ozdabiają liczne świątynie i kaplice m.in. kościół Serca Jezusowego w Warszawie, kościół w Ostródzie, Lutomirsku czy w Starej Miłosnej pod Warszawą. Oprócz twórczości sakralnej tworzył portrety , pejzaże, akwarele o tematyce świeckiej. Jego dzieła tworzą klimat skłania-jący do dialogu ze Stwórcą. Był członkiem Związku Artystów Plastyków. Zmarł 26.11.1991 r. w Lutomiersku, w 86 roku życia, 68 roku ślubów zakonnych i 58 roku kapłaństwa. Spo-czywa na lutomierskim cmentarzu.

ur. 26.01.1957 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Balawejder. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Markowej kontynuował naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Od lipca 1977 r. podjął pracę w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Markowej. Po uzyskaniu stosownych kwalifikacji od 1985 r. przeszedł do pracy w Ośrodku Kultury w Markowej jako instruktor muzyki i animator kultury. W 2001 r. wygrał konkurs na dyrektora Centrum Kultury Gminy Markowa i pełni tę funkcję nadal. W l. 1990-1994 był radnym Gminy Markowa. Od 2002 r. jest członkiem Zarządu i radnym Powiatu Łańcuckiego. Jest aktywnym członkiem miejscowej Orkiestry Dętej i Chóru Męskiego. Prowadzi zespół śpiewaczy kobiet. Mieszka w Markowej.

ur. 14. 09. 1953 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Anny z d. Wrona. Wykształcenie zasadnicze zawodowe – monter instalacji sanitarnych. Od 1998 sołtys w Husowie. Od 1994 r. radny i członek Zarządu Gminy Markowa III kadencji. Przewodniczący Komisji Rolnictwa i Działalności Gospodarczej Rady Gminy. Przewodniczy Komitetowi Wodociągów i Kanalizacji wsi Husów. Jako sołtys wsi organizuje i nadzoruje prace na drogach gminnych oraz gospodarkę w lesie gminnym, jest budowniczym pola namiotowego w Husowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Husowie.

ur. 18.07.1936 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej wsi i zdaniu matury w Liceum im H. Sienkiewicza w Łańcucie podjął prace zawodową w Spółdzielni Spożywców „Społem" w Rzeszowie, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę. Od wczesnej młodości interesował się głównie wydarzeniami historycznymi, społecznymi, które miały miejsce w kraju, regionie i rodzinnej Kraczkowej. Czytał i kompletował roczniki wielu czasopism, gromadził zbiory numizmatyczne, filatelistyczne, przestudiował wiele protokołów z zebrań wiejskich organizacji, przeprowadzał wywiady z działaczami społecznymi lub członkami ich rodzin, zbierał i kompletował stare fotografie, a także starocie i eksponaty z myślą o utworzeniu w przyszłości muzeum regionalnego. Uczestniczył Aktywnie uczestniczył we wszelkich inicjatywach i działaniach we wsi zarówno gospodarczych, religijnych i sportowych. Prowadził zapisy wydarzeń notował własne recenzje filmów oglądanych w latach 50 -60-tych. Swoje bogate zbiory i notatki wykorzystał w większości dopiero w wieku dojrzałym. W 1992 r. podjął się redagowania wiejskiej gazetki „Kraczkowskie Wieści", korzystając z pomocy rozumiejących jego intencje przyjaciół. Zamieszczał w nich informacje o wydarzeniach przeszłych i bieżących, sylwetki ludzi zasłużonych dla Kraczkowej. Przygotowywał szczegółowe materiały w postaci broszur np: „100 lat Kółka Rolniczego w Kraczkowej", „100 lat Ochotniczej Straży Pożarnej w Kraczkowej” czy „Kraczkowski Grunwald 1910- 1997" i wiele innych. Przez jedną kadencję był Radnym Gminy Łańcut oraz członkiem Rady Sołeckiej. Był współzałożycielem i aktywnym członkiem Kraczkowskiego Koła Seniorów. Za swoją pracę został odznaczony i wyróżniony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 19.01.2005 r. i spoczywa na kraczkowskim cmentarzu.

ur. 23.01.1972 r. w Łańcucie. Syn Władysława i Stanisławy z d. Kisała. Wykształcenie wyższe – mgr turystyki i rekreacji, koordynator do spraw sportu i rekreacji przy Centrum Kultury Gminy Łańcut. Były prezes, współzałożyciel LKS Grom Handzlówka; były członek Zarządu HKS Grom Handzlówka. Pracownik CKGŁ; twórca oraz sędzia Amatorskiej Ligi Siatkówki Gminy Łańcut; współzałożyciel podkarpackiej Szachownicy. Pomysłodawca boisk do siatkówki plażowej, trener amatorskich drużyn siatkarskich. Koordynator współpracy sportowo-rekreacyjnej z powiatem Stryj na Ukrainie. Organizator turniejów sportowych na terenie gminy, współorganizator rajdów rowerowych i twórca trasy rowerowej w gm. Łańcut. Współorganizator turnieju sołectw w latach 2000/2001. odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 1.03.1892 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Przez 6 lat uczył się w szkole ludowej. W 1908 r. został sprzedawcą w sklepie Kółka Rolniczego, w którym równocześnie prowadził księgowość. Na Walnym Zgromadzeniu Kółka Rolniczego, w 1910 r. został wybrany sekretarzem. W 1911 r. , wspólnie z miejscowym organistą założył chór oraz orkiestrę salonową złożoną z 12 instrumentów smyczkowych i dętych, zakupionych przez muzykantów za ich własne oszczędności. Od 1910 r. był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. W latach 1912-1914 należał do Drużyny Bartoszowej, organizacji niepodległościowo – wojskowej, pełnił w niej funkcję sekretarza i był delegatem na Walny Zjazd we Lwowie w 1913 r. Organizował zebrania oświatowe i tworzył dość dużą bibliotekę. W 1914 r. został wcielony do armii austriackiej i przydzielony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu. Przemierzał tysiące kilometrów walcząc na Węgrzech, we Włoszech, Francji i Austrii. Do Kraczkowej wrócił po sześciu latach. Włączył się do pracy w wielu organizacjach wiejskich niosących w swych programach postęp i wiedzę. W 1921 r. został kierownikiem handlowym sklepu Kółka Rolniczego, w 1922 r. naczelnikiem OSP, a niedługo potem jej prezesem. W tym czasie szkolił i dyrygował orkiestrą dętą OSP, reżyserował także wiele sztuk teatralnych z amatorskim teatrem. W 1932 r. po rozwiązaniu przez władze sanacyjne OSP natychmiast założył Koło Młodzieży Wiejskiej „Wici”, do którego wstąpili wszyscy członkowie rozwiązanej OSP. Od roku 1922 do 1948, był członkiem zarządu Kasy Stefczyka. Brał czynny udział w organizowaniu i założeniu w 1928 r. Spółdzielni Mleczarskiej, która z czasem powiększyła się o filie w Cierpiszu, Woli Rafałowskiej i Zabratówce. Był członkiem zarządu spółdzielni i księgowym. W tym czasie był także członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Rolniczo – Budowlanej. W 1946 r. podjął pracę w Banku Spółdzielczym w Łańcucie, a następnie w PZGS „Sch”, gdzie prowadził księgowość. W 1954 r. współorganizował zespół pieśni i tańca, który wystawiał opracowane przez Walentego Kunysza „Wesele kraczkowskie”. Brał udział w opracowaniu muzycznym „Wesela”, które cieszyło się dużym powodzeniem w Kraczkowej i w okolicznych wsiach. Opracował kroniki organizacji, do których należał, pisał artykuły do gazet. Większa jego praca pt. „Historia spółdzielczości jednej wsi” zostaje umieszczona w zbiorze „Wspomnienia działaczy spółdzielczości”. Duże uznanie zdobywa praca „Burzyciele leniwej ciszy”. Opracował „Kronikę wsi Kraczkowa”. Mimo uznania jego zasług przez władze PRL, nie przyjął nigdy żadnego odznaczenia. Zmarł 3.03. 1967 r. i spoczywa na kraczkowskim cmentarzu.

ur. 04.11.1877 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Tekli z d. Pelc. Dzięki ówczesnemu proboszczowi pracującemu w Handzlówce ks. Władysława Krakowskiego nauczył się gry na organach. W 1911 r. ukończył kurs organistowski. Jako organista pracował w Staroniwie, Albigowej, Kracz-kowej i najdłużej w Handzlówce. W czasie gdy nie miał pracy jako organista prowadził gospodarstwo rolne w Malawie, a potem w Korsowie k. Brodów woj. Lwowskie. W 1925 r. powrócił do Handzlówki i oprócz gry na organach pisał wiersze, sztuki teatralne, spisywał dawne obyczaje wiejskie z zapisem nutowym. Pisał też wspomnienia połączone z opisem dziejów Handzlówki. Niektóre rzeczy publikował w tygodnikach „Piast”, „Wieś” i Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Zmarł 07.09.1948 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ks. pallotyn, ur. 15.03.1913 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Filomeny z d. Marcinek. We wrześniu 1925 r. rozpoczął naukę w Collegium Marianum w Wadowicach na Kopcu, a 21.08.1930 r. w Sucharach otrzymał sutannę Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego (dawna nazwa pallotynów). Pierwsze przyrzeczenia złożył 19.03.1933 r. a wieczną konsekrację złożył w 1936 r. W latach 1933-1935 odbył studia filozoficzne w Wadowicach i Sucharach, następnie teologiczne w Sucharach i Ołtarzewie. Święcenia kapłańskie otrzymał 11.06.1938 r. w Warszawie. Pracował jako duszpasterz i prefekt w Warszawie, również w latach okupacji. W 1945 r. został skierowany na dalsze studia na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1949 r. uzyskał magisterium w zakresie psychologii filozoficznej. W 1951 r. na tej samej uczelni obronił rozprawę doktorską. Od 1950 r. przez czternaście lat wykładał psychologię w seminarium ołtarzewskim, zajęcia prowadził również w domu pallotyńskim w Ząbkowicach Śląskich. Pełnił też obowiązki prefekta alumnów. W 1958 r. rozpoczął pracę w domu w Gdańsku, gdzie był rektorem i kierownikiem nowo powstałej instytucji Stowarzyszenia - Roku Pastoralnego. Działał aktywnie jako katecheta i duszpasterz, zajmował sie też pracą organizatorską. Od 1963 r. prowadził w Ołtarzewie wykłady z metafizyki. W latach 1965-1968 był rektorem domu nowicjackiego w Ząbkowicach Śl., następnie ponownie podjął pracę w Gdańsku, tym razem w duszpasterstwie akademickim. W 1972 r. został przeniesiony do pracy w duszpasterstwie chorych w Częstochowie, a rok później powierzono mu obowiązki rektora domu wałbrzyskiego. Od 1976 r. przez dwadzieścia lat pełnił obowiązki sekretarza Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie. Był także wykładowcą tej instytucji, a także pełnił posługę kapelana sióstr franciszkanek Rodziny Maryi w Izabelinie (1976-1984) i sióstr pallotynek na warszawskim Zaciszu (1984-1996). Od 1996 r. mieszkał w Ołtarzewie. Ogłosił kilkanaście artykułów. Był również autorem kilku opracowań z dziejów Akademickiego Studium Teologii Katolickiej w Warszawie i Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego. Zmarł w lutym 2000 w Pruszkowie, pochowany został w kwaterze pallotyńskiej w Ołtarzewie.

ur. 29.12.1961 r. w Łańcucie. (Mieszkał w Handzlówce pow. łańcucki).Syn Tadeusza i Julii z d. Kuźniar. Nauczyciel i wychowawca młodzieży w Gimnazjum w Białobrzegach. Od 26 lat związany z ruchem harcerskim. Instruktor harcerski w stopniu podharcmistrza, społeczny zastępca komendanta hufca ZHP w Łańcucie. Prowadził drużynę harcerską w Handzlówce, a obecnie kieruje szczepem drużyn w Białobrzegach. Środowiska harcerskie, w których działał i w których pracuje obecnie należą do najlepszych i najprężniej działających. Dzięki jego pracy i poświęceniu corocznie harcerze z Białobrzegów wyjeżdżają na letni wypoczynek zwiedzając najpiękniejsze regiony Polski, a wolontariacka praca kadry pozwala na wyjazd również młodzieży niezamożnej. Współorganizator wyjazdów łańcuckich harcerzy po Betlejemskie Światło Pokoju. Od kilku lat wraz z harcerzami uczestniczy w Pielgrzymkach Harcerskich w Częstochowie. Po raz drugi pełni funkcję radnego gminy Białobrzegi. Pełnił również funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej w Budach Łańcuckich. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Korniaktowie Południowym.

ur. 25.08.1893 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Marii z d. Balawejder. Autor wielu społecznych inicjatyw. Współzałożyciel Drużyny Bartoszowej i Organizacji Strażackiej, w której był wiele lat moralnym przywódcą. Pamiętnikarz i kronikarz dziejów Krzemienicy, autor pięknych okolicznościowych i patriotycznych wierszy. Podczas okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej, przyczynił się do założenia komórki Armii Krajowej w Krzemienicy. Po II wojnie światowej działał w ramach zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” był więźniem politycznym w latach 1948 – 1953. Twórca „Wesela Krzemienieckiego” będącego autentyczną inscenizacją wesela wiejskiego z okolic Łańcuta w XIX wieku., w której zebrano i opracowano scenicznie zanikające już dziś zwyczaje, pieśni weselne oraz tańce i obrzędy. Przywiązany do zwyczajów i tradycji swego regionu, pragnął zachować ich pamięć i to zainspirowało go do wystawienia na scenie ówczesnego wesela z zachowaniem najdrobniejszych szczegółów jego przebiegu. W maju 1947 roku Wesele Krzemienickie po raz pierwszy wystawiono na scenie. Zespół często występował poza granicami swojej wsi, brał udział w wielu konkursach. W 1963 roku został zaproszony przez Mirę Zimińską - Sygetyńską do siedziby zespołu Mazowsze - Koszęcina, gdzie członkowie zespołu uczyli artystów tańców sąsiedzkich, które to na stałe weszły do repertuaru Mazowsza. Wesele Krzemienickie wystawiane było też w czasie obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego. Zmarł 10.02.1966 r. i spoczywa na krzemienieckim cmentarzu.

ks. ur. 11.02.1928 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Władysława i Antoniny z d Zdeb. W 1957 r. ukończył sześcioletnie Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu. Święcenia kapłańskie uzyskał 30 maja 1957. W latach 1957 – 1969 pełnił kolejno służbę kapłańską w 10 różnych miejscowościach, a od 23.11.1969 r. obejmuje parafię w Wielkich Oczach. 12.08.2001 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę i zamieszkał w Korczynie koło Krosna. Pomimo niełatwych warunków panujących w ubogiej przygranicznej parafii znany był jako dobry gospodarz i pasterz. Dzięki jego wieloletnim staraniom papież Jan Paweł II dokonał w roku 1997 w Krośnie koronacji pochodzącego z 1613 roku obrazu Matki Boskiej Wielkoockiej. Ksiądz Kluz został w roku 2001 uhonorowany dyplomem nadanym mu przez Radę d/s Stosunków Katolicko-Żydowskich dzielnicy Queens (Nowy Jork) za jego wybitny wkład w "oczyszczenie i odrestaurowanie opuszczonego cmentarza żydowskiego" w Wielkich Oczach. Ostatnie lata swego życia spędził w Krzemienicy. Zmarł 24.01.2014 r. i spoczywa na cmentarzu w Krzemienicy.

prof. dr hab. inż. ur. 16.12.1897 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Tekli. W 1917 r. ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie. W latach 1916-1920 uczestniczył w I wojnie światowej, początkowo w armii austriackiej, a później w polskiej. W latach 1920-1925 studiował na Wydziale Komunikacyjnym-Oddziale Drogowym Politechniki Lwowskiej uzyskując dyplom inżyniera budowy dróg i mostów. Po ukończeniu studiów był asystentem w Katedrze Statyki Budownictwa Żelaznego i Żelazobetonowego. W latach 1925-1926 przebywał na stypendium w Paryżu. W 1927 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Czynnie zaangażował się w budowę lotnisk cywilnych i wojskowych. W latach 1935-1939 prowadził wykłady na Wydziale Inżynierii Lądowej na Politechnice Lwowskiej, gdzie uzyskał w 1937 r. habilitację. W czasie okupacji pracował w tajnym nauczaniu w Warszawie i Zakopanem. Po wojnie powrócił do Warszawy i podjął pracę na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. W 1946 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. A w 1948 r. tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1947-1951 był dziekanem Wydziału Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Był pionierem i twórcą polskiej szkoły naukowej w dziedzinie prefabrykacji betonowej w budownictwie. W 1968 r. przechodzi na emeryturę. Autor wielu publikacji naukowych i praktycznych. Za działalność naukową i dydaktyczna otrzymał dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.09.1987 r.

Kluz Władysław ur. 19.10.1900 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Tekli z d. Kisała. Mając 17 lat wstąpił do Legionów Polskich. Za odmowę złożenia przysięgi na wierność zaborcy, został wraz z innymi legionistami internowany w Huszt i wcielony do armii austriackiej, w której służył do jesieni 1918 r. Wrócił do Handzlówki. Zgłosił się do szkoły wojskowej we Lwowie, gdzie uzyskał stopień kaprala. W 1920 r. uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po powrocie ukończył kurs kierowców samochodowych w Rzeszowie i znalazł pracę w majątku hr. Oborskiego w Husowie jako traktorzysta, co mu nie bardzo odpowiadało. Z pomocą brata dostał pracę kierowcy autobusowego Polskich Linii Lotniczych w Katowicach, później przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. W wrześniu 1939 r. ewakuowano LOT do Paryża. Tam dowiedział się, że we Francji organizuje się polska armia, więc zgłosił się do II Dywizji Strzelców Pieszych. Po przegranej kampanii francusko-niemieckiej dowództwo i żołnierze ewakuowali się do Anglii. Ostatecznie dotarł do Szkocji i zaciągnął się do Strzeleckiej Brygady, gdzie służył w różnych formacjach. Po lądowaniu aliantów w Normandii walczył pod Falaise i Chambois pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Epopeję wojenną zakończył w 1947 r. kiedy to postanowił pozostać na obczyźnie. Znalazł pracę mechanika samochodowego w firmie sprzedającej samochody. Po przejściu na emeryturę w 1966 r. wrócił do kraju i kupił dom w Łańcucie. Zgromadzone przez lata oszczędności w kwocie 1 mln zł (w 1978 r. była to znaczna kwota) postanawia przeznaczyć na budowę Domu Spokojnej Starości dla rolników w Handzlówce. Wśród licznych jego odznaczeń brytyjskich i polskich znalazł się m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 9.05. 1984 r. w Łańcucie, a został pochowany w Handzlówce.

inż. ppłk, ur. 20.11.1928 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Marii z d. Szylar. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Markowej, edukację przerwał wybuch II wojny światowej. Naukę kontynuował w ramach tajnego nauczania. W l. 1942-1944 pełnił funkcję łącznika przy oddziale Armii Krajowej. Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie w 1948 r. złożył egzamin dojrzałości. Niestety nie mógł zdawać na wymarzone studia gdyż został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Zdecydował, że podejmie naukę w Wyższej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu, która ukończył w 1952 r. Jako oficer Ludowego Wojska Polskiego służył kolejno w jednostkach w Żorach, Kożuchowie, Zgorzelcu i Skwierzynie. W 1957 r. został przeniesiony do pracy w Studium Wojskowym przy Uniwersytecie im. A. Mickiewicz w Poznaniu. Służąc w Poznaniu spełnił młodzieńcze marzenia i ukończył studia rolnicze na poznańskiej Wyższej Szkole Rolniczej uzyskując tytuł inżyniera rolnictwa. W stopniu ppłk przechodzi w stan spoczynku. Bóg, Honor, Ojczyzna – to jego żołnierska dewiza, która była dla niego życiowym drogowskazem, mimo trudnych czasów, w których przyszło mu pełnić służbę. Zmarł 29.12.2003 r. w Poznaniu.

ur. 18.08.1942 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Ukończył AWF w Krakowie, przez ponad 30 lat pracował jako nauczyciel i wychowawca w szkołach podstawowych powiatu łańcuckiego; w ostatnich latach pełnił funkcję dyrektora Skoły Podstawowej, a następnie Publicznego Gimnazjum w Krzemienicy. Wskrzesiciel, kierownik i aktor Teatru Dramatycznego w Krzemienicy (wyreżyserował ponad 50 sztuk).W 1997 r. Teatr Dramatyczny pod jego kierownictwem zdobył I miejsce w konkursie :Skąd nadz ród”. Autor pozycji Okruchy historii (2006 r., monografia dziejów teatru w Krzemienicy) i Tożsamość i historia (2007r., traktuje o obiektach sakralnych w Krzemienicy). Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Krzemienicy

ur. 27.07.1952 r. Cedry Wielkie (pow. gdański). Syn Tadeusza i Emilii z d. Bartnik. Artysta lutnik z Bud Łań. Członek Związku Polskich Artystów Lutników. Ukończył Technikum Budowy Instrumentów Lutniczych w Nowym Targu i przez kolejne lata doskonalił swoje umiejętności lutnicze w pracowni Mistrza Franciszka Marduły w Zakopanem. W 1973 r. otworzył własną pracownię twórczą. Zajmuje się budową skrzypiec, altówek, wiolonczel i smyczków oraz korektą i konserwacją instrumentów lutniczych i smyczków. W swoim dorobku twórczym ma około 145 skrzypiec, ponad 20 altówek, około 30 wiolonczel i blisko 60 smyczków. Uczestnik międzynarodowych konkursów i wystaw lutniczych m.in. w Poznaniu, Ceremonie, Moskwie, Paryżu, Mittenwaldzie. Od 1975 r. związany z Międzynarodowymi Kursami Muzycznymi im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie. Na jego instrumentach gra wielu uczniów, studentów zawodowych muzyków. Sprawdzają się w rękach licznych koncertmistrzów m. in.: Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, Filharmonii w Rzeszowie, w Koszalinie, w Opolu, w Słupsku, w Operze w Oslo. Członek Związku Polskich Artystów Lutników, zastępca Przewodniczącego Sadu Koleżeńskiego ZPAL. Obecnie mieszka i pracuje w Łańcucie.

ks. ur. 27.06.1910 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Profesję złożył 2.10.1926 r., a święcenia kapłańskie przyjął 26.11.1933 r. Ukończył także wydział biologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był pierwszym syndykiem klasztoru służewieckiego w Warszawie. Następnie pełnił funkcję przeora konwentu w Gdańsku. Najdłużej przebywał w konwencie lubelskim. Był tzw. kaznodzieją generalnym, wytrawnym misjonarzem i rekolekcjonistą. Dotknięty chorobą zmarł w Poznaniu 12.01.1975 r. i został pochowany w zakonnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Lutyckiej. Miał 65 lat, 48 lat przeżył w Zakonie, z czego 41 jako kapłan.

dr hab. ur. 14.12.1903 r. w Soninie (pow. łańcucki). W latach 1924-1928 studiował botanikę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po ukończeniu studiów. Pracował przez trzy lata w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Doktorat z filozofii uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w r. 1931. W tym samym roku przeniósł się do Warszawy podejmując pracę w Zakładzie Fitopatologii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego jako starszy asystent profesora Siemaszki. W czasie wojny był wykładowcą w Miejskiej Szkole Ogrodniczej prowadząc jednocześnie tajne nauczanie dla studentów SGGW. W roku 1945 objął kierownictwo Katedry Fitopatologii, odbudowując ją po zniszczeniach wojennych. W tym samym roku habilitował się, w r. 1946 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w r. 1957 profesorem zwyczajnym. Był dziekanem Wydziału Ogrodniczego i prorektorem SGGW, wreszcie doktorem honoris causa tej uczelni. W r. 1974 przeszedł na emeryturę. Dorobek prof. Kochmana obejmował 150 publikacji z różnych dziedzin fitopatologii, w tym 50 prac naukowych poświęconych morfologii, epidemiologii i metodom zwalczania grzybów i wirusów występujących na różnych roślinach ogrodniczych, rolniczych i ozdobnych. Był autorem monografii polskich grzybów głowniowych (1936), oraz współautorem opracowań Peronosporales (1970) i Ustilaginales (1973) w serii „Flora Polski”, autorem dwóch podręczników akademickich: „Fitopatologia” (1967 i 1973) oraz „Mikologia dla fitopatologów” (1981 i 1986). Piastował wiele funkcji w różnych organizacjach naukowych. Był członkiem zwyczajnym Polskiej Akademii Nauk, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Botanicznego i Polskiego Towarzystwa Fitopatologicznego, przewodniczącym Komitetu Ochrony Roślin PAN. Zmarł w Warszawie 21.07.1995 r.

ks. ur. 1.06.1933 r. w Ludwikówce (pow. rohatyński, obecnie Ukraina). Początkiem lat czterdziestych z rodziną przeniósł się do Czudca. W l. 1947-1951 uczęszczał do Liceum im. Ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie. Po ukończeniu sześcioletnich studiów filozoficzno-teologicznych w Seminarium Duchownym w Przemyślu w maju 1957 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Egzaminy wikariuszowskie złożył w wyznaczonych terminach, egzamin konkursowy na proboszcza w listopadzie 1965 r. Pracował jako wikariusz w Krzywczy w l. 1957 - 1959 r., w Jaśle do lipca 1962 r., w Hyżnem do lipca 1964 r., w Sanoku do lipca 1965 r. i znowu w Hyżnem początkowo jako wikariusz, a w l. 1965 - 1976 r. jako proboszcz. Następnie został mianowany proboszczem parafii Łańcut. Wzorowa postawa kapłańska, gorliwość kaznodziejsko-misjonarska, zmysł organizacyjny i przymioty jego charakteru sprawiły, że powierzano mu wiele ważnych funkcji oraz w uznaniu wielu zasług odznaczono: w 1971 r. Expositorio Canonicali, w 1978 r. przywilejem używania Rokiety i Mantoletu, w 1983 r. godnością Kapelana Ojca Świętego. W l. 1970 - 1976 r. był Wicedziekanem Dekanatu Tyczyn. Po objęciu probostwa w Łańcucie, został mianowany w styczniu 1978 r. archiprezbiterem tego okręgu, a w czerwcu 1982 r. dziekanem Łańcuckim. Przyczynił się do powstania i zorganizowania samodzielnych parafii w dzielnicy Podzwierzyniec, w Głuchowie i Woli Dalszej. Zmarł nagle 16.07.1984 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 26.01.1970 w Rzeszowie. Syn Zygmunta i Haliny z d. Czado. Absol-went TMR w Łańcucie (1990). W 1995 r. ukończył studia magisterskie na Wydziale Prawa i Administracji UMCS w Lublinie Filia w Rzeszowie. W 1998 r. ukończył aplikację sędziow-ską i zdał egzamin sędziowski. Od 2005 r. jest członkiem Okręgowej Izby Radców Praw-nych w Rzeszowie. Przez Ministra Skarbu w 2006 r. wpisany na listę członków rad nadzor-czych. W l. 1995-1998 pracował jako asystent w Kancelarii Zarządu Miasta Rzeszowa. Od początku powstania powiatów pełni funkcję Sekretarza Powiatu Łańcuckiego. Jako radca prawny m.in. współpracuje przy projekcie bezpłatnych porad prawnych w powiecie łańcuc-kim. Od 2009 r. sprawuje funkcję Sekretarza Rady Nadzorczej w „Centrum Medycznym w Łańcucie” Spółka z o.o. W 1994 r. został wybrany radnym II kadencji Rady Gminy Biało-brzegi, a następnie radnym IV i VI kadencji Rady Miasta Łańcuta l. 2002, 2010. W 1998 r. był autorem tekstu statutu i innych dokumentów organizacyjnych powiatu łańcuckiego. Od 1991 r. publikuje w „Gazecie Łańcuckiej” teksty dotyczące problemów społecznych i spraw związanych z działalnością samorządów terytorialnych. Od 1993 r. jest członkiem PTTK, a w l. 2001-2005 pełnił funkcję Prezesa Zarządu Oddziału PTTK w Łańcucie. Uregulował sprawy własnościowe nieruchomości PTTK. Jako przewodnik po regionie łańcucko-leżajskim i Muzeum-Zamku w Łańcucie prezentował piękno Ziemi Łańcuckiej oficjalnym delegacjom z kraju i z zagranicy oraz współpracował przy wydawaniu materiałów promują-cych powiat łańcucki. Otrzymał odznakę od Ministra Gospodarki i Pracy „Za Zasługi dla Turystyki” (2004). Odznaczony przez Prezydenta RP „Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę” (2008). Mieszka w Łańcucie.

dr hab. n. med. ur. 23.03.1959 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Janiny z d. Wasil. Absolwent I LO w Łańcucie w 1978 r. W l. 1978 - 1985 student medycyny – Collegium Medicum Uniwersytetu Jagielloń-skiego w Krakowie. W 1985 r. dyplom lekarza medycyny. W 1989 r. specjalizacja I stopnia z chorób wewnętrznych. W 1993 r. doktorat z kardiologii uzyskany w Instytucie Kardiologii w Warszawie. W 1994 r. specjalizacja II stopnia z chorób wewnętrznych. W 1997 r. specjalizacja z kardiologii, a w 2007 r. habilitacja z kardiologii. Członek Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Jest jednym z najbardziej doświadczonych kardiologów inwazyjnych w Polsce. W ciągu lat praktyki lekarskiej prze-prowadził kilka tysięcy zabiegów na naczyniach wieńcowych. W 1997 r. został kierownikiem Ośrodka Kardiologii Inwazyjnej w Akademii Medycznej w Białymstoku gdzie stworzył prężny ośrodek leczący zabiegowo chorych z zawałem serca. Uruchomił jeden z pierwszych w Polsce 24-godzinny system leczenia zawałów serca obejmujący zasięgiem cały region. Obecnie kieruje Centrum Kardiologii Inwazyjnej w Szpitalu Swissmed w Gdańsku. Prowadzi także Kardiologiczny Gabinet Lekarski w Białymstoku. Mieszka w Warszawie.

ur. 25.04.1962 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Anny z d. Homa. Wykształcenie wyższe, nauczyciel, dyrektor Gimnazjum w Markowej. Autor publikacji literackich i krytycznoliterackich w periodykach ogólnokrajowych. Po 1989 r. działacz samorządowy (przez dwie kadencje pełnił funkcje przewodniczącego Rady Gminy Markowa). Instruktor Amatorskiego Zespołu Teatralnego w Markowej. Brał udział w przygotowaniu uroczystości odsłonięcia pomnika Rodziny Ulmów i nadania ich imienia Gimnazjum w Markowej.(scenariusz i reżyseria spektakli przygotowanych z tej okazji). Współpracował przy publikacjach książkowych dotyczących wsi Markowa. Członek kapituły przyznającej statuetkę „Markowianin Roku”, publikuje artykuły w gminnej gazecie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

Br. zakonny (OCist), ur. 20.05.1953 r. w Zawisnej k/ Częstochowy. Syn Kazimierza i Stanisławy z d. Piekarz. Wychowywał się w Łańcucie i tutaj zdobył średnie wykształcenie w Zespole Szkół Ekonomicznych. Przez kilka lat pracował w bazie PKS w Woli Dalszej, a październiku 1982 r. wstąpił do zakonu cystersów w Wąchocku. Śluby Wieczyste złożył 20.10.1991 r. Oprócz pracy zakonnej jako katecheta akolita, ceremoniarz liturgiczny, zakrystianin, czynnie uczestniczy w życiu zakonu, miasta i gminy Wąchock. Jest m.in.: członkiem Zarządy Krajowego Braci Zakonnych przy Episkopacie Polski, animatorem Misyjnym Diecezji Radomskiej, założycielem i opiekunem Koła Charytatywnego Pomocy Polakom na Ukrainie. Udziela się także twórczo, pisząc artykuły do „Tygodnika Starachowickiego” i prowadząc kroniki poszczególnych grup apostolskich. Swą pracą wspiera pszczelarzy, strażaków i niepełnosprawnych. Organizuje i przewodniczy pielgrzymkom krajowym i zagranicznym.

ur. się w 16.07.1958 r. w Zakopanem. Syn Józefa i Anny z d. Małecka. Po ukończeniu Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im A. Kenara w Zako-panem rozpoczął naukę w Studium Konserwacji Zabytków w Tarnowie, gdzie zdobywał wiedzę w l. 1977–1979. Następnie studiował Konserwację Zabytków Architektury na Uniwersytecie im. M. Kopernika w Toruniu. Od 1992 r. mieszka w Soninie, gdzie można spotkać jego prace na cmentarzu, w kościele, na remizie OSP. Dom Pomocy Społecznej w Łące upiększa pomnik Marcjanny Mirskiej. Jest artystą wszechstronnym, zajmuje się rzeźbą, złotnictwem, konserwacją zabytków, projektowaniem ogrodów. Dwukrotnie otrzymał wyróżnienie na Biennale Internazionale Dantesca w Rawennie w 1994 r. za rzeźbę „Wrota Piekieł” oraz w 1996 r. za rzeźbę „L’attesa”. Jego prace były ozdobą kilku europejskich wystaw, m.in. „La Porta per le Citta di Dante: Paradiso, Interno, Purgatorio” (Drzwi do miasta Dantego). W Uzbekistanie, Iranie i Kazachstanie rzeźbił 16 obelisków żołnierzy Armii Polskiej gen. W. Andersa, wyko-nywał je wraz z przedstawicielami kamieniarzy z państw Europy Wscho-dniej i Azji. Brał udział w wielu wernisażach w Polsce i w Europie.

z d. Lęcznar, ur. 21.09.1939 r. w Dąbrówkach (pow. łańcucki). Córka Franciszka i Anieli. Wykształcenie średnie pielęgniarskie. Od 1957 r. pracowała w sanatorium uzdrowiskowym z Krynicy, od 01.09.1958 r. rozpoczęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Łańcucie oraz Poradni Przeciwgruźliczej w Łańcucie. Prezes Koła Łańcuckiego Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. Pracuje społecznie od chwili uruchomienia Kuchni Albertyńskiej w 1990 r. przyczyniła się do rozwoju i poszerzenia działalności placówki. Jest inicjatorką wielu działań na rzecz ubogich i bezdomnych z powiatu łańcuckiego. Organizuje pracę z podopiecznymi, urządza wieczerze wigilijne, śniadania wielkanocne oraz pielgrzymki, upowszechnia idee św. Brata Alberta. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.”

ps. Kawaler, ur. 4.01.1921 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Ludwika. Członek najpierw ZWZ, a następnie AK. Kolportował prasę podziemną,, a przede wszystkim był w pierwszej linii działania organizacji. Brał udział niemal we wszystkich ważniejszych akcjach na tym terenie, a także w walkach za Sanem i w akcji Burza. Był dowódcą Oddziału Dywersyjnego (OD). Cechowała go odwaga i zdecydowanie. Po wojnie długie lata przewodniczył Zarządowi Gminnemu ZBOWiD w Białobrzegach. Zmarł 26.01.2008 r. i został pochowany na budzkim cmentarzu.

gen. bryg., ur. 13.06.1930 w Korniaktowie (pow. łańcucki). Skończył szkołę powszechną w Białobrzegach i 4 klasy gimnazjum w Łańcucie. We wrześniu 1948 r. wstąpił do WP w Rzeszowie. W 1950 r. ukończył Oficer-ską Szkołę Piechoty w Jeleniej Górze. W l. 1951-1954 studiował w ASG WP w Rembertowie, potem w stopniu kapitana został szefem sztabu 90 pp w Zgorzelcu. Od jesieni 1955 r. pracował w Śląskim Okręgu Wojskowym we Wrocławiu. W sierpniu 1964 r. został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 2. Dy-wizji Zmechanizowanej w Nysie w stopniu podpułkownika. W 1965 r. powrócił do pracy w ŚOW. W l. 1967-1969 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie, po czym został szefem Oddziału I Sztabu ŚOW. Od jesieni 1973 r. zastępca szefa sztabu tego okręgu. Od lata 1977 r. do-cent w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. T. Kościusz-ki we Wrocławiu. Od lipca 1979 r. do lipca 1983 r. szef grupy kierunkowych na Wojsko Polskie w Zarządzie I Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw - Stron Układu Warszawskiego w Moskwie. Następnie był szefem Zespołu Szko-lenia Operacyjnego Sztabu Generalnego WP w Warszawie. Jesienią 1983 r. mianowany generałem brygady. Od grudnia 1988 r. do maja 1991 r. Główny Specjalista Kierownictwa Sztabu Generalnego WP z siedzibą przy Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego. W sierpniu 1991 przeniesiony w stan spoczynku. Autor wielu prac, artykułów, recenzji i skryptów. Współautor podrecznika "Współczesne dowodzenie wojskami" (1974). Odznaczenia i wyróżnienia m.in.: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1970), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965) Złoty Medal Za zasługi dla obronności kra-ju (1975), Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1975) Zmarł 18.06.2005 we Wrocławiu.

mjr ur. 8.02.1911 r. w Józinie na Wołyniu. Przed wojną mieszkał w Łańcucie, tutaj złożył w liceum egzamin dojrzałości w 1931 r. W 1937 r. ukończył Akademię Handlu Zagranicznego we Lwowie i podjął pracę w ordynacji hr. Potockiego. W latach 1934-1935 odbył kurs podchorążych piechoty w Tarnopolu. Zmobilizowany początkiem września 1939 r. walczył na Podkarpaciu, po klęsce przedostał się na Węgry, następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Tam zgłosił się na kurs dla spadochroniarzy i nocą 2 września 1942 r. zrzucany został na teren okupowanej Polski w okolicach Grójca. Brał udział w wielu spektakularnych akcjach przeciwko Niemcom i współdziałającym z nimi Ukraińcom z UPA. M.in.: brał udział w odbiciu więźniów żołnierzy „Wachlarza”, dowódca KEDYW-u Inspektoratu Łuck, organizator polskiej samoobrony na Wołyniu. Był jedną z wybitniejszych postaci II wojny światowej. Aresztowany w 1944 r. przez Rosjan, został skazany na karę śmierci. Wyrok zamieniono na 10 lat więzienia, które odbył w łagrach Kołymy, Komi i Magadanu. Wrócił w roku 1955 do Rzeszowa i pracował w Zakładach Przemysłu Mięsnego. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 klasy i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Zmarł 23.02.1993 r. i spoczywa na cmentarzu rzeszowskim na Wilkowyji.

ur. 04.05.1872 r. w Jarosławiu. Nauczyciel polski, polonista, autor prac z historii literatury polskiej. Ukończył gimnazjum w Jarosławiu, po czym odbył studia na Uniwersytecie Lwowskim i Jagiellońskim. Pracował jako nauczyciel języka polskiego, łaciny i propedeutyki filozofii w gimnazjach w Jaśle i Podgórzu. Od września 1898 r. występował oficjalnie jako zastępca nauczyciela. W maju 1899 r. złożył państwowy egzamin nauczycielski. Mianowanie na nauczyciela rzeczywistego uzyskał czerwcu 1901 r. W roku szkolnym 1903/1904 uczył w IV Gimnazjum w Krakowie. Rok szkolny 1908/1909 spędził w większości na urlopie zdrowotnym, po czym objął funkcję dyrektora gimnazjum realnego w Łańcucie. Pozostawał dyrektorem tej szkoły do I wojny światowej, kiedy znalazł się w Wiedniu i był tamże organizatorem polskich szkół. W 1917 r. ponownie objął dyrekcję gimnazjum łańcuckiego. Ogłosił kilka prac z dziejów literatury polskiej, m.in. Rokosz Jerzego Lubomirskiego w poezji (w sprawozdaniu gimnazjum w Jaśle za 1902 r.) i Wychowanie religijno-moralne w szkołach Komisji Edukacji Narodowej (w sprawozdaniu IV Gimnazjum w Krakowie za 1905 r.). Na 100-lecie urodzin Juliusza Słowackiego opublikował rozprawę Matka i syn (w sprawozdaniu IV Gimnazjum w Krakowie za lata 1908/1909 oraz w Księdze pamiątkowej ku uczczeniu Słowackiego, tom I, Lwów 1909 r.). Zapamiętany został jako człowiek o eleganckim stylu bycia, cieszący się dużym autorytetem. Zmarł w Łańcucie 17.02.1918 r., kilka miesięcy po powrocie na stanowisko dyrektora miejscowego gimnazjum.

lek. med. ur. 27.08.1941 r. we Lwowie. Syn Eugeniusza i Józefy z d. Panek. Po wojnie zamieszkał z rodzina w Łańcucie. W latach gimnazjalnych 1956-1958 członek ZHP w Łańcucie. W latach 1961-1968 studia medyczne w Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. W latach 1969-1971 jako chirurg pracował w Szpitalu Powiatowym w Jarosławiu, a w latach 1971-1973 w Szpitalu Powiatowym w Koźlu. Od 1973 r. pracował w Szpitalu Katolickim św. Elżbiety w Meerbusch-Lank w Niemczech. W 1976 r. przeniósł się do Szpitala Ewangelickiego w Düsseldorfie. W latach 1977-1980 pracował jako chirurg w klinice urazowej w Duisburg-Buchholz. Od 1981 r. prywatna praktyka lekarska w Krefeld. Od 1975 r. aktywny członek organizacji polonijnych w Niemczech, m.in.: od 1992 r. Prezes Polskiego Towarzystwa Medycznego w Niemczech, od 1993 r. członek Kongresu Polonii Niemieckiej. Autor wielu artykułów naukowych z zakresu ochrony zdrowia w prasie medycznej, twórca stron internetowych dla polonii.

lek. med. ps. Biała, Jadwiga, ur. 21.12. 1893 roku w Jaśle. Córka Piotra Kozy i Anieli Rogozewicz. Jasielskie gimnazjum ukończyła w 1911 roku. Studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie przerwała jej I wojna światowa, podczas której to służyła jako sanitariuszka w Legionach Polskich. Studia ukończyła prawdopodobnie w 1922 r. i krótko pracowała na oddziale dziecięcym Szpitala św. Ludwika w Krakowie – gdzie uzyskała specjalizację pediatryczną. Ze względów rodzinnych wraz z mężem Marianem przeniosła się do Łańcuta. W Łańcucie pracowała jako pediatra Kasy Chorych, później w Poradni Przeciwgruźliczej. Od początku pracy w poradni korzystała z prywatnego aparatu rentgenowskiego ofiarowanego bezpłatnie przez jej męża dr Mariana Kościuszkę, który pomagał jej w diagnozowaniu gruźlicy. Leczyła chorych z Łańcuta i okolic oraz mieszkańców sąsiednich powiatów. W 1929 r. ukończyła w Warszawie kurs przeciwgruźliczy. Działalnością poradni bardzo interesowali się przedstawiciele władz centralnych wizytujących Łańcut. Mieściła się ona wówczas w budynku przy ulicy Browarnej (obecnie Cetnarskiego). Aktywnie także udzielała się w Kole Czerwonokrzyskim w Łańcucie. Po śmierci męża we wrześniu 1934 r. przeniosła się do Rabki Zdroju, gdzie pracowała na oddziale dziecięcym Oficerskiego Domu Wypoczynkowego. Następnie prowadziła internat dla dzieci. Zimą 1939 r. podjęła działalność konspiracyjną, była lekarzem ZWZ w Rabce, następnie lekarzem inspektoratu AK Nowy Sącz. W 1942 r. gestapo w Rabce wpadło na ślad organizacji i w czerwcu została aresztowana i trafiła do więzienia w Tarnowie, skąd w dniu 27 lipca trafiła do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W sierpniu 1942 r. wraz z innymi więźniarkami została przeniesiona do Birkenau (Brzezinki). Służyła współwięźniarkom jak mogła niestety sama zachorował na tyfus i 10.01.1943 r. zmarła. Pośmiertnie została mianowana podporucznikiem LWP. W 1972 r. odznaczona Krzyżem Grunwaldu III klasy.

z d. Kieszkowska. Ur. 07.10.1913 r. w Hajworon w guberni kijowskiej. W l. 1926-1931 uczęszczała do Liceum Krzemienieckiego, maturę zdała w 1934 r. w Szkole Ogólnokształcącej w Kraśniku. Następnie przez rok studiowała w Szkole Malarstwa i Zdobnictwa w Grudziądzu. W l. 1935-1937 naukę kontynuowała w Państwowym Instytucie Robót Ręcznych w Warszawie. Od 1937 r. pracowała jako nauczycielka robót ręcznych i rysunku w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Sióstr Urszulanek w Stanisławowie. Okres II wojny światowej spędziła we Wilnie. W l. 1945-1949 przebywała wraz z mężem i cór-ka przebywała na Śląsku w Gardowicach w pow. pszczyńskim. W 1949 r. cała rodzina przeprowadziła się do Łańcuta. Od marca 1950 r. pracowała w Oddziale Rolnictwa i Reformy Rolnej miejscowego Starostwa Powiatowego. W l. 1953-1980 pracowała w Muzeum-Zamku najpierw jako bibliotekarka, a od 1966 r. jako konserwator malarstwa i tkanin. Zamiłowanie do twórczości artystycznej przejawiała w dziedzinie fotografii i malarstwa. Tematem jej prac były pejzaże, martwa natura i konie. Uczestniczyła w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych m.in.: w Łańcucie, Rzeszowie i Krakowie. Od 1968 r. związała się z „Grupą Łańcucką” twórców nieprofesjonalnych działającą przy MDK w Łańcu-cie. Otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: „Zasłużony Działacz Kultu-ry” (1975), „Medal Komisji Edukacji Narodowej” (1976), „Za opiekę Nad Zabytkami” (1978). Zmarła 22.09.2002 r. w Łańcucie.

ur. 11.01.1939 r. W Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Katarzyna z d. Sowa. Ukończył szkołę zawodową na kierunku Tkactwo Artystyczne; został garncarzem. Był zrzeszony w Spółdzielni Rękodzieła „Cepelia”. Brał udział w wielu konkursach; uczestniczył w wystawach. Obecnie pracuje jako instruktor w Kółku Ceramicznym przy ZS w Medyni Głogowskiej; związany z Zagrodą Garncarską w Medyni Głogowskiej. Interesuje się kulturą i historią regionu – zbiera informacje, tworzy dokumentacje fotograficzne miejsc i zabytków oraz kultury ludowej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Medyni Głogowskiej.

ks. dr ur. 5.09.1915 r. w Sokolnikach (pow. tarnobrzeski). Syn Wojciecha i Marii. Jako młody kapłan został skierowany do pracy w Łańcucie. Rozpoczął ją w czasie okupacji, jako katecheta młodzieży szkół średnich, a także jako kapelan Sióstr Boromeuszek. Został bezpodstawnie aresztowany i osadzony w więzieniu w Rzeszowie. W wyniku starań hr. Potockiego został zwolniony z więzienia i powrócił już na zawsze do ukochanego miasta. Był wielkim autorytetem moralnym i duchowym, cieszył się ogromną sympatią i miłością mieszkańców Łańcuta. Znany był jako wspaniały kaznodzieja i rekolekcjonista. Przez cały czas pobytu w Łańcucie był związany z zakonem Sióstr Boromeuszek. Pod koniec życia, gdy przebywał w szpitalu, był i tam pocieszycielem chorych, obawiających się śmierci. W sercach i umysłach mieszkańców Łańcuta i okolicy zachował się jako kapłan wielki, rzadkiej pobożności i pokory. Zmarł 28.09.1983 r. w ukochanym Łańcucie i tam też został pochowany w grobowcu księży proboszczów.

ur. 28.05.1945 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Jana i Wiktorii z d. Walawender. Prezes Zarządu Banku Spółdzielczego w Łańcucie, członek Rady Zrzeszenia Banku BPS S.A., członek Komitetu Finansowego Banku BPS S.A. Działacz społeczny i sportowy, aktywnie uczestniczy w działalności sekcji piłki siatkowej UMKS Łańcut. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Łańcucie.

ks. ur. w 1858 r. w Spie k/ Tarnobrzega. Święcenia kapłańskie otrzymał w lipcu 1885 r w Przemyślu. Do Handzlówki przybył z Tyczyna w sierpniu 1889 r. Najpierw przez cztery lata był wikariuszem, a od 1893 r. został mianowany proboszczem. Brał czynny udział w rozwoju wsi: uaktywnił twórcze umysły mieszkańców, zachęcał do współpracy i działalności na rzecz współmieszkańców. Początkowo w skromnych warunkach uczył dzieci czytania i pisania. Dzięki jego inicjatywie i pomocy mieszkańców w 1897 r. powstała szkoła. W 1892 r. przyczynił się do powstania Kółka Rolniczego wraz ze sklepem oraz budowy Domu Ludowego. W 1901 r. zaproponował założenie Kasy Stefczyka, a w 1903 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła. Założył amatorski teatr, chór czterogłosowy, orkiestrę smyczkową. Organizował i często sam prowadził kursy nowego gospodarowania dla kobiet i nowych metod uprawy roli dla gospodarzy. Z jego inicjatywy powstało w 1907 r. Koło Kobiet. Niestety nie doczekał poświecenia nowej świątyni zmarł 9.10.1906 r. i został pochowany na starym miejscowym cmentarzu. W uznaniu zasług społeczność handzlowska w 1998 r. obrała ks. Władysława Krakowskiego patronem miejscowej Szkoły Podstawowej.

dr nauk med. ur. się w 1840 r. w Krakowie. Po ukończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1863 r. podjął prace w Tarnowie. Przypuszczalnie na skutek represji za pomoc Powstaniu 1983 r. musiał szukać pracy i trafił do Łańcuta. Przez kilka lat pełnił obowiązki lekarza zamkowego, a następnie po 1869 r. powiatowego. W Łańcucie przebywał do 1878 roku. Z dziewiętnastu lat pracy zawodowej – piętnaście poświęcił mieszkańcom Łańcuta i okolicznych miejscowości. Z niezwykłym zaangażowaniem i energią zapoznawał się z warunkami życia i zdrowiem ludności. Z poświęceniem organizował leczenie chorób i epidemii trapiących tutejsze społeczeństwo, szczególnie w środowiskach ludzi biednych. Swymi spostrzeżeniami z praktyki lekarskiej dzielił się w artykułach publikowanych w czasopismach krakowskich w latach 1865-1878 „Przegląd Lekarski” opublikował dziewięć jego rozpraw. Utrzymywał też stałe kontakty z krakowskim Towarzystwem Lekarskim. W 1868 r. wziął udział w opracowaniu „Projektu urządzenia służby zdrowia w Galicji” przedstawionego Sejmowi Krajowemu we Lwowie. W 1868 r. założył Stowarzyszenie Oświaty „Mrówka”, którego był wieloletnim prezesem. Zorganizował bibliotekę Stowarzyszenia i oddał mu własny księgozbiór. Było ono do 1914 r. ważną organizacją oświatowo – kulturalną mieszkańców Łańcuta i okolicznych miejscowości. Zakładano czytelnie ludowe i wygłaszano odczyty o różnej tematyce, urządzano obchody rocznic narodowych. Wygłosił wiele odczytów na tematy zdrowotne i przyrodnicze. Interesował się też innymi dziedzinami nauki. Był autorem pierwszego spisu botanicznego gatunków roślin występujących na tutejszym terenie. Był też inicjatorem powołania w 1876 r. Straży Pożarnej. Od 1878 r. pełnił obowiązki lekarza powiatowego w Wieliczce. Zmarł 30.06. 1882 r. w Krakowie.

ks. kanonik, ur. 22.05.1916 r. w Kaczorowych (pow. jasielski). Syn Józefa i Zofii z d. Gorczyca. Po ukończenie szkoły średniej w Jaśle w 1937 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę w seminarium w brzozowskim lesie. Dnia 4.03.1943 r. w kaplicy seminarium w Brzozowie „Anatolówka” przyjął z rąk ks. bpa Franciszka Bardy święcenia diakonatu, a następnego dnia 5.03.1943 r. święcenia kapłańskie. Placówki wikariuszowskie: Jodłówka (17.04.1943 - 12.05.1946), Łąka k. Rzeszowa (13.05.1946 - 05.12.1948), Łańcut (06.12.1948 - 01.08.1951), Zręcin (01.08.1951 - 31.12.1951). Od 1.01.1952 r. był administratorem (proboszczem) parafii Markowa i pełnił tę funkcję do przejścia na emeryturę do 21.08.1993 r. Był odznaczony Expositorium Canonicale (1963) oraz przywilejem Rokiety i Mantoletu (1974). Od 5.03.1974 r. do 8.10.1994 r. pełnił funkcję wicedziekana dekanatu Łańcut I. Zmarł 18.07.2007 r. i spoczywa w Markowej.

ur. 27.03.1891 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana i Ludwiki z d. Dulęba. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rzeszowie. W 1911 r. po zdaniu matury objął posadę nauczycielską w Szkole Ludowej Męskiej w Brzozowie. Następnie kierował szkołami w Izdebkach, Starej Wsi, Jasienicy Rosielnej, Posadzie Jasielskiej i Orzechówce. Był członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli szkół powszechnych w pow. brzozowskim, krośnieńskim, leskim, sanockim. Organizował kursy dla rolników, kursy gotowania, szycia i kroju dla gospodyń wiejskich, kursy przysposobienia rolniczego dla młodzieży. Współzałożył w Brzozowie orkiestrę dętą i chór w Jasienicy i Domaradzu. Organizował kółka rolnicze i mleczarnie w Izdebkach, Wesołej, Krzemiennej, Haczowie i Jasienicy Rosielnej. W 1936 r. współtworzył w Brzozowie Nauczy-cielską Księgarnię „Społem”, przekształcona następnie w Powszechną Spółdzielnię Spożywców pełniąc w niej funkcje prezesa Rady Nadzorczej do 1954 r. Aktywnie uczestniczył w nauczycielskim ruchu związkowym. W 1912 r. był delegatem na Zjazd Nauczycielski we Lwowie. W l. 1927-1947 pełnił funkcję prezesa Ogniska w Brzozowie oraz prezesa Oddziału Powiatowego ZNP. W okresie okupacji aktywnie udzielał się w tajnym nauczaniu m.in.: pełnił funkcję przewodniczącego tajnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w pow. brzozowskim. Pracę społeczną kon-tynuował w Oddziale ZNP w Warszawie – Żoliborzu. Zmarł w 13.12.1966 r.

ur. 10.07.1843 r. w Łańcucie. Syn Jana i Julianny z d. Tokarska. Pochodził z rodziny austriackiej. Nie wiemy, który z jego przodków był ogrodnikiem i jako pierwszy przybył do Polski, by prowadzić ogrody wokół łańcuckiego pałacu. Sam Wincenty był masa-rzem, kierownikiem rzeźni miejskiej (należącej do hrabiego Potockiego). Oprócz tego miał własny sklep wędliniarski w Rynku. Mieszkali na bocznej uliczce starego Rynku. Do tego zawodu przyuczył również synów. Zmarł 30.03.1920 r. w Łańcucie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

art. muzyk, ur. 9.03.1975 r. w Łańcucie. Syn Edwarda i Zofii z d. Bajda. Od 3-ciej klasy Szkoły Podstawowej gra na akordeonie. Gry uczył się kolejno w Społecznym Ogniskiem Muzycznym w Markowej, w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Łańcucie, Państwowym Liceum Muzycznym w Rzeszowie i w Akademii Muzycznej w Warszawie, którą ukończył w 1999 r. i uzyskał tytuł magistra sztuki. Od ponad 6-ciu lat związany jest z Kabaretem Moralnego Niepokoju, w którym gra na akordeonie, śpiewa i współaranżuje. Gra także z kapelą Kameleon. Uczestniczy również w recitalu Katarzyny Zygmont. Z Hadrianem Tabęckim "na niwie muzycznej" spotkał się akompaniując (z niezapomnianym zespołem "Daremny Trud") finalistom PPA we Wrocławiu w 1998 roku. Potem również PPA w 1999 i 2000 roku, recitale z Krystyną Tkacz, Markiem Richterem i Jackiem Bończykiem, udział w przedstawieniu "Opera Żebracza" z muzyką J.K. Pawluśkiewicza w Teatrze Dramatycznym. Ponadto jest chórzystą: Cantores Resovienses w Liceum Muzycznym w Rzeszowie, Chór Kameralny Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie, Sine Nomine i przede wszystkim Chór Kameralny Warszawskiej Opery Kameralnej. Pracuje również jako pedagog - szkoli swoich następców w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia w Żyrardowie.

mgr inż., ur. 03.01.1938 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Rut. Od 10 lat jest Naczelnikiem Wydziału Ochrony Środowiska Rolnictwa i Rozwoju Gospodarczego Starostwa Powiatowego w Łańcucie. Wcześniej przez dwie kadencje (1990-1998) był wójtem Gminy Markowa, a w latach 1981-1998 pracował w łańcuckim oddziale Wojewódzkiej Stacji Kwarantanny i Ochrony Roślin w Rzeszowie. Współpracował z Wojewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska w Rzeszowie (pozyskano znaczne środki finansowe na przeprowadzenie termomodernizacji kilku budynków powiatowych szkół ponadgimnazjalnych Był też współorganizatorem trzykrotnie prezentowanych w Łańcucie pokazów tradycyjnego jadła i lokalnych wyrobów kulinarnych. Promuje sport i turystykę. Inicjował i był głównym organizatorem 15 powiatowych rajdów rowerowych, których trasy przebiegały przez wszystkie siedem gmin powiatu łańcuckiego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 01.10.1951 r. w Markowej (pow. łańcucki). Skończył studia na krakowskiej Akademii Ekonomicznej. W grudniu 1973 r. rozpoczął pracę w Zakładach Chemicznych w Nowej Sarzynie. Obecnie zajmuje stanowisko kierownika Działu Kontroli Gospodarczej. Od dziecka przejawiał wielki sportowy talent. Pierwszy dyplom sportowy wygrał na boisku w Soninie. Był związany z Klubem Sportowym „Start” w Rzeszowie, Akademickim Związ-kiem Sportowym w czasach studiów oraz grał w drużynie piłkarskiej Zakładowego Klubu Sportowego Unia Nowa Sarzyna. Uczestniczył min. w Igrzyskach Paraolimpijskich, w Mistrzostwach Inwalidów Świata, Europy i Polski . W sumie 110 razy stawał na podium. W la-tach 70 i 80 tych zdobył dziewięć tytułów Mistrza Świata i Europy. Na Paraolimpiadzie w Toronto w 1976 r. zdobył złoty medal w skoku w dal. Cztery lata później w Arnhem zajął pierwsze miejsce w skoku w dal i wzwyż. Był srebrnym medalistą w biegu na 100 i 400 metrów oraz brązowym na 1500 m. Na igrzyskach w Nowym Jorku w 1984 r. zajął pierwsze miejsce w sztafecie 4x400, drugie w skoku w dal oraz trzecie w biegu sztafetowym 4 x100m. Jego najlepszy rezultat to wynik 10,6 sekundy w biegu na 100 m. Wielokrotnie był odznaczany przez Główny Komitet Kultury Fizycznej i Sportu „Medalem za wybitne osiągnięcia sportowe”, w tym dwukrotnie złotym. W plebiscycie codziennej gazety regionalnej „Nowiny”, zyskał tytuł najlepszego paraolimpijczyka 50 – lecia. Nie tylko sport był obszarem na którym aktywnie się udzielał. Z dużym zaangażowaniem uczestniczył w życiu samorządowym. Przez 16 lat był radnym w radzie miejskiej Nowej Sarzyny, pełniąc funkcję radnego i przewodniczącego Rady. Rada Miejska w Nowej Sarzynie Uchwałą Nr LX /397/2010 z dnia 24 maja 2010 r. nadała mu honorowe obywatelstwo Miasta i Gminy Nowa Sarzyna

ur. 25.04.1884 r. w Lesku. Syn Kazimierza i Olgi z d. Nawratil. Po skończonym gimnazjum w Sanoku został wysłany na studia do Wiednia, gdzie ukończył Hochschule fűr Bodenkultur - zaliczył tam egzamin państwowy. Po powrocie z Wiednia w 1906 r. został zatrudniony w dobrach łańcuckich Potockich jako adiunkt leśny. W tym czasie na stanowisku dyrektora lasów ordynacji w Łańcucie pracował Stanisław Kowalski ( zastąpił na tej funkcji Franciszka Reicharda de Reichardsperga - pierwszego Prezesa Klubu Myśliwych „Diana” w Łańcucie. W kulturze łowieckiej zapisał się złotymi czcionkami. Był m.in.: autorem pierwszego podręcznika napisanego po polsku dla leśników i myśliwych wydanego w 1924 r. pt; Łowiectwo, autorem kilku innych prac m.in. Instrukcja służbowa dla urzędników leśnych i łowieckich, (Rzeszów 1934) Pamiętnik Łowiecki, (Rzeszów 1938 ) Poszumy lasu, ( Kraków 1947) Był dyrektorem lasów w Łańcuckiej Ordynacji Potockich, prezesem Klubu Myśliwych „Diana” w Łańcucie, członkiem Galicyjskiego (Małopolskiego) Towarzystwa Myśliwskiego we Lwowie, wykładowcą akademickim w Poznaniu, Lwowie i Krakowie, a przede wszystkim wielkim znawcą i miłośnikiem przyrody. Zmarł 17.04.1962 r. w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim.

ur. 19.05.1919 r. w Łańcucie. Syn Wiesława i Jadwigi z d. Kowalskiej. Maturę zdał w 1940 r. we Lwowie, gdzie pracował w Instytucie prof. R. Weigla. W październiku 1942 r. został zaprzysiężony w AK. Od 1944 r. studiował inżynierię leśną na Politechnice Lwowskiej. 27 czerwca 1945 r. został aresztowany, a w czerwcu 1946 r. skazany przez Trybunał Wojenny ZSRR na 10 lat poprawczego obozu pracy. Skierowano go do Peczorłagu, następnie do łagru Siwaja Maska, później do Abieź w Komi ASSR. W czerwcu 1950 r. został przeniesiony do Igarki i oznaczony numerem JA-6. W czerwcu 1951 r. przeniesiono go do Czuny w obłasti Irkuckiej, a w sierpniu 1952 r. do Tajszetu. We wrześniu 1952 r. osadzono go na dwa miesiące w tamtejszym więzieniu pod zarzutem współpracy z zachodnim wywiadem. W lutym 1954 r. po przewiezieniu do więzienia w Krasnojarsku został zwolniony z nakazem dożywotniego osiedlenia w Perspektywnoje w Krasnojarskim Kraju. W grudniu 1955 r., wraz z żoną i synem, wrócił do Polski. Pracował w zakładach przemysłu terenowego. W stanie wojennym działał w podziemnej „Solidarności”. W 1989 r. należał do grupy założycieli Krakowskiego Oddziału Związku Sybiraków. Autor wielu zbiorów wierszy upamiętniających syberyjski los Polaków, a także poradników dla leśników i myśliwych. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, dwukrotnie.

ur. 18.06.1911 r. w Jelechowicach (pow. łoczowski) Syn Pawła i Tatiany z d. Nazar. Szkołę powszechną i Gimnazjum ukończył w Złoczowie, gdzie w 1929 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1929–1934 studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na wydziale prawa i umiejętności politycznych. W 1934 r. otrzymał dyplom magistra prawa. W latach 1936–1939 pracował w administracji skarbowej jako kierownik działu wymiarowego i zastępca Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nadwórnej, Horodence, Stanisławowie i Stryju. W latach 1939–1944 pracował na stanowisku księgowego w Fabryce Konserw Zygmunta Ruckera we Lwowie. Następnie pracował na stanowisku głównego księgowego w 1945 r. Fabryce Sukna w Rakszawie (na tym stanowisku przepracował 34 lata). W 1947 r. wszedł w skład Komitetu Założycielskiego Klubu Sportowego „Włókniarz”. W latach 1950–1955 jest prezesem, w latach 1955–1970 wiceprezesem. Zmarł nagle 27.09.1978 r. i został pochowany na cmentarzu w Rakszawie.

ur. 24.02.1937 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Kuśta. W 1954 r. zdobył dyplom ślusarza ZSZ w Rzeszowie. W l.1956-1958 pracował w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Handzlówce jako inkasent. Do 1959 r. czynnie działał w życiu społecznym Handzlówki. Był aktorem, śpiewał w chórze parafialnym i ludowym, a przede wszystkim udzielał się w życiu sportowym. Był przewodniczącym LZS, założył sekcję podnoszenia ciężarów, sekcję lekkoatletyczną, drużynę tenisa stołowego i siatkówki. Sam zanotował sukcesy w podnoszeniu ciężarów i l.a. bijąc rekordy. W 1957 r. zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów w podnoszeniu ciężarów. W 1959 r. został wcielony do wojska i wyjechał do Piły. Tam ukończył szkołę podoficerską i odbył służbę wojskową w Rzeszowie. W 1961 r. dostał propozycje pracy w ZPOW „Pektowin” w Jaśle z możliwością pracy i uprawiania sportu w miejscowym klubie. Pobił rekordy okręgu w pchnięciu kulą i podnoszeniu ciężarów. Od grudnia 1963 r. przeniósł się do pracy w WSK Mielec i do pracy w FKS „Stal” jako zawodnik i trener. W l. 1963-1974 zdobywał z młodzieżą wiele sukcesów i medali na różnych szczeblach konkursach i zawodach lekkoatletycznych. Podjął pracę w zakładzie, klubie, kontynuując naukę w Technikum Mechanicznym. Od brakarza awansował do zastępcy dyrektora d/s administracyjnych. Ukończył Studium Trenerskie w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu oraz Wydział Prawa i Administracji UMCS w Lublinie. W l. 1978-1982 był radnym Miejskiej Rady Narodowej i Naczelnikiem Miasta Mielec. W l. 1982-1984 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. W l. 1981-1990 pełnił funkcje wicewojewody rzeszowskiego. Był współorganizatorem dziewięciu Festiwali Muzycznych w Łańcucie, trzech Festiwali Zespołów Polonijnych w Rzeszowie, a także Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży. W 1990 r. przeszedł na emeryturę i zajął się działalnością gospodarczą. Aktualnie jest trzecią kadencję przewodniczącym Rady Osiedla Pułaskiego w Rzeszowie. Otrzymał wiele odznaczeń sportowych, resortowych, polonijnych, kulturalnych. W 1978 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, a w 1984 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

z d. Głowala, ur. 02.01.1951 r. w Nowym Dworze (pow. lubelski). Córka Władysława i Heleny z d. Mączka. W 1968 r. ukończyła LO w Wysokiem. Studia ukończyła w 1973 r. na Akademii Rolniczej w Lublinie. W l. 1973-1984 pracowała w sektorze rolniczym w KPGR w Rzeszowie. W l. 1984-1990 pracowała w Urzędzie Miejskim w Łańcucie. Od marca 1990 przeszła do pracy w służbach zatrudnienia. Najpierw w Rejonowym Urzędzie Pracy w Łańcucie, następnie w przemianowanym w Rejonowe Biuro Pracy, ponownie przemianowanym w Rejonowy Urząd Pracy. Gdy powstały Powiaty w miejsce RUP powstał Powiatowy Urząd Pracy w Łańcucie. Od 2002 r. była zastępcą najpierw kierownika, a obecnie dyrektora PUP. Podejmuje działania na rzecz grup słabszych i potrzebujących m.in. poprzez przygotowywanie, wdrażanie i rozliczanie programów pomocy bezrobotnym współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego. Pozyskuje dodatkowe środki finansowe na łagodzenie skutków bezrobocia. Była szczególnie zaangażowana w przygotowanie, a następnie sprawne przeprowadzenie prac remontowych w zabytkowym budynku stanowiącym siedzibę Urzędu Pracy w Łańcucie. W uznaniu zasług m.in.: otrzymała Złoty Krzyż Zasługi (2010 r.).

prof. dr hab. ur. 1.12.1930 r. w Łańcucie, – polski antropolog, wykładowca akademicki, promotor prac doktorskich, autor publikacji naukowych. Członek i przewodniczący Komitetu Antropologii PAN, oraz członek Komitetu Ergonomii PAN. Dziekan Wydziału Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1981-1987 i w latach 1990-1996, kierownik Zakładu Antropologii Uniwersytetu Wrocławskiego w latach 1971-1999, członek Senatu Uniwersyteckiego. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Antropologicznego, członkiem Prymasowskiej Rady Społecznej, oraz przewodniczącym Arcybiskupiej Rady Społecznej. Odznaczenia : Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Medal Uniwersytetu Wrocławskiego. Zmarł 9.08.2007 r. i został pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

ur. 19.12.1961 r. w Łańcucie. Syn Edwarda i Bronisławy z d. Siłka. Ukończył Zespół Szkół Mechanicznych w Rzeszowie i studia wyższe na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Filia Wydziału Nauk Społecznych w Stalowej Woli. W l. 1982-1993 pracował w Rejonie Dróg Publicznych w Rzeszowie, następnie w l. 1993-1998 był działaczem w Zarządzie Regionu NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. Z Solidarnością jest związany od chwili jej powstania. Jest członkiem Ruchu Światło - Życie. W 2007 r. we współpracy z członkami Związku „Solidarność” Huty Warszawa, Grupy „Kampinos” ŚZŻ Armii Krajowej był inicjatorem sprowadzenia do Łańcuta XXXV Krzyża przyniesionego od grobu Sługi Bożego księdza Jerzego Popiełuszki, który został uroczyście umieszczony na murze kościoła farnego. Jest członkiem Komitetu Społecznego Budowy Pomnika ppłk Łukasza Cieplińskiego w Rzeszowie. Od 1998 r. jest nieprzerwanie Starostą Łańcuckim i Przewodniczącym Zarządu Powiatu Łańcuckiego, radny Powiatu Łańcuckiego w II, III i IV kadencji. Dwie kadencje Przewodniczył Konwentowi Starostów i Prezydentów Miast Województwa Podkarpackiego. Jest Przewodniczącym Zgromadzenia Wspólników „Centrum Medycznego w Łańcucie” Spółka z o.o., Komisji Bezpieczeństwa i Porządku, reprezentuje także Powiat Łańcucki w Związku Powiatów Polskich oraz Stowarzyszeniu Euroregion Karpacki Polska i Podkarpackiej Sieci Szerokopasmowej. Jest pomysłodawcą idei wyróżniania i promowania osób szczególnie zasłużonych dla rozwoju powiatu oraz przewodniczy kapitule przyznającej corocznie Nagrodę Starosty Łańcuckiego „Statuetkę Świętego Michała Archanioła”. Współpracuje z samorządami, organizacjami pozarządowymi i przedsiębiorcami oraz tworzy dobry klimat dla rozwoju przedsiębiorczości. W uznaniu jego zasług Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński przyznał mu pod koniec 2009 r. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Mieszka w Kraczkowej.

z d. Praisner, ur. 19.03.1945 r. w Rzeszowie. Córka Jana i Wandy z d. Praisner. Mgr, od 1970 r. zatrudniona w ZOZ w Łańcucie na stanowisku farmaceuty w Aptece Szpitalnej.; od 1980 r. kierownik apteki. Aktywna działaczka i twórca ruchu „Solidarność”, wieloletnia przewodnicząca Związku Zawodowego „Solidarność”. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Soninie.

ur. 02.04.1944 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Mieczysława i Władysławy z d. Hadław. Działacz społeczny; w latach 80-tych działał strukturach „Solidarności”; pracuje w Ludowym Klubie Sportowym "Sawa" i OSP. Od 1990 r. jest radnym Rady Gminy Łańcut oraz sołtysem sołectwa Sonina. Z jego inicjatywy powstaje szereg inwestycji technicznych na terenie sołectwa i gminy Łańcut. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Soninie.

dr, ur. 11.02.1906 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Szczepana i Marii z d. Rakoczy. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia uni-wersyteckie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, studiując historię i nauki pomocnicze do historii. Po uzyskaniu magisterium został asystentem w Katedrze Historii Oświaty, gdzie przez dwa lata pisał pracę doktorską. Po wielu perturbacjach związanych z działalnością w ruchu ludowym utrudniających pod-jęcie pracy w gimnazjum, otrzymał posadę nauczyciela w szkole powszechnej na Wołyniu Po dwóch latach pracy przeniósł się do Liceum w Kowlu. Od wrze-śnia 1939 r. miał podjąć pracę w Gimnazjum w Tarnowskich Górach, lecz wy-buch wojny przeszkodził mu w tym. Kampanię wrześniową odbył w sztabie dywizji kowelskiej, wzięty do niewoli początkowo niemieckiej, a następnie so-wieckiej, z obu ucieka. Po przedostaniu się do rodzinnej Żołyni, gdzie przeby-wał przez całą okupację. Był przewodniczącym tajnych komisji egzaminacyj-nych do szkół średnich jak i maturalnych. Bezpośrednio po ustaniu działań wo-jennych był współorganizatorem Szkoły Sukienniczej w Rakszawie oraz Gim-nazjum i Liceum w Żołyni. Od 1 września 1945 r. był nauczycielem historii w Państwowym Męskim Liceum i Gimnazjum w oraz pełnił funkcję kierownika Okręgowego Ośrodka Dydaktyczno - Naukowego historii na Kuratorium Ślą-skie. Od roku szkolnego 1948 przeniesiony został na stanowisko p.o. dyrektora szkoły Ogólnokształcącej Koedukacyjnej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Świętochłowicach. W tym czasie powołał Komitet Budowy nowej szkoły i przyczynił się do rozbudowy starego budynku, a także tworzenia wykwalifiko-wanego zespołu nauczycielskiego. Od roku szkolnego 1950 przeniesiony został na stanowisko dyrektora szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego w Wirku. W 1952 r. został zwolniony z tej funkcji "za zaniedbania wychowawczo - ide-ologiczne", bowiem kilku absolwentów podjęło studia w seminarium duchow-nym, a następnie przeniesiony na stanowisko nauczyciela historii w III Liceum Ogólnokształcącym w Chorzowie Batorym. W 1958 r. został pierwszym dyrek-torem na Śląsku mianowanym w ramach konkursu, obejmując III Liceum Ogól-nokształcące im. A. Mickiewicza w Katowicach. Na emeryturę przeszedł w roku 1970, nie mogąc pogodzić się z "reformą Kuberskiego". W czasie czynnej dzia-łalności nauczycielskiej był członkiem ZNP, pełniąc różne funkcje statutowe. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej oraz innymi od-znaczeniami wojewódzkimi i honorowymi. Zmarł 03.06.1978 roku w rodzinnej Żołyni.

ur. 3.01.1938 r. w Rączynie (pow. przeworski). Syn Juliana i Władysławy z d. Kardasińskiej. W wieku 18 lat ukończył szkołę felczerską w Przemyślu i został skierowany do pracy w powiecie leżajskim. Ukończył także UMCS w Lublinie i otrzymał tytuł magistra administracji. Najdłużej związany był ze szpitalem w Nowej Sarzynie. Od 1966 r. mieszka w Łańcucie, tutaj przepracował przez dwadzieścia trzy lata w miejscowym szpitalu pełniąc funkcję kierownika sekcji służby pracowniczej szpitala. Zarówno w Sarzynie, a szczególnie w Łańcucie dał się poznać jako aktywny działacz społeczny w wielu organizacjach społecznych i związkowych. Między innymi uczestniczy w pracach Wspólnoty Polskiej, Związku Filatelistów, Kole Miłośników Łańcuta itp. Osobna pasja to historia naszego regionu. Gromadził i gromadzi niestrudzenie książki, dokumenty, fotografie, wycinki gazet i wszelkie świadectwa przeszłości. W 1989 r. wyjechał na cztery lata do USA, ale i tam każdą wolną chwilę poświęcał swoim zainteresowaniom współpracując z Fundacja Kościuszkowską, z Polskim Instytutem Naukowym i Instytutem Józefa Piłsudskiego. Dzieli się swymi zbiorami z innymi. Obdarował wieloma materiałami m.in. Muzeum Naftowe w Bóbrce, Bibliotekę Miejską i Muzeum Zamek w Łańcucie. Opublikował w prasie regionalnej wiele artykułów biograficznych ludzi związanych z ziemią łańcucką. Przygotowuje do druku monografię służby zdrowia w powiecie łańcuckim. W 2006 r. zorganizował Krakowskie Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Łańcuckiej. W 2005 r. otrzymał nagrodę Marszałka Woj. Podkarpackiego za całoksztłt działalności kulturalno-publicystycznej.Otrzymał także wiele honorowych odznaczeń i wyróżnień ze Złotym Krzyżem Zasługi na czele. Mieszka w Łańcucie.

prof. dr hab. ur. 23.07.1946 r. w Łańcucie. Syn Emila i Marii z d. Wawrzaszek. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej na Podzwierzyńcu, kontynuował naukę w I LO w Łańcucie, gdzie w 1964 r. złożył egzamin maturalny. W 1970 r. ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej we Wrocławiu i podjął pracę jako pracownik naukowy Akademii. W 1976 r. uzyskał doktorat, a w latach 1972-1977 uzyskał Iº i IIº stopień specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, a 2004 r. specjalizacja z medycyny paliatywnej. W 1984 r. otrzymał habilitację. W 1992 r. prof. nadzw., a w 1996 r. prof. zw. Od 1989 kierownik Katedry i Kliniki Anest. i Int. Ter. AM we Wrocławiu. 1993-96 prorektor ds. Klinicznych AM, 1996-1999 prorektor ds. Nauki AM. 1996-2000 Konsultant Krajowy w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii. Członek Zarządu Europejskiego Towarzystwa Anestezjologów, członek honorowy Polskiego Towarzystwa Zakażeń Szpitalnych, Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii i Polskiego Towarzystwa Badania Bólu. W latach 1990-1996 Prezes Zarządu Głównego PTA i IT, od 1998 r. Przewodniczący Dolnośląskiego Oddziału PTA i IT, przewodniczący Polskiej Grupy Roboczej ds. Sepsy. Główne kierunki badań: farmakologia leków anestetycznych i przeciwbólowych, wentylacja mechaniczna, wstrząs kardiogenny, niewydolność wielonarządowa, ból pooperacyjny, ból przewlekły, sepsa i wstrząs septyczny. Redaktor naczelny czasopisma „Medycyna Intensywna i Ratunkowa. Opiekun 2 przewodów habilitacyjnych, promotor 32 doktoratów. Autor 331 publikacji w piśmiennictwie polskim i zagranicznym, 4 rozdziałów w podręcznikach ogólnej medycyny, redakcja 2 podręczników, tłumaczenie podręczników zagranicznych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 50-lecia AM.

por. ps. Maciej, (Wróg vel Kazimierz Szymański). ur. 01.01.1912 r. w Stanisławowie. Syn Romana i Anieli z d. Kiepek. W 1933 r. ukończył gimnazjum w Łańcucie. W latach 1933-1934 odbył służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty 24 DP przy 39 pp w Jarosławiu. Po odbytych ćwiczeniach w 1935 r. został awansowany do stopnia ppor. rez. piechoty z przydziałem mobilizacyjnym do 39 pp na stanowisko d-cy plutonu. W latach 1936-1939 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. J. Piłsudskiego w Warszawie. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP. Kampanię wrześniową odbył w szeregach 39 pp. W okresie okupacji niemieckiej czynny w konspiracji ZWZ-AK na terenie Obwodu ZWZ-AK Łańcut wchodzącym w skład Inspektoratu Rejonowego ZWZ-AK Przemyśl. Pełnił m. in. referenta łączności w sztabie obwodu, następnie d-ca plutonu w Oddziale Partyzanckim AK „Prokop” dowodzonym przez kpt. E. Wodeckiego „Szpak”. Brał udział w szeregu akcji dywersyjno-bojowych przeciwko siłom niemieckim. Awansowany do stopnia por. rez. przez KG AK 01 I 1945. Po wejściu na teren obwodu Armii Czerwonej ukrywa się. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD w 1945 r. emigruje do Krakowa, gdzie zwerbowany przez mjr-a W. Szczepańskiego „Teofila” czynnie uczestniczył w konspiracji antykomunistycznej WiN. Mianowany na funkcję kierownika Rejonu Zachodniego WiN w Okręgu WiN Kraków. Podlegały mu organizacyjnie Rady powiatowe WiN w Białej Krakowskiej, Wadowicach i w Żywcu. Prowadził aktywna działalność konspiracyjną na podległym terenie. W dniu 01.12.1946 r. w wyniku ujawnienia punktu kontaktowego zostaje zatrzymany. Uwięziony w areszcie WUBP Kraków gdzie przeszedł ciężkie śledztwo. Zmuszany biciem i torturami do złożenia zeznań go obciążających i ujawnienia współpracowników. W śledztwie więziony do marca 1948 r. Wyrokiem WSR Kraków z dnia 17.03.1948 r. skazany na 6 lat więzienia oraz utratę praw na 3 lata, złagodzonym na podstawie amnestii z 22.02.1947 r. na karę 3 lat więzienia i 2 lat utratę praw. Więziony po procesie w ZK Kraków – Montelupich, skąd został przewieziony do Centralnego Więzienia Karnego w Rawiczu i tu osadzony 12.02.1949 r. Po odzyskaniu wolności 01.12.1949 r. wyjechał do Łańcuta i był nadal inwigilowany przez UB. Od 1951 r. pracowałw łańcuckim browarze. W latach następnych ukończył studia prawnicze i pracował jako radca prawny w Oddziale „Orbis” w Rzeszowie. Po przejściu na emeryturę w 1977 r. mieszkał nadal w Łańcucie. Spisał wspomnienia z działalności konspiracyjnej w AK. Był członkiem i założycielem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy AK w Krakowie. Był organizatorem i prezesem Zarządu Terenowego Koła Światowego Związku Żołnierzy AK w Łańcucie. Był członkiem Komisji Historycznej Zarżądu Okręgu i przewodniczącym Komisji Odznaczeń w Rzeszowie. Za zasługi otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnien m.in. 4-krotnie Medal Wojska, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Łańcucie 9.01.2003 r. Pochowany na miejscowym Cmentarzu Parafialnym.

ps. Profesor, ur. 16.09.1897 r. w Łańcucie. Syn Ludwika i Ludwiki z d. Drzewickiej. Ok. roku 1905 rodzina Kucharów wyjechała do Lwowa. Wacław ukończył 7-klasową II Realną Szkołę we Lwowie, gdzie otrzymał (1915) tzw. "maturę wojenną". Wcielony do armii austriackiej ukończył szkołę oficerską i otrzymał stopień podporucznika. Na ochotnika w listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i w składzie 5 pap, później 5 Lwowski Pułk Artylerii Lekkiej, walczył na froncie (1.04.1920 r. mianowany porucznikiem). Został piłkarzem i lekkoatletą, ale uprawiał też inne dyscypliny. W latach 1922-1926 był mistrzem Polski w piłce nożnej, rozegrał 1052 mecze i zdobył 847 bramek. Mistrzowskie tytuły zdobył także w biegu na 110 m przez płotki, 400 m przez płotki, 800 m, w skoku wzwyż i w trójskoku w latach 1920-1924. Ponadto w latach 1922-1928 był pięciokrotnym mistrzem kraju w wieloboju łyżwiarskim. Ustanowił rekord polski w biegu na 800 m. W mistrzostwach Europy był szósty w wieloboju łyżwiarskim. Reprezentował też Polskę jako piłkarz na Olimpiadzie w 1924 r. w Paryżu. Jako zawodnik w Pogoni nieprzerwanie startował od 1912-1936 r. Również trener (przed wojną Pogoni, później klubów warszawskich Legii i Polonii) i sędzia (1936-1939) o wielkim autorytecie. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (kpt. 5 pal), wojnę przeżył we Lwowie (podczas okupacji sowieckiej był trenerem tamtejszego Spartaka), a po jej zakończeniu trenerskie obowiązki pełnił w Polonii Bytom, zaś po przeniesieniu się do Warszawy w stołecznych klubach: Legii (1949-1953) i Polonii (1954-1957). Od lutego 1949 do 1951 był referentem ds. reprezentacji PZPN i trenerem drużyny narodowej nieprzerwanie przez 20 pierwszych powojennych spotkań biało-czerwonych (1947-1949), kiedy to aż 5-krotnie zmienili się selekcjonerzy. Jedyny w dziejach naszego futbolu otrzymał dwukrotnie tytuł "Honorowego Członka PZPN" (1971, 1977). Pierwszy laureat w plebiscyci czytelników "Przeglądu Sportowego"(1926). Odznaczony m. in. Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, honorowy członek PZPN. Zmarł w Warszawie 13.02.1981 r. tam tez został pochowany.

prof. dr hab. ur. 8.04.1945 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Bronisławy. Po ukończeniu w 1963 r. I LO w Łańcucie w latach 1963-1969 studiował na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie. Pozostał na uczelni jako pracownik naukowy. W 1973 r. uzyskał stopień doktora,a w 1982 r. habilitację. W styczniu 1995 r. z rąk Prezydenta Wałęsy uzyskał nominacje profesorską. Jest wybitnym specjalista z zakresu mineralogii, geochemii, krystalografii, geologii złóż rud, spektroskopii rentgenowskiej, naturalnych związków organometalicznych, poszukiwania złóż metali i ochrony środowiska. Wykładał na wielu uczelniach zagranicznych m.in. w Belgii, Austrii, Australii. Opublikował przeszło sto prac naukowych. Jest odkrywcą dwóch minerałów, jednego w Polsce i jednego w USA. W 1996 r. otrzymał medal-wyróżnienie na 100 lecie Belgijskiego Towarzystwa Geologicznego /Van den Broek/.

art. mal. ur. 7.01.1931 r. w Soninie (pow. łańcucki).Studia Artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Dyplom w pracowni prof. Adama Marczyńskiego w 1957 r. Od 1956 r. członek Grupy XIV. Ma w swoim dorobku dziewięć wystaw indywidualnych. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach m.in. w Krakowie, Warszawie, Szczecinie, Tarnowie, Sopocie, Sandomierzu, Kielcach, w wystawach Grupy XIV i wystawach okręgowych ZPAP w Rzeszowie. Otrzymał kilka nagród m.in. I Nagrodę w konkursie "Lata walki w dziełach sztuki" (1964), I Nagroda i dwie drugie na wystawie "Obraz, Grafika, Rysunek, Rzeźba Roku" (1986,1982,1989), I Nagroda na " XII Jesiennych Konfrontacjach" - Rzeszów . Należał do ZPAP w Rzeszowie. Uprawiał malarstwo sztalugowe i architektoniczne, niemały dorobek ma również w dziedzinie tzw. sztuki użytkowej. Wykonał polichromie w kościołach w Króliku Polskim, Bziance, Rymanowie, Dynowie, Przybyszówce oraz Opolu i innych śląskich kościołach. Na uwagę zasługuje ciekawa kompozycja malarsko-ceramiczna w budynku dworca kolejowego w Rzeszowie. Mieszkał i tworzył w Rzeszowie gdzie zmarł 1.08.2006 r.

z d. Szpunar ur. 30.11.1932 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Po ukończe-niu szkoły podstawowej w 1946 r., podjęła naukę w Liceum Ogólno-kształcącym w Łańcucie. Od 1950 r. kontynuowała naukę w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej na Wydziale Filologiczno – Historycznym, która ukończyła 1953 r. W 1953 r. na podstawie nakazu pracy została zatrudniona w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Stalowej Woli, gdzie wykładała historię i naukę o Polsce. W 1981 r. uzyskała tytuł nauczyciela mianowanego. Przez okres kilku lat prowadziła Uniwersytet dla Rodziców. W opiniach przełożonych zasłużyła na miano nauczyciela dobrze zorganizowanego, posiadającego znakomite przygo-towanie i podejście do pracy z młodzieżą. Jej uczniowie brali często udział w eliminacjach okręgowych i centralnych Olimpiady Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym. Wielu z nich osiągało dobre wyniki na egzaminach na studia wyższe. W uznaniu zasług w zawodzie nauczyciela została wyróżniona odznaczeniami państwowymi oraz resortowymi m.in: Brązowym Krzyżem Zasługi w 1972 r., Złotym Krzyżem Zasługi w 1975 r., Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego w 1973 r. W zawodzie nauczyciela przepracowała 33 lata. Odeszła na emeryturę 1986 r. Zmarła 26.08.2002 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (XXXII/J/15).

inż. ur. 29.01.1928 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Wiktorii z d. Grad. Po ukończeniu szkoły powszechnej w czasie okupacji niemieckiej, na tajnych kompletach przerobił materiał szkolny pierwszej klasy gimnazjalnej. Od 1944 r. kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Maturę zdał w 1948 r., by rozpo-cząć studia wyższe na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego Krakowie. Studia ukończył w 1952 r. uzyskawszy tytuł inżyniera rolnika. Po studiach podejmuje pracę w Okręgowym Zarządzie Państwowych Gospodarstw Rolnych w Przemyślu. Następnie pracował w PGR w Narolu na stanowisku głównego inżyniera produkcji. Po ok. 5 latach w Narolu otrzymuje propozycję pracy w Stacji Hodowli Roślin w Mikulicach w (pow. przeworski), gdzie w 1968 r. w Dziale Hodowli w Krzeczowicach obejmuje stanowisko dyrektora i głównego hodowcy. Decyzją Zjednoczenia Hodowli i Nasiennictwa zorganizowano w Mikulicach w Dziale Hodowli Krzeczowice ośrodek hodowli mieszańców kukurydzy. W l. 1970 - 1975 rozpoczęto rozbudowę Zakładu by stworzyć nowoczesną placówkę naukowo-badawczą, któ-rej kierowanie powierzono inż. Kudowi. Największym sukcesem i było wyhodowanie nowej odmiany pszenicy ozimej „Kamila” i „Mikula” o dobrej wartości wypiekowej i wysokiej plenności. Pracę zawodową zakończył po przejściu na emeryturę w 1993 r. Był także jednym z współzałożycieli Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Jako wykształcony rolnik z ogromnym doświadczeniem zawodowym uważał, że w zakresie działalności Towarzystwa uda się zorga-nizować sekcję rolną, która zajęłaby się m.in. propagowaniem postępu rolniczego. Zmarł 16.01.2002 r. i spoczywa na cmentarzu w Przeworsku.

, ps. Poker. ur. 09.08.1909 r. w Machlińcu (pow. lwowski). Syn Józefa. Ukończył najpierw kursy nauczycielskie, które umożliwiły podjęcie pracy w szkolnictwie, a następnie Wyższe Studium Nauczycielskie w Warszawie. Kierownik Szkoły Powszechnej w Białobrzegach w latach 1934-1945. Współorganizator Tajnego Nauczania w powiecie łańcuckim, nadzorował szkolnictwo podstawowe. Inspektor Szkolny w Łańcucie, naczelnik oświaty w Kuratorium. Prezes ZNP w Łańcucie i członek Głównej Komisji Rewizyjnej ZNP w W-wie. Zmarł 01.01.1987 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu (B3/12/2).

z d. Świątoniowska, ur. 14.07.1954 r. w Łańcucie. Córka Władysława i Stefanii z d. Mocko. W 1973 r. ukończyła II LO im. Janusza Korczaka w Łańcucie. W l. 1973-1978 studiowała rolnictwo na Wyższej Akademii Rolniczej w Krakowie. Od 1982 r. pracowała w Słuzbie Rolnej w Urzędzie Gminy Żołynia. Od jesieni 1982 r. pracowała w Służbie Rolnej Urzędu Gminy w Rakszawie. Od 1986 r. pełniła funkcję sekretarza Urzędu Gminy w Rakszawie. Od 1990 r. była Sekretarzem Gminy Rakszawa. Od 2004 r. była komisarzem Rządowym dla Gminy Rakszawa. Od 2006 r. pełni funkcję Wójta Gminy Rakszawa. Jest inicjatorem wielu działań zmierzajacych do poprawy infrastruktury gminy.

ur. 1890 r. w Gniewczynie Łańcuckiej (pow. przeworski). Po I wojnie światowej ukończył szkołę organistów w Przemyślu. Od 1923 roku jako organista podjął pracę w parafii Białobrzegi, gdzie przepracował dwadzieścia lat. Jego pasją była muzyka i fotografia. W Białobrzegach prowadził chór mieszany, orkiestrę dętą. Kształcił młodych adeptów muzyki na potrzeby zespołu. Wykonał setki zdjęć utrwalając codzienne życie naszych przodków, uroczystości szkolne, kościelne i państwowe. Zmarł w 1953 r. w Błażowej, ale został pochowany w rodzinnej Gniewczynie.

ur. 20.07.1928 r. w Ulanowie n. Sanem. Uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej i Miejskiego Gimnazjum Koedukacyjnego im. Adama Asnyka w Ulanowie. Liceum Ogólnokształcące ukończył w Rudniku n. Sanem. Studiował w latach 1949-1952 i 1957-1960, specjalizując się w zakresie historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom magistra historii. W latach 1952-1961 pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Żmigrodzie. Od 1961 r. do 1974 r. pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni, gdzie wybudował nowy gmach licealny. Następnie był zatrudniony w Łańcucie na stanowisku dyrektora Powiatowego Zarządu Ekonomiczno-Administracyjnego Szkół. W roku szkolnym 1975/76 pełnił funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Kołaczycach, a od 1.09.1976 r. objął funkcję dyrektora w Liceum Ogólnokształcącym im. Króla St. Leszczyńskiego w Jaśle. W 1982 r. przeszedł na stanowisko wicedyrektora, a od 1986 r., po przejściu na emeryturę, pracował jeszcze przez cztery lata w niepełnym wymiarze godzin ucząc historii. Stale doskonalił swoją wiedzę zawodową. Za pracę w zawodzie nauczycielskim otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Posiada szereg publikacji, z których najważniejszymi są Zarys dziejów Nowego Żmigrodu do 1772 r. i Wspomnienia z okazji Jubileuszu 50-lecia Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni 1945-1995. Od 1990 r. prowadzi działalność w Polskim Związku Niewidomych Koło Terenowe w Jaśle. Posiada Brązową Odznakę Honorową Polskiego Związku Niewidomych.

ur. 28.06.1878 r. w Krakowie. Ukończył 8 klas gimnazjum realnego we Lwowie i dział włókienniczy Szkoły Przemysłowej w Bielsku. W 1902 r. ukończył Wydział Budowy Maszyn we Lwowskim Instytucie Politechnicznym i uzyskał stopień inżyniera mechanika. Studia kontynuował w Liege(Belgia). W latach 1905–1908 praktykował w fabryce włókienniczej Rosenblatta w Łodzi. W 1908 r. przeniósł się do Rakszawy (pow. łańcucki) gdzie kierował budową zakładu (nowoczesna przędzalnia, tkalnia i wykończalnia), która zakończona została w 1912 r. Do wybuchu wojny w 1914 r. był dyrektorem przedsiębiorstwa. W 1918 r., po zwolnieniu ze służby wojskowej, objął ponownie kierownictwo fabryki w Rakszawie, reaktywował istniejącą od 1893 r. Szkołę Sukienniczą i został jej dyrektorem. W lutym 1932 r. powołany został na stanowisko dyrektora Państwowej Szkoły Włókienniczej w Łodzi, którą kierował do chwili przejścia na emeryturę w 1939 r. W latach 1937–1938, na polecenie rządu, był współorganizatorem szkolnictwa włókienniczego i fabryki włókienniczej w Kabulu (Afganistan). Był autorem szeregu publikacji, instrukcji i podręczników z zakresu maszyn włókienniczych i ich obsługi. W latach 1941–1944 był wykładowcą tajnego nauczania na terenie Okręgu Armii Krajowej Rzeszów, w powiecie łańcuckim i przeworskim. W latach 1945–1947 uczył matematyki w Żeńskim Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego w Jarosławiu. Za osiągnięcia w pracy zawodowej odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi (1928), a następnie, z okazji 35-lecia pracy zawodowej – ponownie Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem polski Niepodległej „Za długoletnią służbę”. Zmarł 14.11.1947 r. w Jarosławiu i tam został pochowany.

ur. 27.01.1909 r. w Rakszawie, (pow. łańcucki). Do szkoły powszechnej uczęszczał we Lwowie, gimnazjum humanistyczne ukończył w Łańcucie; w roku 1927 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1927–1933 odbył studia na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie (polonistyka, literatura). W latach 1930–1931 studiował literaturę czeską na uniwersytecie Karola w Pradze. Uzyskał tytuł mgr filologii polskiej. Władał językami: polskim, czeskim, słowackim i francuskim. Należał do Studenckiego Koło Łańcucian we Lwowie. W roku 1929 podjął pracę w lwowskich pismach: „Słowo Polskie”, „Wiek Nowy”. W latach 1933–1934 współpracował z warszawskim „Tygodnikiem Ilustrowanym”, ponadto zamieszczał swoje artykuły w czasopismach: „Skałt”, „Ruch Słowiański”, Biuletyn Polsko – Ukraiński”, „Głos Demokratyczny” i w innych. W roku 1935 jako laureat konkursu został spikerem radiowym we Lwowie; przeniesiony do rozgłośni warszawskiej, skąd przeszedł do Łodzi, gdzie pracował do wybuch II wojny światowej. W stopni ppor. brał udział w działaniach wojennych w Warszawie. W latach 1940–1944 należał do ZWZ AK jako szef wywiadu wojskowego K.O. AK Łańcut. Używał pseudonimu „Grottger”, wcześniejsze pseudonimy to: „Jan Wojakiewicz”, „Hipolit”. W latach 1940–1944 był członkiem redakcji czasopisma konspiracyjnego ZWZ „Odwet”. Jako nauczyciel szkoły średniej brał udział w akcji tajnego nauczania na terenie powiatów Łańcut, Przeworsk. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do pracy radiowca. Przeniósł się do Bydgoszczy, obejmując stanowisko naczelnika referatu informacji Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia. W maju 1947 r. wstąpił do Związku Zawodowego Dziennikarzy Rzeczpospolitej. Zmarł w 1968 r.

dr ur. 13.08.1934 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Stefanii z d. Peszko. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej, uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Od drugiej klasy dodatkowo uczęszczał na kurs pedagogiczny i wraz z maturą uzyskał tytuł nauczyciela i podjął pracę w Państwowym Zakładzie Wychowawczym w Leśnicy Opolskiej. W 1953 r. został przyjęty na Wydział Filozoficzno – Historyczny UJ, gdzie po 2 latach wybrał specjalizację w dziedzinie archeologii polskiej. W czasie studiów uczestniczył w pracach wykopaliskowych w Będzinie, Nowej Hucie i Krakowie. Pracę magisterską pisał o pradziejach powiatu łańcuckiego, przeworskiego i jarosławskiego. W październiku 1957 r. rozpoczął pracę w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, kolejno jako: asystent, adiunkt – kierownik działu archeologicznego, później dyrektor. W 1963 r. założył rodzinę i przeniósł się do Przemyśla, by objąć stanowisko dyrektora Muzeum Regionalnego. Na czas jego pracy w Przemyślu przypada łącznie 186 pozycji publicystycznych i wiele dokonań remontowo-konserwatorskich. Przez wiele lat pełnił funkcję redaktora w Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Przemyślu, które wydawało i nadal wydaje „Roczniki Przemyskie”. Tam w 1964 r. wszedł w skład Zarządu TPN oraz sprawował funkcję prezesa ds. naukowych. Należał do 15 organizacji społeczno – naukowych na terenie Przemyśla i województwa. Przez wiele lat był członkiem Miejskiej Rady Narodowej, a w latach 1982-1986 był społecznie przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej. Z dniem 13.06.1985 r. został odwołany przez ówczesne władze ze zajmowanego stanowiska. Po kilku miesiącach znalazł pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie w Instytucie Historii w charakterze nauczyciela akademickiego prowadzącego zajęcia z zakresu archeologii i historii kultury. W 1987 r. doktoryzował się na WSP w Krakowie. Finalizowaną habilitację przerwała przedwczesna śmierć. Opublikował łącznie ponad 200 rozpraw naukowych i artykułów popularnonaukowych lub publicystycznych, był redaktorem prowadzącym ponad 50 pozycji książkowych, był autorem 18 samodzielnych książek, wygłosił ponad 50 referatów naukowych na konferencjach krajowych i zagranicznych, utrzymywał kontakty z uczonymi krajów ościennych, wygłosił około 650 odczytów w naszym regionie. Działalność zawodowa i społeczna przynosiła mu rozgłos i popularność i zjednywała licznych przyjaciół, a także zawistnych przeciwników. Był współautorem wielu wydawnictw zbiorowych dotyczących historii regionu. Z odznaczeń otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Zasługi. Zmarł 4.09.1991 r. i spoczął na cmentarzu przy ul. Słowackiego w Przemyślu.

ur.18.10.1898 r. w Kraczkowej. Po 4 latach szkoły zdobywał umiejętności u miejscowego szewca. Wcześnie zaczął pisać wiersze. W 1916 roku został wcielony do wojska austriackiego, w którym jako artylerzysta walczył na froncie włoskim. Po powrocie z wojny w 1918 roku zgłosił się do wojska polskiego, w którego szeregach walczył o niepodległość Polski do 1920 roku. Prowadził gospodarstwo rolne, z zamiłowania był poetą i zbieraczem piosenek, gadek, zwyczajów. Był jednym ze znanych na Ziemi Łańcuckiej wybitnych samorodnych pisarzy – poetów – miłośników folkloru. Odegrał ogromną rolę w ocaleniu od zapomnienia zwyczajów, pieśni kraczkowskich; był członkiem teatru amatorskiego. Autor powieści Z życia praojców (w czasie wojny rękopis zaginął). Sukcesem było opublikowanie w czasopiśmie „Literatura Ludowa” (nr3/1958) 202 przysłów, wybranych z prawie 3 tysięcy jakie nadesłał do redakcji. W tym czasie zebrał też 125 gadek, wiele opisów chorób, sposobów ich leczenia, wiele pieśni pastuszych, pątniczych. Dużym osiągnięciem było opracowanie i wydanie Wesela kraczkowskiego (1968). Wyjątkowo interesującą pracą jest jego pamiętnik Wścibski i wrazicki wydany przez LSW w 1975 roku. Zmarł 15 listopada 1982 roku.

płk, ur. 4.01.1895 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). W 1914 r. ukończył Gimnazjum w Jarosławiu i został wcielony do armii austriackiej. Po krótkim szkoleniu trafił na front wschodni, gdzie dostał się do niewoli. W 1916 roku powrócił z dwuletniej niewoli. W listopadzie 1918 r. zgłosił się na ochotnika do jednostki wojska polskiego w Jarosławiu i skierowany został na front polsko-ukraiński. W latach 1918-1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1922 r. został mianowany na stopień kapitana. Uczestniczył jako żołnierz zawodowy w wojnie obronnej 1939 r. w walkach 28 Pułk Strzelców Kaniowskich. Ostatnie walki pułk toczył 12-13 września pod Sokalem. Trafił do sowieckich łagrów. Z Armią Andersa wyruszył na Bliski Wschód, gdzie przez Egipt, Libię, południowe Włochy trafił na walki o Monte Cassino. Dowodził na odcinku 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 5 Wileńską Brygadą Piechoty, uderzył 13 i 15 batalionem przez Widmo na San Angelo. Tam został ranny i umiera 16.05.1944 r. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojenny na Monte Cassino.

ur. 21.08.1952 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Walentego i Zofii z d. Szpunar. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej kontynuował naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Studia rolnicze inżynieryjno-magisterskie ukończył na Wydziale Techniki i Energetyki Rolnictwa Akademii Rolniczej w Krakowie w 1989 r. W latach 1978-1979 kierownik Domu Studenta AGH w Krakowie. Od 1979 r. nauczyciel i przez siedemnaście lat dyrektor w Zespole Szkół Rolniczych w Wysokiej k/ Łańcuta (1990-2007). Ukończył wiele kursów i szkoleń oraz studia podyplomowe z zakresu Organizacja i Zarządzanie Oświatą Rolniczą, Eksploatacja Maszyn Rolniczych i Doradztwo Zawodowe. doskonalących W latach 1988-1990 Radny Gminnej Rady Narodowej. Radny Gminy Łańcut w latach 1994 - 2001, a także członek Zarządu Gminy do grudnia 2001 r. Od 1997 r. Prezes Handzlowskiego Klubu Sportowego „Grom-Szik”. W latach 1998-2002 był ławnikiem Sądu Rejonowego Wydziału Karnego w Łańcucie. Od 2000 r. wiceprzewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Kanalizacji Wsi Handzlówka. Organizator wielu imprez sportowo-rekreacyjnych w rodzinnej wsi. Sołtys wsi Handzlówka w latach 2011-2015. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Zmarł 29.04.2015 r. w Łańcucie i spoczął na cmentarzu parafialnym w Handzlówce.

prof. dr hab., ur. 5.01.1935 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie, które ukończył w 1952 r. Jest znanym w Polsce i za granicą geologiem. Specjalizuje się w stratygrafii, tektonice i geologii regionalnej. Posiada tytuł profesora zwyczajnego, doktora habilitowanego nauk przyrodniczych. Jest członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Należy do komitetu Nauk Geologicznych przy Polskiej Akademii Nauk. W latach 1984–1990 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego w tym komitecie. Pracuje też naukowo w Wydziale VII – Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych PAN. Jest naukowcem na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Geologii w Zakładzie Tektoniki i Kartografii Geologicznej. W roku 2002 otrzymał Medal PAN im. Mikołaja Kopernika dla zasłużonego w rozwoju nauki polskiej i promowania jej osiągnięć za granicą.

prof. dr hab. med., ur. w 1943 r. w Łańcucie. W 1962 r. ukończył III LO we Wrocławiu. W l. 1962-1967 studiował na Wydz. Lekarskim AM we Wrocławiu. Od 1969 r. pracował w Klinice Nefrologicznej jako asystent, od 1978 r. - adiunkt, a od 2002 r. prof. nadzw. Katedry i Kliniki Nefrologii i Medycyny Transplantacyjnej. Zdobył Specjalizację z chorób wewnętrznych I st.- 1973 r., II st.- w 1978 r., z nefrologii w 1996 r. dr nauk med.-1977 r., dr hab. med. – 1993 r. Był rzecznikiem dyscyplinarnym dla nauczycieli akademickich w l. 1990 – 1999. Był także Przewodniczącym Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego. Od 2004 r.był członkiem: Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Internistów Polskich, Towarzystwa Terapii Monitorowanej, International Society of Nephrology. Jest autorem 81 publikacji. Został odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 50-lecia Akademii Medycznej we Wrocławiu. Zmarł 6.07.2010 r.

ur. 01.05.1882 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Tekli. Do szkoły prowadzonej przez ks. Krakowskiego początkowo uczęszczał prywatnie, a później przejętej przez państwo, gdzie ukończył cztery klasy. Życiorys miał bardzo urozmaicony, bo dwukrotnie wyjeżdżał na zarobek do Niemiec, dwanaście lat spędził w Ameryce, trzy lata służył w wojsku w Jarosławiu. Wiele czasu i wysiłku poświęcił pracy społe-cznej: przez okres trzech lat pełnił funkcję zastępcy naczelnika Ochotniczej Straży Pożarnej, rok był prezesem zarządu spółdzielni mleczarskiej, a przez kilkadziesiąt lat grał w miejscowej orkiestrze dętej. Był postępowym rolnikiem, zwłaszcza rozwijał i propagował sa-downictwo, założył nawet szkółkę drzewek owocowych, z której mieszkańcy Handzlówki zakupili ponad cztery tysiące sztuk. W 1952 r. spisał swe wspomnienia i zatytułował je „Na pamiątkę młodym” . Pamiętnik zawiera życiorys autora, dane historyczne, opisy obrzędów, obyczajów i relacje z rozwoju gospodarczo-społecznego wsi Handzlówka. Rękopis autor przekazał do archiwum etnograficznego w Rzeszowie. Zmarł w 1968 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

dr ur. 23.04.1911 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Marcjanny z d. Rajzer. W r. 1929 ukończył Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W tym samym roku podejmuje studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie na Wydz. Filologii Polskiej. W czasie studiów należał do Bratniej Pomocy Polskiej Młodzieży Akademickiej. Pracował w Kole Polonistów. Brał czynny udział w “Teatrze Uniwersyteckim” i “Chórze Studenckim”. W r.1938 uzyskał stopień magistra filologii i przeniósł się do Lwowa, gdzie pracował w szkole średniej. Wojna zniszczyła wszystkie perspektywy przyszłościowe i z trudem powrócił w rodzinne strony. Pracę w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich podjął w styczniu 1949 r. najpierw jako korektor, następnie redaktor i wreszcie jako kierownik jednej z ważniejszych redakcji “Wydawnictw Specjalnych i Językoznawstwa”. Z tego tytułu uczestniczył we wszystkich donioślejszych przedsięwzięciach edytorskich “Ossolineum” w zakresie literatury polskiej. Dyplom doktora uzyskał w 1962 r. na Uniwersytecie Wrocławskim. Jarosław Iwaszkiewicz w swojej recenzji w “Życiu Warszawy” z dnia 9.04.1973 r. napisał “XVI tom dzieł Słowackiego to monumentalna, podziwu godna praca naszej filologii”. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Odznaką Budowniczego Wrocławia. Zmarł dnia 14.XII.1972 r. i został pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

z d. Kluz, ur. 19.03.1947 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Córka Władysława i Marii z d. Sobek. Nauczycielka, organizatorka życia społecznego i kulturalnego w regionie. Przewodnicząca Powiatowej i Gminnej Rady Kobiet. Jest inicjatorką wielu działań w środowisku KGW. Organizuje wiele imprez cyklicznych o zasięgu regionalnym W XII edycji Targów Rzemiosła i Przedsiębiorczości „Agrobieszczady 2008” organizowanych w Lesku w sierpniu br. wraz z KGW Albigowa prezentowała znane u nas przysmaki. Była jedną z inicjatorek wydania książki dotyczącej działalności Kół Gospodyń Wiejskich w powiecie łańcuckim w latach 1866-1975 Kamyczek pod pomnik kobiety polskiej. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Albigowej.

ur. 20.04.1952 r. w Łańcucie, zamieszkał w Soninie (pow. łancucki). Syn Stanisława i Wandy z d. Ziaja. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Soninie kontynuował naukę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Studia magisterskie ukończył na Filii UMCS w Rzeszowie. Pracował najpierw w ŁFŚ, a do 1975 r. w Powiatowej Radzie Narodowej. Po rozwiązaniu powiatów, przeszedł do pracy w Urzędzie Gminy w Łańcucie. Od 1991 r. pracował jako zastępca kierownika, a następnie od 2002 r. dyrektor w Powiatowym Urzędzie Pracy w Łańcucie. Zdobył duże doświadczenie w kierowaniu zespołami ludzkimi, potrafi łagodzić i rozwiązywać konflikty społeczne związane z poważnym problemem, jakim jest bezrobocie. Jest bardzo zaangażowany w działalność społeczną na rzecz lokalnego środowiska. Aktywnie działa na rzecz rozwoju sportu szczególnie piłki nożnej, od 1964 r. jest członkiem Ludowego Zespołu Sportowego „LKS SAWA SONINA”, a w latach 1999-2003 był prezesem zarządu. Za działalność społeczna i zawodową otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: w 2004 r. Srebrny Krzyż Zasługi. Mieszka w Łańcucie. opr. J. Rzepka

mgr ur. 15.03.1908 r. w Albigowej (pow. łańcuckim). Syn Jakuba i Marcjanny z d. Reizer. Szkołę Powszechną ukończył w 1918 r. i w tym samym roku podjął naukę w Państwowym Gimnazjum Realnym w Łańcucie. W 1926 r. zdaje egzamin maturalny i uzyskuje świadectwo dojrzałości. Bezpośrednio po maturze rozpoczął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując w 1931 r. tytuł magistra prawa. Równocześnie ze studiami prawniczymi ukończył we Lwowie Akademię Handlową. Do czasu wojny obronnej 1939 r. pracował we Lwowie. W 1940 r. przeniósł się wraz z rodziną do Łańcuta, gdzie początkowo pracował dorywczo, a później prowadził przedsiębiorstwo handlowe branży żelaznej w charakterze współwłaściciela do 1945 r. W czasie pobytu w Łańcucie współpracował z delegaturą Polskiego Komitetu Opiekuńczego na rzecz pomocy Polaków wywiezionych do obozów jenieckich, przebywających w więzieniach oraz najbiedniejszych. Po zakończeniu wojny opuścił Łańcut i udał się do Lublińca k. Częstochowy. Z końcem 1945 r. objął stanowisko kierownika działu zakupów w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Katowicach. Po zlikwidowaniu tej placówki pracował jako radca prawny przy Stowarzyszeniu Kupców Polskich w Zabrzu. W styczniu 1951 r. został powołany przez Ministerstwo Budownictwa Przemysłowego do zorganizowania w Katowicach przedsiębiorstwa zaopatrzeniowo-interwencyjnego dla całego resortu Budownictwa Przemysłowego pod nazwą “Składnica Artykułów Metalowych”. Po okresie organizacyjnym został dyrektorem tego przedsiębiorstwa i prowadził go do lipca 1953 r. W 1945 r. rozpoczął działalność w zakresie zrzeszania niesłyszących Okręgu Śląskiego, celem stworzenia dla nich odpowiednich warsztatów pracy. W rezultacie tej pionierskiej pracy stworzona została sieć Spółdzielni Głuchych, które stały się główną bazą działalności powołanej w latach 60-tych “Centrali Spółdzielni Inwalidów”. Przy współudziale aktywistów - rodziców dzieci niesłyszacych zorganizował i zarejestrował u władz “Polski Związek Głuchych” jako stowarzyszenie z siedzibą w Warszawie. Również w tym czasie zorganizował Oddział Śląski Polskiego Związku Głuchoniemych w Katowicach. Został wybrany prezesem Oddziału Śląskiego PZG i pełnił tę funkcje kilka kadencji. Zanim powstał Polski Związek Głuchych w Warszawie podjął decyzję w 1945 r. zorganizowania Ośrodka Produktywizacji Głuchych w Katowicach. Zmarł w wieku 73 lat w dniu 2.09.1981 r. we Wrocławiu i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Katowicach - Bogucicach.

dr ur. w 1902 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Marcjanny z d. Reizer. Ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie, zdał maturę w 1920 r. Od 1922 - 1928 r. studiował filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po otrzymaniu absolutorium, praca, która miała być magisterską uznana została za pracę doktorską. W 26 roku życia posiadał tytuł doktora w zakresie nauk filologicznych. Pracował w Wilnie w Gimnazjum im. J. Słowackiego jako polonista. Zdobył tam miano doskonałego pedagoga i wychowawcy młodzieży. Na stanowisku tym pracował do wybuchu II wojny światowej. Zgłosił się do wojska. Podczas okupacji niemieckiej znalazł się wraz z rodziną w Łańcucie. Rozpoczął w tym czasie pracę w tajnym nauczaniu. Brał czynny udział w egzaminowaniu tajnie uczącej się młodzieży. Kiedy skończyła się okupacja przystąpił do organizowania zniszczonego gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Dbał o zaopatrzenie szkoły w niezbędny sprzęt szkolny i pomoce naukowe i o zaopatrzenie biblioteki szkolnej. Pomagał zagospodarować boisko i podwórze szkolne, drukował i powielał teksty naukowe i druki administracyjne. Zorganizował internat dla dziewczat i chłopców. Po zrealizowaniu 3-letniego planu odbudowy gimnazjum został bez uprzedzenia i wyjaśnienia przeniesiony w stan spoczynku. Było to dla niego wielkim zaskoczeniem. Pracował następnie w Krakowie w Gimnazjum Żeńskim im. J. Matejki. Tam uczył młodzież języka polskiego, przygotowując ją do egzaminu maturalnego. Zmarł w dniu 7,05.1972 r. i został pochowany na cmentarzu “Salwator” w Krakowie.

mgr inż., ur. 05.07.1953 r. w Gaci (pow. przeworski). Syn Edwarda i Heleny z d. Cyran. Wykształcenie wyższe techniczno-rolnicze. Wójt Gminy Markowa. Dba o stan obiektów komunalnych, dróg gminnych, powiatowych i wojewódzkich. Wspólnie z gminą Jawornik Polski rozpoczął realizację inwestycji pod nazwą „wogociąg i kanalizacja wsi Husów i Tarnawka”. W latach 1990-1994 radny Gminy, przewodniczący Komitetu Telefonizacji Wsi Markowa, przewodniczący Kapituły Nagrody „Markowianin Roku”. Brał udział w dokumentowaniu historii wsi Markowa (5 pozycji książkowych). Posiada „Złotą Odznakę LZS” (2000 r.), Złoty Medal za Zasługi dla Pożarnictwa (2004 r.), Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (2006 r.), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2008 r.), odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 26.02.1947 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Józefa i Zofii z d. Strzępka. Z wykształcenia technik – górnik. Prezes Zarządu Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej w latach 1994-1998; w latach 2004-2008 przedsiębiorca. Od początku lat 90-tych współtworzył i organizował podmioty gospodarcze zajmujące się drobnym handlem i usługami w Łańcucie i okolicy. W 1994 r. w jubileusz 100 - lecia działalności Kongregacji Kupieckiej współorganizował i stanął na czele nowych władz Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej. Kongregacja podjęła wydawania „Gazety Łańcuckiej”. Wspiera też rozwój życia gospodarczego na Ziemi Łańcuckiej. W obecnej kadencji również jako prezes Kongregacji był pomysłodawcą i współorganizatorem budowy Pomnika Braci Cetnarskich (wieloletnich burmistrzów Łańcuta) który został odsłonięty i poświęcony 3 maja 2008 r. na Pl. Sobieskiego w Łańcucie. Za 15 lat pracy w Kombinacie Górniczym Miedzi w Lubinie na stanowisku sztygara oddziałowego i nadsztygara osoby dozoru wyższego został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1978 r. oraz Medalem „Zasłużony Górnik”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

dr hab. nauk med. ur. 10.03.1942 r. w Łańcucie. Syn Aleksandra i Marii z d. Sierant. Po ukończeniu I LO w Łańcucie w 1959 r. kontynuował naukę na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu. Po ukończeniu Akademii w 1966 r. pozostał na uczelni, gdzie doktoryzował się w 1971 r. W latach 1972-1982 uzyskał specjalizacje I i II stopnia w neurologii i rehabilitacji medycznej. W 1995 r. habilitował się w AM w Warszawie, a w 1996 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w Instytucie Wychowania Fizycznego i Zdrowotnego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 1964-73 pracował w Zakładzie Anatomii Prawidłowej i Topograficznej ŚAM, a także w Klinice Neurologii w Zabrzu. W latach 1973-1976 pracował również w Lecznictwie Kolejowym PKP w Tarnowskich Górach. Od 1976 r. najpierw jako ordynator, a następnie dyrektor Centrum Górniczego Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowej „Repty” w Tarnowskich Górach. Od 1983 r. pracuje w szpitalu wojewódzkim w Rzeszowie, organizując Oddział Rehabilitacji w Szpitalu Nr 1 w 1985 r. W 1986 r. zorganizował Wydział Fizjoterapii przy Medycznym Studium Zawodowym, a w 1989 r. Oddział Rehabilitacji przy Szpitalu Nr 2.W latach 1991-1994 był dyrektorem Szpitala Wojewódzkiego Nr 2. Bardzo aktywny w pracy naukowej i zawodowej. Od 1964 r. związany z różnymi ośrodkami akademickimi w kraju: Zabrze, Rzeszów, Zamość. Jest autorem wielu prac z zakresu głównie rehabilitacji neurologicznej. Jest członkiem wielu towarzystw naukowych, a także wynalazcą urządzenia do ćwiczeń rehabilitacyjnych kończyn dolnych i równowagi. Mieszka w Krzemienicy.

ks., ur. 13.12.1885 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Absolwent I Gimnazjum w Rzeszowie (1904) i Seminarium Duchownego w Przemyślu (1910), ksiądz, historyk, archiwista, długoletni pracownik Kurii Biskupiej w Przemyślu. Pełnił tam następujące funkcje: notariusz sądu, sekretarz konsystorza (1916–24), sędzia (1924–34), oficjał sądu (1934–58), kanclerz Kurii Biskupiej (1933), profesor prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu (1918–58), dyrektor przemyskiego Archiwum Diecezjalnego (1917–55), współorganizator i wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu, szambelan papieski (1931), autor cennych prac naukowych. Zmarł 20.05.1958 r. w Przemyślu.

z d. Słupek, ur. 28.08.1946 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Franciszka i Stefanii z d. Łania. Do szkoły podstawowej Nr 1 uczęszczała w rodzinnych Białobrzegach. W 1964 r. ukończyła LO w Leżajsku. W 1968 r. ukończyła studia wyższe na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie i jako pierwszy rocznik nowych matematyków podjęła pracę w Szkole Podstawowej w Krzemienicy. W szkole pracowała do 2005 r. kiedy to przeszła na zasłużona emeryturę. Funkcję dyrektora pełniła przez 16 lat. Aktywnie pracowała w Komitecie Budowy Szkoły, aktywizowała i skutecznie włączała nauczycieli, rodziców i uczniów do prac, aby w Krzemienicy uczyło się lepiej. Kierowała szkołą liczącą 360 uczniów, 15 oddziałów. W tym okresie szkoła miała wysoko wykwalifikowaną kadrę dydaktyczną (czterech doradców przedmiotowo-metodycznych w jednym gronie) i wysoki poziom nauczania. W roku 2003, Szkoła Podstawowa w Krzemienicy otrzymała zaszczytny tytuł „Szkoła z klasą” nadany przez prezydenta RP. Za wybitne osiągnięcia w pracy zawodowej otrzymała dwa razy nagrodę Kuratora Oświaty oraz za całokształt pracy zawodowej i społecznej odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi. Mieszka w Krzemienicy.

ur. 1.11.1814 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki) w rodzinie ziemiańskiej. Działacz polityczny i agronomiczno-oświatowy w Galicji. Działalnością związany z Łańcutem. Członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, jeden z najczynniejszych działaczy Krakowskiego Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego. W latach 1832–1836 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Autor Kalendarza Naukowego Karola Langiego z 1865 r. a także autor m.in. takich pozycji jak: Pamietniki niedoli z 1at 1849-56, Kraków 1896 r. Praca jest zbiorem artykułów, zamieszczonych w krakowskim "Czasie" w okresie od 2.12.1865 r. do 28.01.1866 r. Zmarł w 1889 r. i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie kw. III.

ps. Orzeł, ur. 17.11.1919 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Cecylii. W 1938 r. ukończył gimnazjum w Łańcucie. Po maturze jako ochotnik zostaje wcielony do wojska do Dywizyjnej Szkoły Podchorążych Rezerwy przy 39 pp. Strzelców Lwowskich w Jarosławiu. Szkołę ukończył w lipcu 1939 r. i dostał przydział do II Batalionu tegoż pułku stacjonującego w Lubaczowie. Walczył w wojnie obronnej 1939 r., udało mu się z wyrwać z oblężenia. Powrócił w rodzinne strony i włączył się w działalność Związku Walki Zbrojnej. Przeszkolenie wojskowe, doświadczenia wojny obronnej dawały mu możliwości dowódcze w AK. Dowodził plutonem w rodzinnej miejscowości, organizował szkolenie bojowe. Aktywnie też włączył się w tajne nauczanie. Po wojnie ukończył kurs przygotowawczy do zawodu nauczyciela i podjął pracę w miejscowych szkołach. Najpierw jako nauczyciel, a w krótkim czasie jako kierownik szkół w Budach Łańcuckich, Białobrzegach i Rogożnie do czasu przejścia na emeryturę. Był wspaniałym człowiekiem, organizatorem i nauczycielem. Czynnie pracował w Związku Nauczycielstwa Polskiego piastując różne odpowiedzialne funkcje. Prezesował przez długie lata Kołu Powiatowemu Światowego Związku Armii Krajowej w Łańcucie. Obecnie mieszka w Rogożnie.

ks., SJ ur. 23.06.1865 r. w Łańcucie. W wieku 16 lat wstąpił do Zakonu Towarzystwa Jezusowego. W 1892 r. ukończył teologię i otrzymał świecęnia kapłańskie w Krakowie. W 1910 r. udał się na misje do Afryki. Miejscowa ludność darzyła go wielkim szacunkiem. Przez dwadzieścia lat pracował wśród trędowatych i sam zaraził się tą chorobą. Zmarł w Katandze 7.10.1930 r.

ks. prał., ur. 19.03.1941 r. w Hadlach Kańczudzkich (pow. przeworski). Syn Jana i Władysławy. W 1964 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez lata pełnił posługę kapłańską w kilku parafiach Diecezji Przemyskiej. Od 1977 r. do dziś pracuje w parafii p.w. św. Józefa z Łańcucie. Na początku lat 90-tych, dzięki jego współpracy z lokalną społecznością wybudowano szkołę podstawową na Podzwierzyńcu; przy jego wsparciu w 1997 r. SP Nr 4 w Łańcucie nadano imię Jana Pawła II. W 2003 roku wyróżniony godnością Kanonika Gremialnego Kapituły Kolegiackiej w Przeworsku; odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

prof. dr hab., ur. 22.02.1937 r. w Rakszawie (pow. łańcucki).W 1954 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Żołyni i rozpoczął studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Krakowie. Następnie kontynuował studia na WSP w Opolu. W 1958 r. po obronie pracy, w ramach obowiązującego nakazu pracy, zostaje skierowany na posadę nauczyciela fizyki do szkoły zawodowej w Rudzie Śląskiej. W 1959 r. wraca do Krakowa i pracuje w Zakładzie Fizyki Akademii Medycznej (1959-62) oraz w LO Nr 9 w Krakowie (1961-64). Od września 1963 r. rozpoczyna pracę naukową na AGH, najpierw jako asystent w Katedrze Fizyki I Wydziału Metalurgi-cznego, następnie po doktoracie w grudniu 1968 r. na stanowisku adiunkta (1969 - 1986). Po habilitacji w marcu 1984 r. na stanowisku docenta (1986 - 1999), w końcu na stanowisku profesora nadzwyczajnego AGH od czerwca 1999 r., aż do przejścia na emeryturę we wrześniu 2007 r. Docent Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Mikroelektroniki Hybrydowej i Rezystorów. Wieloletni Kierownik Katedry Elektroniki Wydziału Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki, Kie-rownik Zakładu Fizyki i Technologii Elektronowej Instytutu Elektroniki AGH (1986-92). Specjalizował się w fizyce ciała stałego, inżynierii materiałowej, technologii elektronowej i elektroniki. Autor wielu publikacji naukowych z dziedziny techniki próżni i zastosowań technologii próżniowych w praktyce przemysłowej. Autor wielu wynalazków i patentów. Dorobek naukowy obejmuje łącznie 135 pozycji w tym artykuły, referaty i komunikaty, skrypty i patenty oraz liczne niepublikowane opracowania naukowe. Kierownik prac badaw-czo-naukowych prowadzonych na Akademii Górniczo-Hutniczej; Wydział Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki oraz na Politechnice Rzeszowskiej Wydział Elektrotechniki i Informatyki. Promotor i recenzent wielu prac doktorskich i habilitacyjnych. Prof. Leja uważano także za Najlepszego fizyka wśród malarzy oraz najlepszego malarza wśród fizykow, gdyż jego pasją obok fizyki było malarstwo i grafika. Malował praktycznie codzien-nie głównie krajobrazy i kwiaty w technice akwarelowej. Jego obrazy znajdują się w wielu domach w Polsce i w Australii. Przez wiele lat projektował pamiątkowe kufle i wyroby metalowe wykonywane dla śląskich kopalń. Działał także w Towarzystwie Przyjaciół Bronowic w Krakowie, w celu upowszechniania wiedzy o Bronowicach i kultywowania tradycji m.in. wielkanocnych, dla którego projektował pamiątkowe dyplomy. Był także zapalonym grzybiarzem i wędkarzem. Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edu-kacji Narodowej. Złotą Odznaką za Prace Społeczne dla Miasta Krakowa. Zmarł 05.10.2009 r. i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

ur. 24.01.1919 r. w Żołyni (pow. łańcucki) W 1938 r. ukończył ośmioklasowe gimnazjum, zakończone maturą. W tym samym roku został powołany do czynnej służby wojskowej. W 1939 r. ukończył Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty 23 Dywizji P przy 73 p. p. w Katowicach jako plutonowy podchorąży rezerwy. Już 1 września – jako zastępca dowódcy plutonu 75 p. p. w Chorzowie – brał udział w walkach o kopalnię „Michał” w Michałkowicach na Śląsku, gdzie został ranny i trafił do szpitala w Chorzowie. Został włączony do 29 Samodzielnej Brygady Piechoty pod dowództwem płk Stracha, na stanowisko zastępcy dowódcy plutonu. Z tą jednostką brał udział w walkach na linii Szczebrzeszyn – Krasnystaw – Zamość – Barchaczów – Krasnobród. 2 lutego 1940 r. został zaprzysiężony jako członek Związku Walki Zbrojnej. Przyjął PS. „Luśnia”. Pełnił funkcję instruktora wyszkolenia wojskowego Obwodu Łańcuckiego. Brał udział w akcjach i wyprawach oddziału AK Obwodu Łańcuckiego za San. Po wyzwoleniu podjął pracę w Rakszawskich Zakładach Włókienniczych w dziale finansowym na stanowisku zastępcy głównego księgowego firmy; pełnił również obowiązki głównego księgowego. W 1947 r. jest jednym z inicjatorów i założycieli Klubu Sportowego „Włókniarz” przy Rakszawskich Zakładach; w składzie pierwszego Zarządu pełni funkcję sekretarza. Prezesem Klubu jest w latach 1955–1959. W Zarządzie wybranym w 1959 r. jest skarbnikiem, tę funkcje pełni jeszcze wiele razy: 1985,1989,1993. Odznaczony: Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska, Tytułem Honorowego Prezesa Koła Związku Kombatantów Rzeczypospolitej i Byłych Więźniów Politycznych Okręgu Rzeszowskiego.

prof. dr hab. ur. 21.06.1913 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do gimnazjów w Sokale i we Lwowie. Studia ukończył na krótko przed wybuchem II wojny światowej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie okupacji czynnie zaangażował się w działalność AK i tajnego nauczania. Za działalność konspiracyjną zostało odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po wojnie początkowo pracował jako nauczyciel w Liceum w Kole, a następnie przeniósł się do Poznania do Studium Nauczycielskiego. W 1960 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu. Stopień naukowy dra filozofii uzyskał w 1951 r., dra habilitowanego w 1966 r., a tytuł profesora w 1971 r. Od 1966 r. do końca swej pracy w UAM w Poznaniu (1983 r.) kierował Międzywydziałowym Zakładem Nowych Technik Nauczania. Autor wielu artykułów, rozpraw naukowych i książek. Zmarł 18.01.1997 r. w Poznaniu.

ks., ur. 29.10.1947 r. w Grodzisku Dolnym (pow. Leżajski). Syn Józefa i Weroniki. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej i zdaniu matury w LO w Leżajsku, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. W latach 1966-1968 odbył zasadniczą służbę wojskową w Bartoszycach. Po powrocie z wojska kontynuował i ukończył studia teologiczne. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1972 r. Placówki wikariuszowskie: Łąka (1972-1974), Trzciana (1974-1976), Czarna k. Ustrzyk (1976 -1978), Lesko (1978 -1980) i Radymno (1980-1981). Od 1981 przydzielone mu zostało probostwo w Lutowiskach. Za szczególne zasługi w 1991 r. otrzymał papieski tytuł prałata – kapelana Jego Świątobliwości. W sierpniu 1993 r. Ks. Abp Michalik mianował go proboszczem Parafii p.w. św. Doroty w Markowej. Inicjator procesu beatyfikacyjnego Markowskiej Rodziny Józefa i Wiktorii Ulmów – męczenników II wojny światowej, którzy ratując prześladowanych Żydów oddali w ofierze własne życie. Proboszczował w Parafii św. Doroty w Markowej przeszło 16 lat. Zmarł 10.04.2008 r. i został pochowany w rodzinnym Grodzisku.

ps. Kalina, ur. 21.07.1914 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Córka Aleksandra Kuźniara i Anieli z d. Górskiej. Od dwunastego roku pracowała u bogatych gospodarzy na służbie. W 1935 r. ukończyła Szkołę Rolniczą dla dziewcząt w Albigowej. W latach 1933-1937 pełniła funkcję sekretarza Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Ukończyła także kurs dla przedszkolanek. Już w 1940 r. wraz z mężem Józefem aktywnie włączyła się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a później od 1942 r. w Batalionach Chłopskich. Zagroda Lenarów stała się ośrodkiem działalności konspiracyjnej. Prowadzone były szkolenia wojskowe podoficerów i podchorążych, kursy sanitariuszek, narady i tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Jako członkini wiejskiego i gminnego Ludowego Związku Kobiet angażowała kobiety w działalność konspiracyjną. Była kolporterką prasy konspiracyjnej. Po wojnie czynnie włączyła się w odbudowę życia społeczno-gospodarczego rodzinnej wsi i powiatu. W 1946 r. reaktywowała pracę Koła Gospodyń Wiejskich, któremu prezesowała przeszło dwadzieścia lat. Organizując wiele (kursów kroju i szycia, haftowania, pieczenia i gotowania itp.). Zorganizowała koło Chłopskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, którego głównym celem była opieka nad sierotami i wielodzietnymi rodzinami. Organizowała dochodowe festyny, zabawy i spektakle teatralne miejscowego amatorskiego zespołu. Była mocnym wsparciem w działalności społecznej męża. Pracowała także w Zarządzie Spółdzielni Ogrodniczej, PTTK-u, Komitecie Rodzicielskim szkoły, a po śmierci męża także w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBOWiD). Próbowała także swych sił w twórczości artystycznej pisząc wiersze, kuplety i piosenki. Jej dewizą była praca na rzecz środowiska. W dowód uznania otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień. Zmarła 20.01.1993 r. i spoczywa na handzlowskim cmentarzu.

ps. Ryba, ur. 20.05.1910 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Marii z d. Szpunar. Mając szesnaście lat rozpoczął działalność społeczna w Ochotniczej Straży Pożarnej i kole Związku Młodzieży Wiejskiej (ZMW) początkowo przy Małopolskim Towarzystwie Kółek Rolniczych, a później w ZMW „Wici”, czynnie angażując się w budowę Uniwersytetu Ludowego w Gaci. Zdobytą wiedzę w szkole powszechnej poszerzał na różnego rodzaju kursach i szkoleniach. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. gdzie został ranny, wrócił do domu. Już w 1940 r. wraz z żoną aktywnie włączył się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, a później od 1942 r. w Batalionach Chłopskich. Zagroda Lenarów stała się ośrodkiem działalności konspiracyjnej. Prowadzone były szkolenia wojskowe podoficerów i podchorążych, kursy sanitariuszek, narady i tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej. Jako członek BCh stanął po wyzwoleniu przed wyborem czy pozostać w konspiracji, czy włączyć się w odbudowe zniszczonego kraju. Wybrał wraz z żoną Anną apel W. Witosa i czynnie włączyli się w odbudowę życia społeczno-gospodarczego wsi i powiatu. Już w 1945 r. wybrano go na sołtysa wsi. Organizował w gromadzie działalność Związku Samopomocy-Chłopskiej, Spółdzielni Zaopatrzenia i Zbytu, Spółdzielni Mleczarskiej, Spółdzielni Ogrodniczej i Kółka Rolniczego, pracował w zarządach tych organizacji. W 1956 r. został Przewodniczącym Gromadzkiej Rady Narodowe w Handzlówce. Lenarowie gromadzili wokół siebie innych społeczników i razem udało się im przeprowadzić elektryfikacje wsi, wybudować wiele kilometrów dróg, kilka mostów przez Sawę, magazyny, suszarnię i cegielnię. Otrzymał wiele państwowych odznaczeń i wyróżnień. Zmarł 8.10.1985 r. i spoczywa na handzlowskim cmentarzu.

ppor. rez. ps. Piłka, ur. 13.08.1920 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Ukończył Gimnazjum Kupieckie w Rzeszowie. Piłkarz KS „Rezerwa” w Łańcucie i KS „Stal” w Stalowej Woli. Członek kadry narodowej juniorów w piłce nożnej. We wrześniu 1939 r. ewakuowany do Lwowa, gdzie pracował przy naprawie torów kolejowych. Końcem 1939 r. wrócił i podjął pracę w tartaku w Łańcucie. Od maja 1941 r. żołnierz ZWZ –AK. Na początku 1943 r. ukończył kurs podchorążych rezerwy. Został dowódcą oddziału dywersyjnego w Obwodzie AK Łańcut. Uczestniczył w Akcji „Burza’. Poszukiwany przez żandarmerię niemiecką. Zatrzymany w październiku przez MO w Łańcucie, ale z braku dowodów zwolniony. Ponownie aresztowany 10.03.1945 r. (śledztwo w WUBP w Rzeszowie). Po czterech miesiącach zwolniony, udał się na Dolny Śląsk gdzie pracował w Urzędzie Ziemskim w Jeleniej Górze. W 1952 r. wrócił do Łańcuta i pracował w miejscowym browarze. W 1954 r. zmuszony do „przeniesienia służbowego” do Białegostoku. Trener drużyn piłkarskich „Spójnia” Łańcut i „Jagiellonia” Białystok. W r. 1975 przeszedł na rentę inwalidzką. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Do końca lat siedemdziesiątych inwigilowany przez służby bezpieczeństwa PRL. Zmarł w 1982 r.

ur. 20.02.1885 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Gargała. Był bodaj pierwszym husowianinem, który „poszedł do szkół”. Na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował filologię polską, historię sztuki i prehistorię. Przed I wojną światową pracował jako nauczyciel w Krakowie. Od czasu do czasu odwiedzał jednak rodzinną wioskę. Był organizatorem uczczenia w Husowie jubileuszu 500-lecia wiktorii grunwaldzkiej. Po wojnie związał się na stałe z krakowskim Muzeum Archeologicznym i Polską Akademią Nauk. Specjalizował się w badaniu grodzisk na terenie południowej Polski. Brał udział w wielu ekspedycjach archeologicznych (m.in. uczestniczył w badaniach wczesno-średniowiecznego stanowiska w Haithabu). Jako pierwszy w Polsce wykorzystywał w swej pracy fotografię lotniczą. Zainicjował planowaną akcję inwentaryzacji grodzisk, prowadząc jednocześnie liczne prace pomiarowe i wykopaliskowe /m.in. w Piekarach i Zawadzie Lanckorońskiej/. W czasie niemieckiej okupacji początkowo pracował jako kreślarz w krakowskim magistracie. Później uczestniczył w spontanicznej akcji ratowania zbiorów muzealnych. Dokonał też obserwacji z zakresu pierwotnej topografii krakowskiego rynku, potajemnie nadzorując prowadzone tam z polecenia Niemców prace ziemne zmierzające do budowy zbiorników przeciwpożarowych. Został skazany na zesłanie do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Po wojnie był wieloletnim pracownikiem Muzeum Archeologicznego w Krakowie. Był także współautorem podręczników szkolnych z malarstwa i muzyki. W 1955 r. uzyskał tytuł docenta. W dalszym ciągu kontynuował badania związane z wczesnośredniowiecznymi grodziskami małopolskimi. Wiele publikował (kilkadziesiąt artykułów i rozpraw na łamach czasopism archeologicznych). Zmarł 23.06.1977 r. Pozostawił po sobie wiele cennych opracowań i rysunków (szczególnie akwareli, szkiców i pasteli).

ur. 31.10.1961 r. w Ustrzykach Dolnych (pow. bieszczadzki). Syn Tadeusza i Janiny z d. Konopielskiej. Wykształcenie wyższe - mgr fizyki (specjalizacja pierwszego stopnia z zakresu organizacja pomocy społecznej). Pracownik samorządowy; dyrektor DPS w Łańcucie od 1998 r., wcześniej (w latach 1985-1998) pracował w Szkole Podstawowej w Nowym Borku, gdzie był też dyrektorem (1992-1998). W DPS w Łańcucie przeprowadził szereg prac remontowych i dostosowawczych dla potrzeb osób niepełnosprawnych, a także poprawiających bezpieczeństwo użytkowania zabytkowego XIX wiecznego budynku będącego obecnie siedzibą DPS. Systematycznie poprawia warunki techniczne oraz warunki bytowe dla 90 mieszkańców DPS. Współpracuje z powiatowymi jednostkami organizacyjnymi, w tym zwłaszcza z Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Łańcucie. Prowadzi szeroką współpracę z organizacjami pozarządowymi, w szczególności z tymi, które zajmują się też pomocą osobom niepełnosprawnym. Odznaczony „Medalem Zasłuzona dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 22.06. 1830 r. w Łańcucie, polski pianista, kompozytor i pedagog muzyczny. Naukę muzyki rozpoczął mając pięć lat. W 1839 r. jako młody debiutował we Lwowie z miejscową orkiestrą, prowadzoną przez syna Mozarta – Franciszka Ksawerego. W 1841 r. rodzina Leszetyckich wyjechała do Wiednia, gdzie Teodor kontynuował naukę gry na fortepianie u Czernego i kompozycji u Sechtera oraz studiował filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Dawał koncerty w Rosji, Polsce, Niemczech i Anglii jako pianista i dyrygent.W 1878 r. wrócił do Wiednia. Zamieszkał w zachowanej do dziś obszernej willi w dzielnicy Währing, przy Weimarerstrasse 60. Leszetycki był wybitnym pedagogiem, jego uczniami byli m.in. Ignacy Jan Paderewski, Henryk Melcer-Szczawiński, Antonina Szukiewicz, Ignacy Friedman. Zajmował się także kompozycją, napisał ponad pięćdziesiąt większych utworów fortepianowych, dwie opery: Bracia Marco i Pierwsza Zmarszczka, koncert fortepianowy oraz kilkuset miniatur fortepianowych m.in. Les deux alouettes Op. 2, Nr.1, Klavierkonzert c-Moll Op. 9, Deux Mazurkas pour piano Op. 24, oraz operę komiczną w pierwszym akcie (UA 1867 Prag). Zmarł 17 listopada 1915 w Dreźnie.

ur. w 1907 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Józefy z d. Kluz. W l. 1914-1919 uczęszczał do 4-letniej szkoły w Albigowej. W 1919 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1933 r. uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Był nauczycielem historii w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W następnym roku został powołany do 39 Pułku Strzelców we Lwowie. W 1935 r. uzyskał nominacje na podporucznika, a w 1939 r. na porucznika. Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w południowi-wschodniej części Polski. W 1940 r. został aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego w Austrii. Po wyzwoleniu obozu w 1945 r. powrócił do Łańcuta i podjął ponownie przerwaną przez wojnę pracę w w/w szkole. Zmarł 1.07.1968 r. i został pochowany na cmentarzu w Łańcucie

ks., (SJ) jezuita, ur. 20.09.1905 r. w Łańcucie. Syn Franciszka i Julii z d. Kwiatek. Po ukończeniu Gimnazjum w Rzeszowie wstąpił do zakonu Jezuitów w Kaliszu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1932 r. w Lublinie. Proboszcz w Albertynie w latach 1934-35, pref. alumnów w Wilnie w latach 1935-36 oraz operariusz w Gdyni i Kaliszu w latach 1936-39. Podczas II wojny światowej przeszedł przez Rumunię, Jugosławię i Francję do Anglii, gdzie został kapelanem wojska generała Stanisława Maczka. Od 1945 duszpasterz w obozie Polaków w Varel Newnwege w Niemczech. W 1948 r. wyjechał na misje do Półn. Rodezji. Pracował gorliwie w Chingombe, Lusace i Broken Hill (Kabwe). Opiekował się również miejscowymi emigrantami z Polski. Odwiedzał rodaków bez względu na ich przekonania polityczne czy religijne. Po wojnie pojechał na misje do Zambii. Zginął tragicznie 9.07.1972 r. w Broken Hill ob. Kabwe w Zambii w czasie zamieszek stając w obronie misji.

ks. ur. 30.10.1877 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Jana Lisa i Cecylii z d. Krzyżak. W 1885 r. ukończył szkołę powszechną w Żołyni, a w 1888 r. gimnazjum klasyczne w Rzeszowie. Dekretem namiestnictwa we Lwowie z 16.11.1896 r. zmienił nazwisko z Lis na Lisiński. Po zdaniu matury wstąpił do Diecezjalnego Seminarium Duchownego w Przemyślu. 22.07.1900 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Pracę duszpasterską rozpoczął wpierw w parafii Wielowieś, a następnie po trzech latach udał się do kościoła św. Trójcy w Przemyślu. Pełnił tam funkcje katechety, rektora i kapelana Sióstr Benedyktynek. 18.09.1906 r. otrzymał nominację na zastępcę ks. dr Mateusza Czopra. W 1914 r. nadano mu tytuł kanonika. W 1917 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, pełnił funkcje przewodniczącego. W 1918 r. wszedł w skład Reprezentacji Rządu Polskiego w Jarosławiu. Werbował razem z innymi młodzież do obrony Lwowa i Przemyśla. 1.09.1924 r. otrzymał nominację na stałego katechetę w I gimnazjum. Organizował spotkania historyczne. W latach 1933-1939 był radnym miejskim Jarosławia. Założył dwa domy dla sierot polskich. W 1924 r. został obdarzony przywilejem używania Rokiety i Montoletu. Dnia 2.07.1945 r. objął kościół św. Ducha w Jarosławiu. Odnowił zniszczony rektorat przy pomocy swoich przyjaciół. Wprowadził szopkę bożonarodzeniową i Grób Pański. W 1950 zrzekł się kierowania domami dla sierot, które przeszły pod zarząd "Caritasu". W 1956 r. udał się do Szczawnicy w celu podratowania zdrowia. Zmarł 18 stycznia 1957 w Jarosławiu na chorobę nowotworową. Pochowany na Starym Cmentarzu. Nazwany został ojcem ubogich i sierot. Decyzją Rady miasta I kadencji ulicę, gdzie mieścił się drugi dom dla sierot, nazwano jego imieniem.

płk ur. 11.11.1896 r. w Kosinie (pow. łańcuckim). Syn Tomasz i Elżbiety z d. Czajkowskiej. W 1912 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Rok później ukończył kurs oficerski Po powołaniu do życia Legionów Polskich, pełni coraz to wyższe funkcje dowódcze. W czasie walk legionowych wsławił się w bitwach pod Krzywopłotami w 1914 r., Łowczówkiem 1914 r., Kamieniuchą, Kostiuchnówką, nad Nidą. W Wadowicach zdał maturę. Za waleczność był często wyróżniany, odznaczony medalem „Za Wierną Służbę”, a za udział w zdobyciu Kukli pruskim Krzyżem Żelaznym. W latach 1916-1917 oddelegowany do Warszawy przez J. Piłsudskiego do tajnej POW, gdzie był wykładowcą. Po tak zwanym "kryzysie przysięgowym" został wysłany na front włoski w ramach CK Armii. Ciężko ranny pod Cordelazzo, wraca na początku 1918 roku do Polski. Po powrocie aktywnie działał w POW. W listopadzie 1918 r. ogłosił mobilizację POW na Ukrainie, jej celem było wspomożenie walką Polaków o Kresy Południowo-wschodnie oraz odsiecz Lwowa. W grudniu 1918 r. awansowany do stopnia majora. Brał udział w ciężkich bojach pod Poryckiem i pod Torczynem 1919 r. W tej ostatniej bitwie 7 marca, mając niespełna 23 lata poległ. W komunikacie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, wydanym 8 marca napisano: „Młoda armia polska straciła jednego z najlepszych swych oficerów”. Pogrzeb Lisa-Kuli był wielką manifestacją. Na wstędze wieńca od Naczelnika Państwa było napisane „Memu dzielnemu chłopcu-Józef Piłsudski”. Pochowany został na Cmentarzu na Pobitnem w Rzeszowie. Pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika wraz z weryfikacją do stopnia pułkownika.

z d. Gołojuch, ur. 18.08.191954 r. w Węgliskach (pow. łańcucki). Córka Tadeusza i Władysławy z d. Guz. Wykształcenie wyższe – nauczyciel dyplomowany; absolwentka UJ w Krakowie. Uczy języka polskiego w II LO w ZS nr 1 w Łańcucie. Pomysłodawczyni Powiatowego Konkursu „Testament Jana Pawła II”. Wpisana na listę ekspertów MEN, wchodzących w skład komisji egzaminacyjnych i kwalifikacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o awans zawodowy; długoletni egzaminator i weryfikator OKE w Krakowie. W 1999 r. pełniła funkcję Pełnomocnika ds. Edukacji Starostwa Powiatowego w Łańcucie. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 15.08.1920 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Walerii z d. Bem. Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie W 1938 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które przerwała wojna. Powraca do Markowej pracujac w gospodarstwie rodziców i aktywnie włączając sie w tajnie nauczanie. W 1945 r. udaje się do Krakowa by kontynuować przerwane studia i w 1949 r. ukończył studia na Akademii Handlowej (Wydział Ekonomiczny) w Krakowie. Rok później podjął pracę w Centrali Rybnej, a następnie został przeniesiony do Urzędu Rady Ministrów jako doradca ministrów rolnictwa. W l. 1962-1966 przebywał w Waszyngtonie na placówce dyplomatycznej, gdzie był attache handlowym. W 1967 r. powrócił do pracy w Urzędzie Rady Ministrów. Zmarł w marcu 1976 r. Pochowany na warszawskich Powązkach.

ks. (SJ) jezuita, ur. 31.08.1895 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Sebastiana i Zofii z d. Pelc. Do zakonu jezuitów wstąpił 30.07.1912 r. w Starej Wsi, a święcenia kapłańskie przyjął 20.06.1926 r. w Krakowie. W latach 1920-1923 wychowawca w Chyrowie, w latach 1931-33 superior w Stanisławowie. Sekretarz asystenta słowiańskiego w Rzymie w latach 1933-37, a w latach 1938-1939 profesor religii w Chyrowie. Podczas II wojny światowej kapelan szpitala w Stryju. We wrześniu 1939 r. przekroczył z wojskiem granicę rumuńską. W latach 1940-44 kapelan Wojska Polskiego w Alepo na Bliskim Wschodzie, następnie w Palestynie 1944-47 i w Anglii w latach 1947-49, a także pomocnik prefekta biblioteki. W latach 1949-1960 duchowny Kurii Generalnej w Rzymie. W latach 1951 – 56 i 1959 - 60 pracownik etatowy Radia Watykańskiego. Zmarł 29.05.1967 r. w Starej Wsi i tam został pochowany.

dr, ur.13.05.1928 r. Białobrzegach (pow. łańcuckim). Syn Ignacego i Julii z d. Lorenc. Ukończył Gimnazjum Rolniczo-Spółdzielcze w Wysokiej k/Łańcuta. Następnie Liceum Spółdzielcze w Świdnicy. Tytuł inż. rolnika uzyskał w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie, a w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie mgra pedagogiki i dra nauk rolniczych. Ukończył także Międzyuczelniane Studium Pedagogiczne na SGGW oraz Instytut Pedagogiczny w Warszawie. W latach 1950-1952 pracował jako asystent w Katedrze Ekonomiki Rolnictwa na WSR w Olsztynie. Od 1952 r. podjął pracę najpierw jako nauczyciel, następnie jako dyrektor w Zespole Szkół Rolniczych w Wysokiej k/ Łańcuta. Równolegle pełnił różnorakie funkcje społeczne: radny Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, członek Rady Nadzorczej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (TWP) w W-wie, członek Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju (LOK), członek Komisji Oświaty Rolniczej Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP), członek Rady Naukowej Centralnego Ośrodka Szkolenia Kadr Rolniczych w Pszczelinie. Prezes ZW LOK w Rzeszowie, wiceprezes TWP w Rzeszowie, członek ZW ZNP w Rzeszowie, od dwudziestu pięciu lat przewodniczący Komisji Kultury i Tradycji Polskiego Związku Łowieckiego (PZŁ) w Rzeszowie. Mieszka w Łańcucie.

z d. Malarz, ur. 23.08.1937 r. Córka Stanisława i Stefanii. Wykształcenie średnie, kurs instruktorów gospodarstwa domowego w Rzeszowie. Od 1957 r. pracowała w Powiatowym Związki Kółek i Organizacji Rolniczych w Łańcucie, członek Polskiego Stronnictwa Ludowego. W 1890 r. organizowała zw. zaw. „Solidarność”. Zarządza Powiatowym Kołem Gospodyń Wiejskich i Towarzystwem Przyjaciół Dzieci. Radna Rady Miejskiej w Łańcucie; w latach 1997-2002 kurator sądu rejonowego w Łańcucie. W 2008 r. wydała książkę pt.: Kamyczek pod pomnik kobiety wiejskiej. Otrzymała odznakę Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego i Złoty Krzyż Zasługi w 1986 r., odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 27.10.1900 r. w Krakowie. Syn Władysława i Heleny z d. Szużic. Do Łańcuta przybył w okresie międzywojennym i podjął pracę jako urzędnik łańcuckiej or-dynacji, a następnie pracował w miejscowym browarze. Ze sportem spotkał się jeszcze w kró-lewskim Krakowie, a w Łańcucie okazał się ofiarnym działaczem, zwłaszcza sędzią piłkar-skimi członkiem kolegium sędziów. Po wojnie w Łańcucie organizował KS „Orkan”, a na-stępnie HKS „Czuwaj”. Zmarł 06.12.1980 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

z Czartoryskich ur. 21.05.1733 r. lub wg innych źródeł 1736 r. w Warszawie. Córka Augusta Aleksandra Czartoryskiego i Marii Zofii Sieniawskiej. Właścicielka Łańcuta, mecenaska i kolekcjonerka sztuki okresu rokoka. Z powodu błękitnych krynolin, które często nosiła, jeszcze za życia nazywano ją Błękitną Markizą. Była żoną marszałka wielkiego koronnego - Stanisława Lubomirskiego i matką Julii Potockiej, Konstancji Rzewuskiej, Izabeli Potockiej oraz Aleksandry Potockiej. Należał do niej między innymi pałac w Wilanowie, pałac w Ursynowie (wówczas zwany Rozkoszą) i pałacyk Mon Coteau na Mokotowie (Pałac Szustra). Kładła kamień węgielny pod gmach Teatru Narodowego w Warszawie i była inicjatorką przebudowy zamku w Łańcucie w stylu rokoko na przełomie XVIII i XIX wieku. Jedna z najwybitniejszych kobiet w Polsce XVIII. w., brała nader czynny udział w polityce swego obozu, zabiegała zarówno o pozyskanie obcych dworów jak i mas szlacheckich. Początkowo życzliwa Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, potem zwalczała go namiętnie. Rozgoryczona niepowodzeniem tej akcji, przeniosła się do Paryża, po wybuchu rewolucji przebywała w Wiedniu. Obok działalności politycznej wyróżniała się jako postępowa opiekunka włościan. Zmarła 25.11.1816 r. we Wiedniu.

(herbu Szreniawa), ur. po 1683 r. Drugi syn Stanisława Herakliusza i Elżbiety z Denhoffów. Generał wojsk koronnych. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1702-1721.

(herbu Szreniawa), ur. ok. 1657 r. Syn Jerzego Sebastiana i Barbary z Tarłów. Starosta olsztyński, rotmistrz pancerny. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1667-1699. Zmarł w 1699 r.

(herbu Szreniawa), ur. 1616 r. Syn Stanisława i Zofii z Ostrogskich. Starosta dobrzyński (1628); starosta sądecki i grzybowisk (1636); starosta spiski (1640); starosta chmielnicki (1645); starosta krakowski (1646); marszałek nadworny koronny (1650); marszałek wielki koronny (1650); starosta niżański (1651); starosta olsztyński (1654); hetman polny koronny (1657); starosta sandecki (1660). Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1649-1667. Pierwszy związek małżeński zawarł w 1641 r. z Konstancją Ligęzianką z Borku; drugi w 1654 r. z Barbarą Tarłówną ze Szczekarzewic. Zmarł 17.06.1667 r.

(herbu Szreniawa). Ur. w 1583 r. Syn Sebastiana i Anny z Branickich. Starosta sądecki (1597); sekretarz królewski (1605); starosta sandomierski (1614); szafarz województwa krakowskiego (1616); krajczy koronny (1618); podczaszy koronny (1620); wojewoda ruski (1625); starosta krzepicki i zamorski (1633); starosta niepołomicki (1635); wojewoda i starosta krakowski (1638). Tytuł książęcy otrzymał w 1647 r. W 1613 r. poślubił Zofię Ostrogską. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1628-1649. Zmarł 17.06.1649 r.

(herbu Szreniawa), ur. 26.10.1721 r. Syn Józefa (najmłodszego syna Stanisława Herakliusza i Elżbiety z Denhoffów) i Teresy z Mniszchów. Szambelan we dworze Augusta III w Dreźnie, strażnik wielki koronny (1752); starosta wiślicki (1765); marszałek wielki koronny (1766). 14.06.1753 r. poślubił Izabelę Elżbietę Annę Teofilę Czartoryską (córkę August Aleksandra i Marii Zofii z Sieniawskich). Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1745-1783. Zmarł 26.10.1721 r.

(herbu Szreniawa), ur. 25.05.1642 r. Syn Jerzego Sebastiana i Konstancji z Ligęzów. Podstoli koronny (1669); marszałek nadworny koronny (1673); marszałek wielki koronny (1676); starosta spiski (1660. Pierwszy związek małżeński zawarł w 1669 r. z Zofią Opalińską; drugi w 1676 r. z Elżbietą Denhoffówną. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1699-1702. Zmarł 17.01.1702 r.

(herbu Szreniawa), ur. w 1683 r. Pierwszy syn Stanisława Herakliusza i Elżbiety z Denhoffów. Wojewoda krakowski (1732); regimentarz (1734); feldmarszałek austriacki (1736); starosta spiski; dziedzic Czernihowa i Ujazdowa. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1721-1745. Ok. 1624 r. poślubił Elżbietę de Culler Cuming, byłą żonę Jana Cristi, kupca krakowskiego; od 1740 r. zarządzająca Łańcutem.

ur. 16.06.1947 r. w Warszawie. Syn Zenona i Jadwigi z d. Brauły. Po szkole muzycznej kontynuował naukę w klasie skrzypiec w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Po ukończeniu w 1973 r. warszawskiej uczelni studia wiolinistycz-ne kontynuował we Francji i Niemczech. W l. 1975-1997 pracował w Akademii Muzycznej w Warszawie, od 1993 r. był dyrektorem Liceum Muzycznego im. Z. Brzeskiego w Warszawie. Był wybitnym solistą, kameralistą i dyrygentem. Koncertował w kraju i za granicą m.in.: Austrii, Bułgarii, Czechach, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Jugosławii, na Kubie, w Niemczech, Rosji i USA. W dorobku miał nagrania archiwalne i płytowe w kraju i za granicą. Był laureatem wielu międzynarodowych konkursów. Prowadził wiele kursów muzycznych w kraju i poza jego granicami. Od 1993 r. został kierownikiem naukowym i artystycznym Międzynarodowych Kursów Muzycznych im. Z. Brzeskiego w Łańcucie największej i najważniejszej z imprez kształcących corocznie kilkuset najzdolniejszych wiolinistów z Europy, Azji i obu Ameryk. Na kursach muzycznych w Łańcucie był profesorem klasy skrzypiec i wykładowcą metodyki dla nauczycieli. Za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i pedagogicznej otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień. W 2002 r. otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łańcuta. Zmarł 06.05.2005 r. i został pochowany na cmentarzu Bródzieńskim w Warszawie.

ur. 06.04.1956 r. w Łańcucie. Mieszkał w Handzlówce. Syn Franciszka i Zofii z d. Pelc. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Łańcucie w 1976 r. podjął studia na Wydziale Mechanicznym w Politechnice Krakowskiej. W 1981 r. jako mgr inż. technologii maszyn podjął pracę w Łańcuckiej Fabryce Śrub. Od stycznia do grudnia 1982 r. był żołniezem kolejno w Olsztynie, Gnieźnie i Rzeszowie. Od lipca 1985 r. pracował w MPGKiM w Łańcucie. Od czerwca 1996 r. pracował w Oczyszczalni Ścieków. W 1994 r. został wybrany radnym Rady Gminy Łańcut,a w 1998 r. został wybrany wójtem Gminy Łańcut. Zaangażowany w budowę sieci kanalizacyjnej i wodociągowej. Inicjator projektów – remonty dróg, budowa chodników, oświetlenie uliczne; dba o nieruchomości i mienie gminne. Przy jego pomocy gmina uzyskała różne nagrody i wyróżnienia („Gmina Fair Play”, „Bezpieczna Gmina”, „Interaktywna Gmina”. Wybrany do władz Związku Komunalnego „Wisłok”. Zaangażowany w ochronę środowiska (III miejsce w konkursie „Lider Polskiej Ekologii”. Jest aktywnym członkiem OSP. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

płk 3.02.1944 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Heleny z d. Kwaśny. Po ukończeniu w 1962 r. Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni, dalszą naukę kontynuował w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu, którą ukończył w 1965 r. w stopniu podporucznika i został skierowany do Oficerskiej Szkoły Wojsk Lotniczych w Dęblinie na stanowisko z-cy Kierownika Wojskowej Administracji Koszar, a po roku służby został przeniesiony do Składnicy Amunicji Lotniczej w Osowcu. Po trzech latach został przniesiony do 11Pułku Kolejowego w Przemyślu na stanowisko Kierownika WAK. W 1973 r. został oddelegowany w ramach Misji Pokojowej ONZ w składzie I Zmiany Jednostki Specjalnej WP do Egiptu, gdzie odpowiadał za całą infrastrukturę. Po powrocie do kraju w 1975 r. został przyjęty do Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie na Wydział Inżynierii Lądowej i Geodezji na kierunek Budownictwo Lądowe. Akademię ukończył w 1980 r. i został przeniesiony do nowo utworzonego Wojskowego Rejonowego Zarządu Kwaterunkowo-Budowlanego w Rzeszowie, gdzie w 1981 r. został awansowany na stopień podpułkownika. W 1983 r. ukończył w WAT studia podyplomowe z zakresu budownictwa obronnego. W 1988 r. objął stanowisko Szefa WRZKB, a rok później został awansowany do stopnia pułkownika. W styczniu 1991 r. przeniesiony został do Jarosławia na stanowisko D-cy JW 2516. Po utworzeniu Kra-kowskiego Okręgu Wojskowego został przeniesiony w 1992 r. do Szefostwa Służby Zakwaterowania KOW , gdzie objął etat Szefa Oddział Nieruchomości, a w 1994 r został Z-cą Szefa Służby Zakwaterowania i Budownictwa KOW ds. inwestycji. Po 35 latach służby wojskowej przeszedł na emeryturę. Otrzymał wiele wyróżnień, odznaczeń m.in. Złoty Krzyż Zasługi, medal Sekretarza Gene-ralnego ONZ W Służbie Pokoju, Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Ma-teriałów Budowlanych. Mieszka w Rzeszowie.

ur. 08.10.1967 r. w Łańcucie. Syn Tadeusza i Barbary z d. Albigowskiej. Wykształcenie wyższe – mgr inż., chemik. Prowadzi zakład „FOTOS” Studio. Aktywny członek Cechu Rzemiosł Różnych w Łańcucie, współzałożyciel i działacz Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorstw Ziemi Łańcuckiej. Uczestnik wielu akcji charytatywnych, współsponsor budowy pomnika Braci Cetnarskich. Fotoreporter ważnych wydarzeń na terenie miasta. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

mgr inż., ur. 1902 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Agaty z d. Kloc. Absolwent łańcuckiego gimnazjum, matura w 1921 r. Do roku 1953 pracował jako dyr. Techniczny w Zabrzańskim Zjednoczeniu Węglowym. Dnia 26.06.1954 r. został oddelegowany do Tarnobrzegu celem rozpoczęcia organizacji przyszłych kopalń siarki. Zarządzeniem Ministra Górnictwa Nr 288 z dnia 1.07.1954 r. została powołana dyrekcja Kopalni Siarki „Tarnobrzeg” z inż. Machalskim jako dyrektorem naczelnym. Był współautorem pierwszego planu perspektywicznego budowy zagłębia siarkowego w rejonie Tarnobrzega, Piaseczna, Solca i Grzybowa. Ceniony fachowiec, życzliwy dla ludzi i ich spraw, wspominany jest przez najstarszych siarkowców do dziś. Z dniem 1 .01.1955 r. powołany został na stanowisko naczelnego inżyniera CZKS Chem. Był także dyrektorem generalnym Ministerstwa Górnictwa w wydziale zamiejscowym w Katowicach.. Zmarł 26.03.1958 r. i spoczywa w Warszawie.

prof. ur. 5.07.1904 r. Braddock (USA). Absolwent łańcuckiego gimnazjum (1924 r.). Redaktor naczelny "Lwowskiego skauta" do 1931 r. Do wojny nauczyciel Tarnopolskiego Gimnazjum. Profesor orientalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, autor prac z filologii nowoperskiej, redaktor czasopisma naukowego „Folia Orientalia”, współredaktor „Przeglądu Orientalnego”. Autor wielu publikacji i książek. Jest znany między innymi dzięki wydanej w Krakowie w 1952 r. „Historycznej powieści perskiej” i książce o historii Iranu „Od Cyrusa do Mosaddeka” wydanej w Warszawie w 1960 r. Zmarł w 24.01.1979 r. w Krakowie.

ur. 23.07.1923 r. w Zmysłówce (pow. leżajski). W okresie okupacji jako junak pracował w niemieckiej organizacji „Todt” zajmującej się naprawa sprzętu wojskowego, głównie środków transportowych. Z ta organizacją w czasie wojny niemiecko – rosyjskiej od czerwca 1941 r. doszedł po Charków i Kursk. Nawiązał kontakt z partyzantką radziecką i zbiegł do niej. Po przeszkoleniu dywersyjnym w Odessie i Kijowie został włączony do 18 – to osobowej międzynarodowej grypy dywersyjno –spadochronowej „Szkwał” jako jedyny Polak. Posuwając się za frontem 31 marca 1945 r. z lotniska pod Mielcem dwoma samolotami wystartowali w kierunku na Czechy. Opuścili samoloty około 60 km na południowy zachód od Pragi. Nawiązali łączność z partyzantka czeską. Prowadzili działalność wywiadowczą i dywersyjna na linie kolejowe, wysadzili kilka pociągów wojskowych i mostów. Był ranny lecz pozostał w oddziale. Współpracowali z podobnymi grupami radzieckimi jak „Takiel”, „Grom” i innymi. Mach w ramach grupy współpracował z miejscowymi Polakami i Czechami, głownie kolejarzami, od których dowiadywał się o rodzajach transportów , czasie ich przejazdów. Zaopatrywał również miejscowych w miny magnetyczne, które eksplodowały na trasie nie narażając miejscowej ludności na represje. W okresie powstania w Pradze był kierowcą dowódcy grupy mjr Grigoriewa. Po wkroczeniu do Pragi Armii Radzieckiej członko-wie grupy zostali przewiezieni do Kijowa celem spisania relacji i złożenia zobowiązania do zachowania tajemnicy o działalności grupy do czasu odwołania przez władze rosyjskie. W 1976 r. po odszukaniu adresu Macha przez PCK odwiedzili go zastępca dowódcy grupy mjr Mazurik i miner Wasiuk oraz zawiadomili o zdjęciu tajemnicy o ich działalności. Przywieźli wówczas również szereg materiałów prasowych z jego nazwiskiem. Stanisław Mach posiada odznakę Spadochroniarza Czechosłowackiej Armii Ludowej nadaną mu przez Ministra Obrony Narodowej i szereg odznaczeń radzieckich, a z polskich Krzyż Kawalerski OOP. Od jesieni 1945 r. podjął prace w różnych przedsiębiorstwach jako kierowca. Do Rakszawy przybył w 1957 r. Ostatnim jego miejscem pracy był Zespół Szkół Włókienniczych w Rak-szawie, skąd odszedł na zasłużoną emeryturę.

ur. 22.12.1908 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Kozdroń. Po ukończeniu szkoły powszechnej terminował u stolarza. Aktywny działacz koła Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Po wybuchu II wojny światowej włączył się w działania najpierw w Związek Walki Zbrojnej, a następnie walczył w szeregach Batalionów Chłopskich. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, wniósł duży wkład pracy w budowę Domu Sportowego i Remizy Strażackiej i basenu przeciwpożarowego. W latach osiemdziesiątych główny inicjator powstania parafii rzymsko-katolickiej w Woli Dalszej. Zmarł w Łańcucie 12.03.1995 r. i spoczywa na wolańskim cmentarzu.

ur. 1.01.1822 r. w Łańcucie. Kompozytor i pianista, uczeń J. Ruckgabera we Lwowie, autor miniatur fort. i pieśni. Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego. Członek austriackiego Trybunału Państwowego we Wiedniu. Zmarł 6.09.1886 r. w Aussee (Styria) w Austrii.

Magoń Jan ur. 20.01.1962 r. w Łańcucie. Mieszka w Wysokiej. Syn Stanisława i Marii z d. Kochman. W 1982 r. ukończył Zespół Szkół Elektryczno-Mechanicznych w Rzeszowie. W l. 1982-1987 studiował fizykę na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Ukończył także studia podyplomowe z informatyki i zarządzania oświatą. W l. 1987-1990 pracował w Szkole Podstawowej w Soninie. Od 1990 r. pracuje jako nauczyciel fizyki w I LO w Łań-cucie. W l. 1999-2010 był radnym Powiatu Łańcuckiego trzech kadencji. Od 27 lat jest człon-kiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Zrekonstruował zabytkową motopompę, zabiegał o pozy-skanie środków finansowych na zakup samochodu strażackiego. Przygotował społeczny wniosek dotyczący telefonizacji wsi Wysoka Łańcucka. Jest autorem publikacji w „Głosie Gminy Łańcut” poświęconych promocji wsi Wysoka. W 2004 r. został odznaczony „Brązo-wym Krzyżem Zasługi”.

mgr, ur. 01.11.1956 r. w Łańcucie, zamieszkały w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Joanny. Po ukończeniu SP w Kraczkowej, kontynuuje naukę w latach 1972 – 1976 Liceum Ekonomiczym w Łańcucie, następnie w latach 1977 – 1982 na Uniwersytecie Śląskim Filia w Cieszynie i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie – magister wychowania muzycznego. Od 1982 r. nauczyciel Szkoły Podstawowej w Woli Dalszej i Białobrzegach, a w latach 1996 – 2000 Dyrektor Szkoły Podstawowej im. KEN w Woli Dalszej. W latach 1998 –2001 nauczyciel, metodyk wychowania muzycznego i historii muzyki w Studium Nauczycielskim w Łańcucie. Od 2000r. do 2005 r. dyrektor Centrum Kultury Gminy Łańcut, a obecnie ds. artystycznych CKG Łańcut. Założyciel i instruktor Kapeli Ludowej „CIERTŁO” w Kraczkowej - GOK Albigowa w latach 1992-1998. Posiada specjalność instruktorską kat. Iz muzyki. Kapelmistrz Orkiestry Łańcuckiej Fabryki Śrub w latach 1995 – 1998. Założyciel i instruktor Młodzieżowego Zespołu Jazzu Tradycyjnego - MDK w Łańcucie w latach 1995 – 2001. Od 2004 roku prowadzi czterogłosowy chór mieszany i orkiestrę smyczkowa w OK w Kraczkowej. Od 2006 r. kapelmistrz Orkiestry Dętej OSP w Husowie. W latach 2000 – 2007 prowadził zajęcia gry na instrumentach dętych blaszanych w ramach funkcjonujących szkółek orkiestrowych oraz zajęć z zakresu teorii muzyki dla młodzieży przygotowującej się do egzaminów wstępnych do Gimnazjum i Średniej Szkoły Muzycznej. Od 1997 r. vice Prezes Stowarzyszenia Muzycznego „Big Family Band”. Wiele nagród i wyróżnień indywidualnych i grupowych.

ur. w 1846 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Był to bowiem człowiek bardzo mocno zaangażowany w podniesienie XIX - wiecznej wsi z upadku intelektualnego i materialnego. Jako osoba światła i dynamiczna potrafił zebrać wokół siebie grono społeczników gotowych do pracy nad krzewieniem oświaty, propagowaniem dobrych obyczajów, realizacją zaplanowanych inwestycji, nauką samodzielności, podnoszeniem świadomości chłopów. Brał czynny udział w założeniu szkoły, chóru kościelnego, czytelni i wypożyczalni książek, Teatru Włościańskiego, Kasy Raiffeisena, Spółdzielni Mleczarskiej, Ochotniczej Straży Pożarnej. Przyczynił sie także do budowy nowego kościoła, plebanii i Domu Ludowego. Zmysł organizatorski łączył z talentem pisarskim, swoje artykuły publikował w prasie lokalnej i krajowej. Przemyslenia i doświadczenia zebrał w pamiętniku "Żywot chłopa działacza". W 1929 r. handzlowski społecznik został odznaczony przez prezydenta Ignacego Mościckiego Srebrnym Krzyżem Zasługi, w następnym roku otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi. Zmarł w 1934 r. i spoczywa na handzlowskim cmentarzu.

bryg. poż. inż. ur. 9.12.1946 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Stefanii z d. Trojnar. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białobrzegach, kontynuował naukę najpierw w Szkole Rzemiosł Budowlanych, a następnie w Technikum Budowlanym w Rzeszowie. W kwietniu 1977 r. ukończył wyższe studia zawodowe w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie i uzyskał tytuł inżyniera pożarnictwa w zakresie profilaktyki. Praca zawodowa: od praktykanta, poprzez zastępcę komendanta, po komendanta p.o w Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnych w Rzeszowie. Dosłużył się stopnia podpułkownika pożarnictwa, a odchodząc do cywila w lipcu 1992 r. nadano mu stopień brygadiera. Za wzorowe wypełniane obowiązków otrzymał wiele odznaczeń resortowych i państwowych ze Srebrnym Krzyżem Zasługi włącznie. Mieszka w Rzeszowie.

z d. Niemczak ur. 25.07.1934 r. w Markowej (pow. łańcucki). Córka Franciszka i Marii Bar. W latach 1952-1958 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Kra-kowie, w pracowniach: prof. A. Marczyńskiego - malarstwo, prof. F. Walczowskiego - tkanina unikatowa. Dyplom ukończenia studiów otrzymała na Wydziale Tkaniny Artystycznej w 1958 r. Od 1959 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, związana z rzeszowskim środowiskiem plastycznym. Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą. Uczestniczyła w plenerach oraz w działaniach artystycznych środowiska. Twórczość: w zakresie malarstwa, tkaniny artystycznej, prace związane z archi-tekturą w obiektach sakralnych: malarstwo ścienne, polichromia, witraże, mozaiki, ściany ceramiczne. Członek Towarzystwa Miłośników Markowej. Opracowała projekty graficzne wydawnictw Towarzystwa, medal 600-lecia Markowej oraz wystawy w ramach obchodów rocznicowych. Otrzymała nagrodę Prezydenta Miasta Rzeszowa za całokształt twórczości. Prace jej znajdują się w muzeach i zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą.

z d. Szczyrba.25,03.1964 r. Córka Stanisława i Marii z d. Mach. Wykształcenie wyższe pedagogiczne; nauczycielka dyplomowana w Zespole Szkół w Żołyni; uczy języka polskiego. Współautorka wielu publikacji książkowych dokumentujących historię szkoły i osiągnięcia uczniów. Członkini Komitetu III Zjazdu Żołyniaków w 2008 r. oraz autorka dokumentacji dotyczącej tego wydarzenia. Otrzymała Nagrodę Dyrektora Szkoły i Nagrodę Wójta Gminy Żołynia. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

ks. ur. 13.09.1902 r. w Mościskach (pow. przemyski). Uczęszczał do Gimnazjum w Przemyślu, a następnie rozpoczął naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w tym mieście. 01. 06. 1925 roku został wyświęcony na kapłana i podjął pracę w Gorlicach. W 1930 przybył do Żołyni, gdzie pełnił posługę kapłańską przez 45 lat, najpierw jako pomocnik ks. Niedziałka, potem ks. Soleckiego. Ks. Klemens dał się poznać jako wspaniały wychowawca dzieci i młodzieży. Był niezwykle gorliwy w modlitwie, skromny, nigdy nie przeszedł obojętnie obok potrzebującego, przez co parafianie nazywali go „świętym księdzem”, nadali mu również przydomek „niewolnik konfesjonału”. Swoim życiem pokazał, że świętość jest osiągalna dla zwykłego śmiertelnika. Zmarł 9.05.1975 r. w szpitalu w Rzeszowie. Spoczął na żołyńskim cmentarzu w grobowcu dla księży.

ur. 05.03.1938 r. w Wólce Poleśnej (pow. rzeszowski). Syn Franciszka i Wiktorii z d. Prucnal. Wykształcenie zawodowe techniczne; obecnie emeryt, wcześniej rolnik i hodowca. Aktywny działacz , radny II kadencję; przewodniczący Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej, Zaopatrzenia Ludności i Ochrony Środowiska Rady Gminy w Czarnej. Sołtys Pogwizdowa od 25 lat. Inicjator działań inwestycyjnych sołectwa. Dawny działacz LKS; przewodniczący Rady Sołeckiej Pogwizdowa. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Pogwizdowie.

prof.dr hab. ur. 29.06.1926 r. w Czersku k/Chojnic. Lata dziecięce i okres młodości spędził w Sokalu nad Bugiem. Tam też uczęszczał do szkoły powszechnej i przebywał w czasie wojny. Po jej zakończeniu przeniósł się z rodziną do Łańcuta, gdzie w 1947 r. w Gimnazjum złożył egzamin dojrzałości. Działał w ZHP – był komendantem hufca w stopniu podharcmistrza. Studia historyczne rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim. W roku akademickim 1950/51 został zatrudniony jako asystent – stażysta. Po uzyskaniu absolutorium kontynuował studia w Warszawie, gdzie na Uniwersytecie Warszawskim w 1952 r. uzyskał magisterium, a następnie podjął studia doktoranckie zakończone pomyślnym ukończeniem rozprawy i jej obroną. Obie prace dotyczyły problemów Królestwa Polskiego i powstania listopadowego. W 1954 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie Marii Cürie – Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1955-56 podjął inicjatywy badawcze dotyczące historii XX wieku. W tej dziedzinie ukazało się wiele cennych w historiografii publikacji. Był przewodniczącym i członkiem Rady Naukowej Towarzystwa Opieki n/Majdankiem. Wiele lat współredagował „Zeszyty Majdanka” i zamieszczał tam artykuły. Efektem jego wieloletniej współpracy z Klubem b. Więźniów Zamku Lubelskiego i katowni gestapo „Pod Zegarem” było opracowanie zbiorowej monografii tego więzienia, której był redaktorem. Prowadził współpracę UMCS z uniwersytetem we Lwowie, Łucku, Debreczynie i Ołomuńcu. Wykształcił wielu doktorów nauk humanistycznych, wypromował setki magistrów. Wielokrotnie recenzował rozprawy doktorskie i habilitacyjne przygotowane w Instytucie Historii PAN oraz na uniwersytetach. Dzięki wybitnym osiągnięciom naukowym i dydaktycznym uzyskał tytuły: profesora nadzwyczajnego w 1981 r. oraz zwyczajnego w 1992 r. Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji na macierzystej uczelni. Od 1975 r. był kierownikiem Zakładu Historii Najnowszej UMCS, przez dwie kadencje był dyrektorem Instytutu Historii w latach 1978-1984. Był prorektorem UMCS w latach 1987-1990 i dziekanem Wydziału Humanistycznego w latach 1990-1993. Poza pracą naukową i dydaktyczną na uczelni zaangażowany w działalność wielu instytucji oraz towarzystw. Od 1974 r. jest członkiem Komisji Historii I i II Wojny Światowej w Komitecie Nauk Historycznych PAN, jest ekspertem Rady Głównej Obywatelskiego Komitetu Ochrony Miejsc Pamięci Narodowej. Był przewodniczącym Państwowej Rady Archiwalnej w Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych w Warszawie /2 kadencje/. Od wielu lat jest członkiem GK BZH w Polsce oraz przewodniczącym Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Przeciw Narodowi Polskiemu – Instytutu Pamięci Narodowej w Lublinie. Od 1962 r. jest członkiem Rady Naukowej Zakładu Historii Ruchu Ludowego. Był też członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. Przez wiele lat uczestniczył w kolegiach redakcyjnych czasopism naukowych m.in. „Dzieje Najnowsze”, „Wojskowy Przegląd Historyczny”. Z Polskim Towarzystwem Historycznym związany od czasu studiów, pełnił dwukrotnie funkcję wiceprezesa ZG, prezesa Zarządu Oddziału PTH w Lublinie, był też członkiem Rady Naukowej Stacji PTH w Przemyślu. Prowadzi w dalszym ciągu ożywioną działalność naukową i dydaktyczną.

ur. 31.05.1891 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Walentego. Ukończył seminarium nauczycielskie w Rzeszowie. W okresie I wojny światowej żołnierz armii austriackiej, dostał się do niewoli rosyjskiej, osadzony w Kustanaju (Kazachstan), w 1921 r. powrócił do Polski. W okresie międzywojennym nauczyciel szkół powszechnych w Bihalach (pow. lubaczowski) i Lubaczowie, prezes ogniska ZNP w Lubaczowie. W okresie okupacji niemieckiej nauczyciel szkoły powszechnej, od lutego 1943 r. członek Tymczasowej Komisji Oświaty i Kultury. Po wojnie kierownik szkoły powszechnej nr 1 w Lubaczowie. Zmarł 3.05. 1974 r. w Lubaczowie.

ur. 20.10.1852 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1874 r. W latach 1903-14 i w latach 1918-25 członek Rady Miejskiej i Zarządu Miejskiego w Rzeszowie. Członek Zarządu Komisarycznego, tzw. Rady Przybocznej burmistrza Rzeszowa w latach 1914–18. W 1877 r. powołał do życia Ochotniczą Straż Pożarną w Rzeszowie. Zmarł 23.06.1923 r. i spoczywa na starym cmentarzu w Rzeszowie.

s. Augustyna, służebniczka starowiejska. ur. 7.01.1932 r. w Korniakowie Płn. (pow. łańcucki). Córka Michała i Władysławy z d. Dubiel. Ukończyła w Warszawie Liceum Techniki Teatralnej, ze specjalnością malarstwa dekoracyjnego oraz dwa lata studiów na Uniwersytecie Warszawskim, kierunek historia sztuki, które przerwała ze względu na pragnienie poświęcenia się Panu Bogu w życiu zakonnym. Do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej wstąpiła 13.10.1956 r. w Starej Wsi. W Zgromadzeniu ukończyła w Krakowie Wyższy Instytut Katechetyczny, kurs administracyjno - prawny i roczny kurs fotograficzny. Przełożeni planowali, by mogła odbyć studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, jednak droga dla osoby zakonnej na świecką uczelnię była w czasach komunistycznych praktycznie zamknięta. Ostatecznie, prywatnie przez pewien czas korzystała z lekcji u artysty malarza Alfreda Żmudy (1897-1966). Jest autorką projektów oraz wykonania pomników i wnętrza licznych kaplic zakonnych i kościołów (ołtarz, droga krzyżowa, witraże, malowidła ścienne, płaskorzeźby i inne elementy dekoracyjne), przygotowała wiele wystaw, plansz, plakatów i dekoracji okolicznościowych. Znaczniejsze dzieła, to pomnik Jana Pawła II w Krośnie, pomniki bł. Edmunda Bojanowskiego - w Starej Wsi, Brzozowie, Katowicach-Panewnikach, Kałkowie-Godowie, Cherry Hill (USA); figura bł. s. Celestyny Faron na frontowej ścianie kolegiaty w Brzozowie; wystrój świątyni przy domu generalnym w Starej Wsi (malowidła w kopule, ołtarz główny, elementy dekoracyjne itd.). Wykonała także ilustracje do wielokrotnie wznawianego od 1968 roku katechizmu dla dzieci "Bóg z nami".

ur. 25.05.1926 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Tadeusza i Apolonii z d. Grad. Od ponad 60 lat jest czynnym członkiem trzech orkiestr dętych: Strażackiej w Białobrzegach, Włókniarzy w Rakszawie, Łańcuckiej Fabryki Śrub. Koncertował z tymi zespołami w wielu miastach i miejscowościach na terenie całego kraju. Od kilku lat jest także członkiem Orkiestry Dętej uświetniającej Wielki Odpust w Kalwarii Pacławskiej. Pracował w amatorskim zespole teatralnym w Białobrzegach, z którym wystawił ok. 50 przedstawień. Otrzymał indywidualna nagrodę aktorską za rolę młynarza w sztuce Zofii Kossak-Szczuckiej Gość oczekiwany, cały zespół teatral-ny zdobył „Grand Prix” podczas Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Prorodzinnych „SANCTA FAMILIA ‘95” w Krakowie. Występował również wraz z młodzieżą w Te-atrze Szkolnym Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej. Jest autorem kilkuna-stu okolicznościowych wierszy i obszernych obrazów z życia. W dowód uznania na wniosek Rady Gminy w Białobrzegach w 2001 r. Minister Kultury przyznał mu odzna-kę „Zasłużony działacz kultury”. Wieloletni członek Ochotniczej Straży Pożarnej i Rady Sołeckiej w Białobrzegach. W 2004 r. otrzymał „Złoty Krzyż Zasługi.”

ur. 28.11.1927 r. w Kosinie (pow. łańcucki) Syn Wojciecha i Salomei z d. Dąbek. Wykształcenie podstawowe. Prowadził gospodarstwo rolne w Kosinie. Poseł na Sejm VIII Kadencji (l. 1980-1985) i IX Kadencji (l. 1985-1989). Kandydował z ramienia Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Zasiadał w Komisji Przemysłu Lekkiego, Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o Radach Narodowych i Samorządzie Terytorialnym oraz w Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa. W IX Kadencji zasiadał w Komisji Górnictwa i Energetyki, Komisji Współpracy Gospodarczej z Zagranicą, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy o konsultacjach społecznych i referendum oraz w Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy Prawo o stowarzyszeniach oraz projektów ustaw dotyczących związków zawodowych. Zmarł 2.12.2010 r. i spoczywa w Kosinie.

ur. 26.05.1923 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Tadeusza i Apolonii z d. Grad. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował klasę siódmą w Łańcucie, a następnie ukończył II klasy łańcuckiego gimnazjum. Cały 1943 r. służył w obozie junackim w tzw. Baudienście w Rudzie Łańcuckiej. Po przejściu działań wojennych, kontynuował naukę we wspomnianym gimnazjum gdzie w 1945 r. zdał maturę. W wieku 22 lat został przyjęty na Uniwersytet Warszawski na studia prawnicze. Po roku przeniósł się na socjologię, którą ukończył pracą magisterską nt. „Przemiany w strukturze wsi po wojnie” (na przykładzie wsi Białobrzegi). Już podczas lat szkoły średniej, a w szczególności na studiach działał w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”. Pierwszą pensję otrzymał w redakcji miesięcznika studenckiego „Młoda Myśl Ludowa”, a następnie był sekretarzem redakcji „Wici”. Otarł się też na krótko o redakcję „Nowej Wsi”. Jednak pochodzenie (brat - księdzem, trzej kuzyni w Ameryce, przynależność do AK, członek władz PSL-owskich) zamknęło możliwości zatrudnienia. Będąc bezrobotnym podjął studia rolnicze na SGGW i zdobył kwalifikacje inżyniera rolnika. Po kilku latach udało mu się znaleźć zatrudnienie w Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. Następnie przeszedł do pracy w „Chłopskiej Drodze” i tygodniku „Zarzewie”. Po dwudziestu latach tułaczki po różnych redakcjach, objął stanowisko redaktora naczelnego tygodnika „Plon”, który z czasem stał się organem prasowym kółek rolniczych. W „Plonie" przepracował 20 lat i w 1988 r. przeszedł na emeryturę. Obok prac redakcyjnych pisał wiele artykułów na tematy związane ze wsią i rolnictwem. Był współorganizatorem ruchu korespondentów. Za swą prace otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: w 2003 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł

ur. 07.10.1944 r. w Korniakowie (pow. łańcucki). Córka Bronisława i Heleny. Absolwentka Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Wydz. Prawa i Administracji (1973). W l. 1962-1964 zatrudniona w Prezydium Dzielnicowej Rady Narodo-wej Kraków-Grzegórzki, w l. 1965-1973 w Narodowym Banku Polskim II Oddział w Rze-szowie. W l. 1973-1975 w Powiatowym Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych w Rzeszowie, a od stycznia 1975 r. w Okręgowej Komisji Arbitrażowej w Rzeszowie. W l. 1975-1977 w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych. W l. 1977-1982 pracowała w Miej-skim Zarządzie Budynków Mieszkalnych. W 1982-1991 w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych. Od września 1980 r. w „Solidarności”, członek Komitetu Założycielskie-go, nast. KZ w MZBM, i etatowy radca prawny w MKR. Po ogłoszeniu stanu wojennego zwolniona z funkcji radcy prawnego w PKS Oddział Osobowy Rzeszów, gdzie pracowała na pół etatu. 1982-1989 współpracowała z RKW w Rzeszowie, wspomagała organizacyjnie pierwsze drukarnie i kolportaż w regionie, łączniczka i kurier, współpracowniczka Komitetu Pomocy Internowanym, Aresztowanym, Skazanym, Pozbawionym Pracy oraz ich Rodzinom (późn. Diecezjalny Zespół Charytatywno-Społeczny przy Klasztorze oo. Bernardynów w Rzeszowie). Od 1988 r. członek Komitetu Obchodów Rocznicy 11 listopada w Rzeszowie. Sygnatariusz Deklaracji Komitetu Obywatelskiego przy RKW w Rzeszowie. W l. 1997-2001 sędzia Trybunału Stanu. W l. 1991-1999 radca prawny ZR „S” w Rzeszowie. W l. 1999-2001 członek Zarządu Podkarpackiej Regionalnej Kasy Chorych. Od 2001 r. na emeryturze. Uho-norowana statuetką Pomnika Poległych Stoczniowców (Krzyży Gdańskich) (2010). Mieszka w Rzeszowie.

prof. dr hab. inż., ur. 1.03.1947 r. w Zielonej Górze. Syn Tadeusza i Miłosławy z d. Gruińskiej. W 1966 r. ukończył Technikum Mechaniczno – Elektryczne w Rzeszowie. Wydział Mechaniczny Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Rzeszowie ukończył w 1970 r. i rozpoczął pracę jako asystent w Zakładzie Konstrukcji Maszyn, kierowanym przez doc. Romana Niedzielskiego. Stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie „Budowa i eksploatacja maszyn” uzyskał w 1978 r. na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. Na tym samym Wydziale PP uzyskał, w 1992 r. stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych, a w 1999 r. tytuł naukowy profesora. Jest kierownikiem Katedry Konstrukcji Maszyn na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej. Pracując w Politechnice Rzeszowskiej, przeszedł wszystkie szczeble zawodowe. Rozpoczynał jako asystent, by w 1975 r. zostać starszym asystentem, w 1978 r. adiunktem, a w 1993 r. profesorem Politechniki Rzeszowskiej. W latach 1999-2005 był Rektorem Politechniki Rzeszowskiej. Jest pierwszym absolwentem Politechniki Rzeszowskiej, który uzyskał tytuł naukowy profesora. Jest autorem lub współautorem 2 monografii, 2 skryptów, 45 artykułów w periodykach o zasięgu międzynarodowym i krajowym, ponad 50 referatów wygłoszonych na konferencjach krajowych i międzynarodowych, 6 patentów. Wypromował 4 doktorów, 2 dalsze doktoraty są w realizacji. Specjalizuje się w zakresie konstrukcji maszyn, w szczególności przekładni zębatych. W 2005 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

mgr ur. 14.09.1906 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Anieli. Po ukończeniu szkoły ludowej, uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie w którym w 1926 r. złożył egzamin maturalny. Studia matematyczne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu im. J. Kazimierza we Lwowie ukończył w 1933 r. uzyskując dyplom magistra filozofii. Przez krótki okres czasu był asystentem w katedrze fizyki Uniwersytetu we Lwowie, następnie pracował w gimnazjum w Rybniku (1934-1938). Od października 1938 r. został przeniesiony do gimnazjum w Jabłonkowie. Po wybuchu II wojny światowej Jan Marszał ps. „Brożek” powrócił w rodzinne strony, zaangażował się w organizowanie i prowadzenie tajnego nauczania. Najpierw w poczynaniach Związku Tajnego Nauczania, organizacji o charakterze oświatowym, utworzonej przez Związek Walki Zbrojnej. Po powstaniu Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Łańcucie wszedł do jej kierownictwa jako referent szkolnictwa średniego. Pracę w PKOiK traktował z godnym podkreślenia poświęceniem. Dzięki niemu i wielu innym nauczycielom tajnego nauczania około tysiąca młodych ludzi powiatu łańcuckiego zdobyło w tajnym nauczaniu wykształcenie i przygotowanie do pracy i nauki w wyzwolonym kraju. Bezpośrednio po wyzwoleniu zgłosił się do pracy w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W Latach 1963-1968 pełnił funkcję dyrektora tej szkoły. Swoją głęboką wiedzę i umiejętności pedagogiczne oddał bez reszty młodzieży, nauczał matematyki do chwili śmierci. Zmarł nagle 13.11.1980 r. na stanowisku pracy. Spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

prof. dr, ur. 23.03.1930 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Salomei z d. Paluch. W latach 1944-1945 uczęszczał na tajne komplety; w 1945 r. zaliczył I klasę i został przyjęty do Gimnazjum im. H. Sienkiewicz w Łańcucie. Maturę zdał w 1949 r. i po egzaminie wstępnym został przyjęty na Studia Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W 1952 r. ukończył studia inżynierskie i kontynuował studia magisterskie również na Politechnice Śląskiej o specjalności Gospodarka Cieplna w Siłowniach. Będąc na trzecim roku studiów został asystentem w katedrze Matematyki tejże uczelni. Jako pracownik naukowy Politechniki obronił doktorat w Instytucie Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Wykładał na macierzystej uczelni jako adiunkt w katedrze Matematyki i Fizyki na Wydziale Chemicznym, Górniczym i Budowlanym. Był recenzentem i prowadzącym wielu prac magisterskich. W wolnych chwilach studenckich uprawiał gimnastykę. W 1954 r. był studenckim wicemistrzem Polski w gimnastyce na przyrządach. Zginął w wypadku drogowym 22.11.1975 r. i spoczywa na cmentarzu w Gliwicach.

Marszał Kazimierz ur. 25.11.1932 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Salomei z d. Paluch. W latach 1945-1951 uczęszczał do Gimnazjum w Łańcucie. Po maturze ubiegał się o przyjęcie na Studia na Politechnice Śląskiej, ale bez sukcesu. Podjął pracę w Rakszawskich Zakładach Włókienniczych w Rakszawie. Kontynuował także grę w piłkę nożna w miejscowym KS „Włókniarz”. W 1952 r. dostał się na Wydział Mechaniki Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Na drugim roku studiów przeniósł się na Politechnikę Warszawską na nowopowstały kierunek Mechaniki Precyzyjnej o specjalności Budowa drobnych mechanizmów i przyrządów pokładowych. W 1956 r. ukończył studia i został wcielony do wojska z nakazem pracy w Łódzkiej Fabryce Zegarów. W listopadzie 1956 r. udało mu się zostawić mundur i powrócił do Rakszawskich Zakładów Włókienniczych; pracował tam jako główny mechanik. W 1960 r. przeniósł się do Mostostalu w Warszawie. Wraz z firmą budował konstrukcje stalowe m.in.: w Rudniku, w Siarkopolu w Tarnobrzegu. W latach 1964-1972 pracował jako główny mechanik w Łańcuckiej Fabryce Wódek w Łańcucie. W 1972 r. powrócił do warszawskiego Mostostalu i wyjeżdżał na budowy eksportowe do Węgier i Egiptu. W 1984 r. przeszedł na emeryturę i powrócił do rodziny w Łańcucie.

kmdr dypl., ur.29.09.1929 r. w Korniaktowie Płn. (pow. łańcucki). Syn Wojciecha i Salomei z d. Kołcz. Do 1948 r. zamieszkiwał w Korniaktowie gdzie ukończył 4 klasy szkoły podstawowej. W l. 1946-48 uczęszczał do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W sierpniu w 1948 r. zgłosił się na ochotnika do wojska i został przyjęty na 2 letni kurs do Oficerskiej Szkoły Artylerii /OSA/ w Toruniu, gdzie w 1950 r. został promowany na podporucz-nika artylerii. W l. 1950-51 służył w Artylerii Nadbrzeżnej Marynarki Wojennej w Gdyni–Redłowie gdzie szkolił poborowych w Szkole Podoficerów Artylerii Nadbrzeżnej. W l. 1951-56 służył w 17 Baterii Artylerii Stałej /BAS/ w Międzyzdrojach, gdzie pełnił m.in. funkcję dowódcy plutonu dowodzenia. W międzyczasie w l. 1952-53 odbywał kurs doskonalenia oficerów w Rydze / b. ZSRR/. Po jego ukończeniu i powrocie do Międzyzdrojów został dowódcą w/w 17 BAS. Tam też awansował do stopnia kapitana. W 1957 r. pracował w Sztabie Bazy Marynarki Wojennej w Świnoujściu, skąd trafił do 34 Baterii Artylerii Stałej w Rozewiu, gdzie pełnił funkcję jej dowódcy do końca 1960 r. Następnie do jesieni 1961 r. służył jako zastępca komendanta Szkoły Podoficerów Artylerii Nadbrzeżnej w Darłowie. Z kolei w l. 1961-1966 pełnił funkcję dowódcy 9 Baterii Artylerii Stałej w Ustce. W 1966 r. po zdaniu egzaminów został przyjęty na 3 letnie studia w Akademii Sztabu Generalnego w Warszawie, po obronie pracy dyplomowej ukończył ją w 1969 r. Po powrocie ze studiów został przydzielony do Sztabu Marynarki Wojennej w Gdyni do oddziału rozpoznawczego. Jesienią 1978 r. objął obowiązki oficera dyżurnego operacyjnego Sztabu Dowództwa Marynarki Wojennej w Gdyni, które to pełnił do lutego 1985 r. kiedy to odszedł do cywila w stopniu komandora dyplomowanego. W czasie zawodowej służby wojskowej odbywał również praktyki i szkolenia na morzu biorąc udział w rej-sach: w 1959 r. na ORP „Gryf” na Morze Północne, w 1971 roku na jachcie „Centaur” w rejon cieśnin duńskich i na przełomie 1975/1976 r. na MS „Franciszek Zubrzycki” do Ameryki Północnej. Za swoje zasługi był wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP; Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi; Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”; Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”. Będąc na emeryturze w l. 1986-88 pracował w obronie cywilnej w PTTK Sopot a w 1989 roku w Inspektoracie Obrony Cywilnej UM w Sopocie. Działał również społecznie m.in. jako radny Rady Gminy Mieroszyno /od 1957 r. – jedna kadencja/, 1978-1998 jako prezes Wojskowego Ogrodu Działkowego im. Wyzwolicieli Wybrzeża w Gdyni będąc jednocześnie delegatem do Wojewódzkiego Zarządu Pracowniczych Ogrodów Działkowych w Gdańsku. Aktualnie mieszka w Gdyni.

ur. 6.08.1940 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Salomei z d. Paluch. Od 1954 r. był uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Łańcucie. W latach 1958-1963 studiował na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym (specjalność Maszyny i Urządzenia Energetyczne) Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Już jako mgr inż. podjął pracę w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach, a następnie pracował w elektrowni w Stalowej Woli. Od 1969 r. pracował w Energopomiarze i Energotechnice-Energorozruch w Gliwicach prowadził kompleksowe uruchomiania bloków energetycznych w elektrowniach w kraju i za granicą. Elektrownie krajowe to: Turów 2x210 MW, Ostrołęka 3x220 MW, Rybnik 2x210 MW, Połaniec 6x210 MW. Na eksporcie wraz z firmą Elektrim z Warszawy w Bokarko (1984), Kutch (1995), Karadi (2003) w Indiach i Elektrownia Kemerkoy w Turcji (1997 r.). Na co dzień mieszka w Kleszczewie k/ Gliwic.

ur. 08.04.1959 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Władysławy z d. Stafiej. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej Nr 2 Korniaktowie Płn., kontynuował naukę w I LO im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1978-1983 studiował ekonomię w Zamiejscowym Wydziale Ekonomii w Rzeszowie Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Po studiach pracował jako nauczyciel, a następnie pełnił funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 1 w Budach Łańcuckich. W l. 1990-1994 był radnym i Przewodniczącym Rady Gminy Białobrzegi. W l. 1999-2002 był wiceprzewodniczącym Rady Powiatu Łańcuckiego i przewodniczącym Komisji Finansów. Od 1998 r. pełni funkcję Wójta Gminy Białobrzegi. Dał się poznać jako dobry gospodarz. Do najważniejszych sukcesów Gminy można zaliczyć budowę: kanalizacji sanitarnej, gimnazjum, hal sportowych, poprawę bazy oświatowej, sportowej i kulturalnej oraz modernizację dróg lokalnych. Odznaczony medalem „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Korniaktowie Płn.

ur. 5.12.1784 r. w Łańcucie. Prawnik; 1803-08 studiował filozofię i prawo na UJ, następnie pracował w Sądownictwie Krak.; 1816-18 Sekretarz Komisji Organizacyjnej; od 1825 wykładał prawo kryminalne i postępowanie cywilne; 1835-37 dziekan Wydziału Prawa; 1837-39 rektor UJ; reprezentował uniwersytet na Sejmie Rzeczypospolitej Krak.; 1843 członek Komisji Obrachunkowej; od 1817 członek TNK (1838-39 prezes); od 1818 – Towarzystwo Przyjaciół Muzyki oraz Król. Towarzystwo Badaczy Starożytności z siedzibą w Kopenhadze; od 1816 członek Towarzystwa Dobroczynności; od 1818 Arcybractwa Miłosierdzia i Banku Pobożnego; od 1821 Komitetu Budowy Kopca T. Kościuszki; autor pracy Lex divortia admittens...(1817), postulujący oparcie instytucji małżeństwa na prawie natury.” Zmarł 29.12.1844 r. w Krakowie.

ks ur. 8.02.1861 r. w Głogowie Małopolskim (pow. rzeszowski). W 1879 r. ukończył w Gimnazjum w Rzeszowie. Następnie, w latach 1879-1883 studiował teologię oraz zdobywał przygotowanie pastoralne w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Uwieńczeniem formacji seminaryjnej był sakrament kapłaństwa, który otrzymał 22.07.1883 r. w katedrze przemyskiej. Po święceniach pracował najpierw jako wikariusz w Przeworsku (1883-1885), a następnie piastował analogiczną funkcję w Samborze (1885-1889). W roku 1887 przez kilka miesięcy administrował parafią samborską. Przez dwa następne lata pełnił obowiązki wikariusza w Leżajsku (1889-1891), skąd przybył do Rzeszowa, by po śmierci ks. J. Gruszki, przez osiem miesięcy, od 1.10.1891 do 30.06.1892 r., zarządzać parafią farną. Później zaledwie miesiąc zarządzał parafią w Iwoniczu (1892). We wrześniu 1892 r. przybył do Łańcuta, gdzie najpierw pracował jako wikariusz (1892-1893), a następnie jako okręgowy inspektor szkół (1893-1910). Sprawując tę ostatnią funkcję zasłużył się szczególnie w dziele rozwoju sieci szkół oraz budowy nowych obiektów szkolnych. Mimo ogromu zajęć zadbał także o własną edukację. Zdał egzaminy: proboszczowski(1890), katechetyczny (1892), a także egzaminu nauczycielski z języka ruskiego (1907). W 1910 r. przeniesiony został do Krosna na stanowisko katechety Seminarium Nauczycielskiego, które zajmował do 1914 r. Przez następne dwa lata był także kierownikiem tegoż zakładu. Z początkiem 1916 r. przybył ponownie do Łańcuta, gdzie podjął obowiązki proboszcza. Zatroszczył się wówczas o założenie w Łańcucie prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, którego prowadzenie powierzył siostrom Boromeuszkom. Osobiście sprawował obowiązki dyrektora tej instytucji. Z uznaniu zasług otrzymał szereg kościelnych wyróżnień, m. in. przywilej noszenia rokiety i mantoletu (1901), godność tajnego podkomorzego Stolicy Apostolskiej (1925). Zmarł 18 lutego 1935 r. w Łańcucie .

ur. 12.05.1925 r. kapral, żołnierz Obwodu Łańcut Armii Krajowej. Przyjął konspiracyjny pseudonim „Kujawa”, ponieważ należał do rodziny wysiedlonej z terenów wcielonych do Trzeciej Rzeszy (w granice tzw. Kraju Warty), która znalazła schronienie w rejonie Łańcuta. Początkowo był żołnierzem drużyny AK Łańcut-Podzwierzyniec, w styczniu 1943 r. został przekazany do drużyny nr 3 wchodzącej w skład Placówki nr 3 (Czarna). „Kujawa” uczestniczył w następujących akcjach łańcuckiego podziemia: zniszczenie dokumentacji kontyngentowej zdeponowanej w Urzędzie Gminy Zbiorowej w Czarnej, pozyskanie amunicji i wyposażenia wojskowego z magazynu Waldlager Sarzyna, osłona alianckiego zrzutu lotniczego w Rakszawie. Brał też udział w działaniach wywiadowczych, akcjach pozyskiwania broni i materiałów wojskowych z transportów kolejowych w rejonie stacji kolejowej w Łańcucie. Po zakończeniu wojny ukończył kierunek astronomia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zawodowo zajmował się pracą naukową jako astronom i geofizyk. Od 1957 r. pracował w Obserwatorium Sejsmologicznym Instytutu Geofizyki PAN na Wawelu, następnie jego kierownik w latach 1972-1990. Zorganizował cykliczne pokazy nieba na Wawelu. Popularyzator wiedzy astronomicznej. Związany był z Polskim Towarzystwem Miłośników Astronomii. Był inicjatorem budowy Planetarium Śląskiego w Chorzowie, współorganizatorem i kierownikiem programowym Planetarium w Krakowie, organizatorem wypraw astronomicznych, zjazdów, sesji naukowych, szkoleń i wycieczek tematycznych m.in. wypraw na obserwacje zaćmienia Słońca na Bałkany, na Saharę i do Nigru w 1973 r. Był prezesem honorowym i twórcą Młodzieżowego Obserwatorium Astronomicznego w Niepołomicach, autorem „Atlasu Nieba”. W 1974 r. z okazji Roku Kopernikańskiego został odznaczony Krakowskim Medalem Kopernikowskim. Za działalność w konspiracji wojskowej odznaczony Krzyżem Armii Krajowej. Zm. 29.05.2021 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

ur. 05.07.1938 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Anny z d. Maczuga. Wykształcenie wyższe – mgr inż. Dyrektor Przedsiębiorstwa Budowy Dróg i Mostów z siedzibą w Leżajsku (1966-1990). Obecnie emeryt, pracuje na ½ etatu w Podkarpackim Zarządzie Dróg i Mostów w Rzeszowie. Radny Miasta Łańcuta w dwóch kadencjach w latach 1990-1998. Członek i delegat Zarządu Sejmiku Samorządu Województwa Rzeszowskiego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

z Ropczyc, ur. w 1760 r. w Lesku. Syn mi-snagda Menachema Mendla z Leska. Uczeń Elimelecha z Leżajska, Izraela Icchaka Hofsteina z Kozienic i Menachema Mendla z Rymanowa. Przywódca chasydzki i protoplasta bardzo szeroko rozgałęzionej w Galicji dynastii cadyków. Zamieszkał w Ropczycach, skupiając wokół siebie liczne grono chasydów. Był mistrzem w kabalistycznej interpretacji Tory. Popular-ny bohater ludowych legend. Zbiór jego powiedzeń Ohel Naftali /hebr. „Namiot Naftalego”/ został wydany we Lwowie w 1911 r. Innym jego dziełem są oparte na kabale komentarze chasydzkie do Tory pt. Zera kodesz („Święty plon”, Lwów 1868 r. i Ajala Szelukach . Pod koniec życia zerwał prawie wszystkie kontakty ze swoimi chasydami i odizolował się od świata. Jego synowie - Eliezer i Jakub - przewodniczyli wspólnotom chasydzkim w Dzikowie, Kolbuszowej i Maliczu. Zmarł 8.05.1827 r. w Łańcucie podczas podróży do Lublina i został pochowany w Łańcucie.

ur. 18.02.1912 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Ukończył dwie klasy szkoły podstawowej. Pisał utwory liryczne, sonety, nowele, manifesty literackie, brał się do eposu i do fragmentów dra¬matów. Wiersze jego świadczyły o dobrym piórze i szlachetnym kierunku twórczości. Był marzycielem i idealistą, wyglądał na romantyka i mi¬styka. Choć teka była nie uporządkowana, utwory, plany dzieł, warianty wierszy miały wyraźnie podaną datę, łatwo więc można się było zorien¬tować w kierunku rozwoju jego twórczości. Do chronologicznie najwcześniejszych należał artykuł z 1932 r. Kiedy się skończy kryzys, gdzie się podpisał: „Bo-gumił Ewion, prosty syn chłopski”. W parę lat potem pisał autobiograficzne opowiadanie O dobrym i złym gospodarstwie. W 1935 r. napisał Manifest do chłopów literatów. Biedził się nad dramatem fantastycznym Tęczowa bajka, nad dramatem Zmierzch ideałów (1936/ i epo-sem w rodzaju Boskiej komedii /1937—1938/. Lepiej wychodziły nowele z życia ludu, poru-szające zagadnienia moralności na wsi, zatracanie się chłopskich talentów i wiele innych utworów, które odzwierciadlały jego myśli filozoficzno-religijne. Posiadał bogatą własną bibliotekę. Znalazły się tam podstawowe dzieła z muzykologii, z teorii literatury i stylistyki, historii różnych literatur. Licznie reprezentowana była „Biblioteka Narodowa”, dzieła Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego. Postarał się o książki dotyczące zachowania dobrego zdrowia, o publikacje z zakresu religii, medycyny, socjologii, ekonomii, pedagogiki, o zdrowej kuchni, o jasnowidzeniu, snach i ekstazie. Gromadził też podręczniki szkolne, by do¬pełnić swego wykształcenia. Osobliwością była biblio¬teka u człowieka, który drogą samo-kształcenia zdobył niemałą wiedzę, ciekawostką był sporządzony przez niego katalog prywatnej biblioteki. Tu przy poszczególnych pozycjach podał zwięzłe uwagi swoje o co cenniej-szych książkach. Do 1975 r. był referentem spraw kulturalnych Starostwa Powiatowego w Łańcucie, potem prowadził administrację łańcuckiego kina. Zmarł 09.12.1994 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 23.07.1894 r. w Ochojnie k/ Wieliczki. Syn Stanisława. Do Legionów wstąpił w 1914 r., służył w 2 Pułku Piechoty, a następnie w 2 Pułku Ułanów, aż do rozwiązania Polskiego Korpusu Posiłkowego w 1918 r. Podczas trzeciego powstania górnośląskiego pełnił służbę w 3 kompanii lublinieckiego baonu zapasowego, gdzie wykazany jest w 1921 r. jako starszy szeregowiec. Jako ułan 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich, 31.03.1922 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych. Jakiś czas pracował w Sodowej Wiszni w Zarządzie Stadnin Państwowych. Następnie udał się do Libercourt gdzie pracował jako górnik. Na obczyźnie należał do polskich organizacji politycznych. W 1929 r. we Francji zawarł związek z rakszawianką Marią Kuraś. W 1934 r. w Ambasadzie Polskiej w Paryżu udekorowany został Medalem Pamiątkowym za wojnę 1918-1921. W 1935 r. wraz z rodziną wrócił do kraju, do Warszawy, gdzie podjął pracę w Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych. W dalszym ciągu jego zainteresowania skierowane są na sprawy wojskowe. W tym czasie podjął działalność w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Warszawskiego Okręgu Kolejowego, Lidze Morskiej i innych organizacjach. W 1939 r. został zmobilizowany do służby wojskowej. Gdy w pierwszych dniach września jechał wojskowym pociągiem na punkt zborny, zbombardowanie pociągu uniemożliwiło mu dalszą walkę. Po pokonaniu wielu trudności w 1940 r. udało mu się z rodziną dotrzeć do Rakszawy. Tutaj został żołnierzem Armii Krajowej. Po wyzwoleniu podjął pracę w instytucjach państwowych. Awansowany do stopnia porucznika, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Polski. Zmarł 1975 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

kpt. ur. 28.09.1892 r. w Markowej. Syn Michała i Franciszki z d. In-glot. Podczas I wojny światowej służył w wojsku austryjackim. Po odzyskaniu niepodległości jest oficerem zawodowym Wojska Polskiego w korpusie oficerów gospodarczych. Pełni obowiązki płatnika w służbie administracyjnej 23 Pułku Piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim, następnie w stopniu kapitana jest oficerem gospodarczym w 27 Pułku Artylerii. Pomi-mo dużej odległości nie traci kontaktu z rodzinną Markową. Dowodem na to m.in. jest gwóźdź z jego nazwiskiem na sztandarze Ochotniczej Straży Pożarnej w Markowej, umieszczony tam podczas jego poświęcenia w 1932 r. W wyniku przegranej wojny w 1939 r. dostaje się do niewoli sowieckiej. Tam podziela los polskich oficerów i w 1940 r. zostaje zamordo-wany w Bykowni co zostało udokumentowane na ukraińskiej Liście Katyńskiej.

dr praw, ur. 9.12.1874 r. w Będzieszynie (pow. brzeski). Pracę w wymiarze sprawiedliwości rozpoczął jako sędzia śledczy, następnie był wiceprokuratorem, a następnie szefem prokuratury w Rzeszowie. Do 1914 r. był członkiem Zarządu Miasta, a od 1915 r. był członkiem Rady Przybocznej komisarza rządowego. Od grudnia 1918 r. był Honorowym Obywatelem Miasta Rzeszowa. W latach 1922-1939 był społecznym prezesem Towarzystwa Myśliwych w Rzeszowie. Od 1934 r. na emeryturze, prowadził także kancelarię notarialna w Łańcucie. Zmarł 10.04.1956 r. w Łańcucie.

dr ur. 12.10.1892 r. w przysiółku Rakszawy – Kołach Rakszawskich pow. łańcucki. Syn Pawła i Zofii Dec. W 1900 r. rodzice sprzedali swe gospodarstwo i przenieśli się do Baszni Dolnej k/Lubaczowa, gdzie kupili 5,5-hektarowe gospodarstwo rolne. Tutaj młody Stefan rozpoczął naukę w 4-klasowej szkole podstawowej. Ojciec planował pozostawić go, jako najstarszego syna na gospodarstwie. Los zarządził inaczej. W 1909 r. przyjechał do Baszni z Ameryki Józef Słonina by zabrać ze sobą resztę swej rodziny. Namówił Stefana do wyjazdu „za wielką wodę”, na co jego rodzice z pewnymi oporami się zgodzili. Dnia 17.02.1910 r. młody Stefan jest już na wyspie imigrantów Ellis Island. Skąd udaje się pociągiem do Northampton w stanie Massachusetts. Słoninowie zapewniają mu mieszkanie i wyżywienie oraz pomagają znaleźć pracę w sklepie. Zbijał skrzynki, pracując 10 godzin dziennie, za co otrzymywał wynagrodzenie w wys. 10 centów za godzinę. Za pierwsze zarobione dolary kupił sobie słownik polsko – angielski i angielsko – polski. W soboty chodził do kina, by przyswajać sobie angielską wymowę. Jesienią 1910 r. zapisał się do wieczorowej szkoły dla cudzoziemców, gdzie jego klasa była bardzo liczna, a poziom nauki słaby. W grudniu 1911 r. został przyjęty do American International College w pobliżu Springfield. i w ciągu 6 miesięcy ukończył 4 lub 5-letnią szkołę podstawową, a w ciągu 3 następnych lat 4-letnią szkołę średnią. Równocześnie dorywczo pracował, by opłacać czesne. Jako 24-letni absolwent średniej szkoły mógł starać się o przyjęcie na studia, które podjął w Amherst College, w czasie których dalej pracował. Studia te ukończył w 1920 r. z wyróżnieniem, co ułatwiło mu przyjęcie do słynnego Uniwersytetu w Harvard, gdzie otrzymał pełne stypendium. Studia ukończył w czerwcu 1921 r. Niezwłocznie podjął pracę jako zastępca profesora na prywatnej uczelni Drake University w Dez Moines, stolicy rolniczego stanu Iowa, tamże pracował w latach 1921-1924. Zainspirowany swoim losem zorganizował Komitet Pomocy Studentom Polskim i Polonijnym. Latem 1923 r. wyjeżdża do Nowego Jorku, gdzie całkowicie oddaje się pracy na rzecz założenia „Polsko – Amerykańskiego Komitetu Stypendialnego”. Komitet ten funkcjonował od września 1924 r. do października 1925 r. Był inicjatorem powstania Fundacji Kosciuszkowskiej(oficjalne zarejestrowanie fundacji nastąpiło 23.12.1925r). W latach 1925-1938 udzielono stypendiów 154 studentom i naukowcom na sumę 112 tys. dolarów. W okresie II wojny zawieszono tę działalność i skierowano ją na organizowanie pomocy polskim naukowcom i intelektualistom, studentom – żołnierzom przebywającym w różnych krajach europejskich i USA. Po wojnie Fundacja Kościuszkowska współpracowała z polskimi władzami w naborze kandydatów. W 1962 r. przebywał kilka tygodni w Polsce, odwiedził kilka ośrodków akademickich, zwiedził Zamek – Muzeum w Łańcucie, był w Rakszawie i Baszni Dolnej, a wrażenia opisał w wydawanym przez Fundację czasopiśmie „Monthly New Letter”. W lipcu 1970 r. przeszedł na emeryturę. Spisał historię swego życia, a jego historia jest równocześnie Kroniką Fundacji. Pamiętnik – kronikę wydano po jego śmierci w 1972 r. Zmarł 16.01.1971 r. w Houston i został pochowany na cmentarzu kościoła Matki Boskiej Różańcowej w Chicopee.

ur. 03.03.1900 r. w Łańcucie. Tu uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza, które ukończył w 1919 r. zdając egzamin maturalny. Również w tym roku rozpoczyna studia na Wydz. Lądowo- Wodnym Politechniki Lwowskiej. Po ukończeniu IV roku studiów w 1923 r. podjął pracę w Okręgowej Dyrekcji PKP we Lwowie, gdzie był zatrudniony do wybuchu II wojny światowej na stanowisku asesora. W międzyczasie założył rodzinę. Na skutek nasilających się prześladowań w okresie 1939-1944 ze strony rosyjskiej i ukraińskiej ratuje siebie i rodzinę ucieczką przekraczając nielegalnie granicę rosyjsko-niemiecką na Sanie. Po kilkunastu latach rozłąki z rodzinnymi stronami powraca do Łańcuta, osiadając się na stałe w rodzinnym domu matki. Czas okupacji był trudnym okresem dla ludności. Szalał terror i represje ze strony Niemców. I tu w Łańcucie nie zaznaje spokoju. W 1943 r. w wyniku pacyfikacji miasta zostaje aresztowany i wywieziony do obozu pracy do Pustkowa, gdzie przebywa ponad pół roku doznając znacznego uszczerbku na zdrowiu. Od 01.02.1944 r. do 31.08.1944 r. jest nauczycielem matematyki w Publicznej Szkole Handlowej w Łańcucie. Od 1.09.1944 r. przeniesiony zostaje do reaktywowanego Gim. I Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie jako nauczyciel kontraktowy matematyki. We wrześniu 1952 r. zostaje zastępcą dyrektora Liceum pełniąc również funkcję kierownika internatu. Jako pracownik dydaktyczny był bardzo pogodny, zawsze uśmiechnięty, pełen humoru, potrafił rozładowywać napięcia i łagodzić konflikty międzyludzkie. W stosunku do młodzieży był bardzo bezpośredni, partnerski i przyjazny. Jako nauczyciela matematyki cechowała wielka cierpliwość. Umiał zainteresować młodych ludzi przedmiotem, objaśnić każdy matematyczny problem i znaleźć wspólny język. Młodzieży pomagał, doradzał, inspirował do większej aktywności. Z każdego ucznia starał się wydobyć jak najwięcej zaangażowania, wiedzy i umiejętności, radzenia sobie z problemami i szkolnym stresem. W ocenach był sprawiedliwy, postępował roztropnie. Nie wyróżnia zdolniejszych, ani nie zniechęcał mniej zdolnych. Przystępnie oraz obrazowo prowadził wykłady, które były najlepszą podwaliną dla przyszłych olimpijczyków matematyki. Należał do nielicznych pracowników liceum, którzy znajdowali czas na pracę społeczną. Przez cały okres pracy w liceum pełnił funkcję społecznego ławnika w Sądzie Powiatowym. Przewodniczył Miejskiej Radzie przez jedną kadencję i był długoletnim radnym miejskim. W 1966 r. został sekretarzem Oddziału Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego, na którym to stanowisku doczekał emerytury w 1966 r. Pasją jego życia było łowiectwo. Posiadał różne odznaczenia łowieckie. Ściany domu były ozdobione trofeami myśliwskimi. Drugą pasją profesora była motoryzacja, a zwłaszcza jednoślady. Początkowo był to „Ardi” następnie dożywotnio czeska „Jawa” ulubiony pojazd przydatny do pokonywania dróg z domu do szkoły i na wypady łowieckie zwłaszcza przy nadszarpniętym zdrowiu. Za całokształt pracy odznaczony Krzyżem Kawalerskim. Zmarł 14.12.1982 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Łańcucie. Opracowano, Łańcut 20.07.2013 r.

lek. med., ur. 22.02.1912 r. w Żołyni. Córka Józefa i Marii z d. Decowska. Po ukończeniu szkoły powszechnej, kontynuowała naukę w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie. Po zdaniu matury podjęła studia medyczne, które przerwała wojna. Okres okupacji spędziła w Żołyni włączając się w ruch niepodległościowy. Szkoliła sanitariuszki dla BCh i uczyła w tajnym nauczaniu. W 1950 r. ukończyła na AM w Poznaniu studia medyczne i podjęła prace w miejscowym ośrodku zdrowia. Ukończyła II stopień specjalizacji z pedratri i na 5 lat została zatrudniona w szpitalu w Łańcucie. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia w wieku 58 lat przeszła na emeryturę. Oprócz pracy zawodowej jej pasją był teatr. Już w okresie międzywojennym w strukturach „Wici” organizowała teatrzyk dla młodzieży. Po wojnie teatr z Żołyni wystawił przeszło trzydzieści sztuk teatralnych m.in.: Fredry, Anczyca, Wyspiańskiego. Zespół brał udział w wielu przeglądach i konkursach, a za sztukę „Ostry dyżur” Jerzego Lutowskiego otrzymał w Rzeszowie pierwsza nagrodę, którą był fortepian. Uhonorowano ja licznymi odznaczeniami m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Zmarła 29.06.2000 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

ur. 23.09.1904 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki), syn Michała i Magdaleny z d. Mach. Archiwista , działacz kulturalno - oświatowy PTTK, społecznik, regionalista. Absolwent Gimnazjum Realnego w Łańcucie (1925). W latach 1926-1930 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie międzywojennym pracował jako sekretarz magistratu w Zawierciu. Po powrocie do Białobrzegów, aktywnie uczestniczył w życiu politycznym współpracując z ZWZ na terenie powiatu łańcuckiego. Był współorganizatorem tajnego nauczania. Sympatyzował z Rządem Polskim na Emigracji oraz PSL Stanisława Mikołajczyka. Został delegatem rządu na Przeworsk. Po wojnie uczestnik życia kulturalno- oświatowego w Przeworsku. Założyciel i prezes przeworskiego oddziału PTTK (1952), kierownik Powiatowego Archiwum Państwowego w Przeworsku (1966 – 1967). Członek Koła Miłośników Przeworska. Zginał tragicznie w wypadku kolejowym. Współautor przewodnika turystycznego Przeworsk i okolice (1960) oraz sekretarz komitetu redakcyjnego monografii Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Autor opracowań dotyczących Łańcuta, Białobrzegów i Żołyni (maszynopisy). W 1977 r. przeworskie koło PTTK ustanowiło nagrodę im. Franciszka Młynka . Zginał tragicznie w wypadku kolejowym w Przeworsku w 1967 r.

z d. Sroczyk, ur. 15.10.1936 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Córka Stanisława i Józefy z d. Babiarz. Gospodyni domowa, absolwentka Szkoły Podstawowej nr 1 i Technikum Włókienniczego w Rakszawie. W latach 1954-1981 pracowała w Fabryce Sukna w Rakszawie w dziale przygotowawczym, a później w komórce wzorcowej. Od 30 lat jest Przewodniczącą Koła Gospodyń Wiejskich w Rakszawie, w ramach którego pracuje społecznie od 1966 r. Organizuje szkolenia, spotkania, pokazy z zakresu prowadzenia gospodarstwa domowego i przygotowywania tradycyjnych potraw, z wykorzystywaniem nowych rozwiązań technicznych. Prowadzi działalność kulturalną wśród kobiet, poprzez organizację imprez okolicznościowych, a także współuczestniczy w organizowaniu dożynek wiejskich (przygotowuje wieńce dożynkowe oraz pieśni związane z tym obrzędem). W 1995 r. założyła Zespół Śpiewaczy "Brzeziny", wykonujący tradycyjne pieśni ludowe, który uświetnia uroczystości gminne i występuje w przeglądach zespołów, promując w ten sposób gminę Rakszawa i Powiat Łańcucki. Przez 24 lata była członkiem Wojewódzkiej Rady Kółek i Organizacji Rolniczych, a od 10 lat jest członkiem Powiatowej Rady Koła Gospodyń Wiejskich. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 05.08.1884 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Anny z d. Pelc. Ukończył trzyklasową szkołę ludową w Kosinie. W poszukiwaniu pracy wyemigrował do Wiednia, gdzie odbył służbę wojskową. Po powrocie do Kosiny przed I wojną światową założył i prowadził przez kilka lat sklep spożywczy. Trudnił się też wyrobem dachówki, a ostatecznie zajął się wyłącznie pracą w swoim gospodarstwie. Aktywny działacz Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”. W jego domu odbywały się wiece i zebrania ludowców. Po rozłamie w PSL Piast w 1925, działał kolejno w Związku Ludowców Polskich, Stronnictwie Chłopskim, a po zjednoczeniu ruchu ludowego w Stronnictwie Ludowym. Od 22.08.1926 r. został prezesem Zarządu Powiatowego SCH w Łańcucie i równocześnie członek Zarządu Okręgowego we Lwowie. W czerwcu 1930 r. wraz z grupą chłopów z powiatu łańcuckiego uczestniczył w Kongresie Centrolewu w Krakowie. Występował na licznych wiecach i manifestacjach na terenie sąsiednich powiatów. Działał również w Centralnym Towarzystwie Kółek Rolniczych, spółdzielczości chłopskiej i w samorządzie wiejskim. Był jednym z głównych współorganizatorów kampanii przedwyborczych w swoim okręgu. W 1928 r. z ramienia SCH, a w 1930 r. z ramienia Centrolewu. W 1930 r. kandydował do senatu z listy Związku Obrony Prawa i Wolności Ludu w województwie lwowskim. W wyniku nadużyć władz sanacyjnych nikt z tej listy nie otrzymał mandatu. Za działalność polityczną stawał kilkakrotnie przed sądem. W marcu 1931 r. zostaje wybrany na członka Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. Od 14.05.1931 r. był członkiem Prezydium Zarządu Powiatowego SL w Łańcucie. Był autorem korespondencji do „Przyjaciela Ludu”, „Gazety Chłopskiej” i „Sprawy Chłopskiej”. Zmarł 22.09.1933 r. i spoczywa w Kosinie.

ur. 12.07.1930 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Franciszka (działacza chłopskiego) Szkołę powszechną ukończył w Kosinie w 1944 r., a Liceum Ogólnokształcące im H. Sienkiewicza w Łańcucie w 1949 r. W latach 1949-1954 studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1954 r. pracuje jako asystent, a później jako adiunkt w Katedrze Historii Polski Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie, prowadząc badania nad polskim ruchem ludowym i problematyką I wojny światowej. Od 1968 r. pracuje w Instytucie Historii PAN w Warszawie, gdzie w lipcu 2000 r. uzyskuje tytuł profesora nauk humanistycznych. Jest promotorem wielu rozpraw doktorskich, autorem ok. 200 pozycji (w tym 4 książek) z zakresu historii polskich ruchów społecznych i politycznych XIX i XX wieku. Wiele z tych prac uzyskało nagrody państwowe – nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego, nagroda Se-kretarza Naukowego PAN i wiele innych. Jest członkiem wielu organizacji i towarzystw na-ukowych m.in. Komitetu Nauk Historycznych PAN, Polskiego Towarzystwa Historycznego itp. Pasjonuje się turystyką. Mieszka w Warszawie. Utrzymuje kontakty z regionem łańcuckim.

ur. 14.11.1944 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Mieczysława. Ab-solwent Szkoły Rzemiosł Budowlanych i Technikum Budowlanego w Rzeszowie. Ukończył wiele kursów m.in.: rzeczoznawcy majątkowego i specjalisty d/s bhp. W l. 1964-1984 pracował w Przedsiębiorstwie „Transbud” w Rzeszowie. W l. 1985-2004 pracował w Izbie Rzemieślniczej w Rzeszowie. W l. 1992-2002 był członkiem Zarządu Wojewódzkiej Komisji Ochrony Pracy przy PIP w Rzeszowie. Piłkarz LZS Krzemienica i Walteru Rzeszów. W 1968 r. otrzymał uprawnienia sędziowskie i prowadził do 1989 r. przeszło 1600 spotkań piłkarskich na różnym szczeblu. W 1980 r. ponownie kierował klubem w Krzemienicy doprowadzając do modernizacji całego stadionu. W l. 1978-1992 był wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Zrzeszenia LZS w Rzeszowie. W l. 1992-1996 był wice-prezesem Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej. W l. 1998-2008 był przewodniczącym Okręgowego Kolegium Sędziów Piłki Nożnej w Rzeszowie. Zasiadał także w Radzie Sportu przy Prezydencie RP w Warszawie. Od 1968 r. był członkiem Rady Sołeckiej w Krzemienicy. Od 1999 r. jest radnym Powiatu Łańcuckiego. W l. 2002-2006 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Powiatu Łańcuckiego. O października 2005 r. jest Przewodniczącym Stowarzyszenia Rozwoju Ziemi Łańcuckiej. Od paru lat jest Prezesem Honorowym LKS Jawor Krzemienica. Za pracę otrzymał wiele medali i wyróżnień m.in.: brązowy i srebrny Krzyż Zasługi, Złotą odznakę Działacza Kultury Fizycznej, PZPN, LZS, Budownictwa oraz medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego. Mieszka w Krzemienicy.

ur. 13.01.1935 r. w Woli Małej (pow. łańcucki). Syn Władysława i Józefy z d. Czado. Tam rozpoczął naukę w szkole podstawowej, którą ukończył w Łańcucie w Liceum Ogólnokształcącym w 1952 r. Następnie studiował na Wydziale Filozoficzno – Historycznym UJ, gdzie 26.06.1956 r. uzyskał tytuł magistra historii kultury materialnej. Jako student pracował dorywczo w Muzeum Archeologicznym w Nowej Hucie, później krótko w Muzeum Zagłębia w Będzinie. Od 1.04.1957 r. rozpoczął 2-letni staż w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, a po jego ukończeniu, nadal będąc na etacie tego muzeum, objął urząd konserwatora zabytków archeologicznych województwa rzeszowskiego. W 1967 r. w związku z przejęciem funkcji konserwatora zabytków archeologicznych przez Muzeum Okręgowe został kierownikiem Działu Archeologicznego. W kwietni 1974 r. obronił pracę doktorską na UJ („Kultura łużycka w widłach Wisły, Sanu i Wisłoki"). W 1977 r. podjął dodatkowe zajęcia dydaktyczne z historii starożytnej ziem polskich na Wydziale Historycznym WSP w Rzeszowie. Plonem tych badań były liczne opracowania naukowe publikowane w wydawnictwach specjalistycznych, czasopismach krajowych i lokalnych. W 1976 r. Muzeum Okręgowe w Rzeszowie wydało jego obszerną (389-stronnicową) monografię pt. „Kultura łużycka w południowo – wschodniej Polsce”. Poza pracą zawodową interesował się numizmatyką i lubił zbierać grzyby. Na niwie zawodowej współpracował z dr Antonim Kunyszem. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego w Rzeszowie. Za ofiarną pracę zawodową i społeczną uzyskał odznaczenia: Zasłużony Działacz Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki (1970r.), Złotą Odznakę za Opiekę nad Zabytkami (1971r.), Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego (1973r.). Pośmiertnie otrzymał medal „Zasłużony dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego”. Zmarł 1.03.1983 r. i został pochowany w Łańcucie.

bp, ur. 27.09.1935 r. w Woli Małej pow. łańcucki. Duchowny katolicki, biskup pomocniczy przemyski. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu /1953-1959/, następnie na Wydziale Teologicznym /sekcja teologii dogmatycznej/ Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego /1959-1966/; W 1966 r. obronił doktorat z teologii. W latach 1971-1972 uzupełniał studia w Instytucie Katolickim w Paryżu. Wyświęcony na kapłana 7.06.1959 r. przez biskupa Franciszka Bardę. Pracował jako rektor kaplicy sióstr niepokalanek w Jarosławiu /1966/, wikariusz parafii Bożego Ciała w Jarosławiu /1966-1969/, prefekt Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu i wykładowca teologii fundamentalnej w Instytucie Teologicznym (1969-1971), wicerektor /1972-1976/ i rektor /1976-1986/ Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. W latach 1972-1991 wykładał w tym seminarium teologię dogmatyczną. 30.11.1983 r. mianowany przez Papieża, biskupem pomocniczym przemyskim, ze stolicą tytularną Giromonte. Wyświęcony na biskupa 8 stycznia 1984 r. przez biskupa Ignacego Tokarczuka. Pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji /od 1992 archidiecezji/ i prepozyta Przemyskiej Kapituły Metropolitalnej oraz przewodniczył Archidiecezjalnej Komisji Synodalnej. Brał także udział w pracach Episkopatu Polski - był członkiem Komisji ds. Dialogu z Niewierzącymi, członkiem Komisji "Iustitia et Pax", członkiem Komisji ds. Seminariów Duchownych oraz zastępcą przewodniczącego Komisji ds. Trzeźwości. Zmarł 18.10.2004 r. w Przemyślu tam został pochowany.

ur. 3.09.1903 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anieli z d. Kołodziej. W latach 1910-1914 uczęszczał do szkoły podstawowej. Pozostał w domu rodzinnym i pracował w gospodarstwie rodziców. Włączył się w nurt życia społecznego w rodzinnej Kraczkowej. W 1920 r. wstąpił do Ochotniczej Straży Pożarnej oraz do Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej. W 1921 r. przez pewien okres był bibliotekarzem w Stowarzyszeniu. W 1926 r. został członkiem orkiestry dętej (grał na klarnecie). W 1932 r. był współzałożycielem w Kraczkowej Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” – został wybrany na zastępcę prezesa Zarządu. Zaangażowany był w budowę Uniwersytetu Ludowego na Gackiej Górce. W jego domu 19.02.1936 r. zebrani działacze i przedstawiciele Zarządu Wojewódzkiego ZMW „Wici” oraz Powiatowych z Łańcuta, Przeworska, Rzeszowa i Jarosławia, uchwalili Deklaracja Praw Młodego Pokolenia. Był zdolnym budowlańcem. W 1935 r. kiedy Spółdzielnia Mleczarska rozpoczynała budowę Mleczarni, został kierownikiem budowy. W 1936 r. z jego inicjatywy oraz Koła ZMW „Wici” i ludowców powstała nowa Spółdzielnia pod nazwą Spółdzielnia Rolniczo - Budowlana „Samopomoc Chłopska” w Kraczkowej. W 1939 r. został radnym Rady Gminy. W 1940 r. został członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Spożywców „Zgoda”. W 1944 r. przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Rolniczo – Budowlanej, a w 1945 r. członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Mleczarskiej. Z chwilą kiedy Polskie Stronnictwo Ludowe przekształciło się na Polskie Stronnictwo Ludowe „Lewica” został jego prezesem. W 1958 r. wybrano go na radnego Gromadzkiej Rady Narodowej. Był także od 1925 r. strażakiem pełniąc różne funkcje. Ochotnicza Straż Pożarna w nadała uroczyście swojej remizie imię Władysława Możdżenia. Zmarł 22.12.1967 r. i spoczywa na kraczkowskim cmentarzu.

ur. 31.03.1937 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Józefy z d. Orłoś. Po ukończeniu szkoły w Smolarzynach w l. 1951-1958 kontynuował naukę w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie. Od 1958 r. grał w Orkiestrze Dętej w Rakszawie oraz w kilku zespołach rozrywkowych z terenie powiatu. W l. 1958 – 1985 pracował jako nauczyciel gry na klarnecie i saksofonie w Ognisku Muzycznym, a później w Państwowej Szkole Muzycz-nej I stopnia w Łańcucie. W 1972 r. grał orkiestrze symfonicznej miejscowej szkoły. W l. 1963-1985 pracował także w Państwowej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Jarosławiu w klasie klarnetu i saksofonu i był również kierownikiem sekcji instrumentów dętych. W l. 1995 – 2012 był kierownikiem i kapelmistrzem Orkiestry Dętej w Białobrzegach organizując jej pracę i gromadząc dla zespołu repertuar i instrumenty. Za wiele lat pracy otrzymał wiele odznaczeń resortowych i samorządowych. Od lat mieszka w Łańcucie.

ks. ur. 12.02.1871 r. w Łańcucie. W 1889 r. wstąpił do zakonu O.O. Bernardynów, przyjmując imię Karol. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1884 r. i został skierowany do pracy w kościele Św. Andrzeja we Lwowie. Od 1920 r. pełnił funkcję wikarego w parafii Uchanie. W 1921 r. został przeniesiony do nowo organizowanej parafii Buśno w pow. chełmskim i został jej pierwszym proboszczem. Zajął się m.in. remontem kościoła. Przebudował wieże kościelne, urządził duży ołtarz, balustrady przy prezbiterium i chrzcielnice, wprowadził aparaty kościelne i nowe księgi liturgiczne. Dzięki jego staraniom kościół został wyposażony w nowe ławki. W 1828 r. otrzymał parafię Cyców i przeszedł na emeryturę. Jako emeryt mieszkał w Bursztynie (Małopolska), a później w Przeworsku. Zmarł w Przeworsku w 1934 r.

ur. 28.07.1902 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Julii z d. Rewer. Już w szkole czteroklasowej pobierał nauki gry na skrzypcach u żyda Sztycha w Łańcucie. Następne nauki pobierał u miejscowego organisty z teorii muzyki i praktyki.W 1923 r. został powołany do wojska i trafił do 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu i tam grał w orkiestrze dętej. Z wojskiem rozstał się w 1929 r. i kontynuował pracę z orkiestrami dętymi w rodzinnej Markowej i pobliskiej Gaci, a także [prowadził rodzinna orkiestrę Mrozów. W 1934 r. trafił do orkiestry dętej przy Cukrowni w Przeworsku. Po zakończeniu II wojny światowej znacznie przyczynił się do reaktywowania cukrownianej orkiestry równocześnie bardzo zaangażował się w tworzenie Państwowego Ogniska Muzycznego w Przeworsku i prowadził naukę gry na kontrabasie i akordeonie. W ognisku założył zespół akordeonistów liczący 24 muzyków. Od 1950 r. prowadził Orkiestrę Dętą Cukrowni Przeworsk. W 1951 r. uzyskał najwyższy trzeci stopień dyrygentury orkiestr dętych nadany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki. Orkiestra koncertowała w całym województwie i odnosiła liczne sukcesy. W latach sześćdziesiątych założył Kapelę Ludową wykonująca repertuar Przeworska i okolic. Zbierał i opracowywał muzycznie utwory ludowe z przeworskiej wsi. Cały czas prowadził Orkiestrę dętą w Markowej, a także był członkiem Kapeli Ludowej „Pudełków” w Siedleczce. Wraz z kapela nagrał w 1972 r. płytę co w owym czasie było niebywałym wydarzeniem. Zmarł 05.06.1985 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Przeworsku.

ur. 17.03.1909 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Anny z d. Gorz-kiewicz. Absolwent studiów prawniczych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W l. 1933-1934 odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych we Lwowie. Do wybuchu wojny pracował w Urzędzie Skarbowym. W 1939 r. został wcielony do Batalionu Morskiego. Do maja 1945 r. przebywał w obozie jenieckim w Niemczech. W 1946 r. brał udział w organizacji Narodowego Banku Polskiego. Pusługiwał się biegle esperanto. Brał udział w Światowym Kongresie Esperanto w Tokio oraz Światowym Zjeździe Esperantystów w Buda-peszcie. Udzielał się społecznie w Polskim Związku Niewidomych ucząc esperanta alfabetem Braille`a. Zmarł 23.12.1985 r., pochowany na cmentarzu w Świdnicy.

mgr ur. 02.04.1955 r. w Łańcucie. Absolwentka studiów magisterskich – kierunek ekonomia, specjalność zarządzanie i marketing na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ukończyła również 3-letnie Kolegium Teologiczne w Rzeszowie. Uprawniona egzaminem państwowym na członka rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa. Radna miasta Łańcuta w latach 1998-2001. Prezes Obywatelskiego Stowarzyszenia Uwłaszczeniowego w Łańcucie. Członek Akcji Katolickiej. Członek Rady Politycznej Ligi Polskich Rodzin. Wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego LPR. Prezes Zarządu LPR Powiatu Łańcuckiego. Doświadczenie zawodowe: praca w księgowości, prowadzenie działalności gospodarczej. Od 2001 roku posłanka LPR do Sejm RP IV, członek Komisji Gospodarki i V kadencji.

prof. ur. 7.04.1903 we Lwowie. Historyk literatury. Studiował filologię polską i klasyczną na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. Nauczyciel gimnazjalny we Lwowie. Współpracownik Polskiej Akademii Umiejętności od 1934. Redaktor czasopisma „Orlęta” (1936-1937). Sekretarz Zarządu Głównego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. W latach 1945-1950 dyrektor liceum w Łańcucie. Od 1950 profesor uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu, od 1965 - także Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Studia syntetyczne, m.in. Kierunki rozwojowe dziejopisarstwa staropolskiego (1938), Poezja polsko-łacińska w dobie odrodzenia (tom 4 zbioru Odrodzenie w Polsce 1956), zbiór materiałów Jan Kochanowski. Życie-twórczość-epoka (1960), prace o życiu literacko-kulturalnym Polski północnej, np. Ze studiów nad życiem literackim i kulturą umysłową na Pomorzu w XVI i XVII w. (1969). Zmarł 29.12.1986 r. w Toruniu.

s. zakonna, ur. w 1911 r. w Kaliszanach (pow. opatowski). Do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej (służebniczki dębickie) wstąpiła 15.03.1929 r. Obłóczyny 7.12.1929 r., pierwsze śluby 8.12.1929 r., a prof. wieczysta 26.04.1936 r. Do Żołyni przybyła przed wybuchem II wojny światowej podejmując pracę w miejscowej ochronce. Dzięki swym rodzinnym kontaktom interweniowała skutecznie u władz niemieckich w sprawie mieszkańców Żołyni. Dzięki jej wstawiennictwu pacyfikacja Żołyni w rezultacie miała dość ograniczone rozmiary, a aresztowani mężczyźni zostali uwolnieni. Jak mówią przekazy źródłowe przyczyniła się do uratowania wielu osób. Zmarła 2 lutego 1946 r. Pogrzeb odbył się w Żołyni, trumna była niesiona z ochronki do kościoła (3 km) przez uratowanych przez nią ludzi.

art. rzemieślnik ur. 08.07.1922 r. w Brzózie Stadnickiej. (pow. łańcucki). Prowadził własne gospodarstwo rolne, a dodatkowo wykonywał tradycyjne drewniane za-bawki, charakterystyczne dla całego regionu. Z czasem jednak zaczął eksperymentować, w jego twórczości pojawiły się nowe wzory, ciekawe innowacje techniczne, charakterystyczne tylko dla jego zabawek. Nawiązał współpracę z „Cepelią”, która zatwierdziła kilka nowych wzorów zabawek jego autorstwa. Był laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień. Jego prace zobaczyć można w wielu muzeach w kraju i za granicą, jak i u prywatnych kolekcjonerów np. w Muzeum Etnograficznym w Toruniu, w Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej, w Muzeum Zabawek w Norymberdze, w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. Zmarł 10. 03. 1998 r. i spoczywa na żołyńskim cmentarzu.

ur. 08.02.1940 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Sroka. Uczęszczając do LO w Łańcucie zaczął kształcenie muzyczne w klasie trąbki w Państwowym Ognisku Muzycznym w Łańcucie. Po zdaniu matury i ukończeniu ogniska w 1957 r. został zatrudniony w macierzystej szkole jako nauczyciel tego instrumentu. Kontynuował naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Rzeszowie. W l. 1963-1968 był studentem Wychowania Muzycznego w Akademii Muzycznej w Krakowie, a w 1968 r. zdał egzamin na trzeci rok Wydziału Instrumentalnego AM w Krakowie, który ukończył z wyróżnieniem w 1970 r. W l. 1965-2005 pracował w Państwowej Szkole Muzycznej w Rzeszowie. Od 1965 r. był dyrektorem Ogniska Muzy-cznego w Łańcucie przekształconego za jego staraniem w 1968 r. w Pań-stwową Szkołę Muzyczne I stopnia. Dał początek Ogólnopolskim Prze-słuchaniom Zespołów Kameralnych Instrumentów Smyczkowych. W 1974 r. rozpoczął pracę jako instrumentalista w Filharmonii Rzeszowskiej. Grał w orkiestrze symfonicznej, kwartecie dętym, a także współpracował z zespołami ludowymi: Połoniny, Bandoska, Lasowiacy i Resovia Saltans. Udzielał się także w orkiestrach dętych i big bandzie przy WDK w Rze-szowie. W l. 1980-2000 pełnił funkcję kierownika sekcji instrumentów dętych blaszanych, akordeonu i perkusji w Zespole Szkół Muzycznych nr 1 w Rzeszowie. Z uwagi na osiągnięcia i długoletnie doświadczenie został konsultantem Centrum Edukacji Artystycznej w zakresie gry na trąbce. Jest także ekspertem Ministerstwa Edukacji Narodowej do spraw instru-mentów dętych blaszanych. Uczestniczy w pracach licznych komisji kwalifikacyjnych dla nauczycieli, studentów oraz w jury konkursów makroregionalnych i ogólnopolskich. Posiada tytuł Honorowego Profesora Oświaty. Obecnie jest nauczycielem klasy trąbki Szkoły Muzycznej II stopnia Towarzystwa Muzycznego w Łańcucie.

dr ur. w 1923 r. we Lwowie. Z domu Klementowska. Była zarówno wspaniałym lekarzem, związana z kawalerią, a w szczególności z 14. Pułkiem Ułanów Jazłowieckich. Od lat 50 - tych mieszkała w Londynie. Pracowała w organizacjach polonijnych, była duszą towarzystwa. Po raz pierwszy przyjechała z mężem do Grudziądza w 1989 r. na I Zjazd Kawalerzystów II RP. Przez wiele lat towarzyszyła mężowi w tych podróżach. Sama świetnie znała historię wielu pułków kawalerii, uczestniczyła także we wszystkich świętach pułkowych 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, a także 10. PSK w Łańcucie. Od 1991 roku była członkiem Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu. Po śmieci męża działała w zarządzie londyńskiego Koła Pułkowego. Zmarła w Warszawie 7.08.2005 r. i pochowana została w Łańcucie.

ppłk. rez. ur. 15.11.1918 r. w Łańcucie. Absolwent Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu w 1939 r. Oficer 9. Pułku Ułanów Małopolskich i 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r., w 1. Dywizji Pancernej (1944 -1945r.). Wieloletni prezes londyńskiego Koła 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, honorowy prezes Rodziny Jazłowieckiej w Polsce, oddany tradycji kawalerii polskiej. Odznaczony był Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medalem Wojska Polskiego, Krzyżem 1. Dywizji Pancernej oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi. Był od początku powstania Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu członkiem jej Rady. Zmarł 14.05.2002 r. w Londynie, a został pochowany w Łańcucie.

bryg. mgr inż. ur. 23.08.1964 r. w Grodzisku Dolnym (pow. leżajski). Mieszkał w Zmysłówce. W 1983 r. ukończył LO w Leżajsku. W l. 1983-1988 studiował w Szkole Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie. W l. 1988-1990 pracował na stanowisku oficera ds. operacyjnych w Komendzie Rejo-nowej Straży Pożarnych w Rzeszowie. Od 1990 r. przeniesiony został do Komendy Rejonowej Straży Pożarnych w Leżajsku na stanowisko oficera ds. kadrowo-administracyjnych i kwatermistrzowskich. Następnie pełnił funkcję zastępcy Komendanta Rejonowego, dowódcy Jednostki Ratowniczo-Gasniczej Państwowej Straży Pożarnej w Leżajsku. Z dowódcy JRG PSP został powołany na za-stępcę Komendanta Powiatowego PSP w Leżajsku. Z dniem 1 lutego 2006 r. został powołany na stanowisko Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Łańcucie. Strażakami łań-cuckimi dowodził do 2009 r. kiedy przeszedł na emeryturę. Zdobytą wiedzę, doświadczenie życiowe podczas umiejętnie potrafił przekazać młodym. Praca, codzienna służba dla drugiego przynosiłam ogromna satysfakcję i była zauważana przez przełożonych. Otrzymał wiele medali korporacyjnych i resortowych. Największą nagrodą było jednak było naj-prostsze słowo dziękuję.

ur. 22.09.1930 r. w Markowej. Syn Józefa i Marii z domu Szpytma. Był najstarszy z czwórki rodzeństwa. Jego rodzice zajmowali się prowadzeniem gospodarstwa rodzinnego, które stanowiło jedyne źródło utrzymania. Po ukończeniu w 1944 r. Szkoły Powszechnej w Markowej uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1949 r. podjął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie w 1953 r. uzyskał dyplom inżyniera rolnictwa. Po studiach na podstawie nakazu pracy został zatrudniony w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Woli Małej na stanowisku st. agronoma. Po reaktywowaniu Kółek Rolniczych od 1957 r. pracował w Powiatowym Związku Kółek i Organizacji Rolniczych Łańcucie jako agronom powiatowy, skąd po paru latach pracy przeszedł do Centrali Nasiennej w Rzeszowie na stanowisko kierownika działu plantacji. Dział ten zajmował się kontraktacją i skupem nasion traw i innych roślin kwalifikowanych. Działalność tej instytucji cieszyła się prestiżem wśród rolników, ponieważ prowadziła szeroką działalność szkoleniową w zakresie nawożenia i agrotechniki upraw nasiennych co dawało rolnikom wyższe dochody i wzrost zamożności. W 1968 r. przeszedł do sektora Państwowych Gospodarstw Rolnych. Pracował w PGR Adamówka k. Sieniowy jako dyrektor. Przejął gospodarstwo zaniedbane i niedoinwestowanie. Stawiał na konieczność inwestowania, pozyskując odpowiednie środki finansowe na ten cel. Pojawiły się takie inwestycje jak budownictwo inwentarzowe i mieszkaniowe oraz zaplecze warsztatowe, a także potrzebne maszyny rolnicze. Dzięki jego zaangażowaniu i umiejętności zarządzania w krótkim czasie nastąpił znaczny postęp i wzrost plonów oraz wyników finansowych. Od 1984 r. do przejścia na emeryturę w 1991 r. pracował jako zastępca dyrektora w Stacji Hodowli i Unasieniania Zwierząt w Przeworsku. Za wieloletnią pracę na rzecz rolnictwa otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, Odznakę Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego i Odznakę Zasłużony dla Województwa Przemyskiego oraz Odznakę Zasłużony Pracownik Rolnictwa. Był jednym z pierwszych, którzy po latach milczenia przypomnieli o tragedii, jaka spotkała rodzinę Józefa i Wiktorii Ulmów z Markowej, którzy 24.03.1944 r. razem z szóstką dzieci zostali zamordowani przez Niemców w odwecie za ukrywanie Żydów. W 1993 r. zapoczątkował proces przywrócenia ich pamięci, składając wniosek do Głównej Komisji Badania Zbrodni na Narodzie Polskim w sprawie uhonorowania pośmiertnie rodziny Józefa i Wiktorii Ulma Medalem Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. Medal został przyznany 13.09.1995 r. przez Instytut Pamięci Narodowej Yad Waschem w Jerozolimie. Przyznanie Medalu zostało upublicznione napisem na ich grobie na cmentarzu w Markowej, co wywołało zainteresowanie tą niezwykłą historią zarówno miejscową społeczność, władze gminy, miejscowego proboszcza oraz historyków IPN. W sprawie rodziny Umów wielokrotnie wypowiadał się w TVP i prasie ujawniając nieznane fakty z ich życia jako bliski członek tej rodziny. Dla Skansenu w Markowej opracował i przekazał kilka biografii Markowian, którzy zostali odznaczeni Orderami Wojennymi Virtuti Militari za bohaterską walkę o Polskę, a niektórzy z nich zginęli w wojnie polsko-bolszewickiej czy II wojnie światowej. Jest autorem kilku biogramów w Słowniku Biograficznym Powiatu Łańcuckiego. Mieszka w Łańcucie.

ur. 23.06.1924 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Józefa i Teresy. Ukończył Męską Szkołę Podstawowa w Żołyni. Mieszkał z rodzicami prowadząc najpierw wspólnie z nimi, a następnie samodzielnie, gospodarstwo rolne. Udzielał się społecznie na terenie gminy. Działał w Kółku Rolniczym, Kasie Spółdzielczej, Gminnej Spółdzielni, w Banku i w Komitecie Elektryfikacji Wsi. Od 1960 r. był członkiem Wojewódzkiego Zrzeszenia Plantatorów Roślin Włóknistych. W 1985 r. został przewodniczącym GKR Polskiego Zrzeszenia Plantatorów Roślin Włóknistych w Warszawie. Należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, działając w zarządzie gminy i w zarządzie województwa rzeszowskiego. W l. 1973 – 1981 był radnym, Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. 26 maja 1978 r. został posłem na sejm PRL (IV kadencji). 30 października 1974 r. uchwałą Rady Państwa został odznaczony Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 r., 26 listopada 1975 r. Złotym Krzyżem Zasługi, a 12 października 1983 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 23.09.1997 r., cały czas żył i pracował w rodzinnej Żołyni.

prof. dr hab. ur. 2.08.1938 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Katarzyny z d Bieleckiej. Absolwent LO w Łańcucie w 1956 r. Studia w latach 1956-1961 na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie. Praca magisterska na Wydziale Mat-Fiz-Chem. UJ w 1961 r. Praca zawodowa: Katedra Zootechniki PAN i Politechnika Krakowska (PK). Doktorat na Politechnice w 1967 r. Stanowisko docenta w PK w 1972 r. habilitacja tamże. Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1981 r. a profesora zwyczajnego w 1987 r. Praca naukowa ściśle związana z przemysłem, ponad 60 opracowań. Wyniki prac naukowych prezentowane były na licznych konferencjach krajowych i zagranicznych. Współpraca z wieloma zakładami pracy. Spore osiągnięcia w kształceniu kadr naukowych. Wypromował 21 doktorantów, opracował przeszło trzydzieści opinii habilitacyjnych. Autor wielu publikacji, artykułów i książek. Współpracował z wieloma uczelniami w kraju i za granicą. W uznaniu zasług otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień resortowych, przemysłowych i państwowych. W 2006 roku otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, za wybitny wkład w rozwój mechaniki, głównie teorii drgań mechanicznych oraz za wkład w rozwój kadr naukowych Akademii. Mieszka w Krakowie.

ur. 19.09.1926 r. w Woli Dalszej (pow. łancucki). Córka Józefa Frynia i Klary z d. Sroka. Ukończyła miejscową szkołę podstawową. Od 1945 r. aktywnie włączyła się w życie społeczno-gospodarcze Woli Dalszej. Najpierw udzielała się w Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”, a następnie przez szereg lat w Kole Gospodyń Wiejskich. W latach siedemdziesiątych przez jedną kadencję była radną Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, po powstaniu gmin była przez dwie kadencje radną Gminy Białobrzegi do 1986 r. Założyła i kierowała przez trzydzieści lat Zespołem Śpiewaczym „Wolanki”. Współtwórca sztuki teatralnej pt: Wesele Wolańskie”. Od paru lat członkini ZBOWiD, Związku Emerytów i Zrzeszenia Kobiet w Woli Dalszej. Wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi w 1979 r. i Zasłużony Działacz Kultury w 1998 r.

ps. Ryś, Słowik ur. 19.03. 1914 r. w Woli Dalszej k/ Łańcuta. Działacz ZMW „Wici” i ruchu ludowego w pow. łańcuckim. W latach 1943-1944 szef wywiadu w kom. BCh powiatu, /1944/ kierow. organizacji "Młody Las" w rzeszowskim podokręgu BCh. Poseł na Sejm w latach 1952-1956. Poseł IV kadencji 1965-1969 z ramienia ZSL. Zmarł 22.10.2008 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. w 1896 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Mając 18 lat rozpoczął służbę wojskową. W czasie pierwszej wojny światowej walczył pod dowództwem J. Piłsudskiego na froncie rosyjskim. Po zakończeniu wojny 1921 r. osiedlił się w Łukawcu k/Lubaczowa. W 1922 r. zawarł związek małżeński z Marią Trojnar, której rodzina wywodziła się z Rakszawy. Po 19 września 1939 r. tereny te okupowane były przez wojska sowieckie. Już w styczniu 1940 r. został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu we Lwowie, a następnie wywieziony do prac leśnych na Syberię. W 1941 r. dostał się do tworzonej przez gen. W. Andersa Armii Polskiej, z którą przebył cały jej szlak przez Irak, Iran, Palestynę. Walczył na ziemi włoskiej, m. in. wziął udział w walkach o Monte Casino. Odznaczony został Krzyżem Walecznych oraz innymi medalami polskimi i angielskimi. Po zakończeniu wojny osiadł na stałe w Anglii. Jego największym pragnieniem był powrót do wolnej ojczyzny. Zmarł w 1980 r. w Anglii i tam został pochowany.

ur. 14.04.1878 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Marcina i Marianny z d. Sobuś. Po zdobyciu podstawowych wiadomości w szkole w Rakszawie uczęszczał od 1891 r. do Gimnazjum w Rzeszowie. Kontynuował naukę w Państwowym Męskim Seminarium Nauczycielskim im. Stanisława Staszica w Rzeszowie, które ukończył 1897 r. Kolejno podejmował pracę nauczycielską w Brzózie Stadnickiej, Handlówce, a w 1925 r. został pierwszym kierownikiem 3 klasowej szkoły w Rakszawie. Obowiązki kierownika pełnił do 1933 r., kiedy to przeszedł na emeryturę. Władał biegle językiem niemieckim, łaciną i rosyjskim, którego nauczył się w czasie długoletniego pobytu na zesłaniu w Rosji. Z opowiadań członków rodziny wiadomo, że była to wcześniejsza emerytura, ponieważ uwzględniała lata spędzone na zesłaniu, które wówczas były liczone podwójnie. Do wybuchu wojny w 1939 r. mieszkał w Rzeszowie, następnie powrócił do Rakszawy, gdzie zamieszkał u krewnych. Zmarł 15.08.1964 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu w Rakszawie.

kpt. ps. Sęp, ur. w 1909 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Franciszka. W 1928 r. ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W roku 1931 po studiach w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej został mianowany podporucznikiem. Służył m. in. w 17 pułku piechoty w Rzeszowie i w 83 pułku Strzelców Poleskich im. Romualda Traugutta w Kobryniu (30 Dywizja piechoty)skąd w stopniu kapitana w 1939 r. wyruszył na wojnę. Po walkach na granicy zachodniej brał udział w obronie Modlina. W czasie okupacji działał w Armii Krajowej i został awansowany do stopnia majora. Aresztowany w 1943 r. więziony był w więzieniu gestapo w Tarnowie, w KL Aschwitz oraz w KL Neuengamme, gdzie w styczniu 1945 r. został zamordowany. Za kampanię 1939 r. odznaczony był Krzyżem Walecznych.

ur. 19.04.1954 r. w Łańcucie, rodem z Soniny (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Słota. Polski pilot samolotowy, zawodnik Aeroklubu Rzeszowskiego, wielokrotny medalista mistrzostw świata: 3-krotnie złoty medal (1985, 1987, 1992) i brązowy (1994) indywidualnie oraz Europy w samolotowym lataniu precyzyjnym: 2-krotnie złoty medal (1988, 1991) indywidualnie oraz wielokrotnie drużynowo. Indywidualny wicemistrz świata z 1988 roku (razem z Marianem Wieczorkiem oraz brązowy medalista z 1986 r. także z M. Wieczorkiem) w konkurencji rajdowo-nawigacyjnej. Drużynowy mistrz świata w nawigacji (1988). Większość tych tytułów zdobył na samolocie PZL-104 Wilga 35.

ur. 01.02.1933 r. w Markowej. Syn Michała i Franciszki z d. Cwynar. Od września 1944 do 1946 r. zaliczył dwie klasy gimnazjalne w Markowej, a trzecią i czwartą klasę gimnazjalną w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W l. 1950-1952 uczył się w Liceum Pocztowo-Telekomunikacyjnym w Rzeszowie gdzie uzyskał maturę, a także dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej, który dawał możliwość wyboru dowol-nej uczelni. W l. 1952 -1956 studiował w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, a pracę dyplomową obronił w 1958 r. uzyskując tytuł magistra ekonomii. Będąc jeszcze w szkole średniej angażował się do prac społecznych jako aktywista Związku Młodzieży Polskiej. Został nawet wybrany na przewodniczącego Zarządu Międzyszkolnego Koła ZMP Szkól Ekonomicznych Rzeszowie. W czasie studiów również był aktywistą ZMP, oraz Związku Studentów Polskich na swojej uczelni. Pracę zawodową rozpoczął 1 października 1956 r. w Fabryce Maszyn Żniwnych w Płocku i miał udział w uruchomieniu po 1956 r. produkcji kombajnu zbożowego Vistula. Od września 1963 r. podejmuje pracę w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych w Płocku na stanowisku ekonomisty. W l. 1965-1967 pełnił funkcję I sekretarza komitetu zakładowego PZPR. W lipcu 1967 r. zostaje zastępcą dyrektora ds. administracyjno-socjalnych, a w 1971 r. obejmuje stanowisko dyrektora handlowego, które pełni około 20 lat. Współ kierował Towarzystwem Wspierania Inicja-tyw Gospodarczych. Był członkiem rad nadzorczych różnych firm. Niezależnie od pracy za-wodowej aktywnie działał na rzecz miejscowej społeczności, między innymi: zagospodarowanie zaniedbanego terenu na Zdunach koło Płocka i utworzenie tam parku, odbudowa zruj-nowanego zespołu pałacowo-parkowego w Srebrnej koło Płocka. Wspierał także finansowo Towarzystwo Przyjaciół Markowej. Uhonorowany został wieloma odznaczeniami m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za zasługi nad zabytkami”. Zmarł 05.04.2011 r. i został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Płocku.

ur. 02.12.1919 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Józefa. W latach 1926 – 1931 uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej. Następnie w Łańcucie ukończył szóstą klasę szkoły powszechnej i gimnazjum. W 1937 r. wstąpił do 3 – letniego Państwowego Liceum Pedagogicznego w Rzeszowie. W marcu 1941 r. wstąpił w szeregi Armii Krajowej na terenie powiatu łańcuckiego. Jako żołnierz Kedywu walczył z okupantem, biorąc udział w wielu ak-cjach sabotażowych. Dyplom ukończenia Liceum Pedagogicznego uzyskał w 1945 r. W tym samym roku otrzymał nakaz pracy i podjął ją jako nauczyciel kontraktowy w Pantalowicach (pow. przeworski), a 18.07.1946 r. został przeniesiony do Publicznej Szkoły Powszechnej w Husowie. Kończy przyspieszony roczny Kurs Wychowania Fizycznego przy Studium WF Uniwersytetu Poznańskiego, oraz Kurs Przysposobienia Wojskowego w Złocińcu. Z dniem 1 września 1947 r. przenosi się na własną prośbę do Państwowego Gimnazjum i Liceum TPD w Stalowej Woli. Jest nauczycielem gimnastyki i przysposobienia wojskowego. W czerwcu 1952 r. uzyskał tytuł Dyplomowanego Wychowawcy Fizycznego, a w 1960 r. uzyskał dyplom Magistra Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Był nauczycielem bardzo zaangażowanym i dużo czasu poświęcał młodzieży. Efektem Jego pracy były zwycięstwa tych drużyn i zajmowanie wysokich miejsc nie tylko w rozgrywkach woje-wódzkich, ale także poza województwem. Jeden z wychowanków Marek Karbarz, jest znany ze swoich siatkarskich sukcesów w Polsce i na stadionach świata w siatkówce. Znakomite wyniki sportowe młodzieży spowodowały przyznanie mu srebrnego i złotego Krzyża Zasługi. Za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej, w 1975 r. otrzymał Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania stopnia drugiego. Od 01.01.1980 r. odchodzi na emeryturę. Zmarł 22.11.1987 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (N/VII/1).

ur. 16.12.1926 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Mając 14 lat uczył się ko-walstwa. W 1947 r. rozpoczął służbę wojskową w marynarce wojennej w Ustce. Po jej ukończeniu pracował w Kołobrzegu na kutrze rybackim. Szukał możliwości, by móc wyjechać do ojca do Kanady. Dnia 27.06.1951 r. razem z czterema kolegami (po dwóch nieudanych próbach) uciekli kutrem do Szwecji. Mimo trudnych początków w Szwecji (przede wszystkim brak znajomości języka) związał z tym krajem swoje życie. Najpierw pracował w fabryce maszyn rolniczych w Landskronie, a następnie w fabryce samochodów Scania Vabis w Södertälje. Przeszedł na emeryturę w 1991 r. Przez całe życie angażował się w pracę na rzecz wolnej Polski, od lat 70 - tych organizował pomoc dla Polski. Już w grudniu 1981 r. założył i przewodniczy do dziś Komitetowi Solidarności dla Polski (Kommitén för Polen Solidaritet), organizował zbiórki z pomocą humanitarną, wysyłał paczki internowanym i więzionym działaczom Solidarności. Na ojczystej ziemi stanął dopiero po 38 latach rozłąki. Do tej pory dzięki fundacji z którą współpracuje, wysyłał do Polski ponad 120 TIRów z pomocą rzeczową (m.in. dla szpitali, szkół i osób niepełnosprawnych). Kilka transportów trafiło również do szpitala w Łańcucie, który otrzymał m.in. meble szpitalne. Za pracę o wolność i niesioną pomoc humanitarną otrzymał m.in.: od rządu emigracyjnego w Londynie Krzyż Zasługi, a w 2008 r. otrzymał od Prezydenta RP Krzyż Oficerski Orderu Zasługi dla RP. W 2008 r. otrzymał także nagrodę starosty łańcuckiego Statuetkę Świętego Michała Archanioła.

ur. 2.02.1809 r. w Proszewie koło Siedlec. Syn Antoniego i Marcjanny. Uczęszczał do Liceum Warszawskiego, a następnie w latach 1827-1829 studiował na Wydziale Administracyjnym Uniwersytetu Warszawskiego, zaś po ich ukończeniu pełnił funkcję aplikanta w Banku Polskim. Jednocześnie tworzył liczne portrety i rysunki. Po wybuchu powstania listopadowego w randze podporucznika wstąpił do wojska powstańczego. Za zasługi bojowe w konnej Legii Litewsko-Ruskiej odznaczony został Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Około 1835 r. ożenił się z Marią Jawornicką. Odtąd administrował szlacheckie posiadłości: Sieniawę Czartoryskich i Staszów Potockich. W latach 1846-1847 zarządzał majątkiem malarza Piotra Michałowskiego w Bolestraszycach. Wiele podróżował. Oprócz sztuki szczególnie interesowała go zachodnia technika rolnicza. Po powrocie z Anglii wstąpił do Towarzystwa Gospodarskiego /1847/, a potem do Towarzystwa Rolniczego /1858/. Pracował jako korespondent „Roczników” wydawanych przez TR. W 1847 r. we Lwowie ukazało się jego tłumaczenie książki F.W. Johnstona pt. „Katechizm rolniczy oparty na zasadach chemii i geologii”. W 1861 r. matka wypuściła mu w dzierżawę rodzinny Proszew wraz z okolicą. Po wybuchu powstania styczniowego zbierał fundusze i broń, ale czynnego udziału w walkach nie brał. We wrześniu 1863 r. został aresztowany we własnym domu. Skazany został na konfiskatę mienia i katorgę. W trakcie pobytu na Syberii dużo rysował. Tematem jego prac były syberyjskie krajobrazy, typy ludzkie, konie. Stopniowo odchodził też od typu malarstwa reprezentowanego przez Michałowskiego zbliżając się do Juliusza Kossaka. Przebywając w woroneskiej cesarskiej stadninie koni otrzymał wreszcie pozwolenie na wyjazd do Galicji. Ostatnie lata swego życia spędził w husowskim majątku Feliksa Jawornickiego. Tu zmarł 28.01.1878 r. Pozostał twórcą niedocenionym i wciąż nieznanym. Jedyna większa wystawa jego prac miała miejsce w 1913 roku. Większość dzieł znalazła się pod koniec lat 50. XX stulecia w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu.

kpt., ur. 21.10.1896 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Antoniego Cebuli i Józefy z d. Bałut. W 1926 r. zmienił urzędowo nazwisko z Cebula na Ogrodnicki. Szkołę Ludową ukończył w Żołyni, a następnie w 1916 r. Seminarium Nauczycielskie w Rzeszowie. Po maturze został wcielony do armii austriackiej gdzie pełnił służbę od 1916 – 1918 r. W l. 1918 – 1921 ochotniczo pełnił służbę w WP (37 p.p. kresowej 53 p.p. i 10 Dyw. Taborów). Jako oficer przeszedł do rezerwy i od 1921 r. rozpoczął pracę nauczyciela w Grodzisku Dolnym, potem w Żołyni (od 1922 r. do 1939r.), gdzie 1932-1939 był kierownikiem 7 klasowej Powszechnej Szkoły Męskiej. W Kuratorium Okręgu Szk. Lwowskiego był członkiem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla nauczy-cieli otrzymujących patent na Nauczyciela Szkoły Powszechnej. Organizował I i II Zjazd Żołyniaków (1928 i 1938 r.) aby pozyskać finanse dla szkoły. Współtworzył orga-nizacje o charakterze spółdzielczym: Spółdzielnię Rolniczo – Spożywczą, Spółdzielnię Mleczarską, Kółko Rolnicze, Kasę Stelczyka. W szkole założył SKO, Sklepik Uczniowski, organizował dla ubogich dzieci „Gwiazdkę” na Boże Narodzenie. W 1932 r. przyczynił się do powołania Komitetu Budowy Szkoły. Kierował pracami tego Komitetu, organizowano festyny dochodowe, zabawy, zabiegano o środki w Inspektoracie Oświa-towym w Jarosławiu. Latem 1936 r. oddano 8 sal do użytku szkolnego. W 1938 r. otrzymał Srebrny Medal za Długoletnią Służbę Nauczycielską. We wrześniu 1939 r. zostaje zmobilizowany do wojny obronnej i po klęsce wrześniowej trafia do niewoli sowieckiej. Zginął zamordowany przez NKWD 16.04.1940 r. w Katyniu nr identyfikacyjny zwłok 3336, proch trafiły na żołyński cmentarz w 1990 r. Odznaczenia pośmiertne: Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 – Londyn, 1985 - Ministerstwo Spraw Woj-skowych Medal za udział w Wojnie Obronnej 1939, – Warszawa 1990, w 2010 r. Prezydent PRL mianował por. K. Ogrodnickiego na kapitana WP.

ur. 18.02.1922 r. w Markowej. Syn Marcina i Wiktorii z d. Cyran. Ukończył 7-klasową szkołę podstawową. W 1936 r. wstąpił do organizacji młodzieżowej ZMW „Wici”. W okresie okupacji hitlerowskiej (1942 r.) wstąpił do Batalionów Chłopskich. Od 1943 r. był głównym kolporterem prasy konspiracyjnej „Wieści”; w 1944 r. został drukarzem prasy konspiracyjnej do czasu wyzwolenia. Od 1949 r. pracował w GS w Gaci, od 1951 r. w Spółdzielni Pracy w Markowej. W 1958 r. prowadził księ-gowość w Kółku Rolniczym w Markowej; następnie był zastępca głównego księgowego w SKR – do czasu przejścia na emeryturę w 1987 r. Był inicjatorem reaktywowania Amatorskiego Teatru przy organizacji młodzieżowej „Wici”, występował w większości sztuk. Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi, Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego, awansowany na stopień oficerski.

ur. w 1847 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Jako samouk chętnie brał się do pisania, lubił majsterkować, rzeźbił z drzewa różne figurki. W latach 1885 - 1901 pełnił obowiązki sekretarza gminnego i prowadził dziennik czynności, do którego wpisywał ważniejsze także zdarzenia kosińskie (zapiski sie nie zachowały). Pozostał zasobny kancjonał, oprawiony w skórę, pięknie kaligraficznie pisany (misterna ręczna robota). Księga ta posiada przeszło 2200 stron. Jest w niej półtora tysiąca pieśni religijnych. Na karcie tytułowej umieścił tytuł: Zbiór pieśni różnych, używanych w ciągu roku i modlitw obdarzonych odpustami przez papieży, które zebrał z rozmaitych książek i śpiewników Franciszek Olbrycht. Na odwrocie znajduje się wklejoną kartka z napisem: „L. 2963. Pozwalamy drukować. Od Ordynariatu Biskupiego Obrządku Łacińskiego. W Przemyślu, dnia 12 września 1909. t Józef Sebastian Biskup". Przyłożona pieczęć z herbem biskupim wewnątrz i napisem w otoku: losephus Sebastianus Pelczar, Dei et Apfostolicae Sedis Ordinarius Episcopus Premisliensis Ritus Latini. Niestety brak finansów uniemożliwił wydanie drukiem. Zmarł w 1931 r. i spoczywa na kosińskim cmentarzu.

ur. 18.03.1909 r. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Markowej rozpoczął naukę zawodu krawca. Był członkiem Koła Młodzieży Wiejskiej i aktorem w amatorskim teatrze. W 1929 r. wyjechał do siostry do Hrubieszowa. Tam uczęszczał na kurs czeladniczy, następnie mistrzowski. W 1945 r. został wybrany na kierownika odbudowy Domu Ludowego. W 1946 r. został wybrany sekretarzem Koła PSL; w 1947 r. został aresztowany. W 1948 r. został kierownikiem budowy Spółdzielni Zdrowia. W latach 70-tych przez dwie kadencje był radnym Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie. Zmarł 26.05.1995 r.

ur. 26.11.1941 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Katarzyny z d. Kielar. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową (dyplom Mistrza w zawodzie ślusarz). Od 1958 r. zatrudniony w Ł.F.Ś. w Łańcucie. W 1980 r. współzałożyciel struktur NSZZ „Solidarność”. W latach 1980-1981 wiceprzewodniczący Komisji Zakładowej; członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Rakszawie; przewodniczący Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w Łańcucie; delegat na Wolny Zjazd Delegatów Regionu Rzeszów. W 1981 r. internowany i osadzony w Zakładzie Karnym w Załężu. W latach 1982-1989 inwigilowany i przesłuchiwany przez SB. Przez kilka lat pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej Ł.F.Ś. w Łańcucie. W latach 1990-1998 radny Miasta Łańcuta; członek Ruchu Odbudowy Polski (1995-1998); ławnik Sądu Rejonowego w Łańcucie. Od 1992 r. członek Rejonowej Rady Zatrudnienia; do 2003 r. członek Powiatowej Rady Zatrudnienia. Od 1998 r. na emeryturze; honorowy Przew. Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w ŁFS. W 2003 r. z Instytutu Pamięci Narodowej otrzymał zaświadczenie i dokumentację stwierdzającą Status Osoby Pokrzywdzonej. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ks. ur. 7.07.1034 r. w Jankowcach k. Krzemieńca na Wołyniu. W Lutoryżu k. Rzeszowa ukończył szkołę podstawową. Do gimnazjum uczęszczał w Rzeszowie. W roku 1952 wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1958 r. Pierwszą jego placówką był Mrzygłód w Bieszczadach. Spośród pięciu późniejszych wikariatów najdłużej przebywał w Rakszawie. Pierwszy jego pobyt w Rakszawie to lata 1962 – 1964, drugi raz 1968 – 2005 (data odejścia na emeryturę). Parafię rakszawską przejął w 1977 r. i kierował nią do roku 2005. Wprowadził w parafii idee „Żywego Kościoła”. Z jego inicjatywy organizowane były „Pogodne Wieczory”, czyli spotkania formacyjne, które zrodziły i zrealizowały 11 powołań kapłańskich i 8 do życia zakonnego. Dzięki niemu 15 kwietnia 1978 r. wprowadzony został w kalendarz parafialny Dzień Włókniarza, a 16 kwietnia 1984 r. św. Maksymilian Kolbe został ogłoszony Patronem RZPW. W 1978 r. powołał do życia Zespół Charytatywny; w latach 90–tych Koło Misyjne, Akcję Katolicką i Koła Żywego Różańca. Organizował słynne Dni Kultury Chrześcijańskiej, festyny charytatywne, jubileusze małżeńskie, uroczystości patriotyczne i świąteczne. Z jego inicjatywy powstał Parafialny Dom Kultury Chrześcijańskiej (1989–1993). Inne inicjatywy to: budowa kościoła filialnego w Rakszawie Rąbane, budowa wieży na kościele parafialnym, budowa przykościelnego parkingu, rozbudowę i ogrodzenie cmentarza parafialnego, budowa pomnika Wincentego Witosa, krzyża milenijnego w Brzeźniku, dzięki jego inicjatywie została utrwalona ponad 100 letnia tradycja włókiennictwa w Rakszawie. W 2005 r. przeszedł na zasłużona emeryturę.

ur. 16.02.1934 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Bolesława. Wnuk gen. Siarkiewicza. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. S. Staszica w Warszawie (1951) i olsztyńskiej WSR i T (1968), gdzie otrzymał tytuł inżyniera rolnika. Uznawany jest za jednego z najbardziej wszechstronnych polskich jeźdźców. Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: 1959 w WKKW, 1961 w ujeżdżaniu i 1964 w skokach. Był także 3-krotnym I wicemistrzem i 2-krotnym II wicemistrzem. Startował w Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960. W konkurencji WKKW indywidualnie zajął 17 miejsce w stawce 72 zawodników. W konkursie WKKW drużynowym polska drużyna nie została sklasyfikowana. W 1959 r. w Mistrzostwach Europy w drużynowym WKKW zajął 4 miejsce. Po zakończeniu kariery zawodniczej wybitny trener i działacz. Pełnił wiele funkcji w jeździectwie polski i międzynarodowym między innymi: wiceprezesa Polskiego Związku Jeździeckiego, trenera koordynatora PZJ oraz członka Komisji WKKW Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej. Jako trener przygotowywał polską reprezentacje WKKW do Olimpiady w Moskwie w 1980 r. Był także sędzią międzynarodowym w WKKW i ujeżdżaniu.

ks. prof., ur. 23.10.1932 r. w Zalesiu (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Antoniny z d. Głowiak. Do zakonu jezuitów wstąpił 30.07.1950 r. w Starej Wsi. W latach 1954-57 studiował filozofię na Wydziale Filozofii Towarzystwa Jezusowego w Krakowie i teologię na Wydz. Teol. Bobolanum w Warszawie (1957-61). Świecenia kapłańskie otrzymał 22.08.1960 r. w Warszawie. W latach 1961-66 ukończył także psychologię na UAM w Poznaniu. W 1972 r. uzyskał na KUL doktorat na podstawie rozprawy „Przystosowanie do życia zakonnego w świetle teorii rozwoju powołania” Prof. psychologii na Wydz. Filoz. w Krakowie 1967-73, dyrektor Wyd. Apost. Modl. w Krakowie (1973-77), prowincjał Prow. Małopolskiej 1977-83, redaktor Posłańca Serca Jezusowego i Naszych Spraw. Uczestniczył w 1983 r. w XXXIII Kongregacji Generalnej. Od 1987 r. duszpasterz polonijny w Melbourne w Australii. Autor artykułów z dziedziny psychologii i problematyki religijnej.

ur. 28.09.1957 r. w Dębicy. Syn Jana i Jadwigi z d. Osucha. Nauczyciel matematyki i wychowania fizycznego w Gimnazjum w Husowie. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowi.. Studia podyplomowe z wychowania fizycznego w 1999 r (WSP Rzeszów). Wychowawca młodzieży w Gimnazjum w Husowie, działacz społeczny, instruktor harcerski w stopniu podharcmistrza. Od ponad 20 lat prowadzi drużynę harcerską w Husowie. Od 2000 roku pełni funkcję społecznego komendanta hufca ZHP w Łańcucie. Jest współinicjatorem propagowania idei Betlejemskiego Światła Pokoju w Hufcu ZHP w Łańcucie. Organizuje corocznie wyjazdy łańcuckich harcerzy po Betlejemskie Światło Pokoju,. Współorganizator rocznicowych zlotów łańcuckiego harcerstwa. Dzięki jego zaangażowaniu corocznie organizowane są obozy dla łańcuckich harcerzy, a dzięki wolontariackiej pracy kadry może w nich uczestniczyć młodzież z niezamożnych środowisk. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Husowie

dr inż. agrotechnik, ur. 17.01.1959 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Kazimierza i Anieli z d. Kochman. Absolwent I LO w Łańcucie 1978 r. W latach 1978-1983 studiował na Akademii Rolniczej w Lublinie na Wydziale Zootechniki. W 1991 r. ukończył Podyplomowe Studia z Hodowli Roślin i Nasiennictwa na Akademii Rolniczej w Krakowie. W 2000 r. obronił doktorat z nauk przyrodniczych na AR im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu. W latach 1983-1985 pracował w Urzędzie Gminy w Mełgwi k/ Lublina. W latach 1985-2008 pracował w Stacji Doświadczalnej Oceny Odmian Roślin w Kochcicach (pow. lubliniecki) najpierw jako specjalista, później kierownik. Od 2008 jest dyrektorem Stacji Doświadczalnej Oceny Odmian Roślin w Słupi (pow. jędrzejowski) woj. świętokrzyskie. Dorobek pracy publikował w pismach i wydawnictwach popularno-naukowych. Mieszka w Kochcicach.

dr med. ur. 10.04.1893 r. w Żabnie (pow. tarnowski). Po II Gimnazjum i Liceum w Tarnowie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie. Naukę przerwała I wojna światowa. Wraz ze swoją żona Marią trafił na zesłanie na Syberię. Przetrwali w tragicznych warunkach i po powrocie do kraju znaleźli zatrudnienie w szkole w Mokoszynie k/ Kielc. W latach 1923-1926 kontynuował naukę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, zdobywając stopień wszech nauk lekarskich. W 1926 r. przybył do Żołyni. Czynnie zaangażował się w życie społeczne wsi. Należał do inicjatorów budowy szkoły , założenia gimnazjum, budowy pomnika A. Mickiewicza. Pracował w Radzie Nadzorczej Gminnej Spółdzielni i Komitecie Elektryfikacyjnym Wsi. Był społecznikiem, wspaniałym człowiekiem i doskonałym lekarzem. Cieszył się dużym autorytetem i poważaniem. Zmarł 10.05.1970 r. i został pochowany na żołyńskim cmentarzu.

mgr, ur. 8.08.1904 r. w Cieszanowie. W latach 1921-1926 uczęszczał do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Rudniku. W latach następnych studiował w Instytucie Pedagogiki Specjalnej i na Wyższych Kursach Nauczycielskich. Pracował równocześnie w Szkole Powszechnej w Zapałowie. W latach 1931-1936 w Publicznej Szkole Specjalnej Powszechnej w Jarosławiu, a w latach 1936-1939 we Lwowie i Oleszycach. W czasie okupacji pracował w tajnym nauczaniu w Jarosławiu. Od 1944-1950 był nauczycielem w szkole Powszechnej Nr 3 w Jarosławiu. W latach 1947-1951 w Instytucie Pedagogicznym ZNP zdobył kwalifikacje do nauczania geografii i biologii w liceach ogólnokształcących. W 1956 r. na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał tytuł magistra pedagogiki. W latach 1950-1963 był dyrektorem I LO im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, a w latach 1963-1971 był dyrektorem II LO i Liceum Medycznego w Łańcucie. Za pracę dydaktyczną i wychowawcza otrzymał wiele odznaczeń resortowych i państwowych m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 24.10.1986 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

art. metaloplastyk, ur. 04.04.1953 r. w Łańcucie. Syn Karola i Janiny z d. Krawiec. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Liceum Plastycznym w Sędziszowie Małopolskim, które ukończył ze specjalnością metaloplastyka w 1974 r. W l. 1975-1976 studiował na Wydziale Konserwacji Rzeźby na ASP w Krakowie. Następnie pracował w konserwacji w Zamku w Łańcucie. Od 1978 r. otworzył własną pracownię płatnerską w Łańcucie i przyszły pierwsze zamówienia począwszy od wi-zytówek na drzwi, poprzez żyrandole, biżuterię, a skończywszy na białej broni kindżałach, nożach, mieczach i szablach. Specjalizuje się w wyrobie broni rodzimej i oręża dalekowschodniego. Cały proces wytwarzania broni przeprowadza sam - poczynając od hutnictwa, a kończąc na obróbce jubilerskiej. Sprowadza z całego świata niezwykłe materiały, gdyż każdy detal broni pod względem wyglądu i techniki wykonania musi się zgadzać z realiami przy-należnej mu epoki. Pierwszą znaczącą pracą, w jakiej miał swój udział, było wykonanie broni i zbroi do filmu „Kazimierz Wielki”. Miecze i szable jego autorstwa można często oglądać w filmach, np. „Wiedźmin” i „Stara Baśń”. Trafiły już do trzydziestu krajów świata do kolek-cji prywatnych i państwowych. Łańcuckiemu płatnerzowi zaproponowano napisanie rozdziału o japońskiej broni białej do powstającej książki pod roboczym tytułem „Japonia w oczach Polaków”. Wszystkie wyroby są sygnowane i obecnie znajdują się już w ponad 30 krajach świata. Artysta w ciągu niemal czterdziestoletniej kariery zawodowej brał udział w wielu wystawach, a na swoim koncie ma liczne wyróżnienia i nagrody, w tym prestiżowy tytuł honorowego „Mistrza Rzemiosła Artystycznego”, nadany przez Ministra Kultury i Sztuki w 1985 r.

mgr inż., ur. 26.09.1960 r. w Łańcucie. Syn Po ukończeniu szkoły podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w 1979 r. w Żołyni w latach 1979-1984 studiował na Akademii Górniczo-Hutnicznej w Krakowie. Ukończył studia podyplomowe na Politechnice Rzeszowskiej, Politechnice Warszawskiej, Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Rzeszowskim. W l. 1984-1989 pracował w przemyśle. Od września 1989 r. nauczyciel, a od 1995 r. dyrektor Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni. Od 1999 r. dyrektor Zespołu Szkół im. A. Mickiewicza w Żołyni. Radny Gminy Żołynia w latach 1994-2002. W latach 1998-2002 społecznie pełnił funkcje zastępcy wójta Gminy Żołynia. W l. 1994-1998 był radnym Samorządowego Sejmiku Woj. Rzeszowskiego. Od 2002 r. radny i członek Zarządu Powiatu Łańcuckiego. Od 2006 r. pełni funkcje Przewodniczącego Rady Powiatu Łańcuckiego. mieszka w Żołyni.

ur. 20.08.1928 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Jan i Zofii z d. Wa-niowska. W czasie okupacji brał udział w walkach AK – Oddział Dywersji Kolejowej, oraz był kurierem wojennym. Na tajnych kompletach ukończył gimnazjum w Łańcucie. Następnie zdał maturę w liceum w Leżajsku w 1946 r. Absolwent Uniwersytetu Poznańskiego, wydziału agrotechnicznego (magister inżynier nauk agrotechnicznych). Po dyplomie pełnił funkcję asystenta na wydziale leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Wieloletni działacz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W l. 1962-1969 był zastępcą przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu, a w l. 1969-1972) był przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu. Po funkcjach w Radach Narodowych został konsulem Polski w Czechosłowacji. Do emerytury był dyrektorem hoteli Orbis we Wrocławiu.

ur. 16.05.1949 r. w Reczpolu (pow. przemyski). Syn Jana i Teodozji z d. Wojtowicz. Po szkole podstawowej kontynuował naukę w Technikum Rolniczym w Tarnobrzegu. W 1968 r. rozpoczął Studium Nauczycielskie w Pszczelinie k/ Warszawy. W latach 1971-1976 pracował w Technikum Łąkarskim w Słubicach. Od 1976 r. pracował w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie i miejscowym internacie. W 1977 r. założył przy szkole Zespół Tańca Estradowego „Ekrol”. Był inicjatorem i organizatorem Międzynarodowych Dni Tańca w Łańcucie. Przez trzydzieści lat prowadzenia zespołu zdobył wiele nagród i wyróżnień, m.in.: otrzymał brązowy Krzyż Zasługi i medal Zasłużony dla powiatu łańcuckiego. Mieszka w Soninie k/ Łańcuta.

ur. 15.11.1889 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Wincentego i Zofii z d. Balawender. Po ukończeniu szkoły ludowej najpierw w Czarnej, a następnie w pobliskiej Krzemienicy zamierzał zostać nauczycielem. Niestety ze względu na swe inwalidztwo nie mógł kontynuować nauki w seminarium nauczycielskim. Był spragniony wiedzy, dużo czytał, gromadził własny księgozbiór. Zaczął pisać wiersze. Tę twórczość w większości pomnożoną o utwory spisane z tradycji wiejskiej, śpiewane i mówione, stare obiegowe pieśni i wiersze nowe, zebrał w dwóch zeszytach. Swe utwory zaczął drukować m.in.: w piśmie „Rola” (1910). Kpił w swych utworach złe nawyki, nieprawości wsi i chłopskie wady. Pisał wiersze okolicznościowe, wierszowane legendy, ballady i utwory o tematyce religijnej i patriotyczne. W okresie międzywojennym w l. 1922-1936 był wiejskim listonoszem. Zmarł 17.09.1947 r. w Czarnej i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

dr ur. 17.11.1926 r. w Żołyni (pow. łańcucki), wychowawca, nauczyciel akademicki specjalizujący się w dydaktyce techniki i kulturze materialnej wsi. Ukończył Wyższą Szkołę Inżynierską w Białymstoku i uzyskał tytuł inżyniera mechanika. Następnie ukończył Kierunek Pedagogiczny na Uniwersytecie Warszawskim. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły głównie nauczania problemowego, nauczania programowanego i technicznych środków nauczania. Z tej problematyki opublikował wiele artykułów i podręcznik programowy do nauczania trygonometrii w szkole podstawowej. W 1974 r. obronił prace doktorską pt. ”Program blokowy w kształceniu umiejętności praktycznych. Z badań nad wykrywaniem uszkodzeń w technicznych środkach nauczania”. Interesował się także problematyką kultury materialnej, a szczególnie zabytkami młynarstwa wiatrowego i wodnego w północno-wschodniej Polsce. Efektem tego zainteresowania były artykuły o amatorskich siłowniach wiatrowych i rozprawa pt. ”Wiatraki północno-wschodniej Polski”. Przygotował także pracę habilitacyjną pod tytułem ”Obiekty dawnej techniki młynarskiej w północno-wschodniej części Polski”. W pracy zawodowej pełnił kolejno funkcje: zastępcy dyrektora Technikum Włókienniczego, kierownika warsztatów szkolnych, dyrektora Studium Nauczycielskiego w Ełku, dyrektora Technikum Mechanicznego w Białymstoku. W Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku zorganizował Zakład Technicznych Środków Nauczania i Zakład Wychowania Technicznego, którego był kierownikiem. Oprócz pracy naukowo-dydaktycznej pełnił wiele funkcji społecznych (był Prezesem Towarzystwa Wiedzy Praktycznej, przewodniczącym Rady Zakładowej ZNP). Brał czynny udział w tworzeniu Białostockiego Muzeum Wsi. Za całokształt pracy otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w 1989 r.

prof. nadzw. dr hab., ur. 25.05.1930 r. w Dąbrówkach (pow. łańcucki). Szkołę powszechną ukończył w 1945 r. Maturę uzyskał w 1951 r. w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie. Dwustopniowe studia geograficzne odbywał w Łodzi w latach 1951- 1956 w Wyższej Szkole Pedagogicznej. W tej samej szkole, włączonej w 1956 r. do Uniwersytetu Łódzkiego, w 1954 r. rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną. Stopień doktora nauk przyrod-niczych z zakresu geografii uzyskał w 1967 r. na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego. W 1979 r. Rada Wydziału Biologii nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk geograficznych w dziedzinie geografii ekonomicznej. Dorobek naukowy jest boga-ty i różnorodny na który składa się ogółem 99 opracowań naukowych. Do prac opublikowanych należy 6 książek i broszur, 46 artykułów i rozdziałów w książkach, 25 notatek naukowych oraz 11 recenzji i innych opracowań. Był promotorem 94 prac magisterskich. Przygotował też recenzje kilku prac doktorskich i habilitacyjnych. Zorganizował Zakład Gospodarki Przestrzennej i Planowania Regionalnego i związaną z nim specjalność dydaktyczną. Zakładem tym, a także utworzoną później na jego bazie Katedrą, kierował od 1981 r. Począwszy od tego roku, przez dwie kolejne kadencje pełnił równocześnie funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Geografii Ekonomicznej i Organizacji Przestrzeni Uniwersytetu Łódzkiego. Stanowisko dyrektora tego Instytutu objął w 1987 r. Dużo miejsca w Jego życiu zajmowała zawsze praca społeczno-polityczna. Działał aktywnie w organizacjach młodzieżowych i związkowych. Wniósł istotny wkład w rozwój Polskiego Towarzystwa Geograficznego, pełniąc funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału Łódzkiego i sekretarza Komisji Geografii Przemysłu Zarządu Głównego. Uczestniczył także w pracach Stałej Międzynarodowej Grupy Roboczej Geografów Włókiennictwa oraz Grupy Uniwersyteckich Geografów Krajów Socjalistycz-nych. Jego osiągnięcia w działalności zawodowej i społecznej zostały uhonorowane m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 25.03.1995 r.

ur. 6.12.1856 r. w Łańcucie. Z zawodu budowniczy. Od 1906 r. członek Rady Miejskiej, burmistrz miasta Łańcut w latach 1918-1920. Założyciel, kierownik, oraz prezes honorowy Kasy Stefczyka czyli Spółdzielni Oszczędnościowo - Pożyczkowej funkcjonującej wg wzoru Raiffeisena. Członek Amatorskiego Koła Teatralnego działającego w ramach Stowarzyszenia Mieszczan „Gwiazda”. Cechmistrz murarski i tkacki. Za zasługi odznaczony w 1929 r. Srebrnym Krzyżem Zasług. Zmarł 7.09.1933 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ks. ur. 31.03.1914 r. w Mokszance (pow. przeworski). Syn Walentego i Zofii z d. Rut. Do gimnazjum uczęszczał w Jarosławiu. Następnie swe kroki skierował do Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie 25.06.1939 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w następujących parafiach: Wola Raniżowska do lutego 1942 r., Sokołów Młp. do grudnia 1944 r., Borek Stary do kwietnia 1945 r., Sokołów Młp. do sierpnia 1948 r., Łańcut do 1 grudnia 1948 r., kiedy to został mianowany proboszczem parafii Białobrzegi. Podczas prawie 36 lat pracy zaznaczył się w społeczności białobrzeskiej. Z jego (m.in.) inicjatywy we wsi zbudowano chodniki, drogi, zainstalowano linię energetyczną. Wybudowano most na rzece Wisłok, Ośrodek Zdrowia, kościół filialny w Korniaktowie. Ogrodzono kościół, cmentarz, wzniesiono nową plebanię. Praca duszpasterska zaowocowała powołaniami kapłańskimi i zakonnymi. Homilie wygłaszane podczas mszy i różnych uroczystości, (zapraszany był do różnych parafii w diecezji). Cechowała duża znajomość pisma świętego i historii Polski. Dla wielu słuchaczy były to pierwsze lekcje historii, patriotyzmu i umiłowania ojczyzny. Jako kapelan Armii Krajowej, orędownik prawdy historycznej nękany był przez Urząd Bezpieczeństwa. Groźbą utraty wolności ówczesne władze starały się złamać, zastraszyć księdza. Władza diecezjalna odznaczyła go w 1960 r. E.C., a w 1971 r. R.M., zaś w 1975 r. został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły kolegiackiej w Jarosławiu. Równocześnie od 1.04.1970 r. był wicedziekanem, a od 10.08.1973 r. do 29.04.1982 r. dziekanem łańcuckim, zrezygnował z pełnienia tych obowiązków z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Zmarł 27.07.1984 r. w szpitalu, pogrzeb odbył się 30 lipca w Białobrzegach pod przewodnictwem ks. bp Bolesława Taborskiego.

ur. 02.01.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marianny z d. Fi-lar. W 1918 r. ukończył pięcioletnią Szkołę Powszechną w Albigowej i rozpoczął naukę w Gimnazjum w Łańcucie. W 1926 r. podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie na Wydziale Humanistycznym studiował historię powszechną i gospodarczą. Stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Na podstawie rozprawy naukowej ,,Cechy w Krakowie w l. 1363-1600” uzyskał tytuł doktora. Prze rok pełnił funkcję asystenta w katedrze Społeczno-Gospodarczej Uniwersytetu J. Kazimierza we Lwowie. W roku szkolnym 1944/45 został zatrudniony w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie. W 1948 r. został dyrektorem działu wydawniczego Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Po przejęciu Za-kładu w 1953 r. przez Polską Akademię Nauk został mianowany z-cą dyrektora wydawnictwa. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Budowniczy Wrocławia oraz Złotą Odznaką Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Zmarł w 1989 i został pochowany na cmentarzu we Wrocławiu.

dr, ur. 2.01.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała i Marcjanny z d. Filar. Szkołę Podstawową w Albigowej ukończył w 1918 r. Po zdaniu egzaminu wstępnego został przyjęty do Gimnazjum Realnego w Łańcucie. Po zdaniu egzaminu dojrzałości w 1926 r. wstępuje na Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie na Wydziale Humanistycznym studiował historię ze specjalizacją w historii społecznej i gospodarczej. Drugi rok studiów odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim ze względu na źródła do pracy w tamtejszym archiwum. W 1932 r. uzyskuje magisterium. Przez okres 1 roku pełni funkcję asystenta w Katedrze historii społeczno-gospodarczej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. We wrześniu 1937 uzyskuje pracę w Archiwum Akt Nowych w Warszawie. Pracował tam tylko przez miesiąc. Kiedy dostał możliwość zatrudnienia w Wydawnictwie Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, powraca ponownie do Lwowa. Do wybuchu II wojny światowej zajmował stanowisko sekretarza wydawnictwa, a w okresie wojennym pracował w Bibliotece Zakładu, gdyż działalność wydawnicza została zawieszona. W końcu czerwca 1944 r. opuścił Lwów i powrócił w rodzinne strony. W roku szkolnym 1944/45 został zatrudniony w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie jako nauczyciel. W lipcu 1945 r. przeniósł się do Krakowa gdzie przez okres 2 lat pracował w księgarni Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Dział Wydawniczy Zakładu w 1948 r. został przeniesiony do Wrocławia, zostaje jego kierownikiem. Funkcję tę sprawuje do 1953 r. tj. do chwili przejęcia Ossolineum przez Polską Akademię Nauk. Został mianowany zastępcą dyr. Wydawnictwa d/s techniczno-wydawniczych, funkcję tę pełnił do czasu przejścia na emeryturę w lipcu 1972 r. Po przejściu na emeryturę pracuje tam nadal przez 7 lat zatrudniony w niepełnym wymiarze, opiekując się wydawanym przez Ossolineum “Narodowym Atlasem Polski”. Był członkiem towarzystw związanych z ruchem wydawniczym i książką: Polskiego Towarzystwa Wydawnictw Książek i Towarzystwa Przyjaciół Książki. Posiada odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznakę Budowniczy Wrocławia oraz Złotą Odznakę Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.

ur. w Łańcucie w 30.04.1968 r. Syn Zofii z d. Głuszek. Absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (mechanizator rolnictwa). W latach 1989-1993 – szlifierz kryształów i szkła ozdobnego. Od 1996 r. rzeźbiarz ludowy. Autor rzeźb o tematyce sakralnej i świeckiej. Wykonuje tablice pamiątkowe. Prowadził pokazy rzeźbiarskie dla dzieci w szkołach i przedszkolach. Brał udział w licznych wystawach na imprezach okolicznościowych, m.in.: Dni Miasta Pallerborn (Niemcy), Gerchshein (Niemcy), Targi Turystyczne (Warszawa), a także w Przemyślu, Przeworsku i Łańcucie. Brał udział w programach telewizyjnych (TVP Rzeszów) - ,,Rozmowy o życiu” i ,,Niezwykli” oraz w audycji radiowej Radia Via - ,,Niebanalni”.

ur. 28.04.1903 r. w Kosinie (pow. łańcucki). W 1924 r. powołany został do zasadniczej służby wojskowej w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Ukończył szkołę podoficerską oraz kurs samochodowy w 2 Batalionie Pancernym. W chwili wybuchu wojny Pułk stał w pogotowiu bojowym na zachód od Krakowa w ramach 10 Brygady Kawalerii. Wraz z Pułkiem brał udział w walkach w Małopolsce. W dniu 17 września z Pułkiem przekroczył granicę węgierską. Pułk został internowany w obozie Petlend-Puszta. Na wiadomość o organizowaniu przez gen. Sikorskiego Sił Zbrojnych we Francji, uciekł do Jugosławii, a następnie statkiem do Francji, skierowany do punktu zbornego w Partenei. Z chwilą organizowania przez gen. Maczka 10 Brygady Kawalerii Pancernej znalazł się znowu w szeregach Pułku, z którym następnie przebywał w Bolenne i Mornas i w rejonie Arpajon. Brał udział w walkach pod A vize, Champaubart i Montbard. W chwili kapitulacji Francji, dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach jenieckich na terenie Francji (Sant Florentyn) a potem na terenie Austrii w Stalagu XVIII A. Po wyzwoleniu przez wojska alianckie, wraz z jeńcami francuskimi wrócił do Francji, a następnie do 10 PSK, który stacjonował w rejonie Harren i Aurich na terenie Niemiec. Po rozwiązaniu Pułku w 1947 r. zgłosił się na wyjazd do kraju. Za zasługi został wyróżniony licznymi odznaczeniami polskimi i francuskimi, m. in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939, Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Medalem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Krzyżem Kombatantów Ochotników. W latach 1947-1970 pracował w Rakszawskich Zakładach Przemysłu Włókienniczego w Rakszawie. Zmarł 1.02.1978 r.

ur. 17.12.1930 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii Czech. W 1965 r. ukończył średnia szkołę muzyczną. Od 1955-1963 pracował w Łańcuckiej Fabryce Śrub jako organizator pracy kulturalno-oświatowej. W latach 1963-1989 pracował jako muzyk w Filharmonii Rzeszowskiej (altowiolista). Z orkiestrą wielokrotnie koncertował w kraju i za granicą. Brał również udział w audycjach muzycznych dla dzieci i młodzieży. Przez ostatnie kilkanaście lat pracuje jako nauczyciel w Państwowej Szkole Muzycznej w Łańcucie. Wykształcił wielu znanych i cenionych muzyków w kraju i poza jego granicami. Od kilku lat aktywny społeczny działacz Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Od 1951 r. mieszka i pracuje w Łańcucie. Otrzymał wiele medali i wyróżnień m.in.: Zasłużony dla woj. Rzeszowskiego i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

dr ur. 7.12.1853 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Walentego i Anny z d. Wierzbińskiej. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie uzyskał w 1902 r. tytuł doktora prawa. W 1884 r. podjął pracę w Radzie Powiatowej w Rzeszowie gdzie pracował na różnych stanowiskach do 1914 r. Oprócz pracy zawodowej czynnie uczestniczył w życiu społecznym miasta. Był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Kasy Oszczędności. Od 1892 r. był członkiem Rady Miejskiej. W latach 1895-1899 był redaktorem miesięcznika „Przewodnik Ogrodniczy”. W 1907 r. był członkiem Komisji Militarnej i kuratorem Towarzystwa Forum Przemysłowego. Od lipca 1913 r. został zastępcą burmistrza. W sierpniu kieruje organizującymi się Legionistami, a we wrześniu 1914 r. stanął na czele Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego. Za wszechstronną działalność zawodowa i społeczną w 1898 r. został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi Franciszka Józefa, a w 1913 r. tytułem radcy Wydziału Rady Powiatowej Rzeszowskiej. Zmarł 27.10.1914 r. i spoczywa na starym cmentarzy w Rzeszowie (kw.IV, rząd I).

ks. ur. się 26.05.1913 r. w Łańcucie w rodzinie robotniczo-chłopskiej. Ukończył szkołę podstawową i gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie, studia z tytułem magistra na Uniwersytecie Jana Kazimierza wydział Teologii we Lwowie. Święcenia kapłańskie otrzymał dnia 26.06.1938 roku w Katedrze Lwowskiej i został skierowany jako wikariusz do Winnik, miasteczka odległego 9 km od Lwowa, gdzie w 1941 r. został mianowany administratorem. Wspomagał biednych materialnie i prowadził kuchnię dla głodujących, a zagrożonych kierował na przechowanie do rodzinnego domu w Łańcucie. W czerwcu 1946 r. przybył do diecezji wrocławskiej i obejął jako administrator, a następnie proboszcz, parafię Wiry - Mysłaków. Funkcję tę pełnił od wiosny 1946 do czerwca 1984 r. W roku 1953, (w tym czasie, gdy aresztowano Prymasa Polski), został aresztowany i wywieziony do Warszawy. Przetrzymywany był w areszcie przez cały tydzień, zmuszany do współpracy. Po tygodniu wrócił do parafii w Wirach gdzie pracował do czerwca 1984 roku. Dnia 26.06.1988 r. obchodził 50 - lecie kapłaństwa. W dwa lata później 6.08.1990 r zmarł i został pochowany obok kościoła w Wirach.

por., ur. 5.06.1912 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Zofii z d. Trojnar . Wychowany w wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Starszy brat Walenty służył w Wojsku Polskim. Ukończył Liceum i Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie w 1931 roku. Wyróżniał się talentem organizatorskim, pełnił w liceum funkcję drużynowego I Łańcuckiej Drużyny Harcerskiej. Ukończył następnie oficerską szkołę artylerii. Wzięty do niewoli w 1939 roku przez Rosjan, został więźniem obozu w Kozielsku. Byli oni przetrzymywani w klasztorze Optina Pustyń. Na początku marca 1940 r. wydano decyzję o egzekucji, które odbywały się w trzech miejscach. Więźniowie obozu w Kozielsku (4594 osoby) zostali zamordowani i pogrzebani w lesie katyńskim. Jego imię i nazwisko znalazło się na liście ofiar zbrodni Katyńskiej opublikowanej przez Kurier Kielecki. Rodzina została oficjalnie powiadomiona o ekshumowaniu jego zwłok 14.09.1943 r. przez Polski Czerwony Krzyż Biuro Informacyjne w Warszawie. Nie pozostawił po sobie potomstwa. Jedynym publicznym śladem jego życia jest tablica z listą absolwentów i uczniów Liceum i Gimnazjum w Łańcucie zamęczonych w obozach i miejscach kaźni w czasie II wojny światowej.

gen. bryg. ur. 11.02.1897 roku w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Zofii z d. Trojnar. W czerwcu 1917 r. złożył egzamin maturalny w gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Brał udział w I wojnie Światowej w działaniach Cesarsko-Królewskich Sił Austro-Wegier, służąc w 90 Austriackim Batalionie Piechoty. W wyniku odniesionych ran przebywał w szpitalu w okresie od sierpnia 1916 r. do stycznia 1917 r. Od listopada 1918 r. aż do 1921 r. walczył w wojnie polsko-sowieckiej w 5 Batalionie Piechoty Legionów, w lutym 1920 r. awansowany do stopnia porucznika. W latach 1921-1927 jako kapitan (1921 r.) służył w 75 Batalionie Piechoty. W latach 1927-1930 pełnił funkcję Dowódcy Kompanii w Szkole Podchorążych w stopniu majora (1928 r.). W latach 1930-1934 został mianowany Dowódca batalionu w 19 batalionie Piechoty. Od 1934-1938 w stopniu podpułkownika został Szefem Działu Szkolenia w centrum Wyszkolenia Piechoty. We wrześniu 1939 r. walczył w wojnie obronnej w okolicach Piotrkowi Trybunalskiego, Spały, Włodawy, Chełma, Hrubieszowa, Rawy Ruskiej. Po kapitulacji wrócił do rodzinnej wsi i zaczął organizować pomoc dla jeńców obozu przejściowego w Łańcucie. W połowie grudnia 1939 r. nielegalnie przedostał się na Węgry i w Konsulacie Polskim w Budapeszcie otrzymł paszport na nazwisko Walenty Piekarski i wyruszył przez Jugosławię, Włochy do Francji. W dniu 4 lutego 1940 r. dotarł do Obozu Zbiorczego w Bessieres pod Paryżem i został wcielony do Jednostek Polskich pod Dowództwem Francuskim. Z Paryża jednostka przedostała się do Marsylii, skąd statkiem „Athos” w dniu 23 kwietnia dotarła do Aleksandrii w Egipcie. Z Aleksandrii ppłk Peszek dotarł do miejscowości Homs pod Bejrutem w Syrii, gdzie został Dowódcą 1 Batalionu Strzelców Karpackich. Od sierpniu 1940 r. pełnił służbę na Bliskim Wschodzie jako Zastępca Dowódcy Brygady Strzelców Karpackich. W dniu 11 listopada zostaje mianowany pułkownikiem . Wraz z Samodzielną Polską Brygadą Strzelców Karpackich uczestniczył od sierpnia 1941 r. do marca 1942 r. w obronie Tobruku i bitwie pod El Gazela w Afryce Północnej. Od 6 maja 1942 r. zostaje Dowódcą 1 Brygady Strzelców Karpackich w składzie 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Od grudnia 1943 r. wraz ze swą Brygadą wchodzącą w skład 3 Dywizji Strzelców Karpackich 2 Korpusu Polskiego brał udział w kampanii włoskiej. Walczył m.in. nad rzekami Sangro i Rapido, a także zdobywał szczyt Monte Cassino, gdzie 12 maja 1944 zostaje ranny i przebywa w szpitalu polowym do sierpnia. Po wyjściu ze szpitala trafił na stanowisko zastępcy dowódcy do 7 Polskiej Dywizji Piechoty, gdzie pracował do października 1944 r. kiedy to został skierowany do objęcia stanowiska Dowódcy Ośrodka Szkolenia Piechoty w składzie Korpusu Polskiego na terenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii. Od stycznia 1947 r. – pracował w Polskim Korpusie Repatriacyjnym. Z dniem 11 października 1948 r. honorowo zwolnił się ze służby i osiadł koło Paignton w Anglii prowadząc gospodarstwo rolne. Medale i odznaczenia: polskie: Krzyż Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych (czterokrotnie) za wojnę Polsko-Sowiecką, Krzyż Walecznych (trzykrotnie) za wojnę 1939-45, Medal Wojska Polskiego (trzykrotnie), Order Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Odznaczenie Honorowe za odniesione Rany (dwukrotnie) brytyjskie: 1939-45 Star, Africa Star, Italy Star, Defence Medal, The War Medal 1939-45,czeskie: Ceskoslovensky Valecny Kriz 1939. Ukoronowaniem kariery wojskowej i uznaniem zasług było mianowanie go w 1964 r. generałem brygady. Nie wrócił do Polski, ponieważ nie mógł pogodzić się z panującą w Polsce rzeczywistością. Zmarł na obczyźnie 15.01.1979 r. w Newton Abbot w Anglii i tam został pochowany z honorami wojskowymi na cmentarzu wojskowym.

ur. 4.02.1929 r. Kraczkowej (pow. łańcucki). Architekt. Absolwent Państwowego Gimnazjum – Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Tam też działał w harcerstwie. Jesienią 1947 wstąpił do działającej na obszarze ówczesnego województwa rzeszowskiego młodzieżowej organizacji niepodległościowej „Orlęta”, został w niej d-cą placówki o kryptonimie „Lwów” w Łańcucie. Po ukończeniu szkoły podjął studia na Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie, kontynuując działalność konspiracyjną. W grudniu 1949 r. został aresztowany przez UB. Po śledztwie prowadzonym przez PUBP w Łańcucie 23.03.1950 r. wyrokiem Wojskowego Sadu Rejonowego w Rzeszowie został skazany za przynależność do nielegalnej organizacji i posiadania broni na 7 lat więzienia. Więziony m.in. we Wronkach, Raciborzu, Katowicach, przez pewien czas pracował jako więzień w kopalni „Knurów”. Zwolniony po amnestii w maju 1954 r., podjął przerwane studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Pracował w rzeszowskim Miastoprojekcie. W sierpniu 1980 r. był jednym z inicjatorów powołania w swoim zakładzie niezależnej organizacji związkowej – jednej z pierwszych w regionie komórek późniejszego NSZZ „Solidarność”. Będąc przewodniczącym tamtejszego Komitetu Założycielskiego Związku, wszedł w skład Prezydium MKZ NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. Współorganizował również „Solidarność Wiejską” w swojej rodzinnej miejscowości. W trakcie strajku okupacyjnego w siedzibie byłej WRZZ w styczniu 1981 r. został wydelegowany przez Prezydium MKZ NSZZ „Solidarność” do rozmów z wojewodą rzeszowskim. Zmarł 18.04.1981 r. w Rzeszowie. Pochowany na cmentarzu w Kraczkowej.

ks. ur. 29.11.1910 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Anieli z d. Skomra. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Ukończył państwowe gimnazjum, świadectwo maturalne otrzymał w 1932 r. w Łańcucie. Od 1932 r. studiował w kieleckim seminarium duchownym. Sakrament kapłaństwa otrzymał 20 czerwca 1937 r. Po święceniach skierowany został na wikariat w Jędrzejowie. Już w pierwszych miesiącach okupacji niemieckiej, zaangażował się w powstające podziemie niepodległościowe, podjął też pracę charytatywną. Poszukiwany przez Niemców, dnia 1.02. 1940 r. został przeniesiony do Buska Zdroju, gdzie został zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej. Pełnił funkcję łącznika biskupa z oddziałami AK. Szef sztabu Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK, wystąpił z wnioskiem o odznaczenie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Virtuti Militari V kl., a także o awans na stopień majora. Pod koniec 1944 r. krótko duszpasterzował w Chęcinach. Po zakończeniu okupacji niemieckiej pełnił obowiązki wikariusza przy katedrze, moderatora Sodalicji Mariańskiej Pań, Panów, asystenta Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej, sędziego prosynodalnego Sądu Biskupiego. Od początków tzw. wyzwolenia był śledzony przez UB z powodu wojennej służby w szeregach AK, po wojnie miał kontakt z WiN. Został aresztowany 12.01.1952 roku i osadzono w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Śledztwo nie dało oczekiwanych rezultatów. Dopiero 7 lutego 1955 r. jego sprawę rozpatrzył Najwyższy Sąd Wojskowy, dlatego na mocy amnestii z 1952 r. sąd umorzył postępowanie karne i postanowił o natychmiastowym zwolnieniu z więzienia. Wrócił do Kielc na stanowisko notariusza Kurii Diecezjalnej, w 1961 r. mianowany został kanclerzem w kurii. Zmarł 9 czerwca 1988 r.

z d. Golonkiewicz, ur. 26.06.1933 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Córka Władysława i Katarzyny z d. Ruszel. Wykształcenie średnie. Pracę zawodową związała z administracją publiczną, pracując kolejno w Gromadzkiej Radzie Narodowej w Kraczkowej oraz Urzędzie Gminy Łańcut na stanowisku Sekretarza Urzędu. Od wielu lat pracuje społecznie na rzecz mieszkańców Kraczkowej i gminy Łańcut. Należy do założycieli Klubu Seniora w Kraczkowej. Organizuje spotkania okolicznościowe, pielgrzymki, wycieczki, pozyskuje sponsorów, organizuje odwiedziny starszych i chorych osób. Zaangażowała się w działalność Związku Kombatantów Powiatowego Koła pełniąc funkcję Sekretarza. Blisko współpracuje z samorządem uczestnicząc w organizacji uroczystości państwowych i kościelnych. Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Kraczkowej.

ur. 15.06.1928 r. w Trzebini (pow. chrzanowski). Córka Stanisława Kneblocha i Felicji z d. Spyt. Po liceum ogólnokształcącym doskonaliła swe uzdolnienia muzyczne w studium I i II stopnia zdobywając kwalifikacje do nauczania muzyki. Ukończyła także Studium Kulturalno– Oświatowe w Krakowie oraz uzyskała magisterium w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach. Najpierw pracowała w sekretariacie Elektrowni Siersza, następnie służbowo została przeniesiona do Centralnego Zarządu Przemysłu Maszynowego w Gliwicach. Przez 20 lat pracowała w łańcuckich szkołach: w liceum ogólnokształcący, szkole muzycznej i Studium Nauczycielskich. Pracowała także w Żołyni, Węgliskach i Rakszawie. Prowadziła zespoły taneczne, chóry i zespoły instrumentalne. Była także komendantem ZHP w Łańcucie. Jest przewodnikiem w Muzeum Zamku w Łańcucie. Od wielu lat prowadzi chór kameralny „Złoty liść”. W 2007 r. była współzałożycielem Uniwersytetu Trzeciego Wieku (oddział w Łańcucie), obecnie pełni funkcje kanclerza.

ur. 11.03.1948 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Piotra i Salomei z d. Chrzan. Ekonomista, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Żołyni. Od 1970 r. pracuje w kontroli finansowej, od 1989 r., jako dyplomowany biegły księgowy, a od 1992 r. biegły rewident. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 1998-2002 oraz Przewodniczący Komisji Rewizyjnej. Członek Rady Społecznej przy SP ZOZ w Łańcucie. W okresie przemian społeczno-gospodarczych aktywnie uczestniczył w obronie miejsc pracy w lokalnym środowisku (powiaty łańcucki i leżajski). Współzałożyciel i członek Stowarzyszenia Na Rzecz Chorych Niepełnosprawnych i Potrzebujących Pomocy im. Matki Teresy w Żołyni, które prowadzi Zakład Opiekuńczo - Pielęgnacyjny dla osób niepełnosprawnych. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Żołyni.

ur. 1.10.1929 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Zofii z d. Fic. Absolwent średniej Szkoły Muzycznej w Rzeszowie. Wychowawca, nauczyciel i dyrygent orkiestr dętych. Pracował w Ognisku Muzycznym w Przeworsku. W Białobrzegach prowadził Strażacką Orkiestrę Dętą i szkolił młodych muzyków. W 1962 r. wraz z rodziną wyjechał do Tarnobrzega i tam podjął się prowadzenia Orkiestry Dętej przy Kopalni Siarki. W latach (1964-1991 i od 1998 do chwili obecnej. Orkiestra powstała w 1959 roku przy Kopalni Siarki w Piasecznie. Od 1964 roku ma swoją siedzibę w Tarnobrzegu, działając do 2001 roku jako Zakładowa Orkiestra Dęta Kopalń i Zakładów Przetwórczych Siarki "Siarkopol", a od 2002 roku jako Miejska Orkiestra Dęta przy Tarnobrzeskim Domu Kultury. Dnia 11 grudnia 2004 roku w Tarnobrzeskim Domu Kultury 50 lecie pracy artystycznej i 75 te urodziny.

ur. 28.03.1910 r. w Peczeniżynie k. Żółkwi (woj. Lwowskie). Syn Jana i Emilli z d. Gerus. Do Łańcuta przybył w okresie międzywojennym i był czynnym piłkarzem KS „Rezerwa”. Znany był z dbałości o sprzęt sportowy. W kampanii wrześniowej trafił do tzw. Flotylli Pińskiej. Końcem września 1939 r. powrócił do Łańcuta. Po wojnie pracował jako urzędnik w Rzeszowie, a także był aktywnym działaczem łańcuckich klubów zwłaszcza działaczem piłkarskim. Zmarł w Łańcucie 25.02.1983 r.

ur. 12.02.1902 r. we Lwowie. Córka Jana i Ewy z d. Kutran. Po ukończeniu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego im. A. Asnyka we Lwowie i zdaniu zawodowego egzaminu kwalifikacyjnego podjęła 1.08.1921 r. pracę jako nauczycielka w jednoklasowej Szkole Powszechnej w Błyszczywodach, przysiółek Ehrenfeld, Opłytnia (pow. żółkiewski). Następnie pracowała w Szkole Powszechnej w Żółkwi. Do Białobrzegów przybyła w okresie II wojny Światowej (prawdopodobnie we wrześniu 1943 r.) i czynnie włączyła się w prężnie działające na tym terenie tajne nauczanie. Po zakończeniu działań wojennych od 1.09.1945 r. podjęła pracę w miejscowej Szkole Podstawowej im. A. Mickiewicza. Nauczała historii, geografii, przyrody i rosyjskiego. Prowadziła także bibliotekę szkolną, SKO i szkolne koło PCK. Służyła doradą i pomocą każdemu kto tego potrzebował. Była osobą głęboko wierzącą i praktykującą, prawą i wzorową patriotką. Przeszła na emeryturę z dniem 26.06.1969 r. i zamieszkała w Tarnowie. Zmarła w lipcu 1988 r. i spoczywa na tarnowskim cmentarzu.

(herbu Topór) ur. ok. 1372 r. Córka Ottona i Jadwigi z Melsztyńskich. Pierwszy związek małżeński zawarła z Wisełem Czamborem z Wissemburga, rycerzem morawskim. Drugie małżeństwo z Jenczykiem Hiczyńskim z Jičina, rycerzem morawskim z rodu Beneszowców (Odrowążów). Ok. 1397 r. poślubiła Wincentego Granowskiego herbu Leliwa. 2.05.1417 poślubiła Władysława Jagiełłę, króla Polski. Koronowana 19.11.1417 r. Właścicielka Łańcuta do 1420 r. Zmarła 20.05.1420 r.

(herbu Topór) z Melsztyna, wdowa po Ottonie z Pilczy, matka chrzestna Władysława Jagiełły. Jedna z pierwszych właścicielek Łańcuta.

(herbu Leliwa). Syn Mikołaja „Ocica” i Barbary z Konińskich. Zwolennik reformacji, ekskomunikowany 19.05.1548 r. Ok. 1551 poślubił Barbarę ze Stojanic Czuryłówną. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1550-1568. Zmarł w 1568 r.

(herbu Leliwa). Syn Krzysztofa I i Barbary z Czuryłów. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1568-1578 (?). w 1578 r. poślubił Annę Sieneńską. Zmarł w 1596 r.

(herbu Leliwa). Syn Ottona i Anny z Szamotuł. Kasztelan bełski (1515); starosta zamechski; kasztelan lwowski (1537). Przed 1521 r. poślubił Barbarę Konińską. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1523-1550. Zmarł w 1550 r.

(herbi Leliwa). Syn Jana (Granowskiego) Pileckiego i Jadwigi z Kurowa. Podkomorzy lubelski (1502). Poślubił Annę z Szamotuł. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1487-1504. Zmarł 13.05.1523 r.

z Pilczy (herbu Topór), starosta ruski (1349); starosta wielkopolski (1371-1372), kasztelan wiślicki (1373), wojewoda i starosta sandomierski (1375). Ok. roku 1370 r. poślubił Jadwigę, córkę Jana z Melsztyna i Ofki (Zofii). Jeden z pierwszych właścicieli Łańcuta. Zmarł ok. 1385 r.

(herbu Leliwa). Syn Jana (Grafowskiego) Pileckiego i Jadwigi z Kurowa. Podkomorzy lubelski i przemyski; pod koniec życia na dożywociu u brata Ottona. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1476-1487. Zmarł w 1493 r.

(herbu Leliwa). Syn Ottona i Anny z Szamotuł. Dworzanin królewski (1509); podkomorzy przemyski (1510); sekretarz królewski (1520); starosta Sanoki. Dziedzic dóbr łańcuckich w latach 1504-1523. Zmarł 13.04.1523 r.

ur. 13.01.1907 r. w Woli Rafałowskiej (pow. rzeszowski). Tam ukończył szkołę podstawową. Do okresu pełnoletności pracował w gospodarstwie, a później jako sklepowy Kółka Rolniczego w Woli Rafałowskiej. W 1929 r. podjął naukę w Szkole Rolniczej w Kijanach (woj. lubelskie). Po jej ukończeniu odbył roczną praktykę rolniczo – hodowlaną w majątku rolnym w Samoklęskach. Stamtąd udał się do pracy w majątku Zaścianek k. Tarnopola, gdzie pracował przez 5 lat. W 1936 r. opuścił Zaścianek i przeniósł się z do majątku w Pstrągowej k. Strzyżowa. Z chwilą wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do 17 Pułku Piechoty. Po klęsce kampanii wrześniowej powrócił do Pstrągowej. W 1944 r. przeniósł się z rodziną do Albigowej. Jego działalność społeczna wyrastała z potrzeby służenia wsi i jej mieszkańcom. Pracę społeczną traktował jak posłannictwo. W latach 1957-1969 był zaangażowany w pracach Rady Spółdzielni Mleczarskiej będąc początkowo członkiem, a później jej przewodniczącym. W okresie 1960-1967 pełnił funkcję kierownika budowy Domu Kultury. W 1965 roku został wybrany sołtysem wsi. Brał czynny udział w pracach Rady Parafialnej i był członkiem honorowym Ochotniczej Straży Pożarnej. Zmarł 3.03.1989 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Albigowej.

prof. dr hab. ur. 15.05.1944 r. w Strzyżowie. Matura w 1962 r. w Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. Dalsza kariera zawodowa ściśle związana z Uniwersytetem Jagiellońskim. Tutaj też przechodził kolejne etapy naukowej kariery: magisterium w 1967 r., doktorat w 1972 r., habilitacja – 1980 r., tytuł profesora – 1989 r. Stanowisko profesora zwyczajnego w Uniwersytecie Jagiellońskim – 1992 r. Doktoratem Honoris Causa Uniwersytetu w Tulonie został w 2003 r. W latach 1981-1984 prodziekan Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1985-1986 prezes Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Od 1986 r. koordynator współpracy polsko-francuskiej ATP /action thématique programmée/, czy też Polonium w zakresie teorii aproksymacji oraz analizy rzeczywistej i zespolonej. Członek komitetów redakcyjnych „Annales Polonici Mathematici” od 1988 r. „Commentationes Mathematicae” od 1993 r. oraz „East Journal of Mathematics” Sofia od 1994 r. Od 1997 r. kierownik Studiów Doktoranckich Matematyki w Instytucie Matematyki UJ. Od 1992 r. członek Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej. W latach1992-1997 członek sekcji matematyki Komitetu Badań Naukowych w Warszawie, a w latach 1996-2002 członek Rady Naukowej Instytutu Matematycznego PAN w Warszawie. Od 1994 r. członek-korespondent Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Liege. Od 1996 r. członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności. Od 2003 r. wiceprzewodniczący Komitetu Matematyki PAN. Od 2004 r. członek Komitetu Narodowego do spraw kontaktów z Europejskim Towarzystwem Matematycznym (organ PAN). Opublikował ponad 50 prac dotyczących tej tematyki. Największy rozgłos w świecie matematycznym przyniosły Profesorowi rezultaty dotyczące L-regularności podzbiorów przestrzeni Cn i zastosowania nierówności wielomianowych w analizie różniczkowej.

dr, lek. med ur. 17.08.1913 r. w Baranówce (pow. lezajski). Syn Franciszka i Heleny z d. Marszyckiej. Gdy miał 3 miesiące, rodzice przenieśli się do Smolarzyn, by rozpocząć tam pracę w nowo wybudowanej w 1910 r. szkole, Marian uczęszczał do niej wraz z bratem – Adamem. Kontynuował naukę w gimnazjum jezuickim w Chyrowie, a po jego ukończeniu studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po uzyskaniu absolutorium stawił się do wojska do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Następnie został zmobilizowany do kompanii sanitarnej w Przemyślu i jako lekarz brał udział w wojnie obronnej z Niemcami. Dnia 24. 09. 1939 r. powrócił do Smolarzyn, gdzie spędził całą okupację. Po wybuchu wojny z ZSRR został członkiem tajnej organizacji wojskowej. Był członkiem Związku Walki Zbrojnej AK i lekarzem obwodu łańcuckiego AK, szkolił sanitariuszki ZK w pow. łańcuckim. Jako uczestnik zdarzeń z lat okupacyjnych postanowił spisać je i przekazać potomnym, co okazało się jednak przedsięwzięciem niełatwym, gdyż niemal cała dokumentacja z tamtych lat przepadła. Jego artykuły dotyczące ruchu oporu ukazywały się w „Profilach”. Od 1954 r. pracował w Ambulatorium Lekarskim Zakładów Chemicznych i Ośrodku Zdrowia w Sarzynie. W latach 1956-1981 był kierownikiem Pracowni Rtg.Od 1981 r. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, a za udział w ruchu oporu Krzyżem Partyzanckim. Zmarł w 2005 r.

ur. 07.03.1961 r. w Rzeszowie. Syn Józefa i Anny z d. Stopa. Od kilkunastu lat kontynuuje rodzinne tradycje garncarskie i obecnie jest jednym z trzech aktywnych garncarzy w powiecie łańcuckim. Brał udział w wielu wystawach i konkursach ceramicznych. Obecnie pracuje w Zagrodzie Garncarskiej w Medyni Głogowskiej. Jest uczestnikiem międzynarodowych projektów promujących województwo podkarpackie. Mieszka w Pogwizdowie.

ks. ur. 17.03.1882 r. w Korniakowie Płd. (pow. łańcucki). Po skończonym gimnazjum w 1903 r. w Jarosławiu, skierował swe kroki do Seminarium Duchownego w Przemyślu gdzie otrzymał święcenia kapłańskie 16.06.1907 r. Pierwszą placówką pracy była Świlcza, ale po dwóch latach wraca do Przemyśla na stanowisko wikarego katedralnego, a następnie katechety w kilku przemyskich szkołach. Następnie uczył śpiewu w gimnazjum i Seminarium Nauczycielskim. Przez parę lat był prefektem w Małym Seminarium. Wydał drukiem dla młodzieży szkolnej pieśni kościelne i patriotyczne komponując do gotowego tekstu własną muzykę. W 1917 r. w ujeżdżalni wojskowej w Przemyślu dyrygował 800-set osobowym chórem w koncercie „Dzieci dla dzieci”. Zamierzał wydać Mszał w języku polskim z własna muzyką, ale choroba pokrzyżowała plany. Zmarł 30.05.1926 r. i został pochowany na przemyskim cmentarzu.

ur. 05.01.1961 r. w Woli Mieleckiej (pow. mielecki). Syn Romana i Marii z d. Niedbała. Nauczyciel dyplomowany - matematyk, pedagog szkolny. Od 1986 r. absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 2000-2002 studia podyplomowe z zakresu zarządzania oświatą. W latach 1997-2008 dyrektor Zespołu Szkół im. Obrońców Westerplatte w Dąbrówkach. Radny Powiatu Łańcuckiego w latach 2002-2006 oraz Sekretarz Komisji Rewizyjnej. Współzałożyciel w 1995 r. w parafii pw. św. Józefa w Łańcucie Ruchu Domowego Kościoła - "Światło Życie". W trakcie sprawowania funkcji dyrektora SP w Dąbrówkach przeprowadził modernizację szkoły, był inicjatorem nadania imienia i sztandaru dla Zespołu Szkół w Dąbrówkach. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 20.09.1954 r. w Grodzisku Dolnym, zam. w Budach Łań. (pow. łańcucki). Syn Jana i Władysławy z d. Pelc. Od 1967 r. jest czynnym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Budach Łań. w której nieprzerwanie od 1986 r. pełni funkcję Prezesa. Od 1992 r. jest Prezesem Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP w Białobrzegach, od 1999 r. jest także Wiceprezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP w Łańcucie. W latach 1995-1998 był członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZOSP RP w Rzeszowie. Posiada wszechstronne przeszkolenie strażackie, ukończył kursy w zakresie podstawowym, dowódców OSP i operatorów sprzętu pożarniczego. Oprócz działalności strażackiej udzielał się w działalności w Ludowych Zespołach Sportowych, w Kółku Rolniczym i Banku Spółdzielczym. Czynnie uczestniczył w komitecie budowie sieci gazowej, wodociągowej i telefonicznej w miejscowości swojego zamieszkania. Od 1976 r. nieprzerwanie pracuje w Urzędzie Gminy w Białobrzegach przechodząc przez te lata wiele stanowisk, w tym pełnił funkcję Sekretarza Gminy w latach 1990-1998, a aktualnie jest inspektorem d/s obywatelskich, obronnych i bezpieczeństwa publicznego. Za swoją działalność był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany m.in. Złotym Medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Brązowym Medalem „Za Zasługi w Ochronie P-poż.”, Brązowym Krzyżem Zasługi oraz medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

„Pipiluta” ur. 9.08.1907 r. w Budach Łańcuckich (pow. łańcucki). Syn Janai Anny z d. Bartnik. Muzyk samouk - klarnecista. Prowadził przez długie lata Kapelę Ludowa „Budzianie” w rodzinnych Budach Łańcuckich. Pracował także w Kapeli Rakszawskiej. Wraz z kapelą nagrał wiele audycji radiowych. Uczestnik wielu konkursów muzycznych w Kazimierzu n/Wisłą. Znany w województwie ze względu na autentyzm i tradycję. Zbierał, gromadził, a przede wszystkim kontynuował styl i muzykę dawnej wsi łańcuckiej. Autor tekstów muzycznych o ziemi rodzinnej, zagrodzie wiejskiej i religii. Na nagrobku widnieje napis: Śpiewał i grał Panu Bogu i ludziom. Zmarł 23.03.1979 r. i spoczywa na budzkim cmentarzu.

hrabia herbu Pilawa ur. 24 .11.1822 r. w Łańcucie. Syn Artura i Zofii z Branickich. Polityk galicyjski, jeden z twórców krakowskiego stronnictwa konserwatywnego i zwolennik autonomii tego rejonu. Studiował w Edynburgu. W czasie powstania krakowskiego mieszkał w Paryżu, gdzie stał na czele Gwardii Narodowej i brał udział w rewolucji czerwcowej. Posiadał liczne majątki ziemskie: Krzeszowice, Tenczynek, Mędrzechów, Góra Ropczycka, Strzechowskie, Pacanów, Spytków, Staszów. Był właścicielem folwarków w Bużance i Daszkówce. Jego dobra obejmowały także Ukrainę: Kobryń, Żabianka, Jabłonówka, Zalesie i Olchowiec. Brał udział w wypadkach 1848 roku, posłował do parlamentu wiedeńskiego, za uczestnictwo w spiskach patriotycznych więziony 1851 przez władze austriackie we Lwowie i Spielbergu. Skupiwszy następnie około siebie grono polityków konserwatywnych zapatrywań, odegrał wybitną rolę w życiu konstytucyjnym Galicji jako przywódca "stańczyków", propagator pracy organicznej i oparcia się o Austrię. Był prezesem rady powiatowej Chrzanowa i honorowym obywatelem Krakowa. Uczestniczył w życiu politycznym i społecznym jako członek licznych organizacji takich jak: Towarzystwo Dobroczynności Wolnego Miasta Krakowa i jego Okręgu; Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych; Towarzystwo Przyjaciół Oświaty; Zarząd Banku Zbożowego; Towarzystwo Naukowe i Towarzystwo Pedagogiczne. Zajmował się także publicystyką, będąc współzałożycielem pisma "Czas". Prowadził pertraktacje z Hotelem Lambert w sprawie przeniesienia ośrodka polskiej polityki z Paryża do Krakowa. Około roku 1850 był prezesem krakowskiego Towarzystwa Rolniczego (Gospodarskiego), a później posłem do Sejmu Krajowego, członkiem Rady Państwa. Zwolennik zniesienia pańszczyzny. Zmarł wskutek paraliżu zm. 15.06.1872 r. w Krzeszowicach.

(herbu Pilawa), ur. 03.03.1786 r. Syn Jana i Julii z Lubomirskich. Szambelan dworu cesarskiego (1808); adiutant księcia Józefa Poniatowskiego (1812); tajny radca cesarski; podkomorzy wielki koronny galicyjski (1832); marszałek wielki koronny galicyjski (1834); ochmistrz wielki koronny galicyjski (1842); członek Stanów Galicyjskich. W 1814 r. poślubił Józefinę Marię z Czartoryskich (córkę Klemensa Józefa i Barbary Doroty z Jabłonkowskich. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1817-1862. zmarł 23.12.1862 r.

Józef (herbu Pilawa), ur. 29.07.1822 r. Syn Alfreda i Józefiny Marii z Czartoryskich. Attaché ambasady austriackiej w Londynie; dziedziczny członek austriackiej Izby Panów; minister rolnictwa (1868-1869); przewodniczący gabinetu ministrów (1870); minister obrony krajowej (1870); marszałek krajowy królestw Galicji i Lodomerii (1875); namiestnik Galicji (1875-1883); odznaczony orderem Złotego Runa, orderem św. Stefanai Krzyżem Żelaznym I klasy. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1862-1889. W 1850 r. poślubił Marie Klementynę Sanguszkową (córkę Romana i Natalii z Potockich). Zmarł 18.05.1889 r.

Antoni Wilhelm Roman Bazyli (herbu Pilawa); ur. 14.04.1886 r. Syn Romana i Elżbiety z Radziwiłłów. Absolwent Oxfordu; odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i orderem Polonia Restituta. Wyjechał z Łańcuta za granicę 23.07.1944 r. 25.04.1956 poślubił Izabelę z Jodko-Narkiewiczów. Zmarł 30.03.1958 r.

(herbu Pilawa), ur. 03.12.1851 r. Syn Alfreda II Józefa i Marii z Sanguszków. Szambelan dworu cesarskiego; członek Izby Panów; poseł do Rady Państwa; marszałek powiatu łańcuckiego; kawaler orderu Złotego Runa (1894). Pierwszy związek małżeński zawarł 21.11.1882 r. z Izabelą Potocką (córką Stanisława i Marii z Sapiehów); drugi 06.04.1885 r. z Matyldą Elżbietą Marią Radziwiłłówną (córką Antoniego Fryderyka Wilhelma i Marii Doroty de Castellane. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1889-1915. Zmarł 24.09.1915 r.

ks. ur. 8.01.1899 r. w Korczynie (pow. krośnieński). W 1918 r. ukończył Gimnazjum w Rzeszowie, a w 1922 r. Seminarium Duchowne w Przemyślu i otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w Kańczudze, Przeworsku, Jarosławiu i Jaśle. Administrator, a następnie proboszcz parafii w Kosinie w latach 1931-1976. Dziekan dekanatu łańcuckiego w latach 1949-1973. Tematyką swych kazań narażał się najpierw władzom sanacyjnym, następnie okupantowi niemieckiemu, a w PRL służbom bezpieczeństwa. Wielokrotnie przesłuchiwany i aresztowany i inwigilowany. Swą nieugiętą postawą służył młodym kapłanom za wzór godny do naśladowania. Budowniczy nowego kościoła w Kosinie. Zmarł 22.07.1984 r. i spoczywa na kosińskim cmentarzu.

ur. 16.01.1911 r. we Lwowie. Syn Józefa i Anastazji z d. Kotwa. Karierę piłkarską zaczynał w juniorach KS „Pogoń” we Lwowie, a potem przeszedł do klubu dzielnicowego „Zniesieńczyk”. Do Łańcuta przybył w 1945 r. i został zawodnikiem HKS „Czuwaj”. Po zakończeniu kariery piłkarskiej był zawodnikiem sekcji szachowej KS „Spójnia”, a także cenionym działaczem tego klubu. Był także sędzią piłkarskim w Łańcucie i oko-licy. Do emerytury pracował w łańcuckiej Spółdzielni Spożywców „Społem”. Zmarł 16.07.1995 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

ur. 23.12.1935 r. w Medyni Głogowskiej, c. Jana i Zofii Prucnal. Od najmłodszych lat obserwowała pracę ojca, który lepił w glinie. Już w 7 klasie szkoły podstawowej miała w tej dziedzinie swoje pierwsze próby. W 1949 r. Muzeum Etnograficzne w Łodzi zrealizowało film o rozwoju garncarstwa w Polsce, gdzie zostały pokazane również jej prace. W latach 50-tych XX w. współpracowała ze Spółdzielnią Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Łańcucie. W 1951 r. wspólnie z ojcem wzięła udział w pierwszej wystawie „Łańcut 52”. W latach 60-tych XX w. była uczestniczką licznych konkursów, brała udział w wystawach i kiermaszach sztuki. W 1972 r. została przyjęta do stowarzyszenia Twórców Ludowych w Lublinie. Przez 17 lat prowadziła Ognisko Plastyczne przy Szkole Podstawowej w Medyni Głogowskiej. Wspólnie z dziećmi przez wiele lat jeździła na kiermasze sztuki ludowej do Warszawy, Poznania, Płocka, Kazimierza, Rzeszowa i innych miast. Ceniona w kraju i za granicą jako artystka, rzeźbiarka, propagatorka kultury ludowej, laureatka wielu konkursów, autorka wystaw. Od ponad 70 lat zajmuje się rzeźbą w glinie a jej prace dziś zdobią wystawy muzealne w galeriach m.in. w: Europie, Australii, USA i Japonii. Są obecne w muzeach krajowych, m.in. w Toruniu. Największy zbiór rzeźb artystki znajduje się w jej rodzinnym domu w Medyni Głogowskiej, przekształconym w galerię oraz w Pieckach k. Mrągowa na Mazurach, gdzie znajduje się około 2 tys. jej dzieł. Zbiory te są jednymi z najbardziej unikalnych miejsc na mapie dziedzictwa kulturowego Polski. Rzeźby, w których artystka „zatrzymała” codzienne życie dawnej Medyni przyczyniły się w wielkim stopniu do zbudowania wspólnej tożsamości mieszkańców, największego niegdyś w Polsce zagłębia garncarskiego. W latach 60-tych XX w. zaangażowana była w wykonanie imponującej mozaiki ceramicznej zdobiącej wnętrze zabytkowego kościoła w Medyni Głogowskiej. Jest autorką płaskorzeźb i świeczników umieszczonych w ołtarzu głównym świątyni. W tym czasie wykonywała też stacje Drogi Krzyżowej do Jerozolimy na zlecenie sióstr Elżbietanek z Ziemi Świętej. Innymi dużymi kompozycjami ceramicznymi jej autorstwa są mozaiki ścienne znajdujące się w budynkach użyteczności publicznej w Niebylcu i w Łańcucie przy ul. Grunwaldzkiej 5. W rodzinnej parafii dzięki stworzonemu przez artystkę wizerunkowi na nowo odrodził się kult Matki Bożej Jagodnej. Wykonane przez nią figurki Madonny stały się religijnym symbolem miejscowości, zajmując specjalne miejsce w wielu domach i kapliczkach. Po ciężkiej chorobie, jaką przeszła rzeźbiarka w 2006, dzięki swojej ogromnej pasji i miłości do pracy w glinie potrafiła przezwyciężyć paraliż prawej ręki i powrócić do tworzenia. Chociaż nie odzyskała już mowy, ten brak zrekompensowała wspaniałymi dziełami, które w jej imieniu opowiadają o życiu w dawnej Medyni. Jej twórczość stała się inspiracją dla Samorządu Gminy Czarna, który w pobliżu jej miejsca zamieszkania zlokalizował Zagrodę Garncarską otwartą w 2001 r., co przyczyniło się do odrodzenia tradycyjnego garncarstwa. Jej zaangażowanie w lekcje rzeźbienia w glinie dla uczniów miejscowej szkoły, warsztatów i pokazów na jarmarkach garncarskich. W 2021 r. po przeprowadzonej przez Gminę rewitalizacji Ośrodka Garncarskiego w Medyni Głogowskiej poszerzono ekspozycję i unowocześniono formę prezentacji. W uznaniu jej ogromnych zasług Rada Gminy Czarna Uchwałą nr XXVI/292/2021 z dnia 27.08.2022 r. nadała drodze gminnej nazwę: „Ulica Garncarska im. Władysławy Prucnal”. Wzdłuż tej uliczki na tabliczkach zostały umieszczone wiersze artystki. Do kilku z nich została skomponowana muzyka, a jeden z utworów zatytułowany „Polecieć za głosem skowronka” stał się swoistym hymnem, z którym identyfikują się mieszkańcy. Miłość do rodzinnej wioski i przywiązanie do wartości religijnych artystka zawarła w napisanych około stu wierszach. W 2012 r. angielska pisarka Christine Rickards-Rostworowska napisała książkę „Sztuka z Ziemi Zrodzona”, w której prezentuje twórczość Władysławy Prucnal, w kontekście zmian historycznych i gospodarczych polskiej wsi. Publikacja wydana w wersji polskiej i angielskiej służy popularyzacji polskiej sztuki ludowej na świecie. Wśród wielu jej rzeźb przedstawiających świętych na uwagę zasługuje m.in. współczesna „Pieta”, gdzie Marianna Popiełuszko, jako Matka trzyma na rękach swojego zamordowanego Syna, które to dzieło znajduje się na ekspozycji Muzeum Błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki w Warszawie. Ponadto w 2019 r., w wieku 84 lat, artystka wykonała 35 rzeźb przedstawiających bł. ks. Jerzego Popiełuszkę. W rękach Męczennika umieściła wkomponowaną koronę cierniową z relikwią w postaci fragmentów cegły pobranej z grobu ks. Jerzego Popiełuszki w czasie ekshumacji 6.04.2010 r. w trakcie czynności związanych z procesem beatyfikacyjnym. Artystka zdobywała wiele nagród i wyróżnień. W 1975 r. w Ogólnopolskim Konkursie Wojsko Polskie w Rzeźbie ludowej zajęła II miejsce. W 1979 r. w Kazimierzu nad Wisłą otrzymała II nagrodę w konkursie współczesnej zabawki ludowej. Od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego uzyskała nagrody: im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” (1990), „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (6.03.2013). Była wyróżniona odznakami: „Zasłużony Działacz Kultury”, „Zasłużonej dla Cepelii”, a także przez Wojewodę Rzeszowskiego odznaką „Za zasługi dla Województwa Rzeszowskiego” (4.12.1998). Otrzymywała też nagrody: Artystyczna im. Jana Pocka (1982), im. Franciszka Kotuli „Za wybitne osiągnięcia artystyczne” (1993), Zarządu Województwa Podkarpackiego „Za całokształt działalności i szczególne osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej (2005 i 2011), Starosty Łańcuckiego Statuetka św. Michała Archanioła za wybitne osiągnięcia artystyczne dla dobra Powiatu Łańcuckiego (2003) Wójta Gminy Czarna w uznaniu szczególnych zasług w dziedzinie kultury (2007). W 2022 r. Prezydent RP Andrzej Duda odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

lek. med., ur. 23.02.1966 r. w Tarnowie. Syn Bogdana i Zdzisławy z d. Patyńskiej. Dyrektor Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Łańcucie od 1 czerwca 2000 r. Ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej im. Mikołaja Kopernika w Krakowie. Jest lekarzem specjalistą z zakresu pediatrii. Ukończył studia podyplomowe z zakresu organizacji i ochrony zdrowia. Kierowanie SP ZOZ w Łańcucie przypadło na okres wdrażania reform służby zdrowia, co wiązało się z koniecznością głębokiej restrukturyzacji całej opieki zdrowotnej na terenie Powiatu Łańcuckiego. W tym czasie udało się otworzyć w SP ZOZ w Łańcucie Oddział Rehabilitacji, Oddział Kardiologii, pełnoprofilowy Oddział Neurologii, Oddział Psychiatrii dla Dzieci i Młodzieży, a także kilka nowych poradni specjalistycznych. Przy współpracy z samorządem powiatowym i Komendą Powiatową PSP w Łańcucie przyczynił się do utworzenia Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Łańcucie. Z jego inicjatywy sukcesywnie prowadzone są remonty poszczególnych lokali służących potrzebom pacjentów, dla których również udało się pozyskać nowoczesny sprzęt. W 2008 r. zainicjował proces przekształceń SP ZOZ w spółkę prawa handlowego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rzeszowie.

ur. 7.06.1934 r. w Cierpiszu 9pow. łańcucki). Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Sienkiewicza w Łańcucie w 1952 r. i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie z roku 1956 - magister filologii polskiej. W ciągu swej pracy pedagogicznej doskonalił swoją wiedzę kończąc Studium Nauczycieli Propedeutyki i Filozofii, Studium Podyplomowe Organizacji i Zarządzania Oświatą, Studium Przedmiotowo-Metodyczne w zakresie języka polskiego. W latach 1956-1962 pracował w Liceum Ogólnokształcącym w Ulanowie i a w latach 1962-1964 w Liceum Ogólnokształcącym w Rudniku. W 1964 r. objął stanowisko dyrektora Zasadniczej Szkoły i Technikum Elektrycznego w Nisku i zajmował je do roku 1991. W latach 1991-1994 pracował w niepełnym wymiarze czasu pracy jako nauczyciel języka polskiego. Przez 13 lat był prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZNP w Nisku; W latach 1967-1973 był dyrektorem Uniwersytetu Robotniczego w Nisku. Był dwukrotnie wybierany na radnego Rady Miasta i Gminy w Nisku, w latach 1988-1992 pełnił funkcję jej przewodniczącego. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in.: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1966 i 1971), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980). Zmarł 19.12. 2004 r. i został pochowany na cmentarzu w Rudniku n/Sanem.

por. ps. Lis, ur. 16.03.1918 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Wojciecha. Po ukończeniu gimnazjum w 1937 r. odbył służbę wojskową w 77 pp w Lidzie, gdzie ukończył dywizyjny kurs podchorążych piechoty rezerwy. W latach 1938-1939 pracował w Urzędzie Skarbowym w Krotoszynie. Od 1940 r. w ZWZ ps. Lis. Komendant Placówki nr 6 (Kosina). Dowódca oddziału dywersyjnego Kedywu ps. Kiejstut w obwodzie łańcuckim. W kwietniu 1943 r. aresztowany przez gestapo i osadzony tymczasowo w Żołyni, skąd w nocy z 22/23 kwietnia zostaje odbity przez AK. Od listopada 1943 r. adiutant dowódcy Oddziału Dywersyjnego „Prokop” Inspektoratu AK w Przemyślu, po przekształceniu go w Oddział Partyzancki „Prokop” pozostał adiutantem dowódcy. W maju 1944 r. został dowódcą obozu partyzanckiego w okolicach Kulna i Brzyskiej Woli, mającego na celu odtworzenie sił zbrojnych 39 pp AK. Dnia 14.09.1944 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy KP MO w Przeworsku i trafia do WUBP w Rzeszowie. Po prawie miesięcznych przesłuchaniach w dniu 18.10.1944 r. wyrokiem obradującego na sesji wyjazdowej w Rzeszowie Najwyższego Sądu Wojskowego, 18.10.1944 r. skazany na karę śmierci, wyrok wykonano. Miejsce pochówku nieznane.

bł. ks., ur. 18.03.1911 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Tu ukończył szkołę podstawową i skierował swe kroki do gimnazjum przy Niższym Seminarium Duchownym oo. Franciszkanów we Lwowie. Wstąpił do tegoż zakonu, kontynuował studia i 5.07.1936 r. przyjął święcenia kapłańskie w Krakowie. Następnie pracował jako wikariusz w Grodnie oraz w Iwieńcu. W czasie wojny przyjął obowiązki proboszcza w parafii Pierszaje na Białorusi. Gdy podczas pacyfikacji, wraz z Ojcem Hermanem Stępniem oraz innymi mieszkańcami wioski byli skazani na rozstrzelanie nie skorzystali z możliwości ocalenia życia. Dnia 19.07.1943 r. obaj kapłani w okrutnych torturach zginęli. Ciała ich własowcy spalili w stodole na skraju wioski Borowikowszczyzna, a prochy mieszkańcy złożyli przy kościele w Pierszajach. Gestapowcy po dokonaniu mordu odstąpili od egzekucji na pozostałych mieszkańcach wioski, kierując nielicznych na roboty do Niemiec. Ojciec Święty Jan Paweł II podczas apostolskiej wizyty w Polsce 13.06.1999 r. zaliczył o. Achillesa Puchałę w poczet błogosławionych.

ur. 18.09.1951 r. w Łańcucie. Syn Antoniego i Marii z domu Siłka. Po ukończeniu SP w Łańcucie, kontynuował naukę w latach 1966-1971 w Zasadniczej Szkole Zawodowej i Technikum Budowlanym dla Pracujących Rzeszowskiego Zjednoczenia Budownictwa w Rzeszowie, które ukończył z tytułem technik budowlany. Już trakcie nauki podjął pracę jako murarz w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlano-Przemysłowym (od 01.08.1968 do 15.09.1968), następnie w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlano-Montażowym (od 18.09.1968 do 08.12.1973), a później pracował jako starszy technik w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Łańcucie (od 10.12.1973 do 31.08.1974). Jako majster budowlany a później kierownik obsługi technicznej, pracował w łańcuckiej Jednostce Wojskowej 1090 (od 01.09.1974 do 28.02.1990). W stopniu starszego kaprala został przeniesiony do rezerwy. A po likwidacji w Łańcucie jednostki wojskowej i przejęciu jej nieruchomości przez Zespół Opieki Zdrowotnej w Łańcucie także przeszedł na stanowisko Kierownika Administracyjno-Gospodarczego w SP ZOZ (od 01.03.1990 do 10.01.1999). Ostatnim jego zakładem pracy było Starostwo Powiatowe w Łańcucie gdzie pracował na stanowisku Naczelnika Wydziału Administracyjno – Gospodarczego (od. 11.01.1999 do 05.06.2011). Ze względu na pogarszający się stan zdrowia poprosił o rozwiązanie umowy o pracę i przeszedł na rentę. Posiadał uprawnienia budowlane, uprawnienia sanitarne, ukończył kurs zarządcy nieruchomości (1998), nadzorował wiele prac remontowych i budowlanych, które były realizowane w Łańcucie od lat siedemdziesiątych XX wieku po pierwszą dekadę XXI wieku. Nadzorował wiele prowadzonych przez Powiat Łańcucki inwestycji i remontów budynków, które służą na potrzeby oświatowe i pomocy społecznej. Był bardzo zaangażowany m.in. przy powstaniu dwóch Środowiskowych Domów Samopomocy w Łańcucie (2001) i w Rakszawie (2005), gdzie zostały zmodernizowane stare budynki. Społecznie udzielał się w Radzie Osiedla Przedmieście w Łańcucie gdzie przez dwie kadencje był jej przewodniczącym w latach 2002-2010. Zawsze chętnie służył swoją radą i doświadczeniem w rozwiązywaniu gospodarczych problemów naszej lokalnej wspólnoty. Za swe zasługi został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Złotym Medalem za Długoletnią Służbę (2008). Z żoną Danutą z d. Nycz wychowali czwórkę dzieci. Po długiej ciężkiej chorobie zmarł w wieku 63 lat w Łańcucie 23.02.2015 r. Spoczął na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

ks. ur. 12.02.1874 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1885 r. W 1899 r. ukończył Wydział Teologiczny Uniwersytetu Lwowskiego. Wikary w Warężu, Chrostkowie, a najdłużej związany był z Trembowlą, działacz wielu lokalnych stowarzyszeń gospodarczych, społecznych i oświatowych. W okresie I wojny światowej działał w Centralnym Komitecie Opieki Moralnej dla Uchodźców z Galicji we Wiedniu. W 1918 r. powrócił do Trembowli i nadal sprawował wiele funkcji, był m.in.: dyrektorem gimnazjum, przewodniczącym Kasy Chorych. Zakładał Kółka Rolnicze, mleczarnie i Kasy Reiffeisena. Był kapelanem Powiatowego Zarządu Strzeleckiego. W 1930 r. wybrany burmistrzem Trembowli, a w 1934 r. wiceprezesem Rady Powiatu.W latach 1935-1938 senator RP. Końcem 1943 r. powrócił do Kosiny gdzie marł 29.07.1944 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

lek. med. ur. 22.01.1930 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Romana i Stefanii z d. Kluz. W 1937 r. rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej w Handzlówce.W 1946 r. zaczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W 1948 r. podjął studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1955 r. objął wolne stanowisko w Ośrodku Zdrowia w Albigowej, którym kierował przez 45 lat przyczyniając się do jego rozbudowy. W 1965 r. uzyskał II stopień specjalizacji w zakresie medycyny ogólnej. Od 1975 r. został z-cą dyrektora Łańcuckiego Ośrodka Zdrowia d.s lecznictwa. W latach 1975-1983 pełnił funkcję dyrektora ŁOZ. W tym czasie powstał Ośrodek Zdrowia w Kosinie, rozbudowano budynek administracyjny, a także budynek centralnej sterylizacji szpitala w Łańcucie. Zmarł 18.02.2007 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Albigowej.

mgr inż. ur. 9.12.1956 r. w Łańcucie. Zamieszkały w Rybnikach pow. białostocki, województwo podlaskie. Absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie (1976). W latach 1976-1981 studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w W-wie na Wydziale Rolniczym i Leśnym i uzyskał tytuł mgr inż. mechanizacji rolnictwa. Ponadto ukończył kurs pedagogiczny, studia podyplomowe na kierunku „Integracja Europejska w zakresie Gospodarki Żywnościowej” (SGGW) i „Zarządzanie Kadrami w Administracji Publicznej” (WSAP w Białymstoku). W latach 1981-1985 pracował w gospodarstwie rolnym, a od 1985 r. w Wojewódzkim Ośrodku Doradztwa Rolniczego. Następnie przez rok pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku jako Dyrektor Wydziału Rolnictwa. Od 1999 r. do nadal pełni funkcję Starosty Powiatu Białostockiego.

kpt. ps. Batura, Borsuk, Prokop, Niedźwiedź vel Jan Batura, ur. 13.01.1908 r. w Medyni Kańczudzkiej (pow. przeworski). Syn Filipa i Apolonii z d. Prucnal. W 1928 r. ukończył Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W okresie od września 1928 r. do września 1929 r. odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty 24 DP przy 39 pp w Jarosławiu. Następnie studiował na Wydziale Rolno-Leśnym Politechniki Lwowskiej w Dublanach. Absolutorium uzyskał w 1939 z tytułem inż. rolnika. Po odbytych ćwiczeniach aplikacyjnych zostaje awansowany do stopnia ppor. rez. piechoty 1.01.1933 r.. Był działaczem młodzieżowym Związku Młodzieży Ludowej. W 1935 r. pełnił funkcje prezesa Zarządu głównego ZML. Po kolejnych ćwiczeniach wojskowych awansowano go do stopnia por. rez. 1.01.1938 r. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. Walczy z wrogiem na Lubelszczyźnie, gdzie po walkach w rejonie Tomaszowa Lubelskiego 23.09.1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej, skąd uciekł 2.10.1939 r. Ukrywał się później w Warszawie, gdzie wstąpił jesienią 1939 r. do SZP. Poszukiwany przez Niemców w wyjechał na Rzeszowszczyznę, gdzie już od końca listopada 1939 r. organizuje sieć konspiracyjną SZP na terenie powiatu Łańcut i Przeworsk. Od XI –XII 1939 d-ca powiatowy SZP na powiaty Łańcut i Przeworsk, potem k-dt obwodu ZWZ Łańcut-Przeworsk. Dzięki aktywnej działalności organizował siatkę konspiracyjną SZP/ZWZ na podległym terenie. Na początku 1942 r. odłączono Przeworsk i utworzono tam obwód AK Przeworsk. Funkcje k-dta obwodu Łańcut AK pełnił do VII 1943 r. Zagrożony aresztowaniem został przeniesiony na stanowisko k-dta Obwodu AK Przemyśl, który został rozbity w wyniku masowych aresztowań dokonanych przez Niemców wśród działaczy konspiracji AK. W efekcie jego działań odbudowano sztab obwodu oraz sieć terenową. Uaktywnił działalność AK na tym terenie. Awansowany (Rozkaz KG AK nr L. 113 /BP z 11.11.1943 r.) do stopnia kpt. rez. ze starszeństwem 11.11.1943 r. Był inicjatorem wielu akcji dywersyjno-zbrojnych przeprowadzonych przez siły AK z podległego obwodu przeciwko Niemcom. W wyniku zdrady 18.03.1944 r. został ujęty przez gestapo w Przemyślu. Przeszedł ciężkie śledztwo. W trakcie przesłuchania został w marcu 1944 r. zamordowany. Jego imię od ps. nosił oddział partyzancki AK „Prokop”. Należał do grona wybitnych żołnierzy AK w Podokręgu AK Rzeszów. Odznaczony Krzyżem VM kl. 5

lek. med., ur. 05.01.1942 r. w Rzeszowie. Syn Ignacego i Teresy z d. Hejnosz. W 1965 r. został zatrudniony w ZOZ w Łańcucie. Na przestrzeni lat 1970-1975 uzyskał I i II stopień specjalizacji w zakresie anestezjologii i reanimacji, uzyskał również specjalizację z chirurgii urazowo-ortopedycznej. Od 1972 r. pełni obowiązki kierownika oddziału anestezjologii i bloku operacyjnego. W latach 1968-2000 był kierownikiem punktu krwiodawstwa; w latach 1966-2001 opiekun medyczny pracowników Fabryki Wódek w Łańcucie. Od 2003 r. do 2007 r. zastępca dyrektora ds. medycznych. Aktywnie uczestniczy w pracach Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, przez kilka kadencji przewodniczący Koła Naukowego w Łańcucie. Członek i przez dwie kadencje przewodniczący Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia; członek Rady Okręgowej Izby Lekarskiej w Rzeszowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 03.02.1953 r. w Łańcucie. Syn Konstantego i Teresy. Szkołę Podstawowa ukończył w Głuchowie, a w l. 1968-1972 kontynuował naukę w LO im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po maturze studiował w UMCS w Lublinie na Wydziale Pedagogiki i Psychologii, kierunek wychowanie muzyczne. W czasie studiów należał do Akademickiego Chóru z którym koncertował w wielu krajach Europy. Od września 1978 r. zaczął pracę w Studium Wychowania Przedszkolnego w Łańcucie, które wchodziło w skład Zespołu Szkół im. Janusza Korczaka. W studium prowadził zajęcia z muzyki i gry na instrumencie. W 1992 r. uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej w zakresie nauczania muzyki. Szczególnie obdarzony był zdolnością organizowania chórów. Prowadził chór w łańcuckim studium, chór „Fraza” w Kosinie, chór, „Alcante” w Albigowej, chór „Canon” w Białobrzegach, które to zespoły koncertował w kraju i za granicą. Brały udział w wielu konkursach i przeglądach zdobywając nagrody i wyróżnie-nia. Za prace z zespołami był wielokrotnie nagradzany o odznaczany. Zmarł 17.09.2008 r. w Głuchowie i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 4.04.1830 r. w Husowie (pow. łańcucki) w rodzinie pańszczyźnianych chłopów. Jako najmłodszy syn nie otrzymał nic ze spuścizny po ojcu, musiał więc najmować się do różnych prac. Miał naturę samouka, dzięki czemu nauczył się czytać i pisać, a także posiadł umiejętność tkania płótna na warsztacie tkackim, wykonywania koszyków i kapeluszy. Jednocześnie rozwijał swe talenty artystyczne pisząc wiersze i rzeźbiąc świątki. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję pisarza gminnego. Nie angażował się w działalność polityczną. Pozostał biernym i krytycznie usposobionym obserwatorem. Zalicza się go do najwybitniejszych poetów o chłopskim rodowodzie. Jego poezja to nie tylko wiersze i dumki, ale także przyśpiewki, życzenia świąteczne i noworoczne, wątki podań. Jako bystry obserwator wiejskiego życia często podejmował, i to z zupełną szczerością, temat chłopskich wad. Szczególnie potępiał pijaństwo, plotkarstwo i skłonność do procesowania się. Język jego poezji, choć uznawany za literacki, pozostaje bardzo oryginalnym. Nie brak mu nawet rubaszności. Dopracował się własnej filozofii życiowej opartej na szacunku dla drugiego człowieka, poczciwości i pogodzie ducha. Na ogół jednak przez jego dumania i wiersze przebija sentymentalizm i pesymizm. Jest to szczególnie widoczne w końcowej fazie jego twórczości, kiedy zupełnie osamotniony, oczekujący śmierci, pisze „liryki starcze”. Późno doceniono literacki talent Raka. Dopiero pod koniec jego życia zainteresował się poetą Feliks Gwiżdż, który poświęcił mu artykuł we lwowskim „Tygodniu”.

mgr ur. 11.12.1908 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Teresy z d. Kuźniar. Po jej ukończeniu Szkoły Podstawowej w 1920 r. podjął naukę Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Naukę uwieńczył egzaminem dojrzałości w 1929 r. W 1930 r. został powołany do służby wojskowej w Szkole Podchorążych w Gródku Jagiellońskim k. Lwowa, którą ukończył w 1931 r. W 1933 r. otrzymał nominację na stopień podporucznika rezerwy, a w roku następnym na kolejny stopień porucznika. W 1931 r. podjął studia na Wydziale Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył w 1936 r. uzyskując tytuł magistra. W trakcie studiów w okresie lat 1934/35 odbywał praktykę w Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Nowym Sączu, gdzie założył sekcje sportowe: narciarską i hokejową. Od 1936 do 1939 r. pracował w Gimnazjum i Liceum O. Pijarów w Krakowie. Z chwilą wybuchu II wojny światowej udał się do Tarnopola aby połączyć się z oddziałami Wojska Polskiego biorącymi udział w walkach na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej. Kiedy tam dotarł polskie formacje wojskowe zostały już rozbite. Wrócił do Przemyśla i został zatrzymany i uwięziony przez sowiecką straż graniczną. Był na liście osób skierowanych na wywózkę w głąb Rosji. Od wywózki uratował go tylko szczęśliwy przypadek. Do Albigowej powrócił w maju 1940 r. W okresie okupacji przebywał u swojej siostry i brał udział w tajnym nauczaniu przygotowując młodzież w zakresie: łaciny, nauki o człowieku, biologii i higieny. Był sekretarzem komisji egzaminacyjnej tajnego nauczania na teren powiatu łańcuckiego. Praca ta była niebezpieczna i wymagała dużej odwagi. Po wyzwoleniu w 1945 r. wraz z rodziną opuścił Albigową i podjął pracę w Liceum Ogólnokształcącym w Bytomiu. Nie pozostał tam na długo, powrócił do Łańcuta. Z dniem 1.01.1946 r. zostaje zaangażowany do pracy na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego w Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza, którą kontynuował do 1959 r. W 1959 r. został powołany do pracy w Studium Nauczycielskim w Rzeszowie, gdzie pracował do 1962 r. Zmarł 18.V.1962 r. i został pochowany na starym cmentarzu Rzeszów - Pobitno.

prof. dr hab. ur. 12.08.1914 r. w Czarnej (pow. łańcuckim). Syn Michała i Anny. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w liceum w Łańcucie. Po maturze zdanej w 1934 r., podjął studia na Wydziale Ogrodniczym SGGW. Dyplom magistra ogrodnictwa ze specjalnością sadownictwa uzyskał w 1939 r. i podjął pracę w Katedrze Sadownictwa SGGW. W latach 1939–1945, kierował Sadem Pomologicznym w Skierniewicach. W 1945 r. ponownie zatrudniony w Katedrze Sadownictwa SGGW jako asystent. Pracę doktorską obronił w 1952 r. i awansował na stanowisko adiunkta. W roku 1959 otrzymał nominację na docenta, a w 1963 r. na profesora nadzwyczajnego. W roku 1968 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W tymże roku objął stanowisko kierownika Katedry Sadownictwa. W latach 1975–1981 był również dyrektorem Instytutu Produkcji Ogrodniczej. Po zmianie struktury SGGW w 1982 r. ponownie podjął funkcję kierownika Katedry Sadownictwa i pełnił ją do 1984 roku. Największym osiągnięciem Profesora Rejmana podczas kierowania Katedrą i Instytutem Produkcji Ogrodniczej było stworzenie bazy dla działalności badawczej i dydaktycznej przez utworzenie i urządzenie pól doświadczalnych — Pola Wydziału Ogrodniczego w Wilanowie oraz Pola Borówek Uprawnych w Błoniu k. Prażmowa. W 1963 r. Rada Wydziału Ogrodniczego powierzyła Profesorowi Rejmanowi obowiązki prodziekana. Funkcję prodziekana, a także dziekana Wydziału Ogrodniczego pełnił później kilkakrotnie. W latach 1966–1970 był prorektorem SGGW. Oprócz pracy w SGGW, w latach 1951–1966 był zatrudniony w Instytucie Sadownictwa, gdzie do 1956 roku kierował Zakładem Hodowli i Aklimatyzacji Roślin Sadowniczych. W latach 1975–1980 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Naukowej ISK. Autor wielu naukowych prac, artykułów, broszur i książek. Zmarł w 2005 r.

ps. „Żeglarz”, ur. 28.04.1932 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Michno. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Gimnazjum w Łańcucie, a później do Liceum Handlowego w Łańcucie. Był członkiem Organizacji Wojskowo-Niepodległościowej „Orlęta”, kierował placówką „Pogoń”. W 1949 r. został aresztowany przez UB i skazany przez WSR w Rzeszowie wyrokiem z dnia 23.03.1950 r., (akta sądowe Sr. 338/50:) na 7 lat więzienia, pozbawienie praw publicznych i honorowych na 2 lata oraz przepadek mienia. Za zasługi dla obronności kraju został mianowany porucznikiem Wojska Polskiego, następnie otrzymał wyróżnienie honorowe „Patent Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny, Krzyż Więźnia Politycznego Okresu Stalinowskiego, wyróżniony został także Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz innymi odznakami i wyróżnieniami. Obecnie pracuje społecznie w Zarządzie Wojewódzkiego Związku Inwalidów Wojennych w Rzeszowie, w Rzeszowskim Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego, w Powiatowym Związku Kombatantów w Łańcucie oraz w Powiatowym Związku Emerytów i Rencistów w Łańcucie. Mieszka w Krzemienicy.

ur. 24.08.1929 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anny z d. Wszyła. Od ponad 50 lat jest aktywnym działaczem społecznym na terenie swojej rodzinnej miejscowości. W l. 1978-1984 był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Szkoły i Wodociągów w Krzemienicy. W l. 1984-1986 był przewodniczącym Społecznego Komitetu Budowy Telekomunikacji i Budowy Ośrodka Zdrowia. W l. 1995-2000 pracował społecznie w Komitecie Budowy Kanalizacji w Krzemienicy, w l. 1982-1990 oraz 1995-1999 był radnym Gminy Czarna. Od 1991 r. jest prezesem Gminnego Koła Pszczelarskiego w Czarnej. Otrzymał odznakę: Zasłużony Pracownik Rolnictwa w 1976 r., Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego – 1979 r., Złotą Odznakę Polskiego Związku Pszczelarskiego – 1999 r. Został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi w 1969 r., Złotym Krzyżem Zasługi w 1977 r., a w 1985 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Rejman Ryszard Jan – mgr inż., ogrodnik, nauczyciel, ur. 01.01.1944 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Heleny z d. Wilkoń. Były pracownik naukowy Instytutu Sadownictwa i Kwiaciarstwa SZD Albigowa. Opracował i wdrożył kilka patentów i wzorów użytkowych z zakresu techniki ogrodniczej (kombajnu połówkowego do zbioru porzeczek, aronii i agrestu oraz zestawu maszynowego do zbioru wiśni, śliwek, orzechów). W 1980 roku współtworzył NSZZ „Solidarność” w Sadowniczym Zakładzie Doświadczalnym w Albigowej. W latach 1981-89 prowadził działalność kolporterską i kurierską w podziemnych strukturach „Solidarności”. Od 1987 r. zaangażowany z działalność Kościoła Domowego – Ruchu Światło – Życie. Od 1998 r. członek a następnie vice-przewodniczący Akcji Katolickiej przy kościele Fara w Łańcucie. W latach 1998-2002 vice-starosta pow. łańcuckiego, współtwórca podstaw działalności urzędu powiatowego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.” Mieszka w Łańcucie.

ur. 23.07.1897 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Marii z d. Cwynar. Jako 17-letni chłopak trafił armii austriackiej i dostał się na dwa lata do niewoli rosyjskiej. Gdy nadarzyła się okazja uciekł i wrócił do Markowej. Przez cztery lata pracował w gospodarstwie rodziców. Jesienią 1918 r. organizował w Markowej zaciąg ochotników do armii polskiej. Został wcielony do 39 Pułku Piechoty w Jarosławiu. Po zwycięskiej wojnie w 1921 r. jako plutonowy wrócił do Markowej i czynnie włączył się w ruch młodzieżowy i ludowy. W 1922 r. został prezesem Koła Młodzieży, a także wiceprezesem Powiatowym Kół Młodzieży Wiejskiej. Przez wiele lat prowadził miejscowy teatr amatorski. Ukończył kurs spółdzielczo-handlowy w Jarosławiu i Szkołę Rolniczą w Pilźnie. W 1929 r. podjął naukę na kursach w Akademii Rolniczej w Dublanach. Pracował jako instruktor hodowli bydła. W okresie okupacji niemieckiej przebywał w Markowej. Latem 1944 r. został wyznaczony do szacowania szkód wojennych. W 1950 r. został aresztowany przez UB w Brzozowie i trafił na trzy miesiące do więzienia. Pracował jako nauczyciel w szkołach rolniczych, a pod koniec lat 60-tych pracował w Wojewódzkim Inspektoracie Surowców w Rzeszowie. W wieku 67 lat życia przeszedł na emeryturę. Zmarł 19.03.1974 r. i spoczywa na Markowskim cmentarzu.

ur. 23.03.1945 r. w Markowej. Syn Jana i Zofii Kielar. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po uzyskaniu matury zdawał egzamin na prawo na UMCS w Lublinie, jednak z powodu braku miejsc mimo zdanego egzaminu nie został przyjęty. Pozostał, więc w Markowej, gdzie zajął się pracą społeczną. Został przewodniczącym koła Związku Młodzieży Wiejskiej, a także prezesem Ludowego Związku Sportowego. Po rocznej przerwie w nauce został przyjęty na upragnione studia na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studia na UJ zbiegły się z protestami studenckimi w marcu 1968 r., w których brał czynny udział. W konsekwencji miał utrudnienia w kontynuacji studiów, został pozbawiony mieszkania w domu studenckim. W tym okresie był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez SB na okoliczność udziału w protestach studenckich. Po uspokojeniu nastrojów przywrócono mu prawa studenckie. Po ukończeniu studiów został przyjęty na aplikację sądową w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Od 1974 r. był sędzią w Sądzie Powiatowym w Łańcucie. Następnie pracował w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie jako sędzia, a przez dwie kadencje w latach 1991-1999 jako prezes tego sądu. W okresie pełnienia funkcji prezesa sądu, dzięki jego staraniom został wykonany gruntowny remont zabytkowego rzeszowskiego zamku, w którym mieściła się siedziba sądu. Postarał się również o przeprowadzenie remontu Sądu Powiatowego Łańcucie. Za dbałość o zabytki architektury dostał odznakę Zasłużony dla Ochrony Zabytków. W czasie stanu wojennego w 1982 r. został powołany do służby wojskowej jako sędzia Sądu Garnizonowego w Rzeszowie. Kariery w wojsku nie zrobił, nie awansował. Był i pozostał podporucznikiem, gdyż wyroki, jakie zasądzał przeważnie dotyczyły działaczy Solidarności, były one obiektywne, poparte rzetelnymi dowodami, a nie w oparciu o materiały spreparowane przez służby bezpieczeństwa. Awanse i zaszczyty spotkały go dopiero po zmianie ustroju w 1989 r. W uznaniu za zasługi w pracy zawodowej i społecznej został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Rzeszowskiego oraz innymi odznaczeniami. Obecnie przebywa na emeryturze i mieszka w Łańcucie.

ur. w 1907 r. w Markowej. Syn Franciszka i Marianny. Po ukończeniu Szkoły Ludowej w Markowej uczęszczał do Gimnazjum w Łańcucie, gdzie w 1927 r. zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości uprawniające do dalszej nauki. Następnie wstąpił do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu w 1932 r. otrzymał promocję na pierwszy stopień oficerski – podporucznika. Po kursie dowódców kompani w Rembertowie został dowódcą kompani w 12 p.p. w Krakowie. W 1935 r. awansował do stopnia porucznika. Jako dowódca kompani asystencyjnej brał udział w wojnie obronnej z Niemcami w 1939 r. wraz z swoim pułkiem wchodzącym w skład Armii Kraków gen. Antoniego Szylinga. Zadaniem jego kompanii było zwalczanie wszelkiego rodzaju dywersji, szpiegostwa, paniki itp. W rejonie Tomaszowa Lubelskiego 22.09.1939 r. dostał się do niemieckiej niewoli. Przewożony pociągiem osobowym w kierunku Krakowa, pomimo skutych rąk wyskoczył z jadącego pociągu. Po drodze przekradając się na Zachód wrócił na krótko do rodziny w Markowej. Następnie przez Słowację, Węgry i Jugosławię przedostał się do Francji w lutym 1940 r., gdzie objął dowództwo kompanii Wojska Polskiego walczącej z Niemcami. Po klęsce Francji, przez Gibraltar z Afryki przybył do Szkocji w grudniu 1942 r. by wstąpić do I Dywizji Pancernej gen. St. Maczka, w której pełnił funkcję dowódcy 3 kompanii w I Batalionie Strzelców Karpackich. Od sierpnia 1944 r. w stopniu kapitana brał udział w walkach z Niemcami we Francji, Belgii, Holandii aż do zakończenia wojny na terenie Niemiec. W latach 1945-1947 jako żołnierz I Dywizji Pancernej brał udział w okupacji Niemiec, a po jej zakończeniu, w stopniu majora, został zdemobilizowany po powrocie do Anglii. Za odwagę i męstwo został odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Wojennym Virtuti Militari, a także francuskim Croix Guere, Angielskim Medal of War i holenderskim Orde van Oranje Nassau. Do Polski nie mógł wrócić ze względu na represjonowanie żołnierzy formacji zachodnich. Osiedlił się w Londynie gdzie pracował jako tapicer, a po zaliczeniu odpowiedniego przygotowania jako technik dentystyczny. Po zakończeniu wojny awansował do stopnia majora. Do końca życia zachował polskie obywatelstwo. Zmarł 18.11.1969 r. w szpitalu w Londynie.

z d. Kuca, ur. 17.07.1953 r. w Łańcucie. Córka Stanisława i Janiny z d. Napora. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Rakszawie kontynuowała naukę w Technikum Ekonomicznym w Łańcucie. Następnie ukończyła Wydział Ekonomiczny na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie oraz Studium Przygotowania Pedagogicznego na Politechnice Rzeszowskiej. W l. 1977 – 1998 pracowała w Łańcuckiej Fabryce Śrub i podjęła starania o utworzenie na terenie powiatu łańcuckiego ośrodka dla niepełnosprawnych. W 1990 r. powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Dzieci Specjalnej Troski w Łańcucie, a następnie Stowarzyszenie Młodzieży Specjalnej Troski w Łańcucie, które otrzymało od Gminy Białobrzegi budynek byłej szkoły w Białobrzegach na lewej stronie Wisłoka. Po remoncie w dużej mierze systemem społecznym i po otrzymaniu funduszy z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dniem 1 czerwca 2001 r. otworzono Warsztaty Terapii Zajęciowej w Białobrzegach i powierzono dyrektorowanie Alicji Rojek, która na działaniu nie poprzestała i stara się zmienić świadomość społeczeństwa w zakresie możliwości i umiejętności osób niepełnosprawnych.

ur. 10.09.1957 r. w Stalowej Woli. Syn Emila i Władysławy z domu Pawelec. Dzieciństwo spędził w parafii pw. św. Leonarda w Turbi, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do Liceum Zawodowego w Stalowej Woli. W latach 1976-1983 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Formację ku kapłaństwu przerwała dwuletnia służba wojskowa w Ludowym Wojsku Polskim JW. 4413 w Bartoszycach (25.10.1976 - 17.10.1978). Po uzyskaniu magisterium na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na podstawie pracy pt.: „Życie liturgiczne w parafii św. Leonarda w Turbii w latach 1756-1983” otrzymał święcenia kapłańskie w Przemyślu z rąk ks. bpa Ignacego Tokarczuka w dniu 29.06.1983 r. Posługiwał jako wikary w Żołyni (1983-1985), Krośnie-Farze (1985-1987), Rzeszowie (1987-1989), Zręcinie (1989-1991), Lesku (1991-1993). W latach 1993-2007 był proboszczem w Medyce oraz kapelanem w Zakładzie Karnym Medyka, gdzie pracował z więźniami. Utworzył tam m.in. kaplicę więzienną pw. św. Maksymiliana. Za lata służby otrzymał awans na porucznika Wojska Polskiego oraz od Ministra Sprawiedliwości brązową odznakę „Za zasługi w pracy penitencjarnej”. Wraz z parafianami w Medyce wybudował i doprowadził do konsekracji nowego kościoła pw. św. Apostołów Piotra i Pawła. Zaangażował się w pomoc katolikom na Ukrainie, m.in. organizował transporty darów oraz wyjazdy pielgrzymów z Ukrainy na spotkanie z Ojcem Świętym Janem Pawłem II do: Krosna (1997), Sandomierza (1999) a także dla rodaków z Polski do Lwowa (2001). W dowód uznania został wyróżniony Medalem 25-lecia NSZZ „SOLIDARNOŚĆ”. Był też kapelanem na Międzynarodowym Obozie Skautowskim we Francji w Cluses (1993 i 1994), gdzie bardzo była przydatna jego biegła znajomość języka francuskiego. Ze skautami budował drewnianą kaplicę w Albanii. Zdał egzamin licencjacki w zakresie teologii pastoralnej (30.05.2005). W Instytucie Teologii Pastoralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie na podstawie pracy: „Źródła przepowiadania w praktyce kaznodziejskiej biskupa Stefana Moskwy w latach 1984-2004”, obronił pracę doktorską (12.05.2008) pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Władysława Głowy. Był Honorowym Kanonikiem Kapituły Krośnieńskiej. Był też pasjonatem wielu dziedzin sportowych, zwłaszcza piłki nożnej, dlatego został mianowany diecezjalnym duszpasterzem sportowców, harcerzy, a także więziennictwa. Lubił również wycieczki rowerowe. W Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu prowadził zajęcia wychowania fizycznego. Organizował pielgrzymki z Medyki do Wielkich Oczu, wziął udział w 28 diecezjalnych pieszych pielgrzymkach z Rzeszowa i Przemyśla na Jasną Górę. Ks. abp Józef Michalik mianował go proboszczem parafii pw. Matki Bożej Pocieszenia w Krzemienicy, gdzie pełnił posługę przez 14 lat (26.08.2007-18.05.2021). Dzięki jego zaangażowaniu zostało wykonanych wiele prac w kościele i jego otoczeniu m.in: wymiana dachu, stolarki okiennej i drzwi, granitowa posadzka, nowy ołtarz soborowy, ambona, tabernakulum, nastawa w kaplicy Matki Bożej Pocieszenia, wymiana nagłośnienia, montaż wyświetlaczy pieśni, modernizacja ogrzewania, nowy ołtarz polowy, remont dzwonnicy, granitowe schody zewnętrzne prowadzące do kościoła. Równolegle trwały prace konserwacyjne przy ołtarzach i polichromii oraz renowacja organów w kościele pw. Św. Jakuba Starszego w Krzemienicy. W sposób szczególny czcił Matkę Bożą Pocieszenia, której zawierzał wszystkie prace przy miejscowych świątyniach. Został zapamiętany jako rzetelny i sumienny spowiednik, który służył dobrym słowem. Był oczytany w literaturze pięknej, streszczał powieści, cytował całe fragmenty poezji, którą bardzo lubił. Jako gorliwy patriota pasjonował się historią Polski, pielęgnował tradycje patriotyczno-religijne, uczył miłości do Ojczyzny. W ciągu ostatnich lat życia zmagał się z ciężką chorobą, jednak pomimo cierpienia pozostał pogodny i życzliwy dla innych. Zmarł 18.05.2021 r. w Krzemienicy, gdzie został pochowany na cmentarzu parafialnym.

ur. 02.12.1938 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Heleny z d. Dąbek. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej postanowił poszukać pracy. Najpierw spróbował swoich sił w celu przyuczenia zawodowego w Spół-dzielni Przemysłu Drzewnego w Jarosławiu gdzie miał możliwość poznania technik polerowania drewna. Po półtora roku przeniósł się do Stolarni w Przeworsku, a następnie w Rzeszowie. Jesienią 1959 r. trafił do czynnej służby w szeregach WP w Rzeszowie. Następnie służył w Ostródzie gdzie zdobył uprawnienia kierowcy. Po ukończonym kursie wyjechał do Jednostki Wojsk Chemicznych w Krakowie gdzie ukończył kurs ratow-nictwa chemicznego. Po wyjściu do cywila podjął prace jako kierowca w Spółdzielni Mieszkaniowej w Jarosławiu. Następnie pracował w Łań-cuckiej Fabryce Śrub, a od 1981 r. przeszedł do pracy w Straży Zamkowej przy Muzeum Zamek w Łańcucie. Oprócz codziennego „stróżowania” do jego obowiązków należała opieka nad zegaremna wierzy zamkowej. Obcowanie codzienne z historią, sztuką i artystycznym rzemiosłem zaszczepiło zainteresowanie zbieractwem i kolekcjonerstwem przedmiotów skazanych na zniszczenie. Od 2000 r. jest na emeryturze, mieszka i pracuje w gospo-darstwie rodzinnym w Soninie. oprac. J. Rzepka

ur,.15.09.1911 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Józefy z d. Trojnar. Ukończył Szkołę Powszechną w Wysokiej i podjął naukę zawodu ślusarza w Łańcucie. Pracował dorywczo u różnych rzemieślników. W1931 r. przejął przywództwo w Kole Związku Młodzieży Wiejskiej “ Wici” w Wysokiej, którego był także współorganizatorem. Działał w tzw. ”Związku sąsiedzkim” i Zarządzie Powiatowym w Łańcucie, a w 1936 r. został prezesem powiatowym tego związku. Jako aktywny działacz wiecowy i Stronnictwa Ludowego został wybrany w 1937 r. delegatem na Nadzwyczajny Kongres tego Stronnictwa w Warszawie. Od 1943 r. pod pseudonimem “Czacz” pełnił funkcję szefa propagandy przy powiatowym kierownictwie “Rocha” i współdziałał w ruchu oporu . Uczestniczył w przeprowadzeniu reformy rolnej, później działał w Powiatowej Radzie Narodowej w Łańcucie. Włączył się do Organizacji Powiatowej Spółdzielni Zdrowia, która w kwietniu 1946 r. uruchomiła pierwszy w Polsce Szpital Spółdzielczy, został wybrany sekretarzem Rady Nadzorczej. W latach 1948-1955 pracował w oddziale Rzeszowskim Centrali Spółdzielni Ogrodniczej na stanowisku zastępcy dyrektora d/s handlowych. W tym czasie ukończył zaocznie Państwowe Technikum Rolnicze w Rzemieniu k/Mielca. W 1955 r. piastował funkcję sekretarza PK ZSL w Jarosławiu, później objął funkcję sekretarza Wojewódzkiego Komitetu ZSL w Rzeszowie W tym okresie przez kilka kadencji był radnym WRN m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Zespołu Klubu Radnych ZSL, oraz przewodniczącego Komisji Przemysłu, Handlu i Rzemiosła. Zakończył pracę z powodu złego stanu zdrowia. Nadal działał w Radzie nadzorczej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w ZSL w Łańcucie. Zmarł 2 marca 1985 r. w wieku 74 lat.

ur. 02.01.1929 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d. Homa. Emeryt, wykształcenie zawodowe. Przez 27 lat pracował w przedsiębiorstwie budowlanym jako operator ciężkich maszyn budowlanych. Pracował społecznie jako gospodarz Zagrody Muzeum w Markowej. Uczestniczy w pracach skansenu od momentu powstania (1982 r.). Do dnia dzisiejszego wykonuje tam prace budowlane, konserwatorskie, pracuje przy pokryciu dachów strzechą, jako przewodnik wycieczek. Posiada odznaczenia: „Zasłużony Działacz Kultury”, „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”, wyróżniony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur.15.10.1958 r. w Rzeszowie. Syn Tadeusza i Adeli z d. Walat. Wykształcenie wyższe, pedagogiczne – nauczyciel. Od 1999 r. pełni funkcję Dyrektora Bursy Szkolnej w Łańcucie. W ciągu swej pracy zawodowej w znaczny sposób poprawił infrastrukturę techniczną obiektu. Ze względu na koedukacyjny charakter placówki bardzo wiele wysiłku włożył tworząc optymalne warunki dla młodzieży. Opracował program wychowawczy, profilaktyczny, promocji zdrowia, stworzył warunki do prowadzenia zajęć pozaszkolnych. Aktywnie współpracuje z organizacjami pozarządowymi, szczególnie stowarzyszeniami pomagającymi osobom niepełnosprawnych, które działają na terenie Powiatu Łańcuckiego. W szczególności wspiera on organizację różnorodnych konferencji i powiatowych pikników integracyjnych, a także aktywnie włącza się w organizację corocznych Dni Powiatu Łańcuckiego. Współpracuje przy organizacji wielu przedsięwzięć z powiatowymi jednostkami organizacyjnymi takimi jak: Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie czy Powiatowy Zespół Ognisk Pracy Pozaszkolnej i inne. Dzięki współpracy z organizatorami kolejnych edycji Międzynarodowych Kursów Muzycznych im. Zenona Brzewskiego. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rzeszowie.

ur. 23.09.1905 r. w Medyni Głogowskiej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Katarzyny z d. Piela. Garncarstwa uczył się w warsztacie ojca. W 1951 r. wstąpił do Spółdzielni CPLiA i pracował tam do 1977 r. czyli do przejścia na rentę. Nie zaprzestał jednak działalności garncarskiej. Uczył dzieci i młodzież w miejscowej szkółce garncarsko-plastycznej pozostającej pod patronatem CPLiA i lepił figurki oraz okazjonalnie dla Muzeów i Instytucji zestawy tradycyjnej ceramiki. Wyróżnił się jako jeden z najlepszych garncarzy w ośrodku w Medyni Głogowskiej. Wykonywał różnorodne naczynia: dzbanki, garnki, dwojaki, talerze i misy, miodowniki, buńki itp. Zdobił je glazurą i w technice flandrowania, w której osiągnął najlepszą biegłość wprowadzając różnorodną i bogatą kolorystycznie ornamentykę. W późniejszych latach zajął się też lepieniem figurek ptaszków i zwierzątek. Uczestniczył w konkursach sztuki ludowej już od 1950 r. zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Najwięk-szym osiągnięciem było zdobycie I miejsca w ogólnopolskim konkursie „Polskie garncarstwo ludowe" w Toruniu w 1978 r. Wystawiał swoje prace na konkursach tematycznych, jak np. „Życie i twórczość Jana Kochanowskiego" Radom 1984 r. Jego prace wielokrotnie były eks-ponowane na wystawach regionalnych i ogólnopolskich; Łańcut, Rzeszów, Leżajsk, Kraków, Nowy Targ, Lublin, Warszawa, Toruń, Kielce, Radom, Białystok i in. Bogato zdobione flan-drowaniem naczynia A. Ruty za pośrednictwem CPLiA były wielokrotnie pokazywane na wystawach polskiej sztuki ludowej za granicą. Wielokrotnie nagradzany dyplomami, meda-lami, odznaczeniami, m.in. medalem 30-lecia CPLiA, nagrodami wojewódzkimi i różnych stowarzyszeń kulturalnych oraz Muzeów. 1981 r. - laureat nagrody im. Oskara Kolberga. Zmarł 14.10.1989 r.

ur. 04.02.1943 r. w Płungianach na północy Litwy. Córka Zbigniewa i Marii Błaszkiewiczów. Po II wojnie światowej w 1946 r. z rodzicami i rodzeństwem przyjechała do Łańcuta (rodzinnego miasta ojca)., a potem wyjechali do Wrocławia. Maturę zdała w II Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu, studiowała na Politechnice Wrocławskiej, z dyplomem inżyniera-elektronika pracowała w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych. Później przeniosła się do Warszawy, podjęła pracę w Instytucie Maszyn Matematycznych. Jeszcze w czasach licealnych zapowiadała się na świetną siatkarkę, grała w I lidze (nawet kandydowała do gry w reprezentacji Polski). Jedna z najwybitniejszych polskich alpinistek i himalaistek w historii. W 1975 r. zdoby-ła dziewiczy szczyt Gasherbrum III (7952 m n.p.m.) (Gaszerbrumy). W 1978 r. jako pierwsza Polka i Europejka (a trzecia kobieta na świecie) weszła na Mount Everest (8848 m n.p.m.). Zdobyła również siedem innych szczytów 8-tysięcznych: w 1985 - Nanga Parbat (8125 m n.p.m.), 1986 - K-2 (Czogori, 8611 m n.p.m., jako pierwsza kobieta), 1987 - Sziszapangmę (8046 m n.p.m.), 1989 - Gasherbrum II (8035 m n.p.m.), 1990 - Gasherbrum I (8068 m n.p.m.), 1991 - Czo Oju (8201 m n.p.m., w samotnej wyprawie) i Annapurnę (8091 m n.p.m., samotnie). Była autorką i współautorką książek o tematyce górskiej, między in-nymi: "Zdobycie Gasherbrumów", "Na jednej linie", "Karawana do marzeń". Nie zdołała sięgnąć po Koronę Himalajów - zaginęła podczas wyprawy na Kanczen-dzangę w 13.05.1992 r.

ur. 21.07.1916 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mateusza i Marii z d. Kuźniar. Szkołę powszechną ukończył w Markowej, a po kilku latach przerwy ukończył 2-letnią Szkołę Handlową dla Pracujących w Krakowie. Krótko pracował w Kółku Rolniczym oraz podejmował różne prace dorywcze, należał do Koła „Wici”. W lutym 1939 r. został wcielony do 24 Pułku Artylerii Lekkiej jako celowniczy – kanonier, a w listopadzie wyjechał z jednostką na front w rejon Tarnowa, gdzie został ranny i przewieziony do szpitala w Jarosławiu. Do domu wrócił jako inwalida. Początkiem czerwca 1941 r. złożył przysięgę jako członek ZWZ, później AK, uczestniczył w szkoleniach z zakresu znajomości materiałów wybuchowych i obsługi broni, oraz w ochronie zrzutu spadochronowego w pobliskim Lipniku. W 1943 r. ukończył zaocznie Liceum Pedagogiczne w Lublinie i krótko pracował w pionie oświaty. W 1953 r. podjął pracę w PPUPiK „Ruch” w Rzeszowie, gdzie pracował do 1980 r. tj. do przejścia na emeryturę. W czasie pracy ukończył zaocznie 3-letnie Studium Kulturalno – Oświatowe w Krakowie. W ostatnich latach pracy zajmował się organizacją i nadzorem nad klubami „Ruchu” w środowisku wiejskim. W roku 1978 Markowiacy święcili 50-lecie powstania Koła ZMW „Wici”, postanowiono powołać do życia regionalne stowarzyszenie, a jego organizację powierzono mu jako przewodniczącemu jego organizację. Funkcje prezesa Towarzystwa Przyjaciół Markowej pełnił do marca 1995 r. Za swą pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in.: Medal za udział w Wojnie Obronnej 1939 r., Odznakę za opiekę nad zabytkami, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury. Zmarł 28.01.2005 r. w Rzeszowie, a spoczywa na Markowskim cmentarzu.

ks., ur. 5.01.1933 r. w Zaczerniu (pow. rzeszowski). Syn Franciszka i Marii z d. Bereś. Do parafii Kosina przybył w 1973 r., a w 1976 r. został proboszczem parafii. W tym czasie parafia przeszła wiele pożytecznych przemian. Doprowadził do wybudowania kaplicy cmentarnej. Dzięki jego staraniom został przeprowadzony remont starego, drewnianego, zabytkowego kościółka p.w. Św. Sebastiana, który został włączony w Szlak Architektury Drewnianej Województwa Podkarpackiego. Jego największym dziełem jest budowa Domu im. Bł. Achillesa Puchały, w którym mieszka 50 pensjonariuszy. Ks. Rybak sprowadził do Kosiny relikwie Bł. Achillesa i szerzy wśród wiernych kult Błogosławionego. Był jednym z inicjatorów umieszczenia na murach kościoła tablicy upamiętniającej ofiary II wojny światowej z Kosiny.

ur. 22.06.1919 r. w Łańcucie. Syn Wojciecha i Józefy z d. Kaszak. Naukę pobierał w Rzeszowie i Gimnazjum (technik ekonomista) w Krośnie. W 1939 r. wstąpił na ochotnika do wojska najpierw do 28 PAL w Zajezierzu, a potem w 30 Pułku Legii Akademickiej w Warszawie. W dniu 18 września 1939 r. trafia do niewoli i zostaje osadzony w obozie internowanych w różnych miejscach w ZSRR. Jesienią 1941 r. do Tatiszczewa nad Wołgą, gdzie organizowała się 5 Kresowa Dywizja Piechoty. Ponownie został wcielony do Wojska Polskiego i poprzez Morze Kaspijskie, Irak, Palestynę w połowie stycznia 1944 r. do obozu wojskowego w Qassassin w Egipcie. Przez cały okres morderczej podróży przechodził szkolenia i ćwiczenia wojskowe. W lutym 1944 r. wraz całą 5 KDP znalazł się w Taranto we Włoszech. W połowie kwietnia 13 Batalion Strzelców 5 Wileńskiej Brygady Piechoty 5 KDP znalazła się w pobliżu górskiego Monte Cassino. Wieczorem 11 maja nastąpiło natarcie, po ciężkich walkach 18 maja polska flaga został zatknięta na gruzach klasztoru. Następnie brał udział m.in.: w walkach o Ankonę, , Folio, Bolonię. Do Polski powrócił we wrześniu 1947 r. Od marca 1948 r. podjął prace w charakterze rachmistrza księgowego, a następnie księgowego w Szpitalu Powiatowym w Łańcucie gdzie przepracował do emerytury w dziale finansowym do 1980 r. W l. 1955-1966 był ławnikiem w Sądzie Rejonowym w rodzinnym mieście. Otrzymał m.in.: Krzyż Zasługi z Mie-czami, Krzyż Monte Cassino, wiele odznaczeń brytyjskich i Krzyż Kawa-lerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 29.12.1985 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

prof., ur. 1847 r. wychowanek warszawskiego gimnazjum realnego, później uczeń Culmana w Zurychu, inżynier przy budowie dróg żelaznych w Królestwie i Galicji, profesor nadzwyczajny we Lwowie w r. 1874, wykładał z początku budowę dróg, roboty wodne, mechanikę budowlaną, encyklopedyę nauk inżynierskich, a nawet statykę wykreślną. Wybitny specjalista budownictwa wodnego. W latach 1874-1902 rektor Politechniki Lwowskiej. Utworzył II katedrę inżynierii: budownictwo drogowe, wodne i melioracje, którą kierował do 1902 r. kiedy to przeszedł na emeryturę. Na uczelni pracował jeszcze do 1925 r. W 1910 r. ukazało się jego znakomite dzieło Fundamenty, uznane za jedno z najciekawszych wtedy dzieł technicznych. Prawie do końca życia przebywał poza Galicją w Gorycji, potem w Styrii. Zmarł zapomniany 17.12.1917 r. w Łańcucie.

ur. 27.09.1951 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Katarzyny z d. Molenda. Podnoszenie ciężarów zaczął trenować w pobliskim Łańcucie. Od połowy lat siedemdziesiątych reprezentował już barwy Lechii Sędziszów Małopolski występującej wówczas w I lidze. Po zakończeniu czynnej kariery sportowej pozostał w klubie i poświęcił się pracy trenerskiej. Po paru latach powrócił na pomost jako weteran i na sukcesy nie trzeba było długo czekać. W 2005 r. zdobył Puchar Polski Weteranów w Trzciance w kat. 95,0) -260 (117+143), w Bartoszycach zdobył tytuł Mistrza Polski Weteranów w dwuboju w kat. 105 kg z wynikiem 250 kg., a w 2008 r. w Bohuminie w Czechach zdobył tytuł Mistrza Europy weteranów w kat. 94 kg (M5), - 240, (108+132) 393,7 pkt. Od paru lat pełni funkcję Wiceprezesa ds. organizacyjnych Polskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów Masters. W maju 2011 r. w Sopocie zdobył trzecie miejsce w pięcioboju kulowym: W czerwcu 2011 r. uczestniczył w Zielonej Górze w Mistrzostwach Polski Weteranów w l.a. i tam wynikiem 13,23 m, w pchnięciu kulą zdobył srebrny medal.

ur. 21.08.1943 r. w Leżajsku. Syn Stanisława i Marii z d. Mielnik. Emerytowany nauczyciel wychowania fizycznego, malarz-amator. W latach 1966-2005 uczył w szkołach w Żołyni. Organizator imprez sportowych. Prowadził koło modelarskie, plastyczne, SKS. W latach 1972-1980 trenował drużynę piłki ręcznej MKS Żołynia (VI miejsce w Polsce, wielokrotny medalista województwa). Swoje obrazy wystawiał w Tarnowie, Zamościu, Lublinie i Krasiczynie; przekazywał ja na cele charytatywne. Ciągle aktywny zawodowo – opiekun w siłowni ZS Żołynia; wychowawca młodzieży. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Żołyni.

gen. bryg. ur. 26.03.1944 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Walentego. W 1965 r. ukończył Oficerską Szkołę Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu i pozostał na uczelni gdzie dowodził plutonem, kompanią oraz batalionem podchorążych. W 1971 r. ukończył WSOWInż., a w 1979 r. ukończył Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej. W 1980 r. awansował do stopnia podpułkownika i został zastępcą dowódcy 5 Mazurskiej Brygady Saperów w Szczecinie. W latach 1981-1986 pełnił obowiązki zastępcy komendanta WSOWInż. We Wrocławiu. W tym tez okresie ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od 1986 -1990 r. dowodził 1 Brygadą Saperów w Brzegu. W latach 1990-1994 był komendantem – rektorem wrocławskiej WSOWInż. W 1993 r. awansował do stopnia generała brygady. W latach 1994-1996 był szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego we Wrocławiu. Od 1996 r. był zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. Od 2002 r. na emeryturze. Obecnie Dyrektor Zarządzania Kryzysowego w Dolnośląskim Urzędzie wojewódzkim. Uhonorowany m.in.: Krzyżami Oficerskimi i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

z d. Babiarz, ur. 04.06.1971 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Jana i Bogumiły. Wykształcenie wyższe pedagogiczne, historyk, dyrektor GOKiC w Rakszawie. Opracowała i wytyczyła ścieżkę dydaktyczną „Zielony szlak” w Rakszawie. Uruchomiła warsztaty archeologii doświadczalnej (piecowisko hutnicze, pionowy warsztat tkacki, warzenie jadła, wierzenia i tradycje) oraz warsztatów tkackich. W zajęciach organizowanych przez GOKiC uczestniczy spora liczba mieszkańców Rakszawy (300 dzieci i ok. 100 osób dorosłych). Odznaczona „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka a Dąbrówkach.

ps. Ryngraf, oficer AK, ur. 25.08.1911 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Kiełb. Absolwent gimnazjum im. Morawskiego w Przemyślu. Od jesieni 1930 r. zaczął pracę jako praktykant w Urzędzie Pocztowym w Rogóżnie. Następnie przeniesiony do pracy w UP w Biłgoraju. Po trzech latach przeszedł do pracy w UP w Parczewie na stanowisko starszego referenta, gdzie pracował do końca sierpnia l939 r. Zmobilizowany trafił do wojska. Walczył m.in. pod Modlinem gdzie został ranny. Po powrocie do domu podjął próby tworzenia pierwszych struktur Związek Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej nie tylko w Białobrzegach, ale i okolicy. Jako podchorąży został jednym z odpowiedzialnych za tworzenie ruchu oporu na naszym terenie. Dom rodzinny i całe obejście, a zwłaszcza obszerna stodoła stały się miejscem spotkań, szkoleń, audycji radiowych, służyła również jako magazyn przerzutowy broni AK. Z momentem wejścia na nasze tereny Armii Czerwonej,stał się głównym celem łańcuckiego UB. Musiał się ukrywać, podczas przesiadki na dworcu kolejowym w Przeworsku, w dniu 6.09.l944 r. został zatrzymany. Trafił do UB w Łańcucie. Po dwóch tygodniach, trafił na zamek w Rzeszowie. Zarzucano mu przynależność do reakcyjnego podziemia, a co się z tym wiąże, wrogość do Związku Radzieckiego i władzy ludowej. Z raportu kierownika VII Sekcji Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa w Rzeszowie z dnia 15.11.1944 r. wynika, że tego dnia przekazano w Przemyślu, władzy radzieckiej 140 więźniów. Wraz z innymi dostał się w łapy sowietów. Po kilku dniach załadowano więźniów do wagonów i 24 listopada, dwa składy wiozące około 1600 ludzi, ruszyły na wschód. Nad ranem 4 grudnia pociągi dotarły do stacji Borowicze (nad rzeką Mstą, na linii kolejowej Moskwa-Sankt Petersburg). Przy dwudziestostopniowym mrozie, wynędzniałych więźniów, pognano do poszczególnych łagrów. Trafił do łagru Jegolsk, zwanego przez Polaków Jogłą, 18 km od Borowicz. Pracował ciężko w kamieniołomach. W połowie lutego w obozie zapanowała epidemia czerwonki, na którą zmarł 23.02.1945 r.

Rzepka Józef ur. 9.03.1953 r. w Łańcucie. Syn Tomasza i Eleonory z d. Dołęga. Po ukończeniu SP w Białobrzegach w latach 1969-1973 kontynuował naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu. Od 1973-1975 pobierał naukę w Państwowym Studium Kulturalno-Oświatowym i Bibliotekarskim w Krośnie. Następnie pracował w Gminnym Ośrodku Kultury we Fredropolu. Od 1978 r. podjął pracę w Szkole Podstawowej Nr 2 w Białobrzegach. W 1984 r. ukończył studia magisterskie na UMSC w Lublinie. Od 2002 r. jest Radnym i urzędującym wicestarostą Powiatu Łańcuckiego. Oprócz pracy zawodowej czynnie uczestniczył w życiu społecznym wsi i regionu. Przez szereg lat był członkiem wielu organizacji politycznych, społecznych, spółdzielczych i samorządowych. W latach 1990-1998 był radnym Gminy Białobrzegi i delegatem na Sejmik Samorządowy Województwa Rzeszow-skiego. Reaktywował działalność białobrzeskiego chóru i orkiestry dętej. Prowadził przez wiele lat Teatr Ziemi Białobrzeskiej. Opublikował szereg artykułów poświeconych historii wsi i parafii. Wydał dwie książki: „Skąd nasz ród czyli kolebka Białobrzeg” oraz „Cmentarz Białobrzeski”. Jest autorem wielu instalacji plastycznych i projektantem m.in: herb Gminy Białobrzegi, sztandar Powiatu Łańcuckiego i logo Centrum Medycznego w Łańcucie. Mieszka w Białobrzegach (pow. łańcucki).

ps. Piast , ur. 21.12.1912 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Jana i Anieli z d. Kiełb. Po ukończeniu szkoły podstawowej, kontynuował edukacje na kursach dokształcających, m.in. w 1936 r. był słuchaczem Uniwersytetu Ludowego w Suchowole. Wstąpił w szeregi Straży Pożarnej oraz do Koła Młodzieży działającego przy Małopolskim Towarzystwie Rolniczym. Włączył się w prężnie działające Kółko Rolnicze, Kasę Stefczyka, Stronnictwo Ludowe „Piast”, a także aktywnie uczestniczył w działalności Przysposobienia Wojskowego (PW), która została przemianowana w organizację paramilitarną „Strzelec”. Pełnił tam funkcje pisarza. Kierował Zarządem Powiatowym Młodzieży Wiejskiej. Organizacja ta założyła Spółdzielnię Ubraniową w Łańcucie, której celem było utworzenie konkurencji żydowskim kupcom. Wiosną 1938 r. na Zebraniu Kółka Rolniczego wybrany został kierownikiem sklepu. Początkiem grudnia 1939 r. jako jeden z pierwszych w powiecie został zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej. Jako łącznik AK placówki nr 6 w Kosinie, był na bieżąco w toku wydarzeń. Początkiem sierpnia 1941 r. trafił na kilka dni do aresztu w jarosławskim Gestapo. Cudem wychodzi i ograniczył aktywność konspiracyjną. Od wiosny 1941 przewodniczył Radzie Nadzorczej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Białobrzegach, a wiosną 1947 r. został wybrany na Przewodniczącego Komisji Kontroli Rolniczej przy Radzie Gminy w Kosinie. W latach 1949 –1980 społecznie kierował Społecznymi Komitetami Budowy (elektryfikacja, budowa dróg, mostu, gazyfikacja itp.) Od lutego 1950 r. podjął pracę w Powiatowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. Od lipca 1956 r. prezesował Gminnej Spółdzielni Samopomoc - Chłopska w Kosinie, a od wiosny 1965 r. Spółdzielni Zdrowia w Białobrzegach. W latach 1967- 71 był sołtysem wsi, a także prezesem Zarządu Gminnego OSP. Na jesieni 1980 roku ponownie zostaje wybrany sołtysem wsi. Poza ukochaną wsią wiele czasu poświęcał Spółce Wodnej w Leżajsku i Łańcucie, Związkowi Pszczelarskiemu, Okręgowemu Związkowi Zielarskiemu, piastując funkcję wiceprezesa, a od 1981 r. kierował Zarządem tego Związku. Był członkiem zarządu Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. Aktywnie działał także w Stronnictwie Ludowym przemianowanym następnie w Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. Oprócz działalności społecznej i pracy zawodowej, wolnych chwilach zajmował się twórczością pisarską. Przelewał na papier okolicznościowe wiersze, skecze, monologi, które prezentowali białobrzescy aktorzy na różnych spotkaniach, przyjęciach, zabawach organizowanych z okazji otwarcia nowych obiektów czy imprez okolicznościowych. Na potrzeby miejscowego teatru, którego był założycielem i reżyserem, napisał dwa utwory sceniczne „Białobrzegi w podziemiu” i „ Białobrzeskie wesele”. Zmarł 26 02.1986 r. w szpitalu, pochowany w Białobrzegach.

art. rzeźbiarz, ur. 14.03.1959 r. w Łańcucie, zam. w Rogóżnie. Syn Bolesława i Teresy Kojder. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu i Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1984 r. Projekty i wykonanie wnętrz kilku kościołów, kilkanaście pomników z kamienia i brązu, wiele rzeźb sakralnych np. drogi krzyżowe z drewna, wiele tablic pamiątkowych i elementów wyposażenia kościołów z brązu i mosiądzu. Prace rzeźbiarskie znajdują się m.in.: figura Matki Bożej Królowej w Bartkówce i w kościele m.in. Droga Krzyżowa , pomnik Służebnicy Bożej Anny Jenke w Rogóżnie, figura Chrystusa Ukrzyżowanego w kościele w Korniakowie, pomnik bł. Achillesa Puchały w Kosinie, pomnik nagrobny Klęczący Chrystus w Białobrzegach, figury Archaniołów i Chrystusa Ukrzyżowanego w Pawłokomie, grobowiec i figura bł. ks. Jana Balickiego w Przemyślu, figura Matki Bożej w Łopuszce Małej "Wzrastanie", pomnik kar. Wyszyńskiego w Tarnobrzegu, kościół św. Barbary (całość wnętrza) w Tarnobrzegu, "ławeczka" braci Cetnarskich w Łańcucie. Obecnie mieszka w Przeworsku, pracuje w Rogóżnie.

ur. 6.05.1904 r. w okolicach Limanowej. Otrzymał dobre przygotowanie muzyczne. W 1928 r. przybył do Markowej i podjął pracę w charakterze organisty. Bardzo szybko zaangażował się w działalność społeczną wsi. Założył pierwszy w historii Markowej chór mieszany, zaczął kierować orkiestrą dętą, brał udział w pracy teatru amatorskiego. Przed wybuchem wojny podjął pracę w Kółku Rolniczym w Markowej. Zaangażował się w działalność konspiracyjną w Armii Krajowej. Długi czas musiał się ukrywać. Dzięki życzliwości ludzi udało mu się przeżyć okupację i doczekać końca wojny. Po wojnie powrócił do zajęć z zespołami markowskimi. Kierowane przez niego zespoły artystyczne osiągały wiele sukcesów np. na ogólnopolskim przeglądzie orkiestr i chórów ludowych we Wrocławiu Markowiacy zajęli 3 miejsce. Z czasem zrezygnował z pracy w charakterze organisty i został w 1948 r. kierownikiem Wiejskiego Ogniska Muzycznego w Markowej. Ognisko to, mimo wielu trudności w początkowym okresie działania, odegrało dużą rolę w edukacji muzycznej młodzieży. W 1950 r. przekształcone zostało w Państwowe Ognisko Muzyczne. Uczyło się tam na akordeonie, fortepianie, instrumentach smyczkowych i szarpanych (64 uczniów). Jego działalność przyczyniła się do wyniesienia może na najwyższy poziom artystyczny prac zespołów w Markowej. Dotknięty chorobą zmarł 18.01.1961 r.

ur. w 1838 r. w Ratzersdorf w Austrii. Syn Ignacego. Pochodził z rodziny żydowskiej, która później przeniosła się do Sanoka. Po ukończeniu szkół w Przemyślu i we Lwowie, powrócił do Sanoka, gdzie podjął pracę jako urzędnik miejski w miejscowym Magistracie . Pracował w nim aż do Powstania Styczniowego. Na wieść o Powstaniu porzucił posadę i wraz z dwoma braćmi zaciągnął się w szeregi powstańcze. Bardzo szybko na polach powstańczych bitew zdobyli stopnie oficerskie, Wsławił się męstwem w bitwach stoczonych pod Małogoszczą, Chrobrzą oraz pod Grochowiskami w dniu 18.03.1863 r. Ranny trafił do szpitala w Tarnowie gdzie lekarze dokonali amputacji strzaskanej ręki. Po klęsce w bitwie pod Poryckiem, został jednak aresztowany Po wyjściu z więzienia podjął naukę w Akademii Rolniczej w Dublanach. Około 1880 r. osiadł na stałe w Łańcucie. Podczas swego, wieloletniego pobytu w Łańcucie brał czynny udział we wszystkich przedsięwzięciach społecznych, kulturalnych i narodowych. W 1886 r. został wybrany prezesem „Towarzystwa Kasynowego” . Dziesięć lat później, tj. w 1896 r. został wybrany prezesem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” , Przez wiele lat pracował jako urzędnik w Ordynacji Łańcuckiej. Wybudował dom, do którego przeniósł się z rodziną. Obecnie znajduje się w nim Restauracja „Pałacyk”. Zmarł w Łańcucie w dniu 25.11.1915 r. i został pochowany na łańcuckim cmentarzu.

ur. 04.08.1905 r. we Lwowie. Polski lekkoatleta długodystansowiec, mistrz i rekordzista Polski. Był mistrzem Polski w biegu na 5000 m w 1926 i 1929 r. oraz w biegu na 10 000 m w 1926 r., wicemistrzem w biegu przełajowym w 1926 oraz w biegu na 5000 m w 1927 i 1932, a także brą-zowym medalistą na 5000 m w 1925 i 1927 oraz na 10 000 m w 1925[2]. Zdo-był również złoty medal halowych mistrzostw Polski w 1933 r. w biegu na 3000 m. Był rekordzistą Polski w biegu na 5000 m z czasem 16:04,0 (13.08.1926 r. w Warszawie podczas mistrzostw Polski). W l. 1926-1929 startował w ośmiu meczach reprezentacji Polski (dziesięć startów) w biegach na 5000 m i 10 000 m, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne. Był zawodnikiem Pogoni Lwów (1924-1934). Ukończył Szkołę Handlową we Lwowie w 1921. W l. 1938-1939 był sę-dzią ligowy w okręg Lwów. Po wojnie był założycielem i członkiem zarządu klubu Czuwaj Łańcut. Zmarł 07.12.1948 r. w Łańcucie.

z d. Rudnicka, poetka, ur. 18.12.1937 r. w Baranowiczach na Litwie. Córka Aleksandra i Janiny. Wychowana w miłości do Ojczyzny, w duchu patriotyzmu, której, za sprawą ojca płk Wojska Polskiego, nie obca była żołnierska tułaczka. Los i okoliczności skierował ją w 1952 r. do Rzeszowa. Tu, na podkarpackiej ziemi realizowała się jako żona i matka. Po nagłej śmierci męża Ryszarda zamieszkała u córki w Soninie, na ziemi łańcuckiej. Życie nie szczędziło jej ciosów. Zmaga się z nieuleczalnymi chorobami, od wielu lat była niewidoma. Pomimo to „dostrzegała” piękno wokół siebie i obdarzała wszystkich i wszystko ogromną miłością. Była członkiem Polskiego Związku Niewidomych Koło w Łańcucie i rzeszowskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Była laureatką wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich, gdzie za swą twórczość otrzymywała nagrody i wyróżnienia: za całokształt twórczości otrzymała nagrodę literacką Prezydenta Miasta Rzeszowa (1999 r.), za szczególne osiągnięcia w dziedzinie literatury nagrodę Marszałka Województwa Podkarpackiego (2000 r.), w dziedzinie poezji „Złote Pióro”, najwyższą nagrodą Oddziału Związku Literatów Polskich w Rzeszowie (2002 r.), główną nagrodę Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Pomaluj Życie na Nowo” zorganizowanego pod patronatem Ministerstwa Zdrowia i Ambasady Królestwa Danii, za „Opowiadanie z różą” (2002 r.). Poetka wydała dziesięć tomików wierszy, a jej twórczość wielokrotnie prezentowana była w Polskim Radiu, na łamach prasy krajowej i zagranicznej. Zadebiutowała tomikiem wierszy "Mgławica istnienia" (wyd.: Wojskowa Galeria Malarska Pracowni Psychologicznej Krakowskiego Okręgu Wojskowego Okręgu Wojskowego w Rzeszowie, 1994 r.). Kolejne wydania, to: "Moja rozmowa z Bogiem" (1995 r.), "Czas odlotów" (1995 r.), "Nadaję ci imię Róży" (1996 r.), "Imię Róży jeszcze raz" (1996 r.), "Pejzaż z krzyżem w tle" (1996 r.), "Tylko róża" (wyd.: RAF Rzeszów 2001 r.), "Po prostu Róża" (zbiór wierszy wyd. przez Koło powiatowe PZN w Łańcucie, 2003 r.), "Przez dotyk. Podróż do gwiazd" (wyd.: Starostwo Powiatowe w Łańcucie, Koło PZN w Łańcucie, Centrum Kultury Gminy Łańcut, 2010 r.). Wspólnie z córką Małgorzatą Hadław jest współautorką tomiku poezji zatytułowanego "Żeby nam nie umknęły JAŚMINY" (wyd.: Starostwo Powiatowe w Łańcucie, 2012 r.). Zmarła 5.02.2014 r. w Łańcucie i spoczywa obok małżonka na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.

ur. 14.06.1948 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Ukończył w 1971 r. studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, w 1982 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. W pierwszej połowie lat 70. był zatrudniony w urzędzie wojewódzkim, pełnił też funkcję zastępcy Naczelnika Powiatu Lubartów. Od 1975 r. jest pracownikiem naukowym Zakładu Badań Etnicznych Wydziału Politologii UMCS w Lublinie. W latach 1993-1997 sprawował mandat senatora III kadencji z ramienia PSL, piastował funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Do 2003 r. zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji (od 1999 r. jako zastępca przewodniczącego). W latach 2000-2008 - visiting profesor The Polish University Abroad (PUNO) w Londynie. Od 2006 r. pełni funkcję prezesa Lubelskiego Klubu Polonijnego, którego był współzałożycielem w 1990 r. W latach 1994-1997 był wiceprezesem Rady Studiów Stosowanych Centrum Studiów Latynoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego i jednocześnie członkiem Rady Programowej TVP w Warszawie. W 1995 r. zainicjował powołanie pisma Forum Polonijne, którego to w latach 1995-1996 był przewodniczącym Rady Programowej, a w okresie 1997-2001 - redaktorem naczelnym. Członek Polskiego Stowarzyszenia Autorów, Dziennikarzy i Tłumaczy w Europie (A.P.A.J.T.E.), członek honorowy Związku Polaków na Łotwie oraz Związku Polaków „Strzecha” w Austrii. Od 1999 r. założyciel i prezes Fundacji Willa Polonia. Wyróżniony licznymi nagrodami, m. in.: nagroda naukowa II stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2007 r. został odznaczony medalem honorowym „Polonia Semper Fidelis”. Od 6.02.2009 r. dyrektor Naczelny Filharmonii im. H. Wieniawskiego w Lublinie

mjr c.k. kawalerii, generał brygady WP, ur. 28.04.1872 r. w Żółkwi. Syn Filipa i Marii z Łęgowskiej. Maturę złożył we Lwowie. Uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie z ukraińcami i bolszewikami. W latach 1891 – 1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu. Od 1.10.1892 r. do 1.11.1918 r. oficer zawodowy c.k. armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie. W listopadzie 1918 r. został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii "Wschód" i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas walk z Ukraińcami uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie. W kwietniu 1919 r. został dowódcą szwadronu zapasowego taborów nr 6, a w lipcu 1919 r. mianowany komendantem Szkoły Podchorążych Taborów w Warszawie. Z dniem 1 maja 1920 r. powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. W listopadzie 1920 r. przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. W czerwcu 1921 r. otrzymał nominację na dowódcę 6 Dywizjonu Taborów. W sierpniu 1923 r. został szefem Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych. Pod koniec służby starszy oficer - inspektor Departamentu Broni Głównych na Małopolskę. Z dniem 30 listopada 1926 r. przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1926 – 1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie. Ordery i odznaczenia: Krzyż Walecznych. Zmarł 21.05.1932 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 1743 r. w Woli Małej (pow. łańcucki). Uczeń i absolwent rzeszowskiego kolegium w 1760 r. oraz nauczyciel języka polskiego i literatury oraz prawa w latach 1766-1771. Nauczyciel kolegiów w Złoczowie, Lwowie, Chełmie, Warce, prefekt i rektor Kolegium w Warszawie. Publicysta, tłumacz, w 1768 r. wydał m. in. „Krajopisarstwo powszechne” w którym wstępne rozdziały poświęcił geografii politycznej. Prekursor ekonomiki i geografii ekonomicznej. Zmarł 1814 r.

ur. 05.02.1911 r. w Łańcucie. Córka Jana i Wiktorii z d. Kolek. Ukończyła Szkołę Powszechna SS Boromeuszek i następnie Prywatne Żeńskie Seminarium Nauczycielskie SS Boromeuszek w Łańcucie. Egzamin dojrzałości złożyła w 1931 r. W 1937 r. otrzymała pracę nauczycielską w Boguchwale, potem w Kolbuszowej następnie w Cmolasie. Od września 1939 r. nauka w szkołach całej Polski była zawieszona. Gdy w Łańcucie utworzono Komitet Pomocy Jeńcom Wojennym dostarczała tam żywność, ubrania, lekarstwa itp. Od listopada wznowiono naukę w szkołach. Gdy szła pieszo do szkoły w Cmolasie została aresztowana i wraz z ok. trzydziestoma nauczycielami i osadzona w więzieniu w Rzeszowie. Po uciążliwych przesłuchaniach została szczęśliwie zwolniona i udała się do Cmolasu. Od marca 1940 r. pracowała w Grodzisku k. Strzyżowa, gdzie do końca wojny aktywnie uczestniczyła w Tajnym Nauczaniu. Od 1946 r. pełniła obowiązki kierownika szkoły w Medyni Głogow-skiej. Ukończyła międzyczasie kurs nauczycielski z j. polskiego w Toruniu i Wydział Filologii Polskiej na WSP w Krakowie. Od września 1952 r. otrzymała mianowanie na nauczyciela języka polskiego w Państwowej Szkole Ogól-nokształcącej Stopnia Licealnego w Żołyni. Prowadziła bibliotekę szkolną. Uczyła także w Szkole Przysposobienia Rolniczego i Kores-pondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym, była wychowawcą w miejscowym internacie. Prowadziła konferencje rejonowe dla nauczycieli. Bardzo aktywna w budowie nowego budynku LO w Żołyni (była skarbnikiem). Jej pasja była turystyka od Bałtyku po Tatry. Pracowała także w ZNP. W 1972 r. przeszła na emeryturę. Dorywczo pracowała w łańcuckim II LO, Liceum Medyczne, Liceum Ekonomiczne, Zespole Szkół. Ogrodnicza w Albigowej. Tam opracowała Kronikę szkoły z lat 1897 - 1987. Była też kronikarzem w Parafii Łańcut. Za długoletnią pracę pedagogiczną i społeczną otrzymała m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznakę ZNP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Tajnego Nauczania. Zmarła w 1998 r., spoczywa na cmentarzu komunalnym w Łańcucie.

kanonier, ur. 30.12.1914 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Wiktorii z d. Trojnar. W 1922 r. rodzice sprzedali gospodarstwo w Białobrzegach i przeprowadzili się do miejscowości Dębianka k/ Lwowa.. Po wybuchu II wojny światowej 10.02.1940 r. zostaje wraz z rodziną wywieziony w głąb Związku Radzieckiego za Ural w okolice Świerdłowska. Tam Franciszek za głodowe racje żywnościowe pracował przy wycince lasu. Na wieść o organizowaniu się Armii Polskiej przybywa końcem czerwca 1943 r. do miejscowości Sielce nad Oką i wstępuje w szeregi 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Służył w artylerii ciężkiej pod dowództwem gen. Zygmunta Berlinga i gen. broni Stanisława Popławskiego. Wraz z DP przeszedł cały szlak bojowy I Armii Wojska Polskiego. Walczył nad Bugiem, wyzwalał Warszawę, Bydgoszcz, Złotów. Brał udział w przełamaniu Wału Pomorskiego i walkach o Kołobrzeg, sforsowaniu Odry, dotarł do Berlina. Po kapitulacji Niemiec wrócił do Białobrzegów i prowadził gospodarstwo rolne. Otrzymał m.in.: brązowy Medal Zasłużony na Polu Chwały (1948), Medal Za udział w walkach o Berlin (1967) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 1.07.1997 r. i spoczywa na białobrzeskim cmentarzu.

ur. 12.11.1941 r. w Soninie (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anieli z d. Strzępka. W 1960 r. zdał maturę w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Studium Nauczycielskie ukończył w 1963 r. w Rzeszowie. W 1970 r. uzyskał dyplom mgr inż. na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. W 1980 r. ukończył Wydział Ekonomiki WSzR w Krakowie. W tym okresie także uzyskał licencję skoczka spadochronowego. W latach 1963-1967 był nauczycielem w Szkole Przysposobienia Rolniczego w Połomi; w latach 1967-1974 pracował w Technikum Rachunkowości Rolnictwa w Wysokiej. W latach 1974-1984 był zastępcą dyrektora Wydziału Rolnictwa Urzędu Wojewódzkiego Rzeszowie. W latach 1984-1990 był prezesem Wojewódzkiego Związku Spółdzielczości Rolniczej. W latach 1990-2008 prowadził własny Zakład Masarski „Rzeźnik”. Założyciel i reżyser Zespołu Ludowego „Soninianie”. Autor wielu scenariuszy i tekstów scenicznych (Wesele Sonińskie, Misterium Męki Pańskiej, Sobótki Sonińskie), a także widowisk obrzędowych, dożynkowych itp. Zespół zdobył wiele nagród i wyróżnień m.in.: I miejsce na Festiwalu w Węgrowcu. W latach młodości czynny zawodnik i działacz Ludowego Zespołu Sportowego „Sawa” w Soninie. Aktywnie także uczestniczy w pracach lokalnego samorządu. W latach 1998-2002 był radnym Powiatu Łańcuckiego. Od 2006 r. jest przewodniczącym Rady Gminy Łańcut. Za pracę zawodową i społeczna otrzymał wiele nagród i wyróżnień resortowych, spółdzielczych, rolniczych i kultury m.in.: Złoty Krzyż Zasługi, Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.

mgr inż. ur. 12.08.1949 r. w Wysokiej (pow. łańcucki), syn Walentego i Heleny z d. Fleszar. Po ukończeniu SP w Wysokiej podjął naukę w Te-chnikum Mleczarskim w Rzeszowie. W latach 1968 – 1973 studiuje na Wyż-szej Szkole Rolniczej, a następnie Akademii Rolniczej w Lublinie na wydziale zootechnicznym ze specjalizacją technologia rolno – spożywcza. Pracę rozpoczął w Spółdzielczości Mleczarskiej pełniąc kolejno funkcje: instruktora w OSM Lublin, inspektora w Wojewódzkim Związku Spółdzielni Mleczarskiej w Lublinie, v-ce prezesa ds. technicznych w OSM Lubartów, v-ce prezesa ds. skupu i handlu w OSM Parczew. W 1976 r. w województwie bialskopodlaskim organizował wojewódzkie struktury Wojewódzkiej Spół-dzielni Mleczarskiej w Białej Podlaskiej, z/s w Radzyniu Podlaskim, gdzie zostaje powołany na stano-wisko v-ce prezesa ds. skupu, handlu i transportu. W 1981 r. zostaje powołany na stanowisko prezesa OSM w Radzyniu Podlaskim i to stanowisko pełni do 2008 r. W l. 1988 – 1992 zostaje radny Gminnej Rady Narodowej w Radzyniu Podlaskim. W wyborach parlamentarnych w 1993 r. został wybrany na posła II kadencji sejmu RP. Posłował także w III, IV i V kadencji, reprezentując okręg chełmski. Pracował w Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz w Komisji Infra-struktury. Jednocześnie w l. 1998 – 2002 Premier powołał go w skład Rady Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, a w l. 2002 – 2005 Minister Rolnictwa powołał w skład komisji ds. mleka i przetworów mlecznych przy Agencji Rynku Rolnego. Inicjator powołania w 1992 r. Krajowego Stowarzyszenia Mleczarzy gdzie pełnił funkcję v-ce prezesa do 2012 r. Aktywnie działał na rzecz obwodnicy drogowej Radzynia, wybudo-wania budynku Sądu i Prokuratury Rejonowej, przez osiem lat był pre-zesem miejscowego klubu sportowego i przeprowadził modernizację stadio-nu. Od grudnia 2008 r. pełni funkcję Dyrektora oddziału Zakładu Mleczar-skiego w Radomiu. Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, złotym medalem za długoletnią służbę, orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny przez Prawosławnego Metropolitę Warszawskiego Polskiego Auto-kefalicznego Kościoła Prawosławnego oraz licznymi odznakami resorto-wymi. Aktualnie mieszka w Rzeszowie.

st. bryg. dr inż. ur. 27.02.1963 r. w Łańcucie. Zam. w Albigowej. Absolwent SGSP w roku 1987. W latach 1987 - 1998 pełnił służbę w KRSP w Rzeszowie i KWSP (przekształconej w KW PSP) w Rzeszowie. W roku 1998 przeniesiony do Komendy Głównej PSP w Warszawie, gdzie pełnił funkcję Dyrektora Biura Operacyjnego. Od września 1998 Komendant Wojewódzki PSP w Rzeszowie, a następnie Podkarpacki Komendant Wojewódzki. Ukończył studia podyplomowe "Inżynieria oprogramowania" na Wydziale Elektrycznym Politechniki Rzeszowskiej (1993 r.) oraz "Zarządzanie w stanach zagrożeń" na SGSP (2000 r.). Uczestnik kursu dla starszych oficerów organizowanego przez Fire Service College Moreton in Marsh Anglia (1998 r.). Od sierpnia 2002 r., zatrudniony w SGSP na stanowisku doradcy komendanta. Równocześnie prowadził zajęcia z przedmiotu: Postępowanie administracyjne. Od grudnia 2005 do 12 stycznia 2007 Podkarpacki Komendant Wojewódzki PSP w Rzeszowie. Od stycznia do kwietnia 2007 r. Komendant Komendy Głównej PSP. Doktorant Akademii Obrony Narodowej. Temat pracy doktorskiej: „Model funkcjonowania organów administracji publicznej w czasie klęsk żywiołowych na obszarze województwa".

mgr inż. ur. 17.12.1956 r. w Łańcucie zam. w Wysokiej, syn Walentego i Heleny z d. Fleszar. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Wysokiej podjął naukę w Technikum Elektronicznym w Rzeszowie. W latach 1977 – 1982 studiuje na Politechnice Rzeszowskiej w zakresie mechaniki, o specjalności technologia maszyn. Po ukończeniu studiów podejmuje pracę w Łańcuckiej Fabryce Śrub. Od roku 1984 rozpoczyna pracę nauczycielską w SP Kraczkowa oraz Wysoka, a następnie od 1999 w Zespole Szkól nr 2 im. Jana Kochanowskiego w Łańcucie na stanowisku kierownika Pracowni Nauki Zawodu. Od roku 2007 zostaje powołany na stanowisko dyrektora tworzącego się Powiatowego Centrum Kształcenia Praktycznego i Edukacji Zawodowej im. Felicjana Dzier-żanowskiego w Łańcucie. W czasie peł-nienia tej funkcji modernizuje przestarzałą bazę w zakresie dydaktyki oraz prowadzenia usług między innymi budynki oraz wyposażenie warsz-tatów przy ulicy Podzwierzyniec, budynki dydaktyczne przy ul. Armii Krajowej oraz nowoczesną Okręgową Stację Diagnostyczną. Jest wieloletnim członkiem pozarządowej organizacji Stowarzyszenia Inży-nierów i Techników Mechaników Polskich Oddział w Rzeszowie gdzie jest członkiem Zarządu. Jest osobą mocno zaangażowaną w sprawy związane z kształceniem praktycznym młodzieży w Powiecie Łańcuckim jak również pracę społeczna. Mieszka w Wysokiej.

prof. dr hab. med. ur. 15.06.1942 r. w Łańcucie. Syn Teofila i Józefy z d. Gędoś. W latach 1960-1966 studiował na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej. W jesieni 1966 r. podjął pracę w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie gdzie pracował kolejno jako lekarz stażysta, wolontariusz, młodszy i starszy asystent, zastępca ordynatora i ordynator oddziału Ginekologiczno – Położniczego. Uzyskał specjalizację I stopnia w 1971 r. i II stopnia w 1977 r. Jest członkiem Zespołu Dydaktycznego Katedr Ginekologii i Położnictwa Colegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1980 r. W latach 1988-1990 był konsultantem swej specjalności w województwie krośnieńskim, później woj. rzeszowskim, a obecnie podkarpackim. Pod jego kierunkiem wielu lekarzy zdobyło specjalizację I i II stopnia z ginekologii i położnictwa. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1988 r., a profesora medycyny w maju 1999 r. Był i jest recenzentem i promotorem przewodów doktorskich. Uczestniczył w wyjazdach naukowych Klinik Uniwersyteckich w Holandii i w Kalifornii. Od 1991 r. jest prezesem Oddziału Rzeszowskiego Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego i delegatem Polski do Europejskiego Stowarzyszenia Ginekologów i Położników (EAGO). Od 1994r. jest członkiem Zarządu Europejskiego Towarzystwa Badań Naukowych w Ginekologii i Położnictwie. Jest także członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Perinatologii i członkiem komitetów czasopism naukowych swej specjalności. Był członkiem Komitetów Naukowych I i II Kongresu Europejskiego Ginekologii i Położnictwa w 1994 i 1995 r., oraz IV Światowego Kongresu Endokrynologii Ginekologicznej w 1995 r. w Madonna di Campiglio. Przewodniczył wielu sesjom i kongresom naukowym. Jest autorem ponad 70 wielojęzycznych prac naukowych. Napisał wiele rozdziałów do podręczników akademickich. Odznaczony został m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

ks. ur. 21.11.1885 r w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Katarzyny z d. Włodyka. W l. 1898 – 1905 uczęszczał do I Gimnazjum w Rzeszowie, następnie odbył studia teologiczne w WSD w Przemyślu. Dnia 29 czerwca 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie w Przemyślu i został skierowany do pracy jako wikary do wsi Wiązownica w powiecie jarosławskim. Po 2 latach został przeniesiony do miasta Sądowa Wisznia (obecnie w rejonie mościskim w obwodzie lwowskim), gdzie przez kilka lat sprawował funkcję wikarego i katechety oraz administratora. W maju 1921 r. zdał egzamin konkursowy na proboszcza. Do 1923 r. przebywał w Rzeszowie pełniąc funkcję wikarego. W lipcu 1923 r. objął funkcję ekspozyta w Trójczycach, w pow. przemyskim. W sierpniu 1925 r. został mianowany proboszczem w Mościskach gdzie przez 33 lata, aż do śmierci, służył Bogu i ludziom. Był ceniony i szanowany jako dobry gospodarz i szlachetny człowiek, zarówno przez Polaków, jak i Ukraińców. Po wojnie został usunięty przez władzę radziecką z plebanii, zamieszkał nad zakrystią w surowych warunkach (zimna woda, „koza” do ogrzewania). Zmarł w Mościskach w wigilię Bożego Narodzenia 1958 r. i został pochowany na starym cmentarzu. W 1993 r., w uznaniu zasług ks. Andrzeja Skrobacza jako duszpasterza i człowieka, bp. Marian Jaworski ze Lwowa poświęcił, wmurowaną w kościele w Mościskach tablicę dedykowaną księżom Andrzejowi Skrobaczowi i Edwardowi Saletnikowi, z napisem: „Pamięci kapłanów trwających z ludem w czasach prześladowania kościoła”.

ur. 26.09.1929 r. w Krzemienicy pow. łańcucki. Syn Antoniego i Anny z d. Skrobacz. W latach 1936 - 1943 uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Krzemienicy. W latach 1942 - 1944 kontynuował naukę w Tajnych Kompletach Nauczania w zakresie I i II klasy Gimnazjum Ogólnokształcącego. We wrześniu 1944 r., rozpoczął naukę w trzeciej klasie Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza. W roku 1948 zakończył naukę egzaminem dojrzałości. Od 1947 r. należał do Młodzieżowej Organizacji Niepodległościowej "ORLĘTA ". na terenie Łańcuta. W październiku 1948 r., rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. W październiku 1949 r. nastąpiły masowe aresztowania członków ORLĄT na terenie Rudnika i Łańcuta . Został aresztowany 27.12.1949 r. przez PUBP w Łańcucie, po przejściu ciężkiego śledztwa, przewieziony do więzienia Zamek w Rzeszowie. W dniu 23.03.1950 r. skazany przez Rejonowy Sąd Wojskowy na 2 lata i 6 mies. więzienia, oraz pozbawienia praw publicznych i obywatelskich na 3 lata. Następnym etapem w odbywaniu kary było więzienie w Przemyślu i wreszcie Centralne Więzienie Karne w Rawiczu. Po wyjściu z więzienia, od października 1952 r. kontynuował rozpoczęte studia, zakończone w 1956 r. dyplomem mgr inż. elektryka. Nakazem pracy, został skierowany do Elektromontażu Kraków. Pracował na wielu budowach zakładów przemysłowych na terenie woj. krakowskiego, rzeszowskiego, kieleckiego, jak też na budowie Cementowni Derna w Libii. Odbył wiele podróży po krajach Europy, Azji, Afryki i Ameryki Płn. W 2005 r. odnalazł łańcuckiego Żyda w Izraelu, Romka-Abrahama Segala, któremu jego rodzice pomogli w czasach hitlerowskiej okupacji. To uruchomiło żywe kontakty, podróże do Ziemi Świętej i podróże do Polski Romka, jego dzieci i wnuków. Od 1986 r. jest na emeryturze, mocno związany ze swoją rodzinną Krzemienicą i Ziemią Łańcucką. Mieszka w Krakowie od 1956 r. Odznaczony Srebrnym, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasłużony dla Budownictwa.

ur. 26.01.1944 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anny z d. Markowicz. Wykształcenie: zawodowe. W latach 1962-1982 pracował zawodowo jako kierowca w Komendzie Milicji Obywatelskiej w Łańcucie. Od 1982 r. na emeryturze i prowadzi dochodowe gospodarstwo rolne w Białobrzegach. Działacz Ludowych Zespołów Sportowych i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Przez szereg lat był członkiem władz PSL szczebla gminnego. W latach 1980-1992 był Radnym Gminy Białobrzegi, a w latach 1986-1988 piastował urząd Przewodniczącego Rady Gminy Białobrzegi. W latach 1998-2002 był Radnym Rady Powiatu Łańcuckiego, pracując w Komisji Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego oraz w Komisji Ochrony Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa wnosząc w pracę obu komisji wiele ciekawych rozwiązań i inicjatyw. W latach 1984-1998 pracował społecznie w Radzie Parafialnej, Radzie Nadzorczej GS Samopomoc-Chłopska i Banku Spółdzielczym w Białobrzegach. Od 1994 r. jest Sołtysem wsi Białobrzegi aktywnie inspirując i angażując się we wszelkie poczynania gospodarcze wsi i gminy. Był członkiem społecznych komitetów budowy gazociągu, wodociągu, telefonizacji i kanalizacji. Interesuje się nadal sprawami powiatu. Z oddaniem pomaga ludziom potrzebującym wsparcia duchowego i materialnego służąc swoim wolnym czasem i finansami. Postrzegany jest jako dobry gospodarz rodzinnej miejscowości. W 2008 r. otrzymał medal „Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”.

dr hab. inż. ur. 26.05.1945 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). W latach 1959-1963 uczęszczał do LO im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie. W roku 1963 rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, które ukończył w 1969 r. uzyskując tytuł magistra inżyniera w zakresie chemii i technologii nieorganicznej. Od maja 1979 r. podjął pracę w Zakładzie Chemii Nieorganicznej Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej jako stażysta, od 1.02.1970 r. na stanowisku asystenta, a następnie starszego asystenta. Rozprawę doktorską pt. „Studia nad otrzymywaniem węglanu wapnia wysokiej czystości” obronił 4.02. 1978 r. uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.. Od marca 1978 r. został mianowany na stanowisko adiunkta. W roku 2004, w wyniku obrony rozprawy habilitacyjnej pt. „Wpływ niektórych czynników chemicznych, fizykochemicznych i krystalochemicznych na wielkość współczynników współ krystalizacji D2/1 śladowych ilości jonów metali podczas krystalizacji wybranych soli z roztworów wodnych” uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk chemicznych w zakresie chemii. Z dniem 1.03.2005 r. został mianowany na stanowisko adiunkta ze stopniem doktora habilitowanego, a od 1.09.2006 r. pełni funkcję Kierownika Zakładu Chemii Nieorganicznej w Katedrze Chemii i Technologii Nieorganicznej. W 1989 r. otrzymał odznakę: „Złoty Krzyż Zasługi”, a w 2006 r. medal Komisji Edukacji Narodowej..

ur. 28.01.1930 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Syn Pawła i Stefanii z d. Wojnar. Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1961 r. W latach 1968 – 1984 był dyrektorem Szkoły Podstawowej w Handzlówce. Pracował społecznie w organizacjach wiejskich, gminnych i powiatowych. Przez 30 lat był radnym. Prowadził wiejskie zespoły chóralne, recytatorskie, a także pisał. Wniósł duży wkład w opracowanie monografii Handzlówki wydanej z okazji 600-lecia wsi. W 1991 r. wydał tomik poezji pt. Próby poetyckie. Z okazji 100-lecia Szkoły Podstawowej w Handzlówce opracował pracę historyczną Zarys dziejów szkolnictwa w Handzlówce. Przygotował do druku obszerną pracę naukową Pisarze ludowi regionu łańcuckiego, która z powodu braku funduszy nie została wydana. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Handzlówce.

ur. w 1880 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły ludowej systematycznie się dokształcał, wcześnie włączył się w życie społeczno-gospodarcze środowiska. Po służbie wojskowej aktywny działacz Rady Gminy, Banku Ziemskiego i Składnicy Towarowej, prezes Rady Nadzorczej Spółki Pożyczkowej Raiffeisena, członek Kółka Rolniczego w Handzlówce i Zarządu Głównego Towarzystwa Kółek Rolniczych we Lwowie. Od 1903 r. członek Polskiego Stronnictwa Ludowego, w latach 1903-1907 członek Rady Naczelnej PSL. Od 1908 r. związany z lwowską opozycją w PSL. W latach 1912-1913 członek Rady Ludowej PSL Zjednoczenie Niezawisłych Ludowców. W latach 1914-1918 członek Naczelnej Rady Ludowej PSL „Piast”, a także żołnierz armii austriackiej. W latach 1919-1920 zarządca dóbr Banku Ziemskiego. W latach 1919-1927 poseł na Sejm RP z ramienia PSL „Piast”, członek Komisji Ochrony Pracy i Komisji Spółdzielczej w Sejmie Ustawodawczym, członek Komisji Oświatowej w Sejmie I Kadencji. Od 1926 r. członek Stronnictwa Chłopskiego i w latach 1928-1930 z ramienia tej partii poseł na Sejm RP, członek Komisji Robót Publicznych. Od 1931 r. w Stronnictwie Ludowym, a od 1945 w PSL. W latach 1946-1948 członek Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, w 1946 jej przewodniczący, równocześnie członek Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Od 1946 r. członek PSL „Wyzwolenie”, a w latach 1946-1947 wiceprzewodniczący jego Rady Naczelnej. Od 1947 r. członek SL, a od 1949 r. członek Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Autor wielu artykułów o tematyce społeczno-gospodarczej w prasie ludowej. Zmarł w 1955 r. i spoczywa na cmentarzu w Handzlówce.

ur. 27.10.1914 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Marcjanny. Już jako szesnastoletni chłopak wstąpił do OSP i dał się poznać jako aktywny, dobry kolega i działacz społeczny. W latach 1934-1936 należał do działającego we wsi Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej i sprawował funkcję prezesa, a także naczelnika sportowego tej organizacji. Za czasów swej młodości razem z kolegami, brał udział w wielu przedstawieniach amatorskiego teatru. Jeszcze przed pójściem do wojska pracował razem z młodzieżą przy budowie domu katolickiego (dzisiaj jest tam ośrodek zdrowia). Służbę wojskową pełnił w latach 1936-1937 w Tarnopolu. W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. zmobilizowany do 39. Pułku Piechoty w Jarosławiu 3. batalionu w Lubaczowie. Jako żołnierz walczył w obronie Lubaczowa, Dachnowa oraz Przemyśla. Tam, po zaciekłych walkach wojsk polskich z przeważającą siłą Niemców, został wraz z innymi wzięty do niewoli w dniu 18 września i odtransportowany najpierw do koszar w Lubaczowie, a następnie do obozu jenieckiego w Jarosławiu, gdzie w październiku w 1939 r. razem z innymi żołnierzami został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. Do ukochanej rodzinnej wsi powrócił w lutym 1942 r. ożenił się i pracował we własnym gospodarstwie. W latach 1978-1998 pełnił funkcję prezesa OSP w Albigowej. Należał do Związku Kombatantów Polskich. Oprócz odznaczeń za ofiarną i bezinteresowną pracę w straży otrzymał „Medal za udział w wojnie obronnej 1939 roku”. Zmarł 10.12.2007 r.

prof. dr hab. ur. 26.06.1924 r. w Soninie (pow. łańcucki). W 1946 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W latach 1946-1951 studiował na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu i Politechniki. Po uzyskaniu stopnia magistra pracował jako asystent na swoim macierzystym wydziale, ale należącym już do samodzielnej uczelni – Wyższej Szkoły Rolniczej. Doktorat uzyskał w 1960 r. habilitował się w roku 1969. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w roku 1981, a w 1989 r. tytułu profesora zwyczajnego. Odbył liczne staże naukowe w kraju i zagranicą. Czynnie uczestniczył w licznych krajowych i międzynarodowych kongresach i sympozjach naukowych. Współpracował z wieloma zakładami produkcyjnymi, służąc radami z zakresu technologii cukrownictwa i przemysłów fermentacyjnych. Był współorganizatorem Oddziału, a następnie Wydziału Technologii Żywności, wieloletnim kierownikiem Katedry Technologii Rolnej i Przechowalnictwa, wicedyrektorem Instytutu Przechowalnictwa i Technologii Żywności, prodziekanem Wydziału Rolniczego, dziekanem Wydziału Technologii Żywności, wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Rady Zakładowej ZNP, a także członkiem Kolegium Redakcyjnego „Food Chemistry”. Pełnił różne funkcje w towarzystwach naukowych. Był autorem ponad stu publikacji naukowych, współautorem książek i skryptów, badaczem bardzo wnikliwym, dociekliwym i precyzyjnym. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Naukowej, Odznaką Budowniczy Wrocławia oraz wieloma innymi odznaczeniami i nagrodami rektora. Zmarł 19.12.1990 r. i spoczywa na wrocławskim cmentarzu.

ps. "Chrzestny", ur. 28.12.1891 r. w Ołpinach pow. jasielski. Absolwent gimnazjum w Jaśle. W 1921 r. ukończył studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Działacz ludowy, spółdzielczy i oświatowy, polski pedagog, założyciel Uniwersytetów Ludowych. W latach 1921-1931 założyciel i dyrektor Uniwersytetu Ludowego w Szycach pod Krakowem. Po jego zamknięciu utworzył Orkanowski Uniwersytet Ludowy w Gaci Przeworskiej (1932-1939). Od 1925 r. członek Związku Młodzieży Wiejskiej RP "Wici". W latach 1926-28 wiceprezes CZMW; 1928-39 współorganizator i czł. ZG ZMW RP; 1931-39 w Stronnictwie Ludowym. Inicjator powstania pierwszej w Polsce Spółdzielni Zdrowia w Markowej. Związany częściowo z woj. rzeszowskim, przede wszystkim z pow. łańcuckim. Autor wielu artykułów, m.in. czasopismach "Siew", "Wici", "Młoda Myśl Ludowa". Aresztowany w Jarosławiu i zamordowany przez Niemców w 1940 r. w Palmirach k/ Warszawy.

ur. 06.07.1951 r. w Gniewczynie Łańcuckiej (pow. przeworski). Syn Józefa i Marii z d. Zamorskiej. Policjant. Początkowo pracował jako posterunkowy w Grodzisku Dolnym, a od 1981 r. pracował nieprzerwanie na różnych stanowiskach w Komendzie Powiatowej Policji w Łańcucie. Od wielu lat angażuje się w pracę społeczną. Jest znanym w środowisku piłkarskim działaczem. Aktualnie piastuje funkcję wiceprezesa klubu piłkarskiego „STAL-Łańcut”. W latach 2002-2006 był radnym Rady Powiatu Łańcuckiego i Przewodniczącym Komisji Ochrony Środowiska, Rolnictwa, Leśnictwa, Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego. Jest członkiem komitetu osiedlowego „Łańcut-Południe”. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Od lutego 2010 r. na emeryturze. Mieszka w Łańcucie.

ur. 26.03.1901 r. we wsi Nowosielce pow. Przeworsk w chłopskiej rodzinie dla której jedynym źródłem utrzymania była praca w gospodarstwie rodzinnym. Po ukończeniu 4 klasy Szkoły Podstawowej w Nowosielcach, uczęszcza wpierw do Gimnazjum w Przeworsku, a później w Łańcucie w latach 1913-1921. W końcowym okresie nauki w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza zgłasza się jako jeden z ochotników organizowanego Legionu Młodzieży Akademickiej, aby wziąć udział w obronie Lwowa od listopada 1918 r. do kwietnia 1919 r. Po odniesionym zwycięstwie nad Ukraińcami w kwietniu powraca do Łańcuta i dalej kontynuuje przerwaną naukę. W 1921 r. kończy Gimnazjum I Liceum otrzymując świadectwo dojrzałości. Zdaje egzaminy wstępne i zostaje przyjęty na Uniwersytet im. Jana Kazimierza we Lwowie na Wydział Matematyczno- Przyrodniczy. Studia kontynuuje w latach 1921/ 1922- 1927/1928 uzyskując tytuł magistra nauk matematyczno- przyrodniczych. Po ukończeniu studiów składa w 1931 r. egzamin nauczycielski, a w 1935 r. zostaje mu przyznany przez Kuratorium Oświaty Szkolnej we Lwowie tytuł profesora. Podejmuje pracę w Gim. I Liceum w Hrubieszowie, a później w Gim. I Liceum w Krasnymstawie, gdzie pracuje do rozpoczęcia II wojny światowej. Za udział w tamtym nauczaniu i kontakty z AK zostaje aresztowany przez Gestapo i więziony w Izbicy, a później w Lublinie. W 1942 r. zostaje wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, a następnie do Grossrozen i Oranienburga pod Berlinem. Z Oranienburga zostaje wyzwolony przez Armię Czerwoną dnia 26.04.1945 r. Szczęśliwie powraca do swojej rodziny w Łańcucie w maju 1945 r. Z dniem 1.09.1945 r. podejmuje pracę w Gim. I Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, którego był wychowankiem. Był nauczycielem chemii. Wśród młodzieży zaskarbił sobie szacunek i sympatię. W pracach z młodzieżą posługiwał się językiem prostym i zrozumiałym, chcąc w ten sposób dotrzeć do wszystkich. Wiedzę przekazywał starannie dając odpowiedzi na nurtujące pytania. Lata przebyte w obozach, wyniszczająca niewolnicza praca dały o sobie znać. Podupadał na zdrowiu, a wyczerpany organizm staje się podatny na pojawiające się choroby. Umiera 24.05.1966 r. i zostaje pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Łańcucie.

art. fotograf, ur. 5.10.1959 r. w Żołyni, zam. w Brzózie Stadnickiej w pow. łańcuckim. Syn Franciszka i Marii Mączki. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Brzózie Stad. kontynuował naukę w LO w Żołyni gdzie złożył maturę w 1979 r. Następnie ukończył Studium Kulturalno-Oświatowego w Krośnie, kierunek: fotografia i film. Od 1980 r. jest instruktorem fotografii w Miejskim Domu Kultury w Łańcucie, prowadzi Foto–Klub oraz Młodzieżowe Koło Fotograficzne. Jego zdjęcia publikowały m.in.: „Foto”, „Foto-Kurier”, „Magazyn Fotograficzny”, „Pozytyw”, „Przyroda Polska”, „Poznaj Świat”. Jest autorem zdjęć do folderów i katalogów o Łańcucie. Prezentował swoje prace na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w wielu miastach Polski oraz na Węgrzech, Ukrainie i Słowacji. Jest laureatem wielu konkursów fotograficznych kraju i za granicą. Mieszka i pracuje w Łańcucie.

ur. 22.04.1920 r. w Soninie (pow. łańcucki). Ukończył Szkołę Podstawową w Soninie oraz Publiczne Gimnazjum i Liceum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W 1938 r. wstąpił do szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, ukończył ją w 1939 r. Po powrocie w rodzinne strony podjął służbę w 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. Po wielu bitwach wojennych wraz z 10 PSK przechodzi przez granicę Węgier i rozpoczyna wędrówkę w kierunku Europy Zachodniej. Brał udział w walkach w rejonie Paryża, za odwagę i zasługi w walce otrzymał po raz pierwszy Krzyż Walecznych i został awansowany do stopnia rotmistrza. W 1940 r., został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, skąd wyjechał do Szkocji i pełnił służbę oraz uczestniczył w szkoleniach poligonowych w Glasgow. W 1944 r. walczył w północnej Francji, wziął udział w wyzwoleniu Belgii i Holandii. Zimą od 1944 do 1945 r., po przełamaniu obrony Renu wkroczył na tereny Niemiec i wśród morderczych walk przede wszystkim pod Westerbork i Dalen zakończył swój szlak bojowy w porcie Wilhelmshaven. Został tam także odznaczony drugim Krzyżem Walecznych za odwagę i zasługi wojenne oraz awansowano go do stopnia kapitana. Nie wrócił do Polski; osiedlił się w Holandii. Zmarł w 2003 r. w wieku 83 lat. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bredzie.

ur. w 1921 r. w Soninie (pow. łańcucki). Naukę rozpoczął w miejscowej szkole podstawowej. Po jej ukończeniu uczęszczał do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W czasie okupacji należał do AK, czynnie uczestnicząc w organizowanych akcjach dywersyjnych. Pewnego dnia, a było to w 1943 r. gestapo urządziło w Soninie łapankę. Otoczono wieś i z obejść zabierano młodych ludzi, którzy mieli być wywiezieni do Niemiec na roboty. Młody Józek wiedząc, że Niemcy chcą zabrać jego siostrę Katarzynę, zgłosił się za nią. W Niemczech po rozwiązaniu obozu pracy, w jakim się znajdował, za wszelką cenę chciał odnaleźć swojego brata Jana, który był kapitanem w Dywizji Pancernej generała Maczka. Bracia spotkali się w Anglii. Po rozwiązaniu polskiej formacji Józef złożył podanie o przyjęcie go na studia medyczne w Dublinie. Został przyjęty i tam uczęszczał na zajęcia z bakteriologii. Był bardzo zdolnym i pracowitym uczniem. Ukończył studia, poznał szkotkę Shinę, również lekarkę okulistkę i ożenił się z nią. Oboje dostali przydział pracy w Afryce. Józef i Shina Sowa pracowali w laboratorium w Zambii, we wschodniej Afryce. Tam też odkryli szczepionkę przeciwko jaglicy, chorobie oczu, która wówczas przybrała rozmiary epidemii. Dzięki temu uratowali wielu ludzi przed utratą wzroku. Mieszkali w Bolgatanga w Ghanie oraz w Trinidadzie. Afryce pracowali 27 lat, jednak z powodu bardzo ciężkich warunków klimatycznych – temperatury dochodziły do 45 – 50 C już jako emeryci postanowili wyjechać do Europy. Osiedlili się we Francji. Józef Sowa mieszkał tu do końca życia, a gdy zmarł tam został pochowany.

dr ur. 18.02.1882 r. w Sokalu (woj. lwowskie). Syn Józefa i Ludwiki z d. Lomachew. W 1888 r. rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie Tadeusz uczęszczał do Gimnazjum św. Anny. Studia odbył na Wydziale Prawa UJ, które ukończył w 1905 r. i uzy-skał tytuł doktora praw. W latach 1905-1907 pracował w Namiestnictwie we Lwowie, a w latach 1907-1010 w Tarnowie w starostwie. Od 1911 r. przeniesiono go do starostwa w Tar-nobrzegu. Od 1913 r. pracował w starostwie w Chrzanowie zajmując się mobilizacja i opieką nad uciekinierami. W styczniu 1917 r. aresztowany na kilka tygodni przez władze austriackie. Po opuszczeniu aresztu podjął prace w starostwie w Łańcucie. Końcem 1918 r. przy pomocy hr Alfreda Potockiego utworzył żandarmerię. Pełnił także funkcję zastępcy komisarza likwi-dacyjnego byłych band dezerterów w powiecie łańcuckim tworząc podstawy polskiej policji i administracji. W 1919 r. przeniesiony na urząd starosty w Brzesku. Od 1921 r. był starosta w Tarnobrzegu, a w l. 1924-1926 został mianowany radcą wojewódzkim i starostą rzeszowskim. Po II wojnie światowej był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej i członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie. Zmarł 18.06.1954 r. w Krakowie i spoczywa na Cmentarzu Rakowickim.

ks. dr prof. ur. 28.01.1938 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Ludwika i Tekli z d. Drabickiej. Matura w liceum w Łańcucie w 1956 r. Po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu przyjął w 1963 r. święcenia prezbiteratu. Od 1969 r. posada wikariusza w Ostrowie k/ Przemyśla. W latach 1973-1976 pełnił funkcję wikarego przy katedrze przemyskiej, w 1976 r. otrzymał aplikację na rektora kościoła św. Jana Ewangelisty na Przekopanej. W Grudniu 1989 r. otrzymał nominację na gremialnego kanonika kapituły katedralnej. Odbył studia specjalistyczne w Rzymie z teologii dogmatycznej w Gregorianum i w Instytucie Liturgicznym San Anselmo. W latach 1974-2001 był konsultorem Komisji Episkopatu ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. W ramach komisji II Polskiego Synodu Plenarnego pracował nad przygotowaniem dokumentu "Liturgia Kościoła po Soborze Watykańskim II". W latach 1986-1992 był dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych. Wieloletni konsultor Komisji Episkopatu Polski ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. Był on kanonikiem gremialnym Przemyskiej Kapituły Metropolitalnej, członkiem Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej w Przemyślu, sędzią Sądu Metropolitalnego w Przemyślu i wykładowcą WSD Instytutu Teologicznego w Przemyślu. Wykładał teologię liturgii i misjologię. Prowadził lektorat z języka włoskiego i seminarium naukowe z teologii liturgii. Pod jego kierunkiem zostało napisanych wiele prac magisterskich. Dokonał przekładu Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii (Pallottinum, Poznań 2003). Publikował liczne artykuły w czasopismach: "Ateneum Kapłańskie", "Pastores", "Ruch Biblijny i Liturgiczny" oraz w pracach zbiorowych. Zmarł nagle 8.05.2004 r. w Przemyślu i został pochowany w rodzinnej Kraczkowej.

por., ps.,„Maciej”, ”Sęp”, ur. 04.01.1900 r. w Czarnej (pow. łańcucki). Syn Mieczysława i Amalii Piel. W 1917 r. zdał maturę w Jarosławiu. W marcu 1918 r. powołany został do CK armii. Od listopada 1918 r. do listopada 1920 r. służył w WP. W l. 1920-1924 studiował na Wydziale Inżynierii Lasowej Politechniki Lwowskiej i uzyskał tytuł inż. leśnika. Oficer rezerwy WP, w 1939 r. awansowany do stopnia porucznika. Do ZWZ zaprzysiężony w lutym 1940 r. nadleśniczego z Woli Ocieckiej i zarazem szefa placówki wywiadowczej „Sława” Kierował wywiadem wokół poligonu w Blizna k/ Pustkowa, gdzie testowano rakietę V. Od 1940 r. do maja 1944 r. był dowódca Placówki ZWZ-AK Sędziszów Młp. W Obwodzie Dębica. W maju 1944 r. objął komendę Podobwodu AK Sędziszów Młp. Brał czynny udział w akcji „Burza”. Od sierpnia 1944 r. pełnił obowiązki komendanta Obwodu AK Dębica do części obwodu zajętej przez wojska sowieckie. Aresztowany przez NKWD 9 września 1944 r. i więziony na zamku w Rzeszowie. Następnie 24 listopada wraz z 140 więźniami został przewieziony do łagru w Borowiczach, a później w Swierdłowsku. Do kraju szczęśliwie wrócił w październiku 1947 r. i osiadł we Wrocławiu gdzie zmarł 01.06.1966 r. W maju 2008 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (KKOOP) za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.

ur. 06.09.1919 r. w Krakowie. Syn Juliana i Ludwiki. Do Łańcuta trafił po wojnie i został piłkarzem najpierw „Czuwaju”, a potem „Spójni” Łańcut. Pracował zawodowo Łańcuckiej Fabryce Śrub, a także czynnie udzielał się w działalność sportową w łańcuckich klubach. Wielokrotnie był pełnił funkcje miejskiego radnego. Zmarł 20.09.2000 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

(herbu Szreniawa), zwany „diabłem łańcuckim”. Ur. 1551 r. Syn Stanisława Mateusza i Barbary ze Zborowskich. Rotmistrz (1576); starosta zygwulski (1593). Poślubił Annę Ziemiańską. Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1586-1610. Zmarł 20.08.1610 r.

(herbu Szreniawa). Syn Stanisława i Anny z Ziemeckich. Rotmistrz królewski (1621). Właściciel dóbr łańcuckich w latach 1610-1622. Zmarł 21.12.1622 r.

bryg. mgr inż. ur. 30.05.1961 r. w Żołyni, zam. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Stefanii z d. Kuziara, W 1975 r. ukończył Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Absolwent Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Krakowie w 1983 r. a także absolwent Szkoły Głównej Służby Pożarniczej w Warszawie i Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie. Od 1.07.1983 r. został skierowany do pracy w Komendzie Rejonowej Straży Pożarnych w Gorlicach na stanowisku instruktora. Od 15.07.1985 r. pracuje na stanowisku Komendanta Rejonowego Państwowej Straży Pożarnej, a obecnie Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Gorlicach.

ur. 3.07.1899 r. w Łańcucie. Ukończył szkołę średnią i zdał maturę w Rzeszowie. Pod koniec I wojny światowej został wcielony do armii austriackiej i służył na froncie włoskim. Po wojnie osiadł we Lwowie, gdzie podjął studia na wydziale lekarsko-weterynaryjnym Uniwersytetu Lwowskiego. Naukę przerwał po dwóch latach w 1924 r. i podjął pracę zarobkową jako wiejski nauczyciel w województwie białostockim. Krótko przed wybuchem II wojny światowej został kierownikiem szkoły w Czerwinie koło Ostrołęki. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. W 1941 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Austrii, potem do Czechosłowacji. Zaraz po wojnie znalazł się w Bydgoszczy. Wkrótce mianowany pełnomocnikiem ds. kultury na województwo szczecińskie i zielonogórskie, aktywnie włączył się w akcję ratowania zabytków, m.in. eksponatów muzealnych z placówek Szczecina, Świnoujścia, Drawska, Szczecinka. Pod koniec 1945 r. osiadł na stałe w Szczecinku, gdzie podjął pracę przy organizacji placówek służby zdrowia jako kierownik Wydziału Zdrowia Powiatowej Rady Narodowej. Organizował m.in. oddziały Polskiego Czerwonego Krzyża w Szczecinku i Koszalinie. Następnie został kierownikiem Wydziału Kultury Powiatowej Rady Narodowej w Szczecinku, przeszedł na emeryturę w 1958. Działał na rzecz utworzenia Muzeum Ziemi Szczecineckiej, był członkiem Społecznego Komitetu Organizacyjnego. Kontynuował także swoje amatorskie badania archeologiczne, osiągając cenne wyniki naukowe. Był wiceprezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego w Szczecinku. Działał także w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Opracował pierwszy powojenny przewodnik regionalny Szczecinek i okolice /1958/. Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 7.12.1968 r. w Szczecinku.

prof. dr hab. n. farm. ur. 1.01.1936 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Teofili z d. Ciąpała. Po ukończeniu szkoły podstawowej 1950 r. uczęszczał do Technikum Administracyjno-Gospodarczego w Łańcucie. Następnie rozpoczął studia na Wydz. Weterynaryjnym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Tytuł i dyplom lekarza weterynarii otrzymał 7.03.1960 r. Jest specjalistą z zakresu higieny środków spożywczych i patologii klinicznej zwierząt, doktorem habilitowanym z zakresu patologii klinicznej zwierząt, profesorem nauk farmaceutycznych. Kierownik Kat. i Zakł. Higieny, Bioanalizy i Badania Środowiska, Wydz. Farmaceutyczny i Oddz. Medycyny Laboratoryjnej w Sosnowcu, kier. Centralnej Zwierzętarni Doświadczalnej w Katowicach Ligocie, prodziekan Wydz. Farmaceutycznego i Oddz. Medycyny Laboratoryjnej w Sosnowcu w kadencjach 2002-2005 i 2005-2008. Staże naukowe odbył w Klinice Małych Zwierząt w Wiedniu oraz w Klinice Chirurgii Wydziału Weterynaryjnego Uniwersytetu w Edynburgu. Od 1984 r. jest członkiem Senatu ŚAM, oraz rzecznikiem dyscyplinarnym ds. nauczycieli akademickich i rzecznikiem dyscyplinarnym ds. studentów. Jest członkiem Senackiej Komisji Dyscyplinarnej oraz Senackiej Komisji ds. Rozwoju ŚAM, należał do Komisji Rektorskiej ds. Aparatury, był też zastępcą przewodniczącego Uczelnianej Komisji Rekrutacyjnej. Dnia 16.05.2002 r. wybrany został na prodziekana Wydziału Farmaceutycznego. W pracy naukowo-badawczej zajmuje się m.in. własnościami fizyko-chemicznymi miodu, propolisu, pyłku i mleczka pszczelego, technologią otrzymywania i standaryzacji uzyskanych z tych produktów aktywnych frakcji oraz uzyskania na ich bazie odpowiednich postaci leków do zastosowania w profilaktyce i lecznictwie. Jest autorem około 120 artykułów, 90 komunikatów zjazdowych, promotorem 13 przewodów doktorskich i 79 prac magisterskich oraz opiekunem jednego przewodu habilitacyjnego. Recenzował kilkadziesiąt prac magisterskich i kilka doktorskich. Należy do wielu Towarzystw Naukowych w kraju i za granicą. Odznaczony m.in.: Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim OOP.

ur. 22.03.1931 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Syn Bolesława i Zofii z d. Karakuła. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Nowosielcach podjął naukę w Prywatnym Gimnazjum w Żołyni, a następnie kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Przeworsku. W 1949 r. podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki w Gliwicach. Po ukończeniu studiów inżynierskich w 1955 r. kontynuował zaocznie drugi kierunek na Wydziale Górniczym. Otrzymał nakaz pracy do kopalni węgla „Zabrze”, a następnie awansując przeniósł się do pracy w kopalni „Makoszowy”. W 1965 r. przeszedł do pracy w charakterze kierownika nadzoru energetycznego do budującej się Elektrowni w Solinie. Od 1968 r. pracował jako zastępca dyrektora technicznego przy budowie elektrowni szczytowo-pompowej „Porąbka-Żar”. W 1981 r. wyjeżdża do pracy do Iraku w celu uruchomienia elektrowni Harta k. Basry. Po dwu latach wraca i kontynuuje pracę w Porąbce-Żar. Za lata pracy otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: medal „Zasłużony dla Energetyki”, odznaki zasłużony dla woj. krakowskiego i bielskiego, oraz w 1975 r. Złoty Krzyż Zasługi”. Od 1993 r. na emeryturze i mieszka w Międzybrodziu Żywieckim.

z d. Wal, ur. 12.11.1932 r. w Białobrzegach. Córka Bronisława i Herminy z d. Drzewicka. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Białobrzegach, kontynuowała naukę w Prywatnym Gimnazjum w Żołyni. Egzamin dojrzałości złożyła po dwóch latach nauki w Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie. Od 1950 r. studiowała na Wydziale Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Po otrzymaniu dyplomu I stopnia w 1953 r. dostała nakaz pracy w Liceum Pedagogicznym w Rzeszowie. W 1954 r. poślubiła Bolesława Stopę i przeniosła się do pracy w szkolnictwie, najpierw w Gliwicach, a następnie w Zabrzu. W 1965 r. wraz z mężem wyjechała do Soliny i podjęła pracę jako instruktor przedmiotowo-metodyczny na cały powiat leski. Od 1968 r. zmieniła pracę i została wizytatorem metodykiem historii i wiedzy o społeczeństwie w całym województwie bielskim. Za ofiarną pracę otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in.: odznakę „Zasłużony dla woj. bielskiego”, Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 1993 r. na emeryturze i mieszka w Międzybrodziu Żywieckim.

ur. 5.10.1897 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Walentego i Anieli z d. Kloc. Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej. W poszukiwaniu pracy wyjechał do Niemiec. Udział w działaniach wojennych I wojny światowej. Kilkakrotnie powracał by znów udać się na front. Po wojnie się ożenił i gospodarował na swoim w Woli Dalszej. Czynnie włączył się w działalność ZMW „Wici”, a następnie Stronnictwa Ludowego. Okres II wojny światowej to udział w konspiracji. Oprócz pracy na roli w wolnych chwilach pisał swoje wspomnienia, które sukcesywnie ukazywały się na łamach „Zielonego Sztandaru”. Ukoronowaniem pisarstwa J. Stryczka była książka „Chłopskim piórem” wydana w 1957 r. przez LSW. Pisarstwo jego należy do literatury pamiętnikarskie. Wspomnienia z dzieciństwa, baśnie, zwyczaje, obrzędy starał się uchronić od zapomnienia. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień m.in.: wyróżnienie od tygodnika „Polityka”, dwukrotnie wyróżnienie od Naczelnego Komitetu Stronnictwa Ludowego. Zmarł 23.09.1984 r. i spoczywa na cmentarzu w Dąbrówkach.

(10 XI 1912-27 VIII 1943), ur. w Łańcucie. Absolwent PG im. H. Sienkiewicza w Łańcucie (1932). Ukończył SPP w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej. Skierowany na praktykę do 6. pSP w Samborze, opiekun 6-tygodniowych kursów PW w Grupie Obozów Letnich nr 2 nad Zełemianką k. Skolego, pow. stryjski. Promow. do stopnia ppor. piech. ze starsz. z 15 X 1935 r. Przydzielony prawdopodobnie do 6. pSP, od 1938 r. słuchacz 2-letniej Oficerskiej Szkoły Topografów przy WIG (pozostał na etacie jednostki macierzystej). Pierwszy rok obejmował naukę topografii, na drugim kształcono w zakresie geodezji, kartografii i reprodukcji. Po ukończeniu szkoły absolwenci, w zależności od uzdolnień, byli przydzielani do wydziałów fachowych WIG. Po dwuletniej praktyce lub w jej trakcie na wniosek szefa WIG mieli być przenoszeni na stanowiska etatowe. Awansowany do stopnia por. piech. ze starsz. z 19 III 1939 r. Przed wybuchem II wojny światowej oficerowie i słuchacze szkoły przebywali na praktyce terenowej w Tatrach Wysokich, powrócili do Warszawy 31 VIII 1939 r. W trakcie mobilizacji sformowano z nich trzy oddziały pomiarów wojennych. Początkowo znajdowały się w Warszawie, po 5 września jeden z nich skierowano do Armii „Lublin”, a pozostałe ewakuowano do Lwowa. Część oficerów trafiła do niewoli sowieckiej i padła ofiarą zbrodni katyńskiej, inni przekroczyli granicę węgierską. Adiutant dow. pułku pomiarów wojennych, który uczestniczył w działaniach w ramach Armii „Lublin”. W styczniu 1940 r. zaprzysiężony do konspiracji ZWZ-AK przez Wilhelma Kudłę „Robaka”. Wykładowca na konspiracyjnych kursach SPR, uczył m.in. terenoznawstwa, od 25 IV 1943 r. adiutant kmdta Obwodu. 26 VIII 1943 r. postrzelony w Dąbrówkach przez funkcjonariusza gestapo Eugena Arendta, przy dojeździe rowerem na spotkanie KO w Rakszawie. Zdołał uciec konno do Czarnej, gdzie został znaleziony przez żołn. AK. Zmarł następnego dnia, pochowany w lesie bażantarnia w Łańcucie. 19 III 1945 r. przeniesiony na cmentarz komunalny w Łańcucie. 31 X 1946 r. ekshumowany do mogiły zbiorowej żołn. AK. Po zakończeniu akcji „Burza” insp. Inspektoratu AK Jarosław wnioskował o awans. go do stopnia kpt. piech. („Zginął od kuli niem. w czasie wykonyw. obowiązków służb. B. dobry of., dla org. zasłużony”). Żonaty z Józefą z d. Mach (1939). Mieli syna Stanisława.

ur. 30.07.1903 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Salomei z d. Podolec. Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum Realnego w Łańcucie w 1922 r. rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Dyplom magistra uzyskał z dwuletnim opóźnieniem, ponieważ w latach 1923-24 zmuszony był podjąć pracę w sosnowieckiej kopalni, a później jako nauczyciel na Wołyniu. Po ukończeniu studiów w 1928 r. pozostał we Lwowie, gdzie podjął pracę w Małopolskim Towarzystwie Rolniczym, zaś w 1930 r. uzyskał posadę asystenta w Katedrze Ekonomii Społecznej UJK. Pozostając pod wpływem znakomitych uczonych Stanisława Grabskiego i Franciszka Bujaka rozpoczął aktywną pracę na niwie naukowej. Jako pierwszy zwrócił uwagę na tak cenne źródła jak metryki józefińskie i franciszkańskie. Na ich podstawie ogłosił pracę pt. „Rozdrabnianie gruntów chłopskich w byłym zaborze austriackim w latach 1787-1931”, wydaną w 1934 r. Jednocześnie zdobywał kolejne szczeble kariery naukowej, uzyskując stopień doktora w 1932 r., zaś 4 lata później tytuł docenta. Do 1939 r. Styś prowadził żmudne badania nad kolejną ważną rozprawą pt. „Drogi postępu gospodarczego wsi” (wydano ją dopiero po wojnie). Na okres ten wypada również debiut miesięcznika „Wieś i Państwo”. W okresie okupacji Styś przerwał swą działalność badawczą, skupiając się przede wszystkim na zapewnieniu rodzinie minimum egzystencji. Po wojnie jak wielu lwowskich uczonych przeniósł się do Wrocławia, by tam tworzyć polski ośrodek uniwersytecki. Czynnie uczestniczył w organizowaniu Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i Wyższej Szkoły Handlowej. Równocześnie opracował własną koncepcję osadnictwa na Ziemiach Odzyskanych, a co najważniejsze wcielił ją w życie sprowadzając z rodzinnych stron kilkuset osadników. W 1949 r. został jednak odsunięty od pracy organizatorskiej w związku z planami kolektywizacji wsi. Zawieszono również jego katedry na uniwersytecie i Wyższej Szkole Handlowej, zarzucając profesorowi niemarksistowskie ujęcie niektórych tez. „Odwilż” pozwoliła mu na powrót do pracy naukowej i dydaktycznej. Od 1957 r. przez dwa lata pełnił funkcję rektora Wyższej Szkoły Ekonomicznej. Władze państwowe odznaczyły go wówczas Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wciąż wiele publikował i wygłaszał odczyty. Aktywnie uczestniczył w pracach różnych towarzystw naukowych, m.in. jako członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego oraz Komisji Nauk Społecznych PAN. Na rok przed śmiercią zdołał jeszcze wydać „Współzależność rodziny chłopskiej i jej gospodarstwa”.

ur. 02.06.1920 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). W 1934 r. kontynuował naukę w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Łańcucie. W chwili wybuchu wojny 1939 r. zdążył ukończyć I klasę Liceum Ogólnokształcącego. Przez okres wojny pomagał rodzicom w gospodarstwie, jak również pracował dorywczo. W 1944 r. podjął kontynuowanie nauki w Liceum Ogólno-kształcącym, by w roku 1945 złożyć egzamin dojrzałości. W roku szkolnym 1945/46 został zatrudniony jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Husowie. W l. 1946 – 1949 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Z dniem 1 września 1949 r. podjął pracę jako nauczyciel biologii w Ogólnokształcącej Koedukacyjnej Szkole Stopnia Podstawowego i Liceum w Stalowej Woli. W 1950 r. ukończył Centralny Kurs Biologii w Chełmie. W 1962 r. uzyskał tytuł magistra biologii na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie. Pełnił także obowiązki instruktora powiatowego biologii w Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych, oraz Kierownika Powiatowego Ogniska Metodycznego w Nisku, jak również wykładał w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Stalowej Woli, gdzie przez okres roku szkolnego 1969/70 pełnił również dodatkowo obowiązki dyrektora. W ramach dodatkowego zatrudnienia wykładał także język łaciński w Liceum Medycznym w Stalowej Woli w l. 1972 – 1974. W uznaniu zasług został uhonorowany odznaczenia-mi państwowymi m.in: Srebrnym Krzyżem Zasługi w 1969 r., Złoty Krzyż Zasługi w 1974 r., Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego w 1968 r. W 1980 r. przeszedł na emeryturę, ale pracował jeszcze w niepełnym wymiarze godzin ucząc jeszcze przez trzy lata łaciny w naszej szkole. Jeszcze dłużej, bo do lutego 1992 roku uczył łaciny w Liceum Medycznym. Zmarł 05.01.1996 r. i spoczywa na Cmentarzu komunalnym w Stalowej Woli (XXIX /L/17).

ur. 15.01.1886 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d. Krawczyńska. Ukończył szkołę powszechna w Kraczkowej i prawdopodobnie szkołę rolniczą. Pracował we własnym gospodarstwie rolnym. W 1913 r. wybrano go na kasjera Kasy Stefczyka, a w 1914 r. wybrano na sekretarza kółka rolniczego. Wziął udział w pierwszej wojnie światowej w armii austro-węgierskiej. Od 1921 r. był prezesem kółka rolniczego w Kraczkowej. Od 1923 r. został członkiem Rady szkolnej w rodzinnej wsi, a w 1928 r. został członkiem Rady Nadzorczej Spółdzielni Mleczarskiej. Od 1932 r. prezesował miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1930 r. został wybrany na posła na Sejm RP z listy nr 1 (BBWR) w okręgu nr 47. W sejmie wszedł w skład komisji rolnej. M.in. dzięki jego zabiegom w 1934 r. przeniesiono Kraczkową z pow. rzeszowskiego do pow. łańcuckiego. Po bezskutecznym ubieganiu się o mandat poselski w 1935 r. powrócił do pracy na własnym gospodarstwie. W 1938 r. był członkiem Rady Scalenia w Kraczkowej zajmującą się melioracja i komasacja gruntów. W czasie okupacji niemieckiej udzielał pomocy ukrywającym się Żydom, a w 1943 r. w jego stodole odbywały się egzaminy tajnego nauczania. Za zasługi został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 12.09.1963 r. i spoczywa na Kraczkowskim cmentarzu.

ur. 10.12.1860 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Katarzyny z d. Nazimek. Ożenił się z Katarzyną Borowiec w Słocinie właścicielką 40 morgowego gospodarstwa rolnego. Gospodarowanie rozpoczął od melioracji i wprowadzenia nowoczesnych metod gospodarowania. Podjął także działalność polityczną. W 1894 roku powstała we Lwowie pierwsza chłopska organizacja Towarzystwo Demokratyczne Polski. Dnia 3.06.1895 r. odbyło sie w Budziwoju tajne zebranie chłopskie, na które przybyło około 200 osób. Tam wygłosił odczyt, w którym przedstawił chłopskie problemy. Jego wystąpienie weszło później do odezwy programowej PSL. Blisko współpracował z obrońcą chłopów księdzem Stojałowskim, który przez pewien czas był także za działalność polityczną ekskomunikowany, ale po okazanej skrusze i pokucie powrócił na łono kościoła katolickiego. Został wytypowany jako pierwszy chłopski kandydat do Sejmu Krajowego, przegrał jednak wybory z A. Jędrzejowiczem ze Staromieścia. W wyborach do parlamentu wiedeńskiego w 1897 r. kandydował obok Antoniego Bomby, był w kampanii wyborczej bardzo aktywny. Na polecenie ówczesnego premiera hrabiego Kazimierza Badeniego został aresztowany i osadzony w więzieniu na rzeszowskim zamku. Chłopi protestowali przed murami więzienia, żądali wypuszczenia posła, grozili użyciem siły. Podobno sam cesarz Franciszek Józef I polecił telegraficznie zwolnić kłopotliwego więźnia. W roku 1901 zdobył on ponownie mandat do Parlamentu Wiedeńskiego i do sejmu Krajowego we Lwowie. Zmarł w 1914 roku i został pochowany na cmentarzu w Słocinie.

ur. 3.12.1891 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Polski altowiolista, kameralista i pedagog, prof. PWSM w Warszawie. W latach 1933-39 był członkiem „Kwartetu Polskiego” a po 1945 r. Kwartetu im. K. Szymanowskiego w Łodzi. Pedagog i Dziekan Państwowego Konserwatorium Muzycznego na Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w latach 1954-1957. Autor wielu podręczników i utworów na altówkę. Zmarł 16.04.1958 r. w Warszawie.

bp, dr teologi, ur. 24.12.1953 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Po ukończeniu Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej (1973), kontynuował naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Po uzyskaniu święceń kapłańskich 31.05.1979 r. pracował w wielu placówkach duszpasterskich w diecezji. W latach 1998-2000 pełnił funkcję rektora WSD w Przemyślu. Prekonizowany 16 listopada 2000 r., konsekrowany na biskupa 23 grudnia 2000 r. Biskup pomocniczy vicarius in pontificalibus archidiecezji przemyskiej. Członek rady Episkopatu d/s Misji. Biskup tytularny Lavello (prowincja Potenza, Basilicata, Włochy). Zawołanie biskupie: "Gloria Tibi, Trinitas". Rozprawa doktorska Duchowieństwo diecezji przemyskiej w latach 1918-1939, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II; Wydział Teologii, 1990

ur. 05.11.1942 r. w Husowie (pow. łańcucki). Syn Jana i Zofii z d. Lichota. Wykształcenie wyższe – nauczyciel, mgr historii (1966 r.), dr nauk humanistycznych (1987 r.), III stopień spec. Zawodowej (1988r.), nauczyciel dyplomowany (2004 r.). W latach 1966 - 2006 nauczyciel w Technikum Mechanizacji Rolnictwa, a następnie Zespołu Szkół Technicznych w Łańcucie. Członek Komisji Historycznej przy ZO ZNP w Rzeszowie (opracowanie dziejów ZNP w okręgu); od 1974 r. członek Stowarzyszenia Przyjaciół Ziemi Łańcuckiej; członek Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego im. W. Stysia w Husowie (udział w opracowaniu dwóch książek o Husowie). Współpracuje z Zarządem Miasta Łańcuta; członek Komisji Spraw Społecznych i Obywatelskich (1998-2002), członek Komisji Oświaty i Kultury Rady Gminy Markowa (1994-1998). Współorganizator powstania „Gazety Łańcuckiej” w 1994 r. (opublikował ok. 140 artykułów). Członek Towarzystwa Naukowego w Rzeszowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

dr, ur. 1859 r. w Kraczkowej (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Katarzyny z d. Nazimek. Żył na przełomie XIX/XX wieku. Po ukończonym doktoracie prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1882 r. wybrał Wadowice jako miejsce na praktykę prawniczą. Po trzech latach przeniósł się wraz z rodziną do Starego Sącza gdzie w listopadzie 1889 r. otwiera kancelarię adwokacką, gdzie pozostał prawie pół wieku, aż do 1935 r. Przez 45 lat był radcą miejskim, a w latach 1919-1935 burmistrzem Starego Sącza. Jego córka Adela Szayer jako Ada Sari zdobyła rozgłos i sławę jako primadonna największych scen operowych świata. Zmarł w 1940 r. w Starym Sączu i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 27.10.1948 r. w Kańczudze (pow. przeworski). Syn Józefa i Alicji z d. Flondro. Nauczyciel, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1972 r. do 1978 r. nauczyciel języka polskiego w Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W latach1978 - 1986 r. wicedyrektor w Zespole Szkół Zawodowych w Łańcucie (Liceum Ekonomiczne). Następnie przez krótki okres inspektor oświaty w Łańcucie; Od l 1986 r do 1988 r. Naczelnik Miasta Łańcuta. W latach 1988 - 1990 r. Dyrektor Wydziału Kultury i Sztuki w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Od 1990 r. do chwili obecnej wizytator szkół artystycznych w Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie. W imieniu Ministra Kultury prowadzi i nadzoruje szkoły artystyczne woj. Podkarpackiego. Od kilku lat w stopni głównego wizytatora. Przez kolejne trzy kadencje rzecznik dyscyplinarny Ministra Kultury ds. orzekania w sprawach odwołań nauczycieli szkolnictwa artystycznego od orzeczeń Komisji Dyscyplinarnej I instancji. Działacz kultury, animator życia kulturalnego w Łańcucie, współorganizator licznych imprez i przedsięwzięć artystycznych w środowisku lokalnym. Od 1980 r. związany z Międzynarodowymi Kursami Muzycznymi im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie, prowadzący liczne koncerty w ramach tej imprezy. Od 2006 r. Prezes Stowarzyszenia „Międzynarodowe Kursy Muzyczne im. Z. Brzewskiego w Łańcucie” i przewodniczący Komitetu Organizacyjnego tej imprezy. Wiceprezes Łańcuckiego Towarzystwa Muzycznego, wspólnie Janem Szydło współtwórca Łańcuckich Wieczorów Muzyki. W latach 80–ych założyciel i prowadzący nauczycielski kabaret „Kuberek”, działający przy Zarządzie Oddziału ZNP. W roku 1975 laureat II –ej nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Krasomówczym dla Nauczycieli im. Z. Klemensiewicza w Warszawie. Konferansjer licznych koncertów muzyki poważnej oraz innych imprez w MDK w Łańcucie, sąsiednich miejscowościach oraz od 1990 r. prowadzący koncerty w ramach Światowych Festiwali Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie. Konferansjer licznych imprez państwowych o charakterze patriotycznym i społecznym w Rzeszowie, Łańcucie i innych miejscowościach. Członek ZHP, instruktor – harcmistrz w Komendzie Hufca w Łańcucie. Od 1978 r. do 2007 r. prezes Uczniowskiego Międzyszkolnego Klubu Sportowego w piłce siatkowej dziewcząt. Radny Rady Miejskiej od 2002 r. W pierwszej kadencji jako wiceprzewodniczący Rady , a obecnie jej Przewodniczący. Odznaczony Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zasłużony Sztuce „Gloria Artis”, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą odznaką ZNP, złotą odznaką Polskiego Związku Piłki Siatkowej, Krzyżem Zasługi dla ZHP, wyróżniony w 2009 r. statuetką i tytułem „Animatora Kultury” w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

lek. med., ur. 11.03.1949 r. w Rzeszowie. Syn Waleriana i Zofii z d. Warzybok. Od 09.10.1975 r zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie. Początkowo pracował na stanowisku lekarza Przychodni Rejonowej w Łańcucie, a następnie w Ośrodku Zdrowia w Rakszawie, następnie jako kierownik Ośrodka. Pracę z pacjentami w podstawowej opiece zdrowotnej łączył z pracą w Oddziale Wewnętrznym Szpitala w Łańcucie. W 1980 r. uzyskał I stopień, zaś w 1992 r. II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. W 1997 r. zrezygnował z pracy w Ośrodku Zdrowia i objął obowiązki zastępcy ordynatora Oddziału Wewnętrznego. W 2003 r. uzyskał tytuł specjalisty w dziedzinie kardiologii. Od stycznia 2004 r. objął kierownictwo oddziału kardiologii. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rakszawie.

ur. 02.11.1951 r. w Łańcucie. Syn Mieczysława i Anieli z d. Ciąpała. Absolwent I LO w Łańcucie (1969). W 1974 r. ukończył Wydział Budownictwa Politechniki Rzeszowskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym w Rzeszowie. Następnie pracował w Urzędzie Miasta jako: Inspektor Nadzoru, Kierownik Referatu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej oraz zastępca Naczelnika. W l. 1990-1994 był dyrektorem technicznym Muzeum Zamku w Łańcucie. Od lipca 1994 r. do jesieni 2006 r. był burmistrzem Miasta Łańcuta. Za jego staraniem miasto ma rozwiązane problemy związane z uregulowaniem i funkcjonowaniem infrastruktury miejskiej tj. gospodarki ciepłowniczej, są na ukończeniu prace związane z budową kanalizacji, zostały wybudowane bądź wyremontowane drogi i towarzysząca im infrastruktura drogowa. Wybudowano salę gimnastyczną przy Gimnazjum Nr 1 oraz zmodernizowano Przedszkole Miejskie Nr 3. Dzięki pozyskanym środkom możliwe było zinformatyzowanie zasobów Miejskiej Biblioteki Publicznej. Pozyskał niezbędne środki i doprowadził do wybudowania i oddania do użytku hali sportowej. Obecnie pracuje w Fabryce Wódek „Polmos” w Łańcucie.

mgr wych. fizycznego, ur. 8.05.1946 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Romana i Zofii z d. Kochman. Absolwent LO w Żołyni w 1964 r. i Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie w 1968 r. Przez rok pracował w jednej z warszawskich podstawówek, a od 1969 r. związał się z SGPiS. Od 1984 r. zastępca kierownika Studium Wychowania Fizycznego i Sportu przemianowano na Centrum Wychowania Fizycznego i Sportu przy SGPiS, a od 25 września 1991 r., Szkoła Główna Handlowa w Warszawie (SGH). W latach 1968-1970 jako zawodnik w kadrze polskich tyczkarzy z rekordami życiowymi: na stadionie 4.80 (1968 r.) i w hali 5.05 (1970 r.) W roku 1969 brał udział w Memoriale J. Kusocińskiego na Stadionie X-lecia w Warszawie. Najpierw jako wykładowca, a później starszy wykładowca przez 23 lata był nauczycielem akademickim warszawskich uczelni. Posiada Międzynarodową i Narodowa Mistrzowską Klasę Trenerską. Uprawiał także wielobój, dlatego jest mu łatwo pracować z zawodnikami w różnych konkurencjach. Wychował wielu medalistów igrzysk olimpijskich, mistrzostw świata i Europy. Najbardziej znani: była rekordzistka świata w skoku o tyczce Vala Flosadottir, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Sydney, był to pierwszy medal w sporcie kobiecym w l.a. dla Islandii, złoty medalista młodzieżowych mistrzostw Europy z 2001 r. w biegu na 110 m ppł Philip Nossmy /Szwecja/. Ostatnio z jego doświadczenia korzysta szwedzki 20-letni skoczek wzwyż Linus Thörmblad, który na ostatnich Mistrzostwach Szwecji uzyskał rezultat 2.38 cm. Obecnie mieszka w Mölme. Również jego syn Paweł ur. w 1981 r. uprawia sport. W 2002 r. wygrał Mistrzostwa Polski w skoku o tyczce z wynikiem 5.25 cm.

ur. 17.07.1854 r. w Krakowie. Córka Franciszka. W pierwszych latach życia przebywała w Krakowie, później we Lwowie, gdzie pobierała pierwsze nauki. Prawdopodobnie już w 1872 r. rodzina Szediwych zamieszkała w Łańcucie, gdzie ojciec jej pełnił przez ponad 20 lat funkcję starosty powiatowego. Początkowo udzielali jej lekcji prywatni nauczyciele, a później ze względu na upośledzenie fizyczne, nie uczęszczała do szkół. Nasilenie pracy samokształceniowej przypadło na okres pobytu w Łańcucie. Korzystała z biblioteki „Mrówki” oraz księgozbioru własnego. Uczyła się też języka angielskiego i francuskiego. W czasie jej pobytu w Łańcucie odradzało się i organizowało polskie szkolnictwo ludowe, średnie. Wychowana w atmosferze patriotycznej, oczytana w literaturze. Była znana w Łańcucie z tego, że zainicjowała czytelnictwo dzieci. Posiadając bibliotekę liczącą kilkaset tomów, udostępniała bezinteresownie we własnym domu książki dzieciom i młodzieży. Prowadziła rozmowy z czytelnikami, dobierała lekturę stosownie do ich zainteresowań. W listopadzie 1897 r. przekazała księgozbiór składający się z 232 książek łańcuckiej szkole ludowej. Pełniła w dalszym ciągu bezpłatnie obowiązki bibliotekarki, prawdopodobnie do 1910 r. W czasie I wojny światowej księgozbiór uległ zniszczeniu. Dorabiała udzielając korepetycji z języka francuskiego. Wśród jej rękopisów na uwagę zasługuje rozprawka „O wychowaniu”, w której zawarła poglądy i myśli aktualne do dzisiaj. Zmarła 5.08.1938 r. i spoczęła w grobie rodzinnym na cmentarzu łańcuckim.

ur. 01.01.2008 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Marii z d. Kuźniar. Od 59 lat jest czynnym członkiem orkiestry dętej OSP w Albigowej, której był kapelmistrzem. Był dyrygentem chóru, aktorem amatorskiego teatru, grał w czterech kapelach ludowych, z czego dwie założył. W 1970 r. założył i prowadził kapelę ludową w Albigowej pod patronatem Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. W ciągu 34 lat działalności ludowego Zespołu „Albigowianie” kapela uświetniała uroczystości spółdzielcze, państwowe i okolicznościowe zarówno na terenie kraju, jak i zagranicą, zdobywała wiele nagród, dyplomów i wyróżnień. Była nagrywana przez Rozgłośnię Polskiego Radia i Telewizji Polskiej. W 1983 r. zorganizował i prowadził w Albigowej zespół śpiewaczy i tańca tradycyjnego, który w 1984 r. na Ogólnopolskim Festiwalu Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie zajął drugie miejsce. W nagrodę w 1985 r. Zespół z Albigowej został wydelegowany na występy do Francji. W 1984 r. zorganizował i nadal prowadzi dziecięcą kapelę ludową w Albigowej. W sierpniu 1999 r. otrzymał jedną z czterech głównych nagród w konkursie organizowanym przez Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Ministerstwo Kultury i Sztuki oraz Bibliotekę Narodową, zatytułowanym „Losy moje i mojej rodziny”. Praca ta oparta na unikalnych materiałach historycznych wzbogacona o archiwalne zdjęcia m.in. z okresu II wojny światowej została wpisana do „Złotej Księgi Narodu”. W 2004 r. został odznaczony „Złotym Krzyżem Zasługi”. Mieszka w Albigowej.

art. malarz; witrażysta, ur. 7.05.1911 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Jana i Katarzyny z d. Cwynar. Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie w 1929 r. kontynuował naukę we Lwowie w Państwowej Szkole Przemysłowej na Wydziale Sztuk Zdobniczych Przemysłu Artystycznego. Po ukończeniu szkoły w 1933 r. zrealizował pierwsze zamówienie na polichromię wg własnego projektu w kościele św. Małgorzaty w rodzinnej Wysokiej. Zmobilizowany we wrześniu do wojska został internowany w Caracas w Rumuni. W 1940 r. powrócił do Wysokiej i kontynuował pracę nad polichromią w miejscowym kościele, a także podjął nowe prace w Giedlarowej, Handzlówce, Krzemienicy, Wrzawach i Frysztaku. W 1945 r. wystawia swe malarstwo sztalugowe w Jaśle, a w 1946 r. w Łańcucie i zamieszkał w Rzeszowie. W okresie rzeszowskim czynnie działał w ZPAP, a także brał udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. W 1963 r. wraz z rodzina przenosi się do Krakowa, jego mieszkanie stało się miejscem spotkań szczególnie artystów lwowskich. Kontynuował dalsze prace monumentalne w kościołach Polski południowej m.in. Opolska katedra, Chrzanów, Biały Dunajec, Sędziszów Młp. W swych pracach łączył przeszłość ze sztuka nowoczesną. W latach 70 i 80-tych odbył szereg podróży artystycznych po całej Europie, skąd przywiózł pełne szkicowniki kompozycji rysunkowych i malarskich. Zmarł 10.02.1997 r. i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

ur. 11.01.1858 r. w Łańcucie. Absolwent rzeszowskiego gimnazjum z 1873 r. W 1878 r. ukończył Uniwersytet Jagielloński. W latach 1893-1897 dyrektor Szkoły Weterynaryjnej we Lwowie. Długoletni rektor Akademii Weterynaryjnej we Lwowie, redaktor „Przeglądu Weterynaryjnego” w latach 1886-1898, i „Przeglądu Higienicznego”. Współzałożyciel i prezes Galicyjskiego Towarzystwa Lekarzy Weterynaryjnych we Lwowie w 1886 r. Autor wielu publikacji, współautor podręcznika „Higiena przystępnie wyłożona” z 1891 r. Zmarł 11.11.1920 r. we Lwowie.

prof. dr hab. ur. 2.01.1933 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Marka i Bronisławy z d. Inglot. Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. H. Sienkiewicza w Łańcucie ukończył w 1951 r. Studia wyższe odbył w latach 1951-1956 r. w Uralskiej Politechnice w Świerdłowsku obecny Jekatyrenberg (Rosja) i uzyskał tytuł magistra inżyniera metalurga. Po ukończeniu studiów w latach 1956-1963 pracował w Fabryce Urządzeń Mechanicznych “Poręba” na stanowiskach starszego technologa, zastępcy głównego metalurga, kierownika odlewni, zastępcy szefa produkcji, kierownika wydziału mechanicznego i zastępcy dyrektora d/s produkcji, a następnie w Zjednoczeniu Obrabiarek i Narzędzi jako zastępca naczelnika wydziału technologii. W latach 1964-1977 pracował w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej w Warszawie na stanowiskach: starszego inżyniera, adiunkta, samodzielnego pracownika naukowo-badawczego i profesora nadzwyczajnego, od 1968 r. zastępcy dyr. d/s naukowych w zakresie metaloznawstwa, a od 1973 do 1977 r. pierwszego zastępcy dyrektora tego Instytutu. Od 1977 r. był dyrektorem Przemysłowego Instytutu Maszyn Budowlanych, równocześnie pełniąc w latach 1977-78 funkcję dyrektora naukowego Zjednoczenia Przemysłu Maszyn Budowlanych. W latach 1979-1981 - dyrektora techniki i rozwoju maszyn budowlanych. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1967 r. na Politechnice Warszawskiej, a stopień naukowy doktora habilitowanego w 1972 r. na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W kwietniu 1968 r. został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej, a w 1973 r. na stanowisko docenta. We wrześniu 1975 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym nauk technicznych. W latach 1981-1986 w Politechnice Warszawskiej w Płocku pełnił funkcję kierownika Zakładu Podstaw Technologii i Konstrukcji Maszyn w Instytucie Maszyn Rolniczych. Od 1983 r. pracował w Instytucie Energii Atomowej w Świerku pod Warszawą początkowo w niepełnym wymiarze, a od 1987 r. jako kierownik Zakładu Materiałów Reaktorowych. W 1969 r. był redaktorem działu wydawnictw “Prace IMP”, “Biuletyn IMP”. W 1973 r. zainspirował wydawanie 2-miesięcznika “Metaloznawstwo i Obróbka Cieplna”, a także poradnika dla inżynierów w zakresie obróbki cieplnej “Obróbka cieplna stopów żelaza”. W okresie 1971-1977 pełnił funkcję sekretarza naukowego Komitetu 27-Międzynarodowej Komisji Elektrycznej (CEI). Pod jego kierownictwem opracowano kilkanaście norm i zaleceń międzynarodowych z zakresu przemysłowego grzejnictwa elektrycznego. Uczestniczył również w działalności Międzynarodowego Stowarzyszenia Obróbki Cieplnej Materiałów.W latach 1977-78 był prezydentem, a w latach 1979-80 honorowym przewodniczącym AITT. W 1977 r. powierzono mu kierownictwo Przemysłowego Instytutu Maszyn Budowlanych. Uczestniczył w pracach 3-ch Komitetów Polskiej Akademii Nauk: Komitetu Budowy Maszyn, Komitetu Metalurgii i Komitetu Nauki o Materiałach oraz w różnych okresach był członkiem rad naukowych: Instytutu Mechaniki Precyzyjnej, Instytutu Badań Jądrowych, Instytutu Inżynierii Materiałowej Politechniki Warszawskiej. Za realizację zadań naukowo-badawczych i wdrożeniowych był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany indywidualnie i w zespołach. Posiadał odznaczenia państwowe: Medal Komisji Edukacji Narodowej, Srebrny Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę za Zasługi dla Warszawy oraz Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. Szczycił się dużym dorobkiem naukowym. Wyniki większości prac były publikowane w formie artykułów i referatów w kraju i za granicą. Zmarł w Warszawie 3.06.1989 r. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim.

ks. ur. 5.04.1928 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Marii z d. Reizer. W latach 1934-1941 był uczniem Publicznej Szkoły Powszechnej im. Ks. A. Tyczyńskiego w Albigowej. Potem ukończył dwuletnią Szkołę Handlową. Następnie w tajnym nauczaniu przerabiał materiał klas gimnazjalnych. Od roku szkolnego 1944/45 uczęszczał do Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie, gdzie w 1945 zdał tzw. małą maturę, a w 1947 r. egzamin dojrzałości. W tym samym roku zgłosił się do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 22.06. 1952 r. Po zastępstwach w Bujakowie i w Łaziskach Górnych, był w Instytucie dla Księży Neoprezbiterów w Katowicach - Załężu. Od 1957 r. posługę kapłańską pełnił u św. Klemensa w Ustroniu. W latach 1962-1971 był duszpasterzem w Rudzicy, najpierw jako administrator, a od 1966 r. jako proboszcz. Ostatnią jego placówką duszpasterską była parafia św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich, gdzie od 1971 roku był proboszczem. Pełnił też urząd wicedziekana. Był również spowiednikiem zwyczajnym Sióstr Służebniczek. Z dniem 24.08.1991 r. ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę i zamieszkał w rodzinnej Albigowej. Zmarł 3 czerwca 2003 w Albigowej i tam został pochowany.

płk ur. 28.01.1891 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Do szkoły podstawowej uczęszczał w Łańcucie, naukę w gimnazjum rozpoczął w Krakowie, a zakończył w Rzeszowie w 1911r. Następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, lecz po pierwszym roku powołany został do służby wojskowej w armii austriackiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej uczestniczy w walkach frontowych I wojny światowej, a jednocześnie działał w tajnej organizacji wojskowej, której staraniem 90 pułk piechoty po upadku monarchii habsburskiej ogłosił się pułkiem polskim i w zorganizowanych transportach kolejowych, w pełnym uzbrojeniu z zapasami amunicji, żywności i ekwipunku wrócił do kraju gdzie otrzymał nazwę 14 pułku piechoty armii polskiej. Pozostał w wojsku jako oficer zawodowy, pełniąc różne funkcje i awansując kolejno aż do stopnia podpułkownika w 1937 r. Wcześniej, bo w 1925 r. ukończył studia prawnicze. Awans na ppłk. zbiegł się z mianowaniem na dowódcę nowej jednostki powołanej właśnie w 1937 r. która w 1938 otrzymała nazwę Morskiego Batalionu Strzelców. Organizując i szkoląc od podstaw 2 MBS. Włożył wiele wysiłku w prace mające na celu przygotowanie do obrony Wybrzeża. W 1939 r. z końcem marca skład osobowy 2 MPS został zwiększony, a w sierpniu tegoż roku jednostka już jako 2 MPS osiągnęła pełny stan mobilizacyjny. Po śmierci płk. Dąbka, objął dowództwo nad walczącymi. Przebywał w obozie w Prenzlau, a następnie w Neubrandenburg, Gross Born, Raderitz i w Waldenburgu. Po wyzwoleniu obozu w 1945 r. powrócił do Albigowej, a następnie przeprowadził się na Ziemie Odzyskane do Jeleniej Góry, gdzie objął gospodarstwo rolne. Był czynnym działaczem społecznym - radnym MRN, działaczem ZSCH i Związku Ogrodników. Zmarł na chorobe serca w 1947 r. Pogrzeb połączony z pośmiertnym odznaczeniem Krzyżem Srebrnym Orderu Wirtuti Militari był w Jeleniej Górze dużą manifestacją. W 1948 r. prochy jego przewieziono do Warszawy, gdzie w 1950 r. spoczęła jego żona Stanisława. W 27.III.1974 r. doczesne szczątki złożono na cmentarzu Obrońców Wybrzeża obok mogiły płk. Stanisława Dąbka.

ur. 27.11.1931 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Wiktorii. Wykształcenie średnie ekonomiczne. Przez trzy lata pracował w Wytwórczej Usługowej Spółdzielni Pracy; 37 lat pracy w Gminnej spółdzielni „SCH” w Markowej (w tym 30 lat jako główny księgowy). Od początku w Towarzystwie Przyjaciół Markowej; przez 4 kadencje był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej, obecnie 3 kadencję pełni funkcję wiceprezesa Zarządu. Prowadzi i kataloguje archiwum rzeczy dawnych. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 17.08.1945 r. w Albigowej. Syn Jana i Józefy z d. Pelc. W latach 1990-1998 był radnym Rady Gminy Łańcut. W 1999 r. został sołtysem wsi. Aktywnie działa w OSP. Inicjator inwestycji w sołectwie (budowy i modernizacja dróg). Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Wysokiej.

ur. 03.03.1938 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Anny z d. Bytnar. Wykształcenie wyższe (Wyższa Szkoła Rolnicza w Krakowie) na kierunku budownictwo wodno-melioracyjne. Kierownik w Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej w Łańcucie; radny; przewodniczący Komisji Gospodarki Miejskiej Mienia Komunalnego i Ochrony Środowiska. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie

art. rzeźbiarz. ur. 3.11.1929 roku w Soninie (pow. łańcucki). Syn Jana i Marceli z d. Górak. Studiował w pracowni prof. X. Dunikowskiego na Wydziale Rzeźby krakowskiej ASP w latach 1950-1956. W 1955 był współzałożycielem Grupy XIV. Debiutował na wystawie „Xawery Dunikowski i jego uczniowie” w Warszawie 1955 r. Od tego czasu eksponował swoje prace na kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Od 1960 r. realizuje rzeźby związane z architekturą, głównie sakralną. Brał udział w konkursach na projekty rzeźb pomnikowych, w których zdobył liczne nagrody i wyróżnienia. Prace m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i w Warszawie, oraz w zbiorach prywatnych. Mieszka i pracuje w Krakowie

prof. dr inż., ur. 9.11.1904 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Ukończył Gimnazjum Realne w Łańcucie w 1923 r. Studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po ukończeniu studiów pracował w szkołach średnich jako nauczyciel, a od 1927 r. jako asystent w Zakładzie Astronomii UJK, a następnie w Politechnice Lwowskiej w Katedrze Astronomii i Geodezji Wyższej oraz Obserwatorium Astronomiczno-Metalurgicznym. W 1941 r. ukończył drugi kierunek Budownictwa Lądowego i Wodnego. Po opuszczeniu Lwowa przebywa w rodzinnych stronach i od kwietnia 1945 r. pełni funkcję pierwszego dyrektora Gimnazjum Mechaniki Rolnej późniejszego technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. Pod koniec 1945 roku rozpoczął pracę w Politechnice Warszawskiej w Katedrze Astronomii Praktycznej, a następnie w Katedrze Geodezji Wyższej i w Zakładzie Geometrii i Teorii Figury Ziemi. Na Politechnice uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe. Współpracował równocześnie z wieloma ośrodkami naukowymi m.in. z Wojskową Akademią Techniczną w Warszawie. Przez wiele lat współredagował „Rocznik Astronomiczny”. Autor wielu publikacji w kilku językach. Za działalność naukową i prace społeczną otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, m.in. w 1973 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 10.02.1989 r. w Warszawie.

dr ur. 18.08.1906 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Katarzyny z d. Filar. Szkołę Podstawową ukończył w 1918 r. , a w 1926 r. Gimnazjum Realne w Łańcucie. W tymże roku został przyjęty na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Studia kończy w 1933 r. Od 1935 r. na wniosek ówczesnego lekarza woj. lwowskiego d/s gruźlicy podjął pracę w Poradni Przeciwgruźliczej w Łańcucie. Znając tutejsze środowisko zaczął urządzać w poszczególnych wsiach pogadanki na temat gruźlicy. W ten sposób przełamywał opory ludzi, a frekwencja w Poradni wyraźnie wzrasta. Wyniki tego działania przedstawił w artykule “Stan gruźlicy w pow. łańcuckim w 1937r. zamieszczonym w czasopiśmie “Wieś i państwo” w 1938 r. Właścicielem i zarządcą Przychodni było Towarzystwo Walki z Gruźlicą. Prezesem był każdorazowy starosta powiatowy, sekretarzem lekarz powiatowy, opiekunką hr. Potocka, która przeznaczyła cały budynek przy ul. Cetnarskiego w Łańcucie na cele Przychodni i na mieszkanie dla lekarza i pielęgniarki. W latach 1936-37 poszerzono działalność Przychodni o Przychodnię Skórno - Wenerologiczną, Poradnię Trachomatologii i Okulistyki Społecznej. Zmieniono wówczas nazwę Przychodni na Ośrodek Zdrowia. Był to początek Powiatowego Ośrodka Zdrowia. W 1939 r. w miesiącach VI, VII i VIII pracuje w Szpitalu w Tarnowie na oddziale Ginekologiczno - Położniczym dla uzupełnienia wiadomości z zakresu tego działu. Okres wojny i po zakończeniu wojny spędził w Łańcucie pełniąc obowiązki lekarza miejskiego w Powiatowym Ośrodku Zdrowia. W okresie późniejszym pracuje w Szpitalu w Łańcucie na Oddziale Wewnętrznym pełniąc przez pewien czas obowiązki ordynatora. W godzinach poszpitalnych był lekarzem w szkołach średnich i w tym okresie przeprowadzał badania odczynów tuberkulinowych u młodzieży po szczepieniu BCG. Pod koniec swego życia, przed przejściem na emeryturę był zatrudniony w Przychodni Obwodowej w Łańcucie jako lekarz rejonowy, kierownik i przewodniczący Komisji Lekarskiej. W 70 r. życia obronił pracę doktorską przed Radą Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Krakowie na temat: “Zgony z powodu gruźlicy w Łańcucie i okolicy w latach 1786 - 1970. Próba oceny epidemii”. Zmarł 15.10.1985 r. i zostaje pochowany na cmentarzu w Albigowej.

ur. 06.07.1936 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z. D. Szylar. Wykształcenie podstawowe. Od młodych lat wspólnie z ojcem prowadził gospodarstwo rolne o pow. 7 ha. W latach osiemdziesiątych przejął gospodarstwo, zmodernizował i przekształcił w gospodarstwo specjalistyczne – uprawa warzyw gruntowych i buraków cukrowych. Aktywnie działa w Towarzystwie Przyjaciół Markowej. Większość obiektów w Zagrodzie to jego rękodzieło, jest dobrym stolarzem i rzemieślnikiem. W latach siedemdziesiątych skonstruował maszynę do wyrobu cegieł, co miało wpływ na rozwój budownictwa wiejskiego na terenie powiatu. Za działalność rolniczą i społeczna otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień: „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”, „Złoty Krzyż Zasługi”, „Zasłużony Działacz Kultury”, „Srebrna Odznaka za opiekę nad zabytkami” i „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka a Markowej.

ur. 22.07.1975 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Marii z d. Szpytma. Do 1994 r. na stałe mieszkał w Markowej, gdzie ukończył w 1990 r. Szkołę Podstawową. W l. 1990-1994 uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1999 r. ukończył Wydział Historyczny UJ i został magistrem historii. Dwa lata później został także magistrem nauk politycznych i stosunków międzynarodowych na Wydziale Prawa i Administracji UJ. Od 1994 r. na stałe mieszka w Krakowie. Podczas studiów działał w samorządzie studenckim oraz organizacjach studenckich. Był m.in. szefem samorządu studentów na Wydziale Historycznym UJ, członkiem Rady Wydziału Historycznego, Rady Wydziału Prawa i Administracji, Senatu UJ, dwukrotnie Prezesem Bratniej Pomocy Akademickiej im. św. Jana z Kęt „Cantianum” (1999-2001), członkiem władz Koła Naukowego Historyków Studentów UJ, Koła Naukowego Studentów Politologii UJ, prezesem Towarzystwa Doktorantów UJ. Organizator wyjazdów do miejsc męczeństwa Polaków podczas II wojny światowej – m.in. na odsłonięcie Cmentarza w Katyniu w 2000 r. Od 01.11.2000 r. jest pracownikiem Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie. Specjalizuje się w historii wsi i ruchu ludowego oraz historii Markowej. Jest autorem i współautorem kilku książek (m.in. „Twarze krakowskiej bezpieki” (2006), „Sprawiedliwi i ich świat. Markowa w fotografii Józefa Ulmy” (2007), „Ludzie krakowskiej bezpieki” (2009), „The Risk of Survival. The Rescue of the Jews by the Poles and the Tragic Consequences for the Ulma Family from Markowa” (2009), “Zbrodnia Katyńska. Teka edukacyjna”, “Stanisław Mierzwa 1905-1985. Ludowiec i działacz niepodległościowy” (redaktor naukowy, 2011). Autor kilkunastu artykułów naukowych i kilkudziesięciu popularno-naukowych. Przygotowuje pracę doktorską o historii Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w woj. krakowskim. Był inicjatorem postawienia w Markowej pomnika po-święconego rodzinie Ulmów, nadania Gimnazjum w Markowej im. Sług Bożych Rodzinie Ulmów, oraz współpomysłodawcą powstającego w Markowej Muzeum Polaków Ratujących Żydów na Podkarpaciu im. Ulmów. W 2009 r. Brązowym Krzyżem Zasługi. Otrzymał także „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego.”

ur. 11.06.1955 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Janiny z. d. Cwynar. Wykształcenie średnie – technik mechanizacji rolnictwa. Od 1998 r. radny Rady Gminy Markowa, od 2002 przewodniczący RG Markowa. Był członkiem Zarządu Gminy Markowa w latach 1998-2002. Aktywnie działa w Komisji Rolnictwa i Działalności Gospodarczej Rady Gminy. Aktywnie pracuje na rzecz propagowania sportu wśród młodzieży (Ludowe Kluby Sportowe). Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka a Markowej.

ur. 1870 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Przebył całą drogę kariery: od pomocnika w sklepie po właściciela wielkich restauracji. Ukończył zale-dwie trzy klasy gimnazjalne, gdy zmarł mu ojciec, zmuszony był rzucił szkołę i udał się do Krakowa gdzie znalazł zatrudnienie jako praktykant w jednym ze sklepów kolonialnych w zamian za mieszkanie i utrzymanie. Po kilku latach nie-wolniczej pracy został subiektem. Osiągnął szczyt marzeń, bo była pensja, wy-chodne i przydomek pana. W 1909 r. kupcy krakowscy otwierają w Warszawie pierwszy bar Bar Express i prowadzenie powierzono właśnie młodemu Szuberli. Firma zrobiła taką furorę, że Szuberla szybko zdobył wystarczający kapitał na założenie własnych barów. Przed 1914 r. założył samodzielnie kilka warszawskich knajp. Pierwszą był bar Pod Setką przy Marszałkowskiej 100. Działał z powo-dzeniem, podkupiony jednak został przez konkurencję. Kolejnym dziec-kiem był bar na Marszałkowskiej 129, przekazany z czasem bratu. Własnością Szuberli był też bar á la Hawełka na Nowym Świecie i kilka mniejszych oraz wielka restauracja Cristal na rogu Al. Jerozolimskich i Brackiej, otwarta w 1912 r. w której można było płacić żetonami. Wszystkie lokale charakteryzował styl modernistyczny, ale stonowany i spokojny, ściany w jasnych tonacjach, wiele okrągłych form, duże przestrzenie, lustra i żyrandole. Mnóstwo kwiatów i zieleni. Zmarł 26.05.1930 r. i spoczywa na warszawskich Powązkach.

ur. 23.05.1901 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Anny z d. Nizioł. W 1927 r. ukończył Gimnazjum w Łańcucie i podjął prace jako sklepowy, a także czynnie uczestniczył w Aktorskim Kole Młodzieży. Następnie pracował jako listonosz do 1919 r. kiedy to został sekretarzem gminy. Ukończył kurs księgowych we Lwowie. Od 1924 r. był kasjerem i księgowym Spółki Oszczędności i Pożyczki. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. i za waleczność otrzymał awans do stopnia podporucznika. Od 1945 r. był księgowym w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Łańcucie. Był członkiem Komisji Mienia i Urządzeń Gromadzkich. Przewodniczył budowie Społecznego Domu Sportowego, a także współuczestniczył w budowie nowej szkoły. Członek Ochotniczej Straży Pożarnej i Komitetu Wiejskiego. Przez kilkanaście lat prowadził księgi miejscowego Kółka Rolniczego. Prowadził kronikę wsi, gdzie zapisywał ważniejsze wydarzenia z życia rodzinnej miejscowości, powiatu i regionu. Zmarł 24.06.1991 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

ur. 1927 r. w Wysokiej (pow. łańcucki). Syn Józefa i Stefanii. W 1941 r., po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Wysokiej, uczęszczał do Szkoły Zawodowej w Łańcucie, odbywając jednocześnie praktyczną naukę. W 1947 r. zdał egzamin czeladniczy – został kowalem. W 1951 r. skończył kurs dowódców plutonów OSP, w rok później został wybrany komendantem OSP Wysoka, funkcję tę pełnił do roku 1958 r. Na przełomie l. 1953-1954 z jego inicjatywy została zbudowana pierwsza remiza. W l. 1957 – 1972 r. był pracownikiem Gromadzkiej Rady Narodowej. Społecznie działał Komitecie Budowy wodociągu, drogi, gazyfikacji wsi. Dużo poświecił swych sił w rozpoczętą w 1984 r. budowa nowego Domu Kultury. W OSP Wysoka: był Naczelnikiem w l. 1958-1969, skarbnikiem w l. 1969-1977 oraz Prezesem w l. 1977-1994. Był także członkiem Spółdzielni Mleczarskiej, Komitetu Rodzicielskiego w Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej. Za pracę w OSP otrzymał odznakę „Wzorowy Strażak” oraz brązowy, srebrny i złoty medal – „Zasłużony dla pożarnictwa”. Za pracę społeczną na rzecz wsi dostał odznaczenie – „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego”. Medal – 40-lecia oraz „Złoty Krzyż Zasług” otrzymał za trudy pracy na rzecz dobra innych. Za swoją długoletnią (58 lat!) społeczną i bezinteresowną służbę został także odznaczony „ Krzyżem Kawalerskim” oraz „Złotym Znakiem Związku”, będącym najwyższym odznaczeniem w OSP. Zmarł 26.08. 2004 r.

Tomasz ps. Ulewa, ur. 15.11.1922 r. w Sosnowcu. Syn Stanisława i Stanisławy z d. Paszt. Rodzice posiadali gospodarstwo rolne owe wsi Olszówka Stara w pow. jędrzejowskim. W roku 1923 cała rodzina wyjechała do Francji, gdzie ojciec pracował w kopalni węgla do 1929 r., kiedy to wielki kryzys gospodarczy zmusił ich do powrotu do wsi rodzinnej. Leopold rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej, ale ukończył ją w Wodzisławiu w 1936 r. Do 1939 r. ukończył trzy klasy Gimnazjum Kupieckiego w Dąbrowie Górniczej. W 1942 r. został wcielony do służby budowlanej (Baudienst) w Kielcach, gdzie pracował na kolei przez 8 miesięcy. Porzucił pracę i zgłosił się do Szkoły Rolniczej w Różnicy w powiecie jędrzejowskim do klasy drugiej Gimnazjum Kupieckiego. W kwietniu 1942 r. wstąpił do Armii Krajowej, jego oddział dywersyjno-sabotażowy wykonywał akcje na niemieckie transporty kolejowe przewożące broń i zaopatrzenie na front wschodni. We wrześniu 1943 r. przyjęty został do Szkoły Rolniczej w Czernichowie, którą ukończył w 1945 r. i podjął studia na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Egzamin dyplomowy zdał w dniu 7.06.1949 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera. W czasie studiów ukończył też Studium Pedagogiczne przy SGGW i uzyskał kwalifikacje do nauczania w średnich szkołach rolniczych. Pracę zawodową podjął jeszcze w czasie trwania studiów w Centralnym Zarządzie Państwowych Zakładów Zbożowych w Warszawie (1.10.1948 - 28.02.1949). Po ukończeniu studiów przyjechał do Łańcuta i od 15.08.1949 r. podjął pracę w szkole mechanizacji rolnictwa jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. W ciągu 32 lat pracy w Technikum Mechanizacji Rolnictwa (dzisiaj- Zespół Szkół Technicznych) piastował różne stanowiska. Był nauczycielem, zastępcą dyrektora ds. wychowawczych, zastępcą dyrektora ds. administracyjno-gospodarczych oraz dyrektorem przez ponad 12 lat do 1982 r. Wykładał na ogólnokrajowych kursach dla nauczycieli przedmiotów zawodowych w szkołach mechanizacji rolnictwa. Od 1961- 1968 r. piastował stanowisko zastępcy przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie. W latach 1969 - 1973 r. był prezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL w Rzeszowie. Już od czasów studenckich związany z ruchem ludowym. Działał najpierw w Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej Wici a następnie – od 1947 r. był członkiem Stronnictwa Ludowego, a po zjednoczeniu partii – Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, a następnie PSL-u. Przez wiele lat pełnił funkcję członka Komisji Kultury i Oświaty WK ZSL. Był zastępcą członka Naczelnego Komitetu ZSL, członkiem Prezydium WK ZSL w Rzeszowie. Był radnym WRN w Rzeszowie, przewodniczącym Komisji Rolnej WRN. W 1972 r. został wybrany posłem w okręgu wyborczym nr 64 w woj. rzeszowskim na okres 19.02.1972 - 10.02.1976 r. W czasie sprawowania mandatu posła był członkiem sejmowej Komisji Oświaty i Wychowania. Pracował też w sekcji zawodowej nauczycieli szkół rolniczych przy Zarządzie Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego w Rzeszowie. Sekcja, zlikwidowana w 1951 r., została reaktywowana w 1957 r., jako Sekcja Szkolnictwa Rolniczego, a jej pierwszym przewodniczącym do 1961 r. był dr inż. Leopold Szydłowski. W latach 1959 - 1962 był członkiem władz ZO ZNP w Rzeszowie. Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno - wychowawczej i działalności społecznej otrzymał wiele odznaczeń, m.in. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w 1984 r. Zmarł 29.08.2008 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

doc dr hab. med. ur. 16.07.1953 r. w Łańcucie. Syn Leopolda i Krystyny z d. Węgrzyniak. W 1972 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. H. Sienkiewiczai rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim AM im. M. Kopernika w Krakowie gdzie obronił dyplom 21.06.1978 r. Zagraniczne naukowe stypendia specjalizacyjne odbył w następujących ośrodkach: The Childrens Hospital Medical Center w Bostonie w 1982 r., The Childrens Hospital Medical Center w Filadelfii 1990 r., Royal Brompton Heart and Lung Hospital w Londynie, w zakresie echokardiografii przezprzełykowej w 1994 r. Kolejne szkolenia miały miejsce w Nicei: European Heart House Sophia Antipolis – ”Education and training programe in European Heart House – Grown-up Congenital Heart Diseases” 1995 r., oraz w Clinique de Genolier: ”Echocardiography: ”Concepts and Practice” 1996 r. Specjalizację I stopnia z zakresu pediatrii uzyskał w 1982 r., specj. II st. z zakresu pediatrii z wyróżnieniem – w 1984 r., specj. II st. z kardiologii z wyróżnieniem – w 1987 r.; w 2003 r. został specjalistą z kardiologii dziecięcej. Lekarz pediatra, kardiolog dziecięcy, pulmonolog, kierownik Kat. i Klin. Kardiologii Dziecięcej. Od początku pracy zawodowej prowadził ćwiczenia, seminaria i wykłady dla studentów Wydziału Lekarskiego i Stomatologicznego CM UJ oraz studentów ze Szkoły dla Obcokrajowców CM UJ. Od 2003 r. prowadzi zajęcia ze studentami ŚAM: wykłady z pediatrii dla studentów V r. medycyny, dla studentów amerykańskich oraz dla studentów Wydz. Opieki i Oświaty Zdrowotnej /promotor pięciu prac licencjackich na tym wydziale/. Od grudnia 2002 r. jest konsultantem wojewódzkim w dziedzinie kardiologii dziecięcej woj. podkarpackiego. Publikowany dorobek naukowy obejmuje ok. 100 artykułów, ok. 130 streszczeń referatów wygłoszonych na zjazdach, konferencjach krajowych i zagranicznych. Otrzymał zespołową nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za badania dotyczące epidemiologii wad wrodzonych serca u noworodków. Mieszka w Krakowie.

lek. med. ur. 28.12.1951 r . w Łańcucie. Syn Leopolda i Krystyny. Absolwent LO w Łańcucie i Akademii Medycznej w Krakowie. Pracę zawodową rozpoczął od w listopadzie 1976 r. na stanowisku lekarza stażysty w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łańcucie. Po ukończeniu stażu podyplomowego został zatrudniony na stanowisku młodszego asystenta w Oddziale Chirurgii. W dniu 7 listopada 1979r uzyskał I stopień specjalizacji w dziedzinie chirurgii, zaś 10 kwietnia 1985r tytuł specjalisty w zakresie chirurgii ogólnej. 23 kwietnia 1985r Dziekanat Wydziału Lekarskiego AM w Krakowie nadał mu stopień doktora nauk medycznych. W maju 1985r został powołany na stanowisko zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgii, zaś od sierpnia 2006r pełni obowiązki ordynatora tego Oddziału. W latach 2000-2010 kierował pracą Oddziału Pomocy Doraźnej. Wysokiej klasy specjalista, szczególnie wyszkolony w zakresie diagnostyki endoskopowej górnego odcinka przewodu pokarmowego oraz chirurgii jelita grubego i dróg żółciowych. Posiada umiejętności administracyjno-organizacyjne, rozważny w podejmowaniu decyzji, sumienny i zdyscyplinowany. Doskonali swoje kwalifikacje i umiejętności. Aktywnie uczestniczy w Pracach Polskiego Towarzystwa Chirurgów oraz Towarzystwa Gastroenterologicznego.

ur. 27.06.1954 r. w Krośnie. Syn Józefa i Alicji z d. Baranowskiej. Artysta – muzyk, muzykolog (także studia na Politechnice w zakresie zarządzania kulturą i oświatą). Organista w łańcuckiej farze. Dyrektor Szkoły Muzycznej w Łańcucie. Koncertuje w kraju i za granicą. Założył i przewodniczy stowarzyszeniu Łańcuckie Towarzystwo Muzyczne. Radny miejski dwóch kadencji (I i II), w III kadencji członek Zarządu Miasta. Nagrody: Ministra Kultury II stopnia, Dyrektora CEA I stopnia; odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, medalem Komisji Edukacji (Gloria Artis), „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 28.10.1924 r. z Markowej (pow. łańcucki). Syn Jana i Zofii z d. Kluz. Ukończył siedmioklasową szkołę podstawową w Markowej. Krótko przyuczał się do zawodu szewca, później stolarza. W 1943 r. został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec, gdzie pracował przy uprawie warzyw dla wojska. Po wyzwoleniu przez wojska alianckie w 1945 r. zaciągnął się do II Korpusu Armii Andersa, służył na terenie Francji, Włoch i Anglii. W 1947 r. wrócił do Polski. W rodzinnej wsi wykonywał zawód stolarza. Należał do OSP w Markowej i Rady Parafialnej. Zmarł 10.02.2005 r. w Łańcucie.

ur. 1898 r. w Markowej. Syn Andrzeja. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął dalszą naukę w Gimnazjum w Łańcucie. Po zdaniu matury w 1917 r., (był pierwszym maturzystą z Markowej z tego Gimnazjum) na ochotnika wstąpił do Legionów Józefa Piłsudskiego. Służył w 5 Pułku Piechoty Legionów w stopniu podporucznika, biorąc udział w walkach z bolszewikami. Zginął 13.08.1920 r. pod Kaznowem niedaleko Lubartowa. Za wybitne zasługi bojowe w czasie tej wojny, został pośmiertnie odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari. Jego nazwisko znalazło się na tablicy pamiątkowej w I LO w Łańcucie wśród absolwentów i uczniów, którzy zginęli podczas I wojny światowej oraz w wojnie z bolszewikami. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Markowej. Na uroczystości pogrzebowe przybył m.in. ppłk Wiktor Jarosz-Kamionka Dowódca Garnizonu Wojskowego w Jarosławiu w latach 1918-1921 wraz z Kompanią Honorową WP.

ur. 16.08.1956 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Stanisławy z. d. Sadleja. Wykształcenie zawodowe - tokarz, spawacz. Sołtys wsi Markowa od 1998 roku, od 2006 r. Radny Gminy. Organizuje prace na drogach gminnych i dojazdowych do pól. Aktywnie działa jako członek Towarzystwa Przyjaciół Markowej. Pracował przy budowie pomnika rodziny Ulmów, angażuje się w organizację obchodów rocznicy śmierci rodziny Ulmów. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. 20.08.1946 r. w Czeluśnicy (pow. jasielski). Syn Tadeusza i Stefanii z d. Mazur. Dr nauk matematycznych, nauczyciel dyplomowany. Jest nauczycielem matematyki, w latach 1991-1997 uczył informatyki, od 22 lat pracuje w I LO w Łańcucie. Członek Zarządu PTM oddział w Rzeszowie; pomysłodawca i organizator XXI Konkursu Matematycznego im. prof. J. Marszała; przewodniczy zespołowi przedmiotowemu i zespołowi do pracy z uczniem zdolnym i słabym. Autor książki pt.: Zbiór zadań z zawodów matematycznych i artykułów naukowych do miesięcznika „Matematyka” i „Biulatynu Kuratorium Oświaty w Rzeszowie”. Za działalność dydaktyczno-pedagogiczną otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m. in.: 3 nagrody Kuratora Oświaty w Rzeszowie, 3 nagrody dyrektora szkoły, Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej II stopnia (w latach 1991 i 2002), „Srebrny Krzyż Zasługi”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Brązowy Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, nagrody Starosty łańcuckiego; „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Rzeszowie.

ur. 15.04.1914 r. w Rakszawie (pow. łańcucki)W okresie wojny p.s.„Burza”; dyplomowana pielęgniarka. Pracowała w X Wojskowym Szpitalu w Przemyślu, do którego została zmobilizowana w Grupie Obrony Przemyśla w 1939 r. W ramach czołówki medycznej na ochotnika zgłosiła się do pomocy rannym. W czasie tej działalności dostała się do niewoli niemieckiej. Odtąd pracowała w Przemyślu, następnie we Lwowie. Po wycofaniu się Niemców w ramach porozumienia niemiecko – rosyjskiego na linii Sanu pozostała w szpitalu Wojennym Armii Radzieckiej do 1940 r. W drodze wymiany jeńców dostała się na powrót w ręce niemieckie. Udało się jej uniknąć niewoli i powróciła do domu; angażowała się przez cały okres okupacji aktywnie w konspiracji w Armii Krajowej. Od wiosny 1942 r. wchodziła w skład medycznego personelu placówki AK nr 9 Rakszawa – Żołynia. Po wyzwoleniu pracowała jako pielęgniarka w Ośrodku Zdrowia w Rakszawie. W sierpniu 2001 r. została awansowana jako były żołnierz września 1939, żołnierz AK „Burza” na stopień ppor. Zmarła w 2002 r. i spoczywa na cmentarzu w Rakszawie.

ur. 03.08.1947 r. w Rakszawie (pow. Łańcucki). Syn Władysława i Stani-sławy z d. Sobuś. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego w Stalowej Woli, podjął pracę zawodową w l. 1967-2003 związany z Łańcucka Fabryka Śrub. Do OSP w Rakszawie wstąpił w 1973 r. Od 1999 r. jest Prezesem Zarządu Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP w Łańcucie. Od 2007 r. jest członkiem Głównego Sądu Honorowego ZOSP RP. W l. 1988-2006 pełnił funkcje radnego Gminy Rakszawa. W l. 2006-2010 był radnym Rady Powiatu. Za pracę zawodową i społeczną na rzecz pożarnictwa otrzymał wiele medali i wyróżnień, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi.

nauczyciel, ur. 29.06.1895 r. w Sieteszy (pow. przeworski). Syn Jana. Ukończył Szkołę Powszechną w Sieteszy i Kańczudze, a także Wiejski Uniwersytet Ludowy w Szycach. Następnie Państwowa Szkołę Rolniczą. w Pilźnie. Wyższy Korespondencyjny Kurs Rolniczy w W-wie. Kurs Polityczny w Pszczelnie i Studium Pedagogiczne w W-wie. W latach 1924-1926 pracował jako inspektor w ZMW przy MTR w Krakowie. W latach 1927-1931 pracował w Okregowym Towarzystwie Rolniczym w Pilźnie. W latach 1932-1939 prezesował ZMW „Wici” we Lwowie i wykładał na Wiejskim Uniwersytecie Ludowym w Gaci Przeworskiej. W okresie okupacji czynnie włączył się w Tajne Nauczanie w Okręgu Rzeszowskim. Od 1944 r. do 1965 r. organizował i dyrektorował Technikum Rachunkowości Rolnej w Wysokiej. Działacz akowski, i wiciowy, por. BCh. W 1947 r. odszedł z PSL i wszedł w skład Zarządu Powiatowego PSL Lewica. Oprócz ruchu ludowego czynnie pracował w Kółkach Rolniczych, Spółdzielni Spożywców „Społem”, Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, Centrali Ogrodniczej, ZBOWiD. Za swą prace otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Krzyż Walecznych i Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł w 1966 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

mgr ur. 12.06.1936 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Władysława i Wiktorii z d. Molęda. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w I LO w Łańcucie. Po maturze swe zamiłowania rozwijał w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, którą ukończył w 1958 r. Od jesieni 1958 r. zaczął pracę na stanowisku Przewodniczącego Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej w Łańcucie, a następnie pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w I LO w Łańcucie. Ukończył studia prawnicze na UMCS w Lublinie. Od 1968 r. był dyrektorem biura Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, a następnie Naczelnikiem Gminy Białobrzegi. W latach 1989-1992 był dyrektorem Zbiorczej Szkoły Gminnej w Rakszawie, kiedy to przeszedł na emeryturę.

płk dypl. ur. 13.04.1930 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Władysława i Wiktorii z d. Molęda. Jeszcze w czasie okupacji ukończył klasę pierwszą gimnazjum na tajnych kompletach. Naukę kontynuował po wojnie w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po maturze w 1948 r. wstąpił ochotniczo do Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 2 w Jeleniej Górze. Po ukończeniu szkoły w 1951 r. w stopniu podporucznika trafił do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu na stanowisko dowódcy plutonu i kompanii. W 1957 r. ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Rembertowie i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego i trafił do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, gdzie piastował różne funkcje, m.in.: szefa sztabu Eskadry Lotniczej, szefa sztabu Pułku Lotniczo-Technicznego. Zdobywał także następne stopnie wojskowe, a w 1966 r. awansował do stopnia podpułkownika. W 1970 r. został służbowo przeniesiony do Rzeszowa na stanowisko szefa sztabu- zastępcy pułku zmechanizowanego. W 1976 r. przeszedł do pracy w Lidze Obrony Kraju jako dyrektor Biura Zarządu Wojewódzkiego LOK w Przemyślu, a następnie w Rzeszowie. Za dokonania w służbie zawodowej i pracy społecznej otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień państwowych i resortowych. W 1990 r. będąc w stopniu pułkownika przechodzi na emeryturę. Mieszka w Łańcucie i zajmuje się historia rodziny i ukochanych Białobrzegów.

dr inż., ur. 14.06.1936 r. w Łańcucie. Wykształcenie wyższe zdobył na Politechnice Warszawskiej. Konstruktor światowej klasy szybowców PW 5 i PW 6. Pracownik Zakładu Samolotów i Śmigłowców Instytutu Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. Wieloletni pracownik naukowy, szef zespołów konstruktorów szybowców z rodziny PW. : Mentor, Smyk itp. Zaprojektowano dotychczas 8 konstrukcji, z czego 6 konstrukcji zostało zbudowanych. Nieoceniony doradca i założycieli SMIL. W okresie studenckim zawodnik rugby warszawskich klubów, złote medale mistrzostw Polski seniorów latach 1962-1969. W reprezentacji Polski seniorów rozegrał 3 oficjalne mecze międzypaństwowe, występował na pozycji środkowego i łącznika ataku. Członek Komisji Rewizyjnej Polskiego Związku Rugby. Za osiągnięcia naukowe, konstruktorskie i sportowe otrzymał wiele nagród i wyróżnień.

ur. 29. 10. 1907 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Sebastiana i Marii. Ukończył szkołę powszechną w Rakszawie. W latach 1931–1932 odbył służbę wojskowa w 51 p. p. w Brzeżanach (zwolniony do rezerwy w stopniu kaprala). Od maja 1939 r. wcielony do batalionu Obrony Narodowej Rzeszów jako dowódca drużyny 2 Kompanii ON Łańcut. Zmobilizowany 27 sierpnia 1939 r. do swego oddziału ON. Jego szlak bojowy wiódł od Krempnej na płd., od Jasła przez Sanok - Ustrzyki Dolne – Drohobycz – Sokole – Stanisławów – Delatyn – Jaremce i 20 września 1939 r. na przełęczy Tatarskiej przekroczyli granicę Węgier. Przebywał do sierpnia 1940 r. internowany w obozie k/Szombathely. Po wkroczeniu Niemców na Węgry został skierowany przez Wiedeń do Innsbrucku w Austrii, następnie zwolniony. Do domu powrócił w 1940 r. W marcu 1941 r. wstąpił do Armii Krajowej. Zaprzysiężony na dowódcę placówki nr 9 Żołynia – Rakszawa krypt. „Żołądź”. Używał ps. „Furgon”, pełnił funkcję w stopniu kaprala dowódcy drużyny. Brał udział w dwóch wyprawach Obwodu Łańcuckiego AK (w 1943 i 1944 do niemieckich magazynów wojskowych w Sarzynie po amunicję i materiały wybuchowe). Również w czasie dwóch zrzutów alianckich w lutym i maju 1944 r. na polach Rakszawy furmanką przewoził kontenery z materiałami ze zrzutowiska do magazynów. Pacował jako rolnik we własnym gospodarstwie. Odznaczony został medalem „Za udział w Wojnie Obronnej 1939 r.”, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem 40 - lecia Polski Ludowej. Od 1979 r. był członkiem miejscowego Koła ZBOWID. Od 1993 r. posiadał uprawnienia kombatanckie. W ostatnim okresie życia przebywał u rodziny w Bielsku, gdzie zmarł w sierpniu 1996 r. i został pochowany.

polityk, dyplomata, ur. 14.07. 1927 r. w Markowej (pow. łańcucki). Publicysta, krytyk literatury i sztuki. W latach 1945 - 1948 działacz organizacji młodzieżowej ZMW „Wici”, następnie działacz - instruktor Zarządu Głównego ZMP (1948 - 1956). W 1957 roku współzałożyciel ZMW i w latach 1957 - 1963 przewodniczący Zarządu Głównego ZMW. W latach 1963 - 1964 kierownik wydziału rolnego Komitetu Centralnego PZPR, następnie w latach 1964 - 1972 sekretarz KC PZPR, jednocześnie w latach 1968 - 1980 członek Biura Politycznego KC PZPR. Od 29 marca 1972 r. do 8 lutego 1979 r. wiceprezes rady ministrów w rządzie Piotra Jaroszewicza. Od 16 lutego 1974 r. do 26 stycznia 1978 r. i od 8 października 1980 r. do 9 października 1982 r. minister kultury i sztuki w rządach: P. Jaroszewicza, E. Babiucha i gen. W. Jaruzelskiego.

ps. Kruk, ur. 7.04.1914 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Walentego i Franciszki z d. Babiarz. Szkołę podstawową ukończył w Albigowej, maturę zdał w 1936 r. w Łańcuckim Gimnazjum. Obył służbę wojskową w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. We wrześniu 1937 r. rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, po wybuchu wojny został zmobilizowany do 6 P.S.P. w Samborze i wysłany z samodzielnym batalionem do obrony Sanoka. Dnia 25.09.1939 r. wrócił do Albigowej i w lipcu 1940 r. wstąpił do Z.W.Z. – AK i rozpoczął działalność konspiracyjną. Udał mu się zatrudnić jako praktykant w Leśnictwie Wydrze. Po pacyfikacji Żołyni, Brzózy Stad. i Wydrza został przez gestapo w Wólce Niedzwiedzkiej aresztowany. Przez dwa tygodnie był więziony w Leżajsku. Stamtąd po wyroku (którego mu nie odczytano) wywieziono go do Jarosławia, zaś od 20.07.1943 r. równy rok spędził w obozie pracy w Pustkowie k/ Dębicy. Zwolniony został dzięki interwencji hr. Potockiego. Po powrocie z obozu przez rok przebywał u rodziny w Albigowej. We wrześniu 1945 r. podjął pracę w Nadleśnictwie Łańcut. Później związał się zawodowo z Jarosławiem, a następnie kierował do 1978 r. Zespołem Składnic Lasów Państwowych w Łańcucie. Po przejściu na emeryturę rozpoczął aktywną działalność społeczną w organizacjach kulturalno – oświatowych, głównie w Oddziale PTTK w Łańcucie, którego był członkiem od 1956 r., zaś w latach 1980-1993 prezesował Kołu Miłośników Łańcuta przy tym oddziale. Był jednym z inicjatorów reaktywowania PTG „Sokół”, współuczestniczył w powołaniu w Łańcucie Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Swoje wspomnienia z okresu okupacji spisał i przekazał Okręgowej Komisji ds. Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie. Za pracę zawodową i społeczną otrzymał m.in. Krzyż Kawalerski O.O.P., Medal za udział w wojnie obronnej 1939 roku, Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Zmarły 3.11.1981 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ur. 29.05.1904 r. w Jaśle. Tam też był piłkarzem KS „Czarni”. Do Łańcuta trafił jako zawodowy podoficer 10 Pułku Strzelców Konnych. Przed wojną czynnie wspierał drużynę wojskową. Po kampanii wrześniowej znalazł się z innymi żołnierzami Pułku na Zachodzie. Po 1945 r. powrócił do Łańcuta i podjął prace w spółdzielni spożywców (był m.in.: kierownikiem wytwórni wód gazowanych). Działał także w sporcie w KS „Spójnia” i jako sędzia piłkarski wyróżniając się stanowczością i zdyscyplinowaniem. Zmarł 26.05.1978 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

„Kapelmistrz”, ur. 22.12.1912 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Mając 15 lat wstąpił do wojska i został członkiem Orkiestry Wojskowej przy 17 pp w Rzeszowie. Po kilku latach szkolenia, złożył egzamin i uzyskał uprawnienia instruktora muzycznego. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej zostaje służbie zawodowej czynnie uczestnicząc w pracach wspomnianej orkiestry. Od 2.09.1939 r. odkłada trąbkę i wraz z 17 pp w składzie 24 DP wyruszył na front. Po klęsce wojny obronnej 1939 r. wraca do Białobrzegów i już wiosną 1940 roku staje się żołnierzem Armii Krajowej. Kpr. Kompas zostaje dowódcą trzech bojówek, a następnie dowódcą drużyny (w składzie placówki AK nr 6) . Po wyzwoleniu prowadzi orkiestrę dętą OSP w Białobrzegach, a od 1950 r. orkiestrę dętą przy Zakładach Włókienniczych w Rakszawie. W 1978 roku przechodzi na emeryturę nie tracąc kontaktu z muzyką. Przez lata pracy wykształcił wielu muzyków, pracował w wielu zespołach muzycznych (estradowych, kapelach ludowych, dętych, kameralnych itp.). W dowód uznania otrzymał szereg odznaczeń resortowych i państwowych. Zmarł 3.05.1986 r. i spoczywa na białobrzeski cmentarzu.

lek. med. ur. 16.06.1946 r. w Handzlówce (pow. łańcucki). Córka Teofila i Stanisławy z d. Szpunar. Jest lekarzem pediatrą oraz wieloletnim działaczem społecz-nym. Była Radną Powiatu Łańcuckiego I,II i III kdencji. Od początku swej działalności zawodowej jest związana z miastem Łańcutem, gdzie jako lekarz pediatra pracowała najpierw jako asystent na Oddziale Dziecięcym Szpitala Rejonowego w Łańcucie i w Ośrodku Zdrowia w Albigowej. Obecnie pracuje na kontrakcie z NFZ jako lekarz rodzinny Podstawowej Opieki Zdrowotnej w Albigowej. Jest współzałożycielką i Członkiem Zarządu Stowarzyszenia na rzecz chorych i niepełnosprawnych im. Matki Teresy w Żołyni, które prowadzi Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy, w nim sprawowała bezinteresownie opiekę lekarską nad podopiecznymi (2002 r.). Aktywnie uczestniczy w Stowarzyszeniu Lekarzy Katolickich w Rzeszowie. Od wielu lat jest czynnym człon-kiem Akcji Katolickiej w Albigowej, sprawując w niej różne funkcje. Założyła Koło Przyjaciół Radia Maryja w Albigowej. Z jej inicjatywy powstał Ludowy Klub Sportowy „Arka” w Albigowej, którego była prezesem. W 2004 r. została odznaczona „Srebrnym Krzyżem Zasługi”.

ks. ur. 17.08.1907 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki)m Syn Józefa i Marii z d.. Kloc. Po ukończeniu szkoły powszechnej wyemigrował w kieleckie. We wrześniu 1928 r. rozpoczął naukę w męskim gimnazjum kurii diecezjalnej w Sandomierzu. W maju 1930 r. juz jako alumn Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu - zdał egzamin dojrzałości. W czerwcu 1935 r. w katedrze sandomierskiej przyjął świecenia kapłańskie. W l. 1935-1945 pracował jako wikariusz parafii Brzoza (1935-1936), w parafii Wysokie (1936-1937), w parafii Pawłowice (1937-1938), w parafii Gowarczów (1939-1940), w parafii Momina (1941-1943), i w parafii Waśniów (1942-1945). W sierpniu 1945 r. został oddelegowany przez bi-skupa na probostwo w Petkowicach, parafia jak i okoliczne miejscowości były bardzo skomunizowane. W sąsiedniej miejscowości działał Kościół Polski silnie wspierany przez ów-czesne władze. Wielu mieszkańców tych terenów pracowało lub współpracowało ze służbami bezpieczeństwa, milicji i ORMO. Mimo tych przeciwności w dość krótkim czasie udało mu się zdobyć sympatie i szacunek części parafian. Dokonał tego dzięki ciężkiej pracy w gospodarstwie. Własnoręcznie wybudował kamienną obórkę oraz stodołę z drewnianych bali. Jego dobroć, przystępność, szczerość, prawdomówność, prostolinijność powodowały, że władza wielokrotnie go przesłuchiwała, a wyznawcy kościoła polsko-katolickiego obrzucili go wielokrotnie kamieniami. Otrzymywał liczne ostrzeżenia i pogróżki. Plebania i gospodarstwo były wielokrotnie okradane. W nocy 14.03.1946 r. został w okrutny sposób zamordowany.

ur. 24.03.1938 r. w Łańcucie. Syn Bronisława i Stanisławy z d. Dubiel. W 1956 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Od dawna interesuje się dziejami miasta i regionu. Spisuje legendy i opowieści związane z okolicami Łańcuta. Jego pasją jest opracowywanie historii krzyży i kapliczek przydrożnych, których zaewidencjonował i opisał ponad pół tysiąca. Jego artykuły i gawędy publikowane są w „Łańcuckim Biuletynie Miejskim” i innych czasopismach regionalnych. Jest też autorem książek: „Ditko spod kamiennego mostu” (1992), „Włodarze przedmiejskich łanów” (2000), „W zakamarkach Łańcuckiej okolicy” (2002), „Ludzie z Nawsia” (2003), „Sport w Łańcucie” (2004), „Księża Góra” (2005), „Wokół Tyczyńskiego wzgórza. 640 lat Tyczyna (1368-2008)” (2007). Od Rzeszowa... Legendy i opowieści regionu rzeszowskiego” (2008), „Łańcut i okolice. Przewodnik" (2009). Wyróżniony został m.in. przez Ministra Kultury i Sztuki RP Złotą Odznaką „Za opiekę nad zabytkami” (1999) oraz Nagrodą I Stopnia im. Franciszka Kotuli (Rzeszów 2002).

prof. dr inż. ur. w 1925 r. w Głuchowie (pow. łańcucki). W 1950 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1960 za rozprawę, która była pierwszą w kraju pracą w dziedzinie energoelektroniki. W roku 1974 uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a tytuł naukowy profesora zwyczajnego uzyskał w 1981 r. Od tego roku był profesorem zwyczajnym Politechniki Warszawskiej a od roku 1997 jest profesorem zwyczajnym Politechniki Świętokrzyskiej. Jest uznanym autorytetem i powszechnie cenionym specjalistą w zakresie energoelektroniki oraz w zakresie automatyki napędu elektrycznego. Jest krajowym prekursorem badań w tych zakresach. Już na początku swojej kariery naukowej, postawił sobie zadanie rozpowszechnienia energoelektroniki poprzez opracowanie książek i monografii. Opublikował ponad 20 pozycji książkowych, w tym 16 monografii naukowych i 5 skryptów uczelnianych. Współpracował z europejskimi i amerykańskimi ośrodkami naukowymi, między innymi z Uniwersytetem Technicznym w Aachen (Niemcy) i Uniwersytetem w Guanajunato (Meksyk). Od 1975 r. jest członkiem Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem zwyczajnym Międzynarodowej Akademii Nauk Elektrotechnicznych w Rosji od 1999 r. Ponadto był przez cztery kadencje członkiem Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, a w latach 1992 - 1997 był członkiem Komitetu Badań Naukowych. Związki z Uniwersytetem Zielonogórskim, a przede wszystkim z Wydziałem Elektrotechniki, Informatyki i Telekomunikacji trwają od dawna i są różnorodne. Gorąco popierał starania o powołanie Politechniki Zielonogórskiej i o utworzenie Uniwersytetu Zielonogórskiego. W dniu 8.11.2006 r. otrzymał tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Zielonogórskiego.

ur. 01.09.1952 r. w Łańcucie. Syn Jana i Marii z d. Pusz. Technik mechanik, absolwent Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Łańcucie. W latach 1972-1990 pracował w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Woli Małej na stanowiskach: mechanik, mistrz, dyspozytor, kierownik kontroli jakości. Od 1990 r. prywatny przedsiębiorca (firma Zakład Handlowo-Usługowy "Ogród-Serwis" w Łańcucie). Wprowadza na rynek Polski najnowsze rozwiązania techniczne stosowane m.in. w Japonii i innych krajach specjalizujących się w produkcji urządzeń oraz maszyn do utrzymywania terenów zielonych w drogownictwie i gospodarstwie przydomowym. Zrzeszony w Kongregacji Prywatnych Przedsiębiorców Ziemi Łańcuckiej, jeden z fundatorów pomnika Braci Cetnarskich na Pl. Sobieskiego w Łańcucie. Aktywny uczestnik społecznych przedsięwzięć charytatywnych organizowanych przez Kongregację i inne podmioty. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ks. SJ /jezuita/, ur. 15.05.1901 r. w Dębinie (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Franciszki z d. Kochman Do zakonu wstąpił 4.11.1916 r. w Starej Wsi. Świecenia kapłańskie otrzymał 24.06.1937 r. w Lublinie. Studiował matematykę i fizykę w Wilnie 1926-31. W latach 1925-31, nauczał matematyki i fizyki w Wilnie oraz Chyrowie w latach 1931-32 i 1933-34. Podczas II wojny światowej należał do zespołu profesorów prowadzących tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej w Starej Wsi. Po wojnie uczył matematyki i fizyki w Gimnazjum Św. Jacka w Katowicach w latach 1945-46, a potem w jezuickim gimnazjum w Ścinawce i państwowej szkole w Kłodzku w latach 1946-47. Minister i operariusz we Wrocławiu 1947-49, minister w Krakowie (kolegium) 1949-60, oficjał Sądu Biskupiego w Opolu w latach 1960-85 oraz spowiednik we Wrocławiu 1985-91. Zmarł 1.11.1991 r. we Wrocławiu i tam został pochowany.

ur. 7.02.1898 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Ciężkie warunki materialne rodziny, śmierć ojca, trzyletnia nauka w szkole ludowej, wywarły duży wpływ na kształtowanie się osobowości i wrażliwości młodego chłopca. Gdy miał 16 lat wybuchła I wojna światowa. W 1916 r. został wcielony do armii austriackiej, po dwóch latach wrócił i znalazł się w szeregach wojsk J. Piłsudskiego. Po wojnie w 1918 r. wrócił do domu i podjął pracę w Fabryce Likierów w Łańcucie, gdzie pracował jako palacz do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny działał w konspiracji, a po wyzwoleniu pracował przy odbudowie Fabryki Likierów, a następnie jako palacz i konserwator kotłów parowych w Fabryce. Swoje wspomnienia zaczął spisywać w 58 roku życia. Autor książek tematycznie związanych z pod łańcuckimi wsiami: "Palacz w hrabiowskiej likierni", "W służbie Najjaśniejszego Pana", "Moja mama, ja i reszta", „Pokosy”, „Zamęt”, „Topiel”, „Ostatnia karczma”, „Parada życia” i „Wróć ucałuj”. Publikował także artykuły w wielu czasopismach m.in.: w Zielonym Sztandarze, w Profilach i Tygodniku Kulturalnym. Zmarł w Łańcucie 20.02.1982 r. i został pochowany na miejskim cmentarzu w Łańcucie.

z d. Młynek, ur. 27.07.1938 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Córka Romana i Józefy. Do szkoły podstawowej uczęszczała w Żołyni. W 1947 r. wyjechała z rodziną na Dolny Śląsk do miejscowości Przenno w woj. wrocławskim. Po dwóch latach pobytu na Ziemiach Odzyskanych Młynkowie wrócili do Żołyni. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczęła naukę w dwuletniej Szkole Włókienniczej w Rakszawie. W 1954 r. w biegach wojewódzkich na dystansie 500 m zajęła 3 miejsce. Jako 16 – letnia dziewczyna podjęła pracę tkaczki w Rakszawskich Zakładach Włókienniczych. W 1957 r. wyszła za mąż i przeniosła się do Nowej Sarzyny. Pracując kształciła się zaocznie w Technikum Włókienniczym w Rakszawie, a po jego ukończeniu podjęła pracę w Spółdzielni Rzemiosła Artystycznego CPLiA w Leżajsku, gdzie zamieszkała z rodziną. Uczestniczyła m. in. w zawodach w Perpignom, w Poznaniu /uzyskała najlepszy wynik na świecie w kategorii kobiet przebiegając 210 km i 50 m/, w Malmoe, w Hartford, w Bostonie oraz w Nowym Jorku. Ogółem w całej karierze zdobyła 208 medali i około 200 pucharów. Od 2004 r. znów mieszka w Żołyni. Chociaż przebiegła więcej niż dwukrotnie kulę ziemską, nie ma zamiaru wycofywać się ze swojego hobby.

z d. Jarosiewicz; ur. 21 lutego 1917 r. w Haczowie (pow. brzozowski). Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczała w latach 1931–1936 do gimnazjum humanistycznego w Strzyżowie, Tarnopolu i Rzeszowie, gdzie zdała egzamin dojrzałości. Po wyjściu za mąż w r. 1937 zamieszkała w Kołomyi, gdzie przebywała do 1943 r. Stamtąd została wywieziona do pracy w Niemczech. Po wyzwoleniu przebywała w obozie polskich uchodźców „Ośrodek Polski” w Augsburgu, gdzie organizowała pracę kulturalno – artystyczną wśród młodzieży, sama rozpoczęła praktykę sceniczną w zorganizowanym tam przez zawodowych aktorów „Teatrze im. Słowackiego”. Po powrocie do kraju w 1947 r. pogłębiała swoje wykształcenie w Bydgoskiej Szkole Dramatycznej, przygotowując się do prowadzenia amatorskich zespołów artystycznych. Od kwietnia 1948 r. podjęła pracę w Szkole Zawodowej w Rakszawie jako kierownik świetlicy. Pierwsze przedstawienie - montaż poetycko muzyczny Budujemy wspólny dom zostało zaprezentowane w 1949 r. Rakszawski Teatr Szkolny przez wiele lat działał pod jej kierownictwem i zdobywał nagrody w różnych konkursach i przeglądach teatralnych. Po przejściu na emeryturę w 1992 r. nadal była aktywna zawodowo; swoje artystyczne umiejętności wykorzystywała na scenie Parafialnego Domu Kultury Chrześcijańskiej. Zmarła 23.10.2000 r., spoczywa na miejscowym cmentarzu w Rakszawie.

ks. ur. 13.06.1856 r. w Krzemienicy 9pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły powszechnej w Łańcucie uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie i do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1882 r. Pierwsze lata pracy kapłańskiej spędził w Rzeszowie, a w 1886 r. przybył do Albigowej. Praca duszpasterska i działalność społeczna zamieniła zacofaną i zaniedbaną wieś. Poza obowiązkami proboszcza oddał się bez reszty bezinteresownej pracy na rzecz środowiska. W celu podniesienia poziomu oświaty doprowadził do przekształcenia szkoły jednoklasowej na czteroklasową, a w 1904 r. powstała szkoła siedmioklasowa. Pomagał materialnie coraz liczniej kształcącej się młodzieży. W 1891 r. założył w Albigowej kółko rolnicze i czytelnię Towarzystwa Oświaty Ludowej, w której szerzono wiedzę rolniczą i ogólną wśród gospodarzy albigowskich. Przy współpracy z A. Albigowskim założył pracownię i szkołę koszykarską (1898 r.). W 1902 r. wystawił własnym kosztem budynek, a po dostarczeniu przez Galicyjskie Towarzystwo Gospodarskie bezpłatnie maszyn, otworzył mleczarnię. W porozumieniu z posłem B. Żardeckim przeniósł do Albigowej zorganizowaną w Gorliczynie Szkołę Gospodyń Wiejskich. Utworzono też we wsi pracownię kobiecych strojów ludowych. Dzięki jego staraniom utworzono spółkę drenarską, spółkę oszczędności i pożyczek (późniejszą kasę Stefczyka) oraz spółkę przemysłowo – rolniczą, która w cegielni wytwarzała dreny, dachówki i cegły. Wspaniałym osiągnięciem było wystawienie w latach 1985-1987 pięknego kościoła. Po odejściu na probostwo leżajskie podjął pracę nad podniesieniem gospodarczym. Zmarł 15.04.1925 r. Pochowany został na cmentarzu w Leżajsku.

ur. 26.08.1962 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Czesławy z d. Szczepańskiej. Wykształcenie wyższe ekonomiczne. Radny Powiatowy I kadencji, przewodniczący Klubu Radnych AWS; przewodniczący Zarządu Powiatowego RS AWS; przewodniczący MKK NSZZ „Solidarność” w Łańcucie; przewodniczący KZ NSZZ „Solidarność” w Łańcuckiej Fabryce Śrub, członek Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” w Rzeszowie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

prof. dr hab., ur. 1960 r. w Łańcucie zam. w Husowie. Syn Juliana i Stanisławy z d. Kucha. Absolwent I LO w Łańcucie. W latach 1979-1984 studia geologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Doktorat w 1990 r. Pracuje w Instytucie Nauk Geologicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego Pola zainteresowań badawczych: ichnologia bezkręgowców (analiza ichnofacji, analiza ichnofabrics, ichnotaksonomia, neoichnologia), sedymentologia stratygrafia, geologia regionalna mezozoiku Karpat wewnętrznych. Badania terenowe: Polska (Karpaty, Wyżyna Krakowska, Góry Świętokrzyskie), Włochy (Alpy, Apeniny), Szwajcaria (Alpy, Molasa), Hiszpania (Pireneje, Góry Iberyjskie), Austria (Alpy, Molasa), Niemcy (Alpy, Średniogórze), Norwegia (Góry Skandynawskie), Grecja (Rodos, Karpathos), Turcja (Anatolia, Pontydy, Taurus), Słowenia (Dynarydy), Chorwacja (Dynarydy), Słowacja (Karpaty), Czechy (Karpaty, molasa), Litwa, Dania (Bornholm), Bułgaria (część północno-wschodnia, Stara Płanina), Ukraina (Podole, Krym), Stany Zjednoczone (Kalifornia).

ur. się w Albigowej 31.10.1935 r. Syn Józefa i Bronisławy z domu Bem. Był jednym z trójki rodzeństwa. Podstawą ich utrzymania była praca w małorolnym gospodarstwie. W Albigowej spędził młodość, tu ukończył szkołę podstawową, a następnie Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Po uzyskaniu matury w 1953 r. podjął studia na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie, które ukończył w 1959 r. Jako eksternista ukończył też Wydział Ekonomiczno Rolniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Pracował w instytucjach związanych z rolnictwem m.in. w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Łańcucie, Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Nasiennym „CN” w Rzeszowie, Wojewódzkim Związku Plantatorów Roślin Okopowych w Rzeszowie, Wojewódzkim Związku Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych Rzeszowie. Nie tracąc kontaktu z rodzinną wsią wiele czasu poświęcał pracy społecznej, m.in. reaktywował w 1984 r. przedwojenne „Koło Albigowiaków” wracając do zapoczątkowanej tradycji społecznego działania. Było nim Stowarzyszenie Regionalne, które w 1996 r. przekształciło w „Stowarzyszenie dla Albigowej”. Wraz z nowym Zarządem kontynuuje swe prace inicjując wiele społecznych działań, będąc ważną organizacją społeczną wsi. Napisał monografię „Zarys dziejów Albigowej” oraz wiele artykułów w Zeszytach Historycznych. Za działalność zawodową został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, zasłużony dla województwa rzeszowskiego i innymi resortowymi odznaczeniami. Do wydanego „Słownika Biograficznego Powiatu Łańcuckiego” przygotował noty biograficzne ludzi zasłużonych, o których pamięć powinna być zachowana ze względu na wartości, jakie przez nich zostały wniesione jak też działalność dla dobra ogólnoludzkiego. W 1991 r. przeszedł na emeryturę i mieszka w Łańcucie.

ur. 02.03.1900 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Marcina i Franciszki z d. Kluz. W 1911 r. ukończył czteroklasową szkołę powszechną w Markowej. W 1921 r. powołany do odbycia służby wojskowej. Służył m.in. w l. 1921-1922 w Grodnie. W l. młodzieńczych działał wpierw w młodzieżowej organizacji katolickiej, a następnie w Związku Mło-dzieży Wiejskiej RP „Wici”, w którym był bibliotekarzem, fotografem oraz przewodniczącym Powiatowej Sekcji Wychowania Rolniczego w Przeworsku. W l. 1929 -1930 r. kształcił się w Państwowej Szkole Rolniczej w Pilźnie. Po jej ukończeniu stał się gorącym propagatorem upraw warzyw i owoców, prowadził szkółkę drzew owocowych, hodował pszczoły oraz jedwabniki. W 1933 r. otrzymał nagrodę od Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Prze-worsku „za pomysłowe ule i narzędzia pszczelarskie własnej konstrukcji” oraz „za wzorową hodowlę jedwabników i wykresy ich życia”. Był członkiem Kółka Rolniczego i Spółdzielni Zdrowia w Markowej oraz kierownikiem Spółdzielni Mleczarskiej w Markowej. W 1939 r. w związku z brakiem ziemi w rodzinnej wsi pozwalającej na wyżywienie licznej rodziny zakupił 5 hektarów czarnoziemu w Wojsławicach k. Sokala, ale w przeprowadzce przeszkodził wybuch II wojny światowej. Zmobilizowany brał udział w wojnie obronnej we wrześniu 1939 r. W 1942 r. pomagał ukrywać się w bunkrach prześladowanym Żydom tzw. „Ryfkom”, które niestety zostały następnie zamordowane. Od II połowy 1942 r. Ulmowie ukrywali w swoim domu dwie żydowskie rodziny: pięciu Szallów z Łańcuta oraz trójkę Goldmanów z Markowej. W dniu 24 marca 1944 r. cała rodzina Ulmów oraz ukrywani Żydzi zostali zamordowani przez żandarmerię niemiecką. W 1995 roku Instytut Yad Vashem przyznał Józefowi i Wiktorii tytuł „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata”. W 2003 r. kościół katolicki rozpoczął proces beatyfikacyjny, trwa obecnie jego watykański etap.

art. mal. ur. 8.11.1934 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki). Syn Jana i Marii z d.Jucha. Absolwent Liceum Plastycznego w Jarosławiu i Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz studia podyplomowe w Paryżu. Wystawy malarstwa sztalugowego w kraju i za granicą. Większość czasu poświęca sztuce sakralnej (renowacja polichromii, malarstwa, rzeźby w 26 kościołach) m.in. w Białobrzegach w 1998 r.

ur. 25.10.1964 r. w Kolbuszowej. W 1987 ukończył liceum ogólnokształcące, a następnie Zakład Doskonalenia Zawodowego w Rzeszowie. Pracował jako dekarz oraz prowadził działalność gospodarczą w Łańcucie. Prowadzi fermę drobiu w Medyni Głogowskiej. Był współzałożycielem podkarpackich struktur ZZR "Samoobrona". Pełni funkcję sekretarza zarządu wojewódzkiego Samoobrony RP. W wyborach parlamentarnych w 2001 r. został posłem IV kadencji wybranym z jej listy w okręgu rzeszowskim. Pracował w Komisji Infrastruktury oraz w Komisji Łączności z Polakami za Granicą. Mieszka w Woli Dalszej (pow. łańcucki).

ur. 16.02.1917 r. w Warzycach (pow. jasielski). Syn Antoniego i Wiktorii z d. Dybaś. Działacz polityczny i społeczny, pracownik administracji. Wykształcenie średnie. Związany z ruchem lewicowym. Członek PPS. W czasie okupacji zaangażowany był w działalność konspiracyjną m.in. w oddziale partyzanckim W. Kosiby (ps. Piotr), w powiecie jasielskim. Pełnił liczne funkcje polityczne, administracyjne i społeczne na terenie ówczesnego województwa rzeszowskiego, m.in. w Jaśle, Ustrzykach Dolnych i Przeworsku. Od 1956 r. w Łańcucie. Długoletni I sekretarz KP PZPR w Łańcucie, członek prezydium PRN w Łańcucie, kierownik Wydziału KW PZPR w Rzeszowie. Od 1973 na emeryturze. Współorganizator życia społecznego miasta i powiatu łańcuckiego. Współtwórca rozbudowy miasta i rozwoju regionu. Inicjator szeregu przedsięwzięć związanych m.in. z rozwojem lokalnej infrastruktury, mieszkalnictwa spółdzielczego, budową i rozbudową zakładów przemysłowych. Członek PSS Społem w Łańcucie. Długoletni członek i działacz Polskiego Związku Łowieckiego w Kole Łowieckim Diana w Łańcucie. Za swoje zasługi wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz innymi orderami i odznaczeniami państwowymi i związkowymi. Uhonorowany tytułem Zasłużonego dla województwa rzeszowskiego. Zmarł 14.06.1991 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

prof. dr hab. ur. 01.11.1943 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Salomei z d. Fryń. Stopnie i tytuły naukowe oraz pełnione funkcje: mgr inż. – 1966 r.; dr n. e. – 1972 r.; dr hab. – 1978 r.; prof. – 1988 r.; prof. zw. – 1996 r.; asystent Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu 1966–1967; doc. i prof. AE we Wrocławiu od 1980 r.; kier. Katedry Ekonomiki i Organizacji Obrotu Rolnego 1988–1991; kier. Katedry Ekonomiki i Organizacji Gospodarki Żywnościowej od 1993 r.; dyr. Instytutu Nauk Ekonomicznych od 2003 r.; prodziekan Wydz. Inżynieryjno-Ekonomicznego Przemysłu 1984–1990; kier. Zakładu Nauki o Przed-siębiorstwie Wałbrzyskiej Wyższej Szkoły Zarządzania i Przedsiębior-czości od 1996 r.; W l. 1985-1989 poseł na Sejm z ramienia ZSL. czł. PTE; TNOiK; Stowarzyszenia Wojewódzki Klub Techniki i Racjonalizacji we Wrocławiu 1992–1998 prezes, obecnie czł. hon.; czł. Komitetu Ekonomiki Rolnictwa PAN; SERiA 1997–1999, wiceprezes zarządu krajowego. Wypromował 13 dr. n. e. Autor 600 publikacji, 19 książek. W 2006 r. otrzymał doktorat honoris causa Akademii Rolniczej w Krakowie. Odznaczenia: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi; Krzyż Kawalerski O.O.P.; Medal KEN.

ks. kanonik, ur. 20.03.1941 r. w Nowosielcach (pow. przeworski). Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego w Przeworsku skierował swe kroki do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Jako kleryk odbył dwuletnią zasadniczą służbę wojskową. Powrócił do seminarium. W dniu 4 czerwca 1967 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. bp Stanisława Jakiela. Pierwszą placówką była Ropienka. Następnie Kobylany, Dobrzechów, Rokietnica i Sokołów Małp. W lipcu 1979 r. objął probostwo w Myczkowcach. Po jedenastu latach pracy w Myczkowcach otrzymał propozycję objęcia parafii w Białobrzegach. Do Białobrzeg przybył 8 kwietnia 1990 r. Oprócz pracy w parafii czynnie zaangażowany był w organizację i przebieg pieszych pielgrzymek z Rzeszowa na Jasną Górę. Przez piętnaście lat był kwatermistrzem pielgrzymek. Zmarł 28 lutego 2005r. w szpitalu w Rzeszowie, a w dniu 3 marca został pochowany na białobrzeskim cmentarzu.

art. muzyk, dyrygent i pedagog, ur. w 1937 r. w Smolarzynach (pow. łańcucki). Syn Władysława. W 1950 r. zdał egzamin wstępny do Państwowej Szkoły Muzycznej I Stopnia w Rzeszowie i rozpoczął naukę gry na trąbce. Następnie nauka w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w klasie trąbki i wiolonczeli oraz Studia Wyższe w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie wiolonczeli. Po ukończeniu studiów związał się z Filharmonią Rzeszowską. Został jej dyrygentem, założył kwartet smyczkowy, który koncertował na terenie miasta, występował także poza granicami kraju – we Lwowie, Rumunii, Bułgarii. Ważnym i wielkim wyróżnieniem był udział kwartetu w koncercie Dni Muzyki Kameralnej w Łańcucie w 1975r. i nagrania radiowe i telewizyjne. Oprócz pracy artystycznej zajmował się też działalnością społeczną. Od 1965 r. jest członkiem rzeszowskiego Oddziału SPAM, w roku 1977 pełnił funkcję jego przewodniczącego. W 1979 r. wojewoda rzeszowski powołał go do Wojewódzkiej Rady Programowej ds. upowszechniania kultury. Od 50 lat zajmuje się również pracą dydaktyczną w Zespole Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie. Szkolna orkiestra smyczkowa pod jego kierunkiem koncertowała w Wiedniu i Linzu w 2000 r. oraz brała udział w Europejskim Festiwalu Orkiestr młodych Muzyków w Świeradowie Zdroju w 1994, 1996 oraz w 2002 r. W latach 1985-1990 był dyrektorem Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Rzeszowie i Łańcucie. Oprócz działalności artystycznej i pracy pedagogicznej pełnił też funkcję konsultanta i koordynatora w Ośrodku Metodycznym ds. szkolnictwa muzycznego w okręgu południowo-wschodniej. Otrzymywał liczne nagrody i wyróżnienia m.in.: Złoty Krzyż Zasługi – 1982 r. i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1989 r. Obecnie przebywa na emeryturze, mieszka w Rzeszowie nadal bardzo aktywny, udziela się społecznie, pracuje w Zespole Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie.

dr ur. 3.06.1903 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Wykształcenie średnie zdobył w gimnazjum w Łańcucie, w 1925 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. W tym samym udał się do Lwowa na Uniwersytet. Owocem jego pracy naukowej pracy była dwutomowa "Kronika klęsk elementarnych w Polsce i w krajach ościennych w latach 1450 – 1586" (w nagrodę m. in. stypendium Funduszu Kultury Narodowej). Doktorat uzyskał w 1931 r. W 1934 r. przeniósł się do Poznania i uzyskuje w Poznańskim Archiwum Państwowym stanowisko adiunkta. W 1936 r. pracował w Archiwum Akt Nowych w Warszawie. Tam zaskoczyła go choroba i druga wojna światowa. Wrócił do Rakszawy, gromadzi interesujący regionalny materiał historyczny. Z końcem wojny wrócił do Warszawy do Archiwum Głównego Akt Dawnych, gdzie otrzymał najpierw stanowisko archiwisty, a z czasem został kustoszem jednego z działów i kierownikiem pracowni naukowej. Pracował przy zabezpieczaniu archiwaliów prywatnych, a w szczególności Archiwum Potockich w Łańcucie i Branickich w Warszawie. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 10–lecia. Zmarł 25 kwietnia 1960 r. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie kwatera nr 115, kwartał 4, rząd 4.

ur. w dniu 16.09.1893 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Gimnazjum ukończył w Łańcucie w 1913 r., później studiował na Politechnice Lwowskiej na wydziale budownictwa lądowo – wodnego. W 1918 r. walczył w obronie Lwowa, gdzie na odcinku Politechnika, został ranny. Za udział w walkach był odznaczony medalem „Za obronę Lwowa”. Rozpoczął pracę na Politechnice Lwowskiej jako asystent na wydziale budownictwa wodnego. Wraz z zespołem Politechniki Lwowskiej był współprojektantem zapory wodnej w Wapiennicy k. Bielska Białej. Przez okres okupacji działał razem z żoną w szeregach Armii Krajowej. Po zajęciu Lwowa przez Rosjan zostali aresztowani i przetrzymywani w więzieniu na Łąckiego. Po kilku miesiącach został wypuszczony (okupant postanowił uruchomić wszystkie wydziały Politechniki i wykładowcy byli mu niezbędni) żona Kazimiera w 1946 r. została zesłana na Syberię. Przebywała tam do 1957 r. W tym czasie sam wychowywał czworo dzieci: Hanna 13 lat, Janina 5 lat, Andrzej 3 lata i Marta 2 lata. Po powrocie żony wyjechali w ramach repatriacji do Sopotu. Zmarł 20.04.1984 r., spoczywa na cmentarzu w Sopocie.

ur. 03.06.1947 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Henryka i Stefanii z d. Kilian. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Rakszawie w 1961 r. kontynuował naukę w Technikum Mechanicznym w Sanoku. W latach 1966-1972 studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie zdobywając magistra inż. Elektryka automatyka. Od 1972 r. pracował jako konstruktor specjalista w Zakładzie Silników Małej Mocy „Silma” w Sosnowcu. W 1982 r. przechodzi do Zakładu Wykonawstwa Sieci Elektrycznych w Nysie jako inżynier przygotowania dużych obiektów energetycznych. Posiada uprawnienia do projektowania i nadzorowania budowy sieci i instalacji elektrycznych. W latach 1990-1998 zostaje zastępcą burmistrza miasta Nysy. Od 1999 do 2006 jako dyrektor kieruje Zarządem Dróg Powiatowych w Nysie. Od 2007 r. ponownie zostają mu powierzone obowiązki wiceburmistrza Nysy. Członek Zarządu Komisji Zakładowej „Solidarność przy ZWSE NYSA. Radny Rady Miejskiej w latach 1990-1998, 2001-2002. Wieloletni członek zarządu pracowniczych ogrodów działkowych Jeziorany w Nysie, zaangażowany działkowicz. Wieloletni członek zarządu Opolskiego Oddziału Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

kpt., ur. 3.08.1903 r. w Rakszawie (pow. łańcucki). Syn Jakuba i Filomeny z d. Rogowskiej. W 1924 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w Państwowym Gimnazjum Realnym w Leżajsku. W październiku 1924 r. został powołany do służby wojskowej i wcielony do 67 p. p. w Brodnicy. Po krótkim przeszkoleniu skierowano go do Szkoły Podchorążych Piechoty w Śremie, którą ukończył w 1925 r. W 1926 r. został skierowany do Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w październiku 1929 r., otrzymując nominację na stopień podporucznika w korpusie osobowym Inżynierii i Saperów. Następnie skierowano go do Batalionu Mostowego w Kazuniu koło Modlina, gdzie pełnił funkcje: dowódcy plutonu, kierownika warsztatów, zastępcy komendanta parku i dowódcy kompanii mostowej. W 1931 r. został awansowany na stopień porucznika.; w 1937 r. powołany do Wyższej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył w 1939 r. W tym samym roku otrzymał stopień kapitana i do wybuchu wojny pracował w Batalionie Mostowym w charakterze kierownika technicznego budowy mostów na Wiśle w rejonie Modlina i Góry Kalwarii. W chwili wybuchu wojny otrzymał dowództwo nad ciężką kolumną wojskową mostową wchodząca w skład Grupy Mostowej Naczelnego Dowództwa. Do niewoli dostał się 1939 r. i został wywieziony w głąb Niemiecko Oflagu VII A w Murnau, gdzie przebywał do chwili wyzwolenia obozu przez wojska alianckie. Pozostał na terenie obozu i objął nadzór techniczny nad robotami remontowymi. W 1945 r. został skierowany do Wojska Polskiego we Włoszech, gdzie po przeszkoleniu objął dowództwo 10 Kompanii Parkowej; następnie z oddziałem udał się do Anglii. Do kraju wrócił 9 czerwca 1948 r. i przeszedł do rezerwy. Pod koniec 1950 r. przeniósł się do Krakowa i podjął stałą pracę w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego nr 3. Początkowo pracował na stanowisku kierownika budowy, następnie jako główny specjalista ds. produkcji. W 1973 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 11.11.1985 r. w Krakowie.

lek. wet., ur. 9.10.1943 r. w Rakszawie (pow. łańcuckim). Syn Władysława i Józefy z d. Babiarz. W 1961 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Żołyni. W l. 1961-1967 studiował weterynarię na Akademii Rolniczej w Lublinie. Od września 1967 r. podjął pracę w Powiatowym Zakładzie Weterynarii w Kolbuszowej. W l. 1968-1969 był kierownikiem Punktu Weterynaryjnego w Raniżowie. Od 1969 r. pracował w Wojewódzkim Zakładzie Weterynarii w Rzeszowie. W l. 1970-1978 pracował w Powiatowej Lecznicy Weterynaryjnej w Przeworsku. Od 1978 r. pełnił funkcję zastępcy Wojewódzkiego Inspektora Weterynarii w Przemyślu. W l. 1987-1990 pracował w Rejonowym Inspektoracie Weterynarii w Przeworsku. Od 1990 r. był kierownikiem Laboratorium Żywnościowego przy Zakładach Mięsnych w Jarosławiu. W l. 1996-2008 pracował w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii w Jarosławiu, jako inspektor d/s higieny, a następnie jako zastępca lekarza powiatowego. Od 2009 r. pracuje w Powiatowym Inspektoracie Weterynarii Łańcucie. Oprócz pracy zawodowej, będąc jeszcze studentem należał do ZSP i grał w piłkę ręczną w klubie uczelnianym AZS AR w Lublinie. Mieszkając w Rogoźnie w l. 1970-83 był wiceprezesem i trenerem sekcji piłki ręcznej LZS „Szarotka” Rogóżno. Największym sukcesem zespołu szczypiornistów był udział w rozgrywkach III ligi państwowej. W l. 1990-1994 pełnił funkcję radnego w Radzie Gminy Łańcut.

ur. 24.07.1909 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Syn Tomasza i Franciszki. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej aktywnie włączył się w działalność Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i Straży Pożarnej. Już w 1938 r. został wybrany komendantem straży. Przetrwał na tym stanowisku ciężkie i niebezpieczne lata okupacji włączając się czynnie w działalność konspiracyjną. Zaraz po wyzwoleniu brać strażacka wybrała go naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Woli Dalszej. Funkcję tę pełnił należycie prawie przez pięćdziesiąt lat. Wykształcił kilka pokoleń strażaków organizując i szkoląc drużyny męskie i żeńskie. Dzięki jego staraniom została wybudowana i urządzona miejscowa remiza strażacka, basen przeciwpożarowy. Stał na czele strażaków w akcjach bojowych, ratowniczych i pracach społecznych na rzecz wsi i środowiska. Zmarł 13.02.1987 r. w Łańcucie i tam spoczywa na cmentarzu.

mgr, ur. 25.09.1934 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Bronisława i Herminy z d. Drzewickiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Białobrzegach, uczęszczał do szkoły włókienniczej w Rakszawie, którą ukończył w 1951 r. Do Liceum Ogólnokształcącego uczęszczał w Żołyni. Po złożeniu egzaminu dojrzałości w 1953 r. postanowił kontynuować naukę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach (w ówczesnym Stalinogrodzie) na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii. Był studentem i górnikiem, w czerwcu 1957 r. obronił pracę magisterską uzyskując stopień magistra chemii. Kończąc studia uzyskał także stopień podporucznika rezerwy Wojska Polskiego. Od września wraz z żoną podjęli pracę jako nauczyciele w Liceum Ogólnokształcącym w Strzelcach Opolskich. Od września 1958 r. powierzono mu ponadto funkcję instruktora przedmiotowo-metodycznego fizyki i chemii na cały powiat strzelecki. Już wtedy dał się poznać jako sumienny i należycie wywiązujący się z powierzonych obowiązków pedagog. Podjął także pracę w miejscowym więzieniu, gdzie prowadzono dla więźniów zajęcia uzupełniające z zakresu szkoły podstawowej i średniej. Od września 1970 r. dyrektorował w I Liceum Ogólnokształcącym w Łańcucie, a od września 1974 r. pozwolono mu dyrektorować w Zbiorczej Szkole Gminnej w Białobrzegach. Na wakacjach 1984 r. awansował na stanowisko Inspektora Oświaty w Gminie Białobrzegi, którą to funkcję tę pełnił do maja 1986 r. Pogarszający się stan zdrowia zmusił go do przejścia na wcześniejszą emeryturę. Za ofiarną pracę został odznaczony m.in: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotą Odznaką ZNP. Po ciężkiej chorobie zmarł 7.06.1990 r. i został pochowany na białobrzeskim cmentarzu.

z d. Machniak, ur. 03.01.1930 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Córka Ludwika i Katarzyny Machniak z d. Bester. Pierwszą klasę gimnazja-lną ukończyła na tajnych kompletach. Po zakończeniu wojny w roku szkolnym 1945/46 kontynuowała naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1950 r. zdała maturę i podjęła pracę w Centrali Materiałów Budowlanych w Rzeszowie jako kontystka. Po roku pracy, zdecydowała o studiowaniu. Ubiegała się o przyjęcie na Wyższą Szkołę Ekonomiczą we Wrocławiu, ale z powodu braku miejsc znalazła się w Państwo-wej Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu na Wydziale Matematyczno – Fizycznym, którą ukończyła 1953 r. i uzyskała dyplom ukończenia studiów wyższych stopnia pierwszego kwalifikujący do nauczania mate- matyki w szkołach stopnia licealnego. Z powodu braku nauczycieli z kwalifikacjami dostała nakaz pracy w Li-ceum Ogólnokształcącym im. Wł. Broniewskiego w Strzelcach Opolskich, gdzie uczyła matematyki. Pracowała również w Szkole Podstawowej i Liceum dla Pracujących w więzieniu. W lipcu 1970 r. wraz z rodziną przeprowadziła się do Białobrzegów, gdzie objęła stanowisko kierownika szkoły. Dnia 29.12. 1972 r. została gminnym dyrektorem szkół w Gminie Białobrzegi. Poza pracą w szkole czynnie uczestniczyła w życiu społecznym wsi. Była członkiem Rady Sołeckiej, Koła Gospodyń Wiejskich, ZNP, Ligi Kobiet. Za pracę zawodową i społeczną otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień m.in.: Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarła 7 maja 2009 r. w łańcuckim szpitalu. Została pochowana na cmentarzu w Białobrzegach.

ur. w 1903 r. w Rakszawie. Maturę uzyskał w 1921 roku w I Gimnazjum w Rzeszowie (w aktach szkolnych występuje pod imieniem Aron). Od grudnia 1950 r. był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Następnie od stycznia 1957 roku do stycznia 1963 roku był zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów – bardzo przychylnie traktował Rakszawę, wiele pomógł przy budowie Szkoły Włókienniczej w okresie powojennym.

ur. 10.06.1886 r. w Brzózie Stadnickiej (pow. łańcucki). Rodzice jego byli rolnikami. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Rzeszowie pracował jako nauczyciel w szkołach ludowych w Żołyni, Woli Żarczyckiej i Wydrzu. Po wybuchu I wojny światowej powołany został do armii austriackiej i skierowany na front do walki przeciw wojskom rosyjskim. Wzięty do niewoli, przebywał kilka lat na Sybirze. Po 1918 r. powrócił do kraju i podjął pracę w szkolnictwie. Objął kierownictwo Szkoły Powszechnej w Woli Dalszej, a od 1933 r. Szkoły Powszechnej w Łańcucie – Podzwierzyńcu, gdzie pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1950 r. W styczniu 1938 r. powołany został na stanowisko prezesa Zarządu Oddziału Powiatowego ZNP. Należał do organizatorów i uczestników tajnego nauczania w powiecie łańcuckim. Już jesienią 1939 roku mimo zakazów, rozpoczął nauczanie jako jeden z nielicznych nauczycieli w okolicy. Wiosną 1940 r. został kierownikiem powiatowej komórki Tajnej Organizacji Nauczycielskiej w Łańcucie. W połowie 1942 roku powstała w Łańcucie Powiatowa Komisja Oświaty i Kultury, został jej przewodniczącym. Uczestniczył w tajnym nauczaniu w zakresie szkolnictwa średniego i powszechnego. Należy dodać, że w tajnym nauczaniu uczestniczyła też jego żona i córka. Jego mieszkanie na Podzwierzyńcu było miejscem zebrań konspiracyjnych, tu odbierano prasę polską, tu przyjeżdżali też przedstawiciele podziemnych władz szkolnych z Krakowa. Kiedy po zakończeniu wojny Oddział Powiatowy ZNP zaczął reaktywować działalność, był wśród jego organizatorów. W dniu 11 marca 1945 roku, na pierwszym zebraniu Zarządu Powiatowego ZNP wybrano go prezesem. Funkcję tę pełnił do 1947 roku. Przewodził też komisji Tajnego. Zmarł w dniu 28.05.1966 r. w Łańcucie.

ur. 10.06.1886 r. w Kątach Rakszawskich (pow. łańcucki). Syn Jana i Agaty. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Rzeszowie pracował jako nauczyciel w Szkołach ludowych w Żołyni, Woli Żarczyckiej i Wydrzu. W 1911 r. należał do grupy młodych nauczycieli, założycieli Ogniska ZNSL. W czasie pierwszej wojny światowej został powołany do armii austriackiej, dostał się do niewoli rosyjskiej. Po powrocie do niepodległej Ojczyzny objął kierownictwo Szkoły Powszechnej w Łańcucie Podzwierzyńcu. W 1928 r. został wybrany prezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego, działalność tej organizacji w okresie okupacji musiała zejść do podziemi. Prężny aktyw oświatowy już w 1941 r. samorzutnie zorganizował Związek Tajnego Nauczania. Działał on do 31 sierpnia 1942 r., a od 1 września podporządkował się Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury powołanej z inicjatywy Okręgowego Biura Szkolnego w Krakowie w porozumieniu z podziemnym ruchem ludowym. Przewodniczącym tej Komisji został A. Wawrzaszek a podlegało jej 9 komisji terenowych. Odtąd naukowe kierownictwo Szkoły na Podzwierzyńcu było bazą dyspozycyjną tajnego nauczania w pow. Łańcuckim. Tutaj przyjeżdżały łączniczki i przedstawiciele z Krakowa, a także członkowie ruchu oporu, na wizytacje inspektorzy władz niemieckich. W marcu 1945 r. na pierwszym zebraniu ZPZNP został wybrany prezesem i pełnił te funkcję do maja 1947 r. Był członkiem komisję do opracowania historii tajnego nauczania. Jej opracowanie opublikowano w Roczniku Komisji Nauk Pedagogicznych Krakowskiego Oddziału A.N. W 1950 r. przeszedł na emeryturę. W 1959 r. otrzymał Złotą Odznakę ZNP. Zmarł 28.05.1966 r. w Łań-cucie.

z d. Kazak ur. 29.07.1931 w Starym Mieście (k. Leżajska). Córka Jana i Anieli z d. Muskus. Bezpośrednio po studiach w Wyższej Szkole Peda-gogicznej w Krakowie w 1951 r. z nakazu pracy zaczęła uczyć w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Żołyni. W l. 1955 - 1960 kierowała internatem licealnym w Żołyni, pełniła funkcje wychowawcy młodzieży żeńskiej. W l. 1967-1968 pełniła funkcje zastępcy dyrektora Szkoły Podstawowej. W l. 1969 - 1973 pracowała na stanowisku Inspektora Szkolnego przy Wydziale Oświaty w Łańcucie. Opiniowała działalność kier. szkół, nauczycieli (pow. łańcuckiego) układała tematykę inspe-kcji, roczne plany różnych placówek oświatowych, wizytowała nauczanie i wychowanie. Prowadziła kontrolę rekrutacji do szkół, zaopatrzenie w podręczniki, opiekę nad młodzieżą w świetlicach, internatach. W l. 1975-84 była zastępcom dyrektora żołyńskiego LO. Jako nauczyciel geografii prowadziła kółka krajoznawcze, opracowała dwie Monografie Żołyni w r. 1966 i 1988. Jako członek Polskiego Towarzystwa Geogra-ficznego pracowała w Okręgu Krakowskim w Komisji Olimpiad Geografi-cznych. W ZNP była zastępcą prezesa Oddziału w l. 1974 – 1976. Na emeryturę przeszła po 36 latach intensywnej pracy pedagogicznej 31.08.1990 r. Otrzymała m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Pol-ski Odznakę "Zasłużony w pracy PTTK wśród młodzieży" Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Zasłużony dla Województwa Rzeszow-skiego, Medal Komisji Edukacji Narodowej.

ur. 22.01.1915 r. w Wydrzu (pow. łańcucki). Córka An-toniego i Kazimiery z d. Szymańska.. Do 7 klasy uczęszczała w Łańcucie. W latach 1929-34 uczęszczała do Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Sióstr Boromeuszek w Łańcucie. Maturę zdała w 1934 r. Pracę nauczycielki rozpoczęła w Szkole Podstawowej Nr 1 w Łańcucie, w tym samym roku na własną prośbę została przeniesiona do Szkoły Nr 4 w Łańcucie- Podzwierzyńcu. W okresie okupacji hitlerowskiej tj. od stycznia 1942 rozpoczęła pracę w Zorganizowanym Tajnym Nauczaniu w tejże szkole, uczyła języka polskiego, historii i geografii. Wraz z ojcem organizowali spotkania, wieczorki, przedstawienia o tematyce pa-triotycznej dla dzieci i dorosłych, oczywiście z zachowaniem konspiracji. Pracę w tajnym nauczaniu kontynuowała do czerwca 1944 r. Po wyzwoleniu do 1971 r. tj. do czasu przejścia na emeryturę uczyła w Szkole Podstawowej Nr 4, pełniąc tam przez kilka lat funkcję Kierow-nika. W l. 1972 - 1976 pracowała w niepełnym wymiarze godzin jako wychowawca w świetlicy dworcowej PKP w Łańcucie. Za długoletnią pracę zawodową i za udział w tajnym na-uczaniu została odznaczona; ZKZ (1973), Złotą Odznakę ZNP (1974), Medalem KEN (1980), Odznaką ZNP za tajne nauczanie (1985), KK.OOP (1986), KOOOP (1999). Zmarła 02.01.2011 r. w Łańcucie.

prof. dr hab., ur. 7.03.1929 r. w Stanisławowie. Maturę złożył w łańcuckim gimnazjum w 1947 r. Kontynuował naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim na filologii polskiej. Szybko zwrócił na siebie uwagę wykładających wówczas profesorów. W 1953 r. bardzo pochlebne opinie wystawił mu m.in.; prof. Pigoń, podkreślając zdolności naukowe i dydaktyczne. Dysertację doktorską pt. Fryderyk Nietzsche w piśmiennictwie polskim lat 1890–1914 napisaną pod kierunkiem H. Markiewicza obronił w 1960 r. Sześć lat później uzyskał habilitację, w 1973 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1983 r. profesora zwyczajnego w zakresie historii literatury polskiej. W latach pięćdziesiątych skupił się na pracach materiałowych i edytorskich, dotyczyło to szczególnie twórczości Gabrieli Zapolskiej, Michała Bałuckiego, Antoniego Sygietyńskiego, Andrzeja Niemojewskiego. Historyk literatury polskiej. Autor i współautor wielu publikacji, książek i podręczników razem ok. 180 pozycji. Na uwagę zasługują jego prace o młodopolskim Krakowie. Wiele tekstów interpretacyjnych publikował w zbiorach prac przeznaczonych dla nauczycieli i uczniów. Członek PAN, przewodniczący Komisji Historyczno-Literackiej PAN i redaktor „Rocznika” tej Komisji. Zmarł 13.03.1988 r. w Krakowie.

sierż. ps. Herkules, ur. 08.01.1926 r. w Albigowej (pow. łańcucki). Syn Michała. Ukończył Miejskie Koedukacyjne Liceum Handlowe w Łańcucie i pierwszy rok studiów w Wyższej Szkole Handlowej we Wrocławiu. Żołnierz AK Obwodu łańcuckiego. Uczestniczył w akcjach zbrojnych przeprowadzo-nych na terenie obwodu m. in. wyprawie po broń i amunicję z magazynu w Sarzynie. W sierpniu 1945 r. aresztowany przez PUBP w Łańcucie, po pięciu tygodniach udało mu się zbiec i ukrywał się Krzemienicy i okolicy do 1949 r. W 1956 r. ujawnił się i prowadził własne gospodar-stwo rolne w Krzemienicy. Odzna-czony Medalem Zwycięstwa i Wolności.

ur. 27. 02. 1961 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Stanisława i Czesławy z d. Krauz. Nauczyciel historii, studia podyplomowe z zarządzania oświatą. Prowadził prelekcje dla mieszkańców wsi związanych z ważnymi wydarzeniami historycznymi. Współorganizator uroczystości związanych z nadaniem imienia Sług Bożych Rodziny Ulmów szkole podstawowej w Markowej. Współpracował przy publikacjach dotyczących wsi Markowa, współpracował z TPM i GCK w organizowaniu wspólnych uroczystości. Współorganizator uroczystości związanych z poświęceniem pomnika rodziny Ulmów. Prowadzi działania mające na celu poprawę bazy materialnej szkoły. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. w 1908 r. w Rogoźnie (pow. łańcucki). Syn miejscowego nauczyciela. Po ukończeniu łańcuckiego gimnazjum podjął studia wychowania fizycznego na UJ. W 1931 r. ukończył Studium WF na UJ i do wybuchu wojny w 1939 r. pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Będzinie i Leżajsku. Wiele czasu poświęcał działalności w harcerstwie. Po wojnie przyjechał do odzyskanego Wrocławia, tworzył tam zręby polskiego szkolnictwa i z pełnym zaangażowaniem poświęcić się pracy na rzecz wychowania fizycznego i sportu młodzieży szkolnej i akademickiej. We Wrocławiu podjął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego w II LO, następnie w III LO, później w Kuratoryjnym Ośrodku Szkolenia Sportowego. Równocześnie, od 1946 r., szkolił przyszłe kadry w nowo powstałym Studium WF Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1952 r. zorganizował Studium WF i Sportu w wyłonionej z Uniwersytetu Wyższej Szkole Rolniczej – późniejszej AR, a obecnie na Uniwersytecie Przyrodniczym, gdzie przez 22 lata – do 1974 - z powodzeniem kierował tą jednostką. Aktywnie pracował społecznie w AZS, przyczyniając się do rozkwitu wrocławskiego sportu akademickiego. Obok złotej odznaki posiada także tytuł honorowego członka AZS. Zmarł 30.01.2010 r., spoczywa na cmentarzu pod wezwaniem św. Maurycego przy ul. Działkowej we Wrocławiu.

art. malarz ur. 25.09.1908 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Franciszka i Marii z d. Olbrycht. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Kosinie w l. 1921-1924 naukę kontynuował w Szkole Powszechnej w Łańcucie, a ostat-nia klasę w Polźnie. W l. 1925-1930 studiował na Wydziale Sztuk Zdobni-czych i Przemysłu Artystycznego przy Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie. Do 1936 r. studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Ukończył także Studium Rysunku i Seminarium Nauczycielskie. (1936). Specja-lizował się w polichromii kościelnej. M.in.: autor polichromii kościoła w Kosinie, Białobrzegach, Rakszawie, Markowej, Tyczynie, Malawie i w 1939 r. Kurzynie na zamojszczyźnie. Zmarł 03.12.1968 r. i spoczywa na Kosińskim cmentarzu.

prof. dr hab. ur. 5.12.1935 r. w Łańcucie. Ukończył I LO w Łańcucie w 1953 r. Krytyk literacki „Życia Literackiego”, prof. polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, prof. zwyczajny Uniwersytetu Śląskiego, profesor filologii słowiańskiej w l’Instituto Universitario Orienatale w Neapolu, wykładowca w Nancy i na Sorbonie. Instytut Nauk o Literaturze Polskiej im. Ireneusza Opackiego Wydział Filologiczny Uniwersytet Śląski w Katowicach. Jest nie tylko naukowcem, badaczem i dydaktykiem, ale także promotorem wielu spotkań, konferencji, publikacji i imprez. Autor wielu publikacji naukowych z zakresu historii języków słowiańskich: "Jest to zarys zaledwie. Wiersze", Wrocław 1999, "Ojciec", Wrocław 2003, "Dzieje języka artystycznego w Polsce", t.I: Średniowiecze, Katowice 2004, t.II: Renesans, Katowice 2004, "Typologia odmian językowych współczesnej polszczyzny", wyd. II, Katowice 2000, "Język artystyczny. Studia i szkice", Katowice 2001, "Z dziejów języka literatury polskiej", Katowice 2003, "Spójność i struktura tekstu. Wstęp do lingwistyki tekstu", Kraków 2002, "Dzieje języka artystycznego w Polsce. Język i style litera-tury barokowej", Kraków 2003, "Saggi di filologia slava", Napoli 2003.

art. plastyk, ur. 12.02.1930 r. w Bogucicach k/ Wieliczki. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1954 r. i malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1955 r. Od 1957 r. rozpoczął współpracę z wydawnictwem „Nasza Księgarnia”. W tym samym roku jego ilustracje do Gołębi warszawskich K. I. Gałczyńskiego nagrodzono złotym medalem na Międzynarodowych Targach Książki w Lipsku. Dzisiaj w bogatym dorobku artysty znajduje się blisko 200 książek wydanych w Polsce i za granicą, głównie we Francji, Szwajcarii, Niemczech i Japonii. Jest znany i ceniony przede wszystkim jako ilustrator, jednak od połowy 90 lat znaczące miejsce w jego twórczości zajmują malarstwo, rzeźba i scenografia. Przez pewien czas związany miejscem zamieszkania z Łańcutem oraz Rzeszowem i działalnością Grupy XIV.

ur. 23.07.1953 r. w Wałbrzychu (woj. dolnośląskie). Syn Stanisława i Stanisławy z d. Bober. Dr hab. nauk technicznych (inżynieria środowiska, inżynieria wodna). Jest dyrektorem Biura ds. Usuwania Skutków Klęsk Żywiołowych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie. Autor „Programów dla Odry”, koordynator rządowych programów współpracy z samorządami „Odbudowa I” i „Odbudowa II”, koordynator projektów realizowanych przez Bank Światowy. Dzięki ogromnym środkom finansowym pozyskanym z budżetu państwa i Banku Światowego udało się odbudować zniszczoną infrastrukturę drogową w miejscowościach powiatu łańcuckiego (Handzlówka, Krzemienica, Husów i Tarnawka). Dzięki bardzo dobrej współpracy z samorządami z terenu powiatu łańcuckiego i przekazaniu niezbędnych, znacznych środków finansowych udało się też odbudować zniszczenia będące wynikiem powodzi, które nawiedzały powiat łańcucki przez kilka ostatnich lat. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka we Wrocławiu.

ur. 5.1887 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Po ukończeniu szkoły ludowej i seminarium nauczycielskiego męskiego w Rzeszowie uczył przez 3 lata w Korniaktowie, a następnie w Szkole Powszechnej nr 1 w Łańcucie. W latach 1909-1963 pracował w szkole na Przedmieściu jako nauczyciel i kierownik. W czasie I wojny światowej brał udział w obronie Przemyśla, skąd dostał się do niewoli rosyjskiej. Przez 6 lat przebywał w Taszkencie. Po wyjściu z niewoli wrócił do pracy w szkole. Uczył mieszkańców Przedmieścia sadownictwa, pszczelarstwa i jedwabnictwa. Zakładał szkółki, organizował odczyty. Był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Działał w Kole Młodzieży Ludowej i kółku artystycznym przy OSP. Po powrocie z niewoli reaktywował założone wspólnie z kolegami przed I wojną światową ognisko ZNP w Łańcucie pełniąc różne funkcje. Był założycielem Kasy Samopomocy Koleżeńskiej i sekcji pedagogicznej przy ognisku. Prowadził do 1939 r. bibliotekę Towarzystwa Szkoły Ludowej, która przejęła resztki księgozbioru Stowarzyszenia Oświaty „Mrówka” rozproszonego w czasie I wojny światowej. W czasie II wojny światowej zdołał zabezpieczyć przed zniszczeniem przez hitlerowców część tej biblioteki. Ponad tysiąc tomów przekazał po wojnie organizującej się Powiatowej Bibliotece Publicznej. W 1941 r. więziony przez hitlerowców w Jarosławiu. Po powrocie z więzienia zaangażował się w tajną działalność oświatową. Był członkiem Komisji Rewizyjnej przy Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury w Łańcucie. W tajnym nauczaniu zajmował się szkolnictwem powszechnym. Po wyzwoleniu był wśród organizatorów oświaty, pełniąc funkcję kierownika Szkoły Powszechnej nr 3 w Łańcucie – Przedmieściu. Działał ponadto w Powszechnej Spółdzielni Spożywców, w której w latach 1944-1966 był członkiem Rady Nadzorczej. Brał udział w organizowaniu biblioteki publicznej w Łańcucie (1945-1946). Był założycielem Spółdzielni Księgarsko – Papierniczej „Ognisko” przekształconej później w „Dom Książki” w Łańcucie. Od 1947 r. przez kilka lat był powiatowym instruktorem spółdzielni uczniowskich. Jego zasługą jest wybudowanie pierwszej murowanej szkoły na Przedmieściu. W latach pięćdziesiątych pracował jako instruktor rysunku i prac ręcznych w Powiatowym Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych. Był też członkiem komisji egzaminacyjnej prowadzącej egzaminy praktyczne dla nauczycieli szkół powszechnych. Był przewodniczącym rady gminnej i członkiem rady miejskiej. Po przejściu na emeryturę pracował w Komisji Historycznej ZO ZNP w Łańcucie. Otrzymał wiele odznaczeń m.in.: Order Sztandaru Pracy I klasy (1956), Złotą Odznakę ZNP (1958), Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego (1956). Zmarł 4 marca 1967 roku i spoczywa na łańcuckim cmentarzu. Na podstawie materiałów dostarczonych przez Jego syna – Jana Witka i znajdujących się w MBP.

ur. 27.08.1940 r. w Łańcucie. Syn Jana i Stefanii z d. Tarała. Ukończył ZSZ przy Łańcuckiej Fabryce Śrub. Był wyróżniającym się działaczem sportowym, który od 20 lat nieprzerwanie pracuje społecznie z łańcucką młodzieżą. Założył sekcję koszykówki chłopców pod nazwą „Misyjny Parafialny Klub Sportowy Łańcut”. Samodzielnie organizował rozgrywki drużyn parafialnych i osiedlowych łańcuckiej młodzieży w tzw. „Lidze Łańcuta”, a później w „Lidze Rzeszów-Łańcut”. W sezonie 1990/91 drużyna koszykówki chłopców awansowała do ligi międzywojewódzkiej, gdzie nadal się utrzymuje jako „Międzyparafialny Misyjny Klub Sportowy SOKÓŁ”. Organizował wycieczki turystyczne, pielgrzymki, okolicznościowe zabawy oraz dyskoteki bezalkoholowe. W l. osiemdziesiątych występował jako aktor w Amatorskim Parafialnym Zespole Teatralnym w Łańcucie. Od 1990 r. był członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „SOKÓŁ” Gniazdo w Łańcucie. Był założycielem i liderem Społecznego Stowarzyszenia Popierania Sportu, Kultury i Turystyki oraz Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Emerytów i Rencistów. Członek Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Członek NSZZ „Solidarność” oraz NSZZ „Solidarność Emerytów i Rencistów”. W l. 1994-1998 był radnym Rady Miejskiej w Łańcucie, a w l. 1999-2002 Radnym Powiatu Łańcuckiego. W 2001 r. Podkarpacki Związek Piłki Nożnej w Rzeszowie nagrodził go Srebrną Odznakę za zasługi dla rozwoju piłkarstwa na terenie Województwa Podkarpackiego. W ubiegłym roku za całokształt swojej działalności społecznej został nominowany do Nagrody Starosty Łańcuckiego Statuetki Świętego Michała Archanioła – Patrona Powiatu Łańcuckiego. W 2004 r. otrzymał „Srebrny Krzyż Zasługi”.

ps. Zawisza, ur. 7.05.1892 r. w Krzemienicy (pow. łańcucki). Syn Józefa i Julii z d. Gaweł. Uczęszczał najpierw do szkoły powszechnej w Krzemienicy, a od 1907 r. do c.k. Gimnazjum w Łańcucie. We wrześniu 1914 r. wcielony do armii austriackiej. Walczył na froncie karpackim. W maju 1915 r. został ranny i dostał się do rosyjskiej niewoli. W listopadzie 1917 r. wrócił do domu i zdał maturę w łańcuckim gimnazjum. Jesienią 1918 r. wyjechał do Warszawy gdzie ukończył kurs urzędników administracyjnych, a od lipca 1919 r. pracował w Starostwie w Łowiczu, a następnie w Garwolinie. W sierpniu 1920 r. na ochotnika zgłosił się do wojska. Po rozejmie polsko-bolszewickim wrócił do Garwolina i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Awansował na funkcję wicestarosty najpierw w Radzyniu Podlaskim, następnie w Janowie Lubelskim, a od listopada 1935 r. w Węgrowie. Podczas kampanii wrześniowej ewakuowany na wschód. Końcem 1939 r. wraca do Krzemienicy. Jako sympatyk SL włączył się w konspirację. Należał do organizatorów struktur SL „Roch”. Był przewodniczącym Powiatowego Działu Planowania, uczestniczył w tajnym nauczaniu. Został Powiatowym Delegatem Rządu w Łańcucie. Od lipca do września 1945 r. pełnił obowiązki wicestarosty łańcuckiego. W październiku 1946 r. otrzymał nominacje na starostę łańcuckiego. Od kwietnia 1947 r. przeniesiony na stanowisko radcy Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie. Po roku pracy został zwolniony ze służby państwowej i zaczął pracować w spółdzielczości. Od 1951 r. pracuje w łańcuckim Rejonie Lasów Państwowych. W 1958 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Odzyskania Niepodległości. Zmarł 24.10.1973 r. w Łańcucie i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

kpt. ps. Jan, Kruczek, Szpak, ur. 11.06.1904 r. w Gołkowicach (pow. Wodzisław Śl.) Syn Jana i Tekli z d. Czarnota. Od 1912 r. do 1918 r. uczęszczał do szkoły ludowej w Gołkowicach. Od 1918 r. do 1920 r. pracował jako uczeń kowalski, potem jako górnik w Kopalni Węgla Kamiennego „Emma” w Radlinie. W 1923 r. wstąpił ochotniczo do WP. Wcielony do 4 psp w Cieszynie. W 1924 r. przeniesiony do 3 psp w Bielsku, gdzie ukończył w stopniu kpr. pułkową szkołę podoficerską. Od 1925 r. pozostał w wojsku jako podoficer nadterminowy potem zawodowy. Ukończył w Chełmnie kurs Szkoły Podoficerskiej dla Podoficerów Zawodowych. Awansował do stopnia plut., potem sierż. sł. st. piechoty. Władał biegle językiem niemieckim i rosyjskim. Naukę kontynuował w bielskim gimnazjum, gdzie jako ekstern zdał w 1930 r. maturę. Od września 1930 r. do sierpnia 1933 r. przebywał w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Promowany na stopień ppor. sł. st. piechoty 15.08.1933 r. z przydziałem do 60 pp w Ostrowie Wlk., na stanowisko d-cy plutonu. Do stopnia por. awansowany 19.03.1937 r. W kampanii wrześniowej 1939 r. dowodzi kompanią 60 pp. Uczestniczył w walkach z wrogiem na szlaku bojowym pułku. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Gołkowic, gdzie jako oficer WP został aresztowany przez gestapo i uwięziony w Rybniku. Dzięki staraniom rodziny wiosną 1940 r. został zwolniony warunkowo. Zagrożony ponownym aresztowaniem wyjechał do GG. W Krakowie nawiązał kontakty konspiracyjne z ZWZ. Skierowano go wówczas do Inspektoratu Rejonowego ZWZ Przemyśl. Od kwietnia 1940 r. do lipca 1940 r. oficer broni w sztabie inspektoratu przemyskiego ZWZ, potem do grudnia 1940 r. zastępca k-dta obwodu ZWZ Jarosław, a od stycznia 1941 r. do marca 1943 r. k-dt Obwodu ZWZ/AK Jarosław. Aktywny konspirator. Zorganizował struktury terenowe obwodu oraz sztab obwodu. Inicjował prowadzenie akcji dywersyjno-sabotażowych na podległym terenie. Awansowany w konspiracji AK do stopnia kpt. sł. st. 3.05.1943 r.. Zagrożony aresztowaniem przeniesiony w kwietniu 1943 r. do sztabu inspektoratu przemyskiego. Od sierpnia 1943 r. do maja 1944 r. komendant Obwodu AK Łańcut. Organizator i d-ca OP AK. W dniu 28.06.1944 r. dowodził oddziałem AK „Prokop” w walce z wrogiem w okolicach Szyszkowa. W czasie walki zostaje ciężko ranny. Ewakuowany przez swoich żołnierzy z pola walki na kwaterę do Kuryłówki, gdzie 30.06.1944 r. zginął w walce z kałmukami w służbie niemieckiej. Pochowany na cmentarzu w Kuryłówce. Po wojnie ekshumowany i pochowany na cmentarzy parafialnym w Łańcucie. Pośmiertnie awansowany przez KG AK do stopnia mjr-a i odznaczony KW. Należał do grona wybitnych żołnierzy konspiracji niepodległościowej na terenie Podokręgu AK Rzeszów.

ur. 1.09.1959 w Łańcucie, córka Jana i Marii z d. Gdula. Absolwentka Technikum Spożywczego w Rzeszowie. Wyczynowo trenowała lekkoatletykę, sprint i skok w dal. W Resovii Rzeszów w latach 1974-1987 i Stali Mielec w 1988 r. wychowanka trenera Ryszarda Marszałka, podopieczna trenera Janusza Mazura. Pięciokrotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych 1977-1981. Mistrzyni kraju w skoku w dal w 1980 i czterokrotna wicemistrzyni Polski w hali: w skoku w dal w latach 1978-1980 i biegu 60 m pł. w 1986 r. z rekordem życiowym w skoku w dal - 6.61 cm (28 maja 1980 r. w Grudziądzu). Uczestniczka Uniwersjady w Meksyku w1979 r. gdzie wraz z koleżankami (L. Langer, D. Perka, A. Włodarczyk) zajęła 5 m. w sztafecie 4 x 100 m oraz 13 m. w finale skoku w dal z wynikiem 6.09 cm. Ponadto zajęła 5 m. w finale skoku w dal 6.22 cm, podczas mistrzostw Europy juniorów w Doniecku w 1977 r. Działaczka sportowa. Olimpiada Moskwa 1980 , skok w dal - 7 m. w grupie B elim. z wynikiem 6.44 (min. kwalifik. 6.50), w finale 11 miejsce z wynikiem 6.33. (zw. Rosjanka Kołpakowa z wynikiem 7.06).

ur. 1913 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Działacz ruchu ludowego: najpierw Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici", a następnie Stronnictwa Ludowego i Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Edukację polityczną pogłębił w Uniwersytecie Orkanowym w Gaci Przeworskiej. Po służbie wojskowej w Brzeżanach w latach 1935-1937 podjął pracę w Spółdzielni Mleczarskiej i w Kasie Stefczyka w rodzinnych Białobrzegach. W Warszawie ukończył Szkołę Spółdzielczą i Kurs Spółdzielczości, a na praktykę podjął w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Ostrowcu Świętokrzyskim. Tam został zmobilizowany i walczył w wojnie obronnej w okolicach Jarosławia, Lwowa i Tarnopola, gdzie dostał się do niewoli sowieckiej. Uciekł z transportu i powrócił do Białobrzegów. W czasie okupacji członek w organizacji "Rochu", w 1940 r. kolporter gazety "Podorywka". W sierpniu 1944 r. został wybrany członkiem Zarządu i kierownikiem Powiatowej Spółdzielni Handlowej Łańcucie. Od 26.04.1945 r. członek nowo powołanej Miejskiej Rady Narodowej w Łańcucie, a także współorganizator i członek miejscowej Spółdzielni Zdrowia, która jako jedyna w kraju zorganizowała Szpital Spółdzielczy. W 1949 r. przeszedł do pracy do Zarządu Wojewódzkiego Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Rzeszowie i podjął studia magisterskie na Akademii Handlowej w Krakowie. W latach 1959-1977 przewodniczył Zarządowi Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie. Przez wiele lat prezesował PK ZSL, a w latach 1967-1976 sekretarz Rejonowego Komitetu ZSL w Łańcucie. Budowniczy „Domu Chłopa w Łańcucie, autor wielu artykułów publikowanych w prasie ludowej. Członek komisji historycznej ZG ZMW „Wici”, członek Stowarzyszenia Uniwersytetów Ludowych. Wyróżniony wieloma odznaczeniami partyjnymi i państwowymi. Zmarł 13.12.1988 r. i spoczywa na łańcuckim cmentarzu.

ks. ur. 28.10.1910 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Józefa i Marii z d. Pelc. Po ukończeniu szkoły powszechnej, kontynuował naukę w Gimnazjum Męskim w Przemyślu. Następnie swe kroki skierował do Seminarium Duchownego także w Przemyślu. W czerwcu 1935 r. z rąk bp. Franciszka Bardy otrzymał święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął w parafii Trześń. Następną placówką były Wrzawy, a w lipcu 1939 r. został przeniesiony do Zarzecza k. Jarosławia. Tam zastała go wojna. Swymi patriotycznymi kazaniami naraził się okupantowi i z końcem czerwca 1941 r. został aresztowany przez jarosławskie gestapo. Po tygodniu „przesłuchań” przewieziony został do krakowskiego więzienia Montelupich i dalszy ciąg tortur i upokorzeń. Dzięki modlitwie i głębokiej wierze po sześciu miesiącach męczarni w dniu 6 grudnia, powrócił do rodziny. W Białobrzegach przebywał bardzo krótko. W obawie przed następnym aresztowaniem, udał się do Trzcieńca (obecnie Ukraina). Po półrocznej rekonwalescencji skierowany został do pracy w Bieszczadach. Od jesieni 1942 r. proboszczował w rozległej parafii Uherce. Praca była trudna i niebezpieczna, najpierw bandy UPA „odwiedzały” plebanię. Po akcji „Wisła” zaczęły się szykany ze strony UB, które oskarżało księdza o współpracę z banderowcami. Przepracował w Uhercach 25 lat. W 1967 r. objął nowa placówkę w Bachórcu, gdzie był duszpasterzem przez 16 lat. Od wakacji 1983 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę, powrócił do Białobrzegów i czynnie włączył się w życie rodzinnej parafii. Jesienią 1986 r. przeniósł się do Korczyny do Domu Księży Emerytów nie zrywając kontaktu z rodzinną wsią i parafią. W Białobrzegach obchodził swe jubileusze kapłańskie: 50-lecia, 60-lecia i 65-lecia posługi Bożej. Zmarł 30.07.2002 r. w krośnieńskim szpitalu, w 92 roku życia i 68 roku kapłaństwa. Pogrzeb odbył się dnia 1 sierpnia w kościele w Białobrzegach, gdzie został pochowany.

ks. ur. 11.03.1932 r. w Żołyni (pow. łańcucki). Syn Ignacego i Salomei z d. Kiełb. Do szkoły podstawowej i gimnazjum ogólnokształcącego uczęszczał w Żołyni, a ukończył w Poznaniu. W 1950 r. wstąpił do Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, powołanego przed II wojną światową dla podtrzymania wiary i kultury polskiej na obczyźnie. Po ukończeniu nowicjatu odbył studia filozoficzne i teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego (1951 – 1958). Dnia 20.04.1958 r. otrzymał święcenia kapłańskie w Katedrze Piastowskiej w Poznaniu. W latach 1958 – 1959 pracuje w Gryficach, następnie prokuratorem seminarium w Poznaniu (1960 – 1961), wikariuszem w Goleniowie i Szczecinie (1962 – 1963). W styczniu 1964 r. udał się na misje do Brazylii do duszpasterstwa w Dom Feliciano, Rio Grande do Sul. Rok później otrzymał nominację na proboszcza tejże parafii, gdzie duszpasterzował do 1981 r. W latach 1981 – 1990 proboszczem w parafii Aurea, diecezja Erexim, Rio Grande do Sul. Od 1990 do 1996 r. pełnił funkcję prowincjała księży chrystusowców prowincji południowo amerykańskiej z siedzibą w Kurytybie. W latach 1996 był proboszczem parafii Benedito Novo, Santa Catarina. We wrześniu 1998 został mianowany proboszczem w Quedas do Iguacu w stanie Parana. Parafia w swej strukturze stanowi zlepek narodowościowy, w którym 50% stanowią Brazylijczycy polskiego pochodzenia. Oprócz aktywnej działalności społecznej zajmuje się również pracą naukową. Nostryfikował dyplom filozofii na Uniwersyteciew Passo Fundo. Odbył również studia podyplomowe w zakresie języka i kultury polskiej na Uniwersytecie Federalnym w Kurytybie. Od 1993 roku jest członkiem Instytutu Historyczno – Geograficznego i Etnograficznego Parany w Kurytybie. Przez wiele lat prowadził cotygodniowe audycje w języku polskim w Radio Gaurami. W dowód uznania za swoją pracę otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Dom Feliciano, oraz Srebrny Medal Zasługi od Rządu Stanowego Rio Grande do Sul.

płk, ur. 21.04.1920 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Andrzeja i Marii z d. Kondel. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Białobrzegach, kontynuował siódmą klasę w szkole w Kosinie. Żołnierz 39 pułku piechoty 24 dywizji Armii Krajowej, rzeszowskiego podokręgu AK. Końcem września 1944 r. zostaje aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. W śledztwie, początkowo w Łańcucie i następnie w Rzeszowie, nie przyznał się do żadnej nielegalnej działalności po wkroczeniu Armii Czerwonej. W dniu 6 listopada 1944 r. został odprowadzony, pod strażą, wraz z czterdziestoma innymi więźniami do punktu werbunkowego organizowanej wówczas w Rzeszowie 10 dywizji piechoty. Jako żołnierz II Armii WP brał udział w wojnie, uczestnicząc w ciężkich walkach w Łużycach, w ramach tak zwanej Operacji Berlińskiej. Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej i pracował w różnych jednostkach, pełniąc kolejno funkcje od dowódcy plutonu – poprzez kolejne szczeble dowodzenia – aż do stanowiska szefa sztabu dywizji pancernej. Po zakończeniu wyższych studiów w Politechnice Wrocławskiej i po kursie podyplomowym w Wojskowej Akademii Technicznej uzyskałem kwalifikacje projektanta systemów informatycznych w dziedzinie dowodzenia i logistyki. Od 1969 aż do 1986 r. kierował zespołem informatyków, kiedy to przeszedł na emeryturę po 43 latach służby. Osobiście pracował nad komputeryzacją systemów logistycznych wojska w ramach zadania realizowanego przez zespół, złożony z pracowników naukowych Instytutu Ekonomiki Wojska. Od dwudziestu lat mieszka w Białobrzegach.

st. kpt., ur. 13.01.1960 r. w Łańcucie. Mieszkał w Dębinie. Syn Stanisława i Alicji z d. Frączek. Wykształcenie wyższe (administracja i zarządzanie). Technik pożarnictwa; od 01.01.1999 r. zastępca Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Łańcucie. W latach 1983-1998 prowadził sprawy kontrolno-rozpoznawcze i operacyjne, nad którymi obecnie sprawuje nadzór merytoryczny. Wielokrotnie skutecznie kierował trudnymi działaniami ratowniczymi na terenie powiatu łańcuckiego. W sierpniu 1992 r. brał udział w gaszeniu pożaru w okolicach Kuźni Raciborskiej. Był pomysłodawcą i współautorem (jednego z pierwszych w Polsce), utworzonego w 2000 roku Centrum Powiadamiania Ratunkowego. Wielokrotnie był pomysłodawcą i organizatorem przedsięwzięć związanych z popularyzacją i promowaniem ochrony przeciwpożarowej na terenie powiatu łańcuckiego. Przy współpracy z jednostkami Ochotniczych Straży Pożarnych i innymi instytucjami pomógł wyposażyć w samochody i sprzęt ratowniczo-gaśniczy JRG PSP oraz jednostek OSP działających w powiecie. Zaangażowany także w organizację systemu szkolenia OSP. Organizator narad i spotkań poświęconych bezpieczeństwu na terenie powiatu. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 3.10.1953 r. w Łańcucie. Syn Stanisława i Otylii z d. Gdula. W 1972 r. ukończył I LO w Łańcucie. Jest absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ukończył Wydział Nauk Humanistycznych na kierunku historia sztuki w 1982 r.. Od końca 1973 r. był związany ze środowiskiem młodych ludzi w Kole Naukowym Historyków lubelskim oddziałem „Więzi” oraz duszpasterstwa dominikańskiego. W l. 1974-1976 był członkiem Sceny Plastycznej Teatru Akademickiego KUL. W 1975 r. był działaczem sekcji kultury I studenckiego niezależnego samorządu: Komisji Porozumiewawczej Stowarzyszeń Akademickich KUL (powstałej po zlikwidowaniu w 1973 r. ZSP). W l. 1978–1980 pracował w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. Od maja 1980 r. został pracownikiem merytorycznym Muzeum-Zamku w Łańcucie. Jesienią 1980 r. był współzałożycielem KZ „S” w Muzeum-Zamku w Łańcucie, wiceprzewodniczącym MKK „S” w Łańcucie. Od grudnia 1990 r.został dyrektorem Muzeum-Zamku w Łańcucie. W l. 1990-2006 był radnym Miasta Łańcuta. Od 1992 r. jest członkiem International Council of Museums, członkiem International Council on Monuments and Sites, Członkiem Rady Muzeum w Wilanowie, Kozłówce, Lublinie, Pszczynie, Rzeszowie i Przemyślu, członkiem Rady ds. Muzeów przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 1996 r. został wyróżniony Złotą Odznaką za Opiekę nad Zabytkami; w 1998 był laureatem za rok 1997 w kategorii Osobowość Roku; w 1999 Osobowość Roku za rok 1998 Województwa Podkarpackiego; w 2001 został uhonorowany odznaką Zasłużony Działacz Kultury; w 2008 r. odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2010 r. otrzymał srebrny medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.

art. rzeźbiarz, ur. w 1913 w Korniakowie Płd. (pow. łańcucki). Absolwent gimnazjum w Łańcucie. Od 1929 r. aktywny członek Związku Młodzieży Wiejskiej w Białobrzegach. W 1930 r. był Kierownikiem Spółdzielni Ubraniowej w Łańcucie założonej przez ZMW powiatu łańcuckiego. Artysta rzeźbiarz nie doceniony przez Kraków na miarę swojego talentu o bogatym dorobku artystycznym. Oprócz rzeźby, para się również malarstwem, konserwacją dzieł sztuki, nie mówiąc o niejako prywatnie uprawianej poezji. Do tego należy dodać wiele lat pracy pedagogicznej w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, działalność popularyzatorskiej, upowszechnieniowej. Mieszka w Krakowie.

ur. 07.11.1930r. w Białobrzegach. Syn Ignacego i Emilii z d. Konickiej. Uczeń Szkoły Powszechnej w Białobrzegach w latach 1937 – 1944. Jest cymbalistą znanym w całej Polsce. Jego ojciec był znakomitym skrzypkiem, a sztukę gry na cymbałach posiadł od swojego wuja, który grał na tym instrumencie. W latach 1977 – 2005 grał w kapeli „Budy Łańcuckie” i jednocześnie w kapeli Spółdzielni Mleczarskiej w Łańcucie (1975 – 2000). Aktywnie uczestniczy w corocznych Spotkaniach Cymbalistów, które odbywają się w WDK w Rzeszowie oraz Przeglądach Kapel Ludowych w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Często koncertuje na własnoręcznie wykonanych cymbałach. Jego instrumenty uświetniają występy znanych zespołów, m.in. Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”. Ponadto udziela lekcji gry na cymbałach. 28.04.2004r. w Teatrze Wielkim w Warszawie na koncercie „Muzyka źródeł”, który inaugurował wejście Polski do Unii Europejskiej rozpoczął koncert wykonując solo na cymbałach. Znamienici goście z kraju i z zagranicy usłyszeli m.in.: „Odę do radości”, „Nie wypędzę bydła z rana”. Mieszka w Biało-brzegach.

płk dypl. inż. ur. 10.04.1949 r. w Korniakowie (pow. łańcucki). Syn Józefa i Stanisławy z d. Kojder. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Budach Łan. w 1963 r. podjął naukę w I LO w Łańcucie. W 1967 r. po ukończeniu liceum skierował swe kroki do WSzOŁ w Zegrzu. Od 191973 r. w służy JW. 9 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie. W latach 1977-1980 w Akademii Sztabu Generalnego W Warszawie kierunek łączność dowódczo sztabowa. Od 1980 r. w dowództwie 9 DDZ w Rzeszowie. W latach 1984-1988 dowódca JW. 3514 w Rzeszowie. W latach 1988-1989 kierownik Studium Wojskowego WSP w Rzeszowie. Roczne studia Akademii Narodowej. W latach 1989-1994 Komendant Garnizonu w Rzeszowie. W latach 1994-2003 pełnił funkcję Wojskowego Komendanta Uzupełnień w Rzeszowie. Od 1.10.2003 r. Wykładowca i Kierownik Biura ds. Przysposobienia Obronnego Studentów działającego przy Politechnice Rzeszowskiej i obejmującego dodatkowo swym zasięgiem również studentów Uniwersytetu Rzeszowskiego, Wyższej Szkoły Administracji i Zarządzania w Przemyślu, Wyższej Szkoły Zarządzania w Rzeszowie oraz Wyższej Szkoły Społeczno-Gospodarczej w Tyczynie. Biuro to kwalifikuje studentów i koordynuje wszelkie sprawy związane z przysposobieniem obronnym, w tym również odbywanie służby wojskowej.

prof. dr hab. ur. 29.11.1932 r. w Woli Dalszej (pow. łańcucki). Studia Szkoła Główna Planowania i Statystyki w W-wie w 1956 r. Doktorat obroniony w 1961 r. habilitacja w 1964 r. prof. nadzwyczajny w 1971 r., prof. zwyczajny w 1975 r. Asystent i adiunkt na SGPiS w latach 1952-1964. Pracownik UMCS w Lublinie w latach 1964-1974. Dyrektor Instytutu Polityki i Planowania w latach 1964-1974. Od 1974 r. dyrektor Instytutu Ekonomii Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w Warszawie. Członek zespołu doradców naukowych Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Kierownik Katedry Agrobiznesu w SGH. Członek Komitetu Ekonomiki Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk. Członek wielu organizacji międzynarodowych. Autor ponad 260 publikacji naukowych w kraju i za granicą. Otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień m.in. Krzyż Kawalerski i Oficerski Odrodzenia Polski. Mieszka w Warszawie.

ur. 12.06.1909 r. w Przemyślu. Syn Mieczysława i Seweryny z d. Lew-kowicz. Pedagog, ukończył Seminarium Nauczycielskie w Przemyślu, Wyższy Kurs Nauczycielski w Poznaniu ( wf, muzyka, śpiew) oraz zaoczne studia w Warszawie (pedagogika). Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1930 r. W l. 1930-1931 w SP w Hucisku, 1931-1933 w SP w Pantalowicach, 1934-1936 w SP w Hadlach k/Kańczugi. W l. 1936-1974 pracował w SP w Żołyni. W cza-sie okupacji hitlerowskiej brał udział w Tajnym Nauczaniu. W l. 1939-1954 oraz 1966-1974 pełnił funkcję kierownika szkoły. W l. 1954-1966 był z-cą dyrektora Jedenastoletniej Szkoły Ogólnokształcącej Stop-nia Licealnego. Współorganizator i nauczyciel Prywatnego Gimnazjum i Liceum GRN w Żołyni w l. 1945-1947. Założyciel i kierownik Średniej Szkoły Zawodowej (rolniczej) działającej w latach 1946-1950, a od 1958 roku Szkoły Przysposobienia Rolniczego. W 1954 r. założył i prowadził zespół muzyczny mandolinowy. Z jego inicjatywy w 1964 r. powstało przy szkole Społeczne Ognisko Muzyczne w Żołyni i jego Filia w Rakszawie. Był organizatorem licznych wycieczek turystyczno-krajoznawczych, a w okresie zimowym prowadził „Uniwersytet dla rodziców”. Dużo pracował społecznie na rzecz oświaty i środowiska. Był radnym GRN, inicjował budowę szkoły i przedszkola w Żołyni Dolnej, a potem nowego budynku dla LO. Przez cały okres pracy zawodowej należał do ZNP i pełnił w nim różne funkcje: sekretarza, prezesa ogniska, członka Zarządu Powiato-wego. Za swoją sumienną pracę był wielokrotnie nagradzany przez władze szkolne. Najważniejsze z otrzymanych przez niego wyróżnień to: Nagroda Kuratora w 1972 r. i Nagroda Ministra I stopnia w 1973 r. Po przejściu na emeryturę w 1974 r. zamieszkał wraz z żoną w Jarosławiu. Zmarł w sierpniu 1981 r. w szpitalu w Krakowie. Został pochowany w Jarosławiu.

ur. 05.06.1945 r. w Markowej (pow. łańcucki). Syn Mariana i Marii z d. Szajer. Wykształcenie średnie, zawód – technik budowlany. W latach 1973-2008 był pracownikiem Urzędu Gminy Markowa (inspektor ds. inwestycji oraz dróg). W tym okresie zmodernizowano wiele dróg gminnych, utwardzono drogi do pól oraz wybudowano pod jego nadzorem wiele obiektów użyteczności publicznej. Wraz z powstaniem Towarzystwa Przyjaciół Markowej aktywnie uczestniczy w jego działalności oraz rozwoju; od 1992 r. członek zarządu Towarzystwa; od 2001 r. pełni funkcję przewodniczącego. W tym czasie powstały nowe obiekty – dom wycieczkowy i kuźnia, wzrosła też liczba zwiedzających Zagrodę. Posiada wiele odznaczeń: „Złoty Krzyż Zasługi”, „Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” i „Medal Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

ur. w 1842 r. Zarządca folwarków w Rogóżnie i Kosinie. Przybyły na nasz teren z Kongresówki. Uczestnik powstania styczniowego w 1863 r. Początkowo brał udział w wielu bitwach w hrubieszowskim, a później przydzielono go do grupy powstańczej walczącej w zamojskiem. Po kolejnej bitwie otrzymał rozkaz przejścia do Galicji i schronienia się we Lwowie. Szczęśliwie przedostał się przez granicę i we Lwowie skierowano go na prywatną kwaterę. Niestety musiał uciekać przed aresztowaniem i po kilku tygodniach tułaczki w bardzo złym stanie zdrowia powrócił do Rogóżna. Po dwóch miesiącach wybrał się na dalsze leczenie do Krakowa. Tam też został aresztowany przez władze austriackie, lecz po pewnym czasie zwolniony dzięki staraniom swego dobroczyńcy i chlebodawcy księcia Lubomirskiego z Przeworska. Po trzech latach wrócił na stanowisko administratora dóbr w Rogóżnie i Kosinie i tu założył rodzinę. Ożenił się z Beatą Rafaelą Lipsz. Po śmierci żony w 1890 r. wybudował kaplicę na cmentarzu w Kosinie. Zmarł w 1916 r. i spoczywa na miejscowym cmentarzu.

płk dypl., ur. 18.06.1887 r. w Kosinie (pow. łańcucki). Syn Antoniego i Beaty z d. Lipsz. Kawalerzysta, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej z 1920 r., pracownik Sztabu Generalnego i Ścisłej Rady Wojennej pod przywództwem Józefa Piłsudskiego; żołnierz 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego. Zamordowany w Charkowie w 1940 r. W październiku 2007 r. mianowany pośmiertnie na stopień generała brygady. W kwietniu 2009 r. w Zespole Szkół Nr 5 w Wałbrzychu posadzono dąb poświęcony pamięci płk. Stefana Zabielskiego.

kpr. strzel. rtg. ur. 06.03.1920 r. w Rakszawie (pow. łańcucki), gdzie ukończył cztery klasy Szkoły Podstawowej, później 4 klasy Gimnazjum. W 1937 r. wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy, ukończył ją kursem przyspieszonym w Łucku w 1939 r. jako radiotelegrafista. Wraz z wybuchem wojny z większością uczniów był ewakuowany do Rumunii. Przedostał się do Francji, był ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Rozpoczął wyszkolenie radiotelegrafisty w Bazie Blackpool i ukończył szkolenie w 1941 r. w Szkole Radia (SS), kurs strzelców samolotowych odbył w Szkole Strzelców Samolotowych (AGS), następnie był skierowany na końcowe wyszkolenie do nr 18 Jednostki Wyszkolenia Bojowego (OTU). Po ukończeniu kursu w 1942 r. był wcielony do 300 dywizjonu bombowego. Zginął z załogą 10 września, wykonując lot bojowy na Dusseldorf. Samolot rozbił się w Holandii, był prawdopodobnie zestrzelony przez obronę przeciwlotniczą. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari nr 9674 i Krzyżem Walecznym. Jest pochowany na cmentarzu Crooswikjk, Amsterdam, Holandia. Grób zbiorowy nr 35,36 i 38.

prof. dr hab. ur. 3.11.1919 w Łańcucie. Lata szkolne spędził w Oświęcimiu. Po maturze w 1937 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na wydziale prawa przerwane wybuchem II wojny światowej. Uciekając na Wschód przed hitlerowskimi prześladowaniami, dostał się do niewoli bolszewickiej. Po II wojnie światowej kontynuował studia ekonomiczne na Uniwersytecie w Heidelbergu. W 1951 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską poświęconą badaniom nad rozwojem teorii podziału dochodów. Po ukończeniu studiów w 1952 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymał stypendium na Uniwersytecie Harvarda i pracował jednocześnie jako członek zespołu badawczego w amerykańskim Biurze Badań Ekonomicznych National Bureau for Econmic Research (NBER), by następnie objąć funkcję profesora finansów na University of Chicago. Pracował jako konsultant w The Conference Board w programie badań nad wskaźnikami koniunktury gospodarczej. Po przejściu na emeryturę dalej aktywnie pracował na Uniwersytecie Columbia, zaś przez ostatnie lata związany był z Conference Board w Nowym Jorku (TCB). Uczestniczył także w pracach prestiżowej komisji datowania punktów zwrotnych cyklu koniunkturalnego gospodarki amerykańskiej przy NBER. Zmarł 21.02.2009 w Nowym Jorku.

lek. med., ur. 11.12.1951 r. we Wrocławiu. Syn Ryszarda i Emilii z d. Dębińskiej. Absolwent Akademii Medycznej we Wrocławiu. Specjalista anestezjolog, neurolog, spec. Leczenia bólu. Długoletni zastępca ordynatora oddziału anestezjologii szpitala w Łańcucie; obecnie koordynator ratownictwa medycznego w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Radny Rady Miejskiej trzech kadencji (1990-2002), radny Rady Powiatu Łańcuckiego II kadencji (2002-2006). Przewodniczący Komisji Spraw Społecznych i Obywatelskich; jeden z głównych inicjatorów budowy Centrum Sportowo-Rekreacyjnego w Łańcucie. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Łańcucie.

ur. 2.09.1817 r. w Łańcucie. Syn Joachima i Krystyny. Pionier przemysłu naftowego, jedyny posiadacz uprawnień przetwarzania ropy naftowej w Galicji. Po ukończeniu gimnazjum i odbyciu praktyki aptekarskiej w Samborze studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, uzyskując 8.08.1846 r. tytuł magistra farmacji. Podjął pracę w aptece P. Mikolascha we Lwowie, gdzie prowadził doświadczenia w wyniku których 27.05. 1853 r. złożył wniosek o nadanie przywileju pierwszeństwa w zakresie przetwarzania ropy naftowej. Uprawnienia otrzymał 2.12.1853 r. przedłużone następnie do 2.12.1859 r. Był posiadaczem p.p. na przetwarzanie oleju skalnego i ozokerytu. We własnej rafinerii pod Drohobyczem, na podstawie zezwolenia władz austriackich produkował naftę, smary, świece parafinowe, a wytworzone produkty sprzedawał w sklepie przy ul. Krakowskiej we Lwowie. Osiągnięcia na niwie naftowej opublikował w relacji "Pierwsze objawy przemysłu naftowego w Galicji". Dotknięty osobistą klęską i złamany nieszczęściem tragedii 12.02.1858 r. po śmiertelnym wypadku jego żony i jej siostry, które zginęły w pożarze sklepu z produktami naftowymi, wycofał się z dalszej działalności, powrócił do wyuczonej profesji wśród nafciarzy Borysławia. Zmarł 25.01.1897 r. i został pochowany w Borysławiu.

gen. bryg. dr med., ur. 8.06.1871 r. Łańcucie. Po ukończeniu gimnazjum w Rzeszowie w 1889 r. rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uzyskawszy dyplom w 1895 r., wstąpił do armii austriackiej gdzie służył jako lekarz wojskowy w różnych jednostkach, głównie na terenie Galicji. Pod koniec I wojny światowej jako pułkownik pełnił funkcję Komendanta Szpitala Zapasowego nr 2 w Krakowie. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim, a w 1919 r. otrzymał szlify generała brygady. Zorganizował w Warszawie Szpital Ujazdowski. W latach dwudziestych był Szefem Sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. W 1927 r. przeszedł w stan spoczynku i praktykował jako internista we Lwowie. Po 1945 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie zmarł 5.08.1955 r. Pochowany na cmentarzu Rakowickim.

ur. 8.05.1911 r. w Białobrzegach (pow. łańcucki). Syn Michała i Józefy z d. Trojnar. Wieloletni technik Zakładu Mikrobiologii Akademii Medycznej w Gdańsku. Pracę w swoim fachu rozpoczął w 1938 r. w zakładzie kierowanym przez prof. Rudolfa Weigla, przy produkcji szczepionki przeciw durowi plamistemu. Był tam zatrudniony do 31.03.1944 r. W grudniu 1944 r. podjął pracę w Zakładzie Produkcji Szczepionki przeciw Durowi Plamistemu im. Rudolfa Weigla w Lublinie. W listopadzie 1946 r. po likwidacji ww. Zakładu został zaangażowany jako technik w Zakładzie Mikrobiologii AMG, gdzie od 1948 r. kierował pracownią pożywek bakteriologicznych. Po przejściu na emeryturę pracował jeszcze na 1/2 etatu do 1985 r. Zmarł 7.10.2001 r. i spoczywa w Łodzi.

ur. 1.08.1853 r. we wsi Wiśniów, pow. Rohatyn. Wychowywał się w trudnych warunkach, ale w atmosferze patriotycznych tradycji. Studiował w Akademii Technicznej we Lwowie, po jej ukończeniu podjął pracę w Towarzystwie Zaliczkowym w Łańcucie. Interesował się sprawami społecznymi i gospodarczymi powiatu oraz szansami jego rozwoju. Po pięciu latach pobytu w Łańcucie został wybrany członkiem Rady Powiatowej i jej sekretarzem, a później wicemarszałkiem rady. W tym czasie nawiązał bliskie kontakty z działaczami chłopskimi. W 1889 roku został wybrany jednym z czterech chłopskich posłów do Sejmu Krajowego we Lwowie. Z jego inicjatywy powstał Klub Poselski, a następnie organizacja polityczna - Związek Stronnictwa Chłopskiego utworzona 3 lipca 1893 roku. Jako działacz tego stronnictwa był kilkakrotnie wybierany do Sejmu Krajowego. W tym też czasie został dyrektorem Towarzystwa Zaliczkowego. Jego staraniem powstaje Szkoła Gospodyń Wiejskich w Gorliczynie, przeniesiona później do Albigowej. Fabryka Sukna w Rakszawie, Szkoła Tkacka w Łańcucie i w 1907 roku pierwsze gimnazjum w Łańcucie. W 1907 r. Żardecki wraz z innymi działaczami Stronnictwa Chłopskiego przechodzi do Polskiego Stronnictwa Ludowego. W rok później zostaje członkiem Rady Naczelnej PSL, a od 1913 roku Rady Naczelnej PSL "Piast". To on był autorem projektu reformy rolnej opracowanego na zlecenie W. Witosa. Zmarł 26.05.1924 r. i pochowany został na cmentarzu w Łańcucie.

ur. 11.12.1955 r. w Łańcucie. Syn Józefa i Zofii z . d. Bytnar. Wykształcenie średnie. W latach 1975-1976 pracował jako technik budowlany; 1976-1977 – zasadnicza służba wojskowa. Od roku 1978 do chwili obecnej pracownik Urzędu Gminy w Markowej. Pracował na stanowisku inspektora ds. budownictwa, OC i BHP, obecnie jest inspektorem ds. inwestycji. Od 1992 r. do dziś członek chóru Centrum Kultury Gminy Markowa. Angażuje się w inwestycje gminne (budowa obiektów sportowych) i pomoc w sytuacjach kryzysowych. Odznaczony „Medalem Zasłużony dla Powiatu Łańcuckiego”. Mieszka w Markowej.

art. plast. ur. 25.06.1957 r. w Zamościu w woj. Lubelskim. Syn Jerzego i Teresy z d. Fabijańska. Od 1963 r. mieszka w Łańcucie. Architekt wnętrz. W 1981 r. ukończył ASP w Krakowie. Autor licznych projektów wnętrz i elewacji, m.in. NBP w Rzeszowie, Teatru Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, pijalni wód mineralnych w Iwoniczu, a także muzeów, restauracji, wnętrz kościołów, rekonstrukcji karet Jana II Sobieskiego dla Muzeum w Wilanowie. Od 1984 członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Od 2006 r. Radny Rady Miejskiej w Łańcucie. Od 2007 r. prezes Oddziału Rzeszowskiego Stowarzyszenia Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej. Współorganizator Dni Kultury Chrześcijańskiej w parafii p.w. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Łańcucie.